Widok z okna na dziś.
Nie do końca ale jednak trochę #azylboners
#himalaizm #gory #himalaje

źródło: 1538915618192.jpg

Pozdrowienia z Katmandu mirki. Jutro zaczynamy trekking z Lukli.
#nepal #himalaizm #podroze #podrozujzwykopem #chwalesie

źródło: 1538722462381.jpg

Tymczasem na Nanga Parbat...

pokaż spoiler #himalaizm #heheszki #czarnyhumor


źródło: 1534874791303.jpg

Odnośnie znaleziska z głównej
#himalaizm #gory #wspinaczka #adambielecki #k2

źródło: IMG_20180820_131526.png

#dziendobry oto kolejna postać z cyklu #dzielnipolacy - zachęcam do obserwowania, a także samodzielnego dodawania postaci Polaków dzielnych i odważnych w różnych dziedzinach życia ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Dziś Artur Hajzer - ur. 28 czerwca 1962 r. w Zielonej Górze, zm. 7 lipca 2013 r. na stoku Gaszerbrum I w Karakorum – polski taternik, alpinista i himalaista, twórca i szef programu Polski Himalaizm Zimowy 2010–2015, kierownik wypraw działających w ramach tego projektu, współzałożyciel i były prezes (wraz z Januszem Majerem) nieistniejącej już firmy ADD będącej właścicielem marki Alpinus produkującej odzież outdoorową oraz sprzęt turystyczny i wspinaczkowy, współtwórca (również z Majerem) firmy w tej samej branży: HiMountain. Był członkiem Kapituły Nagrody Środowisk Wspinaczkowych „Jedynka" aż do jej rozwiązania w 2011 r.

Wspinał się m. in. z Wandą Rutkiewicz, Ryszardem Wareckim, Jerzym Kukuczką i Adamem Bieleckim.

Zdobył następujące ośmiotysięczniki:

Manaslu – nową drogą – 1986 r.,
Annapurna – pierwsze wejście zimowe – 3 lutego 1987r.,
Sziszapangma – nową drogą – 1987 r.,
Annapurna Wschodnia (8010 m) – nową drogą – 1988 r.,
Dhaulagiri – 11 maja 2008 r.,
Nanga Parbat – 23 czerwca 2010 r.,
Makalu – 30 września 2011 r.


Więcej o w/w postaci można przeczytać w boigrafii w formie #ksiazki "Artur Hajzer. Droga słonia" http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4843489/artur-hajzer-droga-slonia

#mezczyznigor #gory #himalaizm #ciekawostki #wspinaczka #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: ocdn.eu

Aleksander Gukov uratowany!
Akcja ratunkowa na Latokl I zakończona sukcesem.Brak szczegółów.Bardzo słaby,bez odmrozen przebywa obecnie w szpitalu w Skardu.
Żródło: tt @michalleksinski
#himalaizm #gory #wspinaczka

Plusują ci którzy tak jak ja myśleli że ten koleś zjeżdżał z K2 na nartach bez zatrzymywania się xD

pokaż spoiler Tak sobie myślałem ze w końcowej fazie musial nieźle zapierdalać #heheszki #himalaizm #k2


źródło: s.tvp.pl

Bargiel już w C3 #k2 #himalaizm #gory

Andrzej Bargiel ruszył do ataku szczytowego na K2
spot
#himalaizm #andrzejbargiel #redbull #gory #wspinaczka

Za kilka dni będę uczestniczył w narodowej wyprawie mającej na celu zdobycie liczącego 430 metrów n.p.pm najwyższego szczytu Mołdawii. Szczyt nazywa się Dealul Bălănești, nazwa jest dość trudna więc roboczo będę określał go jako K-430.

K-430 spróbujemy zdobyć bez użycia dodatkowego tlenu. Planujemy podejście w stylu alpejskim, jeśli jednak nam się nie powiedzie lub warunki nie będą sprzyjające prawdopodobnie założymy obóz aklimatyzacyjny, z którego rozpoczniemy atak szczytowy kiedy tylko będzie to możliwe.

Trzymajcie kciuki!

#k2dlapolakow #himalaizm #k430dlapolakow #moldawia #heheszki pokaż całość

źródło: upload.wikimedia.org

Andrzej Bargiel obecnie próbuje zdobyć K2 i później zjechać na nartach. Na wysokości 8400 m npm takie zdjęcie tej oto góry zrobił dron, którego ekipa ma ze sobą.
Piękne zdjęcie (｡◕‿‿◕｡)

pokaż spoiler Źródło zdjęcia: FB Andrzeja Bargiela

#k2dlapolakow #gory #himalaizm

źródło: scontent.fwaw3-1.fna.fbcdn.net

Adam Bielecki właśnie w tym momencie przeprowadza atak szczytowy na Geszerbrum. Standardowo można sobie podglądać jego SPOT

#himalaizm #gory #adambielecki no i trochę ( ͡° ͜ʖ ͡°) #nangaparbat i #k2dlapolakow

źródło: adam.png

#budostory - zdjęcia z historią

Jakiś czas temu zrobiłem mały cykl o ciałach wspinaczy spoczywających na stokach Mt Everestu. Potem jednak wybuchła cała afera z Tomkiem Mackiewiczem i Denisem Urubko i nie wypadało mi pisać. Teraz wracamy do tematu. Jedną z najstarszych ofiar góry jest George Mallory. Ten brytyjski nauczyciel historii i (w czasie wojny) oficer artylerii był jedynym Anglikiem, który wziął udział we wszystkich trzech brytyjskich ekspedycjach na Mt Everest w okresie 1921-1924. Mallory w 1924 dołączył do ekspedycji prowadzonej przez generała Geoffrey'a Bruce'a. George i jego partner Andrew Irvine opuścili 6 obóz 7 czerwca i potem w zasadzie już ich nie widziano (poza niejasnymi relacjami innych wspinaczy, którzy rzekomo widzieli sylwetki brytyjczyków na szczycie). Zginęli najprawdopodobniej 8-9 czerwca, czyli dokładnie 94 lata temu. Ciało Mallory'ego odnaleziono dopiero po 75 latach, w 1999 roku, na wysokości 8230 m. Było w doskonałym stanie. Liczne obrażenia świadczyły o upadku- George miał połamaną nogę i pęknietą czaszkę. Nie wiadomo do tej pory, czy para osiągnęła szczyt. Aparat Mallory'ego nie znajdował się przy jego ciele. Do tej pory cała sprawa ma sporo niejasności i niewyjaśnionych wątków. Wnuk nieszczęśnika, George Mallory II, wspiął się szczyt i zostawił tam zdjęcie swoich dziadków.

#wspinaczka #gory #fotohistoria #historiajednejfotografii #ciekawostki #himalaizm pokaż całość

źródło: allthatsinteresting.com

“Wszyscy co tu dochodzą zimą są pierdolnięci”
https://wspinanie.pl/film/k2-2017-2018-wszyscy-co-tu-dochodza-zima-sa-pierdolnieci/
#k2dlapolakow #k2 #himalaizm #wspinaczka

Denis Urubko? Nie ma możliwości, aby wrócił z polską ekipą pod K2. "To jest przedsięwzięcie zespołowe"

Janusz Majer o powrocie na K2: Kto jak nie ludzie z żelaza?

- Wrócimy na K2 w grudniu 2019 r. Nie obawiam się, że ktoś inny nas uprzedzi i stanie na szczycie najbliższej zimy, bo nie widzę na świecie nikogo takiego - mówi Janusz Majer, szef komitetu organizacyjnego narodowej zimowej wyprawy na K2.

