Po zakończeniu walk z rebeliantami wzdłuż wzgórz Golan Rosja rozstawia tam posterunki; na ten moment ustawione są cztery, ma być osiem. Rosjanie współpracują z siłami pokojowymi ONZ, które (zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ z 1974) podjęły patrole linii demarkacyjnej po stronie syryjskiej, przerwane w 2014 na skutek starć z Al-Nusrą i porwania parudziesięciu żołnierzy sił pokojowych (wypuszczonych wkrótce później). Dodatkowo, Rosjanie są gwarantem odsunięcia irańskich żołnierzy od Izraela.

https://jewishnews.timesofisrael.com/russia-to-help-un-patrol-israel-syria-golan-border/

#syria #rosjawsyrii #izrael pokaż całość

#palestyna #izrael

źródło: IMG_20180811_103516.jpg

#ciekawostki #religia #judaizm #zydzi #izrael #4konserwy #neuropa #gruparatowaniapoziomu

Co się tyczy nie-żydów, podstawowa zasada talmudyczna mówi, że życia goja ratować się nie powinno, z drugiej jednak strony zabrania się także żydom umyślnego ich mordowania.
Sam Talmud wyraża to w maksymie „gojów nie należy wyciągać [ze studni] ani [do niej] wrzucać”.
Autor: Izrael Szahak
Źródło: Żydowskie dzieje i religia; Żydzi i goje - XXX wieków historii. Fijorr Publishing, Warszawa-Chicago 1997, str. 64. ISBN 83-907621-5-3

Goje rodzą się tylko po to, by nam służyć. Bez tego nie mieliby po co istnieć na tym świecie.
Autor: Owadia Josef
Źródło: Piotr Zychowicz, Rabin: goje żyją po to, by usługiwać Żydom, rp.pl, 22 października 2010

Goje uważani są za skończonych łgarzy i zabrania im się zeznawać przed sądami rabinackimi. Pod tym względem posiadają oni, teoretycznie, status żydowskich kobiet, niewolników i osób niepełnoletnich. W praktyce jednak ich status jest znacznie gorszy, bowiem dzisiaj w pewnych sprawach kobiety żydowskie mogą zeznawać przed sądem rabinackim, który „daje im wiarę”, natomiast gojowi nie uwierzy nigdy.
Autor: Izrael Szahak
Źródło: Żydowskie dzieje i religia; Żydzi i goje - XXX wieków historii. Fijorr Publishing, Warszawa-Chicago 1997, str. 70. ISBN 83-907621-5-3

Jako przykład posłużmy się tu fundamentalną księgą ruchu Habbad, jednego z najważniejszych odłamów chasydyzmu, zatytułowaną Hatanja. Według tej księgi wszyscy nie-żydzi są stworami na wskroś szatańskimi, „w których nie ma nic dobrego”. Nawet embrion żyda różni się jakościowo od embrionu goja. Samo istnienie nie-żydów nie ma najmniejszego sensu, podczas gdy wszystko, co zostało stworzone na Ziemi, ma służyć wyłącznie dobru żydów.
Autor: Izrael Szahak
Źródło: Żydowskie dzieje i religia; Żydzi i goje - XXX wieków historii. Fijorr Publishing, Warszawa-Chicago 1997, str. 26. ISBN 83-907621-5-3

Małżeństwo żydowskie dotyczy dwóch osób pochodzenia żydowskiego. Tradycyjnie małżeństwo z gojem uważane jest za tragedię i często rodzice po takim ślubie praktykowali żałobę i wyrzucali dziecko na zawsze ze swego życia. Nawet dziś, gdy małżeństwa z osobami nieżydowskiego pochodzenia to 50% związków zawieranych przez Żydów, wielu rabinów nie chce brać udziału w mieszanych ślubach.
Autor: Piotr Nowik
Źródło: Cywilizacja żydowska, Życie Żyda
Po co goje są tak naprawdę potrzebni? Będą pracować, będą orać, będą zbierać plony. My zaś będziemy tylko siedzieć i jeść jak panowie.
Autor: Owadia Josef
Źródło: Piotr Zychowicz, Rabin: goje żyją po to, by usługiwać Żydom, rp.pl, 22 października 2010

Tak jak każda osoba goje muszą oczywiście umrzeć, ale Bóg daje im długowieczność. Wyobraźcie sobie, że zdechł wam osioł. Stracilibyście w ten sposób pieniądze. To jest taki sam sługa. Właśnie dlatego goj otrzymuje długie życie. By dobrze pracować dla Żyda.
Autor: Owadia Josef
Źródło: Piotr Zychowicz, Rabin: goje żyją po to, by usługiwać Żydom, rp.pl, 22 października 2010

