@beQuick: W dniu 16.10.1901 r. w Pittsburgu w Pennsylvanii urodził się jeden z najbardziej zapomnianych lotników wojny polsko-bolszewickiej - Peter P. Tolusciak (Piotr Tołuściak) - Amerykanin polskiego pochodzenia, sierż. pil. WP.

Po ukończeniu gimnazjum wstąpił w wieku 15 lat do szkoły średniej przy Uniwersytecie Duquesne ( Duquesne University Prep School). Gdy tylko „dowiedział się z dzienników oraz entuzjastycznego podniesienia Polaków amerykańskich o powstaniu zamiłowanej Ojczyzny-Rzeczypospolitej Polskiej”, po ukończeniu 16 roku życia otrzymał od rodziców zgodę na wstąpienie do Błękitnej Armii gen. Hallera, do której rekrutację przeprowadzano w Pittsburgu (oficjalna data wstąpieniu do Wojsk Polskich to 6.11.1917 r.). Po kilku miesiącach ćwiczeń w Niagara-on-the-Lake w Kanadzie przybył do Francji, gdzie po ukończeniu szkolenia został przydzielony do artylerii. Po zakończeniu I Wojny Światowej odmówił wyjazdu do USA i zdecydował o wstąpieniu do Wojska Polskiego. W lutym 1919 r. został skierowany do szkoły lotniczej w Istres (Ecole d'aviation d'Istres), a następnie kontynuował w szkole pilotażu lotniczego w Avord (École militaire d'aviation d'Avord). Po ukończeniu kursów, w listopadzie 1919 r. przybył do Polski, gdzie swoje umiejętności pilota przekazywał innym adeptom lotnictwa. W lutym 1920 r. został przydzielony do 16 Eskadry Wywiadowczej stacjonującej w Krakowie. W marcu 1920 r., gdy dowódca 16 EW kpt. pil. Franciszek Rudnicki otrzymał rozkaz zwolnienia amerykańskich żołnierzy, pil. sierż. Tołuściak poprosił o zgodę na pozostanie w formacji, prośbę są motywując następującymi słowami: „nie mogę jechać do domu w tem moment, gdy Ojczyźnie grozi niebezpieczeństwo, przyjechałem dla obrony Ojczyzny, swe zadanie i polecenie mych rodziców wykonam”, (tymczasem dwóch pozostałych amerykańskich ochotników Pachulski i Zbibowski /imiona nieznane/ powróciło do USA). Prośba sierż. Tołuściaka została wysłana do ówczesnego Szefa Lotnictwa i zatwierdzona, dzięki czemu mógł nadal pozostać w eskadrze. W dn. 11.04.1920 r. została ona skierowana w okolice Kijowa, gdzie w dn. 16.04.1920 r. rozlokowała się na lotnisku z Starokonstantynowie. 19.04 1920 r. W okresie od 19.04 do 10.06.1920 r. sierż. Tołuściak wykonał 14 wzlotów, w tym loty bojowe, łącznikowe, wywiadowcze wraz z wykonywaniem fotografii lotniczych:

- 19.04.1920 r. - sierż. Tołuściak wraz z ppor. Lucjuszem Moszczeńskim przeprowadzili pierwszy lot bojowy wspierając 13 Dywizję Piechoty na trasie Berdyczów-Koziatyń-Janów,
- 25.04.1920 r. - sierż. Tołuściak i ppor. Lucjusz Moszczeński; lot bojowy, pościg i bombardowanie oddziałów nieprzyjacielskich na lewym skrzydle odcinka frontu 13 DP; przeprowadził ostrzał z k.m. bolszewickiej kawalerii,
- 25.04.1920 r. - pościg i bombardowanie odstępującego nieprzyjaciela na liniach kolejowych Janów-Pawłówko-Koziatyn,
- 27.04.1920 – sierż. Tołuściak i obs. ppor. Stanisław Rudnicki; lot bojowy i pościg nieprzyjaciela na linii kolejowej Koziatyn-Fastów i ostrzał bolszewickiej jazdy z k.m., obserwacja linii kolejowej Berdyczów-Koziatyn,
- 29.04.1920 – lot łącznikowo-operacyjny z rozkazu Sztabu 13 DP i nawiązanie łączności ze Sztabem w nowym m.p.,
- 02.05.1920 r. – lot łącznikowy z rozkazu Sztabu 13 DP Holendry-Kremeńczuki,
- 09.05.1920 r. – lot łącznikowo-operacyjny z rozk. sztabu 13 DP –Mucharyniec,
- 30.05.1920 r. – sierż. pil. Tołuściak i obs. por. pil. Władysław Gliński; lot bojowy wywiad na północ od Kijowa i zbadanie przeprawy bolszewickiej przez Dniepr,
- 31.05.1920 r. – sierż. Tołuściak i obs. ppor. Stanisław Rudnicki; lot bojowy – odszukanie baterii nieprzyjacielskich w okolicach Boryspola, bombardowanie i fotografowanie,
- 31.05.1920 r. – sierż. Tołuściak i obs. ppor. Stanisław Rudnicki; lot bojowy, korygowanie polskiej artylerii koło Boryspola, bombardowanie i ostrzał z k.m. taborów bolszewickich, płatowiec otrzymał 2 postrzały z k.m.,
- 02.06.1920 r. – sierż. Tołuściak i pchor. Ciechoński; lot bojowy w celu odszukania polskiej piechoty maszerującej z Witaszowa w kier. Boryspola i atak na siły nieprzyjacielskie. Zbombardowano pociąg pancerny koło Boryspola - jedna z bomb trafiła w środowy wagon i rozbiła pociąg na dwie części. Druga bomba wybuchła przez lokomotywą skutecznie ją unieruchamiając. 2 bomby spadły na tory, 2 na stację kolejową. Następnie załoga samolotu zaczęła ostrzał z 3 k.m. (1 pilota, 2 obserwatora) - 1200 strzałów. Na drodze przecinającej linie kolejową na północny-zachód od Boryspola zauważono 3 wagony pancerne, których jednak nie zaatakowano z powodu braku bomb i amunicji – meldunek sytuacyjny zrzucono sztabowi w Darnicy. Samolot wrócił z 5 postrzałami,
- 05.06.1920 r. – lot bojowy, bombardowanie statków pancernych na Dnieprze na północ od Kijowa,
- 09.06.1920 r. – sierż. Tołuściak i ppor. Lucjusz Moszczeński; lot wywiadowczy wzdłuż szosy Kijów-Żytomierz,
- 10.06.1920 r. – sierż. Tołuściak i podchor. Ciechoński; lot bojowy, wywiad i bombardowanie nieprzyjaciela na linii Boryspol-Okuninowo-Gornostajpol-Irpień, bombardowanie wrogich statków pancernych u ujścia Desny i Irpienia do Dniepru oraz powyżej przeprawy na Dnieprze.*