Dariusz Wołowski: W miniony weekend w Dolinie Roztoki spotkali się uczestnicy narodowej wyprawy na K2, by podsumować ostatni pobyt w Karakorum i zdecydować o przyszłości.

Janusz Majer: Już opublikowaliśmy decyzję, że kolejna polska narodowa wyprawa na K2 jest planowana na 2019 r. Nie ma raczej szans, by wrócić pod ostatni niezdobyty zimą szczyt za pół roku. Żeby to zrobić, trzeba by już mieć na to pieniądze, a my dopiero zaczynamy rozmowy z potencjalnymi sponsorami. Oczywiście po tym, jak wielkim zainteresowaniem cieszyła się wyprawa minionej zimy, sądzimy, że teraz będzie łatwiej. Mimo wszystko żeby zdążyć dopiąć terminy, trzeba, by karawana z głównym sprzętem ruszyła w góry latem lub jesienią, najdalej we wrześniu. Uznaliśmy, że tak szybko zdobyć pieniędzy, zakupić sprzętu i zorganizować całej logistyki się nie uda. Dlatego dajemy sobie na to półtora roku. Realia nas do tego skłaniają.

Rozmawialiście w Roztoce o tym, dlaczego ostatnia wyprawa nie zakończyła się zdobyciem szczytu?

– Głównie to problem okien pogodowych, czyli momentów takiej pogody, gdy można się wspinać. Wyprawa powinna przyjechać w Karakorum wcześniej, w grudniu, tak by 21. czy 22., czyli wtedy, gdy zaczyna się zima, być już w bazie. Droga, którą wybierzemy na szczyt, to Żebro Abruzzi. Jest ona co prawda dłuższa, ale bezpieczniejsza. Tymczasem ostatnim razem nasi himalaiści próbowali Drogi Basków. Latem był tam na rekonesansie Janusz Gołąb i wydawało mu się, że będzie to wejście stosunkowo łatwe. Tymczasem zimą lawiny kamieni tak bardzo dają się we znaki, że czynią tę drogę ekstremalnie ryzykowną. O tym się przekonaliśmy ostatniej zimy, kiedy nasi himalaiści zmuszeni byli do przenosin spod Drogi Basków pod Żebro Abruzzi. No i trzecia sprawa to współdziałanie w grupie. W ostatniej wyprawie uczestniczyło za dużo wybitnych osobowości. Liczyłem na to, że górę weźmie profesjonalizm. Że będzie jak z Arjenem Robbenem i Robertem Lewandowskim w Bayernie Monachium. Czyli, że można odłożyć na bok sympatie i antypatie, by osiągać wspólny cel. Zagrać do jednej bramki. W naszej wyprawie to się niestety nie udało i trzeba wyciągnąć wnioski. Zimowe wejście na K2 to zadanie zespołowe, które wymaga współpracy na najwyższym poziomie. Nie może być tak, że każdy robi to według własnej metody. Wydaje mi się, że minionej zimy za mocno zagrały różnice kulturowe między Denisem Urubką i resztą wyprawy. Trzeba tego unikać w przyszłości.

Urodzony w Rosji Urubko, który jest znakomitym himalaistą, nie mógł znaleźć wspólnego języka z szefami wyprawy. Czy realne jest, że zabierzecie go jeszcze raz na K2?

– Nie widzę takiej możliwości. Powtórzę: to jest przedsięwzięcie w najwyższym stopniu zespołowe. Działanie na własną rękę osłabia całość. Tego trzeba unikać.

Czyli kolejna wyprawa będzie mniej gwiazdorska?

– Gwiazdorska niech będzie, bo mamy w Polsce bardzo znanych i cenionych himalaistów, ale zimą na ośmiu tysiącach metrów muszą mówić wspólnym językiem. I wydaje mi się, że taka grupa się tworzy, że team spirit jej się buduje. Poza konfliktem z Urubką było wiele dowodów na to, że grupa się scala.

Szef ostatniej wyprawy Krzysztof Wielicki mówi, że nie wie, czy pojedzie na kolejną. Że musi przemyśleć wiele spraw. Gdyby się nie zdecydował, skład byłby jeszcze mniej gwiazdorski.

– Zastanawiamy się nad tym, kto mógłby być kierownikiem kolejnej wyprawy. Sprawa jest otwarta. Myślę, że na rozterki Wielickiego wpływ ma po prostu PESEL. Ja też już od jakiegoś czasu na wyprawy nie jeżdżę, to w końcu ogromny, ekstremalny wysiłek, na który człowiek w pewnym wieku nie może już sobie pozwolić.

Myśląc o następnej wyprawie, Wielicki mówił o wzmacnianiu składu.

– Tu się zgadzamy. Trzeba szukać więcej takich ludzi jak Maciej Bedrejczuk, młodych, świetnych alpinistów, których chcielibyśmy zainteresować wspinaczką wysokogórską. Przykład Bedrejczuka zachęca młodszą generację wspinaczy, by zmierzyć się z takim wyzwaniem jak zimowe wejście na K2. I tak jak mówi Wielicki, trzeba będzie zorganizować dla nich jesienną lub letnią wyprawę na jakiś ośmiotysięcznik. By mogli się sprawdzić.

Nie boi się pan, że ktoś was za pół roku uprzedzi i stanie na szczycie K2 ostatniego, niezdobytego zimą ośmiotysięcznika?

– Nie boję się, bo też nie widzę nikogo, kto byłby w stanie tego dokonać. A jeśli nawet, to oczywiście góry stoją, są dla wszystkich, każdy ma prawo próbować. To jest sport. Ale sport obarczony ryzykiem. Trzeba działać spokojnie, racjonalnie. Pośpiech, ściganie się, napinanie, zapominanie o rozsądku nie sprzyjają takim przedsięwzięciom jak zimowe wejście na najtrudniejszy szczyt Ziemi.

Jak pan przyjął decyzję szefów ostatniej wyprawy, że wracają do Polski, mimo iż na szczyt wejść się nie udało? Jak porażkę?

– Oczywiście cel, czyli wejście na szczyt, nie został zrealizowany, ale ta wyprawa odniosła kilka innych sukcesów. Zebrała bezcenne doświadczenie. Ale też była znakomitą promocją Polski. A my przecież również taki mieliśmy cel, wygraliśmy przecież fundusze w konkursie zorganizowanym przez Ministerstwo Sportu i Turystyki. O naszej wyprawie "New York Times" zrobił wielki reportaż, przysłał fotoreportera i dziennikarza, którzy wspinali się z naszymi chłopakami w Tatrach. Przedrukowano potem ten tekst w Niemczech, były informacje w National Geographic i w wielu innych miejscach. Hiszpanie i Włosi tym żyli tak jak Polacy. Instytut Monitorowania Mediów ocenił, że o wyprawie dowiedziało się grubo ponad 300 mln ludzi na świecie. W kraju dziennikarze sportowi oderwali się na chwilę od piłki nożnej i pisali o himalaizmie. Wszyscy o tym dyskutowali. Dla ruchu wspinaczkowego to bardzo dobrze, nagle społeczeństwo się dowiedziało, na czym to wszystko polega.

Rozumiem, że mówi pan o tym z nutką ironii? W czasie waszej wyprawy miliony Polaków stały się nagle ekspertami od zimowych wypraw w Himalaje.

– Żadne wielkie przedsięwzięcie w dzisiejszych czasach nie odbywa się bez udziału mediów. Taki jest świat. I my się na to nie obrażamy. Przeciwnie. Uważamy, że sukces medialny poprzedniej wyprawy pomoże następnej. Jasne, że każde wydarzenie takie jak nasza wyprawa wywołuje kontrowersje, komentarze pozytywne i negatywne. Jest tematem dyskusji, a czasem zwykłego hejtu, który przy takich okazjach pojawiał się w internecie. Ale na to narażeni są wszyscy. Takie mamy czasy. Poza tym narodowa debata o alpinizmie czy himalaizmie była dla nas czymś zdecydowanie pozytywnym.

