#tworczoscwlasna #rysunek #rysujzwykopem #demonologia #fantastyka

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: FB_IMG_1605599897335.jpg

#okultyzm #demonologia #satanizm #bekazkatoli

#codziennydemon do subowania/czarnolistowania

1/72

przyjmuję zamówienia na wywoływanie konkretnego demona - nie dyskryminuje żadnych demonów. oferuje wywoływanie demona pod konkretnym adresem i z instrukcjami co ma robić.

BAEL - Pierwszym głównym duchem jest król rządzący wschodem, nazywany Baelem. Potrafi on sprawić, że jest się niewidzialnym. Włada 66 legionami duchów piekielnych. Przyjmuje różne kształty, czasem jest kotem, czasem ropuchą, czasem człowiekiem, a równie często wszystkimi trzema. Głos ma chrapliwy. Ten, kto go wzywa, powinien mieć ze sobą jego znamię na lamenie. Inaczej, duch ten może mu się nie podporządkować.

krzyczymy na cały głos przez otwarte okno xD:

Oel wawini od zodakame, Ilasa gahe Bael; od elunusahe
woresaji IAIDA, gohusa pudżio ilasa, darebesa! do-o-i-ape
Beralanensis, Baldachiensis, Paumachia, od Apologiae Sedes: od
mikalazodo aretabasa, gahe mire, Lichidae od no-quodi salamanu
telokahe: od tabaanu otahila Apologiae do em Poamala, oel wawini -
ilasa od zodakame! Od elanusahe woresaji IAIDA, gohusa pudżio
ilasa, darebesa! do-o-i-ape totza dasa kameliatza od asa, kasareme
tofajilo toltoregi darebesa. Pilahe, Oel, dasa Iada e-oela azodiazodore
Iada, dasa i qo-a-al marebe totza dżidżipah, larinudżi - ilasa do-o-i-ape
dasa i salada mikalazodo Iada, El, mikalazodo od adapehaheta, ilasa
gahe Bael. Od oel gohusa pudżio ilasa, darebesa do-o-i-ape totza
dasa kameliatza od asa; od do womesargi, do-o-a-inu Iada. Pilahe do-o-i-ape
Adonaj, El, Elohim, Elohi, Eheje Aszer Eheje, Zabaot, Elion,
Jah, Tetragrammaton, Szaddaj, Enajo Iada Iaida, oel larinudżi - ilasa;
od do - wamepelifa gohusa, darebesa! ilasa gahe Bael.
Zodamran ka - no-quoda ole oanio asapeta komselahe azodiazodore
olalore od fetahe-are-zodi.. Od do-o-i-ape adapehaheta
Tetragrammaton Jehowohe, gohusa, darebesa! soba sapahe elanusahe
nazoda poilape, ozodongon kaelzod holado, peredżie dżie - jalpon;
kaosaga zodakare do - gizodjazoda, od tofadżilo salamanu pe-ripesol,
od kaosadżi, od faoredżita oresa kahis ta gizodjazod, od kahis do -
mire, od oukaho do - koraxo. Niisa, eka ilasa gahe Bael ole
oanio: christeos faoredżita afafa, imuamar laiada, od darabesa
nanaeel. Niisa, fetahe-are-zodi, zodamran pudżio ooanoan;
zodoredżie: darebesa dżidżipah! Lape oel larinudżi - ilasa do-o-i-ape
Iada Woanu dasa apila, Helioren. Darebesa dżidżipah, eka, do - miame
pudżio walasa, ta anugelareda zodamran uanoan: dodoredżie: gohola
laiada do - bianu od do - omepe! pokaż całość

źródło: farm5.staticflickr.com

W różnych serialach, filmach i książkach (Mistrz i Małgorzata, Supernatural, Sabrina) występują różne demony/diabły/archanioły i inne stworzenia. Często jest tak, że postacie o tych samich imionach są tymi samymi postaciami w tych produkcjach (głównie szatan, ale też różne demony i archanioły).
No i tak sobie myślę, że coś musi być źródłem i inspiracją dla twórców do tworzenia tych postaci, i tutaj nasuwa się moje pytanie - gdzie o tym wszystkim poczytać - kto jest kim?
Czy biblia jest dobrym źródłem takich informacji, Stary Testament, jest jakaś demonologia ogólna tak jak jest mitologia? Jakiś ogólny zbiór tych wszystkich rzeczy? Z tego co ogarniam to większość jest prawdopodobnie z chrześcijanizmu jednak, ale przecież nigdzie się o tym nie mówi, a gdzieś to być musi.
Wiele też jest pewnie niezgodnych z "prawdą" (w znaczeniu prawdy która została gdzieś kiedyś spisana i z której czerpią inspiracje twórcy seriali) i są wymyślone na bieżąco - np. Darkness jako siostra Boga w Supernatural.

Szukam jakiegoś źródła do poczytania, bo mitologia też jest przyjemną lekturą i myślę, że także to będzie fajne, ale czy coś takiego jest?

#supernatural #lucyfer #seriale #religia #biblia #demony #demonologia #mitologia #sabrina pokaż całość

#creepy
Na wstępie dodam, ze to wcale nie jest #pasta.
Ostatnimi dniami miewam ciężkie noce, śnią mi sie straszne rzeczy, przez które potrafię sie obudzić w srodku nocy. Dzisiejsza pobudka przebiła wszystko co najstraszniejsze. Nie potrafię dokładnie opisać tego snu, nawet nie wiem w jaki sposob nazwać niektóre rzeczy...

Na poczatku śnił mi sie mój facet, nasz pies i ja. Byliśmy gdzieś na dworze, gdy nagle przyblakalo sie do nas zwierzę przypominające z wyglądu sarnę lecz bylo ono duzo mniejsze i cale czarne. Wzielismy je do domu. Od tej pory zaczął sie koszmar w moim śnie. Pamiętam jak poszlam na spacer nad wode z tym zwierzęciem i chyba moim psem. Nagle zauważyłam, ze mojego psa nigdzie nie ma w pobliżu.

Nie potrafię sobie przypomniec kolejności i klatka po klatce rzeczy, ale w tym śnie to ja nieświadomie pomoglam sprzedać dusze swojego zwierzaka dla tego demona, ktory sie przyblakal. To on mnie zmusil. Byl tez pokój z niebieskimi ścianami, na ktorej byla prosto namalowana postać ludzika (glowa kolko, nogi kreski, wiecie o co chodzi) trzymająca sie za rękę z psem. Nagle namalowane oczy tego psa ze ściany zniknely i chlapnela na to krew.

Godzina 11:00 obudziłam się na plecach, nie moge sie ruszać, chce krzyczec nie moge wydać z siebie dźwięku, cały czas bylam pewna, ze mój facet leży obok, próbuje go uszczypnac. Nagle mnie wszystko puscilo, patrze a mój piesek leży obok i to jego próbowałam szczypac.

Mowie Wam Mirki, siedze teraz przy oknie i sie trzese ze strachu. Nigdy w zyciu nie mialam tak okropnie przerazajacego snu i takiej pobudki. Cala historia brzmi jak scenariusz do dobrego horroru. Nie wiem co mam o tym myslec i co z tym zrobic. Zdarza mi sie to zbyt czesto. Nie jestem ateistka, ale tez nie mam zdania na temat wiary w Boga. Nigdy nie wierzylam w takie creepy historie a teraz sama to przezywam. Co o tym myslicie? A moze mnie cos chce nawiedzic bo jestem po prostu slaba?
#creepy #creepystory #takbylo #truestory #sny #kosciol #katolicyzm #historia #sennajawie #demonologia #zalesie #prawdziwahistoria #sen #niewiemjakotagowac pokaż całość

źródło: 1540377408091.jpg

Prawda! Sam kiedyś próbowałem przywołać demona, na moje nieszczęście - udało mi się. Nie podam wam jednak inwokacji której użyłem, gdyż nie chcę abyście przechodzili przez to co ja.

Pewnej nocy jak już pisałem udało mi się go przyzwać, stawił się w moim pokoju, ciężko mi nawet opisać jak wyglądał, powiem tylko, że nie chciałbym już zobaczyć tego, co wtedy widziały me oczy. Demon usiadł na łóżku i spokojnym głosem przedstawił się - z wiadomych względów nie podam wam jednak jego imienia. Spytał czemu go wezwałem, a ja nie wiedziałem co odpowiedzieć, patrzyłem tylko na niego jak wystraszony szczeniaczek. Wtedy wstał i okazało się, iż jest gigantyczny, garbił się, aby zmieścić się w moim pokoju. Wydawało mi się, że zajmuje całe pomieszczenie, przytłaczał mnie swoją wielkością.

Skoro mnie już wezwałeś, to może masz jakieś pytanie, pytaj śmiało - rzekł spokojnym głosem. Zebrałem się w sobie i zadałem pierwsze pytanie jakie wtedy przyszło mi do głowy.

Spytałem demona: A srasz? Demon odpowiedział, że tak, czasami mu się zdarza, po czym zaczął się śmiać. Nie wytrzymałem i również wybuchnąłem gromkim śmiechem. Staliśmy tak i pękaliśmy ze śmiechu.

Gdy się uspokoiliśmy, demon spytał czy może skorzystać z komputera, odpowiedziałem, że pewnie, nie ma problemu. Demon odpalił kompa, wszedł na twarzoksiążkę i sprawdzał tam coś dość długo po czym pożegnał się i wyszedł.

Od tamtej pory nawiedzał mnie regularnie, zajmował komputer i opalał mnie ze szlugów. Naprawdę nie polecam. Ostrożnie z okultyzmem, z tego naprawdę nic dobrego nie wynika, możecie co najwyżej napytać sobie biedy.
#heheszki #pasta #demonologia #demony #okultyzm #religia #bekazkatoli #egzorcysta pokaż całość

źródło: demon_by_eemeling-d9tfrc6.jpg

Ja to mam farta... coś się przejadłem, generalnie wzdęcie męczy, ale ciągnę... byle do domu. Wchodzę do klatki, wciskam guzik od windy i poczułem, że nie wytrzymam. Puściłem baką... wróć! Bączura, takiego siarczystego, głębokim basem, że sam szatan wstał z tronu i zaczął bić brawo. Nagle dźwięk domofonu i słyszę kroki na schodach... starsza sąsiadka z góry. Jechała tak ze mną tą windą, grymas na twarzy i oczy mrużyła (pewno szczypało ostro jak śląskie powietrze), a ja stałem obok, cały na biało z kamienną twarzą (╯︵╰,)

#gownowpis #demonologia #gorzkiezale #truestory #zzyciamopsa pokaż całość

#okultyzm #demonologia

Pisze to dla przestrogi. Kedyś próbowałem przywołać demona, na moje nieszczęście – udało mi się. Nie podam wam jednak inwokacji której użyłem, gdyż nie chcę abyście przechodzili przez to co ja. Pewnej nocy jak już pisałem udało mi się go przyzwać, stawił się w moim pokoju, ciężko mi nawet opisać jak wyglądał, powiem tylko, że nie chciałbym już zobaczyć tego, co wtedy widziały me oczy. Demon usiadł na łóżku i spokojnym głosem przedstawił się – z wiadomych względów nie podam wam jednak jego imienia. Spytał czemu go wezwałem, a ja nie wiedziałem co odpowiedzieć, patrzyłem tylko na niego jak wystraszony szczeniaczek. Wtedy wstał i okazało się, iż jest gigantyczny, garbił się, aby zmieścić się w moim pokoju. Wydawało mi się, że zajmuje całe pomieszczenie, przytłaczał mnie swoją wielkością. Skoro mnie już wezwałeś, to może masz jakieś pytanie, pytaj śmiało – rzekł spokojnym głosem. Zebrałem się w sobie i zadałem pierwsze pytanie jakie wtedy przyszło mi do głowy. Spytałem demona: A srasz? Demon odpowiedział, że tak, czasami mu się zdarza, po czym zaczął się śmiać. Nie wytrzymałem i również wybuchnąłem gromkim śmiechem. Staliśmy tak i pękaliśmy ze śmiechu. Gdy się uspokoiliśmy, demon spytał czy może skorzystać z komputera, odpowiedziałem, że pewnie, nie ma problemu. Demon odpalił kompa, wszedł na twarzoksiążkę i sprawdzał tam coś dość długo po czym pożegnał się i wyszedł. Od tamtej pory nawiedzał mnie regularnie, zajmował komputer i opalał mnie ze szlugów. Naprawdę nie polecam. Ostrożnie z okultyzmem, z tego naprawdę nic dobrego nie wynika, możecie co najwyżej napytać sobie biedy.

#pasta #heheszki pokaż całość

Ru*ałka leśno-wodna.

