Jenson Button, mistrz świata Formuły 1 z 2009 roku, na drodze do wygrania memoriału Ayrtona Senny na torze Suzuka.
Fot. z 1997 roku

#f1 #historiajednejfotografii

źródło: CWwN36fUEAApwcp.jpg

#budostory - zdjęcia z historią

Rosyjska technologia. To zdjęcie swego czasu obiegło świat. Przedstawia ono pilota lecącego w jednym z wczesnych egzemplarzy (tylko takie są w sumie) SU-57. Na zdjęciu widać wyraźnie niedoróbki wykończenia wnętrza i owiewki. Świat zwrócił szczególną uwagę na bąble w owiewce, które naruszają wytrzymałość całego elementu i wprowadzają tzw. "stress points", czyli miejsca w danym elemencie o obniżonej integralności i wytrzymałości, które potencjalnie mogą być niebezpieczne dla całej konstrukcji.
Wyjaśnienie- Rosja ma rozwiniętą technologię materiałową, ale leży jeśli chodzi o technologie spawania, odlewania i ogólnie formowania tych materiałów. Swego czasu zachodnie koncerny (np. Siemens) prowadziły prace z Rosjanami nad nowoczesnymi metodami łączenia i formowania, ale sankcje znacząco to utrudniły. W rezultacie Rosja nie posiada możliwości, aby sprostać wyzwaniom XXI wieku, jeśli chodzi o konstrukcje myśliwców, a program Su-57 przeciąga się w nieskończoność. Samolot również nie posiada jeszcze docelowych silników.

#historiajednejfotografii #ukraina #samoloty #wojsko #lotnictwo #rosja #ciekawostki pokaż całość

źródło: pbs.twimg.com

6 sierpnia 1945 roku na japońskie miasto Hiroszima została zrzucona bomba atomowa. Eksplodowała kilkaset metrów nad centrum o 8:16 rano.

„Jedni mieli spalone brwi, z ich twarzy i rąk zwisała skóra. Inni z bólu unosili ramiona (…). Jeszcze inni szli i wymiotowali” – opisywał w 1946 roku ofiary ataków nuklearnych na Japonię amerykański dziennikarz John Hersey. Zabitych i rannych liczono w dziesiątkach tysięcy. Ile dokładnie ich było?

„Mój Boże, cóżeśmy uczynili?”. Ile osób zginęło w atakach na Hiroszimę i Nagasaki?

#historia #japonia #iiwojnaswiatowa #historiajednejfotografii #ciekawostki #militaria #wojna #technologia pokaż całość

źródło: AtomicEffects-p4.jpg

Anthony Kiedis za małolata to był nadchad.
Był Królem Wielkiego Królestwa Czaderskiego.
Gdybym tylko wtedy żyła i była kapłanem, beatyfikowałabym go, przysięgam ᶘᵒᴥᵒᶅ

#redhotchilipeppers #muzyka #chad #gigachad #logikarozowychpaskow #milosc #rozowepaski #niebieskiepaski #heheszki #retro #historiajednejfotografii #feels #spermiarzalert pokaż całość

źródło: IMG_6815.PNG

USS „Guadalcanal” ze schwytanym U-505

...Po odstawieniu do bazy Norfolk w Wirginii jeńców uratowanych z zatopionych w kwietniu 1944 roku okrętów nieprzyjaciela, grupa Gallery’ego ruszyła na kolejny patrol. Kapitan był już wtedy zdecydowany: przejmiemy U-Boota. Klasycznie, abordażem. Zupełnie nie przejmował się tym, że ostatnim razem amerykańskim marynarzom udało się to… w 1812 roku. Przedstawił swój pomysł załodze. Reakcji… nie było...

Polowanie na U-505

#historiajednejfotografii #marynarkawojenna #gruparatowaniapoziomu #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historia pokaż całość

źródło: 800px-Captured_German_submarine_U-505_lies_near_USS_Guadalcanal_CVE-60_on_4_June_1944_80-G-49170-768x577.jpg

Dokładnie 78 lat temu o godz.17.00 wybiła Godzina "W". Pamiętamy!
Na zdjęciu Różyczka Goździewska ❤️ 8 letnia sanitariuszka ❤️

#polska #warszawa #historia #historiajednejfotografii #fotografia

źródło: IMG_20220801_164739.jpg

Czuje zlosc patrzac na to zdjecie, ale nie ma tego zlego. Ukrainka dzieki niemu wydostala sie z piekla.
A co do tej rosyjskiej albo kolaboranckiej prukwy to pocieszam sie, ze Rosjanie mezczyzn z tych pseudorepublik biora do wojska i traktuja jako najgorsze mieso armatnie puszczane na najgorsze odcinki frontu, na rozpoznanie bojem, bez wsparcia, na pola minowe, pod karabiny maszynowe.
Wiec jest pewne, ze ktos z najblizszego grona tej fladry: maz, brat, syn, ojciec, tesc juz gnije lub bedzie gnil w ziemi albo wroci do niej bez konczyn.
A ona dostanie za swoich gierojow w rekompensacie garsc rubli, torbe kaszy i butle oleju slonecznikowego. A moze i tego nie, bo Rosjanie nie traktuja ich jak swoich obywateli, nie wliczaja do strat. Miala byc wolnosc od tej wstretnej Ukrainy i prosperita w ruskim mirze, a bedzie gowno. Karma wraca.

#ukraina #rosja #ruskimir #wojna #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: bi.im-g.pl

Fotografia, która uratowała życie tej kopanej kobiety, dosłownie.

"Chciałam po prostu umrzeć szybko" - Iryna Dovgan, Ukrainka porwana i torturowana przez rosyjskich separatystów w roku 2014.
Życie uratowało jej zrobione ukradkiem zdjęcie, które obiegło świat.
Przez 5 dni oraz 4 noce była przesłuchiwana. Na różne sposoby torturowana. Gwałcona. Bita brutalnie do krwi, i wielokrotnej utraty przytomności. Aby nie usnęła, świecono jej w oczy latarkami.
Czwartego dnia zawieszono jej na sznurku na szyi tabliczkę: „Ona zabija nasze dzieci i jest agentką", wywieziono do centrum Doniecka i postawiono przy tym słupie, aby Rosjanie mogli się nad nią znęcać.
Była przez przechodniów bita, kopana, opluwana, wyzywana. Przez wielu Rosjan. Jedna kobieta niosąca zakupy wyjęła z siatki pomidory i wciskała je w oczy Iriny. Zdjęcie zrobił ukradkiem Mauricio Lima, brazylijski korespondent wojenny, który z hotelu przesłał je do „New York Timesa".
W kolejnym dniu tortur już nawet nie była przykuwana kajdankami do kaloryfera, bo nie była w stanie chodzić, była wleczona po podłodze.

