Płaskogon wielki (Uroplatus fimbriatus) – gatunek gekona występujący w Madagaskarze. Żyje w tropikalnych lasach deszczowych. Osiąga 33 centymetry długości . Jest aktywny nocą. Jego oczy są niezwykle podatne na światło (350 razy bardziej wrażliwe od ludzkich), więc widzi w kolorze nawet w nocy. Dzień spędza zwykle przyklejony do drzewa wisząc głową w dół.  Rozmnaża się podczas pory deszczowej. Samice przeważnie składają 2 jaja około 30 dni po zapłodnieniu. Osobniki urodzone w niewoli żyją 7-10 lat.

Aktualnie płaskogon wielki jest gatunkiem najmniejszej troski. Populacji zagraża wycinka lasów na Madagaskarze i nielegalny odłów w celach kolekcjonerskich. WWF zawarło go na liście najbardziej pożądanych gatunków i  stwierdziło, że ilość gekonów chwytanych i sprzedawanych nielegalnie jest alarmująca.

#fajnyzwierz - tag z opisami ciekawych gatunków zwierząt
#natura #zwierzeta #ciekawostki #gady #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: 1553119266077.jpg

119dni Gimnazjum
#fotografia #fotografiaanalogowa
#solarigrafia #cameraobscura #gruparatowaniapoziomu

źródło: gimbawyp.jpg

Poszukiwacz z Wielkiej Brytanii podczas kopania klubowego zorganizowanego przez Shropshire i North Wales Metal Detecting Klub znalazł bardzo rzadki pierścień. Takie pierścienie były popularne w średniowieczu i były noszone, by pamiętać ukochaną osobę, która odeszła. Pierścionek pochodzi z XV wieku i jest wykonany ze złota. Jak opisał całą sytuację poszukiwacz „Szedłem starą ścieżką dla owiec, kiedy usłyszałem sygnał sugerujący że jest coś co warto wykopać, powoli odkopalem i zobaczyłem coś co uznałem za pierścionek zabawkę które można kupić na jarmarkach. To co uważałem za jarmarczny pierścionek. Okazało się że jest złotym pierścieniem Memento Mori z XV wieku!
Źródło z fb.

Chcesz być na bieżąco? #zwiadowcahistorii - tag z moimi najciekawszymi znaleziskami! Zapisz się też do mikrolisty zwiadowcahistorii lub zaplusuj ten komentarz, bym zawołał Cię do najlepszych znalezisk!

#archeologia #wykrywaczmetalu #poszukiwacze #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #gruparatowaniapoziomu #historia #sredniowiecze #zloto pokaż całość

źródło: scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net

Wykopiecie? :)

Wojna włosko-abisyńska (etiopska) na fotografii [galeria] - Wojna włosko-abisyńska z lat 1935–1936 była elementem realizacji imperialnych i kolonialnych ambicji Benita Mussoliniego. Zdjęcia prasowe z tego konfliktu ukazują rażącą dysproporcję sił i środków walczących stron, zderzenie kultur, a także trudy i okrucieństwa wojny.

Na zdjęciu rodzina abisyńska (dziadek, ojciec, synowie) z Harar, udająca się na pogranicze włoskie, po ogłoszonej mobilizacji i powołaniu do wojska mężczyzn z wieku od 14 lat do 40 lat (fot. Narodowe Archiwum Cyfrowe, sygn. 1-E-126-7, domena publiczna)

#nauka #historia #liganauki #gruparatowaniapoziomu #fotohistoria #militaria #wojna #wlochy #ciekawostkihistoryczne #mikroreklama pokaż całość

źródło: tytus.edu.pl

Pocisk zapalający z XIV wieku! Stalowa obudowa z otworami i pustym wnętrzem, które następnie wypełniano surowcem palnym nasączonym łatwopalnymi substancjami. Kaliber tej kuli to 121 mm. Pociski tego typu wykorzystywano przy oblężeniach umocnionych fortec w celu wywołania pożaru.

Chcesz być na bieżąco? #zwiadowcahistorii - tag z moimi najciekawszymi znaleziskami! Zapisz się też do mikrolisty zwiadowcahistorii lub zaplusuj ten komentarz, bym zawołał Cię do najlepszych znalezisk!

#archeologia #wykrywaczmetalu #poszukiwacze #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #gruparatowaniapoziomu #historia #zamki #sredniowiecze #wojsko pokaż całość

źródło: scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net

Kazachstan zmienia nazwę stolicy na imię prezydenta

- A wie pan, co oznacza imię Nursułtan? - pyta przewodniczka w Muzeum Pierwszego Prezydenta, po czym sama odpowiada, nie czekając na reakcję: - "Nur" to po kazachsku światło. "Sułtan"... na pewno pan wie, to samo co w Turcji, bo nasz język jest spokrewniony z tureckim. Władca. A więc "świetlisty sułtan". To właśnie nasz prezydent. Czy to nie piękne?

Nazwę "świetlistego sułtana" będzie od teraz nosić stolica Kazachstanu. Deputowani rady miejskiej Astany jednogłośnie wsparli pomysł zmiany nazwy miasta na Nursułtan. Jak skomentował burmistrz Bachyt Sułtanow, ten krok "podkreśli wielkość jego [prezydenta] politycznej mądrości i historycznej misji dla wszystkich przyszłych pokoleń Kazachów".

Od czasu wczorajszego ustąpienia prezydenta Nursułtana Nazarbajewa, kraj ogarnęła istna nursułtanizacja. Praktycznie każde duże miasto zdecydowało się na zmianę nazwy głównej ulicy na "prospekt Nazarbajewa". To oczywiście nic nowego na kazachskiej ziemi - nawet nazwa głównego dworca kolejowego w stolicy nawiązuje do imienia prezydenta (pisałem o tym tutaj). Mimo wszystko, zmiana nazwy stolicy na imię prezydenta to... mocna rzecz.

Na zdjęciu: księga wystawiona w Bibliotece Pierwszego Prezydenta w Astanie przedstawia portrety najwybitniejszych ludzi współczesności. Nursułtan Nazarbajew sąsiaduje tam z innym człowiekiem, którego jeszcze za życia nagrodzono pomnikami i ulicami w niemal wszystkich miastach ojczystego kraju - papieżem Janem Pawłem II.

#podrozefilipa -> mój tag

#polityka #ciekawostki #podroze #2137 #papiez #heheszki #kazachstan #azja #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: 2695b.jpg

HERENNIUSZ DECJUSZ I OJCIEC

Herenniusz Decjusz był starszym synem cesarza Decjusza i panował od maja do czerwca 251 n.e. Od początku panowania Herenniusza, plemiona gotyckie (pod wodzą tzw. Kniva) przekraczały Dunaj i plądrowały Mezję i Dację. Przeciwko najeźdźcy zorganizowano wyprawę liczącą 20 tysięcy Rzymian, w której wzięli udział ojciec i syn. Wojsko rzymskie zaskoczyło Gotów, kiedy Ci wracali na swoje ziemie ze zdobyczą z wyprawy. Jednak duże zdolności dowódcze wodza Gotów pozwoliły mu przejąć inicjatywę. Doszło do bitwy pod Abrittus. Kniva dysponujący przewagą liczebną podzielił swoje siły na mniejsze i bardziej ruchliwe oddziały, po czym starał się wciągnąć Rzymian na tereny bagienne. Goci ustawieni byli w trzech liniach, ostatnia miała za zadanie otoczyć wojska Decjusza na bagnach. Rzymianie przypuścili atak od frontu.

Udało im się przełamać dwie linie Gotów, stracili jednak w ataku Herenniusza Decjusza syna cesarza, który trafiony został strzałą. Po wciągnięciu Rzymian na bagna, Goci otoczyli przeciwnika i całkowicie go rozbili. Cesarz Decjusz zginął z prawie całą armią. Był to pierwszy przypadek, kiedy dwaj cesarze zginęli w czasie bitwy z obcym najeźdźcą. Szacowane na niecałe tysiąc ludzi niedobitki wycofały się dzięki pomocy Treboniusza Gallusa, którego natychmiast obwołano nowym władcą. Treboniusz przyjął warunki Gotów, którym pozwolił na wycofanie się wraz z całym łupem. Dodatkowo zobowiązał się do zapłaty rocznego trybutu w zamian za respektowanie przez Gotów granicy rzymskiej na Dunaju.

https://www.imperiumromanum.edu.pl/ciekawostka/herenniusz-decjusz-i-ojciec/

#archeologia #imperiumromanum #historia #gruparatowaniapoziomu #ciekawostkihistoryczne #rzym #ciekawostki #venividivici

--------------------------------------------------------------------------------------
Podobają Ci się treści? Wesprzyj IMPERIUM ROMANUM!
https://www.imperiumromanum.edu.pl/dotacje/ pokaż całość

źródło: j.jpg

Zapach strachu. Wiemy więcej, jak zapach drapieżnika może wpływać na ofiary.

Już sam sygnał obecności drapieżnika w środowisku może mieć wielki wpływ na życie potencjalnych ofiar. W przypadku owadów ekspozycja jaj na woń drapieżnika wpływa na późniejszą przeżywalność owadów, a "pamięć" pochodząca nawet z chwilowego kontaktu z zapachem wpływa na cały późniejszy rozwój larw.

Link do znaleziska: https://www.wykop.pl/link/4854383/zapach-strachu-wiemy-wiecej-jak-zapach-drapieznika-moze-wplywac-na-ofiary/

Źródło: http://naukawpolsce.pap.pl

Znalezisko dodał: @MalyBiolog

#swiatnauki #gruparatowaniapoziomu #liganauki #ligamozgow #nauka #owady #przyroda #biologia #ciekawostki pokaż całość

źródło: wykop.pl

Piła: Studnia Nieszczęścia, odwiert który zniszczył 42 domy w centrum miasta

https://www.wykop.pl/link/4854807/pila-studnia-nieszczescia-odwiert-ktory-zniszczyl-42-domy-w-centrum-miasta/

Rzecz miała miejsce w 1893 r. W wówczas niemieckiej Pile, postanowiono wykopać studnię, by pozyskać wodę dla mieszkańców. Gdy w końcu na nią natrafiono, zaczęła bardzo gwałtownie wypływać z prędkością 3000 litrów na minutę! Walka z żywiołem trwała 7 miesięcy. Bilans zniszczeń: 42 domy i 127 mieszkań.

