I cyk, najwyższy szczyt drugich co do wysokości gór w Afryce zaliczony. Toubkal ma 4167m nad poziomem morza i znajduje się w górach Atlas, Maroko.

Naszą wyprawę rozpoczęliśmy w Imlil (1740m n.p.m.) i po sześciu godzinach doszliśmy do schroniska (3207 m n.p.m.). W sumie około 13km drogi i 1467m przewyższenia, a to wszystko z ciężkim plecakiem. Zjedliśmy obiad i o 20 poszliśmy spać. Pobudka 4:30, śniadanie i o 5:30 zaczęliśmy zdobywać szczyt. Przez 2 godziny było jeszcze całkowicie ciemno więc niezbędna była czołówka. Trasa była trudna - śnieg, lód i skały. Wąskie przejścia i strome zbocza. Momentami człowiek się zastanawia co on tutaj robi. Jeden nierozważny ruch i ... Niby tylko kilometr drogi ale też kilometr pod górę. Trasa na szczyt zajęła nam 3:45h co podobno jest poniżej średniej "turystycznej". Na górze wytrzymaliśmy z 10 minut, bo temperatura odczuwalna to jakieś -15 stopni Celsjusza, a byliśmy zmęczeni i zmarznięci wchodzeniem. Zeszliśmy do schroniska w jakieś 2 godziny. Szybki lunch i tego samego dnia wróciliśmy do Imlil, jak nam się to udało? Nie mam pojęcia ( ಠ_ಠ)

Dzisiaj zdycham ze zmęczenia i bólu mięśni ale było warto. Jeżeli ktoś lubi "lekko" ekstremalne warunki górskie to polecam ten szczyt :)

pokaż spoiler #chwalesie #gory #fotografia #mojezdjecie #dziendobry #maroko #afryka #swiat #podroze #wygryw
pokaż całość

źródło: 1547808340159.jpg

Tymczasem w Zachodniej Afryce Państwo Islamskie jest na fali, zdjęcia z miasta Baga niedaleko granicy z Czadem i Kamerunem.

#is #isis #bliskiwschod #afryka #bokoharam

źródło: 4.bp.blogspot.com

Czy Afryce potrzebna jest religijna reformacja?
Podczas gdy Afryka pod wieloma względami gwałtownie się zmienia i rozwija, fundamentalizm chrześcijański i muzułmański trzyma w uścisku czarny kontynent i jego mieszkanców.

Religijny krajobraz Afryki również podlega gwałtownym zmianom. Te zmiany to pojawianie się nowych wyznań, zmiany w liturgii, pojawianie się kapłanów celebrytów.

Transformacja religijna Afryki zaczęła się wraz z nadejściem chrześcijaństwa i islamu. Agenci tych obcych religii podjęli walkę o zastąpienia tubylczych praktyk religijnych przez wiary Zachodu i Wschodu.

Stulecia prozelityzmu, które niosły również bezlitosną demonizację religii tubylczych i brutalną przemoc wobec ich wyznawców, spowodowały, iż Afryka stała się twierdzą chrześcijaństwa i islamu. Te obce religie są dziś dominujące i mają największą liczbę wiernych. Natomiast tubylcze religie i praktyki zostały zepchnięte na margines.

Niestety, wbrew nadziejom wielu ludzi, ani chrześcijaństwo ani islam nie przyniosły Afryce rozwoju i cywilizacji. Arykański kontynent jest nadal najbiedniejszy i ma najniższą przewidywaną długość życia. Bezrobocie, choroby, głód i analfabetyzm są endemicznymi problemami i przynajmniej jak dotąd nic nie wskazuje na to, że to się zmieni. Tak więc ta samozwańcza ”cywilizacyjna misja” obcych religii pozostaje złudzeniem i jednym wielkim hokus-pokus. Ta rzekomo cywilizacyjna misja, była tylko pretekstem do zniewolenia, dominacji, wyzysku i dehumanizacji mieszkańców Afryki.

Jednak prawdziwą tragedią nie jest fakt, że te obce religie zdobywają coraz więcej wyznawców, ani to, że przyniosły nowe przesądy, nowe dogmaty i nowe formy irracjonalizmu, ale to, że sami Afrykanie stali się mistrzami w kupczeniu religijną ortodoksją kosztem własnej godności i rozwoju. Religijny ekstremizm jest dziś raną, którą zadajemy sobie sami.

Najnowsze wydarzenia na afrykańskim froncie religijnym pokazują mroczne i destrukcyjne efekty religijnego ekstremizmu. Dla przykładu, w tych regionach, gdzie dominuje chrześcijaństwo, księża i pastorzy wykorzystują religijne nauczanie do wyzyskiwania i manipulowania ludźmi. Księża oblewali wiernych środkami insektobójczymi, zmuszali ich do jedzenia trawy lub do połykania szkodliwych substancji, twierdząc że ich uzdrawiają. Pastorzy wymuszają od wiernych pieniądze na szerzenie ”dzieła Boga”, by w rzeczywistości finansować swoje luksusowe życie. Niektórzy afrykańscy pastorzy są tak bogaci, że stać ich na kupno prywatnych odrzutowców i tworzenie wielkich prywatnych biznesów.

Co więcej, wielu pastorów to awangarda współczesnego polowania na czarownice. Charyzmatyczni chrześcijańscy kaznodzieje podżegają do podziałów i nienawiści, do konfliktów w rodzinach i w społecznościach, organizują zbiorowe modlitwy, podczas których w okultystycznych ceremoniach przypisują choroby i nieszczęścia członkom rodzin. Pastorzy są również zagrożeniem dla środowiska. Każą ścinać drzewa, a często wycinać całe gaje lub części lasów używane przez wyznawców afrykanskich religii, twierdząc że te drzewa i miejsca są siedliskiem złych duchów.

Obok zaciekłej opozycji wobec praw homoseksualistów i małżeństw jednopłciowych, chrześcijański establishment blokuje wysiłki zmierzające do wzmocnienia praw kobiet i wszelkie inicjatywy mające na celu zapewnienie prawa do bezpiecznej i legalnej aborcji. Chrzecijańskie kościoły zwalczają nauczenie ewolucji w szkolach. Ludzie, którzy kwestionują pozycję instytucji religijnych na arenie politycznej, są otwarcie lub z ukrycia atakowani i prześladowani.

Ta sytuacja jest jeszcze gorsza tam, gdzie dominuje islam. Arabscy dżihadyści, kupcy i ”uczeni” przynieśli islam do Afryki. Do nawracania Afrykanów na islam wykorzystywali handel, nauczenie koraniczne i przemoc. Z historii warto tu przypomnieć chociażby falę dżihadu w 1804 roku, kiedy szejk Uthman Dan Fodio i jego armia masowo zabijali Afrykanów, którzy upierali się przy swojej wierze i odmawiali przyjęcia islamu.

Dziś, tam gdzie muzułmanie są w większości, de facto stosowane są prawa szariatu, zaś wyznawcy innych religii lub niewierzący muszą żyć pod tym prawem. Religijny fanatyzm rodzi religijny ekstremizm i wyłanianie się dżihadystycznych grup takich jak Boko Haram w Nigerii, Al-Szahab we wschodniej Afryce i ich odpowiedników w Mali, Algerii i Tunezji. Te organizacje atakują czasem Europejczyków i Amerykanów, ale ich ofiarami są przede wszystkim Afrykanie.

Dżihadyści Boko Haram zabijają głównie Nigeryjczyków, porywają również dziewczęta ze szkół. W północnej Nigerii zabijani są zarówno chrześcijanie, jak i muzułmanie w ramach krwawej walki o ultraortodoksyjny islam. ”Niewiernym” obcinają głowy, mordują za rzekome bluźnierstwa czy desekrację Koranu, za obrazę Allaha, czy też w gniewie z powodu karykatur z prorokiem Mahometem opublikowanych w Danii. Niemuzułmańskie mniejszości są narażone na ustawiczne prześladowania i gwałty.

Tak więc, kontynent afrykański znajduje się na religijnym rozdrożu, w tym krytycznym momencie historycznym zarówno religie afrykańskie jak chrześcijaństwo i islam tyranizują i niszczą życie mieszkańców Afryki. Religia zmieniła Afrykę w zakładniczkę, blokując emancypację i oświecenie. Kontynent pilnie potrzebuje religijnej reformacji.