[...] Po powrocie do USA Sierż. Tołuściak zaciągnął się z dniem 6.04.1922 r. do Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych (Marine Corps) w Parris Island w Południowej Karolinie. W czerwcu tegoż roku, po odbyciu podstawowego przeszkolenia, został przeniesiony do bazy wojskowej Marines w Quantico (Marine Barracks Quantico), gdzie dostał przydział w Batalionie Medycznym.
W połowie września 1923 r. (jako mechanik lotniczy) wraz z ppor. Horace D. Palmerem, por. Fordem O. Rogersem, sierż. Benjaminem F. Belcherem rozpoczął w tamtym czasie najdłuższy lot w historii amerykańskiego lotnictwa (drugi na świecie) z Santo Domingo City do San Francisco i z powrotem (10,953 mile). Lot, odbyty na samolotach DH-4B, ukończyli z sukcesem w dn. 09.12.1923 roku. [...]

[...] Brał udział w niemal 40 operacjach lotniczych na terenie Polski, w powietrzu spędził ponad 208 godzin. Był jedynym żołnierzem Marines przedstawionym dwukrotnie do odznaczenia polskim Orderem Virtuti Militari. W chwili śmierci sierż. Tołuściak miał zaledwie 24 lata.
Wszystkich zainteresowanych odsyłamy do pełnej wersji biogramu: http://bequickorbedead.com/article_detail/virtuti_militari-americans-tolusciak-piotr-peter-p-tolusciak-pil-sierz/

* Opisy czynów pochodzą z pochodzi z wniosku o odznaczenie Orderem VM złożonego przez dowódcę 16 Eskadry Lotniczej (byłej 39 Breguetów) kpt. pil. Jerzy Rudlickiego w dn. 11.07.1920 r.

#100lecielotnictwawojskowego #historia #ciekawostki #lotnictwo #iirp #wojsko #wojskopolskie #lotnictwoiirp #rocznicanadzisiaj #usa #marines #katastrofa pokaż całość

źródło: bequickorbedead.com

#humorobrazkowy #byloaledobre #heheszki #lotnictwo #awiacja #katastrofa #sosnowiec

źródło: comment_N0MnxT8aXysXy0JriokDBnhInU1TXIMe.jpg

mircy, trzymajcie mnie bo po prostu ocipiałem jak to obejrzałem i nie pomogło mi nawet przejście się po pokoju. proszę nie minusować, niech to zobaczy więcej osób bo to są kurwa normalne, regularne jaja co ktoś może mieć we łbie.

dostajecie informację że wasze miasto jutro rozkurwi w proch tornado o sile 500 tyŚ boisk piłkarskich i wiatr będzie jak ciąg w silnikach 100 boeingów do kwadratu razem, a powódź jak jebnie to by nawet Noemu szczęka opadła. macie małą córeczkę. trwa ewakuacja ludności do miejsca bezpiecznego.

ALE WY KURWA HIHI HIHI WY SIE NIE EWAKUUJECIE BO WY JESTEŚCIE HIHI BEZPIECZNI (｡◕‿‿◕｡)

https://www.youtube.com/watch?v=_SUVnsVq9Rg

co ci ludzie w ogóle pierdolą. no ale... pewnie mają rację, bo mądrze im z oczu patrzy.

szkoda tylko tego małego dziecka, bo to nie jego wina że takich rodziców mu życie wylosowało.

https://www.youtube.com/watch?v=_SUVnsVq9Rg

#huragan #tornado #cyklon #katastrofa #florence #huraganflorence #usa #patologiazmiasta #patologiazagranica #rodzina #dziecko #madka pokaż całość

#heheszki #historia #wtc #wypadek #katastrofa

źródło: 1536698337788.jpg

79 piętro Empire State Building. Trwają oględziny po katastrofie samolotu B-25, który 28 lipca 1945 roku lecąc w silnej mgle wbił się w północną ścianę budynku na wysokości 295 metrów.

#fotohistoria #ciekawostki #budownictwo #katastrofa #brusilow12

źródło: scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net

TRAGEDIA NA MOSKIEWSKICH ŁUŻNIKACH

20 października 1982 roku moskiewski Centralny Stadion Sportowy imienia Lenina na Łużnikach stał się miejscem największej sportowej tragedii w historii ZSRR.

