Wu Tang is for the children

#gownowpis

pojebane uczucie kiedy ludzie na ktorych ci zalezy mowia cos ze sie niszczysz ale czujesz sie naprawde cudownie a jednoczesnie normalnie

kiedy przerwa? zobacze, moglbym powiedziec kiedy ale slowo cpuna jest nic nie warte @youmpjet @WujaAndzej I to niestety prawdziwe w uj

ej pssst, masz trochę serotoniny do odsprzedania?

kolega mi mówił że według niego kodeina jest tym czego potrzebujemy odkąd wykształciły się ssaki to znaczy matczyne ciepło i bezpieczeństwo

zawsze kiedy do mnie wraca ta myśl to jest mi w chuj przykro

#narkotykizawszespoko

JETEM POJEBANYYYXDD
16tjoko pokruszone i wciągnięte kurwa nosem XDDS zakorkowany boli piecze rzygac sie chce od niejonczacegosie splywu ale
jak mnie koda ledwo smyrala tak sie czuhe jakbym zarzucil jakies naprawde konkret opio #narkotykizawszespoko #opiowraki

Tworzę właśnie pdf z treści które wrzucałem przez ostatnie trzy lata na fanpejdż i przypomniałem sobie o tym. To chyba moja ulubiona głupota spośród wszystkiego co napisałem, dlatego repostuję przepraszam

Nie macie pojęcia na jakiej bombie to wymyśliłem.

*

Dzień, w którym dzik wreszcie wyszedł z lasu, był bardzo piękny.

Szmaragdowe niebo gdzieniegdzie zdobiły brudnożółte chmury trujących gazów, a ja czułem się wolny i szczęśliwy. Siedzieliśmy z Kamratem w ogrodzie, przy naszym ulubionym, mahoniowym stole. Było radioaktywnie spokojnie. Popijaliśmy podły spirytus, który orzeźwiająco wypalał gardło. To znaczy piłem ja, Towarzysz tylko siedział nieruchomo, bo przecież był martwy. Musiałem przywiązać go do krzesła, ciągle się zsuwał. Co jakiś czas rozchylałem mu szczęki i hojnie wlewałem alkohol. Prawie wszystko ściekało mu po podbródku, miał problemy z przełykaniem. Wycierałem go haftowaną chustką. „Dziękuję za troskę, przyjacielu”, powiedziałby, gdyby mógł.

- Nie ma o czym mówić – poklepałem go po ramieniu. Był bardzo miękki i wilgotny.

„Ależ jest”, chciałby odrzec Kamrat. Szczerzył się radośnie. Zawsze był zadowolony, gdyż gnijąca skóra zupełnie odsłaniała mu zęby. Miał bardzo sympatyczny uśmiech. Zapach oczywiście mi nie przeszkadzał. Zresztą, jak mógłby przeszkadzać, skoro w miejscu nosa miałem tylko poszarpany, nieforemny otwór?

Nagle przez całe moje ciało przeszła krwistoczerwona błyskawica niepokoju. Z zaskoczenia prawie odgryzłem sobie język. Zacząłem się gorączkowo rozglądać i właśnie wtedy zauważyłem dzika.

Był jeszcze daleko, dopiero wyszedł spomiędzy drzew. Szedł ostrożnie, stąpając każdą ze swoich ośmiu długich nóg z wyjątkową gracją. Co jakiś czas przystawał, przytulając odwłok do ziemi. Niestety, kierował się wyraźnie w naszą stronę.

Kamrat spojrzałby na mnie z przestrachem, gdyby tylko mógł poruszać mięśniami. Nie mógł jednak, bo jego serce nie pompowało krwi, a w jego mózgu brakowało impulsów elektrycznych, które tworzą świadomość.

- Damy sobie radę – próbowałem go uspokoić – przecież się spodziewaliśmy.

Dzik był coraz bliżej. Mogłem już zauważyć czarne rubiny ze szkarłatnymi refleksami - jego oczy. Bez trudu przeskoczył przez płot i już w kilka sekund później stał tuż przy naszym stole.

- Dzień dobry – ukłonił się lekko – jestem dzikiem, właśnie wyszedłem z lasu.

Musiałem się intensywnie wsłuchać w jego słowa, by je zrozumieć. Podczas mówienia klikał delikatnie żuwaczkami.

- Dzień dobry – odpowiedziałem bez przekonania.
- Czy mógłbym się przysiąść? - zapytał, wskazując znacząco na puste krzesło.
- To prywatne spotkanie – próbowałem zaprotestować – właśnie spożywamy śniadanie w rodzinnym gronie.
- Dzieciątko Jezus pozwoliłoby mi się przyłączyć – odparł dzik z urazą.

