Umówiłem się na kilka randek, spotkań w najbliższych tygodniach i wiecie co Wam powiem? Nie odczuwam, aby depresja zeszła ze mnie w magiczny sposób. W tym niektóre będą niezobowiązujące. Rozumiem, że są mirki spod tagu #przegryw, które nie mogą nawet potrzymać za rękę, ale są różne przyczyny, które wrzucają człowieka w depresję.

Niestety nie czuję, aby magicznie mnie opuściła. Co więcej? Niewiele to zmienia w moim życiu. Chyba trzeba mocniejsze leki i psychoterapię.

#depresja #nerwica #feels #rozowepaski #psychologia #psychiatria pokaż całość

Chciałbym, żeby duszności minęły.
#nerwica #depresja #psychologia

Nie daję rady. Nie mam już sił. Od kilku tygodni śnią mi się koszmary (o aspekcie psychologicznym), brakuje mi werwy, energii, jestem smutny, przygnębiony, dopada mnie anhedonia. Mam ochotę rzucić wszystko i wyjechać na kilka miesięcy zagranicę i zacząć w życiu wszystko od nowa. Po prostu. Chciałbym zacząć nowe, lepsze życie. Zarobić kilkadziesiąt tysięcy i zacząć wszystko od nowa. Na spokojnie.

Nawet wychodząc z domu czuję ogromne poczucie wstydu za to jak moje życie wygląda, chociaż nie miałem wpływu na wszystko. Czuję się bardzo, bardzo źle z samym sobą. Nie wiem czy to dobry pomysł. Ale chciałbym wystartować ze wszystkim od nowa. Zarobić sporo pieniędzy, zacząć spełniać swoje pasje, marzenia. Naprawić pewne kwestie. Tego mi cholernie brakuje. Nie tak to wszystko miało wyglądać. Czuję się obecnie bardzo źle. Nie jestem w stanie na niczym się skupić a w głowie mam piekło. Po prostu chciałbym zacząć nowy, lepszy start.

#depresja #nerwica #psychiatria #psychologia pokaż całość

Mam jakiś strach przed pracą, mimo, że pracuje w gowno robocie na wykładaniu towaru to boje się,że cos tam spierdolę, stresuję się każdą uwagą w moją stronę. Tłumaczę sobie, że to tylko gówno robota i nawet jak cos zjebie, to nic sie nie stanie, świat sie nie zawali, najwyżej mnie wypierdolą, ale tak nie bardzo to pomaga
#przegryw #depresja #nerwica

#anonimowemirkowyznania
Ok stuleje czas spojrzeć prawdzie w oczy. Też miałem takie problemy jak Wy, mimo zarabiania niezłej kasy, wysokiego wzrostu, laski nigdy za mną nie latały bo byłem gigaspierdoliną. Laski po prostu czuły moje spierdolenie.

Czuły bo widziały moja niepewność siebie. Przeszedłem nerwicę a potem depresję. W tym czasie idąc przez miasto zgarbiony patrząc na własne buty. Wyglądałem jak siedem nieszczęść więc nie dziwię się że nikt nie brał mnie pod uwagę. Teraz chodzę pewnie niczym gigachad mimo że wygląd typowej IT stulei. Podejście ludzi i kobiet bardzo się zmieniło, naprawdę patrzą na mnie zupełnie inaczej.

Bieganie, siłownia itd może być tylko dodatkiem do leczenia. Masz problemy? Wypierdalaj do psychiatry po leki, on Cię zdiagnozuje czy masz nerwicę, fobie społeczna czy co. Równocześnie jak leki zaczną działać idziesz na terapię do psychologa.

Nerwica zmarnowała mi lata nastolatka, zabrała wiele lat. Dopiero teraz czuję że żyję. Polecam iść do lekarza zamiast płakać nad sobą.

#przegryw #wygryw #wychodzimyzprzegrywu #feels #nerwica #depresja

Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: kwasnydeszcz
Dodatek wspierany przez: Wyjazdy studenckie - bogata oferta przez cały rok pokaż całość

Chciałbym w końcu zaznać spokoju ducha, niestety z tyłu głowy mam wbite drzazgi niepokoju.
Chcę z powrotem rozpłynąć się w czeluści niebytu, tam nie ma zmartwień.
#nerwica #depresja

#nerwica
Jak sobie pomyślę, że dla mnie egzamin czy jazda autem to stres i panika a jakiś pilot samolotu, negocjator policyjny czy inny żołnierz zachowuje pełną kontrolę w sytuacji mega kryzysowej, biorąc odpowiedzialność za setki istnień to mnie mocno uświadamia, iż jestem życiowym ściekiem :D.

https://www.wykop.pl/link/4611413/przewlekly-stres-niszczy-pamiec-ma-destrukcyjny-wplyw-na-mozg/
Z badania przeprowadzonego na 2 tysiącach zdrowych ochotnikach w średnim wieku wyszło, że wraz z wysokim poziomem kortyzolu we krwi pogarsza się zdolność zapamiętywania. Znacznie wyraźniej widać było te wahania u kobiet niż u mężczyzn.
#stres #nerwica #depresja #zdrowie #mikroreklama pokaż całość

źródło: focus.pl

Moda na depresję?

Jak czytam takie teksty, że obecnie mamy modę na depresję to nóż otwiera mi się w kieszeni. Wiecie dlaczego? Bo mam całą masę znajomych, którzy najprawdopodobniej cierpią na tę chorobę tylko to wypierają. Idą w używki, alkohol, sport, imprezy, aby tylko przed samymi sobą nie przyznać, że mają problem z tą chorobą. Tylko jeden znajomych stwierdził, że planuje wybrać się w końcu do psychologa, bo w jego życiu coś jest nie tak. Ja sam wypierałem przez kilka lat, że mogę mieć depresję. Ale koniec-końców miałem dosyć oszukiwania samego siebie i przyznałem się. Zrobiłem to o wiele za późno. I nawet jak mi psycholog sugerowała, że mogę mieć depresję i powinienem pójść po leki (miało to miejsce z 5-6 lat temu) to obraziłem się na nią i nie skorzystałem z tych porad. A powinienem skorzystać. Tylko duma mi nie pozwoliła.

Jak czytam, że jest moda na depresję to łapię się za głowę. Przestańcie patrzeć na czyjeś życie przez pryzmat własnego. Nie macie pojęcia z czym ludzie muszą mierzyć się czy musieli to robić w przeszłości. Nie macie pojęcia jakie traumy przeszli. Nie macie pojęcia w jakich rodzinach wychowywali się. Nie macie pojęcia z jakimi patologicznymi zjawiskami mieli i mają do czynienia. Nie macie pojęcia w jakiej biedzie wychowywali się.

Szacuje się, że w Polsce mamy około 5 milionów osób z syndromem DDA. Również należę do tego grona a to tylko część mojego życiorysu. Podczas rozmowy z psychologiem, opowiadając o tym co mnie spotkało to stwierdziła: "Dziwne gdybyś nie zachorował na depresję, mając za sobą tak ogromny bagaż doświadczeń".

