Kto pamięta starą, francuską kreskówkę Ziomek? Dialogi były czytane przez znanych raperów a tematyka odcinków przypomina trochę Blok ekipę. Gdzie akcja obu opowiada o perypetiach prawilnych ludzi ulicy.
#gimbynieznajo #nostalgia #polskirap

źródło: consent.youtube.com

Żeby zrozumieć, skąd wziął się sukces Milanu w Lidze Mistrzów 1993/94 trzeba się cofnąć do początków kariery trenerskiej Fabio Capello. A raczej do jego prawdziwych początków jako menedżera seniorskiej drużyny Milanu. Kiedy Arrigo Sacchi na finiszu rozgrywek wtopił w dwóch meczach – dość sensacyjnie przegrywając z Bari, a później remisując z Parmą – zarazem wypuszczając z rąk Scudetto na rzecz Sampdorii było wiadomo, że czas urodzonego w Fusignano trenera Rossonerich dobiegł końca. Przez cały okres pracy towarzyszył mu jego rówieśnik Capello, będąc jego asystentem, a wcześniej również Nilsa Liedholma. Przez okres, w którym Sacchi prowadził Milan udało się dwukrotnie sięgnąć po Puchar Mistrzów, czyli protoplastę obecnej Champions League i również dwukrotnie po Superpuchar Europy. Na krajowym podwórku radził sobie trochę gorzej – Pucharu Włoch wygrać się nie udało, a po mistrzostwo kraju sięgnął tylko raz.

Będący wówczas nieco na bocznym torze Capello na dobre przejął ster 1 lipca 1991 roku. Tuż po zakończeniu tego felernego, bezowocnego w trofea sezonu. I tutaj zaczyna się cała historia wielkości tego trenera.
Milan już wtedy słynął z żelaznej defensywy. Jeszcze w ostatnim sezonie Sacchiego rywalom ligowym udało się trafić do siatki Milanu jedynie 19 razy, co jednak przełożyło się na 6 porażek. W tym właśnie ta ostatnia, w przedostatniej kolejce ligowej, kiedy Bari pokonało ich na swoim stadionie 2:1. Data tego meczu jest jednak godna zapamiętania – 19 maja 1991 roku. Bo od tamtej pory Milan nie dał się pokonać w lidze przez pieprzone 672 dni.

Po przejęciu pieczy nad klubem Capello nie zrobił wielkich transferów. Właściwie najdroższym wzmocnieniem był Zvonimir Boban pozyskany z Croatii Zagrzeb, który prawie natychmiast został wysłany na wypożyczenie do SSC Bari aby tam zbierać swoje pierwsze doświadczenia z włoską piłką. A Capello wyjazdowym meczem z Ascoli rozpoczął swój marsz po triumf w Serie A i powrót na europejskie salony. Tam udało się wygrać skromnym 1:0.

W czasie trwania tych rozgrywek (91/92) ekipa Rossonerich, w której składzie występowały tak wielkie nazwiska jak Frank Rijkaard, Ruud Gullit czy Marco van Basten – budziła respekt wśród rywali. Ale samym respektem nie zdobywa się punktów. Konsekwencja, z jaką drużyna Capello budowała swoją serię spotkań była zatrważająca. Styl gry wyraźnie różnił się od tego preferowanego przez jego poprzednika a wielki wpływ na to miała klasa zawodników, tworzącymi wówczas Rossonerich. Jeśli już wygrywali – a robili to w tym sezonie 22 razy – to wygrywali wyraźnie. Tylko 4 razy pokonywali przeciwnika różnicą jednej bramki – a takim drużynom jak broniąca tytułu Sampdoria czy Napoli potrafili władować po 5 bramek. Holenderskie trio budziło w rywalach uczucie ciepła w majtach, a do tego obrona, w której duet stoperów Baresi – Costacurta był wspomagany Maldinim i Tassottim na bokach zdawała się być dla rywali nie do przejścia. W 34 meczach tej kampanii Milan stracił zaledwie 21 bramek, aplikując przeciwnikom 74. Van Basten zdobył 25 z nich i został królem strzelców Serie A, z przewagą siedmiu bramek nad napastnikiem Juventusu – Roberto Baggio.