Reformacja kojarzy się z ruchem Marcina Lutra, ruchem, który krytykował Kościół katolicki i protestował przeciwko nauczaniu i praktykom Kościoła w całym zachodnim chrześcijaństwie. Podobnie jak w czasach Reformacji w Europie, Afryka potrzebuje religijnej reformacji, by uderzyła w ekscesy i nadużycia religijnego establishmentu. Reformacja wymaga by różne organizacje religijne porzuciły sprzeciw wobec praw człowieka i odrzuciły nieludzkie praktyki. W odróżnieniu od Reformacji w Europie, religijna reformacja w Afryce nie może się koncentrować wyłącznie na chrześcijaństwie, musi obejmować wszystkie religie, włącznie z islamem. Religie tubylcze, hinduizm i wszystkie inne. W czasach, w których oskarżenia o islamofobię i rasizm używane są do dławienia wszelkiej debaty i krytycznego oglądu twierdzeń muzułmańskich oraz innych wierzeń i praktyk, konieczna jest religijna reformacja w Afryce.

Afryka potrzebuje kampanii obnażającej ekstremizm islamski i ekstremizm innych religii. Afryka potrzebuje ruchu, który będzie otwarcie kwestionował nauczanie religijne, ujawniał oszukańcze i przestępcze praktyki religijne, niehumanitarność religi i pozycję Kościołów na arenie politycznej. Reformacja pomogłaby w ujawnianiu religijnych absurdów, które napędzaja ekstremizm jak również ciemnotę duchownych, którzy nazbyt często dezinformują, wprowadzają w błąd i wyzyskują mieszkańców Afryki.
#chrzescijanstwo #islam #afryka #swiat #ciekawostki #religia #ateizm
http://www.listyznaszegosadu.pl/m/nowy-ateizm-i-krytyka-religii/czy-afryce-potrzebna-jest-religijna-reformacja pokaż całość

źródło: listyznaszegosadu.pl

Nawet #niewiemjaktootagowac
Może #ladnapani #murzynkiboners #afryka #czarnapantera #oczyboners #widzeciemnosc #watacukrowa

źródło: pbs.twimg.com

Franciszek prosi o przebaczenie za ludobójstwo w Rwandzie. Papież prosil w Watykanie prezydenta Rwandy Paula Kagame o wybaczenie "grzechów” Kościoła katolickiego podczas zbrodni ludobójstwa w Rwandzie w 1994 roku. Foto i zrodlo: CNN.
#historia #papiez #katolicyzm #fotohistoria #rwanda #afryka #ludobojstwo #genocide #kosciol #fotografia #religia #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #watykan #zbrodnia #zdjecia pokaż całość

źródło: 343BF2B6-D6F7-4113-8E2F-A7B3BD59AD4D.jpeg

#afryka #losangeles #gospodarka #ekonomia #ciekawostki #graphsandmaps

źródło: 66.media.tumblr.com

Afryka to jednak jest zacofany kontynent. Wyobrażacie sobie że organizatora MŚ lub Euro wybierają pół roku przed turniejem?

Zresztą Mistrzostwa Afryki to zawsze kopalnia beki: ustawione mecze, konferencje prasowe jak w szatniach wf za PRL, strzelanie z kałasza do zawodników, cuda na kiju.

#pilkanozna #reprezentacja #afryka

źródło: IMG_20190108_140350.jpg

W Afryce co 60 sekund mija minuta.

#ciekawostki #afryka #nauka #czas

źródło: satelitarna-mapa-republika-południowej-afryki.jpg

Kryzys Kongijski - część 2
Zgodnie z obietnicą wołam do kolejnego rozdziału Kryzysu kongijskiego. Ostatnio śmialiście się, że było za krótko - tym razem wrzucam trochę więcej literek, dlatego śmiało możecie przygotować sobie jakąś średnią kawę ( ͡~ ͜ʖ ͡°) Lenie na samym dole znajdą TL;DR

30 czerwca 1960 roku Republika Konga uzyskała niepodległość. W odróżnieniu od wielu innych kolonii obyło się bez długotrwałej wojny partyzanckiej, zamiast tego skupiono się na pokojowych negocjacjach. Cały świat z uwagą śledził losy młodego kraju, jednak nikt nie spodziewał się, że w przeciągu pierwszych lat swojego istnienia stawi on czoło: 2 secesjom, militarnej interwencji ONZ, pogromom etnicznym, 2 zamachom stanu, kilku rebeliom, oraz najazdowi Belgów. Co więcej z 6 kolejnych szefów rządu 2, a najprawdopodobniej 3 zostało zabitych (przy współudziale zachodnich agencji wywiadowczych).
Aż się prosi napisać – czarny dostał niepodległość więc co się dziwić, że wszystko poszło w diabły. Dać takiemu trzy metalowe kule to jedną sprzeda, drugą zgubi a ostatnią zepsuje.

I tu was zaskoczę!
Sytuacja w Kongo, nie była rezultatem, jakiegoś afrykańskiego zdziczenia, tylko wynikiem zagmatwanej, politycznej rozgrywki. Za każdą stroną stała jakaś logika, każdy na coś liczył. Zagraniczne wywiady, międzynarodowe potęgi, bogate korporacje – iście martinowska gra o tron, w której o władzę w kraju walczyli 3 kongijscy politycy oraz 1 przypadkowy dziennikarz:

Patrice Lumumba – główny bohater tego wpisu i symbol afrykańskich dążeń do niepodległości. Charyzmatyczny zwycięzca pierwszych demokratycznych wyborów w Kongo, który wierzył, że nowe państwo ma szansę stać się prawdziwie niezależne od kolonialnych potęg (taki Ned Stark w wersji kongijskiej)

Joseph Kasavubu – pomimo przegranej w wyborach, w zamian za poparcie rządu Lumumby został prezydentem Republiki. Dużo spokojniejszy i starszy od Lumumby starał się utrzymać jak najlepsze kontakty z Belgami (Mace Tyrell)

Moise Czombe – wpływowy i bogaty przedsiębiorąca pochodzący z najbardziej dochodowej i posiadającej rozwinięty przemysł wydobywczy prowincji Konga – Katangi (wielkie złoża miedzi, kobaltu i niezbędnego do wyrobu elektroniki koltanu). Po wyborach nie dostał żadnej ministerialnej teki i musiał zadowolić się pozycją gubernatora (lord Tywin)

Joseph-Désiré Mobutu – sekretarz Lumumby, dziennikarz, nikt (taki Littlefinger dla ubogich)

Etap 1: Belgowie (czyli jak ciężko wyzbyć się przyzwyczajeń z czasów króla Leopolda II)
Belgia traci swoją cenną kolonię 30 czerwca, jednak ani rząd ani belgijskie koncerny nie dopuszczają do siebie wizji utraty zysków z przemysłu wydobywczego i kongijskich plantacji. Niestety, parafrazując Geremka, „Kongijczycy nie dorośli do niepodległości” i w pierwszych wyborach na premiera wybierają Lumumbę – niewdzięcznego „czarnucha”, który nie potrafi docenić poświęcenia z jakim Belgowie wprowadzili w Afryce postęp i cywilizację…

5 dzień niepodległości: belgijski generał Émile Janssens dowódca kolonialnej armii Konga – Force Publique, pisze na tablicy w jednostce Camp Léopold II pamiętną frazę: przed niepodległością = po niepodległości

Jak możecie się domyślić podobny tekst spisany ręką białego generała nie spotyka się z entuzjazmem kongijskich wojskowych, którzy w nowo uzyskanej niepodległości widzą szansę na awans. Po całym kraju rozlewa się fala buntów - Rozpoczyna się Kryzys Kongijski.
Lumumba wraz z Kasavubu starają się zapobiec rozruchom awansując wszystkich żołnierzy (nasz nikt, czyli Mobutu, jako przyjaciel Lumumby został przy tej okazji mianowany pułkownikiem i szefem sztabu), zmieniając nazwę armii na niekojarzące się z kolonializmem Armée Nationale Congolaise i pozbywając się z oficjalnej hierarchii Europejczyków. Większość jednostek pozostaje pod kontrolą nowego rządu, jednak w kilku miejscach dochodzi do zamieszek, których ofiarami padają pozostający w kraju Belgowie.
Wybucha panika - prawdziwy exodus białych. Sabena otwiera most powietrzny do Brukseli, ludzie uciekają z kraju na wszystkie możliwe sposoby i nowe państwo w przeciągu kilku pierwszych tygodni opuszcza ponad 30 tysięcy lekarzy, urzędników i plantatorów.

pokaż spoiler W tym miejscu warto wspomnieć, że choć rzeczywiście dochodziło do brutalnych gwałtów i morderstw, w praktyce były to pojedyncze a w skali kraju niewielkie incydenty

10 dzień niepodległości: Belgowie wysyłają na teren Konga (niezależnego i uznanego przez ONZ kraju) kontyngent 6K spadochroniarzy. Teoretycznie ma on ochraniać obywateli pozostających w byłej kolonii, w praktyce dobrym przykładem jego działalności jest ewakuacja białych z miasta Matadi, po której belgijska marynarka wydaje rozkaz zbombardowania pozostających w porcie Kongijczyków

11 dzień niepodległości: Czombe (obrażony na Lumumbę za brak ministerialnej teki) ogłasza secesję Katangi – najbogatszej prowincji Konga. Dzięki finansowemu wsparciu Belgii i belgijskich spółek górniczych stać go na armię białych najemników, którzy skutecznie radzą sobie z pozbawioną dowództwa armią Konga (wśród wspierających go żołnierzy walczy również Gan-Ganowicz – polski żołnierz RP na uchodźstwie, najemnik, dziennikarz, korespondent Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa, autor książki o walkach w Kongu „Kondotierzy” - polecam).