Czy są ciągle Polacy ludźmi z żelaza, jak opisywała ich światowa prasa w czasach Kukuczki, Zawady, Wielickiego?

– To była moja generacja, która dokonywała w Himalajach rzeczy niewyobrażalnych. Przełamywała przecież izolację i żelazną kurtynę. Oczywiście potem była przerwa pokoleniowa, ale znów jest o nas w świecie głośno. I uważam, że jeśli jest kraj, który może zebrać grupę himalaistów zdolną stanąć zimą na szczycie K2, to jest nim właśnie Polska.

Wejście systemem alpejskim. Czyli małą, zgraną grupą wspinającą się szybko?

– Uważam, że na alpejski atak zimą na najtrudniejszy szczyt Ziemi wciąż jest za wcześnie. Może dokonać tego duża wyprawa: taka jak nasza ostatnia, czyli 12-13- osobowa.

Rozgłos dała wyprawie akcja ratunkowa na Nanga Parbat. Uratowanie Elisabeth Revol.

– To był zbieg kilku niecodziennych wyczynów, gdzie człowiek przekracza granice swoich możliwości. Najpierw wspaniała akcja pilotów, którzy nie wyrzucili ratowników w bazie, ale znacznie wyżej, o dzień drogi dalej, pod ścianą, którą Adam Bielecki i Denis Urubko pokonali w nocy w kilka godzin. Normalnie takie wejście trwa czasem 2-3 dni. A kiedy odnaleźli Revol, musieli ja sprowadzić na dół. Eli miała tak odmrożone ręce, że sama nie dałaby rady zejść. Szansa uratowania Tomka Mackiewicza zależała więc od kolejnego helikoptera, który wywiózłby ratowników na 7 tys. m, ale wtedy przyszło załamanie pogody, które uniemożliwiło podjęcie próby. Szkoda, ale tu nic więcej zrobić się nie dało.

źródło

#k2dlapolakow #himalaizm #sport pokaż całość

źródło: bi.gazeta.pl

Ja perdole... Niedawno co skończyłem studiować kryminalistykę i kryminologię do poznańskiej sprawy. Następnie robiłem magisterkę z #himalaizm. A teraz przyszło mi się doktoryzować z #neurologia.

pokaż spoiler ciekawe z czego będę robił profesurę?

#alfieevans #polak #nosaczsundajski #pdk #heheszki pokaż całość

źródło: upload.wikimedia.org

sympatyczny człowiek

#piotrpustelnik #kielce #annapurna #k2dlapolakow #himalaizm #ciekawostki

źródło: IMG_20180416_192133 kopia.jpg

2 196 - 1 = 2 195

Tytuł: Spod zamarzniętych powiek
Autor: Dominik Szczepański, Adam Bielecki
Gatunek: biografia, literatura górska
★★★★★★★★★★

Adam Bielecki - pierwszy zimowy zdobywca ośmiotysięczników Gaszerbrum I (9 marca 2012) i Broad Peak (5 marca 2013) oraz zdobywca K2 (31 lipca 2012) i Makalu (30 września 2011).

"Spod zamarzniętych powiek" Bieleckiego przeczytałam idąc za ciosem, zaraz po "Kukuczce" i "Himalaistkach". I jak się okazało było to dobre posunięcie. Wertując karty #ksiazki wciąż mogłam się czuć jakbym razem z Adamem przemierzała zimowe, górskie krainy, piękny, pionowy świat.

Bielecki mówi o sobie językiem przystępnym, stara się wytłumaczyć czytelnikowi od początku do końca czym jest #wspinaczka wysokogórska. Co jest dużym plusem, bo niektóre rzeczy w Kukuczce wydawały się być niedopowiedziane dla laika.

Dużo barwnych zdjęć, kody qr odsyłające do filmików prosto z wypraw. To naprawdę genialny pomysł , na miarę dzisiejszych czasów!

O Bieleckim na początku roku słyszał prawie każdy, w związku z akcją ratunkową Tomka Mackiewicza i Elisabeth Revol na #nangaparbat więc tym bardziej warto przeczytać!

#mezczyznigor #himalaje #himalaizm #gory

#bookmeter pokaż całość

źródło: s.lubimyczytac.pl

Alkohol to magiczny napój ( ͡° ͜ʖ ͡°)
#humor #humorobrazkowy #heheszki #himalaizm

źródło: i1.jbzdy.pl

#dziendobry Dziś z cyklu #mezczyznigor równoległego tagu do #kobietygor przedstawiam Państwu najwybitniejszego, polskiego himalaistę - Jerzego Kukuczkę - (ur. 24 marca 1948 w Katowicach, zm. 24 października 1989 na Lhotse w Nepalu). Kukuczka jako drugi człowiek zdobył Koronę Himalajów i Karakorum, zrobił to w niecałe 8 lat, co jest osiągnięciem wybitnym ;-) Pierwszy Messner - zrobił to w lat 16.

Dokonania górskie:

#tatry

20 lutego 1971 – pierwsze zimowe przejście drogi przez tzw. Grzybek na północnej ścianie Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego (wraz z Danutą Gellner-Wach, Januszem Skorkiem i Zbigniewem Wachem),
16–18 kwietnia 1971 – pierwsze zimowe przejście drogi zwanej dziś „Kurtykówką” na wschodniej ścianie Małego Młynarza (z Jerzym Kallą i Zbigniewem Wachem),
22 lipca 1971 – pierwsze polskie przejście „Drogi Pająków” na północnej ścianie Wołowej Turni z Januszem Skorkiem i Marianem Piekutowskim,
3–6 stycznia 1972 – pierwsze przejście zimowe direttissimy północno-wschodniej ściany Małego Młynarza wraz z Tadeuszem Gibińskim i Zbigniewem Wachem,
23–24 czerwca 1972 – poprowadził nową drogę na Małym Młynarzu (Wielkim Kominem) wraz z Danutą Gellner-Wach, Zbigniewem Wachem i Januszem Skorkiem,
8 lutego 1977 – wytyczył nową drogę północnym filarem Małego Durnego Szczytu z Andrzejem Machnikiem.


#dolomity

1972 – Monte Civetta, Torre Trieste – Direttissima dei polacchi, pierwsze wejście,
1972 – Cima Bancon – filarem, pierwsze wejście,
1973 – Marmolada – „Via del Ideale”, pierwsze zimowe wejście.


#alpy

19 lipca 1973 – z M. Łukaszewskim dokonali pierwszego polskiego przejścia drogi „Aureille-Fentren” na Aiguille du Moine,
22 lipca 1973 – podczas tego samego wyjazdu z tym samym partnerem przeszli jako pierwsi Polacy „Drogę Paryżan” na La Pelle w masywie Vercors,
6 sierpnia 1973 – wraz z M. Łukaszewskim, B. Kozłowską i J. Kurczabem przeszedł drogę „Major” na wschodniej ścianie Mont Blanc,
12–14 sierpnia 1973 – poprowadził nową drogę na Petit Dru (z M. Łukaszewskim i W. Kurtyką),
3–4 sierpnia 1975 – z M. Łukaszewskim i W. Kurtyką poprowadził nową drogę na północnej ścianie Pointe Hélene w Grandes Jorasses.


#bulgaria

1971 – Riła – Diabelskie Igły (nową drogą).