Prosta zasada: Żeby kogoś zrozumieć to trzeba zjeść chleb z tego samego pieca co ktoś. Jak ktoś miał bananowe życie, wszystko podane na tacy to ciężko będzie to zrozumieć. Rodzice zapewnili takiej osobie wszystko, aby mogła wieść normalne życie i rozwijać się to ciężko to zrozumieć.

PS. I mimo całego bagażu tych doświadczeń to dopóki moje życie układało się w odpowiednim kierunku to wszystko było ok. Depresja uderzyła nagle, gdy znalazłem się w sytuacji bez wyjścia. Wspomnienia wracają do dnia dzisiejszego.

#depresja #psychiatria #psychologia #feels #nerwica pokaż całość

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: img1.dmty.pl

Ja pierdolę spirala spierdolenia ruszyła. Dzisiejszy dzień zrył mi tak banię, że znowu wracam do punktu wyjścia. Co próbuję wyjść z życiowego dołka to rozbijam się o ścianę własnego zjebania. Od paru godzin wertuję facebooki znajomych i patrzę kim są, co osiągnęli, gdzie byli. Po co to robię ? Żeby znaleźć odpowiedź co poszło nie tak, że nawet osoby, wyraźne gorzej sobie radzące przez cały szlak edukacji są lepiej sytuowane ode mnie. Smutna konkluzja nasuwa się po porównaniu środowisk, bo nawet jeśli rodzice mieli ich dupie to i tak zapewnili im dostateczną stabilność materialną. W moim przypadku było natomiast zgoła inaczej. Pomimo tego przez cały okres pacholęcy starałem się nie odstawać w żadnym aspekcie od rówieśników. Analizując swoje zachowanie z perspektywy czasu moim motorem napędowym był podświadomy kompleks niższości. Jednakże przez środowisko byłem traktowany jak zadżumiony lub trędowaty. Mimo wszystko podziwiam swoje samozaparcie z okresu szkolnego. Jednakże psychika dziecka jest jak z gumy. Łatwo się smucimy i równie łatwo o tym zapominamy. Inaczej ma się to w przypadku dojrzałego człowieka, którego psychika jest jak szkło. No i właśnie pod koniec liceum po raz pierwszy dopadł mnie poważny epizod depresyjny. Prawdziwą ironią losu jest to, że nie chcąc podzielić losu rodziców i naprawdę starając się bardziej od innych, gdzieś po drodze wysypała mi się psychika. Ostatnie trzy lata przypieczętowały cały dotychczasowy trud. Zupełnie niczym hamartia w greckiej tragedii... i dołujące uczucie bycia marionetką w teatrze zwanym życie...
#depresja #przegryw #zycieismierc #zalesie #nerwica pokaż całość

Czego się najbardziej boję? Całkowitej utraty kontroli nad swoim umysłem. Powaga.
#depresja #nerwica #przegryw #spierdolenieumyslowe

Kryzys mam po dwóch dniach spokoju od nerwicy natręctw. Czytałem sobie mangę, ale tak trochę ze strachem lekkim bo emocjonalnie ten dzień leży i tak coś podejrzewałem, że przesadzam z aktywnościami i jak przy przewracaniu strony mnie coś nieprzyjemnie nie zaboli jakby w mózgu, ale myślę sobie, że kurna twardy będę i doczytam do końca jak jakiś psychiczny muczomaczo, ale teraz mi się wydaje, że jeżeli nie powtórzę całego procesu to dostanę raka, guza, czy innego przegrywiaka mózgu złośliwego bez loszki. Tak, wiem że to głupie, ale dużo łatwiej zdać sobie z tego sprawę gdy się to opisze i na ten moment mam zamiar wytrzymać. Na punkcie mózgu jestem przewrażliwiony dość mocno, więc jak nie pęknę to będzie fajnie.

#przegryw #nerwica #wychodzimyzprzegrywu #nerwicowypamietnik pokaż całość

Mam zdiagnozowaną depresję lękową (chociaż jeszcze nie korzystam z farmakoterapii, ale pewnie lada moment zacznę), ale uświadomiłem sobie, że otaczają mnie w większości kretyni. Ale tutaj nie chodzi nawet stricte o ich iloraz inteligencji. Problem polega na tym, że oni oceniają Ciebie przez pryzmat swojego życia, swoich doświadczeń życiowych czy swojego statusu materialnego bądź możliwości, które zapewnili im rodzice i mają problem z logicznym myśleniem, które jest niezbędne, aby myśleć przyczynowo-skutkowo.

Przyznam szczerze, że byłem w szoku. Bo pragmatyzmem jest ocenianie kogoś pod warunkiem, że zje się chleb z tego samego pieca co ta osoba. Otworzyło mi to mocno oczy. Bo rzadko mam okazję szczerze rozmawiać z ludźmi a uświadomiłem sobie jakimi są kretynami.

Doszedłem to takich wniosków, że jednak będę musiał brać leki. Psychoterapia? Może aczkolwiek chodziłem kiedyś do psychologa i nie zmieniło to mojego życia. O ile zaakceptowałem pewne traumatyczne wydarzenia o tyle nie jestem w stanie usunąć ich z pamięci. Trzeba krok po kroku stabilizować swoje życie i tyle.

Moje życie to dla mnie ewidentny przykład zależności przyczynowo-skutkowej. A nawet efektu motyla? A wiecie co jest najgorsze? 7 lat temu zdawałem sobie sprawę jakie mogą być konsekwencje pewnych zaniedbań. Tłumaczyłem to bliskim. Ale nikt mi nie pomógł... A potem słyszę, że żalę się. A jak masz nie mieć żalu skoro z kimś na coś umawiasz się a te osoby nie dotrzymują słowa? A co gorsza, gdy pod pewne rzeczy układasz swoje całe życie?

#depresja #feels #nerwica #psychiatria #psychologia pokaż całość

Nie wiem czy coś z tego będzie, ale spróbuję. Mam problem z depresją, ale to i tak jest nic przy dość poważnej nerwicy natręctw, która sprawiała, że ostatnie lata właściwie przewegetowałem. W moim przypadku jest związana z nieprawidłowościami funkcjonowania mojego ciała i podświadomym wiązaniem ich z wykonywanymi przeze mnie czynnościami.

Przykładem: jeżeli podczas pisania tego tekstu serce przeskoczyłoby uderzenie, to dopada mnie lęk przed tym, że jeżeli nie przerwę pisania i nie wywalę tego co stworzyłem do kosza, to owa anomalia będzie się powtarzać. Z czasem zacząłem wychwytywać naprawdę absurdalnie małe zmiany, a sporo z nich zacząłem sobie nawet wmawiać, byle móc nurzać się w słodkim przegrywie.

