W indonezyjskiej wiosce w prowincji Lampung zrobli pierwszą drogę asfaltową. Ta innowacja wzbudziła zachwyt mieszkańców: ostrożnie wkraczają na asfalt, a dzieci nawet zdejmują buty, aby nie brudzić drogi.

pokaż spoiler #ciekawostki #indonezja


źródło: 1539320747199458807.jpg

39 letni Polak, rezydent Szwajcarii został aresztowany w Indonezji za próbę przemytu broni dla separatystów z prowincji Papua. Został zatrzymany podobno podczas negocjacji z nimi na temat sprzedaży broni, oraz możliwym powstaniu.
Koleś jest znany szwajcarskim służbom ze swojego poparcia dla ruchów narodowych, postowanie w mediach społecznościowych swojego poparcia dla polskiego ruchu neonazi, sympatii dla szwajcarskiej partii nacjonalistycznej (zdjęcia w koszulce „ Defend Helvetia„ ( ͡° ͜ʖ ͡°) ).
Grozi mu 20 lat. Służby dyplomatyczne oraz ichnie MSW rozpoczęły dochodzenie, ale raczej mu nie będą mogli pomóc, ponieważ nie jest obywatelem Szwajcarii.
#polska #szwajcaria #indonezja #bron #prawa #4konserwy #swissinfo pokaż całość

źródło: static01.20min.ch

Owoce startfruit (w Indonezji nazywane belimbing, w Polsce dostępne jako karambola).

Są to owoce powszechnie uprawiane w krajach Azji Południowo-Wschodniej. Swoją nazwę zawdzięczają charakterystycznemu kształtowi, po przecięciu przypominają pięcioramienną gwiazdę. Starfriut mają orzeźwiający, cytrusowy, słodko-kwaśny smak, nie posiadają ogryzka i są jadalne w całości razem ze skórką, wystarczy tylko odciąć te brązowe krawędzie. Swoją drogą czym ciemniejsze krawędzie tym dojrzalszy owoc, owoce niedojrzałe są zielone na bokach.
Niektórzy Indonezyjczycy posypują je solą przed jedzeniem, ja preferuje je w naturalnej postaci.

Miasto Depok gdzie mieszkam (znajdujące się na południe od Dżakarty) nazywane jest indonezyjską stolicą starfruitów gdzyż tu znajdują się jego największe uprawy. Startfriut jest symbolem miasta i w wielu miejscach Depoku można znaleźć rzeźby i inne dekoracje poświęcone tym owocom.
Na lokalnym bazarku zapłaciłem 20 tyś. rupi (4.90 zł) za kilogram owoców. Sezon na nie dopiero się zaczyna, za parę tygodni powinny jeszcze bardziej stanieć.

#azja #indonezja #owoce #jedzzwykopem #ciekawostki
#sennajawie <--- mój tag i fanpage o życiu w Indonezji
Mój fanpage pokaż całość

źródło: scontent.fcgk9-1.fna.fbcdn.net

#azja #indonezja #pogoda #upaly #sennajawie <--- mój tag o życiu w Indonezji

Mimo, że początek października to w Indonezji początek pory deszczowej to wyspę Jawę nawiedziła niespodziewana fala upałów. Ma to związek z położeniem kuli ziemskiej względem słońca które sprawia że półkula południowa jest bardziej nasłoneczniona niż północna.
Wczoraj w Dżakarcie było 37C, a temperatura odczuwalna to 41C. Dziś jest trochę chłodniej, w południe było tylko 35*C i według prognoz takie upały utrzymają się jeszcze przed miesiąc.
Temperatury są naprawdę nie do zniesienia, bez mocnego kremu z filtrem UV nie da się wyjść z domu. Przez te upały spaliłem już dwa wiatraki w domu, przy takiej pogodzie wiatraki chodzą praktyczne 24h na dobę. pokaż całość

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: Screenshot_2018-10-10-18-49-02-220_com.accuweather.android.png

#azja #indonezja #jedzzwykopem #sennajawie

Nie ma to jak rozgrzewająca porcja mie ayam na deszczowe, Indonezyjskie wieczory

Podstawą mie ayam jest makaron typu noodle, który zawsze jest przygotowany ręcznie i jest naprawdę przepyszny nawet bez żadnych dodatków, każdy szanujący się lokal na swoją sekretną recepturę na makaron. Tutaj do makaronu dostałem jeszcze kawałki kurczaka, szpinak wodny i słone krakersy, w oddzielnej miseczce jest bulion warzywny. W Indonezji to zawsze zupa jest dodatkiem do makaronu, a nie odwrotnie dlatego dostaje się jej dosłownie odrobinę, a podawana jest oddzielnie, bo wiele osób lubi jeść makaron "na sucho", wtedy bulion można zostawić. Do popicia tradycyjnie była słodka, mrożona herbata.

Mie ayam to jedno z najpopularniejszych dań na Jawie, sprzedają to zarówno małe, uliczne stragany jaki i luksusowe restauracje. Potrawa ta pochodzi z Chin ale podbiła Indonezję i jest tu dostępna w dziesiątkach odmian gotowanych z wykorzystaniem lokalnych, Indonezyjskich przypraw i składników. W Dżakarcie za porcję trzeba dać od 10 do 15 tysięcy rupi (2.40 zł do 3.60 zł), w mniejszych miastach np. Yogyakarcie widziałem to nawet za 5 tysięcy rupi (1.20 zł) pokaż całość

źródło: scontent.fcgk8-2.fna.fbcdn.net

#rosja #lotnictwo #indonezja #usa
Jakiś czas temu pisałem o kontrakcie zawartym między Rosją a Indonezją na dostawę 11 sztuk Su-35 w zamian za olej palmowy, kauczuk i inne artykuły, których w Rosji nie ma. Kontrakt miał mieć wartość $1,1 miliarda. Okazało się jednak, że palcem pogrozili Amerykanie, w związku z sankcjami przeciw Rosji. I tak Indonezja ugięła się i kontrakt nie zostanie zrealizowany, a w zamian Amerykanie sprzedadzą Indonezyjczykom F-16 pokaż całość

#azja #indonezja #coolstory #sennajawie

Pisałem kiedyś o pracowniku Ministerstwa Obrony Narodowej Indonezji, który zniszczył mi skuter, dziś będzie o Indonezyjskim ministrze, który zablokował mi wejście do kina.
https://www.wykop.pl/wpis/29446119/tl-dr-wojskowy-z-indonezyjskiego-ministerstwa-obro/

Na początek dygresja:
Kino znajdujące się w centrum handlowym Grand Indonesiazorganizowało fajną promocję - dwa bilety w cenie jednego. 60 tysięcy rupi (14.00 zł) za dwie osoby to naprawę świetna cena.
Grand Indonesia to jedno z najbardziej luksusowych i ekskluzywnych miejsc w stolicy, królują tu same drogie marki pokoju Gucci, Dolce Gabbana, Chanel, Louis Vuitton i Rolex, co przyciąga całą Dżakarcą śmietankę, w tym lokalnych polityków. Oczywiście kino znajdujące się na ósmym piętrze też nie odstaje swoim luksusem. Królują tu marmury i ręcznie rzeźbione drewno. Całość bardziej przypominała lobby luksusowego hotelu niż zwykle kino. To pierwsze kino jakie kiedykolwiek widziałem w którym jest podział na klasy! Oprócz „klasycznych” kinowych foteli w klasie normalnej, jest jeszcze klasa Gold gdzie siedzi się na kanapach i klasa Velvet. Bilety na tę najdroższą kosztują 220 tysięcy od osoby (54 zł), ich zakup uprawia do czekania na seans w osobnym pomieszczeniu, a na sali kinowej dostaje się pełnowymiarowe łóżko z poduszkami i kocem, więc można delektować się filmem na leżąco.

Mój seans miał rozpocząć się o 18.05 ale na salę weszliśmy dopiero o 18.40. Powodem opóźnienia była... rządowa delegacja która zorganizowała sobie prywatny seans filmowy w najbardziej luksusowym kinie w Dżakarcie. Wśród około 50 osób moja żona rozpoznała Wiranto - Ministra do spraw bezpieczeństwa i Agus Surya Bakti - najważniejszego Generała indonezyjskich sił zbrojnych. Ich film się skończył, zapaliły się światła, a polityczna śmietanka dalej siedziała na swoich fotelach i ani myślą o wyjściu z sali kinowej.
Ludzie, którzy przyszli na seans zaczęli się niecierpliwić, bo stanie 40 minut z popcornem pod drzwiami sali i czekanie na film to żadna frajda, niektórzy zaczęli się buntować i rzucać mięsem w stronę obsługi. Bileterzy poza przepraszaniem i rozdawaniem darmowej wody dla oczekujących niewiele mogli zrobić, bo przecież nie wyrzucą ministra z kina. Dopiero o 18.40 politycy łaskawie zaprzestali okupacji sali kinowej i opuścili
ją z pełnym zdziwieniem z powodu zamieszania na zewnątrz. Nie wiem czy to miała być jakaś forma przeprosin ale film puszczono nam bez reklam na początku.
Moim zdaniem całość była fatalnie zorganizowana, kino dysponuje aż 11-toma salami kinowym, dlaczego musieli organizować ten polityczny wiec akurat na tej, na której mieli zaplanowane pokazy to nie mam pojęcia ¯\_(ツ)_/¯ pokaż całość

Patrzcie co moja koleżanka z Indonezji ma w paszporcie ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#polak #heheszki #indonezja #bali #nosaczsundajski #nosacz

źródło: embed.jpg

#azja #indonezja #ciekawostki #skutery #motocykle #sennajawie <--- mój tag o życiu w Indonezji

Skutery i motocykle to najpopularniejszy środek transportu w Indonezji, w 2018 roku w tym kraju zarejestrowanych było 91 milionów jednośladów. Są tanie, zużywają mało benzyny, a dzięki braku zimy można je użytkować przez okrągły rok, w Indonezji nie są traktowane jak zabawki czy hobby ale jako pojazdy do poruszania się na co dzień. Ja sam użytkuję tu skuter, kupiłem go pod koniec 2016 roku i do tej pory zrobiłem nim już ponad 30 tysięcy kilometrów. Z tej okazji postanowiłem napisać 30 ciekawostek o kupowaniu i użytkowaniu skutera w Indonezji.

1. W Indonezji nie istnieje podział na motocykle i skutery. Wszystko co ma dwa koła i silnik nazywane jest po prostu „motor”, nie ważne czy mówimy o małym, plastikowym pierdziku, sportowym Ducati czy Harley Davidsonie. Słowo „skuter” nie występuje w tutejszym słowniku.

2. Jest jedna kategoria prawa jazdy która pozwala poruszać się na wszystkich jednośladach niezależnie od pojemności silnika.

3. Trzy najpopularniejsze marki to Honda, Yamaha i Suzuki. Indonezyjczycy uważają chińskie skutery za nic nie warty szmelc i kupują tylko te Japońskie. To samo dotyczy samochodów, dlatego 80% aut w Indonezji to Toyota i Honda.

