@dremk: Wogole twierdzenie ze ktos cos zrobil (A zwlaszcza wymyslil) jako pierwszy na swiecie daje mu sie z automatu -10 do wiarygodnosci.

Przewaznie okazuje sie ze wiekszosc rzeczy juz zostala kiedys zrobiona/wymyslona tylko nie bylo popytu albo technologii (Ewentualnie wyszlo z uzytkowania i teraz przezywa renesans).

@Mohel: W obecnej nauce częste jest również to, że coś się po prostu inaczej nazywa.

Nie wiadomo co obejmowała cała praca doktorska. No na pewno nie zrobienie fonta tylko spora część to pewnie jakaś analiza źródeł. I na to pewnie zwracali uwagę recenzenci, ile tonów książek przekopał. To jednak ich nie usprawiedliwia, żeby akceptować prace ze stwierdzeniami o "wynalezieniu koła". Sami więc pewnie za dużo nie wiedzieli.

@dremk: @silvanus:
być może praca była napisana poprawnie i dopiero po jej obronie świeżo upieczony doktorek zaczął majaczyć o swojej mesjańskiej misji zbawienia polskiej typografii

@EtaCarinae: Powiązane linki?

@KrzysiekD: Coś specjalnie do ripostowania lub przedstawienia całej sagi jak np z Solarisem.

@simperium: Szybciej mu paszport Polityki dadzą niż doktorat zabiorą.

@simperium: Najlepiej rozstrzelać cały wydział ;) Tak serio to też uważam, że należałoby zweryfikować wartość merytoryczną takiej pracy doktorskiej.

@authorr: Helvetica. :P

@authorr:

Lub piękne Myriad Pro.

@pracus: Wydaje mi się, że autorzy tekstu brali pod uwagę jedynie kompletne, publicznie dostępne kroje pisma. "Myślenie nad czymś" to jedno, zaprojektowanie, wydanie i ewentualne komercyjne użycie pełnego kroju z tymi elementami to drugie. Myślę, że niepotrzebnie doszukujesz się w tym jakiegoś drugiego dna. "Nie przypisujemy złośliwości temu, co można wytłumaczyć niekompetencją." :)

@Jarasmen: Być może masz rację, lecz wg mnie tekst o pomyśle zaprojektowania takich ligatur sugerował, że to jakaś innowacja autora. Zresztą to środowisko jest tak hermetyczne i tak doskonale wszyscy się tam ze sobą znają (razem piją wódkę, razem jeżdżą na jachty, itd.), że czasami po prostu z niesmakiem czyta się teksty jednych o drugich, w których roi się od peanów, treść przesycona jest jakimś fetyszyzmem stanowisk, tytułów, stopni. Za miesiąc osoby wymienione w tym tekście piszą podobny o jego autorze...
To już powoli śmierdzi tą naszą chorą i syfną polityką, gdzie wielkość czyjejś osoby jest określana przez wypowiedzi i litanię zwrotów kolegów o równie dyskusyjnym poziomie kultury i osobowości. "Szanowny pan doktor habilitowany, profesor, dyrektor, biskup i prezydent Jan Kowalski, mój szwagier..."
Chodzi o chęć ujrzenia jakiegoś rodzaju skromności. Często mam wrażenie, że skromni ludzie w tym środowisku po prostu nie są w stanie zaistnieć (niezależnie od wartości ich pracy i od wartości pracy środowiska), są szczuci, itd.
Dobra praca obroni się sama. Zła sama też zgnije.
Pisanie o samym sobie w trzeciej osobie, wymieniając swoje dokonania przy okazji krytyki cudzej pracy jest chyba dopełnieniem obrazu jakiegoś skrzywionego onanizmu własną pozycją (autorem artykułu jest Frankowski, który pisze o sobie jak jakiś niezależny recenzent). Siedzę w architekturze, ale opisując, nawet krytycznie, cudzy projekt, nie potrzebuję przy tym odwoływać się co chwila do swoich, żeby wykazać, że ktoś odwala popelinę.