25 maja 1948 roku, w więzieniu na Rakowieckiej w Warszawie wykonano wyrok śmierci na rotmistrzu Witoldzie Pileckim.

Witold Pilecki urodził się 13 maja 1901 r. w Ołońcu. Działał w harcerstwie. Walczył w wojnie polsko-sowieckiej, m.in pod komendą rtm. Jerzego Dąmbrowskiego "Łupaszki". Po demobilizacji zarządzał rodzinnym majątkiem, działał społecznie, doskonalił umiejętności wojskowe,

Walczył w kampanii wrześniowej jako kawalerzysta. Po klęsce nie złożył broni " już w listopadzie 1939 r. w Warszawie był współzałożycielem Tajnej Armii Polskiej, jednej z pierwszych organizacji konspiracyjnych, która w 1941 r. podporządkowała się ZWZ (później AK),

19 września 1940 r. Pilecki dobrowolnie dał się zagarnąć Niemcom w łapance, by trafić do obozu Auschwitz. Chciał tam dokumentować niemieckie zbrodnie oraz stworzyć zbrojną konspirację. Przekazywał Komendzie Głównej ZWZ-AK meldunki o sytuacji w obozie. Zorganizował Tajną Organizację Wojskową, później Związek Organizacji Wojskowych. Przygotowywał akcję zbrojną. Zagrożony dekonspiracją, w Wielkanoc 1943 r. uciekł z obozu wraz z dwoma więźniami. Jego plan zbrojnego uwolnienia więźniów przełożeni uznali za nierealny,

Po upadku Powstania trafił do niewoli. Po uwolnieniu został oficerem II Korpusu we Włoszech, skąd w końcu 1945 r. wrócił do kraju i podjął działania konspiracyjne. Zbierał informacje o sytuacji w kraju i przekazywał je do II Korpusu,

8 maja 1947 r. został aresztowany przez UB i umieszczony w osławionym X Pawilonie więzienia na warszawskim Mokotowie. W czasie półrocznego śledztwa był torturowany. 15 marca 1948 r. po dziesięciu dniach "procesu" został skazany na śmierć za szpiegostwo i zdradę stanu. Sąd drugiej instancji wyrok podtrzymał, prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski,

Źródła: Muzeum Historii Polski (Tekst opracowany na podstawie biogramu autorstwa Lidii Świerczek, www.pilecki.ipn.gov.pl [23.05.2013])

„Oświęcim to była igraszka”. Co działo się w katowniach UB?

#historia #prl #komunizm #historiajednejfotografii #historiapolski #iiwojnaswiatowa #edukacja pokaż całość

źródło: Proces_Pileckiego_1948-2jpg.jpg

#historiajednejfotografii #ciekawostki #historia

O dwóch takich, co uciekli kajakiem na Bornholm
O ucieczce kajakiem przez Bałtyk na Bornholm, na której zyskała polska przyroda.

W Trojmiasto.pl opisywaliśmy już mniej lub bardziej udane ucieczki z PRL-u na zachód Europy. Poza nielicznymi wyjątkami lotniczymi najczęściej decydowano się na wyprawę morską. Nie inaczej postanowili zrobić bohaterowie naszego dzisiejszego artykułu - Zygmunt Resiak i Witold Jarzyna - którzy chcieli dostać się na Bornholm kajakiem. Ich historia spokojnie mogłaby posłużyć za scenariusz dobrego filmu przygodowego.
Swoją historię Zygmunt Resiak opowiedział kilka lat temu portalowi widoki.info, stronie informacyjnej nadmorskiej gminy Rewal.

Historia zacznie się nietypowo. Głównym inicjatorem ucieczki był Zygmunt Resiak. Pochodził ze Śląska i trudno mówić, że był wrogiem ówczesnego systemu. Jak sam mówił, dzięki partii skończył szkołę i dostał pracę - najpierw w Nowej Hucie, potem w Siemianowicach.

Mimo to ciągnęło go w świat. Z dzieciństwa pamiętał opowieści o Ameryce. Postanowił się do niej dostać, ale najpierw trzeba było jakoś opuścić Polskę.

Plany krystalizowały się dość długo. Ostatecznie zdecydował się skorzystać z pomocy... rybaków, którzy mieli pomóc uciekinierom wydostać się z Polski. Gdy jednak w wakacje 1954 Resiak przybył nad morze ze swoim kolegą Witoldem Jarzyną, okazało się, że w okolicy (trafili do Kołobrzegu)... nie ma żadnych rybaków.

Rybaków nie było, ale kilkadziesiąt kilometrów na zachód, w Niechorzu, było znajdujące się nieopodal morza jezioro (Liwia Łuża), połączone z Bałtykiem kanałem o długości ok. 1 km.
Przy brzegu jeziora znajdowała się przystań, a w przystani zacumowane kajaki. Już wiedzieli, co zrobią. Popłyną na Bornholm, czyli duńską wyspę oddaloną od Niechorza niemal dokładnie o 100 km.
Od pierwszego dnia pobytu w Niechorzu Resiak i Jarzyna wypożyczali kajak (zawsze starali się brać ten sam) i wypływali na wodę.

Co istotne, kajak zawsze wypożyczali razem (biorąc dwa wiosła), a oddawał wyłącznie jeden z nich (z jednym wiosłem). W ten sposób udało im się zdobyć kilka dodatkowych par wioseł, które mogły być pomocne podczas ucieczki.

Oprócz tego dokonywali innych niezbędnych zakupów, takich jak cerata (by kajak nie przeciekał), płaszcze nieprzemakalne dla "załogi" i prowiant na drogę.

Wszystkie te zakupy wyczerpały całkowicie budżet obu uciekinierów a trzeba było jeszcze jakoś zapłacić za wynajmowany przez nich pokój. Wyjazd bez płacenia nie wchodził w grę, dlatego Resiak wpadł na pomysł, że w ramach rozliczenia zostawi swój płaszcz. Według jego wspomnień miał on być wart ok. 700 ówczesnych złotych, co z nawiązką miało starczyć za pobyt.

Nadszedł dzień, a w zasadzie wieczór działania. Po zapadnięciu zmroku Resiak i Jarzyna poszli na przystań, gdzie odnaleźli "swój" kajak. Wszystkie jednostki były na noc przypinane grubym łańcuchem, który przechodził przez metalowe oczka umieszczone na dziobach kajaków, do pomostu. Podczas codziennych rejsów obaj delikatnie obluzowywali ten element tak, że w dniu ucieczki wystarczyło go delikatnie podważyć i już kajak był wolny.

Był to jednak dopiero pierwszy krok na drodze do wolności. Uciekinierzy bez większych przeszkód ominęli pierwszy wojskowy posterunek, ale już niedługo potem zaplątali się w postawione na kanale pod wodą zasieki z drutu kolczastego. Udało im się jakoś oswobodzić, ale dalej trzeba już było płynąc ostrożniej i wyciągać kajak na brzeg za każdym razem, gdy natrafiali na taką podwodną przeszkodę.

Gdy już wypłynęli na pełne morze i skierowali się ku Bornholmowi, usłyszeli motorówkę. Gdyby ich wykryto, w najlepszym razie czekałoby ich długoletnie więzienie. Na szczęście jednak pozostali niezauważeni i mogli kontynuować swój rejs.

