Suwalszczyzna Sopoćkińska

mały region geograficznie i etnograficznie wyodrębniony po II wojnie światowej, gdy część byłego powiatu augustowskiego (oraz fragment powiatu suwalskiego, rejon Kalet) weszła w skład Związku Sowieckiego. Podział ten był niezgodny zarówno z postanowieniami jałtańskimi jak i umową polsko-sowiecką z 1945 r., które uznawały tzw. Linię Curzona (przebiegającą tu wzdłuż Niemna) za wschodnią granicę Polski. Stanowi południowo-wschodni skrawek historycznej Suwalszczyzny.

Przekonanie o tymczasowości wzmacniał fakt, że zgodnie z umowami międzynarodowymi granica miała przebiegać wzdłuż tzw. Linii Curzona, czyli wzdłuż Niemna. W związku z tym np. 22 czerwca 1953 r. kilkuset mieszkańców położonej 4 km od granicy wsi Dorguń, z użyciem koni i wozów, zniszczyło zasieki i umocnienia graniczne na odcinku 1,5 km.

Współcześnie jest to jedyny fragment historycznej Suwalszczyzny, utożsamianej z Jaćwieżą, w składzie Białorusi i jedyny fragment terytorium, które po trzecim rozbiorze wchodziło w skład Prus a nie Rosji jak reszta Białorusi. Terytorium to też nigdy w okresie zaborów nie wchodziło bezpośrednio w skład Imperium Rosyjskiego, jak chociażby Białystok z częścią Podlasia, a zawsze było częścią, czy to Księstwa Warszawskiego, czy to kongresowego Królestwa Polskiego. Jest też jednym z nielicznych miejsc na Białorusi, gdzie publicznie używa się języka polskiego (gwary suwalskiej). Historycznie w części południowej Trójkąta są również pozostałości dawnego osadnictwa tatarskiego (m.in. nazwy geograficzne jak rzeczka Tatarka, nazwiska mieszkańców). Stosunkowo późno bo w XVIII w. pojawiło się tu też nieliczne osadnictwo ludności prawosławnej. Na obszarze Trójkąta na dawne osadnictwo polskie wpływ po II wojnie wywarła kolektywizacja i rusyfikacja. Osadnictwo białoruskie nigdy tu nie sięgało (według spisu z 1921 r. w całym powiecie augustowskim było 92 Białorusinów na 62 tys. mieszkańców)[5]. Jeszcze w pierwszej połowie XX w. także w kierunku północnym osadnictwo polskie przekraczało współczesną granicę litewską sięgając w głąb Puszczy Augustowskiej do Białej Hańczy (zob. Warwiszki)

https://pl.wikipedia.org/wiki/Suwalszczyzna_Sopo%C4%87ki%C5%84ska

#bialorus #polska pokaż całość

źródło: upload.wikimedia.org

https://www.salon24.pl/u/zawodaktor/924580,11-stycznia-1946-cisne-zaatakowal-oddzial-upa
#ukraina #wolyn

Po co nam ten Lwów według Bartosiaka.

Bartosiak podkreśla, że Polska musi zadbać o swoje interesy nad Morzem Czarnym. Należy przeć śladem królów i wielkich hetmanów m.in. ku Bramie Mołdawskiej. W „Rzeczpospolitej…” przypomina, że w II RP – pozostającej punktem odniesienia i inspiracją polskich geopolityków – planowano w okolicach Lwowa założyć śródlądowy odpowiednik Gdyni, aby połączyć polsko-rumuńskimi kanałami Wisłę przez San, Dniestr i Prut z Dunajem, z kluczową rolą mołdawskiego dziś portu Giurgiuleşti. A tak się składa, że teraz interesują się nim przewoźnicy morscy z Chin.

