#pizza Trochę #foodporn

źródło: img0.joyreactor.cc

Jakiś film na dobranoc potrzebuje od was (｡◕‿‿◕｡)
#pytanie

Nie ma takiego #bieganie

GIF

źródło: img1.joyreactor.cc (20.26MB)

#koty i #psy

źródło: s00.yaplakal.com

#koty #punisher

źródło: img0.joyreactor.cc

#takietam #gry

źródło: img0.joyreactor.cc

#robotyka

źródło: youtube.com

#fotografia

źródło: img1.joyreactor.cc

Stworzyłem #gif pokazujący jak różne są obrazy dla Galaktyki Sombrero (M104, NGC 4594) w świetle widzialnym i w podczerwieni. Pierwsze zrobił teleskop Hubble'a, drugie teleskop Spitzera.

Linki do zdjęć: 1 i 2.

#astronomia #kosmos #kosmosboners #mirkokosmos #astrofoto #ciekawostki pokaż całość

GIF

źródło: media.giphy.com (144KB)

Dobra mieszkańcy piwnic . Dostałem zielone swiatlo i moge sie przyznac ze zostalem zaproszony do pierwszego międzynarodowego odcinka "Wykute w ogniu" i dostalem wlasnie info ze w Stanach emisja odbedzie sie 3 pazdziernika a w Polsce 5 pazdziernika. Takze tego ... :) #trollsky #pokazmorde #robiezsiebieidiotewtelewizji

źródło: fif_gruby.jpg

#fotografia

źródło: cs5.pikabu.ru

#gender #humorinformatykow #lgbtqwerty #heheszki

źródło: scontent-waw1-1.cdninstagram.com

Jakie jest przeciwieństwo słowa łaknienie ?

pokaż spoiler ŁAKTAKTAK

XD
#heheszki #pasjonaciubogiegozartu

Pierwszy noc mieszkania z #rozowepaski za mną, muszę kupic druga kołdrę ( ͡° ʖ̯ ͡°) zostawiam kubek i talerz po śniadaniu w zlewie, ciekawe czy umyje ( ͡° ͜ʖ ͡°) wstawiłem tez wczoraj pranie rzucając "jutro powieś jak bede w pracy", jeszcze nie wie ze są tam tylko moje rzeczy i jej 1 (słownie: jeden) ręcznik XD jesli pozmywa i powiesi pranie to jutro kupuje pierścionek XD #gownowpis

mam 22 lata, byłam na dwóch kierunkach studiów i obydwa rzuciłam po roku
potem pracowałam w Polsce ale nie miałam żadnej normalnej pracy tylko na kasie, produkcji itd
potem wyjechałam do Niemiec, tam też mam gównopracę na produkcji
a dlaczego?
ja się po prostu do żadnej innej nie nadaję
jestem nieogarnięta, wolno się uczę, nieśmiała, nie mam siły przebicia, na wszystkich rozmowach o pracę robiłam z siebie totalną idiotkę, byłam zdenerwowana i gadałam głupoty itd
a na dodatek mam wadę wymowy (nie wymawiam r), która skreśla mnie z większości prac, bo odpada call center, recepcja, wszelkie prace gdzie ważny jest kontakt z klientem
studia rzucałam bo byłam na pielęgniarstwie i nie chciałam strasznie tego robić, już wolałabym na jakimś tartaku pracować niż być pielęgniarką, drugie studia to administracja ale właśnie stwierdziłam że nie mam po co tracić czasu skoro i tak przecież nikt normalny mnie nie zatrudni, i owszem w Polsce jest praca po studiach w biurach, korporacjach, ale na pewno nie ma tam miejsca dla ludzi takich jak ja

szczerze to już mam wy**bane i pogodziłam się z tym, chcę mieć po prostu normalną rodzinę, dzieci itd

