Wpis z mikrobloga

#anonimowemirkowyznania
Tl;dr


Mirki, Mirabelki chyba mam problem. Nie wiem sama, dlaczego to piszę, ale nie mam zbytnio przed kim wygadać się. W szczególności proszę o słowo dziewczyny (homo), gdyż z tego co zauważyłam jest Was parę na wykopie. Nie proszę o poradę, tylko o ewentualny komentarz.

Może na wstępie krótko o mnie. Nigdy nie szukałam drugiej połówki, do seksu nigdy mnie nie przyciągało, zawsze stałam na uboczu, przyglądałam się otoczeniu, po prostu obserwowałam, analizowałam je. Jestem raczej osobą zamkniętą w sobie, nieśmiałą, nienawidzę imprez, nie piję, nie palę itp. Nigdy nie miałam koleżanek, z którymi mogłabym wyjść gdzieś, nigdy nie miałam przyjaciółki przed którą mogłabym się wygadać. Nie poznałam nikogo takiego, nie przekonałam ludzi do siebie przez całe swoje życie. Nie uznaję się za ładną, takie 4/10, w porywach może 5/10 (zawsze niska samoocena, i nie, nie pokażę twarzy). Nigdy nie planowałam jakiegokolwiek związku, nigdy się nie całowałam, unikałam wręcz dotyku innych osób, nie lubię go, drażni mnie, nie czuję też pociągu seksualnego, tylko ten emocjonalny. Kontakt fizyczny akceptuję tylko w postaci mocnego uścisku dłoni, nawet przy składaniu życzeń jak mnie przytulają to czuję się nieswojo. Natomiast liczy się dla mnie rozmowa, dyskusja, bez nici porozumienia one zwyczajnie umierają, ktoś może mnie tylko zafascynować "umysłowo". Po prostu as w czystej postaci. Mam trochę więcej niż 25 lat.

W dzieciństwie nie okazywano mi uczuć od strony rodziny, wiecie np. głupie przytulenie, czy dobre słowo. Nigdy nie usłyszałam od rodziców „kocham Cię”, czy chociażby „jesteś ładna” (od babci też, nawet jako kłamstwo). Gdy szłam na komers (czasy gimnazjum) usłyszałam tylko „ważne, że włosy masz zdrowe i umyte” :(. Zawsze dbałam o higienę, od najmłodszych lat, taki komentarz zabolał :(. Miałam sporo takich sytuacji w życiu, moja samoocena była tragiczna. Na studniówkę z uwagi kompleksów nie poszłam. Przez cały czas unikałam kontaktów „związkowych” z drugą osobą, z facetami, nie było to trudne nikt do mnie nie podbijał, ani ja nie czyniłam takich kroków. Nie patrzyłam na facetów „w ten sposób”. Jeżeli chodziło o normalne rozmowy, z tym nie było większego problemu. Ponadto mam problemy z wyrażaniem swoich emocji. Nie potrafię powiedzieć kocham, lubię, nienawidzę itp. w stosunku do osób tylko w odniesieniu do czynności, rzeczy. Względem osób wychodzi mi to strasznie nienaturalnie, sądzę, że jednak wynika to z dzieciństwa.

W tamtym roku postanowiłam bardziej otworzyć się na świat, na ludzi (introwertyzm bardzo mocno zakorzeniony, wolę samotność, ale też #!$%@? mnie "#!$%@? umysłowe" jak tu się mawia), było to jedno z postanowień noworocznych :). Zmieniam się także trochę fizycznie (walczę z kompleksami), tym samym psychicznie - pod względem samooceny jest troszkę lepiej niż było parę lat temu. Mam fajną pracę, spełniam się w niej, mam swoje zainteresowania (jedno główne nie związane z moim zawodem i parę innych drobnych „koników”). Mam swoją wiedzę zawodową, jakąś tam pewność w tym co robię i to stanowi u mnie fundament tego, że nie sądzę, iż jestem beznadziejna.

Postanowiłam spróbować pisać z ludźmi poznanymi na różnych forach tematycznych, także tutaj na wykopie - po prostu, aby się przełamać. Nie chodziło o spotkania na żywo, tylko o podjęcie prób dyskusji z innymi ludźmi, poznanie innych osób poprzez poznanie siebie. Wiecie, czasami gdy ktoś zadaje pytanie to zastanawiasz się dłużej nad odpowiedzią, gdyż nigdy takiego pytania nie usłyszałeś wcześniej. Rozmowy te układały się bardziej lub mniej, ale były to znajomości internetowe trwające przeważnie 3-4 tygodnie, po czym urywały się.

