USA nie wycofa się z Syrii pod pretekstem obecności Irańczyków:

US National Security Adviser John Bolton says Washington has no plans to end its military presence in Syria, signaling an about-face in President Donald Trump’s plans to pull out troops from the Arab country.

I think the president has made it clear that we are there until the ISIS territorial caliphate is removed and as long as the Iranian menace continues throughout the Middle East,” Bolton said, using another name for Daesh.

źródło Press.Tv
źródło i24News

#syria #iran #usa #bliskiwschod pokaż całość

Z okazji 70 lat powstania państwa Izrael izraelski lądownik SpaceIL wyląduje na Księżycu. Jeśli się uda, Izrael zostanie 4 krajem na świecie, któremu się to udało. Wyniesie go rakieta SpaceX. Lądowanie już w lutym 2019 roku.

Link do znaleziska: Izrael leci na Księżyc!

Interesujące? Dziękuję Ci za wykop! ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#eksploracjakomosu #ciekawostki #nauka #technologia #izrael #swiat #spacex #elonmusk #musk #ksiezyc #rakiety #nauka #geopolityka #zydzi #astronautyka #kosmosboners #kosmos #gruparatowaniapoziomu #bliskiwschod pokaż całość

źródło: ladownik-ksiazycowy-spaceil.jpg

To już dwa lata (・へ・) by Maciej Komar

Dokładnie 2 lata temu na ulicach Stambułu, Ankary, w bazach Akinci, Malatya oraz w hotelu Marmaris doszło do nieudanego puczu wojska w Turcji. Efektem tego była czystka w armii, reorganizacja sił zbrojnych, włączenie Żandarmerii Wojskowej w poczet sił policyjnych oraz zmiany personalne w armii tureckiej.

Ciekawe są losy bohaterów tego spektaklu. A dokładniej 3: gen. Hulusi Akara (dowódcy 2 armii w czasie puczu), gen. Zekai Aksakali (dowódcy sił specjalnych w Turcji) oraz gen Yasara Gulera (wtedy dowódcy 4 korpusu w 2 armii)

Pomimo pojmania przez puczystow oraz oskarżeń o kolaboracje generał Akara zostaje wpierw szefem sztabu a po wygranych przez AKP wyborach Ministrem Obrony w nowym rządzie.

Generał Aksakali, był odpowiedzialny za siły specjalne. Zaufany człowiek Erdogana, współtwórca tzw bordowych beretów. Po puczu objął dowództwo nad tureckim korpusem w Iraku i Syrii. Jemu przypisuje się fatalna kampanie pod Al Bab. Po jej zakończeniu odwołany do Stambulu gdzie objął dowództwo 2 korpusu (Tracja). Plotka głosi, ze ta „degradacja” była efektem konfliktu z 3 bohaterem czyli gen Yasarem. Yasar jako dowodzący 1sza armia udostępnił do kampanii pod Al Bab słynne Leopardy, które Aksakali miał wytracić.

Generał Yasar nie brał udziału w zwalczaniu puczystow. Zaraz po puczu dostał nominacje na Szefa Sztabu Żandarmerii po jej reorganizacji. Później wraz z awansem na generała brygady objął dowództwo 1 armii, następnie dowództwo sił lądowych by kilka dni temu zostać szefem sztabu. Co ciekawe, protegowany Akara ma brata posła AKP, znany jest z tego ze jako jeden z nielicznych generałów podawał rękę wcześniejszemu prezydentowi Gulowi i jego zonie(czego odmawiali inni). Jego zastępca został gen Umit Dundar, w czasie puczu odpowiedzialny za 1 armie. Gdy cześć jego brygad blokowała mosty, generał jechał to TV by zapewniać o swojej lojalności wobec Prezydenta Erdogana.

Nominacja Yasara jest chyba klamra, która spina cały proces po puczu. Szefem Sztabu pierwszy raz od 28 lat zostaje generał bez nauki na uczelni w innym kraju NATO, z niewielkim doświadczenie w misjach NATO. Proces, który każe zastanowić się poważnie nad rola Turcji w NATO a może i jej obecnością dalej w sojuszu.
#turcja #pucz #bliskiwschod #polityka pokaż całość

Dzisiaj ma miejsce poważna wymiana ognia pomiędzy Hamasem, a Izraelem. Hamas wystrzelił dziesiątki rakiet na terytroium Izraela, który odpowiada zmasowanymi nalotami. Na razie straty głównie po stronie palestyńskej, ale to się może zmienić bo najnowsze informacje mówią o rakiecie która trafiła synagogę w Sderot. Wcześniej miało miejsce pierwsze odpalenia od 2014 r. PPK przez Hamas w izraelski pojazd wojskowy.

#bliskiwschod #izrael #palestyna pokaż całość

źródło: pbs.twimg.com

Trump i Putin razem przeciwko Iranowi?

16 lipca w Helsinkach spotka się dwóch potężnych liderów – Donald Trump i Władimir Putin. Wśród przewidywanych tematów rozmów przewijają się: sytuacja na Ukrainie, relacje na linii Moskwa-Waszyngton, a także – co ciekawe – irańskie wpływy w Syrii. Wiele wskazuje na to, że sytuacja w kraju rządzonym przez klan Assadów wkrótce może zmienić się o 180 stopni. Po długiej przerwie, zapraszam wreszcie na kolejny odcinek "Pulsu Lewantu". ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Tekst jest dostępny także na platformie steemit.
-----------------------------------------------

Iran out
Amerykańskie i rosyjskie źródła twierdzą, że jednym z głównych tematów rozmów w Helsinkach ma być sytuacja w Syrii. Jak twierdzą anonimowi członkowie administracji Trumpa, prezydent USA ma zaproponować Putinowi bardzo lukratywną ofertę współpracy. USA zakończyłoby wsparcie dla rebelii, wycofało swoje wojska z Syrii i zgodziłoby się na zatrzymanie władzy przez Assada. Jednak nie ma nic za darmo. W zamian za te amerykańskie ustępstwa, Rosjanie musieliby "wyrzucić" z Syrii Irańczyków. Jeśli te doniesienia są prawdziwe, a wiele na to wskazuje, to już wkrótce może nas czekać kolejne wielkie przetasowanie na Bliskim Wschodzie. Co ciekawe, te rewelacje zostały pośrednio potwierdzone przez Mike'a Pompeo, amerykańskiego sekretarza stanu, który na ostatniej konferencji prasowej powiedział „jeśli Rosjanie będą w stanie wyrzucić Irańczyków z Syrii, to z chęcią im przyklasnę”.

Szczegółowe propozycje nie są znane, ale najprawdopodobniej Amerykanie będą naciskać na całkowite wyrzucenie Iranu z Syrii. W zamian Amerykanie mają być gotowi na wiele – mówi się nawet o całkowitym wycofaniu wojsk US Army z Syrii i poparciu dla Assada. Otwartą kwestią ma pozostawać nawet wycofanie się Amerykanów z północnej Syrii, a dokładnie z terenów opanowanych przez SDF. Co prawda jest to nieco szokujące, ale administracja Trumpa przyzwyczaiła nas już do takich spektakularnych zmian sytuacji. Według arabskiej prasa Damaszek i Kurdowie już rozpoczęli tajne rokowania, w ramach których ma być ustalony przyszły status północnej Syrii. Inni twierdzą natomiast, że taka umowa już została wynegocjowana – niestety, obecnie nie jest możliwe sprawdzenie prawdziwości tych informacji.

Według części źródeł, zwłaszcza arabskich, w Helsinkach ma być omawiana jeszcze kwestia sankcji nałożonych na Rosję po inwazji na Ukrainę. Według arabskich dziennikarzy jeśli Rosja zgodzi się na wyrzucenie „Irańczyków” z Syrii, to USA zniesie cześć antyrosyjskich sankcji. Moim zdaniem te rewelacje są dużo mniej prawdopodobne niż informacje o wycofaniu się Amerykanów z Syrii. Jednak z drugiej strony administracja Trumpa wiele razy zaskakiwała – być może zrobi to i tym razem.

Bye, bye Iran - źródło: kremlin.ru

Gest dobrej woli
Warto także zaznaczyć, że Amerykanie wykazali już dużo dobrej woli dla potencjalnego antyirańskiego porozumienia z Rosją. Obecnie na południu Syrii trwa rządowa operacja wojskowa. Po jej zakończeniu Syria odzyska kontrolę nad swoją północną granicą (oczywiście z wyjątkiem okupowanych Wzgórz Golan). Operacja ta nie byłaby możliwa, gdyby nie poparcie jej przez USA i Izrael. Jednym z warunków tego porozumienia było zagwarantowanie przez Rosjan, że z operacji zostanie wykluczony Iran. Sami rebelianci z Frontu Południowego przyznali, że skontaktował się z nimi amerykański emisariusz, który dał im wyraźnie do zrozumienia, że rebelia z południa Syrii nie może już dłużej liczyć na militarne wsparcie Ameryki.