#polska #historia #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #pila #geologia #mikroreklama #obrazekdlazwiekszeniaatencji #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: dawna.pila.pl

Zima w Polsce widziana z kosmosu, luty 2003 rok (otwierać na nowej karcie)
https://visibleearth.nasa.gov/view.php?id=65255

#polska
#gruparatowaniapoziomu
#poro6niec
#pogoda

źródło: eoimages.gsfc.nasa.gov

Magazyn Times opublikowal serię najważniejszych pytań, z którymi boryka sie ludzkość.

18 w.
- Życie po śmierci („What happens next”)

19 w.
- Po co żyjemy, dokąd zmierzamy? („What is the meaning of life?”)

20 w.
- Co jest dobre, a co złe? („How do I know what is right or wrong?”)

21 w.
- Dla kogo Artur Szpilka walił konia na kadrze? („For whom Arthur Pin hit horse on the training camp”)

#gruparatowaniapoziomu #ciekawostki #filozofia #nauka pokaż całość

W znalezisku użytkownika "Kolejne badania uderzają w gejowską propagandę i pokazują, że dzieci..."
Już pomijam że to odgrzany kotlet sprzed kilku lat, a źródła są dość marnej reputacji: gosc.pl/fronda.pl/LifeSiteNews (same katolickie portale).

1. Autorem badania jest ksiądz katolicki, będący zaraz członkiem Family Research Council (znana organizacja anty-LGBT) i Zakonu Rycerzy Kolumba (organizacja katolicka, która przekazała wiele funduszy na walkę z małżeństwami homoseksualnymi). W artykule o tym nie napisano (nawet o tym, że jest księdzem).

2. Badanie powstało w specyficznym momencie - na chwilę przed decyzją Sądu Najwyższego USA odnośnie (nie)konstytucyjności zakazu małżeństw homoseksualnych w kilku stanach.

3. Autor znanego badania anty-LGBT, Mark Regnerus, recenzując przedmiotowe badanie sam przyznał, że faktycznie trudno wyciągnąć z niego jakiekolwiek wnioski, bo przy badanych parametrach wszystko jest kwestią interpretacji. W szczególności inny naukowiec z dokładnie tego samego zestawu danych wywiódł wniosek, że nie ma różnicy między rodzicielstwem homo a hetero.

Regnerus notes that another analysis of the same NHIS data found “that children in same-sex families are quite similar to children in married couple families,” but he argues that what matters is “how scholars present and interpret the data.”

5. Metoda badawcza jest obciążona błędami. Porównywano bowiem dowolne pary homoseksualne ze stabilnymi małżeństwami hetero. Dodatkowo sprawę utrudnia fakt, że posłużono się danymi z lat 1997-2013, co oznacza, że niemała część przypadków pochodzi jeszcze z czasów, gdy homofobia była powszechna. (Przypominam, że w kilku stanach homoseksualizm był karalny jeszcze na początku XXI wieku.)

6. Badanie (nawet w oryginalnej, konserwatywnej interpretacji) wykazało, że jeszcze większe problemy mają dzieci wychowywane przez samotnych rodziców (ok. 4 razy częściej niż dzieci z małżeństw hetero; dzieci z małżeństw homo rzekomo 2 razy częściej). W artykule oczywiście o tym nie przeczytacie.

Źródło powyższych zarzutów.

@alkan: Szanuję za zbadanie i poświęcony czas, bo to Twój komentarz sprzed 4 lat odnośnie tej sprawy.

#neuropa #bekazprawakow #bekazkatoli #lgbt #wykop #homoseksualizm #teczowepaski #gruparatowaniapoziomu #ciekawostki pokaż całość

źródło: wykop.pl

Zapraszam do odwiedzin kanału historycznego Na bitewnym szlaku
#ciekawostkihistoryczne #historia #gruparatowaniapoziomu #nbs

źródło: waza.png

Wbrew internetowej legendzie, zdjęcie poniżej wcale nie przedstawia zabezpieczenia przed zombie/vampirami na skutek paniki z czasów Wiktoriańskich.

Klatki znane jako "Mortsafe" pojawiły się w Szkocji na początku XVIII wieku i chroniły ciała zmarłych przed cmentarnymi rabusiami, którzy lubowali się w odsprzedawaniu ich studentom medycyny i uniwersytetom . Rząd przymykał oko na te praktyki w celu jak najefektywniejszego poszerzenia wiedzy medycznej przez uczonych. Przypadki kradzieży, które przedostawały się do mediów zaczęły szokować opinię publiczną. Tym bardziej, ze działo się to w Szkocji gdzie praktykowany był duży szacunek do zmarłych, m.in za sprawą wiary w zmartwychwstanie.

Dodatkową panikę siała działalność Burka i Harego - dwóch morderców, którzy w ciągu 10 miesięcy w 1828 roku w Edynburgu, popełnili 16 morderstw, a następnie odsprzedawali ciała Robertowi Knoxowi, który przeprowadzał sekcję zwłok ofiar na swoich wykładach anatomicznych.

Wielu z obywateli zdecydowało się chronić groby swoich bliskich. Bogaci fundowali betonowe wzmocnienie fundamentów a biedni umieszczali kamienie i patyki wokół nagrobków aby wykryć potencjalne ślady włamania. Pojawili się też nocni strażnicy, obywatelskie patrole czy wartownie (jedna z nich w Glasgow liczyła 2 tysiące członków)

Mortsafe została wynaleziona w 1816 roku. Często była wzmacniana metalowymi prętami i kłódkami oraz dodatkową płytą położoną na grobie. Cały mechanizm był instalowany na okres około 6 tygodni - po tym czasie ciało było wystarczająco zniszczone i nie nadawało się do jakichkolwiek prac naukowych.

#poro6niec
#ciekawostki
#gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: 66.media.tumblr.com

Porównanie słonecznych godzin w ciągu roku, pomiędzy usa a Europą
#reddit
#gruparatowaniapoziomu
#poro6niec
#ciekawostki
#pogoda
https://www.reddit.com/r/MapPorn/comments/4v49l5/us_vs_europe_annual_hours_of_sunshine_722_x_1144/ pokaż całość

źródło: external-preview.redd.it

Lina Medina urodziła się w regionie Huancavelica. Ustanowiła rekord świata jako najmłodsza matka w historii medycyny. Urodziła swoje pierwsze dziecko, gdy miała zaledwie 5 lat 7 miesięcy i 21 dni.

Ojciec Liny, Tiburcio Medina, zauważył, że jego córka (jedna z jego dziewięciorga dzieci) miała nienaturalnie opuchnięty brzuch. W połowie kwietnia 1939 roku ojciec zaprowadził Linę do szamanów z wioski, którzy osądzili, że dziewczynka ma guza i poradzili, aby zawieźć ją do szpitala w pobliskim miasteczku Pisco.

Dr Gerardo Lozada po wstępnym rozpoznaniu, pragnąc sprawdzić swoją teorię, zabrał dziewczynkę do stolicy Peru – Limy, gdzie inni specjaliści potwierdzili diagnozę. Okazało się, że Lina jest w ciąży. Poczęła syna w wieku 4 lat i 10 miesięcy. 9 miesięcy później (14 maja 1939) Lina urodziła dziecko przez cesarskie cięcie wykonywane przez dr Gerardo Lozada, dr Rolando Colareta i dr Busalleu.

Jej syn został nazwany na cześć lekarza Gerardo Medina. Ważył 2700 gramów. Chłopiec do 10. roku życia wychowywał się w przekonaniu, że Lina jest jego siostrą. Gerardo Medina zmarł w 1979 roku (w wieku 40 lat) na rzadką chorobę szpiku kostnego.

Do dziś nie wiadomo, kto był ojcem dziecka. Ojciec Liny, Tiburcio, został zatrzymany na kilka dni pod zarzutem gwałtu. Kiedy został zwolniony, podejrzenie padło na jednego z braci Liny, jednak również okazało się niesłuszne.

#ciekawostki
#poro6niec
#gruparatowaniapoziomu
#medycyna pokaż całość

źródło: charismaticplanet.com

Przez kilka najbliższych dni postów najprawdopodobniej nie będzie

#iiwojnaswiatowawkolorze

''Wciągnąć banderę i - na wszystkie szatany - celować dobrze!'' Dzisiaj dłużej

19 listopada 1941 roku był pogodnym dniem na zachodnim wybrzeżu Australii. Wiał lekki wietrzyk, niebo było bezchmurne. Załoga smukłego krążownika lekkiego HMAS ''Sydney'' korzystała z ładnej pogody. Część marynarzy drzemała, lub opalała się, nieliczni tylko pełnili służbę - cóż przecież mogło się wydarzyć u wybrzeży Australii, tysiące kilometrów od wojennej Europy? A nawet jeśli coś miałoby się dziać, to ''Sydney'' da popalić, każdemu, kto mu się nawinie!

Bo ''Sydney'' był chlubą australijskiej floty. Nazwany po słynnym poprzedniku, który pokonał niemieckiego ''Emdena'' u wybrzeży Wysp Kokosowych okręt już miał za sobą pełne chwały momenty. Walczył w kampanii śródziemnomorskej, podczas której zatopił włoski niszczyciel ''Espero'', a podczas bitwy u przylądka Spatha poważnie uszkodził krążownik ''Bartolomeo Colleoni'', doprowadzając do jego zatonięcia. Do okrętu przylgnął przydomek ''Grey Gladiator'', wymieniany z dumą.