Talmud wyraźnie zabrania dawania gojom prezentów. Jednakże władze rabiniczne zakaz ten uchyliły, ponieważ między biznesmenami przyjęte jest wymienianie między sobą podarunków. Ustanowiono więc, że żyd może wręczyć swemu „znajomemu gojowi” prezent, ponieważ nie będzie to traktowane jako dar, lecz jako forma inwestycji, która w przyszłości może przynieść pewien zysk. Wręczanie prezentów „nieznajomym gojom” jest zabronione. Reguła ta rozciąga się również na dawanie jałmużny.
Autor: Izrael Szahak
Źródło: Żydowskie dzieje i religia; Żydzi i goje - XXX wieków historii. Fijorr Publishing, Warszawa-Chicago 1997, str. 71. ISBN 83-907621-5-3

W naszym domu przyjście Mesjasza traktowano nadzwyczaj dosłownie. (...) Wszyscy krzywdziciele i wrogowie Izraela zginą, a pozostaną przy życiu jedynie dobrzy goje, których przywilejem stanie się teraz służenie Żydom. Wedle Talmudu, kraj Izraela rozciągnie się na wszystkie narody.
Autor: Isaac Bashevis Singer
Źródło: Miłość i wygnanie, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 1991, str. 36. ISBN 8370230946

Zgodnie z halachą żydowi nie wolno dopuścić (o ile potrafi temu zapobiec), by jakikolwiek goj został mianowany na najskromniejsze nawet stanowisko, dzięki któremu mógłby sprawować władzę nad żydami.
Autor: Izrael Szahak
Źródło: Żydowskie dzieje i religia; Żydzi i goje - XXX wieków historii. Fijorr Publishing, Warszawa-Chicago 1997, str. 70. ISBN 83-907621-5-3

Uuuuu #antysemityzm pokaż całość

Z ostatnich starć na linii Strefa Gazy - Izrael.

https://www.alqassam.net/arabic/attachments/videos/files/kasf/qasf_9818.mp4

#palestyna #izrael #bliskiwschod

źródło: 046ad6141567b30033960506203fb24a.jpg

#dziendobry dziś z cyklu #dzielnipolacy Marek Hłasko - ur. 14 stycznia 1934 r. w Warszawie, zm. 14 czerwca 1969 r. w Wiesbaden – polski prozaik i scenarzysta filmowy.

Marek Jakub Hłasko (którego drugie imię nosi Kuba, tragiczny bohater wczesnego opowiadania "Pętla") był synem urzędnika państwowego Macieja Romana Hłaski i Marii Łucji Hłasko z domu Rosiak. Małżeństwo Hłasków nie utrzymało się; ojciec po czterech latach pożycia (1933-37) opuszcza dom i żeni się powtórnie, ale już w pierwszych dniach wojny umiera na infekcję nerek (lub gruźlicę wg innych źródeł).

Matka z synem zostaje sama i podczas okupacji prowadzi stragan z żywnością. Poznaje wtedy sporo starszego od siebie Kazimierza Gryczkiewicza, z którym w 1949 roku weźmie ślub, źle zresztą przyjęty przez dorastającego syna jedynaka. W czasie #powstaniewarszawskie, które nie znalazło znaczącego odbicia w pamięci dziesięcioletniego Marka i potem w jego twórczości, przepada mieszkanie Hłasków przy ulicy Ciepłej 10, cały dobytek i wszystkie dokumenty. Po upadku powstania wychodzą ze zburzonego miasta 2 października i przez Komorów i Mszczonów, gdzie czasowo pomieszkują, udają się do #czestochowa; tam przebywają parę miesięcy. Tam też w styczniu 1945 roku są świadkami wielkiej ofensywy wojsk radzieckich, która zatrzyma się dopiero wiosną w Berlinie. Wstrząsający opis przemarszu Armii Czerwonej i oddziałów #nkwd, nadużyć i okrucieństwa wojennego, analizę duszy radzieckiej i mentalności homo sovieticus znajdziemy po latach w "Pięknych dwudziestoletnich" (1966) Marka Hłaski.