USA chcą za wszelką cenę ukrócić wpływy Iranu na całym Bliskim Wschodzie i doprowadzić do jak największej izolacji Iranu. „Wyrzucenie” Irańczyków z Syrii byłoby ogromnym ciosem dla Teheranu, który – według de Mistury – wydaje około 6 miliardów dolarów rocznie na wsparcie dla klanu Assadów. Iran liczył, że w zamian za wsparcie dla Damaszku, otrzyma zgodę na utworzenie na terenie Syrii stałych baz, co przypieczętuje wciągnięcie Syrii do strefy irańskich wpływów. Jednocześnie Syria działałaby jako kanał przerzutowy „z” i „do” Libanu. Ponadto irańskie bazy w Syrii miałyby działać jako środki nacisku na Tel Awiw.

Amerykańskie propozycje to woda na młyn Władimira Putina. Prezydent Rosji robi wszystko, aby wyciągnąć swój kraj z izolacji politycznej, w której znalazł się po kryzysie ukraińskim. Putin uważa, że właśnie teraz – w dobie ogromnych napięć na linii UE-USA – jest idealny moment, aby dogadać się z Amerykanami. Ponadto sytuacja, w której Rosjanie pozostają jedynym liczącym się mocarstwem w Syrii jest dla Kremla bardzo kusząca. Nie jest żadnym sekretem, że rosyjska i irańska wizja przyszłej Syrii znaczenie się od siebie różnią.

Ponadto zgrzyty między Rosją a Iranem na innych płaszczyznach także stają się coraz wyraźniejsze – szczególnie widać to w związku z wystąpieniem USA z irańskiej umowy nuklearnej. Początkowo rosyjska dyplomacja twierdziła, że jest gotowa wziąć czynny udział w uratowaniu umowy. Jednak w praktyce Rosjanie pozostali całkowicie bierni i przyglądali się europejskim i amerykańskim umizgom wobec siebie, czekając kto zaoferuje im więcej. Mało tego, Rosjanie dogadali się z Saudami co do zwiększenia wydobycia ropy naftowej – co jest policzkiem dla Teheranu.

Prezydenci Putin i Rouhani - źródło: kremlin.ru

Rosja gwarantem izraelskiego bezpieczeństwa
Także bliskowschodni sojusznicy USA bardzo przychylnie patrzą na wspominane rewelacje. Głównym zainteresowanym jest tutaj Izrael, dla którego "wyrzucenie" Irańczyków z Syrii staje się coraz bardziej palącą kwestią – zwłaszcza, że wojna coraz szybciej zbliża się ku końcowi. Izrael nie uważa się za wroga Assada i rządów Baath. Głównym zagrożeniem dla Tel Awiwu jest przede wszystkim obecność Irańczyków w Syrii. Dopóki w Syrii panował chaos i żadna z walczących stron nie mogła zdobyć znaczącej przewagi, Izrael pozostawał stosunkowo bierny. Jednak gdy w zeszłym roku szala zwycięstwa zaczęła coraz wyraźniej przechylać się na stronę Assada, Irańczycy zaczęli działać w Syrii dużo swobodniej. Sprzęt wojskowy, który wcześniej był dostarczany przez Iran prawie wyłącznie na bieżące potrzeby Assada, teraz zaczął być wysyłany do Libanu – a Syria została przekształcona w kanał przerzutowy. Nie mogąc liczyć na interwencję zbrojną ze strony USA, Izrael wziął sprawy we własne ręce. Od 2017 roku izraelskie lotnictwo regularnie bombarduje irańskie cele w Syrii. W ten sposób Tel Awiw chce „wykurzyć” Irańczyków z południowej Syrii, lecz póki co rezultaty tych działań są dość marne. Izrael potrzebuje w Syrii, i w dodatku po stronie rządowej, stronnika, który „zaatakuje” Irańczyków od wewnątrz.

Co ciekawe, Rosja – mimo dysponowania przez rosyjski kontyngent nowoczesną obroną przeciwlotniczą – od samego początku nie reagowała na izraelskie naloty. Ponadto Rosja wielokrotnie zapewniała władze z Tel Awiwu, że nie będzie wspierać sprzętowo Hezbollahu, którego elementy stacjonują w Syrii. W efekcie doprowadziło to do sytuacji, gdy Izrael stosunkowo przychylnie patrzy na rosyjską obecność w Syrii i postrzega ją bardziej w kategorii gwaranta izraelskiego bezpieczeństwa narodowego niż zagrożenia. Zwłaszcza w ostatnim czasie stosunki między Rosją a Izraelem uległy wyraźniej poprawie. Najlepiej świadczy o tym fakt, że Putin i Netanyahu spotkali się w 2018 roku już 2-krotnie. Co ciekawe, kolejne spotkanie tych przywódców wyznaczone zostało na 11 lipca (dzisiaj) – zaledwie kilka dni przed wspomnianym spotkaniem w Helsinkach. Nic też dziwnego, że – jak twierdzą anonimowe źródła w Białym Domu – plan Trumpa został w całości zaakceptowany przez Tel Awiw.

Prezydent Netanyahu podczas Parady Zwycięstwa w Moskwie w 2018 roku - źródło: kremlin.ru

Tymczasem w „Zatoce Majętności”
Izrael nie jest jedynym krajem z regionu Bliskiego Wschodu, który przychylnie patrzy na „wyrzucenie” Irańczyków z Syrii. Według nieoficjalnych informacji plan był wstępnie omawiany z krajami Zatoki i spotkał się z ich aprobatą. O ile kraje Zatoki, w odróżnieniu od Izraela, już w 2011 roku bardzo mocno zaangażowały się w wojnę w Syrii, to ich celem w samym sobie nie było nigdy odsunięcie od władzy Assada. Kraje Zatoki chciałby przede wszystkim zlikwidować irańskie wpływy w Syrii. Assad był i nadal jest postrzegany przez te kraje bardziej jako narzędzie w rękach Teheranu niż samodzielny przywódca. Jak wynika z nieoficjalnych informacji, kraje Zatoki wyraziły nawet chęć zainwestowania dużych sum pieniędzy w odbudowę Syrii – pod warunkiem, że wpływy Iranu zostaną ukrócone.

Warto także zaznaczyć, że według informacji, do których dotarli dziennikarze gazety New Yorker, plan antyirańskiej umowy Trump-Putin został opracowany właśnie przez kraje Zatoki i Izrael. Według tych rewelacji ZEA, KSA i Izrael już od 2016 roku nakłaniały Trumpa do dogadania się z Rosją kosztem Iranu.

Mike Pompeo podczas wizyty w Rijadzie - źródło: U.S. Department of State, flickr.com

Co na to Baszszar?
Co ciekawe wiele wskazuje na to, że nawet sam Damaszek jest zainteresowany pogłębieniem sojuszu z Rosją i ukróceniem wpływów Iranu. Co prawda Iran odegrał ogromną rolę w utrzymaniu Assada przy władzy, lecz obecnie Iran jest dla Syrii ciężarem a nie wsparciem. W ostatnim czasie, zwłaszcza po ogłoszeniu przez Trumpa wycofania się z umowy nuklearnej, Iran nie ma „dobrej prasy”. Jednocześnie Syria jest traktowana przez Zachód jako "przybudówka" Iranu, co bardzo utrudnia jej aktywny powrót na arenę międzynarodową. Damaszek prawdopodobnie obawia się, że gdy amerykańskie sankcje względem Iranu zostaną przywrócone, Teheran znajdzie się w tragicznej sytuacji ekonomicznej – w takiej sytuacji Syria nie będzie już mogła liczyć na wsparcie z Teheranu w takich rozmiarach jak wcześniej, a tym samym sojusz z Iranem stanie się bezużyteczny. Co prawda obeznani obserwatorzy mogą zauważyć, że do 2015 roku Iran był obłożony dolegliwymi sankcjami a i tak nadal wspierał Assada. To prawda. Jednak obecnie wiele wskazuje na to, że – paradoksalnie – obecnej irańskiej gospodarce będzie dużo ciężej "przeżyć" amerykańskie sankcje. Nie chodzi wcale o ich dolegliwość, lecz o fakt, że Irańczycy – po zniesieniu części sankcji – w dużym stopniu zadłużyli się licząc na szybki wzrost gospodarczy. Tym samym lokalna gospodarka stała się bardzo wrażliwa na jakiekolwiek zawirowania.

W związku z powyższym Assad próbuje zmienić stronę i dogadać się z Rosjanami – co zresztą zauważyli już irańscy dziennikarze. W interesie prezydenta Syrii jest, aby zrobić to jak najszybciej, póki jeszcze dysponuje jakimikolwiek atutami. Momentem krytycznym, do którego Assad ma czas na „zmianę obozu”, jest powrót amerykańskich sankcji przeciwko Iranowi. Później będzie już za późno i Syria będzie zdana na łaskę Rosjan.