#alaska

20–26 lipca 1974 – wspinał się zachodnim żebrem południowej ściany na Denali (McKinley) (6194 m n.p.m.), gdzie doznał poważnych odmrożeń.


#alpy Południowe (Nowa Zelandia)

27 lutego 1981 – trawers Mount Hicks, Mount Dampier, Green Saddle (z Krzysztofem Wielickim i Ryszardem Pawłowskim)
1981 – Malte Brun (3199 m n.p.m.) – nowe drogi środkiem ściany południowej oraz zachodnią ścianą.


Hindukusz

1 sierpnia 1976 – samotnie, nową drogą zdobył Kohe Awal (5800 m n.p.m.),
10–11 sierpnia 1976 – wraz z J. Barankiem, S. Cholewą i H. Natkańcem weszli od południowego wschodu na Kohe Tez (7015 m n.p.m.),
10 sierpnia 1978 – z Tadeuszem Piotrowskim i M. Wroczyńskim nową drogą pokonali Tiricz Mir Wschodni (7692 m n.p.m.),
11 sierpnia 1978 – I wejście na Bindu Ghul Zom (6340 m n.p.m.) (z Tadeuszem Piotrowskim, podczas zejścia z Tiricz Mir Wschodniego).


Korona Himalajów i Karakorum

4 października 1979 – Lhotse drogą klasyczną z Andrzejem Czokiem, Andrzejem Heinrichem i Januszem Skorkiem w ramach wyprawy Klubu Wysokogórskiego z Gliwic, styl alpejski, wspinaczka bez używania butli tlenowych, ale wspomaganie tlenem z butli było stosowane podczas snu w obozie czwartym na 7800 m.
19 maja 1980 – Mount Everest nową drogą (filarem południowym) z Andrzejem Czokiem, ze wspomaganiem tlenem,
15 października 1981 – Makalu nową drogą (północno-zachodnią flanką i północną granią), pierwsze solowe wejście w Nepalu, bez wspomagania tlenem, styl alpejski,
30 lipca 1982 – Broad Peak drogą klasyczną w stylu alpejskim z Wojciechem Kurtyką, bez wspomagania tlenem (nielegalne wejście w ramach aklimatyzacji przed atakiem na południową ścianę K2),
1 lipca 1983 – Gaszerbrum II (południowo-wschodnią granią), nową drogą razem z Wojciechem Kurtyką, pierwsze wejście południowo-wschodnią granią, styl alpejski, bez wspomagania tlenem,
23 lipca 1983 – Gaszerbrum I, nową drogą południowo-zachodnią ścianą razem z Wojciechem Kurtyką, styl alpejski, bez wspomagania tlenem,
17 lipca 1984 – trawers całego masywu Broad Peak z wejściem na główny wierzchołek w stylu alpejskim z Wojciechem Kurtyką, bez wspomagania tlenem,
21 stycznia 1985 – Dhaulagiri, pierwsze zimowe wejście, wraz z Andrzejem Czokiem, bez wspomagania tlenem,
13 lutego 1985 – Czo Oju, zimowe wejście wraz z Zygmuntem Andrzejem Heinrichem, południową ścianą, bez wspomagania tlenem,
13 lipca 1985 – Nanga Parbat, nową drogą (filar południowo-wschodni), towarzyszyli mu Carlos Carsolio, Zygmunt Andrzej Heinrich i Sławomir Łobodziński, bez wspomagania tlenem,
11 stycznia 1986 – Kanczendzonga, pierwsze zimowe wejście, wraz z Krzysztofem Wielickim, bez tlenu, od południowej strony,
8 lipca 1986 – K2, nową drogą (środkowym filarem południowej ściany – droga do dziś nie powtórzona) z Tadeuszem Piotrowskim (zginął w czasie zejścia), styl alpejski, bez wspomagania tlenem,
10 listopada 1986 – Manaslu, nową drogą, w stylu alpejskim z Arturem Hajzerem, bez wspomagania tlenem,
3 lutego 1987 – Annapurna I, pierwsze wejście zimowe z Arturem Hajzerem, od strony północnej, bez wspomagania tlenem
18 września 1987 – Sziszapangma, nową drogą zachodnią granią, w stylu alpejskim z Arturem Hajzerem, bez wspomagania tlenem.


Inne

1977 – Nanga Parbat – próba wejścia południowo-wschodnią ścianą, osiągnięto wysokość ok. 7950 m
24 czerwca 1983 – Gaszerbrum II East (7772 m)(z Wojciechem Kurtyką, pierwsze wejście)
16 lipca 1984 – wraz z Wojciechem Kurtyką zdobył Broad Peak Middle (8011 m)
1984 – Biarhedi (6759 m) – pierwsze wejście na szczyt, styl alpejski, solo, bez tlenu
1984 – Maszerbrum La (5364 m) – styl alpejski, solo, bez tlenu
9 listopada 1986 – Manaslu East – pierwsze wejście, styl alpejski, bez tlenu
1987 – Yebokalgan Ri (7365 m) – wejście zachodnią granią, do wysokości około 7000 m na nartach z fokami, pierwsze wejście na szczyt, bez tlenu, styl alpejski
1987 – Sziszapangma, wierzchołek zachodni (7950 m) – zachodnią granią, pierwsze wejście, styl alpejski, bez tlenu
13 października 1988 – biorąc udział w wyprawie Klubu Wysokogórskiego z Katowic, wszedł z Arturem Hajzerem na Annapurnę I East (8010 m). Dokonali tego w stylu alpejskim, wytyczając od południa nową drogę
24 października 1989 – podczas wyprawy Śląskiej Grupy Himalajskiej wspinał się z Ryszardem Pawłowskim południową ścianą Lhotse. Odpadł od ściany i spadł w przepaść


link do #wikipedia https://pl.wikipedia.org/wiki/Jerzy_Kukuczka

Polecam też książkę "Kukuczka: opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście" i mój wpis na bookmeter https://www.wykop.pl/wpis/31082157/2-226-1-2-225-tytul-kukuczka-opowiesc-o-najslynnie/

#gory #wspinaczka #himalaizm pokaż całość

źródło: katowice.wyborcza.pl

hej Mirki podróżujące i fani gór!

Jak szukacie lokalnego przewodnika po Himalajach to dajcie znać. Mogę polecić świetnego przewodnika, który pochodzi z wioski pod Manaslu.

Moja fotka Manaslu (8163m npm) o wschodzie słońca, wszystko wokół jest jeszcze w nocy i słońce "schodzi" w dół od samego szczytu, niesamowity widok!

#podroze #himalaje #himalaizm #gory #podrozujzwykopem pokaż całość

źródło: Manaslu.jpg

2 226 - 1 = 2 225

Tytuł: Kukuczka. Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście
Autor: Dariusz Kortko, Marcin Pietraszewski
Gatunek: biografia, literatura górska
★★★★★★★★★★

Jurek Kukuczka - najsłynniejszy, najlepszy, najwybitniejszy polski himalaista! Postać, którą powinien znać każdy, bo znać kogoś takiego jak on to wielki zaszczyt. Czytając jego biografię czułam ogromną pasję do wspinaczki, ogromną miłość do gór, wielkie poświęcenie...

"Nie myśl, że nie kocham,

Lub że tylko trochę,

Jak cię kocham, nie powiem, no bo nie wypowiem -

Tak ogromnie bardzo, jeszcze więcej może

I dlatego właśnie żegnaj,

Zrozum dobrze, żegnaj"

[Edward Stachura]

***

Przeczytaj, bo warto!

#gory #himalaje #himalaizm #wspinaczka

#bookmeter pokaż całość

źródło: s.lubimyczytac.pl

Z cyklu #kobietygor - Agnieszka 'Agna' Bielecka - Klub Wysokogórski #wroclaw.