Traumatyczne przeżycie zaowocowało pierwszymi notatkami i próbą porządkowania doznań i wydarzeń. Swój pamiętnik, skrywany przed wszystkimi, kontynuuje Marek w Hajdukach na Śląsku (dziś Chorzów-Batory), a następnie w #bialystok gdzie próbują się Hłaskowie - z Gryczkiewiczem, ciągle ignorowanym przez Marka - zakotwiczyć. Wreszcie w styczniu 1946 roku osiadają na dłużej we #wroclaw, gdzie Marek po wielu perturbacjach w czerwcu 1949 skończy - z miernymi ocenami - szkołę powszechną, a 2 lipca tegoż roku Maria Hłasko sfinalizuje swój związek z przyzwoitym i opiekuńczym panem Kazimierzem. Do końca 1950 roku będą mieszkać we Wrocławiu-Sępolnie przy Borelowskiego 44; Marek od września jest w Warszawie, pozostaje pod opieką ciotki Jadwigi Oraczewskiej, mieszka w internacie przy Tarczyńskiej. Nie zagrzewa jednak długo miejsca w Państwowym Liceum Techniczno-Teatralnym przy ulicy Konopnickiej 6. Jest uczniem tak niekonwencjonalnym i niesubordynowanym, że już pod koniec grudnia zostaje uchwałą Rady Pedagogicznej usunięty ze szkoły, która mu się w sumie podobała i stwarzała możliwości ciekawej pracy. Wraca na ostatni rok do domu, do Wrocławia.

W wieku szesnastu lat Marek Hłasko rozstaje się z instytucją szkoły i rozpoczyna swą przygodę z pracą zarobkową. W czerwcu 1950 roku ukończy kurs samochodowy we Wrocławiu (kategoria III A). Zaczyna pracę w charakterze pomocnika kierowcy przy zwózce drewna w ekstremalnych warunkach jesienno-zimowych na niebezpiecznych dla wielkich i nad miarę obciążonych maszyn drogach górskich. Wytrzyma tam sześć tygodni, od 15 listopada do końca 1950 roku. Na swoje nieszczęście i na szczęście dla literatury i filmu polskiego ("Głupcy wierzą w poranek" - "Następny do raju" - "Baza ludzi umarłych") zatrudni Hłaskę Państwowa Centrala Drzewna PAGED z bazą w Bystrzycy Kłodzkiej, choć najbardziej znane opowiadanie młodego kierowcy zdaje się sugerować, że akcja rozgrywa się w powojennych Bieszczadach.

Od 1951 roku Marek Hłasko mieszka i pracuje jako kierowca w Warszawie, gdzie pisze "Sonatę marymoncką" - swój debiut, wyprzedzony jednak w druku przez "Bazę Sokołowską" (1954), opowiadanie o żywych jeszcze cechach "produkcyjniaka". Zatrudniony - jak na niego - wyjątkowo długo, bo przeszło rok (27 kwietnia 1951 - 16 czerwca 1952) w Zarządzie Gospodarki przedsiębiorstwa METROBUDOWA (dział zaopatrzenia), zostaje nieoczekiwanie obdarzony zaufaniem Partii i "mianowany" z ramienia "Trybuny Ludu" terenowym korespondentem robotniczym. Była to zgrabna krzyżówka dziennikarza-naturszczyka i donosiciela. Interwencje Hłaski, ostre i dowcipne, musiały się podobać mocodawcom, skoro "pewnego dnia - jak wspomina w 'Pięknych...' - wezwano go do 'Trybuny Ludu', by odebrał nagrodę". Była nią powieść Anatolija Rybakowa "Kierowcy". Wrażenie było piorunujące...

W ten sposób Partia uczyniła z kierowcy pisarza. Połknięty bakcyl literatury plus stare "atawizmy" domowe, plus pomoc zaprzyjaźnionego z rodziną (i zafascynowanego przystojnym osiemnastolatkiem) prezesa wrocławskiego oddziału Związku Literatów Polskich, Stefana Łosia, który spróbuje - przy pomocy Newerlego i Czeszki - "wydostać [Hłaskę] z tej szoferskiej matni", zadecydowały o dalszych losach i przeznaczeniach utalentowanego, rzutkiego młokosa. Jako kierowca wystąpi Hłasko jeszcze dwukrotnie: od 4 sierpnia do 1 grudnia 1952 w Warszawskiej Spółdzielni Spożywców i od 15 grudnia 1952 do 30 kwietnia 1953 w transporcie Miejskiego Handlu Detalicznego. W "Pięknych dwudziestoletnich" opowie z detalami o "sposobach" pracowników obu firm "na życie". O szwindlach i przekrętach. I o tych, którzy cały ten surrealistyczno - absurdalny System stworzyli.

Od połowy 1953 roku, dzięki uzyskanym od opiekunów ze Związku Literatów wielomiesięcznym stypendiom twórczym dla wschodzących talentów oraz własnemu zapałowi neofity (intensywne samokształcenie) Marek Hłasko sposobi się na pisarza. .