Na ten argument nie znalazłem żadnej odpowiedzi. Skinąłem głową ze zrezygnowaniem. Dzik kliknął z satysfakcją, odsunął krzesło i usiadł na nim, moszcząc się wygodnie. Miał nagie, workowate ciało. Poczułem odrazę. Zapadła niezręczna cisza. Towarzysz kopnąłby mnie pod stołem w kostkę, gdyby tylko mógł.

- To są moje kły jadowe – rzekł dzik, eksponując swoje kły jadowe. Wyglądały okazale.

Pokiwałem głową.

- To są moje dłonie – powiedziałem, wyciągając przed siebie powykręcane, zdeformowane kończyny. Usiane były małymi, czarnymi otworami, wnikającymi głęboko w ciało. Tu i ówdzie broczyły ropą. Dzik kliknął z uznaniem.

Znów zapadła cisza. Serce biło mi bardzo szybko. Dzik nie przejawiał oznak niepokoju.

- Czy ma pan pistolet? - zapytał wreszcie.

Głośno przełknąłem ślinę.

- Nie chcę na to odpowiedzieć – mruknąłem bezradnie.

Zaklikał groźnie.

- Dzieciątko Jezus by odpowiedziało.

Nieoczekiwanie poniosły mnie emocje.

- W takim razie proszę zapytać Dzieciątko Jezus – wybuchnąłem – ja tu pana nie zapraszałem.

Dzik zasyczał. Zatrząsł odwłokiem i uniósł dwie pary nóg wysoko nad siebie. Towarzysz krzyknąłby ze strachu, gdyby tylko mógł.

- Chcieliśmy tylko zjeść śniadanie – zawyłem – proszę nas zostawić.

Odsunąłem krzesło gwałtownie i zerwałem się. Dzik oparł się o stół, przykurczył tylne odnóża i skoczył. Rozpaczliwie rzuciłem się w bok.

Powietrze przeszył huk strzału. Prawie pękły mi bębenki. Skuliłem się i przycisnąłem dłonie do uszu.

Dzik spadł na ziemię, piszcząc przeraźliwie. Jedna z jego nóg stała się bezwładna. Wił się przez moment, szaleńczo rzucając odwłokiem, wreszcie dźwignął się i, wlokąc za sobą przykurczoną kończynę, rzucił do ucieczki. Niezdarnie przegramolił się przez płot i w kilka chwil później zniknął pomiędzy drzewami. Wrócił do lasu.

Spojrzałem na Kamrata. W prawej dłoni trzymał rewolwer. Lufa jeszcze dymiła. Mrugnął do mnie.

Westchnąłem.

- Dziękuję – wyrzuciłem z siebie.

„Nie ma o czym mówić”, chciał odpowiedzieć. Uśmiechał się pogodnie.

- Ależ jest.

Podniosłem przewrócone krzesło i znów usiadłem przy stole. Wszystko było zbrukane gęstą, ohydną posoką. Wizyta dzika zupełnie zepsuła mi humor.

A to przecież był taki piękny dzień.

#gownowpis #tworczoscwlasna #narkotykizawszespoko #wujaandzej pokaż całość

JEM TIKODIN ZAPIJAM KOLĄ DRESIK SPADA MO Z DUPY JOL JOL JOL KUHWA KWERCOK RAPUJELAMUSY ELOOOOOOO

#narkotykizawszespoko

następuje całkowita zmiana polityki Polski
finansowanie tylko i wyłącznie polskiego programu kosmicznego
po latach starań powstaje polski gwiazdolot
jedynym polskim gwiazdonautą jest Jacek Władysław Łaszczok-Stachursky
Jacku czy jesteś gotowy do wystrzelenia?
jam jest
rakieta zwrócona w stronę Słońca
start, przejście przez atmosferę
Jacku, wszystko w porządku? Jak się czujesz?
dosko
Stachursky przez cały lot pochłania energię słoneczną
im bliżej celu tym więcej
z każdą sekundą staje się potężniejszy
pewnego dnia dotrze do gwiazdy
jego moc wzrasta
Jacek nadejdzie
Jacek o nas zadba
musimy tylko czekać
pewnego dnia wszystko będzie już dobrze
w ogóle centralnie bez kitu

#gownowpis #wujaandzej #pasta pokaż całość

źródło: img.czecho.pl

aha kurwa prąd mi wyjebało godzina pracy w plecy chuj mi w dupe

#gownowpis

Musiałem wydostać się z miasta, szybko. Ta sprawa ściągnęła na moją głowę same kłopoty, przeczucie mnie nie zawiodło, nie powinienem był ufać tej kobiecie. Miała w sobie coś drapieżnego, sposób, w jaki trzymała papierosa, to jej spojrzenie, zupełnie jakby potrafiła zajrzeć w głąb męskiej duszy. Ta jej iluzoryczna niewinność, ten delikatny uśmiech... Powinienem był wyrzucić ją z gabinetu, kiedy tylko przestąpiła mój próg. Nie posłuchałem intuicji. Nikt nie oparłby się tak urodziwej laleczce. Popełniłem błąd, nie pierwszy raz w życiu. Teraz musiałem wiać, wiedziałem, że jeśli zostanę, nie dożyję świtu. A no i poza tym jestem psem detektywem zdjęcie na dowód

#gownowpis pokaż całość

źródło: pies detektyw.jpg

tworze ten pdf z moja twórczością z okazji 997 subuw i przypomniałem sobie ze memy tez robiłem. ich nie wrzucę do dokumentu to chociaż macie jeden tutaj, ku pokrzepieniu serc

#gownowpis

źródło: smiley.png

Wyłonili się z barw.