A to wszystko pomimo niezbyt udanego początku – bo wyniki może i nie były najgorsze, koniec końców Milan nie przegrywał. Ale pierwszy mecz z Ascoli – ledwie 1:0 po samobóju Benettiego. W drugim meczu – van Basten już w pierwszej minucie strzelił z karnego. Również 1:0. W trzecim meczu – z Juventusem – w 90 minucie swojaka wpakował Massimo Carrera, co uratowało remis 1:1. Czwarta kolejka – znowu wyrwany w ostatnich minutach remis, tym razem van Basten w 86 minucie z karnego trafił do siatki Fiorentiny. 5 kolejka? Remis 1:1 z Genoą. Jak to się stało? Znowu van Basten z karniaczka, tym razem dla odmiany w 85 minucie. Niby lepszy remis niż w dupę penis, ale Milan grał… brzydko. Ostatnie wyniki zdawały się być sumą szczęścia i błędów rywali. I kiedy w szóstej kolejce w 3 minucie van Basten znowu wykorzystał karnego w meczu z Atalantą, kibice Rossonerich mogli sobie pomyśleć:

No legancko tego, teraz nam tylko wpierdolą na 1:1 i można wychodzić, bo nic więcej się nie stanie.

Nic bardziej mylnego! W 48’ na 2:0 strzelił Albertini, a a taki stan gry nawet udało się dowieźć do końca. Pierwsze zwycięstwo więcej niż jedną bramką – jednak jest nadzieja!

Milan rozkręcił się na dobre i nie przegrał w tym sezonie ani razu. 12 razy zremisował. 22 razy wygrał. Na koniec miał 8 punktów przewagi nad drugim Juventusem. W Pucharze Włoch przegrali co prawda w dwumeczu z Juventusem (po wynikach – niespodzianka – 0:0 i 1:0), ale kto by się przejmował jakimś śmiesznym pucharkiem, kiedy ma się taką serie bez porażki w lidze.

Występ w Lidze Mistrzów stał się faktem. A do tego, żeby powalczyć o tytuł trzeba było wzmocnić zespół. Z wypożyczenia z Bari wrócił Boban, ale Berlusconi miał tyle kapusty, że nie było dla niego problemem wyłożyć prawię 10 milionów euro za Gianluigiego Lentiniego z Torino czy 12 za Jean-Pierre Papina z Marsylii. To był kurwa flex, a nie buciki za 500 złotych.
Milan za Arrigo Sacchiego wygrywał dwukrotnie Puchar Mistrzów – ale od sezonu 92/93 rozgrywki zmieniły swoją nazwę i formę. Pierwsza edycja UEFA Champions League i od razu finał. W dodatku po drodze do tego finału stracili tylko jedną bramkę, którą w meczu z PSV strzelił Romario. W 10 meczach prowadzących do finału – 10 wygranych, 23 strzelone i 1 stracona bramka. Chyba nieźle. Szkoda, że los chciał że drugą stracili właśnie w finale. I jak na złość, strzelić się wtedy nic nie dało. Marsylia zdobyła tytuł.

Ten sezon – mowa już o 92/93 – przyniósł też koniec serii meczów bez porażki drużyny Capello. Po świetnym starcie, kiedy trener pozwolił na większą swobodę z przodu można było się ich grą zachwycić. Zwiększona rotacja, brak pewności miejsca w składzie – to przynosiło świetny efekt – 7:3 z Fiorentiną, 5:3 z Lazio? Nie ma problemu. Większość trenerów byłaby zachwycona.

Nie Capello. Jego te trójki z tyłu kłuły w oczy. Na domiar złego jego główna armata – van Basten – w grudniu 92 złapał kontuzję kostki. I to taką, która w późniejszym rozrachunku skończyła jego karierę.

W 24 kolejce, 21 marca 1993 na własnym stadionie przegrali z Parmą 1:0 po goli Asprilli. Do tej pory mieli 40 punktów na 46 możliwych, a jednak… Trzeba było zacząć mówić o kryzysie. Do tej pory niepokonani przez 58 spotkań, a jednak od jakiegoś czasu to było jakieś takie mniej widowiskowe. Było widać regres, pojedyncze zacięcia w trybach maszyny. Do końca sezonu zostało 10 spotkań, w trakcie których Milan przegrał tylko raz (z Juventusem 3:1 u siebie), ale też… wygrał tylko raz. 8 remisów, 2 porażki i 1 wygrana w 11 meczach. Czerwono-czarny bolid jechał na zaciągniętym ręcznym, i pech chciał że wypadło to akurat wtedy gdy trzeba było rozegrać finał Ligi Mistrzów.

