#wojnaidei #kultura #ciekawostki #islam #bliskiwschod #kanada

źródło: hidżab.png

#ciekawostki

W 1973 roku Egipt i Syria podstępnie zaatakowały Izrael w dniu jego święta. Pomimo tego, że na początku sytuacja wyglądała tragicznie, to izraelska armia potrafiła się zmobilizować w ciągu 10 godzin i odparła atak na dwóch frontach jednocześnie.
Jeżeli chcecie się dowiedzieć, jak tego dokonali i jakim cudem ten niby lokalny konflikt wpłynął na limity prędkości na drogach w USA to zapraszam do mojego znaleziska.

https://www.wykop.pl/link/4327657/efekt-motyla-czyli-o-tym-jak-wojna-jom-kippur-wplynela-na-limity-predkosci-w-usa/

#mikroreklama #izrael #bliskiwschod #militaria #wojsko #historia pokaż całość

Ultimatum USA wobec Iranu! Unia Europejska pod ścianą.

W poniedziałek, 21 maja, Amerykanie wystosowali do władz Iranu 12-punktowe ultimatum. Tym samym Teheran otrzymał wybór: zmierzyć się z sankcjami lub zgodzić się na upokarzające amerykańskie żądania. Jednocześnie UE cały czas próbuje uratować umowę z Iranem. Tymczasem administracja prezydenta Rouhaniego musi zmierzyć się nie tylko z amerykańskim, lecz także rodzimym przeciwnikiem - jesteście ciekawi z kim? Zatem zapraszam na dzisiejsze wydanie "Pulsu Lewantu"

Tekst jest dostępny także na platformie steemit.
-----------------------------------------------

Pompeo atakuje!

21 maja 2018 roku amerykański sekretarz stanu – Mike Pompeo – wystąpił w waszyngtońskiej "Heritage Foundation". Podczas swojego przemówienia przedstawił 12-punktowe ultimatum wobec Iranu i stwierdził, że Iran albo spełni amerykańskie żądania albo będzie musiał się zmierzyć z "najostrzejszymi sankcjami w historii". Oto lista amerykańskich żądań:

1. Iran musi przedstawić kompletną dokumentację dotyczącą swojego programu atomowego
2. Iran musi zaprzestać wzbogacania uranu i przetwarzania plutonu
3. Iran musi udostępnić IAEA (Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej) nieograniczony dostęp do wszystkich ośrodków badawczych w kraju
4. Iran musi przestać wysyłać swoje rakiety do grup rebelianckich (w domyśle Houthi) i zaprzestać prac nad pociskami zdolnymi przenosić ładunek atomowy
5. Iran musi uwolnić wszystkich amerykańskich jeńców
6. Iran musi przestać wspierać grupy rebelianckie, w tym Hezbollah, Hamas i Palestyński Islamski Dżihad
7. Iran musi uznać suwerenność Iraku i pozwolić na demobilizację szyickich milicji w Iraku
8. Iran musi przestać wspierać rebeliantów Huthi i zacząć pracować nad pokojowym rozwiązaniem konfliktu w Jemenie
9. Iran musi wycofać swoje wojska z Syrii
10. Iran musi przestać wspierać Taliban i przestać zapewniać schronienie członkom Al Kaidy
11. Iran musi zakazać IRGC wspierania grup rebelianckich
12. Iran musi przestać grozić Izraelowi i bezpieczeństwu międzynarodowej żeglugi. Musi zakończyć cyberataki. Musi wpłynąć na podporządkowanych sobie rebeliantów w Jemenie, aby ci przestali atakować cele w KSA i ZEA za pomocą rakiet balistycznych.

Jak można łatwo zauważyć, to upokarzające ultimatum jest dla Iranu nie do przyjęcia. Dobrze podsumował to jeden z bliskowschodnich komentatorów, który powiedział, że USA wymaga od Iranu, aby ten "położył się na ziemi i udawał martwego".

Pompeo zapowiedział, że jeśli Iran nie spełni amerykańskich żądań to będzie musiał zmierzyć się z "najostrzejszymi sankcjami w historii". Jednak takie groźby zapewne nie zrobiły zbyt dużego wrażenia na władzach w Teheranie. Sankcje, które zostały nałożone na Iran przed 2015 rokiem, były bardzo dotkliwe przede wszystkim dlatego, że prawie cała społeczność międzynarodowa sprzysięgła się przeciw władzy ajatollahów. Natomiast teraz anty-irańska koalicja jest bardzo mała.

Mike Pompeo podczas spotkania w "Heritage Foundation" - źródło: U.S. Department of State/flickr.com

Stanowisko arabskich sojuszników

Amerykańskie sankcje względem Iranu podzieliły nawet najbliższych sojuszników Waszyngtonu. Arabia Saudyjska, Bahrajn i ZEA bardzo ucieszyły się z ostatniej decyzji Trumpa. Natomiast Katar, Kuwejt i Oman twierdzą, że odstąpienie od JCPOA (akronim utworzony od pełnej nazwy irańskiej umowy) było błędem. Stanowisko tych ostatnich krajów wynika z tego, że w ostatnich latach bardzo mocno zacieśniły one swoją współpracę z Iranem. Poza tym widzą one Teheran jako idealną przeciwwagę dla saudyjskiej dominacji w regionie – liczą na to, że umiejętne balansowanie między Rijadem a Teheranem pozwoli im prowadzić niezależną politykę.

Tym samym decyzja Trumpa wywołała ogromne tarcia wewnątrz Rady Współpracy Zatoki Perskiej, która i tak była już mocno podzielona. Tarcia te są tak duże, że część amerykańskich analityków mówi już o upadku Rady Współpracy Zatoki. W ten sposób administracja Trumpa została sama strzeliła sobie w kolano. Przed wystąpieniem z irańskiej umowy, Amerykanie liczyli na to, że to właśnie Rada jednogłośnie stanie po stronie USA.

Warto w tym miejscu wspomnieć o wizycie Pompeo w Rijadzie pod koniec kwietnia – pisałem o tym tutaj. Zadaniem Pompeo było zakończenie kryzysu katarskiego i zjednoczenie Zatoki przeciwko Iranowi. Ostatecznie jednak widzimy, że wizyta ta zakończyła się kompletnym fiaskiem – nie tylko nie położyła końca katarskiemu kryzysowi, lecz jeszcze go pogłębiła.

Mike Pompeo podczas swojej kwietniowej wizyty w Rijadzie - źródło: U.S. Department of State/flickr.com

Stanowisko Unii Europejskiej

Amerykanie, występując z irańskiej umowy, liczyli że Europa pójdzie za nimi. Zgodnie z tym scenariuszem USA i UE miały zmusić Iran, aby ten znowu usiadł do negocjacji nowej umowy, już dużo bardziej dla siebie niekorzystnej. Jednak ostatecznie decyzja Trumpa nie spotkała się z nawet najmniejszym zrozumieniem ze strony Brukseli.

Europa nadal stoi na stanowisku, że obecna umowa jest najlepszą możliwą opcją, której wypracowanie zajęło wiele lat i porzucenie jej teraz - zwłaszcza gdy Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej potwierdza, że Iran przestrzega jej zapisów, jest co najmniej nierozsądne. Poza tym unijni dyplomaci zarzucają Ameryce krótkowzroczność. Mogherini, komentując wystąpienie Pompeo, zauważyła że póki co USA przedstawiają same żądania, lecz nie wskazują w jaki sposób odejście od JCPOA zmusi Iran do zrezygnowania z broni atomowej.

Na ostatnim szycie unijnym, który odbył się 17 maja w Sofii, zdecydowano, że UE wprowadzi w życie tzw. "prawo blokujące" - dokładnie jest to rozporządzenie Rady UE. Prawo to zostało uchwalone jeszcze w 1996 roku i miało pomóc europejskim firmom w obejściu amerykańskich sankcji nałożonych na Kubę, Libię i Iran. Ostatecznie jednak nigdy nie zostało wykorzystane, gdyż ostatecznie Europa poszła na ustępstwa względem USA. Jednak teraz, po ponad 20 latach, UE uznała, że należy "odkurzyć stare prawo".

Teoretycznie rozporządzenie z 1996 roku może być bardzo potężną bronią, gdyż zakazuje ono europejskim organom respektowania orzeczeń sądów państw obcych, które nałożyły sankcje na państwa trzecie – rozporządzenie zawiera specjalny aneks, gdzie wskazano jakich sankcji i przeciwko komu UE nie respektuje. W efekcie gdyby np. amerykański sąd uznał, że dana europejska firma narusza sankcje nałożone na Iran i nałożył na nią karę to musiałby wystąpić o egzekucję do organów europejskich – te natomiast odmówiłyby współpracy.

Inaczej sprawa wygląda w przypadku firm europejskich, które prowadzą swoje interesy także na rynku amerykańskim – tutaj amerykańskie organy mogłyby prowadzić egzekucję przeciwko danej firmie z dóbr, które znajdują się na terenie USA. Rozporządzenie z 1996 r. stara się zabezpieczyć europejskie firmy także przeciwko takiemu zagrożeniu – prawo to pozwala takim firmom prowadzić egzekucję przeciwko "podmiotom, które spowodowały straty po stronie firm europejskich", z majątku znajdującego się na terytorium UE. Jednak w tym miejscu pojawia się problem immunitetu państw obcych i dlatego ciężko wyobrazić sobie sytuację, gdy europejskie organy będą prowadzić egzekucję z majątku rządu USA. Europejscy politycy dostrzegli tę lukę i zapowiedzieli ją załatać. Francuski minister finansów, Bruno Le Maire, stwierdził, że najlepszym rozwiązaniem byłoby gdyby amerykańskie kary były pokrywane bezpośrednio ze środków UE.