''Sydney'' należał do zmodyfikowanego typu lekkich krążowników ''Leander''. Okręt miał długość 171 i szerokość 17 metrów, pełna wyporność wynosiła 8850 ton. Krążownik mógł rozwinąć prędkość 33 węzłów, a jego zasięg wynosił ponad 7100 mil. Potężne uzbrojenie było złożone z ośmiu dział kal. 152 mm, czterech dział 102 mm, 12 wielkokalibrowych karabinów maszynowych i ośmiu wyrzutni torped kal. 533 mm. Działa artylerii głównej miały zasięg 22 km i szybkostrzelność ośmiu strzałów na minutę. Jego załogę stanowiło 645 oficerów i marynarzy, dowodzonych przez doświadczonego marynarza i weterana I WŚ, komandora Josepha Burnetta.

Idylliczny dzień, kiedy ''Sydney'' wracał do bazy we Freemantle, zakłóciła smużka dymu na horyzoncie o godz. 16. Należało to sprawdzić. Na widok krążownika tajemniczy statek zawrócił i próbował ucieczki. Na próżno. ''Sydney'' rozwijał dwukrotnie większą prędkość.

Gdy Australijczycy podpływali, komandor Burnett rozkazał nadać lampą błyskową pytanie: ''jaki statek?''. Frachtowiec reagował niezdarnie, z dużym opóźnieniem, jakby ktoś z trudem analizował sygnały świetlne. Zamiast lampy, sygnały zeń podawał marynarz za pomocą flag, które co chwila wypadały mu z rąk. Australijscy marynarze gromadzili się na pokładzie z ciekawością - zawsze jakieś urozmaicenie nudnego dnia. Śmiali się i gwizdali na te ofermy, widocznie nieobyte w morskim rzemiośle. Na wszelki wypadek dziobowe wieże obrócono w stronę statku - tak, żeby postraszyć te ciamajdy.

Wreszcie statek podał nazwę - ''Straat Malakka'', holenderski frachtowiec, zmierzający do Batawii. Burnett odetchnął z ulgą - czyli sojusznicy. Zadano jeszcze jedno pytanie: numer kodowy, nadawany każdemu alianckiemu statkowi. Jednak nie było żadnej odpowiedzi. Nieco poirytowany komandor nakazał powtórzyć pytanie. Brak odzewu. Po kilku próbach wściekły komandor nakazał przygotować do startu wodnosamolot Walrus i sprawdzić z góry dziwny statek. Obie jednostki zbliżały się i teraz znajdowały się ok. tysiąca metrów od siebie, płynąc kursem równoległym. W tym samym momencie radiotelegrafista ''Sydneya'' odebrał wiadomość ze statku. Ten w panice nadawał, że został zaatakowany... przez niemiecki rajder. Ki czort? W co oni grają?!

Nagle o 17:30 na maszt ''holenderskiego'' statku wciągnięta została bandera Kriegsmarine. Chwilę później opadają klapy maskujące na burtach statku, ukazując lufy dział. Elektryczne windy podnoszą szybkostrzelne działka. Gdzieś znika niezdarność załogi - teraz, dowodzona krótkimi, urywanymi rozkazami sprawnie zajmuje swoje miejsca, obsadza działa i chwyta za skrzynki z amunicją. Potworne zaskoczenie dopada załogę ''Sydneya'', niczym lodowaty powiew wiatru. Ale nie trwa ono długo. Serie szybkostrzelnych działek i karabinów maszynowych przecięły powietrze i przestębnowały pomost bojowy ''Sydneya'', zabijając zbyt pewnego siebie komandora Burnetta i jego oficerów. Potem przeniosły ogień na gotowy do startu wodnosamolot. Samolot wybucha płomieniem, rozlewając wokół płonące paliwo. Z otworu na dziobie statku wypada srebrne, lśniące cygaro i wpada między fale. Działa w burtach otwierają ogień, trafiając raz po raz zaskoczony krążownik.

''Statkiem'' był niemiecki krążownik pomocniczy HSK ''Kormoran'', dowodzony przez wytrawnego komandora Theodora Detmersa. Ten z zimną krwią obserwował walkę z pomostu. Wiedział, że na bliskim dystansie i korzystając z efektu zaskoczenia ma szansę zniwelować przewagę australijskiego krążownika, a jego sześć starych 150-milimetrowych dział może poważnie zaszkodzić prześladowcy.

Niemieccy artylerzyści celują spokojnie, dewastując australijski okręt kolejnymi salwami. Nie mogą nie trafiać. Chwilę później pod dziobową wieżą 'A' ''Sydneya'' wyrasta słup wody - torpeda wyłącza na stałe dziobową artylerię, a okręt nabiera przechyłu. Karabiny maszynowe ''Kormorana'' omiatają pokład, wybijając zaskoczonych marynarzy i zabijając każdego, kto próbuje podejść do dział przeciwlotniczych. Niemiecki rajder, mimo miażdżącej dysproporcji sił, dzielnie walczy i gryzie butnego ''Sydneya''. Jeśli ten odpowie ogniem - to zwycięży. Burty ''Kormorana'' nie mają żadnego opancerzenia, każde trafienie może być śmiertelne.

Dopiero po dwóch minutach pierwsze pociski ''Sydneya'' opuszczają lufy rufowej wieży 'X'. Ale przyrządy nie były ustawione na tak niewielką odległość i pociski przenosi daleko za ''Kormoranem''. Dopiero po dłuższej chwili ''Sydney'' zaczął trafiać: jeden z pocisków zniszczył maszynownię ''Kormorana'', zabijając w płonącym piekle wszystkich mechaników, inny zniszczył jedno z dział 150 mm, kolejny - trafił w zbiorniki paliwa i wywołał pożar.

''Kormoran'', okryty kłębami dymu, stopuje, jednak jego działa wciąż prowadzą ogień przez 25 minut, jakby mszcząc się za ten cios na ''Sydneyu''. Później policzono, że jego działa trafiły australijski okręt ponad 90 razy. W pewnym momencie płonący ''Sydney'' wykonał zwrot, jakby próbując staranować niemieckiego korsarza. Ale nie, okręt przeszedł za rufą. Na jego pokładzie nie było widać żadnych śladów życia. Po godzinie kanonady, o 18:30 krążownik z niewielką prędkością oddalał się na południe - zniknął za horyzontem. Ogarnięty kłębami dymu, który rozżarzał się czasem na czerwono niczym ognik papierosa - to eksplodowały komory amunicyjne - nie przypominał już dumnego Gladiatora.

Komandor Detmers nakazał przerwać ogień. Pożar na pokładzie był zbyt silny. A okręt miał w ładowniach ukrytych kilkaset min, które mogły w każdej chwili eksplodować. Po nieudanych próbach ugaszenia płomieni, Detmers nakazał opuścić okręt. Jako ostatni, tuż po północy, „Kormorana” opuszcza dowódca, w niemalże ostatniej chwili. Wtedy też niemieccy marynarze, dryfując w ciemnościach, ujrzeli błysk i usłyszeli serię eksplozji – tak, przez zapewne eksplozję magazynów amunicji, dokonał żywota ich prześladowca, HMAS „Sydney”. Niedługo później eksplodował również „Kormoran”, pogrążając się w głębinach wraz z 80 członkami jego załogi.

Po kilku dniach, 318 niemieckich marynarzy wyłowiły okręty australijskie. Z liczącej 645 ludzi załogi ''Sydneya'' nie uratował się nikt. Przez lata jedynym śladem po ''Sydneyu'' była znaleziona przypadkiem, postrzelana tratwa ratunkowa, traktowana niczym relikwia. Dopiero w 2008 roku odnaleziono wraki obu okrętów.

Tak zakończyła się niezwykła bitwa, która jednemu z dowódców przyniosła śmierć, a drugiemu Krzyż Rycerski.
Jest to jedyna bitwa w historii, w której uzbrojony statek handlowy pokonał znacznie silniejszy od siebie okręt wojenny. Jest to także jedna z niewielu bitew, w której zatonęli obaj jej uczestnicy. ''Statek 41'', jak brzmiało kodowe oznaczenie ''Kormorana'', pokonał pysznego ''Gladiatora''.

Autor postu: II wojna światowa w kolorze

#iiwojnaswiatowa #gruparatowaniapoziomu #qualitycontent #historiajednejfotografii #zdjeciazwojny pokaż całość

źródło: 54523146_2409869895724447_6622218453736488960_n.jpg

A dzisiaj na #dziendobry tomograf komputerowy jeża, moi kochani (｡◕‿‿◕｡)
#gruparatowaniapoziomu #ciekawostki #zwierzaczki #smiesznypiesek #jeze #biologia #weterynaria

źródło: FB_IMG_1553033064786.jpg

TEGO DNIA W RZYMIE

Tego dnia, 43 p.n.e. urodził się rzymski poeta, Owidiusz. Należał on do młodszego pokolenia twórców augustowskich. Zasłynął ze swoich Amores i tragedii Madea (15 rok p.n.e.). Potem w roku 2 n.e. ukazała się Ars amandi (Sztuka kochania) w trzech księgach, która miała charakter frywolnego podręcznika o flircie i miłości. W 8 roku n.e. został wygnany z Rzymu do Tomis nad Morze Czarne, gdzie spędził resztę swojego życia. Nie do końca jasne są przyczyny wygnania.

https://www.imperiumromanum.edu.pl/tego-dnia-w-rzymie/#20-3

#liganauki #antycznyrzym #imperiumromanum #wydarzenia #gruparatowaniapoziomu #historia #tegodnia #tegodniawrzymie #rzym #ciekawostki #venividivici pokaż całość

źródło: w.jpg

SENTENCJA ŁACIŃSKA NA DZIŚ

Per aspera ad astra
- Przez cierpienie do gwiazd
- opis: sentencja łacińska

https://www.imperiumromanum.edu.pl/kultura/sentencje-lacinskie/

#imperiumromanum #historia #cytaty #cytatrzymiannadzis #gruparatowaniapoziomu #ciekawostkihistoryczne #sentencjalacinska #rzym #ciekawostki #venividivici

--------------------------------------------------------------------------------------
Podobają Ci się treści? Wesprzyj IMPERIUM ROMANUM!
https://www.imperiumromanum.edu.pl/dotacje/ pokaż całość

RZYMSKA ZŁOTA STATUETKA FAUSTYNY

Rzymska złota statuetka zapewne Faustyny Starszej – żony cesarza Antoninusa Piusa – która została ubóstwiona po śmierci. Obiekt datowany na II wiek n.e.

https://www.imperiumromanum.edu.pl/ciekawostka/rzymska-zlota-statuetka-faustyny/

#rzym #antycznyrzym #imperiumromanum #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #ciekawostkihistoryczne #rzym #ciekawostki #venividivici

--------------------------------------------------------------------------------------
Podobają Ci się treści? Wesprzyj IMPERIUM ROMANUM!
https://www.imperiumromanum.edu.pl/dotacje/ pokaż całość

źródło: c.jpg

#liturgicznywykop

Zlinczujcie mnie za mój brak dyscypliny w pisaniu. Należy mi się ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Gesty liturgiczne - obrzęd pokoju

Po modlitwie „Ojcze nasz” następuje kolejny obrzęd, który przygotowuje wiernych do Komunii Świętej, czyli obrzęd pokoju, „w którym Kościół prosi o pokój i jedność dla siebie samego i dla całej ludzkiej rodziny, wierni zaś okazują sobie trwającą w Kościele komunię i miłość, zanim przyjmą Najświętszy Sakrament” (OWMR 82, czyli Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego).