Niebawem jednak zaczęła się psuć pogoda. Jak się później okazało, wiatr wiał tej nocy z prędkością 8 stopni w skali Beauforta, a duże fale co chwilę zalewały niewielki kajak. Na szczęście po pewnym czasie morze się uspokoiło.

Była niedziela, 15 sierpnia 1954 r., gdy kajakarze na horyzoncie zobaczyli ląd. Wyruszyli dwa dni wcześniej, w piątek, 13 sierpnia. Podczas żeglugi żywili się i spali na zmianę, by jak najbardziej skrócić czas spędzony na morzu. Do lądu dotarli ostatkiem sił.
Gdy już zeszli wycieńczeni na brzeg, zdziwili się pustką. Na plaży nie było nikogo. Dopiero po jakimś czasie udało im się zatrzymać na pobliskiej drodze samochód, którym udali się na najbliższy posterunek policji. Duńczycy był zdziwieni, że ktoś na kajaku zdołał bezpiecznie do nich przepłynąć przez otwarte morze.

Uciekinierów wysłano do Kopenhagi, gdzie miały się odbyć przesłuchania. Obawiano się, że Polacy mogą być podstawieni przez wywiad. Ostatecznie jednak uzyskali azyl.

Udało im się znaleźć pracę, ale Resiak i Jarzyna ciągle mieli w głowach "amerykański sen". Po rocznym pobycie w Danii obojgu udało się otrzymać wizy i wyjechali do upragnionej Ameryki.

Ucieczka obu kajakarzy nie umknęła uwadze polskich władz. Zapadła decyzja, by zlikwidować przystań, z której wyruszyli w swój szalony rejs na Bornholm. W jej miejsce utworzono rezerwat przyrody.
https://historia.trojmiasto.pl/O-dwoch-takich-co-uciekli-kajakiem-na-Bonholm-n143621.html pokaż całość

źródło: IMG_5191.JPG

"Otwarcie kanału" to krótki utwór na (jakżeby inaczej) otwarcie kanału, który ma w kilku słowach wprowadzić słuchacza do mojego świata, dać przedsmak kolejnych publikacji i nie zdążyć znudzić. Przy okazji pokażę jak naprawdę wyglądała operacja z pewnej znanej #fotografia.

Premiera wkrótce, a przed premierą małe #rozdajo dla zasięgu - zostaw plusa i zagraj o tyle, ilu jest obserwujacych tag #bzdr - 30 złotych (byłoby więcej, ale ~10 osób wymiękło po ostatnich wrzutach ( ͡~ ͜ʖ ͡°) ). Wygrywa jeden z plusujących, pozostałych zawołam jak klip będzie już dostępny.

#pieniadze #zadarmo #konkurs #tworczoscwlasna #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: otwarcie-kanalu-promo-sm.jpg

Pierwsze zdjęcie: prezydent USA Franklin Delano Roosevelt podpisujący ustawę Lend-Lease, 1941 r.

Drugie zdjęcie: Prezydent USA Joseph Robinette Biden Jr. podpisuje Lend-Lease Act, 2022 r.

#swiat #europa #ukraina #usa #rosja #wojna #historia #historiajednejfotografii #2wojnaswiatowa #ciekawostki pokaż całość

źródło: IMG_20220510_002909_950.jpg

28 letnia Jenna Joseph w 1992 podczas pozowania do nowego loga Colombia Pictures.
Była to jej pierwsza i ostatnia sesja w zawodzie modelki.
#ciekawostki #historiajednejfotografii #kinematografia #historia

źródło: jMMnhKr.jpeg

Salma Hayek eating tacos in Coatzacoalcos Veracruz Mexico (1995)

#ladnapani #brunetki #salmahayek #historiajednejfotografii #fotografia #heheszki

źródło: 64.media.tumblr.com

100 lat roznicy ( ͡° ʖ̯ ͡°)

#fotografia #natura #historiadwochfotografii #historiajednejfotografii #globalneocieplenie

źródło: 0000000_105yagovsNOW_278987749_470965278159823_8637521038350469958_n.jpeg

6 maja 1937 roku, niemiecki sterowiec „Hindenburg“ spłonął podczas cumowania na lotnisku w Lakehurst w amerykańskim stanie New Jersey.

Choć z perspektywy czasu wydaje się to nieprawdopodobne, ze sterowcami wiązano duże nadzieje nie tylko w branży transportowej. Te ogromne maszyny brały udział w pierwszej wojnie światowej – Niemcy używali ich jako dalekodystansowych bombowców. Znany model LZ-104, mierzący aż 226,5 metra długości, mógł przenosić ponad tonę bomb; miał też na pokładzie cztery karabiny maszynowe.

Pojazdy te, popularnie zwane zeppelinami od nazwiska konstruktora, Ferdinana von Zeppelina, budowano z duraluminium oraz… zwierzęcych jelit! Okazało się, że doskonale nadają się one do tworzenia szczelnych powłok zdolnych utrzymać gaz nośny. Na jeden statek potrzeba było wnętrzności od około 250 tysięcy krów.

Wydaje się dziwne, że konstrukcji wykonanej z łatwego do przebicia materiału zwyczajnie nie przestrzeliwano. Tu wychodziła na jaw największa przewaga zeppelinów na polu bitwy: pułap lotu. Alianci dysponowali myśliwcami zdolnymi do wznoszenia się na wysokość maksymalnie 3,5 kilometra, podczas gdy sterowce osiągały nawet 7 kilometrów! Co więcej, jeśli już udało się komuś trafić w powłoki gigantycznego bombowca, ten się nie zapalał – na tak dużej wysokości zwyczajnie brakowało tlenu!

Najbardziej spektakularna katastrofa lotnicza w dziejach. Upadek Hindenburga

#ciekawostkihistoryczne #historia #lotnictwo #historiajednejfotografii #militaria #ciekawostki pokaż całość

źródło: Hindenburg_disaster.jpg

5 maja 1994 roku o godzinie 14:30 odbył się pogrzeb Ayrtona Senny, trzykrotnego mistrza świata Formuły 1, który zginął w wypadku podczas GP San Marino. Pogrzeb miał charakter państwowy. Pojawiły się wielkie nazwiska oraz miliony ludzi. Społeczeństwo Brazylijczyków, bardzo podzielone, w tej chwili zjednoczyło się, by wspólnie pożegnać legendę.