Podsumowując, nazwa "prawo blokujące" brzmi groźnie, lecz w praktyce unijne przepisy ochronne mogą okazać się bezużyteczne. Co prawda rozporządzenia Rady UE są skuteczne bezpośrednio – zatem nie wymagają żadnego działania (implementacji) od państw członkowskich. Jednak w praktyce rozporządzenie z 1996 roku ustanawia jedynie ramy, które będą musiały zostać uzupełnione o konkretne mechanizmy. Potrzebne jest także uchwalenie specjalnego aneksu, który określi jakie sankcje mają być nierespektowane. Unijni politycy zapowiadają, że wszystko będzie gotowe za max. 2 miesiące, czyli wtedy gdy USA przywrócą stare sankcje.

Obecnie "prawo blokujące" jest tylko dziurawym okrętem, ale wydaje się że UE posiada wystarczającą ilość materiałów, aby załatać tę łajbę. Jednak załatanie starego prawa może być niewystarczające. Głównym problemem jest to czy europejskie firmy (które przecież mają ogromne powiązania z amerykańskim rynkiem) będą chciały podjąć ryzyko i przeciwstawić się USA. Póki co większe firmy zapowiedziały swoje wyjście z Iranu, jeśli USA i UE się nie dogadają. Z drugiej strony Irańczycy liczą na to, że "prawo blokujące z 1996 roku" zachęci do inwestowania w Iranie mniejsze europejskie firmy, które nie mają powiązań z kapitałem amerykańskim – dzięki czemu nie będą się obawiać sankcji.
Niezależnie od rezultatów akcji europejskich polityków jedno jest pewne - kryzys we współpracy transatlantyckiej. USA traktują UE przedmiotowo, licząc że ta posłusznie będzie wykonywała każde życzenie (a w zasadzie żądanie) Waszyngtonu. Tymczasem Europa nie chce, zarówno ze względów gospodarczych, politycznych, czy nawet czysto prestiżowych pozostawać pod butem USA. Tym samym prowadzi to do tarć wewnątrz transatlantyckiej wspólnoty. Tymczasem obok tego jest człowiek, który tylko zaciera ręce, nie mogąc uwierzyć w swoje szczęście - tym człowiekiem jest Władimir Putin.

Mogherini i Zarif podczas spotkania w Szwajcarii dotyczącego JCPOA - źródło: U.S. Department of State/flickr.com

Jak obejść sankcje?

Od czasu obalenia szacha w 1979 roku, Iran prawie cały czas musiał mierzyć się z sankcjami. Wielokrotnie były one dużo ostrzejsze niż te, z którymi zmierzy się niedługo Teheran , gdyż dawniej przeciwko Iranowi sprzysięgała się cała społeczność międzynarodowa. Natomiast teraz Iran ma przeciwko sobie tylko Stany Zjednoczone, Saudów i Izrael - gdy idzie o ważniejszych graczy. W związku z tym Teheran powoli przygotowuje się do obrony i odbudowuje "kanały biznesowe", którymi dawniej omijano sankcje.

Część analiz wskazuje, że Irańczycy znów wykorzystają "spółki słupy" założone w sąsiednich krajach, aby wykorzystać posiadane przez siebie dolary amerykańskie. Jednak taki proceder będzie znaczenie bardziej utrudniony niż jeszcze kilka lat wcześniej, gdyż po reformach dokonanych za czasów Obamy amerykańska skarbówka dużo bardziej wnikliwie przygląda się takim operacjom. Poza tym operacje przeprowadzane przez sieć "spółek słupów" nie będą w stanie zaspokoić irańskich potrzeb w żadnej istotnej części. Takie spółki mogą służyć jako narzędzie do zdobycia pewnych "ekskluzywnych towarów", ale nie dla zaspokojenia podstawowych potrzeb irańskiego społeczeństwa.
W związku z tym część irańskich polityków twierdzi, że jak najszybciej trzeba pozbyć się posiadanych przez Iran dolarów i wymienić je na euro lub jeny. Dzięki temu Iran mogły spokojnie handlować a jego kontrahenci nie bali by się amerykańskich sankcji – sankcje te są adresowane do amerykańskich firm oraz do firm obracających dolarem. Tutaj jednak pojawia się problem, gdyż wymienienie takiej dużej ilości dolarów jaką posiada Iran może być ogromnym wyzwaniem – zwłaszcza gdy weźmiemy pod uwagę fakt, że większość banków nie chce przeprowadzać jakichkolwiek transakcji z Irańczykami, nie mówiąc już o wymianie miliardów dolarów.

Jednocześnie jednak Iran może liczyć na "Bank of Kunlun". Za pomocą tego chińskiego banku Irańczycy już wcześniej finansowali wiele swoich transakcji – zwłaszcza tych dokonywanych z chińskimi firmami. Szczególnie istotną rolę Bank of Kunlun odegrał w okresie ostatnich sankcji (przed 2015 rokiem), gdy to właśnie na chińskie konta Irańczycy przelewali miliony dolarów. Nie uszło to uwadze amerykańskiej skarbówki, która szybko nałożyła ogromne kary na Bank of Kunlun i wyrzuciła go z amerykańskiego rynku. Jednak Chińczycy wcale nie zaprzestali swojego procederu, gdyż – nawet po zniesieniu sankcji – dawał im on ogromne zyski. W związku z tym bardzo prawdopodobny jest scenariusz, że Irańczycy zaczną przeprowadzać jeszcze więcej operacji za pośrednictwem Chińczyków.

Ponadto unijni politycy dyskutują na temat możliwości udzielania Irańczykom ogromnych kredytów, które pozwoliłyby finansować obrót handlowy. Kredyty te byłyby udzielane w euro, zatem znalazłyby się poza zasięgiem amerykańskich sankcji. Na takie rozwiązanie szczególnie mocno naciskają francuscy politycy. Póki co toczą się w tej sprawie rozmowy, ale wiele wskazuje że pod koniec czerwca 2018 roku europejskie banki centralne mogłyby zacząć udzielać takich kredytów.
Jednocześnie pomocną dłoń do władz w Teheranie wyciągają Turcja oraz Rosja. Turcja zapowiedziała, że nie będzie respektować amerykańskich sankcji i nadal będzie handlować z Irańczykami. Jest to bardzo ryzykowany ruch, gdyż turecka gospodarka znajduje się na krawędzi upadku. Jeśli USA zacznie rozliczać swoich sojuszników z ich postawy wobec Iranu, to może zdecydować się na sankcje wobec tureckich banków, co mogłoby być gwoździem do trumny dla tureckiej gospodarki. Jednak z drugiej strony ciężko powiedzieć jaka będzie skala turecko-irańskiej współpracy, a ponadto czy Amerykanie zdecydują się na jakiekolwiek ostrzejsze kroki wobec Turcji. Mimo tego, że w ostatnich latach stosunki turecko-amerykańskie są bardzo zimne, to USA nadal uważa Turcję za jednego ze swoich najważniejszych sojuszników na Bliskim Wschodzie – co zresztą Turcja skrzętnie wykorzystuje.

Prezydenci Rouhani, Putin i Erdogan podczas spotkania w tzw. formule astańskiej - źródło: kremlin.ru

Obalić reżim

Głównym celem Waszyngtonu jest obalenie reżimu Ajatollahów. Administracja Trumpa uznała, że jeśli sankcje zostaną przywrócone to irańskie społeczeństwo zbuntuje się i obali "władzę znienawidzonego Chameneiego". Byłaby to upragniona przez USA "zmiana reżimu". Jednak głębsza analiza irańskiej polityki pokazuje, że amerykańskie myślenie jest błędne, a ponadto bardzo niebezpieczne.

Obecny prezydent Iranu – Rouhani – jest powszechnie uważany za polityka o umiarkowanych poglądach. Wygrał on wybory w 2013 i 2017 roku głosząc hasła modernizacji kraju. To właśnie umowa JCPOA była uważana za jeden z jego największych sukcesów, który zaskarbił mu duże uznanie w społeczeństwie. Jednak teraz, gdy Amerykanie wycofali się z umowy i na Iran spadło widmo sankcji, pozycja Rouhaniego została mocno podkopana. Najwięcej na tym zyskali "twardogłowi", którzy od początku twierdzili że umowa była błedem. Amerykańska decyzja jest wodą na młyn irańskich konserwatystów, którzy coraz mocniej krytykują prezydenta i powoli zaczynają przejmować jego elektorat.
Część osób twierdzi, że już teraz w Teheranie trwają prace nad zamachem stanu i odsunięciem od władzy reformatorów. Takie opinie wcale nie są wyssane z palca i mają oparcie w faktach. W tym miejscu musimy wrócić do wydarzeń sprzed kilku miesięcy. W marcu 2018 roku Chamenei, który jest zwierzchnikiem irańskich sił zbrojnych, powołał Alego Saidiego na swojego przedstawiciela przy armii. Natomiast przedstawicielem Chameiniego przy Korpusie Strażników Rewolucji Islamskiej (IRGC) został generał Yadollah Javani. Obaj, Saidi i Javani, mieli ogromny udział w tłumieniu rozruchów z 2009 roku. Roszady w wojsku wskazuję, że Chamenei chce mieć pewność, że w przypadku konfrontacji armia stanie po jego stronie. Jednocześnie pojawiają się informacje, że Chamenei namaścił na nowego prezydenta Ghasema Solejmaniego – bohatera wojennego, dowódcę elitarnych sił Al-Quds wchodzących w skład IRGC.

