Mój post o kosmonaucie który wyleciał ze Związku Radzieckiego, a wrócił już do Rosji został repostowany przez Dyrektora Orlenu ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#orlen #gruparatowaniapoziomu #historiajednejfotografii #linkedin #heheszki

źródło: Screen.png

Milla Jovovich debuguje tagi wykopu, 1995, koloryzowane.

#heheszki #wykop #historiajednejfotografii

źródło: jHtvRf6v5sz8KAez78iV8TqZD8nvktU0NbdL3CvzEII.jpg

#historiajednejfotografii #fotografia

źródło: IMG_3463.JPG

4 czerwca 1992 roku. Jarosław Kaczyński głosuje przeciwko obaleniu pierwszego po 1989 roku niekomunistycznego rządu polskiego. W tle Donald Tusk.

#polska #historia #historiajednejfotografii #ciekawostkihistoryczne #4konserwy #ciekawostki #polityka pokaż całość

źródło: pbs.twimg.com

Młody Steve Jobs pokazuje środkowy palec marce IBM (1983 r.)
#historiajednejfotografii #fotografia

źródło: IMG_3459.JPG

Charlie Chaplin w wieku 27 lat
#zdjecia #historiajednejfotografii #fotografia

źródło: IMG_3455.JPG

Niemki w szeregu podczas inspekcji, czasy II wojny światowej
#zdjecia #historiajednejfotografii #fotografia

źródło: IMG_3454.JPG

Bracia McDonald przed pierwszym (jeszcze nieotwartym) barem McDonald’s, listopad 1948 r., San Bernardino, Kalifornia
#zdjecia #historiajednejfotografii #fotografia

źródło: IMG_3452.JPG

Menedżer motelu Monson Notor Lodge James Brock wylewa kwas do basenu, w którym pływają czarnoskórzy, 18 czerwca 1964 r.
#zdjecia #historiajednejfotografii #fotografia

źródło: IMG_3451.JPG

Rozpadające się okulary po uderzeniu pałką kibica przez policjanta, Dublin (1971)
#zdjecia #historiajednejfotografii #fotografia

źródło: IMG_3449.JPG

Testowanie kasków do futbolu amerykańskiego. (1912)
#zdjecia #historiajednejfotografii #fotografia

źródło: IMG_3446.JPG

Młody mężczyzna cieszy się pierwszym tańcem, 1987.
#zdjecia #historiajednejfotografii #fotografia

źródło: IMG_3445.JPG

Sammy "The Bull" Gravano (Gambino) oraz boss Vic Amauso (Rodzina Lucchese) na dowodach FBI, 1988.

Gravano był prawą ręką Johna Gottiego, faktycznym dowódcą mafii na ulicach oraz stał za zabójstwem Paula Castellano. Przez pewien okres żaden budynek w Nowym Jorku nie mógł powstać bez jego zgody. Gravano przyznał się do 19 morderstw i przeżył w swoim życiu trzy wojny mafii i jak wspomina w wywiadach nigdy nie myślał, że zajdzie tak wysoko w strukturach mafii i wydawało mu się, że umrze przed 40.

#starszezwoje - tag ze starymi grafikami, miedziorytami, rysunkami z muzeów oraz fotografiami

#historia #ciekawostkihistoryczne #fotohistoria #historiajednejfotografii #usa #kryminalistyka #myrmekochoria pokaż całość

źródło: upload.wikimedia.org

Afrykańska dziewczynka wystawiana na wybiegu w ludzkim zoo. Bruksela, Belgia, 1958.
#zdjecia #historiajednejfotografii #fotografia

źródło: IMG_3438.JPG

Dziewczyna liże lody i bawi się czubkiem bagnetu, próbując wywołać reakcję strażnika królewskiego. Szwecja, 1970.
#zdjecia #historiajednejfotografii #fotografia

źródło: IMG_3437.JPG

Radziecki kosmonauta Siergiej Krikaljew przebywał w kosmosie gdy rozpadł się ZSSR (1991). Ze względu na zamieszanie miał tam zostać, aż nie otrzyma zgody na powrót.

Wrócił pod koniec marca '92, po 10 miesiącach na orbicie. Wiele rzeczy się zmieniło od czasu gdy wylatywał na misję, np. jego rodzinny Leningrad stał się St. Petersburgiem.

W czasie gdy oczekiwał na powrót powinien odbyć służbę wojskową i przez to, że armia nie mogła go namierzyć prawie został oskarżony o dezercję. Koniec końców połapali się, że będąc na orbicie ciężko zgłosić się do wojska i zarzuty wycofano.

Źródło zdjęcia: TASS

#historiajednejfotografii #gruparatowaniapoziomu #ciekawostkihistoryczne pokaż całość

źródło: media-exp1.licdn.com

Ulica świętej Barbary na Długich Ogrodach jest niepozorna. Idąc od południa, ulica łączy główny trakt dzielnicy z Angielską Groblą. Mijając bryłę kościoła i starej szkoły, po lewej stronie ciągnie się pierzeja modernistycznych bloków, które po chwili ustępują współczesnemu osiedlu. Po prawej stronie rozciąga się zielona przestrzeń parku imienia świętej Barbary. Park kilka lat temu przeszedł gruntowną rewitalizację. Mieszkańcy mogą korzystać z siłowni na świeżym powietrzu i licznych ławek, a dzieci bawią się na placu zabaw.

W pamięci starszych mieszkańców zapisała się tamtejsza górka, z której świetnie zjeżdżało się na sankach, oraz klimat ostatnich dekad XX wieku, kiedy cała okolica nie miała najlepszej reputacji. Część wschodnia parku zajmuje teren, na którym niegdyś znajdował się ogród pałacu Mniszchów, po którym pozostały jedynie pozostałości starego ceglanego muru przy ulicy Krowoderskiej.

Zdarzało się, że bawiące się zachodniej części parku dzieci znajdowały we wzruszonej ziemi makabryczne znaleziska: fragmenty ludzkich kości. Nic dziwnego, ponieważ fragment parku ciągnący się wokół ulicy świętej Barbary do 1945 roku był cmentarzem.

Kiedy zaprzestano grzebać wokół kościoła, nowy cmentarz założono niedaleko, wzdłuż uliczki łączącej Długie Ogrody z Angielską Groblą, tuż za budynkiem szkoły. W związku z tym miejscem ulica zyskała nowe, ponure miano ulicy Zmarłych (Todten Gasse). Widać ją na planie z 1822 roku: wąski fragment terenu za szkołą i szpitalem, wciśnięty między niezagospodarowany teren i tory powroźnicze po drugiej stronie. Cmentarz św. Barbary nie działał długo - został zamknięty w 1869 roku, kiedy to otworzono parafialną nekropolię na Siedlcach.

Cmentarz zaczynał się po prawej stronie, zaraz za budynkiem (to mur szkoły wzniesionej w 1873 roku).

Gedanarium na FB / IG

#gdansk #cmentarz #trojmiasto #ciekawostkihistoryczne #historia #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: DSC_0350.JPG

Platforma startowa LC-39A na przylądku Canaveral z rakietą Falcon 9 i kapsułą Crew Dragon 2 minuty przed startem, czyli o 21:20, 30 maja 2020

Zdjęcie wykonał Chris Cassidy z pokładu Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, która chwilę przed startem misji SpcX DM-2 przelatywała dokładnie nad przylądkiem (na wysokości 400km)

#fotografia #kosmos #spacex #ciekawostki #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: scontent-frt3-1.xx.fbcdn.net

#historia #historiajednejfotografii #heheszki #humorobrazkowy
Kiedyś chłopy to były chłopy, a nie jakieś pedały jak teraz

Chłopy kiedyś:

źródło: content.artofmanliness.com

Mozaika willi z czasów Imperium Rzymskiego odkryta pod winnicą w Negrar pod Weroną we Włoszech.

pokaż spoiler #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #rzym #wlochy #historia #historiajednejfotografii #zajebanezreddita
pokaż całość

źródło: i.redd.it

Daniel Petric - kiedy gra wejdzie za mocno

Rodzice Daniela najpierw zakazali mu zakupu, a następnie nie pozwalali grać w Halo 3. Rodzice twierdzili, że gra jest nieodpowiednia dla wieku Daniela (miał 16 lat), bo cechuje ją zbyt duża agresja. Pomimo sprzeciwu rodziców, chłopak po kryjomu kupił grę, a będąc uziemionym w domu (chorował na gronkowca), miał mnóstwo czasu, aby oddać się rozrywce. Po tym, jak rodzice zauważyli, że chłopak gra 18 godzin bez przerwy, ojciec Daniela - Mark, skonfiskował płytę i schował ją w sejfie, zaraz obok swojego pistoletu.