#abcf1 #f1 #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: pbs.twimg.com

Feliks (mój syn) i Korwin przejeżdżają przez próg
Rok 2022, koloryzowane

( ͡° ͜ʖ ͡°)

#korwin #heheszki #dzieci #historiajednejfotografii #polityka

źródło: feliksKorwin-10.jpg

#budostory - zdjęcia z historią

Na zdjęciu V-22 Osprey w trakcie manewrów logistycznych unosi się majestatycznie nad atomowym okrętem podwodnym. Lokacja i szczegóły nie zostały udostępnione, ale internety doszły, że okręt to prawdopodobnie USS Goergia, a zdjęcie wykonano jesienią 2021 w trakcie ćwiczeń na Morzu Śródziemnym. Ospreye są wykorzystywane do wspierania operacji jednostek podwodnych między innymi przez dostarczanie i ekstrakcję operatorów sił specjalnych/załogi i zaopatrzenia. W komentarzu kolejna fotka z tej operacji.
#militaria #wojsko #lotnictwo #samoloty #historiajednejfotografii #aircraftboners pokaż całość

źródło: pbs.twimg.com

Mirki! Mam całe pudło pamiętników, które namiętnie pisałam od podstawówki do gimbazy :3 w jednym z pierwszych, każdy dzień miał wklejoną taką kartkę z kalendarza a gdy kończył się zeszyt i rozpoczynałam wpisy w nowym, to tak ładnie się z nimi witałam (｡◕‿‿◕｡)

Dalsze treści (im dalej tym gorzej) oczywiście żenuncja lvl master, ale taka pamiątka to chyba lepsza niz zdjęcia :D

#historiajednejfotografii #wspomnienia #nostalgia #dziecinstwo #logikarozowychpaskow #takaprawda #gimbynieznajo analogowy #blog xD #heheszki #kartkazkalendarza pokaż całość

28 lat temu rozpoczął się najtragiczniejszy weekend wyścigowy w historii Formuły 1, czyli Grand Prix San Marino 1994. W treningu (29 kwietnia) Rubens Barrichello brał udział w przerażającym wypadku. Brazylijczyk uderzył w barierę z prędkością 255 km/h, gdzie przeciążenie wyniosło 95 G. Został zabrany helikopterem do szpitala w Bolonii. Na szczęście skończyło się tylko na złamaniu nosa i ręki.

#abcf1 #f1 #ciekawostkihistoryczne #historiajednejfotografii #historia #motoryzacja #sport pokaż całość

źródło: eeeerrr.jpg

#historiajednejfotografii

21 letnia dziewczyna (z lewej) australijskiego seryjnego mordercy Ivana Milata nieświadomi pozuje do zdjęcia w bluzie którą jej chłopak zabrał jednej ze swoich ofiar 21 letniej brytyjskiej turystce Caroline Clarke (z prawej). Historia Milata była inspiracją dla twórców horroru Wolf Creek.

źródło: ivamil.png

MARSZAŁEK PIŁSUDSKI WRĘCZA OSOBIŚCIE SZTANDAR 22 PUŁKOWI PIECHOTY Z SIEDLEC W DNIU 3.11.1922r. (NA PLACU MIĘDZY KOŚCIOŁEM A POCZTĄ).

#siedlce #historiajednejfotografii

źródło: Beztytułu.jpg

Frank (Francesco) Lentini urodził się w 1889 roku w Syrakuzach na Sycylii. Podobno położna, która odbierała poród, na widok malca zaczęła krzyczeć. Ukryła go w koszu pod łóżkiem i wybiegła z pokoju. Chłopiec urodził się z trzema nogami, czterema stopami, szesnaściorgiem palców i dwoma „zestawami” genitaliów. Nie licząc resztek bliźniaka, który stał się częścią jego własnego ciała, Frank posiadał jeszcze dwanaścioro rodzeństwa. Ze względu na fizyczną skazę został początkowo odtrącony przez biologicznych rodziców. Wychowaniem malca zajęła się jego ciotka. W wiosce, w której mieszkał, chłopiec był szykanowany i wyszydzany. Zyskał przezwisko „Maravigghia” („Wstrętny”).

Historia tego niezwykłego człowieka Wielki Lentini. Życie „dziwadła”

#historiajednejfotografii #ciekawostki #medycyna #historia #swiat pokaż całość

źródło: Francisco_Lentini.png

Przez tego człowieka musieli zamknąć i czyścić basen.
To David Isom, 19-latek, który przekroczył linię na basenie wyznaczającą strefę dla białych i "kolorowych" ludzi.
Floryda, rok 1958

#ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #starezdjecia #historiajednejfotografii

źródło: scontent.fktw4-1.fna.fbcdn.net

Był wieczór 20 czerwca 2011 roku. Na lotnisku w Pietrozawodsku, około 300 tysięcznym mieście w położonej na granicy Rosji z Finlandią Republice Karelii zbliżała się północ. Ze względu na porę roku i związanym z nim zjawisku białej nocy na zewnątrz wciąż było dość jasno, aczkolwiek mgliście i dżdżysto. Oczekiwano na lądowanie ostatniego samolotu tego dnia – lotu 9605 czarterowego przewoźnika RusAir, który przygotowywał się do lądowania po wykonaniu 1,5 godzinnego lotu z Moskwy. Wkrótce samolot znajdował się na końcowym podejściu do lądowania, gdy nagle na lotnisku zgasły wszystkie światła. Zaskoczony kontroler w wieży kontroli lotów nakazał rejsowi z Moskwy natychmiastowe odejście na drugi krąg. Wkrótce do akcji dzięki pomocniczym generatorom wrócił również radar, jednak zarówno na ekranie jak i w eterze nie było śladu zarówno po samolocie, jak i po 52 osobach na jego pokładzie. Przeczuwając najgorsze, kontroler zaalarmował jednostki straży pożarnej lotniska, jednak wciąż nie był w stanie natrafić na żaden ślad po samolocie. Dopiero telefon od zastępcy dyrektora lotniska rozwiał wszelkie wątpliwości – samolot spadł na ziemię i to zaraz przed jego daczą!

Aby zrozumieć, jak doszło do tej katastrofy należy cofnąć się do momentu, gdy lot 9065 przygotowywał się do wylotu. Pierwotnie, lot ten miał się w ogóle nie odbyć. W owym czasie połączenie między Moskwą a Pietrozawodskiem obsługiwane było przez prywatną linię lotniczą RusLine lotem o numerze 243. W tym celu używała ona dwusilnikowego odrzutowca Bombardier CRJ 200, co też planowała zrobić również 20 czerwca. Szyki pokrzyżowała im jednak nagła usterka techniczna maszyny. Nie mając pod ręką samolotu zastępczego i z 43 pasażerami oczekującymi na lot RusLine rozpoczęły gorączkowe poszukiwania jakiegokolwiek sposobu na przewiezienie ich do Pietrozawodska. Te poszukiwania zaprowadziły ich prosto w ramiona przewoźnika RusAir, który zaproponował im czarter dwusilnikowego, wyprodukowanego w Związku Radzieckim odrzutowca Tupolew Tu-134A-3 o rejestracji RA-65691 wraz z załogą. RusLine przystały na te warunki i wkrótce na moskiewskim lotnisku Domodiedowo rozpoczęto przygotowania do opóźnionego lotu. Oprócz trzech stewardess i dwójki mechaników skład załogi dopełniała czwórka pilotów. Dowódcą samolotu owego wieczora był 44-letni kapitan Aleksander Fiodorow, mający na koncie 3158 godzin wylatanych na Tupolewach Tu-134. W prawym fotelu obok niego zasiadł 40-letni pierwszy oficer Siergiej Karjakin, z 1099 godzinami nalotu na tym typie samolotu. W kokpicie znaleźli się również 56-letni technik pokładowy Wiktor Tymoszenko oraz najbardziej doświadczony członek załogi kokpitowej – 50-letni nawigator Amanbierdy Atajew, mający wylatane 13464 godziny na maszynach typu Tu-134. Raport pogodowy, z jakim zapoznała się załoga przed startem, wskazywał na dość niekorzystne warunki – z mgłą, niską podstawą chmur i deszczem ograniczającymi widoczność do 3 kilometrów przy podstawie chmur na wysokości 170 metrów. Warunki te wciąż jednak mieściły się w minimach pogodowych dla Pietrozawodska, przez co lot mógł się odbyć. Tak się też stało – o godzinie 22:30 Tupolew Tu-134 wykonujący lot RusAir 9605 z 52 osobami na pokładzie poderwał się z pasa startowego lotniska Moskwa Domodiedowo, kierując się na północ.