Solejmani, jako bohater z czasów wojny z Irakiem czy Państwem Islamskim, jest bardzo popularny w irańskim społeczeństwie. W związku z tym konserwatyści liczą na to, że Solejmani z łatwością mógłby zastąpić Rouhaniego i jednocześnie nie doprowadzić do zantagonizowania społeczeństwa. Jednocześnie wydaje się, że kwestia kiedy usunąć Rouhaniego i reformatorów, pozostaje otwarta. Jeśli Rouhaniemu uda się wynegocjować dobre warunki z Europą, to prawdopodobnie Chameini pozwoli mu pozostać u władzy do wyborów, które odbędą się w 2021 roku. Jeśli jednak negocjacje z Brukselą zakończą się fiaskiem, to "twardogłowi" mogą siłą odsunąć Rouhaniego od władzy.

Patrząc z tej perspektywy, nie powinny dziwić nas wypowiedzi szefa irańskiego MSZ-u, Dżawada Zarifa, który coraz mocniej naciska na UE. Podczas ostatniego spotkania z Miguelem Canete – europejskim komisarzem ds. energii – Zarif wprost powiedział, że jeśli Bruksela chce zachować umowę to musi zrobić więcej. Irańska administracja czuje nóż na gardle i wie, że obecnie walczy nie tylko z Ameryką, ale także z krajową opozycją.

Zatem wydaje się, że plan Trumpa może się udać (przynajmniej teoretycznie) i dojdzie do upragnionej przez niego "zmiany irańskiego reżimu" – pytanie tylko czy to właśnie takiej zmiany chcą Amerykanie?

Generał Ghasem Solejmani - źródło: akkasemosalman.ir

-----------------------------------------------
Po więcej podobnych historii, zapraszam do:
- archiwum
- obserwowania tagu #lagunacontent
- polubienia strony na facebooku
- w szczególności zapraszam do przeczytania mojego tekstu o zgrzytach na linii USA-UE, gdzie wyjaśniłem dlaczego Unia z taką zaciekłością broni irańskiej umowy.

#bliskiwschod #iran #ue #geopolityka #gruparatowaniapoziomu #steemit #lagunacontent pokaż całość

źródło: steemit-production-imageproxy-thumbnail.s3.amazonaws.com

12 punktowe ultimatum USA dla Iranu. Można je podsumować jako "rozbrójcie się i porzućcie wszystkie wpływy w regionie". W przypadku niespełnienia któregokolwiek z punktów USA zapowiada wyciągnięcie konsekwencji i nałożenie ciężkich jak nigdy dotąd sankcji.

Warto zauważyć, po raz kolejny użycie starej sztuczki amerykanów, czyli posądzenie o wspieranie Al-Kaidy. To mogło przejść w Iraku w 2003 r. ale na tym etapie robi się śmieszne . Starczy przypomnieć, że wspierane przez Iran szyickie siły i Al-Kaida w Syrii to śmiertelni wrogowie, którzy pałają do siebie wyjątkową nienawiścią. Do tego irańskie IRGC często ścierało się w Syrii z Nusrą czyli jeszcze wtedy syryjską Al-Kaidą.

Wiele zależy od tego jak pozostałe kraje - UE, Rosja i Chiny podejdą do sprawy, czy się ugną i też będą unikać kontaktów z Iranem, czy jednak pozostaną przy umowie wynegocjowanej wspólnie z administracją Obamy. Wydaje się, że pomimo chęci UE do pozostania przy umowie, europejskie firmy nie będą ryzkować sankcji i wycofają się z Iranu.

#syria #iran #bliskiwschod #wojna #usa pokaż całość

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: pbs.twimg.com

USA nałożyło sankcje na Nasrallaha i kilku innych wysoko postawionych członków Hezbollahu

#hezbollah #bliskiwschod #liban

Nie ma zeskocznia, politycy UE mogą gadać i się próbować sprzeciwić USA, ale firmy nie będą ryzykować:

French oil and energy company Total said in a statement on Wednesday that may pull out of the Iran South Pars 11 (SP11) energy project, in light of a decision by US President Donald Trump to withdraw from Iran nuclear deal.

https://www.tasnimnews.com/en/news/2018/05/16/1728272/total-may-pull-out-of-iran-south-pars-project-if-not-receives-us-waiver

#iran #bliskiwschod pokaż całość

źródło: newsmedia.tasnimnews.com

@RuskiAgent1917, pomyliłeś czas i miejsce ( ͡° ͜ʖ ͡°) Jebło dzisiaj ( ͡° ͜ʖ ͡°) W #turcja ( ͡° ͜ʖ ͡°)

pokaż spoiler Dla niekumatych kurs liry tureckiej z dzisiaj


pokaż spoiler A tak serio, to wołam mirki z #ekonomia #gielda, żeby wyjaśnić, co się stało w ciągu ostatnich 2 godzin, że kursy walut względem dolara zaliczyły takie skoki.


#bliskiwschod pokaż całość

źródło: pbs.twimg.com

Skandynawscy ochotnicy walczyli w 2017 roku z Państwem Islamskim. Oczywiście byli oni po stronie sił rządowych. Jak widać Norwegowie nie tylko siedzą w Al-Tanf po stronie Rebeliantów.

Link:https://southfront.org/scandinavian-volunteers-participated-in-battles-against-isis-on-side-of-syrian-government/

#syria #syriafaq (b.ciekawe info) #bliskiwschod pokaż całość

źródło: southfront.org

Bardzo dobra analiza na temat ewentualnej "3 wojny w Zatoce", pomiędzy USA, Izraelem, KSA, a Iranem i jego sojusznikami w Syrii, Libanie i Jemenie.

http://warisboring.com/mobilizing-for-the-third-gulf-war/

Polecam, w szczególności, tym którzy uważają, że tym razem też chodzi tylko o ropę - ten wątek jest tam dość dogłębnie poruszony i wyjaśniony.

#iran #bliskiwschod #syria #ksa #jemen #huti #hezbollah #geopolityka #usa pokaż całość

źródło: s3-us-west-2.amazonaws.com

Wojna o Iran - USA vs Unia Europejska

8 maja 2018 roku Trump zapowiedział, że USA wycofają się z umowy nuklearnej z Iranem. Spotkało się to z ostrą reakcją europejskich polityków, którzy są zdeterminowani, aby za wszelką cenę utrzymać to porozumienie w mocy. Tymczasem Amerykanie grożą UE, że jeśli europejskie firmy nie wycofają się z Iranu, to na nie także zostaną nałożone dotkliwe sankcje. Czy jesteśmy świadkami załamania się współpracy północnoatlantyckiej? O tym i o kilku równie interesujących kwestiach w dzisiejszym odcinku Pulsu Lewantu

Tekst jest dostępny także na platformie steemit.
-----------------------------------------------
Irańska umowa

W 2015 roku zostało wypracowane porozumienie nuklearne z Iranem. Jego sygnatariuszami, oprócz oczywiście Iranu, były: USA, Francja, Wielka Brytania, Rosja, Chiny, Niemcy oraz UE. Podpisanie umowy przez wszystkich stałych członków Rady Bezpieczeństwa miało być gwarantem, który zachęci Teheran do współpracy.

Porozumienie z Iranem zawarto dlatego, bo irańscy naukowcy byli już bliscy osiągnięcia tzw. "breakout time" – wyprodukowania takiej ilości wzbogaconego uranu, która wystarczyłaby na stworzenie broni atomowej. Według amerykańskiego wywiadu – przed posianiem JCPOA (akronim od pełnej nazwy irańskiej umowy) – Iran był zaledwie 3 miesiące od tzw. "breakout time".

Na mocy porozumienia z 2015 roku Iran zaprzestał dalszych prac nad bronią atomową. Jednocześnie jednak porozumienie nie doprowadziło do całkowitego zakończenia irańskiego programu atomowego, lecz zawiesiło go na okres 15 lat od dnia zawarcia umowy – po tym okresie Iran może przystąpić do dalszych prac. W zamian za to sankcje związane z irańskim programem atomowym miały zostać zniesione.

W tym miejscu ktoś może powiedzieć, że Trump zrobił słusznie, że zerwał umowę, bo po upływie 15 lat Irańczycy z pewnością wznowiliby prace nad bronią atomową. Być może tak, ale cała sprawa jest dużo bardziej skomplikowana. Sygnatariusze umowy zdawali sobie sprawę z tego, że umowa nie rozwiązuje problemu. Jednak zawarcie porozumienia było jedynym wyjściem z całej sytuacji – podbicie Iranu jest bardzo trudne (większość kraju to obszar górski) a prezycyjne naloty na infrastrukturę nie dawały pewności, że wszystkie ośrodki badawcze zostaną zniszczone. Jednocześnie zachodni przywódcy liczyli na to, że Iran zacznie dostrzegać jak dużo może zyskać na handlu międzynarodowym i zagranicznych inwestycjach. Szybka rozbudowa kraju mogłaby potencjalnie doprowadzić do zmiany nastawienia społeczeństwa, które w większym stopniu zaczęłoby skłaniać się ku umiarkowanym politykom jak np. prezydent Rouhani. W efekcie Iran, po upływie wspomnianych 15 lat, sam mógłby zrezygnować z programu atomowego.
Sygnatariusze JCPOA, źródło: U.S. Department of State/flickr.com

USA wycofuje się

8 maja 2018 roku Trump ogłosił, że USA wycofają się z irańskiego porozumienia. Dla wielu osób nie było to zaskoczeniem, bo ta decyzja „pełzała” po kuluarach już od kilku miesięcy. Prezydent USA zarzucił porozumieniu, że jest jednostronne i że nigdy nie doprowadzi do pokoju na Bliskim Wschodzie. Jednocześnie Trump stwierdził, że JCPOA nie jest przestrzegana przez władze Iranu – inne zdanie na ten temat ma Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej.