*

Spadałem przez tunel. Przestrzeń była plastyczna i rozciągliwa, zmieniła się w lepką maź, czas nie istniał wcale. Zieleń przechodząca w żółć, żółć ciemniejąca w szkarłat. Pulsujące kręgi. Wzburzone spirale. Każdą cząstkę mnie przenikało kojące ciepło, czułem się bezpiecznie. Byłem wieczny. Zapadałem się w sobie, krzepłem, kurczyłem, nabrzmiewałem. Skrzyłem się jak wieczyste, kryształowe pałace. Skraplałem dźwięki. Gorzałem jak wnętrze gwiazdy. Utraciłem kontury, linie proste zmieniły się w falujące wstęgi. Istniałem. Oto ruch, oto płynność. Stałem się czystym szczęściem i było to oczywiste. Nie potrafiłem jednak przewidzieć jak nieoczekiwanie skończy się nieskończoność. W oczy bezlitośnie wdarła mi się ciemność, a tunel wypluł mnie z siebie, odrzucił, zupełnie jakby znużył się zabawką.

Spadałem w lodowatej ciszy. Czas powrócił, z lekkością powołał się do istnienia, sekunda, dwie, trzy… Uderzenie nadeszło z całym impetem, wydarło mi dech z piersi, tworząc świat, w którym leżałem krzyżem na plecach, patrząc w brudnofioletowe niebo. Mieniły się na nim trzy krwawe księżyce, gwiazd nie było. Wraz z upadkiem przyszło zrozumienie. Ponownie znalazłem się w Strasznej Krainie.

*

Nie czułem bólu. Niepewnie, z niezgrabnością owada, dźwignąłem się na nogi. Gleba była nieprzyjemnie wilgotna, miękka i sprężysta, jak nasączona gąbka. Rozejrzałem się, po czym nerwowo przetarłem oczy. Stałem na brzegu. Tuż przede mną rozciągał się bezkres oceanu. Woda była spokojna, niezmącona żadną zmarszczką. Połyskiwała bladoniebieskim światłem, a pod jej powierzchnią wirowały galaktyki, eksplodowały supernowe, słońca rodziły się i umierały. Widziałem obłoki molekularne, mgławice, widziałem karły i hiperolbrzymy. Ujrzałem też monstrualnych połykaczy światów, wielu unosiło się z gracją, dryfując bez celu, kilku wirowało w opętańczym tańcu, w rytmicznych skurczach.

Oto samotność. Zdjęło mnie przerażenie. Próbowałem krzyczeć, jednak z krtani zmiażdżonej przez strach nie wyrwał się żaden dźwięk. Poczułem, że jeśli nie przestanę wpatrywać się otchłań, postradam rozum. Opadłem na cztery kończyny jak dzikie zwierzę i rzuciłem się do ucieczki, byle dalej, byle stracić ocean z zasięgu wzroku, byle nie oglądać się za siebie. Pod moimi dziwacznie wydłużonymi ramionami przemykały mozaiki kolorowych kamyczków, fantazyjne, rozedrgane wzory kryształków. Łkałem w panice, biegłem na oślep, a moja ucieczka trwała eony lub ułamki sekund.

Wreszcie zatrzymałem się, z trudem łapiąc oddech. Ostrożnie podniosłem się na dwie kończyny, w roztrzęsieniu próbując odzyskać utracone człowieczeństwo. Chwiałem się lekko, moje nogi były jak z gumy, wyginały się pod dziwnymi kątami, z wysiłkiem utrzymywałem równowagę. Po zaczerpnięciu kilku głębokich wdechów ponownie przyjrzałem się otoczeniu. Podczas biegu wydawało mi się, że przedzieram się przez las, ze zdumieniem zauważyłem jednak, że wysokie słupy, które wcześniej wziąłem za drzewa, w istocie są jasnobrązowymi grzybami niedorzecznych rozmiarów, o smukłych trzonach i stożkowatych kapeluszach. Rosły gęsto, w grupach. Na niewielkiej polance, na której się znajdowałem, panował półmrok. Blokowały dostęp światłu księżyców. Straszna Kraina rządziła się własnymi prawami.