Symbol ten istniał w liturgii od samego początku. Już święty Paweł wspominał o "pocałunku pokoju" (który nadal jest praktykowany chociażby we wspólnotach Neokatechumenalnych), którym pozdrawiali się pierwsi chrześcijanie. Kiedy chrześcijanie po nabożeństwie w synagodze (dawna liturgia słowa), schodzili się w domu na sprawowanie eucharystii (dzisiejsza liturgia eucharystyczna) witali się pocałunkiem.

Pierwotnie ten znak miał miejsce po Liturgii Słowa, a przed Liturgią Eucharystyczną, dokładniej przed Przygotowaniem Darów. Miało to podkreślać jego pokutny wydźwięk, wynikający z linijki z Ewangelii świętego Mateusza, gdzie Jezus mówi o konieczności pojednania się ze swymi braćmi przed złożeniem ofiary Panu. I ten trend utrzymywał się dość długo, szczególnie na wschodzie.

W Rzymie bowiem już w IV wieku znana była praktyka przekazywania znaku pokoju przed przyjęciem Komunii Świętej, a nie jak na wschodzie po liturgii słowa. Świadczy o tym list papieża Innocentego I z roku 416 adresowany do biskupa z Gubbio. Papież wspomina, że „Pax” czyli „pokój” należy przekazywać przed przyjęciem Komunii. Takie umiejscowienie znaku pokoju podkreślać ma bardziej potrzebę zjednoczenia się w miłości braterskiej zanim dokona się zjednoczenie eucharystyczne z Bogiem w Komunii.

Istotnym też jest powiązanie tego gestu z jedną z próśb z Modlitwy Pańskiej: "odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom", gdy znak przesunięto na po Pater Noster i następującym po nim embolizmie, a przed Agnus Dei. Przekazując znak pokoju, wierny powinien pamiętać o każdym z kim ma jakiś zatarg, każdym do kogo chowa urazę i mu przebaczyć z głębi serca. Ten znak ma pogłębić tę prośbę i uwidocznić, że wierny już przebaczył, komu winien przebaczyć.

W wieku XI w Niemczech pojawiła się modlitwa, która przygotowywała celebransa do przekazania znaku pokoju, tzw. „modlitwa o pokój”. Początkowo była ona apologią, czyli modlitwą odmawianą po cichu, czy też prywatnie, przez kapłana. Po Vaticanum II, jak zapewne zauważyliście na mszy, jest ona odmawiana na głos.

Panie Jezu Chryste, Ty powiedziałeś swoim Apostołom: Pokój wam zostawiam, pokój mój wam daję. Prosimy Cię, nie zważaj na grzechy nasze, lecz na wiarę swojego Kościoła i zgodnie z Twoją wolą napełniaj go pokojem i doprowadź do pełnej jedności. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków.

pokaż spoiler Pierwsze zdanie tej modlitwy jest zmienne i w zależności od okresu w roku liturgicznym, odnosi się do narodzenia Pańskiego, Śmierci Krzyżowej, Zmartwychwstania lub Zesłania Ducha Świętego. Ot ciekawostka, dla tych co nie stali po drugiej stronie mszału, albo im się teksty liturgiczne zlewają w jedno ( ͡° ͜ʖ ͡°)


Kiedy w Kościele Zachodnim coraz częściej odchodzono od przekazywania pocałunku pokoju wiernym w Anglii w wieku XIII pojawił się zwyczaj przekazywania znaku pokoju za pośrednictwem tzw. pacyfikale (łac. instrumentum pacis, narzędzie pokoju). Były to tabliczki, najczęściej z wizerunkiem Chrystusa ukrzyżowanego, które po ucałowaniu ołtarza celebrans podawał do ucałowania usługującym, a następnie wszystkim wiernym. Czasem tabliczki zamieniano na krzyże, które również nosiły nazwę pacyfikałów (od pacis, pokój). (via ordo.pallotyni.pl)

OWMR poleca krajowym Konferencjom Episkopatu wybór odpowiedniego znaku dla tego obrzędu „zgodnie z mentalnością i zwyczajami ludów” (nr 82). Episkopat Polski na 331 Zebraniu Plenarnym w dniu 9 marca 2005 roku uchwalił, że „znakiem pokoju jest ukłon w stronę najbliżej stojących uczestników Mszy świętej lub podanie im ręki. Ten gest wykonuje się w milczeniu lub wypowiada słowa:Pokój Pański niech zawsze będzie z tobą albo: Pokój z tobą, na co przyjmujący odpowiada: Amen. Należy jednak zachować jednolitość znaku w danym zgromadzeniu (zob. OWMR 42). Nie wolno używać formuły:Pokój nam wszystkim” (Wskazania Episkopatu Polski po ogłoszeniu nowego wydania OWMR, nr 33).

W Mszy św. koncelebrowanej zachował się starożytny gest pocałunku pokoju w jego koptyjskiej formie. Koncelebrujący prezbiterzy łapią się nawzajem za łokcie i czynią podwójny lub pojedynczy skłon głową imitujący ucałowanie policzka. Prezbiter, który przekazuje znak pokoju kładzie swe dłonie z góry, a ten który przyjmuje wyciąga je w kierunku przekazującego dłońmi skierowanymi ku górze, w geście przyjęcia.

pokaż spoiler Z ciekawostek dodam, że czasami gdy posługiwałem przy Mszale to księża z rozpędu przekazywali mi znak pokoju w formie koptyjskiej. Raz spanikowałem, nie wiedząc co zrobić i na siłę przekazałem znak pokoju "normalnie", czyli przez podanie ręki i palnąłem coś w stylu: "Jeszcze nie koncelebruję, psze księdza" ( ͡° ͜ʖ ͡°)


Na zdjęciu: przekazanie znaku pokoju w formie koptyjskiej właśnie

#gruparatowaniapoziomu #ciekawostki #religia #kosciol #liturgia #wiara #katolicyzm pokaż całość

źródło: stanislaw-bm.szczecin.pl

12 oznak tego, że żyjemy w epoce 6-go masowego wymierania.

Ziemia przeżyła 5 masowych wyginięć. Według ekologów żyjemy dziś w 6 epoce.
W przeciwieństwie do poprzednich, przyczyną nie są procesy naturalne lub klęski żywiołowe, lecz działalność człowieka. Business Insider podaje 12 oznak, że 6 wymarcie jest realne i spowodowane głównie działalnością człowieka.

Link do znaleziska: (dodałem tłumaczenie w komentarzu) https://www.wykop.pl/link/4853739/12-oznak-tego-ze-zyjemy-w-epoce-6-go-masowego-wymierania/

Źródło: Publikacja w czasopiśmie Busisness Insider oraz dziesiątki linków do naukowych badań w artykule.

Jeśli chcesz być na bieżąco z najlepszymi znaleziskami to zapisz się na MikroListę.
https://mirkolisty.pvu.pl/list/56Bf7jbXdbGvM2NK i dodaj Swój nick do listy #swiatnauki.

#swiatnauki #gruparatowaniapoziomu #liganauki #ligamozgow #swiatnauki #gruparatowaniapoziomu #liganauki #ligamozgow #nauka #natura #ekologia #zwierzaczki #przyroda #ciekawostki #ciekawostki #technologia #zainteresowania pokaż całość

źródło: wykop.pl

Inia amazońska (Inia geoffrensis) – gatunek ssaka występujący w Amazonce i Orinoko. Osiąga 2-2,5 metra długości ciała i 100-150 kilogramów masy ciała. Jest to największy obecnie żyjący delfin rzeczny. Kolor zwierzęcia zmienia się wraz z wiekiem, młode są ciemno szare, podrostki – jasno szare, a dorosłe osobniki różowe. Samce są zwykle bardziej różowe od samic. Zaobserwowano tylko jednego albinosa, który obecnie znajduje się w Niemczech. Zwierzęta te zwykle widuje się w parach, ale zdarza się, że formują grupy ( przeważnie nie większe niż 8 osobników). Największa zaobserwowana grupa w Amazonce liczyła 37 osobników (podczas gdy średnia liczebność grupy w tamtym regionie to 3), a w Orinoko 30 osobników (tam średnia wielkość grupy to 5 osobników). Inia amazońska to dominujący drapieżnik w swoim środowisku. Dieta tego zwierzęcia jest najbardziej zróżnicowaną wśród wszystkich zębowców. W jej skład wchodzą 53 gatunki ryb. Żywi się także słodkowodnymi krabami i rzecznymi żółwiami. Ciąża u tego gatunku trwa 11 miesięcy. Po urodzeniu młode mierzą 80 centymetrów. Matka karmi je swoim mlekiem przez około rok. Młode delfiny stają się niezależne od matki po 2-3 latach.
Szacuje się, że średnia długość życia tych delfinów wynosi 10-30 lat. Niestety większość osobników trzymanych w niewoli nie dożywa 3 lat.
Inia amazońska jest zagrożona wyginięciem. Główne zagrożenia dla populacji to zanieczyszczenie wód, łodzie motorowe oraz kłusownictwo.