20 października 2007, tydzień po konfiskacie, Daniel użył klucza ojca, i otworzył sejf, zabierając z niego płytę z grą oraz broń. Następnie udał się do pokoju, w którym siedzieli rodzice, podszedł do nich od tyłu, kiedy siedzieli na kanapie i poprosił, żeby zamknęli oczy, bo „ma dla nich niespodziankę”. Następnie zaczął do nich strzelać. Daniel postrzelił ojca w głowę, a matkę w głowę, ręce i klatkę piersiową, zabijając ją na miejscu. Do domu przybyła siostra Daniela wraz ze swoim mężem. Chłopak powiedział, że rodzice się pokłócili, i żeby lepiej nie wchodzili do domu. Następnie wsiadł w samochód i uciekł… razem z Halo 3 na siedzeniu pasażera. Zaraz potem został zatrzymany przez policję.

Obrona utrzymywała, że chłopak ze względu na chorobę (przechodził zarażenie gronkowcem złocistym), nie był w stanie ocenić realnej sytuacji, a przez to, że spędzał z grą mnóstwo czasu, nie wiedział, że śmierć rodziców będzie czymś „permanentnym”. Daniel Petric został skazany na dożywotnie pozbawienie wolności z możliwością ubiegania się o przedterminowe zwolnienie po 23 latach.

#historiajednejfotografii #ciekawostki #mordercy #kryminalistyka pokaż całość

źródło: ca-times.brightspotcdn.com.jpg

Urzekło mnie to zdjęcie swoim klimatem i młodymi mechanikami na przyuczeniu... Warszawa, prawdopodobnie ulica Kielecka, fotografia wykonana w latach 70-tych przez Irenę Komar. Na głównym planie Syrena 104 (zwana; łapanka, łapigąska, kurołapka) i Moskwicz Azak z tyłu nieśmiało wygląda Polski Fiat 125p.

Chcesz być na bieżąco? #zwiadowcahistorii - tag z moimi najciekawszymi znaleziskami! Zapisz się też do mikrolisty zwiadowcahistorii lub zaplusuj ten komentarz, bym zawołał Cię do najlepszych znalezisk!

#fotografia #fotografiaanalogowa #warszawa #zdjecia #historiajednejfotografii #historia #prl #motoryzacja #samochody #fso #fiat #fiat125p #klasykimotoryzacji #auto pokaż całość

źródło: wwa bolid race team.jpg

#historia #historiajednejfotografii #konstal #prl #tramwaje #warszawa
Ole Iskov (ur. 24 kwietnia 1938, zm. 21 marca 2020) – Duńczyk, z zawodu listonosz, wielki miłośnik pojazdów szynowych, a zwłaszcza tramwajów, które uwieczniał przez lata na zdjęciach. W tym celu podróżował po wielu krajach świata, wielokrotnie odwiedzał też Polskę od końca lat 60. XX w., głównie miasta, w których istniała wówczas sieć tramwajowa. Pobyt u nas uatrakcyjniały mu peerelowskie Milicja Obywatelska i Służba Bezpieczeństwa, poważnie zaniepokojone aparatem wycelowanym w tramwaje lub pociągi przemieszczające się na tle „obiektów strategicznych i ważnych dla gospodarki narodowej” – został zatrzymany np. w Bielsku-Białej (opis zdarzenia) i Piasecznie (meldunek specjalny ppłk. M. Mierzejewskiego odnaleziony w archiwum IPN). Był też autorem i współautorem wielu publikacji na temat transportu szynowego. Zmarł w wieku niespełna 82 lat, pozostawiając olbrzymie archiwum czarno-białych i kolorowych negatywów o niezwykłej jak na lata 60. i 70. jakości.

Na zdjęciu poniżej: tramwaj Konstal 13N na warszawskiej linii „32” (dziś nieistniejącej) podczas kursu w kierunku Nowej Pragi do pętli przy ul. Stalowej, uwieczniony 27 czerwca 1970 roku na al. gen. Karola Świerczewskiego „Waltera” (ob. al. „Solidarności”) przed gmachem sądu rejonowego pod numerem 58; zdjęcie wykonano w kierunku północno-zachodnim.
Źródło zdjęcia pokaż całość

źródło: 1022894.jpg

Dziś historia dość popularnej fotografii, która nawet pojawiała się nie raz na wykopie w kontekście Indii.

tl;dr

pokaż spoiler Zdjęcie przedstawia śmieciarzy sprzątających lub szukających kosztowności w śmieciach zgromadzonych w wodzie po jednej z najliczniejszych imprez w historii ludzkości


Zwykle na wykopie, a podejrzewam że też na innych portalach ze śmiesznymi obrazkami, ta fotografia ma pokazać jak niby wyglądają rzeki w Indiach. Niektórzy piszą, że mężczyźni wchodzą do tej wody kąpać się dla przyjemności. Inni, że to rytualne kąpiele. Inni widzą w tym, że ci ludzie srają do wody. Bo co innego Hindusi mogą robić w rzekach - wiadomo, że wszyscy tam tylko do rzek srają. Ewentualnie jeszcze wrzucają trupy.

Prawdziwa historia tego zdjęcia jest ciut inna. Z tego co udało mi się dowiedzieć zdjęcie wykonał indyjski fotograf Sanjay Kanojia w 2013 roku podczas święta Kumbh Mela w miejscowości Prajagradź (dawniej Allahabad). Jest to hinduskie święto odbywające się co 3 lata cyklicznie w 4 różnych miejscach w Indiach, podczas którego pielgrzymki ludzi udają się w święte miejsca by m.in. dokonać rytualnego obmycia w rzece. Rzeka na zdjęciu to Ganges. Kumbh Mela to obok muzułmańskiej pielgrzymki do Arba'een największe zgromadzenia ludności na świecie. To ze zdjęcia, w 2013 roku, było trzecim największym zgromadzeniem ludzi ... w całej historii ludzkości. Szacuje się, że ostatniego dnia nad rzeką pojawiło się około 30 milionów ludzi. Pierwsze 2 miejsca najliczniejszych zgromadzeń dotyczą tego samego święta tyle, że w latach 2010 i 2019 (odpowiednio 60-80 i 50 milionów osób w ciągu jednego dnia).

Ale wracając do 2013 roku - 30 milionów to około 40 razy więcej ludzi niż przyszło na rekordowy Przystanek Woodstock jak grało Prodigy (nie byłem) czy na koncert Inwazji Mocy w Krakowie w roku 2000, uważany za największy koncert w historii Polski (na tym akurat byłem). A także jakieś 15 razy więcej niż w bodaj największym zgromadzeniu ludności w historii Polski czyli mszy papieskiej na krakowskich Błoniach w 2002 roku. 30 milionów to 80% ludności Polski, w jednym miejscu, w jeden dzień. W sumie przez 2 miesiące trwania Kumbh Mela przewinęło się 120 milionów ludzi.