Na tym nie kończą się pomysły Belgów, którzy decydują się wesprzeć Południowe Kasaj – kolejną bogatą w złoża prowincję, która występuje z Republiki Konga miesiąc później (9 sierpnia - 40 dnia niepodległości Konga).

Etap 2: Lumumba walczy o międzynarodowe wsparcie
Po dokonaniu przez Belgię inwazji na Kongo Lumumba zwraca się o pomoc do Organizacji Narodów Zjednoczonych (stosunkowo młodej jednostki, której sekretarz generalny Szwed Dag Hammarskjöld chce wykazać się na arenie międzynarodowej).

14 dzień niepodległości: ONZ przyjmuję rezolucję 143 zgodnie, z którą Belgowie mają opuścić Kongo, a ich miejsce mają zająć wojska Organizacji Narodów Zjednoczonych z mandatem do… pilnowania porządku (sprawa secesji Katangi i Kasaj zostają uznane za wewnętrzny konflikt)

Zawiedziony Lumumba razem z Kasavubu piszą pierwszy telegram do ZSRR z prośbą o monitorowanie sytuacji (z tej dwójki tylko Lumumba zostanie oskarżony o skłonności komunistyczne). Pomimo tego Lumumba wciąż liczy na wsparcie zachodu. Leci do Stanów, jednak na miejscu spotyka go chłodne przyjęcie. ONZ, Amerykanie, a później Kanadyjczycy po kolei odmawiają mu wsparcia w konflikcie ze zbuntowaną prowincją. Co więcej, pomimo rezolucji ONZ Belgowie dalej prowadzą walki z armią Konga (z byłej kolonii wycofają się dopiero pod koniec sierpnia, czyli bardzo późno).

Kolejnym ciosem jest dla Republiki Konga jest secesja Południowego Kasaj (drugiej po Katandze zbuntowanej prowincji). Kraj nie tylko rozpada się na kawałki, ale traci razem ponad 40% wpływów do budżetu. Lumumba wysyła na miejsce armię pod wodzą swojego przyjaciela Mobutu i Kongo odnosi swój pierwszy sukces. Walki szybko przeradzają się w konflikt etniczny, za który Belgia, Stany i zachodnia część ONZ obwiniają Lumumbę. Jednocześnie spór z białymi najemnikami Czombego w Katandze utyka w martwym punkcie. Zdesperowany Lumumba zwraca się do ONZ z ultimatum: albo Organizacja pomoże mu w opanowaniu sytuacji w kraju, albo zwróci się o wsparcie do ZSRR.

Etap 3: Kryzys konstytucyjny i armia szpiegów
Belgia oraz USA (pod postacią CIA) zaostrzają swoją politykę względem Lumumby i są gotowe zapłacić gigantyczne pieniądze każdemu kto zdradzi premiera.

67 dzień niepodległości (5 września): Wybór pada na Kasavubu, który za namową zagranicznych doradców dymisjonuje Lumumbę. Lumumba w odpowiedzi dymisjonuje Kasavubu i do tragicznej sytuacji Konga dochodzi kryzys konstytucyjny. Ostatecznie parlament wspiera Lumumbe, ale jednocześnie blokuje odwołanie Kasavubu, co skutecznie uniemożliwia normalne funkcjonowanie kraju

76 dzień niepodległości (14 Września): W tym momencie do gry wkracza nasz już nie nikt, a wspierany przez CIA pułkownik Mobutu, który demokratycznie dokonuje wojskowego zamachu stanu powołując rządy technokratów (a dokładnie kilkunastu kongijskich absolwentów). Oficjalnie do czasu aż politycy zakończą swoje spory.

Zagmatwana sytuacja?
Robi się jeszcze ciekawiej, bo osadzony w areszcie domowym Lumumba kontynuuje swoje rządy, w związku z czym prezydent Eisenhower wydaje oficjalny rozkaz jego usunięcia (CIA szykuje się do wykorzystania zatrutej pasty do zębów 0_0), natomiast belgijski minister do spraw afrykańskich liczy na tradycyjne porwanie i strzał w tył głowy.
Zdesperowany Lumumba zwraca się o pomoc do ONZ.
Efekt?
Jego posiadłość otacza już nie jeden a dwa kordony bezpieczeństwa. Ochraniające premiera ONZ oraz chcącej postawić go przed sądem amii Mobutu.

pokaż spoiler Za co ma być sądzony **Lumumba**? Za zbrodnie dokonane w Południowym Kasaj. Jeśli czytaliście uważnie, to tak, chodzi o te same zbrodnie, których dokonywała armia Konga pozostając pod rozkazami **Mobutu**


Etap 4: Kwas
150 dzień niepodległości (27 listopad): w 5 miesiącu swojej kadencji Lumumba ucieka z aresztu domowego w nadziei na dotarcie do swoich zwolenników we wschodniej części kraju.

CIA i Belgowie pomagają Mobutu w jego namierzeniu i ponownym aresztowaniu. Pozbawiony ochrony ONZ premier Konga zostaje odwieziony do obozu wojskowego Camp Hardy. W związku z niewypłacaniem żołdu morale w kongijskiej armii jest tak wysokie, że zarówno Mobutu, Belgowie, jak i CIA boją się, że żołnierze mogą zdezerterować i stanąć po stronie problematycznego przywódcy kraju.
Pada decyzja - Lumumba musi zginąć, jednak w związku z sytuacją międzynarodową nie może umrzeć na terytorium Konga. Ostatecznie Harold d'Aspremont Lynden (były minister Belgii do spraw kolonii) wydaje rozkaz przewiezienia go do Katangi.

pokaż spoiler Tak, belgijski minister wydał rozkaz kongijskiemu pułkownikowi wywiezienie demokratycznie wybranego premiera do walczącej z Kongiem zbuntowanej prowincji Katangi (również wspieranej przez Belgów)

17 stycznia 1961 Lumumba wylatuje do stolicy Katangi Elisabethville. Na miejscu jest torturowany przez belgijskich i katangijskich oficerów, po czym między godziną 21:40 a 21:43 w obecności prezydenta Katangi Czombego zostaje rozstrzelany. Kilka godzin później belgijski komisarz policji Gerard Soete wykopuje jego zwłoki, tnie je piłą i rozpuszcza w kadzi z kwasem siarkowym (zostawiając sobie na pamiątkę 2 złote zęby)

Podsumowanie części drugiej
Pomyślicie – co jest takiego nietypowego w tej historii? Przecież w Afryce co i rusz morduje się jakiegoś lokalnego watażkę, regularnie milion czarnych ginie od uderzeń maczetą, a rządy zmieniają się tam średnio co 15 minut.
Przypadek Lumumby był jednak inny. Jego zabójstwo odbyło się jeszcze zanim Afryka rozpadła się na kawałki. Sytuację w Kongo śledził z uwagą cały świat i śmierć jednego z pierwszych przywódców Afryki wywołała niesamowite poruszenie. Na całym świecie ludzie wyszli na ulice. W Belgradzie, Warszawie i Kairze belgijskie ambasady przeżyły dosłowne oblężenie. W Londynie i w Nowym Yorku tłumy starły się z policją. W samym Kongo Lumumba stał się męczennikiem, a w 1966 roku Mobutu proklamował go narodowym bohaterem Demokratycznej Republiki Kongo (sic!).

Sama postać Lumumby do dziś wywołuje wielkie kontrowersje. Przez lata świat zachodu prezentował go, jako komunistę i sojusznika ZSRR. Dziś powoli odchodzi się od tej retoryki, zwłaszcza kiedy na jaw wychodzą coraz to nowe dokumenty dotyczące działania amerykańskich, brytyjskich, belgijskich i francuskich agencji wywiadowczych. Dla jednych jest natchnionym afrykańskim przywódcą, dla innych niedoświadczonym populistą, który przez swoją niekompetencję skonfliktował się z prezydentem Kasavubu, Czombe, Belgią, ONZ i Stanami Zjednoczonymi.

