#muzyka #philcollins #80s #klasykmuzyczny #lifelikejukebox
20 listopada 1989 r. Phil Collins wydał nagrany w angielskim studiu The Farm i w A&M Studios w Los Angeles czwarty solowy album studyjny - "...But Seriously".
Na płycie tej można znaleźć wiele elementów znanych z wcześniejszych solowych płyt Collinsa, np. wykorzystanie sekcji dętej, czy też bardzo charakterystyczny sposób komponowania muzyki. Znajduje się na niej również kilka przebojowych utworów, z balladą „Another Day in Paradise” na czele, która powstała po podróży Collinsa do Waszyngtonu. Artysta był zaszokowany liczbą ludzi mieszkających na ulicach w stolicy jednego z najpotężniejszych krajów świata, stąd też tytuł piosenki – „Kolejny dzień w raju” – odnoszący się do każdego człowieka.
Kolejną balladą na płycie jest "I Wish It Would Rain Down", w której na gitarze zagrał Eric Clapton. Wspomniana na wstępie sekcja dęta raz dodaje dynamiki i ekspresji ("Something Happened On The Way To Heaven", "Heat On The Street"), innym razem gra nastrojowo ("That Just The Way It Is", "All Of My Life").
W piosenkach "That's Just the Way It Is" i "Another Day in Paradise" gościnnie zaśpiewał David Crosby (The Byrds i Crosby, Stills & Nash), w utworze "I Wish It Would Rain Down" na gitarze zagrał wspomniany Eric Clapton a w "All of My Life" na organach Hammonda - Steve Winwood (Spencer Davis Group, Traffic, Blind Faith).
Phil Collins - "Another Day in Paradise"

Phil Collins - "Something Happened on the Way to Heaven"

Phil Collins - "I Wish It Would Rain Down" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #hardrock #bluesrock #whitesnake #80s #klasykmuzyczny #lifelikejukebox
20 listopada 1982 r. zespół Whitesnake wydał piąty album studyjny - "Saints & Sinners".
Whitesnake - "Crying in the Rain"

