@dissidenth: może coś więcej opowiesz ? Jakie były twoje wcześniejsze doświadczenia z różnymi specyfikami ? A może to był pierwszy raz ? Nigdy nie próbowałem....Sam straciłem sens istnienia jakiś czas temu ale czy mam depresję ? Robię co mam do zrobienia, sporo się ruszam i staram się dobrze jeść. Mimo wszystko chyba tylko czekam na koniec a ten pozostały czas traktuję jak poczekalnię. Kiedyś więcej się śmiałem i byłem bardziej towarzyski, ale z biegiem czasu selekcjonowałem znajomych, którzy byli toksyczni lub straciłem do nich zaufanie. W sumie zostałem prawie sam, ale być może to cena za to, że wymagam szczerości i zaufania, a nie klepania jęzorem na lewo i prawo. Zawiodłem się na osobach, które spotkałem. Samotność (jeszcze nie taka na 100%) pozwala mi zgłębić naturę własnego umysłu. Dość sporo go obserwuję jak zachowuje się w różne sytuacjach i powiem, że jestem zawiedziony jaki tam panuje bałagan. Wszelkiego rodzaju popędy, emocję i nieszczęsne ego. Szukam ciszy i spokoju, ale świat jest zbyt głośny. Starałem się wtopić w ten film, który odbieram zmysłami, ale co chwila mnie coś rusza. A to mam zbyt dużo empatii wobec innych ludzi, często wczuwam się w ich żenujące sytuacje i mi przykro, że ktoś jest zakłopotany czując się w tym czasie tak samo jak on. Dotyczy to też roślin i zwierząt. Bardzo mi źle gdy widzę rozjechane zwierzęta na drodze i zastanawiam się jak bardzo musiały cierpieć odczuwając razem z nimi to cierpienie. Chwilę analizuję i zastanawiam się nad kruchością życia. Czym jest życie ? Od wielu milionów lat wielka umieralnia, ale i powstawanie nowego. Staram się gdzieś umiejscowić siebie na tej linii czasowej, ale nie na siłę. Ziemia wraz z galaktyką pędzą przez bezmiar nieznanej nam nieskończonej substancji. Przyglądam się, obserwuję ale bez smutku czy zachwytu. pokaż całość