Synchronizacja w złożonych układach zależy od liczby wymiarów
Naukowcy uogólnili model Kuramoto opisujący występowanie synchronizacji między elementami układu w przypadku różnej liczby wymiarów. Okazało się, że wyniki różnią się istotnie w przestrzeniach o parzystej i nieparzystej liczbie wymiarów. Publikacja na lamach Physical Review X. ENG + TLDR
RFpNeFeFiFcL z- #
- #
- #
- #
- #
- #
- 63
Komentarze (63)
najlepsze
Okazało się, że wyniki zastosowania tej idei, które z powodzeniem opisują aktywność neuronów i dipoli magnetycznych, różnią się istotnie w przestrzeniach o parzystej i nieparzystej liczbie pomiarów.
W wielu sytuacjach złożona dynamika dużych systemów wynika z interakcji między prostymi elementami.
Model Kuramoto, opracowany w latach 70. w celu opisania synchronizacji pomiędzy oscylatorami, stał się krytyczny dla zrozumienia
W wersji klasycznej ( dwa wymiary) koherencja układu, czyli miara stopnia synchronizacji, zachodzi stopniowo i występuje tylko wtedy, gdy intensywność interakcji między elementami przekracza pewną dodatnią wartość progową.
W przypadku trójwymiarowym sytuacja okazała się inna: koherencja zachodziła skokowo, gdy tylko siła interakcji przekroczyła zero.
Badanie systemów o wyższych wymiarach wskazało na przemianę tych zachowań w zależności od parzystości liczby wymiarów .
Przepraszam z góry za wszystkie błędy ortograficzne, stylistyczne, a najbardziej
Gdyby nie kumało 90%, to by znaczyło, że jesteśmy na wykładzie z tego tematu wśród studentów.
Na wykopie pewnie rozumieją to z 2 osoby, ale zawsze warto zaplusować i połechtać swoje ego.
Teraz trzeba najpierw wyobrazić sobie chmurę szpaków w 2n.
#gruparatowaniapoziomu
Oj tam.
Ja tez tego tak naprawdę nie rozumiem, tłumaczę i wrzucam jako ciekawe newsy ze świata nauki.