O uwięzionej Irinie dzięki fotografii zrobiło się głośno na świecie. Organizacje międzynarodowe, kobiece, ONZ, domagały się uwolnienia jej. Moskwa przysłała ludzi, którzy nakłonili oprawców, aby ją zwolnili, bo jeśli zginie, sprawa zaszkodzi wizerunkowi żołnierzy. Mieli przecież wyzwalać Ukrainę, a torturują jej obywateli.

https://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/7,53662,28725410,wrzucili-mnie-do-piwnicy-do-celi-jakbym-byla-lalka.html

#ukraina #rosja #ruskimir #wojna #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: bi.im-g.pl

Standardy bezpieczeństwa w 1965 ( ͡º ͜ʖ͡º)

#historiajednejfotografii #ciekawostki #heheszki #bezpieczenstwo

źródło: Screen Shot 2022-07-26 at 20.06.29.png

Pół wieku temu na orbitę trafił Landsat 1 otwierając serię jednych z najbardziej znanych satelitów. Zdjęcia satelitarne Ziemi z Landsatów są ogólnodostępne i wykorzystywane są na co dzień w wielu dziedzinach (m.in. w usłudze Google Maps).

Więcej na Kosmonautyka.pl
50 lat satelitów Landsat

Ciekawe? Dziękuję Ci za wykop!

#kosmos #satelity #teledetekcja #nauka #gruparatowaniapoziomu #ekonomia #nasa #historia #technologia #fotografia #earthporn #lesnictwo #pogoda #meteo #rolnictwo #geologia #hydrologia #geografa #kartografia #oceanografia #meteorologia #landsat #googlemaps #starszezwoje #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: landsat-1-wizualizacja.jpg

Theodore Roosevelt w wieku 19 lat, sfotografowany na campusie Harvardu, którego był studentem

Dwudziesty szósty prezydent USA oraz laureat Pokojowej Nagrody Nobla za rok 1906

#ciekawostki #historiajednejfotografii #usa #historia

źródło: Screen Shot 2022-07-24 at 20.58.07.png

Google Doodle to specjalna, tymczasowa zmiana logo na stronie głównej Google. 22 lipca wyszukiwarka ta upamiętnia Stefana Banacha. Tego dnia w 1922 r. ten wpływowy matematyk oficjalnie został profesorem.

„Matematyka w tej grupie zafascynowanych ludzi była czymś w rodzaju gorączki” – mówił o lwowskich geniuszach Zygmunt Birnbaum. Opracowali setki twierdzeń i dowodów, które zrewolucjonizowały tę dziedzinę wiedzy. Choć skrajnie się od siebie różnili, łączyło ich jedno: miłość do królowej nauk.

Banach, Steinhaus, Ulam i Mazur. Kim byli twórcy lwowskiej szkoły matematycznej?

#historia #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #ciekawostki #nauka #liganauki #matematyka pokaż całość

źródło: 800px-Lwowscy_matematycy1930.jpg

Twój stary w codziennej drodze do szkoły. Koloryzowane

#heheszki #takaprawda #historiajednejfotografii

źródło: Screenshot_20220721_194136.jpg

21 lipca 1955 roku o godzinie 16:00 rozpoczęła się uroczystość otwarcia Pałacu Kultury i Nauki im. Józefa Stalina.

Podobno miał stać tak długo, jak będzie trwać "wiara w człowieka” i „przyjaźń radziecka”. Związek Radziecki upadł, przyjaźni do komunistów raczej nam brakuje, w ludzi wierzymy coraz mniej, a Pałac? Jak stał, tak stoi. W jego urodziny przedstawiamy sześć najciekawszych faktów związanych z „darem” Stalina.

Link do znaleziska #architektura #prl #ciekawostki #historiajednejfotografii #historia pokaż całość

źródło: Budowa_Pałacu_Kultury_i_Nauki_001.jpg

25 lat temu, 15 lipca 1997, Andrew Cunanan zamordował włoskiego projektanta mody Gianniego Versace, strzelając do niego dwukrotnie (w głowę) na schodach jego willi Casa Casuarina w Miami Beach.

Wcześniej Cunanan zabił 4 mężczyzn:
- Jeffrey Trail - bliski przyjaciel i były kochanek
- David Maddison - przyjaciel, wg Cunanana "miłość jego życia"
- Lee Miglin - 72-letni deweloper I architekt. Jeden z klientów Cunanana, który "pracował" jako chłpiec do towarzystwa
- William Reese - przypadkowa ofiara, której Cunanan ukradł auto.

Zabójstwo Versace miało świadka, który ścigał Cunanana, ale nie był w stanie go złapać. Policja znalazła w pobliskim garażu skradziony pojazd jednej z wcześniejszych ofiar Cunanana. Były w nim ubrania, paszport oraz wycinki prasowe dotyczące wcześniejszych zabójstw.

Cunanan popełnił samobójstwo 23 lipca 1997.
Użył do tego tej samej broni, z której zastrzelił Gianniego.

Na podstawie tych wydarzeń powstał serial: American Crime Story: Assasination of Gianni Versace.

Na zdjęciu wejście do willi Versace zaraz po zabójstwie.

#seryjnimordercy #seriale #morderstwo #moda #gruparatowaniapoziomu #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: versace-mansion-casa-casuarina-bloody-steps.jpg

1910, Antarktyda. To zdjęcie zostało zrobione przez brytyjską wyprawę Terra Nova. Cały ich zespół polarny zginął w drodze powrotnej z bieguna południowego na statek. Niektóre z ich ciał, dzienników i fotografii zostały znalezione przez grupę poszukiwawczą osiem miesięcy później. Więcej szczegółów

#ciekawostki #historiajednejfotografii #fotohistoria #fotografia pokaż całość

źródło: 299.jpg

Zdjęcie pracownika podczas budowy Empire State Building wykonane przez Lewisa Hine'a w 1930 roku.

#ciekawostki #historiajednejfotografii #fotohistoria

źródło: 288.jpg

#ciekawostki #historiajednejfotografii #fotohistoria

źródło: ei_1657406861287.jpg

Dawno, dawno temu, na rogu ulicy daleko stąd. Od lewej do prawej: Han Solo, Darth Vader, Chewbacca, Księżniczka Leia, Luke Skywalker, R2 - D2.

#starwars #gwiezdnewojny #fantastyka #scifi #fantasy #film #kino #ciekawostki #nostalgia #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: Screenshot_20220709-133014__01__02.jpg

Dzisiejszy zamach na byłego premiera Japonii przypomniał mi, że w 1960 roku, podczas transmitowanej w telewizji debaty, zabity został Inejirō Asanuma, (za wikipedią) japoński polityk, członek parlamentu, współzałożyciel Japońskiej Partii Robotniczo-Chłopskiej (Nihon Rōnōtō, w 1926 r.), sekretarz i przewodniczący Socjalistycznej Partii Japonii.

W komentarzu jeden z filmów, jaki można znaleźć na YT z tego tragicznego wydarzenia.

#japonia #historia #historiajednejfotografii #zamach pokaż całość

źródło: reaperfeed.com

Nie ma gorszej zenady niz politykierka, rozpoczęcie budowy, zjechali się, załozyli kaski, wzieli łopty i wspólne zdjęcie.
Będzie koniec prac, to przyjadą wstęgę przecinać.
Ot kurwa pracusie, banda lanserów i ułomów.
-------
#heheszki #historiajednejfotografii #bekazpodludzi

źródło: dddddd.jpg

Konające dziecko w gettcie warszawskim. W lewej dłoni trzyma puszkę resztką sił błagając o pomoc..
Fotografia z okresu okupacji niemieckiej.
Łączna liczba ofiar getta warszawskiego szacowana jest na ok. 400 tys. osób, z czego ok. 92 tys. zginęła lub zmarła w Warszawie (głównie ofiary głodu i chorób),a ok. 300 tys. w niemieckim obozie zagłady w Treblince i w trakcie dwóch akcji wysiedleńczych.