Osobiście, opierając się bardziej na konkretnych wydarzeniach niż komentarzach publicystów, dochodzę do wniosku, że była to przede wszystkim postać tragiczna. Pracowity i ambitny z wizją niepodległego państwa podążającego drogą „pozytywnej neutralności” – jednym słowem człowiek, na którego nie było miejsca w zimnowojennej rzeczywistości. Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Belgia nie zamierzały pozwolić, żeby krajem posiadającym tyle strategicznych zasobów miał rządzić niezależny polityk.

Śledząc decyzje ONZ, grę Belgów na dwa fronty (z jednej strony wspieranie części polityków Republiki Konga, z drugiej secesji Katangi i Południowego Kasaj), czy spychanie Lumumby w kierunku ZSRR (które kompletnie przespało swoją szansę na uzyskanie wpływów w tym regionie Afryki), dochodzę do jednego wniosku - pierwsze pół roku Kryzysu Kongijskiego przebiegało pod hasłem: „Dokopać Lumumbie”.
<spoiler alert> Jeśli macie jakieś wątpliwości, to zdradzę, że już za chwilę ONZ zacznie wspierać Kongo w walce z Katangą, a Belgowie grzecznie spakują manatki i wrócą do Europy</spoiler alert>

TL;DR

pokaż spoiler Kongo uzyskuje niepodległość i już 10 dnia swojego istnienia z bratnią pomocą przybywa do niego 6K belgijskich żołnierzy. Do tego dochodzi finansowe wsparcie od rządu i byłych kolonialnych spółek, które przez przypadek płynie wprost do zbuntowanej prowincji - Katangi. Do walki o tron w rozpadającym się kraju staje 4 ludzi: Lumumba (demokratycznie wybrany premier), Kasavubu (mianowany przez parlament prezydent), Czombe (gubernator najbogatszej prowincji Konga) i Mobutu (dziennikarz oraz przyjaciel Lumumby). Gwiazdą pierwszych 6 miesięcy jest właśnie Lumumba. Charyzmatyczny polityk, który liczy na zbudowanie silnego kraju, który będzie w stanie zachować neutralność w trakcie zimnej wojny. Pomysł wybijają mu z głowy Amerykanie i Belgowie, którzy najpierw zmuszają do szukania wsparcia u ZSRR, następnie robią z niego komunistę, kupują jego przyjaciół oraz wpływają na ONZ, żeby pozbawić Lumumbę władzy. Ostatecznie załatwiają jego porwanie, oraz wydają rozkaz przewiezienia go do Katangi, gdzie pod nadzorem Belgów zostaje rozstrzelany, poćwiartowany i rozpuszczona w kwasie.


Koniec części drugiej!
Ufff… ale się napisałem. Przed dokończeniem tego odcinka chciałem jeszcze złapać w swoje łapki Katangę, obejrzeć Jadotville + w jakiś sposób uporządkować wszystkie materiały, żeby w miarę jasno przedstawić pierwsze 6 miesięcy niepodległości Konga – bo działo się tam naprawdę sporo. A już za niedługo trzecia i nie wiem, czy już nie ostatnia część. Podobnie jak teraz, do następnego tekstu zawołam plusujących ten wpis.
Link do części pierwszej
https://www.wykop.pl/wpis/37506613/kryzys-kongijski-na-poczatku-1961-roku-rzad-belgii/

Źródła:
Kongo. Opowieść o zrujnowanym kraju - David Van Reybrouck (polecam)
Rzeka krwi Podroz do peknietego serca Afryki – Tim Butcher
Kondotierzy - Rafał Gan-Ganowicz
Katanga - Fabien Nury, Sylvain Vallee, Jean Bastide
Lumumba (film z 2001 - polecam)
Oblężenie Jadotville (film)
Theguardian, Archiwalny numer Timesa, wiki i inne cuda, które znalazłem w necie

#merkuriusz - tag z ciekawostkami z Korei Południowej (i nie tylko)

#gruparatowaniapoziomu #ciekawostki #historia #afryka #kongo

Fot. Lumumba pojmany przez armię Mobutu w grudniu 1960 roku. Za około miesiąc od wykonania tej fotografii zostanie wywieziony do Katangi, torturowany i wreszcie rozstrzelany w obecności Czombego pokaż całość

źródło: Premier Republiki Konga na miesiąc przed egzekucją.jpg

#heheszki #swiat #rodezja #afryka

źródło: 1546755847115.jpg

Lubię, gdy seria składa się z niewielu banknotów, można wtedy skompletować całość niewielkim kosztem. (｡◕‿‿◕｡)

1000, 5000 i 20000 franków gwinejskich, wszystkie z 2015 roku. Z jakiegoś powodu nominał 20000 zastąpił 10000 franków, które w poprzedniej serii występowało pod dwoma różnymi kolorami.

#hajsymethelina #pieniadze #banknoty #gwinea #afryka pokaż całość

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: WP_20190103_09_01_22_Pro.jpg

Faktycznie przystojny ten Chad, ma bardzo męski profil.
#heheszki #niebieskiepaski #rozowepaski #afryka #chad

źródło: res.cloudinary.com

Obserwuj tag #codziennamapa
Codziennie jakaś mapa z ciekawostką :)
Dzisiaj mapa z średnim IQ w krajach

pokaż spoiler #ciekawostki #mapa #geografia #swiat #europa #azja #afryka #ameryka

3 pokaż całość

źródło: 1545522028531.jpg

#bekazpodludzi #rasizm #bekazlewactwa #rpa #afryka #4konserwy

źródło: scontent-frx5-1.xx.fbcdn.net

Pssst... jest nowy towar z #euroweek

pokaż spoiler #afera #afryka #bekazpodludzi #nsfw


źródło: demotywatory.pl 18+

Kryzys Kongijski
- Na początku 1961 roku rząd Belgii wydaje rozkaz zabicia premiera Demokratycznej Republiki Konga Patrice’a Lumumby. 17 stycznia zostaje on rozstrzelany, po czym jego zwłoki rozczłonkowuje piłą, a następnie rozpuszcza w kwasie belgijski komisarz policji
- 18 września 1961 roku w katastrofie lotniczej nad Północną Rodezją ginie sekretarz generalny ONZ Dag Hammarskjöld. 3 niezależne dochodzenia nie zdołały ustalić przyczyn katastrofy, ale potwierdzono, że dwóch szwedzkich ochroniarzy sekretarza zginęło od ran postrzałowych. Jak potwierdziło śledztwo - naboje wystrzeliły się same
- 30 czerwca 1967 roku samolot z prezydentem Katangi i przy okazji byłym premierem Demokratycznej Republiki Konga - Moïse Tshombe zostaje porwany przez agenta francuskiej agencji wywiadowczej SDECE. Tshombe zostaje aresztowany w Algierii, gdzie umiera na ‘zawał serca’

Dziś w #merkuriusz nie napiszę nic o Korei Południowej, będzie za to tekst o grze wywiadów, zimnej wojnie i Demokratycznej Republice Konga. Przede wszystkim znajdziecie tu jednak odpowiedzi na pytania – dlaczego w Afryce ludzie żyją w lepiankach z g*wna, czemu panuje tam bieda i dlaczego na miejsce musimy regularnie wysyłać pomoc humanitarną.
(polecam przygotować sobie kawę, natomiast dla leni na samym dole przygotowałem TL;DR)

Belgia i Kongo
11 listopada 1908 roku belgijski parlament zaanektował Wolne Państwo Kongo, kończąc tym samym trwający 23 lata filantropijny projekt króla Belgii Leopolda II.

pokaż spoiler Ofiarą jego „akcji humanitarnej” padło około 10 milionów tubylców. Do szczególnych osiągnięć Leopolda można zaliczyć wprowadzenie nietypowej jednostki monetarnej: uciętej dłoni, której równowartością był jeden nabój do karabinu

Po oficjalnym przejęciu władzy przez Belgię sytuacja w Kongu unormowała się. Kraj zaczął się cywilizować, powstawały szkoły, budowano drogi, elektryfikowano miasta. Teoretycznie w 1959 roku Kongo było wzorem dla innych kolonii europejskich w Afryce. W praktyce w całym kraju regularnie odbywały się demonstracje i zamieszki. Kongijczycy chcieli niepodległości!
Belgia znalazła się pod ostrzałem opinii międzynarodowej i rząd zdecydował się rozpocząć dialog z Afrykańczykami.

Negocjacje
W styczniu 1960 roku w Brukseli odbyło się spotkanie przy okrągłym stole. Zasiedli do niego Belgowie oraz reprezentanci największych kongijskich partii politycznych (niektórzy specjalnie na tą okazję zostali wypuszczeni z kolonialnych aresztów). Początkowo Belgowie zakładali 30 letni okres dochodzenia do niepodległości, jednak ostatecznie zdecydowano, że Kongo uzyska niepodległość w przeciągu pół roku!
Kongijczycy byli wniebowzięci, powstał nieoficjalny hymn Konga – ‘Niepodległość cza-cza’, ruszyły negocjacje dotyczące odseparowania się Konga, wymiany handlowej z Belgią i statusem spółek kolonialnych.