Prezydent Syrii - Baszszar al Assad - źródło: kremlin.ru

Jak pozbyć się irańskiego lokatora?
Czy pozycja Rosji w Syrii jest na tyle silna, aby wprowadzić w życie ewentualne porozumienie z Helsinek? Część osób twierdzi, że nie np. Michael McFaul – były amerykański ambasador w Moskwie. Podkreślić należy, że wpływy Iranu w Syrii są ogromne. Stacjonuje tam wiele ugrupowań, które są ściśle powiązane z reżimem ajatollahów. Harakat al Nujaba (tzw. Iracki Hezbollah), Liwa Fatemiyoun (Beygady Fatymidzkie), czy Hezbollah to tylko niektóre z tych grup. Jednocześnie Irańczycy, de facto, posiadają w Syrii stałe bazy wojskowe np. pod Damaszkiem, w okolicach granicy z Libanem, na Pustyni Syryjskiej, pod Aleppo i w okolicach Deir Ezzor. Ponadto, jak wskazują nieoficjalne informacje, Irańczycy przekazują członkom swoich stronnictw pieniądze na zakup ziemi w Syrii.

Z drugiej strony wpływy rosyjskie w Syrii rosną z dnia na dzień. Obecnie można zaryzykować stwierdzenie, że to Rosjanie stali się stroną dominującą w obozie rządowym. Od czasów ofensywy na Pustyni Syryjskiej, Irańczycy zostali wykluczeni z większych operacji wojskowych, które przeprowadzane są wyłącznie pod nadzorem Rosjan. Ponadto Rosja coraz bardziej wybija się na wyłącznego "adwokata" Syrii na arenie międzynarodowej.

Rosyjski kontyngent stacjonujący w bazie Humajmim (Syria) - źródło: kremlin.ru

Podsumowanie
Pytanie tylko czy rosyjskie wpływy są na tyle silne, aby doprowadzić do całkowitego „wyrzucenia” Iranu z Syrii. Moim zdaniem nie. Reżim Ajatollahów owinął Syrię swoimi mackami i za nic w świecie nie będzie chciał jej puścić. Jeśli Rosjanie będą chcieli pozbyć się Iranu to będą musieli wpierw porozumieć się w tej kwestii z Assadem. Bez błogosławieństwa Damaszku cała operacja jest – moim zdaniem – zdana na porażkę. Zagadką pozostaje tylko jak silne wpływy posiada Iran w syryjskich kręgach rządowych. Nie wybiegajmy jednak zbyt daleko w przyszłość – póki co musimy poczekać na wynik rozmów Putina i Trumpa.

Rosjanie w Aleppo - źródło: mil.ru

Po ponad miesiącu przerwy wracam na wykop - co prawda wpadałem tu od czasu do czasu i widziałem, że spamowaliście na "moim tagu" pewnym cudem francuskiej motoryzacji. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Najpierw zajmowałem się sesją a potem odpoczywałem. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Od tej pory będę regularnie wstawiał artykuł - myślę, że minimum 1 na tydzień. We wrześniu moja aktywność prawdopodobnie zwiększy się, może będą wtedy jakieś "super ekstra materiały". ( ͡°( ͡° ͜ʖ( ͡° ͜ʖ ͡°)ʖ ͡°) ͡°)

-----------------------------------------------
Po więcej podobnych historii, zapraszam do:
- archiwum
- obserwowania tagu #lagunacontent
- polubienia strony na facebooku.

#geopolityka #bliskiwschod #syria #rosja #iran #lagunacontent #gruparatowaniapoziomu #steemit pokaż całość

źródło: steemitimages.com

Siedze sobie w kantorku na lotnisku w Tel-Awiwie i ogladam mecz. Na razie mnie nie wpuscili. Czekam na przesluchanie z panami z Mosadu. A to wszystko przez wize do Iranu w pszporcie ¯_(ツ)_/¯
Dajcie pare plusow na pocieszenie.
#izrael #iran #podroze #podrozujzwykopem #bliskiwschod

źródło: embed.jpg

I tak się powoli urlopuje w tym Iranie
#iran #bliskiwschod #wakacje

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: fromapp.jpg

Szpej Hezbollahu

#militaria #hezbollah #bliskiwschod

źródło: pbs.twimg.com

Dotychczasowe skutki wojny w Jememie i związanej z nią interwencji koalicji państw pod patronatem Arabii Saudyjskiej. (Ostatnio z tej koalicji wyłamała się Malezja).

Link:https://www.google.pl/amp/s/www.aljazeera.com/amp/news/2018/06/malaysia-withdraw-troops-stationed-saudi-arabia-180628115443070.html

#jemen #bliskiwschod pokaż całość

źródło: IMG_20180620_123203.jpg

Tak wygląda najwyższa latarnia morska świata. Latarnia morska w Dżuddzie (Arabia Saudyjska) ma wysokość 133 metrów. Jest 2 razy wyższa niż najwyższa latarnia w Polsce, w Świnoujściu.

Link do znaleziska: Jeddah Light - najwyższa latarnia morska świata

Interesujące? Dziękuję Ci za wykop! ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#jeddah #statki #arabiasaudyjska #budownictwo #islam #arabia #bliskiwschod #ciekawostki #technologia #architektura #urbanistyka #zegluga pokaż całość

źródło: jeddah-light.jpg

Kolejna wizyta Pakoli w Polsce.
Tym razem sobie strzelali z broni strzeleckiej (Grota, MSBS-7.62, Alexa, Tora, UKM-2000) oraz granatnika RGP-40. Do tego oglądali sobie Śnieżnika, Raka i Twardego.

Całość: http://cswlpoznan.wp.mil.pl/pl/4_708.html

#wojskopolskie #wojsko #bron #militaria #militaryboners #bliskiwschod pokaż całość

źródło: cswlpoznan.wp.mil.pl

Huti przeprowadzili kontratak na drogę kontrolowaną przez koalicję i prawdopodobnie odcięli wojska koalicji będące pod miastem Hudajda. Odzyskali też całkowitą kontrolę nad lotniskiem.

#jemen #bliskiwschod #huti

źródło: almasdarnews.com

#ciekawostki
Izraelska armia posługuje się specjalnymi algorytmami dobierającymi żołnierzy do poziomu ryzyka misji na podstawie m.in. czasu do końca służby.
Pozwala to odsunąć osoby mające do końca obowiązkowej służby powiedzmy 30 dni, od najbardziej ryzykownych misji. Na taką decyzję składają się czynniki takie jak zaangażowanie i morale żołnierza, które pod koniec misji jest już na niskim poziomie, bo żołnierz chce po prostu odsłużyć swoich parę dni i wrócić do rodziny.
Nie oszukujmy się - są też inne względy np. ewentualna śmierć żołnierza, któremu został tydzień służby, bardzo źle prezentowałaby się medialnie.
Zupełnie inaczej ma się sytuacja z żołnierzami w połowie drogi do odsłużenia obowiązkowych 32 miesięcy. Oni mają już ponad rok doświadczenia bojowego, są młodsi, chcą się wykazać, bo przed nimi jeszcze dużo czasu w armii. Właśnie takich żołnierzy dobiera się do najniebezpieczniejszych misji.

Jeżeli chcesz wiedzieć, czego jeszcze dowiedziałem się będąc w Izraelu o ich armii to zapraszam do mojego znaleziska!

https://www.wykop.pl/link/4363319/dlaczego-armia-izraelska-jest-taka-skuteczna-czego-dowiedzialem-sie-na-miejscu/

#mikroreklama #izrael #bliskiwschod #militaria #wojsko pokaż całość

źródło: 2.jpg

KOPNIJ: Warto im pomagać – Podsumowanie wyjazdu do Iraku

Wojna w znacznej części północnego Iraku skończyła się ponad rok temu, ale to nie koniec tragedii żyjących tam ludzi. Na miejscu pomaga polska fundacja Orla Straż, która nie daje ryb, ale wędki. Pomaga w odbudowie domów, przywraca rodzinne biznesy do życia, doprowadza prąd do wiosek, wyposaża szkoły i szpitale.

#bitwaomosul #orlastraz #irak #bliskiwschod #4konserwy #wojna #neuropa #wykopnawojnie #imigranci pokaż całość

źródło: orlastraz.org

Spisek przeciwko premierowi Bahrajnu!

Według informacji do jakich dotarła gazeta al-Quds al-Arabi, w Bahrajnie trwa właśnie zaciekła walka o władzę. Król Bahrajnu chce odsunąć od władzy premiera (notabene, swojego stryja), który piastuje to stanowisko nieprzerwanie od 1971 roku. Tymczasem sąsiadujące państwa coraz bardziej angażują się w tę wewnętrzną rozgrywkę.