Postanowienie poprawy miałem od dawna i nawet robiłem postępy, ale dopiero wczoraj znalazłem dostatecznie silny bodziec, który skłonił mnie do działania. Postanowiłem opisywać to co czuję podczas napadu nerwicy dopóki nie uświadomię sobie jak bardzo jest to irracjonalne i uda mi się podjąć decyzję o stawieniu oporu chorobie. Pomyślałem, że jeżeli wklejałbym opisy urojeń na poniższe tagi, mając świadomość, że ktoś może je przeczytać, tym bardziej dostrzegę ich bezsens. Zakładam też osobny tag do zbierania wpisów, mam nadzieję, że robię to dobrze, bo jestem nowy.

Idealnie byłoby gdyby to był jedyny mój tekst na ten temat, ale zobaczymy jak wyjdzie. Dziękuję za uwagę.

#przegryw #nerwica #wychodzimyzprzegrywu #nerwicowypamietnik pokaż całość

Było SSRI, SNRI a tera przyszła kolej na neuroleptyk.
#depresja #nerwica #srogiepiguly #przegryw

Wy naprawdę myślicie, że mężczyźni, którzy mają powyżej 180 cm, wysportowane sylwetki, kwadratowe szczęki i kobiety, które są szczupłe mają buzie jak modelki są szczęśliwi? A jeszcze na dodatek są to inteligentne osoby i mają ambitne cele? Gówno prawda. Presja i traumy niszczą te osoby od środka. A co gorsza narzucona czy wymuszona przez nich samych, bo chcą "wyjść na ludzi" czy "coś osiągnąć". Większość moich znajomych ma problemy z używkami. Alkohol to standard.

Poczytajcie o eksperymencie Calhouna. To już zaczęło się. Najlepiej brzmi podsumowanie: “Wnioski wyciągnięte z tego eksperymentu były następujące: gdy całe dostępne miejsce jest zajęte i określone są wszystkie role społeczne, konkurencja i stres, doświadczane przez jednostki, doprowadzają do całkowitego załamania skomplikowanych zachowań społecznych, ostatecznie pociągając za sobą wymarcie populacji."

Tak, byłem u psychiatry. I leki mogą jedynie chwilowo pomóc. Potrzebuję psychoterapii, pewnie jak większość osób tutaj. Dlaczego? Bo pewnie jak większość osób z naszego społeczeństwa pochodzę z rodziny dysfunkcyjnej (lekko użyte sformułowanie). Muszę pokonać swoje demony. Na szczęście znam ich przyczynę. W większości rodzin moich znajomych występowały takie problemy jak alkohol, przemoc, nadmierna presja, brak pieniędzy czy po prostu obojętność. Szczęśliwych ludzi to widzicie na zdjęciach na Instagramie. Zobaczcie jakie czasami wpisy lubią. W szczególności jesienią. Albo pogadajcie ze swoimi znajomymi. Zdziwicie się ile osób ma problemy z depresją. Ale nikt tego nie nazywa po imieniu. Idą w używki, aby zapomnieć. Wypaczają. Czują się niespełnieni i smutni w życiu. Wpadają w obojętność. Wegetują za życia.

Kiedyś śmiałem się, że dostałem od Pana Boga wszystko poza pieniędzmi. Okazało się, że brak tych pieniędzy mocno skomplikował mi życie i plany jakie miałem. Tak, wychowałem się w rodzinie nie tylko dysfunkcyjnej, ale po prostu biednej. A to, że nie mogłem liczyć na wsparcie bliskich podcięło mi skrzydła. Miałem wzloty i upadki, ale to długa historia. Okazało się, że na rodzinę nie mogłem liczyć. W tamtym okresie na nikogo a żeby rozwijać się potrzebowałem pieniędzy. A byłem w takim wieku, że nie mogłem pracować. Zniszczyło mi to psychikę i samoocenę, ale walczyłem. Już pominę, że jak osiągnąłem spory sukces to jedna osoba z rodziny sprawiła, że musiałem rzucić świetną pracę, bo zniszczyła wszystko na co pracowałem przez wiele czasu.

Zmierzam do sedna. Depresja to choroba. To nie wstyd być chorym. Do tej choroby przyznało się wiele osób m.in. Mamed Khalidov (człowiek sukcesu, milioner, wojownik itd.). Wtedy otworzyło mi to oczy. Pomyślałem, że też muszę walczyć. Mam doła i boję się o przyszłość. Ale to moja przyszłość. Dzisiaj to mi się nawet ręce trzęsły i czułem się jakbym znajdował się w amoku.

To nie jest tak, że jest moda na depresję. Ludzi, którzy przeżyli traumy jest cała masa. O większości swoich nie zamierzam opowiadać, bo to nadawałoby się na dramat. Ale po latach walki z depresją, wzlotami i upadkami wiem jedno. Trzeba walczyć i ustabilizować swoje życie. I tak z perspektywy czasu wiem, że być może gdybym wcześniej poszedł do psychiatry to pewnie znajdowałbym się w innym miejscu i byłbym szczęśliwym człowiekiem. Dzisiaj wiem, że odwlekanie leczenia nic nie zmieni.

Życie nauczyło mnie, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie a z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach. Nie wiem co przyniesie przyszłość, ale Mirki i Mireczki! Jak nie macie siły to zacznijcie od farmakoterapii. Sport też pomaga, ale bez leków Wam nie pomoże. Jak macie strasznego doła, czujecie się przygnębieni, macie czarne myśli to tylko do lekarza. Nikt magicznie nie wyciągnie do Was ręki. Niestety, ale trzeba krok po kroku.

PS. Otaczajcie się tylko ludźmi, którzy Was wspierają i zależy im na Waszym szczęściu. A przede wszystkim zawsze pomogą Wam w potrzebie. To kluczowe.

#depresja #psychiatria #psychologia #feels #samotnosc #nerwica pokaż całość

źródło: healthyplace.com

#anonimowemirkowyznania
#psychologia #depresja #psychiatria #nerwica #przegryw

Jak się zmusić do pójścia do specjalisty?Od paru lat ciągle sobie wmawiam że potrzebuje iść, bo na prawdę potrzebuje, a ja sobie odmawiam i wymówki wymyślam, że kiedyś może jakoś się ułoży..

Nawet nie wiem do jakiego szpitala iść, do jakiego lekarza(czy psycholog, psychiatria, psychoterapeuta) czy można się rejestrować od razu do specjalisty czy trzeba do rodzinnego..

W dodatku miałbym i tak problem,bo tam trzeba się zwierzać z problemów, a to nie chyba tak że psychiatra bada i przypisuje leki...

Mam problem TEŻ z #nofapchallenge też, a raczej z porno, mam rozwalone receptory dopaminowe, nic mnie nie cieszy, tzn. coś tam cieszy, ale nie tak jak dawniej, jedynie przy porno czuję się dobrze...
No i nie ważne, jak ja miałbym psychologowi o tym powiedzieć? Nie ma opcji.

Jak to jest ja powiem że mam nerwice, depresje a on mnie wypytuje o życie, czy bada w jakiś sposób i przepisuje leki, czy trzeba się zwierzać?

Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: marcel_pijak
Dodatek wspierany przez: Wyjazdy studenckie - bogata oferta przez cały rok pokaż całość

#anonimowemirkowyznania
Nie mam już siły. Moje problemy zaczęły się jakoś na początku liceum. Oprócz samej zmiany otoczenia miałem jeszcze trochę innych „przygód" (zmiana szkoły na samym początku). Nie wiem czy to przez to czy coś innego było powodem ale wpadłem wtedy w jakąś depresję czy coś w tym rodzaju. Wciąż byłem smutny, zestresowany. Przychodziłem do domu i od razu kładłem się spać (nie chciało mi się nawet jeść obiadu). Praktycznie w ogóle nie potrafiłem odczuwać radości (miałem taką ciągłą pustkę w sobie, teraz nawet ciężko mi to opisać). To było nie do zniesienia. Doszło do tego, że straciłem zainteresowanie wszystkim nawet swoimi pasjami, którymi do tamtej pory zajmowałem się bardzo mocno i do których przywiązywałem ogromną wagę (nawet uczyłem się na własną rękę wykraczając poza szkolne programy, dzięki temu nigdy nie miałem większych problemów z nauką, a nawet byłem "w czołówce” osiągając dość znaczące sukcesy). Byłem załamany, nie wiedziałem jak sobie pomóc.
Z czasem (2 a szczególnie 3 klasa) trochę się to osłabiło. Sytuacja polepszyła się, powróciły zainteresowania, znów pojawiły się jakieś sukcesy. W 3 klasie miałem już dość dobre stosunki z "nowymi" kolegami (przed liceum prawie w ogóle nie miałem problemów z kontaktami, występowałem publicznie itp.), zarysowane plany na przyszłość itp. I choć wciąż miałem słabsze momenty, czasem dopadały mnie lęki, czarne myśli to nie było porównania do początku liceum. Myślałem, że już będzie dobrze, że z tego wyszedłem.
Obawy znów wróciły kiedy zacząłem myśleć o studiach jednak przez wakacje starałem się aż tak na tym nie skupiać. Od października zacząłem kierunek, na który chciałem i planowałem iść (obecnie rozważam jeszcze lekką zmianę ale "w tym samym obrębie" nauk). Wraz z wyjazdem z domu znów powróciły lęki, smutek, depresja. Przerażają mnie najdrobniejsze wyzwania od nauki na studiach przez lekkie niezrozumienie omawianych kwestii (chociaż pewnie dałbym sobie radę bo to moje zainteresowania od dawna, nawet czytałem podręczniki akademickie jeszcze w gimnazjum/liceum) aż po mieszkanie w innym miejscu i życie codzienne. Odczuwam, na zmianę, lepsze momenty i dołki kiedy to płaczę i mam ochotę to wszystko rzucić (choć to dopiero pierwsze tygodnie). Znów moje zainteresowania przestały być takie atrakcyjne. Ciągle myślę tylko o tym żeby wrócić do domu na weekend. Mam coraz większą chęć popełnić samobójstwo choć niczego takiego nie planuję (to niezgodne z moimi przekonaniami). Teraz mam wrażenie, że moje problemy tak naprawdę nigdy się nie skończyły tylko na pewien czas nieco ucichły. Nie wiem ile jeszcze tak wytrzymam. Pomóżcie. Jak mam sobie z tym poradzić?

#depresja #psychologia #nerwica #pomocy #uczucia #szkola #studbaza

Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: marcel_pijak
Dodatek wspierany przez: Wyjazdy studenckie - bogata oferta przez cały rok pokaż całość

#anonimowemirkowyznania
Mirki jak poradzić sobie z #nerwica i #depresja
W domu jako dziecko przeżyłem awantury, krzyk, strach co moim zdaniem zapoczątkowało nerwicę. Szkołe jakoś przeszedłem, ale już wtedy pewne sytuacje mnie mocno stresowały. Studia zacząłem ale szybko zrezygnowałem bo właśnie nie radziłem sobie z nerwami i stresem. Dziś mam problemy z podjęciem najprostszej pracy.
Zwyczajne codzienne zadania czasami to ogromne wyzwania np. wysłanie paczki na poczcie. Przed załatwieniem tak błahej sprawy mogę się zastanawiać gdzie podejść, jak zapytać, dodatkowo będąc cały wytelepany i przestraszony.
Za mną parę rozmów o pracę, mimo że, były to najprostsze gównoprace, za najmniejszą krajową nikt mnie nie zatrudnił. Widać gołym okiem na rozmowie stres i spięcie, dodatkowo dochodzi zalanie potem, trzęsące się dłonie i nogi, jąkanie.
Nawet przepełniony autobus miejski wywołuje u mnie nerwicę.
Ma lub miał podobne problemy jakiś Mirek? Są jakieś leki bez recepty które chociaż trochę obniżą mój lęk czy wizyta u psychologa to konieczność. Jak sobie z podobnymi problemami poradziliście?
Coraz bardziej się obawiam, że mi to nie przejdzie, a w przyszłości nie poradzę sobie z dorosłymi życiem.
O tym, że z takimi objawami nigdy nie mialem różowej i podobnie w kontakcie z nimi się zachowuje to w sumie nie ma co wspominać.
#depresja #nerwica #nerwicalekowa #przegryw #psychologia

Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: Eugeniusz_Zua
Dodatek wspierany przez: Wyjazdy dla młodzieży pokaż całość

To dziwne uczucie kiedy twoi 20letni znajomi mają już dzieciaka, samochód, prace, a ja przez swoich spierdolonych rodziców i ich toksyczność zmieniłem się o 180stopni nie do poznania i teraz nawet zwykłe wyjście poza dom sprawia mi problemy. #przegryw #fobiaspoleczna #nerwica #depresja

#dda #depresja #nerwica

Pochodzę z rodziny alkoholowej i dysfunkcyjnej. Ojciec chlał, robił długi i awantury. Za moją namową matka rozstała się z nim ,gdy miałem 15 lat. Moje dzieciństwo to wódka w domu, krzyk i awantury, interwencje policjantów w domu oraz listy z windykacji i od komornika. Cudem udało się z tym wszystkim uporać. Jednak nie wiem jak to nazwać, ale mam problem z matką.

Po maturze poszedłem do pracy chociaż byłem zdolny. Z 1000 zł wyjechałem do Warszawy i zacząłem od fizycznej roboty na sortowni pocztowej. Z tego co mi zostało starałem się pomóc mojej jedynej siostrze aby mogła skończyć liceum i pójść na studia i przerwać ten ciąg dziedziczenia biedy. W międzyczasie ja też ukończyłem studia, obecnie jestem korposzczurem, ale nie narzekam bo mam ok. 1,5 średniej krajowej.