Pierwszy demokratycznie wybrany rząd Konga dostał w swoje ręce kraj z dobrze rozwiniętą infrastrukturą: 14K km linii kolejowych, 120K km dróg i ulic, 40 lotnisk, setkę hydroelektrowni i elektrowni parowych, nowoczesny przemysł oraz wysoki stopień alfabetyzacji. Do tego doszła też świetnie zorganizowana armia, która podczas obu wojen światowych odniosła znaczne sukcesy.
Jednym zdaniem: to była piękna historia o tym, jak Belgowie odpokutowali za krzywdy, które spotkały ludność Konga podczas ich kolonialnych rządów. Obyło się praktycznie bez rozlewu krwi, Belgowie nie wysłali do Konga sił pacyfikacyjnych, nikt nie zabijał cywilów.

( ͡° ͜ʖ ͡°) Lekcja dyplomacji nr. 1 – w dyplomacji nie ma miejsca na sentymenty.

W związku z ograniczeniami narzuconymi przez Belgów, w momencie odzyskiwania przez Kongo niepodległości w kraju było:
16 czarnych Kongijczyków z wyższym wykształceniem
0 czarnych oficerów
0 czarnych lekarzy
0 czarnych inżynierów
0 czarnych prawników i ekonomistów

W takich warunkach możecie wyobrazić sobie, jak wyglądały negocjacje kongijsko-belgijskie, podczas których decydowano o podziale ekonomicznym obu krajów. Z jednej strony kilku młodych studentów psychologii (Belgowie narzucili ograniczenia co do kierunków, które mogli studiować Kongijczycy), z drugiej doświadczeni politycy, prawnicy i ekonomiści.
Long story short – Belgia zadbała o bezpieczeństwo swojej gospodarki. Państwowe spółki kolonialne szybko się sprywatyzowały, wielkie koncerny przeniosły swoje centrale do Belgii, a nowo powstające państwo już na starcie straciło ogromne wpływy ze swojego przemysłu.

Zadajcie sobie pytanie - czy w tej sytuacji Kongo miało szansę wyjść na prostą?

Może tak, może nie – ciężko powiedzieć, bo w praktyce sytuacja w Demokratycznej Republice Konga była znacznie gorsza i w przeciągu kilku pierwszych miesięcy niepodległości nowe państwo musiało sobie poradzić z:
Buntem wojska, masową ucieczką białej ludności, inwazją belgijskiej armii, militarną interwencją ONZ, dwiema wspieranymi przez Belgów i białych najemników secesjami, aresztowaniem i zamordowaniem demokratycznie wybranego premiera oraz zimnowojenną walką USA z Rosją, w której Amerykanie za wszelką cenę chcieli zdobyć wpływy w regionie.

30 czerwca 1960 roku kiedy proklamowano niepodległą Republikę Konga nikt nie spodziewał się tego co przyniesie najbliższe pół roku. Nie spodziewał się tego również Patrice Lumumba, chyba najtragiczniejsza postać Kryzysu Kongijskiego, który w ten czerwcowy czwartek wygłosił jedną z wielkich mów XX wieku:

„Dzisiaj, kiedy ogłaszana jest niepodległość Konga w porozumieniu z Belgią, zaprzyjaźnionym państwem, które traktujemy jak równe sobie, żaden Kongijczyk wart tego imienia nie może zapominać, że zdobyto ją walką, codzienną walką; walką zagorzałą i idealistyczną; walką, w której nie szczędziliśmy ani sił, ani wyrzeczeń, ani cierpień, ani krwi.
Walka ta, walka krwi, ognia i łez, przepełnia nas dumą aż do głębi naszego jestestwa, gdyż była to walka szlachetna i sprawiedliwa, walka niezbędna, by położyć kres poniżającemu niewolnictwu, które zostało narzucone nam siłą. Było ono naszym losem w ciągu osiemdziesięciu lat kolonializmu; nasze ramy są zbyt świeże i wciąż zbyt bolesne, byśmy mogli wymazać je z naszej pamięci… Zaznaliśmy drwin, obelg, ciosów, które przyszło nam znosić rano, w południe i wieczorem, ponieważ byliśmy Murzynami...”

TL;DR

pokaż spoiler W 1959 roku w Kongu rusza seria demonstracji. Belgowie pod wpływem międzynarodowej presji zgadzają się na rozmowy z lokalnymi politykami. Rusza okrągły stół w Brukseli i niepodległość Konga staje się faktem – i to nie za 30 lat jak planowano początkowo, a za pół roku. Wszyscy się cieszą, a najbardziej Belgowie, którzy podczas negocjacji na sucho wykochali swoich byłych niewolników, pozbawiając ich większości wpływów w kolonialnych przedsiębiorstwach (Kongijczycy byli bez szans, bo w kolonii edukacja dla czarnych była mocno limitowana). Republika Konga wydaje się skazana na porażkę, jednak w momencie proklamowania niepodległości nikt jeszcze nie wiem, jak tragicznie potoczą się losy Konga i jego premiera


Koniec części pierwszej
Przepraszam, że tekst powstaje w kawałkach, ale już pierwszy fragment wyszedł dość długi, a nie chciałem robić z tego 20 minutowej lektury. Dodatkowo przebijam się przez tonę źródeł, więc samo przygotowanie i obrobienie danych trwa wieczność… :/
Liczę, że mi wybaczycie i poczekacie na kolejną część (zawołam plusujących wpis, jak już ją skończę)

Źródła:
"Kongo. Opowieść o zrujnowanym kraju" David Van Reybrouck (polecam)
"Rzeka krwi Podroz do peknietego serca Afryki" Tim Butcher
Lumumba (film)
Theguardian, Archiwalny numer Timesa, wiki i inne cuda, które znalazłem w necie

#merkuriusz - tag z ciekawostkami z Korei Południowej (i nie tylko)

#gruparatowaniapoziomu #ciekawostki #historia #afryka #kongo

Rys. Patrice Lumumba - charyzmatyczny polityk wierzący w niepodległość Konga, który za swoje przekonania zostanie torturowany, rozstrzelany, a jego zwłoki poćwiartuje i rozpuści w kawasie belgijski komisarz pokaż całość

źródło: Premier, którego Belgowie rozpuścili w kwasie.jpg

#afryka #jezykiobce #mapy #ciekawostki #graphsandmaps

źródło: H.jpg

Libia to może i nie ma najlepszych dróg, ale jak chcesz się przejechać 2000 letnim traktem Imperium Rzymskiego to proszę bardzo. Nawet okolicznościowa brama się znajdzie XD

#oswiadczenie #libia #imperiumrzymskie #rzym #wlochy #cesarstworzymskie #historia #afryka #drogi pokaż całość

źródło: external-preview.redd.it

#biologia #przyroda #afryka #mapy #ciekawostki #graphsandmaps

źródło: 48357741_1896528767067419_5843189060725637120_n.png

Ile jest deszczu w Afryce?
#afryka #mapy #mapporn

źródło: 1544396592304.jpg

Kongo. Przekleństwo bogactwa surowców

Kongo jest krainą wyjątkowo obficie obdarowaną przez naturę. Cenne i rzadkie surowce naturalne występują w niej tak licznie, że określa się ją jako „Geologiczny skandal”. Kongijska ziemia skrywa złoża miedzi, cynku, kobaltu, srebra, złota, diamentów, manganu i uranu. Występują tu również obficie german, srebro, ołów, żelazo.
Warto przede wszystkim zwrócić uwagę na dwa surowce: Pierwszym z nich jest miedź, której złoża ciągną się tzw. „Pasem Miedzianym” („Copperbelt”) aż do Zambii. W roku 1979 ówczesny Zair zajmował pierwsze miejsce w świecie pod względem wydobycia miedzi, które wynosiło wówczas 500 tys. ton rocznie. Drugim jest rzadko występujący kobalt. Kongo przez wiele lat zajmowało pierwsze miejsce w jego produkcji. Nawet obecnie, mimo opłakanej sytuacji, zajmuje drugie miejsce w świecie. Trzecim są z kolei diamenty, których DRK jest według niektórych źródeł czwartym w świecie nawiększym producentem.
Kongo oprócz surowców posiada jeszcze znaczny potencjał hydroelektryczny, którego właściwa eksploatacja mogłaby uczynić z kraju „elektrownię” całej środkowej Afryki. Demokratyczna Republika Kongo posiada ponadto doskonałe warunki do rozwoju rolnictwa.

