Jako że od lat interesuje się bardzo mocno przebiegiem Operacji Bagration i jej konsekwencjami na Mazowszu i ogólnie ziemiach polskich, to pragnę coś napisać. Bezkrytyczne powtarzanie tezy, że na wiadomość o wybuchu powstania Stalin specjalnie wstrzymał ofensywę ACz na kierunku warszawskim, aby w zaciszu Kremla kopcąc fajkę kontentować się tym swoistym "psikusem” który zrobił Mikołajczykowi, czy Borowi, wydaje mi się mocno naciąganym powtarzanie argumentów „pro-powstańczej propagandy”, tyle że z intencją a rebour. Świadczy tylko o tym, że dalej zupełnie bezpodstawnie traktujemy "sprawę polską” jak pępek świata i najważniejszą rzecz pod słońcem dla każdego.

Załóżmy więc na chwilę, że ACz na środkowym odcinku frontu pod koniec lipca 1944 wcale nie wyczerpała jeszcze swoich zdolności ofensywnych, a Wehrmacht rzeczywiście znajdował się już w totalnej rozsypce i nie miał już żadnych obwodów strategicznych do odtworzenia frontu na Wiśle i wypełnienia gigantycznej luki, która powstała po rozbiciu i częściowym zniszczeniu GA Środek w operacji "Bagration". Przyjmijmy także dodatkowo, że zamach Stauffenberga jednak się udał ; 1 sierpnia 1944 Hitler już od ponad tygodnia nie żyje, a w całych Niemczech panuje straszny zamęt i trwa w najlepsze wojna domowa pomiędzy powołanym przez spiskowców nowym rządem, a Himmlerem i jego SS. Czy w taki wypadku Stalin, nie bacząc na fakt, że w Warszawie wybuchło powstanie, nie popędzał by swoich marszałków i generałów, aby parli jak tylko się da najdalej na zachód ? Bo w gruncie rzeczy dla niego to, i tylko to, było priorytetem ; pacyfikowanie AK i komunizowanie Polski, mógł sobie odłożyć, niejako na deser, na okres powojenny.

Ale może wróćmy do prawdziwych realiów sierpnia 1944 i domniemanego rozkazu "stop” dla Frontu Rokossowskiego. Nie mamy najmniejszych uchwytnych dowodów, że taki rozkaz Stawka w ogóle wydała. Plany letniej ofensywy ACz na centralnym odcinku frontu zakładały tylko dotarcie do Wisły, a na północy do Narwi i ewentualnych uchwyceniu przyczółków operacyjnych na tych dwóch rzekach, które miały posłużyć do następnej wielkiej ofensywy. A zdobywanie przyczółka na przeszkodzie wodnej akurat w wielkiej milionowej metropolii, ze skarpą i lewym brzegiem górującym wyraźnie nad prawym, to jednak pomysł, nazwijmy to eufemistycznie – średnio udany co częściowo wykazało doświadczenie z walk w Stalingradzie.

Przypomnę tylko, o często zapomnianej w polskiej historiografii Bitwę pod Warszawą w dniach kiedy to niemieckie dywizje:

- 73. Dywizja Piechoty (starła się z sowieckim 16. Korpusem Pancernym);
- 19. Dywizja Pancerna (starła się z sowieckim 3. Korpusem Pancernym i 8. Gwardyjskim Korpusem Pancernym);
- 1 Dywizja Pancerno-Spadochronowa Hermann Göring (starła się z sowieckim 3. Korpusem Pancernym);
- 4. Dywizja Pancerna (starła się z sowieckim 3. Korpusem Pancernym);
- 5 Dywizja Pancerna SS Wiking (starła się z sowieckim 3 Korpusem Pancernym i 125. Korpusem Strzeleckim);
- 3 Dywizja Pancerna SS Totenkopf;

na przedpolach wschodniej części Warszawy odepchnęły chwilowo i powstrzymały natarcie wyczerpanych i potrzebujących uzupełnień, jak już nadmieniono - 3 Korpusu Pancernego, 8 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego i 16. Korpusu Pancernego z radzieckiej 2 Armii Pancernej nacierającej od strony Lublina przez Dęblin - najdalej wysuniętej na zachód szpicy 1 Frontu Białoruskiego.

27 Lipca - Grupa bojowa Franeck - skupiała do 29 lipca wszystkie siły niemieckie biorące udział w bitwie (skład - 73 DP, elementy HG, + elementy 27 Pułku Pancernego)
30 Lipca - Grupa Kosmann - od 30 lipca otrzymała zadania dotychczas realizowane przez grupę Franeck na kierunku warszawskim (skład - elementy 19 DPanc). W tym czasie 73 DP operowała samodzielnie na zachód od tej grupy razem z 1131 BGren, zaś dywizja HG została wycofana na północ (odskok realizowany przez 48 h)
30-31 Lipca - Wycofana na północ dywizja HG (60% dywizji) tworzy Grupę Bojową Marki i walczy frontem na płn-wsch
30 Lipca - Grupa dywizji "Wiking" (5 DPanc SS) wchodzi do walki od wschodu
30-31 Lipca - Grupa Kalner (19 DPanc) wchodzi do walki od płn-wsch
2 sierpnia - Grupa Christern (4 DPanc) wchodzi do walki od płn-wsch
2-3 sierpnia - Grupa "Totenkopf" (3 DPanc SS) wchodzo do walki od płn-wsch
4-5 sierpnia - Grupa Gaudecker (4 DPanc) wchodzi do walki od płn-wsch

Dokumenty sowieckie dotyczące walk na przepolach Warszawy są zebrane tutaj:

http://militera.lib.ru/docs/da/terra_poland/03.html

W bitwie po obu stronach wzięło udział około 1000 czołgów – ponad połowa została zniszczona w walce. Operacja Bagration zapoczątkowana 22.06.1944, na dobre utraciła swój impet.

Odwód Stawki rozlokowany był bezpośrednio za wojskami czynnych frontów - tak na przykład 61 armia znajdowała się w odległości kilkudziesięciu kilometrów od linii frontu, bezpośrednio za armiami czynnymi 2 Frontu Białoruskiego.
Wojska 2 Frontu Białoruskiego nacierały na północ od nacierającego na Warszawę 1 Frontu Białoruskiego. 28 lipca 1944 roku dowódca 2 Frontu Białoruskiego otrzymał dyrektywę Stawki nr 220161, w której nakazano mu:

1.Rozwijać natarcie, wykonując główne uderzenie w ogólnym kierunku na Łomżę, Ostrołękę, z zadaniem nie później niż 8 – 10 sierpnia opanować rubież Augustów, Grajewo, Stawiski, Ostrołęka i uchwycić przyczółek na zachodnim brzegu rzeki Narew w rejonie Ostrołęki.
2.Po wypełnieniu wskazanego zadania silnie umocnić się celem przygotowania się do wtargnięcia do Prus Wschodnim w ogólnym kierunku Mława, Malbork. Mieć na uwadze natarcie częścią sił z rejonu Mławy na Olsztyn.