Spartak Moskwa podejmował holenderski klub HFC Haarlem. Stawką meczu był awans do 1/8 Pucharu UEFA. Na mogącym wtedy pomieścić około 100 tysięcy widzów obiekcie zasiadło niecałe 15 tysięcy kibiców. Decyzją władz zostały otwarte tylko sektory na wschodzie obiektu.

Tego dnia nasypało dużo śniegu, a temperatura spadła do -10 stopni Celsjusza. Przemarznięci fani przed końcem nudnego meczu zaczęli kłębić się na trybunie C z jedyną otwartą bramą (z czterech). W którymś momencie na schodach upadła dziewczynka. Ktoś zatrzymał się, by jej pomóc i tak zaczęło się wzajemne tratowanie.

Potem Spartak strzelił bramkę, podwyższając wynik meczu na 2:0. Nagle wszyscy zaczęli się cofać na trybunę. Sytuacja z dramatu zmieniła się w horror. Zadeptano i zaduszono 66 osób, głównie nastoletnich. Następnego dnia jedynie popołudniówka "Wieczorna Moskwa" zamieściła kilka zdań o "naruszeniu porządku" na stadionie. Rozmiar tragedii Rosjanie poznali 7 lat później.

Oficjalnie ofiar było 66, wszystkie zebrano w jednej kostnicy. Początkowo nie podawano liczby ofiar, wspominając najwyżej, że takie były. Z niektórych relacji wynika, że władze bardzo się starały zatuszować sprawę. Wielu rodzinom podobno dano 40 minut na pożegnanie bliskich, których pochowano w masowej mogile. Wszyscy dostali zakaz mówienia o tym.

Aż do 1989 roku prawda nie wyszła na jaw. Wówczas okoliczności były już zupełnie inne – Związek Radziecki chylił się ku upadkowi, panujący Michaił Gorbaczow nie był w stanie temu zapobiec. Na światło dzienne wyciekało wiele skrywanych dotychczas informacji, także ta o tragedii na Łużnikach...

#wmrokuhistorii #historia #katastrofa #zsrr #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #pilkanozna #sport #ciekawostkihistoryczne #rosja pokaż całość

źródło: Luzniki.jpg

Fajny obrazek - dwóch kibiców klubów z Genui: Sampdorii i Genoa CFC trzymają się razem i tworzą tym samym przęsło mostu, który przedwczoraj uległ katastrofie. W takich sytuacjach nie powinno być żadnych podziałów.
#katastrofa #pilkanozna #kibice #wlochy

źródło: DkpXzLhW4AABDMD.jpg

@beQuick: 98 lat temu, w trakcie obrony Warszawy załoga w składzie ppor. pil. Stefan Żochowski(ur. 08.01.1898 r.) i obserwator ppor. Stefan Jeznach (ur. 17.02.1901 r.) około godziny 16 wystartowała na samolocie typu Bristol "Fighter" z misją zbombardowania oddziałów wroga na północny - wschód od Warszawy. Pilot nie miał wcześniej styczności z nowym modelem płatowca. Chwilę po starcie samolot runął na ziemię z wysokości kilkunastu metrów. Pilot Stefan Żochowski zginał prawdopodobnie na miejscu, doszło również do wycieku i zapłonu paliwa. Ciężko ranny obserwator Stefan Jeznach pozostał w płonącym wraku, a o jego bohaterskiej postawie świadczą dwie poniższe relacje:

"(...) Kto żył, rzucił się ku płatowcowi, aby ratować rannego obserwatora, który nie stracił przytomności. Widząc biegnących mechaników, wołał, aby nie zbliżali się do płonącej maszyny, ostrzegając, że za chwilę nastąpi wybuch bomb. Świadomie poświęcił swe życie, poświęcił ostatnią nadzieję ratunku, aby innych nie narażać na niebezpieczeństwo. Wybuch wkrótce nastąpił. Ciało ppor. Jeznacha zostało rozerwane na kawałki. ..."

"... Gdy śpieszono z pomocą do płonącego samolotu, ranny wstrzymał biegnących krzykiem, ostrzegając, że lada chwila wybuchną znajdujące się w samolocie bomby. I rzeczywiście, chwilę potem nastąpiły wybuchy. Bohaterski lotnik-obserwator zginął najszlachetniejszą śmiercią, poświęcając świadomie życie dla ocalenia innych, choć - być może - zdążonoby go wyratować. ..."

W źródłach można spotkać się z dwiema możliwymi przyczynami katastrofy Bristola, według jednych samolot został nadmiernie obciążony bombami. Inne z kolei wskazują na brak doświadczenia pilota na tym typie płatowca. Bristol "Fighter" w opinii lotników uchodził za maszynę stabilną w locie i łatwą w pilotażu, jednak był to samolot znacznie bardziej zaawansowany technicznie niż większość pozostałych maszyn głównie produkcji niemieckiej. Był to pierwszy lot Stefana Żochowskiego na "Fighterze" i prawdopodobnie w obliczu zagrożenia ze strony nacierających wojsk bolszewickich nie zdążył odbyć stosownego przeszkolenia, m.in. mógł nie wiedzieć o przestawianym sterze wysokości.

Obaj lotnicy zostali pochowani w Warszawie, na cmentarzu wojskowym na Powązkach.