W 2012 roku uczestniczyła w polskiej wyprawie na Gasherbrum I, która zakończyła się pierwszym w historii zimowym wejściem.

W trakcie jesiennej wyprawy na #lhotse w 2012 roku osiągnęła wysokość około 8100 m.

Uczestniczyła w wyprawie unifikacyjnej PHZ na Dhaulagiri w 2013 gdzie jako jedyna z wyprawy osiągnęła wysokość ponad 8100m.
Z zawodu pilot wycieczek, autorka artykułów podróżniczych . Pochodzi z Tychów, mieszka we Wrocławiu. 24 lipca 2014 roku zdobyła Broad Peak

#gory #himalaje #himalaizm pokaż całość

źródło: bi.gazeta.pl

Kto jeszcze nie widział, niech obejrzy, doskonały #film dokumentalny o Jurku Kukuczce pt. "Jurek". Długo czekałam, w końcu zapomniałam i traf chciał, że na #vod za free dostępny ;-)
#himalaizm #gory #wspinaczka
#ogladajzwykopem

https://vod.tvp.pl/video/jurek,jurek,27458953 pokaż całość

źródło: i.ytimg.com

Gdy patrzę na zdjęcie Krzysztofa Wielickiego w najnowszym Newsweeku to przypomina mi się odcinek The Office w którym Michael Scott wrócił z Jamajki.

#heheszki #humorobrazkowy #himalaizm #gory #seriale

źródło: IMG_20180328_104531_195.jpg

70 lat temu urodził się wybitny himalaista Jerzy Kukuczka. Polski wybitny taternik, alpinista i himalaista, jako drugi człowiek na Ziemi zdobył Koronę Himalajów i Karakorum - wszystkich 14 ośmiotysięczników. Pierwszy tej sztuki dokonał Reinhold Messner, któremu zajęło to 16 lat. Kukuczka zrobił to w niespełna 8. Zmarł 24 października 1989 na Lhotse w Nepalu.

#gory #himalaizm #himalaje #wspinaczka pokaż całość

źródło: jerzy kukuczka.jpg

Wywiad z Wielickim po powrocie do kraju, warto przeczytać
https://wspinanie.pl/2018/03/krzysztof-wielicki-o-ostatniej-wyprawie-na-k2-i-planach-na-przyszlosc/
#himalaizm #k2dlapolakow

#k2dlapolakow #himalaizm #pasjonaciubogiegozartu #heheszki #humorobrazkowy

źródło: 26qtyw.jpg

40 minut materiałów spod K2

https://www.tvn24.pl/czarno-na-bialym,42,m/czarno-na-bialym-lodowe-pieklo,823488.html

#himalaizm #k2dlapolakow

Kurła, Mireczki i Mirabelki. Brałem właśnie udział w samotnej, lecz narodowej wyprawie zimowej ze śmieciami i po drodze nabawiłem się ślepoty śnieżnej. Teraz nic nie widzę ( ͡° ʖ̯ ͡°) dobrze, że wczoraj brałem udział w zimowej wyprawie do Biedronki i trochę się zaklimatyzowałem w tych warunkach, bo dzisiaj bym chyba nie wrócił.
#alpinizm #himalaizm #k2 #gory #wyprawa #bohaterstwo #problem #slepotasniezna pokaż całość

#dziendobry Dziś z cyklu #kobietygor - Anna Czerwińska (urodziła się w 1949 r. w Warszawie). Z wykształcenia farmaceutka, w 1976 r. uzyskała tytuł doktora. Swój zawód porzuciła jednak dla gór. Od 30 lat wspina się w Tatrach, Alpach, Karakorum i Himalajach. Brała udział w wielu wspinaczkach w zespołach kobiecych (m.in. północna ściana Matterhornu latem i zimą, pierwsze kobiece wejście na Rakaposhi, 7788 m n.p.m., i Nanga Parbat - 8126 m n.p.m.). Jest pierwszą Polką, która zdobyła Koronę Ziemi, czyli najwyższe szczyty wszystkich siedmiu kontynentów, i drugą, która weszła na Mont Everest (2000 r.). Zdobyła osiem spośród 14 ośmiotysięczników. Opublikowała sześć książek o tematyce górskiej i była współautorką dwóch książek z cyklu „Za horyzontem" wydanych przez „National Geographic Polska”.

pokaż spoiler Osiągnięcia górskie:


pokaż spoiler #tatry


direttissima północno-wschodniej ściany Kazalnicy Mięguszowieckiej (z Krystyną Palmowską)
direttissima północno-wschodniej ściany Małego Młynarza (z Krystyną Palmowską)
samotne przejście grani głównej Tatr (1991)


pokaż spoiler #alpy


północna ściana Matterhornu (1977, z Krystyną Palmowską)
pierwsze kobiece przejście zimowe północnej ściany Matterhornu (1978, z Krystyną Palmowską, Wandą Rutkiewicz i Ireną Kęsą)


pokaż spoiler #himalaje i #karakorum


1979 – Rakaposhi (7788 m n.p.m.), pierwsze kobiece wejście, nową drogą
30 czerwca 1983 – przedwierzchołek Broad Peak: Rocky Summit (8028 m), w dwuosobowym zespole kobiecym z Krystyną Palmowską
15 lipca 1985 – Nanga Parbat (8126 m), w zespole kobiecym z Wandą Rutkiewicz i Krystyną Palmowską
1986 – dotarcie na K2 do wysokości ok. 8200 m, nową drogą do Magic Line, z Krystyną Palmowską i Januszem Majerem
21 maja 2000 – Mount Everest (8848 m), drugie polskie kobiece wejście
6 października 2000 – Shisha Pangma Middle (8013 m)
21 maja 2001 – Lhotse (8501 m), pierwsze polskie kobiece wejście
25 września 2001 – Czo Oju (8201 m)
2 sierpnia 2003 – Gaszerbrum II (8034 m)
25 maja 2006 – Makalu (8485 m), pierwsze polskie kobiece wejście


pokaż spoiler Zdobyte ośmiotysięczniki


główne wierzchołki: #nangaparbat , Mount Everest, Lhotse, Czo Oju, Gaszerbrum II, Makalu
boczne wierzchołki: Broad Peak, Sziszapangma


pokaż spoiler Korona Ziemi


1978 – Mont Blanc – Europa
1995 – Aconcagua – Ameryka Południowa
1995 – Kilimandżaro – Afryka
1996 – Denali (McKinley) – Ameryka Północna
1996 – Elbrus – Europa
1996 – Góra Kościuszki – Australia
1998 – Masyw Vinsona – Antarktyda
1999 – Jaya – Australia i Oceania
2000 – Everest – Azja


#gory #himalaizm #ciekawostki pokaż całość

źródło: ludziesektora.ngo.pl

a gdyby tak postawić rozbieg na Nanga Parbat? Byśmy mieli nowy wspólny tag dla #skoki i #k2dlapolakow #himalaizm

#dziendobry Dziś w cyklu #kobietygor - jedna z najbardziej znanych - Wanda Halina Rutkiewicz-Błaszkiewicz (ur. 4 lutego 1943 w Płungianach, zm. 13 maja 1992 na stokach Kanczendzongi w Himalajach) – polska alpinistka i himalaistka, z zawodu elektronik, jedna z najwybitniejszych Polek światowego himalaizmu. Jako trzecia kobieta na świecie, pierwszy Polak stanęła na Mount Evereście, najwyższym szczycie Ziemi, zaś jako pierwsza kobieta na świecie i pierwszy Polak na K2.