#nsfw #natura #demonologia

źródło: fromapp.jpg 18+

#folklor #slowianie #demonologia #ciekawostki

Pewnie nie raz straszyli Was Babokami :)

Bebok (babok, w Wielkopolsce zwany bobokiem) – postać z polskich legend (m.in. śląskich), istota nadprzyrodzona, zjawa, straszydło związane z ciemnością. Według opowiadań beboki zamieszkują lasy, moczary, ciemne piwnice i tym podobne miejsca. Bebok jest, zwłaszcza na Górnym Śląsku, postrachem, którym rodzice straszą dzieci w celu ich zdyscyplinowania – stanowi przez to u nich źródło podświadomego i naiwnego lęku. Wzmianka o bobie znajduje się w pochodzącej z początku XVII wieku Peregrynacji dziadowskiej – według niej bobo miał bić dzieci i czynić w domu różne szkody. Można go było przebłagać ofiarą z żywności. Podobne potwory występują również w innych kulturach, na przykład angielski bogeyman, rumuński bau-bau czy irański lulu. pokaż całość

źródło: pu.i.wp.pl

Prawda! Sam kiedyś próbowałem przywołać demona, na moje nieszczęście - udało mi się. Nie podam wam jednak inwokacji której użyłem, gdyż nie chcę abyście przechodzili przez to co ja. Pewnej nocy jak już pisałem udało mi się go przyzwać, stawił się w moim pokoju, ciężko mi nawet opisać jak wyglądał, powiem tylko, że nie chciałbym już zobaczyć tego, co wtedy widziały me oczy. Demon usiadł na łóżku i spokojnym głosem przedstawił się - z wiadomych względów nie podam wam jednak jego imienia. Spytał czemu go wezwałem, a ja nie wiedziałem co odpowiedzieć, patrzyłem tylko na niego jak wystraszony szczeniaczek. Wtedy wstał i okazało się, iż jest gigantyczny, garbił się, aby zmieścić się w moim pokoju. Wydawało mi się, że zajmuje całe pomieszczenie, przytłaczał mnie swoją wielkością. Skoro mnie już wezwałeś, to może masz jakieś pytanie, pytaj śmiało - rzekł spokojnym głosem. Zebrałem się w sobie i zadałem pierwsze pytanie jakie wtedy przyszło mi do głowy. Spytałem demona: A srasz? Demon odpowiedział, że tak, czasami mu się zdarza, po czym zaczął się śmiać. Nie wytrzymałem i również wybuchnąłem gromkim śmiechem. Staliśmy tak i pękaliśmy ze śmiechu. Gdy się uspokoiliśmy, demon spytał czy może skorzystać z komputera, odpowiedziałem, że pewnie, nie ma problemu. Demon odpalił kompa, wszedł na twarzoksiążkę i sprawdzał tam coś dość długo po czym pożegnał się i wyszedł. Od tamtej pory nawiedzał mnie regularnie, zajmował komputer i opalał mnie ze szlugów. Naprawdę nie polecam. Ostrożnie z okultyzmem, z tego naprawdę nic dobrego nie wynika, możecie co najwyżej napytać sobie biedy.

#pasta #demonologia #heheszki pokaż całość

Wampir w kulturze słowiańskiej różni się znacznie od współczesnych wyobrażeń o tym krwiopijcy. Z pewnością nie jest elokwentnym, wygadanym ani tym bardziej inteligentnym stworem. Nie posiada urody bożyszcza i nadnaturalnych mocy rodem z marvelowskich komiksów.
Klasyczny wąpierz ma wszystkie te atrybuty, które upodobniają go do żywego trupa, a więc upiory te w pewnym sensie przypominają afrykańskie zombie. Wampiry to dusze przodków, które powracają ze świata umarłych aby dręczyć żywych. Czynią to z zemsty na członkach swej rodziny, którzy wyrządzili im krzywdy lub nie zapewnili godnego pochówku. Mściwe upiory pasożytują na krewnych, wysysając z nich życiową energię. Słowianie wierzyli, iż we krwi każdej żyjącej istoty znajduje się jej dusza, nie osobowa (ta zamieszkiwała jaźń) ale esencja życia, bez której żadna istota żywa istnieć by nie mogła. Dlatego też upiory żywiły się krwią ludzi, tylko w ten sposób mogły bytować w naszym świecie.
Paradoksalnie wiara w wampiry wzrosłą po przyjęciu chrześcijaństwa. Groby z XII i XIII wieku, nierzadko skrywają szczątki celowo uszkodzone, zniszczone i zbezczeszczone. Czaszki umieszczano między udami, wbijano w nie metalowe gwoździe, kości nóg łamano, wszystko po to aby potencjalnemu krwiopijcy utrudnić wędrówkę po świecie żywych. Skąd ta nagła epidemia wampiryzmu w wiekach średnich?
Chrześcijaństwo zmieniło obrządek pogrzebowy, nie wolno było palić zwłok, obowiązywał bezwzględny nakaz grzebania zmarłych w ziemi. Perspektywa ta przerażała Słowian, wszak dusze przywiązywały się do swych powłok cielesnych, nie chcąc opuszczać ziemskiego padołu. Po spaleniu ciała, duszy nic nie trzymało na tym świecie, mogła kontynuować swą wędrówkę w zaświaty. Gdy ustał obyczaj kremacji, złe duchy powracały zza grobu, jako mszczący przeszłe krzywdy, zmarli krewni.

| #ciekawostki | #slowianie | #slowianskapolska | #demonologia | #mitologia | #folklor | #mitologiaslowianska | pokaż całość

źródło: FB_IMG_1460124071191.jpg

No siema mirasy z pod tagu #rap #rapsy i #krakow

Mamy dla was #rozdajo, jako Loża będziemy organizatorem imprezy #szyderap
Czego można się spodziewać po Szyderapie? Będą to głównie bitwy freestylowe pomiędzy raperami, a na koniec imprezy zagra dla nas Słoń.

Jeżeli ten wpis będzie miał 500 plusów, jutro zrobimy kolejne rozdajo z biletem VIP, który będzie upoważniał do wejścia na backstage i spotkania się ze Słoniem :)

Wszyscy plusujący biorą udział :)

#tonaszydery #lozaszydercow #demonologia #muzyka #konkurs pokaż całość

źródło: bilet konkurs.jpg

@moniczkay #wegetarianizm #dzisiajwegejutropedo #demonologia #bekazwegetarian

źródło: demony wegetarianizmu.jpg

Ktoś chciałby książkę Goecja Crowley Aleistera w pdf?
Wiecie ta z rozpisem demonów i ich kręgów.
Bo znalazłem na moim bardzo starym meilu
Książka jest po Polsku jak coś.
#demonologia #creepy #ksiazki

Polewiki , nazywane też Polewojami, są demonami polnymi, polującymi na ptaki oraz doglądającymi i chroniącymi zboża w którym mieszkają. Mają około metra wzrostu i czarną, ziemistą skórę. W miejsce włosów, brody i wąsów wyrastają im kłosy zbóż i trawy. Ubrane są zaś w prostą białą tunikę, takież spodnie i słomiane buty.

W południe i o zachodzie słońca wychodzą na miedze gdzie najczęściej trafiają na ludzi. Spotkanie z Polewikiem nie należy do przyjemnych - śpiących poddusza albo depcze, włóczęgów zaś wodzi na manowce. Biada pijanym, którzy się na niego napatoczą, gdyż łatwo mogą przypłacić to życiem.

Gdyby ktoś chciał uniknąć takiego spotkania może umieścić na miedzy niezdolnego do piania koguta oraz dwa jajka - w ten sposób zniechęci Polewika do opuszczania zboża ale też czyniąc to zbyt często, niechybnie narazi się na jego gniew.

Z początkiem żniw zaczyna się dla Polewika ciężki okres. Całymi dniami umyka przed ostrzami sierpów aby w końcu ukryć się w ostatnim zebranym snopku. Rozsądni ludzie traktują więc ostatni zebrany z pola snop z szacunkiem a nierzadko wśród śpiewu i z pełnymi honorami wnoszą do osady gdzie zostawiają na całą zimę w kącie stodoły aż do kolejnych zasiewów, dając w ten sposób Polewikowi możliwość przetrwania do następnej wiosny.

Zapraszam szczególnie do obserwowania tagu: #slowianskapolska

Oraz odwiedzenia strony na facebooku na której pojawia się więcej informacji i materiałów dla słowianofilów:
https://www.facebook.com/SlavicPoland
lub na nowym portalu społecznościowym dla Słowian:
https://www.slovanie.com/pages/11/

#slowianie #slowianskapolska #rodzimowiercy #etnografia #ciekawostki #demonologia #demonologiaslowian pokaż całość

źródło: k,NjQwODM3MjAsNTA2OTkxNDI,f,709720_polefvik_medium.jpg

Wodnik (cz. Vodník; Utoplec, Utopek w folklorze śląskim) – mityczny władca jeziora, stawu, strumienia, rzeki, a nawet kałuży. Wodnik siedział w wodzie i albo puszczał bąbelki, albo topił ludzi. Każdy, kto chciał się wykąpać musiał mu złożyć jakąś daninę, np. czarną kurę albo garść grochu. Demon opiekuńczy dużych i małych śródlądowych akwenów. Zamieszkują we wszelkiego rodzaju rzeczkach, jeziorach, stawach a nawet w studniach i przydrożnych rowach. Choć jako demon potrafił przybierać rozmaite postacie (najczęściej zwierząt związanych z ciekami wodnymi – ryby, jaszczurki, raki) zazwyczaj widywany jest jako człowieczek wysokości nieco ponad pół metra z rybimi, zabarwionymi na zielono oczami, pomarszczoną twarzą i długimi, rozczochranymi włosami oraz błona pławną między palcami. Ubierają się zazwyczaj na czerwono i w taki sposób, że czasem trudno ich odróżnić od zwykłej, niskiej osoby ludzkiej. Gdziekolwiek zaś staną zostaje po nich kałuża wody. Wodnik w opowieściach ludowych jawi się jako postać raczej mało sympatyczna, którą łatwo zirytować i rozgniewać lub też czyniącą różne (zazwyczaj złośliwe) psoty. Wiązano go także z utonięciami ludzi – śmiercią, która wynikała z lekkomyślności. Głównie bowiem tylko prowokują nieostrożnych ludzi (rozwieszając po trzcinach kolorowe wstążki lub zaczepiając na wodorostach świecidełka), a tylko w skrajnych przypadkach (w sytuacji szczególnego naruszenia spokoju i naturalnego porządku akwenu) czynią to osobiście odznaczając się przy tym znaczną, niewspółmierną do swego wzrostu siłą. Jako, że ową siłę czerpią z żywiołu wody, im bardziej oddalą się od zamieszkiwanego przez siebie akwenu (szczególnie gdy nie pada deszcz) tym bardziej ich moc słabnie. Wodniki lubią wygrzewać się na brzegu albo przesiadywać na wszelkiego rodzaju kładkach i mostkach. Rzadko kiedy oddalają się jednak dalej od swych zbiorników wodnych – susza jest dla nich szczególnym zagrożeniem, które doprowadzić może nawet do unicestwienia Wodnika na dłuższy czas w postrzeganym przez ludzi świecie. Większość z nich w opowieściach szkodzi ludziom, lecz niektóre mogą pomagać a wręcz nagrodzić za prawe i szlachetne uczynki. Zadawanie się z tymi demonami zawsze jednak wiąże się z ryzykiem. Bez wyraźnej przyczyny lepiej więc nie zakłócać im spokoju i omijać z daleka, a już w żadnym razie nie próbować wchodzić do wody w ich obecności.

grafika:https://szkrajbownik.wordpress.com/

Zapraszam szczególnie do obserwowania tagu: #slowianskapolska

Oraz odwiedzenia strony na facebooku na której pojawia się więcej informacji i materiałów dla słowianofilów:
https://www.facebook.com/SlavicPoland
lub na nowym portalu społecznościowym dla Słowian:
https://www.slovanie.com/pages/11/

#slowianie #slowianskapolska #rodzimowiercy #etnografia #ciekawostki #demonologia #demonologiaslowian pokaż całość

źródło: szkrajbownik.files.wordpress.com

Kikimora
Inaczej zwana Sziszimorą.Domowy demon rodzaju żeńskiego, pojawiający się na Rusi. Niekiedy
utożsamiany z domowichą i wtedy postrzegany jako nieszkodliwy, sprawujący pieczę nad drobiem.
Częściej jednak wierzono, że kikimora jest zmorą niebezpieczną dla
człowieka. Pomieszkiwać miała gdzieś pod podłogą; wychodziła nocą,
by niepokoić dzieci, szkodzić zwierzętom gospodarskim, psocić na różne
sposoby, a nade wszystko ; plątać przędzę. Odgłosy przędzenia
kikimory zawsze zwiastowały nieszczęście.

Wygląd:
Malutka, pomarszczona kobieta o długich siwych i rozwianych włosach (w
niektórych wierzeniach zamiast nóg miała kurze łapki) lub jako
domowicha staruszka przypominająca wyglądem zmarłą matkę bądź
babkę.