Whitesnake - "Here I Go Again" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #rock #bluesrock #60s #70s #lifelikejukebox
20 listopada 1946 r. w Nashville urodził się Duane Allman (właśc. Howard Duane Allman) - gitarzysta, muzyk sesyjny i lider zespołu The Allman Brothers Band. Miał też spory wkład w powstanie albumu "Layla and Other Assorted Love Songs" zespołu Derek and the Dominos. Jego pseudonim "Skydog" nadał mu piosenkarz soulowy Wilson Pickett.
Duane zaczął grać pod wpływem brata, Gregga Allmana, który mówił potem: "Gdy Duane zaczął grać prześcignął mnie tak szybko, jakbym stał w miejscu."
Podczas pobytu w Miami, Duane wziął udział w nagraniu płyty "Layla and Other Assorted Love Songs" u boku Erica Claptona. Clapton już od dawna chciał się spotkać z Duanem. Kiedy dowiedział się, że jego zespół ma zagrać w Miami (gdzie Clapton zaczął właśnie pracę nad swoim albumem), zdecydował, że musi zobaczyć ich koncert. Po koncercie spotkał się z Duanem osobiście, a następnie oba zespoły – Allman Brothers Band i Derek and the Dominos grały razem do białego rana.
Podczas tego spotkania Duane ostrożnie zapytał Erica, czy mógłby przyjść do studia, żeby zobaczyć jak ten nagrywa płytę. Eric odmówił i odpowiedział, że może przyjść, ale z gitarą, bo "musi zagrać". Skończyło się na tym, że Duane wziął udział w nagraniu większości utworów na płytę. Nigdy jednak nie opuścił swojego zespołu, nawet pomimo oferty stałej współpracy od Claptona. Bracia Allman nagrali następnie "At Fillmore East", jedną z klasycznych dziś płyt rockowych nagranych na żywo. W międzyczasie Duane nadal grywał na płytach innych artystów.
Duane Allman zmarł kilka miesięcy po wydaniu tego albumu. 29 października 1971 r. w Macon, podczas przerwy w koncertach i nagraniach jadąc na motocyklu uległ wypadkowi, próbując uniknąć zderzenia z ciężarówką. Tragiczne zdarzenie miało miejsce niecały miesiąc przed 25. urodzinami muzyka...
W 1998 r. organy ustawodawcze stanu Georgia wydały rozporządzenie, w myśl którego odcinek autostrady stanowej nr 19 w Macon nazwano na cześć artysty "Bulwarem Duane'a Allmana".
Derek and the Dominos - "Anyday" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #rock #badfinger #60s #70s #lifelikejukebox
19 listopada 1983 r. w Londynie zmarł Tom Evans, gitarzysta basowy zespołu Badfinger, współautor m.in. kompozycji "Without You" spopularyzowanej przez Harry'ego Nilssona.
Badfinger - "No Matter What" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #rock #ledzeppelin #70s #klasykmuzyczny #lifelikejukebox
19 listopada 1973 r. zespół Led Zeppelin rozpoczął nagrywanie kompozycji "Driving To Kashmir", która dwa lata później pod skróconym tytułem "Kashmir" znalazła się na szóstej płycie studyjnej grupy - "Physical Graffiti". Wersję demo od ostatecznej różni m.in. orkiestracja Johna Paula Jonesa dodana na początku 1974 r. Tekst utworu powstał podczas podróży wokalisty Roberta Planta po Saharze w Maroku. W samym Kaszmirze muzycy jednak nie byli, jak przyznał Jimmy Page w jednym z wywiadów, w 1975 roku. W zgodnej opinii żyjący członkowie zespołu uznają "Kashmir" za jedno ze swoich największych osiągnięć muzycznych.
Led Zeppelin - "Kashmir" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #hardrock #acdc #70s #80s #90s #winyl #australia #lifelikejukebox
18 listopada 2017 r. w Sydney zmarł Malcolm Young, urodzony w Szkocji gitarzysta i założyciel australijskiego zespołu AC/DC.
AC/DC - "For Those About to Rock (We Salute You)" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #muzykafilmowa #michaelkamen #70s #80s #90s #lifelikejukebox
18 listopada 2003 r. w Londynie zmarł Michael Kamen - amerykański kompozytor (głównie muzyki filmowej), aranżer, dyrygent, autor piosenek i muzyk sesyjny. Stworzył muzykę do ponad 80 filmów; współpracował m.in. z Pink Floyd, Davidem Gilmourem, Rogerem Watersem, Queen, Erikiem Claptonem, Aerosmith, Davidem Bowie, Bryanem Ferry, Eurythmics, Queensryche, Rush, Def Leppard, Herbiem Hancockiem, Bryanem Adamsem, Stingiem i Kate Bush.
Michael Kamen & Eric Clapton & David Sanborn - "Meet Martin Riggs" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #queen #90s #lifelikejukebox
18 listopada 1996 r. grupa Queen wydała singiel z piosenką "You Don't Fool Me" promujący album studyjny "Made in Heaven".
Queen - "You Don't Fool Me"

