Zmartwychwstanie Jezusa jest przedstawiane jako jeden z najlepiej potwierdzonych faktów w historii.

Każdy o racjonalnym usposobieniu za niezwykłe uzna twierdzenie, że można utrzymywać, iż powstanie kogoś z martwych 2000 lat temu jest lepiej potwierdzone niż, powiedzmy, bitwa pod Actium czy życie Juliusza Cezara. Jednak takie twierdzenia są często wysuwane.

Zapoznam państwa, to znaczy te osoby, które nigdy nie znalazły się w mrocznej strefie chrześcijańskiej apologetyki, jak ta metodologia działa. Zaprezentuję tu swego rodzaju wstęp, który potrwa trzy minuty (czyli tyle czasu, ile mamy do dyspozycji), lecz dotyczący innego zmartwychwstania, to znaczy innej osoby niż Jezus.

Postać, którą wybrałem do tego przykładu jest wszystkim znana i łatwo ten przykład rozpoznać. Otóż gdy weźmiemy przypadek królewny Śnieżki, to zauważymy, że powstała ona z martwych po pocałunku księcia. Wielu z państwa może pomyśleć, że jest to baśń, ale w zasadzie jest to jedno z najlepiej potwierdzonych wydarzeń w historii.

Jak można tego dowieść? No cóż, mamy szereg bezpośrednich świadków tego wydarzenia. Na przykład mamy samego pięknego księcia. Jego życie bardzo się zmieniło wskutek tego wydarzenia: ożenił się i żył długo i szczęśliwie. Czyli mamy tu świadka, na którym można polegać. Kogo jeszcze mamy? Mamy złą macochę. Jest ona wyjątkowo dobrym świadkiem, ponieważ potwierdza to wydarzenie z pozycji wroga. Ona chciała, żeby Śnieżka umarła. I mamy też świadka - myśliwego - któremu rozkazała zabić Śnieżkę. Zmienił on oczywiście zdanie i nie zabił królewny w lesie; pozostawił ją przy życiu. Zatem mamy tu bardzo dobrego świadka, bo sceptyka.Możemy powiedzieć: zmienił zdanie - jest on trzecim dobrym świadkiem.

Dalej, mamy też coś, co moglibyśmy określić jako świadka wprawiającego w zakłopotanie. Mianowicie mamy tu świadectwo magicznego lustra. To magiczne lustro jest tak oczywistą głupotą, że fakt, iż występuje ono w tej historii dowodzi jej prawdziwości. Pewne potwierdzenie tej idei pochodzi z wcześniejszego wyznania wiary. To wyznanie, jak wszyscy wiemy, brzmi: ,,lustereczko powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy w świecie?" Pokazuje ono, że cała historia ma głębsze korzenie w przeszłości i można do niej sięgnąć po wcześniejsze dowody. To wyznanie wiary oczywiście poprzedza całą opowieść. Mamy zatem dowód z wyznania wiary.

Kogo jeszcze mamy na potwierdzenie, że ta opowieść jest osadzona w historii? Otóż mamy oczywiście oświadczenia Wesołka, Gburka, Śpioszka, Mędrka, Apsika, Gapcia i Nieśmiałka. Mamy tu siedmiu bezpośrednich świadków zmartwychwstania. Ogółem więc mamy jedenaście oświadczeń bezpośrednich świadków potwierdzających, że opowieść jest faktycznie osadzona w historii.
Czy w to wierzymy? Oczywiście, że nie. To jest baśń. Po prostu bawię się słowami. Opowieść o królewnie Śnieżce i siedmiu krasnoludkach jest baśnią i przykro mi oznajmić niektórym z państwa, że opowieść o Jezusie Chrystusie i dwunastu apostołach też jest baśnią, a dowód na jego zmartwychwstanie jest skonstruowany w dokładnie taki sam sposób, jak ten nakreślony przeze mnie.Oczywiście można utrzymywać, że mimo tego cała rzecz i tak jest prawdą. Tak, ale to wymagałoby cudu.
Nie zamierzam a priori wykluczać cudu. W końcu z jego definicji wynika, iż jest on czymś tak niezwykłym, że nie można znaleźć dowodu na jego potwierdzenie. I jak można byłoby w ogóle dowieść, że się zdarzył?

Cóż, twierdzę zatem, że nie mamy żadnych dowodów na zmartwychwstanie Jezusa poza tym, co starannie skonstruowali ludzie, bardzo zmotywowani, by utrzymać prawdy religii, która przez dowody naukowe została zepchnięta prawie na skraj samozniszczenia.

Jednak mimo wszystko przemysł, który przedstawia tę opowieść jako fakt, ma ogromną siłę przebicia, olbrzymie środki; przekazuje swoje przesłanie na cały świat, organizuje fora ,,wyjaśniające" dlaczego to wszystko jest prawdą. Ja natomiast muszę powiedzieć, że to wszystko jest czczym wymysłem. Dziękuję.
Kenneth Humphreys
#ciekawostki #religia #mitologia #bajki #ateizm #chrzescijanstwo #bekazkatoli pokaż całość

źródło: 3.bp.blogspot.com

Mgławica emisyjna NGC 2359, nazywana Hełmem Thora.
W rzeczywistości jest to międzygwiezdny bąbel wydmuchany przez szybki wiatr pochodzący od jasnej, masywnej gwiazdy centralnej.
W centrum mgławicy znajduje się gwiazda Wolfa-Rayeta znana jako WR 7 (HD 56925). Jest to ekstremalnie gorący olbrzym znajdujący się w końcowym stadium swojej ewolucji, tuż przed wybuchem supernowej.

Zródło: Ignacio Diaz Bobillo
#ciekawostki #kosmos #kosmosboners #astronomia #mitologia pokaż całość

źródło: x3.wykop.pl

W "Narodzinach tragedii" Friedrich Nietzsche przywołuje mit, legendę o Midasie, który ścigał Sylena. Gdy go schwytał, zapytał, co jest najważniejsze i najlepsze dla człowieka. Sylen odrzekł na to: ty nieszczęsna, efemeryczna istoto lepiej dla ciebie, żebyś nic nie wiedział, nie narodził się, nie był, a gdy już zaistniejesz, to najlepsze dla ciebie, byś jak najszybciej umarł.

Jutro, ewentualnie w tygodniu wleci wpis o efilizmie.
#antynatalizm #pesymizm #mitologia pokaż całość

Chors, Chorus, Chworz - Słowiański męski Bóg lunarny Chworza można nazwać obdartym ze skóry słońcem (czyli Swarogiem), wg. legendy kiedyś jaśniał identycznie jak Słońce. Entymologia jego imienia może pochodzić od prasłowiańskiego rdzenia krsь, obecnego w polskim słowie wycharsły – „wynędzniały”, co miałoby się odnosić do ubywającego księżyca, względnie do słabości jego światła wobec promieni słonecznych, twierdzono, że "zjada" jako wilk księżyc co miało tłumaczyć fazy księżyca. Miał przybierać formę Wilka lub Wilkołaka
O Chorusie niewiele wiadomo (jak twierdzi wikipedia) jest Bogiem o niepewnej autentyczności (choć są wzmianki o nim), pozostaje w cieniu innych Bogów takich jak Swaróg, Weles, Perun, dla niektórych jest nieznany a inni wolą trzymać się od niego z daleka, ponieważ władał nocą, czyli w pewnym sensie ciemnością, a wiadomo jakie ciemność budzi uczucie w ludziach. Chorsowi przypisuje się władanie nad nocnymi oraz wodnymi demonami.

B.Trantowski twierdzi, że Chworz jest jednym z siedmiu słupów Czarnoboga smokiem walczącym ze Światowidem. Smok, którego zabił Krakus miał być wcieleniem właśnie Chorusa, co może wiązać się z początkiem kultu Białych bogów.

Posąg Chorsowi postawił Włodzimierz I Wielki w 980 roku w Kijowie wspomina o tym staroruski latopis "Powieść lat minionych"

Chors i magia Księżyca
Chors – Pan Nocy i Księżyca
Chors
#slowianie #polska #mitologia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #rodzimowierstwo pokaż całość

źródło: chors-knysz.jpg

Liczyrzepa, Karkonosz, Rzepiór - Duch gór, władca Karkonoszy Liczyrzepa był tajemniczym wędrowcem, personifikacją sił przyrody. Pierwsze graficzne przedstawienie go na obrazie sięga 1561 roku, dokonała tego Martina Helwiga, przedstawiła go jako koksa demona, którego pomnik stoi w Karpaczu, był to niezwykły stwór, przypominający nieco jelenia stojącego na tylnych nogach, a nieco może nawet gryfa. Posiada rosochate rogi i diabelski ogon, koźle kopyta, w łapach trzyma wysoki, pionowo stojący kij. Popularniejsze jest wyobrażenie go jako Starca wędrowca z siwą brodą, dzierżącego kostur, warto wspomnieć że na Liczyrzepie wzorowany był Gandalf
Karkonoszowi składano mu w ofierze czarne koguty podobnie jak Świętowitowi. wspomnianym w wielu legendach polskich, mógł przybrać postać dowolnego leśnego zwierza, ale najczęściej był to jeleń.
legendy
opowieść o Liczyrzepie

#slowianie #mitologia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #rodzimowierstwo #fantastyka pokaż całość

źródło: d851ca7302f5b9271ca52692f821962b.jpg

Perun, Perkun – Słowiański Bóg ziemi, piorunów, burz i błyskawic. Perkun jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych Bogów słowiańskich, jego posąg, postawiony przez tamtejszych rodzimowierców stoi lub stał w Kijowie. Jego ojcem jest Swaróg, bóg słońca, nieba oraz kowali, żoną Mokosz a spokrewniony jest z nim Dadźbóg , Swarożyc oraz Weles. Perun Jest jednym z najwyższych Bogów w panteonie Słowiańskim, jego kult obejmował większość jeśli nie cały obszar Słowiańszczyzny (wikipedia twierdzi, że obejmował tylko Ruś). Bóg ten nosi przydomek gromowładny a jego atrybuty to piorun, orzeł, dąb oraz topór, dosiadał on rydwanu lub konia, w ręku trzymając topór lub młot, jest również Bogiem o charakterze militarnym. Perkun jest skontrastowany ze swoim krewnym Welesem (bogiem black metalu). Widać podobieństwo z bogami takimi jak Thor, Zeus, Jowisz

Wg. B.Trentowskiego Perun jest Jessą, który stworzył świat i się nim opiekuje. Perunowi poświęcony był pierwszy dzień tygodnia wg. innych był nim czwartek. Boga tego czczono nie w gontynach lecz w dębowych lasach. znajdował się w kręgu 12 najważniejszych Bogów Słowiańskich

Perunowi poświęcony był symbol gromowładcy, który ludzie ryli w belkach w swoim domu w celu zabezpieczenia go przed uderzeniem pioruna. Zwyczaj ten przetrwał do dziś u górali, wierzono również, że człowiek trafiony piorunem (jeśli przeżył) jest oczyszczony z wszelkich grzechów, gdy piorun go zabił wierzono, że Perun wziął go do Prawii. W polskim folklorze znane są również sytuacje, kiedy miejsce trafione piorunem nawiedzają siły nieczyste. Tak się dzieje z wierzbą (również spróchniałą), która może stać się siedliskiem np. diabła Rokity. Natomiast uderzony piorunem dąb wyznaczał swoistą granicę. źródło
obrzęd odganiania chmur piesnią
#slowianie #rodzimowierstwo #polska #gruparatowaniapoziomu #mitologia pokaż całość

źródło: perun01.jpg

Weles, Wołos, Woles - Słowiański Bóg magii, kupców, muzyki, podziemi i zaświatów (Nawii) Kult tego Boga był powszechny niemal na całej Słowiańszczyźnie, jego ciało miało być porośnięte kudłami, często również wyobrażano go sobie z dwoma krowimi lub byczymi rogami na głowie. Atrybutami Wołosa jest wąż, smok, tur, niedźwiedź, sierść, rogi, złoto, żółć, czerwień. Weles jest Bogiem, który jest skontrastowany z gromowładcą Perunem, lecz nie jest on złym Bogiem, nazywano go "bydlęcym bogiem" gdyż strzegł i opiekował się bydłem. Wg. książki "Słowiańscy Bogowie" B.Trentowskiego Weles był powiązany ze Światyborem, który był Bogiem borów i opiekował się roślinnością.