4. Wszystkie wyżej wymienione marki maja swoje fabryki w Indonezji, dzięki czemu skutery tutaj są bardzo tanie. Najtańszy skuter 110cc można kupić już za 16 milionów, rupi (4 tysiące złotych), skutery 125cc zaczynają się od 20 milionów rupi (4900 zł), a skutery 150cc od 25 milionów rupi (6100 zł). Oczywiście ceny te dotyczą markowych, japońskich skuterów. Przykładowo Yamaha Nmax w Polsce kosztuje 12 tysięcy złotych, tutaj można ją dostać za 26 milionów rupi – 6300 zł. Najpopularniejsze są skutery 110cc i 125cc, mniejszych nikt nawet nie sprzedaje.

5. Serwisy też są bardzo tanie. Podstawowy przegląd skutera z regulacją hamulców w ASO Hondy kosztuje 75 tysięcy rupi (18.40 zł), wymiana oleju 40 tysięcy rupi (9.80 zł). Myjnia to 10 tysięcy (2.45 zł), napompowanie obu opon 6 tysięcy (1.47 zł), raz w trasie odpadło mi lusterko, w ASO zamontowali mi je z powrotem za darmo.

6. Z powodu tego, że na rynku dominują tylko trzy marki to wszędzie stoją zapakowane identyczne skutery i weź tu znajdź swój w rzędzie kilkuset czarnych Hond na czarnych felgach i z czarnym kaskiem wiszącym na czarnej kierownicy. Wiele osób przykleja jakieś kolorowe naklejki co pozwala łatwiej odnaleźć swój pojazd. Ja wykorzystuje różowy kask mojej żony, który jest dobrze widoczny z daleka. Przydaje się też dobra pamięć i zmysł orientacji.

7. Od każdego pojazdu płaci się co roku podatek – w moim przypadku to 280 tysięcy rupi (68 zł). Podatek nazywa się “pajak” i jest chyba najbardziej skomplikowanym podatkiem jaki świat widział. Do wyliczenia wysokości podatku uwzględnia się min. takie rzeczy jak wartość pojazdu, rok produkcji, pojemość silnika, moc silnika, popularność danego modelu na rynku (czym większa tym gorzej), miejsce zarejestrowania (stolica, duże miasto, małe miasto, tereny wiejskie) oraz region (w Dżakarcie wysokość podatku jest inna niż na Bali czy Sumatrze). W przypadku samochodów dochodzi jeszcze przeznaczenie pojazdu (osobowy, bus, ciężarówka, taxi), to czy pojazd jest prywatny czy służbowy, ilość drzwi oraz rodzaj nadwozia (SUV, hatchback, combi czy cabriolet itp.). Jeśli ktoś posiada dwa lub więcej pojazdy i oba są tej samej marki to to też podnosi kwotę podatku. Mając dwa skutery Hondy płaci się więcej niż gdyby miało się jedną Hondę i jedną Yamahę, to samo dotyczy samochodów. Nie pytajcie gdzie tu logika. Do wyliczania wysokości podatku używa się kalkulatorów online lub aplikacji na telefon, jakbym chciał ręcznie wyliczyć wysokość podatku dla mojego skutera to by mi 60-cio kartkowy zeszyt nie wystarczył.

8. Tablice rejestracyjne jak i dowód rejestracyjny są wydawane tylko na 5 lat. Po tym czasie należy wyrobić nowe ALE trzeba żeby dostać nowe tablice trzeba mieć opłacony wspomniany wcześniej podatek za wszystkie ubiegłe lata. Stąd na rynku wtórnym można znaleźć skutery nawet za 200-300 zł, ktoś kupuje motor, nie płaci corocznej daniny i po pięciu latach zaległy podatek + karne odsetki przewyższają wartości pojazdu.

9. Tablice rejestracyjne mają wybitą datę ważności, stąd policja może łatwo wyłapać osoby które nie płacą podatku i jeżdżą na nieważnym dowodzie rejestracyjnym. U mnie jest to „10-21” czyli tablice rejestracyjne mam ważne do października 2021 roku.

10. Duża ilości jednośladów na ulicach wymusza budowanie specjalnej infrastruktury. I tak są oddzielne parkingi dla jednośladów, oddzielne dystrybutory na stacjach benzynowych, oddzielne myjnie i serwisy, oddzielne pasy ruchu, na wszystkich autostradach w kraju obowiązuje zakaz wjazdu jednośladami. Nawet Google Maps oferuje opcję wybrania czy będziemy poruszać się jednośladem czy samochodem i wyznacza inną trasę.
Wyjątkiem są niektóre luksusowe hotele w Dżakarcie np. Marriott czy Hilton oraz niektóre drogie restauracje i centra handlowe w stolicy do których obowiązuje ZAKAZ wjazdu na jednośladach. Oni uznają, że jak kogoś stać na pobyt w ich hotelu albo kolacje w ich restauracji to na pewno stać go też na samochód bo „tylko plebs jeździ na motorach”. W Dżakarcie nazywa się to dyskryminacją motocyklistów (diskriminasi sepeda motor) i jest ona niestety nieoficjalnie wspierana przez władze miasta. O samej dyskryminacji można stworzyć oddzielny wpis, bo jest to naprawdę skomplikowany temat.

11. W Indonezji istnieją specjalne pralnie kasków. Chociaż „pralnia” to za dużo powiedziane, najczęściej jedynie pryskają perfumami w środku żeby oszukać klienta. Raz mi rozerwali gąbkę która wypełnia kask, tak więc nie polecam, kask lepiej myć samemu.

12. Poruszając się jednośladem należy mieć odpowiedni strój – pełne buty, długie spodnie lub spódnice, bluzkę z długim rękawem, bluzę lub kurtkę oraz kask. Za jazdę w klapkach i krótkich spodenkach można dostać mandat.

13. Parkując skuter gdziekolwiek na mieście kask i kurtkę zostawia się na kierownicy – nikt tego nie kradnie. Nie raz zdarzyło mi się zostawić torbę z zakupami na skuterze i jeszcze nigdy nic mi nie zginęło.

14. Niewiele domów tutaj ma garaż, więc na noc wjeżdża się skuterem do domu i parkuje go w korytarzu lub kuchni.

15. Czasami w godzinach szczytu ciężko znaleźć miejsce na parkingu, wtedy parkuje się gdzie popadnie. Normalnym jest, że żeby wyjechać swoim skuterem spod sklepu najpierw muszę przesunąć osiem innych.

16. Ochrona na parkingach zajmuje się nie tylko pilnowaniem. Za drobny „napiwek” pokażą wolne miejsce, pomogą z przedstawianiem skuterów żeby ułatwić wyjazd, a gdy pada deszcz rozłożą plastikowy worek na siedzeniu.

17. W Indonezji nie ma badań technicznych pojazdów ale policja lubi robić uliczne łapanki i często jeździ z lawetami. Pojazdy niesprawne, takie które nie mają tablic lub świateł są pakowane na lawetę i wywożone na policyjny parking.

18. Z resztą kontrole policji sprowadzają się tylko i wyłącznie do sprawdzania stanu technicznego, dokumentów i ważności tablic rejestracyjnych. Nigdy nie widziałem żeby policja kontrolowała prędkość, wątpię czy policjanci tutaj w ogóle mają radary na wyposażeniu. Nigdy też nie sprawdzą trzeźwości, co nie dziwi, bo Indonezja to w większości muzułmanie, problem z pijanymi kierowcami jest naprawdę niewielki.

19. Ubezpieczenie nie jest obowiązkowe jednak większość ludzi kupuje skutery i motory na raty i wtedy dostaje się ubezpieczenie OC/AC i ubezpieczenie od kradzieży w pakiecie. Ciekawe, że nie trzeba mieć prawa jazdy żeby mieć ubezpieczenie.

20. Nie ma też obowiązku chodzenia na kursy żeby przystąpić do egzaminu na prawo jazdy, na egzamin można iść kiedy człowiek uzna że jest gotowy, oczywiście szkoły nauki jazdy są ale tylko dla samochodów. Nigdy nie widziałem szkoły nauki jazdy motorem.
Sam egzamin składa się tylko z jazdy po placu między pachołkami, na egzamin na samochód trzeba jeszcze ruszyć pod górkę z ręcznego i zaparkować równolegle oraz prostopadle. Trzeba również zdać egzamin teoretyczny typu A B C D ze znajomości przepisów, dla mnie było szokiem jak dowiedziałem się, że w tym kraju istnieje jakiś kodeks ruchu drogowego i są z niego egzaminy! Ja po dwóch latach nadal nie wiem ile wynoszą tu ograniczenia prędkości, bo nigdzie nie ma znaków.

21. Kierowcy samochodów w Indonezji są dość kulturalni. Normalnym jest zostawianie przynajmniej pół metra odstępu między samochodami gdy stoi się w korku jak również zostawianie odstępu między samochodem a krawężnikiem. W ten sposób kierowcy skuterów mogą łatwo ominąć korek.

22. W Indonezji bardzo dużo się trąbi. Dzieje się tak, bo skuter jest bardzo mały i gdy jedzie się za samochodem, omija inne pojazdy w korku, wymija jakąś przeszkodę lub gdy przy skrzyżowaniu rosną krzaki to osoba na skuterze jest zupełnie niewidoczna. W szczególności gdy jedzie się za ciężarówką lub autobusem, to kierowca nie ma szans zobaczyć w lusterku małego skuterka. Trąbi się, żeby ostrzec innych kierowców. Jeśli dojdzie do wypadku i świadkowie zeznają, że motocyklista nie zatrąbił wyjeżdżając z bocznej uliczki policja automatycznie przyklepie mu karę za spowodowanie stłuczki.
Istnieją różne formy trąbienia - do ostrzegania używa się krótkich, jednosekundowych sygnałów, gdy chce się pokazać swoje niezadowolenie – klakson przytrzymuje się dłużej.

23. Odwrotnie niż w Polsce, tutaj mrugnięcie długimi światłami oznacza dosłownie “won mi z drogi”. Tak więc jeśli zdarzy się wam być w Indonezji, jeździć skuterem i na rondzie lub skrzyżowaniu zobaczycie samochód, który na was mruga długimi, nie znaczy to, że on chce wam ustąpić pierwszeństwa tylko coś zupełnie coś odwrotnego...

24. Najbardziej mnie denerwuje, że Indonezyjczycy kompletnie nie umieją używać świateł. Gdy tylko zapada zmrok to absolutnie każdy jeździ na długich światłach, nawet w mieście gdzie drogi są oświetlone. Niektórzy artyści włączają jeszcze światła przeciwmgłowe, montują LEDy w zderzakach i jeżdżą tak oświetleni niczym choinka w boże narodzenie wypalając oczy wszystkim wokół. Aż mam ochotę kupić jakiś mocny reflektor, zamontować go na kierownicy i też walić światłem po oczach tym osłom.

25. W ciągu całego mojego pobytu w tym kraju widziałem kilkadziesiąt upadków ze skutera. Zawsze gdy ktoś się wywróci to w przeciągu kilkunastu sekund zbiegają się ludzie, pomogą podnieść skuter, przesuną ofiarę na pobocze, jeden przynosi wodę żeby zmyć krew, ktoś inny zadzwoni po ambulans. Będą też siedzieć z ranną osobą, opatrzą rany i będą do niej ciągle gadać żeby nie straciła przytomność, jeśli obrażenia są niewielkie to nawet odprowadzą ją do domu. Indonezyjczycy są bardzo honorowi i pomocni.