#wojna #polska #historia #fotografia #fotohistoria #warszawa #iiwojnaswiatowa #iiwojnaswiatowawkolorze #historiajednejfotografii
#niemcy pokaż całość

źródło: 65007461_1221670928002653_2137538801549967360_n.jpg

Wieś Biała Krynica na Bukowinie. Nad trumną z ciałem ukraińskiego żołnierza Ołeksandra Hrynczuka płacze jego żona Maryna, pociesza ją matka zabitego Hanna Hrynczuk. Ołeksandr zginął na froncie w obwodzie ługańskim, kiedy ostrzał artyleryjski trafił w jego okop. Ciało do domu przywiózł jego brat Jewhen, który służył z nim w tej samej brygadzie, a wskutek tegoż ostrzału doznał wstrząsu mózgu. Z sześciu synów pani Hanny na wojnę poszło trzech i to już na samym początku w 2014.
W marcu tego roku pod Wołnowachą zginął młodszy brat Ołeksandra i Jewhena Denys Hrynczuk.
#historiajednejfotografii #wojna #ukraina #rosja pokaż całość

źródło: scontent.fktw1-1.fna.fbcdn.net

Rankiem 28 czerwca 1956 roku w Zakładach im. Józefa Stalina Poznań wybuchł pierwszy w PRL strajk generalny. Do stłumienia buntu władza wysłała wojsko i milicję. Według dzisiejszej wiedzy w wielogodzinnych walkach zginęło 58 osób, w tym 50 cywili, 4 żołnierzy, 3 funkcjonariuszy UB i 1 milicjant.

Krajobraz po bitwie. Poznański Czerwiec ’56

#historia #wojna #wojsko #poznan #ciekawostkihistoryczne #militaria #historiajednejfotografii #polska #strajk #prl pokaż całość

źródło: Widok na Stary Rynek w Poznaniu.jpg

Na fotografii niemiecki zbrodniarz SS Franz Hößler przed ciężarówką przewożącą ciała więźniów. Hößler został powieszony, wyrok wykonano 17 listopada 1945 r...

Jedna z ostatnich żyjących osób, była więźniarka Bergen-Belsen i Auschwitz, 94-letnia Anita Lasker-Wallfisch, napisała w swoim przemówieniu, które miała wygłosić podczas tegorocznych obchodów: „Często słyszę pytanie, czy Belsen był lepszy od Auschwitz. Belsen był po prostu inny, był wyjątkowy, to nie był obóz zagłady, tu nie było komór gazowych, w Bergen po prostu zdychałeś jak zwierzę”.

Obóz został wyzwolony przez aliantów 15 kwietnia 1945 . W Bergen-Belsen zginęło ok. 50 000 więźniów obozu koncentracyjnego i ok. 20 000 jeńców wojennych.

#wojna #iiwojnaswiatowa #iiwojnaswiatowawkolorze #historia #historiajednejfotografii #niemcy pokaż całość

źródło: 93434964_1493129000856843_8995017838431305728_n.jpg

#budostory - zdjęcia z historią

Ostatnio często dyskutowany jest temat przystąpienia Szwecji do Nato. Putin doskonale wie, że Szwecja dysponuje nowoczesną i dobrze wyposażoną armią i przykładem tego jest lotnictwo. Na zdjęciu pierwszy seryjny Gripen E, numer boczny 6002, podczas swojego dziewiczego, testowego lotu w 2019 roku. 6002 był łącznie piątym Gripenem E, który wzbił się w powietrze (po prototypach). Samolot ten otrzymał nowy wzór kamuflażu i był początkiem produkcji unowocześnionej wersji myśliwca. Wersja E jest nieco większa i cięższa, ma zwiększony o 20% zasięg oraz ulepszoną awionikę. Gripeny E, oprócz Szwecji, zamówiła już Brazylia. Obecność Szwecji w Nato znacząco zwiększy bezpieczeństwo sojuszu w rejonie Morza Bałtyckiego oraz na dalekiej północy. Dziękuję pan Gripen :)
#samoloty #lotnictwo #militaria #ukraina #rosja #wojsko #geopolityka #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: preview.redd.it

Grand Prix Australii 1990, idziemy od lewej ( ͡° ͜ʖ ͡°)
Tylny rząd: James Hunt, Jackie Stewart, Denny Hulme
Przedni rząd: Nelson Piquet, Juan Manuel Fangio, Ayrton Senna i Jack Brabham
Razem zdobyli 19 mistrzostw świata Formuły 1
( #abcf1 -> zapraszam do obserwowania tagu) #f1 #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: pbs.twimg.com

Popołudnie 2 sierpnia 1985 roku na lotnisku Dallas-Fort Worth w Teksasie było upalne i duszne. Słoneczny poranek wkrótce zaczął zmieniać się w pochmurne południe, zaś na wieczór zapowiadano silne opady deszczu i burze. Pogoda ta nie była jednak niczym szczególnym bądź też wyróżniającym się zarówno dla pilotów znających lotnisko jak i dla kontrolerów ruchu lotniczego w wieży lotniska, a zwłaszcza w okresie letnim. Wkrótce należało spodziewać się trudności przy startach i lądowaniach oraz możliwej konieczności odjeść na drugi krąg czy kierowania się maszyn na lotniska zapasowe ze względu na warunki pogodowe.

Jednym z samolotów zbliżających się do lotniska w Dallas były trzysilnikowy, szerokokadłubowy odrzutowiec Lockheed L-1011-385-1 Tristar o numerze rejestracyjnym N726DA. Należący do linii lotniczych Delta Air Lines samolot wykonywał lot numer 191 z Fort Lauderdale na Florydzie do Dallas. W kokpicie maszyny znajdowało się trzech doświadczonych lotników. Załogą dowodził 57-letni kapitan Edward Connors, mający wylatane ponad 29000 godzin na 9 różnych typach samolotów, w tym 3000 na L-1011. W prawym fotelu siedział 42-letni pierwszy oficer Rudolph „Rudy” Price, mający wylatane 6500 godzin, z czego 1200 na samolotach typu L-1011. Skłąd załogi kokpitowej uzupełniał 43-letni technik pokładowy Nicholas „Nick” Nassick, mający 6500 godzin doświadczenia w lataniu, z czego 4500 uzbierał jako technik podkładowy na L-1011. Poza trójką pilotów na pokładzie znalazło się 8 członków personelu pokładowego i 152 pasażerów – łącznie 163 osoby, co wypełniło samolot mniej więcej do połowy. Samolot wystartował z lotniska w Fort Lauderdale o godzinie 15:10, kierując się na zachód w stronę Dallas. Już w momencie dotarcia w okolice Nowego Orleanu stało się jasne, iż pogoda na trasie nie będzie idealna. Obserwując radar pogodowy w kokpicie piloci mogli obserwować wiele frontów burzowych rozciągających się ponad Luizjaną i wschodnim Teksasem. Dla pilotów nie było to jednak nic nadzwyczajnego – zbliżając się do Dallas i kontaktując się z kontrolą podejścia do lotniska DFW poprosili m.in. o zezwolenie na korektę kursu mająca na celu ominięcie komórki burzowej znajdującej się pomiędzy nimi a lotniskiem. Zgody tej udzielono – co prawda oznaczało to, że lądowanie opóźniłoby się o ok. 5 minut, ale kapitan Connors uznał to za akceptowalną niedogodność w porównaniu z przelotem przez niebezpieczną pogodę.