Takie stanowisko USA spotkało się z ostrą reakcja państw europejskich. Szefowa unijnej dyplomacji – Mogherini – powiedziała, że „umowa jest zasługą całej społeczności międzynarodowej a nie tylko jednego państwa”. Wtórowali jej unijni dyplomaci – głównie z Francji, UK i Niemiec – którzy obiecali dołożyć wszelkich możliwych starań, aby utrzymać umowę z Iranem.

Unijne stanowisko zostało później powielone przez wiele krajów np. Turcja zapowiedziała, że także będzie nadal handlować z Iranem. Decyzja Trumpa jest skrajnie niepopularna na arenie międzynarodowej, bo odkopuje ona topór wojenny, który został zakopany w 2015 roku.

Stanowisko głównego zainteresowanego, czyli Iranu, było dość stonowane. Prezydent Rouhani skrytykował Amerykanów za ich decyzję. Jednocześnie jednak zastrzegł, że jeśli pozostałe kraje zdecydują się nadal przestrzegać umowy, to Iran także będzie się stosować do jej postanowień.

Prezydent Donald Trump ogłasza wycofanie się z irańskiego dealu, źródło: The White House/flickr.com

Dlaczego UE chce utrzymać porozumienie z Irańczykami?

Na pierwszy rzut oka ostra krytyka Waszyngtonu przez UE wydaje się zaskakująca, ale jak się zaraz okaże Unia ma wiele powodów, aby nadal współpracować z Irańczykami. Przede wszystkim to właśnie firmy z Europy zyskały najwięcej na porozumieniu z Iranem. Airbus podpisał z Irańczykami kontrakt na dostawę samolotów wart 19 miliardów dolarów. Francuski Total zawarł z Irańczykami umowę wartą ok. 5 miliardów. Sam unijny eksport do Iranu był w 2017 roku wart 13 miliardów dolarów (wzrost o 66% względem 2015 roku).

Na tle UE, Amerykanie wypadają bardzo blado. Co prawda Boeing dostał od Irańczyków kontrakt opiewający na 16 miliardów dolarów, jednak jest to w zasadzie jedyny duży kontrakt, który zdobyli Amerykanie. Irańczycy nadal uważają USA za swojego głównego wroga, obok Izraela, i sama umowa tego nie zmieniła. W efekcie amerykański eksport do Iranu był w 2017 roku wart zaledwie 0,13 miliarda dolarów – 100 razy mniej niż unijny eksport.

Ekonomiczne powiązania z Iranem mają ogromny wpływ na stanowisko UE. Jednocześnie dużą rolę odgrywają tutaj względy polityczne. Trumpowska Ameryka w coraz większym stopniu traci wiarygodność na arenie międzynarodowej, a zwłaszcza w regionie Bliskiego Wschodu. Decyzja o przeniesieniu ambasady do Jerozolimy czy zerwanie umowy z Iranem coraz bardziej podkopują pozycję USA w świecie muzułmańskim. Decyzja dotycząca ambasady została skrytykowana przez prawie wszystkie państwa muzułmańskie. Podobnie stało się z wycofaniem z irańskiej umowy – gdy idzie o ważniejszych graczy to ten krok poparły tylko Arabia Saudyjska i ZEA. Dobrze podsumował to Erdogan, który stwierdził, że w obecnej sytuacji, USA nie może być dłużej uznawane za mediatora na rzecz pokoju na Bliskim Wschodzie.

Podkopanie znaczenia USA na Bliskim Wschodzie otwiera nowe możliwości przed UE. Państwa arabskie zawsze będą zainteresowane współpracą z „Zachodem”, bo to on dysponuje najnowszymi technologiami i dużym kapitałem. Jeśli państwa unijne będą wystarczająco zdeterminowane, to szybko mogą zacząć konkurować z Amerykanami o rolę „kingmakera” na Bliskim Wschodzie. Wydaje się nawet, że unijni politycy podjęli już w tej walce rękawice. Najlepszym tego przykładem jest prezydent Francji – Emmanuel Macron, który próbuje odbudować dawną pozycję międzynarodową Francji np. to dzięki francuskim mediacjom udało się sprowadzić z powrotem do Libanu premiera Haririego, którego przetrzymywali Saudyjczycy.

Mogherini i Zarif - szefowie odpowiednio unijnej i irańskiej dyplomacji, źródło: U.S. Department of State/flickr.com

Wojna handlowa USA vs UE?

Jeszcze przed sporem o Iran, stosunki handlowe między USA a UE były bardzo napięte. W marcu 2018 roku Trump podwyższył cła na stal i aluminium, argumentując to ochroną amerykańskiego rynku przed agresywnym chińskim eksportem. Jednak Bruksela uznała, że takie tłumaczenia są nie do przyjęcia, gdyż wyższe cła dotyczą wszystkich krajów a nie tylko Chin. Jednocześnie UE zagroziła wniesieniem sprawy przeciwko USA do Światowej Organizacji Handlu. Wtedy Trump ugiął się i zwolnił UE z podwyższonych ceł – jednak tylko do 1 czerwca 2018 roku. To tylko odłożyło spór o cła w czasie i nie załagodziło napięć na linii Waszyngton – Bruksela.

W dniu, gdy Trump ogłosił wycofanie się z irańskiej umowy, jego spór handlowy z UE wybuchł ze zdwojoną siłą. Sama decyzja o wycofaniu się USA z irańskiej umowy podważa tylko rzetelność amerykańskich zobowiązań międzynarodowych. Natomiast amerykańskie cła na stal i aluminium oraz sankcje względem Iranu podważają dotychczasowe zasady handlu międzynarodowego. O ile Światowa Organizacja Handlu (WTO) pozwala w wyjątkowych sytuacjach nakładać sankcje ekonomiczne na inne kraje, to skutki takich działań powinny dotyczyć wyłącznie dwóch państw – nakładającego sankcje oraz obłożonego sankcjami.

Natomiast amerykańskie sankcje wykroczą znacznie poza terytorium USA i Iranu. Wynika to z tego, że dolar amerykański jest podstawą światowej wymiany handlowej. Sankcje zakażą jakiegokolwiek obrotu dolarami z Iranem, co z pewnością zniechęci wiele europejskich firm do handlu z Teheranem. Ponadto wiele firm z UE działa na rynku amerykańskim. Jeśli 10% produkowanych przez takie firmy produktów składa się z amerykańskich komponentów to – zgodnie z prawem USA – są to „amerykańskie firmy”. Tak jest np. z Airbusem. W związku z tym, mimo że amerykańskie sankcje są adresowane do „amerykańskich firm”, to w rzeczywistości ich adresatem będą firmy zarówno z USA jak i UE.

Ostry ton unijnych polityków bardzo nie spodobał się administracji Trumpa. John Bolton, doradca prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego, zapowiedział, że jeśli europejskie firmy nie wycofają się z Iranu, to na nie także zostaną nałożone dotkliwe sankcje. Mike Pompeo, szef departamentu stanu, próbował załagodzić całą sytuację i wypowiadał się już w dużo bardziej stonowany sposób. Pompeo stwierdził, że USA i UE będą chciały wypracować nową umowę z Iranem, która będzie „bardziej korzystna niż dotychczasowa”. Jednak unijni dyplomaci nie chcą nawet słyszeć o nowej umowie, gdyż pamiętają w jakim trudzie zostało wypracowane obecne porozumienie. Ponadto na nową umowę z całą pewnością nie zgodziłby się sam Iran.

Póki co nie widać szans na możliwość zawarcia ugody między USA a UE. Jednocześnie jednak po wypowiedzi Boltona, także retoryka unijnych dyplomatów uległa zaostrzeniu. Szef francuskiego MSZ-u Jean-Yves Le Drian powiedział, że UE powinna wypracować mechanizm, który zakazywałby europejskim firmom płacenia ewentualnych kar nałożonych na nie przez USA – Francuzi mają bardzo złe wspomnienia związane z sankcjami, bo w 2014 roku BNP Paribas musiał zapłacić rządowi USA aż 9 miliardów dolarów za nieprzestrzeganie amerykańskich sankcji względem Iranu.

John Bolton - doradca prezydenta USA do spraw bezpieczeństwa narodowego, źródło: Gage Skidmore/flickr.com

Ukryty Niedźwiedź, przyczajony Tygrys

Jednocześnie napięcia między USA a EU doprowadzają do coraz ciekawszych przetasowań na arenie międzynarodowej. Zarówno Rosja, jak i Chiny, popierają stanowisko Brukseli i proponują szeroką współpracę na rzecz utrzymania umowy z Iranem. Nie ma co się łudzić, że Rosja i Chiny mają tutaj dobre intencje, bo każde z tych państw chce wykorzystać napięcia wewnątrz północnoatlantyckiej wspólnoty dla własnych celów politycznych. W efekcie UE znalazła się w bardzo ciężkiej sytuacji. Z jednej strony nie może się wycofać z umowy z Iranem, bo straci wtedy twarz – tym samym jednak ryzykuje wojnę handlową z USA. Z drugiej strony UE nie może także jednoznacznie stanąć ramię w ramię z Rosją i Chinami, bo mogłoby to doprowadzić do ogromnych tarć wewnątrz samej wspólnoty unijnej.