Tekst jest dostępny także na platformie steemit.
-----------------------------------------------

Stary premier
Książę Chalifa ibn Salman jest premierem Bahrajnu nieprzerwanie od 1971 roku, kiedy to stanowisko zostało powierzone mu przez brata - Isę, ówczesnego króla. Isa był zainteresowany głównie polityką zagraniczną i dlatego powierzył księciu Chalifa prowadzenie polityki wewnętrznej. W efekcie Chalifa zdobył w Bahrajnie ogromne wpływy. Gdy Isa zmarł, a na tronie zasiadł jego syn - Hamad - pozycja Chalify była już mocno ugruntowana.

Księcia Chalifę można określić jako szarą eminencję bahrajńskiej monarchii. Jego wpływy w państwie są obecnie bardzo silne. Dyplomaci z sąsiednich krajów dobrze wiedzą, że jeśli chcą zawrzeć jakiś układ z Bahrajnem to muszą uzyskać zgodę nie tylko króla Hamada, ale także księcia Chalify.

Początkowo król Hamad, który rządzi od 1999 roku, pozwalał na taki dualizm, gdyż sam był za słaby aby odsunąć potężnego stryja od władzy. Obecnie jednak król jest coraz bardziej zdeterminowany, aby zawalczyć o samodzielne rządy. Ponadto Hamad chce zmienić sukcesję - odsunąć od tronu syna Salmana i uczynić swoim następcą młodszego Nassera. Jednocześnie, niejako na osłodę, Salman zostałby nowym premierem. Tymczasem sąsiedzi Bahrajnu wiedzą o planach króla Hamada, lecz nie potrafią zając jednolitego stanowiska.

Chalifa ibn Salman Al Chalifa - autor:Government of Thailand, flickr.com

Młode wilki
Jak wynika z informacji, do których dotarła gazeta al Quds al-Arabi, król Hamad uzyskał dla swojej sprawy poparcie ze strony Mohammeda bin Zayeda Al Nahyana (MBZ) - następcy tronu ZEA. MBZ uważa, że książę Chalifa to bardzo silna persona i jego wyeliminowanie może znaczenie ułatwić zwasalizowanie Bahrajnu. Jednocześnie MBZ porozumiał się w tej sprawie z saudyjskim następcą tronu - Mohammedem bin Salmanem (MBS). Jak wynika z nieoficjalnych informacji, MBS poparł plan króla Hamada i MBZa - jednak najprawdopodobniej zrobił to w ramach "przysługi" dla MBZ a nie licząc na jakieś większe korzyści dla Arabii Saudyjskiej.

MBZ na spotkaniu z Putinem - autor: kremlin.ru

Salman junior vs senior
Jeśli MBS faktycznie poparł obalenie księcia Chalify, to tym samym stanął w opozycji do oficjalnego stanowiska Rijadu. Król Salman popiera politykę Chalify i uważa go za ważną personę na bliskowschodniej arenie politycznej. Stanowisko saudyjskiego króla jest popierane przez innych sędziwych monarchów Zatoki np. emira Kuwejtu. "Stara gwardia" popiera Chalifę, bo uważa że doskonale radzi on sobie z rozładowywaniem napięć religijnym w Bahrajnie - szyici stanowią tutaj ok. 70% mieszkańców, natomiast rządząca dynastia jest sunnicka, co sprawia że Bahrajn to beczka prochu.

Mohammed bin Salman z Tillersonem - źródło: The White House, flickr.com

Co po odsunięciu Khalify?
Jeśli książce Khalifa zostanie odsunięty od władzy, to jego następca stanie przed wieloma wyzwaniami. Z jednej strony będzie on musiał dbać o rozładowanie napięć społecznych - głównie na tle religijnym. Z drugiej strony emiracki następca tronu - MBZ - będzie liczył na uzyskanie większych wpływów politycznych w Bahrajnie i z pewnością zacznie, w większym stopniu niż dotychczas, angażować się w wewnętrzne rozgrywki polityczne.

Po upadku księcia Chalify, szczególnie duże zagrożenie powstanie dla bahrajńskiej niezależności. Zarówno książę Chalifa, jak i król Hamad, próbują prowadzić niezależną politykę zagraniczną - dla której głównym zagrożeniem jest Arabia Saudyjska. Co prawda w ostatnich latach Saudowie coraz bardziej ingerują w wewnętrzne sprawy Bahrajnu - np. saudyjskie wojska wkroczyły (bez zaproszenia lokalnych władz) do Bahrajnu w 2011 roku, aby położyć kres arabskiej wiośnie, która ogarnęła Bahrajn. Jednak nadal ciężko powiedzieć, aby Królestwo Bahrajnu zostało przez Saudów zwasalizowane - głównie właśnie dzięki dotychczasowej współpracy króla Hamada i księcia Chalify.

Władze Bahrajnu dostrzegają zagrożenie ze strony KSA i dlatego postanowiły zacieśnić swoją współpracę z Wielką Brytanią - zwłaszcza po wydarzeniach z 2011 roku. Londyn bardzo przychylnie patrzy na Bahrajn, który dawniej pozostawał pod władzą brytyjską. Dobrym przykładem tej współpracy jest otwarcie bazy morskiej HMS Jufair, która ma służyć Royal Navy patrolującej wody Zatoki Perskiej.

Jeśli książę Chalifa zostanie odsunięty od władzy, to współpraca bahrańsko-brytyjska może się szybko załamać. Wydaje się, że król Hamad jest dużo słabszym politykiem niż książę Chalifa. Król Hamad prawdopodobnie uważa, że to on jest w tej rozgrywce graczem a MBZ i MBS tylko narzędziami, lecz szybko może okazać się że jest zupełnie na odwrót. Wydaje się, że po upadku tak doświadczonego polityka jak książę Chalifa, plan MBZa na zwiększenie emirackich wpływów w Bahrajnie może się powieść. Jednocześnie jednak przez swoją strukturę społeczną Bahrajn jest na tyle specyficznym krajem, że odsunięcie od władzy księcia Chalify może nie tylko poskutkować zwiększeniem wpływów emirackich, ale przede wszystkim doprowadzić do jeszcze większych tarć społecznych - nie tylko religijnych, bo całe społeczeństwo bahrańskie (bez względu na wyznawaną religię) wydaje się mocno anty-saudyjskie i anty-emirackie. W efekcie Bahrajn może stać się kolejnym punktem zapalnym na mapie Bliskiego Wschodu.

Protesty w Bahrajnie w 2011 roku - źródło: Lewa'a Alnasr, bahrain.viewbook.com

-----------------------------------------------
Po więcej podobnych historii, zapraszam do:
- archiwum
- obserwowania tagu #lagunacontent
- polubienia strony na facebooku.

#geopolityka #bliskiwschod #bahrajn #arabiasaudyjska #zea #lagunacontent #steemit pokaż całość

źródło: steemitimages.com

#bliskiwschod #izrael #palestyna #indonezja

Na fali sporu na linii USA - Izrael, a Palestyna, Iran i Syria w zachodnich mediach zostało zupełnie pominięte jedno wydarzenie - Izrael "ogłosił" że przestaje wpuszczać osoby z Indonezyjskimi paszportami.

Do tej pory wśród Indonezyjskich muzułmanów popularne było, że jadąc na pielgrzymkę do Mekki można było sobie w pakiecie wybrać jeszcze lot do Palestyny, Turcji, Jordanii albo innego z okolicznych krajów i przy okazji jednej pielgrzymki zwiedzić sobie kawałek bliskiego wschodu.

Dlaczego piszę "ogłosił" w cudzysłowiu? Ano, Izrael nie wydał żadnej oficjalnej informacji ani noty dyplomatycznej, zamiast tego zaczął rozsyłać informacje do Indonezyjskich biur podróży by te zaprzestały sprzedaży i organizowania wycieczek do ich kraju, bo zamierzają wprowadzić zakaz.

Informacja o banie przekazywana przez biura podróży wywołała dużo zamieszania, jedne biura zostały poinformowane, że zakaz zostaje wprowadzony ze skutkiem natychmiastowym, inne, że zacznie obowiązywać 26 czerwca po Ramadanie.
W samej Indonezji mieszka ok. 20 tysięcy żydów oraz osób o żydowskich korzeniach które się konwertowały na inne religie, legalnie działają tu dwie synagogi. Te osoby mają nie być objęte zakazem, nie wiadomo jak będzie z Indonezyjskimi chrześcijanami, buddystami i hindusami, na razie oni też dostali zakaz wjazdu do Izraela. Nie ma też informacji czy obywatele innych krajów posiadający Indonezyjskie pieczątki w paszporcie mogą spodziewać się większych kontroli w Izraelu.