26. Bardzo częsty jest widok całych rodzin na jednym skuterze – dwoje dorosłych i dwoje, troje a nawet czworo dzieci to nie problem! Również bardzo popularne jest montowanie małych wózków na skuterach i sprzedawanie z nich jedzenia.

27. Nie ma takiej rzeczy jakiej Indonezyjczyk nie byłby w stanie przewieźć skuterem – skrzynki z warzywami, worki z ryżem, butle gazowe, dwumetrowe rury, dywany, meble, pralki, lodówki, materiały budowlane. Prawdziwe mistrzostwo to gość na skuterze, mały dzieciak z tyłu, w ustach papieros, prowadzi jedną ręką, bo w drugiej trzyma telefon, a między kolanami ściska butle propan-butanu.

28. Dzieci są od małego przyzwyczajone do jazdy skuterem, już 2-3 latek bez problemu jest w stanie samodzielnie utrzymać się na siedzeniu gdy jedzie z rodzicem, a w wieku 10 lat wielu dzieciaków samodzielnie jeździ skuterami chociaż nie dosięgają nogami do ziemi i na światłach muszą schodzić ze skutera i go trzymać. Oczywiście nie jest to legalne ale kto by się przejmował.

29. Najgorszy okres do jazdy skuterem to pora deszczowa. Z jednej strony bardzo silne wiatry osiągające nawet 60 km/h które są w stanie przewrócić lub zepchnąć z drogi jadący jednoślad, z drugiej strony lokalne podtopienia dróg przez które łatwo można zalać silnik. Ile to razy musiałem szukać objazdów, wtedy przydaje się znajomość “jalan tikus” - szczurzych dróg, którymi można objechać zalane miejsca. Pisałem o tych drogach ostatnio:
https://www.wykop.pl/wpis/35260865/azja-indonezja-drogi-ciekawostki-sennajawie-jalan-/

30. W tym kraju obowiązuje jedna zasada której należy się BEZWZGLĘDNIE trzymać – zasada „kto większy ten pierwszy”. Zawsze pierwszeństwo mają najpierw ciężarówki i autobusy, potem duże samochody osobowe, małe samochody osobowe, a dopiero potem skutery i motocykle. Na końcu jadą rowery, wózki z jedzeniem i piesi. Widząc duży pojazd lepiej się zatrzymać i go przepuścić, nie ma znaczenia kto teoretycznie ma pierwszeństwo. 3/4 ciężarówek w Indonezji jest przeładowana, ma niesprawne hamulce i łyse opony, gdy jedzie się obok takiego kolosa skuterem to serce podchodzi do gardła. pokaż całość

źródło: scontent.fcgk9-2.fna.fbcdn.net

#azja #indonezja #drogi #ciekawostki #sennajawie

Jalan tikus - dosłownie "szczurza droga" - jest to specyficzny rodzaj dróg występujących w Dżakarcie charakteryzujących się tym, że są tak wąskie, że mieszczą się w nich jedynie skutery. Widywałem miejsca tak wąskie, że musiałem składać lusterka w skuterze i trzymać kolana pod brodą, bo droga miała może z pół metra szerokości.
Takie uliczki są wykorzystywane przez miejscowych do omijania korków, jako objazdy w trakcie robót na głównych drogach, do unikania policyjnych kontroli albo zwyczajnie jako skrót w drodze do domu, szkoły lub pracy.
O ile w ciągu dnia te miejsca są bezpieczne, można tam zobaczyć wiele samotnie spacerujących kobiet, to po godzinie 22 unikam takich dziur, bo można tam stracić portfel. Można też wpaść w wyrwę w jezdni lub najechać na jakiś kamień, bo "szczurze drogi" nie są oczywiście w żaden sposób oświetlone.
W okolicach Dżakarty takich miejsc są tysiące. Potrafią ciągnąć się kilometrami i tworzyć skomplikowane labirynty pełne ślepych zaułków. Wiele z tych uliczek nie jest nawet formanie drogami, bo nie mają nadanej nazwy, nie istnieją na żadnych mapach ani nawet w Google Maps. Włączając GPS w takim miejscu można się zdziwić gdy na ekranie telefonu pokaże się zielona plama. Żeby się nimi poruszać trzeba naprawdę dobrze znać miasto, bo w razie zgubienia się gps jest bezużyteczny i pozostaje mozole kręcenie się wokół na ślepo, zanim po godzinie człowiek fartem dojedzie do jakiejś głównej drogi. pokaż całość

źródło: scontent.fcgk8-2.fna.fbcdn.net

#azja #indonezja #ciekawostki #historia #sennajawie

Uwielbiam odkrywać takie niepozorne, historyczne miejsca.

Jakiś czas temu spacerując z kumplem po parku w mieście Bogor zauważyłem tabliczkę z informacją "makam Belanda" co znaczy "Holenderski cmentarz". Podążając za tabliczką rzeczywiście trafiliśmy na mały cmentarz w środku bambusowego gaju.

Znajdują się tu 42 groby należące do Holendrów (Indonezja to dawna kolonia Holenderska), niektóre są małe i składają się jedynie z kamiennej tablicy leżącej na ziemi, inne są duże, marmurowe i z tablicami w języku Holenderskim. Nagrobki są zachowane w bardzo dobrym stanie, wszystkie tablice z nazwiskami są nadal czytelne.
Najstarszy nagrobek jest z 1784 roku i należy do Cornelisa Potmansa - miejscowego aptekarza. Ostatni pogrzeb odbył się tu w 1994, wtedy to zmarł André Kostermans, botanik i jeden z opiekunów parku miejskiego w Bogor na którego terenie znajduje się cmentarz. Opiekun ten pochodził z Holandii ale większość życia spędził w Indonezji, zmienił nawet obywatelstwo na Indonezyjskie i zgodnie z jego testamentem pochowano go tutaj. Oprócz nich można też znaleźć nagrobki kilku gubernatorów Holenderskich Indii Wschodnich, Holenderskich oficerów i naukowców, a nawet grób Elisabeth Charlotte Vincent, która była żoną Ministra Finansów Holandii Jacoba Rochussena. Pełnił on swoje stanowisko w rządzie w latach 1840 - 1843.

Takie miejsca są dla mnie ciekawe, bo czym innym jest czytanie o Europejskich koloniach w podręcznikach i książkach, a czym innym jest sytuacja gdy będąc ponad 10 tysięcy kilometrów od Europy przypadkiem trafi się na cmentarz z XIX wiecznymi grobami Europejczyków. Dopiero wtedy można dosłownie dotknąć tej kolonialnej historii. pokaż całość

źródło: scontent.fcgk9-1.fna.fbcdn.net

#azja #indonezja #jedzzwykopem #sennajawie

Kolang kaling (palm fruit) - nietypowa, słodka przekąska z Indonezji.
Składa się z jadalnych nasion palmy podawanych w syropie z cukru palmowego. Otrzymuje się je z kokosów palmy zwanej "arenga", kokosy są najpierw palone, potem rozłupywane, a wyciągnięte z nich nasiona gotuje się przez kilkanaście godzin co sprawia, że nasiona stają się miękkie i galaretowate. Smakuje to jak owocowe żelki, jest naprawdę smaczne i orzeźwiające ale POTWORNIE słodkie. Według opakowania deser zawiera 25g cukru na 100g produktu.
Ja nie dałem rady zjeść więcej niż 4 sztuk na raz bez popicia wodą, bo aż mnie mdliło. Jeśli mieliście okazję pić sok z trzciny cukrowej to kolang kaling przebija ten sok 10x pod względem słodkości. Ale mimo to polecam!
Zapłaciłem za to 12 tysięcy rupi (2.99 zł) za opakowanie. pokaż całość

źródło: IMG_20180907_103143.jpg

#nosaczsundajski #ciekawostki #geografia #historia #wietnam #indonezja #malezja #tajlandia
Czyli nosacz sundajski zawdzięcza swoją nazwe obszarowi " Sundaland" który istniał przez 2,6 miliona lat temu, gdy poziom mórz był niższy, i został zalany ok 18.000 lat temu. pokaż całość

źródło: physiography-sunda-shelf.jpg

#indonezja #azja #sennajawie

W Indonezji zaczęło się coś, co miejscowi nazywają "pancaroba". Jest to trwający 2 miesiące okres przejściowy między porą suchą, a porą deszczową. Pancaroba w Indonezji zawsze pojawia się dwa razy - w okolicach marca/kwietnia i września/października.

W okresie pancaroby niebo przybiera ciemno-szary kolor, a pełne zachmurzenie utrzymuje się 24h na dobę, odczuwalny jest też spadek temperatury. Aktualnie w nocy w Dżakarcie jest 25 *C, w dzień koło 28-30 *C ale są miasta np. Bandung lub Garut gdzie temperatury w nocy spadają do zaledwie 17 *C, a mówimy tu o tropikalnym, równikowym kraju!
Zachmurzeniu i ochłodzeniu towarzyszą sporadyczne ale bardzo intensywne tropikalne burze z piorunami oraz silne, monsunowe wiatry. Mogą one łamać drzewa, przewracać słupy wysokiego napięcia a nawet zrywać dachy domów. Jeżdżenie jednośladem przy takiej pogodzie jest naprawdę straszne, skuter nieustannie buja się na boki niczym żaglówka na falach, a mocniejsze podmuchy są w stanie nawet przesunąć jadący skuter więc nieustannie trzeba korygować tor jazdy żeby nie zjechać do rowu. Nie wspominając o tumanach kurzu, pyłu i liści wzbijanych w powietrze przez wiatr.

Pancaroba to w Indonezji okres największej zachorowalności na przeziębienia i grypę. Możecie się śmiać widząc w telewizji Azjatów którzy chodzą w grubych kurtkach ale gdy temperatura nagle obniża się z 40 *C do 25 *C to jest to naprawdę duży spadek i rzeczywiście odczuwa się przeszywający chłód mimo, że nadal jest 25 *C czyli tyle, przy ilu ludzie w Polsce się opalają.

Jest to też okres kiedy zaczyna się wylęgać wszelkie robactwo. O ile w porze suchej nie ma zbyt wielu owadów, tak teraz jest ich masa, a najgorsze są komary. Indonezyjskie komary są jakieś nienormalne, wyobraźcie sobie, że w ciągu dnia wlatują do domów i składają jaja w ubraniach, pościeli i ręcznikach. Potem człowiek chce wziąć czyste ubrania, otwiera szafę, a tam 50 komarów na każdej półce. Najgorsze są biało-czarne "komary tygrysie" które przenoszą malarię. Równie upierdliwe są tutejsze mrówki, które dosłownie wygryzają dziury w tynku i budują mrowiska w ścianach oraz ćmy wielkości mojego kciuka, na szczęście nie ma much. Jedyny sposób żeby z tym walczyć to spreje na owady i codzienne pryskanie całego domu. Tutejsze domy nie są zbyt "szczelne" - normalnym są szczeliny między ścianą a futrynami lub między ścianą a dachem, w domu który wynajmuje na strychu nie ma w ogóle okna tylko metalowa krata. Skoro nie ma zimy, to po co się starać przy budowie, lokalsom wystarczy, że deszcz na głowę nie pada (chociaż i z tym bywa różnie). W trakcie pancaroby oraz w trakcie pory deszczowej takie budownictwo sprzyja integracji z lokalną fauną, wszelkie robaczki i jaszczurki chętnie korzystają z okazji penetrowania domów poprzez pozostawione przez majstrów szczelny.
Uroki mieszkania w tropikalnym kraju. pokaż całość

źródło: IMG_20180901_172044.jpg

#azja #indonezja #jedzzwykopem #sennajawie

Sate padang - danie "must try" dla każdego kto przyjeżdża do Indonezji.