#100lecielotnictwawojskowego #historia #ciekawostki #lotnictwo #iirp #wojsko #wojskopolskie #lotnictwoiirp #piloci #katastrofa #warszawa pokaż całość

źródło: bequickorbedead.com

Pierwszy wpis z cyklu #opowiescimentalisty nie spotkał się z jakimś wielkim zainteresowaniem, ale i hejtów nie było, więc po tygodniu czas na odcinek drugi. Dziś cofniemy się nie o 70, ale o 18 lat i wyjedziemy z Polski do Francji. 25 lipca 2000 roku pod Paryżem rozbił się Concorde linii Air France. Życie straciło tego dnia 113 osób - wszyscy pasażerowie feralnego lotu oraz 4 znajdujące się na ziemi. Połowę tej ostatniej grupy stanowiły dwie Polki.

CONCORDE

Samoloty pasażerskie Concorde po raz pierwszy wzbiły się w powietrze w 1969 roku. 7 lat później zaczęto wykorzystywać je do przelotów pasażerskich. Co w nich wyjątkowego? Turboodrzutowe maszyny produkcji angielsko-francuskiej były samolotami naddźwiękowymi, latającymi z prędkością przelotową dochodzącą do 2170 km/h na wysokości blisko 20 km, czyli dwukrotnie szybciej i dwukrotnie wyżej, niż samoloty latające dzisiaj. Podróż z Europy do USA dzięki nim zmalała o połowę. Rekordowy lot Concorde z Londynu (Heathrow) do Nowego Jorku (JFK) trwał... 2 godziny 52 minuty i 59 sekund! Samoloty latały jednak tylko do 2003 roku, a jedną z głównych przyczyn ich wycofania z użytku była paryska katastrofa z 2000 roku, o której więcej poniżej.

*Ciekawostka: Jedynym samolotem pasażerskim, który mógł konkurować z Concordem był radziecki Tu-144, nazywany "concordskim". Rosjanie wybudowali go... wykradając dokumentację technicznąfirmy produkującej Concorde. Tu-144 był jednak mocno awaryjny i mimo kilku udanych przelotów szybko zrezygnowano z jego masowej produkcji.

ZA PÓŹNO, NIE MA CZASU

"Too late, no time, no" - to ostatnie słowa, które popołudniem 25 lipca 2000 roku wypowiedział kapitan samolotu Christian Marty tuż przed runięciem na hotel i restaurację "Les Relais Bleus" w podparyskim Gonesse. Concorde ruszył pasem startowym dwie minuty wcześniej. Wówczas jeszcze nic nie zapowiadało tragedii 100 pasażerów, którzy obsługiwani przez 9 osób z personelu pokładowego wybierali się w podróż do Nowego Jorku.

W trakcie rozpędzania się maszyny, jedno z jej kół najechało na pasek metalu, który - jak się później okazało - odpadł ze startującego wcześniej samolotu McDonnell Douglas DC-10. Ogumienie w samolotach Concorde nie należało do najbardziej trwałych i eksploatowało się już po ok. 25 startach i lądowaniach. Opona została rozerwana na strzępy, a jej blisko 5-kilogramowy fragment uderzył w skrzydło, doprowadzając do wycieku paliwa i jego pożaru. Samolot pędził wtedy już ponad 300 km/h, co oznacza że przekroczona została już prędkość decyzji (V1). W związku z tym piloci nie mieli już możliwości wyhamowania i musieli rozpocząć wznoszenie w powietrze, mimo tego, że o ogniu wydobywającym się spod podwozia informowały ich nie tylko przyrządy pokładowe, ale i wieża kontrolna.

2 MINUTY HORRORU

Problemy wywołały nieprawidłowy tor jazdy jeszcze na pasie startowym. W związku z tym, pilot poderwał maszynę jeszcze przed osiągnięciem wymaganej prędkości minimalnej do wzniesienia się w powietrze. Zarządzono wyłączenie zniszczonego silnika numer 2, jednak mimo wszystko samoloty są skonstruowane w taki sposób, by pracować wyłącznie na jednym silniku. Niestety, silnik numer 1 normalnie pracował tylko przez kilkanaście sekund. Dostały się do niego gorące gazy i paliwo ze zniszczonego silnika, przez co i on po chwili stracił ciąg.

Równo po dwóch minutach od wydania rozkazu startu (16.42:31) Concorde runął na hotel w Gonnesse (16.44.31). Życie straciło 113 osób, m.in. 96 Niemców i 9 Francuzów. Większość pasażerów to bogaci turyści, klienci niemieckiej firmy turystycznej, która wyczarterowała samolot. W Nowym Jorku czekał na nich już wycieczkowiec MS Deutschland, mający zabrać ich w dwutygodniową podróż do Ekwadoru. Wśród ofiar na ziemi znalazły się z kolei m.in. dwie młode Polki, które przebywały tego dnia w hotelu Les Relais Bleus".

CZY TYLKO PRZYPADEK?

Przyczyną katastrofy z pozoru był tylko przypadek. Maszyna najechała na jakiś element, który odpadł z innego samolotu. Splot niefortunnych wydarzeń i tragedia gotowa? Niekoniecznie.

Opony w samolotach Concorde nie były dobrze przystosowane do przeciążeń, którym przy wysokich prędkościach ulegał samolot. Po tragedii wyszło na jaw, że mechanicy wielokrotnie musieli zmagać się z problemami związanymi z ogumieniem samolotów. Mimo tego, że zastrzeżenia zgłaszano ponadprzeciętnie często, dopiero po katastrofie zaczęto kombinować, jak dodatkowo zabezpieczyć silniki w razie pęknięcia opony.

Dodatkowo, samolot był znacznie przeładowany. Z powodu zbyt ciężkiego bagażu w tyle samolotu, przeciążenie przekraczało jedną tonę. W tych okolicznościach, ta tona mogła zaważyć o być albo nie być pasażerów i załogi.