Około godziny 18:00 załoga otrzymała zgodę na zejście na wysokość 5000 stóp jak i zezwolenie na podejście do pasa 17L z użyciem systemu ILS. Warunki pogodowe na ścieżce podejścia do pasa nie były idealne – inni piloci podchodzący do lądowania na pasie 17L jak i służba meteorologiczna lotniska zgłaszały deszcz i nisko wiszące chmury, ale poza tymi raportami nic nie wskazywało, aby podejście należało by przerwać. Wkrótce, załodze udało się przechwycić sygnał lokalizatora, wejść na ścieżkę schodzenia i skonfigurować samolot do lądowania. Wkrótce załoga dowiedziała się, że lecący przed nimi w kolejce do lądowania mały odrzutowiec Learjet bezpiecznie wylądował.

Wchodząc w chmury na wysokości około 1500 stóp, załogę powitał niezwykle rzęsisty deszcz, który zaczął bić z głośnym hukiem i rykiem o kadłub maszyny. Po bokach piloci dostrzegli pioruny bijące z praktycznie czarnych chmur w kierunku ziemi. Podczas, gdy pierwszy oficer Price pilotował samolot ręcznie kapitan Connors skupił się na obserwacji instrumentów. Nagle zauważył, że prędkość samolotu gwałtownie wzrosła – zamiast docelowych 150 węzłów samolot leciał z prędkością 173 węzłów. Widząc to, Connors zwrócił się do Price’a, mówiąc:

„Uważaj na prędkość!”

Price zareagował, chwytając za przepustnice i redukując ciąg trzech silników Rolls Royce RB211 do biegu jałowego. Jednakże zaraz po tym, jak gdyby z niczego w samolot nagle zaczął tracić wysokość. Price zareagował, ciągnąc za wolant, ale tak korekta zdawała się nie mieć żadnego skutku. Z silnikami na biegu jałowym i z wysokim kątem natarcia prędkość samolotu w błyskawicznym tempie spadła poniżej 150 węzłów. Price i Connors skontrowali, popychając przepustnice do mocy startowej. Silniki wróciły do życia z głośnym rykiem, wzbijającym się ponad bicie deszczu o kadłub. Jednakże wkrótce Price zauważył, że samolot wzbił się ponad ścieżkę schodzenia, przez co ponownie zredukował ciąg. Samolotem nagle zaczęły wstrząsać niezwykle silne turbulencje, a piloci przez cały czas starali się walczyć z niewidzialną siłą starającą się zepchnąć ich maszynę w stronę ziemi. W samolot nagle uderzył również podmuch boczny, spychając go ze ścieżki schodzenia i powodując przechył na prawie skrzydło. Price skontrował przechył pełnymi lotkami i sterem kierunku w lewo a w tym samym momencie nos samolotu ponownie uniósł się w niebo. Przez moment w kokpicie rozległ się dźwięk alarmu ostrzegającego przed przeciągnięciem – Price zareagował, ponownie dając maksymalny ciąg i spychając wolantem nos w dół. Wszystkie te wysiłki zdawały się jednak nie mieć żadnego znaczenia – samolot nawet z silnikami na pełnej mocy w ogóle nie przyspieszał. Samolot wciąż opadał niezwykle szybko – według przyrządów z prędkością 3000 stóp na minutę. W kokpicie włączył się alarm ostrzegający przed zderzeniem z ziemią a w kabinie pasażerskiej ze schowków nad siedzeniami wypadły bagaże. Nagle, około 3 kilometrów przed progiem pasa podwozie samolotu dotknęło ziemi na polu tuż przy autostradzie stanowej numer 114. Samolot przez moment odbił się od ziemi, opadł z powrotem po czym wzniósł się ponownie. Jednak na ratunek nie było już szans. Pędząc z prędkością ponad 200 węzłów samolot przeleciał metry nad samochodami jadącymi autostradą – lewy silnik opadł na tyle nisko, że uderzył w jeden z nich. Po drugiej stronie autostrady uszkodzony i płonący silnik wbił się w miękką ziemię, odrywając się od maszyny wraz z fragmentem skrzydła. Z rozerwanych zbiorników paliwa buchnęły płomienie, a pozbawiony kontroli samolot skręcił ostro w lewo, nim uderzył z ogromną siłą w zbiornik z wodą znajdujący się po lewej stronie pasa 17L. Samolotem wstrząsnęła potężna eksplozja, którą bezradnie obserwowali kontrolerzy lotów w wieży lotniska.

Nawet nim lot 191 uderzył w zbiornik, w drodze byli już zaalarmowani przez kontrolerów strażacy, którzy dotarli na miejsce w ciągu zaledwie 45 sekund. Ich oczom ukazał się przerażający widok – większość samolotu przestała istnieć, całkowicie zniszczona w zderzeniu ze zbiornikiem, które rozrzuciło szczątki maszyny na pasie o długości prawie 500 metrów. Jednakże ku ich równemu zdumieniu, o ile część dziobowa i środkowa maszyny zostały całkowicie zniszczone, o tyle część ogonowa L-1011 zachowała się praktycznie w całości, leżąc na trawie przy płycie postojowej na lewym boku. Strażacy i ratownicy medyczni natychmiast przystąpili do akcji, rozpoczynając akcję gaśniczą i ruszając w stronę ogona maszyny, gdzie wkrótce natknęli się na pierwszych ocalałych. Ich działania wkrótce stały się jednak trudniejsze, gdy nad miejsce katastrofy nadciągnęła potężna burza – na tyle silna, że ocalała część ogonowa została postawiona z powrotem do pionu przez wiatr. Wkrótce jednak pogoda ustabilizowała się, a ratownicy mogli powrócić do niesienia pomocy nielicznym ocalałym. Do szpitali w Dallas przybyłe na lotnisko karetki zabrały łącznie 29 osób. Przeważająca większość z nich siedziała w rzędach od 33 w tył, gdzie zniszczenia okazały się najmniej poważne. Udało się również uratować osiem osób siedzących w rzędach od 21 do 33 – przeżyły, bo w momencie uderzenia o zbiornik zostały wyrzucone z samolotu poza zasięg eksplozji. Od rzędu 21 w przód nie przeżyła ani jedna osoba. Łącznie w katastrofie lotu 191 początkowo zginęło 135 osób – z nich 134 znajdowały się na pokładzie samolotu (w tym cała trójka pilotów w kokpicie L-1011). Ofiarą śmiertelną numer 135 okazał się być 28-letni William Mayberry, którego samochód został zmiażdżony przez silnik samolotu. W ciągu następnych 30 dni po tragedii w szpitalu zmarła kolejna dwójka ocalałych, przez co oficjalna liczba zabitych w katastrofie wynosi 137 ofiar śmiertelnych.

