145/145

Stefan Napierski - Koniec podróży

Od gwiazd, od rzek, od statków odwróciłem oczy,
Pośród winnic zielonych gęste dymy płyną,
Z splątanych linij prostą wypłynąłem linją:
Znów chłodny smutek miasta piersi moje tłoczy.

Jakże w świateł tych zimnych powiedzieć ulewie,
Na popiół sztuczne słońca gdy palą reklamy,
Że pod gwiazdami nigdzie ojczyzny nie mamy,
Że szukać przestaliśmy... Jak powiedzieć, nie wiem.

Źrenice z oczodołów żywy blask wyżera,
W puste jamy dalekie znówPokaż całość

144/ꝏ

Włodzimierz Perzyński - Sąd

Chciałbym widzieć ten dzień, w którym umrze świat,
gdy ziemia, martwa bryła lodu, spadnie na słońce,
kiedy ogniem czerwonym zapalą się gwiazdy śpiące
i czas będzie się w trumnę z płomieni kładł.

Ten wielki, święty dzień, w którym Neron-Bóg
spojrzy na pożar swej romy i rozkaże
pójść hufcom archanielskim za najdalsze cmętarze
z krzykiem zmartwychwstania w planet płonących stóg...

Widzę go... Widzę... Oto usiadł na królewskim tronie,Pokaż całość

143/ꝏ

Pierre de Ronsard - Sonet VIII [Wstań, pieszczotko, wstań z łoża!] (tłum. Jan Mieczysławski)

Wstań, pieszczotko, wstań z łoża! bardzoś mi leniwa:
Wesoła pieśń skowronka już w niebo się wzbiła
I z krzaka cierniowego słodko przedzwoniła
Stęsknionego słowika skarga pieszczotliwa.

Wstań! zobaczysz jak w perłach błyszczy trawka tkliwa,
Jak się róża twa pączki nowymi spłoniła,
I śliczne twe goździki, które napoiła
Wodą, wczoraj o zmierzchu, dłoń twa tak troskliwa.

Wczora, spaćPokaż całość

142/ꝏ

Władysław Orkan - Zadumanemu nad otchłanią...

Zadumanemu nad wieczności mrokiem,
Pochylonemu nad otchłanią czarną,
Cóż ci się z życia wyda dość głębokiem,
Jaka roztocz nie marną?

Próżne twym oczom głębnym pokuszenie —
Igraszka barw na roztoczonej wstędze —
Zechcesz-li czytać swoje przeznaczenie
W tej małoważnej księdze?

Jak kamień leci myśl twoja w bezedna —
Ciśnięta raz, przez wieczność całą spada —
Czemuż więc trwoży się próżno myśl biedna,
Iż dno niePokaż całość

141/ꝏ

Ludwik Kondratowicz (Wł. Syrokomla) - [Wlazł kotek na płotek i mruga...]

„Wlazł kotek na plotek i mruga,“
Piękna to piosenka, niedługa,
My temu chytremu kotkowi
I sami odmrugnąć gotowi. —
A żaden nie zgadnie, nie zoczy,
Co sobie powiemy przez oczy:
Tak mrugnie figlarnie i zdradnie,
Że człowiek sam sobie nie zgadnie,
W tem sekret, w tem cała zasługa:
„Wlazł kotek na płotek i mruga.“

Ej kotku, ty kotku filucie!
CzyPokaż całość

140/ꝏ

Oscar Wilde - Vita nuova (tłum. Jan Kasprowicz)

Stałem nad morza bezowocną tonią:
Twarz mą i włosy skrapia rozbryzg fali;
Dzień konający purpurą się pali
Długich promieni; wichry groźnie dzwonią.

Krzyk mew ku brzegu przypływa z oddali —
«Biada!» zawołam z uznojoną skronią,
«Te puste pola ziarn mi nie wyłonią,
Choć na mój Żywot ciągły trud się wali!»

Sieć ma porwana, a jednak raz jeszcze
Chcę ją zarzucić; może mnie wybawiPokaż całość

139/ꝏ

Jarosław Lipszyc - 1+1=11

za słowa która spada jak spadają ptaki
piszę sprzeczne zdania i nie ma jak i gdzie
zarządzić i zażądać
z zamysłu wytoczyć jak proszę grzecznie
sie wie

są wierne i zawsze mówią to samo
jak klocki którym ktoś zabrał projektanta rojeń
są wierne i zawsze mówią to samo nawet przed sądem

kiedy je połączyć nitką chirurgiczną
ostrożnie
sypią znajomych i moje sny
rozsyłają smsami i patrzą jakbyPokaż całość

138/ꝏ

Adam Mickiewicz - Snuć miłość...