Grzyby niepokoiły mnie, wydawało się, że to one są odpowiedzialne za niskie, miarowe buczenie, które słyszałem od momentu wbiegnięcia między trzony. Powoli zbliżyłem się do jednego z nich. Wyciągnąłem rękę, by dotknąć jego śliskiej powierzchni i właśnie wtedy otworzył oczy. Odskoczyłem błyskawicznie, sapiąc przy tym z trwogi. Teraz z trzonu wpatrywały się we mnie dziesiątki ślepi o olbrzymich źrenicach i świecących, wąskich, jadowicie zielonych tęczówkach. Przesunąłem się o kilka kroków w lewo. Źrenice podążyły za mną. Poczułem się jak bezbronna ofiara, obserwowana przez drapieżnika tuż przed atakiem.

- Wszystko jest już dobrze – szeptałem do siebie – nie ma się czego bać.
- Strach to reakcja odruchowa nierozerwalnie związana z przyszłością – usłyszałem za swoimi plecami – z przeszłością wiąże się żal.

Obróciłem się gwałtownym ruchem. Tuż przed sobą zobaczyłem trzy pokraczne, powykręcane, oślizgłe istoty. Sięgały mi do pasa. Ich oczy, świecące fluorescencyjnym światłem, przypominały płaskie dyski. Były nagie, miały bladą, galaretowatą skórę, miejscami przezroczystą, zwłaszcza na głowie. Byłem w stanie dostrzec mętne zarysy ich mózgów. Ich okropnie zdeformowane twarze wyglądały koszmarnie ludzko. Przycisnąłem dłonie do ust.

- Nie lękaj się, głupiutki – odezwała się jedna z istot. Wydawała nieprzyjemne, skrzeczące dźwięki, podobne do odgłosów kruka. Mimo to doskonale ją rozumiałem.
- Obiekt lęku zawsze jest irracjonalny – zakrakała druga.
- Czym… kim jesteście? - zapytałem niepewnie, głośno przełykając ślinę.

Istoty zaczęły radośnie podskakiwać, po czym wszystkie trzy ukłoniły się z gracją.

- Jesteśmy Szrumzy! - zapiszczały równocześnie.
- Szrumzy… - powtórzyłem – co to znaczy?
- Szrumz to Szrumz – obruszyły się, zdawało się, że je uraziłem – głupi, to nie pierwszy raz, kiedy nas widzisz. Nie pierwszy, nie drugi i nie setny.

Zaniemówiłem na chwilę. Stworzenia przypatrywały się mi, przechylając dziwacznie głowy.

- Czy… czy możecie mi pomóc? - zapytałem wreszcie.
- Tobie nie można pomóc, już nigdy nie będzie można – odparł jeden, kręcąc bezradnie łebkiem – ale zaprowadzimy cię. Zaprowadzimy cię do Drzwi!

Zbliżył się do mnie, wyciągając w moim kierunku rozczapierzoną łapę. Zawahałem się przez moment, wreszcie podjąłem decyzję i podałem mu dłoń. Jego skóra była zaskakująco ciepła, co sprawiło, że poczułem się bezpiecznie.

- Chodźmy! - zakomenderował, ciągnąc mnie za sobą. Dwa pozostałe Szrumzy podążyły za nami w radosnych podskokach.
- Czy będę mógł stąd wyjść? - zapytałem. Istoty nie odpowiedziały, pochłonięte własną rozmową. Dyskutowały na tematy metafizyczne, choć wypowiadane przez nich zdania brzmiały jak bełkot szaleńca. Prowadziły mnie między grzybami, jakby doskonale znały drogę, nie widziałem jednak żadnej ścieżki. Gleba wciąż była wilgotna i sprężysta. Z trzonów bacznie obserwowały nas dziesiątki oczu.

- Jeśli Bóg jest bytem koniecznym – dowodził Szrumz, który prowadził mnie za rękę – to zdanie ,,Bóg istnieje” musi być analityczne, prawdziwe na mocy znaczenia, ponieważ jednak żadne zdanie egzystencjalne nie jest analityczne, pojęcie Boga jako bytu koniecznego jest sprzeczne, wykluczając możliwość istnienia owego desygantu.

Pozostałych dwóch przyjęło jego słowa oklaskami.

- Wolna wola nie istnieje! - przekrzykiwali się – cóż miałoby być jej źródłem?
- Upływ czasu możemy obserwować jedynie na podstawie zmian w przestrzeni!
- Świadomość to zasadnicza funkcja ośrodkowego układu nerwowego, polegająca na iluzorycznym odzwierciedlaniu rzeczywistości!

- Dokąd mnie prowadzicie? - powiedziałem bezradnie. Umilkli. Przez krótki moment maszerowaliśmy w milczeniu. Łapa Szrumza, który mnie prowadził, zacisnęła się mocniej.