Indonezja nigdy nie uznała niepodległości Izraela, nie utrzymuje z nim stosunków dyplomatycznych i nie akceptuje izraelskich paszportów, obywatele Izraela nie mają żadnej możliwości uzyskania Indonezyjskiej wizy.
Jednak nie to było powodem zakazu, powodem miało być Indonezyjskie poparcie dla Palestyny w związku z przeniesiemy amerykańskiej ambasady i potępienie strzelania do palestyńskich protestantów.

# pokaż całość

UE pod ścianą. Iran idzie po swoje!

Religijny przywódca Iranu – Ali Chamenei – niespodziewanie włączył się do dyskusji na temat irańskiej umowy atomowej i wysunął ostre żądania wobec UE. Tymczasem Europa nadal próbuje uratować wspomnianą umowę, jednak póki co jej inicjatywy okazują się mało skuteczne. Jednocześnie jednak napięcie na linii Bruksela-Waszyngton jest coraz większe. Jednocześnie w kryzys irański coraz mocniej angażują się Chińczycy. O tym wszystkim w dzisiejszym wydaniu Pulsu Lewantu - zapraszam. ;)

Tekst jest dostępny także na platformie steemit.
-----------------------------------------------
Przemówienie Chameneiego

23 maja Chamenei wygłosił przemówienie, w którym sformułował swoje żądania wobec Europy. Muszą one zostać spełnione, jeśli Iran ma pozostać wierny umowie z 2015 roku. Poniżej najważniejsze z tych żądań:
1. państwa europejskie powinny chronić eksport ropy z Iranu przed amerykańskimi sankcjami
2. europejskie banki powinny chronić wymianę handlową między EU a Iranem
3. UK, Francja oraz Niemcy powinny przysiąc, że nie będą prowadzić żadnych negocjacji dotyczących irańskiego programu rakietowego i irańskiego zaangażowania w regionie Bliskiego Wschodu.

Jeśli żądania Chameneiego nie zostaną spełnione, to Iran odstąpi od umowy. Tym samym Europa znalazła się pod ścianą a jej możliwości negocjacyjne zostały mocno ograniczone. Z jednej strony utrzymanie umowy leży w jej interesie gospodarczym i politycznym. Jednak z drugiej strony żądania Iranu są bardzo wygórowane – zwłaszcza te dotyczące programu rakietowego.

Cały problem polega na tym, że UE nie może od tak nakazać europejskim firmom i bankom handlować z Iranem. Każda nawet najmniejsza decyzja, podjęta w ramach Unii, wymaga długiej dyskusji i uzgodnień na różnych szczeblach. Dobrze obrazuje to sytuacja z europejskimi bankami.

Ali Chamenei, najwyższy przywódca Iranu - autor: Seyedkhan, commons.wikimedia.org

Kto obsłuży handel UE-Iran?

W związku z nadchodzącymi amerykańskimi sankcjami, handel będzie mocno utrudniony, gdyż w transakcjach z Irańczykami środkiem płatności nie będzie mógł być dolar. Dlatego też Komisja Europejska wystąpiła do europejskich banków z pytaniem jak podchodzą one do perspektywy obsługiwania transakcji z Iranem np. w euro lub rialu. Pozytywna odpowiedź nadeszła w zasadzie tylko od sześciu niemieckich spółdzielni kredytowych (tzw. volksbanken). Jednak jest to tylko kropla w morzu potrzeb. Z pewnością małe niemieckie spółdzielnie same nie uciągną ciężaru jakim będzie handel z Iranem.

Szczególnie przykra odpowiedź przyszła do KE z Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI). To właśnie EBI miał stać się głównym atutem w rękach Europejczyków. EBI miał udzielać Irańczykom kredytów w euro, dzięki czemu handel UE-Iran mógłby odbywać się bez zagrożenia ze strony USA. Jednak jak wynika z nieoficjalnych informacji, szefostwo EBI zdecydowanie odrzuciło pomysł Komisji Europejskiej. EBI twierdzi, że robienie interesów z Irańczykami stanowi zbyt duże zagrożenie. Aż 1/3 pożyczek udzielanych przez EBI jest obsługiwana w dolarze. W związku z tym EBI obawia się, że jeśli zgodzi się na udzielanie kredytów Irańczykom, to – nawet jeśli będą one udzielana w euro – spotka się to z represjami ze strony USA. Nawet jeśli Amerykanie nie będą mogli nałożyć na EBI sankcji, bo ten przecież nie będzie handlował z Irańczykami w dolarze, to i tak Amerykanie mają szeroki wachlarz możliwości. Waszyngton mógłby np. zakazać EBI inwestowania na rynku amerykańskim.

Richard Nephew, dawny doradca prezydenta Obamy, powiedział że jeśli EU chce handlować z Iranem to musi porzucić plany wykorzystania do tego dotychczasowych instytucji, gdyż te są zbyt mocno związane z amerykańskim rynkiem i przez to są bezużyteczne w obecnej sytuacji. Zamiast tego Europa powinna stworzyć nowe instytucje. Pytanie tylko czy UE ma na takie zagranie wystarczająco dużo czasu – pierwsze sankcje amerykańskie wejdą w życie już za kilka miesięcy.

Euro - autor: MichaelM, pixabay.com

Czy małe firmy są antidotum?
Duże europejskie firmy nie chcą ryzykować konfliktu z USA i całkowicie ignorują propozycje UE. Dobrym przykładem jest francuski Total, którego włodarze zapowiedzieli, że to czy nadal będą prowadzić interesy w Iranie zależy od tego czy ich firma otrzyma zgodę od władz w Waszyngtonie – stanowisko Brukseli jest dla Totalu bez znaczenia.

Nie mogąc wpłynąć na wielkie firmy, wydaje się że Bruksela wkrótce zacznie zachęcać do handlu z Iranem mniejsze przedsiębiorstwa. Firmy te nie dysponują aż tak wysokimi technologiami jak ich więksi konkurenci, ale z drugiej strony często nie mają powiązań z amerykańskim rynkiem – co w obecnej sytuacji jest ogromnym atutem. Jednocześnie jednak małe firmy także podchodzą z dużą rezerwą do pomysłu inwestowania w Iranie. Nie chodzi wcale o Amerykanów, lecz o samych Irańczyków. Małe przedsiębiorstwa z niechęcią patrzą na duży interwencjonizm państwowy występujący w irańskiej gospodarce, co może prowadzić do dużej niestabilności potencjalnych inwestycji. Jednocześnie UE póki co nie jest w stanie zapewnić tym firmom wystarczających zabezpieczeń na wypadek gdyby ich inwestycje padły ofiarą irańskiego interwencjonizmu.

Wydaje się, że Irańczycy dostrzegają te obawy małych europejskich firm. W ostatnim czasie na rozkaz Chameneiego powołano specjalną Radę Ekonomiczną, której członkami zostały najważniejsze osoby w państwie. Głównym celem Rady jest przeprowadzenie reform ekonomicznych, które mają ułatwić prowadzenie inwestycji w Iranie i jednocześnie zabezpieczyć te inwestycje przed interwencją ze strony organów państwowych.

Budowa - autor: dimitrisvetsikas1969, pixabay.com

Problemy wewnątrz Iranu
Wystąpienie Chameneiego z żądaniami było zaskoczeniem dla wielu osób. Zaskoczenie było tym większe, że z jego wcześniejszych wypowiedzi wynikało, że dał on prezydentowi Rouhaniemu wolną rękę w sprawie negocjacji – z zastrzeżeniem, że zainterweniuje dopiero, gdy zobaczy że administracja prezydenta sobie nie radzi. Występując z żądaniami Chamenei mocno podkopał pozycję negocjacyjną Rouhaniego. Ponadto pokazał, że w Iranie występują duże tarcia między radykałami a reformistami (obóz prezydenta Rouhaniego) - o czym zresztą mówi się już od dawna. Można się spodziewać, że im dłużej negocjacje z Europą będą się przeciągać, tym rola Chameneiego będzie rosła.

Jednak po głębszej refleksji dojdziemy do wniosku, że wystąpienie Chameneiego nie wynikało z jego osobistej niechęci do Rouhaniego, lecz bardziej z obawy o przyszłość Iranu. W ciągu ostatnich 8 miesięcy irański rial stracił aż połowę swojej wartości. W tym samym czasie ceny podskoczyły o ok. 30-40%. Co prawda od 2015 roku irańska gospodarka stopniowo wychodzi z kryzysu, a tylko w tym roku wzrost PKB ma osiągnąć ok. 4,5%, ale „szarzy” Irańczycy póki co nie odczuli w zbyt dużym stopniu zniesienia sankcji. Jeszcze kilka miesięcy temu irańscy ekonomiści zapowiadali, że całe społeczeństwo odczuje skutki umowy z 2015 roku dopiero za ok. 1 rok. Jednak w sytuacji, gdy USA znowu nałoży na Iran sankcje, ta data staje się nierealna. Już teraz rodzi to ogromne tarcia społeczne. Dlatego też władze w Teheranie prewencyjnie zapowiadają, że wszystkich protestujących będą traktować jak „szpiegów syjonistów i Amerykanów”.