Sate to ogólna nazywa na grillowane szaszłyki, potrawa ta jest dostępna w wielu odmianach w krajach Azji Południowo - Wschodniej, ale bezsprzecznie najlepsze sate to "sate padang" z Indonezji. Jego nazwa pochodzi od miasta Padang na Sumatrze gdzie stworzono recepturę przekazywaną ustnie z pokolenia na pokolenie.
Prawdziwe, Indonezyjskie sate padang wykonywane jest z krowich ozorów, pokrojone mięso gotuje się dwa razy, a następnie marynuje w mieszance aż 19 (!) różnych przypraw i ziół. Tak przygotowane ozory nabija się na patyczki od szaszłyków i grilluje na węglu drzewnym z dodatkiem suchych, pokruszonych skorup kokosów.
Szaszłyki podawane są z ryżem lontong i pikantnym sosem sambal gotowanym na bazie orzeszków ziemnych, a całości jest posypywana prażoną cebulką.

Sate padang sprzedawane jest zawsze wieczorami, codziennie po 18 wzdłuż Indonezyjskich ulic rozchodzi się aromatyczny dym z dziesiątek małych grilli. Mięso jest niesamowicie delikatnie i dosłownie rozpuszcza się w ustach, nie trzeba nawet tego gryźć, a ryż i pikantny sos są świetnymi dodatkami.
Cena zależy od miasta, w Dżakarcie za porcję 10 szaszłyków z sosem i ryżem trzeba zapłacić od 15 do 18 tysięcy rupi (między 3.80 a 4.50 zł).

Najdroższym sate padang jakie jadłem w życiu było to w indonezyjskiej restauracji w Nowym Jorku. Za kilka szaszłyków zapłaciłem 23$ czyli ponad 80 zł. Moja miłości do indonezyjskiej kuchni wygrała wtedy ze zdrowym rozsądkiem ( ͡° ͜ʖ ͡°) Niestety te amerykańskie sate nie były nawet w połowie tak dobre jak oryginał przygotowywany na Dżakarckiej ulicy.

Na zdjęciach sate padang z USA vs. sate padang z Indonezji pokaż całość

źródło: scontent.fcgk8-1.fna.fbcdn.net

Park Narodowy Komodo, Indonezja.

Autor: Brayden Hall.

#earthporn #indonezja #fotografia

źródło: Dlxisn5U4AEPSgR.jpg

Czlowień jedzie na drugi koniec świata odpocząć od rodaków, a tam info, że niedługo już będą tam na stałe ( ͡°( ͡° ͜ʖ( ͡° ͜ʖ ͡°)ʖ ͡°) ͡°)

pokaż spoiler #nosaczsundajski #chwalesie #pokazmorde #bali #indonezja #azja #podroze #podrozujzwykopem
pokaż całość

źródło: embed.jpg

Dużo mówi się o zbrodniach reżimów powołujących się na #komunizm. Ale co ze zbrodniami popełnionymi w imię antykomunizmu? Polecam gorąco przeczytać ten artykuł o przemilczanej zbrodni w Indonezji by uzupełnić wiedzę na temat, o którym świat milczał.

...odbyła się polska premiera filmu dokumentalnego „Scena zbrodni” autorstwa Joshuy Oppenheimera. Jest to dokument o jednej z największych zbrodni XX wieku – wymordowaniu około 2 milionów komunistów podczas przewrotu w Indonezji. Po jego światowej premierze, pierwszy raz po pół wieku milczenia, rozpoczęła się poważna debata na temat odpowiedzialności za to ludobójstwo.

Widzimy Indonezję w 1965–66 roku, w latach zamachu stanu. To był czas, kiedy nie było żadnych publicznych egzekucji. Nie chciano świadków. Mordowano całe wsie, wywożono ludzi w nieznane miejsca i dopiero tam ich zabijano. Chodziło o to, żeby nikt nie wiedział, co się stało – czy ktoś się do czegoś przyznał w czasie tortur, czy doniósł na kogoś, czy w ogóle przeżył. Ofiarom obcinano głowy, ręce, nogi i porzucano zwłoki w lasach lub wrzucano do rzek. Później w złowionych rybach okoliczni mieszkańcy znajdowali ludzkie szczątki.

W tym przypadku zabrakło wsparcia i głosu opinii międzynarodowej. Wszyscy krzyczeli o ludobójstwie Czerwonych Khmerów w Kambodży, powołano międzynarodowy trybunał do rozliczenia tych zbrodni. A czy ktokolwiek chociaż słyszał o tym, co dziesięć lat wcześniej wydarzyło się w Indonezji? Czy którekolwiek mocarstwo próbowało interweniować? A pisano o tym wówczas, pojawiały się notatki prasowe. I nic. Świat zapomniał. Na lekcjach historii w liceum pojawia się chyba wzmianka o Kambodży, co i tak jest już ogromnym osiągnięciem, bo polska edukacja na poziomie szkolnym nie uwzględnia istnienia większej części świata i jej historii. O Indonezji natomiast cisza.

Mordowano wszystkich, którzy mieli coś wspólnego z komunizmem, bez wyjątków?

Poza eksterminacją, stworzono również obozy koncentracyjne. Setki tysięcy ludzi, którzy uniknęli czystek, zesłanych zostało do obozu na wyspie Buru, w zachodniej części Moluków. Pośród nich były również dzieci w wieku przedszkolnym, wzięte w zastępstwie osób, które ukryły się przed pogromem. Zresztą w tych obozach również zginęło później wielu więźniów, ci zaś, którym udało się w nich przeżyć trzynaście lat, zostali w 1979 roku zwolnieni.

#antykapitalizm #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #indonezja #historia #gruparatowaniapoziomu #film #zbrodnia #swiat pokaż całość

#azja #indonezja #budownictwo #sennajawie

Indonezyjczycy są mistrzami w budowaniu chodników xD

źródło: scontent.fcgk9-2.fna.fbcdn.net

#azja #indonezja #sport #lekkoatletyka #asiangames #kibicujzwykopem #sennajawie <--- mój tag o życiu w Indonezji

DO BOJU CZERWONO – BIALI!

Aktualnie w Indonezji odbywa się Asian Games czyli Igrzyska Azjatyckie. Jest to rodzaj olimpiady w której biorą udział tylko kraje Azji. Pierwsze takie igrzyska odbyły się w 1951 roku w Indiach. W tym roku po raz pierwszy w historii imprezy zorganizowane zostały w dwóch miastach - stolicy Indonezji - Dżakarcie i mieście Palembang na Sumatrze. Poprzednio Dżakarta była organizatorem zawodów w 1962 roku. Na tegoroczne igrzyska do Indonezji przyjechało ponad 11 tysięcy zawodników z 45 krajów - od Arabii Saudyjskiej po Japonię. Ciekawe, że zawodnicy z Korei Północnej i Południowej w kilku dyscyplinach startują wspólnie pod jedną flagą. Wszyscy sportowcy będą konkurować w 40 dyscyplinach, w tym w e-sporcie. Pojawił się nawet Polski akcent w postaci Pana Macieja Skorży będącego selekcjonerem piłkarskiej reprezentacji Emiratów Arabskich do lat 23.

Nie jestem jakimś wielkim fanem sportu, a już szczególnie lekkoatletyki ale biorąc pod uwagę, że nie co dzień trafia się okazja zobaczenia olimpiady na żywo to wybrałem się na stadion Gelora Bung Karno w Dżakarcie. Jest to największy obiekt sportowy w Indonezji mogący pomieścić 76 tysięcy widzów, chociaż jego rekord to 150 tysięcy osób w 1985 roku w trakcie lokalnych rozgrywek piłki nożnej. To tutaj zorganizowano otwarcie tegorocznego Asian Games z udziałem prezydenta Indonezji, tutaj też odbędzie się uroczyste zamknięcie imprezy. Na tym stadionie parę dni temu uruchomiono pierwszy w Indonezji nadajnik sieci 5G (na razie tylko eksperymentalne i nie jest ona jeszcze dostępna dla zwykłych użytkowników), miały być również autonomiczne autobusy dla kibiców, może przyszedłem w złym czasie bo ich nie widziałem.
Już od paru tygodni cała Dżakarta była udekorowana setkami plakatów, banerów i graffiti, w pobliżu stadionów gorączkowo wymieniano chodniki i asfalt na drogach, uruchomiono dodatkowe połączenia komunikacji miejskiej i zmieniono organizację ruchu w całym mieście.
Praktycznie we wszystkich sklepach, restauracjach i barach stoją małe telewizorki i wszyscy Indonezyjscy z zapartym tchem oglądają turnieje, największe emocje budzi... badminton, bo Indonezja jest vice mistrzem świata w badmintonie, w kraju panuje prawdziwa badmintomania. Takich wybuchów radości na ulicach nie widziałem od czasów kiedy Małysz skończył karierę.

ZAWODY:
Bilety kosztowały jedynie 100 tysięcy rupi (25 zł) od osoby, można je było nabyć „od ręki” przez internet, bilet z kodem przyszedł na e-mail.
Zupełną porażką był brak parkingów dla jednośladów, pod stadion wpuszczano tylko samochody. W bezpośrednim sąsiedztwie stadionu są cztery luksusowe hotele, każdy z własnym parkingiem podziemnym ale tam też wprowadzono zakaz parkowania motorami i skuterami. Ostatecznie musiałem zaparkować w centrum handlowym 2.5 kilometra od stadionu i przesiąść się do ubera, przy okazji nakłamałem ochronie że przyjechałem na zakupy, a nie na olimpiadę, bo tam też nie chcieli wpuszczać skuterów. Biorąc pod uwagę, że Dżakarta jest liczącą 10 milionów obywateli Azjatycką metropolią, z czego 98% mieszkańców posiada jakiś jednoślad i jest to podstawowy środek transportu w mieście, to nie zorganizowane żadnego parkingu dla motocykli lub skuterów to zupełny debilizm lub złośliwa premedytacja.

Potem na szczęście było tylko lepiej. Mimo tłumów wejście do strefy kibica i na sam stadion przebiegało szybko i sprawnie. Przed wejściem do strefy kibica było trzeba przejść przez bramki z wykrywaczami metalu. W strefie były jakieś koncerty Indonezyjskiego rapu, telebimy oraz mnóstwo budek z lokalnymi jedzeniem, bo Indonezyjczycy uwielbiają jeść przy każdej okazji.

Na stadionie jednocześnie odbywały się zawody w skoku w dal, pchnięciu kulą, rzucie oszczepem i biegach więc momentami nie wiedziałem w którą stronę patrzeć.
Największe wrażenie zrobiła na mnie panującą na stadionie atmosfera. Czym innym jest oglądanie lekkoatletyki w telewizji, a czym innym oglądanie jej na żywo w gronie kilkunastu tysięcy krzyczących i wiwatujących ludzi. Nie było tam podziału według narodowości więc na jednej trybunie siedzieli kibice z Indonezji, Chin, Indii, Japonii, Korei, Malezji, Filipin, widziałem także osoby ze Sri Lanki. Największy doping był w trakcie biegów gdy kibice z różnych krajów wyciągali swoje flagi i każdy krzyczał nazwisko zawodnika ze swojego państwa. Sami zawodnicy też machali rękami i krzyczeli w stronę trybun co tylko zwiększało emocje wśród kibiców. Wszytko w atmosferze pełnej kultury, nie widziałem żadnych kłótni ani ekscesów mimo takiej mieszanki różnych narodowości w jednym miejscu. Jak napisałem – nie jestem fanem lekkoatletyki ale atmosfera tak mi się udzieliła, że sam w końcu zacząłem krzyczeć i kibicować Indonezyjskim sportowcom.