Córka inżyniera Zbigniewa Błaszkiewicza i Marii z Pietkunów. Miała troje rodzeństwa: Jerzego, Michała i Janinę. Po II wojnie światowej z rodzicami i starszym bratem Jerzym, jako repatriantka przyjechała do Łańcuta, gdzie mieszkali jej dziadkowie ze strony ojca, a potem do #wroclaw ia. Maturę zdała w II Liceum Ogólnokształcącym we Wrocławiu, studiowała na Politechnice Wrocławskiej, z dyplomem inżyniera-elektronika pracowała w Instytucie Automatyki Systemów Energetycznych. Później przeniosła się do #warszawa, podjęła pracę w Instytucie Maszyn Matematycznych. Jeszcze w czasach licealnych zapowiadała się na świetną siatkarkę, grała w I lidze (nawet kandydowała do gry w reprezentacji Polski).

Pierwsze kontakty ze wspinaniem miała w Rudawach Janowickich, na skałkach koło Janowic Wielkich, w pobliżu #jeleniagora W 1962 roku ukończyła kurs taternicki na Hali Gąsienicowej w #tatry. W Tatrach wspinała się na wielu klasycznych i bardzo trudnych drogach (lata 60.), m.in. północną ścianą Małego Kieżmarskiego Szczytu czy wariantem „R” na Mnichu (1964). Poprowadziła kilka nowych dróg, m.in. na Koprowym Wierchu.

Po Tatrach były Alpy (od 1964), Pamir, Hindukusz i Himalaje. Należała do Klubu Wysokogórskiego we Wrocławiu, a po 1973 roku do Klubu Wysokogórskiego w Warszawie.

Osiągnięcia Wandy Rutkiewicz stawiają ją w gronie najlepszych himalaistek w historii. O swoich wyprawach i płynących stąd przemyśleniach często pisała w czasopismach o tematyce alpinistycznej. Była zdecydowaną rzeczniczką i zdeterminowaną realizatorką wspinaczkowej samodzielności kobiet. Była też autorką lub współautorką kilku książek.

Zaginęła w maju 1992 podczas ataku szczytowego na Kanczendzongę. Wraz z Carlosem Carsolio 12 maja o godz. 03:30 wyruszyli w górę z obozu IV na 7950 m. Po 12-godzinnej wspinaczce w głębokim śniegu Carsolio stanął na wierzchołku. Schodząc, napotkał Wandę na wysokości ponad 8200 metrów. Mimo braku sprzętu biwakowego zdecydowała się przeczekać noc i kontynuować wejście następnego dnia. Według ówczesnego komunikatu Ministerstwo Turystyki Nepalu uznało prowadzenie akcji ratunkowej za praktycznie niemożliwe, a informacja o zaginięciu Polki dotarła do Polski po prawie dwóch tygodniach, 25 maja 1992. Jej ciała nie odnaleziono.

Kalendarium, osiągnięcia górskie:

#alpy

1964–65 – wspinaczka w Alpach Zillertalskich: północno-zachodnia flanka Olperera, północna ściana Hochfernerspitze,
1966 – Mont Blanc bez korzystania z kolejek górskich,
1967 – pierwsze przejście kobiece wschodniej ściany Aiguille du Grépon (3482 m) z Haliną Krüger-Syrokomską,
19–22 sierpnia 1973 – północny filar Eigeru w zespole kobiecym z Danutą Gellner-Wach i Stefanią Egierszdorff,
1978 – pierwsze przejście północnej ściany Matterhornu zimą w zespole kobiecym z Anną Czerwińską, Ireną Kęsą i Krystyną Palmowską.


Inne #gory

1968 – wschodni filar Trollryggenu w Norwegii z Haliną Krüger-Syrokomską (pierwsze przejście kobiece, siódme w ogóle).
1970 – Pik Lenina (7134 m) w Pamirze, jej pierwszy siedmiotysięcznik.
23 sierpnia 1972 – Noszak (7492 m) w Hindukuszu.
17 marca 1981 – ciężki wypadek na Elbrusie – otwarte złamanie kości udowej po upadku.
1985 – Aconcagua w Andach południową ścianą w stylu alpejskim.


#himalaje i #karakorum

1975 – kierowniczka i organizatorka kobiecej wyprawy na Gaszerbrumy
11 sierpnia – Gaszerbrum III 7946 m (wspólnie z Alison Chadwick-Onyszkiewicz, Januszem Onyszkiewiczem i Krzysztofem Zdzitowieckim. Jest to rekord wysokości pierwszego wejścia z udziałem kobiet.
12 sierpnia – Gaszerbrum II (wraz Haliną Krüger-Syrokomską, Anną Okopińską w zespole kobiecym; o wyprawie na Gaszerbrumy opowiada film pt. Temperatura wrzenia).
16 października 1978 – Mount Everest (jako trzecia kobieta w historii oraz pierwszy Polak).
15 lipca 1985 – Nanga Parbat ścianą Diamir (wraz z Krystyną Palmowską i Anną Czerwińską – pierwsze wejście czysto kobiece).
23 czerwca 1986 – K2 (jako pierwsza kobieta i pierwszy Polak[4].
18 września 1987 – Sziszapangma (Ryszardem Wareckim – jako pierwsi Polacy, Elsą Ávila, Carlosem Carsolio i Ramíro Navarrete).
12 lipca 1989 – Gaszerbrum II.
16 lipca 1990 – Gaszerbrum I z Ewą Pankiewicz,
26 września 1991 – Czo Oju (samotnie).
22 października 1991 – Annapurna południową ścianą (samotnie, wejście dyskusyjne – ostatecznie udowodnione i uznane).


Zdobyła osiem z czternastu ośmiotysięczników:Mount Everest , #nangaparbat , K2, Sziszapangmę, Gaszerbrum II, Gaszerbrum I, Czo Oju i Annapurnę.

#himalaizm #ciekawostki pokaż całość

źródło: zakopanedlaciebie.pl

#dobrywieczor Z cyklu #kobietygor - Anna Okopińska (ur. 31 października 1948) – polska taterniczka, alpinistka i himalaistka, fizyk, profesor nauk fizycznych.

Wykształcenie i praca naukowa:

W 1971 ukończyła studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego (praca magisterska z teorii cząstek elementarnych). W 1976 rozpoczęła studia doktoranckie na Wydziale Fizyki UW. W 1981 doktoryzowała się w Instytucie Badań Jądrowych na podstawie pracy zatytułowanej Model rozpraszania mezonów na barionach z wymianą ładunku. Stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskała w 1993 na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego w oparciu o rozprawę pt. Rozwinięcie optymalizowane w teorii pól kwantowych. Tytuł naukowy profesora nauk fizycznych otrzymała 18 października 2012.

W 1982 podjęła pracę w białostockiej filii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1998 została zatrudniona w Instytucie Fizyki na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach, przekształconej następnie w Akademię Świętokrzyską i Uniwersytet Jana Kochanowskiego. Specjalizuje się w kwantowej teorii pola. Opublikowała ponad 30 artykułów w czasopismach z listy filadelfijskiej.