Historia uczy jednak, że obfitość darów natury nie musi jednak pociągnąć za sobą ekonomicznej i politycznej pomyślności, często nawet wprost przeciwnie. Tak też było w przypadku Konga. Pierwszy raz okazało się to z całą jasnością w drugiej połowie XIX wieku gdy jego bogactwa – podówczas głównie kość słoniowa i kauczuk - przyciągnęły doń zachodnich kolonizatorów. Kongo uzyskał w swe posiadanie sprytny i energiczny król Belgii – Leopold II. Drobnymi krokami, pod pretekstem działań kulturalnych, naukowych i abolicyjnych, rozciągał swoje wpływy na tą krainę, umiejętnie rozgrywając animozje pomiędzy głównymi mocarstwami kolonialnymi. Celem zbadania wnętrza Czarnego Lądu i walki z niewolnictwem zwoływał geograficzne konferencje, zakładał towarzystwa naukowe, a wreszcie w powołał Międzynarodowego Towarzystwa Kongo. W 1878 roku przeciągnął nawet na swoją stronę znanego podróżnika Henry’ego Mortona Stanleya, który w czasie wypraw (finansowanych, rzecz jasna, przez króla Leopolda) podpisywał z władcami afrykańskimi układy o uznaniu zwierzchnictwa Międzynarodowego Towarzystwa Kongo. Konferencja berlińska (1884-1885 r.) zaakceptowała te podboje, uznając Leopolda II za suwerena tzw. Wolnego Państwa Kongo, połączonego unią personalną z Belgią.
W 1908 roku Leopold scedował Kongo i od tego momentu stało się ono oficjalnie kolonią belgijską pod nazwą Kongo Belgijskie.

Za rządów Leopolda II eksploatacja surowców i ludności Konga przybrała szokujące nawet jak na ówczesne standardy rozmiary. Częstą praktyką było np. wydawanie tubylcom nakazów corocznego dostarczania odpowiednich kontyngentów kauczuku i kości słoniowej. W razie opóźnień do wiosek wysyłano zazwyczaj ekspedycje karne tzw. „askarisów” (miejscowi w służbie belgijskiej), którzy nierzadko jako dowód swej interwencji przynosili ucięte ręce opornych… Lepopold II nie bez kozery uzyskał przydomek „rzeźnika z Kongo”, a Joseph Conrad nie bez powodu właśnie w Kongu umieścił akcję swej słynnej powieści „Jądro Ciemności”.

Następnym razem bogactwa naturalne przyniosły Kongu serię nieszczęść w latach 60-tych XX wieku. W chaosie jaki zapanował po wycofaniu się belgijskich kolonizatorów (1960 r.) najbogatsza w surowce i najbardziej uprzemysłowiona z prowincji – Katanga – ogłosiła secesję, nie chcąc swymi bogactwami łożyć na rozwój biedniejszych części Konga. Przyniosło to trwającą dwa lata krwawą wojnę domową, zakończoną ostatecznie ponownym wcieleniem Katangi do Konga. Mimo to jeszcze dwukrotnie (1977 i 1978 r.) wybuchały tam powstania przeciwko władzy centralnej.
Po opanowaniu chaosu pierwszych lat niepodległości, władzę w państwie (którego nazwę przemieniono na Zair) przejął generał Mobutu Sese Seko. Rządził nim dyktatorsko przez ponad 30 lat, a lata te zapisały się w historii Zairu jako okres terroru i niewyobrażalnej wprost korupcji. Mobutu rządził z poparciem zachodnich państw (które wspierał w zimnowojennej rywalizacji) i zachodnich koncernów (którym udzielał lukratywnych kontraktów na wydobycie surowców), wzbogacając kilkuset przyjaciół, popleczników, krewnych – i rzecz jasna samego siebie. Jego protektorzy przymykali na to oko, a zwykli mieszkańcy Zairu żyli w tym tak teoretycznie bogatym kraju w potwornej nędzy. Najgorsze miało jednak dopiero nadejść

Najkrwawsza wojna od 1945 roku…

Kongijska tragedia bierze swój początek w 1994 r. i jest bezpośrednio powiązana z dokonanym wtedy ludobójstwem w sąsiedniej Rwandzie. Wówczas to po przegranej wojnie domowej na terytorium Zairu schroniło się ok. 3 mln. członków plemienia Hutu z Rwandy. Uciekli oni z kraju obawiając się zemsty zwycięskich rebeliantów za wymordowanie ok. 937 tys. członków plemienia Tutsi. Stłoczeni w prymitywnych obozach we wschodnich prowincjach Zairu (gdzie utworzyli swoiste quasipaństwo) marli teraz tysiącami z głodu i chorób.
W raz z nimi w Zairze schronili się też członkowie odpowiedzialnej za ludobójstwo dawnej armii rządowej i milicji „Interahamwe”. Nie zaprzestali oni walki z rządzącymi Rwandą Tutsimi atakując ich z baz położonych w Zairze, a zarazem rozpoczęli napaście na zamieszkujący Zair odłam Tutsich (Banyamulenge). Na rezultaty nie trzeba było długo czekać – na wschodni Zair spadła inwazja wojsk rwandyjskich i ugandyjskich.

Rwandyjska inwazja zachwiała kruchą stabilnością Zairu, pogrążonego w nędzy, zamieszkiwanego przez blisko 200 plemion i rządzonego przez podstarzałego i śmiertelnie chorego Mobutu Sese Seko. Pod patronatem Rwandy i Ugandy zairska opozycja (głównie miejscowi Tutsi) ruszyła na Kinszasę. W maju 1997 r. Mobutu został obalony, a władzę w państwie przejął z błogosławieństwem sąsiadów przywódca rebelii - Laurent Kabila. Kabila zawiódł jednak nadzieje swych mocodawców. Mimo, iż był prezentowany jako mąż opatrznościowy dla Zairu (odtąd Demokratyczna Republika Kongo) nie zdołał objąć całkowitej kontroli nad krajem i wykazał się nieudolnością w rządzeniu. Przede wszystkim jednak, po zwycięstwie odwrócił się plecami do swych zagranicznych protektorów i kongijskich Tutsich.

W rezultacie, w 1998 r. Rwanda, Uganda i Burundii (tworzące tzw. „Koalicję Wielkich Jezior”) ponownie zaatakowały terytorium Konga i wspólnie z miejscowymi Tutsimi zmontowały kolejną rebeliancką koalicję, tym razem przeciw Kabili. Po stronie zagrożonego prezydenta opowiedziały się z kolei Angola, Namibia i Zimbabwe. W krwawej wojnie domowej – w walkach oraz z powodu głodu i chorób - śmierć poniosło wedle szacunkowych obliczeń ponad 4 miliony ludzi. Dopiero zawarcie pokoju w grudniu 2002 r. doprowadziło do częściowego zakończenia walk i wycofania obcych wojsk z Konga. Do dziś jednak znaczne obszary Demokratycznej Republiki Konga pozostają de facto poza kontrolą rządu władane przez lokalnych „panów wojny”.

Uczta sępów

Poza politycznymi i etnicznymi przyczynami, wojna ta kryła też za sobą całkiem prozaiczne przyczyny natury ekonomicznej. Surowce Konga stanowiły bowiem zbyt łakomy kąsek by przejść obok niego obojętnie.

Eksploatacja zasobów Konga rozpoczęła się już w 1994 r. gdy wschodnią część kraju zalały masy rwandyjskich uchodźców z plemienia Hutu. Ok. 3 mln. uciekinierów stworzyło w tym rejonie swoje własne quasi państwo i by przeżyć rabunkowo eksploatowało miejscową florę i faunę. Pojawienie się w tym regionie milionów ludzi i postępujące ich śladami wycinanie lasów, masowe wybijanie zwierzyny leśnej, prymitywne i wyjaławiające ziemię metody upraw – wszystko to wpłynęło katastrofalnie na miejscowy ekosystem, który do dziś nie może się otrząsnąć po dokonanych wtedy szkodach.

Prawdziwy rabunek rozpoczął się jednak w momencie gdy wojna domowa wybuchła na całego. Rebeliancka armia Laurenta-Désiré Kabili – „Sojusz Sił Demokratycznych na rzecz Wyzwolenia Konga” (AFDL) miała za sobą militarne wsparcie sąsiednich Rwandy i Ugandy. Wojska tych państw wspierane przez miejscowy odłam plemienia Tutsich opanowały wschodnie prowincje Konga i zainstalowały swych popleczników w kluczowych urzędach i przedsiębiorstwach w tym rejonie. Rozpoczął się masowy rabunek surowców mineralnych, bydła, produktów rolnych, drewna dokonywany przez wojsko. Za nim z kolei pojawiła się pierwsza, nieznana tu dotychczas fala „nowych biznesmenów” mówiących po angielsku lub językiem Kinyarwanda. Kabila podpisał z nimi serię umów dających ogromne przywileje. W ich wykonaniu eksploatacja przybrała już bardziej zorganizowany charakter.