źródło: youtube.com

#muzyka #rockalternatywny #u2 #90s #klasykmuzyczny #lifelikejukebox
18 listopada 1991 r. zespół U2 wydał siódmy album studyjny - "Achtung Baby".
Bono, The Edge, Clayton i Mullen zreflektowali się z pewnością, że warunkiem kontynuowania logicznego postępu w latach dziewięćdziesiątych musi być diametralna zmiana oblicza. Pod tym względem "Achtung Baby" jest najbardziej rewolucyjnym dziełem U2. Niewiele zostało po przesyconych uduchowioną atmosferą kompozycjach z "The Joshua Tree".
Na miarę nowej dekady Brian Eno i Daniel Lanois wymyślają dla U2 nowe brzmienie. Hałaśliwe, przesterowane i eksperymentalne. Jeśli "Rattle And Hum" było hołdem dla amerykańskich korzeni muzycznych grupy, to "Achtung Baby" jest próbą sprawdzenia, jak wiele zespół zawdzięcza europejskiej nowej fali (spod znaku berlińskiej trylogii Bowiego) i brytyjskim jazgotliwym gitarom. Fascynujące to doprawdy, za jednym zamachem odwrócić wszystko do góry nogami. Ale powiodło się.
Cuda produkcyjne swoją drogą, ale na "Achtung Baby" raz jeszcze górę nad efektami biorą same piosenki. Jakość materiału przygotowanego na ten album zadziwia, tym bardziej, ze względu na szerokie spektrum stylistyczne. Futurystyczny klimat "Zoo Station" wprowadza nas w świat mechanicznych, sterowanych i sztucznych uczuć. Nowoczesnych metropolii i nocnych wypadów do dyskotek. W "Even Better Than The Real Thing" Bono przeistacza się z medytującego poety, w przewodnika po niepewnym świecie błyszczących reflektorów.
Wibrujące brzęczenie gitar nagle otwiera przed U2 perspektywy, których wcześniej po prostu nie było... Panowie idealnie wyważyli dawkę elektronicznych odjazdów a nawiązania do lamentacyjnych ballad z lat osiemdziesiątych w postaci "One", "So Cruel" czy "Ultraviolet" nadają tej całej przemianie sens.
Właśnie dzięki tym ledwie zauważalnym punktom stycznym "Achtung Baby" jest naprawdę pełnoprawnym następcą "The Joshua Tree".
Prawdziwy popis nowatorskiej i fascynującej gry daje na tym albumie gitarzysta grupy, The Edge. Świetnie pracuje również sekcja rytmiczna.
W grze Adama Claytona i Larry'ego Mullena daje się wyczuć wpływ klubowej muzyki tanecznej. "Achtung Baby" powstała częściowo w berlińskim studiu "Hansa", stąd niemieckie słowo w tytule, zdjęcie Trabanta na jednym z okładkowych fotosów oraz tytuł piosenki otwierającej album "Zoo Station", znany choćby z powieści "Dzieci z dworca Zoo". Ten utwór daje dobre pojęcie o całym albumie.
Słyszymy przesterowany wokal Bono, rozwibrowane dźwięki gitar i pulsujący beat perkusji. Jeszcze bardziej nowatorsko zabrzmiała kompozycja "The Fly", z gitarą wydającą brzęczące dźwięki niczym mucha, która wdarła się do naszego ucha. Nowoczesne podówczas, rave’owe rytmy rodem z "Madchesteru", zespół wykorzystał w piosence "Mysterious Ways".
Na przeciwnym biegunie znalazł się nawiązujący do starego brzmienia grupy "Who’s Gonna Ride Your Wild Horses". Na tym jednak nie koniec utworów, które stały się wielkimi przebojami. "One" - hymn na cześć miłości - charakteryzuje się ciepłym brzmieniem gitary i wspaniałą melodią. Przez wiele lat zespół kończył nim koncerty, wprowadzając niezmiennie publiczność w zachwyt. I wreszcie zamykający album "Love Is Blindness" z partią fortepianową inspirowaną Sonatą "Księżycową" Beethovena i nawiedzonym solem The Edge’a.
(źródła: http://www.terazrock.pl/recenzje/czytaj/achtung-baby.html , http://audio.com.pl/muzyka/recenzje/u2-achtung-baby )
U2 - "One"

U2 - "Mysterious Ways"

U2 - "Even Better Than The Real Thing"