Po tych zawodach Indonezja zajmuje czwarte miejsce w medalowej klasyfikacji generalnej, wyprzedziły ją Chiny, Japonia i Korea Południowa, tuż za Indonezją jest Iran, Chiński Tajpej (pod taką nazwą startuje Tajwan) i niespodzianka – Korea Północna. Dla Indonezji to historyczny wynik, zazwyczaj kończyła Asian Games w okolicach 10 miejsca. pokaż całość

źródło: scontent.fcgk8-1.fna.fbcdn.net

Pilne!!
Trójce polskich absolwentów udało nam się zrobić to, czego oficjalna indonezyjska rządowa pomoc nie potrafiła zrobić przez kilka tygodni!

Trójka wrocławskich absolwentów podróżujących autostopem dookoła świata znalazła się w Indonezji na wyspie Lombok - wyspie którą dwukrotnie w tym miesiącu nawiedziło trzęsienie ziemi zabijając 436 osób, niszcząc kilka tysięcy domów i pozbawiając ponad 150 tysięcy osób dachu nad głową. Co więcej podczas ich wizyty pojawiły się wstrząsy. Co zrobili?

Napisali post na facebooku:
250 zł - dokładnie tyle pieniędzy potrzeba, aby zakupić ilość ryżu (głównego składnika każdego dania w Indonezji), która wystarczy na ugotowanie obiadu dla... 1000 osób!

i zrobili zbiórkę wśród swoich znajomych...

Co zrobili znajomi?
[ Napiszemy więc w liczbach:

- czas trwania zbiórki: 4 dni ⌛
- liczba udostępnień posta o zbiórce: 107
- liczba przelewów: 76 ❤
- zebrana suma: 7680 zł , co w przeliczeniu na lokalną walutę daje 30 000 000 indonezyjskich rupii!

Jest to kwota oszałamiająca, szczególnie jak na tutejsze warunki! ](https://www.facebook.com/AutostopemDookolaSwiata/photos/a.564612803691264/1239641176188420/?type=3&theater)

#autostopemdookolaswiata #podroze #wiadomosci #tvn @tvn24news #pomocy #trzesienieziemi #indonezja #polska #swiat #wroclaw #dobrykontent #facebook @polskieradio pokaż całość

#azja #indonezja #jedzenie #sennajawie

Prawdziwy indonezyjski fastfood - zupki z proszku (tutaj znane jako "mie")
Indonezyjczycy uwielbiają gotowe zupki, można je nabyć w "warungach" zlokalizowanych w pobliżu dworców, lotnisk, ruchliwych skrzyżowań, parków, muzeów, plaż i atrakcji turystycznych. Oferuje je też wiele bufetów w biurowcach, urzędach, szkołach i uczelniach. Każdy warung i bufet ma przynajmniej kilkanaście rodzajów zupek by każdy mógł nabyć swoją ulubioną, a na miejscu zupka zalewana jest wrzątkiem. Niektóre warungi oferują nawet dodatki do zupy w postaci smażonego jajka, szczypiorku, sosów, przypraw i chili.
Jeden kubek kosztuje 3 tysiące rupi (80 groszy) więc jest tanim sposobem na codzienny, szybki, ciepły obiad w pracy lub szkole, niestety Indonezyjczycy nie specjalnie przejmują się zdrowiem i jakością tego co jedzą, bo karmią tym nawet małe dzieci, wiedza o zdrowym odżywianiu jest tutaj bardzo mała. pokaż całość

źródło: scontent.fcgk9-1.fna.fbcdn.net

#azja #indonezja #podroze #jawa #sennajawie

Wulkan Merabu, Jawa Środkowa, wysokość 3145 m.n.p.m
To jest właśnie piękno Indonezji. Gdzie indziej znajdziecie międzymiastową trasę biegnącą u podnóża wulkanu?

Zdjęcie wykonał mój przyjaciel, Polak mieszkający w Indonezji (zdjęcie wrzucam za jego zgodą). Zdecydował się on pokonać trasę z miasta Surabaya do Dżakarty i z powrotem (łącznie ponad 1400 kilometrów)... skuterem. Nie motorem, nie samochodem ale zwykłym skuterem. Droga zajęła mu 15 godzin w jedną stronę z przerwami na tankowanie i krótki sen, a to zdjęcie to zapis jego podróży. Tak trzeba żyć! pokaż całość

źródło: IMG-20180817-WA0001 (1).jpg

#azja #indonezja #ciekawostki #coolstory #sennajawie

W dalekiej Azji społeczeństwo wygląda inaczej niż społeczeństwo w Europie. Tutaj w relacjach sąsiedzkich ludzie są dużo bardziej z zżyci, każdy każdego zna, każdy o każdym wszystkie wie i ciężko tu być introwertykiem indywidualistą. Ja mieszkam w mieście, nie na wsi a i tak przy każdej okazji jak narodziny dziecka, ślub czy pogrzeb schodzi się cała okolica, czasami to może być nawet kilkaset osób, w wielu meczetach jak i kościach co tydzień odbywają się specjalne spotkania na których ludzie się modlą, jedzą i dyskutują. Normalnym jest też cała masa lokalnych akcji integracyjnych – wspólne patrolowanie ulic w nocy, festyny rodzinne, grupowe sprzątanie ulic, sadzenie drzewek, wykłady w świątyniach czy spotkania z lokalnymi politykami. Najlepsze, że uczestnictwo w tym jest obowiązkowe!
Za nieprzyjście można się narazić na ostracyzm i wykluczenie ze społeczności, kary finansowe (np. w przypadku odmowy patrolowania ulic) ale najgorszy jest gniew lokalnych urzędników, którzy potem mogą się mścić poprzez utrudnienie zdobycia różnych zaświadczeń i dokumentów.

Ja dwie ostatnie lokalne imprezy – czyszczenie ulic i jakiś wiec polityczny olałem. Wczoraj odbyło się spotkanie lokalnej społeczności na którym dyskutowano o bieżących sprawach osiedla. Od paru dni tutejszy urzędas wydzwaniał do mojej żony i osobiście przychodził do mojego domu żeby upewnić się, że przyjdę. Przez 3 godziny lokalsi dyskutowali o tak fascynujących zagadnieniach jak rozliczenie pieniędzy z datków na lokalny meczet, sprzątanie cmentarza, remont drogi i wysokość zasiłku pogrzebowego. Oczywiście pojawianie się tam białego Europejczyka też wzbudziło nie lada sensację, wiele osób komplementowało mój nos. Dobrze, że chociaż jedzenie było za darmo hehe. Zdziwiłem się, że dali grillowanego kurczaka i jakieś ryby, na bogato, bo zazwyczaj na takich spotkaniach jest tylko suchy ryż z gotowanymi warzywami i pikantnym sosem sambal.

Dziś na wszystkich osiedlach w stolicy odbywają się koncerty z okazji Święta Niepodległości Indonezji. Dzieci z okolicznych szkół będą prezentować swoje tańce, będą zespoły grające “dangdut” - coś co ja nazywam Indonezyjskim discopolo (wesołe piosenki o miłości pod skoczną melodię będącą kombinacją muzyki Arabskiej, Hinduskiej i Chińskiej), Ja na te koncerty nie chodzę odkąd 3 lata temu lokalsi wepchnęli mnie na scenę. Dla nich widok tańczącego białasa to była świetna rozrywka, ja zaliczyłem największą żenadę życia, do dziś nie mogę tego rozchodzić.
Między koncertami odbywają się zabawy pokroju wyścigów w workach, biegów z łyżką i jajkiem i gry w gorące krzesła za które można wygrać prawdziwe pieniądze, a większość uczestników to dorośli ludzie. A już jutro z rana – osiedlowa joga - całe osiedle schodzi się o 6 rano, rozkłada maty na ulicy i wszyscy będą ćwiczyć!
Od znajomego Polaka mieszkającego niedaleko miasta Surabaya, 600 km od Dżakarty, wiem, że w tamtym regionie ludzie maszerują z portretami prezydenta i wiceprezydenta przy każdym święcie niepodległości, a mój przyjaciel został na taki pochód zaproszony.

Ciekawe, że od momentu otrzymania karty stałego pobytu w Indonezji, ludzie tutaj traktują mnie „jak swojego”. Nie ma znaczenia, że jestem białym obcokrajowcem bez praw wyborczych, według nich skoro tu mieszkam to mam robić to co oni czyli uczestniczyć we wszystkich tych zabawach, imprezach, pochodach i lokalnych wyborach.

Poniżej parę zdjęć z wczorajszego, osiedlowego spotkania. Gość z mikrofonem na zdjęciu po prawej to lokalny urzędnik i organizator całej imprezy. pokaż całość

źródło: spotkanie.jpg

#azja #indonezja #nosyboners #sennajawie

Za każdym razem śmieszy mnie gdy Indonezyjczycy przy okazji różnych spotkań komplementują mój... nos.

Przeciętny Indonezyjczyk umie odróżnić 3 rodzaje nosów - "mancung" czyli typowy, europejski, spiczasty nos, "hidung" czyli mniejszy nos z lekkim wgłębieniem na środku (najpopularniejszy wśród Indonezyjczyków) i "pesek" czyli zupełnie płaski nos ala prosiak, u niektórych Indonezyjczyków i Chińczyków niemal nie występuje przegroda nosowa i ta część twarzy między oczami jest prawie płaska. To jest właśnie pesek.
Oczywiście każdy Indonezyjczyk chciałby posiadać mancung, bo to powód do dumy, podczas gdy urodzenie się z nosem typu pesek skazuje człowieka na bycie wyśmiewanym do końca życia. Samo nazywanie kogoś "pesek" w Indonezji jest obelgą. Czym większy nos tym lepiej! Istnieje lokalny przesąd, że gdy biały człowiek dotknie brzucha ciężarnej kobiety to dziecko urodzi się z dużym nosem. Serio ( ͡° ͜ʖ ͡°)
Nawet gdy pokazuję znajomym Indonezyjczykom zdjęcia mojej rodziny i przyjaciół z Polski to często pierwszą rzeczą na jaką zwracają uwagę jest nos. Nie oczy, nie włosy, nie kolor skóry ale nos. Zanim nie przyjechałem do Indonezji nie wiedziałem, że są ludzie przywiązujący taką wagę do kształtu nosa i że może on wpłynąć na życiowy sukces lub porażkę. Teraz z dumą patrzę w lustro wiedząc jakim pożądaniem cieszy się tu mój biały nochal. pokaż całość

źródło: scontent.fcgk8-1.fna.fbcdn.net

#azja #indonezja #sennajawie

Jest taki okres w Indonezji gdy co chwilę zza okna dobiega donośne nawoływanie "TIANG, BANDERA. TIANG BANDERA" (chorągwie, flagi). Oznacza to, że zbliża się święto niepodległości.