Gdyby wówczas kanał wybudowano, uruchamia wyobraźnię Bartosiak, można by ogromny port pod Lwowem połączyć z miejscowym lotniskiem, przebudowanym na Euro 2012. Następnie skomunikować z lwowską obwodnicą, dociągnąć z Polski trasę kolejową o normalnotorowym rozstawie. I tak powstałoby gigantyczne centrum logistyczne, grające istotną rolę w handlu międzynarodowym.

A gdyby jeszcze dobudować autostradę i szybką kolej z Warszawy do rumuńskiej Konstancy, otworzyłyby się dla Lwowa (i dla obszaru rdzeniowego Polski) perspektywy współpracy gospodarczej z Nadczarnomorzem, które w najbliższych dekadach ma być jednym z najszybciej rozwijających się regionów świata. Jednocześnie Lwów zacząłby ciążyć ku Polsce. I tu dochodzimy do sedna pomysłu: „Rzeczpospolita zyskałaby w tej sytuacji dominującą pozycję dla kontroli ruchu i reguł gry gospodarczej w Nadczarnomorzu”.

W analizie geopolitycznej Polska nie leży po prostu w Europie, ale na pomoście bałtycko-czarnomorskim, na przecięciu jednych z najstarszych szlaków handlowych i wojennych. Geopolitycy dostrzegają, że rzeki dawnej Rzeczpospolitej miały szczególnie rozwinięte dopływy po prawej stronie, dlatego właśnie I RP ekspandowała na wschód.

Geografia sprawia, że Polska dla własnego bezpieczeństwa powinna prowadzić politykę ofensywną (inaczej na równinach się nie da), zabiegać o odzyskanie kontroli nad Bramą Smoleńską, utraconą setki lat temu, dziś leżącą na pograniczu białorusko-rosyjskim. Innymi słowy – zmierzać do integracji pod swoim przewodnictwem całego pomostu oraz szykować się na to, że wojna z Rosją zostanie stoczona także na terytorium Białorusi.

https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/swiat/1770184,1,geopolityka-nowa-pasja-polakow.read?fbclid=IwAR2swIzFB7fGbxnrNiX6oN0iP1Chx63H_oVfIBT6Add9rhfd_fJv5I-UlD8

#lwow #polska #ukraina #geopolityka pokaż całość

Pięć lat pod podpisaniu umowy stowarzyszeniowej widać, że to Unia skorzystała więcej niż Ukraina.

https://www.rp.pl/Swiat/190109785-Umowa-Ukrainy-z-UE-Unia-skorzystala-wiecej.html?fbclid=IwAR3d0Gp-kBpIRxBIaG9MZsqbuzrLHoac0UEk0dqTlZ8SY9nDVItQSN1I4jA

Sytuację materialną kraju najlepiej obrazuje ukraiński PKB, który w 2017 r. wynosił 112 mld dol. W ubiegłym roku prognozowano kilkuprocentowy wzrost, ale ostatecznych liczb na razie nie ma. Trudno nawet wyobrazić sobie, za ile lat Ukraina osiągnie poziom PKB z 2013 r. (ponad 183 mld dol.).

Z zarobkami sytuacja również nie wygląda najlepiej. W grudniu 2013 r. urząd statystyczny w Kijowie podawał, że średnia krajowa pensja wynosi 3600 hrywien (ówczesna równowartość 1450 zł). W grudniu ubiegłego roku kwota ta wynosiła 9 tys. hrywien (równowartość 1200 zł). Rosnące ceny dobrze zobrazował ukraiński portal Strana.ua. Cena prądu za KWh w Kijowie wzrosła z 0,33 hrywien w 2013 r. do 1,68 hrywien w 2017, gazu z 0,93 za metr sześcienny do 6,9 hrywien, wody z 3,18 hrywien za metr sześcienny do 15,7, ogrzewania z 2,9 hrywien za metr kwadratowy mieszkania do 32,9, ciepłej wody z 16 hrywien za metr sześcienny do 84.

#ukraina pokaż całość