Światybór był bogiem borów i opiekował się duszą świata roślinnego; w szczególniejszej opiece miał jawory.

Raz lekkomyślny młodzian chciał ze swawoli podciąć jawor święty, aby pokazać, że się bogów nie boi. Już przykładał siekierę do pnia drzewa, gdy posłyszał za sobą ryk przeraźliwy, a obejrzawszy się, ujrzał Światybora w postaci ogromnego niedźwiedzia, uzbrojonego siekierą. Przerażony młodzian zaczął uciekać, lecz dognał go Turosik, służebnik Światybora, o złotych kopytach i kozich rogach. Liczne duchy leśne przyszły z pomocą Turosikowi i otoczyły zuchwałego młodziana, a że już miały podarte obuwie, zatem zabiwszy śmiałka, z żył jego nowe trzewiki sobie zrobiły.

W służbie Światybora był także Polkoń, bożek leśny, który do pasa miał postać ludzką, lecz kopyta i ogon końskie.

Żoną Światybora była Dziewonia, która opiekowała się zwierzyną i myśliwi modlili się do niej o szczęśliwe łowy.

Drzewami i kwiatami polnymi opiekowała si Dziewanna lub Ziewonia. Ziele polne, dziewanna, było jej poświęcone.

Świda był królem dębów, a komu się ukazał, tego spotykała niebawem śmierć.
źródło

Welesowi składano ofiary z trzyletniego czarnego byka. albo stawały się nią zwierzęta trzech różnych gatunków. Warto wspomnieć o tym, że w kulcie Welesa występuje liczba trzy, trzy ofiary, trzyletni byk, nawet jego znak zawiera w sobie trójkąt równoramienny, znak ten przypomina głowę byka Znak Welesa
W Biskupinie odnaleziono amulet poświęcony temu Bogowi, opisuje to w artykule Włodzimierz Szafrański

Weles jest dzisiaj utożsamiany jest z demonem, diabłem przez okres chrystianizacji w Polsce, ze względu na niektóre podobieństwa do przedstawień diabła chrześcijańskiego, np. atrybutem Wołosa była żmija co kapłani zinterpretowali jako kusiciela z raju.
Zapraszam na obszerny artykuł na ten temat tutaj

#slowianie #rodzimowierstwo #gruparatowaniapoziomu #mitologia #ciekawostki #polska pokaż całość

źródło: weles.jpg

Trzygłów, Trygław stary Bóg Słowiański czczony pod tą nazwą głównie na pomorzu. Trzygłów był przedstawiany jako bóstwo o trzech twarzach z oczami i ustami zasłoniętymi przepaską.
Miejscami kultu tego Boga to Szczecin, Wolin i obecnie Brandenburgu. Funkcje Tego Boga nie są do końca jasne, uważa się, że władał światem realnym i zaświatami, jest Bogiem o charakterze wojennym, świadczy o tym rytuał, do którego używano czarnego konia, za pomocą którego wróżono czy warto wyruszać na wyprawę (podobny rytuał był występował w kulcie Światowida).
B.Trentowski w książce "Słowiańscy Bogowie" uważa, że Trygław, urwał 1 głowę z której wypłynęła biała rzeka będąca Białobogiem, gdy urwał 2 głowę wypłynęła czarna rzeka, która była Czarnobogiem, urywając ostatnią głowę wypłynęła rzeka czerwona, którą był Ham, który wg. autora równoważył walkę Białboga i Czarnoboga. (informacji o takim sposobie powstania tych bogów nie znalazłem za wiele).
Trzygłów ma bliski związek z innymi naczelnymi Bogami Słowiańskimi takimi jak Perun, Światowid, Weles, Jessa. O Trygławie wspomniał kronikarz germański, w „Żywocie św. Ottona z Bambergu”. Tamtejsi dziejopisarze zachwycali się kunsztem wykonania świątyń ku czci Trygława, któremu składano w ofierze łupy z wojen.
Do dokładniejszego zapoznania się z tematem zapraszam tutaj
#slowianie #rodzimowierstwo #historia #ciekawostki #mitologia #szczecin #magia #polska pokaż całość

źródło: trygław.jpg

No to na dzisiaj jeszcze jeden tematyczny yōkai ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Kanbari nyūdō to zboczony duch czyhający w sylwestra pod oknami łazienek. Przypomina wielkiego włochatego mnicha. Kanbari nyūdō podgląda osoby korzystające z toalety. Konsekwencje spotkania z tym demonem zależą od regionu, jednak prawie zawsze zwiastuje on nieszczęście w nadchodzącym roku, może też próbować polizać ofiarę lub sprowadzić na nią zaparcia.

Czarnolisto( ͡° ͜ʖ ͡° )つ──☆*:・ﾟ #yokainadzis

#japonia #ciekawostki #mitologia pokaż całość

źródło: yokai.com

Ao bōzu (青坊主) Czyli niebieski mnich, zwykle przedstawiany jako wielki, jednooki kapłan, silnie związany z magią. Jego wygląd i zachowanie może nieco różnić się w zależności od regionu w jakim występuje.

W prefekturze Shizouka pojawia się w czasie wiosennych zachodów słońca na polach zbożowych. Dzieci, które w tym czasie bawią się i buszują w zbożu mogą zostać porwane przez niebieskiego mnicha.

W Kagawie Ao bōzu objawia się młodym kobietom późno w nocy i zadaje im pytanie: "Czy nie chciałabyś się powiesić?". Jeśli dziewczyna zaprzeczy mnich natychmiast zniknie, jeśli jednak go zignoruje rozgniewany demon rzuci się na nią i "popełni jej samobójstwo" własnoręcznie.

Gdzieniegdzie uważane są za pomniejsze bóstwa wyzywające podróżników na pojedynek sumo, co zwykle kończy się śmiercią śmiałka przyjmującego wyzwanie.

W mitologii japońskiej występuje bardzo podobna istota - hitotsume-kozō (一つ目小僧 jednooki młody kapłan).

Czarnolisto( ͡° ͜ʖ ͡° )つ──☆*:・ﾟ #yokainadzis

#japonia #ciekawostki #mitologia pokaż całość

źródło: buszujacywzbozu.jpg

Shikigami (式神) Istoty używane przez onmyōji, pełnią rolę amuletów szczęścia, duchów strażniczych, lub demonów sprowadzających klątwy. Występują w różnych formach, często zaklęte są w małe przedmioty, lub papierowe talizmany, inne przyjmują postać zwierząt. Najpotężniejsze skikigami objawiają się jako ludzie lub demony. Shikigami nie posiadają własnej woli, są tylko narzędziami zmuszonymi do służby przez kapłanów.

Czarnolisto( ͡° ͜ʖ ͡° )つ──☆*:・ﾟ #yokainadzis

#japonia #ciekawostki #mitologia pokaż całość

źródło: yokai.com

Podejrzewam, że większość obserwujących ten tag ludzi już nie żyje, ale mimo to postanowiłem go wskrzesić XD

Przez ostatni rok miałem sporo roboty, ale wyszedłem w końcu na prostą i mogę ponownie marnować czas wrzucając dziwne japońskie stworki na mirko ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Na początek coś krótkiego, czyli Dōnotsura(胴面). Stworzenie to przypomina nieco typowego polskiego turystę w Holandii #pdk Nie posiada głowy, a jego twarz znajduje się na tułowiu.
Niestety nie istnieją żadne historie związanym z tym yokai, nie wiadomo nic o jego pochodzeniu i zachowaniu, jego nazwa i wizerunek znany jest jedynie ze zwojów.

Czarnolisto ( ͡° ͜ʖ ͡° )つ──☆*:・ﾟ #yokainadzis

#japonia #ciekawostki #mitologia pokaż całość

źródło: yokai.com

Jesteście gotowi na święta? Gryla jest. To troll-stwór, według islandzkiej mitologii, odwiedza w Wigilię niegrzeczne dzieci. Gotuje je i zjada.

#ciekawostki #mitologia #islandia

źródło: 1545587696441.jpg

Dodajmy jeszcze Dażboga do tej listy i wychodzi, że katolicy nawet własnej wiary nie mają tylko zżynają gorzej niż Edison od Tesli. #bekazkatoli #religia #mitologia

źródło: 48367761_1098202953723380_2694779497894379520_n.jpg

Starożytny szał

O tańcu i jego rytuałach

Zostałem wywołany przez jakieś trollerskie konto do napisania artykułu dotyczącego rozrywki w starożytności. W obelżywym wpisie zarzucano mi nieznajomość epoki - o tutaj (przy czym co zabawne do zarzutu dopisywano Platona) i realiów tańca starożytnego. Jakaś neuropejska różowa obraziła się też kiedy napisałem, że wszystkie starożytne kultury odradzały chodzenie na tancerki i kiedy nazwałem je bezpośrednio - prostytutkami. Po łacinie chociażby nazwa tancerek - sallatrix - jest synonimem dla nazwy scorta - prostytka. Co ciekawe osoby które mi zarzucają nieznajomość tematu uważają, że zdanie "Wszystkie tancerki to w starożytności prostytki" jest równoważne z "Wszystkie tancerki to kur**" Trzeba być albo złej woli albo braku rozumu, żeby nie rozumieć różnicy w tych dwóch zdaniach. Tak czy inaczej rozpocznijmy naszą podróż po rozrywce starożytnej.