Po około godzinie lotu piloci rozpoczęli zniżanie do podejścia do lądowania w Pietrozawodsku. Ze względu na swoje położenie i braki w inwestycjach lotnisko i jego infrastruktura pozostawiały dość wiele do życzenia. Na lotnisku nie był zainstalowany system ILS, przez co podejście do lądowania na pasie 12 trzeba było wykonać antyczną jak na 2011 rok procedurą oparta na radiolatarniach bezkierunkowych. W tym wypadku podchodząc do pasa załoga musiała śledzić sygnały nadawane przez dwie radiolatarnie bezkierunkowe znajdujące się na przedłużonej osi pasa startowego. Następnie, odczytując wskazania radiokompasów ADF załoga musiała zidentyfikować moment, gdy weszła na odpowiednią ścieżkę podejścia a następnie rozpocząć zniżanie po odpowiedniej ścieżce schodzenia. Podejścia tego typu są niezwykle pracochłonne, wymagają od załogi bardzo wysokiego skupienia, współpracy i nie pozostawiają zbyt wielkiego marginesu błędu. W wypadku lotu 9605 warunki pogodowe dodatkowo zwiększyły nakład pracy załogi w kokpicie Tu-134. Piloci byli jednak przyzwyczajeni do tego typu podejść i rozpoczęli je, pozostając w kontakcie z kontrolą zbliżania na lotnisku.

Ten właśnie kontakt urwał się około godziny 22:40, gdy na lotnisku nagle zgasły światła. Podczas, gdy służby lotniskowe gorączkowo starały się odszukać samolot, został on już odnaleziony – rozbity na kilka części i płonący tuż przy skrzyżowaniu drogi obwodowej lotniska i autostrady łączącej Pietrozawodsk z miastem Suojarwi. Na miejscu tragedii jej świadkowie oraz przybili z Pietrozawodska strażacy ruszyli na ratunek, starający się odszukać i wyciągnąć z płonącego wraku jakichkolwiek ocalałych. Pomimo rozmiaru zniszczeń wkrótce ich wysiłki przyniosły skutek – walczącym z płomieniami strażakom z lotniskowej i miejskiej straży pożarnej udało się wyciągnąć z pokiereszowanego wraku ośmiu rannych ocalałych. Zostali oni natychmiast przetransportowani do szpitala, podczas gdy ratownicy doszli do ponurego wniosku, iż poza tą ósemką nie widać było żadnych dalszych śladów życia. Na miejscu katastrofy zginęło 44 pasażerów i członków załogi Tupolewa, zaś wkrótce w szpitalu zmarła dalsza trójka pasażerów, co podniosło ostateczną liczbę zabitych do 47 osób.

Na miejsce katastrofy wkrótce dotarli śledczy z Międzypaństwowego Komitetu Lotniczego (MAK), gdzie natychmiast rozpoczęli zbieranie dowodów i dochodzenie na temat tego, co mogło doprowadzić do katastrofy Tupolewa. Wkrótce w spalonym wraku udało się odnaleźć zarówno rejestrator parametrów lotu jak i rejestrator rozmów w kokpicie, które zostały następnie wysłane do Moskwy w celu poboru danych i analizy. Obserwacja okolic miejsca katastrofy i rozmieszczenia wraku dała również śledczym bardzo dokładny obraz tego, co stało się w ostatnich sekundach lotu 9605. Według śledczych, samolot na samym początku zaczął uderzać w drzewa na wysokości ok. 25 metrów nad ziemią przy odległości 1260 metrów od progu pasa startowego. Jedno z tych uderzeń oderwało końcówkę prawego skrzydła, przez co samolot zaczął przechylać się niekontrolowanie w prawo, kosząc kolejne drzewa i dalej tracąc wysokość. Ostatecznie po pokonaniu kolejnych 510 metrów samolot uderzył w nawierzchnię autostrady Piertozawodsk – Suojarwi nieomal obrócony na plecy i z nosem skierowanym o około 10 stopni w dół względem horyzontu. Uderzenie w ziemię spowodowało rozerwanie zbiorników paliwa i eksplozję, zaś fragmenty wraku zostały rozrzucone w pasie o długości 150 metrów w okolicy zabudowań mieszkalnych we wsi Besowiec. Opadając, samolot ściął również linię energetyczną zaopatrującą lotnisko w prąd, co wyjaśniło jego nagły zanik tuż przed godziną 23:40. Porównując pozycję wraku z opublikowaną ścieżką podejścia śledczy dokonali nowego odkrycia. W momencie zderzenia z drzewami samolot nie tylko znajdował się zbyt nisko, ale również zszedł ze ścieżki podejścia o około 140 metrów w prawo. Wyjaśnienie, dlaczego samolot znajdował się w takiej pozycji stało się natychmiast głównym zadaniem śledczych MAK.