Trzeba jednak przyznać, że warunków niesprzyjających Concordowi było jeszcze więcej. Pas startowy francuskiego lotniska w ponad 1/3 posiadał nawierzchnię złej jakości (naprawioną, a jakże, niebawem po katastrofie). Tuż przed wypadkiem zmienił się też wiatr - na niekorzystny, wiejący w tył samolotu.

Niezależnie od przyczyn tej katastrofy, niedługo po niej samoloty marki Concorde wycofano z użytku. Ryzyko kolejnych podobnych przypadków było zbyt duże, dodatkowo wokół samolotów z angielsko-francuskiej stajni zaczął wytwarzać się negatywny PR, który osłabił popyt na superszybkie loty. W 2003 roku Concorde wzbił się w powietrze po raz ostatni, co na kolejne 15 lat wstrzymało ponaddźwiękowe loty na świecie. Obecnie nad produkcją superszybkich samolotów pracują m.in. Japończycy i Brytyjczycy, a efektów ich pracy spodziewać można się za 2-3 lata.

#katastrofawprzestworzach #katastrofa #concorde #zdarzylosiewczoraj #paryz #niemcy #tragedia #historia pokaż całość

360 tysięcy metrów sześciennych betonu, 261,6 metra wysokości i 150 milionów metrów sześciennych pojemności.
To tylko fragment parametrów zapory w Vajont, która powstał w północnych Włoszech 14 lat po zakończeniu wyniszczającej wojny. Budowa tej gigantycznej zapory rozpoczęto w 1957 roku, stanęła ona w dolinie rzeki Vajont. W momencie budowy była to największa tego typu konstrukcja na świecie.
Już w momencie rozpoczęcia prac na zboczach otaczających dolinę pojawiły się pierwsze oznaki problemów ze statecznością skał. Problem dotyczył prawego brzegu (patrząc od strony zapory), była to góra Toc, która zaczęła drgać. Pojawiające się zagrożenie inwestor- firma SADE, zignorował. Jeszcze w trakcie budowy, na pobliskiej zaporze Pontesei doszło do do osuwiska, które wywołało 20 metrową falę, która zabrała ze sobą jedną osobą.
W 1959 roku zakończono budowę betonowej konstrukcji i rozpoczęto zalewanie rezerwuaru. Jesienią 1960 roku przy 190 metrów głębokości doszło do osuwiska o objętości 800 tysięcy metrów sześciennych. Po tym zdarzeniu SADE zdecydowało o przerwaniu zalewaniu i obniżeniu docelowego lustra wody o 50 metrów. Dodatkowo zdecydowano o wzmocnieniu zbocza góry Toca. Prace przy brzegu zakończono po roku. Operator zapory zdecydowała się na wznowienie zalewania zbiornika. W 1962 przy poziome 215 metrów doszło do pięciu wstrząsów o magnitudzie około 4 do 5 w skali Richtera.
W maju 1962 roku inżynierowie SADE po wykonaniu badań jaką falę może wywołać kolejne osuwisko. Wodę należało obniżyć 20 metrów aby woda nie przelała korony zapory, jednak nie zdecydowano się na taki ruch. Specjaliści SADE twierdzili że są w stanie kontrolować zbocze poprzez regulowania ilości wody.
Ponad rok później, we wrześniu 1963 zbocze w ciągu jednej doby przesunęło się o 22 centymetry, w odpowiedzi na to obniżono poziom wody do 240 metrów, osuwisko jednak nadal było aktywne.
Sądny dzień nadszedł 9 października 1963 roku o godzinie 22:39. W ciągu 30 sekund do zbiornika ze zbocza Toc osunęło się 270 milionów metrów sześciennych skały (108 000 basenów olimpijskich ( ͡° ͜ʖ ͡°) ). Tak duże osuwisko doprowadziło do wywołania fali o wysokości ponad 100 metrów o objętości 30 miliardów metrów, która bez problemu przelała betonową zaporę i runęła w dolinę. Na drodze rozpędzonej ściany wody znalazło się 7 wsi pogrążonych we śnie.
Pierwsze uderzenie spadło na miasteczko Longarone, fala o wysokości 20 metrów zmiotła większość zabudowy i poniosła je w kierunku Morza Adriatyckiego. Następnie fala rozlała się na szerokość prawie 1000 metrów i ponad 20 minutach dotarła do morza po drodze zmywając kolejnych 6 wsi.
Rozmiar tragedii można było ocenić dopiero po kilkunastu godzinach, gdy wstało słońce. Cała trasa przejścia wody była zrównana z ziemią, fala zabrała ze sobą około około 2000 dusz (szacuje się od 1900 do nawet 2700). Na miejsce katastrofy skierowani zostali żołnierze, którzy mieli pomóc ratownikom, oprócz Włochów do doliny Vajont wysłani zostali Amerykanie, którzy z pomocą śmigłowców zajęli się ewakuowaniem ocalałych ofiar. Załogi helikopterów wykonały około 300 lotów ratując 4 tysiące osób. Co zaskakujące, tama była nienaruszona jednak rumosz skalny wypełnił znaczną jej objętość pozbawiając ją większości cech użytkowych.
Gdy minął pierwszy szok rozpoczęło się szukanie winnych tragedii. Naturalnie podejrzenie padło na budowniczych tamy i późniejszego operatora czyli konsorcjum SADE oraz ENEL (powstałe z SADE w 1963). Włoskie władze określiły zdarzenie jako niespodziewaną katastrofę naturalną, co w obliczu faktu, że o zagrożeniu wiedziano na lata przed katastrofom dało wodę na młyn mediom i opozycji. Burza wywołana tragedią pozbawiła stanowiska ówczesnego premiera Giovanniego Leone. Ten jednak już po kilku miesiącach został szefem grupy prawników, która broniła SADE w procesach wytoczonych przez rodziny ofiar. Ostatecznie odszkodowania wypłacono jedynie 600 ofiarom. Pomimo wielu lat potyczek sądowych do odpowiedzialności za śmierć 2 tysięcy osób pociągnięto 11 osób, które skazane zostały na 3 lata więzienia!. Jedynie inżynier SADE, Mario Pancini, dręczony poczuciem winy popełnił samobójstwo w 1968 roku.
Obecnie tama nadal jest zarządzana jest przez firmę ENEL, a od 2002 roku jest ona dostępna dla zwiedzających.