O ile irańskie władze są zdolne do zduszenia niepokojów społecznych, to jednak nie są w stanie zdusić bolączek swojej ekonomii. Szczególnie wrażliwym sektorem w irańskiej gospodarce jest sektor bankowy. Według danych Międzynarodowego Funduszu Walutowego aż 12% irańskich pożyczkobiorców ma problemy z płatnościami. Przy czym liczba ta prawdopodobnie jest dużo większa, gdyż irańskie banki ostatnio zaczęły udzielać tzw. „kredytów wysokiego ryzyka” - udzielane kredytobiorcom o niskiej zdolności kredytowej. W sytuacji nałożenia sankcji przez USA, Irańczykom będzie bardzo ciężko utrzymać tę kredytową bańkę spekulacyjną.

Sto rialów irańskich - autor: Bank Markazi Jomhouri Eslami Iran,commons.wikimedia.org

Europa pod ostrzałem
Władze Iranu bardzo dobrze znają słabości swojej gospodarki i dlatego też wysuwają tak ostre żądania wobec EU. Iran chce europejskiej pomocy i to już teraz. Władze w Teheranie nie mogą czekać aż Europa sama coś wymyśli, gdyż z każdym dniem zagrożenie dla irańskiej gospodarki rośnie. W związku z tym Irańczycy wytaczają coraz cięższe działa, które mają być środkiem nacisku na Brukselę.

Gdy Chamenei wygłaszał swoje przemówienie zastrzegł, że oczekuje na podjęcie odpowiednich kroków przez UE do czerwca. Termin ten minął a Europa nadal nie przedstawiła praktycznych rozwiązań jak pomóc Iranowi. W związku z tym 5 czerwca 2018 roku Chamenei ogłosił, że zlecił krajowej organizacji atomowej rozpoczęcie przygotowań do przyspieszenia prac nad wzbogaceniem uranu. Docelowo Irańczycy chcą osiągnąć poziom wzbogacenia równy 190 000 SWU. Taki poziom wzbogacenia pozwoliłby uruchomić reaktory atomowe w Buszehr oraz w Teheranie. Według irańskich zapowiedzi poziom 190 000 SWU zostanie osiągnięty za dwa lata. Póki co decyzja Chameneiego jest tylko straszakiem, gdyż póki co Irańczycy nie przystąpią do wzbogacania uranu, lecz przeprowadzą wyłącznie odpowiednie przygotowania. Jednocześnie władze zapowiadają, że przygotowania te będą mogły być obserwowane przez przedstawicieli JCPOA – umowa z 2015 roku. Z drugiej strony ten straszak ma przekonać Europę do jeszcze większych wysiłków.

Arak, ośrodek produkcji ciężkiej wody - autor: Nanking2012, commons.wikimedia.org

Wojna handlowa USA vs EU

Iran nie jest jedynym punktem zapalnym w stosunkach USA-EU. Do końca maja Europa była zwolniona z wyższych ceł na import stali i aluminium na rynek amerykański. UE mocno naciskała na administrację Trumpa, aby zwolnienia te były przedłużone. Jednak Waszyngton był nieugięty i postanowił nie przedłużyć zwolnień dla EU.

W ramach odpowiedzi Komisja Europejska przygotowała listę amerykańskich produktów importowanych do Europy, które także zostaną obłożone wyższym cłem – wartość importu towarów z listy wynosi ok. 6,4 miliarda dolarów. Jednak ta decyzja KE wcale nie zmieniła nastawienia Trumpa. Mało tego, Waszyngton grozi że wyższe cła zostaną nałożone także na samochody, które są importowane z Europy – przy czym nieoficjalnie mówi się, że import samochodów z Niemiec zostanie całkowicie zakazany.

Protekcjonistyczna polityka Trumpa budzi oburzenie w całej UE, gdyż Europa widzi w niej zagrożenie dla wolnego handlu. To właśnie Europa jest jednym z głównych beneficjentów zasady wolnego handlu. Dlatego też UE zdecydowała się wnieść do Światowej Organizacji Handlu sprawę przeciwko USA, twierdzące że wyższe cła naruszają statut tej organizacji. Co prawda unijni politycy starają się wypowiadać na temat sporu z USA z dużym dystansem i unikają słowa "wojna". Jednak wydaje się, że wojna handlowa UE z USA jest faktem i wkrótce nastąpi dalsza eskalacja i przerzucanie się cłami.

Po stronie UE stanęły m.in. Meksyk oraz Kanada, które to państwa także mocno odczuły nowe cła. Na marginesie warto wspomnieć, że USA nakładając nowe cła uzasadniała swoją decyzję „względami bezpieczeństwa narodowego” i twierdziła, że głównym celem jest wyeliminowanie z rynku amerykańskiego stali i aluminium importowanych z Chin. Jednak prawda jest nieco inna, bo chińskie surowce mają stosunkowo mały udział w ogólnym imporcie USA – z pewnością dużo mniejszy niż Kanada, Meksyk czy UE.

Z drugiej strony mimo kryzysu na linii USA-UE, obie strony są nadal w stanie współpracować. Niedawno USA, UE oraz Japonia zawarły porozumienie dotyczące reform wewnątrz WTO, które w większym stopniu niż dotychczas zakażą państwom członkowskim subsydiowania przemysłu – w praktyce jest to wymierzone w Chiny. Jednocześnie w zeszły piątek EU złożyła w WTO skargę przeciwko Chińczykom – chodzi o wymuszony transfer technologii. Europejscy politycy liczyli, że uda im się przekonać USA do szerszej współpracy w imię walki z Chińczykami. Jednak póki co USA uważa, że może walczyć na polu handlowym jednocześnie z Chinami, jak i UE.

Prezydent Donald Trump - autor: Gage Skidmore,flickr.com

Biały dom, czyli kto tu dowodzi?
Warto zwrócić uwagę, że polityka administracji Trumpa w kwestii wolnego handlu jest mocno niekonsekwentna. Każdy jego współpracownik zdaje się mówić coś zupełnie innego. W efekcie dochodzi do sytuacji, gdy poszczególni doradcy prezydenta wzajemnie sobie przeczą. Dobrze obrazuje to sytuacja z zeszłego tygodnia. Najpierw administracja Trumpa ogłosiła, że wkrótce na Chiny zostaną nałożone nowe cła. Kilka dni później sekretarz skarbu - Steven Mnuchin – powiedział, że wojna handlowa z Chinami została wstrzymana. Tymczasem doradca Trumpa ds. handlu – Peter Navarro – udzielił wywiadu, w którym stwierdził że słowa Mnuchin'a to tylko „przejęzyczenie”.

Taka sytuacja jest spowodowana tym, że w administracji Trumpa nie ma platformy, która pozwalałaby jego doradcom wypracować jednolite stanowisko – tak przynajmniej twierdzą nieoficjalne źródła. Wszystko zaczęło się od rezygnacji Rob'a Porter'a – doradcy Trumpa, który został oskarżony o przemoc domową. Za czasów Porter'a doradcy Trumpa mogli uzgodnić swoje stanowisko na spotkaniach, które odbywały się regularnie co tydzień.

Jednak po odejściu Porter'a w lutym 2018 roku zrezygnowano z takiej formuły spotkań. Co ciekawe spotkało się to z dużym poparciem ze strony samego prezydenta, który uznał że nieprzewidywalność amerykańskiej polityki zagranicznej będzie jej ważnym atutem.

Prezydent Donald Trump w gabinecie owalnym, Peter Navarro piąty od prawej- autor: White House, instagram.com

Nowy sojusznik

Tymczasem do walki o Iran przystąpił niespodziewany sojusznik – Indie. W zeszłym tygodniu szef irańskiego MSZ-u spotkał się ze swoją indyjską odpowiedniczką – Sushmą Swaraj. Po spotkaniu Swaraj zapowiedziała, że Indie będą przestrzegać wyłącznie sankcji nałożonych przez ONZ a nie przez pojedyncze państwa.

Indie zapowiedziały, że nadal będą kupować irańską ropę. Co ciekawe płatności za ropę będą prowadzone w indyjskich rupiach. Operacje finansowe mają być obsługiwane przez indyjski bank państwowy – UCO.