Kto był na większej imprezie ten wie, że choćby nie wiem co to trochę śmieci po niej zostaje. Na takim Woodstocku jest armia sprzątająca która sprząta całe pole (kto nie był na Woodstocku może wyszukać na Googlu: śmieci po woodstocku). Z tego co czytałem na Kumbh Mela też były ekipy sprzątające, ale jednak ostatniego dnia nie dały rady. Gdzieś czytałem, też że wynajęto je na czas samego festiwalu, a nie pomyślano, że zanim tłum zniknie to minie trochę czasu (parę dni) i stąd ten syf. Są co najmniej 2 wersje co do tego co widzimy na tym zdjęciu. Według jednej wersji mężczyźni po prostu sprzątają rzekę - Indie to biedny kraj i często wynajęcie ludzi z najniższej warstwy społecznej (tzw. nietykalni - ludzie spoza jakiejkolwiek kasty) jest tańsze niż użycie maszyny. Inna wersja mówi, że są to po prostu zbieracze śmieci, którzy zdesperowani biedą szukają wśród śmieci jakichś kosztowności (nie wiem tylko czy zgubionych czy po wrzuconych na ofiarę).

Polecam ogólnie zobaczyć zdjęcia i filmy ze święta Kumbh Mela - moim zdaniem naprawdę robią wrażenie. Trochę linków dałem niżej. Polecam przyjrzeć się wodzie w której się kąpią i porównać ją do tego co widać na zdjęciu. Oczywiście nie zmienia to faktu, że ogólnie rzeki w Indiach są bardzo zanieczyszczone (głównie chemicznie, przez zakłady przemysłowe) i wciąż wrzuca się do nich śmieci. Niemniej z reguły nie wyglądają tak jak na zdjęciu poniżej. Z jak już gdzieś są śmieci to na bank ludzie tam dla przyjemności nie pływają.

Jak będzie parę plusów to jako bonus wyjaśnię czemu, skądinąd bardzo śmieszny, mem Pajeet my son mija się trochę z rzeczywistością, czego mam wrażenie ludzie nie wiedzą ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Zdjęcie: źródło autor: Sanjay Kanojia

inne zdjęcia na Getty Images

Filmy z 2013 roku Film 1 Film 2

#ciekawostki #indie #historiajednejfotografii #podroze #jemprzeciez <- mój tag o Azji pokaż całość

źródło: 1590590232832.jpg

Trzy ET22 ciągną skład osobowy. Pierwsza lokomotywa się zepsuła, więc druga miała ale i ona się również zepsuła. Ostatecznie skład przybył ze 160 minutowym opóźnieniem. 2001 rok.

#kolej #pociagi #et22 #historiajednejfotografii l autor/źródło/post pokaż całość

źródło: i.redd.it

Wyobrażacie sobie, co by się tu działo, gdyby tak zmanipulowany wykres pokazała TVP?

By pokazać, że w Polsce jest źle, na jednym wykresie użyto... dwóch skali. Po lewej dla Polski, po prawej dla pozostałych krajów.

Wykresy TVP nawet nie stojące obok takiej manipulacji miały Główną z płomieniem i kilkoma tysiącami wykopów, całe gorące były zalane. A w tym przypadku? Jedyne dodane przeze mnie znalezisko zostało zakopane.

#polska #historiajednejfotografii #tvpiscodzienny #4konserwy #afera #patologiazewsi pokaż całość

źródło: pbs.twimg.com

Na zdjęciu zrobionym w roku 1942 widoczna jest piątka braci Sullivan - od lewej Joe, Frank, Albert, Matt i George. Ich wojenne losy miały poruszyć amerykańskie społeczeństwo i stać się jedną z inspiracji dla scenariusza legendarnego filmu Szeregowiec Ryan.

Cała piątka braci zaciągnęła się na ochotnika do służby w Marynarce Wojennej USA 3 stycznia 1942 roku. Na wybór braci wpłynął z pewnością fakt, iż zarówno George jak i Francis służyli w US Navy już w czasach międzywojennych. W trakcie przydziału bracia jednoznacznie stwierdzili, iż chcieliby służyć na tym samym okręcie. Co prawda w amerykańskich siłach zbrojnych istniały wtedy przepisy nakazujące rozdzielanie członków tej samej rodziny w taki sposób, aby nie służyli w tych samych jednostkach, to nie były one zbyt mocno przestrzegane. Po zakończeniu szkolenia, cała piątka Sullivanów przydzielona została do służby na pokładzie lekkiego krążownika USS Juneau. Był to nowoczesny okręt – zwodowany zaledwie w październiku 1941 roku i włączony do służby w US Navy w lutym 1942 roku. Był on jednym z czterech lekkich krążowników klasy Atlanta, zaprojektowanych jako mogące pełnić rolę szybkich zwiadowców bądź okrętów dowodzenia zgrupowaniami niszczycieli. Na uzbrojenie tego typu okrętów składało się 16 dział artylerii głównej kalibru 127 mm umieszczonych w ośmiu wieżach na całej długości okrętu. Oprócz tego, okręty te wyposażono również w 16 działek przeciwlotniczych kal. 27 mm, 6 działek przeciwlotniczych kal. 20 mm i dwie poczwórne wyrzutnie torpedowe. Ze względu na fakt, iż działa artylerii głównej krążowników klasy Atlanta oraz podklasy Oakland mogły być używane w roli przeciwlotniczej, w późniejszej fazie konfliktu okręty te używane były również jako dedykowane krążowniki przeciwlotnicze.

Sam Juneau początek służby spędził na Atlantyku. 22 sierpnia 1942 roku, jednak, okręt otrzymał rozkaz przebazowania na Ocean Spokojny i dołączenia do Task Force 18. Do spotkania Juneau z okrętem flagowym TF 18 - lotniskowcem Wasp – doszło 10 września 1942 roku. Zaledwie dzień później TF 18 połączył się z zespołem Task Force 17, skupionym wokół lotniskowca Hornet, tworząc w ten sposób Task Force 61. Nowa jednostka otrzymała zadanie transportowania samolotów na Guadalcanal, gdzie na lądzie, w powietrzu i na wodach otaczających wyspę toczyły się wówczas zażarte walki pomiędzy wojskami amerykańskimi i japońskimi. Jednakże 15 września to Japończycy uderzyli pierwsi – o godzinie 14:44 lotniskowiec Wasp został trafiony trzema torpedami wystrzelonymi z pokładu okrętu podwodnego I-19. O godzinie 14:51 torpedą trafiony został również niszczyciel O’Brien, a o godzinie 14:52 kolejna torpeda trafiła w pancernik North Carolina. Lotniskowiec szybko stanął w płomieniach, które wkrótce wymknęły się spod kontroli załogi. O godzinie 15:20 kapitan Forrest Sherman wydał rozkaz opuszczenia okrętu. Ewakuację zakończono o godzinie 16:00, zaś rozbitkowie zostali podjęci z tratw i szalup ratunkowych przez krążowniki Helena, Salt Lake City oraz niszczyciele Laffey i Lansdowne. Ostatecznie, lotniskowiec Wasp zatonął o godzinie 21:00, dobity torpedami wystrzelonymi przez niszczyciel Lansdowne. Zginęło 193 marynarzy z załogi liczącej 2167 członków.

Po stracie lotniskowca, amerykańska grupa powróciła na wody otaczające wyspę Espiritu Santo, na której wyokrętowano uratowaną załogę Waspa. 17 września, Juneau został przetransferowany do grupy osłonowej lotniskowca Hornet. 24 października do grupy, stacjonującej wówczas w okolicach archipelagu wysp Santa Cruz, dołączył lotniskowiec Enterprise. Rankiem 25 października amerykańskie samoloty zwiadowcze PBY Catalina dostrzegły zgrupowanie japońskich okrętów zmierzające w stronę Guadalcanal. Amerykanie rozpoczęli pościg, trwający aż do wczesnych godzin porannych 26 października, gdy okręty obu stron znalazły się w wystarczającej odległości do wysłania samolotów. Około godziny 7:00 obie strony rozpoczęły operacje lotnicze. O godzinie 7:40 dwa pełniące rolę zwiadowczą bombowce SBD-3 Dauntless zauważyły i zaatakowały japoński lotniskowiec Zuiho. Okręt został kilkakrotnie trafiony bombami, które uszkodziły pokład startowy na tyle, iż dalsze operowanie samolotami stało się niemożliwe. O godzinie 8:50 nad japońską flotę dotarły samoloty z lotniskowców Hornet i Enterprise. Piloci praktycznie natychmiast wzięli na cel lotniskowiec Shokaku – trafiony bombami japoński okręt został ciężko uszkodzony i praktycznie wyłączony z walki. Wkrótce, podobny los spotkał ciężki krążownik Chikuma. Ostatnią ofiarą amerykańskiego ataku okazał się być lekko uszkodzony niszczyciel Murazumo.