Dla bardziej zainteresowanych:
https://web.archive.org/web/20080227120506/http://tellnet.jp/pdf/italy.pdf
https://en.wikipedia.org/wiki/Vajont_Dam
http://www.geociekawostki.pl/2012/07/vajont-tragiczna-historia-najwyzszej.html
#wlochy #katastrofa #ciekawostkihistoryczne #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: longarone.png

17 lipca 2018, Bielsko-Biała, ul. Sarni Stok, godz. 3.41 – Wszystkie służby wysłano po otrzymaniu zgłoszenia, z którego wynikało, że zawalił się budynek. – Słyszałem dwa wybuchy, drugi był głośniejszy – powiedział naszemu portalowi mieszkaniec pobliskiego budynku. W ocalałej części budynku znaleziono jak do tej pory dwie butle na gaz propan-butan, jedna była rozerwana, a druga ciepła. – To precyzyjna robota, ktoś miał dużą wiedzę, jak to zrobić – przekonują pracownicy budowy. W akcji uczestniczą znaczne siły służb ratunkowych, w tym osiemnaście zastępów straży pożarnej, pogotowie ratunkowe, policja, Straż Miejska i grupy ratowniczo-poszukiwawcze. Jest obecny prokurator i grupa dochodzeniowo-śledcza. Więcej oraz foto: http://www.bielsko.biala.pl/nasygnale/aktualnosci/37962/katastrofa-budowlana-na-sarnim-stoku-w-srodku-nocy-runal-nowy-budynek-film

#bielskobiala #strazpozarna #policja #pogotowieratunkowe #strazmiejska #gruparatownicza #budowa #katastrofa #wybuch #propanbutan #prokurator #developer pokaż całość

źródło: DSC_0698.jpg

Oburzenie kaczystów i ich tub (TVRepublika, tysol.pl) na propozycję, aby przyczyny śmierci pilota MIG-29 badała komisja Macierewicza,ujawnia brak zaufania i pogardę dla komisji, która bawi się w badanie przyczyn śmierci 96 osób. Cieszę się, że otwieram durniom oczy
Napisala pani Senyszyn ✌
#bekazpisu #neuropa #smolensk #katastrofa #bekazpodludzi #macierewicz #polityka pokaż całość

#mikroreklama
Jest takie jezioro owiane płaszczem tajemnicy (czy może raczej było).
W jego okolicy usytuowano tajne miasto Chelyabinsk - 40 ( znane tez jako "City 40" )którego przez wiele lat nie pokazywano na mapach.
To jezioro jest jednym z najbardziej zabójczych miejsc na świecie.

A wszystko dzieje się w Rosji (co wiele wyjaśnia).

https://www.wykop.pl/link/4404491/smiercionosne-jezioro/

pokaż spoiler #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #rosja #katastrofa #historia
pokaż całość

źródło: upload.wikimedia.org

POŻAR SZPITALA PSYCHIATRYCZNEGO W GÓRNEJ GRUPIE

W nocy z 31 października na 1 listopada 1980 roku doszło do tragicznego pożaru w szpitalu psychiatrycznym w Górnej Grupie. Brak wody do gaszenia ognia, zamurowane wyjścia ewakuacyjne oraz nieobliczalni pacjenci, uciekający i chowający się przed strażakami - to wszystko sprawiło, że szanse na ratunek były niewielkie. W płomieniach zginęło oficjalnie 56 osób.

Komunistyczna propaganda mówiła o bohaterskiej walce straży pożarnej z żywiołem, jednak to członkowie personelu medycznego okazali się prawdziwymi bohaterami. Narażając własne życie, wracali po swoich pacjentów tam, gdzie strażacy bali się wejść...

Szpital w Górnej Grupie nie cieszył się dobrą opinią. Złe warunki sanitarne oraz wykorzystywanie pacjentów do pracy w sąsiednich gospodarstwach rolnych to nie jedyne mroczne sekrety tego miejsca. Podobno nie wszyscy pacjenci, zamknięci w murach szpitala, byli chorzy psychicznie. Część z nich stanowili ludzie, których nie udało się wtłoczyć w ramy, panującego ówcześnie, systemu.

Władze PRL robiły wszystko, aby opinia publiczna nie poznała wstydliwych szczegółów na temat funkcjonowania placówki oraz chaotycznie przeprowadzonej akcji ratowniczej.

Największą trudnością w ratowaniu ludzi okazali się być najbardziej chorzy pacjenci. Dochodziło do sytuacji, których nie sposób było przewidzieć. Strażacy po wyciągnięciu chorych z palącej się sali, prowadzili ich w stronę wyjścia, gdy nagle uratowani mężczyźni zaczynali się wyrywać i po oswobodzeniu się z uścisku swoich wybawicieli - wracali do swoich sal, prosto w objęcia ognia...