Tymczasem Waszyngton zdaje się nie zauważać zalotów Chin i Rosji względem UE i jeszcze bardziej naciska na Unię.

Władimir Putin, prezydent Rosji, źródło: kremlin.ru

Twardogłowi

Wycofanie się przez Trumpa z irańskiej umowy może mieć także jeden, bardzo negatywny skutek. Umowa z 2015 roku została wynegocjowana za prezydentury Rouhaniego (nadal rządzi), który uważany jest w Iranie za reformatora i bardzo umiarkowanego polityka. Jeśli sankcje względem Iranu zostaną przywrócone to twardogłowi politycy mogą skrzętnie wykorzystać to przeciwko Rouhaniemu. W efekcie, w przyszłych wyborach, które odbędą się w 2020 roku, do władzy mogą dojść radykałowie. Ci natomiast nie cofną się przed wznowieniem programu atomowego.

Sofia

Co prawda tekst może wydać się mocno pro-UE, ale autor jest świadomy tego, że aby skutecznie sprzeciwić się polityce USA wszystkie państwa Unii muszą stanąć ramię w ramię i zaprezentować wspólnie opracowaną, jednolitą politykę. Biorąc pod uwagę, jak bardzo sprzeczne są często interesy poszczególnych państw członkowskich, takie porozumienie może być bardzo trudne, o ile w ogóle możliwe do osiągnięcia. Paradoksalnie jednak tak odległy kraj,jak Iran może zjednoczyć UE z tego względu, że na handlu z Iranem korzystali niemal wszyscy członkowie Unii – w tym Polska, której eksport do Iranu wyniósł w 2006 roku, czyli zaraz po zniesieniu sankcji, 352 miliony zł a import 561 mln zł a nasz rząd wiązał ogromne nadzieje z rynkiem irańskim.

Czy UE jednomyślnie stanie przeciwko USA i znajdzie mechanizmy, które pozwolą jej utrzymać porozumienie z Iranem? Czy może znowu Unia pokaże, że daleko jej do prowadzenia wspólnej polityki zagranicznej. Odpowiedzi na te pytania może udzielić unijny szczyt w Sofii, który będzie miał miejsce już 17 maja 2018 roku.

Porwana unijna flaga, łopocząca na wietrze, źródło: Derek Bennett, flickr.com

-----------------------------------------------
Po więcej podobnych historii, zapraszam do:
- archiwum
- obserwowania tagu #lagunacontent
- polubienia strony na facebooku.

#bliskiwschod #iran #ue #geopolityka #gruparatowaniapoziomu #steemit #lagunacontent pokaż całość

źródło: steemit-production-imageproxy-thumbnail.s3.amazonaws.com

Rzadkie zdjęcie wnętrza schronu mieszczącego wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych Arrow, wchodzącego w skład systemu Żelazna Jarmułka ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#militaria #militaryboners #izrael #bliskiwschod #ciekawostki

Tutaj zdjęcie satelitarne jednej z baz obrony przeciwlotniczej:

https://pbs.twimg.com/media/DdPx2PwX4AE7sER.jpg

A tutaj wnętrze: pokaż całość

źródło: pbs.twimg.com

Brytyjskie technologie w myśliwcu przyszłości Turcji

Władze Wielkiej Brytanii wydały zgodę na eksport lub transfer towarów, oprogramowania i technologii niezbędnych do prac realizowanych w ramach programu TF-X. Pierwszy lot tureckiego myśliwca przyszłości, który ma zastąpić F-16 i uzupełnić zamówione F-35, ma odbyć się w 2023 roku.

Wydana przez Brytyjczyków licencja (Open General Export Licence) zakłada, że wspomniany transfer lub eksport może trafić do każdego wskazanego na dokumencie miejsca (Turcja i Wielka Brytania), związanego z realizowanym przez Turkish Aerospace Industries (TAI) programem nowego myśliwca 5. generacji dla tureckich sił.

Projekt jest realizowany bowiem siłami krajowego, tureckiego przemysłu, ale we współpracy z brytyjskimi koncernami. Co ciekawe, podmioty, które otrzymają brytyjskie technologie czy oprogramowanie, będą mogły je przekazywać dalej, do stron trzecich - nadal związanych jednak z "projektowaniem, rozwojem, wyrobem, próbami i testami" tureckiego "myśliwca przewagi powietrznej".

#mikroreklama #wojsko #geopolityka #bliskiwschod #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

#trump #polityka #izrael #bliskiwschod

źródło: 1452858779.rsc.cdn77.org

Palestyna, 14.05.2018 r.
#bliskiwschod #izrael #palestyna #wojna

źródło: 32423020_2050438908553950_3400213290553442304_n.jpg

Dobrze rozumiem, że przez jedną decyzję Trumpa zginie w strefie gazy setki, jak nie tysiące osób? Decyzję, którą ostro krytykuje zdecydowana większość państw onz.

#trump #neuropa #bliskiwschod #izrael #4konserwy

Tymczasem w Iraku wielkie liczenie głosów po wyborach parlamentarnych. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Według nieoficjalnych informacji partia Abadiego prowadzi. Co ciekawe podobno sojusz Sadrystów i komunistów na drugim miejscu. Oficjalne wyniki mają pojawić się w poniedziałek.

pokaż spoiler Na zdjęciu Muktada as-Sadr

#bliskiwschod #irak #lagunacontent pokaż całość

źródło: aljazeera.com

Chiny nie wycofają się z porozumienia o nierozprzestrzenianiu broni atomowej JCPOA.

"China will take an objective, fair and responsible attitude, keep communication and cooperation with all parties concerned, and continue to work to maintain the deal," Wang said.

#iran #chiny #bliskiwschod #usa #jcpoa
żródło: Xinhua pokaż całość

źródło: xinhuanet.com

Terytoria Państwa Islamskiego w południowych dzielnicach Damaszku vol.2.

Vol.1: https://www.wykop.pl/wpis/31779141/terytoria-panstwa-islamskiego-w-poludniowych-dziel/

Witam, w związku z tym że moje przewidywania co do tego że ISIS zostanie zlikwidowane do 13 maja 2018 roku nie do końca sprawdziły się ( ͡° ͜ʖ ͡°), stworzyłem kolejny (miejmy nadzieję że już ostatni ( ͡º ͜ʖ͡º)) wpis o tym rejonie w którym toczą się bardzo ciężkie walki. Od 5 maja kiedy stworzyłem pierwszą część opisującą ten kocioł, SAA oraz siły pro rządowe zdobyły całkowicie dzielnicę al-Yalda oraz przejęły kontrolę nad kilkoma innymi dzielnicami w których władzę sprawowały ugrupowania rebelianckie. Były to dzielnice Beit Sahm, al-Yalda, oraz Babila.

Dzisiaj opiszę krótko jakie jeszcze dzielnice kontroluje Państwo Islamskie oraz ile może mieć jeszcze żołnierzy i kiedy możemy być świadkami ostatecznego upadku tego kotła.

Otóż Państwo Islamskie kontroluje jeszcze (resztki dzielnic):

1. Dzielnica al-Yarmouk
2. Dzielnica al-Hajar al Aswad
3. Dzielnica al-Taqaddom
4. Dzielnica al-Yarmouk Palestinian Camp
5. Dzielnica al-Tadamon

W ciągu tego tygodnia SAA z sojusznikami poczyniła ogromy postęp zdobywając w tych wszystkich dzielnicach kilkaset budynków oraz sporo ważnych strategicznych obiektów. Wszystko to dzięki silnym morale żołnierzy oraz intensywnym bombardowaniom tych dzielnic przez SyAF.

Prawdopodobna liczba żołnierzy Państwa Islamskiego która jeszcze może się bronić na tym terenie wynosi prawdopodobnie około 400 żołnierzy. Natomiast liczba atakujących czyli SAA + sojusznicy wynosi ponad 8 tysięcy żołnierzy. Dodatkowo wczoraj wieczorem na twitterowym profilu Ivana Sidorenko pojawiła się informacja o tym że elitarna jednostka Tiger Forces opuściła rejon nieistniejącego już praktycznie kotła ar-Rastan ponieważ prawie wszyscy rebelianci i ich rodziny wyjechały wczoraj i dzisiaj zielonymi autobusami do Idlib/Jarablus. Owa jednostka ma za niedługo trafić do rejonu kotła ISIS w południowych dzielnicach Damaszku żeby przyspieszyć likwidację tego kotła.

Prawdopodobnie cały dżihadystyczny kocioł zostanie całkowicie zlikwidowany do 24 maja 2018 roku. Ale tak naprawdę wszystko zależy od stopnia radykalizacji i fanatyzmu bojowników ISIS, oraz oczywiście od tego ile mają broni i amunicji oraz narkotyków.

P.S: Jeżeli do 24 maja SAA nie zlikwiduje tego kotła to może zlikwiduje go do 31 maja/1 czerwca. Dlaczego akurat do tej daty ? Nie wiem, po prostu przypuszczam ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#syria #syriafaq #bliskiwschod #ruskiagentcontent pokaż całość

źródło: ISIS in Southern Damascus 13.05.2018.png

"Temperatura wzrośnie jeszcze bardziej w przyszłym tygodniu, gdy prezydent USA przeprowadzi kontrowersyjny ruch, a mianowicie przeniesie swoją ambasadę z Tel Awiwu do Jerozolimy. Ma to nastąpić w poniedziałek, w 70. rocznicę powstania Izraela

Następnego dnia, gniewni Palestyńczycy uczczą „Nakba” czyli „dzień katastrofy” – kiedy tysiące ich przodków zostały zmuszone do opuszczenia swoich domów w 1948 roku.