W Niemczech nie mogę narzekać na powodzenie, to jedyne mi się w życiu udało że jestem szczupła i w miarę ładna (podobno). Odkąd tu przyjechałam byłam trochę taka zagubiona, wiecie inny kraj, język, urzędy, mimo że przyjechałam do znajomej. I poznałam wtedy takiego faceta, bardzo mi pomagał. On ma 38 lat, prowadzi gospodarstwo po ojcu, ma plantację truskawek, świnie. Kasy ma dużo, wybudował swój dom itd Ja na początku byłam tak zdesperowana że było mi wszystko jedno, byleby tylko się kogoś uczepić kto mi pomoże, w końcu wyszło na to że jesteśmy razem. Na początku odetchnęłam z ulgą, uff super, w końcu nie muszę się martwić o przyszłość, teraz wszystko będzie pięknie. Ale z czasem różne myśli pojawiają mi się w głowie. On jest bardzo zakochany, oświadczył mi się, chce mieć ze mną dzieci, rodzinę (na początku sama mu mówiłam że tez chcę). A ja zaczynam mieć znowu wątpliwości. Co dalej?? Przeglądam znowu oferty jakichś szkół policealnych, myślałam o techniku farmacji. Ale chyba mnie pojeło, mieszkam przecież w Niemczech, mam tu ułożone życie, a ja się zastanawiam jak znowu sobie wszytko spierlić. Co do narzeczonego to sama nie wiem co czuję, czasem mi się wydaje że go kocham, ale potem sobie przypominam jak było z byłym chłopakiem. A może dlatego że byliśmy młodzi i człowiek się cieszył z bagietki czosnkowej z biedronki i miał na wszystko wyjebane. Ale wtedy jakby mnie ktoś zapytał czy go kocham to nie zastanawiałabym się ani sekundy.
Jak za niego wyjdę to na pewno będę się starać być jak najlepszą żoną, nie będę go w życiu zdradzać ani nic z tych rzeczy, bo to nie w moim stylu. Ale czuję że może to być trochę małżeństwo z rozsądku. Może nie do końca, bo jednak coś tam do niego czuję. Ale z drugiej strony co robić?? jak nie widzę dla siebie nigdzie indziej miejsca..walnijcie mnie czymś twardym w głowę, może się w końcu obudzę ;(
#trudnesprawy #zwiazki #logikarozowychpaskow #pracbaza pokaż całość

Dzisiejszy wpis zabierze nas do Afryki - dokładniej do Ugandy i na teren Międzynarodowego Portu Lotniczego w Entebbe. Lotnisko to w lipcu 1976 roku miało stać się celem operacji, która miała się zapisać w dziejach świata jako jedna z najlepiej wykonanych operacji sił specjalnych w historii. Ślady po tym wydarzeniu widoczne są nawet do dziś, co widać na zdjęciu.

Ciąg zdarzeń mający doprowadzić do takiego rozwoju sytuacji rozpoczął się 27 czerwca 1976 roku. Wtedy to z lotniska im. Bena Guriona w Tel Awiwie wystartował samolot Airbus A300 linii Air France o rejestracji F-BVGG. Wykonywał on lot nr 139 - z Tel Awiwu do Paryża z międzylądowaniem w Atenach. Pierwsza część lotu minęła bez jakichkolwiek zakłóceń. Niedługo po starcie z Aten, jednak, grupa czterech porywaczy sforsowała drzwi kokpitu i zmusiła załogę do współpracy. Z grupy dwójka porywaczy należała do Grupy Operacji Zewnętrznych Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny - ich dowódca, Wadie Haddad, był odpowiedzialny za słynne porwania z Dawson Field z roku 1970. Pozostała dwójka należała do niemieckiej organizacji Komórek Rewolucyjnych. Zgodnie z żądaniami porywaczy, załoga skierowała samolot do Bengazi w Libii celem zatankowania paliwa przed przelotem do Entebbe w Ugandzie. W Bengazi samolot spędził na płycie lotniska prawie siedem godzin, nim otrzymał on paliwo i zgodę na lot do Entebbe. Do celu przybył o godzinie 15:15 czasu lokalnego 28 lipca 1976 roku. W owym czasie na pokładzie samolotu znajdowało się 247 pasażerów i 12 członków załogi (w Bengazi samolot opuściła obywatelka Izraela Patricia Martell).