Wydając powyższą dyrektywę Stawka najwyraźniej przewidywała znaczące wzmocnienie 2 Frontu Białoruskiego, o czym świadczy przesuniecie znajdującej się od 30 lipca w odwodzie Stawki 61 armii do rejonu na południe od Białegostoku, w niewielkiej odległości związkami i odwodami 2 Frontu Białoruskiego.

Tymczasem jednak nie doszło do wzmocnienia 2 Frontu Białoruskiego. 61 armia (wzmocniona w międzyczasie – między 5 a 6 sierpnia – 80 korpusem piechoty) pozostała w odwodzie Stawki do 13 września... Tym samym nie doszło do realizacji dyrektywy nr 220161 i wyparcia Niemców z północnej Polski. Zadania wyznaczone wojskom 2 Frontu Białoruskiego nie były też całkowicie nierealne i nie do osiągnięcia (w każdym bądź razie nie jawiły się takimi Stawce, skoro takie właśnie zadania postawiła). Natomiast z jakichś powodów (z jakich?) je zarzucono. W efekcie związki i oddziały, które winny były zasilić 2 Front Białoruski (w tym przede wszystkim 61 armia) pozostały w drugim rzucie... Ciekawe dlaczego?

Moim zdaniem Stalinowi nie zależało ani na Warszawie, ani na Lublinie, ani na żadnym innym mieście. Celem operacji brzesko - lubelskiej (czy też brzesko - siedleckiej, jak ją pierwotnie określano) nie było zdobycie takiego czy innego miasta, ani też takiego czy innego terytorium. Celem tejże operacji było zamknięcie w kotle i zniszczenie niemieckiej 2 armii. Pierwotnie pierścień okrążenia wokół niej miał zostać zaciśnięty w rejonie na zachód od Brześcia, ale z przyczyn nie mających nic wspólnego z realizacją celów strategicznych w następstwie dyrektywy nr 220149 z 21 lipca 1944 roku 2 armia pancerna oraz 8 armia gwardii, miast na Siedlce, skierowane zostały na Lublin (Stalin bowiem chciał, by jeszcze przed przyjazdem Mikołajczyka do Moskwy jego wojska zajęły Lublin, jako siedzibę Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego i w ten sposób postawić Mikołajczyka oraz Anglosasów przed faktem dokonanym). W ten sposób rozwarto zaciskający się pierścień okrążenia wokół 2 armii. Oczywiście, Stalin rozprawę z 2 armią odłożył w czasie, ale bynajmniej jej nie poniechał. Taki też był cel operacji warszawskiej, stanowiącej niejako kontynuację operacji brzesko - lubelskiej.

Tutaj należy pochylić się nad kilkoma ważnymi sprawami. 28 lipca 1944 roku marsz. Konstantin Rokossowskij, dowódca 1 Frontu Białoruskiego, otrzymał z Kwatery Głównej dyrektywę nr 220162, w której nakazano mu wykonać uderzenie na Warszawę i najdalej 5 - 8 sierpnia zdobyć Pragę i uchwycić przyczółki na Narwi w rejonie Pułtuska i Serocka. Lewe skrzydło wojsk 1 Frontu Białoruskiego miało forsować Wisłę w rejonie Dęblina, Zwolenia i Solca i ze zdobytych przyczółków zwrócić się w stronę północno - zachodnią. W dalszej kolejności miano rozwinąć natarcie na Łódź i Toruń. W dyrektywie tej czytamy:

1. Po opanowaniu Brześcia i Siedlec prawym skrzydłem frontu rozwijać natarcie w ogólnym kierunku na Warszawę z zadaniem, aby nie później jak 5 - 8 sierpnia opanować Pragę i uchwycić przyczółek na zachodnim brzegu Narwi w rejonie Pułtuska i Serocka. Lewym skrzydłem Frontu uchwycić przyczółek na zachodnim brzegu Wisły w rejonie: Dęblin - Zwoleń - Solec. Uchwycone przyczółki wykorzystać dla wykonania uderzenia w kierunku północno - zachodnim, zwinąć obronę nieprzyjaciela wzdłuż Narwi i Wisły i tym samym zabezpieczyć forsowanie Narwi przez lewe skrzydło 2 Frontu Białoruskiego i Wisły armiami centralnego zgrupowania swojego Frontu. Następnie mieć na uwadze natarcie w kierunku Torunia i Łodzi.
2. Od godz. 24.00 29 lipca ustalić następujące linie rozgraniczenia: z 2. Frontem Białoruskim do Różana poprzednia, dalej przez Ciechanów, Brodnicę, Grudziądz; z 1 Frontem Ukraińskim do Końskich - poprzednia, dalej Piotrków, Ostrów.

29 lipca 1944 roku Stawka skierowała do marszałka Rokossowskiego dyrektywę nr 220166, w której wyjaśniła, że także pozostałe armie Frontu, winny podjąć próbę sforsowania Wisły:

„Rozkaz Stawki o forsowaniu rzeki Wisły i uchwyceniu przyczółków wymienionych w rozkazie dla armii nie należy pojmować w ten sposób, że inne armie winny siedzieć z założonymi rękami i nie próbować sforsować Wisły. Dowództwo Frontu obowiązane jest maksymalnie zaopatrzyć w środki przeprawowe te armie, w pasie których Wisła winna być sforsowana w myśl z rozkazu Stawki. Jednakże i inne armie w miarę możliwości także powinny sforsować Wisłę. Przywiązując duże znaczenie do sprawy forsowania Wisły, Stawka zobowiązuje Was do podania do wiadomości wszystkich dowódców waszego Frontu, że żołnierze i dowódcy, którzy wyróżnią się przy forsowaniu Wisły, zostaną udekorowani najwyższymi odznaczeniami do otrzymania tytułu Bohatera Związku Radzieckiego włącznie.”

Po otrzymaniu dyrektywy nr 220162 dowództwo 1 Frontu Białoruskiego przystąpiło do redagowania rozkazów dla poszczególnych związków i oddziałów. Nie znamy ich w szczegółach, ale na podstawie tego, co wiemy, jesteśmy w stanie odtworzyć ich zasadnicze zarysy. Otóż plan zakładał trzy elementy:

- przeprawienie się przez Wisłę i prowadzenie natarcia w ogólnym kierunku ujścia Narwi do Wisły siłami 69 armii (wzmocnionej 11 korpusem pancernym), 8 armii gwardii oraz 1 armii WP;
- opanowanie Warszawy siłami 2 armii pancernej, 47 armii oraz 2 gwardyjskiego korpusu kawalerii;
- wykonanie głębokiego włamania siłami 65 armii (wzmocnionej 1 gwardyjskim korpusem pancernym) oraz armii 48 i 70 i prowadzenie natarcia w kierunku Dolnej Narwi i sforsowanie jej w rejonie Serock, Pułtusk.