Na tym jednak szczęście US Navy wyczerpało się. O godzinie 9:09 japońskie samoloty przypuściły zmasowany atak na lotniskowiec Hornet. Trzy minuty później Hornet został trafiony trzema bombami, które przebiły pokład startowy i eksplodowały w środku okrętu, czyniąc poważne szkody. Zaledwie chwilę później pilot uszkodzonego przez artylerię przeciwlotniczą japońskiego bombowca celowo wbił się swoim samolotem w komin okrętu. W tym samym czasie Hornet zostały trafiony dwoma torpedami, które włączyły z akcji maszyny okrętu. Wkrótce po tym w burtę lotniskowca wbił się kolejny japoński samolot, rozpoczynając pożar nieopodal zbiorników z paliwem lotniczym. Około godziny 10:08 Japończycy przypuścili kolejny atak, tym razem wymierzony w lotniskowiec Enterprise. Amerykański okręt został trafiony dwoma bombami, które spowodowały zacięcie przedniej windy dla samolotów i śmierć 44 marynarzy. Jeden z uszkodzonych japońskich bombowców celowo rozbił się na pokładzie niszczyciela Smith, wzniecając pożar i zabijając 57 marynarzy. Pożar udało się jednak wkrótce ugasić - głownie dzięki temu, iż kapitan Smitha rozkazał sternikowi wpłynąć w kilwater pancernika South Dakota. W kolejnym ataku, jaki nastąpił o godzinie 11:21, Enterprise odniósł kolejne uszkodzenia, gdy jedna z japońskich bomb eksplodowała zaraz obok okrętu. Japońskim pilotom udało się również uszkodzić pancernik South Dakota i ciężki krążownik Portland. O godzinie 11:35 dowodzący grupą Enterprise admirał Thomas Kinkaid zadecydował o wycofaniu lotniskowca z walki i skierowania się w stronę Nowej Kaledonii celem dokonania niezbędnych napraw.

Na pokładzie Horneta załoga starała się zaś przywrócić okrętowi możliwość żeglugi o własnych siłach. Co prawda, o godzinie 14:45 ciężki krążownik Northampton wziął lotniskowiec na hol, ale w ten sposób rozwijał on prędkość wyłącznie 5 węzłów. Wszelkie nadzieje na uratowanie okrętu prysły o godzinie 15:23, gdy w burtę Horneta trafiła torpeda zrzucona z japońskiego samolotu, niszcząc naprawione maszyny i powodująca poważne zalanie okrętu oraz czternastostopniowy przechył. O godzinie 16:27 zakończono ewakuację pozostałej załogi, zaś opuszczony okręt zatonął o godzinie 1:35 27 października, dobity torpedami niszczycieli Makigumo i Akigumo. W trakcie bitwy, krążownik Juneau pełnił rolę okrętu przeciwlotniczego, w której spisał się dobrze, przypisując sobie zestrzelenie 18 z 99 strąconych tego dnia japońskich samolotów.

W swój, jak się miało okazać, ostatni rejs, Juneau z braćmi Sullivan na pokładzie wyruszył 8 listopada 1942 roku. 12 listopada krążownik dołączył do Task Force 67 – grupy US Navy odpowiedzialnej za osłonę lądowania posiłków i zaopatrzenia dla Marines walczących na wyspie Guadalcanal. Japończycy próbowali atakować statki z powietrza, jednak ich próby były nieudane i okupione stratą 12 samolotów. Po południu 12 listopada amerykańskie samoloty zwiadowcze dostrzegły zmierzające w stronę wyspy japońskie okręty. Jak się później okazało, okręty te należały do grupy wsparcia Cesarskiej Marynarki Wojennej, mającej na celu osłonę desantu 38 Dywizji Piechoty na wyspę oraz zbombardowanie ogniem dział artylerii głównej lotniska Hendersona. W skład tej grupy, dowodzonej przez admirała Hiroaki Abe, wchodziły pancerniki Hiei i Kirishima, lekki krążownik Nagara i 11 niszczycieli. Amerykanie szybko zdecydowali o wysłaniu okrętów Task Force 67 celem powstrzymania japońskiego natarcia. W skład grupy uderzeniowej, dowodzonej przez admirała Daniela Callaghana, weszły ciężkie krążowniki Portland i San Francisco, lekkie krążowniki Juneau, Atlanta i Helena oraz osiem niszczycieli.

Około godziny 1:24 13 listopada amerykańskie radary wykryły zbliżające się od zachodniej strony wyspy Savo okręty. Jednakże ze względu na problemy komunikacyjne, brak doświadczenia dowódców w działaniach grupowych i brak koordynacji, Amerykanie nie otworzyli ognia. Brak stanowczości udzielał się również stronie japońskiej – okręty admirała Abe były przygotowane do ostrzeliwania celów na lądzie, a nie walki morskiej. Obie grupy okrętów zbliżały się do siebie, wciąż nie otwierając ognia.

Wszystko zmieniło się o godzinie 1:48. Wtedy to od strony zbliżających się japońskich okrętów wystrzeliła smuga światła, która oświetliła krążownik Atlanta. Jak się później okazało, to niszczyciel Akatsuki i pancernik Hiei włączyły szperacze, starając się dokładnie zidentyfikować okręty przeciwnika. W ciągu kilku chwil rozgorzała walka na krótkim dystansie, która szybko zmieniła się w chaotyczną wymianę ognia. Jako pierwszy ofiarą pocisków padł niszczyciel Akatsuki, na którym ogień skupiły krążowniki San Francisco, Portland, Atlanta i Helena oraz niszczyciele O’Bannon i Laffey. W ciągu kilku minut japoński okręt zamienił się w płonący wrak i zatonął. Japończycy szybko otrząsnęli się z szoku i skupili ogień na krążowniku Atlanta. W ciągu kilku minut Atlanta została ciężko uszkodzona przez ostrzał z dział i trafienia torpedą w śródokręcie. Eksplozja torpedy zniszczyła maszynownię i spowodowała, iż okręt zszedł z kursu, prosto pod działa krążownika San Francisco. W zamieszaniu San Francisco otworzył ogień, trafiając Atlantę w nadbudówkę – przelatujące pociski zabiły i raniły wielu marynarzy, w tym zastępcę dowódcy TF 67 admirała Normana Scotta. Amerykanie kontynuowali walkę, skupiając ogień na pancerniku Hiei. Atakowi przewodziły niszczyciele Laffey, Sterett i O’Bannon – ten pierwszy uniknął kolizji z kolosem o zaledwie 6 metrów. Niszczyciele zasypały nadbudówkę i mostek pancernika ogniem dział, działek przeciwlotniczych i karabinów maszynowych, zabijając i raniąc wielu japońskich marynarzy – wśród rannych znalazł się admirał Abe, zaś odłamki amerykańskich pocisków zabiły jego szefa sztabu. Sam pancernik nie mógł się bronić przed niszczycielami, gdyż małe okręty podpłynęły do niego na tyle blisko, iż załoga nie była w stanie wystarczająco nisko opuścić dział artylerii głównej czy artylerii pomocniczej. Pancernik został również trafiony dwoma torpedami oraz pociskami wystrzelonymi przez krążownik San Francisco, które bardzo poważnie uszkodziły mechanizm kontrolujący ster. Hiei, wraz z pancernikiem Kirishima i niszczycielami Inazuma i Ikazuchi, skupił swój ogień na San Francisco. Japońskie salwy okazały się zabójczo skuteczne – w ich wyniku śmierć poniósł zarówno admirał Callaghan, jak i kapitan okrętu Cassin Young. Uszkodzeniu uległ również układ sterowniczy, ale uszkodzonemu krążownikowi, pod eskortą krążownika Helena, udało się uciec w ciemność. W międzyczasie Juneau wziął na cel niszczyciel Yudachi, ale ostrzał nie trwał długo – w ciemnościach do amerykańskiego krążownika podkradł się niszczyciel Amatsukaze, który wystrzelił w jego kierunku salwę torped. Jedna z nich trafiła w śródokręcie, łamiąc kil okrętu i ciężko uszkadzając generatory energii elektrycznej. W międzyczasie japońskie niszczyciele okazywały się znacznie bardziej skuteczne, niż ich amerykańskie odpowiedniki – w walce na bliski dystans Japończykom udało się zatopić niszczyciele Cushing, Laffey, Barton i Monssen oraz ciężko uszkodzić niszczyciele Aaron Ward oraz Sterret, okupując to stratą niszczyciela Akatsuki, ciężkim uszkodzeniem niszczycieli Yudachi i Amatsukaze oraz dodatkowym, średnim uszkodzeniem czterech kolejnych jednostek. Po otrzymaniu trafienia Juneau zawrócił na wschód, przerywając ogień. Obie strony zdecydowały o wycofaniu się około godziny 2:26, po prawie 40 minutach walki, którą jeden z amerykańskich oficerów opisał później jako „barową bijatykę, podczas której ktoś zgasił światło”.