Z moskiewskiego laboratorium agencji wkrótce nadeszły dobre wiadomości – zarówno rejestrator parametrów lotu jak i rejestrator rozmów w kokpicie przetrwały uderzenie w dość dobrym stanie, zaś ich zawartość udało się odczytać w pełni. Odczyt danych wkrótce zaczął naprowadzać śledczych na nowy trop. Z zapisów rejestratora parametrów lotu wynikało, iż lot przebiegał rutynowo do momentu, gdy samolot miał wykonać ostatni zakręt w celu wejścia na przedłużoną oś pasa 12. Zamiast jednak ustawić się dokładnie w osi pasa, przy wyjściu z zakrętu samolot zdryfował na lewo o prawie cztery kilometry. Przyczyną tego stanu rzeczy okazał się być błąd ludzki – nawigator Amanbierdy Atajew, odpowiedzialny za nawigację samolotu w poziomie, zapomniał uwzględnić wiejący z tyłu wiatr w obliczeniach dotyczących tego, kiedy samolot miał rozpocząć skręt. Z tego powodu skręt rozpoczął się zbyt późno i doprowadził do zejścia samolotu z kursu. Atajew zdawał się jednak wiedzieć o tym i szybko nakazał kapitanowi Fiodorowowi zmianę kursu w celu powrotu na odpowiednią ścieżkę. Podejście kontynuowano i samolot wkrótce ponownie znalazł się na ścieżce schodzenia. Nie pozostał na niej jednak długo – wkrótce zaczął znowu dryfować, tym razem schodząc w prawo na dystans około 130 metrów. Do tego, samolot znajdował się zbyt wysoko – według procedury powinien był przejść nad pierwszą radiolatarnią na wysokości 330 metrów, podczas gdy 20 czerwca maszyna znalazła się nad radiolatarnią na wysokości 385 metrów. Atajew ponownie starał się skorygować położenie maszyny, nakazując Fiodorowowi przyspieszenie zniżania – jednakże, co zdziwiło śledczych, nie starał się skorygować położenia samolotu w poziomie – i to pomimo, iż ten znajdował się na prawo od ścieżki schodzenia. Ta rozbieżność połączona z tym, jak nawigator we wcześniejszej fazie lotu bardzo dokładnie opisywał położenie samolotu sprawiła, iż śledczy wysunęli nową hipotezę. Według niej, Amanbierdy Atajew w trakcie podejścia do lądowania nie kierował się wskazaniami radiokompasu, a wskazaniami zainstalowanego w samolocie systemu GPS. Kierowanie się GPSem wyjaśniałoby, dlaczego nie reagował na fakt, iż samolot zszedł z kursu. W większości wypadków system GPS korzysta z bazy odniesienia znanej jako WGS-84, opartej na pomiarach geodezyjnych wykonanych w roku 1984. Rejon Pietrozawodska – a co za tym idzie również lotnisko – nie był jednak objęty tym pomiarem. W rzeczywistości jedynym punktem odniesienia dla systemu w wypadku Pietrozawodska była baza odniesienia znana jako SK-42, bazująca na pomiarach geodezyjnych wykonanych w roku 1942. Ten mniej dokładny pomiar oznaczał, iż pozycja lotniska w Pietrozawodsku w systemie była przesunięta o 130 metrów na wschód i 70 metrów na północ od rzeczywistej. Ta rozbieżność wyjaśniała, dlaczego Atajew zdawał się nie zauważyć dryfu samolotu w poziomie. Wkrótce zdawał się również tracić kontrolę nad lotem w pionie – w odległości 3 kilometrów od lotniska samolot zszedł poniżej ścieżki schodzenia, wkrótce schodząc na wysokość 170 metrów – tam, gdzie raport pogodowy umieszczał podstawę chmur. Ku zdziwieniu śledczych samolot kontynuował zniżanie, ale komentarze załogi wyraźnie wskazywały na to, iż cały czas znajdowali się w chmurze. Zgodnie z procedurą, Atajew po osiągnięciu przez samolot wysokości 140 metrów powinien wypowiedzieć słowo „Ocena” - ostrzeżenie, iż samolot znajduje się 30 metrów nad wysokością decyzji. Samolot schodził jednak coraz niżej, a nawigator milczał – z jego ust na danych wysokościach nie padły ani słowa „Ocena” ani sformułowanie „Wysokość decyzji” – kapitan Fiodorow kontynuował zniżanie, cały czas starając się dostrzec pas startowy przez chmury. Przez to, iż skupił on całą swoją uwagę na szukaniu pasa najprawdopodobniej nie spojrzał na wysokościomierz, przelatując przez wysokość decyzji bez odejścia na drugi krąg. Niedługo po tym technik pokładowy Tymoszenko zauważył, iż samolot zszedł na wysokość 70 metrów i kontynuował zniżanie. Zgodnie z procedurą zaczął więc wywoływać wysokość co 10 metrów. Kapitan Fiodorow zdawał się jednak dalej skupiać na szukaniu pasa i kontynuował schodzenie – do momentu, gdy skrzydła samolotu zaczęły uderzać w drzewa.

Zapis z czarnych skrzynek pozwolił śledczym nie tylko na rekonstrukcję zdarzenia, ale również na rozpoczęcie analizy czynników prowadzących do katastrofy. Jednym z pierwszych zdawała się być pogoda. Śledczy zwrócili uwagę zwłaszcza na rozbieżność pomiędzy podstawą chmur podaną w lotniskowym raporcie pogodowym a rzeczywistą – o ile podany przez kontrolera raport stwierdzał, iż podstawa chmur wynosiła 170 metrów, zapis z czarnych skrzynek jasno pokazywał, że w rzeczywistości była ona znacznie niższa. Załoga w ogóle nie zauważyła drzew z jakimi się zderzyła co sprawiała, iż mogła ona zaczynać się na wysokości 30 metrów bądź nawet niżej. Analiza topograficzna okolic lotniska wykazała obecność lasu oraz koryta rzeki na ścieżce podejścia, co mogło doprowadzić do lokalnego zwiększenia wilgotności w powietrzu a co za tym idzie powstania znacznie gęstszej mgły, niż podano w raporcie pogodowym. Sposób, w jaki na lotnisku w Pietrozawodsku prowadzono obserwacje pogodowe miał tu kluczowe znaczenie. Jak się okazało, pomiaru dokonywano na zupełnie innym końcu lotniska niż ścieżka podejścia do pasa 12, a do tego nie prowadzono pomiarów na samej ścieżce. Sprzęt pomiarowy używany na lotnisku był również w dużej mierze przestarzały i niewystarczający do tego stopnia, iż wiele pomiarów wykonywano po prostu „na oko”. Stan biura meteorologicznego lotniska był tylko jednym z wielu uchybień i zaniedbań infrastrukturalnych w Pietrozawodsku odnotowanych przez śledczych MAK – zwrócono tu uwagę również na dziurawy płot odgradzający teren lotniska, zbyt wąskie i dziurawe drogi kołowania i pasy startowe oraz zaniedbane budynki gospodarcze i hangary.