Paradoksalnie, bo nie jest to początek tańca, zaczniemy od Platona. W jednym z dialogów Platon opisuje jak Sokrates tańczył w deszczu wczuwając się w przyrodę dookoła. Jest to oczywista pochwała tańca Sokratejskiego, racjonalnego, kontemplującego bowiem w tym samym dialogu Platon opisuje, że Sokrates potrafił stać na deszczu i myśleć godzinami. Przy czym sam Platon był wrogiem pląsania bakchicznego i irracjonalizmu jaki w sobie zawierał kult Bachusa. Tancerki czczące Bachusa wprowadzały się w tzw. bakchiczny szał pijąc wino nierozrobione z wodą a potem w rytuałach odrodzenia dawały się zapłodnić Bachusowi - Bogowi Wina - którego grał lokalny król lub inna ważna persona - Po zapłodnieniu tancerek Bachantek istnieją relacje, że sam Bachus był rozrywany na strzępy i zjadany przez kobiety w szale. Ale w opinii mojej i moich kolegów a także Roberta Gravesa (bibliografia na dole) jest to analogiczny błąd wyciągnięty z innych rytuałów - tymczasem tesalijskich. Czarownice tesalijskie które miały czcić Księżyc w Pełni rozrywały mitologiczne Boreasza bo rytualnym seksie i zapłodnieniu a potem zjadały jego ciało mając zdobyć jego moc. Pełnia Księżyca tj. Bogini Wenus miała wzmocnić siłę i zapłodnienia (kobiety są bardziej płodne ponoć w pełnię Księżyca) - link ) i siłę ciała Boreasza który był rytualnie rozrywany na strzępy.

Tyle Grecja chociaż o Grecji można by było pisać wiele. Należy jednak dodać, że kiedy tańczyli mężczyźni nie byli uznawani za osoby które dzisiaj nazwalibyśmy prostytutkami lub rytualnym prostytuowaniem się. W Rzymie na przykład mężczyźni robili taniec Marsa, taniec wojny który per analogiam znamy z tańców wojsk filipińskich które dzisiaj mają zabawiać turystów.

Co robiły tancerki w Indiach i Persji i czemu kolczyki na brzuchu są stamtąd? Ano, mamy podobną sytuację co w Grecji. Gdy tańczyła jedna kobieta lub grupa kobiet - i takie osoby nazywamy tancerkami drodzy oponenci - zwykle był to taniec rozrywkowy mający zabawić widownię najczęściej męską lub widownię jakiejś historii np. z Mahabharaty. Ale tak samo jak później w Rzymie szanowano umiejętności tancerek tak je same jako osobę traktowano źle, na pewno gorzej niż szeregowych wojowników. Większość hinduskich tańców orgiastycznych umarło wraz z przybyciem zimnych Anglików do Indii a Perskie tańce orgiastyczne umarły wraz z przybyciem szyickiego odłamu Islamu. No dobrze, ale co z tymi kolczykami na brzuchu? Kobiety tańczące w Persji i Indiach za wszelką cenę chciały zdobyć seniora (że się tak wyrażę mediewalistycznie bo słowa sponsor nie lubię) który mógłby im pomóc i je utrzymywać - często bowiem tancerki pochodziły z biednych rodzin. Kolczyk w brzuchu miał przyciągać uwagę do niczego innego jak łono do tego porta Veneris który mógłby być seniora gdyby tylko chciał. Najlepsze tancerki potrafiły przyciągać uwagę od głowy do nóg tańcząc rytmicznie wprowadzając widzów w orgiastyczny nastrój. Do dzisiaj zresztą taniec jest sprawą profanum, seksualności, poznawania się, alkoholu (ale już nie takiego jaki miały Bachantki) i nie ma w tym nic złego. Taka jest Tradycja.

W Rzymie ta sprawa ma się jeszcze bardziej radykalnie. Aktorki, tancerki wszyscy rozrywkowi ludzie (oprócz o dziwo mimów) są określani jako sine grave - bez gravis (od gravis jest grawitacja) bez powagi, ciężkości, trudności życia. Nazwy "tancerka" i "aktorka" są obok scorta lub femina leva - lekka kobieta - i określają kobietę lekkich a nie ciężkich obyczajów. Do zmiany nastawień próbowali Rzymian zmusić cesarze tacy jak Neron i Heliogabal. Oboje byli fillohellenami którzy chcieli wprowadzić orgiastyczne tańce do Rzymu. Ich ucięte głowy i pokiereszowane ciała pokazują jakie podejście do takich tańców mieli Rzymianie.

Jeszcze jedna sprawa, abstrahująca od wpisu który zbliża się do końca. Atakowanie osoby @sorek za to, że plusował moje wpisy, obrażanie go jest absolutnie nie na miejscu i pokazuje, że neuropa ma jakąś psychozę na moim punkcie. Użytkownicy tacy jak @lakukaracza_ zapisali się specjalnie na moje autorskie listy, żeby zakopywać i minusować moje wpisy. To absurdalna i niezdrowa sytuacja przede wszystkim dla osób które tak robią. To tyle.

Obserwuj #ockham

Bibliografia:
Robert Graves Mitologia - Boreasz, Bachus, Bachantki
idem - Biała Bogini
_http://dancefans.cultu.be/the-dance-of-seven-veils/12-dance-history/218-dancing-in-antiquity_
Historia Sztuki z uwzględnieniem analizy mozaik Pompejańskich
Platon - Państwo

Inne moje wpisy
***
O starożytnej Axis Mundi - Osi Świata - https://www.wykop.pl/wpis/33428931/axis-mundi-co-laczy-wladce-pierscieni-poganska-swi/

O homoseksualizmie w Starożytności - https://www.wykop.pl/wpis/31176033/homoseksualizm-w-starozytnosci-religia-obyczaj-blu/
***

Na zdjęciu - obraz Bachantki

#gruparatowaniapoziomu #4konserwy #bekazlewactwa #historia #ciekawostkihistoryczne #ciekawostki #taniec #starozytnosc #starozytnyrzym #starozytnagrecja #platon #mitologia #publicystyka #zyciestarozytne #neoreakcja #chrzescijanstwo #religia #kultura #konserwatyzm #bekazateistow pokaż całość

źródło: arts.mythologica.fr

Dzisiaj troszkę o wikingach i ich mitach i bóstwach.

Dużą popularnością w świecie dzisiejszej popkultury cieszy się literatura fantastyczna, gry komputerowe w klimacie fantasy czy filmy. Ogromną rolę pełnią w nich postacie elfów czy krasnoludów nierzadko będący jednymi z głównych bohaterów bez których zmagania ukazane w fabule zakończyłyby się porażką. Wymienić tutaj można znanego chyba wszystkim Władcę Pierścieni, autorstwa Tolkiena, który garściami czerpał z m.in wierzeń skandynawskich.

Link do znaleziska - Mitologia północy. Disy, Fylgie i Walkirie

Poniżej wołam osoby, które wyraziły chęć otrzymywania powiadomień o nowych wpisach.Jeśli ktoś chciałby dopisać się do listy, proszę o zostawienie plusa przy przeznaczonym do tego komentarzu pod niniejszym wpisem. Zachęcam również do obserwacji pierwszego tagu, którym opatrzone zostało linkowane znalezisko (tag autorski)

Dodatkowe Tagi: #qualitycontent #ciekawostkihistoryczne #skandynawia #zwyczaje #militaria #mitologia #europa #swiat #wojna #liganauki #wikingowie #thor #magia #wiara #norwegia #szwecja #dania #islandia pokaż całość

źródło: zzz.png

(⌐ ͡■ ͜ʖ ͡■) #heheszki #szkola #mitologia

źródło: Bog.jpg

#heheszki #humorobrazkowy #historia #rzym #grecja #mitologia
#memyhistoryczne

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: 45000630_2181462118794787_9104001117443850240_n.jpg

#heheszki #humorobrazkowy #mitologia #starozytnosc

źródło: 1539681359112.jpg

pokaż spoiler #heheszki #agitacja #humorobrazkowy #mitologia


źródło: Przechwytywanie.JPG

#glupiewykopowezabawy #gownowpis #mitologia #slowianie

Daj plusa, a powiem Ci jakim bogiem/stworem z mitologii słowiańskiej byłbyś

Daj plusa i komentarz a powiem ci poza kolejnością

Irytuje mnie jak w szkołach czy ogólnie w kulturze przedstawia się mity czy politeizm w ogóle, jako śmieszne hehe bajeczki, że kiedyś ludzie głupi i bożki zapchajdziury, i nie twierdzą tak tylko ateiści ale również chrześcijanie. I tu hipokryzja tkwi, "mitologia biblijna" (tj. głównie: stworzenie świata, adam i ewa) ma na nas ogromny wpływ. Oczywiście wiem że te historie powinno się odczytywać jako metafory i co bystrzejsi wyznawcy Chrystusa robili tak niemal od początku, ale jest w polszy i nie tylko (np.protestancki fundamentalizm biblijny) wiele osób biorących to dosłownie i to nie tylko stare baby lecz np. niektórzy nauczyciele. Nie jeden grecki mit że się bogi spotkały gdzieś tam i pokłóciły wydaje się bardziej prawdopodobny i łatwiejszy do "pogodzenia" z wiedzą, rozumem.Samo monoteistyczne podejście: Bóg ma konkretne imię, wszyscy przez tysiące lat się mylili, głupi poganie, ale my mamy jedyni rację, co tam że np. modlitwy,hymny,ablucje,misteria, sanktuaria, święte miejsca, przedmioty, figurki, ołtarze i tak dalej to wszystko było było było i było w każdym prawie zakątku świata, ale my mamy rację, jest według mnie głupie i w ogóle taka #filozofiadlajanuszy
#religia #chrzescijanstwo #katolicyzm #mitologia #gimbokatolicyzm #gimbopoliteizm #bekazkatoli pokaż całość

Guido Reni - Archangel Michael defeats Satan (1635)
mistrzostwo :P
#gownowpis #malarstwo #mitologia

źródło: i.pinimg.com

Jaki zbawiciel, taki wierzchowiec ( ͡° ͜ʖ ͡°)
#bekazkatoli #ateizm #humorobrazkowy #mitologia #rozrywka

źródło: catholicherald.co.ukwww.catholicherald.co.uk

Szanowni czytelnicy #ockham, #gruparatowaniapoziomu i w ogóle wszyscy użytkownicy wykop.pl!

Mój autorski tag - #ockham - dobił do 800 obserwujących, czuję lekką satysfakcję z tego faktu jak i mam nadzieje na więcej. Zaczynałem pisząc teksty, gdy przyszło mi coś na myśl tylko z tytułem i z krótką rozprawą. Pod wpisami było jednak wiele komentarzy, staram się pisać na tematy filozoficzne, polityczne, społeczne i językoznawcze.

Z tej okazji robię #rozdajo i nie byłbym sobą gdyby nie było to rozdajo książkowe. Losowanie odbędzie się już w piątek 17 sierpnia. Wysyłka na mój koszt. Z tego powodu, że moich czytelników jest więcej niż 500 robię pakiety książek do rozdania. Jedna osoba dostaje jedną książkę. Wysyłka na mój koszt.