Zamiarem radzieckiego dowództwa - jak widzimy - było zamknięcie w kotle w rejonie na wschód od Warszawy bądź na północ od niej (w międzyrzeczu Wisły i Bugo – Narwi), a następnie zniszczenie, tych związków niemieckich, które uniknęły zagłady w rejonie Brześcia (uzupełnionych jednostkami, które w międzyczasie dotarły celem ich wzmocnienia). Pomocnicze zadanie miała do wykonania 28 armia, która to nacierać miała na szerokim froncie, wiążąc walką nieprzyjaciela, i która to do 4 sierpnia 1944 roku miała wyjść na rubież Sokołów Podlaski, Węgrów, Mińsk Mazowiecki. Zasadniczy odwód Frontu stanowiły 4 i 7 gwardyjskie korpusy kawalerii.

Istotną rolę miało tu do odegrania prawe skrzydło 1 Frontu Białoruskiego. Dowódca 65 armii gen. Paweł Batow w artykule „Сражение за наревский плацдарм” napisał:

„28 lipca, w drugiej połowie dnia, zadzwonił do mnie dowódca 1 Frontu Białoruskiego marszałek Związku Radzieckiego K. K. Rokossowskij. Po wymianie pozdrowień zacząłem referować położenie, ale on przerwał mi i powiedział:
- Pawle Iwanowiczu, przyjeżdżajcie do sztabu Frontu, tutaj zreferujecie położenie i odpowiemy sobie na szereg ważnych pytań.
Dobrze znałem Rokossowskiego: do sztabu Frontu wzywał on bardzo rzadko, wyłącznie w celu zadania ważnych operacyjnych pytań lub w celu wydania rozkazów do nowego zadania bojowego.
Powiadomiwszy szefa sztabu armii generała M. W. Bobkowa oraz członka rady wojennej generała N. A. Radeckiego, wyjechałem do sztabu Frontu.
- Bardzo dobrze, że przyjechaliście tak wcześnie – powiedział Rokossowski – Dostaliśmy dyrektywę Naczelnego Dowództwa na rozwinięcie dalszego natarcia – kontynuował bez jakiegokolwiek wprowadzenia – Usiądźcie, Pawle Iwanowiczu, i zapoznajcie się z dyrektywą.”

W tym momencie generał Batow zapoznał się z treścią dyrektywy nr 220162, w myśl której jego armia miała do 5 - 8 sierpnia sforsować Narew w rejonie Serock - Pułtusk. Ale wróćmy do relacji generała Batowa:

„-A teraz popatrzcie na mapę – powiedział Rokossowski – Na prawym skrzydle Frontu trzy armie: 48, 65 i 70. Wasza armia znajduje się w centrum. W celu wykonania dyrektywy Stawki i uchwycenia przyczółka na zachodnim brzegu Narwi, do którego przywiązujemy ważne operacyjno – strategiczne znaczenie, konieczne jest zadanie potężnego ciosu i w rozwinięcie prowadzonego w szybkim tempie natarcia. Po uchwyceniu przyczółka w rejonie Pułtuska i Serocka odkrywają się szerokie możliwości i perspektywy. Natarciem z tego przyczółka możemy obejść Warszawę z północnego – zachodu, a także wyjść ku wschodnim Prusom.
- Dowództwo Frontu postanowiło nałożyć realizację tego zadania na 65 armię, zajmującą wygodną pozycję operacyjną – powiedział na zakończenie dowódca Frontu.”

W związku z powyższym marsz. Rokossowski przekazał tego dnia pod rozkazy gen. Batowa dwa dodatkowe korpusy: 46 korpus piechoty oraz 1 gwardyjski korpus pancerny, w istotny sposób wzmacniając tym siły 65 armii.

Tymczasem 2 sierpnia bądź w nocy 2/3 sierpnia 1944 roku związki rosyjskie otrzymały rozkaz zmiany kierunku natarcia. Dowódca 28 armii gen. Aleksandr Łuczyńskij pisze:

„Dowódca 1 Frontu Białoruskiego, gen. armii K. K. Rokossowski, za główny cel 28 armii wyznaczył Wyszków i odpowiednio do tego określił prawą linię rozgraniczenia z 65 armią, od Sokołowa Podlaskiego na północ, wzdłuż Liwca, aż do jego ujścia do Bugu.”

Analogiczny rozkaz odnośnie zmiany kierunku natarcia otrzymała sąsiednia 65 armia. Gen. Paweł Batow w swych wspomnieniach („В походах и боях”) napisał:

„Dywizje nasze sforsowały Bug z marszu. Za nami pozostała granica państwowa. Maszerujemy na terenach Polski. Ludność wita nas radośnie. ... Pas natarcia armii przebiega nieco na północ od stolicy [Polski]. Wojska były już na rubieży Ciechanowiec, Janów [winno być - Sokołów] Podlaski, kiedy dowódca Frontu rozkazał nam rozwinąć się frontem na północ.”

Z kolei 48 armia, nacierająca na skrajnym prawym skrzydle 1 Frontu Białoruskiego, otrzymała rozkaz przyhamowania natarcia. W opracowaniu „Памяти ветерану 48-й армии” czytamy:

„Na rozkaz dowódcy armii wojska wstrzymały natarcie i rozpoczęły przygotowania do przełamania jego [tj. nieprzyjaciela] obrony, do czego przede wszystkim potrzebny był czas - na podwiezienie amunicji. Dopiero 8 sierpnia wojska wznowiły natarcie.”

Ale marszałek Rokossowski otrzymał nie tylko rozkaz zmiany kierunku natarcia, ale także pozbawiony został siedmiu dywizji piechoty, a także szeregu bojowych jednostek wzmocnienia, zabezpieczenia bojowego oraz oddziałów i urządzeń tyłowych. Rzecz dotyczy 80 korpusu piechoty, który wyłączony został ze składu 65 armii i włączony do znajdującej się od 30 lipca w odwodzie Stawki 61 armii, oraz całej 70 armii (ta ostatnia w następstwie interwencji w Stawce rady wojennej 1 Frontu Białoruskiego po kilku dniach została „zwrócona” Rokossowskiemu).

Niewykluczone, że dyrektywa Stawki (której treść pozostaje w szczegółach nieznana) zawierała też rozkaz wstrzymania się z natarciem na Warszawę, aczkolwiek w tym przypadku możemy mówić jedynie o hipotezie.

Nie wiem, jakie dokładnie motywy kierowały Stalinem, kiedy zabierał Rokossowskiemu 70 armię oraz 80 korpus piechoty i nakazywał (zatwierdzał?) zmianę kierunku natarcia poszczególnych związków operacyjnych podległych 1 Frontowi Białoruskiemu. Nie wiemy też, jaki przewidywał dalszy rozwój wydarzeń... Faktem jest, że operacja warszawska została przerwana, zanim na dobre weszła w fazę realizacji...