Osiągniecia górskie:

#wspinaczka #gory

Pierwszy raz wspinała się w 1966. W Tatrach przeszła wiele trudnych dróg, w tym Hokejkę na zachodniej ścianie Łomnicy (4 września 1969, z Andrzejem Mierzejewskim) i drogę przez Vodopad na północnej ścianie Małego Kieżmarskiego Szczytu (4-5 stycznia 1974, z Andrzejem Czokiem i Mirosławem Krawczykiem). W dniach 15-23 sierpnia 1970 z Danutą Szelenbaum-Cielecką dokonała pierwszego kobiecego przejścia grani Tatr Wysokich. #tatry

W latach 70. wspinała się także w górach wyższych. W Kaukazie razem ze Zbigniewem Laskowskim, Andrzejem Skłodowskim i Aleksandrem Warmem wytyczyła nową drogę południowym filarem Piku Giermogieniowa (6-7 lipca 1976), zaś dokładnie rok później przeszła północną ścianę Ułłu Tau Czana przez Deskę w zespole kobiecym z Haliną Krüger-Syrokomską i Dobrosławą Miodowicz-Wolf (7 lipca 1977). Jej największe osiągnięcia w Alpach to przejście drogi Kuffnera na Mont Maudit (25 sierpnia 1976, z Krüger-Syrokomską i Alison Chadwick-Onyszkiewicz), a także Ostroga Brenvy na Mont Blanc (4 lipca 1981, z Krüger-Syrokomską).#kaukaz #alpy

W górach wysokich ma na koncie wiele istotnych osiągnięć. W Pamirze weszła w 1972 na Szczyt Korżeniewskiej (7105 m n.p.m., pierwsze polskie wejście kobiece) oraz na Szczyt Komunizmu (dzisiejszy Szczyt Ismaila Samaniego, 7495 m), ustanawiając polski kobiecy rekord wysokości. W 1974 brała udział w zimowej wyprawie na Lhotse, gdzie dotarła do wysokości 7100 m. Rok później uczestniczyła w kobiecej wyprawie na Gaszerbrumy, kierowanej przez Wandę Rutkiewicz. 12 sierpnia 1975 wraz z Haliną Krüger-Syrokomską zdobyła wierzchołek Gaszerbruma II (8034 m) trasą pierwszych zdobywców z Austrii. Było to piąte wejście na ten szczyt, kobiecy rekord wysokości w Polsce i Europie, a także pierwsze zdobycie ośmiotysięcznika przez samodzielny zespół kobiecy. W roku 1978 była na wyprawie na Makalu (osiągnęła wysokość 7100 m), zaś w 1982 na kobiecej wyprawie na K2, gdzie również dotarła na 7100 m oraz zdobyła pobliską przełęcz Skyang La (6233 m).

Działała w Klubie Wysokogórskim w Warszawie jako członek komisji sportowej (1976–79) oraz komisji rewizyjnej (1979–82). Została odznaczona złotym i srebrnym medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe” oraz nagrodą ministra spraw zagranicznych za rozsławianie imienia Polski na świecie (1975, wraz z koleżankami z wyprawy na Gaszerbrumy). Jest członkiem honorowym Polskiego Związku Alpinizmu.

#nauka #himalaizm #alpinizm #ciekawostki pokaż całość

źródło: ujk.edu.pl

Chwilę po zdobyciu K2 z synem - koloryzowane.
Polska ekipa #himalaizm dzięki za zostawione namioty
( ͡° ͜ʖ ͡°)
#gory #turystyka

źródło: K2_szczyt.JPG

#dziendobry Dziś z cyklu #kobietygor - Joanna Piotrowicz - himalaistka, podróżniczka, instruktorka Wspinaczki Skalnej i Taternictwa PZA, Instruktor Sportu - Wspinaczka Sklana UKFiS, autorka wielu artykułów i felietonów o górach. Od 1985 r. mieszka w Konradowie niedaleko Lądka Zdroju, ma 2 dzieci, po urodzeniu dzieci, nie zrezygnowała ze wspinaczki, sama mówi o sobie, że taka wspinająca się matka ma po prostu sześć rąk :)

Osiągnięcia górskie:

eksplorowała #tatry i #alpy : Matterhorn, wejścia w zespołach kobiecych na Mont Blanc, Mount Maudit, Mount Blanc de Tacul, Grossglockner, #balkany i #himalaje w rejonie Langtang

weszła na najwyższy szczyt całej Ameryki - Aconcanguę (6962 m), była kierowniczką tej wyprawy.

2000 r. - jako druga Polka zdobyłą Chan Tengri* (7010 m)

*Chan Tengri jest najbardziej wysuniętą na północ górą o wysokości ponad 7000 m n.p.m. Zdobycie m. in. tego szczytu jest wymagane dla uzyskania rosyjskiego wyróżnienia alpinistycznego: Śnieżnej Pantery. @plecak_odrzutowy dopowiada, że jeszcze > > Pik Pobiedy, Pik Komunizma, Pik Lenina i Pik Korżeniewskiej

Na wyprawach i wyjazdach oprócz robienia notatek i pisania dzienników, zawsze prowadzi amatorską dokumentację fotograficzną. Jest autorką licznych artykułów i felietonów tworzących cykl "Alpinizm od podszewki" i drukowanych w miesięczniku "Góry i Alpinizm". Publikowała w "Taterniku", innych pismach branżowych. Jako ekspert wypowiadała się na łamach "Gazety Wyborczej" i udzielała wywiadów radiowych i telewizyjnych. Obszerne artykuły o niej ukazywały się w prasie kobiecej.

#gory #himalaizm #ciekawostki pokaż całość

źródło: joanna-piotrowicz-1-1394892515.jpg

#dziendobry Dziś z cyklu #kobietygor -Ewa Panejko-Pankiewicz ps. Maleństwo – polska alpinistka i himalaistka.

Osiągnięcia górskie

16 lipca 1990 – Gaszerbrum I – razem z Wandą Rutkiewicz


W lipcu 1990 roku Ewa z Wandą są pod Gaszerbrumami. W zespole są jeszcze Austriaczka Gertrude Reinisch i Pakistanka Shad Meena. Szczyt okazuje się trudniejszy, niż himalaistki przypuszczały. Reinisch i Meena są na ośmiotysięczniku po raz pierwszy, dlatego tylko Polki we dwie podejmują się ataku szczytowego. Rezygnują z wejścia na wierzchołek prosto z bazy. Muszą przedzierać się przez niemal dziewiczy teren, wysokie śniegi, bo wcześniej w tym sezonienie było pod Gaszerbrumami żadnej innej ekspedycji. Na wysokości 7100 m n.p.m. spotykają jedynie wyprawę południowokoreańską, zwlekającą, aż ktoś lepszy przetoruje i zaporęczuje drogę.

Długo czekają na polepszenie pogody. Mija cenny czas. Zbliża się termin zakończenia wyprawy, więc kiedy tylko warunki się zmieniają, himalaistki ruszają do góry. Idą wielkim, śnieżnym kuluarem, potem linami poręczowymi, które same wcześniej założyły. A kiedy te się kończą, muszą znowu torować sobie drogę przez śnieg. Mimo sporych wyzwań, jakie stawia przed nimi góra, prą dalej. Szczególnie w dobrej formie jest Ewa Panejko. Momentami Wanda i dwóch Koreańczyków, którzy idą śladami Polek, nie nadążają za nią. W końcu zostaje ich trójka, bo jeden z Koreańczyków odstaje daleko w tyle. Każde wspina się oddzielnie. Wieje wiatr, pada lekki śnieg, który zasypuje ślady. Wspinacze nie widzą się nawzajem, idą niemal po omacku. Droga na Gaszerbrum I staje się coraz bardziej stroma. Tak że himalaiści muszą się wspinać krok za krokiem, wbijając w ścianę czubki raków i czekany. To Ewa Panejko-Pankiewicz idzie pierwsza.
Wanda Rutkiewicz pamięta, że podczas wspinaczki było kilka tak zwanych momentów. Polki czekało trudne zadanie: długie podejście, ponad tysiąc metrów do szczytu. Do tego pogoda była kapryśna. Rutkiewicz w rozmowie z Barbarą Rusowicz chyli czoła przed Panejko: „Muszę przyznać, że ten dzień należał do Ewy (…) torowała ten decydujący odcinek, kilkaset metrów do szczytu, i to tak szybko, że nie mogłam jej dogonić”. Stają na szczycie i ogarnia ich strach. „Bo nie bardzo było wiadomo, jak to zrobić – wspomina Rutkiewicz. – Trzeba w dół, ale którędy? (…) Udałam sama przed sobą, że nic nie wiem o tych tonach śniegu nad nami, które mogą się w każdej chwili obsunąć, w każdej chwili ruszyć. Na szczęście nic takiego się nie stało”. Trzeba bezpiecznie zejść. Dla każdego zdobywcy ośmiotysięcznika to wyzwanie. Czas biegnie szybko, jest coraz zimniej, wieje wiatr, ślady znikają pod śniegiem.