Wypada ono zawsze 17 sierpnia, jest świętem państwowym i dniem wolnym od pracy. Zawsze już 2 - 3 tygodnie wcześniej na ulice wychodzą uliczni sprzedawcy flag, chorągiewek i innych gadżetów, a ulice zapełniają się czerwono-białymi dekoracjami. Jedna, duża flaga w ulicznym wózku kosztuje 40 tysięcy rupi (ok. 10 zł), za dodatkowe 2 złote sympatyczny Pan dorzuca jeszcze bambusową, dwu metrową tyczkę oraz pomoże w ustawieniu flagi przed domem.

Indonezja uzyskała niepodległość 17 sierpnia 1945 roku gdy równo o godzinie 10.00 Sukarno odczytał w Dżakarcie deklarację niepodległości, a już następnego dnia został mianowany pierwszym prezydentem. Ludzie zgromadzeni na ulicach miasta zaczęli wykrzykiwać "merdeka, merdeka", co w języku Indonezyjskim i Malezyjskim oznacza "wolność". Do dziś jedna z centralnych ulic w Dżakarcie nazywa się "jalan Merdeka" (ulica Wolności). Indonezyjczycy szczycą się, że byli pierwszym krajem Azji Południowo-Wschodniej który uzyskał niepodległość. Dla porównania - Filipiny uzyskały niepodległość w 1946, Malezja w 1957, a Singapur w 1963. pokaż całość

źródło: IMG_20180810_154457.jpg

Jako, że byłem w zeszły weekend w Malace to dzisiaj napiszę parę słów o ludności i kulturze Peranakan, bo moim zdaniem jest to bardzo ciekawy temat i warto się nim zainteresować podróżując do południowej Azji.

Nazwa Peranakan znaczy 'potomkowie'. Są to właśnie potomkowie Chińczyków, którzy dotarli i osiedlili się na Półwyspie Malajskim i w Indonezji. Inna nazwa - jaką sama ludność Peranakan często używa - to Baba Nyonya. Baba to grzecznościowe określenie mężczyzny, Nyonya (czyt. nionia) - kobiety.

Taka migracja z Chin (głównie południowych - z prowincji Guantong i Fujian) trwała właściwie od od X wieku, ale jej szczyt przypada na XV-XVII wiek. Wśród migrantów byli często kupcy i inni przedsiebiorcy robiący interesy w tych rejonach. Ale przenosili się także mniej zamożni ludzie. W większości byli to mężczyźni, którzy na miejscu brali śluby z miejscowymi kobietami - Malajkami. Jeszcze innym określeniem jest Chińczycy znad Cieśnin - Straits (born) Chinese. Powodem jest to, że ludzie ci osiedlali się głównie od strony cieśnin, czyli na zachodnimi południowym brzegu półwyspu Malajskiego, czyli w dzisiejszej zachodniej Malezji, w okolicach Singapuru oraz w północnej Sumatrze i Jawie.

Takie chińsko-malajsko związki sprawiały, że te 2 ciekawe kultury mieszały się. I tak - mimo, że na miejscu panował islam to religią Peranakan były zwykle wierzenia chińskie - taoizm, konfucjanim i buddyzm, a poźniej także, w czasach obecności Portugalczyków, także religia katolicka. Język był albo malajski albo był mieszanką Hokkien (jednego z dialektów południowych Chin) i malajskiego. Zgaduję, że wynikało to z tego, że mężczyznom, którzy i tak tam często robili interesy, łatwiej było się nauczyć stosunkowo łatwego malajskiego, niż kobietom stosunkowo trudnego chińskiego.

Jeśli chodzi o jedzenie to nastąpiło połączenie. Typowa tzw Kuchnia Nyonya to często chińskie potrawy przyrządzane z malajskimi przyprawami i sosami, zwykle bez wieprzowiny. Kuchnia ta wydaje się trochę zdrowsza od dość tłustej kuchni malajskiej. Popularnym daniem tej kuchni jest np laksa - zupa w kilku wariantach dostępna w Malezji i Singapurze.

Peranakan mają swoją architekturę i stroje. Mieszkania były urządzane na wzór chiński (feng shui), jednak dostosowane do tropikalnego klimatu panującego na południu Azji. Oczywiście wielkość i wygląd domy bardzo zależał od zamożności rodziny.

Stroje, zwłaszcza kobiet, są bardzo ładne i kolorowe. Dominują motywy kwiatów. Buty też są dość specyficzne - tradycyjnie są to klapki ozdabiana kolorowymi koralikami, ułożonymi w motywy kwiatowe. Nyonya mają też swoją wersję kebaji - eleganckiego ubioru pochodzącego z Indonezji, często kojarzonego z Islamem.

W końcu Peranakan mają wiele różnych tradycji i zwyczajów, związanych np. z zaślubinami, narodzinami i śmiercią.

Obecnie ludność tego pochodzenia szacuje się na 8 milionów ludzi, zamieszkujących głównie Malezję, Singapur, Indonezję i w mniejszym stopniu Tajlandię. Sam poznałem kilka takich osób. Często są wśród nich ludzie wyglądem przypominający Chińczyków, jednak nie znają żadnego z chińskich języków - tak przynajmniej jednak koleżanka-Nyonya mi wyjaśniła jak łatwo da się poznać, że ktoś jest Peranakan.

Gorąco zachęcam to odwiedzenia muzeów, gdzie możecie zobaczyć jak wyglądały domy i poznać lepiej tę kulturę. Najciekawszym miejscem jakie widziałem był niewątpliwie Pinang Peranakan Mansion w Georgetown na wyspie Penang. Ciekawe muzea są także w Malacce oraz w Singapurze. Zwykle są to miejsca gdzie jest przewodnik, który opowie wam masę ciekawostek na temat życia i zwyczajów Peranakan.

Wybaczcie, ale do tego wpisu użyję zdjęć z internetu bo moim zdaniem ciekawy temat, a sam nie zrobiłem żadnych fajnych zdjęć. Opcjonalnie wrzucę może jutro zdjęcia jedzenia jakie zrobiłem ostatnio podczas wizyty w tradycyjnej restauracji Peranakan w Malace.

Zdjęcie główne pochodzi z Wikipedii. Polecam sam artykuł.

https://en.wikipedia.org/wiki/File:Wedding_portrait_of_a_Peranakan_couple.jpg

#ciekawostki #azja #malezja #singapur #indonezja #chiny #podroze #podrozujzwykopem pokaż całość

źródło: Wedding_portrait_of_a_Peranakan_couple.jpg

#azja #indonezja #coolstory #sennajawie

Wczoraj wieczorem zamówiłem Gojeka, taki lokalny, Indonezyjski odpowiednik Ubera, zamiast samochodu wybrałem opcję "motor". Tylko zapomniałem, że na tej konkretnej stacji kolejowej mogą zatrzymywać się tylko taksówki, gojeki mają zakaz.
Po chwili zadzwonił do mnie kierowca i używając mieszkanki Indonezyjskiego i łamanego angielskiego kazał mi czekać na stacji i że on po mnie przyjdzie.Tak, przyjdzie nie przyjedzie. Brzmiało to mniej więcej tak: "MISTER, MISTER, AJM SO SORRY, AJ TIDA BISA STOP DI STSIUN, WAIT ME MISTER, AJM JALAN-JALAN". Jalan-jalan znaczy "już idę".
Wyobraźcie siebie, że kierowca zaparkował 300 metrów od stacji, gdzie nie ma zakazu i przyszedł po mnie pieszo, żeby zaprowadzić mnie na parking gdzie zostawił motor, w ogóle już z daleka do mnie machał rękami krzycząc "MISTER MISTER!", na przywitanie poklepał mnie po plecach jakbyśmy byli starymi kumplami i był strasznie zadowolony, że trafił mu się obcokrajowiec.
Po drodze do domu dużo rozmawialiśmy (miksem Indonezyjskiego i Angielskiego), jak usłyszał, że jestem z Polski to już zupełnie się nakręcił, całą drogę opowiadał mi o Lewandowskim i Egy Maulanim, Indonezyjskim piłkarzu grającym w Lechi Gdańsk (u niego to brzmiało jak Gdyyynsk). Opowiadał mi, że w trakcie Mistrzostw Świata w Rosji kibicował Polsce, że lubi Polską drużynę i chciałby żeby Indonezja grała tak jak Polacy. W międzyczasie zajechaliśmy na stację benzynową, bo tu normalnym jest branie klientów gdy w baku pusto, kierowca wypalił sobie jeszcze papieroska, bo to przecież Indonezja, tu nikt nigdzie nigdy się nie śpieszy. Po dojechaniu na miejsce powiedział, że on nie chce żadnych napiwków ani nic tylko, że chciałaby selfie ze mną, bo on koniecznie chce się rodzinie pochwalić, że miał białego klienta z Europy, w dodatku z kraju Roberta Lewandowskiego. Kierowca wyjął mały grzebień z plecaka, poprawił grzywkę żeby ładnie wyglądać na zdjęciach, porobiliśmy trochę głupich min do kamery, znów poklepał mnie po plecach jak starego, dobrego kumpla i się rozeszliśmy. pokaż całość

Eh, znów korek na mieście ( ͡° ʖ̯ ͡°)

#azja #indonezja #dzakarta #sennajawie

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: IMG-20180803-WA0001.jpg

#azja #owoce #ciekawostki #jedzzwykopem #indonezja #sennajawie <--- mój tag o życiu w Indonezji

Szukałem tego specjału przez naprawę długi czas, w końcu trafiłem na to przypadkiem - na przydrożnym wózku w Dżakarcie.
Na zdjęciu są kokosy pochodzące z palmy o nazwie Siwalan, która rośnie w wielu krajach Azji Wschodniej i Południowo - Wschodniej. Z soku ich kokosów produkuje się cukier palmowy oraz alkohol, najciekawsze jednak, że w odróżnieniu od innych kokosów, te zawierają wewnątrz duże, jadalne nasiona. Nasiona dojrzałych kokosów są twarde, natomiast te z niedojrzałych - miękkie i galaretowate. W Azji właśnie te niedojrzałe nasiona są prawdziwym przysmakiem.

O ile kupienie samych, jadalnych nasion to w Indonezji nie problem, bo można je dostać pod nazwą "palm fruit" za 30 tysięcy rupi/kilogram (7.60 zł) w prawie każdym hipermarkecie, tak znalezienie całych, świeżych kokosów, tego konkretnego gatunku palmy, razem z wodą w środku to prawdziwa sztuka. Nawet moja żona, która mieszka w Indonezji całe życie widziała te kokosy pierwszy raz w życiu.