Zapraszam szczególnie do obserwowania tagu: #slowianskapolska

Oraz odwiedzenia strony na facebooku na której pojawia się więcej informacji i materiałów dla słowianofilów:
https://www.facebook.com/SlavicPoland
lub na nowym portalu społecznościowym dla Słowian:
https://www.slovanie.com/pages/11/

#slowianie #slowianskapolska #rodzimowiercy #etnografia #ciekawostki #demonologia #demonologiaslowian pokaż całość

źródło: pu.i.wp.pl

Bannik
Po polsku nazywany Łaźnikiem albo Łaziebnym. Bannik jak sama nazwa wskazuje żyje w bani i jak wierzyli wschodni Słowianie był duchem, który straszył ludzi, domagał się ofiar z chleba, ziaren pszenicy, lepioszek, które trzeba było zostawić w bani po parzeniu. Bannki przedstawiany jest jako stary dziadunio z kościstym ciałem, długą brodą i bujną czupryną.
Bannik odpowiada za wszystkie psoty w bani. Oblewa wrzątkiem, rzuca kamieniami w piec, puka w ściany, straszy parzących się w bani. Bannik jest bardzo złośliwy ale generalnie męczy tylko tych, którzy łamią święte zakazy Bannika. Najstraszniejszą groźbą tej postaci jest zaparzenie delikwenta na śmierć. Żeby udobruchać Bannika należy mu zostawić kawałek chleba, najlepiej razowego i duży kawałek gruboziarnistej soli. Często by ustrzec się od złych działań Bannika zakopywano pod budującą się banią czarnego nieoskubanego koguta.

Dla Bannika istniała jedna podstawowa zasada. Trzecie parzenie należało tylko do niego. Pierwszym parzeniem nazywano to, kiedy mężczyźni poszli do bani. Drugie parzenie przypadało na kobiety i dzieci. Jeśli ktoś spóźniony albo leniwy poszedł na trzecie parzenie miał pewność, że natknie się na Bannika a spotkanie to nie kończyło się dobrze. Bania uznawana była również za miejsce nieczyste. To tutaj można było robić wróżby oraz patrzeć w przyszłość. O północy kobiety podchodziły do drzwi bani z zadartymi spódnicami. Jeśli, którąś z nich chwycił Bannik lub drzwi ruszyły się oznaczało to, że u dziewczyny będzie bogaty mąż.

Bannik bardzo boi się żelaza dlatego w baniach umieszczano tego typu przedmioty, jak również podkowy końskie, które miały wystraszyć go i odpędzić od jakichkolwiek złych planów wobec ludzi.

Nie należy chodzić do bani po północy, również kobiety powinny być ostrożne w bani ponieważ Bannik jest najczęściej płci męskiej i będzie płatał figle kobietom. W bani nie można również pić alkoholu. Bannik bardzo nie lubi gdy w jego obecności spożywa się alkohol. Kolejną rzeczą, której nie powinniśmy robić to plucie na rozgrzane kamienie. Bannik traktuje to jako osobistą zniewagę i może obedrzeć delikwenta ze skóry. I ostatnie. Nie parzyć się w poniedziałek. Dla Bannika poniedziałek jest dniem sanitarnym, kiedy tylko on może znajdować się w bani, robi on tam porządki, załatwia swoje sprawy i żaden człowiek nie powinien mu przeszkadzać.

źródło:http://polacywkaliningradzie.com/bannik-w-mitologii-slowianskiej/

Dla tych którzy pierwszy raz słyszą o bani: http://pl.wikipedia.org/wiki/Bania_%28%C5%82a%C5%BAnia%29

Zapraszam szczególnie do obserwowania tagu: #slowianskapolska

Oraz odwiedzenia strony na facebooku na której pojawia się więcej informacji i materiałów dla słowianofilów:
https://www.facebook.com/SlavicPoland
lub na nowym portalu społecznościowym dla Słowian:
https://www.slovanie.com/pages/11/

#slowianie #slowianskapolska #rodzimowiercy #etnografia #ciekawostki #demonologia #demonologiaslowian pokaż całość

źródło: Bannik-bathhouse-spirit-1-.jpg

Dworowy
Demon opiekuńczy obejścia, ochraniający podwórze, stajnie, chlewy, obory, pasieki, kuźnie, przydomowe ogródki.
Tak jak inne domowe demony ma postać ubranego po chłopsku małego dziadka. Cechą charakterystyczną jego wyglądu są różnokolorowe włosy.
Dworowy uwielbia być obdarowywany świecidełkami,. miękką owczą wełną i dobrym chlebem. Nie znosi natomiast zwierząt o białej sierści, na które sprowadza choroby i wszelkie nieszczęścia.

grafika:„Bestiariusz słowiański”: Dobrochoczy (autor: Paweł Zych, Witold Vargas)
Zapraszam szczególnie do obserwowania tagu: #slowianskapolska

Oraz odwiedzenia strony na facebooku na której pojawia się więcej informacji i materiałów dla słowianofilów:
https://www.facebook.com/SlavicPoland
lub na nowym portalu społecznościowym dla Słowian:
https://www.slovanie.com/pages/11/

#slowianie #slowianskapolska #rodzimowiercy #etnografia #ciekawostki #demonologia #demonologiaslowian pokaż całość

źródło: dworowy-bestiariusz-slowianski-pawel-zych-witold-vargas-2013-07-18-003-920x659.jpg

Żmij
Żmij wyobrażany był jako uskrzydlony stwór o wężowym ciele i trzech głowach, plujących ogniem i błyskawicami. Choć występował na całej Słowiańszczyźnie, poszczególne ludy miały na jego temat zgoła odmienne zdanie. Uważano go jednocześnie za smoka o wielkiej mądrości na ogół przychylnego ludziom, jak i stwora kojarzonego z szatanem, który zginąć miał z rąk bohatera. Natomiast w mitologi słowiańskiej, Żmij występował jako uosobienie chaosu, postać Welesa i antagonistę Peruna, gromowładnego.W związku z tym ciężko uznać Żmija za postać jednoznacznie złą lub dobrą. Na dodatek brak jednoznacznej wersji, gdzie stwora szanowano, a gdzie tępiono.
W niniejszym artykule postaram się przedstawić trzy odmienne wizje tego smoka, które zdają się być najbardziej rozpowszechnione i jednoznaczne.

Natomiast u Słowian Wschodnich trójgłowy smok zyskał sobie niezbyt pochlebną sławę potwora o cielsku rozciągającym się na milę. Ponadto oprócz przyjmowania postaci ptaka i człowieka, umiał przeobrazić się rzekomo w wir powietrzny, pod postacią którego miał być nieśmiertelny. Żmij Gorynycz, bo takie nosił nazwisko rodowe, potrafił także rozdzielać się na dwoje i swą drugą część wysyłać w świat. Jej pojawienie się zwiastować miał podmuch lodowatego wiatru, zapadające nagle ciemności i trzęsienie ziemi. Aż strach pomyśleć, co Żmij w swej pełnej okazałości mógłby zdziałać, gdyby nie srebrne łańcuchy i potężne czary, więżące go u bram Trzydziestego Carstwa. Smok strzegł bowiem wejścia do owego królestwa, położonego za trzydziestoma dziewięcioma ziemiami.
Jeśli ktoś nabrał ochoty na wycieczkę do Trzydziestego Carstwa musiał jedynie pokonać mroczne bory, sforsować górskie szczyty i przejść nad dziewięcioma kościanymi mostami, zawieszonymi nad ognistymi czeluściami. Potem, u bram, czekał na śmiałka już "tylko" Żmij. Bestii należało się grzecznie ukłonić i zapytać o pozwolenie na wejście do Trzydziestego Carstwa. Można by powiedzieć "nic prostszego", gdyby nie to, że zaraz po tym z gardła Żmija Gorynycza dobywał się potworny ryk i syczenie wężowe, a paszcze żarem i ogniem w śmiałka pluły.
Nawet jeśli jakimś cudem uszło się przed płomiennym oddechem, ubicie smoka nie należało do najłatwiejszych. Samo ścięcie wszystkich trzech łbów za jednym zamachem zdawało się być nie lada wyzwaniem, a dodatkowo ostrze musiało być umoczone w wodzie martwej i poświęcone w świątyni Peruna. Potem potencjalny zewłok należało podpalić i uciekać gdzie pieprz rośnie przed rozwścieczoną gromadką uroczych bękartów smoka, Żmijewków, z których najsilniejszy był Wij.
Heroicznego czynu zabicia Żmija dokonał ponoć legendarny ruski wojownik Dobrynia Nikitycz. Ubiwszy Gorynycza stoczył krwawą walkę z jego rodzeństwem i dziećmi, wyłączając Wija, który był zbyt potężny i wielki dla owego śmiałka. Bestia pożarła bohatera wraz ze zbroją i mieczem, które przyprawiły go o okropną niestrawność. Wij skonał w męczarniach, a jego cielsko utworzyło góry Karpaty.
Jednak nim stwór wyzionął ostatnie tchnienie zostawił po sobie jajo, z którego wykluł się rzekomo sam Wij, przyobleczony w ciało syna. Żmij Gorynycz również przed śmiercią wydał na świat potomka. Córka jego pobrała się z nowym Wijem i wraz z nim do Zaświatów odeszła, gdzie po dziś dzień służą Czernobogowi (słowiańskiemu diabłu)
- Konstantin Wasiliew
Oprócz miejsca w ludowych legendach Żmij pełnił ważną rolę w mitologii słowiańskiej. Oplatał on korzenie Drzewa Kosmicznego, które stanowiło wyobrażenie wszechświata, i strzegł wejścia do Nawii, zaświatów, lub Wyraju - bajecznej krainy, z której nadchodzi wiosna. Ponadto, oddalając się nieco w stronę wierzeń nordyckich, można przypisać smokowi rolę stwora, oplatającego całą ziemię, chroniąc ją przed rozpęknięciem się.

Żmij uważany był również za uosobienie chaosu. Miał toczyć bój z Perunem, bogiem grzmotów i piorunów. Z tego też powodu, czasem utożsamiano go z Welesem, występującym w folklorze władcą zaświatów. Mitologiczny motyw walki dobra ze złem i zachowania ładu odnaleźć można w pewnej białoruskiej bajce, która pokazuje także związek Żmija z wodą.
- Ubiję ciebie.
- Jak mnie ubijesz skoro się skryję?
- Gdzie?
- Pod człowieka.
- Ubiję człowieka i ciebie ubiję.
- Skryję się pod koniem.
- Ubiję wtedy konia i ciebie ubiję.
- A ja się skryję pod drzewo, tam mnie nie ubijesz.
- Drzewo rozbiję i ciebie ubiję.
- A ja skryję się pod kamień.
- Kamień rozbiję i ciebie ubiję.
- To ja się skryję do wody.
- Tam dla ciebie miejsce, tam się znajdziesz.
Ślady tego prostego mitu znaleźć można na całej Słowiańszczyźnie, a w ogólnej, uniwersalnej wersji znany jest też w innych zakątkach świata. Przesłaniem tego mitu jest kosmiczna równowaga między przeciwstawnymi siłami. W tym przypadku jest to Perun - pan niebios i Weles - pan podziemia, często pod postacią Żmija. Mit opowiada także o tym, że przedstawiciel sił zła znajdzie schronienie w wodzie - miejscu, gdzie nie dosięgnął go pioruny Gromowładnego. Uzyskanie ostatecznej przewagi przez jedną ze stron będzie oznaczać koniec świata. Podstawą jest więc równowaga życia i śmierci, choć czasem przewagę zyskuje Perun, a czasem Weles.

Analogią do tego zmieniającego się układu sił są pory roku. Jesienią i zimą życie zamiera. Weles, czyli Żmij, zatrzymuje wodę, sprowadzając suszę lub skuwając rzeki i jeziora lodem. Czasem ukrywanymi dobrami są także bydło lub kobiety. Pierwsza wiosenna burza oznacza, że Gromowładny odnalazł swego przeciwnika i zmusza Żmija do oddania zagarniętych skarbów, rażąc go piorunami. Lód i śniegi topnieją, a ukryta wcześniej woda wraca na ziemię pod postacią deszczu.
Według niektórych wierzeń tęcza pojawiająca się po deszczu to ciało Żmija. Smok sięga ze swej siedziby w chmurach ku ziemi, aby z powrotem nabrać wody, którą utracił podczas ulewy.
Na koniec, w ramach ciekawostki, kilka słów o tym skąd właściwie wzięło się słowo żmij. W języku staropolskim oprócz wyrazu smok (smokъ, czyli jakaś istota mityczna) występował żmij (pierwotnie zmij), będący męską formą rodzajową obok słowa żmija. Natomiast żmij i żmija są pokrewne słowu ziemia, stąd zatem wzięło się ich znaczenie jako gady ziemne, stworzenia żyjące na ziemi. Trochę to pokręcone. Ostatecznie określenie zmьjь dotyczyło skrzydlatego stwora, natomiast zmьja- węża
W języku polskim męska forma żmij wyszła z użytku i została zastąpiona dzisiejszym słowem smok. Podobnie stało się w Czechach, gdzie zamiennym wyrazem został drak. Jednak w części języków słowiańskich starą formę zachowano, na przykład chorwacki zmaj czy serbski змаj. W bługarskim natomiast zmej i smok to spokrewnione, jednak dwie różne istoty.

tutaj więcej o żmiju utożsamianym z bogiem Nyją lub Trzygłowem władca zaświatów i nocnego nieba:
http://www.bogowiepolscy.net/bogowie-nyja-zmij.html

Zapraszam szczególnie do obserwowania tagu: #slowianskapolska

Oraz odwiedzenia strony na facebooku na której pojawia się więcej informacji i materiałów dla słowianofilów:
https://www.facebook.com/SlavicPoland

#slowianie #slowianskapolska #rodzimowiercy #etnografia #ciekawostki #demonologia #demonologiaslowian #mitologia #mitologiaslowianska pokaż całość

źródło: Zmei_Gorinich_(colour_fixed).jpg

Domownk ma wiele różnych imion – domowoj, domowojko, domowy dziad, damawik, domowik. Jego imię może pochodzić od miejsca, gdzie mieszka – golbesznik, zapiecznik, (miejsca za piecem), podpiecznik. Jego imię może określać także status i stosunki z członkami rodziny – gospodarz, chozjajn, hospodar, djadenka, bratok, djed.

