@kiszony_ryszard: serio nikt nie wzial?

@kiszony_ryszard mordeczko

@kiszony_ryszard: Na bramce będą kolejki i nic nie jest pewne :/, próbuję kupić na fb

After Poznań juz nie działa tak jak kiedyś :D Dax J tez czekam, ma byc grubo
The meaining of rave polecam w schronie za niedługo

@kiszony_ryszard: Masz może dostęp do wlotek na Daxa ( ͡° ͜ʖ ͡°)?

@kiszony_ryszard: tylko zjeby po kieszeniach kitraja ( ͡° ͜ʖ ͡°)

@kiszony_ryszard: sam roz*ebal a na kitku zwala

@kiszony_ryszard: ewentualnie na spacerek to soplica pigwowa i blancik.

@kiszony_ryszard: jaki piękny (｡◕‿‿◕｡)

@kiszony_ryszard: ale ma fajno mordkę ʕ•ᴥ•ʔ

@sargento: Są też z brązowym paskiem - nazywają się...Black/transparent

@grucki: kurłła nie mam kasy bo dał em na horyk

@grucki: ( ͡° ͜ʖ ͡°)

@kiszony_ryszard:
Tomek i Elisabeth wybrali bardzo trudną, czysto sportową formę wspinaczki, bez rozbijania po drodze obozów. Nie byli dostatecznie zaaklimatyzowani. Nam, siedzącym tu na dole, nie wolno tego oceniać - mówi Witold Szylderowicz, himalaista z Zielonej Góry z 35-letnim doświadczeniem
Paulina Nodzyńska. Na pewno śledzi pan akcję ratunkową na Nanga Parbat. Co pan sobie myśli?
Witold Szylderowicz*: Pierwsze, co się nasuwa, to oczywiście, że szkoda człowieka. Człowieka, który poświęcił swoje życie dla pasji. Ale gdy analizuje się tę sytuację na chłodno, widać jak wiele błędów popełniono. Wszystko, co się wydarzyło, jest konsekwencją tych niedociągnięć.

Jakich?
Jest ich naprawdę sporo. Wiem, że fajnie się mówi, siedząc na dole. Inaczej działa się w górach, gdzie podejmuje decyzje pod wpływem chwili. Oni akurat wybrali bardzo trudną formę wspinaczki, czysto sportową, stylem alpejskim. Po prostu, pakuje człowiek plecak i idzie do góry. Nie zakłada po drodze obozów pośrednich, nie działa metodą poręczowania. Nie wzięli ze sobą rezerwowej porcji wyżywienia, w górach każde 100 gramów staje się niewyobrażalnym ciężarem.

Ma to swoją dobrą cechę, bo szczyt zdobywa się szybko. Ale i niewiarygodne ryzyko na ośmiotysięcznikach. To, co Tomek odczuł, jest wynikiem niedostatecznej aklimatyzacji. Musieli podjąć decyzję o tym, że nie aklimatyzują się dalej, tylko startują na szczyt. To się zemściło.

Doznał choroby wysokościowej, trudno powiedzieć jakiej, bo znamy za mało szczegółów. To mogła być odma płuc, spowodowana brakiem dotlenienia. Ktoś, kto decyduje się na tego typu wyczyn, musi wierzyć w doskonałość swojego organizmu i być wielokrotnie sprawdzany. Musi się aklimatyzować. Albo podejmuje ryzyko. Oni takie podjęli.

Pora roku nie ułatwiła zadania.
To nie jest tak do końca. Człowiek stawia sobie wyzwania. Tomek jest ciekawym człowiekiem. Nie był, jak to się mówi, himalaistą, który wyrósł ze środowiska wspinaczkowego. Miał niewiarygodnie trudną przeszłość. Chciał zmienić swoje życie. Człowiek jest sam w śniegu, lodzie. Trzeba mieć wyjątkowe cechy charakteru. Tomek takim człowiekiem był. I trochę samotnikiem. On nie chciał chodzić latem, wśród ludzi. Niestety, on nie ma szans na przeżycie. Nie chcę o niczym przesądzać, ale analizuję na chłodno. Mam przeczucie, że on już sobie słodko śpi.

Podjęto decyzję o rezygnacji z dalszej próby ratowania go.
To jedyna słuszna decyzja, jaką Adam i Denis mogli podjąć. Żeby dalej skutecznie poprowadzić akcję, zespół ratowników musiałby liczyć co najmniej 12 osób. W takim składzie mogli pomóc co najwyżej jednej osobie. To, czego się podjęli, to niewiarygodny heroizm.

Mówi się, że ich wyczyn zmieni historię himalaizmu.
Aż tak bym tego nie nazywał, nie przesadzajmy. Akcje ratunkowe w Himalajach dzieją się zwykle na wysokości 7 tys. metrów. Adam z Denisem szli z wysokości 4,19 tys. do wysokości 5,6 tys. metrów. Mieli tempo, bo do tej wysokości są zaaklimatyzowani. By dotrzeć do Tomka, musieliby pokonać kilometr między 6 tys. a 7 tys. Pamiętajmy, że tam się działa zdecydowanie wolniej, niż niżej. Jest mniej tlenu. Takiego tempa nikt nie byłby w stanie osiągnąć. Do Tomka doszliby za dwa, trzy dni. A przecież byli już wycieńczeni.

Ten kilometr, który osiągnęli w osiem godzin, to i tak niesamowity wynik. To trudna technicznie droga, w lanym lodzie, o nachyleniu do 80 stopni. W dodatku w nocy, przy minus 40 stopniach. Trzeba uważać, by nie popełnić najmniejszego błędu, bo mogłoby się to skończyć tragicznie.

To wymagało ogromnego heroizmu, przygotowania i wytrwałości. Adam i Denis z pewnością są w piątce najbardziej wytrzymałych himalaistów.

Na Tomka Mackiewicza spłynęła fala hejtu. Internauci piszą, że nie był ubezpieczony, dziwią się, jak można się porywać na taką górę zimą, zostawiając rodzinę z trójką małych dzieci...
Mam im do powiedzenia jedną rzecz: nie wolno nigdy oceniać drugiego człowieka. Szczególnie tym, którzy nigdy nie byli wysoko w górach i komentują z pozycji kanapy. Każdy jest samodzielny i sam podejmuje decyzje o swoim życiu. Pamiętajmy, że idąc w góry, nikt nie myśli o tym, że zginie. Ludzie umierają też w Bieszczadach czy Tatrach. Czy przyszłoby nam do głowy powiedzieć: co on wyprawia, po co się tam pcha?

Witold Szylderowicz – zielonogórzanin, honorowy członek Klubu Wysokogórskiego Zielona Góra. Wspina się od 35 lat. Zdobył ponad 60 czterotysięczników. Był m.in. na Shivling, Maszerbrum II, podjął próbę wejścia na Mount Everest, jednak zrezygnował z dalszej wspinaczki.

W Zielonej Górze prowadzi firmę Laser 3D, która zajmuje się m.in. produkcją statuetek. pokaż całość