1) Mitologia Arabów - Ryszard Piwiński http://lubimyczytac.pl/ksiazka/69956/mitologia-arabow

2) Ostatnie królestwo - Bartosz Jastrzębski - http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4355203/ostatnie-krolestwo-szkice-teologiczno-polityczne

3) Uległość -Michel Houellebecq http://lubimyczytac.pl/ksiazka/311305/uleglosc

4) Ion, Charmides, Lizys - Platon http://lubimyczytac.pl/ksiazka/98802/ion-charmides-lizys

5) Stop! Jesteś Tyranem! - studium nowoczesne poezji, nie mogę znaleźć na lubimy czytać

6) Lingua Latina - Podręcznik do łaciny na poziomie podstawowym - osoba wylosowana zostanie zapytana czy ta książka się jej przyda, jeśli nie będę losował dalej - https://www.amazon.co.uk/Familia-Romana-Lingua-Latina-HansH/dp/1585104205

7) Sztuka Baroku - kompletne studium sztuki barokowej - brak linku do lubimy czytać

8) Metafizyka - Arystoteles - http://lubimyczytac.pl/ksiazka/62375/metafizyka

9) Polskość - Norwid - studium prac politycznych Cypriana Kamila Norwida - http://lubimyczytac.pl/ksiazka/212598/gorzki-to-chleb-jest-polskosc

10) Uzasadnienie metafizyki moralności - Immanuel Kant - http://lubimyczytac.pl/ksiazka/112726/uzasadnienie-metafizyki-moralnosci

Robię też ankietę która wywoła jeden z kolejnych wpisów na tagu #ockham

Zdjęcie - jedna z opowieści arabskich która może się znaleźć w opracowaniu języka arabskiego

Obserwuj #ockham

#rozdajo #cebuladeals #oswiadczenie #ksiazki #publicystyka #mitologia #filozofia #sztuka #literatura pokaż całość

źródło: 20180813_104115.jpg

#mitologia #bekazkatoli

źródło: trojca.jpg

Ateisci w rozmowach z teistami czesto zadaja pytaje: czy w tej bajce byly smoki? Odpowiadam: tak byly. Znanym smokobojca byl sw Jerzy. Tu jego legenda:
Opowieść o świętym Jerzym i smoku jest legendą, przybyłą do Europy podczas krucjat i ponownie opowiedziana w formie romansu. Najwcześniejszy znany opis mitu pochodzi z rejonów Kapadocji i powstał na początku XI wieku (w ikonografii Kościoła prawosławnego odpowiadające mu częściowo wizerunki spotyka się od końca VII wieku).

W pełni rozwiniętej wersji zachodniej smok zrobił sobie gniazdo na źródle, którego woda zaopatrywała miasto Silene (prawdopodobnie późniejsza Cyrena) w Libii lub miasto Lod, zależnie od źródeł. W konsekwencji mieszkańcy musieli prosić smoka o opuszczenie gniazda na czas, gdy nabierali wodę. Każdego dnia oferowali mu owcę, a jeśli jej nie znaleźli, musieli oddać zamiast niej jedną dziewczynę. Ofiara była wybierana przez losowanie. Pewnego razu losowanie wskazało księżniczkę (czasem wymieniane jest jej imię Sabra). Monarcha żebrał o jej życie, jednak bez rezultatu. Miała zostać ofiarowana smokowi, lecz na jego drodze pojawił się święty Jerzy. Stanął twarzą w twarz ze smokiem, obronił się znakiem krzyża, pokonał go i uratował księżniczkę. Wdzięczne miasto porzuciło pogaństwo i przeszło na chrześcijaństwo.

Anegdotka o sw Jerzym opowiedziana przez Stefana Kisielewskiego:
Rozgniewany [Stanisław Mackiewicz-Cat, były premier emigracyjny] zadzwonił tu:
— Co ten wasz szef wyrabia?
— ...Jaki szef?
— No ten Jan XXIII.
— No cóż ci takiego złego zrobił Papież?
— Jak to, skasował św. Jerzego, czy on zwariował? Święty Jerzy — patron Litwy, patron Anglii.
Ja mówię:
— Tak, ale podobno św. Jerzy nie istniał.
A Mackiewicz:
— To co z tego. A Pan Bóg istnieje?
Jacek Kaczmarski

I piesn o sw Jerzym z płyty Między nami. Jacka Kaczmarskiego

Zabił święty Jerzy smoka, w płaszcz z atłasu wytarł miecz.
Czarna zdobi go posoka. Smocza śmierć — rycerska rzecz.
Odrąbanym skrzydłem gadzim mąż opędza się od much.
Dowód triumfu w sakwę wsadził komplet świeżych smoczych kłów.

Święty Jerzy, święty Jerzy,
smok bezzębna paszczę szczerzy, chociaż już się nic mu nie śni.
Zabić gada los ci każe, żebyś trafił na ołtarze.
Ale to nie koniec pieśni.

Zasłużoną karmił sławą smokobójcę wdzięczny lud
i podziwiał sakwę krwawą z której snuł się smoczy smród.
Rycerz pocił się w purpurach wśród koronowanych głów
i nie było trubadura co nie śpiewałby tych słów.

Święty Jerzy, święty Jerzy,
gadzi zewłok w prochu leży, na robactwa żer i pleśni.
Zabić smoka los ci kazał byś się znalazł na ołtarzach.
Ale to nie koniec pieśni...

Wszędzie swą postawił stopę, wszędzie dowiózł gadzi sąd.
Pokrył świat swój świętym tropem, aż posiwiał, schudł i zwiądł.
A z rozprutej sakwy … krok po kroku kieł za kłem
i odrastał smoczy pomiot z triumfu dobra drwiąc nad złem

Święty Jerzy, święty Jerzy,
święty sen ci się należy, wymęczyli cię współcześni.
Bo uprawiać smokobicie łatwiej jest niźli walczyć z życiem.
Ale to nie koniec pieśni.

Umarł rycerz, a w Kościele rozprawiano parę lat,
jak podzielić jego szkielet, bo relikwii żąda świat.
Smoków się wyraja mrowie, za to świętych nigdy dość,
sprawiedliwie ktoś podpowie — mit za mit i kość za kość.

Święty Jerzy, święty Jerzy,
liczą kości buchalterzy, ile w nich się wiary zmieści.
Niepisany sen twym szczątkom musisz zacząć od początku.
I nie będzie końca pieśni
#bekazkatoli #ateizm #chrzescijanstwo #mitologia #ciekawostki #humor #heheszki #rozrywka pokaż całość

źródło: pasek-tvpis.pl

Bogowie jak ludzie: bogowie na niby. (Czesc 3)
W tej części postaram się przeanalizować ten mit pod kątem zawartych w nim antropomorfizmów. Słownikowa definicja tego słowa to: „Antropomorfizm 1.Przypisywanie cech ludzkich przyrodzie żywej i martwej. 2. (religijne) wyobrażenie bóstwa na podobieństwo człowieka i przypisywanie mu cech właściwych człowiekowi” (Słownik wyrazów obcych PWN). Ponieważ o cechach (atrybutach) biblijnego Boga pisałem już nieraz, napiszę teraz o jego „działaniach”, które są konsekwencją przypisywanych mu cech i które są bardziej charakterystyczne dla ludzi, a nie dla wszechmocnego bóstwa.

Najzabawniejsze w tym micie jest to, że Bóg, który przez pięć dni stwarzał Ziemię, niebo i resztę Kosmosu SŁOWAMI „Niechaj się stanie!”, w przypadku powołania do istnienia swej „korony stworzenia” – człowieka, przeszedł na „ręczne wytwórstwo” i ulepił go z prochu ziemi, czyli z gliny. Niewiasta natomiast dostąpiła „zaszczytu” zbudowania jej przez Boga z męskiego żebra (Zenon Kosidowski w Opowieściach biblijnych wyjaśnia genezę użycia tego żebra jako budulca, nie będę więc powtarzał jego argumentacji). Ważne jest to, że nasze różne „pisma święte” posługując się pradawnymi mitami jako Prawdą objawioną, opisują rzekomo autentyczne wydarzenia sprzed tysiącleci, „tłumacząc” nam w ten sposób „genezę” naszej rzeczywistości i naszego ułomnego człowieczeństwa.

Dalszy ciąg mitu ma podobną – sprzeczną z logiką – wymowę. Bóg zakazuje człowiekowi zerwania i spożycia owocu z drzewa poznania dobra i zła, podczas gdy w istocie zwraca jego uwagę na to drzewo. Gdyby rzeczywiście chciał, by człowiek nie spożył tychże zakazanych owoców, mógł to drzewo uczynić niedostępnym dla niego. Chyba, że chciał go wystawić na próbę, z góry wiedząc jak ona się skończy i dlatego karząc ludzi w raju nie uwzględnił ważnej okoliczności: to jego własne stworzenie – mówiący wąż – przyczyniło się głównie do upadku ludzi, który poskutkował tzw. GRZECHEM PIERWORODNYM człowieka.

Nawiasem mówiąc, to rzekomo „diabelskie” kuszenie ludzi (gdyż i tak Bóg jest początkiem wszystkiego), uczyniło z nich istoty bliższe swemu Stwórcy, niż byli dotąd. Dopiero bowiem po zjedzeniu zakazanego owocu „otworzyły się im oczy” i tak jak Bóg poznali czym jest dobro i zło. Wcześniej jak można domniemywać nie potrafili rozpoznawać tych stanów, czyli nie byli przygotowani do samostanowienia i podejmowania właściwych wyborów. Widocznie Bóg chciał sam decydować co jest dla nich dobre, a co złe i przez to być potrzebnym w ich życiu. Dlatego umiejętność rozróżniania dobra i zła ludzie nabyli wbrew woli bożej.

No i ten jeden z „piękniejszych” biblijnych antropomorfizmów: „Gdy zaś mężczyzna i jego żona usłyszeli kroki Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie, w porze kiedy był powiew wiatru, skryli się przed nim wśród drzew” (Rdz 3,6-8). No, proszę: „mężczyzna i jego żona”, ciekawe kto im udzielił ślubu i wg jakiego obrządku? Mamy tu Boga, który tak jak człowiek uwielbia spacery na świeżym powietrzu, w czasie lekkiego powiewu wiatru niosącego woń kwiatów z kwitnących drzew rajskiego ogrodu, słuchając dobiegających zeń ptasich treli.