Ale jak by się to skończyć mogło – czyli gdyby powstanie 1 sierpnia ostatecznie nie rozpoczęło, a front przez następne pół roku stałby, tak jak stał w rzeczywistości, na linii Wisły - nikt mądry nie pokusił się nawet o stworzenie takiego scenariusza, bo swoją drogą jest to po prostu wróżenie z fusów. Można się jednak obawiać, że Niemcy, zagrożeni "partyzantką miejską” na swoich bezpośrednich tyłach, jednak pokusiliby się o przeprowadzenie pacyfikacji lewobrzeżnej Warszawy i przynajmniej częściowo wysiedlili mieszkańców z takiego, co tu kryć skrajnie wrogo nastawianego do żołnierzy w mundurach feldgrau, prawie milionowego miasta (niekoniecznie musiałaby to być zresztą partyzantka miejska oddziałów AK – przypominam, że na drugim brzegu Wisły, w tak zwanym Polskim Sztabie Partyzanckim znajdowali się wtedy i być może paradowali nawet w polskich mundurach, tacy spece od wysadzania dużych miast, jak "król minierów” Specnazu płk NKWD Starinow - człowiek który we wrześniu 1941, po wkroczeniu Niemców do Kijowa wysadził w powietrze przy pomocy radiowo odpalanych ładunków właściwie cały kijowski Kreszczatik, a nieco później kilka reprezentacyjnych kwartałów w śródmieściu Charkowa. Swoją drogą, to jednym z efektów tych wybuchów, była zarządzona przez Niemców w ramach akcji odwetowej, wielka masowa egzekucja kijowskich Żydów w Babim Jarze, gdzie ofiar było jednak pewnie więcej, niż tych która pochłonęła rzeź Woli.

#historia #ciekawostkihistoryczne #drugawojnaswiatowa #gruparatowaniapoziomu #iiirzesza #zsrr #armiaczerwona #wehrmacht #warszawa #powstaniewarszawskie #bagration #1944 #stawka pokaż całość

źródło: tv16.gif

Okradali mieszkańców Legnicy. Wpadli przez... bluzę 

Policjanci nie mieli problemów z ustaleniem tożsamości przestępców, bo... jeden ze sprawców nosił charakterystyczną bluzę ze znakiem "Polski Walczącej". Pikanterii dodaje fakt, że w takim stroju włamywał się najczęściej do piwnic w rejonie ulic Batalionu "Zośka", Okulickiego i Armii Krajowej.

http://www.radiowroclaw.pl/articles/view/84116/Okradali-mieszkancow-Legnicy-Wpadli-przez-bluze-ZOBACZ

#neuropa #bekazprawakow #bekaznarodowcow #polskawalczaca #powstaniewarszawskie #legnica pokaż całość

98 lat temu urodził się Krzysztof Kamil Baczyński, jeden z najwybitniejszych polskich poetów czasu wojny, żołnierz Armii Krajowej, Powstaniec Warszawski. Poległ w pierwszych dniach Powstania 4 sierpnia 1944 roku w Pałacu Blanka na pl. Teatralnym. Miał 23 lata.

.....
Na moim blogu pisałem już o historycznych postaciach, a także o samym Powstaniu. Zapraszam, jeśli kogoś zainteresuje:
1. Wpis o Helenie Marusarzównie
2. Wpis o Powstańcach
3. Opowieść o powstańczym dziecku

Miłego dnia życzę wszystkim
#lifestylebypw #powstaniewarszawskie #historia #urodziny #blog pokaż całość

źródło: baczynski.jpg

Witold Kruczek-Abuładze, 97-letni doktor fizyki, powstaniec warszawski był przed chwilą gościem audycji Godzina Prawdy w #trojka #polskieradio Niesamowity człowiek. Pogodny, uśmiechnięty, nadal uczący studentów fizyki. Polecam tę audycję (za kilka godzin będzie do odsłuchu online). Strasznie się słucha o tym jak oni walczyli i umierali na ulicach, po których dziś chodzę i się bawię w #warszawa (Nowy Świat i Chmielna).

Wiecie, że przed wojną jajka przechowywano w piwnicach w solankach i kupując je taniej latem można było zimą je sprzedać drożej? Tyle miesięcy, a nadal były świeże! Żyd jeżdżący po Warszawie na motorze udający gestapowca? Posłuchajcie tej audycji.

https://www.polskieradio.pl/9/1363/Artykul/2238199,Witold-KruczekAbuladze-gosciem-Michala-Olszanskiego

#powstaniewarszawskie #drugawojnaswiatowa #historia #polska pokaż całość

#heheszki #humorobrazkowy #gta #gtasa #powstaniewarszawskie

źródło: comment_gRH9qJjIjNMNkY1Yqoz4cLudHfjCZd0t.jpg

Zapamiętać na zawsze żeby podczas rozmów z 90 letnim dziadkiem nie wspominać o odnajdywanych w Warszawie niewybuchach ( ͡° ʖ̯ ͡°)

Dziś znów zaczął opowiadać o Powstaniu Warszawskim i pocisku, który dosłownie przebił od stropu po piwnicę kamienicę na Wspólnej.

no, i gdyby wtedy ten pocisk wybuchł kiedy byliśmy w tej kamienicy to ani ja bym tego nie opowiadał ani ciebie by nie było.

...miał wtedy 15 lat ( ಠ_ಠ)

#warszawa #powstaniewarszawskie #historia #iiwojnaswiatowa pokaż całość

źródło: albumpolski.pl

#ladnapani #powstaniewarszawskie #warszawa #kobiety

źródło: ohme.pl

4 grudnia 1920 roku urodził się Wiesław Chrzanowski ps. "Wiesław", porucznik NOW-AK, fotograf. W Powstaniu Warszawskim dowódca plutonu w batalionie "Gustaw". Uczestniczył w walkach powstańczych na Starym Mieście i Śródmieściu. Autor wielu zdjęć z Powstania.
#powstaniewarszawskie #iiwojnaswiatowa #fotografia

źródło: xxx.jpg

#memyzgta #humorobrazkowy #heheszki #powstaniewarszawskie #gtasa #cj

źródło: 1543817074474.173.240.70-2018.12.03.7.04.08.jpg

Fotografia z Powstania Warszawskiego przedstawiająca dwóch chłopców, gdzieś na barykadzie na ulicy Chmielnej