Matka zaczęła oczekiwać ode mnie cudów. Sama obecnie pracuje za okolice minimalnej pensji i wiecznie narzeka. Staram się ją odwiedzać regularnie, ale każda wizyta kończy się jakąś kłótnią albo zadrażnieniem. Dlaczego? Zauważyłem, że matka nauczyła się przenosić obowiązki, które powinien spełniać jej mąż i ojciec rodziny. Stało się tak mniej więcej od momentu rozwodu. Wszystkie sprawy domowe, zakupy, naprawy czy też pomoc finansowa siostrze w czasie jej nauki spadały defacto na mnie. Trwa to do dnia dzisiejszego. Matka ma straszne tendencje do wiecznego narzekania czym odbiera mi chęć do życia. Dodatkowo strasznie wyczekuje pieniędzy ode mnie. Staram się jej pomagać, ale kurcze ja też mam pewne koszty, a poza tym chciałbym pożyć wreszcie normalniej.

Przez takie dzieciństwo, jestem #przegryw mimo 27 lvl. Po prostu wszystkie #zwiazki rozlatywały się z mojej winy. Boję się stworzyć rodziny i powtórzyć schemat mojej matki i ojca.

Byłem u #psychiatra, który słusznie stwierdził #dda. Przepisał mi sertralinę na unormowanie poziomu stresu, ale nie chciałem tego brać bo kupa skutków ubocznych. Postanowiłem, że przepracuję to sam w głowie. Ale zachowanie mojej matki wiecznie to zaognia. Ale przecież nie mogę zerwać z nią całkowicie kontaktu.

Myślicie, że pomogła by mi #psychoterapia? Czy rozegrać to jakoś inaczej?

#oswiadczenie pokaż całość

Ku*** to jest już męczące. Czy ja muszę pierdylion razy sprawdzać, czy drzwi zamknięte, kłódki zapięte itp. itd?!
#nerwica #przegryw #pojebanazaba

Wykres skuteczności względem placebo różnych cukiereczków. Może komuś się przyda.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5889788/bin/gr3.jpg

#nerwica #depresja

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: ncbi.nlm.nih.gov

Cześć wszystkim. Jestem osobą, która zmaga się z #zaburzenialekowe. Chciałabym Wam spróbować opowiedzieć co dzieje się w głowie osoby zaburzonej.
Kiedyś spotkałam się z metaforą nieskończonej ilości otwartych zakładek w przeglądarce, gdzie z każdej karty dobiega jakiś dźwięk. Próbując zamknąć zakładki otwieracie ich jeszcze więcej i więcej... Aż finalnie się poddajecie. Dźwięk staje się nieznośny, a wy jesteście zmęczeni, także fizycznie.
Ja chciałabym użyć innej przenośni. Wyobraźcie sobie, że ktoś Was zaprasza na koncert punkowy. W sumie fajnie, ale z drugiej strony wolelibyście spokojniej spędzić wieczór. Jednakże impreza trwa, a ktoś Was wpycha w sam środek tłumu, który tańczy pogo. Odbijacie się od obcych ludzi, przepychacie próbując uciec, aż lądujecie pod samą sceną, gdzie jest najgłośniej. Ktoś obok krzyczy, inna osoba się przepycha, ktoś podskakuje. Jakoś udaje Wam się uciec. Jesteście poobijani, zmęczeni i odechciewa Wam się gdziekolwiek wyjść. Mało tego, zaczynacie czuć, że skoro Wy nie bawiliście się dobrze, to być może coś z Wami jest nie tak... Ja tak mniej więcej mogę opisać co czuję. Wyimaginowane osoby na tym metaforycznym koncercie to moje lęki. Jeden lęk potrafi mnie pchnąć w inny. Czasami jestem wręcz atakowana przez lęki. Ale wiecie co jest najdziwniejsze? Że ja sobie zdaję sprawę z tego, że moje lęki są irracjonalne. Ja to wiem, a mimo to ciężko mi przed nimi uciec. Piszę o tym, ponieważ wiem, że jest więcej osób takich jak ja i zwykle jest nam ciężko wytłumaczyć rodzinie, znajomym czy przyjaciołom co czujemy. Bo jak powiedzieć, że mamy jakąś schizę w głowie, że coś może się wydarzyć, a w sumie jest mała szansa, a my przeżywamy to tak, jakby się już działo? Podpada pod paranoję, nie? ( ͡° ͜ʖ ͡°) Mam znajomych hipochondryków i sama czasem łapię się na tym, że mimo tego iż rozumiem genezę ich obaw, mechanizm itd. to czasami nie potrafię zatrzymać spirali ich samonakręcenia się. Moje lęki zwykle dotyczą relacji z innymi ludźmi. A pomyślcie, że są ludzie, którzy nakręcają się, że np. kogoś obrażą, chociaż w sumie nigdy nikogo nie obrazili albo że "dostaną" schizofrenii czy innych poważnych chorób psychicznych...

Morał? Nie zrażajcie się do ludzi z zaburzeniami lękowymi. My w sumie wiemy, że nasze obawy są bez sensu, tylko niestety ta nasza nieświadomość nie pozwala nam się od nich uwolnić.

#psychologia #psychiatria #mojeprzemyslenia #refleksje i trochę #depresja bo gdzieś tam lęki zazębiają się z depresją oraz #nerwica pokaż całość

Najtrudniejsza walka to ta z własnymi demonami. Możecie pierdolić że to banał i dojebać mi fotkę typa z fedorą, whatever, ja to kurwa czuję całym sobą. Chcę coś zrobić to czuję lęk, sam siebie ograniczam i powstrzymuję, dlaczego kurwa nie mogę być sam ze sobą spójny, chcę zrobić coś czego się boję, np. pójść do klubu, nie mówię o podrywie bo bym chuja poderwał jeszcze nawet o tym nie myślę, ale cokolwiek, czuję lęk, czuję jak te demony mi mówią, no weź nie idź, po co masz się stresować, posiedź w domu, zamów pizze...

Ja pierdolę dlaczego mój mózg jest taki spierdolony? Yyy co? Jaka impreza? Daj spokój po co masz się stresować kontaktem z ludźmi, nie układa ci się, jeszcze będą cię oceniać i zadawać pytania co słychać. A jakbyś dostał ataku paniki? To dopiero byłby wstyd. Posiedź w domu, tu jest najbezpieczniej. Co? Siłownia? Nie pozwolimy ci na to, jesteś za słaby, wejdź do siłki to zemdlejesz ze stresu. Gwarantuję, obiecuję ci to. Robię to by cię chronić.

Ma ktoś pomysł jak popełnić "mentalne samobójstwo" tak żeby nie umrzeć? Albo inny sposób by się jakoś kurwa wyzwolić?