Po wylądowaniu w Entebbe zakładników podzielono na dwie grupy - obywateli Izraela i posiadających podwójne obywatelstwo oraz zakładników z innych państw. Cała operacja prowadzona była również z asystą ugandyjskiego wojska, na osobisty rozkaz rządzącego Ugandą Idi Amina, który współpracował z Palestyńczykami. 28 lipca terroryści wystosowali swoje żądania - obiecali oni uwolnienie zakładników i zwrot samolotu w zamian za okup w wysokości 5 milionów dolarów i zwolnienie z więzień 53 bojowników popierających niepodległość Palestyny - 40 z tych wojowników było wówczas przetrzymywanych w więzieniach na terenie Izraela. Żądania te miały zostać spełnione do 1 lipca 1976 roku - w innym wypadku porywacze mieli zacząć zabijać zakładników.

Początkowo, rząd Izraela sprawiał wrażenie skłonnego do negocjacji. W tajemnicy przed mediami rozpoczęto jednak planowanie operacji uwolnienia zakładników na wypadek, gdyby negocjacje nie doszły do skutku. Poza własnymi źródłami, Izraelczycy zwrócili się również po pomoc do niezwykłego źródła - przez rząd USA poprosili oni Anwara Sadata - ówczesnego prezydenta Egiptu - o pomoc w negocjacjach. Amin i porywacze pozostawali jednak w większości nieugięci - zgodzili się jednak na przedłużenie terminu wykonania żądań do 4 lipca 1976 roku. Do 1 lipca porywacze zwolnili również 148 pasażerów samolotu nie będących Żydami. Opóźnienie to dało czas siłom specjalnym Izraela na opracowanie planu odbicia zakładników z lotniska.

Plan, znany jako Operacja Thunderbolt (Piorun) zakładał, iż komandosi mieli dotrzeć do Entebbe na pokładzie 4 samolotów transportowych C-130 Hercules. Siły podzielone zostały na trzy grupy - dowodzenia, szturmową (mającą zaatakować lotnisko i oswobodzić zakładników) oraz wsparcia (mającą na celu ochronę samolotów oraz osłonę grupy szturmowej przed ogniem ze strony wojsk ugandyjskich - w skład tej grupy wchodził również oddział Sajjeret Matkal mający na celu zniszczenie stacjonujących w Entebbe ugandyjskich MiGów 17 i 21). Całkowite dowództwo nad operacją sprawował generał brygady Dan Shoromon, zaś dowództwo nad grupą szturmową powierzono pułkownikowi Jonatanowi Netanjahu.

Jednym z głównych problemów stojącym przed planistami był fakt, iż samoloty C-130 nie posiadały wystarczającego zasięgu, aby dolecieć z Izraela do Entebbe i z powrotem. Izrael nie posiadał wtedy możliwości zatankowania tak wielu maszyn w powietrzu, zaś większość krajów Afryki Wschodniej chciała pozostać neutralna, nie chcąc narażać się na zemstę Idiego Amina bądź palestyńskich terrorystów. Wkrótce jednak, najprawdopodobniej dzięki staraniom diaspory żydowskiej w Kenii, prezydent tego kraju Jomo Kenyatta zezwolił Izraelskim Siłom Powietrznym zarówno na przelot przez przestrzeń powietrzną Kenii, jak i międzylądowanie na lotnisku w Nairobi. Ostatecznie, zgodę na rozpoczęcie operacji wydano 3 lipca o godzinie 18:30.