#fotohistoria #powstaniewarszawskie #historiapolski

źródło: scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net

Pojawiło się dzisiaj na wykopie znalezisko o tytule

Prof. Majkowski:"Zapraszam na marsz. Nie mam powodu, żeby dzielić"
W treści tego znaleziska znajdziemy wypowiedzi Profesora Majkowskiego, weterana Powstania Warszawskiego, w których to zaprasza on na Marsz Niepodległości. Nie będę przytaczał cytatów - niech każdy zainteresowany przeczyta ten wywiad (Będzie to istotne celem obiektywnej oceny mojego wpisu).
Kogo możemy spotkać w zakopach wywiadu z prof. Majkowskim? Jednego z czołowych przedstawicieli tagu #neuropa - użytkownika @Slonx . Zakop jako "treść nieodpowiednia".
Teraz pewnie zastanawiacie się, po cholerę robię wpis o jakimś tam zakopie przez jakiegoś wykopka- już wyjaśniam.
@Slonx wczorajszej nocy postanowił swoim wpisem skomentować fakt zakopywania przez konserwy pewnego znaleziska. (wczoraj pojawiło się znalezisko, w którym Powstańcy Warszawscy z AK zaapelowali o nie łączenie Kotwicy z falangą. Muszę tu od razu wtrącić - bo będzie to istotne do zrozumienia całego wpisu- że w komentarzach zaczęła się żywa dyskusja na ten temat , że NSZ również walczył o niepodległą Polskę, dlatego ludzie, dla których znak falangi jest istotny, również mają prawo używać Kotwicy)
Pomimo tego, że dałem hiperłącze, pozwolę sobie na przedstawienie części wypowiedzi @Slonx :

Szacunek dla powstańców, prawda? Cześć i chwała bohaterom, prawda?
Gdzieżby znowu. Wykopie konserwy zakopują to jako spam, albo, co jest najwyższym możliwym poziomem absurdu, jako informację nieprawdziwą, bo przecież jak powstaniec mówi, że go boli, to pewnie kłamie
Dawno nie poczułem takiego obrzydzenia.
a gdy przychodzi co do czego i weterani chcą wystosować apel, to nie można dopuścić do tego, by zobaczyło go jak najwięcej osób. Bo zagrażają konserwowemu odbiorowi rzeczywistości.
Tfu!
Mam dla Was listę wielkich patriotów, którzy na te chwilę postanowili pokazać faka powstańcom i ich uczuciom.
Okraszył to Printscreenem z "zakopów".
Spytalem @Slonx dlaczego zakopał apel prof. Majkowskiego

No już przecież napisałem. Za dzielące Polaków sugestie.
(Tu muszę wtrącić, że Powstaniec wspomniał w swoim wywiadzie, że gdyby za sterem było PO, taki łączony marsz byłby niemożliwy do odbycia w związku z protestami drugiej strony)
Czujecie tą obrzydliwą hipokryzje?
Typ, który pluje na ludzi, którzy zakopali apel Powstańców, samemu zakopuje apel Powstańca jako "treść nieodpowiednia"
Prof Majkowski w swoim apelu zapraszał na marsz, mówiąc, że nie ma powodów żeby się dzielić. No cóż...
@Slonx - takie osobiste - TFU!
#shitwykopsays #patologiazewsi #bekazlewactwa #bekazpodludzi #powstaniewarszawskie #polska #neuropa .is #4konserwy #marszniepodleglosci pokaż całość

Pamiętajcie, to była wina Polaków, że Niemcy mordowali małe dzieci. Gdyby Polacy nie korzystali z pomocy dzieci na froncie i dali się wymordować bez walki to Niemcy by przecież nie mordowały dzieci, prawda? Przecież nie byli zwierzętami. Można nawet powiedzieć, że to Polacy własnymi rękami mordowali te polskie dzieci.

Wyobraźmy sobie podobną sytuację gdzie kobieta ubiera się wyzywająco, idzie na miasto i ktoś ją gwałci. Przecież gdyby nie chciała być zgwałcona to by się nie ubierała wyzywająco, prawda? Czyli ona jest winna gwałtu. Ja nie wiem, że niektórym trzeba tłumaczyć takie banały.
#heheszki #czarnyhumor #neuropa #4konserwy #marszniepodleglosci #powstaniewarszawskie pokaż całość

źródło: i.imgur.com

Tytuł znaleziska brzmi:

'Boli nas łączenie kotwicy powstańczej z falangą'. Ważny apel powstańców...

Opis zaś:

Dla weteranów Armii Krajowej znak Polski Walczącej jest świętością. Z narażeniem życia malowali go na murach, by w ten sposób sprzeciwić się niemieckiemu okupantowi. Dlatego przed Marszem Niepodległości głoszą osobisty, lecz niezwykle ważny apel. 'Protestujemy przeciwko próbom zawłaszczenia...'

W treści znaleziska mamy powtórzenie tych słów i filmik, na którym powstańcy o tym wszystkim mówią.

Szacunek dla powstańców, prawda? Cześć i chwała bohaterom, prawda?
Gdzieżby znowu. Wykopie konserwy zakopują to jako spam, albo, co jest najwyższym możliwym poziomem absurdu, jako informację nieprawdziwą, bo przecież jak powstaniec mówi, że go boli, to pewnie kłamie, a jak wyborcza wyświetla apel i pisze o tym apelu, to manipuluje.

Dawno nie poczułem takiego obrzydzenia. Polska walcząca, patriotyzm, nie szkaluj narodu, a gdy przychodzi co do czego i weterani chcą wystosować apel, to nie można dopuścić do tego, by zobaczyło go jak najwięcej osób. Bo zagrażają konserwowemu odbiorowi rzeczywistości. Bo zwracają uwagę na problem, którego konserwy nie chcą dostrzec. Który wg konserw nie występuje, bo nie. Bo ci którzy totalitarny reżim odczuli na własnej skórze, pewnie nie mają o nim pojęcia, a pewne hasła i symbolika im przeszkadzają, bo dali się zmanipulować.

Tfu!

Mam dla Was listę wielkich patriotów, którzy na te chwilę postanowili pokazać faka powstańcom i ich uczuciom. Dam sobie rękę uciąć, że któryś z nich za jakiś czas bąknie coś o patriotyzmie, wypomni komuś rzekomą ojkofobię i takie tam brednie. I gwarantuję wam, że mu nawet powieka przy tym nie drgnie.

#patologiazewsi #bekazprawakow #bekazpodludzi #powstaniewarszawskie #polska #neuropa #4konserwy.ru pokaż całość

źródło: PicsArt_11-09-09.47.08.jpg

@Andreth znowu propaguje nieprawdziwe informacje, negujące udział narodowców w Powstaniu Warszawskim, co jest oczywistą nieprawdą gdyż w PW walczyło ich aż trzy tysiące, a dowódca Polaków powiedział że byli najlepszymi żołnierzami ze wszystkich powstańców

https://www.wykop.pl/link/4635367

W dodatku cała akcja została zorganizowana przez stowarzyszenie Nigdy Więcej, które wsławiło się ściąganiem bojówkarzy z antify na marsz niepodległości w 2011 roku.