Zapada decyzja o biwakowaniu. Wspinacze rozbijają biwak na stromej półce skalnej. Ochraniają się specjalną płachtą, którą na szczęście zabrała ze sobą Wanda Rutkiewicz. Wtedy zaczynają się kolejne kłopoty. Komuś wypada z rąk urządzenie do gotowania wody. Koreańczyk źle się czuje. Ewa łączy się z lekarzami przebywającymi w bazie, opowiada o sytuacji. Na dole zastanawiają się, czy powiedzieć himalaistkom, żeby zostawiły partnera i ratowały własne życie. Na szczęście Ewa znajduje tabletkę, daje ją Koreańczykowi, który dzięki temu trochę odżywa. Ruszają w dół. Mają trudności z określeniem drogi, związują się liną, poruszają się lodowym podłożem. W pewnym momencie Koreańczyk znów naraża życie towarzyszek, potykając się o którąś z wystających skał. Spada, niemal pociągając za sobą Ewę Panejko. Lód robi się coraz twardszy, a wspinacze mają do dyspozycji tylko jedną krótką, dwudziestometrową linę. „Kiedy ja stałam na górze, to asekurowany z góry, jako pierwszy, schodził Koreańczyk, a zaraz po nim, wpięta luźno karabinkiem do liny, Ewa. I następowała zmiana” – relacjonuje mozolną przeprawę Wanda. Polki czuły się niepewnie. Nie wiedziały, czy mogą ufać swojemu towarzyszowi. Jak wspomni Rutkiewicz: „Koreańczyk, który w nocy ucierpiał najbardziej, schodził już trochę mechanicznie i nieostrożnie”. Ewa ratuje się przed upadkiem, nie daje się pociągnąć osłabionemu mężczyźnie. Ten w końcu się podnosi, cała trójka odzyskuje równowagę. Dochodzą do namiotu, w którym czeka drugi z Koreańczyków. Okazuje się, że zaliczył lot w dół i cudem nie zginął. Ale w namiocie brakuje gazu. Nie ma więc szans na zagotowanie wody. Trzeba schodzić. Łącznie nie piją już trzy doby. Powoli tracą nadzieję. Nagle Wanda dostrzega poniżej, na przełęczy, migotające światełko. To namiot, w którym czekają śpiwory, jedzenie i picie.

#ksiazki w: „Himalaistki. Opowieść o kobietach, które pokonały każdy szczyt”

2 maja 1994 – Shisha Pangma Middle.


#gory #himalaizm pokaż całość

źródło: sukcesjestkobieta.pl

Nieudana próba zdobycia Tarnicy zimą( ͡º ͜ʖ͡º)

#bieszczady #gory #himalaizm #alpinizm

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: fromapp.jpg

#dziendobry Dziś z cyklu #kobietygor - #himalaistki Dobrosława Miodowicz-Wolf, pseud. Mrówka (ur. 1953 w Krakowie, zm. 10 sierpnia 1986 na K2) – polska alpinistka i himalaistka, etnograf, pracowniczka Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Córka polityka i działacza związkowego Alfreda Miodowicza oraz siostra polityka Konstantego Miodowicza, żona wspinacza Jana Wolfa. Zginęła w Karakorum podczas zejścia po próbie zdobywania szczytu K2.

Była instruktorem taternickim, od 1983 również trenerem alpinizmu.

Dokonania górskie:

#tatry

Zaczęła się wspinać w roku 1970 i wkrótce przeszła wiele trudnych dróg w Tatrach Wysokich. W górach tych dokonała m.in. pierwszego zimowego wejścia filarem wschodniej ściany Zadniej Baszty (1972, z J. Mączką i M. Rusinowskim) oraz drogą Koguta na Mały Jaworowy Szczyt (1976, z mężem Janem Wolfem). Inne jej przejścia zimowe w Tatrach to nowa droga na Jaworowy Szczyt (1976) i wschodnia ściana Ganku (Galerii Gankowej), Łomnicy, Żółtej Ścianie i w masywie Młynarza, wytyczyła nowe drogi na Zamarłej Turni i Wołowej Turni.

#alpy i #kaukaz

W Alpach Miodowicz-Wolf wspinała się od 1976, kiedy dokonała drugiego przejścia drogą Guillota na Mont Blanc du Tacul. W tymże roku przeszła też drogę Philipp-Flamm na północno-zachodniej ścianie Punta Tissi w Dolomitach. W 1978 pokonała drogę Coturiera na północnej ścianie Aiguille Verte (z B. Sienicką-Kalmusową), z Maciejem Berbeką przeszła drogę Voie Major na wschodniej ścianie Mont Blanc. W kolejnym roku w ciągu czterech dni przeszła Drogę przewodników na północnej ścianie Petit Dru, zaś w Dolomitach pokonała Vinatzer na południowej ścianie Marmolada di Rocca oraz Via Paolo VI na Filarze Tofany.

W Kaukazie wspólnie z Anną Okopińską i Haliną Krüger-Syrokomską dokonały w 1977 pierwszego kobiecego przejścia drogi przez Deskę na północnej ścianie Ułłu Tau Czana.

#gory wysokie

W roku 1980 Miodowicz-Wolf zdobyła swój pierwszy siedmiotysięcznik – weszła na Szczyt Korżeniewskiej w Pamirze (7105 m n.p.m.). Trzy lata później wspięła się na Szczyt Komunizmu (7495 m). W 1984 wzięła udział w wyprawie na K2 w Karakorum i dotarła tam do wysokości 7350 m n.p.m. Powyżej granicy 8000 m wspięła się 14 lipca 1985, kiedy udało jej się dojść do wysokości 8050 m podczas samotnej próby wejścia na Nanga Parbat. W 1986 ponownie znalazła się pod K2 i była tam o krok od sukcesu. Jako jedyna uczestniczka swojej wyprawy brała udział w ataku szczytowym i 10 sierpnia osiągnęła tam wysokość ok. 8500 m. W trakcie ataku nastąpiło gwałtowne załamanie pogody. Podczas odwrotu Żebrem Abruzzi Dobrosława Miodowicz-Wolf pomagała innym wspinaczom, sama jednak zmarła z wyczerpania na linach poręczowych, na wysokości ok. 7100 m. Uratowało się tylko dwóch himalaistów uczestniczących tego dnia w akcji górskiej (Austriacy Kurt Diemberger i Willi Bauer). Wypadek ten był ostatnią częścią tragicznego sezonu 1986, kiedy pod K2 zginęło 13 wspinaczy, w tym Polacy Tadeusz Piotrowski i Wojciech Wróż.

Ciało Dobrosławy Miodowicz-Wolf zostało pochowane u podnóży K2 w roku 1987. W Polsce ma symboliczne miejsce pamięci na grobie rodziny na cmentarzu w Końskich.

#himalaizm pokaż całość

źródło: dobroslawa miodowicz wolf.jpg