U2 - "Who’s Gonna Ride Your Wild Horses" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #hardrock #glammetal #whitesnake #80s #lifelikejukebox
18 listopada 1989 r. zespół Whitesnake wydał nagrany w studiu Record Plant w Los Angeles ósmy album studyjny - "Slip of the Tongue".
Płyta ta jest w zasadzie kontynuacja glammetalowego stylu, który tak dobrze sprawdził się na "1987", z tym, że na "Slip of the Tongue" David Coverdale dostaje nie byle jakie wsparcie, gitarę obsługuje bowiem Steve Vai. I już na początek spod jego palców wydobywają się czarodziejskie gitarowe fajerwerki, w kapitalny sposób ozdabiając kompozycję tytułową. Steve dostaje możliwość wyszaleć się chociażby w utworze "Wings of the Storm", gdzie przejmuje środkową część utworu i hipnotyzuje słuchacza swoimi umiejętnościami... Ale mimo wszystko Whitesnake to Whitesnake i na pierwszy plan wysuwa się i tak David Coverdale.
Najbardziej przebojowymi utworami na płycie są, a jakże, nowa, bardziej metalowa wersja "Fool for Your Loving" i spokojny "The Deeper the Love" z ujmującą melodią. Na uwagę zasługuje zadziorny "Kitten got Claws", aczkolwiek ten okrzyk na początku to ewidentne zapożyczenie z "Bad Boys". No cóż, David Coverdale nie pierwszy i nie ostatni raz pokazuje, że lubi sięgać po własne patenty z poprzednich albumów. Mamy też udaną balladę "Sailing Ships" z dynamiczna końcówką i przebojowy "Now You're Gone" z przejmującym intro w wykonaniu Vaia, ale punktem kulminacyjnym jest "Judgement Day", kunsztownie wykonany, pobrzmiewający orientalnie klimatyczny utwór, z pełnymi ekspresji wołaniami Coverdale'a, jako żywo kojarzący się z "Kashmir" Led Zeppelin.
(źródło: http://rockers.com.pl/rockopedia/plyta/recenzje/491.html )
Whitesnake - "Now You're Gone"

Whitesnake - "Fool for Your Loving"