Sprzedawane jest to w typowo Indonezyjskim stylu czyli foliowy woreczek, lód, woda z kokosa i łyżka nasion. Kokosy były już wcześniej otwarte a ich woda przelana do butelek, w czerwonym termosie jest lód, a nasiona schowane w misce wewnątrz wózka. Woda nie przypomina zwykłego kokosa - smakuje tak słodki ziemniak po ugotowaniu, natomiast nasiona są miękkie i wyglądają jak białe żelki. Każde nasionko w środku jest wypełnione słodkim sokiem i pęka po przegryzieniu wypełniając usta orzeźwiającą wodą. Genialna rzecz. Jeden woreczek kosztował 15 tysięcy rupi (3.80 zł), stosunkowo drogo, bo w tej cenie można ty kupi pół litra wody z normalnego kokosa bez nasion. pokaż całość

źródło: scontent.fcgk9-2.fna.fbcdn.net

Indonezyjczyk Muhammad Zohri zdobył złoty medal, ale nie miał flagi swojego kraju więc Polacy pożyczyli polską flagę i nikt się nie zorientował.
#indonezja #ciekawostki

źródło: wykop.pl

#azja #indonezja #owoce #jedzzwykopem #sennajawie <--- mój tag o życiu w Indonezji

Ten zielony, kolaczasty potwór to sirsak - tropikalny owoc pochodzący z ameryki południowej, który w XIX wieku trafił do Azji i jest tu uprawiany. Jego nazwa pochodzi od Holenderskiego wyrazu "zuurzak" co dosłownie oznacza "kwaśna torba".
Sirsaki mają bardzo miękki, biały, włóknisty miąższ, ich smak jest słodko-kwaśny, bardzo intensywny i orzeźwiający. Ciężko go porównać do jakiegokolwiek owocu dostępnego w Polsce. W środku są duże, czarne pestki które są trujące. Zdarzyło mi się raz połknąć pestkę i nadal żyje xD
Te owoce można co prawda pokroić na małe kawałki i jeść w takiej formie ale w Indonezji najczęściej robi się z nich soki, napoje, przeciery, lody, desery oraz używa ich jako dodatków do ciast i sałatek owocowych.
Sirsaki osiągają wagę do 6kg, mój egzemplarz to mała sztuka - ważył tylko 1.6kg i kosztował 29 tysięcy rupi (7.30 zł). Po obraniu i wydłubaniu pestek w całości pójdzie do blendera razem z lodem, będzie z niego pyszny sok. Na zdjęciu może nie wygląda zbyt apetyczne ale to jeden z najlepszych owoców jakie kiedykolwiek jadłem w życiu. pokaż całość

źródło: fromapp.jpg

#azja #indonezja #jedzzwykopem #sennajawie <--- mój tag o życiu w Indonezji

"Floating market" w pobliżu miasta Lembang na Jawie to ciekawe miejsce dla miłośników jedzenia. Jest to dość nietypowy food court, zbudowany wokół jeziora, wzdłuż pomostów cumują małe łódeczki z których każda to miniaturowy bar i to z nich kupuje się jedzenie, a na brzegu jest zadaszenie ze stolikami. Wejście tutaj kosztuje 20 tysięcy rupi (jakieś 5 zł) plus oczywiście opłata przy kupnie jedzenia. Przy łódeczkach nie płaci się gotówkową ale żetonami które kupuje się przy wejściu. W cenię biletu wstępu wliczony był kupon na jeden kubek darmowego napoju, do wyboru - mrożona kawa, mrożona herbata lub sok pomarańczowy.
Tym razem nie miałem szczęścia, w Indonezji trwał okres urlopowy, a samo miejsce leży zaledwie 140 kilometrów od Dżakarty i zjechała się tu chyba połowa stolicy, bo niemal wszystkie samochody na parkingu miały Dżakarckie tablice rejestracyjne. Dopchanie się gdziekolwiek to masakra, wszędzie gigantyczne tłumy, ciągle ktoś mnie pchał i krzyczał, przez ponad godzinę szukałem wolnego stolika, a ostateczne musiałem jeść na stojąco. Nie było nawet możliwość żeby zrobić ładne zdjęcia ani żeby na spokojnie poczytać ofertę wodnych barów. Początkowo chciałem kupić pieczone ośmiorniczki ale się skończyły zanim doszła moja kolejka więc ostatecznie wybór padł na sate (grillowanie szaszłyki) z królika. Wielokrotnie jadłem sate z kurczaka, kozy i wołowiny ale na królika trafiłem pierwszy raz w życiu, kolejna dziwna potrawa do spróbowania zaliczona i odhaczona. Teraz będę polować na sate z koniny, serio można to dostać w Indonezji.

Miejsce popularne jest wśród Indonezyjczyków ale ciężko spotkać tu jakichkolwiek turystów. Ja sam wśród kilkunastu tysięcy ludzi wpatrzyłem tylko jedna, białą kobietę. Nie dziwie się, bo dojechać tu można tylko prywatnym samochodem lub skuterem, nie ma tam żadnej komunikacji miejskiej. Ja nie jestem zadowolony, nudno i tłoczno, chciałbym się tu kiedyś wybrać w dniu gdy nie będzie tłumów może zmienię zdanie. pokaż całość

źródło: scontent.fcgk9-1.fna.fbcdn.net

#azja #indonezja #sennajawie <--- mój tag o życiu w Indonezji

Nie bez powodu Indonezja nazywana jest Azjatyckim Tygrysem. Jest to jeden z najszybciej rozwijających się krajów świata ze wzrostem PKB na poziomie 5% rocznie. Według niektórych szacunków do 2050 roku Indonezja wyprzedzi Niemcy i zostanie 4-tą największą gospodarką świata.
Ale jakie to ma przełożenie na codzienne życie w tym kraju? Pod koniec lat ’90 ponad 50% Indonezyjczyków żyło poniżej granicy ubóstwa. Dziś już tylko 10% obywateli klasyfikowanych jest jako żyjący w biedzie. Dzięki szybko rosnącym pensjom ilość biedy spada, a bardzo szybko rośnie Indonezyjska klasa średnia. Ludzie którzy jeszcze 20-30 lat temu żyli w slumsach i jedni suchy ryż 3x dziennie, dziś zarabiają tyle, że stać ich na nowe samochody i podróże. Aktualnie w stolicy - Dżakarcie zarobki poniżej 3.5 miliona rupi na rękę miesięcznie (ok. 1000 zł) to ubóstwo. Wraz ze wzrostem klasy średniej, w ostatnich latach w Indonezji powstał gigantyczny boom mieszkaniowy. Zapotrzebowanie na domy jest takie, że deweloperzy nie bawią się w stawianie pojedynczych domów lub bloków, tutaj stawia się mega-osiedla gdzie budynki liczone są w tysiącach.

Dziś odwiedziłem jedno z takich mega-osiedli. Nazywa się „CitraIndah City” i znajduje się w mieście Cileungsi, 40 kilometrów na południe od Dżakarty.
Miejsce te zrobiło na mnie gigantyczne wrażenie z powodu swojego rozmachu. Docelowo ma powstać tu 50 tysięcy (!) nowych domów dla ponad 250 tysięcy ludzi. Tyle ile liczy populacja Radomia lub Częstochowy. Na razie miejsce to wygląda jak miasto widmo, krążąc po uliczkach wyjeździłem ponad 15 kilometrów mijając jedynie domy w budowie, maszyny budowlane i jakieś pojedyncze pojazdy. Oprócz domów widziałem ten masę budowanych lokali usługowych oraz już ukończony i oddany do użytku hipermarket, kościół i meczet. Te budynki świecą pustkami ale w przeciągu kilku lat, gdy do budowanych domów wprowadzą się pierwsi mieszkańcy, będzie tu spory ruch. W budowie jest również bank, przychodnia, poczta, stacja benzynowa, trzy szkoły z jednym przedszkolem, boiska sportowe i basen z parkiem wodnym. Miasto w mieście. Zaskoczyło mnie, że wewnątrz działa też linia autobusowa, a znudzeni kierowcy wożą powietrze między rozgrzebanymi budynkami.
Natrafiłem tylko na jedną, krótką uliczkę, która jest już w całości ukończona więc można zobaczyć jak to miejsce będzie wyglądać w przyszłości.
Domy w tym miejscu mają od 25m2 do 50m2, a ceny zaczynają się od 160 milionów rupi (43 tysiące złotych) do 600 milionów rupi (155 tysięcy złotych), każdy dom na własny podjazd i ogród z tyłu. Mówiąc o cenach nieruchomości w Indonezji trzeba pamiętać, że w tym kraju nie ma zimy, więc nie trzeba ocieplać ścian, kopać głębokich fundamentów ani montować centralnego ogrzewania, co znacznie obniża koszty budowy. Kolejka chętnych jest taka, że w tej chwili trzeba czekać 1.5 roku aby otrzymać dom.
Na miejscu wziąłem sobie kilka katalogów reklamowych, na okładce jednego z nich znajduje się para złożona z Azjatyckiej, ciemnoskórej kobiety i białego mężczyzny. Ja też mam żonę Indonezyjkę. Przypadek? Hmmm...
Nie jest to jedyne mega-osiedle w pobliżu Dżakarty. Takich miejsc w okolicy jest kilka, co pokazuje jak duże jest zapotrzebowanie na domy i mieszkania dla klasy średniej i jak szybko rośnie gospodarka tego kraju. pokaż całość

źródło: scontent.fcgk9-1.fna.fbcdn.net

Naszła mnie ostatnio refleksja. Indonezja - 260 mln ludzi, czwarty kraj na świecie, archipelag, dawna kolonia holenderska. I tu już sie właściwie wiedza kończy. Co jest z tym państwem nie tak, że przy olbrzmiej populacji nie znany jest szerzej żaden indonezyjczyk (przynajmniej ja tak sądzę, jeżeli jestem w tym momencie ignorantem proszę mnie poprawić), czy to polityk, celebryta lub sportowiec. Właśnie, kiedykolwiek widzieliście indonezyjskiego sportowca w jakichś zawodach? Olimpiada, MŚ? I w czym ten kraj słynie na świecie poza zbieraniem kauczuku i wybuchami wulkanów? Wiem, że wpis może triggerować, jednak proszę o cierpliwość i merytorykę.
#indonezja #ciekawostki #geografia #azja #swiat #pytanie #gownowpis pokaż całość

Oni tego chcą. Niech im to sprzedadzą!

#ekstraklasa #ekstraklasaboners #lechiagdansk #mecz #indonezja #pilkanozna

źródło: i.imgur.com

#azja #jedzzwykopem #indonezja #sennajawie

Pisałem kiedyś, że co kilka miesięcy w Indonezji powstaje boom na jakąś potrawę i każdy Indonezyjczyk musi za cenę honoru jej spróbować.
https://www.wykop.pl/wpis/31584195/w-indonezji-istnieje-cos-takiego-jak-viralowe-jedz/
Ostatnio było to es milo kepal – czekoladowy deser, za którym wszyscy szaleli, a kolejki w punktach to sprzedających były takie, że czasami było trzeba czekać niemal godzinę na swoją porcję. Od tamtego wpisu minęły 2 miesiące, wszystkim już ten deser się objadł, większość ulicznych budek z es milo już została zamknięta, a te które jeszcze to sprzedają świecą pustkami.