Poranek przyniósł jedynie chwilę oddechu dla obu stron. Amerykańskie samoloty startujące z lotniska Hendersona na wyspie Guadalcanal zaatakowały uszkodzone japońskie okręty – Amatsukaze uniknął trafienia bombami, zaś opuszczony przez załogę Yudachi został zatopiony ogniem dział krążownika Portland, który w trakcie nocnej bitwy został trafiony torpedą w rufę. Uszkodzony Hiei został ponownie zaatakowany przez amerykańskie samoloty i ostatecznie zatonął wieczorem 13 listopada na północ od wyspy Savo. Również wieczorem na dno poszedł, pomimo ogromnych wysiłków ekip naprawczych, ciężko uszkodzony krążownik Atlanta.

Uszkodzony krążownik Juneau, wraz z krążownikami Helena, San Francisco i niszczycielami Sterett i O’Bannon wyruszył w kierunku bazy na wyspie Espiritu Santo celem dokonania napraw. W trakcie drogi, jednak, doszło do tragedii. Amerykański konwój został zlokalizowany przez japoński okręt podwodny I-26, który wystrzelił w jego kierunku dwie torpedy, celując w krążownik San Francisco. Obie torpedy minęły cel, ale jedna z nich trafiła w śródokręcie Juneau. Zaraz po tym okrętem wstrząsnęła potężna eksplozja – jak się przypuszcza, doszło do detonacji dziobowego magazynu amunicyjnego. Eksplozja złamała okręt na pół co sprawiło, iż zatonął on w zaledwie 20 sekund. Szybkość zatonięcia i strach przed ponownym atakiem sprawiły, iż inne okręty nie zatrzymały się w celu podjęcia możliwych rozbitków – uznano, iż okręt poszedł na dno z całą załogą. Prawda była jednak inna – w wodzie znalazło się prawie 100 rozbitków. Zostali oni zauważeni z pokładu przelatującego nieopodal bombowca B-17 – jednakże, ze względu na ciszę radiową, załoga złożyła o tym meldunek dopiero kilka godzin później. Sam meldunek zawieruszył się zaś wśród innych i dopiero kilka dni później zorientowano się, że w rejon zatonięcia nigdy nie wysłano ratunku. Ostatecznie łodzie latające PBY Catalina i niszczyciel USS Ballard po ośmiu dniach od zatonięcia Juneau uratowały zaledwie 10 rozbitków. Według ich zeznań, Francis, Joseph i Madison Sullivan poszli na dno razem z okrętem, zaś Albert Sullivan utonął następnego dnia. Jedynym ocalałym okazał się być najstarszy z braci – George. Według zeznań świadków, śmierć pozostałych braci sprawiła, iż był przepełniony żalem. Po raz ostatni widziano go w nocy z 17 na 18 listopada 1942 roku, gdy wyskoczył za burtę tratwy ratunkowej – według innych rozbitków, cierpiał wtedy również na omamy i delirium wywołane hipernatremią i oparzeniami słonecznymi.

Śmierć braci Sullivan (których wizerunki często pojawiały się na plakatach propagandowych z owego okresu) wstrząsnęła Ameryką. Kondolencje rodzinie złożyli m.in. prezydent Franklin Delano Roosevelt czy papież Pius XII. W roku 1944 miała miejsce premiera filmu The Sullivans, przedstawiającego historię braci. US Navy również oddała hołd zmarłym – w roku 1943 do służby oddany został niszczyciel klasy Fletcher, nazwany USS The Sullivans. Pozostał on w służbie US Navy aż do roku 1965. W roku 1977 The Sullivans został oddany do użytku jako okręt-muzeum, zacumowany na rzece Buffalo w mieście o tej samej nazwie w stanie Nowy Jork. W roku 1995 imieniem braci Sullivan nazwano niszczyciel rakietowy klasy Arleigh Burke, który pozostaje w służbie do dziś. Wrak lekkiego krążownika Juneau został odkryty 17 marca 2018 roku przez ekspedycję naukową pod przewodnictwem Paula Allena – współzałożyciela firmy Microsoft.

#historia #historiajednejfotografii #ciekawostkihistoryczne #iiwojnaswiatowa #2wojnaswiatowa #drugawojnaswiatowa #gruparatowaniapoziomu #usa pokaż całość

źródło: cdn.mos.cms.futurecdn.net

Mało kto wie że Henryk Sienkiewicz nie był tylko znanym fizykiem ale miał własny zakład kamieniarski. Jego płyty kamienne przetrwały do dzisiaj. #historiajednejfotografii

źródło: IMG_20200526_111530.jpg

Tak było #humor #historiajednejfotografii

źródło: 1590478350235.jpg

Policjant wystawiający kobiecie mandat za noszenie bikini na plaży w Rimini. Włochy, 1957.
#historiajednejfotografii #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu

źródło: FB_IMG_1590440250653.jpg

2014, Moskwa, ostatnie lata Saturna, amerykańskiego aligatora, który przetrwał wszystkie historyczne zawieruchy XX wieku. Złapany w 1936 roku w Missisipi, został przetransportowany do berlińskiego zoo, gdzie miał zostać ulubieńcem Adolfa Hitlera. Jako jeden z nielicznych podopiecznych ogrodu zoologicznego przetrwał intensywne bombardowania niemieckiej stolicy podczas II wojny światowej, zbiegł ze zrujnowanego wybiegu i przez trzy lata bardzo dobrze radził sobie na wolności, mimo niesprzyjającego klimatu. Złapany przez brytyjskie wojska okupacyjne, został przekazany Sowietom i trafił do Moskwy jako jedna z głównych atrakcji tamtejszego zoo. Rozpad ZSRR i wibracje od terkoczących na pobliskich ulicach czołgów (podczas kryzysu konstytucyjnego w 1993 roku) przypomniały mu traumatyczne przeżycia z oblężenia Berlina i dosłownie doprowadziły do łez. Za to w nowych, kapitalistycznych realiach, zyskał nawet sponsora – francuską markę odzieżową Lacoste.