Indyjska postawa względem Iranu wynika z faktu, że indyjska gospodarka ma ogromne zapotrzebowanie na energię – w tym ropę naftową. Indie są trzecim, po USA i Chinach, największym konsumentem ropy naftowej na świecie. W związku z tym utrzymanie importu ropy naftowej na wysokim poziomie jest sprawą bezpieczeństwa narodowego o wysokim priorytecie. Władze w Nowym Delhi uważają, że Iran jest idealnym partnerem w zakresie współpracy energetycznej.

Indie chcą nie tylko utrzymać obecnym import ropy naftowej i gazu ziemnego z Iranu na dotychczasowym poziomie, ale nawet jeszcze go zwiększyć - Indie i Iran dyskutują nad budową podmorskiego rurociągu, który połączyłby oba państwa. Jednocześnie w całej sprawie nie chodzi tylko o irańską ropę i gaz. Indie liczą, że będą mogły używać Iranu jako pośrednika w imporcie surowców rzadkich z Turkmenistanu czy Kazachstanu.

[Spotkanie premiera Modiego i prezydenta Rouhaniego - autor: Narendra Modi, flickr.com](PrimeMinisterNarendraModiwithPresidentofIranHassan_Rouhani)

Chińczycy pukają do drzwi

Gdy amerykanie zapowiedzieli przywrócenie sankcji przeciwko Iranowi, francuski Total S.A. zapowiedział, że będzie starał się uzyskać dla siebie zwolnienie. Jednak póki co starania Francuzów były bezowocne. Tymczasem Irańczycy postanowili nie czekać na rezultat negocjacji francusko-amerykańskich i już teraz zacząć szukać nowego partnera.

Bijan Namdar Zanganeh, irański minister ds. ropy naftowej, zapowiedział że jeśli w ciągu sześćdziesięciu dni Total nie uzyska zwolnienia to ich koncesja zostanie cofnięta, a na miejsce Francuzów wejdą Chińczycy z China National Petroleum Corporation, która jest przedsiębiorstwem państwowym. Tym samym w rękach chińskich znałoby się pole South Pars, które jest uważne za największe na świecie pole gazu ziemnego – po zakończeniu inwestycji ma ono produkować aż 56 milionów m3 gazu ziemnego dziennie.

Spotkanie prezydenta Xi Jinpinga i Chameneiego - źródło: khamenei.ir

W co gra Putin?
Tymczasem Władimir Putin spotyka się z przedstawicielami państw UE i próbuje wynegocjować z nimi, jak najkorzystniejszą dla siebie, umowę. EU chce, aby Rosja wsparła wysiłki europejskie, które mają na celu utrzymanie umowy atomowej z Iranem. W ostatnim czasie w Moskwie goszczono zarówno Merkel jak i Marcrona. Jednak Putin podchodzi do rozmów z europejskimi liderami z dużą rezerwą. Co prawda mówi o chęci współpracy i wspólnym froncie, ale z jego strony nie padły jeszcze konkretne propozycje dotyczące tego w jaki sposób Rosja może wesprzeć Iran.

Obecnie głównym celem Putina jest wykorzystanie ruchu Trumpa propagandowo jako "przejawu fałszywości amerykańskiej polityki zagranicznej". Jednocześnie Putin liczy na jeszcze większy rozłam między USA a UE. Sam Putin nie proponuje UE żadnych rozwiązań. Zamiast tego pozwala europejskim politykom walczyć o swoją przychylność. Wsparcie ze strony Rosji w kryzysie irańskim jest dla Europy koniecznością. Z drugiej strony pomaganie Iranowi jest także w interesie samej Rosji. Putin zdaje sobie z tego sprawę, lecz jednocześnie chce uzyskać od Europy jak najwięcej ustępstw - i wydaje się, że to właśnie tutaj leży przyczyna chwilowej bierności ze strony Rosji. Co ciekawe Rosja prowadzi tutaj walkę nie tylko za pomocą kanałów dyplomatycznych, ale także drogami mniej oficjalnymi - Lukoil zapowiedział, że dopóki sytuacja w Iranie się nie wyklaruje zawiesza swoje plany inwestycji w Iranie, gdyż nie chce narażać się Amerykanom.

Po wizycie Merkel i Macrona wydaje się, że EU być może rozważa pewne ustępstwa względem Rosji. Zarówno Merkel jak i Macron podczas swoich wizyt wspominali, że ich państwa dużo dzieli z Rosją, ale z drugiej strony dużo mówili o chęci współpracy i zasadniczo można powiedzieć, że byli nastawienie bardzo pobłażliwie względem Putina. Szczególnie wizyta Macrona przebiegała w bardzo przyjacielskim tonie - tak przynajmniej twierdzą źródła nieoficjalne. Z drugiej strony po wizycie w Rosji, Macron zorganizował konferencję, na której powiedział, że sankcje wobec Rosji zostaną zniesione tylko wtedy, gdy nastąpi jakiś postęp w rosyjsko-ukraińskich rozmowach dotyczących konfliktu na wschodzie Ukrainy.

Jednocześnie podczas wizyty Marcona zapowiedziano, że francuski Total zainwestuje ok. 2,6 miliarda dolarów w rosyjskie odwierty prowadzone w Arktyce. Tym samym Total ma zmniejszyć straty jakie dotkną tę francuska firmę po wycofaniu się z lukratywnego biznesu w Iranie.

Spotkanie prezydentów Macrona i Putina- źródło: kremlin.ru

Sojusz anty-łupkowy

Tymczasem bardzo ciekawe rozmowy trwają na linii Rijad-Moskwa. Gdy w 2016 roku ceny ropy spadły do zaledwie ok. 30 dolarów za baryłkę, Rosja i kraje OPEC uznały że muszą coś z tym zrobić. Rosja zaproponowała członkom OPEC ograniczenie wydobycia, co miało wywindować ceny ropy w górę. Początkowo kraje OPEC, a zwłaszcza Iran, niechętnie podchodziły do takich propozycji. Jednak ostatecznie osiągnięto porozumienie – było to o tyle niezwykłe, że Rosjanom udało się zgromadzić po tej samej stronie barykady zarówno Saudów jak i Irańczyków. Ostatecznie ceny ropy poszły w górę i wszyscy sygnatariusz porozumienia byli zadowoleni.

Gdy Trump zapowiedział przywrócenie sankcji względem Iranu, cena ropy poszła w górę. Jednocześnie analitycy giełdowi zauważyli, że jeśli Iran zostanie wyeliminowany z handlu ropą to ceny tego surowca mogą podskoczyć bardzo wysoko. Mogłoby się wydawać, że dla Rosji i członków OPEC podwyżka cen ropy to idealna wiadomość. Otóż, wcale nie. Rosjanie i Saudowie wcale nie chcą podwyżek cen ropy. Uważają, że jeśli ropa zdrożeje to Amerykanie zaczną inwestować jeszcze więcej w rozwój technologii eksploatacji gazu łupkowego.

Póki co koszty wydobycia ropy naftowej są o wiele niższe niż gazu łupkowego. Jednak nie jest to już tak duża różnica jak na samym początku wydobycia gazu łupkowego. Amerykanie cały czas prowadzą badania nad opracowaniem metody taniej eksploatacji łupków. Każda podwyżka cen ropy jeszcze bardziej zachęca USA do przyspieszenia prac nad tymi metodami. W związku z tym podwyżka cen ropy byłaby krótkotrwałym sukcesem dla Rosji i krajów OPEC, lecz długofalowo taka podwyżka działaby wyłącznie na korzyść USA. Rosja i Saudowie zdają sobie z tego sprawę, i dlatego już pod koniec maja 2018 roku oba te państwa zaczęły dyskutować na temat zwiększenia produkcji ropy naftowej.

Spotkanie saudyjskiego następcy tronu Mohammeda Bin Salmana i prezydenta Putina- źródło: kremlin.ru

Podsumowanie

Obecnie ciężko przewidzieć jak dalej potoczy się kryzys irański. Wydaje się jednak, że jedno jest pewne. Iran za wszelką cenę będzie chciał uzyskać broń atomową. Jeśli nawet teraz Unii uda się przekonać Teheran do respektowania umowy, to Iran, po zakończeniu 15-letniego okresu ograniczenia swojego programu atomowego (okres ten wynika z umowy JCPOA) przystąpi do jego szybkiej odbudowy. Wycofanie się USA z irańskiego dealu spowodowało, że nawet mniej radykalne środowiska irańskie uznały, że posiadanie broni atomowej jest gwarantem bezpieczeństwa.

Test irańskiej rakiety balistycznej Emad na pustyni - źródło: Tasnim News Agency

-----------------------------------------------
Po więcej podobnych historii, zapraszam do:
- archiwum
- obserwowania tagu #lagunacontent
- polubienia strony na facebooku
- w szczególności zachęcam do zapoznania się z moimi poprzednimi tekstami na temat Iranu: dlaczego UE wspiera Iran oraz amerykańskie ultimatum dla Iranu.