#fobiaspoleczna #depresja #nerwica #przegryw pokaż całość

źródło: i3.wp.com

Trzeba było zostać dresiarzem. Moje życie byłoby prostsze. Mniej bym myślał. Podrywałbym Karynki, ich jest bez liku. No a tak, to jestem odrobinę mądrzejszy. Więcej czuję. Chcę więcej od życia, ale tylko wtedy gdy deprecha mniej dobija.
#przegryw #trzebabylozostacdresiarzem #depresja #smutnazaba #nerwica #gownowpis #przemyslenia pokaż całość

#anonimowemirkowyznania
Jesień to i #depresja :(
Czuje że idzie po mnie: już śpie za dużo, problem z wstawaniem, nic mnie nie interesuje, nie chce mi sie jeść, nie mam sił planować przyszłości, w dupie mam co bedzie za godzine, a co dopiero jutro. W dodatku przy depresji mam wiele objawów #nerwica to i chodze z wszystkimi chorobami świata. Zapowiada sie na kolejne tygodnie wyciete z życia. Chyba że to tylko jesienna chandra i wszystko wróci do normy, ale wątpie. Ktoś jeszcze ostatnio poczuł sie gorzej i czuje zbliżający sie armagedon psychiczny?

Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: Eugeniusz_Zua
Dodatek wspierany przez: Wyjazdy studenckie - bogata oferta przez cały rok pokaż całość

Mam jakąś ogromną niemoc, w pracy idzie tak, że mam ochotę wstać od biurka, biec przed siebie i krzyczeć z przerażenia - i tak codziennie od dwóch tygodni. Nie polecam.
Macie jakieś porady, jak radzić sobie z długotrwałym, przeciągającym się stresem i jak nie przenosić go do domu?
#pracbaza #zalesie #stres #nerwica #korposwiat pokaż całość

W końcu pogoda koresponduje z moja psychiką.
#przegryw #depresja #nerwica #jesien

#anonimowemirkowyznania
Wpis zahacza o #lgbt, więc jak coś to nie czytaj.

Ogólnie to zawsze myślałem, że wszystko ze mną w miarę okej. Studia, mam pieniądze, perspektywy pracy, uczuciowo też nie było źle (aktualnie nikogo jednak nie mam).

Jednak coś mnie niesamowicie wkurwia, jak wychodzę na ulicę w Polsce. Nie wiem do końca co to jest. Źle się czuję. Mam wrażenie, że duża część ludzi mnie ocenia. Albo przez pryzmat ubrania (węższe spodnie, ale bez przesady), albo fryzury, albo postury - ogólnie wyglądu zewnętrznego. Z tego co wiem widać po mnie, że jestem gejem, ale nie jest to jakieś uderzające, ani męczące dla ludzi. Relacje na zajęciach na studiach mam ok.

Zupełnie inaczej to bywa, jak jestem w Niemczech, Wielkiej Brytanii, na wycieczce w Stanach. Tam po prostu czuję się dobrze. Każdy jest inny. Sporo osób różnie się ubiera, różnie wygląda. Nikt na nikogo nie zwraca uwagi. Traktuje się zwykle ludzi z szacunkiem.

Ogólnie #zagranico (tej, zgniłej, zachodniej) mam ochotę "iść pobiegać", wyjść z domu - a tutaj siedzę w piwnicy, bo to ciągłe ocenianie mnie męczy. Wychodzę jak już muszę. I cały czas zastanawiam się, czy ubrałem się "odpowiednio" żeby nikogo nie urażać (?, nie wiem czy wiecie o co chodzi).

No i do rzeczy - czy to może być #nerwica? Byłem 2 lata temu u psychiatry ze względu na podejrzenie #depresja, ale wykluczył to i ew. zalecił #psychoterapia.

A może po prostu faktycznie jest tak, że tu w #polska wszyscy się wzajemnie oceniamy i nie dajemy żyć.

Dajcie znać, bo nie wiem, czy wyjeżdżać na #emigracja żeby się lepiej czuć, czy może zacząć terapię na tę nerwicę związaną z niechęcią do wychodzenia z domu. No ale to mam głównie tutaj w Polsce.

#depresja #przegryw #psychiatria #psychologia #leki #medycyna #pytanie #pytaniedoeksperta #kiciochpyta

Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: sokytsinolop
Dodatek wspierany przez: Wyjazdy dla młodzieży pokaż całość

#fobiaspoleczna #nerwica #depresja #takaprawda

źródło: i.redd.it

w zeszly czwartek ja i kilka osob ktore tez maja nerwice dostalo pierdolca. Po prostu apogeum wkurwu + depresji. Mialo miejsce jakies przesielenie, jakies zjawisko atmosferyczne? Bo mi (i innym) juz lepiej
#przegryw #nerwica #depresja #astrologia?

#anonimowemirkowyznania
Ostatnio kilka razy w ciągu ostatnich miesięcy budze sie śmiejąc. Jest to taki dziwny śmiech, nienaturalny (może to wina wybudzenia i zaspania), czasami wiem że śniło mi sie coś wesołego, a czasami jak sie obudze ze śmiechem to nie pamietam co mi sie sniło bo ide dalej spać. Choruje na #nerwica i jak wiadomo przy tym to wszystko wywołuje lęki także odrazu zacząłem sie martwić czy wszystko ze mną okej. Nie zdarza sie to w dzień, tylko zawsze w nocy, głównie nad ranem. Dziś miałem kolejny tego typu epizod: śniło mi się coś już nie pamiętam co i zacząłem sie w śnie smiać, obudziłem sie i przez chwile śmiałem sie głośno o godzinie piątej nad ranem, skumałem że to tylko sen i przestałem jak sie ogarnąłem i dalej poszedłem spać. O moim śmianiu w czasie snu już mi wspominała żona. W tym miesiącu to już trzeci raz. Czy to normalne tak samo jak gadanie przez sen, czy coś gorszego?

#psychologia #psychiatra #zdrowie #zdrowie

Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: sokytsinolop
Dodatek wspierany przez: Wyjazdy studenckie pokaż całość

#nerwica #depresja #psychiatria #przegryw

Macie czasami takie myśli, ze chcielibyście żeby w waszym nudnym życiu, a właściwie piwniczeniu stało się coś gwałtownego i wszystko zmieniło/ przewróciło do góry nogami? W sensie, że np. wybucha wojna i powołują was na front z którego można nie wrócić albo np. ciężka choroba, która nie jest do wyleczenia?

Bo moje życie strasznie mi ciąży ostatnio. pokaż całość

hejka depresyjne świry
ile kosztuje wizyta u terapeuty
ile takich wizyt potrzeba miesięcznie
ile potrzeba ich łącznie
jaki jest miesięczny koszt terapii
jaki jest łączny
po jakim czasie można spodziewać się pierwszych efektów

mowa o poznawczo-behawioralnej w kontekście ostrej nerwicy / agorafobii / lęków społecznych no i też anhedonii / depresji

pokaż spoiler wbrew pozorom nie chodzi wcale o mnie


no i pytanie bonusowe
czy jesteście w stanie kogoś polecić w warszawie

#depresja #fobiaspoleczna #nerwica #psychologia #psychiatria #nerwicalekowa #agorafobia #terapia pokaż całość

nigdy nie dali dla mnie nawet spróbować benzo ;///

#depresja #fobiaspoleczna #nerwica

źródło: comment_rxwLMhOOYkgaUdGXYFjxOqwgDe7WafDL.jpg

Nienawidzę ojca za to że jest prymitywem bez empatii. Nienawidzę matki za to że mi takiego prymitywa wybrała na ojca. Nienawidzę ich obojga za to że całe życie musiałem słuchać ich ciągłych kłótni.
#depresja #nerwica

"Życie cieszy, czy nie cieszy?" BARDZO KURWA NIE CIESZY

pokaż spoiler Standardowe pytanie mojej lekarki. Czasami mam ochotę tak odpowiedzieć.