Przyroda nie znosi próżni więc na miejsce es milo pojawił się nowy hit – ayam sempol. Budki to sprzedające są teraz wszędzie. Ayam sempol to szaszłyki z mielonego mięsa kurczaka, jajka, mąki, czosnku, prażonej cebulki, szczypiorku, selera, soli i pieprzu. Z tych składników należy przygotować gęstą masę i uformować w małe serdelki, które najpierw ugotuje się w wodzie lub bulionie z kurczaka (z bulionem smakuje lepiej) a następnie nabić na patyczki od szaszłyków, zanurzyć w jajku i usmażyć w głębokim oleju na złoty kolor. Bardzo proste, a składniki są niemal identyczne jak na polskie mielone. Całość można podawać z ulubionym sosem.
Jeden patyczek w Dżakarcie kosztuje 1000 rupi czyli jakieś 27 groszy. Jednym szaszłykiem ciężko się najeść, więc większość ludzi od 5 do 10 sztuk naraz.
Przy takich potrawach zawsze mnie zadziwia pomysłowość Azjatów, bo ile jeszcze dań można wyczarować z mielonego mięsa i mąki? Za kolejne 2-3 miesiące na pewno zrobię nowy wpis o zupełnie nowej potrawie. pokaż całość

źródło: photo.jpg

#azja #indonezja #sennajawie

Pomysłowość Azjatów nie przestaje mnie zaskakiwać. Właśnie dostałem pół litra wrzącej herbaty zapakowane jedynie w foliowy woreczek. Teraz muszę znaleźć sposób jak to wypić bez poparzenia połowy twarzy i rąk ( ͡° ͜ʖ ͡°)

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: IMG_20180706_061635.jpg

#azja #jedzzwykopem #indonezja #sennajawie <--- mój tag o życiu w Indonezji

Kolejny nietypowy deser na jaki ostatno natrafiłem w Dżakarcie.
"Bubur sumsum" - biała część to kleisty ryż gotowany w mleku, ciemna część to sos na bazie brązowego cukru i liści pandanu (odmiana palmy). Dodatkiem są brązowe kulki, które ja początkowo wziąłem za jakiś owoc, a to okazał się być karmel z brązowego cukru połączony z sago (mąka z palmy sagowej). W zestawie była jeszcze mała saszetka z mlekiem kokosowym. Całość sprzedawane jest na gorąco, przed jedzeniem wlewa się mleko z saszetki do kubka i całość miesza. Cena: 5000 rupi (1.30 zł) za kubeczek, sprzedawane z małego wózka stojącego przy ulicy.
Deser jest smaczny, gesty i bardzo słodki poprzez gigantyczną ilość brązowego cukru w środku. pokaż całość

źródło: scontent.fcgk8-2.fna.fbcdn.net

#azja #owoce #ciekawostki #indonezja #sennajawie <--- mój tag o życiu w Indonezji

Owoce mangosteen (mangostern).
Owoc ten powszechnie uprawiany jest w wielu krajach Azji Południowo-Wschodniej, chociaż mniejsze uprawy istnieją też w Porto Rico. Próbowano go uprawiać na Hawajach, Florydzie i Karaibach ale się tam nie przyjął. Rośnie na drzewach, dojrzałe owoce są wielkości piłki do tenisa. Pod twardą, grubą skórą, której sok brudzi wszystko na czerwono i jest trudny do zmycia niczym sok z porzeczki, znajduje się miękki, galaretowaty miąższ, ten podzielony jest na cząstki, w niektórych z nich są miękkie pestki. Miąższ ma bardzo intensywny, kwiatowy zapach, a w smaku jest słodki i cierpki jednocześnie. Mangosterny są bardzo zdrowe - zawierają największą ilość antyoksydantów ze wszystkich owoców na świecie. Żeby dobrać się do wnętrza wystarczy mocno ścisnąć owoc obiema rękami a skóra sama pęknie jak orzech, ewentualnie można go przeciąć nożem. Mimo, że jest uprawiany w Indonezji to jest tu stosunkowo drogi, ja w hipermarkecie zapłaciłem 4 tysiące rupi (1.10 zł) za 100g. pokaż całość

źródło: scontent.fcgk8-2.fna.fbcdn.net

#coolstory #azja #indonezja #sennajawie <--- mój tag o życiu w Indonezji

Na dziś zaplanowałem inny wpis ale... niecodzienne trafia się okazja pójścia na wybory w obcym kraju.

Dziś w Indonezji odbywają się wybory na Gubernatorów prowincji (odpowiednik polskiego województwa), Gubernatorów odpowiednika polskiego powiatu oraz Burmistrzów miast. W sumie do obsadzenia jest 171 stanowisk. Te wybory są stosunkowo ważne, w Indonezji przyjęło się, że żeby startować w wyborach na prezydenta kraju trzeba mieć doświadczenie na stanowisku Gubernatora, ewentualnie mieć wysoką pozycję w armii. Nie jest to oficjalnie zapisane w ustawie ale do tej pory nie było jeszcze prezydenta „z zewnątrz” bez doświadczenia na jakimś wysokim, rządowym stanowisku. Dla osób które wygrają dzisiejsze wybory otworzą się więc drzwi do startu na stanowisko głowy państwa w kolejnych wyborach.

Ja mieszkam w prowincji Jawa Barat (Jawa Zachodnia), zwycięstwo w tym regionie uważane jest za najważniejsze i najbardziej prestiżowe dla każdej partii. Jawa Barat jest zamieszkania przez 43 miliony ludzi co stanowi blisko 18% populacji kraju, z czego aż 93.6% z nich wyznaje Islam, ponadto Jawa Zachodnia to najbardziej uprzemysłowiony region kraju generujący sporą część PKB Indonezji, tutaj każdego roku zjeżdżają setki tysięcy imigrantów z całego kraju w poszukiwaniu pracy i lepszych zarobków. Wyniki tych wyrobów, a szczególnie zwycięstwo w najbardziej prestiżowej Jawie Zachodniej mogą przeważyć na wynikach wyborów prezydenckich i parlamentarnych które odbędą się na początku przyszłego roku.

Sondażowymi faworytami na stanowisko Gubernatora Jawy Zachodniej są Ridwan Kamil i Uu Ruzhanul Ulum. Obaj są politykami prawicowo-konserwatywnymi. Ten pierwszy jest z wykształcenia architektem, studiował na uniwersytecie w Kalifornii w USA, jest aktywny w social media i promuje potrzebę edukacji dzięki czemu jest bardzo popularny wśród młodych ludzi, Uu to z wykształcenia Islamski duchowny, popierany przez osoby starsze. Zapowiada się konflikt pokoleń w wielu domach. Wśród pozostałych kandydatów są min. aktor komediowy, wojskowy generał i były ambasador Indonezji w Chinach. Wszyscy kandydaci pełnili już stanowiska burmistrzów przez minimum jedną kadencję.

Poniżej zdjęcia lokalnego lokalu wyborczego. System głosowania jest co najmniej dziwny. Na kilka dni przed wyborami pocztą przychodzi list z informacją o dopuszczeniu do głosowania i adresem lokalu wyborczego (list który dostała moja żona miał wypaloną dziurę od papierosa LOL). Same lokale są ustawione co kilometr, po znalezieniu swojego należy okazać list, pokazać dowód osobisty i złożyć podpis. Następnie na tych krzesełkach ze zdjęcia czeka się na swoją kolej, bo do urny można podchodzić pojedynczo, nawet małżeństwa i dzieci są rozdzielane, przy urnie może być tylko jedna osoba, wyjątkiem są jedynie inwalidzi oraz niewidomi którzy mogą podejść z opiekunem. Członek komisji wyczytuje osoby po nazwisku, po usłyszeniu swojego podchodzi się do kolejnego stolika gdzie każdy dostaje kartę do głosowania, wypełnia i wrzuca do metalowej skrzynki. Po tym należy zanurzyć palec w kubku z tuszem.

Udział w wyborach nie jest obowiązkowy, dziś obowiązuje dzień urzędowo wolny od pracy. pokaż całość

źródło: scontent.fcgk9-1.fna.fbcdn.net

#azja #indonezja #historia #sennajawie <--- mój tag o życiu w Indonezji

Ten niepozorny budynek naprzeciwko ulicy to miejsce gdzie doszło do jednego z ważniejszych wydarzeń w powojennym okresie XX wieku, jednak fakt ten jest mało znany w krajach zachodnich. Mianowicie – to tutaj symbolicznie zakończyła się era trwającego kilkaset kolonializmu.

Po drugiej wojnie światowej świat podzielił się na dwa obozy – obóz skupiony wokół ZSRR i wokół Stanów Zjednoczonych, Berlin podzielono murem, a konflikt między tymi dwoma obozami nazwano „zimną wojną”
Ale w tym konflikcie była jeszcze trzecia strona – Ruch Państw Niezaangażowanych. Powstał on z inicjatywy prezydenta Indii Jawaharlala Nehru i prezydenta Indonezji Ahmeda Sukarno, a pierwsza konferencja Ruchu miała miejsce w dniach 18–24 kwietnia 1955 roku w mieście Bandung w Indonezji dokładnie w budynku który wydać na zdjęciu poniżej. Wzięli w niej udział przedstawiciele 29 państw z Azji Wschodniej, Bliskiego Wschodu, Afryki i Ameryki Południowej, był nawet prezydent Jugosławii. Celem konferencji było symboliczne zakończenie ery kolonializmu, podkreślenie niezależności i niepodległości zaangażowanych krajów, prawa do samostanowienia oraz danie sygnału o nieangażowaniu się w zimnowojenny konflikt między ZSRR i USA. Padały też hasła o postawieniu się rasizmowi, kolonizacji i imperializmowi. Prezydent Indonezji otwierając spotkanie powiedział, że „jest to pierwsza w historii konferencja ludów kolorowych”

Od Ruchu Państw Niezaangażowanych wzięło się określenie „państwa trzeciego świata”. Dziś to pogardliwe określenie na zacofane, biedne państwa, ale pierwotnie nazywano tak kraje które pozostały niezależnie w trakcie zimnej wojny, USA i sojusznicy – I świat, ZSRR i blok komunistyczny – II świat, cała reszta państw neutralnych – III świat.

Dziś w tym budynku znajduje się muzeum do którego wstęp jest darmowy, można w nim zobaczyć kolekcje czarno-białych zdjęć z tego okresu oraz główną salę w której siedzieli przywódcy, sala ta do dziś pozostała w niezmienionym stanie. Po drugiej stronie ulicy znajduje się wybudowany w 1871 roku hotel Savoy Homann Bidakara w którym spali przybyli na konferencję prezydenci, w 1990 roku przeszedł gruntowną renowację i funkcjonuje do dziś jako zwykły, cztero-gwiazdkowy hotel. Wynajmując tam nocleg macie szanse trafić na pokój w którym spał przywódca Jugosławii – Josip Tito lub król Arabii Saudyjskiej.

Samo Bandung jest warte odwiedzenia, leży zaledwie 140 kilometrów od Dżakarty, w czasach kolonialnych Holendrzy upodobali sobie to miasto jako miejsce wypoczynku ze względu na okalające je góry i jeziora, od tamtych czasów na Bandung mówi się „Paris van Jawa” co oznacza Paryż na Jawie. Do dziś zachowały się dziesiątki pięknych, kolonialnych budynków, miasto słynie z uniwersytetów, muzeów i wielu dobrych butików. Burmistrzem Bandung jest Ridwan Kamil – z wykształcenia architekt, dzięki niemu miasto wyróżnia się na tle Indonezji pod względem architektury, parków, szerokich dróg (pomijając wąskie uliczki w historycznym centrum), braku śmieci na ulicach i czystym powietrzu. To moje ulubione miasto w Indonezji, będąc tu czasem zastanawiam się czy to nadal jest Indonezja czy możne już przekroczyłem granice z innym państwem. pokaż całość

źródło: scontent.fcgk9-2.fna.fbcdn.net