Grupa terrorystyczna Hamas, która działa w Strefie Gazy, planuje przemaszerować ze 100 tys palestyńskich cywilów na granicę z Izraelem i wtargnąć na jego terytorium. Jakby tego było mało, również w przyszłym tygodniu rozpocznie się święty dla muzułmanów miesiąc Ramadan. „Na pewno będzie rozlew krwi” – zapowiedział Amos Harel, analityk ds. Bezpieczeństwa gazety „Haaretz”.

Córka Trumpa Ivanka i Jared Kushner pojawią się w poniedziałek w Jerozolimie, żeby świętować przeniesienie ambasady. Istnieje obawa, że właśnie wtedy Iran zdecyduje się a atak rakietowy. Pociski miałby spaść właśnie na to miasto."

http://nczas.com/2018/05/11/izrael-prze-do-wojny-moze-zaczac-sie-juz-w-przyszlym-tygodniu-wyslemy-hezbollah-i-iranczykow-do-epoki-kamienia-lupanego-odbudowa-ich-krajow-zajmie-im-50-lat/

#syriaspam #syria #bliskiwschod pokaż całość

#isis #terroryzm

Jest już tag #bliskiwschod poświęcony wojnie na bliskim wschodzie, więc zaczynam tag #isiswindonezji gdzie będę pisał gdy wydarzy się coś związanego z terroryzmem w tym kraju.

Kilka dni temu pisałem o strzlalinie między bojownikami isis a strażnikami w mieście Depok
https://www.wykop.pl/wpis/31859415/isis-terroryzm-dzis-w-nocy-czesc-wiezniow-powiazan/

Dziś zaczynam nowy wątek zamachu w mieście Surabaya.
o 7.30 czasu lokalnego 3 bomby wybuchły w 3 kościołach w mieście Surabaya, był to atak samobójczy. Na tę chwilę jest 10 ofiar śmiertelnych i ponad 40 rannych co czyni ten zamach najkrwawszym od czasu zamachu na hotel Marriott w Dżakarcie w 2009 roku. Policja podobno miała znaleźć jeszcze 2 bomby które nie wybuchły. Kościoły w Indonezji są zawsze ogrodzone i mają ochronę, podejrzewam że bomby wybuchły przez wejściem, stąd "tylko" 10 ofiar.

o 11.00 czasu lokalnego w oddalonej o ponad 800 kilometrów Dżakarcie przed centrami handlowymi widziałem wozy opancerzone i żołnierzy z długą bronią. Lokalne telewizje raportują, że podobne środki bezpieczeństwa zastosowano również w innych miastach.

o 13.30 policja na konferencji podała, że przy jednym z zamachowców znaleziono dowód osobisty. Nie podano personaliów sprawcy tylko jego numer dowodu, sprawca miał pochodzić z miasta Cianjur

o 14.00 policja weszła do domu sprawcy.

o 14.30 podano informacje że w mieście Cianjur doszło do strzelaniny między policją o osobami podejrzanym o pomoc w organizacji zamachów. 4 podejrzanych zostało zastrzelonych. Policja nie podaje ich pełnych imion, tylko inicjały, zabici to BBN, DCN, AR, HS. pokaż całość

Zwycięstwo Hezbollahu w libańskich wyborach - czy jest się czego bać?

6 maja 2018 roku w Libanie odbyły się wybory parlamentarne. Jeszcze tego samego dnia, w godzinach wieczornych, media obiegła wiadomość "Hezbollah przejmuje władzę w Libanie“. Osoby, które przeczytały takie nagłówki, mogły pomyśleć że wkrótce na fotelu premiera Libanu zasiądzie człowiek Nasrallaha. Jednak czy faktycznie tegoroczne wybory tak bardzo zrewolucjonizowały libańską scenę polityczną? O libańskich wyborach, ich wpływie na sam Liban i planach Izraela opowiem w dzisiejszym wydaniu Pulsu Lewantu.

Tekst jest dostępny także na platformie Steemit.
-----------------------------------------------

Podstawy libańskiego ustroju

Liban jest multi-religijnym państwem. Największą grupą religijną są tutaj muzułmanie - stanowią ok. 54% mieszkańców. Chrześcijanie są także bardzo liczni – ok. 40,5%. Małą, lecz zwartą grupę tworzą także Druzowie – 5,5%. Przy czym jest to sam wierzchołek góry lodowej gdy idzie o strukturę religijną Libanu, bo np. muzułmanie dzielą się jeszcze na Szyitów i Sunnitów (każda z tych grup stanowi ok. 27% mieszkańców Libanu). Także chrześcijanie dzielą się między sobą na maronitów, prawosławnych, czy protestantów – przy czym maronici stanowią najliczniejszą grupę – ok. 21% całej populacji Libanu.

Ten podział religijny miał ogromny wpływ na ukształtowanie się libańskiego systemu politycznego. Już pierwotny tekst konstytucji z 1926 roku, która została uchwalona jeszcze w czasach gdy Liban był zależny od Francji, odzwierciedlał podziały religijne. Początkowo system ten dyskryminował muzułmanów, jednak z czasem, gdy muzułmanie zaczęli stanowić większość mieszkańców Libanu, dotychczasowy system stał się nie od utrzymania. W rezultacie obecnie podstawy libańskiego ustroju wyglądają następująco:
1. parlament składa się z 128 członków – z czego jedna połowa mandatów przeznaczona jest dla chrześcijan a druga połowa dla muzułmanów (do tej grupy zaliczeni są także Druzowie)
2. przewodniczący parlamentu musi być szyitą
3. prezydent republiki wybierany jest przez parlament – przy czym prezydent zawsze musi być chrześcijaninem
4. premier musi być sunnitą
5. każda zmiana konstytucji wymaga zgody 2/3 członków parlamentu – w ten sposób zabezpieczono się przed zmianą prawa w przypadku, gdyby liczebność jednej grupy ludności znacznie zwiększyła się.

Mapa religijna Libanu - autor: Sergey Kondrashov, katagogi.com

Libańska scena polityczna

W Libanie występuje bardzo dużo małych partii, lecz zasadniczo starają się one współpracować w większych "blokach". W efekcie parlament podzielony jest na dwa wielkie sojusze:
* Sojusz 8 marca – przewodzi mu Hezbollah
* Sojusz 14 marca – przewodzi mu „Ruch Wolności” z dotychczasowym premierem Haririm na czele.

W ostatnich wyborach parlamentarnych to właśnie "Sojusz 14 marca" okazał się być zwycięzcą, zdobywając 71 mandatów. Pozostałe 57 miejsc przypadło "Sojuszowi 8 marca".

Libański kryzys polityczny

Konstytucja przewiduje, że prezydent Libanu ogłasza wybory parlamentarne co 4 lata. Terminowo najbliższe wybory parlamentarne miały odbyć się w 2013 r. Jednak wtedy libański parlament przedłużył swoją kadencję jeszcze o rok, gdyż uznał, że przeprowadzenie wyborów jest niemożliwe „ze względów bezpieczeństwa”. Przedłużona kadencja parlamentu skończyła się w listopadzie 2014 roku i wtedy prezydent powinien ogłosić wybory. Jednak kadencja prezydenta – Michela Sulaimana – zakończyła się w maju 2014 roku i w rezultacie nie było już osoby, która mogłaby ogłosić wybory – najpierw parlament powinien wybrać nowego prezydenta. Jednak tu pojawił się problem, bo liczne partie nie mogły dojść do porozumienia (przypominam, że w Libanie to parlament wybiera prezydenta). Ostatecznie parlament znowu przedłużył swoją kadencję, a prezydenta wybrano dopiero w 2016 roku – został nim Michel Aoun z Wolnego Ruchu Patriotycznego. Podsumowując, wybory w Libanie opóźniły się aż o 5 lat.

Michel Aoun - autor: Imadmhj, commons.wikimedia.org

Przed wyborami

W okresie przedwyborczym pojawiały się różne analizy tego jak mogą ułożyć się wyniki najbliższych wyborów. Duża część osób twierdziła, że Libańczycy będą głosować przeciwko Hezbollahowi, bo są już zmęczeni wojną w sąsiedniej Syrii, w której przecież ogromną rolę odgrywa, wspierany przez Iran, Hezbollah.

Z drugiej strony mówiło się także, że rządzący sojusz 14 marca nie może liczyć na zbyt duże poparcie. Libańska gospodarka jest w bardzo słabej kondycji - zadłużenie sięga 150% PKB. W dodatku kraj ma ogromne problemy z gospodarką energetyczną, gdyż w efekcie wojny domowej i walk z Izraelem duża część lokalnej infrastruktury energetycznej została zniszczona - w praktyce przekłada się to na częste przerwy w dostawie prądu. Jednym z punktów zapalnych anty-rządowych nastrojów jest 1 mln syryjskich uchodźców, którzy przebywają obecnie w Libanie. O ile na początku Libańczycy byli przyjaźnie nastawieni do uciekających przed wojną Syryjczyków, to teraz nastroje te uległy zmianie. Wojna w Syrii trwa już siódmy rok i nadal nie widać jej końca, a rząd libański nie wie co robić z uchodźcami.