Kabila z pomocą sąsiadów obalił generała Mobutu i został w 1997 r. nowym prezydentem Zairu, przemianowanego teraz na Demokratyczną Republikę Kongo. Jego faktyczna władza byłą jednak dość iluzoryczna, stał się bowiem więźniem rwandyjskich, ugandyjskich i burundyjskich Tutsi, których sam wybrał na kluczowe stanowiska. Był też zakładnikiem rwandyjskich wojsk, mocno osadzonych w Kinszasie.
Kabila zaczął jednak łamać umowy podpisane z dawnymi sprzymierzeńcami: Musevenim, Kagame i Buyoya, przywódcami Ugandy, Rwandy i Burundi. Umowy te dotyczyły rachunku, który Kongo miało zapłacić za pomoc otrzymaną w wojnie wyzwoleńczej, a także problemu granic. 27 lipca 1998 r. zdecydował się też odesłać do domów cały rwandyjski kontyngent.
Doprowadziło to do wznowienia konfliktu. O ile jednak motywacje przywódców państw dotyczyły zazwyczaj kwestii politycznych i strategicznych, o tyle wyżsi rangą oficerowie armii rwandyjskiej i ugandyjskiej parli do wojny, gdyż umożliwiała im ona krociowe zyski. Wg raportu przedstawionego Radzie Bezpieczeństwa ONZ, na kilka miesięcy przed wznowieniem wojny ugandyjski generał Salim Saleh wraz ze starszym synem prezydenta Museveniego pojawili się na okupowanych terytoriach by zorganizować system kontroli nad wszelkimi występującymi w tym rejonie bogactwami naturalnymi, która służyła ich prywatnym interesom.

http://psz.pl/124-polityka/maciej-konarski-uczta-sepow
#gruparatowaniapoziomu
#afryka pokaż całość

źródło: bi.gazeta.pl

Afryka w 1896 r.

#mapporn #mapy #afryka #historia

źródło: external-preview.redd.it

Myślicie, że kryzys imigracyjny miał już swoje apogeum i się unormowało? To ja wam zapodam bardzo prawdopodobne wydarzenia z niedalekiej przyszłości.

Rok 2050 - Sahara sie powiększa. Poprzez globalne ocieplenie Afryka będzie miała jeszcze mniej dostępu do wody pitnej (obyśmy my mieli, zważając już na susze które były w tym roku).

"By 2050 around 2.2 billion people could be added to the globalpopulation and more than half of that growth will occur in Africa."

Brak pitnej wody, jedzenia, wyż demograficzny oraz niezdatne warunki do życia spowodują, że ludzie z czarnego lądu zaczną emigrować. Najbliżej mają do Europy.

Jeżeli nie powstrzymamy globalnego ocieplenia do 2050r, to czeka nas exodus z Afryki do Europy. Trzeba się obudzić już teraz i nie pozwolić, by w 2050r nie zginęła niewyobrażalna liczba ludzi.

#antykapitalizm
#neuropa #4konserwy #przemyslenia #afryka pokaż całość

podminowany typ
#bron #afryka #wojna

źródło: i.redd.it

#swiat #religia #feminizm #prawo #afryka

źródło: XdQtDjy9n9KlRpq2.jpg

Mineralne bogactwo Afryki na wyciągnięcie ręki

Potencjał zasobów mineralnych w Afryce od dawna przestał być wiedzą dla nielicznych.. Kontynent ma największe na świecie złoża platyny (80% światowych zasobów), manganu (75%) i złota (40%). Są też boksyty, diamenty, węgiel, stal i żelazo, kobalt, koltan i uran. Nigeria i Angola mają potężne zasoby ropy naftowej, Kongo i Zambia są bogate w miedź, obiecujące pokłady gazu odkryto niedawno u wybrzeży Mozambiku, Tanzanii, a także w Kenii i Ugandzie. By dokładnie oszacować jakość i ilość wszystkich złóż, Bank Światowy inwestuje miliard dolarów w „minerałową” mapę kontynentu.

Złoto

Zasoby złota w Afryce są ogromne, ale jego ceny spadają już drugi rok z rzędu. W listopadzie ubiegłego roku, złoto osiągnęło najniższą wartość 1,180 dolarów za uncję (uncja trojańska/jubilerska to 31,1035 grama). Powodem jest polepszająca się gospodarka Stanów Zjednoczonych i co się z tym wiąże, wzmocniony kurs dolara, który spycha złoto na dalsze miejsce. Pozostaje nadzieja, że sytuacja geopolityczna, a także skup złota przez banki narodowe (szczególnie z Chin, w których bank centralny posiada znacznie mniej kruszcu, niż inne kraje) podniosą ceny złota w najbliższym terminie. Z ważniejszych wydarzeń po stronie konsumenckiej należy odnotować, że Indie zniosły restrykcje importowe, a popyt na rynku chińskim stale wzrasta.

W Afryce największe pokłady złota występują w Republice Południowej Afryki, Ghanie, Wybrzeżu Kości Słoniowej, Burkinie Faso, Mali i Demokratycznej Republice Kongo. W 2014 roku, RPA dostarczyła ponad 5 milionów uncji cennego kruszcu, co stanowi około 6% światowej produkcji. Połowa z tego pochodzi z kopalń w Gauteng, gdzie wykopaliska prowadzą światowi liderzy: AngloGold Ashanti, tudzież Sibanye Gold. Ghana, drugi po RPA producent złota w Afryce, gości w swoim „pasie złota” Ashanti firmy takie jak: Newmont Mining, AngloGold, Ashanti i Gold Fields. W ubiegłym roku przerwy w dostawach prądu spowodowały jednak spadek wydobycia w większości kopalń. Trwają prace nad drugim „pasem zlota” Asankrangwa, na zachód od Ashanti, gdzie kopalnia Asanko planuje uruchomić produkcję w przyszłym roku. Pierwszy etap będzie kosztował 295 milionów dolarów. Oczekiwana produkcja (200 tysięcy uncji rocznie) w 2016 ma się podwoić po zakończeniu inwestycji.

Wybrzeże Kości Słoniowej wyprodukowało 18 ton złota w 2014 roku. Był to wzrost o 15.4 ton w stosunku do roku poprzedniego. W 2015 rząd planuje wydobyć 25 ton kruszcu. Obecna jest tu firma Randgold Resourses, której kopalnia Tongon planowała wytworzyć 260 tysięcy uncji w 2014 roku. Randgold wydobywa złoto również w Kibali, w Demokratycznej Republice Kongo, gdzie produkcja sięga 650 tysięcy uncji rocznie.

Diamenty

We wrześniu ubiegłego roku De Beers opublikował pierwszy Insight Report na temat diamentów. Według Raportu w 2013 roku światowa sprzedaż diamentowej biżuterii wyniosła 79 miliardów dolarów. Rynek diamentów odnotowuje 5% wzrost od 2008 roku. Najbardziej wzrosła sprzedaż w Chinach (14%) oraz w Stanach Zjednoczonych (7%). Chiński udział w światowej konsumpcji diamentów wzrósł od 3% do 15% w ciągu 10 lat. Apetyt na diamenty w Stanach Zjednoczonych to połowa światowego popytu.

Biznes diamentowy opiera się na popycie na biżuterie, czyli modyfikacji surowego kruszcu. Botswana, Afryka Południowa oraz Namibia chcą odgrywać coraz większą rolę w wartości dodanej i na wyścigi doskonalą się w szlifowaniu diamentów. Obecnie jednak przegrywają w wyścigu ze szlifierniami w Indiach i na Dalekim Wschodzie. Ponad połowa diamentów eksportowanych z Botswany nadal opuszcza kraj w stanie surowym.

Przez ostanie 10 lat w sektorze diamentowym nie było nowych odkryć. W skutek tego powstaje pytanie, czy w nadchodzących latach produkcja będzie w stanie dotrzymać kroku rosnącemu popytowi? Raport Instytutu McKinsey potwierdził, że w 2014 produkcja nie wzrosła w stosunku do poprzedniego roku i osiągnęła pułap 140 milionów karatów. Ambitne plany ma tutaj Petra Diamonds, właściciel większościowych udziałów w kopalniach Finsch & Cullinan w Republice Południowej Afryki. Firma planuje zwiększyć produkcję z 3 milionów karatów w 2014 do 5 milionów w 2019 roku.