#fajnyzwierz - tag z opisami ciekawych gatunków zwierząt
#zwierzeta #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: 1553029184527.jpg

KRÓLOWA ZENOBIA - TWÓRCZYNI CESARSTWA PALMYRY I RYWALKA RZYMU

Septymia Zenobia była żoną króla Palmyry - Odenatusa, po śmierci którego w 267 roku n.e. starała się umocnić pozycję swojego małoletniego syna Waballata. Zenobia dzięki zręcznej polityce prowadziła ekspansję oraz posiadała pełnię władzy na wschodnich terenach Imperium Rzymskiego w poł. III w. n.e.

(więcej w nowym artykule)

https://www.wykop.pl/link/4853745/krolowa-zenobia-tworczyni-cesarstwa-palmyry-i-rywalka-rzymu/

#archeologia #imperiumromanum #historia #liganauki #gruparatowaniapoziomu #ciekawostkihistoryczne #ciekawostki #rzym #qualitycontent #venividivici pokaż całość

źródło: Zenobia-autor-obrazu-nieznany.jpg

Wykopiecie? :)

Historia w drewno zaklęta. Niezwykłe losy wyjątkowych świątyń - Jest takie miejsce w Polsce, które omijają przewodniki po atrakcjach kraju. A jednak znajduje się tu unikatowa grupa zabytków, które poza ponadczasowym pięknem mówią wiele o niezwykłych losach tych ziem.

Na zdjęciu kościół św. Anny w Oleśnie (fot. Sławomir Milejski. CC BY-SA 4.0)

#polska #historia #architektura #gruparatowaniapoziomu #liganauki #nauka #zabytki #ciekawostkihistoryczne #olesno #sztuka #mikroreklama pokaż całość

źródło: tytus.edu.pl

HIPPIKA GYMNASIA

Hippika gymnasia były to rzymskie zawody sportowe przeznaczone dla formacji jazdy, które polegały na pozorowanej walce dwóch grup żołnierzy, grających role Greków i Amazonek, którzy walczyli za pomocą oszczepów z drewnianym grotem. Zawody były także formą treningu manewrowości oddziałów. Sam termin jest w grece i dosłownie oznacza „ćwiczenia jazdy”. Ćwiczenia miały miejsce na placu paradnym, zlokalizowanym poza obozem. W czasie pozorowanej walki trenowano manewry i użycie wspomnianych oszczepów, ale także włóczni. Zarówno jeźdźcy jak i ich wierzchowce byli mocno opancerzeni.

Kawalerzyści mieli specjalnie przyozdobione hełmy z maskami, ukazujące postacie z mitologii. Hippika gymnasia miały na celu zarówno podtrzymanie sprawności bojowej jazdy, podbudowanie morale jak i oddziaływać psychologicznie na podbite regiony i ich mieszkańców. W celu odgrywania sceny walki Greków z Amazonkami zakładano specjalne hełmy z maskami, które ukazywały twarze męskie i damskie.

https://www.imperiumromanum.edu.pl/ciekawostka/hippika-gymnasia/

#archeologia #imperiumromanum #historia #gruparatowaniapoziomu #ciekawostkihistoryczne #rzym #ciekawostki #venividivici

--------------------------------------------------------------------------------------
Podobają Ci się treści? Wesprzyj IMPERIUM ROMANUM!
https://www.imperiumromanum.edu.pl/dotacje/ pokaż całość

źródło: j.jpg

Wymiana paliwa jądrowego w jednej z amerykańskich elektrowni jądrowych.
Niebieska barwa pochodzi od promieniowania Czerenkowa. Przeładunek paliwa w reaktorze PWR, w samej elektrowni pracują dwa PWRy o mocach: 1045 MW i 1168 MW elektrycznych.
Reszta fotek w komentarzach.

#ejdlakazdego <- mój tag, nie chcesz czytać jądrowych niusów - czarnolistuj
#energetyka #energetykajadrowa #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: 22.jpg

Sikorka uboga (Poecile palustris)
#vaticanouccello #vaticanowallpapers #ptaki #wikipedia #gruparatowaniapoziomu

źródło: i.imgur.com

W polskich wierzeniach ludowych Rokita to strażnik mokradeł oraz sprawca bagiennych mgieł zwanych także mlekiem. Zwykle rezyduje nad wodą lub w pobliżu dróg i grobli. Zamieszkuje wnętrze starej wierzby stanowiącej w wierzeniach – podobnie jak wszelkie mokradła i lasy – bramę do zaświatów. W zaklęciach ludowych proszony jest, szczególnie przez czarownice, o obfitość mleka u krów. Wierzono iż potrafi przybierać postać kota. W tradycji szlacheckiej znany również jako Rokicki. Znany na terenie całej Polski, wymieniany w licznych dokumentach z procesów o czary, bohater wielu podań i legend. W podaniach późniejszych wędruje po świecie, gdzie wraz z Borutą staje w obronie ludzi w potrzebie. Na ilustracji Rokita z rogatywką, szablą i w tradycyjnej sukmanie łysogórskiej. Wspomniana mleczność krów była w wierzeniach ludowych sprawą niezwykle ważną. W obliczu nieustannie grożącego głodu urastała wręcz do rangi ludowej obsesji. Nie dziwi więc cały zakres wierzeń w tym temacie. Znane są zaklęcia czy też wręcz modły kierowane do Rokity jako patrona mleczności i nabiału, funkcjonujące także jako przysłowia kuchenne.
Wiadomo, iż w Zielone Świątki, w trakcie obrzędu zbierania rosy, czarownice napotkawszy krzaczastą wierzbę-rokitę targały nią mówiąc do Rokity:

„Rokita, daj mleka,
oddaje ci duszę i ciało,
bo mi się mleka zachciało.”

Zapewne od powyższego zaklęcia pochodzi to przysłowie-wierszyk kuchenny:

„Był sobie raz diabeł Rokita
I przyszła do niego kobita
Oddaje mu duszę i ciało
Bo jej się mleka zachciało.”

W okolicach Olkusza Rokita znany jest z kolei jako sprawca zalania tamtejszej kopalni kruszców. Jak głosi lokalne podanie: „… jeszce za Śwedów, w samą Wielką Niedzielę zachciało się diabłu Rokicie przenieść kościół razem z ludem furt na Sikorkę, skarby zaś [leżące pod kościołem] sobie zabrać. Skarbnik ostrzegł górników, żebyk nie dali diabłu rządzić się świętym miejscem. I górniki nie dały. […] Rokita się zgniewał i peda: – Nie kceta dać skarbów spod kościoła, to i same nie będzieta mieli, i zalał, psia wiara, kopalnię wodą z Wisły, a piaskiem zamulił okrutnie. Dzisiok to ci takie czarne wody tam stoją, jak diabelska smoła, a głębokie aż do samego piekła”.

Rokita to także wojownik. W okolicach podkarpackiego Domaradza Rokita znany był jako swego rodzaju odpowiednik Janosika, zbója mieszkającego na wzgórzu w lesie Rokitne. Rabował on bogatych kupców, a odebrane im towary oddawał biednym mieszkańcom okolic jego siedziby.

Autor ilustracji: Kazimierz Perkowski (2015).
Więcej informacji: „Diabeł w kulturze polskiej. Szkice z dziejów motywu i postaci”, Michał Rożek, Warszawa-Kraków 1993
https://slowianowierstwo.wordpress.com/2016/06/06/rokita-straznik-mokradel/
#gruparatowaniapoziomu #diablypolskie #etnografia #wies #polska pokaż całość

źródło: rokita.jpg

Gdybyście chcieli wiedzieć, jaki jest najgorętszy temat ostatnich miesięcy w fizyce teoretycznej, to jest to swampland. Swampland to pomysł Cumruna Vafy* sprzed 14 lat. Jest to przestrzeń wyglądających na spójne efektywnych teorii pola, wewnątrz której tak naprawdę tylko mała wysepka (tzw. krajobraz teorii strun) to teorie, które mogą wynikać z teorii strun i są zgodne z kwantową grawitacją. Poruszenie w ostatnich miesiącach wiąże się z kwestią przestrzeni de Sittera w swamplandzie. Vafa et al. wyprowadzili warunek wykluczający próżnię de Sittera (czyli taką z dodatnią stałą kosmologiczną) z teorii strun. Powstał spór między nimi a grupą z Uniwersytetu Stanforda broniącą przestrzeni dS. Kilka dni temu pojawiła się ciekawa praca przeglądowa na temat swamplandu, porządkująca wiedzę na ten temat:

The swampland: introduction and review, Eran Palti

#fizyka #nauka #gruparatowaniapoziomu #ligamozgow

Eva Silverstein pisała na FB, że po szybkim rzuceniu okiem już widziała jakieś błędy i braki. Nawet jeśli są niedociągnięcia, to praca jest ciekawa i ma duże walory dydaktyczne.

*Tutaj materiały z jego wykładu w Warszawie pokaż całość

źródło: swampland.jpg

Wykłady o motywach filozoficznych w książkach Tolkiena, Dicka, Lewisa, Asimova i innych (aż do R. R. Martina) - znalezisko

Rzadko mi naprawdę zależy, żeby jakieś moje znalezisko weszło na SG, ale w tym wypadku, choć szanse są umiarkowane, byłoby super.

Już pomijając tę konkretną serię, warto, żeby więcej ludzi wiedziało o kanale prof. Sadlera, bo to kopalnia świetnych treści, jest tam np. pogłębiony kurs krytycznego myślenia i lista błędów argumentacyjnych. Przewodnik tutaj: https://www.wykop.pl/link/4852835/comment/63965191/#comment-63965191

Pomożecie? :)

#gruparatowaniapoziomu #fantastyka #sf #sciencefiction #ksiazki #filozofia #kultura #mirkoreklama pokaż całość

źródło: ssl-gfx.filmweb.pl

Indiański depozyt 29 krzemiennych grotów do strzał! Niesamowite znalezisko Todda z USA sprzed 2 dni.
W komentarzu jeszcze jedno zdjęcie 'in situ'.