Na początku tego roku przyznałam się w końcu przed sobą, że preferuję kobiety (mam troszkę więcej niż ćwierćwiecze na koncie, więc chyba późno), jeżeli miałabym stworzyć w przyszłości jakikolwiek związek (co na tamten moment tzn. początek roku było abstrakcją) to chyba tylko z osobą tej samej płci. Wewnętrznie poczułam ogromną ulgę, zewnętrznie nie było, nie ma czym się chwalić przed innymi, tym bardziej rodziną.

Po prostu zawsze większą uwagę zwracałam na kobiety niż facetów. Analizując całokształt mojego życia, wszystkie sytuacje, które się wydarzyły, zwyczajnie bałam się określić, przyznać się do tego przed sobą. W czasach szkolnych, studiów łudziłam się, że potrafiłabym złapać dobry kontakt z facetem i może stworzyć jakąś relację, ale nie ciągnęło mnie do tego. Kobiety nie pociągają mnie seksualnie, jestem w sposób emocjonalny zainteresowana własną płcią.

Regularnie "odwiedzałam" forum oraz ogłoszenia na jednym z portali o tematyce branżowej, to zdarzało się o wiele wcześniej niż przyznałam się o swojej preferencji przed sobą (wcześniej starałam się o tym nie myśleć, ignorować ten fakt, tłumacząc sobie, że [o ironio] robię to z ciekawości).

Dopiero dwa-trzy miesiące temu postanowiłam, odważyłam się napisać do trzech dziewczyn, których ogłoszenia spodobały mi się. Ogłoszenia były inne niż "poznam do związku" itp. Dziewczyny, które wchodziły na taką stronę, pewnie wiedzą o co chodzi.

Kontakt utrzymuję do tej pory z jedną z nich i no właśnie chyba tu mam problem :). Pierwszy raz w życiu coś takiego mi się zdarza. Od początku złapałyśmy świetne porozumienie, codziennie rozmawiamy, piszemy dłuższe maile (i tak biegnie 2 miesiąc), doszło do paru naprawdę dłuższych kilkugodzinnych spotkań na żywo po dwóch tygodniach „w sieci” . Wie o mnie (tzn. o orientacji, o stosunku do seksu, o dylematach, o moim charakterze) i nie uciekła, sama też zdradziła parę rzeczy i także nie zwiałam przed nią, nie unikałam kontaktu, po prostu akceptuję ją jaka jest, a ona mnie. Trzy spotkania temu, byłyśmy w ogromnym tłumie, w lokalizacji dalekiej od naszego miejsca zamieszkania - złapałyśmy się za dłonie i trzymałyśmy się tak do samego końca, parę godzin, rozmawiając bardzo szczerze. Dla Was to może być śmieszne, ale dla mnie jako asa każdy gest jest bardzo istotny. Jej dotyk mnie nie drażnił, nie odrzucał jak u innych osób. Wytworzyło się jakieś napięcie w powietrzu (to nie było pożądanie). Gdy miałyśmy się pożegnać powiedziałam, aby mnie pocałowała (wyczułam, że tego chce, ale ja także tego chciałam), wiedziałam, że jeżeli tego nie zrobi, to ja będę tego ogromnie żałować, a sama nie odważę się. I to było cudowne :). Mogła naruszać moją przestrzeń osobistą, kompletnie nie miałam nic przeciwko. Na ostatnich spotkaniach także byłyśmy blisko (żadne seksy, do tego nie dążę, nie chcę). Polubiłam naprawdę jej dotyk. Z każdego spotkania, teraz randki z nią wracam uśmiechnięta. Przy innych osobach, mój stosunek do dotyku, strefy komfortu pozostał taki sam, nie lubię gdy ktokolwiek stanie za blisko mnie, czy mnie przytuli. Przy niej tak nie mam. Stwierdziłam, że aby „otworzyć się”, muszę komuś wyjątkowo zaufać, a z tym także mam problemy.