#4konserwy #historia #iiwojnaswiatowa #ciekawostkihistoryczne #nacjonalizm #patriotyzm #nsz #powstaniewarszawskie pokaż całość

źródło: kielce.zznsz.pl

#heheszki #humorobrazkowy #czarnyhumor #powstaniewarszawskie

źródło: aca1026921bcc516150535b7e6ecefc4.jpg

W roku 1943 generalny inspektor niemieckiej broni pancernej Heinz Guderian rozkazał opracowanie nowego niszczyciela czołgów. Aby ułatwić produkcję i eksploatację, nowa maszyna miała zostać skonstruowana z zastosowaniem elementów wykorzystywanych w produkowanych seryjnie czołgach.
http://wiekdwudziesty.pl/jagdpanzer-38t-hetzer/

Na zdjęciu: Barykada w Warszawie u wlotu ulicy Szpitalnej na plac Napoleona zbudowana wokół uszkodzonego, zdobycznego niszczyciela czołgów Jagdpanzer 38(t) Hetzer. Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna
------------------------------------------------------------------------------
Wesprzyj nas na Patronite: https://patronite.pl/wiekdwudziesty

#historia #iiwojnaswiatowa #ciekawostkihistoryczne #gruparatowaniapoziomu #zainteresowania #militaria #ciekawostki #wiekdwudziesty #czolgi #tankboners #fotohistoria #warszawa #powstaniewarszawskie pokaż całość

źródło: wiekdwudziesty.pl

3 października 1944 roku zakończyło się powstanie warszawskie.
http://wiekdwudziesty.pl/powstanie-warszawskie-w-81-fotografiach/

Na zdjęciu: Widok na płonącą PAST-ę przy przy ulicy Zielnej. Widok od strony ul. Świętokrzyskiej. Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.

--------------------------------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do polubienia: https://www.facebook.com/wiekdwudziestypl/

#historia #iiwojnaswiatowa #ciekawostkihistoryczne #ciekawostki #zainteresowania #polska #militaria #wiekdwudziesty #gruparatowaniapoziomu #fotohistoria #warszawa #powstaniewarszawskie pokaż całość

źródło: wiekdwudziesty.pl

Jakby ktoś zapomniał to dziś koniec Powstania ...
Warto przeczytać .
#historia #polska #powstaniewarszawskie #czytajzwykopem

źródło: i-obled-44-czyli-jak-polacy-zrobili-prezent-stalinowi-wywolujac-powstanie-warszawskie.jpg

74 lata temu w nocy z 2 na 3 października podpisano akt kapitulacji powstania warszawskiego. Powstańcy przez 63 dni prowadzili straceńczą walkę z przeważającymi siłami niemieckimi. Po upadku powstania, Warszawa została niemal całkowicie zrównana z ziemią.

#historia #ciekawostki #powstaniewarszawskie #polska #kartkazkalendarza pokaż całość

źródło: newsweek.pl

Iwonka po raz kolejny zapodaje paszkwile mające przedstawić narodowców podczas II wojny światowej jako zdrajców i kolaborantów.

https://www.wykop.pl/link/4556881

Przypominam, że w Powstaniu Warszawskim walczyło ponad 3 tys. narodowców, a konflikty pomiędzy nacjonalistami a dowództwem AK wynikały ze starań ograniczenia strat wśród ludności cywilnej, którą dowództwo PW miało gdzieś posyłając małe dzieci z pistoletami na niemieckie czołgi.

#4konserwy #historia #ciekawostkihistoryczne #iiwojnaswiatowa #nacjonalizm #powstaniewarszawskie #nsz pokaż całość

źródło: 100_0541.JPG

#historia #heheszki #pasjonaciubogiegozartu #drugawojnaswiatowa #iiwojnaswiatowa #powstaniewarszawskie

źródło: 1537297947959.png

Niemiecki transporter opancerzony Sd.Kfz. 251 przejęty przez powstańców, Warszawa, 14 sierpnia 1944
#vaticanoarchive #iiwojnaswiatowa #warszawa #powstaniewarszawskie #wikipedia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: i.imgur.com

Instrukcja z okresu #powstaniewarszawskie dotycząca unieszkodliwienia, rozbrojenia czołgu-miny "Goliat".

Źródło: Archiwum Akt Nowych w #warszawa

#1944 #2wojnaswiatowa #ciekawostkihistoryczne #drugawojnaswiatowa #historia pokaż całość

źródło: pbs.twimg.com

Dokładnie 28 sierpnia 1944 roku powstało jedno z najbardziej znanych zdjęć z okresu Powstania Warszawskiego.

Tego dnia Sylwester Braun ps. "Kris" uchwycił moment uderzenia pocisku wystrzelonego z samobieżnego moździerza Karl "Ziu".

Co ciekawe pocisk nie eksplodował, ale poważnie uszkodził konstrukcję budynku "Prudential", który odchylił się od pionu.

Dodatkową ciekawostką jest fakt, że ekipa budująca II linię metra, w dniu 28 sierpnia 2012 roku natrafiła w tym miejscu na jeden z niewybuchów.

#warszawa #1944 #2wojnaswiatowa #ciekawostkihistoryczne #drugawojnaswiatowa #fotohistoria #godzinaw #gruparatowaniapoziomu #historia #historiapolski #iiwojnaswiatowa #powstaniewarszawskie pokaż całość

Pozostajemy nadal w klimatach II wojny światowej. Dzisiaj porozmawiamy o akcji "Burza".

Sierpień to czas, kiedy w całej Polsce odbywają się uroczystości upamiętniające Powstanie Warszawskie. Jednak akcja „Burza” to nie tylko walki w stolicy. W 1944 roku dziesiątki tysięcy partyzantów na wschód od Wisły ruszyło do boju. Ich celem było wyparcie Niemców z terenów etnicznie polskich i przejęcie administracji państwowej przez przedstawicieli Polskiego Państwa Podziemnego. Tak przygotowani, jako legalni gospodarze tego miejsca, mieli oczekiwać na pojawienie się Rosjan. Niestety, Armia Czerwona i NKWD udaremniły te plany.

Link do znaleziska Akcja „Burza” – ostatni krzyk Kresów

Poniżej wołam osoby, które wyraziły chęć otrzymywania powiadomień o nowych wpisach.Jeśli ktoś chciałby dopisać się do listy, proszę o zostawienie plusa przy przeznaczonym do tego komentarzu pod niniejszym wpisem. Zachęcam również do obserwacji pierwszego tagu, którym opatrzone zostało linkowane znalezisko (tag autorski)

Dodatkowe Tagi: #gruparatowaniapoziomu #qualitycontent #ciekawostki #geografia #wojsko #zwyczaje #polityka #polska #iirp #bogactwo #geopolityka #wojsko #dyplomacja #iiwojnaswiatowa #powstaniewarszawskie #burza pokaż całość

źródło: 1.jpg

23 sierpnia 1944 na ul. Długiej poległ Włodzimierz Zygmunt Miszewski ps. "Władysław" – polski inżynier, działacz Polskiej Partii Socjalistycznej, jeden z dowódców Gwardii Ludowej WRN. #historia #powstaniewarszawskie #2wojnaswiatowa #socdem

źródło: Scan10011.jpg

( ͡° ͜ʖ ͡°)

#powstaniewarszawskie #polskawstajezkolan #heheszki #neuropa #drugawojnaswiatowa

źródło: 39330780_1023026697868455_382172516484907008_n.jpg

Pisowski pozorowany patriotyzm... #dobrazmiana #pis #powstaniewarszawskie

źródło: fromapp.jpg

Jeśli ktoś jeszcze nie czytał wykopu na temat zabiedbanego kucyka z przerośnietymi kopytami to ja Wam streszczę. Oto clue dyskusji. #mniesmieszy #niewiemjaktootagowac #powstaniewarszawskie

źródło: Screenshot_20180811-095504.jpg

#dziendobry dziś z cyklu #dzielnipolacy Marek Hłasko - ur. 14 stycznia 1934 r. w Warszawie, zm. 14 czerwca 1969 r. w Wiesbaden – polski prozaik i scenarzysta filmowy.