Same braki infrastrukturalne i pogoda nie były jednak jedynymi przyczynami tragedii. Zapis rejestratora rozmów w kokpicie wskazywał na wiele uchybień i błędów popełnionych przez załogę. Cały łańcuch zdarzeń rozpoczął się od błędu nawigatora, który wyprowadził samolot z finalnego skrętu poza ścieżką schodzenia. Zbytnio ufając systemowi GPS prowadził on samolot w kierunku miejsca, gdzie lotniska ze względu na rozbieżności pomiędzy bazami danych tak naprawdę nie było – samo użycie systemu do prowadzenia podejścia było również jasnym naruszeniem proceduralnym. W finalnej fazie lotu nawigator Atajew stracił również kontrolę nad pozycją samolotu w pionie, nie korygując zbyt szybkiego zniżania i zapominając o ważnych komendach. W wypadku lotu 9605 błędy te mogły się również kumulować, gdyż reszta załogi zdawała się ślepo wykonywać wszelkie zachcianki Atajewa bez sprawdzenia, czy miały one sens i czy były w danym momencie prawidłowe. Kapitan Fiodorow i pierwszy oficer Karjakin mogli w każdej chwili sprawdzić pozycję samolotu względem radiolatarni na radiokompasach – nie zrobili jednak tego ani razu. W końcowej fazie podejścia załoga powinna była również dokładnie monitorować wysokość samolotu a po dotarciu na wysokość decyzji odejść na drugi krąg w wypadku niezauważenia pasa. Według śledczych MAK, tak ślepa posłuszność wobec Atajewa mogła wynikać z faktu, iż był on niezmiernie bardziej doświadczony od pozostałych członków załogi, przez co zaufali mu znacznie bardziej, niż powinni. Zwłaszcza 20 czerwca tak wielki poziom uległości i zaufania był ogromnym błędem. Przeprowadzona po wypadku sekcja zwłok wykazała, iż w momencie katastrofy Atajew był pijany – w jego krwi stwierdzono obecność 0,8 promila alkoholu. Stan upojenia alkoholowego wyjaśniałby, dlaczego tak doświadczony nawigator popełniał tak proste błędy – na taśmie rejestratora głosów w kokpicie Atajew był wyraźnie zbyt gadatliwy i rozproszony, przez co z łatwością mógł przeoczyć sygnały wskazujące na to, że samolot nie znajduje się tam gdzie powinien. Stan ten mógł również wyjaśniać, dlaczego w ostatniej fazie lotu zapomniał o komendach dotyczących wysokości decyzji. Miało to ogromne znaczenie, gdyż w owym momencie kapitan Fiodorow wyglądał przez okno szukając pasa startowego. Obniżona podstawa chmur mogła spowodować oczekiwanie, iż pas w każdej chwili nagle wyłoni się z chmur. Skupiając się na szukaniu pasa z pewnością nie monitorował dokładnie wysokościomierza, przez co zszedł poniżej wcześniej ustalonej wysokości decyzji. Dwie sekundy przed uderzeniem w pierwsze drzewo Atajew najprawdopodobniej nagle przypomniał sobie o komendzie „Ocena”, słysząc słowa „70 metrów” wypowiedziane przez technika pokładowego Tymoszenkę. Mówiąc „Ocena” w tym właśnie momencie zafałszował jednak obraz sytuacji kapitana utwierdzając go w przekonaniu, że mają jeszcze bezpieczny margines wysokości przed koniecznością odejścia na drugi krąg. Chaos w kokpicie udowodnił po raz kolejny, jak ważne w lotnictwie jest trzymanie się zasad zarządzania zasobami załogi.

W raporcie końcowym śledczy MAK za główną przyczynę tragedii uznali zejście poniżej wysokości decyzji w warunkach lotów na instrumentach, spowodowane przez błędy załogi oraz niepełne dane pogodowe jej dostępne. Wśród wielu zaleceń dotyczących poprawy bezpieczeństwa na rosyjskich lotniskach znalazły się między innymi zalecenia dotyczące instalacji systemu ILS i modernizacji stacji meteorologicznej na lotnisku w Pietrozawodsku, jak najszybszej aktualizacji bazy koordynatów GPS do standardu WGS-84 czy też wprowadzenia zmian w podręcznikach szkoleń pilotów, zwłaszcza w zakresie wykorzystywania systemu GPS w podejściach nieprecyzyjnych. Niezależnie od wyników śledztwa MAK, rosyjska agencja lotnictwa cywilnego – Rosawaiacja – oraz rosyjski rząd zapowiedziały przyśpieszenie wycofywania z użytku przestarzałych już samolotów typu Tu-134. Pierwotny termin ustalony na rok 2012 nie został dotrzymany, ale Rosawiacja wkrótce wydała nową dyrektywę, nakazująca instalację systemów ostrzegania przed zderzeniem z ziemią we wszystkich samolotach mogących zabierać na pokład więcej niż 9 pasażerów. Ta dyrektywa przyniosła podobny skutek, gdyż przeważająca większość Tupolewów Tu-134 latających na terenie Rosji nie była wyposażona w takiego typu system, a modernizacja starych maszyn do tego standardu okazała się dla wielu linii lotniczych po prostu nieopłacalna. Ostatni lot komercyjny Tupolewa Tu-134 na terenie Rosji miał miejsce 22 maja 2019 roku, gdy Tu-134 linii Alrosa wykonał udany lot z Mirnego w Republice Jakucji do Nowosybirska, gdzie samolot stoi do dziś jako pomnik. W okolicy miejsca katastrofy w Pietrozawodsku obecnie stoi pomnik upamiętniający 47 żyć straconych tego mglistego wieczora.

#lotnictwo #historia #historiajednejfotografii #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #rosja #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: pobrany plik (15).jpg

Pies w Buczy czekający aż właściciel się obudzi...

/tagi w spoilerze/

pokaż spoiler #ukraina #zwierzaczki #pies #pieseczkizprzypadku #historiajednejfotografii


źródło: zxe9s7ogkjr81.jpg 18+

Garry Kasparov vs komputer IBM, pierwsza tego typu 6-meczowa rozgrywka w historii.
Filadelfia, 1996 rok. Komputer wygrał.

#ciekawostki #rosja #szachy #gry #gruparatowaniapoziomu #starezdjecia #historiajednejfotografii

źródło: scontent.fktw4-1.fna.fbcdn.net

Każdy z nas był na jakimś przypałowy weselu, podzielcie się scenami dantejskimi jakie tam się rozegrały.

pokaż spoiler Zmieniajcie miejscowości, zmieniajcie imiona ale sytuację podawajcie legit - żadnych past. ( ͡° ͜ʖ ͡°)


Ja zacznę, w komentarzu( ͡° ͜ʖ ͡°)

#wesele #slubodpierwszegowejrzenia #slub #tinder #rozowepaski #niebieskiepaski #historiajednejfotografii #heheszki pokaż całość

Koślawa mapa w popularnej kreskówce.

W serialu Animaniacy możemy dostrzec mapę Europy z 1939 roku na której Warszawa jest umiejscowiona wyjątkowo koślawo. Niechlujność ta dziwi tym bardziej, że producentem wykonawczym kreskówki był Steven Spielberg, który mapę Polski powinien mieć w małym palcu.

#film #kino #polska #ogladajzwykopem #ciekawostki #ciekawostkifilmowe #polskiemotywyfilmowe #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: animaniacy_00000.jpg

Joseph Gorbbels po tym jak dowiedział się ze jego fotograf jest Żydem

#ciekawostkihistoryczne #ciekawestronyzwikipedii #gruparatowaniapoziomu #historiajednejfotografii

źródło: 52918573-8DFF-478D-9B79-BE29C162B470.jpeg

#kosmos #astronomia #historiajednejfotografii

15 maja 2009 roku, podczas przygotowań do startu misji STS 119 z przylądka Canaveral, pewien nietoperz molosowaty o czarnym futerku, zraniony i przestraszony, wczepił się w piankową izolację termiczną zewnętrznego zbiornika na paliwo wahadłowca Discovery. Miał złamane skrzydło, przez co jego dni były już policzone. Nie wiadomo jak znalazł się na ludzkim, ówcześnie najbardziej zaawansowanym pojeździe kosmicznym czekającym na start, jednak ogarnięty paniką, niezdolny do lotu mały nietoperzyk, wiszący kilkadziesiąt metrów nad ziemią, uczynił jedyną rzecz, która mogła go uchronić przed niechybną śmiercią: wbił swoje malutkie pazury głęboko w poszycie zbiornika na paliwo i nie zamierzał za żadne skarby puścić. Stał się panem swojego losu. Nie zginie już z głodu lub ataku większego drapieżcy. Nie - stanie się nietoperzową legendą, jedynym ze swojego rodzaju małych skrzydlatych istotek osobnikiem, który dosięgnie gwiazd. Naukowcy z NASA wierzyli, że nietoperz odleci, gdy Prom zacznie startować. Nie odleciał. Gdy silniki RS-25 Promu Kosmicznego Discovery zaczęły budzić się do życia, kosmiczny nietoperek trzymał się mocno, mimo że prawie na pewno był przestraszony. W jego mózgu napompowanym adrenaliną być może pomyślał: „Czy nietoperz może nadal być odważny, jeśli się boi?”. Myślę, że usłyszał w echu odpowiedź, zupełnie jakby odbijała się ona od ścian jego mrocznego, jaskinnego domu. Gdy wybiła godzina startu i silniki Wahadłowca zaczęły pchać masywne metalowe cielsko w stronę gwiazd, nietoperz skierował swoje małe oczka w niebo usłane barwami zachodzącego już słońca. Możliwe że ujrzał przelatujący nad jego głową cel podrózy mechanicznego monstrum na którym się znajdował - Międzynarodową Stację Kosmiczną. Nietoperz wiedział, że mijał właśnie jego ostatni dzień życia.