#bliskiwschod #iran #ue #chiny #rosja #indie #geopolityka #gruparatowaniapoziomu #steemit #lagunacontent pokaż całość

źródło: steemitimages.com

#geopolityka #bliskiwschod #arabiasaudyjska #katar #rosja

Arabia Saudyjska jest gotowa zaatakować Katar, jeżeli ten zainstaluje rosyjski system obrony przeciwlotniczej S-400. Informacje takie przekazał w liście do prezydenta Francji król Arabii Saudyjskiej.

Do treści poufnego listu dotarł dziennik "Le Monde". Jak podaje gazeta w liście wysłanym do Pałacu Elizejskiego król Salman wyraża swoje "głębokie zaniepokojenie" toczącymi się negocjacjami między Dohą i Moskwą. Saudyjski władca martwi się konsekwencjami, jakie może przynieść instalacja rosyjskiego systemu obrony przeciwlotniczej S-400 na terytorium Kataru. Negocjacje w sprawie zakupu toczą się od pewnego czasu kiedy Katar podpisał z Rosją porozumienie o współpracy wojskowej. To zdaniem władcy narusza bezpieczeństwo saudyjskiej przestrzeni powietrznej i rodzi ryzyko "eskalacji" napięcia między krajami Półwyspu Arabskiego.

W takiej sytuacji "królestwo byłoby gotowe podjąć wszelkie niezbędne środki, aby wyeliminować ten system obronny, w tym działania wojskowe", pisze monarcha, który kończy swój list, prosząc Emmanuela Macrona o pomoc w zablokowaniu sprzedaży i zachowaniu stabilności regionu. Francuskie MSZ nie komentuje sprawy. 

Jak przypomina francuski dziennik w 2017 roku Arabia Saudyjska podobnie jak Bahrajn i Zjednoczone Emiraty Arabskie zerwały stosunki dyplomatyczne i gospodarcze z Katarem oskarżając go o wspieranie terroryzmu.
https://mobile.twitter.com/lemondefr/status/1002586697685700608 pokaż całość

Ataki moździerzowe i rakietowe Brygad Jerozolimskich (Palestyński Islamski Dżihad) na izraelskie pozycje w rejonie Strefy Gazy.

29/30 maja
http://files.saraya.ps/2018/qasf_glafgaza.mp4
2 czerwca
http://files.saraya.ps/2018/qasf_glafgaza2.mp4

#palestyna #izrael #gaza #strefagazy #bliskiwschod pokaż całość

źródło: saraya.ps

Porównanie populacji Ormian na Bliskim Wschodzie w 1900 i 2000 roku. (granice na obu mapach są współczesne)

#ciekawostki #ludobojstwoormian #bliskiwschod #kalkazreddita sos

źródło: i.redditmedia.com

Wróg u bram: Saudyjska koalicja zaledwie 20 km od strategicznego portu

Według pro-saudyjskich raportów, awangarda wojsk koalicyjnych znajduje się już zaledwie 20 km od Hudajdy. Jest to miasto o ogromnej wartości strategicznej, które może przesądzić o dalszych losach wojny w Jemenie. W Hudajdzie znajduje się port, za pomocą którego do rebeliantów Huthi dociera zaopatrzenie od Irańczyków. Jeśli koalicja zajmie port rebelianci zostaną prawie w całości odcięci od irańskiego wsparcia. Co prawda, po ewentualnym upadku Hudajdy, w rękach Huthi pozostałby jeszcze spory kawałek wybrzeża, jednak nie ma tam już portu o zdolnościach przeładunkowych podobnych do portu z Hudajdy.

Tekst jest dostępny także na platformie steemit.
-----------------------------------------------

Tempo ostatniej ofensywy jest imponujące. O ile wcześniej koalicyjne operacje były raczej powodem do żartów - np. [wyczyny Tariqa Saleha](https://www.wykop.pl/wpis/31488465/dajcie-mi-sprzet-a-w-tydzien-bede-w-saanie-ʖ-tydz/) ( ͡° ͜ʖ ͡°) - to teraz jest to bardzo dobrze zorganizowana operacja. Całą kampanią kierują wojska z ZEA. Jednocześnie w operacji bierze udział plemię al-Zarānīq, które zamieszkuje w rejonie Hudajdy. O wojennych losach tego plemienia nie wiadomo zbyt dużo, poza tym że są to sunnici i wchodzą w skład tzw. konfederacji plemion Madhaj. Być może część członków al-Zarānīq walczyło wcześniej po stronie Houthi, lecz nie jest to nic pewnego.

W każdym razie to prawdopodobnie dzięki tubylcom, którzy świetnie znają teren, koalicja czyni aż tak duże postępy. Od momentu rozpoczęcia ofensywy - przełom kwietnia/maja - koalicja posunęła się aż o blisko 80-90 km. Jest to ogromna odległość, zwłaszcza gdy weźmiemy pod uwagę jemeńskie realia - czasami walki o jedną przełęcz trwają tu miesiącami.

Przywódca Huthi - Abdul-Malik al-Houthi - przyznał, że wojska rebelianckie ponoszą duże klęski na froncie południowym. Jednocześnie jednak dowództwo Houthi prawdopodobnie pracuje nad planami kontrofensywy - wojska koalicji posuwają się wzdłuż wybrzeża bardzo wąskim pasem. Jeśli siły Houthi będą w stanie wbić się klinem w ten korytarz, to mogą wywołać ogromną panikę wśród wojsk koalicji, co może w spektakularny sposób zakończyć równie spektakularną operację koalicji.

Wydaje się jednak, że Saudowie zdają sobie sprawę z tego zagrożenia, gdyż równolegle do ofensywy na Hudajdę prowadzona jest inna operacja, w regionie miasta Taiz - położone u podnóża koalicyjnego korytarza. Saudowie chcą otoczyć Taiz i związać tutaj walką siły Houthi, które pozostają w regionie - tym samym uniemożliwiając ich udział w kontrofensywie pod Hudajdą.

Jak dalsza sytuacja się rozwinie? Ciężko powiedzieć. Jednak jedno jest niemal pewne - jeśli padnie Hudajda to rebelianci Houthi zostaną pozbawieni irańskiego wsparcia i mogą wkrótce zacząć odczuwać ogromne braki materiałowe. Potencjalnie może mieć to ogromny wpływ na dalsze losy wojny.

Sytuacja wojskowa w południowym Jemenie - źródło: źródło: A7_Mirza/Twitter.com

-----------------------------------------------
Jako, że część osób czeka na info dotyczące umowy irańskiej, to postaram się napisać dłuższy tekst w niedzielę/poniedziałek. Obecnie cierpię na małą ilość czasu. Mógłbym co prawda napisać w 1h jakiś tekst o Iranie, ale jednak wydaje mi się że osoby obserwujące #lagunacontent liczą na "quality content" a nie na suche notki prasowe. ( ͡~ ͜ʖ ͡°) Część osób mogłaby mi teraz zarzucić, że o Jemenie to pisze a o Iranie to nie chce, ale musicie zrozumieć, że czeki z Rijadu za darmo nie przychodzą. #assadowskasekcjaprosalmanska ( ͡° ͜ʖ ͡°)

-----------------------------------------------
Po więcej podobnych historii, zapraszam do:
- archiwum
- w szczególności zapraszam do zapoznania się z moim starszym tekstem o zabójstwie Salaha Sammeda, też w Hudajdzie
- obserwowania tagu #lagunacontent
- polubienia strony na facebooku.

źródło fotki przypiętej do wpisu: Ahmed Farwan/flickr.com

#jemen #bliskiwschod #geopolityka #steemit #lagunacontent pokaż całość

źródło: i.imgur.com

Nowy artykuł o o irańskim centrum testowym rakiet Shahrud. Już w 2013 roku analitycy zwracali uwagę, że kształt budowanych budynków sugeruje chęć testowania nowych pocisków balistycznych na paliwo stałe.
Stworzono stanowiska testowe do silników rakietowych, wyrzutni i struktur do montażu i przechowywania silników i rakiet. NYT na podstawie świeżych zdjęć SAT, z lat 2016-17. stawia tezę iż w dwóch kabinach przetestowano nowe silniki, prawdopodobnie na paliwio stałe, ponieważ nie ma infrastruktury do przechowywania i dostarczania paliwa ciekłego w pobliżu.
Na podstawie wielkości stoiska, z którego testowano silnik w 2017 r., Naukowcy sugerują, że może to być mocny silnik o sile nacisku od 62 do 93 ton.
https://www.nytimes.com/2018/05/23/world/middleeast/iran-missiles.html

#bliskiwschod
#iran pokaż całość

źródło: iran.jpg

#bliskiwschod
#mecz

źródło: egyptwar.jpg

#wojnaidei #kultura #ciekawostki #islam #bliskiwschod #kanada

źródło: hidżab.png