Marek Jakub Hłasko (którego drugie imię nosi Kuba, tragiczny bohater wczesnego opowiadania "Pętla") był synem urzędnika państwowego Macieja Romana Hłaski i Marii Łucji Hłasko z domu Rosiak. Małżeństwo Hłasków nie utrzymało się; ojciec po czterech latach pożycia (1933-37) opuszcza dom i żeni się powtórnie, ale już w pierwszych dniach wojny umiera na infekcję nerek (lub gruźlicę wg innych źródeł).

Matka z synem zostaje sama i podczas okupacji prowadzi stragan z żywnością. Poznaje wtedy sporo starszego od siebie Kazimierza Gryczkiewicza, z którym w 1949 roku weźmie ślub, źle zresztą przyjęty przez dorastającego syna jedynaka. W czasie #powstaniewarszawskie, które nie znalazło znaczącego odbicia w pamięci dziesięcioletniego Marka i potem w jego twórczości, przepada mieszkanie Hłasków przy ulicy Ciepłej 10, cały dobytek i wszystkie dokumenty. Po upadku powstania wychodzą ze zburzonego miasta 2 października i przez Komorów i Mszczonów, gdzie czasowo pomieszkują, udają się do #czestochowa; tam przebywają parę miesięcy. Tam też w styczniu 1945 roku są świadkami wielkiej ofensywy wojsk radzieckich, która zatrzyma się dopiero wiosną w Berlinie. Wstrząsający opis przemarszu Armii Czerwonej i oddziałów #nkwd, nadużyć i okrucieństwa wojennego, analizę duszy radzieckiej i mentalności homo sovieticus znajdziemy po latach w "Pięknych dwudziestoletnich" (1966) Marka Hłaski.

Traumatyczne przeżycie zaowocowało pierwszymi notatkami i próbą porządkowania doznań i wydarzeń. Swój pamiętnik, skrywany przed wszystkimi, kontynuuje Marek w Hajdukach na Śląsku (dziś Chorzów-Batory), a następnie w #bialystok gdzie próbują się Hłaskowie - z Gryczkiewiczem, ciągle ignorowanym przez Marka - zakotwiczyć. Wreszcie w styczniu 1946 roku osiadają na dłużej we #wroclaw, gdzie Marek po wielu perturbacjach w czerwcu 1949 skończy - z miernymi ocenami - szkołę powszechną, a 2 lipca tegoż roku Maria Hłasko sfinalizuje swój związek z przyzwoitym i opiekuńczym panem Kazimierzem. Do końca 1950 roku będą mieszkać we Wrocławiu-Sępolnie przy Borelowskiego 44; Marek od września jest w Warszawie, pozostaje pod opieką ciotki Jadwigi Oraczewskiej, mieszka w internacie przy Tarczyńskiej. Nie zagrzewa jednak długo miejsca w Państwowym Liceum Techniczno-Teatralnym przy ulicy Konopnickiej 6. Jest uczniem tak niekonwencjonalnym i niesubordynowanym, że już pod koniec grudnia zostaje uchwałą Rady Pedagogicznej usunięty ze szkoły, która mu się w sumie podobała i stwarzała możliwości ciekawej pracy. Wraca na ostatni rok do domu, do Wrocławia.

W wieku szesnastu lat Marek Hłasko rozstaje się z instytucją szkoły i rozpoczyna swą przygodę z pracą zarobkową. W czerwcu 1950 roku ukończy kurs samochodowy we Wrocławiu (kategoria III A). Zaczyna pracę w charakterze pomocnika kierowcy przy zwózce drewna w ekstremalnych warunkach jesienno-zimowych na niebezpiecznych dla wielkich i nad miarę obciążonych maszyn drogach górskich. Wytrzyma tam sześć tygodni, od 15 listopada do końca 1950 roku. Na swoje nieszczęście i na szczęście dla literatury i filmu polskiego ("Głupcy wierzą w poranek" - "Następny do raju" - "Baza ludzi umarłych") zatrudni Hłaskę Państwowa Centrala Drzewna PAGED z bazą w Bystrzycy Kłodzkiej, choć najbardziej znane opowiadanie młodego kierowcy zdaje się sugerować, że akcja rozgrywa się w powojennych Bieszczadach.

Od 1951 roku Marek Hłasko mieszka i pracuje jako kierowca w Warszawie, gdzie pisze "Sonatę marymoncką" - swój debiut, wyprzedzony jednak w druku przez "Bazę Sokołowską" (1954), opowiadanie o żywych jeszcze cechach "produkcyjniaka". Zatrudniony - jak na niego - wyjątkowo długo, bo przeszło rok (27 kwietnia 1951 - 16 czerwca 1952) w Zarządzie Gospodarki przedsiębiorstwa METROBUDOWA (dział zaopatrzenia), zostaje nieoczekiwanie obdarzony zaufaniem Partii i "mianowany" z ramienia "Trybuny Ludu" terenowym korespondentem robotniczym. Była to zgrabna krzyżówka dziennikarza-naturszczyka i donosiciela. Interwencje Hłaski, ostre i dowcipne, musiały się podobać mocodawcom, skoro "pewnego dnia - jak wspomina w 'Pięknych...' - wezwano go do 'Trybuny Ludu', by odebrał nagrodę". Była nią powieść Anatolija Rybakowa "Kierowcy". Wrażenie było piorunujące...

W ten sposób Partia uczyniła z kierowcy pisarza. Połknięty bakcyl literatury plus stare "atawizmy" domowe, plus pomoc zaprzyjaźnionego z rodziną (i zafascynowanego przystojnym osiemnastolatkiem) prezesa wrocławskiego oddziału Związku Literatów Polskich, Stefana Łosia, który spróbuje - przy pomocy Newerlego i Czeszki - "wydostać [Hłaskę] z tej szoferskiej matni", zadecydowały o dalszych losach i przeznaczeniach utalentowanego, rzutkiego młokosa. Jako kierowca wystąpi Hłasko jeszcze dwukrotnie: od 4 sierpnia do 1 grudnia 1952 w Warszawskiej Spółdzielni Spożywców i od 15 grudnia 1952 do 30 kwietnia 1953 w transporcie Miejskiego Handlu Detalicznego. W "Pięknych dwudziestoletnich" opowie z detalami o "sposobach" pracowników obu firm "na życie". O szwindlach i przekrętach. I o tych, którzy cały ten surrealistyczno - absurdalny System stworzyli.