Chcesz być na bieżąco? #zwiadowcahistorii - tag z moimi najciekawszymi znaleziskami! Zapisz się też do mikrolisty zwiadowcahistorii lub zaplusuj ten komentarz, bym zawołał Cię do najlepszych znalezisk!

#indianie #archeologia #wykrywaczmetalu #poszukiwacze #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #gruparatowaniapoziomu #historia #usa pokaż całość

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net

Tak wyglądają zmiany w podpisie pacjentki chorej na Alzheimera

#ciekawostki
#gruparatowaniapoziomu
#poro6niec

źródło: i.imgur.com

1917, Flandria, dziewiętnastoletni saper Erich Paul Remark (później Erich Maria Remarque) między swoimi kolegami z frontu. Początkowo nastawiony naiwnie euforycznie do wojny, szybko przekonuje się, że trudno wyobrazić sobie większy koszmar („wypucowany guzik ważniejszy jest od czterech tomów Schopenhauera (…) W szkole nikt nas nie nauczył (…) że bagnet najlepiej wepchnąć w brzuch, bo nie zakleszcza się, tak jak przy pchnięciu między żebra”). Kilka kilometrów dalej, w tych samych niemieckich okopach, walczy starszy niedoszły student malarstwa. Podobnie jak Remark zostanie ranny, podobnie jak on otrzyma Żelazny Krzyż za odwagę (notabene na wniosek oficera żydowskiego pochodzenia), dla obu wojna będzie gigantyczną traumą i zwrotnym momentem życia. Tu podobieństwa się kończą. Dla jednego z nich frontowe doświadczenia staną się impulsem do napisania wspaniałego pacyfistycznego manifestu „Na Zachodzie bez zmian”. Drugi najpierw doprowadzi do spalenia tej książki na symbolicznym stosie w Berlinie i pozbawienia jej autora niemieckiego obywatelstwa, potem wywoła największą hekatombę w dziejach ludzkości.

pokaż spoiler źródło: Krótka historia jednego zdjęcia/FB


#ciekawostki #historia #historiajednejfotografii #ciekawostkihistoryczne #nauka #gruparatowaniapoziomu #iwojnaswiatowa #iiwojnaswiatowa pokaż całość

źródło: scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net

TEGO DNIA W RZYMIE

Tego dnia, 37 n.e. rozpoczynało się święto Quinquatria lub Quinquatrus, początkowo poświęcone Marsowi. Z czasem, gdy Minerwa zaczęła patronować rzemieślnikom i cechy rzemieślnicze otrzymały na Awentynie swoje święte miejsce, Quinquatrus zmieniły swój charakter i stały się świętem rzemieślników oraz uczącej się młodzieży (składała ona swoim nauczycielom tzw. minerval, opłatę za naukę). Według Marka Terencjusza Warrona festiwal nazwano tak, gdyż miał on miejsce piątego (quinqu-) dnia pod Idach. W pierwszym dniu Quinquatrus składano ofiary Minerwie, a w czasie wojen w dniu tym przerywano walki. W następnych dniach odbywały się igrzyska gladiatorów, a w ostatnim dniu, w hali szewców (atrium sutorium), odbywało się poświęcenie trąb, tzw. tubilustrium (trąba była instrumentem bogini).

https://www.imperiumromanum.edu.pl/tego-dnia-w-rzymie/#19-3

#liganauki #antycznyrzym #imperiumromanum #wydarzenia #gruparatowaniapoziomu #historia #tegodnia #tegodniawrzymie #rzym #ciekawostki #venividivici pokaż całość

źródło: w.jpg

SENTENCJA ŁACIŃSKA NA DZIŚ

Infra dignitatem meam
- Poniżej mojej godności
- opis: sentencja łacińska

https://www.imperiumromanum.edu.pl/kultura/sentencje-lacinskie/

#imperiumromanum #historia #cytaty #cytatrzymiannadzis #gruparatowaniapoziomu #ciekawostkihistoryczne #sentencjalacinska #rzym #ciekawostki #venividivici

--------------------------------------------------------------------------------------
Podobają Ci się treści? Wesprzyj IMPERIUM ROMANUM!
https://www.imperiumromanum.edu.pl/dotacje/ pokaż całość