Ponadto jest także inny, nieco bardziej prozaiczny powód anty-rządowych nastrojów – śmieci. W ostatnich latach libańskie ulice pokryły się setkami odpadów. Jest to rezultat podziałów w rządzie (o tym jeszcze będzie mowa), który nie potrafi zapewnić odpowiedniej ilości wysypisk śmieci. Na fali anty-rządowych protestów dotyczących śmieci, młodzi Libańczycy zaczęli tworzyć różne organizacje np. „You Stink!”, które szybko stały się swoistymi platformami politycznymi - osoby znane z ruchu "anty-śmieciowego" zapowiedziały swój start w nadchodzących wyborach. Część obserwatorów twierdziła, że właśnie takie obywatelskie inicjatywy mogą być swoistym „game-changerem” i zdobyć dużą część mandatów w przyszłym parlamencie.

W 2017 roku nastąpiła także duża zmiana gdy idzie o libański system wyborczy. Parlament przegłosował zmianę ordynacji wyborczej. Dotychczas obowiązywała ordynacja większościowa. Kraj był podzielony na 23 okręgi wyborcze Każdy okręg miał przypisaną do siebie liczbę mandatów dla poszczególnych mniejszości. Wyborcy głosowali na listy wyborcze a nie na konkretnego polityka. Jeśli np. w danym okręgu przewidziano 3 mandaty dla Szyitów to partia, która zdobyła najwięcej głosów automatycznie zdobywała wszystkie 3 mandaty. Po zmianach w Libanie obowiązuje system proporcjonalny. Zwycięzca nie bierze już wszystkiego, lecz mandaty dzieli się wśród polityków proporcjonalnie do uzyskanych wyników. W teorii system ten ma ograniczyć „sekciarskość” libańskich wyborów i zwiększyć szanse kandydatów niezależnych na wejście do parlamentu.

Protestujący Libańczycy - autor: Houssein, flickr.com

Wyniki

Wyniki ostatnich wyborów pokazały, że przedwyborcze analizy nie były zbyt wiele warte a libańska polityka nie da się „zamknąć” w raz utartych schematach.

Największym wyborczym zaskoczeniem było zwycięstwo "Sojuszu 8 marca", któremu przewodzi Hezbollah. Razem "Sojusz" zdobył aż 85 mandatów, co oznacza zyskanie aż 27 miejsc w parlamencie w porównaniu do poprzednich wyborów. Hezbollah i sojuszniczy Amal mocno zjednoczyły szyickich wyborców zdobywając aż 90% głosów wszystkich libańskich szyitów. Ponadto ku zaskoczeniu wielu osób "Sojusz 8 marca" zdobył mandaty w wielu okręgach, gdzie historycznie nie miały dużego poparcia np. sunniccy kandydaci Sojuszu 8 marca wyszarpali dwa mandaty party Haririego w Bejrucie, który uważany jest za bastion "Ruchu Wolności". Z drugiej strony "Sojusz 8 marca" stracił dwa mandaty w dolinie Bekaa – uznawanej za matecznik Hezbollahu.

Szczególnie zaskakująca jest spektakularna porażka premiera Harirego. Co prawda po awanturze w KSA, gdy Saudowie zmusili go do dymisji, jego poparcie nieco spadło, ale chyba nikt z jego współpracowników nie spodziewał się, aż tak słabego wyniku. „Ruch Wolności” stracił aż 7 mandatów i obecnie posiada ich już tylko 19. Mimo znacznego spadku poparcia, partia Haririego nadal pozostaje najsilniejszym ugrupowaniem sunnickim.

Ciekawe roszady nastąpiły także wśród chrześcijańskich wyborów. Wolny Ruch Patriotyczny, który pozostaje w sojuszu z Hezbollahem, zdobył 20 mandatów. Tymczasem lokalny, także chrześcijański, rywal – Siły Libańskie (sojusznik Haririego) – zdobyły aż 15 mandatów. Tym samym Siły Libańskie prawie zdublowały swoje dotychczasowe poparcie. Za poprzedniej kadencji (2009-2018) Wolny Ruch Patriotyczny odgrywał dużą rolę w libańskiej polityce, gdyż politycy tej partii uważali się za wyłącznych reprezentantów społeczności chrześcijańskiej. Teraz jednak pozycja WRP została mocno podkopana przez Siły Libańskie, które z pewnością będą chciały skapitalizować swój wyborczy sukces. Oznacza to, że wkrótce mogą czekać nas ciekawe szachy w libańskim rządzie – zarówno WRP jak i Siły Libańskie będą chciały zdobyć jak najwięcej stołków ministerialnych przeznaczonych dla chrześcijan (o religijnych podziałach w rządzie będzie jeszcze mowa).

Jeśli idzie o kandydatów niezależnych, związanych z ostatnimi protestami (np. You Stink!), to startowali oni z list wyborczych "Jesteśmy tutaj dla Narodu" - lista stworzona specjalnie na potrzeby tych wyborów. Mimo tego, że część osób wieściła upadek establishmentu, to w praktyce tylko 1 mandat padł łupem ruchu obywatelskiego. Zdobyła go znana prezenterka telewizyjna Paula Yacoubian (Ormianka). Pokazuje to, że póki co Liban nie jest jeszcze gotowy na społeczeństwo obywatelskie.

Zaskoczeniem była także niska frekwencja wyborcza – 49%. Była to frekwencja niższa niż w poprzednich wyborach w 2009 roku, gdy wyniosła prawie 55%. Przed wyborami szacowano, że frekwencja może być bardzo wysoka, gdyż były to pierwsze wybory od 9 lat. Jednak rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Tak niska frekwencja prawdopodobnie spowodowana jest tym, że libańska scena polityczna jest mocno scementowana i na listach wyborczych można cały czas odnaleźć głównie stare, znane nazwiska – jeśli nawet pojawiają się jakieś zmiany, to na takiej zasadzie, że zamiast ojca startuje syn.

Flaga Hezbollahu w Baalbek - autor: yeowatzup, flickr.com

Co wyniki wyborów oznaczają dla samego Libanu?

Wyniki wyborów wskazują, że przyszłe negocjacje dotyczące obsady nowego rządu będą bardzo trudne. Zwycięska "Koalicja 8 marca", której przewodzi Hezbollah, nie ma prawie żadnych szans na utworzenie własnego rządu. Wynika to z tego, że tak jak już wcześniej wspomniałem, libańska konstytucja wymaga, aby premier był Sunnitą. Tymczasem w "Sojuszu 8 marca" sunnici stanowią tylko mały procent – sojusz jest złożony głównie z szyitów z Hezbollahu i Amalu oraz chrześcijan z Wolnego Ruchu Patriotycznego. Mimo, że sunnicka partia dotychczasowego premiera Haririego straciła aż 7 mandatów, to nadal pozostaje najsilniejszym sunnickim ugrupowaniem, z którym trzeba się liczyć. Co by nie mówić o Haririm, to cieszy się on dużym poparciem Zachodu, za czym idą duże środki finansowe – tylko w 2014 roku zagraniczna pomoc wyniosła aż 10% libańskiego PKB.

Zdaje się, że Hezbollah zdaje sobie sprawę z wyzwania, jakim jest powołanie rządu w obecnych warunkach. Świadczy o tym wypowiedź Nasrallaha, który jeszcze przed ogłoszeniem oficjalnych wyników wyborów wezwał wszystkie partie do "niezwłocznej współpracy przy tworzeniu nowego rządu". O ile kandydatura Haririego na premiera jest w zasadzie przesądzona, to już sama obsada pozostałych stanowisk ministerialnych nie jest taka pewna. Tegoroczne wybory doprowadziły do dużych – nawet jak na warunki libańskie – podziałów. Chrześcijański Wolny Ruch Patriotyczny, który stoi po stronie Hezbollahu, z pewnością będzie chciał co najmniej utrzymać liczbę swoich ministrów. Z drugiej strony, także Siły Libańskie (chrześcijanie), które stoją po stronie Haririego, będą chciały zwiększyć swoje wpływy w rządzie.

W tym miejscu trzeba jeszcze wskazać, że Hezbollah wraz z sojusznikami będzie chciał otrzymać co najmniej 1/3 +1 tek ministerialnych w przyszłym rządzie. Dlaczego akurat właśnie 1/3+1? Związane jest to z libańskim prawem, które wymaga aby wszelkie ważne decyzje (np. budżet) były przegłosowywane w rządzie większością kwalifikowaną 2/3. Mając 1/3 +1 tekę "Sojusz 8 marca" będzie w stanie zablokować każdą decyzję przyszłego rządu, która będzie nie po jego myśli. Przy czym formuła 1/3+1 to absolutne minimum – Sojusz 8 marca jest świadomy swojego zwycięstwa i będzie naciskał na przyszłego premiera, aby dostać jak najwięcej stanowisk ministerialnych.

Warto jeszcze wskazać, że kluczowe znaczenie przy tworzeniu nowego rządu mają także podziały religijne. Porozumienie z Taif z 1989 przewiduje że na wszystkich najwyższych stanowiskach zapewniona będzie równa reprezentację wszystkim mniejszościom religijnym. Co prawda nie ma tu mowy o równym podziale stanowisk w rządzie, jednak drogą zwyczaju przyjęło się że teki ministrów są równo dzielone między chrześcijan i muzułmanów (były od tego małe wyjątki).

Podsumowując, już teraz widać że negocjacje dotyczące utworzenia przyszłego rządu będą długie i bardzo trudne. Nawet jeśli libańscy politycy dogadają się co do obsady rządu, to mało prawdopodobne, że rząd ten będzie bardziej efektywny niż dotychczasowy, który nie radził sobie z podstawowymi problemami kraju. Nie radził sobie, gdyż był zbyt podzielony na małe, walczące między sobą frakcje, które nie mogły dojść do porozumienia nawet co do takich banalnych kwestii jak gospodarka odpadami.