W ciągu kilku godzin po zakończeniu akcji ratunkowej na miejsce tragedii przybyli śledczy z Narodowej Rady Bezpieczeństwa Transportu (NTSB). Na miejscu rozpoczęto badanie wraku, przesłuchiwanie świadków jak i zabezpieczenie dowodów - w tym obu czarnych skrzynek L-1011, które wysłano do siedziby głównej NTSB w Waszyngtonie w celu odczytu danych i analizy. Uwaga śledczych skupiła się prawie od razu na warunkach pogodowych, w jakich do lądowania podchodził lot 191. Analizując zapis radaru pogodowego lotniska, raporty pilotów jak i Narodowej Służby Meteorologicznej oraz posiłkując się danymi zebranymi z analizy rejestratora parametrów lotu, śledczy szybko doszli do wniosku, że załoga lotu 191 padła ofiarą zjawiska znanego, choć niedokładnie jak na owy czas zbadanego – microburstu.

Zasadę tego, jak działa microburst można zaobserwować w bardzo prostu sposób – odkręcając kran i obserwując spadek wody do zlewu, zastępując go mentalnie masami powietrza. Microburst powstaje, gdy parujące z powierzchni ziemi rozgrzane powietrze wznosi się do góry i ochładza się na tyle szybko, że prąd wznoszący zostaje znacząco osłabiony. Ta masa chłodnego powietrza następnie opada z powrotem na ziemię, powodując powstanie microburstu. Wlatujący w taki fenomen samolot jest zagrożony na wielu płaszczyznach. Początkowo napotyka on na silny wiatr czołowy polepszający osiągi i zwiększający jego prędkość oraz siłę nośną. Następnie zaś natrafia na bardzo silny prąd zstępujący, który spycha go w stronę ziemi. Najgorsze jednak microburst zachowuje na sam koniec – wiatr tylni, który znacząco pogarsza osiągi maszyny i powoduje nagły spadek prędkości i siły nośnej wtedy, gdy oba te parametry są najbardziej potrzebne. Analiza osiągów maszyny zapisanych na rejestratorze parametrów lotu pasowała idealnie właśnie do profilu microburstu. Początkowo samolot napotkał silny wiatr czołowy, który zwiększył jego prędkość ponad ustalone 150 węzłów. Niedługo po tym wiatr zanikł, zastąpiony przez prąd zstępujący który zaczął spychać samolot w stronę ziemi z prędkością ponad 3000 stóp na minutę. Niedługo po tym w maszynę uderzył wiatr z tyłu, który odebrał maszynie siłę nośną i prędkość konieczną do wzniesienia się.

O ile schemat tego, jak doszło do tragedii zaczął się powoli krystalizować, to dla śledczych NTSB był to dopiero początek ciężkiej pracy. Podstawowym zagadnieniem, jakie chcieli zbadać było to, czy załoga wiedziała o tym, że wlatuje w aż tak silną burzę, czy istniejące mechanizmy obrony przed pogodą mogły zapobiec tragedii a jeśli tak, to dlaczego zawiodły. Odpowiedzi na te pytania wkrótce zaczęły wyłaniać się z góry dowodów rzeczowych, transkrypcji, dokumentów czy zeznań świadków. Według danych pogodowych z dnia wypadku burza, w jaką wleciał lot 191 uformowała się niezwykle szybko. Pierwsze wzmianki o komórce na progu pasa 17L zaczęły pojawiać się około godziny 17:52, gdy kontrola lotów otrzymała zgłoszenie o obecności chmur deszczowych. Komórka rosła w sile bardzo szybko, a w momencie, gdy lot 191 dotarł na miejsce burza została zaledwie minutę wcześniej zakwalifikowana jako burza kategorii cztery na sześciostopniowej skali. Jednakże zarówno kontrolerzy lotów jak i inni piloci nie wiedzieli o tym – kontrolerzy nie posiadali dedykowanych radarów do obserwacji pogody, a w momencie intensyfikacji burzy nie przelatywał przez nią żaden inny samolot, przez co nie było raportów wskazujących na to, że komórka na progu pasa 17L jest czymś więcej niż tylko lekkim deszczem. Sami piloci wiedzieli, że wlatują w niesprzyjająca pogodę – pierwszy oficer Price stwierdził, co nagrał rejestrator rozmów w kokpicie, że widział pioruny wyłaniające się z chmur przed samolotem. Zgodnie z procedurą, w takim wypadku podejście powinno zostać przerwane. Jednakże przeprowadzone lata później badania wykazały, że wiele załóg robiło to bardzo niechętnie, a zwłaszcza wtedy, gdy piloci znajdowali się w końcowej fazie podejścia. Udane lądowanie mniejszego Learjeta przed L-1011 mogło również utwierdzić załogę w przekonaniu, że nie mają do czynienia ze zbyt silną burzą.

Kolejnym aspektem, na którym skupili się śledczy były działania pilotów lotu 191 w momencie, gdy znaleźli się już w microburście. Analiza rejestratora parametrów lotu połączona z symulacjami wykonanymi przez firmę Lockheed wykazała, że margines pomiędzy udanym przelotem przez ten właśnie mircoburst a katastrofą był bardzo niewielki. W momencie, gdy samolot dotknął kołami ziemi, załodze udało się zredukować odpadanie samolotu do poziomu około 600 stóp na minutę a do całkowitego odwrócenia sytuacji zabrakło zaledwie kilku sekund. Analizując to, jak pierwszy oficer Price i kapitan Connors zareagowali na zmienne warunki i porównując to zarówno z obowiązującymi procedurami jak i wnioskami płynącymi z symulacji Lockheeda śledczy natknęli się na kilka punktów, gdzie można było dostrzec możliwość wyjścia z sytuacji obronną ręką. Za punkt bez powrotu uznano moment, gdy Price popchnął wolant do przodu, reagując instynktownie na aktywację alarmu ostrzegającego przed przeciągnięciem. Gdyby Price dalej trzymał nos w górze, z maksymalnym ciągiem silników samolot mógłby utrzymać się w powietrzu. Price również zareagował nieodpowiednio wcześniej, zmniejszając ciąg silników przy napotkaniu wiatru czołowego. To działanie nie świadczyło jednak o jego niekompetencji – Price trzymał się w tym wypadku ściśle procedur dotyczących podejścia w złej pogodzie, gdzie nacisk kładziono na utrzymywanie się na ścieżce schodzenia za wszelką cenę zamiast na ucieczkę z obszaru, gdzie znajdowała się zła pogoda – a zwłaszcza z uskoków wiatru takich, jakie obecne są w microburstach.