Te częste spacery Boga po ziemi były czasami kłopotliwe dla ludzi (i to nie tylko dla tych pierwszych), co opisuje choćby ten fragment: „Będziesz miał miejsce poza obozem i tam poza obóz będziesz wychodził. Zaopatrzysz się w kołek, a gdy wyjdziesz na zewnątrz, wydrążysz nim dołek, a wracając przykryjesz to, czegoś się pozbył, gdyż Pan Bóg twój przechadza się po twoim obozie, aby chronić ciebie, a wrogów na łup twój wydać. /../ Pan nie może w nim ujrzeć nic odrażającego, aby się nie odwrócił od ciebie” (Pwt 23,13-15).
Wymuszanie higieny osobistej u Izraelitów, tłumaczone wrażliwością Boga na pozostawione przez nich ekskrementy, czemu nie? Każdy przyzna, iż nieopatrzne wdepnięcie w kupę nie należy do przyjemności, widocznie dla Boga Jahwe także. Przepiękny antropomorfizm! Jednakże są to tylko kulturowe „ozdobniki” nie wnoszące nic istotnego w ogólną wymowę tego mitu. Jego istotę możemy poznać z dopisków (także natchnionych Duchem Świętym?), które znajdują się na dole każdej strony Biblii i z nich dowiedzieć się co tak „naprawdę” obraziło Boga w zachowaniu ludzi. Jedne z dopisków tak tłumaczą ten teologiczny problem:

„Wąż-kusiciel jest wrogiem Boga, uosobieniem zła, jest też istotą rozumną, skoro umie mówić. /../ Jego pokusa obiecuje pierwszym rodzicom równość z Bogiem przez uzurpowanie sobie samostanowienia o dobru i złu moralnym. /../ Gorzka ironia: ludzie chcieli dorównać Bogu, sięgając po samostanowienie o dobru i złu moralnym, a srodze się zawiedli”.


Otóż to! W tych paru zdaniach zawarta jest „prawdziwa przyczyna”, dla której prarodzice ludzkości „upadli” i stali się grzeszni: Bóg zakazał im spożycia owocu z drzewa poznania dobra i zła nie z troski o ich długowieczność (gdyż i tak wg Biblii żyli potem ponad 900 lat), ale dlatego aby nie mogli sami decydować o swym losie, wiedząc co jest dla nich dobre, a co złe. Wygląda na to, iż Bóg chciał być ich jedynym autorytetem w kwestiach moralnych, bez którego ludzie nie wiedzieliby jak się zachowywać w życiu, aby go zadowolić. I to jest istotą mitu o „upadku” pierwszych ludzi w raju: Bóg nie chciał pozwolić na samostanowienie swych rozumnych stworzeń,.. którym ponoć dał wolną wolę.

Ileż ten mit mówi o „naszym Bogu”! Wszechmocny Stwórca, który Wszechświat stworzył wypowiedzianymi słowami: „Niechaj się stanie!”, nie chce pozwolić swym rozumnym stworzeniom – ludziom na SAMOSTANOWIENIE. Sadzi więc drzewo poznania dobra i zła, z którego zabrania im spożywać owoce pod karą śmierci, a jednocześnie „pozwala” wężowi (gdyż nic nie może istnieć bez wiedzy i woli bożej) skusić ludzi, by mimo wszystko zerwali i zjedli ten zakazany owoc. Po to, by mieć potem powód do ich ukarania według absurdalnej zasady (w kontekście bożych atrybutów): „Zapłatą za grzech jest śmierć” (Rzym 6,23).

Reszta jest tu-> http://www.listyznaszegosadu.pl/m/nowy-ateizm-i-krytyka-religii/bogowie-jak-ludzie-bogowie-na-niby-iii
#ateizm #religia #chrzescijanstwo #katolicyzm #mitologia #rakcontent pokaż całość

źródło: listyznaszegosadu.pl

#ciekawostki #mitologia

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: i.redd.it

Postujcie smoki.

pokaż spoiler Bo tak! ( ͡° ͜ʖ ͡°)/


#niechktos #smok #smoki #smoknadzis #smoknsfw #scalie #smokatencjusz #folklor #mitologia #fantastyka #gady #gadyziejaceogniem pokaż całość

Leszy, borowy, także laskowiec, boruta, borowiec, leśnik, gajowy, leśny dziad – w wierzeniach słowiańskich demon lasu, jego pan i władca zwierząt w nim żyjących.

Ukazywał się pod postacią mężczyzny o nienaturalnie białej twarzy, którego wzrost zmieniał się w zależności od wysokości drzewostanu. Przyjmował także postacie zwierzęce (wilk, niedźwiedź, puchacz) lub postać wichru.

Wobec ludzi był zasadniczo neutralny, a jego usposobienie zależało od tego, jaki przejawiali stosunek wobec lasu i jego mieszkańców. Bywało że wypędzał intruzów ze swojego królestwa. Mógł zaprowadzić wędrowców w głąb lasu, bądź bezpiecznie z niego wyprowadzić, wysypać dzieciom zebrane runo leśne z koszyka, uchronić przed atakiem zbójców, wydać na pastwę dzikich zwierząt lub ochronić przed nimi.

Leszy przetrwał w polskich wierzeniach ludowych aż do końca XIX wieku (Bohdan Baranowski przytacza podanie, według którego borowy pomógł w ucieczce dezerterowi z carskiego wojska). Pojawiać się on miał najczęściej w postaci człowieka ubranego w mundur strażnika leśnego.

Zesrałbym się w nocy XD

#slowianie #mitologia #ciekawostki #wiedzmin3 #wiedzmin pokaż całość

źródło: baomoi-photo-1-td.zadn.vn

Dzisiaj będziemy obalać historyczne mity, których przez lata narosło bardzo wiele.

Jeden z najdziwniejszych ‘internetowych’ mitów dotyczących husarii mówi o tym, jakoby najemnicy mieli w swoich kontraktach zastrzeżenie, że mogą walczyć przeciwko wszystkim rodzajom wojsk, poza polską husarią. Przyjrzyjmy się dokładnie jak to z tym jest.

Link do znaleziska Czy wiesz, że mitem jest to, iż najemnicy mieli w kontraktach zapisanie, że nie muszą walczyć z husarią?

Poniżej wołam osoby, które wyraziły chęć otrzymywania powiadomień o nowych wpisach. Jeśli ktoś chciałby dopisać się do listy, proszę o zostawienie plusa przy przeznaczonym do tego komentarzu pod niniejszym wpisem. Zachęcam również do obserwacji autorskiego tagu #historykon

Dodatkowe Tagi: #gruparatowaniapoziomu #qualitycontent #ciekawostkihistoryczne #wojna #wojsko #mitologia #klamstwaklamstewka #patriotyzm #husaria #szwecja #polska #polityka #militaria #prawo pokaż całość

źródło: bitwa-husarii-wieden-szarza-750x500.jpeg

Wielość bogów

Czy Babilończycy, Wikingowie, Grecy i Rzymianie czcili te same bóstwa?

Jakkolwiek na pierwszy rzut oka może się to wydawać dziwne to ludy Europy a dalej nawet Hindusi czy Chińczycy czcili podobne bóstwa. Kluczowym elementem dla zrozumienia ich panteonów jest to czym są te bóstwa - tutaj podamy ich definicję - oraz dlaczego, na tak wielkim obszarze nie ma wielkich różnic w tym co te bóstwa przedstawiają.

Może też zaskoczyć, że ostatecznie te bóstwa w postaci rzymskiej - Wenus, Mars, Jowisz trafiają do sal Watykanu ale i to spróbujemy wyjaśnić i pokazać, że nie ma z tym żadnego problemu tak jak nie ma i z Diogenesem pokazanym na Szkole Ateńskiej a przecież jego niektóre działania - publiczna masturbacja czy załatwianie potrzeb na agorze - wołają o pomstę do zdrowego rozsądku.

Wyjdźmy od emocji którą nazywamy Gniewem ponieważ jest to jedna z niewielu tak uniwersalnych emocji, którą można spotkać na całym świecie. Bogiem Gniewu a zarazem Wojny w Starożytnej Grecji był Ares, w Rzymie Mars, w Skandynawii i Germanii Tyr zaś w Babilonii - Nergal, Pan Zniszczenia i Pastwisk.

Jest to uniwersalna emocja dostępna wszystkim zdrowym na ciele i umyśle ludziom. Dodatkowo, nie przedawnia się i tak samo gniewać mógł się paleolityczny łowca, Perykles, Chińczyk z dynastii Ming a nawet, bliski nam, Napoleon. Gniew choć jest abstrakcją dla ludzi starożytnych ma jeszcze jedną cechę, która pokazuje jak myśleli ludzie starożytności, był on bowiem niezależny od ludzi a gdy człowiek dostawał się pod panowanie boga Aresa (co absolutnie normalne) nie panował nad sobą bo przecież kto panuje nad sobą w wielkim gniewie? Musi to być pustelnik albo szaleniec.

I tak skoro ustaliliśmy, że Gniew jako wieczna abstrakcja jest nieprzedawniona a zarazem niedostępna do szafowania ludziom ot tak, można wysnuć wniosek, że sam Bóg Ares był władcą, zasadą istnienia Gniewu - co ważne nie był samym Gniewem ponieważ, znowu, nie mógłby nad nim panować. Jest więc panem Gniewu, abstrakcji która jest wieczna, która dotyka ludzi, ale też narodziła się kiedyś dawno - ponieważ wszyscy bogowie, choć są nieśmiertelni, kiedyś się narodzili i tak Gniew w Biblii powstał gdy, Kain zabił Abla. Ale Biblia podaje Gniew jako abstrakcję pozbawioną jej boskich przymiotów, można więc powiedzieć, że Żydzi...weszli na wyższy poziom abstrakcji.

Żeby wyklarować to co napisaliśmy wyżej weźmiemy na warsztat boginię Freję która w Grecji była nazywana Afrodytą, w Rzymie zaś nazwano ją Wenus. Freya, była panią miłości a sama miłość przekracza wydaje się czasy ludzkie i uderza nawet w instynktowny związek między samicą a jej dziećmi - przeto mamy wilczycę rzymską. Miłość jako abstrakcja jest niezależna od ludzi i gdy oddamy się prawdziwej Miłości - tracimy nad nią kontrolę i już wiemy, że kogoś kochamy. Wydaje się też, że sama Pani Miłości - Freya i Afrodyta mają nas za nic i często wpadamy w ich sidła czy to będąc we wspaniałym związku czy to trafiając na złośliwość drugiego partnera. Grecy jak i inne ludy starożytności wierzyli, że to nie ludzie panują nad tymi boskimi bytami, które zdefiniowaliśmy jako Coś co Rządzi Pewną Abstrakcją, ale te byty (Miłość, Gniew a u Jowisza czy Dzeusa - Porządek Kosmiczny) rządzą nami.

Jak można w tym momencie zaprzeczyć, że istnieją bóstwa które czcili starożytni? Tydzień starożytny od okresu późnej epoki brązu zaczynał się wraz z Dniem Słońca czyli z Dniem Porządku - była to nasza niedziela, która u wszystkich ludów starożytności była poświęcona Bogowi Słońca - W Babilonie był to Utu, bóg porządku, sprawiedliwości i moralności (czyż to nie w niedzielę wielu z nas chodzi do Kościolów?) a w Rzymie i w Grecji zaś Słońce samo w Sobie. Znaczy to, że i Rzymianie i Grecy weszli na wyższy poziom rozwoju i Słońce a także Księżyc (Dies Solis i Dies Lunae) były "ogarnięte" przez te ludy a ich kalendarz, którzy uporządkowywał świat Działał co było jednym z większych osiągnięć tych ludów.