Za bezpośrednią przyczynę pożaru uznano nieszczelność przewodu kominowego. Ogień miał się tam tlić nawet kilka dni przed wybuchem pożaru. Iskra wydostała się z komina i upadła na ściółkę izolacyjną. Doszło do niezauważonego pożaru wewnątrz ścian, po czym ogień przepalił sufit i pożar rozprzestrzenił się na cały budynek.

Tragedia w szpitalu psychiatrycznym stała się tematem piosenki Przemysława Gintrowskiego do słów Jacka Kaczmarskiego, zatytułowanej "A my nie chcemy uciec stąd". Tytuł nawiązywał do sytuacji, gdy pacjenci chowając się przed strażakami, uciekali z powrotem do swoich sal, gdzie szalał ogień:

„Dym coraz gęstszy, obcy ktoś się wdziera
A My wciśnięci w najdalszy sali kąt
"Tędy!" - wrzeszczy - "Niech was jasna cholera!"
A my nie chcemy uciekać stąd.

A my nie chcemy uciekać stąd!
Krzyczymy w szale wściekłości i pokory
Stanął w ogniu nasz wielki dom!
Dom dla psychicznie i nerwowo chorych!”

Na zdjęciu:
Zniszczony szpital w Górnej Grupie, fotografia zrobiona kilka dni po pożarze.

#wmrokuhistorii #historia #polska #katastrofa #ciekawostki #xxwiek #pozar #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: Górna Grupa.jpg

#katastrofa #ekologia #wypadek #gdansk Dla dla pana Adamowicza...Bez komentarza...

źródło: 5052e1b29c17f49fba4ddd1b5975acfc.jpg

KATASTROFA W ABERFAN - DZIEŃ, W KTÓRYM ZGINĘŁY WSZYSTKIE DZIECI

21 października 1966 roku w Aberfan zginęło 116 dzieci, żywcem pogrzebanych w szkole. W ciągu kilku minut życie straciło całe najmłodsze pokolenie walijskiej wioski.

Tego pamiętnego dnia dzieci w miejscowej szkole Pantglas Junior School rozpoczęły lekcje o 9 rano. O 9:15, chwilę po tym, jak wszyscy zasiedli w ławkach, na budynek szkoły obsunęła się lawina 150 000 ton rozmokniętej gleby. Cała szkoła została pogrzebana pod obsuwiskiem, które nastąpiło na skutek prac górniczych dokonywanych w tych okolicach.

W budynku przebywało wówczas aż 116 dzieci - niemal wszyscy najmłodsi z okolicy. Poza nimi życie w zasypanej szkole straciło 28 nauczycieli i pracowników. Pierwszy minister Carwyn Jones powiedział, że "dzień katastrofy był jednym z najczarniejszych w całej historii nowoczesnej Walii".

Katastrofa była następstwem prac górniczych na terenie sąsiadującym ze szkołą. W efekcie rutynowego procesu prowadzonego przez lata, spiętrzyły się tam olbrzymie masywy gleby i gliny. Po kilku dniach ulewnych deszczy, nasyp załamał się, a olbrzymia masa ruszyła w dół zbocza. Była to tak wielka ilość gleby, że uderzyła z siłą tsunami i pogrzebała doszczętnie budynek szkoły oraz kilka pobliskich domów, wdzierając się przez okna do wnętrz. Wiele osób zginęło natychmiast, inne umierały przez uduszenie.

Kilkoro dzieci, które udało się uratować, bo nie znajdowały się w budynku szkoły, cierpiało z powodu stresu pourazowego jeszcze przez wiele lat. 8-letni wówczas Jeff Edwards przez ponad 2 godziny leżał zagrzebany w ziemi z twarzą przyciśniętą do twarzy koleżanki, która zmarła w wyniku uderzenia. Dziś 58-letni, mężczyzna twierdzi, że ciągle miewa koszmary i epizody depresyjne w wyniku katastrofy.

Szefowie kopalni doskonale wiedzieli o ryzyku osunięcia się ziemi. Władze lokalne już w 1963 roku wyrażały zaniepokojenie z powodu obecności składowisk nad szkołą podstawową, to kierownictwo NCB (państwowa spółka węglowa) w tym regionie ignorowało ten temat. Nie zrobiono nic, aby zapobiec tragedii, a mimo to nikt nigdy nie stanął przed sądem. Nikt też nie stracił pracy.

Na zdjęciu:
Miejsce katastrofy tuż po tragedii.

#wmrokuhistorii #historia #europa #katastrofa #walia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

Udało mi się być w jednym z najgorszych miejsc. Rzeka Kartuska. Wieczorem wrzucę filmik, bo fajnie nie było jak wymylo tłuczeń z torowiska i zaczęli się wszyscy kopać.
#gdansk #katastrofa #plywajzwykopem #burza

źródło: fromapp.jpg

@beQuick: 87 lat temu, 11.05.1931 r., podczas lotu ćwiczebnego na samolocie typu SPAD zginął pil. Jerzy Wieniawa-Długoszowski. Około godziny 17:20 z nieznanych przyczyn zahaczył lub spadł na przewody wysokiego napięcia łączące #grudziadz z elektrownią w Gródku. Samolot stanął w płomieniach po czym runął do Wisły, pil. Jerzy Wieniawa-Długoszowski poniósł śmierć na miejscu.