Hłasko w swym młodzieńczym radykalizmie i twórczym zapale po Październiku '56 złamał - jak się zdaje zupełnie świadomie - reguły gry władzy ze społeczeństwem i musiał za odstępstwo i "zdradę" zapłacić. Nim jednak do tego dojdzie, autor "Bazy Sokołowskiej", "Robotników", "Żołnierza", "Dwóch mężczyzn na drodze", "Targu niewolników", "Gawędy Staromiejskiej", "Trudnej wiosny", "Okna", "Pętli", "Najświętszych słów naszego życia" i innych atrakcyjnych opowiadań, pisanych ze swadą, stających w poprzek obowiązującym normom, robi zawrotną karierę w pismach codziennych i ekskluzywnych periodykach literackich. Drukują go tak różne pisma, jak "Sztandar Młodych", "Po prostu", "Świat", "Nowa Kultura" i "Twórczość". W tygodniku "Po prostu", który staje się symbolem przemian społeczno-politycznych 1955-56, ma Hłasko od 1 września 1955, etat publicysty - redaktora działu prozy; drukuje liczne opowiadania, ukazujące najczęściej , w całej brutalności, kontrast między wyobrażeniem o życiu a nim samym, jak choćby "Śliczna dziewczyna" czy znakomite "Najświętsze słowa naszego życia"; pisuje również prawie cotygodniowe felietony. W listopadowej "Nowej Kulturze" (1955 nr 47) wydrukuje "kultowy", jak by dziś powiedziano, niewielki utwór, "Pierwszy krok w chmurach", którego tytuł zostanie rozciągnięty na przygotowany w "Czytelniku" parę miesięcy później (maj 1956) debiutancki tom opowiadań Hłaski. Trzy wydania w paręnaście miesięcy w łącznym nakładzie 50 tysięcy egzemplarzy, entuzjastyczne recenzje i wzmiankowana już Nagroda Wydawców - dowodzą niebywałego sukcesu dwudziestodwulatka o absolutnym słuchu. Warto przypomnieć charakterystyczny początek tytułowego opowiadania:

Korzystne umowy z wydawnictwami i Centralnym Zarządem Wytwórni Filmowych przynoszą Hłasce krocie. Tyle że krezus i letkiewicz nie ma nigdy pieniędzy i nie pomaga rodzinie. W listach do matki, pisanych do końca, zawsze te same obietnice poprawy i pomocy. Odpowiedzialność za innych, logiczna organizacja własnego życia, samokontrola i dyscyplina, wreszcie alkoholizm - to bez wątpienia najsłabsze strony Marka Hłaski - człowieka. One też pomogą rozprawić się z autorem wydrukowanych za granicą, u wrogów Polski Ludowej (czyli u Giedroycia) "Cmentarzy" i "Następnego do raju" (1958), choć przecież rok wcześniejna odwilżowej fali Października periodyki sięgały do obu utworów; "Panorama" drukowała w odcinkach "Głupców wierzących w poranek", a "Kulisy" fragmenty "Cmentarzy". Warto również dodać, że w kwietniu 1956, w trosce o kwiat pisarzy, z puli premiera Józefa Cyrankiewicza otrzymuje Hłasko mieszkanie z wyborem lokalizacji (decyduje się na Ochotę i ulicę Częstochowską, której jednak nie polubi), a w grudniu tegoż roku zostaje przyjęty w poczet członków Związku Literatów Polskich i zgłoszony do zagranicznego stypendium, które w roku nastopnym, w kwietniu, zostaje mu przyznane. Tyle że festiwal literacki i towarzyski Marka Hłaski dobiegał kresu i nie było w tym nic dziwnego, skoro Partia rozpoczynała nową ofensywę ideologiczną i dokręcanie obluzowanej Październikiem śruby. Odwilż przechodziła w przymrozek; "Po prostu" na rocznicę przemian, w październiku 1957 zostanie zlikwidowane, a nowe pismo "Europa" (miesięcznik kulturalny pod redakcją Jerzego Andrzejewskiego, z Hłaską w składzie kolegium) rozbite w trakcie układania czy drukowania pierwszego - listopadowego - numeru. Nie okazało się ono wystarczająco "socjalistyczne", jego program "liberalno-burżuazyjny" został obnażony i napiętnowany, a sam Gomułka miał się wyrazić, jak zwykle szczęśliwie, że tu "żadnej 'Europy' nie będzie".

Hłasko, który dobrze wyczuwał tak pomyślne, jak przeciwne wiatry, zrozumiał, że nie ma na co czekać, że jego żywotne interesy są gdzie indziej. Tym bardziej że czekała go wieloletnia służba w łodzi podwodnej (miał wciąż nieuregulowane stosunki z wojskiem) i realna groźba odebrania paszportu. Jak sam napisze w "Pięknych dwudziestoletnich" - znalazł się na rozdrożu, dotknął krawędzi i życie domagało się radykalnych posunięć, ostrych decyzji:

Nie mylił się, ale też nie wiedział, że zenit ma już za sobą i że druga część istnienia będzie taka burzliwa, chaotyczna i krótka. W każdym razie, w piątek 21 lutego 1958 roku, na lotnisku Okęcie - czy jak kto woli na Orly - skończył się polski, zaczął emigracyjny, ściślej: zagraniczny, okres w życiu i twórczości Marka Hłaski.