Whitesnake - "The Deeper the Love" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #rockprogresywny #genesis #70s #lifelikejukebox
18 listopada 1974 r. zespół Genesis wydał szósty album studyjny - "The Lamb Lies Down on Broadway", ostatnia płytę nagraną z wokalistą Peterem Gabrielem.
Nagranie było pierwszym podwójnym i w pełni koncepcyjnym albumem grupy. Pomysłodawcą i autorem wszystkich tekstów był Peter Gabriel. Album opowiada historię Portorykańczyka - Raela, mieszkańca Nowego Jorku, który zostaje uwięziony w mitycznych podziemiach miasta. Przeżywa tam fantastyczną historię balansującą pomiędzy humoreską a sennym koszmarem. Bohater zostaje uwięziony w rodzaju gry, tórej jest przedmiotem, a jednocześnie aktywnym uczestnikiem. Grę, z której nie ma wyjścia.
Historia ta była pretekstem do przedstawienia filozoficznej wizji Gabriela, hermetycznej koncepcji zawierającej Jego poglądy na wiele aspektów współczesnego życia.
Instrumentalnie album jest kolektywnym dziełem pozostałych członków grupy. Pracując bez wytchnienia całe miesiące doprowadzili oni muzykę na nim zawartą do doskonałości. Album dopracowany został w najdrobniejszych szczegółach, aczkolwiek fakt, że podporządkowany był jednej, naczelnej idei uczyniło go nieco monotonnym.
Po nagraniu albumu grupa udała się w długą i wyczerpującą trasę koncertową dając 140 występów. Na scenie muzyka prezentowana była w całości, jako jednoosobowa opera. Gabriel wcielał się po kolei w różne osoby dramatu. Skomplikowana scenografia, gra świateł, fantazyjne stroje, slajdy rzucane na ekran, wszystko to tworzyło niezapomnianą atmosferę. Po zakończeniu trasy koncertowej Gabriel, by móc spędzać więcej czasu z rodziną, postanowił odejść z zespołu i na pewien czas wycofać się z czynnego życia muzycznego.
Trochę inaczej jest "Baranek" od poprzedniej płyty Genesis wyprodukowany – nieco surowiej, może prościej. Do tego trzeba zwrócić uwagę na czas trwania kompozycji – znajdziemy tu raptem dwa typowo progresywne, ponad ośmiominutowe nagrania: "In the Cage" i "The Colony of Slippermen". Pozostałe są krótsze. Czy to źle? Bynajmniej – na każdej z czterech stron (w wydaniu winylowym) wylądowało kilka wyróżniających się, znakomitych utworów. Na pierwszej – dynamiczny tytułowy ze znakomitym fortepianowym wstępem i hipnotyzującą linią basu w refrenie oraz tętniący, monumentalny "Fly on a Windshield". Na drugiej – skoczne i opatrzone świetnym, zabawnym tekstem "Counting Out Time", niezapomniane "The Carpet Crawlers" z piękną melodią, a także dynamiczne, kalejdoskopowo zmienne w tempie i nastroju, bogate brzmieniowo "Chamber of 32 Doors". Na trzeciej – energiczne, rockowe "Liliwhite Lilith", odjechana improwizacja "The Waiting Room", udane i pomysłowe sekwencje instrumentalne w "Anyway" i "Supernatural Anaesthetist" oraz progresywna piosenka "The Lamia" – melodyjny, wyważony, świetnie przemyślany utwór zwieńczony znakomitym solo Steve’a. Na czwartej – ww. wspomniana "Kolonia", "Riding the Scree" z piorunującym popisem Banksa granym na tle zagmatwanych podziałów rytmicznych oraz "It", żwawy numer z końcowym odniesieniem do Stonesów (wers: "it’s only knock and knowall, but I like it").
Graficzna oprawa albumu była pierwszym projektem zrealizowanym przez agencję Hipgnosis na potrzeby Genesis. Założone przez Storma Thorgersona i Aubreya Powella studio wykonało dla zespołu okładki czterech kolejnych płyt. Jednak żadna z nich nie stanowiła tak interesującego i zarazem tak złożonego dzieła jak "Baranek". Wizualna reprezentacja "The Lamb..." stanowi dzieło zestawione z kilku powiązanych ze sobą obrazów, dzięki czemu z jednej strony odwołuje się wyraźnie do idei koncept albumu, stanowiącego spójną całość muzyczno-tekstową, z drugiej natomiast eksponuje narrację. Thorgerson przyznawał, że pomysł na okładkę został zainspirowany techniką scenorysu, wykorzystywanego w przemyśle filmowym oraz komiksie, z tym, że tradycyjną technikę rysunkową zastąpiono fotografią.
Tony Banks (klawiszowiec) o płycie: To trudny, intensywny, mroczny album i wciąż znakomicie gra. Trzeba mu poświęcić trochę czasu i uwagi, może dlatego, że ci, którzy zdobędą się na taki wysiłek, już nie odpuszczają.
(źródła: http://pl.wikipedia.org/wiki/The_Lamb_Lies_Down_on_Broadway , http://artrock.pl/recenzje/52178/genesis_the_lamb_lies_down_on_broadway.html , "Lizard" - nr 30/2018, str. 49, 55 )
Genesis - "Counting Out Time"

Genesis - "The Carpet Crawlers" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #rock #johnparr #80s #klasykmuzyczny #lifelikejukebox
18 listopada 1954 r. w Worksop w angielskim hrabstwie Nottinghamshire urodził się gitarzysta i wokalista John Parr.
John Parr - "St. Elmo's Fire (Man in Motion)" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #johnlennon #80s #winyl #lifelikejukebox
17 listopada 1980 r. ukazał się nagrany w nowojorskim studiu The Hit Factory siódmy album solowy Johna Lennona i zarazem drugi, wydany z udziałem Yoko Ono. Jest to ostatnia płyta nagrana i wydana za życia artysty. Niedługo po debiucie albumu na listach przebojów, Lennon został zastrzelony (8 grudnia 1980 r.).
Płyta jest powrotem po pięcioletnim artystycznym niebycie Lennona spowodowanym urodzeniem się syna Seana oraz chęci odbudowy stosunków ze starszym potomkiem - Julianem. Zawarte na niej utwory Johna i Yoko tworzą ze sobą kompozycję, przypominającą rozmowę. Piosenki autorstwa Lennona, to głównie utwory o jego rodzinie ("Woman", skierowane do Yoko, "Beautiful Boy (Darling Boy)", opisujące miłość do syna, czy "(Just Like) Starting Over", mówiące o "drugim początku życia" wraz z rodziną).
Wśród licznych muzyków, którzy wzięli udział w nagrywaniu "Double Fantasy" był m.in. znany z King Crimson gitarzysta basowy - Tony Levin.
Egzemplarz "Double Fantasy" podpisany w dniu śmierci przez Lennona, dla jego przyszłego zabójcy, został w 2003 r. sprzedany na aukcji za 525 000 dolarów.
John Lennon - "(Just Like) Starting Over"