- Idziemy do Drzwi. Idziesz do Pasożyta, zawsze idziesz do Pasożyta – wykrakał wreszcie.

Otworzyłem usta, by zadać kolejne pytania, lecz właśnie wtedy wyszliśmy spomiędzy grzybów na otwartą przestrzeń. Ujrzałem gigantyczną szachownicę w czarno-czerwone pola. Leżało na niej wiele olbrzymich figur, były porozrzucane i zniszczone, kilka spoczywało w rozbitych kawałkach. Tylko jedna stała na swoim polu. Był to Szkarłatny Król, nagi, o długich, cienkich kończynach i wyraźnie zarysowanych żebrach. Z szyi wystawał mu łeb drapieżnego pająka. Wzdrygnąłem się.

- Szachy! Szachy! - podskakiwały Szrumzy – królewska gra! Gra królów! Chodź! Chodź! Musimy iść! Tam! Tam!

Wskazywały na Króla.
- To przeraźliwe daleko… - zacząłem. Szrumzy zarechotały nieprzyjemnie.
- Głupi! - zawołał mój przewodnik – Nie zauważyłeś jeszcze, że przestrzeń to oszustwo?

Szarpnął mnie za ramię, ciągnąc za sobą. Przeszliśmy kilkanaście kroków i stanęliśmy u stóp Szkarłatnego Króla. Między jego stopami, z omszałej skały, wyrastały drzwi. Wyglądały przeraźliwie znajomo. Usłyszałem też oddechy Króla i jego niespokojne przebieranie szczękoczułkami.

- Musisz teraz wejść przez drzwi – zapiszczały Szrumzy. W ich żywiołowym krakaniu było coś...

Przełknąłem ślinę.
- Żegnajcie – powiedziałem niepewnie, łapiąc za klamkę – dziękuję.
- Do widzenia. Nie ma za co dziękować, oj nie ma – powiedział ten, który wcześniej prowadził mnie za rękę i uśmiechnął się, a jego uśmiech był moim najgorszym koszmarem. Gdy tylko wypowiedział te słowa usłyszałem ogłuszający krzyk pełen bólu. Brzmiał zewsząd.

Otworzyłem drzwi szarpnięciem i wpadłem do środka, zatrzaskując je za sobą. Wszedłem do swojej łazienki. Nic się nie zmieniło, brzydkie, zielono-białe kafelki, zacieki w zlewie, woda kapiąca z węża pralki. Powoli podszedłem do lustra. Moje odbicie już na mnie czekało.

- Jesteś – powiedziałem do siebie zza szkła – spójrz nam w oczy.

Wykonałem polecenie, patrząc w wielkie źrenice, głębokie, czarne studnie pełne cierpienia. Wybuchnąłem śmiechem.

- Człowiekiem jestem, ni mniej ni więcej – wymamrotało odbicie. Wskazało oskarżycielsko palcem – i ty też. Wiesz, dlaczego tu jesteś, prawda?
- Wiem – pokiwałem głową – muszę odpowiedzieć na Pytania.

Odbicie również pokiwało głową, przytakując. Odkręciłem kran i wsunąłem dłonie pod strumień wody. Była lodowato zimna. Przeszedł mnie dreszcz. Przemyłem twarz, a spomiędzy palców zaczęła wyciekać mi maska. Rozpływała się w efemerycznym momencie prawdy.

- O co ci właściwie chodzi? – zapytało odbicie, zapytałem ja sam. - Czego ty chcesz? Kim tak naprawdę jesteś?
- Nie wiem – odpowiedziałem, powtórzyłem to kilka razy zbolałym szeptem – nie wiem, nie wiem, nie wiem.

Maska ściekała z mojej twarzy, spadała do zlewu olbrzymimi kroplami, tworzyła kolorowe plamy na porcelanie. Odbicie przyglądało mi się poważnie. Jego twarz, moja twarz, wyginała się i zapadała w sobie. Nogi miałem jak z gumy, musiałem znaleźć oparcie rękami by się nie przewrócić. Im dłużej patrzyłem na siebie, tym większe miałem oczy, czarne studnie, zamglone bezdenne otchłanie. Maska znów zaczęła wyrastać.

- Wystarczy – warknęło odbicie. - Nie wiesz. Wyciągnij dłoń.

Ponownie usłuchałem bez sprzeciwu. Przez szkło przeszły najpierw koniuszki palców, zaraz po nich dłoń, ramię aż po łokieć. Odbicie położyło mi na dłoni Pasożyta.

- Podmiotowość jest przypadkowa – usłyszałem z lustra – najokrutniejszy z przypadków. Jedz.

Cofnąłem dłoń, która nie należała już do mnie. Wpatrywałem się w jej zawartość. Żołądek zacisnął mi się w małą, żelazną kulę.

- Jedz – rozkazało odbicie.