Jak tylu przed nim zaczął od Paryża i wizyty u Giedroycia w Maisons-Laffitte, gdzie miał dom, wikt i żywotne interesy wydawnicze. Pierwotne zachwyty nad "cudownym dzieckiem", nad "skrzywdzonym i nieszczęśliwym chłopcem, który się zbuntował", ustępują miejsca rozczarowaniu i zniecierpliwieniu księcia redaktorów i jego domowej ekipy z Hertzami na czele. Hłasko, nie bacząc na okoliczności, staropolskim, warszawskim czy szoferskim obyczajem nadużywa gościnności, bawi się w gwiazdora z cyrku medialnego, któremu wolność i woda sodowa uderzyły do głowy. Z ujmującym wdziękiem, świadom własnej urody i czaru sprawdzonego wcześniej na kobietach, redaktorach i ich sekretarkach - robi, co chce. Udziela prowokujących wywiadów marnym i głupim, goniącym za sensacją piśmidłom francuskim, topi gotówkę z wydawanych i nagradzanych książek, obnosi się z panienkami i pije wódkę, najchętniej w rosyjskich knajpach. "Przyjechawszy do Paryża zachowywałem się jak ostatni idiota" - wyzna poniewczasie polski Dymitr Karamazow. Opowiadania, zwłaszcza izraelskie, w których Hłasko, "przekraczając ostatnią granicę wstydu", kreuje się na alfonsa rozprowadzającego "dziewczynki" (jak chociażby w "Opowiem wam o Esther") lub na męską prostytutkę, żigolaka żyjącego z bogatych kobiet (jak w "Drugim zabiciu psa"), są oczywiście fikcją literacką, ale mieszczącą się w jego ulubionej konwencji "prawdziwego zmyślenia".

Coś musiało być na rzeczy; fantazja życiowa Marka była nieograniczona, a kreacje literackie bywały w jego "życiopisaniu" uwiarygodniane, aranżowane i "rozpoznawane bojem", często bardzo ryzykownym i kosztownym. Ostrą, krwistą literaturę "wyciskał" z życia, zdobywał na życiu, sprawdzał sobą, inkubował w sobie. Nie chciał, by szeleściła papierem; gotów był tracić dla niej zdrowie, pozycję życiową, godność... Imperatyw wiarygodnego opisu, naturalnego dialogu, prawdy psychologicznego behawioru był dlań kategoryczny i święty, wart każdej ceny. Bez tego trudno pojąć jakikolwiek sens i logikę jego awanturniczego życia, jego europejskiej, izraelskiej i amerykańskiej krzątaniny, mieszającej kraje, pejzaże, kobiety, normy, zwyczaje, zajęcia, kliniki psychiatryczne i więzienia, firmy wydawnicze, samochody, którymi ten "komunistyczny James Dean" się rozbijał, i samoloty, którymi latał nad Kalifornią. Bo jego życie pomiędzy 1958 a 1969 rokiem to gorączkowa, niecierpliwa gonitwa, na pozór chaotyczna i przypadkowa, ale początkowo organizowana przez meandryczne, zakończone niepowodzeniem zabiegi i starania o powrót do Kraju (Paryż, Berlin Zachodni, Tel Awiw), potem coraz bardziej bezładna, kapryśna, dyktowana depresją, nagłym impulsem, chęcią zobaczenia jakiejś twarzy (Janek Rojewski, Esther Steinbach), związania się z kobietą (Sonia Ziemann) czy przeciwnie, ucieczką od kobiety, od mieszczańskiej niewoli dobrobytu i nudy niemieckiej Gemütlichkeit (Sonia Ziemann, jej ojciec i brat). A pewnie też żyłką przygody i poznania nowych rejonów ziemi, zakamarków egzystencji czy zwyczajnym interesem (wydawnictwo Kiepenheuer und Witsch w Kolonii, Roman Polański w Holywoodzie, redaktor zachodnioniemieckiej telewizji ZDF Hans-Jürgen Bobermin w Wiesbaden). W tej gonitwie, kołowaniach i nawrotach, zejściach i rozstaniach, małżeństwach i rozwodach, w fabryce waty szklanej i hurtowni blachy, na budowie, przy mierniczej łacie i hutniczym piecu, w kabinie awionetki, nocnym lokalu i tanim, zawszonym hoteliku - Marek Hłasko tracił bezcenną energię młodości, legendarną witalność, odporność i upór, równowagę duchową, zuchwałość, humor, dobre samopoczucie i zdrowy sen (uzależniał się coraz bardziej od środków uspokajających i nasennych), bo "żyjąc, tracimy życie"; ale zyskiwał rzecz dla urodzonego, organicznego pisarza bezcenną: zapłaconą i zweryfikowaną życiem tematykę literacką.