Jerzy Józef Wieniawa-Długoszowski (Długoszewski*) urodził się 19.12.1898 r. w Częstochowie. W listopadzie 1918 r. na ochotnika wstąpił do Wojska Polskiego. Początkowo służył w 1 Pułku Ułanów, w grudniu 1918 r. przeniósł się do lotnictwa. W kwietniu 1919 r. mianowany został podporucznikiem, rok później trafił na front w barwach 21 EN. W czasie wojny polsko-bolszewickiej wielokrotnie odznaczył się, wykonując liczne akcje bojowe. W trakcie jednego z lotów wywiadowczo–łącznikowych w dniu 3.07.1920 r. jego zadaniem było zbadanie ruchu nieprzyjaciela w rejonie Izasław–Szepietówka–Połonna–Lubań–Hryców oraz zrzut rozkazów dla grupy gen. Szymańskiego w Borysowie. Zadanie wykonywał z obs. Olgierdem Tuskiewiczem, lot trwał ponad 3 godziny, a zadanie utrudniał silny ostrzał z ziemi. Po wykonaniu misji lotnicy zbombardowali oddziały bolszewickie i wylądowali w Starokonstantynowie, gdzie złożyli meldunek. W tym dniu wzbili się ponownie w powietrze w celu ponownego zbadania ruchu bolszewików na linii Miropol–Szepietówka–Izasław–Koskow. Podczas lotu na wyznaczonej linii ich samolot znalazł się pod nieustającym ostrzałem. W okolicy Zasławia pilot ppor. Jerzy Wieniawa–Długoszowski został trafiony kulą wroga w okolice żołądka. Z pomocą obs. Tuskiewicza pilot, tracący co chwilę przytomność, jeszcze 30 min pilotował samolot, który szczęśliwie sprowadził na lotnisko.

Za zasługi na polu walki odznaczony został Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 8089, Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Polową Odznaką Pilota nr 35. Uhonorowany również rumuńską odznaką pilota, orderem „Gwiazdy Rumunii” V klasy oraz (już pośmiertnie) łotewską odznaką lotniczą.

#100lecielotnictwawojskowego #historia #ciekawostki #lotnictwo #samoloty #iirp #wojsko #wojskopolskie #lotnictwoiirp #piloci #katastrofa pokaż całość

źródło: 32149313_1651297841590342_7076617017171640320_n.jpg

@beQuick: W dniu 11.05.1921 r. w katastrofie lotniczej na lotnisku mokotowskim w Warszawie zginął pil. inż. Stefan Stec. W niepodległej Polsce wykonał 112 lotów bojowych, zestrzelił jeden samolot oraz jeden balon. Łącznie legitymował się 11 (7) zestrzeleniami. Jeszcze w służbie austriackiej, Stec jako godło osobiste wykorzystywał biało-czerwoną szachownicę. Dnia 1.12.1918 roku rozkazem nr 38 szefa Sztabu Generalnego WP gen. Stanisława Szeptyckiego, szachownica ta przyjęta została jako znak rozpoznawczy samolotów lotnictwa polskiego.

Pośmiertnie został awansowany do stopnia podpułkownika. Za odwagę wykazaną podczas walk z piechotą ukraińską, którą w dniach 7-8.11.1918 r. ostrzeliwał z k.m. z pułapu około 50 metrów, odznaczony został m.in. Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 2525, ponadto uhonorowany został trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Polową Odznaką Pilota, Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta oraz Krzyżem Niepodległości. Pochowany został na Powązkach, a w 1935 r. jego prochy ekshumowano i przeniesiono na Cmentarz Obrońców Lwowa.

#100lecielotnictwawojskowego #historia #ciekawostki #lotnictwo #samoloty #iirp #wojsko #wojskopolskie #lotnictwoiirp #piloci #katastrofa pokaż całość

źródło: bequickorbedead.com

szczesc boze gornikom z zofiowki, trzymajcie sie chlopy
#gornictwo #wypadki #wypadekprzypracy #katastrofa

Dzisiaj mija 32 rocznica od wybuchu największej katastrofy ekologicznej.

#katastrofa #czarnobyl

źródło: fromapp.jpg

Dziś mijają 32 lata od tragicznej w skutkach katastrofy EJ w Czarnobylu.
Ku pamięci bohaterów i ku przestrodze dla lekkomyślności.
#czarnobyl #katastrofa i # historia

Dokładnie 32 lata temu doszło do największego wypadku w historii energetyki jądrowej - katastrofy w Czarnobylu.

O godzinie 0:23 (według czasu ukraińskiego 1:23) - w IV bloku Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej im. Włodzimierza Lenina ma miejsce potężny wybuch. W wyniku eksplozji oraz pożaru dochodzi do emisji substancji promieniotwórczych do atmosfery, co stanie się przyczyną skażenia obszaru o powierzchni od 125 000 do 146 000 km² terenu na pograniczu Ukrainy, Białorusi i Rosji.

W następstwie awarii ewakuowano około 300 tysięcy osób, w tym 50 tysięcy z miasta Prypeć, położonego zaledwie 3 kilometry od elektrowni. To na tyle niewielka odległość, że niektórzy mieszkańcy mogli obserwować zniszczoną elektrownię z własnych balkonów. Niedługo później rozpoczęto budowę sarkofagu okalającego ruiny IV bloku, a teren wokół zamknięto, tworząc Czarnobylską Strefę Wykluczenia, która w stanie niemal niezmienionym istnieje do dziś.

źródło: napromieniowani.pl

zdjęcie pochodzi z mojego wypadu do Zony z 2016 gdzie jeszcze można było zobaczyć stary sarkofag

#czarnobyl #prypec #ukraina #katastrofa pokaż całość

źródło: P1120336.jpg