John Lennon - "Watching the Wheels"

John Lennon - "Woman" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #rock #jethrotull #70s #lifelikejukebox
17 listopada 1979 r. w Londynie zmarł John Glascock - gitarzysta basowy (i wokalista) zespołów Carmen (w latach 1972-1975) i Jethro Tull (w latach 1975–1979).
Jethro Tull - "Elegy" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #hardrock #bluesrock #rockprogresywny #jethrotull #60s #70s #80s #90s #00s #winyl #klasykmuzyczny #lifelikejukebox
17 listopada 1946 r. w Birmingham urodził się Martin Barre, w latach 1969-2014 gitarzysta grupy Jethro Tull.
Jethro Tull - "Aqualung" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #asia #80s #lifelikejukebox
W listopadzie 1985 r. zespół Asia wydał nagrany w londyńskich Westside Studios, The Town House Studios i Sarm West Studios trzeci album studyjny - "Astra".
Asia - "Go"

Asia - "Too Late" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #theanimals #60s #klasykmuzyczny #lifelikejukebox
16 listopada 1964 r. zespół The Animals nagrał własną wersję kompozycji wykonywanej przez jazzową wokalistkę i pianistkę Ninę Simone (album "Broadway, Blues, Ballads", 1964 r.) - "Don't Let Me Be Misunderstood". Piosenka w wykonaniu The Animals stała się jednym z największych przebojów tej grupy.
The Animals - "Don't Let Me Be Misunderstood" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #rock #ufo #70s #80s #90s #lifelikejukebox
16 listopada 1945 r. w St Albans w angielskim hrabstwie Hertfordshire urodził się Paul Raymond, klawiszowiec i gitarzysta grupy UFO w latach 1976–80, 1984–86, 1993–99 i od 2003 r.
UFO - "You Don't Fool Me" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #muzykafilmowa #luisbacalov #70s #80s #90s #lifelikejukebox
15 listopada 2017 r. w Rzymie zmarł Luis Bacalov, urodzony w Argentynie włoski pianista, dyrygent, aranżer i kompozytor muzyki filmowej. Współpracował m.in. z takimi reżyserami jak: Alberto Lattuada, Damiano Damiani, Ettore Scola, Lina Wertmüller, Walerian Borowczyk, Pier Paolo Pasolini i Federico Fellini.
Luis Bacalov - "Django" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #rock #polskamuzyka #polskirock #tsa #80s #lifelikejukebox
15 listopada 1982 r. w warszawskim studiu KAW rozpoczęła się sesja nagraniowa pierwszego studyjnego albumu grupy TSA.
Zespół TSA (Tajne Stowarzyszenie Abstynentów) powstał w 1979 roku w Opolu z inicjatywy gitarzysty Andrzeja Nowaka i gitarzysty basowego Tomasza Zatwarnickiego. Grupa zadebiutowała w 1981 roku singlem "Mass Media"/"Wpadka", jednakże pierwszy album studyjny pod tytułem "TSA" ukazał się dopiero w 1983 roku.
W początkowym okresie działalności zespół czerpał inspirację z dokonań grup AC/DC i wczesnego Led Zeppelin, jednak stopniowo rozwijał własny styl oparty na wokalizach Marka Piekarczyka. Nagrania TSA, w latach 80-tych XX w. cieszyły się znaczną popularnością w Polsce sprzedając się w kilkusettysięcznych nakładach.
(źródło: http://www.archiwumrocka.art.pl/tsa,z127,biografia.html )
TSA - "Bez podtekstów" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #hardrock #thinlizzy #80s #irlandia #lifelikejukebox
15 listopada 1981 r. irlandzki zespół Thin Lizzy wydał nagrany w londyńskich stusiach Odyssey i Morgan oraz w Compass Point Studios w Nassau na Bahamach jedenasty album studyjny - "Renegade". To pierwsza płyta nagrana z Darrenem Whartonem jako pełnoprawnym członkiem grupy a równocześnie drugi i ostatni krążek, na którym pojawia się gitarzysta Snowy White. Wharton wniósł wkład również w kompozycje na płycie czego najlepszym przykładem jest otwierający całość, jeden z najlepszych utworów na płycie - "Angel of Death". Inne wyróżniające się kompozycje to energiczne "The Pressure Will Blow", "Hollywood (Down on Your Luck)" i "Leave This Town" oraz kontrastowe, jazzujące "Fats".
Thin Lizzy - "Angel of Death"