Szamotanina, którą sobie nieustannie fundował - we #francja, #wlochy, #szwajcaria, #anglia, #niemcy, #izrael ,czy w #usa - miała, moment terapeutyczny, zawierała czy wyzwalała kompensacyjno-obronny mechanizm, skoro przekładała się na żywiołową i regularną twórczość. Wciąż szukał, za czymś gonił, coś burzył i rozsadzał ten niespokojny duch przekory, przeczenia, buntu; prawdziwie heglowski duch negacji każdego dopiero co osiągniętego stanu. A z całej tej zawieruchy i krzątaniny jak z diabelskiego młyna sypały się nie wiadomo kiedy i jakim cudem poczęte, do tego w regularnych odstępach (przy całej niesystematyczności Marka!) nowe opowiadania i powieści, bez śladów pośpiechu i chaosu. Wypadały kształtne jasne perełki opowieści "polskich", "izraelskich" i "amerykańskich". Wystarczyła mu dekada, by pomijając drobniejsze kreacje, jak eseje o współczesnej kinematografii dla szwajcarskiego "Die Weltwoche", jak drukowane w "Kulturze" Giedroycia "Listy z Ameryki", opublikować długi szereg bynajmniej nie miniaturowych opowiadań i powieści, często wybitnych, tłumaczonych na wiele języków. Przypomnijmy ich tytuły: "Cmentarze", "Następny do raju" (Instytut Literacki, Paryż 1958), "Powiedz im, kim byłem" ("Kultura" 1961 nr 10), "W dzień śmierci Jego" ("Kultura" 1962 nr 5), "Stacja" ("Kultura" 1962 nr 12), "Opowiadania" (Instytut Literacki, Paryż 1963, to poszerzona o "Ósmy dzień tygodnia" i parę opowiadań emigracyjnych wersja debiutanckiego "Pierwszego kroku w chmurach" z 1956 roku), "Wszyscy byli odwróceni", "Brudne czyny" (Instytut Literacki, Paryż 1964), "Drugie zabicie psa" ("Kultura" 1965 nr 1-2), "Nawrócony w Jaffie", "Opowiem wam o Esther" (Polska Fundacja Kulturalna, Londyn 1966), "Sowa, córka piekarza" (Księgarnia Polska, Paryż 1968). Pośmiertnie ukazała się ukończona w 1969 roku "amerykańska" powieść Marka Hłaski "Palcie ryż każdego dnia", znana na Zachodzie pod tytułem "The Rice Burners".
Osobne i niezwykle ważne miejsce zajmują w twórczości Hłaski "Piękni dwudziestoletni", tekst napisany w Maisons-Laffitte, publikowany na pniu w "Kulturze" (pierwsze fragmenty pod koniec 1965 roku, numery 11 i 12); w maju 1966 Instytut Literacki wydaje tę niezwykłą książkę, która na druk w kraju autora poczeka jeszcze ponad dwadzieścia lat, by wreszcie - ocenzurowana i z nie najmądrzejszym słowem wydawcy - ukazać się w "Czytelniku" w 1988 roku.

W 1969 pogmatwana, burzliwa, a przecież literacko owocna droga Marka Hłaski dobiegła kresu. W nocy z 13 na 14 czerwca w Wiesbaden przy Hauberisserstrasse 26, w mieszkaniu wspomnianego już redaktora niemieckiej telewizji i scenarzysty filmowego Hansa-Jürgena Bobermina, w bliżej niewyjaśnionych okolicznościach trzydziestopięcioletni pisarz polski, od jedenastu lat na emigracji - zakończył życie. Bezpośrednią przyczyną zgonu, który nastąpił "pomiędzy godziną 1 w nocy a 8 rano", była zapaść wywołana połączeniem nadmiernej ilości środków nasennych z alkoholem. Tyle komunikat. Przyczyny pośrednie, wielorakie, całymi latami odkładające się w świadomości najczęściej nie bywają znane lekarzom pogotowia.