Źródło

#historiajednejfotografii #zwierzeta #smiesznypiesek #historia #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: scontent.fwaw5-1.fna.fbcdn.net

EXCLUSIVE! Wyciekło zdjęcie z przygotowań do sezonu Formuły Pierwszej.
To test kierowcy rajdowego na stymulatorze rajdowym. Badane są przeciążenia punktu G.

#ciekawostki #sport #motoryzacja #heheszki #humorobrazkowy #historiajednejfotografii

źródło: ocdn.eu

#historia #historiajednejfotografii

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: 1504620764_vjeehi_600.jpg

1947. Ostatnie chwile odkopanego właśnie pomnika króla Fryderyka II Wielkiego, stojącego niegdyś na wrocławskim Rynku. W 1944 r. oddział SS zakopał go w Lesie Osobowickim w obawie przed ewentualnym zniszczeniem. Króla i jego rumaka przetopiono dwa lata po wojnie w odlewni dzwonów Eugeniusza Woyczyńskiego. Jak się okazało, trafił tam w szemranych okolicznościach, na podstawie fałszywego zezwolenia na demontaż. Zdjęcie kolorowane przez Tajemniczy Wrocław, oryginał autorstwa Juliana Niskiego: https://wroclaw.fotopolska.eu/1601147,foto.html

Chcesz być na bieżąco? #zwiadowcahistorii - tag z moimi najciekawszymi znaleziskami! Zapisz się też do mikrolisty zwiadowcahistorii lub zaplusuj ten komentarz, bym zawołał Cię do najlepszych znalezisk!

#fotografia #fotografiaanalogowa #zdjecia #ciekawostkihistoryczne #historia #wroclaw #komunizm #prl #ciekawostki #iiwojnaswiatowa #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net

#pilkanozna #brazylia #pele #legia #wislakrakow #60s #coolstory #historiajednejfotografii

#ekstraklasaboners weszla mu pewnie mocno :)

źródło: robie print screen dziwki.png

U znajomego w firmie (żwirownia odkrywkowa) wykopali gdzieś z bagna ciekawy silniczek, bliżej niezidentyfikowany jeszcze ale mówił że przypomina mu Merlina, najprawdopodobniej z jakiegoś latadła ( ͡° ͜ʖ ͡°) #historiajednejfotografii #archeologia #niewiemjaktootagowac

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: 1590005211473.jpg

Był 8 kwietnia 1940 roku. Dla marynarzy okrętu podwodnego ORP Orzeł rozpoczynał się kolejny dzień patrolu w okolicach wybrzeży Norwegii. Około godziny 11:00 okręt znajdował się na wodach w okolicy osady Lillesand, gdy załoganci pełniący wachtę dostrzegli płynący w stronę Norwegii statek handlowy bez wywieszonej bandery. Szybko jednak udało się zidentyfikować jednostkę jako niemiecki statek Rio de Janeiro. Polska jednostka zażądała zatrzymania statku oraz przybycia na pokład okrętu kapitana Rio de Janeiro wraz z dokumentami. Niemiecki statek zignorował jednak te żądania. Krótko po godzinie 12 Orzeł wystrzelił torpedę, która trafiła w śródokręcie niemieckiej jednostki. Polscy marynarze wkrótce dostrzegli na pokładzie statku umundurowanych niemieckich żołnierzy. O godzinie 13:15, po zanurzeniu się i zmianie pozycji ze względu na dostrzeżenie nadciągających wrogich okrętów i samolotów, Orzeł wystrzelił drugą torpedę, która doprowadziła do zatonięcia niemieckiego statku. Zatopienie Rio de Janeiro miało okazać się jednym z pierwszych wydarzeń związanych z niemiecką inwazją na Danię i Norwegię.

Już od samego początku II Wojny Światowej Niemcy zdawali sobie sprawę z tego, jak ważne położenie zajmowała Norwegia w kontekście dalszego prowadzenia konfliktu. Ze względu na brak własnych złóż, lwia część rudy żelaza używanej w niemieckim przemyśle zbrojeniowym musiała być importowana ze Szwecji. Znaczna większość rudy transportowana była wówczas z kopalni na północy Szwecji do norweskiego portu w Narviku, skąd statkami przewożona była do Niemiec. Zabezpieczenie ciągłości dostaw żelaza, koniecznego do dalszego funkcjonowania nazistowskiej machiny wojennej miało stać się jednym z głównych zadań niemieckich sił zbrojnych. Za największe zagrożenie niemieccy dowódcy uznali możliwą inwazję sił francusko-angielskich na neutralną Norwegię, przez co powoli rozpoczęto planowanie możliwego uderzenia wyprzedzającego zarówno na Norwegię, jak i na Danię. Incydent z 16 lutego 1940 roku, kiedy brytyjski niszczyciel Cossack przechwycił w norweskich wodach terytorialnych niemiecki tankowiec Altmark sprawił, iż Adolf Hitler nakazał zintensyfikowanie prowadzonych od grudnia 1939 roku przygotowań do ataku.

Ostatecznie, planowi inwazji na Danię i Norwegię nadano kryptonim “Weserübung” (Ćwiczeń na Wezerze). Plan zakładał jednoczesny lądowy i powietrzny atak na Danię z terenu północnych Niemiec, oraz morski desant na Norwegię w Oslo, Stavanger, Bergen, Kristiansand, Tromsø i Narviku. W wypadku desantu morskiego ze względu na brak specjalnie przystosowanych do tego statków wielu żołnierzy miało zostać przewiezionych na pokładach okrętów wojennych Kriegsmarine, zaś jednocześnie miał zostać przeprowadzony desant spadochronowy, mający na celu opanowanie lotnisk w okolicach Oslo i Stavanger oraz bazy lotniczej Sola. Główny ciężar przeprowadzenia ofensywy spoczął na nowo sformowanym 21. Korpusie pod dowództwem generała Nikolausa von Falkenhorsta, w którego skład wchodziły 2 dywizje górskie, 5 dywizji piechoty i brygada zmotoryzowana. Ostatecznie, aby uniknąć konfliktu z planem inwazji na kraje Beneluksu i Francję uznano, iż operacja “Weserübung” miała rozpocząć się 9 kwietnia 1940 roku.

Alianci zachodni również zadawali sobie sprawę z możliwości niemieckiej inwazji na Norwegię oraz z tego, jak kluczowe dla niemieckiej machiny wojennej były dostawy żelaza ze Szwecji. Z tego powodu Wielka Brytania sama stworzyła plany ofensywne związane z Norwegią. Były one podzielone na dwie części - Plan Wilfred zakładający zaminowanie norweskich wód terytorialnych oraz Plan R4, zakładający desant wojsk alianckich w Stavanger, Trondheim, Bergen i Narviku w odpowiedzi na niemiecką inwazję. Początek rozpoczęcia wykonania planu Wilfred ustalono na 8 kwietnia 1940 roku. Już 5 kwietnia z bazy morskiej Scapa Flow w morze wyszły krążownik liniowy Renown, lekki krążownik Birmingham oraz 17 niszczycieli, mające na celu zaminowanie wód w okolicach Vestfjorden, przylądka Stadtlandet i Kristiansund. 8 kwietnia 1940 roku o godzinie 8:00 - zaledwie kilka godzin przed zatopieniem transportowca Rio de Janeiro przez ORP Orzeł - niszczyciel Glowworm, który odłączył się od głównych sił brytyjskich celem poszukiwania człowieka, który wypadł za burtę, nagle zauważył we mgle niemieckie niszczyciele Bernd von Arnim i Hans Lüdemann. Okręty Kriegsmarine należały do grupy mającej wysadzić desant piechoty w Trondheim. Glowworm otworzył ogień z dział co sprawiło, iż niemieckie niszczyciele nadały sygnał SOS i zawróciły w stronę okrętu prowadzącego konwój - ciężkiego krążownika Admiral Hipper. Niemiecki krążownik dostrzegł brytyjski niszczyciel o godzinie 9:50, po czym otworzył ogień z dział artylerii głównej kal. 203 mm. Po tym, jak czwarta salwa trafiła Glowworma, niszczyciel zaczął stawiać zasłonę dymną - jednakże, ze względu na fakt iż artyleria główna Hippera sterowana była przez radar, zasłona okazała się nieskuteczna. Wkrótce, Glowworm został kilkakrotnie trafiony przez niemieckie pociski. Poczyniły one ogromne szkody- niszcząc radio, mostek, jedną z wież artyleryjskich oraz uszkadzając maszynownię i powodując upadek masztu. W akcie desperacji dowódca Glowworma - komandor podporucznik Gerard Roope nakazał przeprowadzenie ataku torpedowego - torpedy jednak nie trafiły w cel. Niedługo później ciężko uszkodzony Glowworm staranował niemiecki krążownik, uszkadzając jego dziób i niszcząc jedną z wyrzutni torpedowych. Po zderzeniu, brytyjski niszczyciel zdryfował z dala od krążownika i zatonął po eksplozji silników o godzinie 10:24. Wśród zabitych znalazł się również komandor podporucznik Roope - pośmiertnie odznaczony został Krzyżem Wiktorii.