Domowik jeśli polubił ludzi mieszkających w domu nie psoci ani nie przeszkadza w życiu. Co więcej okazuje pomoc i sprawia, że dom staje się czystszy, jaśniejszy i spokojniejszy. Jeśli między członkami rodziny są dobre stosunki to jest to dla domownika znak, że wszystko w domu dzieje się dobrze i on tylko to wspomaga. Ale jeśli domownicy zaczną się kłócić, bić siebie i dzieci, Domowik bardzo się denerwuje. Wtedy rzeczy mogą zacząć spadać z półek, chleb i inne potrawy mogą nie wychodzić lub wręcz się przypalać. Nasze przetwory lub konfitury pleśnieć lub kwaśnieć. Dlatego też trzeba podtrzymywać dobry kontakt z Domowikiem: zostawiać mu w odpowiednim miejscu cukierek i mleko. Mogą to być też ciasteczka, chleb, albo kawałek mięsa. Ważne jest by pamiętać o Domowiku i gdy jedzenie zniknie donieść coś innego. Ważne jest również gdzie żyje Domowik. Może to być tylna część pieca, może to być miejsce pod progiem. Niektóre Domowiki mieszkają również na strychu.

Domowik, jeśli mamy z nim dobre stosunki będzie pomagał nam w codziennym życiu. Nie będziemy mieli problemu ze znalezieniem różnych rzeczy, ubrania będą zawsze czyste i złożone. Co najważniejsze skarpetki też zawsze będą w parach. A jeśli nie? Znasz pewnie uczucie, gdy położyłeś coś na stole a to nagle zniknęło? Albo wiesz, że jakąś rzecz odkładałaś dokładnie w to miejsce ale jej tam nie ma. Po dwóch godzinach szukania okazuje się, że leżała schowana pod książkę lub była czymś przykryta. Albo gdy pierzesz rzeczy i wszystkie skarpetki są w parach. A po praniu okazuje się, że jednak nie wszystkie. To znak, że Domowik domaga się zainteresowania i uwagi.

Pamiętajmy o tym, że Domowik ma kontakty z innym światem. Jeśli ktoś ma umrzeć w domu, usłyszymy wycie Domowika. Drzwi mogą trzaskać albo coś może stukać w ściany. Domowik daje też znać o nadejściu dziecka oraz może ostrzegać o złych wydarzeniach jakie będą mieć miejsce. Jeśli okna nam się otworzyły, znaczy to że może być wichura i lepiej się do niej przygotować.

Domowik ma jeszcze jedną sztuczkę. Może napadać na domowników podczas snu. Jeśli nasz Domowik jest z nami w złych stosunkach, może w nocy rzucać się na nas i próbować dusić. Może to też być znak, że coś wydarzy się w naszym życiu a Domowik chce nam szybko o tym dać znać. Jeśli leżymy na placach i czujemy, że coś nasz przyciska należy zapytać: na dobre? lub na złe? a Domowik odpowie swoim starym ciężkim głosem tak albo nie.

Domowik podobno bardzo nie lubi luster oraz gdy ktoś zajmuje jego miejsce. Jeśli zapraszamy gości albo robimy imprezę i ułożymy naszego gościa blisko progu lub na strychu możemy być pewni, że noc dla niego będzie nie przespana. Jeśli w naszym domu panuje spokój, Domowik zajmuje miejsce gospodarza i zajmuje się gospodarskimi sprawami. Przebiera sól albo ziarnka pieprzu, dba o domowe rośliny, poprawia obrazki. Dla wielu ludzi jest on ważną domową postacią dlatego nie wymawia się jego imienia a mówi się dziadek, gospodarz, nieduży albo maleńki.

Jeśli przenosimy się z domu do domu możemy zabrać naszego Domowika ze sobą. Do tego należy przed wyjściem z domu poprosić go by razem z rodziną przeniósł się do nowego domu. Oprócz tego trzeba zrobić zakwas i wymieszać go z mąką. Domowik w formie z wyrośniętym ciastem zabierze się do nowego domu, gdzie wypiekamy nowy chleb i częstujemy nim Domowika.

Domowik to najczęściej mały staruszek z dużą brodą, zawsze ubrany elegancko ale gotowy wziąć się do każdej pracy. Może też pojawiać się pod postacią kota, myszy czy też szczura. Domowik może też mieć postać bardziej dziką i straszną. Długa broda, przepaska na biodrach, nieobecny wzrok to również obraz spotykany w słowiańskiej kulturze.

Domowik może mieć też swoją towarzyszkę – Domowichę nazywaną także Kikimorą.

W staropolskich wierzeniach Domowika nazywa się Ubożem albo Ubożę – uznawany jest on za ducha zmarłych przodków, który opiekuje się domem. Jego postać pojawiła się w literaturze w XV i XVI wieku. Jeśli w kulturze ruskiej, Domowika powinniśmy karmić w każdy dzień, to Ubożę powinno dostać swój posiłek na pewno w czwartek.

Zapraszam szczególnie do obserwowania tagu: #slowianskapolska

Oraz odwiedzenia strony na facebooku na której pojawia się więcej informacji i materiałów dla słowianofilów:
https://www.facebook.com/SlavicPoland

#slowianie #slowianskapolska #rodzimowiercy #etnografia #ciekawostki #demonologia #demonologiaslowian pokaż całość

źródło: 4.bp.blogspot.com

Zmora
Wedle mniemania ludu zmora miała być nocną zjawą duszącą ludzi, zwierzęta, rośliny; wysysającą krew z ludzi i zwierząt oraz sok z roślin. Zmora znana jest również pod nazwami: gniotek, gnieciuch, błędnica, mora, mara, kikimora, siodło, siodełko, dusiołek oraz nocnica – która pierwotnie oznaczała inną zjawę, jednak we współczesnych wierzeniach ludowych nastąpiło wymieszanie tych pojęć. Nocnice nazywane również płaczkami, miały być istotami demonicznymi nękającymi dzieci. Ludowe wyobrażenia o zmorze są wynikiem kontaminacji starosłowiańskich poglądów o duszach starszych kobiet z zachodnioeuropejskim poglądem o czarownicy, która przybrawszy postać kota, myszy, bądź łasicy wysysa krew lub nawet dusi śpiących. Funkcjonowała jako postać półdemoniczna – dusza człowieka żyjącego, wiodąca samoistny tryb życia nocnego w oderwaniu od swej powłoki cielesnej. Wydaje się, że owa istota stanowiła swoistą formę ludowej interpretacji pewnych stanów chorobowych niezrozumiałych dla ówczesnej ludności – niestrawność, duszności, bóle głowy, przepicie itp. Mogła przybierać postać antropomorficzną – np. wysokie, chude widmo, nogi jej są dłuższe niż u zwykłego człowieka. Ciało ma białe, przezroczyste, prześwietla ją światło księżyca. Utożsamiana była również z chudą i kościstą kobietą w białym odzieniu, starą i szpetną babą, bądź bardzo brzydką młodą kobietą, czasami opisywana jako dziecko w czerwonej czapeczce na głowie. Potrafi otworzyć każdy zamek, aby dostać się do środka. Mogła przyjmować również postać barana, kota, myszy, ćmy, żaby, wilka, powroza, słomki. Częstokroć zmory były również bezpostaciowe a człowiek odczuwał jedynie duszący go ciężar nie widząc prześladowcy.

O bycie zmorą podejrzewano zazwyczaj szóstą, ósmą, a najczęściej siódmą córkę w rodzinie:

No że te zmory, to ciągle tam dokuczały ludziom, dokuczały ludziom, dokuczały zwierzętom, no że te zmory, to była, ale tak myślę, że te zmory, to chyba były czarownice, tylko tak były u nas nazywane te że zmory i jak była siódma córka w rodzinie się urodziła, to już na pewno ona była taką zmorą.
[Elżbieta Wójtowicz, Wólka Kątna, 2009]

[…] To znowu mówili, że jak siedem córek było to siódma zmora była.
[Czesław Maj, Motycz, 2011]

A no jak gdzie było siedem dzieci to, przeważnie jak było dziewczyn siedem, ale ze siódme dziecko, to już była zmora.
[Krystyna Maj, Motycz, 2011]

A zmory, zmory, mówią, że to duszą zmory, ja nie wiem, ja tego nie miałam, ale mówią, że zmory su, że były zmory, że dusiły tak ludzi. Ło tak a ja nie wiem tego, bo ja tego nie miałam takiego przypadku. […] Nie wiem jak powiedzieć, ale powiedziały tak, słyszałam, jeszcze moja mama opowiadali, że jak jest siedem córek, to jedna jest zmora, takie coś. Że siódma, to jest zmora. A czy ta zmora chodziła, czy co robiła, to ja tego nie wiem, tylko tak słyszałam. [...] Tylko sie jakoś tak ją nazywały, że siódma to jest zmora, ale to mało tak się trafiały, żeby było siedem dziewczyn.
[Karzimiera Gawron, Wólka Kątna, 2011]

[…] jak, jak to mówią, że, ja nie wiem, czy to prawdziwe, że to była dziewczyna, w której, tam jest sześć dziewczyn to jedna, że przemienia się, że takie…[...] Sześć sióstr, to jedna przemienia się, tak ludzie tam pletli, ale je to nie wierzyłam tego. Jak by się mogła przemienić?
[Janina Woch, Wólka Kątna, 2011]

Ponadto rodowód zmory wywodzono od określonych dusz ludzkich – zmarłych nagłą śmiercią, złych za życia, pokrzywdzonych przed śmiercią, zmarłych bez spowiedzi, nie ochrzczonych lub źle ochrzczonych dzieci, ludzi potępionych.

Zmory zwierzęce
Zmory męczące zwierzęta, jako cel swoich nocnych ataków szczególnie upodobały sobie konie. Powszechnym zwyczajem zmory a zarazem pozostawianym przez nią śladem były warkocze zaplecione na grzywach i ogonach końskich.

Zmory plotły warkocze
Zmory to tam mówiły, że siedem zawsze jak córek było to jedna była zmora, słuchaj, koniom na grzywie plotła te warkocze. No to to było tak. I u mojego taty tak było, że miał na grzywie warkocze zaplecione. A czy ta zmora rzeczywiście była czy nie to tego nie wiem.
[Czesława Mitrus, Kozłówka, 2011]

To to, to już doświadczone było, to [stryjek] kilka razy mi opowiadał to, kilka. […] bat stał przy o, przy tej stajni, taki bat, co jechał to brał, bo żeby nie zbrykała się, to trzeba było trochę podcinać bacikiem. To tak warkocze naplotła w grzywie, że i bat ten wpletła i to leżało, proszę pana, to już ja to widziałam na swoje własne oczy . To ten bicysko to le, był to rzemyk wpleciony w grzywę, a to na gnoju leżało.
[Janina Woch, Wólka Kątna, 2011]

Ja się zetknąłem z tym, że koń tłuk się, znaczy przewracał się po stajni, no to konie się tak tłuką czasem, ale koń miał później warkoczyk taki, zawiązany na grzywie. I to mówili, że ta choroba co jego nachodzi to właśnie ten warkoczyk się wyw, wywyje i później już przejdzie ta choroba. [...] No bo niektórzy to zmora nazywają.
[Cz.esław Maj, Motycz, 2011]

Zmory oprócz plecenia warkoczy na końskich grzywach i ogonach, mogły również okropnie męczyć zwierze ujeżdżając je:

Zmora ujeżdżała konie
I tak nieraz tego konia zjeździła, zjeździła, że aż był no, zgrzany rano, tak dokuczała. A mój stryjek w Abramowie też, był to bezdzietny bogacz, ogry miał takie do klacz puszczał, to miał tak samo, mówi, że ujeździła mu ta zmora te, te konie w nocy i zasuszała, bo tak jeździła [...]
[Janina Woch, Wólka Kątna, 2011]

Jak koń miał grzywe splecioną, taku jakby kołtun się zadał, ogon grzywa, to mówili, ze zmora na nim jeździ. […] Nie wiem, mówiły, że jeździło, zmora na kuniu jeździła, cały kuń zgrzany, grzywa spleciona wszystko, jak mówiu, no tłumaczą. [...] No ja nie wiem skąd się te zmory brały, to nie wiem, tylko mówiły: „O zmora na kuniu jeździ, bo zgrzany, grzywa spleciono, kuń mokry, cału noc na nim jeździła.” Ale skund ona się miała wziąć, jak ona wyglądała to nie wiem.
[Kazimierz Błaszczak, Zabłocie, 2011]

[…] Cały czas mówiono, że te zmory najbardziej dokuczały koniom właśnie, że na tych koniach jeździły, męczyły, że na przykład rano, jak poszedł gospodarz, to koń był taki zmęczony, aby mu piana z pyska leciała, że koń miał warkoczów naplecionych, ale że też nieraz tam że słychać było tam gdzieś na strychu, czy coś tam ktoś tam widział jakieś zmory […]
[Elżbieta Wójtowicz, Wólka Kątna, 2009]

Kiedy zmora dosiądzie konia, wtedy na jego bokach pozostają znaki, które powstają podczas jej wspinaczki na grzbiet koński. Jednym ze sposobów zabezpieczenia zwierząt przed atakiem zmory, było wieszanie w stajni martwej sroki. Funkcje ochronne spełniały również rogi baranie lub zabita sowa, zawieszona na zewnętrznej ścianie stajni.