Snuć miłość, jak jedwabnik nić wnętrzem swem snuje,
Lać ją z serca, jak źródło wodę z wnętrza leje,
Rozwijać ją, jak złotą blachę, gdy się kuje
Z ziarna złotego, — puszczać ją w głąb, jak nurtuje
Źródło pod ziemią, — w górę wiać nią, jak wiatr wieje,
Po ziemi ją rozsypać, jak się zboże sieje,
Ludziom piastować, jako matka swych piastuje.

Stąd będzie naprzód moc twa,Pokaż całość

137/ꝏ

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska - kula rewolweru

ileż to głów uczonych
męczy się i poci
nad konstrukcją torpedy
do śródgwiezdnej jazdy
nie wiedzą że mam w ręku
uproszczony pocisk
który mnie w każdej chwili
wystrzeli na gwiazdy

#codziennapoezja #poezja #literaturapolska

Pokaż spoiler

136/ꝏ

Maximilian Bern - Trzech muzykantów (tłum. Ernest Buława)

Zapada wieczór — — przed jesieni stworem
Spłoszone listki ze szmerem uchodzą,
Z dalekiej drogi, w noc, dębowym borem,
Trzej muzykanci wędrowni przechodzą...

Grajkowie kroczą, znużeni pochodem,
A młody skrzypek boleścią złamany
Bo ledwie przebrzmiał dzwonów korowodem
Pogrzeb bogdanki, tak mu ukochanej...

Z starego dębu zielonej dąbrowy
Wygląda mały Jezusik drewniany,
Klęcząc kędziory, jasnej, młodzian głowy
Schyla w modlitwie za duszę kochanej...

IPokaż całość

135/ꝏ

Percy Bysshe Shelley - Ozymandyas (tłum. Adam Asnyk)

Podróżnik wracający z starożytnej ziemi
Rzekł domnie: — Nóg olbrzymich z głazu dwoje sterczy
Wśród puszczy bez tułowia. W pobliżu za niemi
Tonie w piasku strzaskana twarz. Jej wzrok szyderczy,

Zacięte usta, wyraz zimnego rozkazu —
Świadczą, iż rzeźbiarz dobrze na tej bryle głazu
Odtworzył skryte żądze, co, choć w poniewierce,
Przetrwały rękę mistrza i mocarza serce.

A na podstawie napis dochował sięPokaż całość

134/ꝏ

Zenon Przesmycki - Quo?

Wciąż idziem naprzód — i nasze zdobycze
Olbrzymią górę do dzisiaj już tworzą.
Gdy z jej wierzchołka stopnie chwały liczę,
Blask ich olśniewa oko me swą zorzą.

A jednak człowiek wciąż skuty obrożą
Niewiadomości. Przyrody oblicze
Do dziś ukryte — i ludy się korzą
Przed niewiadomem. Bogiem — tajemnicze.

Dokąd-że biegniem? i czyliż bez końca
Drabina, która nas wiedzie do słońca?
Wiecznie-ż przed nami będzie niezliczoność?

OPokaż całość

133/ꝏ

Władysław Sebyła - Śmierć fletu

To już ostatni szum, to flet już kona,
Zabrakło krwi i serca skórczów nieustannych.
Cicho się sączy krew z otwartej rany,
I szumi szum najlżejszy na najwyższych tonach.

Zachodni wiatr kołysze wierzbę pustą.
Kołuje niebo młyńskim głazem przywalone.
Już niema czego pić zielonym ustom.
To już ostatni szum; to flet już kona.

#codziennapoezja #poezja #literaturapolska #sebyla

Pokaż spoiler

132/ꝏ

William Shakespeare - Sonet 60 (tłum. Jan Kasprowicz)

Jak szumne fale do morskiego brzegu,
Tak do swych kresów płyną nasze chwile;
Niema przystanku w tym mknącym szeregu:
Jedna przed drugą w równej dąży sile.