Jako ciekawostkę dodam tylko, że Friday pochodzi od Freya Day i jest to niewątpliwie Dzień Freyi, Dzień Afrodyty, Wenus a także Inanny w panteonie babilońskim. Nic się nie zmieniło i każdy idący do klubu w piątek lub ten kto spotyka się ze swoją ukochaną oddaje cześć tym starożytnym bogom, którzy w świecie post-chrześcijańskim stali się "zwykłymi" abstrakcjami nad którymi próbujemy panować. Zgodnie jednak z ich wolą, zwykle nam się to nie udaje.

Obserwuj #ockham

Bibliografia :

Mitologie świata, Wydawnictwo Artystyczne i Filmowe - Mitologia Arabów, Greków, Mezopotamii, Starożytnej Itali 1989

***
Inne moje wpisy:

O pewnym ciekawym rzeczowniku arabskim - https://www.wykop.pl/wpis/29935577/o-pewnym-ciekawym-rzeczowniku-arabskim-otwieranie-/

O analizie Trójcy Świętej - https://www.wykop.pl/wpis/29339319/filozofia-trojcy-swietej-roznice-miedzy-allahem-a-/

O różnicach między Grekami a Persami w V wieku przed naszą erą - https://www.wykop.pl/wpis/29475261/demokracja-i-despotyzm-multi-kulturowe-imperium-ju/
***

Zdjęcie - Wyobrażenie Freyi

#gruparatowaniapoziomu #filozofia #mitologia #historia #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #4konserwy #publicystyka #kultura #religia #4chan #starozytnosc #grecja #rzym #religioznawstwo #chrzescijanstwo #mirkomodlitwa #mikromodlitwa pokaż całość

źródło: practical-freya-norse-mythology-friday-freja-frigg-happy-frida-flickr.jpg

Dawno temu, samuraj szedł nocą drogą do Kioto , kiedy nagle usłyszał kogoś wołającego do niego, żeby poczekał. "Kto tam?!" - zapytał samuraj nerwowo, a kiedy się odwrócił, zobaczył nieznajomego mężczyznę, który zaczął się rozbierać, po czym wypiął na niego pośladki. Jakby tego było mało, tam, gdzie powinien znajdować się odbyt dziwnego mężczyzny, pojawiło się wielkie błyszczące oko.

pokaż spoiler Shirime - mityczny potworów występujący w japońskiej mitologii , który ma oko w miejscu odbytu.

#japonia #mitologia #heheszki #ciekawostki pokaż całość

źródło: i2.wp.com

Kalendarze pseudonauki

Era człowieka to ułamek historii planety - ale niektórym taka wija świata nie pasuje. Świetny tekst @Mitologia o tym jak kreacjoniści, czy proponenci Wielkiej Lechii zdobywają zwolenników oferując im wizję świata gdzie człowiek/Polak to większość trwania planety/historii.

Warto kopnąć a mało czasu zostało. Przy okazji szczerze polecam obserwowanie dodającego.
#nauka #mitologia #gruparatowaniapoziomu #liganauki #ciekawostki #mikroreklama

Rys: Husarz lechicki, koloryzowane pokaż całość

źródło: i1.kwejk.pl

#niewiemczybylo #czarnyhumor #heheszki #humorobrazkowy #murzyn #marvel #mitologia

źródło: thor.jpg

No tak było, nie zmyślam

#syria #mitologia #bajkopisarstwo

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: fromapp.jpg

#rzezba, #sztuka, #mitologia

źródło: i.pinimg.com

#sztuka, #rzezba, #mitologia
(⌐ ͡■ ͜ʖ ͡■)

źródło: i.pinimg.com

#sztuka, #rzezba, #mitologia, #nietakchudeobrazki

źródło: upload.wikimedia.org

Herkules walczy z hydrą lernejską (gobelin: 418 x 544 cm), Niemcy 1655/1565. Opis i wiele innych gobelinów w artykule.

Artykuł z wieloma gobelinami

#starszezwoje - tag ze starymi grafikami, miedziorytami, rysunkami z muzeów oraz fotografiami

#historia #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #sztuka #gruparatowaniapoziomu #mitologia #myrmekochoria pokaż całość

źródło: thehistoryblog.com

Ok, bajkę już sobie opowiedzieliśmy. W tym odcinku będzie nieco poważniej, bo nie poprzestaniemy na samej historii, ale spróbujemy zobaczyć skąd może się ona wywodzić, czemu jest taka jaka jest i jakie są jej związki z rzeczywistością i innymi opowieściami. Spróbujemy to dobre słowo, bo łatwo można uznać, że cały ten tok myślowy jest grubymi nićmi szyty. Przynajmniej będzie ciekawie.

Pierwsza kwestia- zwyczaj rytualnego królobójstwa dla obszaru na którym dzieje się akcja jest potwierdzony w źródłach. Wspomina o nim na przykład Diodor Sycylijski, grecki historyk, który przez kilka lat swojego życia przebywał w Egipcie. Jego relacja dotyczy ziem znanych jako Meroe leżących w bezpośrednim sąsiedztwie Napaty. Według niej, król otrzymywał wiadomość od kapłanów i w asyście możnych stawiał się na egzekucję.

Diodor odnotował jednak, że zwyczaj ten jest w odwrocie i podawał przykład Ergamenesa. Władca ten odebrał helleńskie wychowanie i zamiast poddać się wyrokowi bogów, zaatakował główną świątynię i wyciął zgromadzonych w niej kapłanów. Diodor tworzył w I wieku przed narodzeniem Chrystusa.

Frobenius, który jako pierwszy Europejczyk spisał tę legendę zauważa, że bardzo przypomina ona Baśnie z tysiąca i jednej nocy. Myślę, że każdy zna tę historię, ale jeśli nie to na szybko przypomnę. Opowiada ona o losach Szecherezady, która poślubiła sułtana praktykującego osobliwy zwyczaj mordowania swoich żon zaraz po nocy poślubnej. Był to efekt traumy jaką przeżył po tym jak zdradziła go kobieta.

Szecherezada wiedząc, że jeśli dojdzie do zbliżenia to ją także czeka śmierć, zaczęła opowiadać sułtanowi legendy. Ten początkowo nie chciał słuchać, ale w końcu historie niesamowicie go wciągnęły. Z czasem zakochał się w małżonce co uwolniło go od szaleństwa. W ten sposób Szecherezada ocaliła nie tylko siebie, ale także wiele kobiet, które po jej śmierci poślubiłby szalony sułtan

W naszej historii widzimy bardzo podobny motyw- wykorzystanie fascynujących historii żeby uniknąć śmierci. Oczywiście są i różnice- na przykład tutaj to król jest zagrożony, a nie zagraża. Podobieństw jest jednak więcej i tak na przykład w obydwu przypadkach to kobieta jest autorem misternego planu, a w fabułę wpleciona jest miłość, która niesie kres zabijaniu .

Z tego powodu często sądzi się, że obydwie historie mają “wspólnego przodka” czyli wywodzą się z tej samej tradycji, która z czasem rozwinęła się w kilka innych. Na podobnej zasadzie jak wszystkie języki słowiańskie najprawdopodobniej pochodzą od języka proto-słowiańskiego.

Jeśli chodzi o Tysiąc i jedną noc, to zazwyczaj przyjmuje się, że większość zawartych w niej historii uformowała się w znanym nam kształcie między VIII a XIV wiekiem. Okres ten słynie nie tylko z tego, że ukształtowało się w nim wiele historii, ale także dlatego, że ugruntowało się wówczas wiele zwyczajów dotyczących opowiadania i opiewania bohaterskich czynów i tragicznych zdarzeń. Działo się to zarówno na dworach europejskich jak i arabskich, perskich oraz indyjskich.

Sądzi się, że wersja którą usłyszał Frobenius wykrystalizowała się ostatecznie w okolicach X wieku. Oczywiście nie znaczy to, że nie czerpała ze starszych tradycji i historycznych wydarzeń o których już wspomnieliśmy (rdzeń historii może być o wiele starszy), ale sposób w jaki się ją opowiada (np. język), schematy myślowe oraz opisywane otoczenie przywodzą na myśl właśnie tamte czasu.

Że to aż tysiąc lat i przez ten czas nie ma opcji żeby ktoś czegoś nie zmienił? No cóż, i tak i nie. Ryzyko zmian zawsze istnieje, ale zazwyczaj są one bardzo powierzchowne. Ponadto badania nad przekazami ustnymi pokazują, że w kulturach oralnych (albo chociaż z przewagą tego typu przekazów) przywiązuje się bardzo dużą wagę do tego żeby powtórzyć zasłyszaną historię w ten sam sposób.

Zresztą nie robi tego byle chmyz bo istnieją zawodowi opowiadacze, których honorem jest wierne przekazywanie historii będących w obiegu. Ludzie pracujący nad tym tematem i badający opowiadaczy są pod ogromnym wrażeniem ich zdolności zapamiętywanie. Pamiętają oni tysiące opowieści co do najdrobniejszego detalu.

Idźmy do źródła i weźmy cytat z braci Grimm: „Każdy kto wierzy, że tradycje łatwo ulegają zafałszowaniu i są niedbale przekazywane, a co za tym idzie nie są w stanie przetrwać w tej samej formie przez dłuższy okres czasu powinien posłuchać z jaką pieczołowitością i dbałością o szczegóły są one opowiadane; żadna część nie zmienia się przy powtarzaniu, a każdy błąd jest korygowany natychmiast po tym jak zostanie zauważony”.

Skąd jednak wyrastają korzenie tej tradycji o której mowa? Ustaliliśmy już, że ma ona wiele wspólnego z historiami Tysiąca i jednej nocy. Tę z kolei zwyczajowo przypisuje się Persom, a jej upowszechnienie miało z kolei być zasługą Arabów. Frobenius uważa jednak, że nie jest to do końca prawda i rdzeń historii nie pochodzi wcale z Persji a z południa Półwyspu Arabskiego, które identyfikuje z miejscem pochodzenia Farlimasa.

Południe Półwyspu było znane starożytnym jako Arabia Felix czyli Arabia Szczęśliwa. Na tle całej reszty regionu był to bardzo bogaty i wysoko rozwinięty cywilizacyjnie obszar, w którym krzyżowały się szlaki handlowe między wschodem Afryki, Persją, krainami Morza Śródziemnego i Indii. Materiał jaki zebrał tam Frobenius stał się podstawą takich wniosków. Fakt, że mieszkańcy południowych wybrzeży byli swego czasu wziętymi kupcami i żeglarzami przemawia na korzyć tej hipotezy.

Różnice między wersjami legendy tłumaczy się zazwyczaj tym, że arabskie opowieści były z biegiem czasu niejako „tłumaczone” na język i okoliczności zrozumiałe dla ludności Nubii i Persji. Jeśli chodzi o nubijską wersję to wspominany już Diodor tłumaczy skąd mógł wziąć się motyw królobójstwa. Frazer (autor Złotej Gałęzi) idzie nawet dalej i twierdzi, że zwyczaj rytualnych zabójstw królów utrzymał się bardzo długo wśród Szylluków, ludu zamieszkującego nieco dalej na południe od terenów o których mowa w legendzie.