Martwy ptak odstraszał zmorę
No to zmora, takie te warkocze pletła, to niektórzy mieli, ot ja pamiętam nawet, to u nas nie było, nad tym, nad stajnią była rozpostarte i w ten sposób miały skrzydła i przybite były te takie ptak, to chyba czy to jastrząb, jak na polu gdzie jaki zdechły znaleźli, czy to sowa, jak złapali, tak żeby tam ta zmora nie mogła do tej wchodzić, do tej stajni. [...] odstraszał te zmore chyba żeby tam ta zmora tak nie wchodziła.
[Henryk Pacek, Zabłocie, 2011]

Odpędzano ją także stawiając brony obok drzwi obory, wieszano również na ścianach lustra. Ponadto grzbiet chorego konia nacierano moczem ludzkim, stosowano też kał ludzki, którym kropiono grzywę konia, czasem nacierano go tylko słoną wodą i obcinano grzywę.

Lustro na zmory
Zmory to była jak siódma córka się urodziła w rodzinie, to ta siódma była zmorą, no niestety. I ona właśnie chodziła dusiła konie, nawet i człowieka mogła, zdarzało się, ale przeważnie o koniach mówili. Plotła warkocze, zawsze było naplecione warkoczy, także no był podobno sposób jedyny na to, żeby postawić lustro w stajni i jak zmora siebie zobaczyła i się przestraszyła i już nie przychodziła w to miejsce.
[Elżbieta Wójtowicz, Wólka Kątna, 2009]

[...] jak sobie te zmory upodobały, to żeby ich przestraszyć, żeby te zmory nie przychodziły no to mówiono, że trzeba lusterko postawić, jak widać było, że przychodzi do stajni i dokucza koniowi, to trzeba było koniecznie zanieść tam lustro do stajni, postawić, że jak się zmora zobaczy, spojrzy w to lustro i przestraszy się swojego widoku i więcej nie wróci w to miejsce. To taki był sposób.
[Elżbieta Wójtowicz, Wólka Kątna, 2011]

[…] to takie lustro, miał powieszone w tej stajni [...] I to lustro jak ona weszła zobaczyła się i, i już…[...] ja mówię: „Stryjku takie lustro masz w stajni?”. – „A to, córciu, trzeba, bo to zmora dusi konie, ona by mi zajeździła. Tylko trzeba powiesić sobie lustro, ona się zobaczy i ucieknie”.

[Janina Woch, Wólka Kątna, 2011]

Wierzono, że zmorę mecząca konia nocą można było podpatrzeć przez bukszę (żelazna rura wbita w piastę koła) i przystawione do drzwi stajni drewniane brony. Wierzono także, że zmory zamieszkiwały i ukrywały się w różnych zakamarkach stajni i obór.

Na strychu, ale nie domu tylko na oborze, to zmory zawsze tam były. [...] w oborach, stajniach to były zmory i przychodziły do koni właśnie i koniom plotły warkocze. […]
[Elżbieta Wójtowicz, Wólka Kątna, 2011]

Według wierzeń jeśli zmora pochodzi z domu gdzie są trzy siostry, wtedy jedna dusi ludzi, druga drzewa i wodę, trzecia dusi bydło i zwierzęta domowe.
Niekiedy dana postać demoniczna nie ograniczała swej działalności tylko do dręczenia zwierząt, lecz stanowiła również synonim wszelkiego rodzaju zaraźliwych chorób wśród zwierząt. W okolicach Chełma wierzono że zmora przynosząca pomór na bydło chodzi odziana w białe szaty. W ciągu dnia pozostaje niewidoczna, a dopiero wieczorem można ją dostrzec pomykającą koło obór. Jeśli do jakiejś obory chuchnie – zwierzęta w niej zginą.

Zmory ludzkie
Zmory oprócz zwierząt napastowały również ludzi, zarówno kobiety jak i mężczyzn. Do domostw podchodziły nocą zaskakując człowieka podczas snu, przyprawiając go o duszności, powodując uczucie przygniecenia czymś niezwykle ciężkim. Do wnętrza domu dostawały się bardzo łatwo przyjmując postać np. słomki, ćmy lub komara i prześlizgiwały się nawet dziurką od klucza. Potrafiły również wysysać krew śpiącej ofiary.

Zmora dusiła męża
Oj, mój mąż mówił, że go dusiła zmora nawet, dusiła go, bo spał. Tu nie było, na tamtym podwórku starym to na przędsze to mówi. Aż ten dach tak się nachylał do, nad krowy. I trzy razy tak się unosiło i z nimi. I mówi, słyszał jak szła, to co, był rozebrany, pasek ten co spodnie opasywał to - „A psik” na, że to kot idzie do niego. „A psik” - tym paskiem się oganiał. A to wie pan, nic tylko jak go przygniotło, to aż się ten strop ugiął i do góry, i znów. No i cóż? Później uciekła jakoś. Jak tam wezwał tam modlitwę jakoś tam „Pod Twoją obronę”, albo coś. To też nie bardzo dobre, ale to własny mój mąż opowiadał, że jak był chłopakiem jeszcze. [...] Nie widział po twarzy tylko mocno go przydusiła. [...] On słyszał jak po drabinie szła. I słyszał, i - „A psik”, myślał, że to kot tak hyc, hyc leciutko i paskiem tym się oganiał. „A psik, a psik” - rzucał tym paskiem na nio i wraz go przygniotła, przy, przytłopiła go, mówi, i tak, i tak go dusiła.
[Janina Woch, Wólka Kątna, 2011]

Zmora dusiła człowieka
[…] o tych zmorach, to była prawdziwa prawda była, bo to moja przyjaciółka, już ona nie żyje, też opowiadała, że jej, że jej brata to dusiła i przychodziła też i dusiła go. Tak samo. To jeszcze mówiła, że jeszcze pchała się do buzi do jego tam, językiem go tam, to był on się bojał, później wcale tam spać. Tak. To był, były jakieś, teraz tam nikt nie mówił o tych zmorach. Jakoś tera przestało być i zmorów nie ma i…[...] teraz może, może zmory to za dużo jest tych przejrzystych rzeczy w mieszkaniu, bo i lustra są i wejdzie się tylko to wszędzie lustra, to może się ona i boi, ta zmora. Ja tak sobie myślę.
[Janina Woch, Wólka Kątna, 2011]

[…] i najbardziej, że dusiły i ludzi, czy dziadek mi opowiadał czy ktoś, że mu się powaliła na piersi, coś takiego ciężkiego i że chciała myślał że już go udusi, jakoś tam się bronił przed tym, chciał ją zepchnąć, a to taki ciężar miał straszny i nikogo nie widział, że to pewno była zmora, go chciała udusić.
[Elzbieta Wójtowicz, Wólka Kątna, 2009]

Ludzie próbując bronić się przed atakiem zmory wykształcili różne techniki obronne:
1. Działania mające najczęściej charakter magiczno-praktyczny oraz w pewnym stopniu nawiązujący do reliktów tradycyjnych wierzeń z czasów pogańskich, np.:
w drugą noc po napadzie zmory należy zmienić miejsce spania,
należy spalić słomę, na której zmora dusiła człowieka,
wystrzegać się spania na jęczmiennej słomie,
należy zasypiać z nogą założoną na drugą nogę,
wystrzegać się spania na wznak,
należy zasypiać leżąc na brzuchu,
należy kłaść do łóżka siekierę, nóż, kosę, sierp lub inny żelazny i ostry przedmiot,
należało zjeść kolację w wychodku,
w drugą noc po napaści zmory nie należy kłaść się spać,
ułożyć się na łóżku odwrotnie,
pierś osób napastowanych smarowano kałem.

2. Działania o charakterze magiczno-dewocyjnym, w których wyraźnie dostrzec można wpływ tradycji chrześcijańskiej:
należy pokropić mieszkanie wodą święconą, a kredą święconą nakreślić trzy krzyżyki przy klamce,
podczas ataku należy modlić się,
zasypiając trzeba mieć obrazek św. Benedykta,
każdego wieczoru odmawiać pacierz,
należy odbyć bierzmowanie,
mieć podczas snu wodę święconą,
okadzić miejsce spania zielem święconym.

W praktyce życia codziennego obydwa kręgi działań wzajemnie się przenikają, dzięki temu ich skuteczność ma być większa. Istnieje również pogląd negujący celowość podejmowania jakichkolwiek działań obronnych ze względu na ich bezskuteczność, ponieważ człowiek nie jest w stanie przeciwstawić się siłą nadprzyrodzonym i jest uzależniony od ich kaprysów.

Często jednak, podobnie jak w przypadku innych postaci i zjawisk, człowiek poddawał sytuacje trzeźwej ocenie i próbował dziwne dla siebie zjawiska tłumaczyć zdroworozsądkowo.

Zdrowy koń nie miał zmory
No to było no, przeważnie na zmory to mówili, że jak grzywa skręcona u koni to zmora dusi, ale to żadna, nie żadna zmora tylko jeść się chciało koniowi [śmiech] i mówi zmora, bo dobry koń nie miał zmory, tylko jak biedny koń to grzywa była skręcona, no zmora.
[Stanisław Zawiślak, Motycz, 2011]

Poszły rano do stajni kuń zgrzany, a un nie pościelał, po mojemu to tak teraz ja se myśle, nie pościelał, koń miał mokro, wytyrzał się, z grzywy nie czesła, zrobił się ten kołtun, koń sie położył, to był na dole mokry, był mokry. U dobrego gospodarza to nie miał koń grzywy, zmory. U nas nie miał kuń, jakiegoś, może za ojca mojego miał, nie pamiętam.
[Karzimierz Błaszczak, Zabłocie, 2011]

źródło:http://teatrnn.pl/leksykon/node/1052/etnografia_lubelszczyzny_demonologia_ludowa_na_lubelszczy%C5%BAnie
grafika: Zmora zaplatająca warkocze,Roberta Sawy http://biblioteka.teatrnn.pl/dlibra/dlibra/aresults?action=SearchAction&QI=08AA2D9D38007CA96D44BB1F78B7FABA-1

Zapraszam szczególnie do obserwowania tagu: #slowianskapolska

Oraz odwiedzenia strony na facebooku na której pojawia się więcej informacji i materiałów dla słowianofilów:
https://www.facebook.com/SlavicPoland

#slowianie #slowianskapolska #rodzimowiercy #etnografia #ciekawostki #demonologia #demonologiaslowian pokaż całość

źródło: zmora_d.jpg

Dobrochoczy – w wierzeniach Słowian wschodnich dobra istota demoniczna zamieszkująca lasy. Opiekował się pokrzywdzonymi oraz karał nieuczciwych, zsyłając na nich dotkliwe choroby. Przebłagać go można było zawiniętą w czyste płótno ofiarą z chleba i soli. Dobrochoczy upodabniał się najczęściej do drzew, tak by osoby postronne nie mogły go rozpoznać w gęstwinie leśnej.

Przemieszkuje na Białorusi bożek leśny zwany Dobrochoczy. Wzrost jego zależy od wysokości drzew, koło których przechodzi; widziano go bowiem zawsze równego z drzewem, przy którym stawał. Nie za złego ducha, ale raczej za sprawiedliwego sędziego jest poczytywany. Opiekun poczciwych, surowo karze występnych. Na wykraczających zsyła najdotkliwsze choroby; wszakże go zawsze przebłagać można; dość na to chleba okrajca i szczypty soli w czystą szmatkę zawiniętej. Kto się tego podejmuje, idzie do lasu z osobą cierpiącą, odprawiwszy modły nad owym podarkiem zostawia to w borze wraz z chorobą i słaby — zdrowym powraca do domu.Wiedzieć jeszcze należy, iż kto pierwszy wstąpi w ślad Dobrochoczego, zaraz się obłąka w lesie i wieczorem zaledwie powrócić może do domu.