Prom nabierał prędkości, przerażającej wręcz prędkości, i nietoperzyk astronauta czuł, że już wkrótce opuści grawitacyjne więzy Ziemi. Jego chwyt musiał jednak go w końcu zawieść, ponieważ Discovery zaczął przekraczać kolejne bariery prędkości szybciej niż pocisk i zmierzał wprost w atramentowy przestwór kosmosu, niepojęty dla małej latającej kulki futra przyczepionej do rakiety. Nietoperzyk po raz ostatni poczuł pierwotną uciechę lotu. Po raz pierwszy zaś nieopisane uczucie wznoszenia się tam, gdzie żaden przedstawiciel jego gatunku znaleźć się nie mógł - do miejsca dalekiego od przeszywających pisków i ciasnych, spowitych mrokiem i wilgocią przestrzeni - rozciągającego się w nieskończoną, niepojętą dla niego czerń. Nie ma większego znaczenia, czy nasz mały bohater przegrał walkę z narastającą w każdej sekundzie ogromną masą powietrza, czy zamienił się w sopelek lodu w stratosferze. Wiemy za to na pewno, że nasz mały bohater umarł, jednak jego marzenie nadal w nas płonie. Nigdy nie możemy zapomnieć o przykładzie, jaki nam dał. Nigdy nie możemy zapomnieć, by być odważnym w świetle przytłaczających nas przeciwności. Nigdy nie możemy zapomnieć o tym, by każdego dnia przekraczać nasze możliwości. Nigdy nie możemy dopuścić, by pamięć o heroicznym, pierwszym i ostatnim locie kosmicznego nietoperza, ósmego pasażera misji STS-119 zaginęła.

#pffn_KuGwiazdom

(M.Warkocki) pokaż całość

źródło: ei_1648324178245.jpg

"W czasie okupacji niemieckiej terror wobec społeczeństwa polskiego był powszechny. Troje polskich dzieci – najmłodszych więźniów niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau – pokazuje numery obozowe wytatuowane przez Niemców." - źródło: polska1918-89.pl
#historia #iiwojnaswiatowa #historiajednejfotografii #fotohistoria #wojna #aushwitz pokaż całość

źródło: ei_1648318735036.jpg

#zdjecie #historia #historiajednejfotografii #ciekawostki

On April 13, 1985, while the Swedish Neo-Nazi The Nordic Realm Party was having a demonstration in Växjö, Sweden.
The woman who hit skinhead was Danuta Danielsson, a Polish immigrant whose mother had survived Majdanek concentration camp.

źródło: aaaaaaaaaaaaaa.jpg

Centrum Kijowa, 23 lutego 2022, godziny wieczorne, ostatni dzień epoki, która bezpowrotnie zakończyła się kilka godzin później.

#wojna #ukraina #rosja #fotografia #historiajednejfotografii #historia #twitter #putin #feels pokaż całość

źródło: FOPsLw0XEAQ0hgV.jpeg

Informacja o możliwej śmierci dezertera Emila Czeczki przypomniała mi historię z Półwyspu Koreańskiego z lat 60. XX wieku. To właśnie tam w tych latach doszło do zdarzenia dość podobnego - aczkolwiek jako, że mowa tu o Korei Północnej, to sprawa jest jeszcze bardziej niezwykła.

Jej bohaterem był starszy szeregowy Joseph Dresnok - żołnierz 1 Dywizji Kawalerii, który stacjonował na granicy strefy zdemilitaryzowanej pomiędzy Koreą Północną i Południową. Wydawało się, że będzie tylko kolejnym z tysięcy amerykańskich i południowokoreańskich żołnierzy którzy "odbębnili" tam swoją służbę. Tak się jednak nie stało.

Dresnok wywodził się z biednej rodziny i od samego początku życia świat wokół niego obracał się głównie wokół nie tylko biedy samej w sobie, ale również odrzucenia i braku wzorców. Rodzice Dresnoka rozwiedli się, gdy ten miał 10 lat, wcześniej Dresnok wielokrotnie wraz z matką stawali się ofiarami przemocy fizycznej ojca alkoholika. Ostatecznie Dresnok wyrokiem sądu został odebrany matce i przekazany ponownie ojcu. Ten jednak nie miał zamiaru się nim zajmować, więc pewnego dnia po prostu porzucił go na krawężniku ulicy, prze którą akurat przejeżdżał. Dresnok resztę lat młodzieńczych spędził w domu dziecka, a słabe wyniki w nauce sprawiły, że nie ukończył nawet liceum. Jak wielu innych mężczyzn w jego sytuacji, zaciągnął się do wojska, gdzie swój pierwszy dwuletni kontrakt odsłużył w Niemczech Zachodnich. W trakcie tego pierwszego okresu poznał również swoją pierwszą żonę - jednak gdy wrócił z Niemiec odkrył, że zdradziła go z innym. Zaraz po tym podjął decyzję o ponownej służbie, gdzie właśnie wysłany został do Korei.

W samej Korei problemy Dresnoka się nie skończyły - niedługo po dotarciu na miejsce wpadł w tarapaty, gdy odkryto, że skorzystał z przepustki na której podrobił podpis przełożonego. Za to przewinienie uznany został za dezertera i miał stanąć przed sądem wojskowym. 15 sierpnia 1962 roku podjął decyzję - nie chcąc stanąć przed sądem. Gdy większość jego oddziału jadła obiad, Dresnok nagle wyrwał się do sprintu, przebiegł przez linie demarkacyjną omijając przy tym podłożone tam miny i oddał się w ręce północnokoreańskich żołnierzy.

Po drugiej stronie Dresnok został natychmiast zabrany z granicy i przeniesiony do strzeżonego ośrodka w Pjongjangu. Tak okazało się, że nie był jedyny w swoim rodzaju - poza nim w ośrodku znajdowało się trzech innych amerykańskich dezerterów. Byli to sierżant Charles Jenkins, kapral Jerry Parish i szeregowy Larry Abisher. Cała grupa została odizolowana od świata zewnętrznego i była od razu wykorzystywana w celach propagandowych - regularnie pojawiali się na okładkach pism propagandowych i czasem nawet byli zabierani z powrotem na granicę, gdzie namawiali innych żołnierzy do dezercji przez szczekaczki. W roku 1966, jednak, Amerykanie uznali, że mieli dosyć i próbowali poprosić o azyl w ambasadzie ZSRR w Pjongjangu. Sowieci natychmiast "zwrócili" zgubę swoim towarzyszom, którzy ukarali Amerykanów ponowną izolacją i biciem.