#przegryw #depresja #wulgarniealetrudno #nerwica #fobiaspoleczna

Kiedy nad ranem grasz w gównogierkę dla dzieci żeby się odstresować, ale jedyne co dostajesz to #feels
( ͡° ʖ̯ ͡°)

pokaż spoiler Dzięki Simon's Cat XD


#przegryw #nerwica #depresja #heheszki

źródło: Screenshot_2018-08-28-05-42-03.png

W sumie to chciałbym, by mnie ktoś uratował.
#przegryw #depresja #nerwica #fobiaspoleczna #przegrywmotzno

Nerwica natrectw to straszna choroba. Przypadkowo zahaczylem o kabel od ps4. Nie wypial sie, ale dla pewnosci wpialem go od nowa. Mija minuta, 'a sprawdze jeszcze raz' i tak 10 razy. Ps4 chodzi normalnie, nic sie nie dzieje, a ja kurwa tylko ciagle chodze i sprawdzam kabel. Cos sie przestawi w glowie i nie ma na to rady, nie moge sie na niczym skupic tylko ciagle o kablu mysle. Ja wiem, ze to absurd, ale nic z tym zrobic nie moge. Poszedlem kolejny raz go sprawdzic i juz tego nie ruszam, musze to jakos przeczekac wbrew sobie. Czas udac sie do psychiatry, bo tak nie da sie normalnie funkcjonowac.

#zdrowie #nerwica #nerwicanatrectw pokaż całość

#anonimowemirkowyznania
12 lat z #nerwica i #depresja
Nigdy nie byłem z tym u innego lekarza niż rodzinnego, nigdy nie byłem w psychiatryku, nigdy nie wziąłem żadnego psychotropa. Gdy widze innych jak tutaj sie faszerują tymi cukierkami to mi was żal. "To pomoga", "bez tego nie da sie funkcjonować", " leczenie jak leczenie". Afiszujecie sie tym, chwalicie że bierzecie te prochy od psychiatry, a prawda jest taka że nic wam one nie dają. 12 lat mam nerwice i depresje. Nerwica lękowa gdzie myślałem że zejde na zawał albo przestane oddychać, nieracjonalny strach przed miejscami i osobami, strach przed życiem. Do tego depresja która dwa razy przybiła mnie do łóżka na pół roku. Wyszedłem z tego sam, nie całkowicie mam nawroty nerwicy i małej deoresji, ale wiem już jak to działa i co robić aby nie dopuścić do "najgorszego". Nigdy nie zapomne jak już przejscie z pokoju do łazienki aby sie załatwić to był dla mnie wyczyn ekstremalny, nigdy nie zapomne jak miałem koszmary, bezsenne dni, jak schudłem 30 kg, jakie miałem napady paniki, jak nic mnie nie interesowało. Raz byłem w takiej depresji że nie myłem sie dwa miesiace. Wiecie co pomogło? Pomyślałem że wstane i ogarne pokój. Wstałem i poczułem że w głowie mi sie kręci, zaraz zwymiotuje, serce wyskoczy bo tak biło, chciało mi sie płakać bez powodu i ta jedna jedyna sekunda zadecydowała o powrocie do normalności. Stałem nad łóżkiem i już chciałem sie kłaść, porzucić pomysł posprzątania pokoju, ale pomyślałem jebać to, jedynie padne i skończy sie wegetacja. Wyniosłem wszystkie brudy i odpaliłem pralke, wyniosłem wszystkie talerze i szklanki do kuchni, wziąłem worek do śmieci i zbierałem te wszystkie odpady i wtedy jebs, kolejny przypływ złej energii: nogi jak z waty, szybki i płytki oddech, zawroty głowy i niewyobrażalna pustka i beznadzieja w pokoju, tak jakby wszystko pociemniało, zrobiło sie smutno i mroczno, poczułem sie fizycznie i psychicznie źle. Spojrzałem na moje łóżko, poczułem chęć położenia sie, nic nie jadłem od kilku dni, tak mi sie spać chciało, to co robie nie ma sensu bo tylko strace czas na posprzątanie pokoju, a od jutra znów bedzie syf, nie poczuje sie lepiej, wręcz przeciwnie czuje sie gorzej i tylko trace resztki energii, którą mógłbym wykorzystać do tego aby wstać i iść sie załatwić...w ostatniej chwili sie opamiętałem, krzykłem kurłaaaa jazdaaaa i zacząłem pakować dalej te śmieci, otworzyłem okna aby ten smród i zaduch wyleciał, umyłem podłoge, nastepnie zabrałem sie za talerze. Wchodze do pokoju i taki czysty jak przed depresją, no prawie ale różnica była wielka w ciągu godziny. Co dalej? Nagle poczułem głód. Kto ma depresje ten wie, że albo sie wpiernicza jak opętany, albo nic nie można zjeść. Ja miałem to drugie. Doszło do takiego zmniejszenia żołądka, że tylko jeden mały jogurt naturalny udało mi sie zjeść na cały dzień i to na raty, a wode musiałem pić malymi łyczkami bo była za ciężkostrawna dla żołądka. Nawet nie wiecie jak miło było poczuć znów naturalny głód. Niestety organizm tak wyjałowiony był, że zjadłem pół paczki ryżu i banana, ale za to pierwszy raz od dawna nie miałem wymiotów, czy biegunki co było objawem czestym w mojej depresji. Zjadłem i poczułem energie, że idzie dobrze. Nie położyłem sie do łóżka, zrobiłem coś odwrotnego mimo że mój organizm był mega osłabiony to poszedłem do drugiego pokoju aby nie widzieć łóżka i zadzwoniłem ot tak do konsultanta pleya, nie chciałem kupić żadnego telefonu, podpisać umowy, ale chciałem z kimś pogadać, a nie miałem za bardzo z kim o tej godzinie oraz nie czułem sie do końca na siłach. Pogadaliśmy to włączyłem telewizje, ale nie mogłem sie skupić, czułem że to wraca po raz trzeci, że łapie muła i robie sie smutny. Wstałem i wyniosłem śmieci do kosza na podwórku. Wrócułem i poczułem że już jest lepiej. Po dłuuugim czasie wszedłem pod prysznic. Dużo mnie to kosztowało, nie wiem czemu ale długo sie nie myłem i bałem sie kontaktu z wodą po takim czasie. Zrozumią ci z nerwicą lękową. Bał sie że zemdleje pod prysznicem, że dostane jakiegoś szoku termicznego, troche beka z perspektywy czasu i tego że teraz minimum raz dziennie biore prysznic. Tak wiec przemogłem sie i poczułem sie jak nowo narodzony...przez chwile. Depresja robiła wszystko aby wrócić. Jeszcze coś podjadlem, ale nie chciałem katować żołądka i poszedłem spać. Piereszy raz od wielu dni, tygodni nic mi sie nie śniło. Jezuuu noc bez koszmaru, wstalem taki szczęśliwy i pierwszy raz od bardzo dawna wyspany. Pierwszy raz poczułem że dałem depresji w ryj i kwestią czasu jest kiedy padnie. Byłem przekonany, że wygram. Wstałem pierwszy raz bez zawrotów głowy i bez kołotania serca. Nie było super apetytu, ale zjadłem śniadanie normalnie. Pierwszy dzien od kilku miesiecy bez smutku i beznadzieji. Owszem kilka razy chciała mnie chwycić lecz jej ataki były coraz słabsze. Każdego dnia było coraz lepiej, każdego dnia walczyłem o lepsze jutro. Do pełnej sprawnosci psychicznej wróciłem po 3 tyg, do fizycznej z racji dużego schudniecia po 5-6 miesiacach.
Tak to prawda z tym " idz pobiegaj", "wyjdz do ludzi", " idz poćwicz". Ta jedna sekunda zadecydowała o tym ze z tego wyszłem.
Prawda, po 3 latach miałem kolejny epizod ale byłem w innym położeniu i w innym miejscu życiowym. Zaskoczyła mnie i przybrała inną forme. Miała tez krótszy i mniej burzliwy przebieg...bo wiem co robić ;)
Nigdy nie skorzystam z farmakologii, nie bede sie truł tym aby do końca zycia być ich klientem.
Przemyślcie to, powodzenia!

Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: Eugeniusz_Zua
Dodatek wspierany przez: Wyjazdy dla maturzystów pokaż całość

Normalne życie czas zacząć ( ͡° ͜ʖ ͡°)
#benzowrak #narkotykizawszespoko #fobiaspoleczna #depresja #nerwica #przegryw

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: 39746464_228290444509772_5294207036735619072_n.jpg

Czy tylko ja jestem taka zjebana, że po każdym spotkaniu ze znajomymi mam zły nastrój, uczucie przygnębienia i ogólnie najchętniej bym popełniła bohatyra? Chyba znowu przestanę wychodzić z domu, nie nadaję się do życia w społeczeństwie
#depresja #nerwica #spierdolenie #pytanie

#anonimowemirkowyznania
Cześć. Mam chyba jakiś lęk przed poceniem. Jak zacznę się pocić to zaczynam się stresować co powoduje ze pocę się jeszcze bardziej. To wszystko jest spowodowane prawdopodobnie niską samoocena. Dostałem od psychiatry citalopram i xanax. Cital odstawiłem po tygodniu bo pociłem się jeszcze bardziej, jezeli chozi o xanax to na mnie chyba nie działa, czuje się senny ale nic poza tym, nie likwiduje stresu/lęku. Co polecacie na taką dolegliwośc? Wybieram się do psychoterapeuty.

#depresja #fobiaspoleczna #nerwica #psychologia

Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: Eugeniusz_Zua
Dodatek wspierany przez: Wyjazdy dla maturzystów pokaż całość

#anonimowemirkowyznania
tl;dr LSD zmieniło mi życie

Cześć, tytułem wstępu. Bliżej mi do 30-tki. W telegraficznym skrócie jako nastolatka władowałam się w tzw. złe towarzystwo i używki, czego efektem były pobyty w ośrodkach wychowawczych i ponad rok Monaru, który opuściłam w wieku 18 lat. O ile używki były sporadycznie, tak wyszła depresja, nerwica lękowa. W późniejszym okresie dwie próby samobójcze. Był terapie, z mniejszymi lub większymi efektami, jednak uzależniłam się od benzo. Kto przechodził, wie jakie to piekło. Jeszcze rok temu czułam się w pułapce, niby człowiek coś tam ze sobą robił (paradoksalnie udało mi się uzyskać specjalistyczny zawód, ale z pracą w takich stanach nie zawsze dawałam radę), ale wciąż - pustka, kilkanaście razy dziennie myśli samobójcze, ataki paniki itd. itd. Piszę, że rok temu, bo pewna sytuacja zaczęła odmieniać ten stan. Na jesień 2017 roku, to był całkiem względny okres jak na mnie - chodziłam regularnie do pracy - zarzuciłam LSD, nie pamiętam dawki. Trip był wyjątkowy - dosłownie spojrzałam na całe swoje życie z boku i jakkolwiek to dziwnie zabrzmi, odkryłam piękno świata. Cieszyłam się kolorami liśćmi, zapachem drzew, zamglonymi tramwajami. Na drugi dzień czułam, że chcę zmiany, ale wiecie, tłumaczyłam sobie, że nadal jestem pod wpływem, motywacja minie, a ja nadal będę w dupie, jak byłam. Zimą przerzuciłam się na microdossing, dosłownie zniknęły ataki paniki, uczucie kłucia i duszenia w klatce piersiowej, a ja po raz pierwszy naprawdę czułam, że... chcę żyć. Jakoś w tym czasie odstawiłam całkowicie benzo. Rano budziłam się nie z jakąś ogromną przyjemnością, ale po prostu czułam się normalnie, bez natłoku emocji i wymienionych wcześniej objawów. Microdossing trwał jakoś do końca lutego, potem dwa miesiące przerwy bez jakichkolwiek kwasów, leków. Nie osiągnęłam spektakularnych efektów może dla kogoś z boków, ale dla mnie to jak osiągnięcie Mont Everestu - pracowałam (i pracuję) regularnie od jesieni, rozpoczęłam kurs żeby się doszkolić. Nie jestem szczęśliwa non stop, ale po raz pierwszy coś robię ze sobą, mam konkretne plany, zaczęłam też rozwijać swoje pasje. Jakby coś w głowie się poprzestawiało, na dobre. :)

Od kwietnia sporadycznie wrzucam karton (max dwa razy w miesiącu), nie żeby osiągnąć maksymalnego tripa, zarzucam max do 100 mikrogramów, jeżdżę wtedy na rowerze, cieszę się światem, rozmyślam dużo o sobie i życiu :) Nie namawiam nikogo spod tagu #depresja czy #nerwica do podobnych sposobów, chciałam jedynie podzielić się swoją historią.

#narkotykizawszespoko #lsd

Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: Eugeniusz_Zua
Dodatek wspierany przez: Wyjazdy studenckie - bogata oferta przez cały rok pokaż całość

Jestem na drugim dniu po całkowitym odstawieniu SSRI, mam zawroty głowy, nie ciągłe ,ale takie chwilowe co jakieś czas z jednoczesnym dreszczem przechodzącym przez tułów, to normalne? #ssri #nerwica #depresja #farmacja #lekarz #psychologia #psychiatria