źródło:http://literat.ug.edu.pl/podania/128.htm
grafika:„Bestiariusz słowiański”: Dobrochoczy (autor: Paweł Zych, Witold Vargas)

Tu poprzednie istoty leśne z wierzeń słowiańskich:
Bies
Leszy

Zapraszam szczególnie do obserwowania tagu: #slowianskapolska

Oraz odwiedzenia strony na facebooku na której pojawia się więcej informacji i materiałów dla słowianofilów:
https://www.facebook.com/SlavicPoland

#slowianie #slowianskapolska #rodzimowiercy #etnografia #ciekawostki #demonologia #demonologiaslowian pokaż całość

źródło: news.o.pl

Prasłowiańskie określenie złego, nieczystego ducha, mogącego szkodzić ludziom w ich ziemskich życiach. Często termin ‚czart’ (od czarny bądź czary) oznaczał demona „kusego” – kulawego lub bezogoniastego. Niektóre odpowiedniki złego ducha w różnych językach i regionach Słowiańszczyzny to smętek, synec (synavec), czarny, kuternoga, rokita, zły, licho, nieczysty, łukawyj, wrag. Jego imię często tabuizowano, mówiąc „on”, „ten” itd.

Czart mieszkał na bagnach, w lasach, zbiornikach wodnych bądź też wirach powietrznych. Mógł przyjmować postać węża, świni, psa lub czarnego kota. Krążyły podanie ludowe wedle których czart miał być zrzucony z nieba przez jednego z bogów. Stąd też przedstawiano go często jako utykającego na jedną nogę. Inne podania głosiły o odgryzieniu jego ogona przez psa nasłanego przez boga. Biesy miały możliwość wnikania w konkretne osoby i kierowania ich działaniami, stąd przymiotnik ‚zbiesiony’.

Po przyjęciu chrześcijaństwa ‚czart’ został utożsamiony z ‚diabłem’ (star. dyjabeł, lud. djaboł), który przedostał się do języka polskiego (podobnie jak inne pojęcia związane z chrześcijaństwem) za sprawą pożyczki z czeskiego diábel, które z kolei wyprowadzane jest od gr. diábolos ‚obmówca, oszczerca’. Warto jednak zaznaczyć, że słowiańskie czarty (biesy) nie miały takiej mocy jak diabły.

Termin ‚bies’ ma rodowód prasłowiański (*bĕsъ, od praindoeuropejskiego *bboidh – powodujący strach, przerażenie), jednak słowo to po przyjęciu chrześcijaństwa wyparowało z języka polskiego i powróciło dopiero w XV w. za sprawą pożyczki wschodniosłowiańskiej.

źródło:https://slowianowierstwo.wordpress.com/tag/bies/
grafika:"Bestiariusz Słowiański"

#slowianie #slowianskapolska #rodzimowiercy #etnografia #ciekawostki #demonologia #demonologiaslowian pokaż całość

źródło: tumblr_m8lfwuFqlI1ru8cggo1_1280.jpg

Leszy (borowy, borowiec, laskowy, leśnik, gajowy, leśny dziad)
Uważany był przez Słowian za pana lasu i władcę żyjących w nim zwierząt. Ukazywał się pod postacią mężczyzny o nienaturalnie białej twarzy, jego wzrost zmieniał się w zależności od wysokości drzew. Czasem przychodził jako wilk, niedźwiedź, puchacz, czasem przybywał jako wichura.Słowiańskich przodków Leszy traktował obojętnie, no chyba że szkodzili puszczy.Jego charakter można określić jako neutralny, zaś usposobienie wobec ludzi w dużym stopniu zależy od tego jaki jest ich stosunek do lasu.Mógł zaprowadzić wędrowców w głąb lasu, bądź bezpiecznie z niego wyprowadzić, wysypać dzieciom zebrane runo leśne z koszyka, uchronić przed atakiem zbójców, wydać na pastwę dzikich zwierząt lub ochronić przed nimi.Zdarza się też, że czasami po prostu wypędza człowieka z lasu, wygrażając swoim kosturem i rzucając w niego pniami i konarami drzew.

Borowy przetrwał w polskich wierzeniach ludowych aż do końca XIX wieku (Bohdan Baranowski przytacza podanie, według którego borowy pomógł w ucieczce dezerterowi z carskiego wojska).Pojawiać się on miał najczęściej w postaci człowieka ubranego w mundur strażnika
leśnego.

W 966, wraz z przyjęciem chrztu przez Mieszka I, rozpoczęły się wyprawy misyjne mające na celu chrystianizację ludności.Chrześcijańscy księża przy nawracaniu Słowian utożsamiali postaci zich wierzeń z diabłem. W ten sposób ludowy demon słowiański oficjalnie został diabłem Borutą. Myśliwi jednak wciąż składali ofiary
przy sosnach, po to, aby Boruta sprzyjał im w polowaniach. Dzięki nim
Boruta przetrwał do dziś, chociaż jego wyobrażenie znacznie zmieniło
się na przestrzeni dziejów. Dziś jest nie tylko bohaterem wielu legend,
jest wręcz symbolem wielu kultur a nawet występuje w wizerunku
herbu miasta Łęczycy.

źródło:http://www.polskieradio.pl/24/1022/Artykul/564204,Slowianskie-zle-moce-Jest-sie-czego-bac
http://ostoja-szczecinek.pl/kronika/co-bylo-przed/ae8cd3.pdf
grafika:http://martaemilia.deviantart.com/art/Leszy-317271173

#slowianie #slowianskapolska #rodzimowiercy #etnografia #ciekawostki #demonologia #demonologiaslowian pokaż całość

źródło: fc01.deviantart.net

Boginka/mamuna
Boginka to archaiczny termin, który pierwotnie określał demony żeńskie – boginie. Powszechnie nazywano je również mamunami. Zamieszkiwać one miały w pobliżu wód, na bagnach i w lasach. Demony przybrzeżne, do których zalicza się boginka, w mniemaniu ludu były mniej niebezpieczne od wodnych. Jej byt wywodzono z duszy kobiety zmarłej  podczas porodu lub w połogu, a także kobiety, która zgładziła urodzone niemowlę, popełniła samobójstwo, bądź za życia skazana została na infamię rodowa lub banicję. Wyobrażano je sobie jako stare kobiety o odrażającym wyglądzie – duża głowa, obwisłe piersi, wzdęty brzuch, krzywe nogi, czarne zęby itp. Czasami wyobrażano je sobie wręcz odmiennie – jako młode blade dziewczęta, ponętne i kusicielskie. Mogły też przybierać postacie zoomorficzne – żaby, psa, czarnej kury lub też pojawiać się jako cień, bądź też  pozostawały niewidzialne. Różnorodność przedstawień postaci boginki wydaje się być rezultatem połączenia kilku różnych postaci żeńskich demonów przyrody w jedno mało spójne wyobrażenie demoniczne. Boginki szczególnie niebezpieczne miały być w południe, wieczorem i w księżycowe letnie noce. Powszechnie wierzono, że odpowiedzialne są za podmienianie niemowląt (porwane dziewczynki wychowywały na boginki, a chłopców na różnego rodzaju demony), napastowanie ciężarnych kobiet i młodych kawalerów, których zwabiały śpiewem. Przypisywano im również opiekę nad zwierzyną leśną i zapewnienie dobrych połowów ryb. W gniewie mogły jednak niszczyć sieci i odpędzać ryby a także płoszyć bydło i konie. Hałasowały również nocami piorąc w rzekach bieliznę. W okolicach Kraśnika utrzymywano że są one złośliwie nastawione do człowieka i szkodzą mu, a szczególnie wrogo odnosiły się do ludzi tchórzliwych. 
Powszechnie boginki nazywano również mamunami – wierzono, że odwiedzają one  siedziby ludzkie, dokuczają położnicą i podmieniają dzieci. Na Lubelszczyźnie mamuny zwano również noculami, odmienicami i sidulami. Wyobrażano sobie je niekiedy również pod postacią małpy.
W celu ochrony przed mamunami stosowano różne zabiegi ochronne o charakterze magiczno-religijnym, jak np.: umieszczenie święconych ziół obok głowy rodzącej kobiety, w futrynę drzwi zatykano piołun, ponadto kobiety powinny się regularnie modlić. Istniał również szereg działań mających na celu ochronę dziecka przed porwaniem i odmienieniem. Osobą odpowiedzialną za ochronę była matka, która powinna: po porodzie przypiąć sobie do koszuli agrafkę, którą nosi do momentu chrztu dziecka; podczas snu powinna być ciągle zwrócona głową do dziecka; nie powinna oddalać się od domu bez różańca; po zachodzie słońca nie może opuszczać pomieszczenia, w którym znajduje się dziecko; nie może pozostawiać dziecka samego, nie może po zachodzie słońca prać pieluszek.
Należało również zaopatrzyć dziecko w apotropeiony: dziecku należy zawiesić na szyi poświęcony medalik lub krzyżyk, na rączce powinno mieć zawiązaną czerwoną wstążeczkę, może również mieć ją na głowie; dziecku zakłada się czerwona czapeczkę, a twarz należy chronić przed światłem księżyca; na kolebce dziecka powinien wisieć poświęcony różaniec.
Jeśli mimo starań dziecko zostało podmienione istniał sposób aby go odzyskać -  należało wynieść odmieńca na gnój i bić go brzozową rózgą. Zwabiona krzykiem dziecka mamuna przybędzie aby je ratować i odda porwane dziecko.

źródło: http://teatrnn.pl/leksykon/node/1052/etnografia_lubelszczyzny_demonologia_ludowa_na_lubelszczy%C5%BAnie

#slowianie #slowianskapolska #rodzimowiercy #etnografia #ciekawostki #demonologia #demonologiaslowian pokaż całość

źródło: 1653780_702230276466506_22620632_n.jpg 18+

Wilkołak
Postać wilkołaka ma odległy rodowód w słowiańskiej kulturze ludowej. Ten wątek wierzeń szczególnie charakterystyczny jest dla kultur ludów łowieckich. W świadomości mieszkańców wsi w XIX w. funkcjonowało trojakie rozumienie postaci wilkołaka:
1. Człowiek mogący przybrać postać wilka w dogodnej sytuacji – to rozumienie postaci zaliczyć można do najstarszych wyobrażeń.
2. Człowiek zamieniony w wilka przez innych ludzi posiadających magiczne moce (czarownicy, czarownice itp.).
3. Wilkołakiem mogła stać się dusza człowieka skazana na wieczne cierpienie za popełnione za życia czyny – to i powyższe wyobrażenie wyraźnie ukształtowane zostało pod wpływem chrześcijańskich wierzeń w czary i czarownice oraz pośmiertną karę duszy za grzechy popełnione za życia ziemskiego.

Według wierzeń ludowych w wilkołaka mogli przemieniać się owcarze, czarownicy, muzykanci, młynarze lub tzw. ludzie „obcy”.
Z Wilkołaz niedaleko Lublina pochodzi opowieść o człowieku, który według relacji przeistaczał się w wilka. Był to tajemniczy obcy mężczyzna, który nocował u  jednej z mieszkanek wsi. Człowiek ten wstał przed wschodem słońca, umył się w wodzie stojącej w korycie i ruszył przed siebie. Gdy słońce wzeszło, ludzie idący w tym czasie na pola zauważyli, że tam gdzie poprzednio stał ów człowiek, pojawił się wilk, który z wyciem pobiegł do lasu.

Według przekazów jednostki znające tajniki magii mogły na pewien czas przemienić ludzi w wilki – osoby takie nie zmieniały swojej postaci fizycznej, a jedynie traciły świadomość i zachowywały się jak zwierzęta. Przemiana taka według podań następowała najczęściej podczas wesela. Wynikało to z przekonania, że w momentach szczególnie ważnych dla życia człowieka działają różne złe moce.

O weselu puszczonym wilkami
Lat miała może dziewięć  jak przyszło wesele wilkamy zza Bugu. Trzydzieści kilometry od nas. I takie byli wystraszone te ludzie, tak strach na nich sie patrzyć. Ale nie byli wilkami, tylko ludźmi. No wystraszone i tak nie do siebie podobne. A później za jakiś czas tak ganiały sie, że nie wiedzieli, gdzie znaleźć przytułek. A późni za jakiś czas, może godzina przeszła i oni przychodzili do przytomności. I tak sie zbierały grupami, jedne drugich szukali. Zaleźli jedne drugich i pytali sie: - Czy ciebie głowa nie boli? A potem do drugiego mówi: - Bolo nogi, nie tylko głowa, no i nogi.
No i nasze ludzie starsze podeszli tam. Pytali sie: - Co to było? A mówi: - To wesele nasze było tam za Bugiem. I u nas jest taki czarodziej że nasz puścił wilkamy. I my szli do was trzydzieści, więcy jak trzydzieści kilometrów i nas nogi bolały, bo my byli  wtenczas jak zwierze jakie. A dopiero odczuwamy bóle w nogach. No i tak, na tym sie skończyło. I pytali sie: - Jaka to droga, jaka to wieś, gdzie my przybyli, jak żyjem to jeszczem tu nie byli, bo to młode ludzie byli i starsze ludzie byli. A my mówimy: - Przed Włodawo Żuków, przyszliście do nas. – My nie wiedzieli gdzie my mieli przyjść, kierujcie nas, gdzie so nasze strony!
Nie pamiętam, z którego oni miejsca zza Bugu, ale starsze ludzie mówili: - Kiedy z tego i z tego, to idźcie na Włodawie i na most. I tam będzie prom, i tam przejedziecie.
[Informator nieznany, Żuków, 1972]

Ludzi zamienionych w wilki odczarować mogła osoba która rzuciła czar, często jednak ludzie próbowali własnymi sposobami zdjąć zaklęcie. Za skuteczne metody uważano: przeganianie wilków przez rozłożone ręczniki, przewiązanie wilka ręcznikiem, wywoływanie imion osób zmienionych w wilki, przepędzanie wilka przez święcony ogród, pęknięcie pasa, którym opasany był człowiek w momencie przemiany w wilka, metodą było również okładanie wilka kijami.
Obecnie wierzenia w wilkołaki zanikły już niemal zupełnie lecz postać ta szczególnie mocno działa na wyobraźnie i fantazje współczesnych pokoleń.