Ich zwyczaje były bardzo podobne do opisanych w legendzie. Kapłani pełnili rolę pośredników między bogami i ludźmi, ale ich wola nie była odczytywana na podstawie znaków na niebie, tylko zwyczaju. Według tradycji zaś król miał panować siedem lat chyba, że bogowie dali znać wcześniej, że utracił ich łaskę. Znakiem takim mógł być nieurodzaj, negatywne zjawiska pogodowe, przegrana wojna, pomór zwierząt hodowlanych, choroby etc.

Gdy nadchodził czas kapłani zjawiali się u króla i jego otoczenia i obwieszczali mu wolę bogów. Osoba króla była uważana za świętą i jedynie nieliczni mogli go oglądać. Z tego też powodu król był „aresztowany” przez grupę najwyższych wielmożów i to oni prowadzili go na miejsce ofiary.

Rytuał mógł się odbyć tylko między pierwszą a ostatnią fazą księżyca, gdy noce były najciemniejsze. Króla składano w ofierze pod koniec pory suchej, przed pierwszymi deszczami i zasiewami. Wyrok wykonywał arystokrata cieszący się największym szacunkiem. Władca był duszony. Śmierci króla nie można było publicznie ogłaszać ani opłakiwać.

Razem z królem zabijano i chowano dziewicę (stąd prawdopodobnie westalka w legendzie). Gdy ciała zgniły, odkopywano kości i zawijano je w byczą skórę. Rok po egzekucji powoływano nowego króla i na jego „koronacji” (bardziej pasowałoby namaszczenie na króla, ale tak jest czytelniej) zabijano w ofierze setkę bydła.

Skąd jednak wziął się ten osobliwy zwyczaj? Zdaniem Campbella wcale nie jest on osobliwy tylko uniwersalny i widać go w wielu innych mitologiach tyle, że z czasem przybierał on inne, bardziej symboliczne formy. Traf chciał, że wśród ludów zamieszkujących sąsiedztwo Rogu Afryki przetrwał w starszej formie na tyle długo żeby zostać przekazanym w ustnej relacji.

Z pracy Duarte Barbosy noszącej tytuł „Opisanie wybrzeży Wschodniej Afryki i Malabaru” wiemy, że bardzo podobny zwyczaj istniał na opisywanych przez niego terenach. W Malabarze, według relacji Barbosy sprawa wyglądała tak: panowanie króla wyznaczało położenie Jupitera względem konstelacji zodiakalnych. Zazwyczaj było to około 12 lat.

Gdy Jupiter znalazł się w określonym położeniu nadchodził czas na ofiarę. Król był rytualnie kąpany w zbiorniku i udawał się w do świątyni na piechotę. Po oddaniu czci bóstwom wychodził ze świątyni i był stawiany na platformie i prowadzony wśród tłumu. Tłum zaś ciął go nożami, starając się odkroić kawałki ciała. Gdy mdlał z upływu krwi, podrzynano mu gardło.

Zdaniem Frobeniusa rytuały te są związane z archetypiczną historią śmiercią i zmartwychwstaniem bóstwa. Motyw ten występuje w mitach wielu kultur: skandynawski Baldr, mezoamerykański Quetzalcoatl, japoński Izanami, egipski Ozyrys czy grecki Dionizos.

U zarania dziejów królowie byli utożsamiani z bogami. Wiara w to, w różnych formach, przetrwała aż do starożytności. Motyw znany z tych mitów przewidywał śmierć, zejście do świata podziemnego i odrodzenie, często dzięki interwencji Wielkiej Bogini (znanej różnie w różnych kulturach). Stąd prawdopodobnie w znanych nam wersjach legend tak dużą rolę odgrywa kobieta.

Zdaniem uczonych opowiadających się za tą teorią, krwawy rytuał zaczął się z biegiem czasu„cywilizować”, a śmierć i upokorzenie bóstwa zaczęto przedstawiać coraz bardziej symbolicznie. Zdaniem Campbella i Frobeniusa to właśnie ta archetypiczna historia leży u podstaw zarówno Baśni tysiąca i jednej nocy jaki i opowieści o upadku Napaty.

#andrzejotysiacutwarzy #mitologia #bajki #religia #historia #legendy #zainteresowania #gruparatowaniapoziomu

Link do opowieści

Wizerunek Quetzalcoatla pokaż całość

źródło: upload.wikimedia.org

Dzisiejszy odcinek sponsoruje Joseph Campbell. Tym razem już nieco szerzej pogadamy sobie o micie, jego prawdopodobnych korzeniach i znaczeniu. Na wstępie powiem, że w warstwie narracyjnej dzisiejszy mit może brzmieć bardzo znajomo mimo, iż założył bym się z każdym, że nigdy wcześniej go nie słyszał.

Mit pochodzi z terenów współczesnego Sudanu aczkolwiek jego akcja nie jest umiejscowiona w konkretnych czasach. Wiadomo tyle, że działo się to „dawno, dawno temu” . Opowiada historię upadku królestwa Napaty i został zarejestrowany przez Europejczyków na początku XX wieku.

Zatem: dawno, dawno temu, na ziemiach obecnie wchodzących w skład południowego Egiptu, Sudanu, Etiopii, Erytrei i Czadu istniały cztery królestwa. Jedno w Nubii, jedno w Etiopii, jedno w Kordofanie i jedno w Darfurze. Najbogatsze było jednak to w Kordofanie, rządzone przez władców tytułujących się Napami. Miało ono potężne złoża metali szlachetnych, które eksportowało do dalekich krajów, co z kolei zapewniało mu dobrobyt.

Napowie byli najbogatszymi osobami na tej planecie i żyli w wielkim dostatku bo, wbrew obiegowej opinii, za pieniądze można kupić bardzo wiele. Zanim zaczniecie zazdrościć musicie wiedzieć, że był pewien haczyk który sprawiał, że życie władcy nie było wcale różowe. System dziedziczenia był daleki od naszych wyobrażeń, opartych o tradycje ukształtowane w średniowiecznej Europie.

Owszem, Nap panował od śmierci poprzednika do swojej własnej tylko, że ta nigdy nie była śmiercią ze starości albo chociaż z powodu choroby. Napowie rządzili dopóki Bóg obdarzał ich swoim błogosławieństwem. Gdy przestawali, kapłani składali ich w ofierze i wybierali nowego władcę. Aby odczytać zamiary Boga, kapłani każdej nocy prowadzili dokładne obserwacje nieba. Układy gwiazd były komunikatem od Boga, informującym kapłanów, że dany władca utracił jego błogosławieństwo.

Od takiego właśnie wydarzenia zaczyna się nasza historia. Panujący król został zabity w ofierze, razem z dwoma ofiarnymi bykami. Święte ognie, płonące w trakcie panowania władcy zostały zgaszone, kobiety zamknięte w pałacu, a kapłani pogrążyli się w modłach i poświęcili rytuałom, których zadaniem było poznanie woli Boga co do osoby nowego władcy.

Bóg nie kazał długo czekać i szybko wskazał swojego faworyta. Szczęśliwcem był Akaf, siostrzeniec niedawno złożonego w ofierze monarchy. Kapłani poinformowali go o decyzji Boga, na nowo rozpalili święte ognie i powrócili do swoich obserwatoriów, aby sprawdzać czy Bóg nie zmienia zdania co do nowego władcy.

Zgodnie ze zwyczajem Akaf miał wybrać towarzysza, który podzieli jego los- to znaczy, będzie zaznawać nieprzyzwoitego luksusu, a gdy nadejdzie wiadomość z Nieba zostanie złożony w ofierze. Jego wybór padł na Farlimasa, niewolnika, którego podarował mu władca jednego z królestw leżących na Wschodzie. Na wieść o tym wątpliwym zaszczycie Farlimas nawet nie mrugnął i odparł tylko krótkie „Inshallah”.

Drugiego towarzysza doli/niedoli wybierał królowi Arcykapłan. I w sumie nie był to towarzysz, a towarzyszka pełniąca rolę westalki. Wybór arcykapłana padł na siostrę władcy Salifu Hamr. W przeciwieństwie do Farlimasa bała się ona śmierci i wieść o nominacji wprawiła ją w przerażenie. Po pewnym czasie wszystko wróciło do normy. Akaf i Farlimas zażywali luksusów, a Salifu opiekowała się świętym ogniem.

Każdego wieczora król ucztował z przyjaciółmi i sprawiał sobie przyjemności. Na widok części z nich nawet Hugh Hefner zacząłby się jąkać i oblał rumieńcem. Pewnego wieczoru jednak Bóg sprawił, że Akaf uświadomił sobie z całą mocą co czeka go w niedalekiej przyszłości. Strach wypełnił jego serce. Bóg jednak nikogo nie zostawia w potrzebie i dlatego też natchnął Akafa aby poprosił Farlimasa o opowiedzenie jakiejś historii.

Trzeba wam bowiem wiedzieć, że Farlimas miał niezwykły talent opowiadania. Znał miliony historii i sposoby na to, jak nawet najbardziej prozaiczną opowieść zamienić w fabułę wgniatającą słuchacza w fotel (albo raczej poduszkę do siedzenia, bo foteli wówczas nie było). I tak też się stało. Farlimas opowiedział jedną ze swoich historii wszystkim zgromadzonym w pałacu królewskim.

Opowieść Farlimasa była tak niesamowita, że król zapomniał o oddychaniu, goście zapomnieli o napitkach a niewolnicy o usługiwaniu. Wszyscy przysłuchiwali się słowom z ust Farlimasa jak zaczarowani. Gdy skończył, wszyscy czuli się jakby przed chwilą omdleli i teraz dopiero dochodzili do siebie. Słowa Farlimasa były słodkie i wciągające jak najlepszy haszysz. Trzeba było kilku ładnych chwil żeby zebrani zorientowali się, że jest już poranek i ostatnie 8 godzin spędzili słuchając opowieści.

Od tamtej pory Farlimas każdego wieczora opowiadał historie królowi i jego gościom, a oni przysłuchiwali się z takim zainteresowaniem, że zapominali o całym świecie. Król zapomniał o losie który miał się stać jego udziałem. Goście płacili Farlimasowi ciężkie pieniądze w dowód wdzięczności. Wieści o tym co dzieje się w pałacu dotarły do Salifu. W jej głowie pojawił się pewien plan i poprosiła brata żeby zezwolił jej na przyjście na ucztę by posłuchać Farlimasa.

Król zgodził się i pewnego wieczora Salifu znalazła się wśród widowni. Farlimas dostrzegł ją i poczuł jak traci zmysły. Jedyne co widział to Salifu. Jedyne co widziała Salifu to Farlimas. Wtem przemówił król: “Czemu nie zaczynasz opowieści, czyżby skończyły ci się historie?”. Farlimas otrząsnął się i rozpoczął opowiadać. Robił to tak sugestywnie, a jego głos był tak słodki, że wszyscy słuchacze, zahipnotyzowani, zasnęli.