Parada Hezbollahu w Libanie - autor: khamenei.ir

Co wyniki wyborów oznaczają dla Izraela?

Izraelski minister obrony Awigdor Lieberman stwierdził, że wyniki wyborów w Libanie oznaczają „nową rzeczywistość” i że od teraz libańskie wojsko będzie bezpośrednio dowodzone przez Nasrallaha. Natomiast izraelski minister oświaty Naftali Bennet napisał na Twitterze „Lebanon=Hezbollah”. Słysząc taką retorykę wiele osób może uznać, że Liban znalazł się na krawędzi żydowskiej inwazji.

Prawda jednak wydaje się nieco inna. Tak jak już wspomniałem, rozdrobnienie polityczne w Libanie, może doprowadzić do politycznego kryzysu. Moim zdaniem taki scenariusz jest w interesie Izraela. Polityczny ferment doprowadzi do tego, że Liban nie będzie w stanie odgrywać żadnej istotnej roli w regionie. Natomiast główne wysiłki Hezbollahu zostaną skupione na politycznej walce o władzę. W związku z tym, izraelska inwazja wydaje się mało prawdopodobna, lecz nie można jej wykluczyć. Jeśli Izrael chce wejść do Libanu to właśnie teraz istnieje ku temu idealny moment. W obecnych warunkach Izrael nie musiałby silić się na operacje false flag, lecz mógłby uzasadnić swój atak na Liban „wyborczym zwycięstwem terrorystycznego Hezbollahu”. Jak będzie? Ciężko powiedzieć.

Osobiście uważam, że Izrael za większe zagrożenie niż wpływy Hezbollahu w Libanie, uznaje irańskie wpływy w Syrii. Jeśli Izrael zaatakowałby Liban to tylko chwilowo osłabiłby Hezbollah, który zaraz znowu urósłby w siłę dzięki irańskiemu wsparciu. Natomiast gdyby Izrael zniszczył irańskie wpływy w Syrii to nie dość, że pozbyłby się zagrożenia czyhającego pod wzgórzami Golan, ale także znacznie utrudniłby irańskie dostawy sprzętu dla Hezbollahu. Walka z Hezbollahem w Libanie – bez walki z Irańczykami w Syrii – jest jak ucinanie głowy hydrze – ta momentalnie odrośnie.

Żołnierze IDF na chwilę przed rozpoczęciem operacji "Protective Edge" w strefie Gazy - autor: idfonline, flickr.com

-----------------------------------------------
Po więcej podobnych historii, zapraszam do:
- archiwum
- obserwowania tagu #lagunacontent
- polubienia strony na facebooku.

#bliskiwschod #geopolityka #gruparatowaniapoziomu #steemit #liban #izrael #syria - wyjątkowo, bo uważam że was to zainteresuje #lagunacontent pokaż całość

źródło: steemit-production-imageproxy-thumbnail.s3.amazonaws.com

Widzę, na wykopie zdziwienie jak to ten wspaniały Doanld Dżej Tramp, który miał wprowadzić nową jakość w polityce, mógł podjąć tak głupią decyzję i popiera jeszcze agresywniejszą politykę Izraela na Bliskim Wschodzie. Wszystkim zawiedzionym pragnę przypomnieć, że to w sumie nic nowego, pomimo faktu, że większość amerykańskich Żydów popiera demokratów to i tak najsilniejsze oparcie zawsze mieli w Republikanach i to właśnie republikańskie rządy odpowiedzialne są za to jaką pozycję i swobodę w działaniach ma dziś Izrael. Ktoś może wspomnieć o nalotach za czasów Obamy, owszem, zdarzały się, ale nie można zanegować faktu, że stanowisko USA wtenczas było mimo wszystko bardziej zachowawcze, a Amerykanie przynajmniej stwarzali pozory, że chcą pokoju, teraz, za rządów Trumpa, mamy kolejną destabilizację, która nam, Europejczykom, nie przyniesie nic dobrego, czyli imperialistyczne neokony w najlepszym wydaniu ¯\_(ツ)_/¯

pokaż spoiler Na szczęście USA to zdychające mocarstwo i za kilkanaście lat, skończą się rządy świeckich mesjanistów głoszących nauki liberalizmu, i bardzo kurwa dobrze.


#4konserwy #neuropa #syria #bliskiwschod #bekazprawakow #trump #usa pokaż całość

Odpicowana ISISmańska Pepesza z celownikiem kolimatorowym, flagą Państwa Islamskiego na magazynku i... z chwytem przednim z kawałka kręgosłupa.

#bron #gunboners #strzelectwo #militaria #terroryzm #bliskiwschod #ciekawostki

źródło: neMrmkv.jpg

Turecki minister gospodarki powiedział, że Turcja nadal będzie handlowała z Iranem - nawet jeśli USA ponownie nałoży sankcje na Teheran. Przy czym z tej wypowiedzi wynika, że respektowane będą już zawarte umowy, nie wiadomo czy Turcja zdecyduje zawrzeć się jakiekolwiek nowe umowy z Iranem.

http://www.hurriyetdailynews.com/turkey-will-continue-to-trade-with-iran-minister-131536
#bliskiwschod #iran #lagunacontent pokaż całość

źródło: i.hurimg.com

Od 24 czerwca saudyjskie kobiety będą mogły legalnie jeździć samochodami. ( ͡° ͜ʖ ͡°)
http://www.hurriyetdailynews.com/saudi-says-to-lift-driving-ban-on-women-june-24-131504
#bliskiwschod #arabiasaudyjska #lagunacontent pokaż całość

źródło: i.hurimg.com

#isis #terroryzm
Dziś w nocy część więźniów powiązanych z ISIS przejęła kontrolę w więzieniu w Indonezyjskim mieście Depok.
Słowo ode mnie - mieszkam w Depoku, jest to 1.5 milionowe miasto na przedmieściach stolicy Dżakarty, w pobliżu centrum miasta, w dość ruchliwym miejscu znajduje się baza wojskowa sił antyterrorystycznych, a na jej terenie wybudowano areszt i więzienie dla najgroźniejszych przestępców oskarżonych o terroryzm. Cała baza otoczona jest wysokim murem i wieżyczkami strażniczymi, a w zeszył roku przed wjazdem na jej teren zainstalowano zasieki z druku kolczastego. W pobliżu bazy są dwa duże uniwersytety, kościół, buddyjska świątynia, kilka meczetów i McDonald. Strażnikami w więzieniu są antyterroryści.
Wtorek, 21.30 czasu lokalnego miało dość do awantury między osadzonymi, a strażnikami. W jej wyniku aresztanci wyrwali broń strażnikom, ukradli też broń z magazynu i zabarykadowali się wewnątrz. Powodem awantury miało być to, że strażnicy odmówili wydania osadzonym jedzenia dostarczonego przez ich rodziny.
Wtorek 23.20, komendant policji potwierdził informację o problemach w więzieniu, w tym czasie wewnątrz cały czas trwały starcia między więźniami a strażnikami
Środa 0.05, policja zarządza 200 metrową strefę buforową wokół więzienia, zamknięto część dróg w okolicy i ewakuowano okolicznych mieszkańców. Na instagramie pojawił się livestream prowadzony przez terrorystów. Widać na nim uzbrojonych w broń napastników, na Twitterze zaczęły krążyć zdjęcia rannych oraz zabitych. Pojawia się nieoficjalna informacja o przynajmniej 10 zabitych
Środa 0.35, zapada decyzja o rozciągnięciu strefy buforowej na znajdujące się w pobliżu kościół, buddyjską świątynię, uniwersytet oraz szpital.
Środa 1.07, policja wydaje oświadczenie i oficjalnie potwierdza, że wewnątrz doszło do strzelaniny, jednocześnie stwierdza, że nikt nie ma ofiar śmiertelnych a jedynie ranni, a live na Instagramie i wszystkie zdjęcia to fake news i pochodzą z innych zdarzeń
Środa 2.15, na miejscu pojawiają się żołnierze z długą bronią, ubrani w kamizelki kuloodporne i hełmy
Środa 5.30, policja zamknęła całkowicie ruch w okolicy również dla pieszych i pojazdów komunikacji publicznej. Od tej pory nikt poza policjantami nie może zbliżyć się do budynku
Środa, 7.39 pojawiło się kolejne oświadczenie policji o prowadzonych negocjacjach, informacja o zabitych i rannych nadal jest dementowana.
Przez kolejnych parę godzin dziennikarze raportują, że na teren jednostki cały czas wjeżdżają karetki pogotowia, pojawiły się również informacje o dwóch samochodach Inafis - wydziału policji zajmującego się badaniem miejsc zbrodni, co może świadczyć o ofiarach śmiertelnych. ISIS przyznaje się do zorganizowania akcji.
Środa, 15.00 pojawia się informacja o 6 osobach zabitych, jednym terroryście i 5 strażnikach. W momencie gdy to publikuję nadal jeden strażnik jest przetrzymywany i wciąż trwa akcja.
18.20 czasu lokalnego - właśnie pojawiła się informacja, że w okolicy było słychać strzały, a ulice nadal są zamknięte dla ruchu.

Dodaje tagi #bliskiwschod i #syria Mam nadzieję, że nikt się nie obrazi, te tagi obserwuje więcej osób zainteresowanych konfliktami i isis

@rybak_fischermann wrzuciłem poprawione ponownie pokaż całość