CELTOWIE I RYDWANY

Najstarszą, praceltycką nazwą rydwanu bojowego, odnotowaną u Galów przez starszych piszących po grecku autorów starożytnych jest reda ‒ słowo o bardzo starożytnym praindoeuropejskim rodowodzie ‒ podobne istnieje w języku, którym napisano praindoaryjskie Wedy. W autochtonicznym języku iryjskim zachowało się słowo riad, oznaczające powożenie.
Walka starożytnych herosów na rydwanach zachowała się w dawnych legendarnych powieściach irlandzkich, jak Táin Bó Cúailnge, opowiadająca o walkach wojownika Cú Chulainna w czasach królowej Medb (przypuszczalnie w okresie panowania rzymskiego Oktawiana Augusta).
Rzymianie mieli własne „pokojowe” pojazdy tego typu ‒ służyły one do przejażdżek, parad (triumfów) i wyścigów. Dwukonne rydwany zwano u nich biga.
Rzymianie poznali, i to dość wcześnie w swojej historii, ekspansywnych Galów przybyłych i osiedlonych na terytorium Italii, walczyli z nimi. Do ich języka trafiło więc wcześnie tamto stare słowo celtyckie jako rheda/raeda, gdzie zaczęło zresztą oznaczać powóz o innej funkcji. Od Galów trafiło do Rzymian także inne galijskie słowo, figurujące w łacinie jako essedum, oznaczające również „wóz bojowy” ‒ służył on m.in. do walk na igrzyskach gladiatorskich, wojowników/gladiatorów walczących na takich wozach Rzymianie nazywali essedarii. Słowo essedum spokrewnione jest z łacińskim sedeo i polskim „siedzę”, co podkreśla raczej jego funkcje transportowe na dłuższe odległości ‒ gdy natomiast szarża rydwanu wymagała pozycji stojącej.
Celtowie zasłynęli w starożytności, w oczach Greków i Rzymian jako mistrzowie wszelkiego rodzaju pojazdów, wozów i powozów, słowem – transportu kołowego, i to na wielką skalę, zarówno w odniesieniu do ładunków martwych jak i do ludzi. Zapamiętano ich wielkie migracje, na które udawali się wraz z kobietami i dziećmi, na ogromne odległości (niektóre plemiona trafiły aż do Azji Mniejszej). Ostatnia taka migracja zdarzyła się za życia Cezara ‒ była to udaremniona przezeń migracja Helwetów, rozpoczynająca jego aktywność militarną w Galii.
Byli wiec, podobnie jak o wiele późniejsi husyccy Czesi w czasach naszego Grunwaldu ‒ mistrzami militarnego wykorzystania taboru, co sięgało zresztą bardzo starej migracyjnej tradycji praindoeuropejskiej.
Wbrew popularnym wyobrażeniom ‒ i inaczej niż np. u starożytnych Persów ‒ celtyccy wojownicy, przynajmniej w czasach rzymskich, nie ścierali się z wrogiem bezpośrednio wręcz stojąc (a tym bardziej siedząc) na rydwanie. Rydwan służył do podwożenia na pole bitwy, z niego rzucano oszczepy i i strzelano z łuku ‒ oraz symulowano szarże, wprowadzając w ten sposób zamieszanie w szeregach przeciwnika, wzniecając popłoch ‒ był to więc środek walki bardzo mobilnej, a także „psychologicznej”.
Ale po dowiezieniu wojownika na pole bitwy wojownik zeskakiwał z rydwanu i walczył pieszo… dopóki mu tak pasowało. Rydwany stały w pobliżu, w pogotowiu do błyskawicznego manewru, często do odwrotu „na upatrzone pozycje”.
Oddajmy głos greckiemu historykowi z czasów Imperium, Diodorowi Sycylijskiemu (80 p.n.e. ‒ ok. 20 p.n.e.):
(…) w bitwie używają dwukonnych rydwanów, rydwan zaś niesie i woźnicę, i rycerza. Kiedy w bitwie spotykają się z konnymi, rzucają na wrogów oszczepy, a potem schodzą z rydwanów i walczą mieczami (…)
Mamy też na ten temat relację samego Cezara, na którym celtyckie rydwany najwyraźniej wywarły wielkie wrażenie. Oddajmy głos jemu samemu:
(…) Najpierw rozjeżdżają się we wszystkie strony í rzucają pociski, aby samą grozą owych zaprzęgów i łoskotem kół rzucić szyki nieprzyjacielskie do ucieczki ‒ co zazwyczaj im się udaje. Skoro zaś przedarli się między zastępami jazdy, zeskakują z rydwanów i walczą pieszo. Tymczasem woźnice stopniowo wycofują się z wiru walki i w taki sposób ustawiają rydwany, aby wtedy, gdy ciżba wrogów ostro natrze na wojowników, mogli się oni szybko wycofać na stronę swoich. Dzięki temu mają w akcji zarazem ruchomość jazdy i stałość piechoty (…)
Dalej Cezar podziwia niezwykłą biegłość rydwanowych woźniców:
otrafią gnać w rydwanach z najbardziej stromego stoku nie tracąc nad nimi panowania, potrafią je nagle zatrzymywać i zwracać w inną stronę…
… i samych wojowników – „rydwanistów”:
(…) [potrafią] biec po dyszlu, stać na jarzmie, a potem z błyskawiczną szybkością wskakiwać z powrotem do rydwanu.
– Juliusz Cezar, Wojna galijska IV, 33.
Oczywiście konfrontacja metodycznych, przyzwyczajonych do żelaznej dyscypliny i zespołowego działania Rzymian z tą techniką i metoda walki była przede wszystkim niesłychanie uciążliwa. Brytowie walczyli spontanicznie i indywidualistycznie, każdy rydwan miał dużo swobody w ruchach i wyborze działań stosownych do danej chwili. Ich zakres obejmował, oprócz walki wręcz na miecze lub maczugi ‒ także zarówno strzelanie z łuku, jak i ciskanie oszczepów. Wojownik rydwanowy był więc „człowiekiem-orkiestrą” w oczach Rzymian, których uczono zachowywać swoje miejsce w szyku i trzymać się swojej ściśle wyznaczonej, wyspecjalizowanej roli. Rydwan i jego załoga ‒ to była bardzo samodzielna jednostka bitewna.
Dotyczyło to także możliwości bitewnych podstępów ‒ działań pozornych, mylących, symulacyjnych ‒ te te wszystkie pozorowane szarże i odwroty…Oznaczało to ogromną nieprzewidywalność. Rzymianie musieli się czuć podobnie, jak (mniej więcej w tym samym okresie) w starciu z niesłychanie ruchliwymi konnymi łucznikami Scytów i irańskich Partów. A jeszcze bardziej ‒ jak ponad tysiąc lat później polscy rycerze w walce pod Legnicą, z mongolskimi konnymi łucznikami Batu-chana.
Ta spontaniczność i indywidualizm walki wojowników celtyckich, ta teatralna popisowość ich harcowników kryła jednak także wiele słabości ‒ na dłuższą metę ci bitewni „artyści walki” nie kontrolowali całości sceny bitewnej, grzeszyli brakiem koordynacji… musieli przegrać w starciu z metodycznymi, ściśle skoordynowanymi działaniami Rzymian, planowanymi jak w partii szachów na wiele ruchów naprzód ‒ których dowódców uczono, aby nigdy nie tracili z oka całości bitwy, aby umieli przewidywać i kierować na bieżąco ogromnymi zespołami ludzkimi.
Wbrew temu, co mogłoby się wydawać z powyższych opisów, Celtom brytyjskim w czasach Cezara nie była obca jazda wierzchem, posługiwali się końmi pod wierzch i mieli też oddziały jazdy konnej.
Trzeba pamiętać, że plemiona południowej Brytanii z którymi Cezar miał do czynienia po wylądowaniu, jak Trynowantowie i Katuwellaunowie, to nie jacyś autochtoni, mieszkańcy Brytanii od wielu stuleci, czyli „starzy Brytowie”, Pretanoi u wczesnych autorów greckich ‒ Celtowie zmieszani ze starszą, przedindoeuropejską warstwą ludności (jej reliktem były prawdopodobnie plemiona Sylurów i szkockich Kaledonów). Ci właśnie słynęli z wojennych malunków na twarzy i ciele. Wręcz przeciwnie, ci z nadmorskiego południa Wyspy byli to stosunkowo niedawni imigranci z kontynentalnej Galii. Początki tej ostatniej celtyckiej fali osiedleńczej datuje się najwcześniej na III wiek p.n.e. Migracje trwały aż niemal do czasów Cezara, czyli do ostatnich dziesięcioleci starej ery.
Według dociekań Cezara, współcześni mu Galowie pamiętali, jak jeszcze za ich życia niektóre osiedlone w Brytanii grupy imigracyjne przybyły na Wyspę, a ich wspólnoty utworzone w Brytanii nosiły takie same nazwy jak dawniej w Galii. Do imigrantów należały m.in. plemiona Trynowantów, Katuwellaunów, Paryzjów i Icenów (Ikenów, jak wtedy wymawiano).
Niewątpliwie ci przybysze mieszali się ze „starymi Brytami”, wchłaniali ich i często sobie podporządkowywali.Tym samym przejmowali ich tradycje i obyczaj, trudno powiedzieć w jakim stopniu. Dotyczy to też rydwanów. Ci przybysze z Galii znali już jazdę jako formacje wojskową, o rydwanach wynieśli z Galii pamięć, że używali ich przodkowie ‒ i pamięć ta został odświeżona, gdy zetknęli się z walczącymi na rydwanach „starymi” Brytami ‒ zatem przyswoili sobie ten sposób walki; trzeba zaznaczyć, że był on niesłychanie prestiżowy, i doskonale się wpisywał w asymilację przybyszów, w stosunki (i konflikty) międzyplemienne w Brytanii. Nie oznacza to jednak, że całkowicie zrezygnowali ze znanej sobie jazdy wierzchem i z użycia jazdy jako formacji wojskowej ‒ przykładem są Atrebatowie Komiusza.
Zapewne uznawali jednak wyższość jazdy rzymskiej i świadomie wybrali archaiczny sposób walki na rydwanach, aby zaskoczyć i zdezorientować Rzymian. Zważywszy fakt, że legion rzymski był postrzegany jako bardzo zwarta, samodzielna i samowystarczalna grupa uderzeniowa ‒ głównym celem celtyckich obrońców było zapewne rozbicie tej spoistości i rozproszenie przeciwnika ‒ w słusznym przekonaniu, że z małymi grupkami łatwiej sobie poradzić. Nieprzewidywalne manewry rydwanów doskonale się do tego nadawały.
Dochodził tu zapewne także efekt psychologiczny. Brytowie, zwłaszcza ci niedawni imigranci z Galii, znali Rzymian. Rydwan był u Rzymian otoczony aurą sakralną, sam triumf rzymskiego wodza był przecież ceremonią religijną. Rydwan był dla nich pojazdem bogów, przede wszystkim „ojca” Rzymu, boga wojny Marsa. A byli oni też, jakbyśmy dziś powiedzieli, przesądni. Użycie przez Brytów rydwanów zasiewało w umysłach rzymskich żołnierzy silną sugestię, że ich wrogowie mają po swojej stronie moce nadprzyrodzone, z którymi nie można wygrać…
Niestety, ta gra zawierała pewien element bluffu i nie zdała egzaminu na dłuższą metę. Może tylko pozwalała dzięki możliwości szybkiego odwrotu uniknąć zbyt wielu krwawych ofiar wśród doborowej kadry militarnej ‒ arystokracja wojskowa stanowiła przecież trzon tych politycznych organizmów plemiennych, nie należało jej narażać na łatwe wytępienie w nierównych bojach. Rzymianie odczytywali to z kolei jako „brak wytrwałości” w walce, co znakomicie podnosiło ich morale.
O wiele skuteczniejsza okazała się „mała” wojna podjazdowa, guerilla, partyzantka… utrudnianie zaopatrzenia, szarpanie przeciwnika i szybkie znikanie… Ale to już temat na inną gawędę.

https://www.imperiumromanum.edu.pl/ciekawostka/celtowie-i-rydwany/

#rzym #antycznyrzym #imperiumromanum #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #ciekawostkihistoryczne #rzym #ciekawostki #venividivici

--------------------------------------------------------------------------------------
Podobają Ci się treści? Wesprzyj IMPERIUM ROMANUM!
https://www.imperiumromanum.edu.pl/dotacje/ pokaż całość

źródło: c.jpg

#iiwojnaswiatowawkolorze

Żołnierze dywizji spadochronowo-pancernej ''Hermann Gőring'' mijają unieruchomiony niszczyciel czołgów ''Elefant'' z 1. kompanii 653. batalionu ciężkich niszczycieli, 17 lutego 1944 r. Dzisiaj będzie dłużej.

Niemcy ruszyli do przodu, wściekle ostrzeliwując Amerykanów. Raz po raz do ataku ruszała Luftwaffe, ostrzeliwując okopy i bombardując pozycje wroga.
Na próżno. Obawiając się utraty cennych Panther i Elefantów, te trzymały się na dystans, poza zasięgiem alianckich dział. Ciężkie nosiciele min Borgward, w teorii zdalnie sterowane, zapadały się w błocie i całkowicie zawiodły. Niemiecka artyleria, mimo iż dobrze wstrzelana, szybko umilkła z braku pocisków. Dobrze walczył 508. batalion czołgów ciężkich, eliminując sporo Shermanów i dział, ale wsparcie ograniczała błotnista ziemia, utrudniająca poruszanie się 56-tonowym kolosom.

Amerykanie zaś błyskawicznie ściągnęli w zagrożony rejon Shermany ze 191. batalionu pancernego i M10 z 645. batalionu niszczycieli czołgów, oraz baterii plot. kal. 90 mm. Broniący się w centrum amerykanki 179. pułk miał wsparci 144 dział!

Szkolny pułk z Berlina, przysłany specjalnym rozkazem Hitlera, zawiódł już pierwszego dnia, kiedy wytracił większość oficerów. Jego żołnierze bezładnie cofali się w panice ku swoim liniom. Równie ciężkie straty poniósł 3. batalion 12 pułku szturmowego i szkolny pułk spadochronowy z 4. Dywizji - ten ostatni stracił całe dwie kompanie w ogniu artylerii. Niemcy wdarli się początkowo w brytyjskie linie, ale zostali zmiażdżeni kontratakiem Shermanów z 46. pułku pancernego. Weterani z 3. DGPanc. wspominali, że ostrzał artyleryjski był najsilniejszy, jaki napotkali w ciągu tej wojny. Pierwszego dnia Niemcy stracili 1677 żołnierzy. Były to najwyższe niemieckie straty dzienne podczas całej bitwy pod Anzio. Zdobyto zaledwie 2 kilometry terenu.

Ale i alianci tracili ludzi - bataliony 45. Dywizji liczyły po 250-300 ludzi z wyjściowych 850. W nocy 17 lutego Kampfgruppe ''Gräser'' z 29. pułku grenadierów przerwała obronę na styku linii 157. i 179. pułku 45. DP. Co więcej, rankiem 145., 725. i 741. pułki grenadierów, wsparte 60 czołgami rozerwały linie obronne 45. DP, docierając do linii kolejowej i lasu Padigliano. A dalej była już tylko plaża.