Kolejnym aspektem badanym przez śledczych było to, czy istniała możliwość dokładnego poinformowania załogi o warunkach atmosferycznych tuż przed próbą lądowania. Wiedziano już, że raporty innych pilotów podchodzących do lądowania na pasie 17L nie odzwierciedlały stanu faktycznego w momencie, gdy do lądowania podchodził lot 191. Kolejną barierą powinny tu być raporty meteorologiczne sporządzane przez obecnego na lotnisku meteorologa Narodowej Służby Meteorologicznej. Nieszczęśliwie w momencie wypadku był on na przewie obiadowej i nie mógł obserwować radaru pogodowego. Jednak gdyby nawet był na służbie śledczy wątpili, czy miałoby to znaczenie. Burza na progu pasa 17L rozwinęła się na tyle szybko, że gdy osiągnęła poziom 4, konieczny do zaalarmowania kontroli lotów, do katastrofy pozostały zaledwie 2 minuty. Radar pogodowy pobierał zaś informacje z centrum w Stephenville, przez co docierały one do Dallas z wyraźnym opóźnieniem. Samo nadanie ostrzeżenia również nie byłoby natychmiastowe – normalnie meteorolog musiałby przed nim zebrać wszystkie dostępne raporty, ocenić zagrożenie, porównać je z dostępnymi danymi po czym dopiero wtedy poinformować kontrolę lotów. W wypadku nagłego pojawienia się burzy mógł co prawda pominąć te kroki i natychmiast skontaktować się z wieżą, ale śledczym ciężko było stwierdzić, czy kontrolerom udałoby się poinformować załogę lotu 191 na czas. Ostatnia bariera ochronna – zautomatyzowany system LLWAS pobierający dane z anemometrów rozmieszczonych na terenie lotniska i emitujący ostrzeżenia o uskokach wiatru na niskich wysokościach również nie mógł pomóc, gdyż był skalibrowany w oparciu o granice lotniska i nie był w stanie monitorować prędkości wiatru na ścieżkach podejścia do lądowania.

Raport NTSB dotyczący katastrofy lotu 191 opublikowano w maju 1986 roku. Śledczy byli zgodni, że do katastrofy nie doszło na skutek działań jednego człowieka czy grupki ludzi. Za głównego winnego uznano system, gdzie procedury były niedopracowane, informacje o niebezpiecznych warunkach pogodowych nie były w stanie wystarczająco szybko dotrzeć do zagrożonych osób a systemy ochronne nie były w stanie wziąć pod uwagę wszystkich koniecznych czynników. Dla NTSB nie było to jednak nic nowego – do podobnych wniosków doprowadziło ich śledztwo w sprawie katastrofy lotu Pan Am 759 z roku 1982. Wtedy to Boeing 727 lecący z Nowego Orleanu do Las Vegas wleciał w microburst zaraz po starcie i rozbił się na terenie osiedla mieszkaniowego, zabijając 153 osoby. Wiele rekomendacji w sprawie bezpieczeństwa w wypadku lotów 759 i 191 pokrywało się ze sobą, zwłaszcza pod kątem usprawnienia przepływu informacji o niebezpiecznych warunkach pogodowych i rozwoju technologii mogącej wykrywać microbursty.

Katastrofa lotu 191 stała się impulsem koniecznym do wprowadzenia zmian, które odczuwane są do dziś. Federalna Administracja Lotnictwa, we współpracy z NASA i Narodowym Centrum Badań Atmosferycznych rozpoczęła szeroko zakrojony program mający na celu znaczące zmniejszenie zagrożenia spowodowanego przez microbursty. Cześć z owych badań prowadzono już przed 2 sierpnia 1985 roku, jednak katastrofa lotu 191 przyczyniła się do znacznie szybszego przeprowadzenia nie tylko tych badań, ale i również rozwoju dostępnej technologii i procedur. Wśród najważniejszych następstw owych badań należy wymienić instalację znacznie bardziej zaawansowanych pogodowych radarów dopplerowskich w zarówno w samolotach jak i na lotniskach i w okolicach lotnisk w ramach programu NEXRAD, wprowadzenie na pokłady samolotów alarmów ostrzegających przed uskokami wiatru jak i rewizji procedur dotyczących zachowania przy napotkaniu uskoków wiatru. Obecny trening kładzie znacznie większy nacisk na działanie proaktywne aniżeli reaktywne, instruując pilotów, aby natychmiast przerywali podejście przy uruchomieniu się alarmu w kokpicie bądź otrzymaniu informacji z wieży kontroli lotów. Te działania doprowadziły do znacznego spadku ilości incydentów i wypadków, gdzie główną rolę odgrywały ekstremalne warunki pogodowe. Z tego powodu katastrofa lotu Delta Air Lines 191 jest uważana za jeden z kamieni milowych w zakresie bezpieczeństwa lotniczego.

#lotnictwo #samoloty #historia #historiajednejfotografii #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #gruparatowaniapoziomu #usa pokaż całość

źródło: tumblr_nshbkzsdUZ1qes27do1_1280.jpg

Konające dziecko w gettcie warszawskim. W lewej dłoni trzyma puszkę resztką sił błagając o pomoc..
Fotografia z okresu okupacji niemieckiej.
Łączna liczba ofiar getta warszawskiego szacowana jest na ok. 400 tys. osób, z czego ok. 92 tys. zginęła lub zmarła w Warszawie (głównie ofiary głodu i chorób),a ok. 300 tys. w niemieckim obozie zagłady w Treblince i w trakcie dwóch akcji wysiedleńczych.

#wojna #polska #historia #fotografia #fotohistoria #warszawa #iiwojnaswiatowa #iiwojnaswiatowawkolorze #historiajednejfotografii
#niemcy pokaż całość

źródło: 65007461_1221670928002653_2137538801549967360_n.jpg 18+

Chłopiec w ruinach zbombardowanego domu.
Warszawa podczas niemieckich nalotów we wrześniu 1939 roku.

"Rysiu Pajewski był obrazem troski, kiedy widziałem go siedzącego na kupie gruzu. Miał tylko 9 lat, a nagle został żywicielem rodziny".
Ojciec chłopca został zabrany przez Niemców, i nigdy nie wrócił...

#wojna #polska #historia #fotografia #fotohistoria #warszawa #iiwojnaswiatowa #iiwojnaswiatowawkolorze #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: 120000215_1630876283748780_203777148631254996_n.jpg

Zdjęcie z 1955 roku podczas francuskiej okupacji Kongijskiej, kiedy ojciec przyprowadził dzieciom afrykańskie dziecko, aby mogły się zabawić.

Sama Francja zabiła w tych latach 10-15 milionów Kongijczyków, ale przypuszcza się, że ta liczba jest o wiele większa. Tysiącom dzieci odcinano ręce jako forma kary dla każdego kongijskiego ojca, któremu nie udało się zebrać potrzebnej ilości kauczuku i kości słoniowej.

Do takiego samego aktu ludobójstwa doszło również w Belgijskiej kolonii w centralnej Afryce, gdzie kauczuk i kość słoniowa okazała się ważniejsza niż zdrowie i życie tamtejszych tubylców.

#wojna #historia #fotografia #fotohistoria #francja #historiajednejfotografii #afryka pokaż całość

źródło: 120725994_2254608358018550_7636584920266056647_n.jpg

Przez sześć miesięcy latem i jesienią 1969 roku amerykańskie wodospady Niagara były pozbawione wody, ponieważ Korpus Inżynierów Armii przeprowadził badania geologiczne skalnej ściany wodospadu, obawiając się, że ulega destabilizacji przez erozję.