Rozmawiamy bardzo dużo na różne tematy. Dowiedziałam się o wyglądzie m.in., że uważa mnie za siódemkę w tej popularnej dziesięciostopniowej skali. Tym połechtała moje ego, ale nadal w głowie siedzi czwórka, piątka. Powiedziała mi też wprost, że gdybym przechodziła na ulicy nawet by nie zwróciła na mnie uwagi, bo jestem z wyglądu przeciętna :), przyciągnął ją inny zestaw cech po parunastu wymianach maili i pierwszym spotkaniu.

I co jest moim problemem w takim razie? Nie wiem, czy się zakochałam czy nie. Wiem, że w tym mi nie pomożecie, gdyż siedzi to we mnie, w mojej głowie.
Jestem do bólu racjonalna, nie kieruję się sercem, widzę u siebie googlowskie „objawy zakochania”, ale nie czuję tego w środku (motyle? Brak oznak), może być to spowodowane tym, że nie czuję pożądania fizycznego? Fascynuje mnie ona pod względem emocjonalnym, intelektualnym, nie fizycznym. Ma piękne oczy, cudne włosy, z twarzy jest przeciętna, ale nie czuję tego „tego czegoś”, nie wiem co miałabym czuć. Myślę o niej, czekam na jakąkolwiek wiadomość, cieszę się z każdego jej dotyku, oczy mi się błyszczą, a gdy wracam ze spotkań mam wrażenie, że aż świecą się w lustrze, w pracy jestem za bardzo rozkojarzona :/ - za często sprawdzam telefon, maila prywatnego, myślę o niej, w szczególności parę dni po spotkaniu. Pierwszy raz coś takiego mi się zdarzyło. I ten stan u mnie trwa już ponad miesiąc. Nigdy nie byłam zakochana, zauroczona i to wewnętrznie stanowi dla mnie trudne zagadnienie.

Kolejny problem? Boję się zaangażować emocjonalnie w ewentualny związek. Nienawidzę porażek, unikam ryzyka, które jest podwaliną porażki. W moim otoczeniu zaobserwowałam, że bycie w związku jest porażką, ludziom to nie wychodzi :(. Siedzą w toksycznych związkach, ranią się.
Jeszcze jeden? Nigdy nie byłam w związku, boję się też być z kobietą (pochodzę z tradycyjnej rodziny), wszystko co z nią przeżywam jest „pierwszym razem” dla mnie, nie wiem czy to jest to, czy warto się zaangażować. Strach mnie paraliżuje. Nie chcę wychodzić z szafy. Mówiłam jej o tym wszystkim i… ona to rozumie. Mówię, że potrzebuję czasu na przemyślenia – ok, nie widzi w tym nic złego i doskonale zdaje sobie sprawę, że wszystko dzieje się u mnie pierwszy raz, na nic nie naciska, bardziej czeka na moje pozwolenie (jak w przypadku pocałunku), woli przeczekać aż będę pewna swojej decyzji. Nie mam limitu czasowego :), po prostu w założeniach mamy cieszyć się chwilą, tym co jest obecnie, nic więcej.

Chciałam się tylko wypisać :). Przynajmniej trochę mi ulżyło :)

Dzięki za przeczytanie i pozostawienie ewentualnego komentarza.

#aseksualizm #homoseksualizm

Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( http://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: Asterling
Po co to?
Dzięki temu narzędziu możesz dodać wpis pozostając anonimowym.
  • 9
OP: @worldmaster:
Nie wiem o czym piszesz :). Na wykopie przeważnie pulsuję, jest to jakieś 95% mojej aktywności na portalu. Rzadko się wypowiadam, jeżeli już to pod dwoma, trzema tagami, ale na pewno nic nigdy nie sugerowałam o orientacji, czy umawianiu się pod własnym loginem na wykopie. Zbieżność sytuacji, ale podrzuć linka w wolnej chwili, gdybyś odnalazł tę dyskusję :>.

@schizotypowycynik:
Dziękuję za propozycję, może kiedyś się odezwę :)
@AnonimoweMirkoWyznania: doskonale wiem jak to jest, bo też lubię nad wszystkim za bardzo się zastanawiać, ale w takich sprawach trzeba zaryzykować, bo nagroda większa niż plusy z utrzymania tego statusu quo. Trzymam kciuki w każdym razie i jeśli chcesz, to daj znać na pw (albo w kolejnym wyznaniu) jak się sytuacja potoczy ()