Włożyłem Pasożyt do ust. Był ohydny, gumowaty. Pachniał jak mokra ziemia, smakował jak pleśń. Zacząłem przeżuwać, czas przestał istnieć, a tunel przyjął mnie do siebie.

*

Barwa to wrażenie psychiczne wywołane w mózgu zwierzęcia.

#wujaandzej #narkotykizawszespoko pokaż całość

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: FB_IMG_1547781428168.jpg

huj mje szczela kjedy fidze wpizy stakimi błendami jawjem rze toma prowokowadź i wkurwiadź dlateko muszem pohwalić rze dzaiła zpełnia sfuj cel futuryści z nocnej eh

Idę se oglądać Great Teacher Onizuke ogólnie nie lubietam się z anime za bardzo ale to arcydzieło jest

W ciągu całego życia przeciętny Polak zjada 7800 kg ziemniaków

ziele, wasze zdrowie, przyjaciele
gandża do powiedzenia ma nam zawsze wiele
lepiej żebyś pił niż palił twierdzi społeczeństwo
z tym, że ziele to spokój, alkohol to szaleństwo

źródło: Przechwytywanie.JPG

Po co istnieje agrest jak i tak nikt tego gówna nie je?

kto jest największym wykopowym szlaufem?

jak cie stary bil w dziecinstwie i masz pisac takie rzeszy to lepiej idz na jakoms terapie

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: image0.png

Nie wiem co mnie naszło... usiadłem przy laptopie, otworzyłem notatnik i zacząłem płynąć... Tekst i sytuacja dość oklepana, wiec może się wydać znajome, ale i tak zapytać chciałem co sądzicie :D Płynąć z tym dalej czy zakopać? jak ktoś znajdzie podobieństwo do pewnej "książki" ślę dla pierwszej osoby dobre piwko :) Sugestie czym się inspirowałem dawać poniżej, tak samo jak i hejt (hahaaha o ile ktoś przeczyta)

Fałszywy Anioł


Był to styczniowy wieczór, siedziałem na ganku przed chatą kowala, okryty kocem, w dłoni dzierżyłem gorący trunek. Czekałem na zakucie Iskry, mojego jedynego towarzysza tej podróży, po ostatniej walce jej klinga dość mocno się stępiła. Nagle, usłyszałem trzask łamanego drzewa z pobliskiego lasu, spojrzałem w tamtym kierunku, widziałem jasne migoczące światło i zarys jakiejś postaci... To chyba kobieta, dostrzegłem włosy pływające na wietrze.

O tej porze w pełnym mroku, bezbronna kobieta? Nie może być! Nie mam przy sobie Iskry trzeba być czujnym!

Cholera! To światło mnie hipnotyzuje, nie mogę oderwać wzroku od niego, boże widzę jej oczy one są... one są takie... pełne życia! Prawa noga sama z siebie robi krok w jej stronę.
Stój! krzyczę do Siebie...

"Zastanów się! Przecież, jest noc! mrok spowił te krainy! A serce, tej istoty na pewno nie bije już ludzką krwią! Ale mimo to jest taka piękna, nie mogę spuścić z niej wzroku!"

Nie mogę się opanować własnych nóg! prawa sama unosi się robiąc krok i zbliżając mnie do niej jeszcze bardziej, zrobiło się cieplej, czyżby to była jej aura? Zmysły mi wariują, zimna krew zaczyna wrzeć, to takie błogie uczucie... Kark przewiewa mi ciepły przyjemny wiatr, uśmiecham się, uginając na nogach, jestem taki bezbronny, robię krok za krokiem.

Nagle...

Słyszę jakiś szept, to chyba jej głos, zastanawiam się przez chwilę... Tak to musi być ona, nie ma już tutaj przecież nikogo, ale jestem jeszcze zbyt daleko by usłyszeć wyraźnie co chce mi przekazać, biorę haust powietrza w płuca, lewa, prawa i znów jestem bliżej niej i zarazem wchodzę w głąb lasu...

Słyszę już doskonale, prosi bym się nie bał, że jest moim aniołem, że doskonale wie jak bardzo jestem zmęczony, rozgoryczony poniesionymi stratami i ranami.
Bym chwycił ją za rękę, a ona zaprowadzi mnie do schronienia, do miejsca gdzie panuje światło i nigdy nie zapada ciemność nocy.

Zamarłem w bez ruchu, zastanawiając się, czy zawierzyć jej i podać mą dłoń by poprowadziła mnie ku lepszemu?