#literatura #marekhlasko #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #ksiazki #czytajzwykopem pokaż całość

źródło: static.polityka.pl

Kurła, Hamas - Izrael się napierdalają rakietami a na tagu #wojna cisza?
#izrael #hamas

źródło: i.gyazo.com

Stopa na Masadę łapaliśmy ponoć w jednym z najbardziej niebezpiecznych miejsc w Izraelu - tak poinformował nas Pan, który podwoził nas do słynnej twierdzy. W sumie to faktycznie wylądowaliśmy na jakichś slamsach, co chwilę podjeżdżała policja, albo zatrzymywał się samochód wojskowy i wypuszczał żołnierza na zwiady... Na szczęście nic złego nam się nie przytrafiło :)

Ten jedyny nocleg chcieliśmy spędzić na campingu. A dlaczego? Bo to taka oaza pośrodku niczego, a co najważniejsze, leży u podnóża starożytnego imperium Heroda.

Pan, który nas podwiózł również kierował się do tego miejsca. Jak się okazało, szykował się do przejścia wielkiego szlaku izraelskiego i chciał się po prostu wyciszyć. Gdy dotarliśmy na miejsce, to w naszym imieniu zamienił kilka słów w właścicielem campingu, a ten od razu się nami zajął! :) Wziął nas na bok, do jurty i powiedział, że tu będziemy spać. Ale, że jak? My nie potrzebujemy jurty, nam wystarczy nasz malutki, zielony namiocik... Niestety nie mogliśmy się dogadać, nasz izraelski jest kiepski, na migi tez nie szło. Potem okazało się, że nasz gospodarz, nie chce żebyśmy spali tak o w namiocie, bo... za chwilę przyjedzie grupa 500 dzieciaków z Tel Awiw'u na szkolną integrację i będą hałasować :D To by było tyle w kwestii wyciszenia się i spokoju :D Biedny nasz kierowca... Właściciel campingu chciał nam zapewnić maksimum komfortu, stąd zaproponował nocleg w ustronnie położonej jurcie. Po szybkim rozpakowaniu zagarnął nas do kanciapy, gdzie poczęstował kawą i ciastkami. Następnie rzucił hasło "shisha?". Oczywiście, pokiwaliśmy twierdząco ;). Rozłożyliśmy w krąg dywaniki w naszej jurcie, Salim przygotował co trzeba i tak sobie siedzieliśmy, relaksując się i coś tam próbując rozmawiać :) W pewnym momencie nasz przyjaciel wyszedł na chwilę, po czym wrócił z wielki pojemnikami wypełnionymi po brzegi jedzeniem. Ah co to byłą za uczta! Na koniec przyrządził nam prawdziwą arabską herbatę. Lecimy spać, jutro wczesna pobudka. Salim zaczął rozbijać namiot...w jurcie.... Pytamy, dlaczego?! Po co?! A on, że dla bezpieczeństwa. Ok. Potem w środku przygotował 3 miejsca noclegowe. Znów pytamy. Dlaczego? Odpowiedź taka sama. Dla bezpieczeństwa. Ok...szczerze mówiąc to było dziwne spać w 1 namiociku obok gościa z kałachem przy pasku :D Noc minęła spokojnie, choć....chrapiąco ;) Rano zostaliśmy zaproszeni na wspólne śniadanie. Potem czas na pożegnanie, ciastka w kieszeń i lecimy na Masadę. Kilka ujęć ze słynnej twierdzy poniżej. Polecamy!

Poniższe słowa zapewne będę powtarzać co któryś wpis: to wspaniałe mieć zaszczyt na swojej drodze poznawać tak wspaniałych ludzi jak Salim, którzy bezinteresownie pomogą, zatroszczą się o Ciebie. Dzięki takim ludziom nasze podróże są niesamowite. Widoki, natura - kochamy to, ale to te wspaniałe człowieki są istotą najpiękniejszych wypadów!

#wypady #podroze #podrozujzwykopem #izrael #masada #dziendobry #pokazmorde #ludzie #swiat pokaż całość

źródło: 26993352_2187534364807522_8365809619331286417_n.jpg

#lewackalogika #bekazlewactwa #4konserwy #polska #izrael

źródło: pbs.twimg.com

#syria
#izrael
#isis

źródło: syr.jpg

odnośnie antysemityzmu niektórych wykopków
#bekazpodludzi #izrael #bekazlewactwa #neuropa #zydzi

źródło: download.jpg

Mireczki i Mirabelki! Chciałabym Wam opowiedzieć podróżną historię na temat pewnego magicznego miejsca.

Jest takie miejsce na ziemi...
Jest taka plaża....
I taki klimat...
...Gdzie mimo swej niespokojności podróżniczej, mogłabym spędzić kawał czasu.

To plaża hipisów nad morzem Martwym.

Tak, tak! Nie żadne górki, pagórki, jeziorka... prawdziwa, piaszczysta plaża! :)

Pierwotnie byłam bardzo sceptyczna do pomysłu spędzenia całego dnia na plaży. Co ja tam będę robić? Ile można leżeć na piachu? Ile można w tej wodzie się pluskać?