Wszystko, co wyszło ze światłości łona,
Dojrzewa, w blaskach coraz większych rośnie,
Aż ich promienie ciemna noc pokona:
Czas swoje dary niszczy bezlitośnie.

Czas kosą swoją młode ścina kwiaty,
Czas bruzdy ryje na piękności czole,
Cuda przyrodyPokaż całość

131/ꝏ

Tadeusz Gajcy - Hymn do światła

Gotowe są mury miasta. Czekają ciemne katedry,
domy rozpusty i place, na których błędni prorocy
ścieżki prostują twoje.
Tramwaj już węszy w ulicy, kina szaleją prędzej
i rzemyk rozplata wodzowi bohater wśród krzyków miłosnych.

Z trąb zachłannie szerokich #!$%@?ą orkiestry
noc głęboką i lany spokojnych tło.
Gotowe są mury Jerycha. Na miasto ubogie w przestrzeń
nim się powietrze rozszerzy w wieczność nadmierną — zstąp.

ZstąpPokaż całość

130/ꝏ

Władysław Bełza - Święty Mikołaj, patron dzieci

Święty Mikołaj w niebie siedzi,
I w chwale boskiej jasno świeci;
Lecz siwą głowę z dawna biedzi,
Z czem też na ziemię iść do dzieci,
Do których schodzi on czasami,
Z błogosławieństwem i z darami.

A tam, w tym ślicznym, cudnym raju,
Jest ogrodniczkiem anioł mały;
Ten rzekł: »Patrz Święty Mikołaju,
Rajskie jabłuszka już dojrzały!...«
Święty z uciechy musnął wąsa,
I sam je zPokaż całość

129/ꝏ

Johann Wolfgang von Goethe - Wezwanie do Neapolu (tłum. Adam Mickiewicz)

Znasz li ten kraj,
Gdzie cytryna dojrzewa,
Pomarańcz blask
Majowe złoci drzewa?
Gdzie wieńcem bluszcz
Ruiny dawne stroi,
Gdzie buja laur
I cyprys cicho stoi?
Znasz li ten kraj?...
Ach! tam, o moja miła!
Tam był mi raj,
Pókiś ty ze mną była!

Znasz li ten gmach,
Gdzie wielkich sto podwoi,
Gdzie kolumn rząd
I tłum posągów stoi?
A wszystkiePokaż całość

128/ꝏ

Ludwik Maria Staff - Jeszcze raz do ludzi smutnych

Taka to i śmierć będzie, jakie życie było:
Do połowy mazgajska — głupia do połowy,
Maruderka płaksiwa, dotknięta bezsiłą,
Podziwiająca z lękiem gest renesansowy.

Taka śmierć w gnuśnem łożu wygodnego puchu,
Przy świątobliwej zgrai litanjach i szlochu,
Pośród ciężkiego gromnic i lekarstw zaduchu
Uwieńczy marne życie marnego motłochu.

O takiej śmierci powie nie wieść; zwykła plotka;
A nie żal, lecz gadulstwo będziePokaż całość

127/ꝏ

Bolesław Leśmian - Róża

Czym purpurowe maki
Na ciemną rzucał drogę?
Sen miałem, ale — jaki? —
Przypomnieć już nie mogę.

Twojeż to były usta?
Mojeż to były dłonie?
Głąb’ sadu mego — pusta,
We wrotach — księżyc płonie.

Dni się za dniami dłużą,
Noce — w jeziorach witam...
Kiedy ty kwitniesz, różo?
— »Ja nigdy nie zakwitam«...

— »Ja nigdy nie zakwitam«...
Twójże to głos, o, różo?
Słowo po słowiePokaż całość

126/ꝏ

Henryka Łazowertówna - Zatęskniłam...

Zatęskniłam do jakiegoś rozstania,
do jakiegoś gorzkiego odejścia — —
W nocy wabią mnie cichem wołaniem
nieznajome, dalekie miejsca...

Zatęskniłam do obcości i chłodu,
do drętwoty okrzepłej i sennej —
do jakiegoś pustego ogrodu,
do milczących, zatrzaśniętych okiennic...

Do zgubionych, poplątanych dróżek,
do pożółkłych, bezlistnych badyli,
do maleńkiej, przygasłej kałuży,
która niebo odbijać się sili —

do jakiegoś drzewa samotnego,
co na wietrze musi giąć się iPokaż całość