Zbliża się do mnie... BOJĘ SIĘ! Jednocześnie czując ulgę, że zaraz zabierze mnie z tego piekła.
Widzę jak wiatr kołysze jej włosami, czuję jak jej ciepło rozgrzewa nieustannie moją krew aż do wrzenia.
Mój anioł... Stanął na przeciw mnie, uśmiecha się tak radośnie jestem pewny, że chce iść z nią...
Kolejny raz spoglądam jej w oczy... krew w żyłach buzuje, upadam na kolana na zmarzniętą ziemię pokrytą śniegiem. Czuję ulgę i radość, pierwszy raz od dłuższego czasu. Na reszcie koniec!

Mówi do mnie jednocześnie wyciągając w mym kierunku dłoń, nie bój się podaj mi swą dłoń i zaraz będziemy razem radować się w krainie pozbawionej zimna, ciemności i śmierci.

Łzy spływają mi po policzku, tak masz rację jestem zmęczony chcę już odpocząć, zabierz mnie stąd do siebie!
Wyciągam dłoń, próbuję ją jej podać ale nie mam siły unieść jej wyżej, coś mnie powstrzymuje...
Siła nad którą nie mam władzy.

Co jest do cholery?!

Coś jest nie tak, czemu ona się tak niecierpliwi?!

Wiatr przybiera na sile, nad nami pojawiają się gaworzące kruki, nie czuję już ciepła ogarnia mnie... O NIE!
Ogarnia mnie mrok, to nie anioł! Tooooo....

Mój boże! Jej oczy! Jej Włosy! Zaczęło się najgorsze!

Gdzie moja broń? Gdzie moja zbroja?

Oczywiście! broń u kowala, zbroja na ganku, świetnie jestem odziany starym kocem,
pośrodku tego cholernego lasu! Jak mogłem dać się tak podejść?!

Zniknęły biało niebieskie oczęta, pojawiły się larwy w oczodołach, jej anielskie włosy przerzedziły się, stały się okropnie wysuszone, na jej ciele nie było już jedwabnej ludzkiej skóry, odziana była w szmatę zakrywającą resztki gnijącego mięsa trzymającego się na kościach...

Przecież to niemożliwe! To nie może być prawda! Nie jesteś aniołem! Przeklęta śmierć!

Jestem zgubiony!

Śmierć przybierała na sile, jej łagodzący szept zamienił się w przeraźliwy skowyt, zza drzew zaczęły pojawiać się kolejne bestie.

Opuściło mnie szczęście, dałem omotać się cholernej manipulacji!

Jeśli mam tu zdechnąć, to tak będzie! Ale nie oddam Ci duszy bez walki pokrako!

Zrzuciłem koc, z okaleczonymi po ostatnich bataliach dłońmi stanąłem na przeciw przeraźliwej bestii, roszczącej sobie prawa do mojej duszy!

Wal suko! Pokaż na co Ciebie stać!

Załatwiłem kilka mniejszych pokrak! Nie mam sił, muszę złapać dech w piersiach! Ale nie ucieknę, nie jestem tchórzem! Śmierć zdaje jakby karmiła się moim wyczerpaniem i nadal przypierała na sile!

Jej skowyt nie daje mi się skupić, a jej obrzydliwy odór zapycha płuca.

Walcz kurwa, krzyczę do Siebie! Wyduś z siebie siłę na kolejny atak!

Czuję przeszywający ból, śmierć przystąpiła do kontrataku, wbiła swoje szpony w me kulasy, upadłem na kolana, jakby to kurwa był mój pierwszy raz! Wcale mnie to nie zaskoczyło! Tylko na tyle Cię stać?!

Krwawię, czuję jej posmak w ustach, dziś faktycznie będzie mój koniec, stoi nade mną każdą kroplę krwi spija dla siebie...

Zaczynam odpływać...

Jedno muszę Ci przyznać, nie kłamałaś mówiąc iż zabierzesz ode mnie ból, bo już go nie czuję...

Świst przelatującego przedmiotu to ostatnie co odczuwam zasypiam...

Ryk ryk tej maszkary cuci mnie z agonii...

Przecież to... ale jak to możliwe? Moja Iskierka wbita w jej trzewia?!

Tak!

To kowal, nie tracił czasu, póki zyskałem te kilka sekund a ręce mam jeszcze sprawne chwyciłem za rękojeść, stanowczym ruchem wyciągnąłem Iskierkę.

Podparłem się na niej i wstałem.

Uniosłem mój miecz i dostrzegłem, że to nie Ja czuję przerażenie...
wykrzyczałem "jakieś ostatnie życzenie?" Nie dałem szansy na odpowiedź, miecz rozciął jej truchło niczym kartkę papieru. Po raz kolejny dzisiejszego wieczoru upadłem...

Kowal przeciągnął me ledwo żywe ciało do swojej chaty, opatrzył moje okaleczone do reszty ciało i zatamował krwawienie.

To jeszcze nie Twój czas na opuszczenie tego świata, mój Przyjacielu. Odpoczywaj jesteś tutaj bezpieczny.