Triumf w lidze udało się osiągnąć z 65 zdobytymi bramkami, 32 straconymi i przewagą 4 punktów nad drugim Interem, ale ta końcówka sezonu ciągle była solą w oku włoskiego trenera. Postanowił, że nowy sezon – nowy Milan. Dziedzictwo Arrigo Sacchiego trzeba zostawić nieco w tyle, a ładny dla oka futbol musi w końcu zastąpić taki, który da zwycięstwo w Lidze Mistrzów.

Do Ajaxu odszedł Rijkaard. Do Sampdorii Ruud Gullit. Miejsce pierwszego zajął Marcel Desailly, świeżo upieczony zwycięzca Ligi Mistrzów z OM. Z Fiorentiny przyszedł Brian Laudrup. Obronę wzmocnił jeszcze Christian Panucci z Genoi. Zaczęła się walka o trzecie z rzędu Scudetto a także Ligę Mistrzów.

1:0, 1:0, 0:0, 2:0, 2:0, 2:0, 0:0 – pierwsze siedem meczy tego sezonu. 8 strzelonych, 0 straconych. Dopiero w ósmej kolejce Sebastiano Rossiego pokonał napastnik Foggi, Igor Kolyvanov. Milan jednak nie dał się pokonać, bo stan gry wyrównał Boban i mecz zakończył się wynikiem 1:1. Później znów remis 1:1, tym razem z Juventusem i w 10 kolejce przyszedł czas na pierwszą porażkę – 3:2 z Sampdorią, a decydującego gola w 78 minucie strzelił… Ruud Gullit, który dopiero opuścił Rossonerich. O tym meczu szybko zapomniano, bo w derbach z Interem Milan wygrał 2:1, a kolejkę później z Napoli dla odmiany 2:1. 0:0, 1:0, 0:0, 2:1, 1:0, 0:0, 0:0, 2:0, 1:0, 2:0, 1:0, 1:0, 2:1, 1:0, 1:0, 2:1 i w końcu porażka. Znowu seria 18 meczy bez porażki, którą w końcu przerwało Napoli. Wynik? Bez niespodzianek – 1:0. Potem Milan postanowił, że jeszcze trochę pogra tak jak wcześniej – 1:1, 0:0, 2:2, 0:0 i porażka z Reggianą 1:0. Czarna seria 5 meczy bez wygranej. Tylko że… w tym ostatnim meczu Milan był już mistrzem. Mistrzem, który zdobył 36 bramek w 34 kolejkach. Udinese i Atalanta, które w tym sezonie spadały miały ich po 35. Ale utrata zaledwie 15 goli w ciągu całego sezonu może już robić wrażenie. Tylko że…

pragmatyzm
1. «postawa polegająca na realistycznej ocenie rzeczywistości i podejmowaniu jedynie takich działań, które gwarantują skuteczność»

To słowo definiowało ten sezon w wykonaniu piłkarzy Capello. Z tyłu ma być 0, a z przodu niech się dzieje co chce. Najlepszym strzelcem zespołu został wtedy Daniele Massaro, a drugi strzelec – Papin, miał ich aż 5 w 18 spotkaniach. Ten drugi zresztą wypowiedział się w jednym z wywiadów, że dla nich na boisku ten styl gry jest jeszcze gorszy niż dla kibiców do oglądania. Trzeba jednak przyznać, że pomimo braku stylu w ofensywie obrona była praktycznie bezbłędna. Wodze fantazji Capello pozwolił popuścić dopiero w finale Ligi Mistrzów, wygranym 4:0 z Barceloną. Do tej pory w Mediolanie panował minimalizm. Minimalizm, który okazał się zabójczy dla rywali.

Milan skuteczny, tylko że zajebiście nudny do oglądania. Jak nikt później, kto zdobył tak wiele.

W nawiasie ilość występów / bramek w Serie A 93/94:

Rossi S. (31); Tassotti (21), Maldini (30/1); Albertini (26/3), Costacurta (30), Baresi (31), Donadoni (32), Desailly (21/1), Papin (18/5), Savicevic (20), Massaro (29/11), Simone (25/3), Eranio (21/1), Boban (20/4), Panucci (19/2), Orlando Alessandro (13), Carbone (9), Laudrup (9/1), Galli F. (8), Lentini (7), Raducioiu (7/2), De Napoli (5), Ielpo (3), Nava (3/1).

W filmiku polecam wyłączyć dźwięk, bo i tak jest niepotrzebny a mnie na ten przykład wkurwia xd

#pilkanozna #ligamistrzow #seriea #acmilan pokaż całość

źródło: consent.youtube.com