Amerykanie odpowiedzieli huraganowym ogniem artylerii i ciężkimi nalotami (176 średnich i 288 ciężkich bombowców zrzuciło 1100 ton bomb!). Duży udział w tym miał kpt. William McKay, pilot samolotu obserwacyjnego, który niestrudzenie podawał koordynaty artylerzystom. W nocy z 17 na 18 lutego 45. Dywizja próbowała atakować, ale jej bataliony (2. i 3. ze 157. pułku i 3. ze 179. pułku) zostały dosłownie unicestwione podczas szturmu Carroceto.

Walki trwały całe cztery dni, Niemcy nocami próbowali zinfiltrować obronę i przenikali na tyły Aliantów. Małe grupki świetnie uzbrojonych żołnierzy przechodziły linię frontu, obrzucając granatami stanowiska Amerykanów. Raz po raz Niemcy atakowali, czasem wdzierając się do okopów, gdzie walczono zaciekle w błotnistej mazi na noże, kolby i gołe pięści. Niemieckie natarcie słabło jednak z dnia na dzień - po prostu jednostki traciły zbyt dużo ludzi.

Generał Penney, dowódca brytyjskiej 1. DP, pytał Lucasa o szczegółowe wytyczne, ten go zbył mówiąc: ''Mam do pana pełne zaufanie, Bill, proszę przydzielić chłopcom robotę''. Niedługo potem Penney został ranny.
Wreszcie, 18 lutego, Lucas zgodził się na wprowadzenie grup bojowych: ''H'' z amerykańskiego 6. pułku zmechanizowanego i 30. pułku piechoty i ''T'' z brytyjskiej 169. brygady i 46. pułku pancernego, które ruszyły do zaciekłych kontrataków, ostatecznie stopując natarcie zdziesiątkowanej KG ''Gräser'' 20 lutego.

Operacja ''Fischfang'' zakończyła się niemiecką klęską. Niemcy stracili 5389 żołnierzy, w większości od huraganowego ognia artylerii. Aliancka artyleria wystrzeliła aż 158 tys. pocisków. W 65. DP pozostało zaledwie 901 żołnierzy, ciężkie straty poniosła też 714. dywizja. 3. DGPanc. straciła co najmniej 500 ludzi i większość wozów bojowych (w batalionie dział szturmowych zostały 3 sprawne pojazdy).

Alianci utracili równie wielu żołnierzy - oblicza się, że straty wyniosły co najmniej 5133 ludzi. Sama 45. Dywizja straciła 3400 żołnierzy. Wśród poległych było jedno nikomu nic wówczas nie mówiące nazwisko - por. Eric Waters z 8th Royal Fusiliers z brytyjskiej 56. DP. Pochowano go w zbiorowej mogile na cmentarzu Falasche.

Blisko 40 lat później, jego syn, Roger, napisze piosenkę: ''When the Tigers Broke Free''...

Jedną z ostatnich ''ofiar'' niemieckiego natarcia był sam generał John Lucas. Marszałek Harold Alexander, dowodzący we Włoszech, uznał (nareszcie!), że czas najwyższy pozbyć się tego kunktatora i odebrał mu dowodzenie pod Anzio. Na jego miejsce powołano dotychczasowego dowódcę amerykańskiej 3. DP, gen. Luciana Truscotta.

#shingle #anzio

Autor postu: II wojna światowa w kolorze

#iiwojnaswiatowa #gruparatowaniapoziomu #qualitycontent #historiajednejfotografii #zdjeciazwojny pokaż całość

źródło: 53719204_2408403932537710_6101113129729523712_n.jpg

Ceratogyrus darlingi – gatunek pająka występujący w Afryce Południowo-Wschodniej. Żyje na suchych terenach w norach, które konstruuje pomiędzy kamieniami, trawami bądź u podnóży drzew. Osiąga 5-6 centymetrów długości ciała i 15 centymetrów rozpiętości odnóży. W niewoli, jak większość ptaszników, żywi się świerszczami, szarańczami i karaczanami. 1-2 miesiące po kopulacji samica tworzy kokon(100-300 jaj), z którego po 4 tygodniach wykluwają się nimfy. Średnia długość życia (jeśli chodzi o samice) wynosi 10-12 lat.
Gatunek ten powinien być hodowany jedynie przez doświadczonych terrarystów. Gdy pająk czuje się zagrożony przeważnie atakuje zamiast uciekać. Posiada mocny jad, który u człowieka wywołuje silny, promieniujący ból. Może także dojść do wystąpienia zawrotów głowy, gorączki oraz wymiotów.
Nie wiadomo do czego służy charakterystyczny róg. Niektórzy uważają, że jest to wypadek ewolucji niepełniący żadnej roli.

#fajnyzwierz - tag z opisami ciekawych gatunków zwierząt
#pajaki #zwierzeta #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: 1552945142377.webp

Jednym z wielu tragicznych epizodów okupacji hitlerowskiej była sprawa zamordowania jesienią 1943 r. członków najbliższej rodziny gen. bryg. Bernarda Monda, byłego dowódcy 6. Dywizji Piechoty WP, przebywającego wówczas w oflagu. Poza drobnymi wzmiankami w nielicznych publikacjach zbrodnia ta nie była dotąd opisana. Generał Bernard Stanisław Mond (1887-1957) był postacią znaną w kręgach wojskowych i bardzo popularną w Krakowie. Urodził się w Stanisławowie, studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Powołany do armii austriackiej walczył na frontach I wojny światowej jako oficer rezerwy. Od listopada 1918 r. w szeregach WP bronił Lwowa, natomiast w wojnie polsko-bolszewickiej dowodził batalionem, a w jej końcowej fazie pułkiem. O jego żołnierskiej drodze mogą świadczyć odznaczenia wojenne: Order Virtuti Militari i czterokrotnie Krzyż Walecznych. W 1921 r. został awansowany do stopnia podpułkownika. W II Rzeczypospolitej jego kariera wojskowa rozwijała się bardzo pomyślnie. Po służbie w garnizonach Wilna i Kołomyi i po odbyciu wyższych studiów wojskowych w 1927 r. znalazł się w Krakowie i z tym miastem związał się do końca życia. Początkowo był dowódcą piechoty dywizyjnej w krakowskiej 6. DP, a w październiku 1932 r. objął dowództwo dywizji. W 1933 r. mianowano go generałem brygady, a wkrótce jako dowódca garnizonu krakowskiego stał u boku Marszałka Józefa Piłsudskiego w czasie pamiętnej rewii kawalerii polskiej na krakowskich Błoniach w 250. rocznicę wiktorii wiedeńskiej. W Krakowie był powszechnie znany i lubiany jako generał, dowódca garnizonu, miłośnik piłki nożnej, postać bardzo aktywna w wielu dziedzinach życia społecznego miasta. Jak wspominał jego syn, generał - sam żydowskiego pochodzenia - był całkowicie spolonizowanym, praktykującym katolikiem, utrzymującym prywatną zażyłość z arcybiskupem krakowskim księciem Adamem Sapiehą. We wrześniu 1939 r. gen. bryg. Bernard Mond na czele 6. DP w składzie Grupy Operacyjnej „Bielsko” i „Boruta” (Armia „Kraków”) walczył pod Pszczyną, na terenie powiatu tarnowskiego i na Lubelszczyźnie, gdzie musiał kapitulować po bitwie w lasach biłgorajskich. Niewolę spędził w niemieckich obozach jenieckich, najdłużej w Oflagu VII A Murnau. Po wyzwoleniu przedostał się do Francji, skąd na początku 1946 r. powrócił do Polski i zamieszkał we własnym domu w Krakowie przy ul. Beliny-Prażmowskiego 20. Mimo bogatej przeszłości wojskowej i wojennych zasług nie myślał o dalszej służbie w wojsku zarządzanym przez komunistów. Liczono się jednak z nim na tyle, że początkowo otrzymał intratną posadę dyrektora oddziału upaństwowionego biura podróży „Orbis” w Krakowie. Wkrótce jednak, jak wielu innych bohaterskich żołnierzy II RP, został poddany szykanom - zwolniony ze stanowiska musiał przyjąć pracę magazyniera. U schyłku życia, w latach 1955-1957, był rozpracowywany przez Wydział II (kontrwywiad) Wojewódzkiego Urzędu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie w ramach sprawy ewidencyjno-obserwacyjnej, „jako osoba wrogo ustosunkowana do obecnej rzeczywistości w kraju”. Śledzono jego korespondencję zagraniczną, interesowano się sprawami rodzinnymi. Działania te przerwała dopiero śmierć generała. Jego pogrzeb na Cmentarzu Rakowickim (wojskowym) miał charakter niezwykle uroczysty i podniosły, z zachowaniem ceremoniału wojskowego przynależnego generałom. Rodzina generała Monda pozostała pod okupacją niemiecką w Polsce. Dwaj synowie - Jerzy (ur. 1921 r.) i Adam (ur. 1927 r.) - ukrywali się w Warszawie pod nazwiskami Jerzy Świetnicki i Adam Zaręba, uczestnicząc w konspiracji. W szeregach Armii Krajowej walczyli w powstaniu warszawskim, byli ranni, a po kapitulacji znaleźli się w obozach jenieckich. Bardziej znany Jerzy Mond po wojnie studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, następnie pracował jako dziennikarz w Krakowie i Warszawie. W 1960 r. odmówił powrotu z Francji, gdzie z czasem zdobył pozycję wybitnego prasoznawcy i politologa. Drugi syn pozostał w Krakowie, zatrudniony był w różnych przedsiębiorstwach oraz nauczał w szkołach średnich. Obaj byli przedmiotem aktywnego zainteresowania służb bezpieczeństwa w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Żona i członkowie rodziny zostali zamordowani przez Niemców.

http://bazhum.muzhp.pl/media//files/Przeglad_Archiwalny_Instytutu_Pamieci_Narodowej/Przeglad_Archiwalny_Instytutu_Pamieci_Narodowej-r2011-t4/Przeglad_Archiwalny_Instytutu_Pamieci_Narodowej-r2011-t4-s367-382/Przeglad_Archiwalny_Instytutu_Pamieci_Narodowej-r2011-t4-s367-382.pdf
#gruparatowaniapoziomu #historia #iiwojnaswiatowa #polska #zydzi pokaż całość