Ostatecznie, w skład powietrznej armady poza 4 samolotami C-130 weszły jeszcze dwie maszyny Boeing 707 - w rolach powietrznego szpitala oraz centrum dowodzenia. Wieczorem 3 lipca 1976 roku, samoloty wystartowały z Sharm el-Sheikh z okupowanego przez Izrael półwyspu Synaj, kierując się w stronę Entebbe. Trasa lotu przebiegała w dużej mierze nad Morzem Czerwonym - samoloty leciały również w dużej mierze na pułapie ok. 30 metrów, aby uniknąć wykrycia przez egipskie i saudyjskie radary. Przy ujściu Morza Czerwonego i na południe od Dżibuti samoloty skręciły na zachód, kierując się w okolice Nairobi. Tam od grupy odłączył się Boeing szpitalny - drugi kontynuował lot.

Pierwszy z Herculesów wylądował na płycie lotniska w Entebbe około godziny 23:00 czasu izraelskiego. Jego pojawienie się zdziwiło pilnujących lotniska ugandyjskich żołnierzy. Po zatrzymaniu się maszyny z rampy załadunkowej nagle zjechały samochody terenowe Land Rover oraz czarna limuzyna Mercedes - zdarzenie to jeszcze bardziej skonsternowało ugandyjczyków, gdyż w taki sposób poruszał się zwykle Idi Amin. Wkrótce kolumna pojazdów znalazła się w pobliżu terminala, gdzie przetrzymywano zakładników. Wkrótce, między komandosami a ugandyjskimi żołnierzami doszło do wymiany ognia - wydarzenie to zmusiło komandosów do natychmiastowego szturmu terminala.

W ciągu kilkudziesięciu sekund komandosi weszli do środka. O ile na zewnątrz lotnisko strzeżone było przez żołnierzy ugandyjskich, o tyle zakładników pilnowała czwórka porywaczy oraz trójka terrorystów, która dołączyła do nich w Entebbe. Według zeznań świadków po wejściu do terminala jeden z żołnierzy zaczął po hebrajsku i angielsku krzyczeć przez megafon, aby zakładnicy zostali na ziemi. Między komandosami a porywaczami wywiązała się morderca wymiana ognia - zginęła w niej czwórka porywaczy oraz trójka zakładników. Pozostała trójka porywaczy ukryła się w korytarzu prowadzącym do głównej hali terminala - komandosi najpierw obrzucili ich granatami, a następnie zastrzelili.

W międzyczasie na pasie startowym wylądowały pozostałe samoloty Hercules - z ich wnętrz wyjechały pojazdy opancerzone oraz wysypali się spadochroniarze oraz żołnierze Brygady Golani, związując walką resztę sił chroniących lotnisko. Wkrótce, dało się słyszeć głośne wybuchy - to komandosi z grupy osłonowej zaczęli wysadzać stojące na płycie lotniska ugandyjskie myśliwce. W międzyczasie komandosi z grupy szturmowej zaczęli wyprowadzanie zakładników z terminala i wprowadzanie ich na pokład jednego z transportowców. Wtedy to grupa ta znalazła się pod ostrzałem ugandyjskich żołnierzy znajdujących się w wieży kontroli lotów lotniska. Izraelczycy odpowiedzieli ogniem ciężkich karabinów maszynowych i granatników przeciwpancernych, co zmusiło ugandyjczyków do przerwania ognia.Ostatecznie, zaledwie 30 minut po rozpoczęciu szturmu, izraelskie samoloty wystartowały w lot do Nairobi. Za sobą pozostawiały 7 zabitych porywaczy, ok. 40 zabitych ugandyjskich żołnierzy i ok. 30 zniszczonych ugandyjskich myśliwców. Po stronie izraelskiej zginął tylko jeden komandos - pułkownik Netanjahu. Oprócz niego, rannych zostało 5 komandosów i 10 zakładników. Operacja Piorun zakończyła się sukcesem.