źródło: http://teatrnn.pl/leksykon/node/1052/etnografia_lubelszczyzny_demonologia_ludowa_na_lubelszczy%C5%BAnie
grafika: "Bestiariusz słowiański" autorstwa Pawła Zycha i Witolda Vargasa

http://www.smakizpolski.com.pl/wp-content/uploads/2014/03/16.jpg

#slowianie #slowianskapolska #etnografia #demonologia #demonologiaslowian #rodzimowiercy pokaż całość

źródło: 562760249cbf766888b67bb0298973d8641000.jpg

Upiór/wampir
Demon ten pierwotnie miał występować w postaci demonicznego ptaka o długim ostrym dziobie żywiącego się krwią. Upiór atakował nocą i wysysał z ludzi krew aby zachować własne siły witalne. Osoby zaatakowane przez upiora same się nim stają. 
Czasem zdarzało się, że zmarłego już za życia podejrzewano o to, że po śmierci może stać się upiorem. Na Lubelszczyźnie wierzono, że taki człowiek ma dziki wzrok, zawsze czerwoną twarz, uśmiech szyderski i złośliwy, ogromną postać. Po śmierci jego członki nie sztywnieją, a oczy patrzą tak jak za życia, twarz nadal pozostaje czerwona. Cechowały go również duża głowa, silnie owłosione ciało, zrośnięte brwi. W wypadku takiego rozpoznania zmarłemu związywano z tyłu ręce lub dwa środkowe palce poświęconym zielem i odwracano go twarzą do dołu. Jeśli te zabiegi nie pomogły podejmowano drastyczne kroki, utrzymywane na ogół w tajemnicy – należało o północy, w trzecią noc po śmierci wydobyć zmarłego z mogiły, odciąć mu łopatą głowę i umieścić między nogami. Ponadto zmarłemu wkładano do ust kawałek żelaza, pieniądz pod język, wywiercano w grobie dziurę i wlewano do trumny wodę święconą, serce i głowę przebijano kołkiem osinowym lub gwoździem. Podcinano także żyły pod kolanami, kaleczono pięty, kładziono na szyi lub piersi sierp albo kosę. Aby zatrzymać go w grobie wkładano do trumny przedmioty, których przeliczenie (np. sypano mak), rozwikłanie albo obróbka zajmowały wiele czasu. Dodatkowo mak rozsypywano także na ścieżce wiodącej od grobu do cmentarnej bramy, w nadziei że upiór wychodzący z grobu zajmie się po drodze liczeniem rozsypanych ziaren, przez co nim ukończy tą czynność zastanie go świt. Makiem obsiewano także dom i ścieżkę do niego prowadzącą, a na parapetach i progach kładziono czosnek.  Napotkanemu upiorowi należało rzucić w twarz garść maku, aby  przyprawić go o senność i pozbawić mocy.
Upiory nie znoszą światła dziennego, działają wyłącznie pod osłoną nocy.  Posiadają one nadludzką siłę, a po wyjściu z grobu wzrok kierują na wschód. Najczęściej ich byt wywodzono z dusz ludzi: zmarłych śmiercią tragiczną, skąpych i złych, niebierzmowanych, zmarłych bez spowiedzi lub niewierzących, mających dwa serca, dwie dusze, samobójców, owczarzy, czarowników itp.

Kiedyś nie było tego biżmowania i takie się rodziły, że miały po dwa syrca, to takie to godały niby upióry. Ze uno późni chodziło, tułało się tak.
[Janina Oleszek, Kocudza III, 2011]

Istniało również przekonanie że upiory nie szkodziły ludziom, których odwiedzały, a czasami nawet pomagały – np. matka upiór przychodziła i karmiła dziecko, mąż upiór pomagał żonie w gospodarstwie.

Matka po śmierci opiekowała się dzieckiem
Ta dobra była matka ta druga do tej sieroty, co zostało po tej [zmarłej matce]. I to koc, na kocu podusie położyła. I tak płakało [dziecko sierota] okropnie – mówi : „Zaraz pójdę aby dam świnkom, zaraz pójdę do ciebie zaraz, baw się baw, zabawek ci nadałam”. Ona przychodzi do mieszkania […] a to dziecinka jak się śmieje, tak jakby się z kimś rozmawiało. Ona otwiera mieszkanie, a to dziecko nie jest na kocu tylko jest w kołysce, w nowe pieluszki obwinięte, umyte. „Struchlałam – mówi – nie wiedziałam co się ze mną robi”. A matka [po śmierci] przychodziła, bo w nocy się kołyska kołysała. […] Nie trzeba było pilnować tego dzieciunia. Tylko kołysała. Spoza grobu. No trwało to dopóki dziecko nie chodziło. Póki nie było mądre. Trwało długo. To w dzień nie, tylko w nocy. Dziecko spało, bo kołyska się kołysała sama.  [...] „Widzieć – mówi - jej nie widziałam, ale czułam obecność bo – mówi – kołyska. A to dziecko – mówi – jak nóżkami przebierało, jak się cieszyło, jak główko kręciło, jak do góry patrzyło” – bo matkę widziało.
[Janina Woch, Wólka Kątna, 2011]

Najczęściej jednak upiór posądzany były o szkodliwe działanie – napastuje i straszy ludzi, powoduje nieszczęścia, niszczy sprzęty, wyprowadza bydło z obór. Do mieszkań mogł dostać się przez komin lub przeniknąć przez ściany i zamknięte drzwi. Wraz z pierwszym pianiem koguta, przed nastaniem świtu upiory powracać miały do swych grobów.
Z czasem postać upiora zastąpiona została (w sferze nazewnictwa i głównie w świadomości młodszych pokoleń) zyskującymi coraz większy rozgłos w kulturze masowej postaciami wampirów.

źródło: http://teatrnn.pl/leksykon/node/1052/etnografia_lubelszczyzny_demonologia_ludowa_na_lubelszczy%C5%BAnie

#slowianie #slowianskapolska #etnografia #ciekawostki #rodzimowiercy #demonologia #demonologiaslowianska pokaż całość

źródło: wamp.jpg

Rusałka
Rusałki postrzegane były jako istoty niebezpieczne dla człowieka - szkodziły i prześladowały,  mogły nawet pozbawić życia. Wierzenia ludowe wyróżniały dwie główne grupy rusałek: wodne oraz ziemne, mieszkające poza zbiornikami wodnymi - dzielić się miały one na rusałki leśne i  polne. Rusałki leśne wywodzić się mogły od dusz dziewczyn, które powiesiły się w lesie. Zadawały ludziom zagadki. Jako środek chroniący przed ich działaniem stosowano piołun. Zazwyczaj miały postać pięknych nagich lub ubranych w powłóczyste szaty kobiet z długimi rozpuszczonymi włosami i wiankami z kwiatów na głowie. Lubią muzykę, śpiewy i pląsy przy świetle księżyca. Zwodziły one ludzi po lesie, mogły także załaskotać na śmierć.
Na Podlasiu wierzono również że istnieją stare i brzydkie rusałki zwane tam kozytkami lub wodnymi babami. Wywodziły się z dusz starych kobiet, które zginęły śmiercią tragiczną lub zapiły się wódką.  Także na Podlasiu rusałkę określano również mianem bogunki -  nimfy wodnej,  która wywodzić się miała z rzeki Bug.
Dawniej przy źródłach, pod drzewami i na głazach lud składał im ofiary z jadła. Osoby utopione przez rusałki powiększają rzeszę demonów wodnych. Wierzono także, ze w miejscach gdzie rusałki dotykały stopą ziemi trawa jest zawsze wilgotna, bujna i zielona.
 
Rusałki
Nie, u nas o południcach nie było. Tylko rusalki wierzyli, o, rusalki to wierzyli. Że rusalka chodit po żyty, i nie wolno do żyta wchodzić, bo ona zlapie dziecko i zalaskocze, laskotać będzie, tak? Po ukraińsku luskotaty, i dziecko z lus, ze śmiechu umrze. Ale to, tym mówili, straszyli dzieci, żeby żyta nie, nie zmięcić. To w rusalki wierzyli, ale teraz już nie wierzą.
[Jan Ignaciuk, Dańce, 2011]

źródło: http://teatrnn.pl/leksykon/node/1052/etnografia_lubelszczyzny_demonologia_ludowa_na_lubelszczy%C5%BAnie

#slowianie #etnografia #slowianskapolska #ciekawostki #rodzimowierstwo #demonologia #demonologiaslowian pokaż całość

źródło: IMG_26584054350485.jpeg

Topielec/topielica
Topielec postrzegany był jako półdemon wodny, zazwyczaj utożsamiany z duszą człowieka utopionego bez spowiedzi. Istoty te nękają ludzi, odpowiedzialne są za utonięcia. Przybierały mglistą postać, bywały blade, sine. Pojawiały się często w miejscach, w których ktoś utonął, odebrał, sobie życie poprzez utopienie lub został utopiony. Swoje ofiary wabi do wody i topi. Wierzono również ze topielec swoje istnienie wywodzi od ciężarnej kobiety, która się utopiła.

Topielec
Teraz wierzyli, że w wodzi jest potoplawnik i nie wolno... kapać się samemu, bo potoplawnik zlapie, czyli potoplawni, ja nie wiem jak przetlumaczyć na polski, topielec może, taki topielec, który utopil się, ten duch, tego topielca może zlapać i utopić dziecko. Także straszyli, żeby nie kąpać się samemu w wodzie. Bo potoplawnik zlapaju, zlapaju to zlapie.
[Jan Ignaciuk, Dańce, 2011]

Za topielicę uważano rodzaj złej rusałki, nimfy wodnej o długich złotych, niekiedy czarnych włosach. 

Topielica
U nas tutaj na Wieprzem znowuż mówili, że jak poszło się kąpać młoda dziewczyna sama, tam czy z koleżanką, to topielica wciągała. Była topielica taka, że do Wieprza wciągała, że miała takie, wyglądała jak kobieta, miała długie włosy, tylko zawsze zarzucała sobie na twarz. To takie bajki u nas chodziły i każden mówił, mężczyźni nawet mówili, nawet i młodych chłopców u nas tutaj wciągnęła, tak. Mówili, że był, mówi, niby to wir był i tam w miejscu w tym do dziś nikt się tam, to znaczy teraz to mało kto się kąpie w Wieprzu tam z brzegu, ale kiedyś to pływali, tam kilometr płynęli, czy pięć kilometry Wieprzem, teraz nie. I właśnie ten, bo mówili, że ten zakręt, na tym zakręcie wychodzić i przejść na drugie dopiero dalej płynąć, bo tam był taki wir i że tam topielica mieszka. Także, no różnie ludzie mówili.
[Maria Gleń, Zakręcie, 2011]

Demony wodne z tej grupy najczęściej przybierały postać:
nagiego chudego człowieka wysokiego wzrostu o długich nogach i zielonym oślizłym ciele z dużą głową, z długimi ciemnymi włosami,
młodego chłopca lub małego dziecka, a także człowieka niewysokiego wzrostu w czerwonym ubraniu i czerwonej czapeczce,
skąpo odzianej kobiety,
mogły również przyjmować postacie zoomorficzne, np. owcy, kudłatego psa, żaby itp.

Z Lubelszczyzny pochodzi opowieść o schwytaniu topielca - który po wyciągnięciu na brzeg rozpuścił się w smołę. Opowiadano również, że na Wieprzu była wyspa na którą zawsze w południe i o północy wychodził pan w kapeluszu. Wpadł on nawet kiedyś w sieci rybackie, ale szybko uwolnił się i uciekł do wody.