Poza tym incydentem Dresnok pozostał później wierny reżimowi Kim Ir-Sena. Wkrótce znalazł się w nowej roli - aktora. Razem z resztą dezerterów kilkukrotnie występował w roli "tego złego" w północnokoreańskich filmach propagandowych dotyczących wojny. Poza karierą aktorską wkrótce został zatrudniony w Instytucie Studiów Zagranicznych w Pjongjangu jako nauczyciel angielskiego i tłumacz dzieł Kim Ir-Sena na ten właśnie język. Państwo odwdzięczyło się mu za tą pracę... aranżując mu małżeństwo. Działający w Europie agenci reżimu porwali we Włoszech w roku 1978 rumuńską studentkę Donię Bumbeę, którą następnie przetransportowali do Pjongjangu i "sprezentowali" Dresnokowi. Co ciekawe, małżeństwo przetrwało aż do śmierci kobiety w w roku 1997 - z tego związku urodziła się dwójka chłopców - Theodore i James. Po śmierci drugiej żony Dresnok ożenił się ponownie z córką tongijskiego dyplomaty - z tego związku w roku 2001 urodził się trzeci syn Ted.

Sam Dresnok zmarł najprawdopodobniej w roku 2016 na wylew krwi do mózgu. Informację o jego śmierci północnokoreańskie media podały dopiero w roku 2017, nadając oświadczenie jego synów. Poza potwierdzeniem faktu śmierci ojca, cała trójka z nich złożyła również przysięgę wierności Kim Dzong-Unowi i gotowości do walki z USA. Historię Dresnoka po raz pierwszy szerszy świat poznał w filmie dokumentalnym "Przekroczyć Granicę" z roku 2006, gdzie brytyjski dziennikarz Daniel Gordon zdołał przeprowadzić wywiad-rzekę z Dresnokiem i jego synem Jamesem - w owym czasie kapitanem północnokoreańskiej armii i studentem na tym samym uniwersytecie, gdzie wykładał jego ojciec.

#historia #historiajednejfotografii #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #gruparatowaniapoziomu #koreapolnocna #czeczko #wojna pokaż całość

źródło: upload.wikimedia.org

13 kwietnia 1985r podczas parady szwedzkich neo-nazistów (w Szewcji) - Danuta Danielsson, polska imigrantka, której mama przeżyła Majdanek walnęła torebką w ten pusty, nazistowski łeb.

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Kobieta_z_torebk%C4%85

#ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #ukraina #rosja #historia #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: scontent.fktw4-1.fna.fbcdn.net

Arnold Schwarzenneger (188 cm) w towarzystwie:
Wilt Chamberlain (216 cm) oraz
André the Giant (224 cm)
#kino #film #historiajednejfotografii

źródło: bigggs.jpg

Portrety Fajumskie z mumii Egipcjanek i kolczyki znalezione przy tychże mumiach.

#herumerenbast <-- mój tag do obserwowania albo czarnolistowania

#historia #egipt #egiptologia #starozytnosc #starocie #bizuteria #rozowepaski #mumie #zloto #sztuka #sztukastarozytna #gruparatowaniapoziomu #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: 275560010_1318219532008118_2500217288510153157_n.jpg

⚡️Dziewczyna w pobliżu miasta Irpin, na północny zachód od stolicy Ukrainy, Kijowa, próbuje uratować niepełnosprawne psy ze schroniska i przenieść je w bezpieczne miejsce.

#swiat #europa #ukraina #rosja #bialorus #wojna #psy #zwierzeta #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: IMG_20220310_182008_283.jpg

Fun fact.

We #wroclaw na ulicy bobrzej stoi sobie automat z ziemniakami ( ͡º ͜ʖ͡º)

#heheszki #historiajednejfotografii

źródło: IMG20220308183250.jpg

#historiajednejfotografii #ciekawostkihistoryczne #ciekawostki #hiszpania

źródło: ei_1646564759978.jpg

Ten jedenastoletni chłopiec z Zaporoża przyjechał na Słowację sam, z jedną plastikową torbą, paszportem, zapisanym na ręce numerem telefonu i kartką z danymi schowaną w kurtce.

Jest już bezpieczny ze wolontariuszami.

#wojna #ukraina #rosja #historiajednejfotografii

źródło: pbs.twimg.com

Pożegnanie cd.

#wojna #ukraina #rosja #historiajednejfotografii

źródło: FNGGuTnX0AAzcvt.jpeg 18+

Pożegnanie.

#wojna #ukraina #rosja #historiajednejfotografii

źródło: DBA56EF2-DBB6-48C6-82B9-D3D19C2C306C.jpeg 18+

Marzec 2022, Kijów, okno mieszkania aktywisty miejskiego Lwa Szewczenki w trakcie oblężenia stolicy Ukrainy przez armię rosyjską. Zbudowana z książek, prowizoryczna barykada ma chronić wnętrze jego domu w trakcie bombardowań – tak aby w razie rozbicia szyby odłamki nie wpadły do środka. Zdjęcie: Лев Шевченко

https://www.facebook.com/lev.schev

#historiajednejfotografii #ksiazki #wojna #ukraina pokaż całość

źródło: 274722056_1424706317984893_5055717814054229563_n.jpg

#wojna #ukraina #historiajednejfotografii

źródło: IMG_20220302_102135_380.jpg

#usa #historiajednejfotografii #kino #film #filmy #filmowanie

źródło: ei_1646120562094.jpg

Leczenie bólów głowy w 19 wieku (1890 rok). Jest to tzw. Terapia wibracyjna. xD

#historiajednejfotografii #historia #medycyna #fotografia #heheszki

źródło: FB_IMG_1645989033338.jpg

W witrynach odbicia...

#historiajednejfotografii #wojna #ukraina #rosja #niemcy

źródło: puthit.jpg

Tom Morrello na koncercie #tool w 1991 r.

#muzyka #historiajednejfotografii

źródło: ei_1645910243299.jpg

Po inwazji rosji na Afganistan stacje benzynowe w Toronto zabroniły tankować wszystkim właścicielom samochodów "Lada"

#rosja #historiajednejfotografii #historia #motoryzacja #samochody

źródło: FB_IMG_1645774061392.jpg

Znakomicie zachowane zwłoki małego mamuta odkryte przypadkowo niedaleko rzeki Kołyma w północnowschodniej Syberii w 1977 roku podczas prac górniczych. Nazwany "Dima" zmarł w wieku 6-8 miesięcy około 40 000 lat temu. W jego żołądku znaleziono ślady mleka matki.
#ciekawostki
#historia
#historiajednejfotografii
#zwierzaczki pokaż całość

źródło: baby mammoth.jpg

Marilyn Monroe występująca dla Amerykańskich żołnierzy w Korei, 1954

#muzyka
#wojna
#ciekawostki
#historiajednejfotografii

źródło: marilyn monroe.jpg