Aby pozbawić wody Niagarę po amerykanskiej stronie, armia musiała zbudować 182 m tamę na rzece Niagara, przekierowujące wodę na wodospad Horseshoe, który znajduje się całkowicie po kanadyjskiej stronie granicy.

#historia #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: r263km6hc4ez.jpg

Zdjęcie dziadka i babci na plaży w okolicach 1950r - tak się wygrywa na loterii genetycznej.

#zajebanezreddita #przegryw #blackpill #ciekawostki #historiajednejfotografii

źródło: preview.redd.it

Robert Wadlow, najwyższy człowiek w historii, koniec lat 30.

#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii

źródło: 286489424_2147093118797760_3393157202418441041_n.jpg

I Wojna Światowa - Bitwa pod Sommą

pokaż spoiler #wojna #fotografia #historia #historiajednejfotografii #chrzescijanstwo #wiara


źródło: i.dailymail.co.uk

Gdy nie było Ubera

W Istambule w 1960 roku bary często zatrudniały “Koszykarzy”, których zadaniem było przenoszenie do domu ludzi, którzy wypili za dużo i nie byli w stanie wrócić do domu pieszo.
W języku tureckim tych ludzi nazywano „küfeci”, a bycie tak pijanym, że nie można chodzić, nazywano „küfe”. W Turcji wciąż istnieje powiedzenie „küfelik olmak”, co oznacza „trzeba zanieść do domu w koszyku”

#ciekawostki #historia #historiajednejfotografii #fotohistoria pokaż całość

źródło: scontent-frt3-2.xx.fbcdn.net

Ściana Inków, wspaniały przykład mistrzów kamieniarstwa.

#ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii

źródło: 285788004_2141428946030844_3255187887795478660_n.jpg

Wiadomo co z tym pociesznym panem? Od tego czasu było z Nim jakieś nagranie, znane są Jego dalsze losy? ( ͡° ʖ̯ ͡°)
#ukraina #ukrainanafroncie #rosja #wojna #humorobrazkowy #wojsko #memy #historiajednejfotografii

źródło: ukrainiec-1.jpg

#fotografia #historia #geopolityka #napierala #historiajednejfotografii #humorobrazkowy
Spojrzenie Piotra Napierały na fotografa, po tym jak dowiedział się, że jest on fanem Bartosiaka.

źródło: bartosiakd.jpg

Ale creepy jest to zdjęcie ᶘᵒᴥᵒᶅ

Starogard Gdański, zima 1953r.

#creepy #polska #starogardgdanski #zdjecia #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #historia

źródło: ei_1653745567727.jpg

Obraz: „AsvabAditel w domu”

5-gwiazdkowy dom, tata orka i „szczęśliwy” syn

pokaż spoiler Ciekawe, czy pralka na zdjęciu to przypadek, bo stoi tam od lat, czy raczej jest to zdjęcie szczęśliwej rodziny upamiętniające pierwszą pralkę? Wtedy obraz ten zwać się powinien: "Powrót taty" ( ͡° ͜ʖ ͡°)


#swiat #europa #ukraina #rosja #wojna #rosjawstajezkolan #dom #humorobrazkowy #ciekawostki #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: IMG_20220526_205035_763.jpg

#usa #bron #historiajednejfotografii

źródło: snopes.com

25 maja 1948 roku, w więzieniu na Rakowieckiej w Warszawie wykonano wyrok śmierci na rotmistrzu Witoldzie Pileckim.

Witold Pilecki urodził się 13 maja 1901 r. w Ołońcu. Działał w harcerstwie. Walczył w wojnie polsko-sowieckiej, m.in pod komendą rtm. Jerzego Dąmbrowskiego "Łupaszki". Po demobilizacji zarządzał rodzinnym majątkiem, działał społecznie, doskonalił umiejętności wojskowe,

Walczył w kampanii wrześniowej jako kawalerzysta. Po klęsce nie złożył broni " już w listopadzie 1939 r. w Warszawie był współzałożycielem Tajnej Armii Polskiej, jednej z pierwszych organizacji konspiracyjnych, która w 1941 r. podporządkowała się ZWZ (później AK),

19 września 1940 r. Pilecki dobrowolnie dał się zagarnąć Niemcom w łapance, by trafić do obozu Auschwitz. Chciał tam dokumentować niemieckie zbrodnie oraz stworzyć zbrojną konspirację. Przekazywał Komendzie Głównej ZWZ-AK meldunki o sytuacji w obozie. Zorganizował Tajną Organizację Wojskową, później Związek Organizacji Wojskowych. Przygotowywał akcję zbrojną. Zagrożony dekonspiracją, w Wielkanoc 1943 r. uciekł z obozu wraz z dwoma więźniami. Jego plan zbrojnego uwolnienia więźniów przełożeni uznali za nierealny,

Po upadku Powstania trafił do niewoli. Po uwolnieniu został oficerem II Korpusu we Włoszech, skąd w końcu 1945 r. wrócił do kraju i podjął działania konspiracyjne. Zbierał informacje o sytuacji w kraju i przekazywał je do II Korpusu,

8 maja 1947 r. został aresztowany przez UB i umieszczony w osławionym X Pawilonie więzienia na warszawskim Mokotowie. W czasie półrocznego śledztwa był torturowany. 15 marca 1948 r. po dziesięciu dniach "procesu" został skazany na śmierć za szpiegostwo i zdradę stanu. Sąd drugiej instancji wyrok podtrzymał, prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski,

Źródła: Muzeum Historii Polski (Tekst opracowany na podstawie biogramu autorstwa Lidii Świerczek, www.pilecki.ipn.gov.pl [23.05.2013])

„Oświęcim to była igraszka”. Co działo się w katowniach UB?

#historia #prl #komunizm #historiajednejfotografii #historiapolski #iiwojnaswiatowa #edukacja pokaż całość

źródło: Proces_Pileckiego_1948-2jpg.jpg

#historiajednejfotografii #ciekawostki #historia

O dwóch takich, co uciekli kajakiem na Bornholm
O ucieczce kajakiem przez Bałtyk na Bornholm, na której zyskała polska przyroda.

W Trojmiasto.pl opisywaliśmy już mniej lub bardziej udane ucieczki z PRL-u na zachód Europy. Poza nielicznymi wyjątkami lotniczymi najczęściej decydowano się na wyprawę morską. Nie inaczej postanowili zrobić bohaterowie naszego dzisiejszego artykułu - Zygmunt Resiak i Witold Jarzyna - którzy chcieli dostać się na Bornholm kajakiem. Ich historia spokojnie mogłaby posłużyć za scenariusz dobrego filmu przygodowego.
Swoją historię Zygmunt Resiak opowiedział kilka lat temu portalowi widoki.info, stronie informacyjnej nadmorskiej gminy Rewal.

Historia zacznie się nietypowo. Głównym inicjatorem ucieczki był Zygmunt Resiak. Pochodził ze Śląska i trudno mówić, że był wrogiem ówczesnego systemu. Jak sam mówił, dzięki partii skończył szkołę i dostał pracę - najpierw w Nowej Hucie, potem w Siemianowicach.