Thin Lizzy - "The Pressure Will Blow"

Thin Lizzy - "Hollywood (Down on Your Luck)"

Thin Lizzy - "Fats" pokaż całość

źródło: youtube.com

#muzyka #artrock #glamrock #roxymusic #70s #lifelikejukebox
15 listopada 1974 r. zespół Roxy Music wydał nagrany w londyńskich AIR Studios czwarty album studyjny - "Country Life".
Płyta ta nie przynosi zasadniczych zmian w brzmieniu zespołu. Nadal słychać charakterystyczny, naznaczony mocnym wibrato śpiew Bryana Ferry’ego. Wciąż niepoślednią rolę odgrywają w brzmieniu zespołu gitara Phila Manzanery i saksofon Andy’ego Mackaya.
Mamy więc ostry – co prawda ze smyczkami – "The Thrill Of It All". Mamy przesiąknięty nostalgią – z pięknym saksofonowym solem – "Three And Nine" (za tytułowe "three and nine" kupowało się kiedyś w Anglii bilet do kina). Mamy żywiołowy "All I Want Is You", a tuż obok tylko nieco delikatniejszy, z budującymi barokowy klimat obojem i instrumentami klawiszowymi "Out Of The Blue". Podobnie jest zresztą w "Triptych" – stylizacji na starą pieśń angielską. Z tym że zamiast instrumentów klawiszowych słychać syntezatorowy klawesyn, a obój zastępuje flet. Co jeszcze? Jest miejsce na odrobinę pastiszu w lekko knajpianym "If It Takes All Night". Jest również utwór... "Casanova", którego tytuł bez wątpienia pasował do wizerunku lidera Roxy Music. I typowa dla niego pieśń "A Really Good Time" ze smyczkami w tle, melodyjnym śpiewem i charakterystyczną dla Roxy kostropatością akompaniamentu. Jest też kolejny żywiołowy i zarazem melodyjny utwór w dorobku zespołu – "Prairie Rose". Niczym wielkim by się pewnie nie wyróżniał, gdyby nie agresywne, mocno „pokręcone”, jeśli idzie o harmonię, solo saksofonu i śpiew Ferry’ego, przypominający w pewnym momencie manierę Davida Bowiego.
Jest jeszcze coś. "Bitter-Sweet". Nie przypadkiem szósty na płycie. Tak samo jak "A Song For Europe" na "Stranded". To oczywiście, czy może niestety, nie ten sam poziom. Ale Ferry sam sobie jest winny ustawiając "Pieśnią dla Europy" poprzeczkę niewiarygodnie wysoko. Wyjęty jak z niemieckiego kabaretu Kurta Weilla i Bertolta Brechta utwór (Ferry nawet śpiewa kilka linijek tekstu po niemiecku) ma jednak kilka zalet. Jedna z nich to naprawdę piękne solo oboju.
(źródło: http://www.terazrock.pl/recenzje/czytaj/country-life.html )
Roxy Music - "Out of the Blue" pokaż całość

źródło: youtube.com