Przyjechaliśmy z samego rana i naprawdę nie wiem kiedy zrobiła się godzina 23.

Tam jest po prostu jakaś aura. Człowiek może siedzieć wtapiając się w krajobraz, słuchając tylko szumu fal, dźwięków natury i nawet nie zdaje sobie sprawy jak czas szybko płynie.

Żeby nie było. Tego dnia nie tylko leżałam ;)
Najpierw wraz z sympatycznym Panem, który nas podwiózł z Jerozolimy, udaliśmy się nieco dalej od plaży i tam, w skałach, nad samym brzegiem morza, było ujście strumyka górskiego. Zbudowaliśmy sobie basen z glinki :D Prawdę mówiąc, to faceci budowali, a ja lepiłam sobie cuda-wianki z gliny :)

Później poszliśmy popluskać się w najbardziej depresyjnym morzu świata. W internetach czytałam, że stopień zasolenia jest tak wysoki, że człowiek unosi się na wodzie. Tak o. Prawda! Jak boję się wody, tak ułożyłam się delikatnie na tafli i...! Trzymam się! Po sieci krążą różne zdjęcia Januszy czytających gazetę w wodzie, w pozycji leżącej ;)

Popołudniu udaliśmy się na pogawędki do hipisów. Wspaniali ludzie. Totalnie nieskrępowani życiem, rzeczywistością. Żyją wolni w każdym tego słowa znaczeniu. Cudowne! Radość dają im proste rzeczy, na przykład moment, gdy słońce wyjdzie zza chmur :)

W ciągu dnia dostaliśmy tez zaproszenie na ognisko do innego mieszkańca plaży. Późnym wieczorem zjawiliśmy się w Zakikiego. Przyrządził nam pyszną herbatę. Nie jakąś tam ekspresówkę. Jedynie świeżo zasuszone owoce, ziółka. Zakiki był niegdyś właścicielem dyskotekowni w Tel Awiw'ie. W pewnym momencie powiedział sobie dość! Tak naprawdę od zawsze miał w sobie cząstkę wolnego ducha. Zwinął interes i zajął się tym co kocha: masażem naturalnym. Latem dorabia sobie w ten właśnie sposób, natomiast przez całą zimę mieszka w swoim szałasie na plaży :) A jak spędza całe dnie na plaży przez tyle miesięcy? Medytuje, spaceruje, smaruje się błotem, żyje w harmonii z naturą, czyli tak jak wszyscy mieszkańcy tego magicznego miejsca

P.S. Nie banujcie mnie, że to Izrael :P

#podroze #podruzujzwykopem #podrozujo #izrael #morzemartwe #hipisi #pomyslnawakacje #wakacje #wypady #zyciowe #dziendobry #earthporn #travel #zycie #plaza #morze pokaż całość

źródło: 19642547_2187543964806562_3104886808877789968_n.jpg

Ktoś tu kotków nie lubi?

#izrael #kochamkoty #kochamzwierzaki #zwierzeta #zwierzaczki #kochamkotki

źródło: 24129518_10208593115944453_3557644646392543917_n.jpg

Sprzeczne informację pojawiają się w kwestii, kto "poprosił" o ewakuację.
USA w jednych relacjach pojawia się jako państwo inspirujące ewakuację (artykuł za znaleziska) w innych go brak.
Wielka Brytania, Kanada i Niemcy są podawane w Times of Izrael: https://www.timesofisrael.com/israel-evacuates-800-of-syrias-white-helmets-and-their-families-to-jordan/
Irańczycy w Press.Tv podają, że to USA:
https://www.presstv.com/Detail/2018/07/22/568853/Israel-Syria-White-Helmets-United-States-UK-Germany-Canada

Ciekawe czy to tylko chaos informacyjny, czy rzeczywisty podział "na zachodzie". Opowiedz na to ostanie może być bardzo przydatna do analiz.

#syria #izrael #usa #bliskiwschod #wojnainformacyjna #niemcy #kanada #wielkabrytania pokaż całość

Słońce wstaje wcześnie to i wcześnie trzeba wstać! :D Swoją drogą bardzo polecam ten chiński namiocik - Naturehike cloud up, lekki, trwały, szybko się rozkłada :)

#izrael #podroze #podrozujzwykopem

źródło: 24293929_10208593115184434_7924186931380677355_n.jpg

Dzień dobry z Izraela! :)

#podroze #podrozujzwykopem #izrael

źródło: 24059270_10208593114504417_698604310915070768_n.jpg

(｡◕‿‿◕｡)
Putin;

Bardzo ważne jest zapewnienie bezpieczeństwa państwu Izreal.

16 lipca 2018 roku Helsinki

#izrael #syria