Mimo to ciągnęło go w świat. Z dzieciństwa pamiętał opowieści o Ameryce. Postanowił się do niej dostać, ale najpierw trzeba było jakoś opuścić Polskę.

Plany krystalizowały się dość długo. Ostatecznie zdecydował się skorzystać z pomocy... rybaków, którzy mieli pomóc uciekinierom wydostać się z Polski. Gdy jednak w wakacje 1954 Resiak przybył nad morze ze swoim kolegą Witoldem Jarzyną, okazało się, że w okolicy (trafili do Kołobrzegu)... nie ma żadnych rybaków.

Rybaków nie było, ale kilkadziesiąt kilometrów na zachód, w Niechorzu, było znajdujące się nieopodal morza jezioro (Liwia Łuża), połączone z Bałtykiem kanałem o długości ok. 1 km.
Przy brzegu jeziora znajdowała się przystań, a w przystani zacumowane kajaki. Już wiedzieli, co zrobią. Popłyną na Bornholm, czyli duńską wyspę oddaloną od Niechorza niemal dokładnie o 100 km.
Od pierwszego dnia pobytu w Niechorzu Resiak i Jarzyna wypożyczali kajak (zawsze starali się brać ten sam) i wypływali na wodę.

Co istotne, kajak zawsze wypożyczali razem (biorąc dwa wiosła), a oddawał wyłącznie jeden z nich (z jednym wiosłem). W ten sposób udało im się zdobyć kilka dodatkowych par wioseł, które mogły być pomocne podczas ucieczki.

Oprócz tego dokonywali innych niezbędnych zakupów, takich jak cerata (by kajak nie przeciekał), płaszcze nieprzemakalne dla "załogi" i prowiant na drogę.

Wszystkie te zakupy wyczerpały całkowicie budżet obu uciekinierów a trzeba było jeszcze jakoś zapłacić za wynajmowany przez nich pokój. Wyjazd bez płacenia nie wchodził w grę, dlatego Resiak wpadł na pomysł, że w ramach rozliczenia zostawi swój płaszcz. Według jego wspomnień miał on być wart ok. 700 ówczesnych złotych, co z nawiązką miało starczyć za pobyt.

Nadszedł dzień, a w zasadzie wieczór działania. Po zapadnięciu zmroku Resiak i Jarzyna poszli na przystań, gdzie odnaleźli "swój" kajak. Wszystkie jednostki były na noc przypinane grubym łańcuchem, który przechodził przez metalowe oczka umieszczone na dziobach kajaków, do pomostu. Podczas codziennych rejsów obaj delikatnie obluzowywali ten element tak, że w dniu ucieczki wystarczyło go delikatnie podważyć i już kajak był wolny.

Był to jednak dopiero pierwszy krok na drodze do wolności. Uciekinierzy bez większych przeszkód ominęli pierwszy wojskowy posterunek, ale już niedługo potem zaplątali się w postawione na kanale pod wodą zasieki z drutu kolczastego. Udało im się jakoś oswobodzić, ale dalej trzeba już było płynąc ostrożniej i wyciągać kajak na brzeg za każdym razem, gdy natrafiali na taką podwodną przeszkodę.

Gdy już wypłynęli na pełne morze i skierowali się ku Bornholmowi, usłyszeli motorówkę. Gdyby ich wykryto, w najlepszym razie czekałoby ich długoletnie więzienie. Na szczęście jednak pozostali niezauważeni i mogli kontynuować swój rejs.

Niebawem jednak zaczęła się psuć pogoda. Jak się później okazało, wiatr wiał tej nocy z prędkością 8 stopni w skali Beauforta, a duże fale co chwilę zalewały niewielki kajak. Na szczęście po pewnym czasie morze się uspokoiło.

Była niedziela, 15 sierpnia 1954 r., gdy kajakarze na horyzoncie zobaczyli ląd. Wyruszyli dwa dni wcześniej, w piątek, 13 sierpnia. Podczas żeglugi żywili się i spali na zmianę, by jak najbardziej skrócić czas spędzony na morzu. Do lądu dotarli ostatkiem sił.
Gdy już zeszli wycieńczeni na brzeg, zdziwili się pustką. Na plaży nie było nikogo. Dopiero po jakimś czasie udało im się zatrzymać na pobliskiej drodze samochód, którym udali się na najbliższy posterunek policji. Duńczycy był zdziwieni, że ktoś na kajaku zdołał bezpiecznie do nich przepłynąć przez otwarte morze.

Uciekinierów wysłano do Kopenhagi, gdzie miały się odbyć przesłuchania. Obawiano się, że Polacy mogą być podstawieni przez wywiad. Ostatecznie jednak uzyskali azyl.

Udało im się znaleźć pracę, ale Resiak i Jarzyna ciągle mieli w głowach "amerykański sen". Po rocznym pobycie w Danii obojgu udało się otrzymać wizy i wyjechali do upragnionej Ameryki.

Ucieczka obu kajakarzy nie umknęła uwadze polskich władz. Zapadła decyzja, by zlikwidować przystań, z której wyruszyli w swój szalony rejs na Bornholm. W jej miejsce utworzono rezerwat przyrody.
https://historia.trojmiasto.pl/O-dwoch-takich-co-uciekli-kajakiem-na-Bonholm-n143621.html pokaż całość

źródło: IMG_5191.JPG

"Otwarcie kanału" to krótki utwór na (jakżeby inaczej) otwarcie kanału, który ma w kilku słowach wprowadzić słuchacza do mojego świata, dać przedsmak kolejnych publikacji i nie zdążyć znudzić. Przy okazji pokażę jak naprawdę wyglądała operacja z pewnej znanej #fotografia.

Premiera wkrótce, a przed premierą małe #rozdajo dla zasięgu - zostaw plusa i zagraj o tyle, ilu jest obserwujacych tag #bzdr - 30 złotych (byłoby więcej, ale ~10 osób wymiękło po ostatnich wrzutach ( ͡~ ͜ʖ ͡°) ). Wygrywa jeden z plusujących, pozostałych zawołam jak klip będzie już dostępny.

#pieniadze #zadarmo #konkurs #tworczoscwlasna #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: otwarcie-kanalu-promo-sm.jpg

Pierwsze zdjęcie: prezydent USA Franklin Delano Roosevelt podpisujący ustawę Lend-Lease, 1941 r.

Drugie zdjęcie: Prezydent USA Joseph Robinette Biden Jr. podpisuje Lend-Lease Act, 2022 r.

#swiat #europa #ukraina #usa #rosja #wojna #historia #historiajednejfotografii #2wojnaswiatowa #ciekawostki pokaż całość

źródło: IMG_20220510_002909_950.jpg

28 letnia Jenna Joseph w 1992 podczas pozowania do nowego loga Colombia Pictures.
Była to jej pierwsza i ostatnia sesja w zawodzie modelki.
#ciekawostki #historiajednejfotografii #kinematografia #historia

źródło: jMMnhKr.jpeg

Salma Hayek eating tacos in Coatzacoalcos Veracruz Mexico (1995)

#ladnapani #brunetki #salmahayek #historiajednejfotografii #fotografia #heheszki

źródło: 64.media.tumblr.com