C.D.N pokaż całość

e j @WujaAndzej poka tatuaz bo chce zobaczyc
prosze

Zdzieram skore z siebie, jestem jedna noga w piekle

ehhh właśnie się dowiedziałam że hindusi jedzą swoje jedzenie bez sztućców zwyczajnie palcami (ewentualnie z pieczywem ale to akurat wiedziałam wcześniej) i nawet ryż biorą w palce i maczają go w swoich sosach i pierwsze co mi przyszło na myśl to pajeet srający na ulicy

nagi lunch to super ksiazka

wy sobie możecie na nocnej wymyślać cuda na kiju, stalkerów, kradzież namiotu, sikanie na pomnik czy co tam chcecie ale NIGDY nie przebijecie poziomu żenady który odpierdolił urwis z tą akcją

xD jezu chryste

źródło: comment_TQSr7Vn0UEJ8wAVr0RsdLqv1L1bwmGtt.jpg

beka z ludzi co puszczają rap na głośnikach i sobie idą xD kurwa jakbym chciał słuchać recytacji to bym sobie włączył tvp kultura. xD

Chciałbym kiedyś takiego super pranka zrobić i tak żeby o danej godzinie wszyscy i mam na myśli wszystkich napisali taką samą wiadomość na mikroblogu.
Szkoda, że lamusy nigdy się nie zgodzą.

sokół zrobił piosenkę z hewrą nie mogę się doczekać kiedy wyjdzie

25 plusuw i zruwnam paksiego z ziemiom moim disem, to bendzie prawdziwy beef

źródło: bitka.PNG

quality

źródło: 50241565_2281410118783080_2996891238411534336_n.jpg

kiedy napiszesz coś na czym ci zależy to dostaniesz trzy plusy, kiedy napiszesz jakieś zjebane chujstwo to cyk gorące. no tak

hokus pokus czary mary twoja stara to twój stary hahaha śmieszne nie hah starego niose na plecach beka

#gownowpis

gdyby siedem lat temu wymagali numeru telefonu przy rejestracji to bym dziś tu nie miał konta i pewnie wiódłbym normalne życie. rychło w czas michał białek

#gownowpis

tymczasem na głównej:

>W zakładzie karnym Stefan W. miał dostęp do TVN24

xDD

#bekazprawakow #neuropa

wiecie co jest smutne mój kot mnie nie lubi

#gownowpis

źródło: received_362537554478398.jpeg

mam czas nie mam prądu

#gownowpis

Mam w życiu tylko jedną słabość, jest nią Mariusz 'Adonis" Pudzianowski. Najsilniejszy na planecie, najpiękniejszy na planecie, amen

#gownowpis

źródło: b6b89cbdbafaaaa7555a37a7abb12a63.jpg

jestem właśnie w lesie, pomyślałem sobie że chciałbym być grzybem a później przypomnialem sobie że przecież jestem i odetchnąłem z ulgą

#gownowpis

35 milionów lat temu jakaś ryba postanowiła wyjść sobie na ląd i teraz Ty walisz za 2,5k u januszexa ledwie łącząc koniec z końcem

Plusujcie firmę Kołdrexpol, producenta kołder z Bydgoszczy.

#heheszki #polska

źródło: x3.wykop.pl

kurrrr kiedy 997 subów robie multi zara

#gownowpis

Jak mozna byc takim natrętem, przyszedl do mnie kolega z pracy na piwo, jest ok, pijemy 3 piwko ja mowie ze powoli idę spać bo jutro mam na rano, ze musze sie wyspac. On oczywiscie jakby nie dopuszczal tego do wiadomosci, nagle zaczal mnie dopytawac o seks, o moje doswiadczenia itp ja mowilam mu już wtedy z 4 razy że chce isc spac, ze musi sie zbierac. Po czym on wstal no to ja podchodze do drzwi zeby mu otworzyc, on wtedy na mnie ze dlaczego ja podchodzę do drzwi ze przeciez on tylko wstal a nie wychodzi. Mysle sobie, dobra, niech sie ubierze, poczekam. ALE NIEEE, gdzie tam, on stanal i zaczal mnie natarczywie przytulać, ja go odsuwalam, wtedy on sie mnie pytal dlaczego sie go boje, potem probowal mnie pocałować mowiac ze co mi zalezy, ze to tylko pocalunek, przyciagal mnie ciagle do siebie, ja go odpychalam ale on nadal probowal mowiac ze to tylko na pożegnanie. I po kuzwa 40 minutach przepychanek wreszcie wyszedl. Blagam was faceci, nie robcie tak, to nie jest fajne. pokaż całość

marihuana śmierć na krzaku

#narkotykizawszespoko

Jeśli chociaż raz spojrzałeś się na pitola w pornolu to jesteś częściowo gejem

najebałem się tak że po schodach wejść nie mogę usiadłem zrobić przerwę uchlałem się na smutno zajebisty jestem