źródło: http://teatrnn.pl/leksykon/node/1052/etnografia_lubelszczyzny_demonologia_ludowa_na_lubelszczy%C5%BAnie
grafika: http://www.digart.pl/praca/1687890/Topielica.html

#slowianie #slowianskapolska #etnografia #ciekawostki #rodzimowierstwo #demonologia #demonologiaslowian pokaż całość

źródło: 1687890.jpg

Strzygoń/strzyga
Strzygoń pojmowany był jako dusza człowieka żyjącego lub zmarłego opuszczająca ciało podczas snu i dręcząca lub strasząca ludzi. Opisywany również jako demon powietrzny powstały z duszy umarłych niemowląt, kwileniem zapowiadający śmierć ludzi. Najpowszechniej jednak  wierzono, iż jest to rodzaj upiora, półdemona w postaci człowieka zmarłego, który wstaje z grobu i napada ludzi żywych, kalecząc ich i wysysając krew. Strzygonia można rozpoznać zaraz po urodzeniu – posiada już uzębienie, zwykle podwójny rząd zębów, a po śmierci ma siny znak na plecach i czerwone paznokcie. Miały również posiadać dwa serca i dwie dusze. W pierwszym (ziemskim) życiu są nieszkodliwe, nie wiedząc w zasadzie o swojej drugiej naturze, która gdy się ujawni przysparza im cierpienia – są przepędzani, izolowani od społeczeństwa, a nawet zabijani. Nie żyją oni długo, a po śmierci tylko jedna dusza opuszcza ciało zmarłego, a druga pozostaje w nim  i ożywia ciało, które od tej pory staje się strzygom. Aby zachować się w swym pośmiertnym życiu musi pić ludzką krew (podobnie jak wampir). Mogą również mścić się na ludziach, którzy skrzywdzili ich za życia.
Wierzono także, że strzygą może stać się dziecko, które na chrzcie otrzymało jedno imię, któremu matka odmówiła piersi, wyjątkowo skąpy człowiek, który zginął śmiercią samobójczą, dziecko które ma znamię w kształcie nożyc na plecach. Dawniej w okolicach Kocka obserwowano mogiłę zmarłego, jeśli w ciągu trzech dni od pochówku powstawały osuwy ziemi, mniemano iż pochowany jest strzygoniem. Opowiadano, że w kościele lub cerkwi o północy buszuje przy ołtarzu, łamie i gryzie świece, niszczy obrazy. Wierzono również, że może przybierać postać małej myszy, która wciska się ubiory i bieliznę, które gryzie i niszczy jakby na złość. Posiada niebywała moc fizyczną.
Ludzie napastowani przez strzygę bledną i opadają z sił.

źródło: http://teatrnn.pl/leksykon/node/1052/etnografia_lubelszczyzny_demonologia_ludowa_na_lubelszczy%C5%BAnie

grafika: http://martaemilia.deviantart.com/
#slowianie #slowianskapolska #rodzimowierstwo #ciekawostki #demonologia #demonologiaslowianska pokaż całość

źródło: 157347011.jpg

Płanetnik
Płanetnicy nazywani byli również m.in. chmarnikami i chmurnikami. Wierzono, że płanetnikiem mógł zostać żywy człowiek bądź dusza zmarłego (poronionego, wisielca, topielca, człowieka zabitego piorunem, zmarłego podczas burzy lub gwałtownego wiatru) przybierająca ludzki kształt. Na ich zachowanie wpływał sposób w jaki byli traktowani przez ludzi i w zależności od tego lub według własnego mniemania  powodowali negatywne zjawiska atmosferyczne lub sprowadzali oczekiwana pogodę sterując chmurami.

Płanetnik poddźwigiwał chmurę
Płanetniki, to gdzieś tak opowiadały, ze niby, tutaj nawet na Kocudzy, tak będę opowiadać bo tak słyszałam. Ze tam takie były, że niby te chmure to poddźwigiwały. Ji tu przechodziło przez takie pole takiego rolnika, co un taki był religijny, niby tego, to niby ktoś mioł słyszeć głos: „Nieście przez to pole”. To by się nic nie stało. Ło to taku słyszałam.
[Janina Oleszek, Kocudza III, 2011]

Opisywano ich najczęściej jako mężczyzn w starszym wieku, odzianych w białe płócienne szaty lub jako starych dziadów ubranych w krasny płaszcz i takie same spodnie. Na głowach mieli szerokie kapelusze, najczęściej czarne, nosili też sznury do przyciągania chmur oraz wiosła lub worki na grad. Mieli oni być również wysokiego wzrostu, głowę nosili zawsze uniesiona do góry, posiadali silnie owłosione ciało oraz zawsze mokre włosy i brodę.  Niekiedy opisywano ich jako małe stwory pozbawione cech płciowych lub jako postać dziecka z głową człowieka starego.
Płanetnik na krótko przed burzą mógł unieść się w powietrze i rozpędzić chmury lub poprowadzić je w określonym kierunku. Opowiadano że nosi on na plecach chmury, a gdy są już bardzo ciężkie, mruczy i jęczy aż słuchać go na ziemi. Wierzono także, że w trakcie obfitych deszczy zdarza się, że któryś z płanetników spada na ziemię  i przez jakiś czas żyje wśród ludzi do których trafi.

Płanetnicy spadali z chmur
Ta, o tych płanetnikach, to było, tak że oni tam te – chmury kierowali gdzie chcieli, to tam też ludzie się ich bali bo to czarne były takie i oni czasami z chmur to zlaty, z tego spływali na ziemię, to [śmiech] to było. To tak jak o tych czarownicach różnych, jak yyy…  na przykład krowy się pasło to mówili: „O! już idzie ta baba, co ozionie ocami”, znaczy spojrzy ocami, to już mleka nie będzie, bo już ona tam zabierze. Tak.
[Czesław Maj, Motycz, 2011]

Niekiedy mianem płanetników określano także ludzi którzy wychodzili w pole na spotkanie nadciągającej burzy i zażegnywali ją za pomocą tajemnych gestów lub zaklęć. 
Niektóre podania mówią o tym, że płanetników jest sześciu prostych i siódmy kulawy. Wszyscy to bracia rodzeni, którzy ciągną chmury na linach i spuszczają deszcze. Kiedy wypróżnią chmury  z deszczu lecą nad jeziora, chmurki ich wtedy są lekkie, białe, wysokie. Gdy wracają chmury są bure, ciemne, ciężkie, zawadzają o drzewa, a deszcz z nich zalewa ziemię. Wierzono również, że płanetnicy wraz z deszczem mogą sprowadzać plagę żab i robactwa. Aktywność płanetników zależeć miała od faz księżyca – wzmagać się miała podczas pełni.
Przed I wojna światową na Lubelszczyźnie opowiadano następującą historię o płanetniku :

Szedł drogą płanetnik, całkiem jak zwyczajny człowiek, za nim o parę kroków szedł gospodarz, wielki mądrala. Pogoda była chmurna, deszcz ustawał, to znów padał, aż raptem słonko błysnęło. Patrzy gospodarz, miarkuje i prosto do onego: - Wyśta płanetnik? - pyta. Tamten sie zlęknął – Skąd wieta, że to ja? - Bo u waju nie ma cienia. - Rozjerzał się odmieniec. - Prawda mówi. - Zabaczyłem powiedzieć bratu, żeby chmury za mnie zaciągnął. - To póki nie wrócita, deszczu nie będzie?- pyta gospodarz, a właśnie chciał siać. - Ano, nie będzie. Mędrek był ten gospodarz i gada: - Zaślibyśta do mnie, do chałupy, dam wam miodu... Płanetniki strasznie na miód łase. - Boje się – mówi chmurnik – bo mnie jeszcze co przyskrzyni...- Niebójta się, wiem, że u was ciało mgielne, nikt was nie trąci. - Ano, to chodźwa.  I poszli. Gospodarz do świetlicy gościa zawiódł, miodu na miseczce postawił, łyżkę dał i niby częstuje, a sam bokiem, ku drzwiom. Wyskoczył z izby, obartlik rozłożył. Zamknął płanetnika! Tamten w krzyk: - Puśćta mnie, puśćta! A gospodarz: - Siedź se odmieńcze. Puszczę cię, ino zasieje. Płachtę rozkłada, a tu jak nie porwie się wicher! Zakręciło, zaszumiało, pociemniało. Jęło dąć, porwało strzechę, jakbyś garści rzucał. Belki trzeszczą, krokwie w górę lecą, sądny dzień. Spośród belek wyleciał płanetnik, uniósł się w górę i jeszcze z chmur pięścią wygraża gospodarzowi. Potem, nie daj Boże, rok w rok grad mu wszystko wytłukł, ozimina zawsze wyparzała. Chodził gospodarz skarżyć się księdzu. Opowiada: tak było i tak. Ksiądz na to : - Trzeba go było prosić, żeby nie dolewał, zamiast oszukiwać. Gospodarz: - Nieboskiego oszukać nie grzech. Ksiądz się rozgniewał bardzo: - Co jest nieboskiego? Wszystko Pan Bóg stworzył! Wszystko jest boskie. Gospodarz tak sie trapił, że umarł. Jeszcze w trakcie pogrzebu płanetnik mu zapiekał i gradem bił o trumnie, jakby kto kamienie ciskał. Źle zadzierać z płanetnikiem.

źródło: http://teatrnn.pl/leksykon/node/1052/etnografia_lubelszczyzny_demonologia_ludowa_na_lubelszczy%C5%BAnie

grafika: http://martaemilia.deviantart.com/
#slowianie #slowianskapolska #etnografia #ciekawostki #rodzimowierstwo #demonologia pokaż całość

źródło: planetnik_by_martaemilia-d5azc9c.jpg

Południca
Postać ta w demonologii pojmowana jest jako demon polny będący uosobieniem sił przyrody. Na Lubelszczyźnie południce nazywano także żytnicami, rusałkami.  Postać ta wywodzi się z wierzeń słowiańskich, gdzie traktowana była jako duch opiekuńczy wegetacji zbóż i innych roślin uprawnych. Przybierała najczęściej różne kształty antropomorficzne: mała baba ukrywająca się w polnych dziurach, wysoka i chuda, stara kobieta, kobieta ubrana na jasno; rzadko zoomorficzne lub teratologiczne. Mogła być również niewidzialna. Ich byt wywodzono m.in. z dusz kobiet zmarłych po zaręczynach, ale przed ślubem, w trakcie ślubu albo krótko po weselu. Przypisywano im bezwzględność i nękanie ludzi na różne sposoby: mogły załaskotać mężczyzn na śmierć, zadawały zagadki, od rozwikłania których zależał los pytanych, nakazywały tańczyć aż do przyprawienia o kalectwo, dusiły śpiących na polu żniwiarzy, porywały pozostawione na miedzach dzieci. Zazwyczaj pojawiały się w południe w upalne dni na polach, polnych drogach i miedzach - nago lub owinięte w zgrzebne płótno, odziane w zwiewne białe szaty, długie suknie.

Południca chodziła ubrana na biało
Południce? No, to straszały nasz babki zawsze, że południca w południe chodzi na biało ubrana i dzieci łapie. Ale ja nie widziałam.
[Czesława Mitrus, Kozłówka, 2011]

Nosiły chustki lub czapeczki, niekiedy z roślin; miały długie i rozpuszczone w nieładzie włosy, konopiaste i zwichrzone. Ich atrybutem były worki lub lniane płachty noszone na plecach, które służyć miały do przenoszenia porwanych dzieci. W rekach trzymać miały dwa drągi, ożóg lub sierp którymi dręczyły ofiary. Zazwyczaj w ciągu dnia przebywały w ukryciu wśród wysokich zbóż, przesiadywały również na kopkach skoszonych zbóż. Na ludzi sprowadzać mogły omdlenia, bóle głowy, krzyża. Największą aktywność wykazywać miały w południe, dlatego o tej porze należało zaprzestać pracy i zejść z pola.

Południca pojawia się w południe
Nie można też było w czasie żniw położyć sie na miedzy, bo może południca najść miedzo. Pamiętam jak paśliśmy krowy, to było powiedziane, że przed południem mamy przygnać krowy do domu, bo południca będzie chodzić. Zbiera zioła. Nie wolno sie odzywać nic do południcy i blisko podchodzić.
[Czesław Maj, Motycz, 1992, TL]

Południca
Ale tak opowiadały, że południca. Oj, jeszcze co, jak tam się co w południe robiło, a kobiety szły do krów doić to:  – „Uciekaj, bo cię południca porwie, uciekaj”. Jedna do drugiej mówiła tak – „Południca cię porwie”.
[Janina Woch, Wólka Kątna, 2011]

Południcę wyobrażano sobie również w postaci delikatnej błękitno-szarej mgiełki unoszącej się w powietrzu i osiadającej następnie na łanach zbóż powodując ich łagodne, lekkie falowanie. Spotykano je wyłącznie w okresie wegetacji zbóż, po żniwach miały znikać z pół i pojawiały się dopiero przy następnym zasiewie. Wydaje się, że cykliczność pojawiania się południc na polach i okresowe tylko przebywanie ich tam stanowi echo dawnego słowiańskiego kultu narodzin i obumierania w świecie przyrody. Początkowo więc mogły być traktowane jako demony opiekuńcze wegetacji zbóż. Z czasem zaczęto przypisywać jej wątek zjawisk atmosferycznych, a następnie, być może pod wpływem chrześcijaństwa, sprowadzono ją do rzędu złych demonów, działających na szkodę człowiekowi.
Południcą przypisywano również porywanie wieczorną porą dziewcząt, które porzucały w miejscach bezludnych i dzikich ostępach leśnych, gdzie pozostawione były na pastwę dzikich zwierząt i złych duchów.

źródło: http://teatrnn.pl/leksykon/node/1052/etnografia_lubelszczyzny_demonologia_ludowa_na_lubelszczy%C5%BAnie

#slowianie #etnografia #ciekawostki #slowianskapolska #rodzimowiercy #demonologia pokaż całość

źródło: poludnica_by_martaemilia-d5lspou.jpg