Nakłady finansowe przeznaczane na poszukiwania nowych złóż są coraz wyższe. Eksperci szacują, że Angola, Kongo i Zimbabwe są szczególnie obiecujące. Inwestycje Anglo American, właściciela 85% udziałów w De Beers, w pierwszej połowie 2014 roku wyniosły ponad 320 milionów dolarów. Można powiedzieć, że było warto, ponieważ przychody odpowiedzialnego za 1/3 światowej produkcji Anglo American wyniosły w 2014 aż 6.4 miliarda dolarów. Przychody konkurencji (Rio Tinto) w wysokości „zaledwie” 850 milionów dolarów wyglądają nader skromnie.

Platyna

Ceny platyny wzrosły przez ostatnie dziesięć lat o 200%, a przychody spadły o 90% w tym samym czasie - uważa Paul Gait, starszy analityk z sekcji wykopalisk w firmie Stanford C. Bernstein & Co. w Londynie. Powodem jest to, iż cały wzrost przychodów w sektorze platyny został przeniesiony na rosnące koszty zatrudnienia, skutkiem czego zwrot od zainwestowanego kapitału nie uległ powiększeniu. Republika Południowej Afryki sama zaspokaja ponad połowę światowego zapotrzebowania na platynę. W 2013 roku produkcja osiągnęła tu 137 tysięcy kilogramów i przyniosła 7 miliardów dolarów ze sprzedaży. Zimbabwe natomiast w tym zestawieniu plasuje się na drugim miejscu.

Miedź

W 2014 roku ceny miedzi spadły o ok. 15%, co po spadku o 21% w 2011 roku było najgorszym wynikiem ostatnich pięciu lat. Rynek miedzi zapowiada się w nadwyżce na 2015. Należy więc oczekiwać dalszego spadku cen.

Zambia jako jeden z największych producentów miedzi w Afryce, rozpoczęła rok szokiem podatkowym dla inwestorów. Od 1 stycznia rząd zlikwidował podatek korporacyjny i podniósł opłaty koncesyjne od kopalń odkrywkowych z 6% na 20% oraz do 8% od kopalń podziemnych. Rząd był zdania, że kopalnie unikały płacenia podatku korporacyjnego, w wyniku czego budżet państwa tracił rocznie ponad 2 miliardy dolarów. Izba Handlowa Zambii ostrzegała, że decyzja ta może spowodować zamknięcie kopalń i masowe zwolnienia pracowników. I rzeczywiście, w kwietniu obecny w Zambii Barrick Gold zagroził zamknięciem kopalni w Lumwana i zwolnieniem 4 tysięcy górników. Powód: zbyt wysokie opłaty koncesyjne nie pozwalały na pokrycie kosztów wydobycia. Inni wydobywcy miedzi obecni w kraju, First Quantum, Glencore, Vedanta, także zapowiedzieli wstrzymanie prac. W odpowiedzi na protesty rząd zdecydował się obniżyć nowo wprowadzone opłaty koncesyjne z 20% do 9%, i przywrócić 30% podatek korporacyjny. W Zambii górnictwo zatrudnia około 90 tysięcy pracowników, przynosi ¾ krajowych dochodów z eksportu, oraz 30% dochodów rządowych. Przy spadających cenach miedzi, drażnienie „rekinów” odbiłoby sie niekorzystnie na i tak delikatnej sytuacji ekonomicznej kraju.

Pomimo niezapowiedzianych przygód finansowych w Zambii, inwestorzy nie poddają się. W grudniu First Quantum otworzył nową hutę miedzi Kansanshi oraz kopalnię Sentinel w Solwezi. Inwestycja w wysokości 850 milionów dolarów ma produkować 300-350 tysięcy ton miedzi rocznie. Planowane podwojenie wydajności huty przy kosztach 1.5 miliarda dolarów zostało jednak odłożone na później.

W 2014 Demokratyczna Republika Kongo prześcignęła Zambię i została afrykańskim liderem w produkcji miedzi. Budowane są tu gigantyczne projekty miedzi i kobaltu takie jak np. kopalnia Tenke Fungurume w prowincji Katanga. Inwestycja - wydatek rzędu 3 miliardów dolarów - to połączone siły Freeport-McMoRan, Lundin Mining i Gécamines. Obecnie kopalnia produkuje ponad 200 tysięcy ton miedzi rocznie. Inny duży projekt w Kongo to inwestycja Kamoa należąca do Ivanhoe Mines. Kamoa to największe odkrycie wysokiej jakości miedzi na świecie. Konstrukcja kopalni, huty do przetopu na miejscu oraz elektrowni do jej zasilania rozłożona jest na 5 lat.

Żelazo

Ubiegły rok nadszarpnął kieszenie również producentom żelaza. Mimo, że produkcja w 2014 roku wyniosła 1.3 miliarda ton to ceny wciąż spadają. Stale rosnące wydobycie wielkiej trójki (Vale, BHP Billiton i Rio Tinto) zaowocowało nadwyżką żelaza na światowych rynkach. Niekorzystny jest także prospekt malejącego zapotrzebowania w Chinach. Wszystko to spowodowało, że ceny spadły z 135 do 67 dolarów za tonę – co jest najniższą ceną surowca od 2009 roku. W rezultacie żelazo stało się najmniej opłacalnym towarem roku ze spadkiem cen większym, niż w sektorze ropy naftowej.

Pomimo wyższych kosztów finansowania wydobycia minerałów w Afryce, niż w innych częściach świata, zyski są także obiecujące. Matthias Tauber, szef Boston Consulting Group na Europę Centralną, Bliski Wschód i Afrykę, tłumaczy, że od miliarda dolarów zainwestowanego w wydobycie rudy żelaza w Australii BHP Billiton otrzyma 12%-15% zwrotu zainwestowanego kapitału. W Gwinei zysk wyniesie około 18%-20%. Tauber wierzy, że najlepsze dopiero przed nami i w ciągu najbliższych dziesięciu lat afrykański przemysł wydobywczy osiągnie poziom na równi z Australią, Brazylią czy Chile.

Ryzyko coraz mniejsze

Obawa przed wysokim ryzykiem politycznym w wielu krajach afrykańskich, połączona z olbrzymim kosztem operacyjnym kopalń i brakiem infrastruktury sprawia, że bogate złoża mineralne kontynentu pozostają nadal niewykorzystane. Przez ostatnie dziesięć lat wiele firm zachodnich wycofało się z kontynentu, a na ich miejsce weszli Chińczycy. Chiński inwestor jednak czuje się w Afryce bezpieczniej, bo drogę przez kontynent przeciera mu jego własny rząd, który zazwyczaj ma w firmach wydobywczych swoje udziały.

Sytuacja w Afryce jednak szybko się stabilizuje. Jeff Largey, szef działu badań w Macquarie Capital, uważa, że ryzyko geopolityczne znacznie zmalało, rządy prawa wzmacniają się. A wszystko to sprawia, że firmom zagranicznym łatwiej jest inwestować i rozwijać bazę surowcową na kontynencie - dodaje. Bankowcy w Afryce zaczynają czuć większą pewność, co do przychodów z kopalń położonych nawet w najbardziej odległych miejscach, niż z inwestycji w parkach safari czy hotelach. Są chętni finansować drogi i inne inwestycje potrzebne kopalniom. Zdaniem Theunsa Ehlersa, szefa finansowania projektów w Absa Capital w Johannesburgu, sfinansowanie przez prywatne banki i firmy kapitałowe odcinka kolejowego, który biegnie do wykopalisk, jest dzisiaj bardzo realne i opłacalne.

Co ważne, firmy wydobywcze w Afryce coraz częściej zaangażowane są w budowę infrastruktury potrzebnej do transportu surowców, zakwaterowania tysięcy pracowników w pobliżu kopalń oraz dostaw prądu na potrzeby wydobycia i produkcji. Współpraca z firmami budowlanymi, transportowymi, miejscowym rządem i sektorem pozarządowym jest więc koniecznością. Przodownicy wykopalisk myślą także do przodu i zakładają przy swych kopalniach i fabrykach szkoły zawodowe, by kształcić kadry na długie lata swej obecności w Afryce. Szkolenie miejscowych kadr, inwestycja w infrastrukturę, budowa szkoły, elektrowni czy nawet miejscowego szpitala to krótko mówiąc cegiełka którą do rozwoju kontynentu dokłada sektor prywatny. Biznes i rozwój Afryki idą tu więc ramię w ramię. Do finansowania projektów inwestorzy wykorzystują nie tylko inwestycje własne i pożyczki z banków komercyjnych, ale także granty rozwojowe oferowane przez ich własne rządy, Bank Światowy oraz Unię Europejską.

#ciekawostki
#afryka
http://www.polandgoglobal.pl/artykuly/mineralne-bogactwo-afryki-na-wyciagniecie-reki#.W_pNIOKNxPY pokaż całość

źródło: fs.siteor.com

Algieria, największe państwo Afryki, jest naprawdę WIELKA ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#mapporn #ciekawostki #geografia #afryka

źródło: i.imgur.com