Wieści o możliwości inwazji dotarły do rządu Norwegii dopiero wieczorem 8 kwietnia. Wiedząc, iż Oslo z pewnością byłoby jednym z głównych celów ataku, rząd Norwegii i rodzina królewska podjęły decyzję o ewakuacji oraz postawieniu w stan gotowości jednostek stacjonujących w stolicy. Zarówno dla Danii jak i Norwegii sytuacja przedstawiała się czarno - wojska niemieckie były liczniejsze, uzbrojone w znacznie bardziej nowoczesny sprzęt i posiadały przewagę w powietrzu. Z obu krajów to Dania miała paść jako pierwsza - o godzinie 4:20 9 kwietnia stawiacz min Hansestadt Danzig wysadził desant batalionu piechoty w Kopenhadze. Niemieccy żołnierze szybko zajęli Cytadelę Kopenhaską i rozpoczęli atak na pałac królewski Amalienborg. Niemieccy spadochroniarze dokonali udanych desantów w innych częściach kraju, zajmując lotniska w Aalborgu i mosty Storstrøm oraz Masnedø. O godzinie 5:25 niemieckie ciężkie myśliwce Bf 110 dokonały udanego ataku na lotnisko Værløse, unieszkodliwiając połowę samolotów Duńskich Sił Powietrznych. O godzinie 6:00 król Danii Christian X podjął decyzję o kapitulacji w zamian za zachowanie niezależności politycznej w sprawach wewnętrznych. Niemcy przystali na te warunki.

W tym samym czasie rozpoczęła się również inwazja na Norwegię. O godzinie 4:15 żołnierze stacjonujący w fortecy Oscarsborg zauważyli sylwetki okrętów płynące cieśniną Drøbak w stronę Oslo. Na czele konwoju, jak się później okazało, płynął ciężki krążownik Blücher, wspierany przez ciężki krążownik Lützow, lekki krążownik Emden, trzy ścigacze torpedowe i osiem trałowców. Na pokładach okrętów znajdowało się również 2000 żołnierzy Wehrmachtu mających na celu opanowanie stolicy. O godzinie 4:21 dowodzący garnizonem fortu pułkownik Birger Eriksen wydał rozkaz otwarcia ognia w stronę okrętu prowadzącego konwój. Salwy dział kal. 280 mm okazały się skuteczne - jeden z pocisków przebił pancerz Blüchera i eksplodował w hangarze wodnosamolotu, co roznieciło pożar na pokładzie. O godzinie 4:30 niemiecki krążownik został trafiony dwoma torpedami wystrzelonymi ze stacjonarnych wyrzutni fortu. Ostatecznie, pozbawiony mocy silników i płonący od dziobu do rufy Blücher zatonął o godzinie 6:22. Ogień dział fortu uszkodził również krążownik Lützow i zmusił Niemców do odwrotu. Sama stolica została jednak zdobyta tego samego dnia przez siły przewiezione samolotami na lotnisko Fornebu pod Oslo. Po ewakuacji rodziny królewskiej i rządu z Oslo, na mocy przewrotu władzę w Norwegii przejął proniemiecki lider partii faszystowskiej Hird Vidkun Quisling (aczkolwiek po udanej ewakuacji na Wyspy Brytyjskie powstał Norweski Rząd na Uchodźstwie, z królem Haakonem VII na czele).

Do najbardziej zaciekłych walk na morzu w trakcie walk w Norwegii miało jednak dojść na wodach w okolicach Narviku. 9 kwietnia do portu zbliżyło się 10 niemieckich niszczycieli pod dowództwem komodora Friedricha Bonte. Naprzeciwko nich stanęły jedynie norweskie pancerniki obrony wybrzeża Norge i Eidsvold. O godzinie 4:37 Eidsvoldt został storpedowany i zatopiony przez niszczyciel Wilhelm Heidkamp. Norge podzielił ten sam los około godziny 4:50, trafiony torpedami wystrzelonymi przez niszczyciel Bernd von Arnim. Niemieckie niszczyciele następnie wysadziły desant żołnierzy 3 Dywizji Górskiej, którzy bardzo szybko opanowali port, głównie dzięki proniemieckiej postawie dowodzącego garnizonem portu pułkownika Konrada Sundlo. Zajęcie portu w Narviku miało się jednak spotkać z bardzo szybką ripostą Royal Navy.

Już rankiem 10 kwietnia 1940 roku do portu w Narvkiu zbliżyła się grupa pięciu brytyjskich niszczycieli - Hunter, Hardy, Hotspur, Havock i Hostile dowodzone przez komodora Bernarda Warburtona-Lee. Brytyjczycy mieli szczęście - pełniący wachtę przy wejściu do Narviku niszczyciel Diether von Roeder odpłynął ze stanowiska celem pobrania paliwa, zaś niszczyciele Hermann Künne i Hans Lüdemann tankowały paliwo i nie były w stanie wziąć udziału w obronie portu. Brytyjskie niszczyciele wykorzystały okazję i zaatakowały, całkowicie zaskakując Niemców. Jako pierwsze ofiarami brytyjskich torped padły niszczyciele Anton Schmitt i Wilhelm Heidkamp (na którego pokładzie zginął komodor Bonte), zatopione w Ofotfjordzie. Ogień brytyjskich dział ciężko uszkodził również niszczyciel Diether von Roeder. Brytyjskie okręty ostrzelały również niemieckie pozycje w okolicach Narviku oraz wystrzeliły torpedy w stronę zacumowanych w porcie statków handlowych, zatapiające osiem z nich, po czym rozpoczęły odwrót w stronę otwartego morza. W trakcie odwrotu brytyjskie okręty zostały zaatakowane przez pozostałe niemieckie niszczyciele - Wolfgang Zenker, Erich Koellner, Erich Giese, Georg Thiele i Bernd von Arnim. W wyniku tego ataku Niemcom udało się zatopić niszczyciele Hardy (z komodorem Warburtonem-Lee na pokładzie) i Hunter oraz ciężko uszkodzić niszczyciel Hotspur. Brytyjczycy kontynuowali odwrót pomimo strat, zaś Niemcy, którym kończyło się paliwo i amunicja, nie podjęli pościgu. Z tego powodu Brytyjczykom udało się również zatopić niestrzeżony okręt amunicyjny Rauenfels, który napotkali przy wyjściu z fiordu. Wkrótce, do Niemców dotarły również inne złe informacje - dzień wcześniej w okolicach Kristiansand brytyjski okręt podwodny Truant storpedował i zatopił lekki krążownik Karlsruhe, zaś tego samego dnia samoloty bombowe Blackburn Skua startujące z bazy RNAS Hatston na Orkadach zatopiły zakotwiczony w zatoce w Bergen lekki krążownik Königsberg.