Wszyscy za wyjątkiem Salifu. Ich spojrzenia spotkały się i podeszli do siebie wiedząc, że są sobie przeznaczeni. Był jednak jeden szkopuł- obydwoje wiedzieli, że gdy tylko kapłani otrzymają znak od Boga, będą musieli pożegnać się z życiem. Nie chcieli umierać,a teraz zyskali dodatkowy powód żeby żyć. Zarysy planu który miała Salifu stały się wówczas jeszcze bardziej wyraźne. Póki co jednak, poprosiła Farlimasa aby jej zaufał.

Tego dnia odwiedziła arcykapłana, pytając skąd kapłani wiedzą kiedy nadchodzi czas na zmianę władcy. Ten odpowiedział jej, że wiedzą to na podstawie obserwacji ruchów gwiazd, których nie spuszczają z oka. Gdyby przestali je obserwować na pewien czas, nie byliby później w stanie ich odnaleźć. Wtedy Salifu powiedziała, że prace Boga są zaiste niesamowite, ale gwiazdy wcale nie są najwspanialsze. Opowiadania Farlimasa dystansują je o kilka długości.

Kapłan zaprzeczył, ale opinia ta zasiała ziarno niepewności- w końcu nigdy ich nie słyszał, jak zatem mógł wyrokować? Salifu namówiła go wówczas na wizytę w pałacu królewskim i posłuchanie Farlimasa. Tak też się stało. Uprzedziła swojego wybranka, że tego wieczora musi być lepszy niż zwykle, kapłani zapowiedzieli bowiem, że powrócą do obserwatorium wraz z pojawieniem się księżyca.

Wszyscy rozsiedli się a Farlimas zaczął opowiadać. Mimo, iż wydawało się to niemożliwe, historia którą opowiadał była jeszcze bardziej wciągająca niż wszystkie poprzednie. Tłum całkowicie zatracił kontakt z rzeczywistością i upajał się słowami płynącymi z ust towarzysza króla. W końcu wszyscy zahipnotyzowani, zasnęli pijani historią. Wszyscy poza Salifu. Resztę nocy spędzili razem, przytulając się i obdarzając czułościami. Obydwoje zrozumieli, że odkryli sposób aby zadrwić z losu.

Tego dnia Salifu po raz kolejny odwiedziła arcykapłana, pytając go czy zmienił zdanie. Ten odparł jednak, że jedna noc to za mało żeby zadecydować, a jego kapłani nie byli przygotowani. Następne kilka godzin spędzili na modłach i ofiarach po czym, po raz kolejny udali się do pałacu posłuchać Farlimasa. Z takim samym skutkiem. Od tamtej pory kapłani wciągnęli się w opowieści i byli stałymi słuchaczami. Cała sytuacja trwała wiele, wiele dni. Salifu i Farlimas triumfowali.

Niestety nic co dobre nie trwa wiecznie i pewnego dnia kapłani zorientowali się co tak naprawdę się dzieje. Stało się to za sprawą bogatego kupca który udawał się w interesach do zamorskich krajów i zapytał kapłanów kiedy wypada pewien świąteczny dzień, na który koniecznie chciał zdążyć. Wtedy okazało się, że żaden z kapłanów nie prowadził obserwacji nieba i nikt nie potrafił udzielić odpowiedzi na to pytanie.

Kapłani wpadli w popłoch, a wieści o ich zaniedbaniach szybko rozeszły się po całym królestwie. Arcykapłan wpadł w gniew i wezwał Salifu chcąc wypytać ją o przebieg rozmowy, która doprowadziła do takiej sytuacji. Przypomniała mu ona, że nie zgadzali się co do tego czy największym dziełem bożym są gwiazdy czy historie opowiadane przez Farlimasa. Arcykapłan jeszcze bardziej się zdenerwował i zakrzyknął, że Farlimas musi zginąć bo jest wrogiem Boga.

Salifu przerwała ten wybuch złości przypominając kapłanowi, że Farlimas jest towarzyszem śmierci króla i nie może zginąć przed nim. To zaś nastąpi dopiero gdy Bóg tak zadecyduje. Problem polegał jednak na tym, że kapłani tak długo nie obserwowali nieba, że nie potrafili już odczytywać boskich życzeń zapisanych w gwiazdach.

Arcykapłan spotkał się z królem i przedstawił mu całą sytuację. Poprosił króla o sąd boży- jeszcze jedną noc z Farlimasem. Jeśli jego historia znowu opęta kapłanów to będzie znak, że taka jest wola boża. Jeśli nie to będzie znaczyło, że Bóg życzy sobie śmierci króla i jego towarzysza. Akaf zgodził się, jego jedynym wymogiem było upublicznienie sądu. Dodajmy tylko, że nie była to normalna praktyka bo zwykli śmiertelnicy nie mogli oglądać króla.

I tak też się stało. Sąd był publiczny i ściągnął olbrzymie tłumy w stołecznym mieście. Gdy wszyscy już się zebrali i zaczął się wieczór, Farlimas stanął przed ludem. I tym razem, tak jak zawsze, opowiedziana przez niego historia porwała ludzi. Było w niej jednak coś innego. Dotychczas, po kilku godzinach słuchania, wszyscy wkraczali w stan kojącej hipnozy i zasypali. Tym razem jednak ukojenia zaznali tylko niektórzy. Inni doznali horroru, który z każdą sekundą i wypowiadanym słowem stawał się coraz straszniejszy.

Nie mogli jednak przestać słuchać. I tak gdy wzeszło słońce, a Farlimas skończył opowiadać okazało się, że kapłani i ich świta leżą martwi. Salifu poprosiła wówczas brata aby pokazał twarz swoim poddanym i gestem tym obwieścił koniec tradycji królobójstwa. Tak też się stało. Akaf był pierwszym władcą który panował aż do naturalnej śmierci.

Po nim tron objął Farlimas, który poślubił Salifu. Jego panowanie było najwspanialszym w dziejach a potęga królestwa sięgnęła zenitu. Więcej nie składano tam ofiar z ludzi. Pech chciał, że królestwo po śmierci Farlimasa popadło w potężne tarapaty. Gdy zmarł sąsiednie państwa wypowiedziały traktaty i rozpoczęły wojnę.

W tym samym czasie barbarzyńcy zaczęli najeżdżać Napatę. Po kilku latach walk upadła ona pod ciosami swoich nieprzyjaciół. Jej bogactwa rozkradziono, ludzi wybito i sprzedano w niewolę a miasta i wspaniałe budowle zostały zburzone.

Jedyne co pozostało to sława Farlimasa, najlepszego opowiadacza w dziejach.

#andrzejotysiacutwarzy #mitologia #bajki #religia #historia #legendy #zainteresowania #gruparatowaniapoziomu

Próba uchwycenia sensu i pochodzenia opowieści

Biżuteria z Napaty pokaż całość

źródło: upload.wikimedia.org

"Święta, święta i po świętach..." - chcielibyście czasem przedłużyć świąteczną atmosferę? Mieszkańcy Islandii znaleźli na to sposób – przenieśmy się tam na chwilę, by posłuchać opowieści o Ukrytych Ludziach i Świątecznych Chłopcach -
niezwykłych postaciach z islandzkiej mitologii.

Elfy, Ukryci Ludzie – legendy Islandii

Islandia od wieków była domem trolli, elfów i wielu innych niezwykłych stworzeń. Jednymi z nich są Huldufólk (Ukryci Ludzie), czyli istoty pochodzące wprost od Adama i Ewy. Według tradycji, były to dzieci, których Ewa nie zdążyła umyć przed niezapowiedzianą wizytą Boga i kazała im się ukryć. Oczywiście nie umknęło to uwadze Wszechwiedzącego i postanowił, że od tego dnia będą niewidoczne też dla ludzkiego oka. Nie odebrał im za to wolnej woli, dlatego i dziś mogą się nam ukazać, jeśli zechcą. Są niegroźne, o ile nie narusza się ich terytorium.

Święta na Islandii

Zimowa noc i świst wiatru tworzą z kolei idealną atmosferę do budzących grozę opowieści o Grýli – istocie porywającej niegrzeczne dzieci, by przyrządzić z nich gulasz. Miała ona wielu synów – wiecznie głodną zgraję, która napadała na ludzkie osady, przez co niegrzeczne dzieci musiały szczególnie mieć się na baczności.

Kto by pomyślał, że dziś dzieci będą wyczekiwać przybycia jólasveinar? Świąteczni Chłopcy – czyli 13 synów Grýli stali się odpowiednikiem Świętego Mikołaja! 13 dni przed Bożym Narodzeniem, parapety islandzkich domów zapełniają się specjalnymi papierowymi bucikami, w nadziei, że Świąteczni Chłopcy zostawią w nich wymarzony upominek.

Niestety, z dawnych czasów została w nich nuta złośliwości: niegrzeczne dzieci czeka niemiła niespodzianka w postaci zgniłego ziemniaka!

Islandia to być może jedyny kraj, w którym organizowane są specjalne spacery śladami elfów po Hafnarfjörður – miejscu uznawanym za "stolicę" baśniowych istot. Wiara w elfy może być też wyrazem dbałości Islandczyków o niesamowitą przyrodę, z której słynie ich wyspa .

Magia wypełnia Islandię przez cały rok – jeśli sami chcielibyście jej doświadczyć, koniecznie sprawdźcie naszą propozycję ośmiodniowej wycieczki po Islandii - w cenie loty, noclegi, śniadania, transfery, ubezpieczenie, przewodnik oraz multum atrakcji - już od 3880 zł!

Na zdjęciu - elfie domy niedaleko Strandakirkja, na południu kraju.

Do następnego!

#podroze #podrozujzwykopem #ciekawostki #swiat #turystyka #wakacje #historia #islandia #skandynawia #mitologia #wakacje #promocje #okazje pokaż całość

źródło: elf house.jpg

Chōchin obake (提灯お化け "Duch latarni") Jedno z yokai zaliczanych do tsukumogami -przedmiotów, które po osiągnięciu stu lat ożywają i zyskują własną świadomość.

Chōchin obake to papierowa latarnia, jak wiele innych tsukumogami posiada oczy (często tylko jedno) usta i długi język. Zachowuje się podobnie jak karakasa nie krzywdzi ludzi, za to uwielbia ich straszyć. Pomimo raczej pacyfistycznej natury tego stworzenia spotkanie z ożywioną latarnią może skończyć się źle, gdyż potężne onryo często przybierają formę chōchin obake, maskując swoją prawdziwą tożsamość.

Czarnolisto( ͡° ͜ʖ ͡° )つ──☆*:・ﾟ #yokainadzis

#ciekawostki #japonia #mitologia pokaż całość

źródło: yokai.com

Czy głupotę należy tępić?
#mitologia #nasa #pseudonauka #heheszki #nauka

źródło: 68281fd168f4fcd1c69cb6a746f515d1--flat-earth-firmament.jpg