Sukces operacji wprawił Idi Amina w wściekłość. Dyktator szybko rozkazał przeprowadzenie czystki mniejszości kenijskiej w Ugandzie oraz wydał polecenie zamordowania Dory Bloch - zakładniczki, która w momencie szturmu znajdowała się w szpitalu w Kampali. Zwłoki Bloch odnaleziono dopiero w roku 1979 na terenie plantacji cukru 32 kilometry na wschód od Kampali. Kolejną ofiarą furii Amina miał stać się minister rolnictwa Kenii Bruce MacKenzie - człowiek, który wpłynął na decyzję prezydenta Kenyatty o pomocy Izraelowi. MacKenzie zginął w zamachu bombowym przeprowadzonym 24 maja 1978 roku. 31 grudnia 1980 roku w hotelu Norfolk w Nairobi eksplodowała bomba, zabijając 20 osób i raniąc 87 - za sprawców uznano palestyńskich terrorystów, mszczących się za współpracę Kenii.

Do dziś Operację Piorun (znaną również jako Operacja Entebbe) uważa się za jedną z modelowych akcji odbicia zakładników z rąk terrorystów przez siły specjalne.

#kronikakryminalnafranka #gruparatowaniapoziomu #historia #historiajednejfotografii #izrael #uganda pokaż całość

źródło: imgur.com

#pociagiboners #humorinformatykow

GIF

źródło: img0.joyreactor.cc (8.71MB)

#streetart #matrix

źródło: img1.joyreactor.cc

#batman #meme

źródło: img0.joyreactor.cc

W taki sposób żołnierze złożyli hołd poległym podczas I Wojny Światowej koniom, mułom i osłom, które razem z nimi służyli na froncie.

#fotohistoria #ciekawostkihistoryczne #historia #iwojnaswiatowa #zwierzaczki #ciekawostki

źródło: 14.jpg

#heheszki #humorobrazkowy

źródło: i1.jbzdy.pl

Taki #wroclaw teraz (ʘ‿ʘ)

źródło: IMG_20170914_190147_HDR.jpg

#postmemizm

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: hp2.jpg

#anonimowemirkowyznania
Stałem się czarną owcą rodziny. Teraz przynajmniej oficjalnie.
Od początku. Wychowali mnie dziadkowie. Matka dłuższy czas nie pracowała, potem szukała facetów - no ok, ma prawo być szczęśliwa i znaleźć miłość. W sumie do końca gimnazjum za wiele jej nie widziałem.
Dziadek był badylarzem, hodował i sprzedawał pomidory, robiąc na tym fortunę - na tyle dużą, że w latach 90' założył hurtownię, bez żadnych kredytów, dofinansowań.
Moją siostrę także wychowali dziadkowie, ale i tak nabrała cech matki - egoistka dążąca po trupach do celu - ideał XXI wieku.
Siostra zdała prawo jazdy - dostała samochód
Siostra chciała iść na studia - sprzedali samochód, działkę i dostała mieszkanie
Ja byłem spychany na boczny tor, jako ten, co ma do końca życia robić fizycznie, bez perspektyw, a sam się nie domagałem, bo i tak matka się postarała o to, bym nie dostał na nic ani grosza od dziadków.
Dziadek podupadł na zdrowiu, biznes się skończył.
Po technikum rok przepierdoliłem na kopaniu rowów - stwierdziłem, że nie, ja tak nie chcę do końca życia - oszczędziłem pieniądze ( i tak oddawałem ponad połowę pensji "na utrzymanie domu"), kupiłem laptop i zapisałem się na studia inżynierskie.
Matka: hurr durr ty nigdy nie chciałeś iść na studia a teraz co odpierdalasz.jpg
A wy, jak szliście na studia, to czy chociaż wasi rodzice raz zobaczyli waszą uczelnię? Matka nawet nie pamięta na jakim jestem kierunku, i jedyne o co dopytuje to ile przedmiotów ujebałem i kiedy skończę się wydurniać. Zero, odpowiadam z dumą.
No i apogeum opowieści: po roku moich studiów dziadkowie stwierdzili, że to mi się należy cały spadek, bo zawsze byłem taki dobry, opiekuńczy, oddany i samodzielny.
Boję się inby, jaką odwali moja mamuśka gdy się o tym dowie.

Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: kwasnydeszcz pokaż całość

#streetart

źródło: img1.joyreactor.cc