13 kwietnia 1940 roku sytuacja niemieckich sił nawodnych w Narviku pogorszyła się jeszcze bardziej. Przy wejściu do Ofotfjordu dostrzeżono brytyjski pancernik Warspite wspierany przez dziewięć niszczycieli i samoloty z lotniskowca Furious. Tuż przed rozpoczęciem Drugiej Bitwy Morskiej o Narvik wystrzelony z katapulty pancernik Warspite samolot Fairey Swordfish odnalazł i zatopił zakotwiczony w Herjangsfjordzie okręt podwodny U-64. Brytyjskie okręty następnie otworzyły ogień w stronę niszczyciela Erich Koellner, który wkrótce został zatopiony. Niemieckie okręty próbowały przeprowadzić kontratak - zakończył się on jednak jedynie lekkim uszkodzeniem niszczyciela Bedouin i zestrzeleniem 2 samolotów z lotniskowca Furious. Po tym ataku, Niemcy rozpoczęli odwrót w stronę Rombaksfjordu. Wkrótce, niszczyciel Hermann Künne został zatopiony przez własną załogę, zaś wkrótce ten sam los spotkał niszczyciele Diether von Roeder i Erich Giese. Alianci również jednak zaczęli ponosić straty - niszczyciele Cossack i Punjabi zostały uszkodzone ogniem niemieckich dział, a niszczyciel Eskimo został zaatakowany przez okręty Hans Lüdemann i Georg Thiele - torpeda wystrzelona z tego drugiego oderwała dziób brytyjskiej jednostce. Po tym, jednak pozostałe niemieckie niszczyciele - Bernd von Arnim, Hans Lüdemann, Georg Thiele i Wolfgang Zenker - wycofały się do Rombaksfjordu, gdzie zostały zatopione przez własne załogi. Marynarze z zatopionych niszczycieli i okrętów podwodnych dołączyli później do strzelców górskich, biorąc udział w walkach lądowych o Narvik.

Pomimo alianckich sukcesów na morzu, walki na lądzie szybko przerodziły się pasmo niemieckich zwycięstw. Do końca kwietnia Wehrmacht, w dużej mierze dzięki panowaniu w powietrzu, kontrolował w praktyce całą południową i środkową Norwegię. 4 maja 1940 roku w okolicach Narviku samoloty Luftwaffe zbombardowały i zatopiły polski niszczyciel Grom. To właśnie pod Narvikiem alianckie wojska, składające się z oddziałów norweskich, brytyjskich, francuskich i polskich miały walczyć najdłużej. Pod koniec maja wojskom sprzymierzonych udało się nawet odbić Narvik z rąk Niemców i zmusić ich do wycofania się w stronę granicy ze Szwecją. Niemiecka inwazja na kraje Beneluksu i Francję i niezwykle szybkie postępy niemieckiej ofensywy sprawiły jednak, iż Alianci zdecydowali o ewakuacji sił walczących w Norwegii do Francji. Ostatecznie, ewakuacja sił Aliantów z Norwegii przeprowadzona w ramach operacji Alphabet zakończyła się 8 czerwca 1940 roku (Norwegowie skapitulowali 2 dni później). Tego samego dnia o godzinie 15:46 na Morzu Norweskim niemieckie pancerniki Scharnhorst i Gneisenau natknęły się na lotniskowiec Glorious, eskortowany przez niszczyciele Acasta i Ardent. Jako pierwszy na dno poszedł niszczyciel Ardent, zatopiony ogniem dział artylerii pomocniczej Scharnhorsta. Niemieckie pancerniki skupiły wówczas ogień na lotniskowcu, który wkrótce zamienił się w płonący wrak. Niszczyciel Acasta, wcześniej kładący zasłonę dymną dla Gloriousa, wyłonił się z dymu i wystrzelił salwę torped w stronę Scharnhorsta - niemiecki pancernik został trafiony jedną torpedą i ciężko uszkodzony, ale sam niszczyciel został wielokrotnie trafiony niemieckimi pociskami i zatonął o godzinie 18:20. Glorious zatonął zaledwie 10 minut wcześniej. Łącznie, zginęło 1519 brytyjskich marynarzy.

Zdobycie Norwegii i Danii zostało wkrótce przyćmione przez sukcesy Wehrmachtu w krajach Beneluksu i Francji. Sama Norwegia miała pozostać w rękach Niemiec do końca wojny i służyć również za jedną z głównych baz wypadowych Kriegsmarine, zwłaszcza po ataku na Związek Radziecki. Ze względu na aktywność ruchu oporu i aliancką dezinformację do końca wojny w Norwegii stacjonowały duże siły Wehrmachtu i Luftwaffe. Ostatecznie, wojska niemieckie w Norwegii skapitulowały 7 maja 1945 roku.

#historia #historiajednejfotografii #ciekawostkihistoryczne #iiwojnaswiatowa #2wojnaswiatowa #drugawojnaswiatowa #gruparatowaniapoziomu #norwegia pokaż całość

źródło: upload.wikimedia.org

"Vancouver! Vancouver! This is it!" (Vancouver! Vancouver! to jest to!)

- słynne słowa wypowiedziane tuż przed śmiercią przez Davida A. Johnsona, amerykańskiego wulkanologa, jednej z pierwszych ofiar erupcji wulkanu Mount St.Helens dokładnie 40 lat temu.

Kiedy 16 marca 1980 r. w regionie wulkanu zarejestrowano pierwsze wstrząsy David, pisał doktorat na położonym niedaleko University of Washington. Po skontaktowaniu się ze swoim mentorem, profesorem Malone natychmiast wyruszył zbadać sytuację. Był pierwszym geologiem na miejscu zdarzenia i wkrótce nadzorował pomiary m.in. uwalnianych gazów.

Do 26 marca zarejestrowano 7 trzęsień ziemi silniejszych o sile większej niż 4.0.
Na koniec marca wulkan uwalniał gazy i pyły kilkadziesiąt razy w ciągu dnia wyrzucając materiały nawet na 6000m, co przyciągnęło uwagę mediów, naukowców i turystów.

Przez kolejny miesiąc naukowcy dokładnie śledzili jak wulkan wzmaga aktywność, także rozstawiając instrumenty pomiarowe na jego szczycie.

Erupcja nastąpiła 18 mają 1980 roku o godzinie 08:32. David obserwował wydarzenie że stanowiska oddalonego o 10 km i był pierwszą osobą, która przekazała informację światu i jedną z 57 ofiar erupcji.

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Erupcja_Mount_St._Helens_(1980)

#historiajednejfotografii #geologia pokaż całość

źródło: 1589823147850.jpg

https://www.facebook.com/469702339755768/posts/3116845025041473/?sfnsn=mo
#polska #bekazpisu #strajkprzedsiebiorcow i może #historiajednejfotografii

źródło: FB_IMG_1589816860380.jpg

Bez komórek, bez kredytów, po prostu ludzie cieszący się życiem.

Idąc miastem zastanawiacie się czasem, nad tym co było kiedyś w danym miejscu?

#warszawa #iiwojnaswiatowa #historiajednejfotografii

źródło: a.jpg

Brama miasta Siedlce, rozebrana przez Niemców w 1941r. (nie mieściły im się czołgi jak jechali odwiedzić wujka Stalina)

#historiajednejfotografii #iiwojnaswiatowa #siedlce #historia

źródło: x.jpg

Zrujnowany zakazami polski przedsiębiorca na protescie po ataku gazowym milicji.
maj 2020, Warszawa
#historiajednejfotografii #strajkprzedsiebiorcow #warszawa #protest

źródło: i.snipboard.io

PRZED / PO

#historiajednejfotografii #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu

źródło: scontent.fktw1-1.fna.fbcdn.net

Zameczek Leśny ponad wiek temu. (koloryzowane)

#gliwice #kiedystobylo #historiajednejfotografii

źródło: scontent-vie1-1.xx.fbcdn.net