Od połowy 1953 roku, dzięki uzyskanym od opiekunów ze Związku Literatów wielomiesięcznym stypendiom twórczym dla wschodzących talentów oraz własnemu zapałowi neofity (intensywne samokształcenie) Marek Hłasko sposobi się na pisarza. .

Hłasko w swym młodzieńczym radykalizmie i twórczym zapale po Październiku '56 złamał - jak się zdaje zupełnie świadomie - reguły gry władzy ze społeczeństwem i musiał za odstępstwo i "zdradę" zapłacić. Nim jednak do tego dojdzie, autor "Bazy Sokołowskiej", "Robotników", "Żołnierza", "Dwóch mężczyzn na drodze", "Targu niewolników", "Gawędy Staromiejskiej", "Trudnej wiosny", "Okna", "Pętli", "Najświętszych słów naszego życia" i innych atrakcyjnych opowiadań, pisanych ze swadą, stających w poprzek obowiązującym normom, robi zawrotną karierę w pismach codziennych i ekskluzywnych periodykach literackich. Drukują go tak różne pisma, jak "Sztandar Młodych", "Po prostu", "Świat", "Nowa Kultura" i "Twórczość". W tygodniku "Po prostu", który staje się symbolem przemian społeczno-politycznych 1955-56, ma Hłasko od 1 września 1955, etat publicysty - redaktora działu prozy; drukuje liczne opowiadania, ukazujące najczęściej , w całej brutalności, kontrast między wyobrażeniem o życiu a nim samym, jak choćby "Śliczna dziewczyna" czy znakomite "Najświętsze słowa naszego życia"; pisuje również prawie cotygodniowe felietony. W listopadowej "Nowej Kulturze" (1955 nr 47) wydrukuje "kultowy", jak by dziś powiedziano, niewielki utwór, "Pierwszy krok w chmurach", którego tytuł zostanie rozciągnięty na przygotowany w "Czytelniku" parę miesięcy później (maj 1956) debiutancki tom opowiadań Hłaski. Trzy wydania w paręnaście miesięcy w łącznym nakładzie 50 tysięcy egzemplarzy, entuzjastyczne recenzje i wzmiankowana już Nagroda Wydawców - dowodzą niebywałego sukcesu dwudziestodwulatka o absolutnym słuchu. Warto przypomnieć charakterystyczny początek tytułowego opowiadania:

Korzystne umowy z wydawnictwami i Centralnym Zarządem Wytwórni Filmowych przynoszą Hłasce krocie. Tyle że krezus i letkiewicz nie ma nigdy pieniędzy i nie pomaga rodzinie. W listach do matki, pisanych do końca, zawsze te same obietnice poprawy i pomocy. Odpowiedzialność za innych, logiczna organizacja własnego życia, samokontrola i dyscyplina, wreszcie alkoholizm - to bez wątpienia najsłabsze strony Marka Hłaski - człowieka. One też pomogą rozprawić się z autorem wydrukowanych za granicą, u wrogów Polski Ludowej (czyli u Giedroycia) "Cmentarzy" i "Następnego do raju" (1958), choć przecież rok wcześniejna odwilżowej fali Października periodyki sięgały do obu utworów; "Panorama" drukowała w odcinkach "Głupców wierzących w poranek", a "Kulisy" fragmenty "Cmentarzy". Warto również dodać, że w kwietniu 1956, w trosce o kwiat pisarzy, z puli premiera Józefa Cyrankiewicza otrzymuje Hłasko mieszkanie z wyborem lokalizacji (decyduje się na Ochotę i ulicę Częstochowską, której jednak nie polubi), a w grudniu tegoż roku zostaje przyjęty w poczet członków Związku Literatów Polskich i zgłoszony do zagranicznego stypendium, które w roku nastopnym, w kwietniu, zostaje mu przyznane. Tyle że festiwal literacki i towarzyski Marka Hłaski dobiegał kresu i nie było w tym nic dziwnego, skoro Partia rozpoczynała nową ofensywę ideologiczną i dokręcanie obluzowanej Październikiem śruby. Odwilż przechodziła w przymrozek; "Po prostu" na rocznicę przemian, w październiku 1957 zostanie zlikwidowane, a nowe pismo "Europa" (miesięcznik kulturalny pod redakcją Jerzego Andrzejewskiego, z Hłaską w składzie kolegium) rozbite w trakcie układania czy drukowania pierwszego - listopadowego - numeru. Nie okazało się ono wystarczająco "socjalistyczne", jego program "liberalno-burżuazyjny" został obnażony i napiętnowany, a sam Gomułka miał się wyrazić, jak zwykle szczęśliwie, że tu "żadnej 'Europy' nie będzie".

Hłasko, który dobrze wyczuwał tak pomyślne, jak przeciwne wiatry, zrozumiał, że nie ma na co czekać, że jego żywotne interesy są gdzie indziej. Tym bardziej że czekała go wieloletnia służba w łodzi podwodnej (miał wciąż nieuregulowane stosunki z wojskiem) i realna groźba odebrania paszportu. Jak sam napisze w "Pięknych dwudziestoletnich" - znalazł się na rozdrożu, dotknął krawędzi i życie domagało się radykalnych posunięć, ostrych decyzji:

Nie mylił się, ale też nie wiedział, że zenit ma już za sobą i że druga część istnienia będzie taka burzliwa, chaotyczna i krótka. W każdym razie, w piątek 21 lutego 1958 roku, na lotnisku Okęcie - czy jak kto woli na Orly - skończył się polski, zaczął emigracyjny, ściślej: zagraniczny, okres w życiu i twórczości Marka Hłaski.

Jak tylu przed nim zaczął od Paryża i wizyty u Giedroycia w Maisons-Laffitte, gdzie miał dom, wikt i żywotne interesy wydawnicze. Pierwotne zachwyty nad "cudownym dzieckiem", nad "skrzywdzonym i nieszczęśliwym chłopcem, który się zbuntował", ustępują miejsca rozczarowaniu i zniecierpliwieniu księcia redaktorów i jego domowej ekipy z Hertzami na czele. Hłasko, nie bacząc na okoliczności, staropolskim, warszawskim czy szoferskim obyczajem nadużywa gościnności, bawi się w gwiazdora z cyrku medialnego, któremu wolność i woda sodowa uderzyły do głowy. Z ujmującym wdziękiem, świadom własnej urody i czaru sprawdzonego wcześniej na kobietach, redaktorach i ich sekretarkach - robi, co chce. Udziela prowokujących wywiadów marnym i głupim, goniącym za sensacją piśmidłom francuskim, topi gotówkę z wydawanych i nagradzanych książek, obnosi się z panienkami i pije wódkę, najchętniej w rosyjskich knajpach. "Przyjechawszy do Paryża zachowywałem się jak ostatni idiota" - wyzna poniewczasie polski Dymitr Karamazow. Opowiadania, zwłaszcza izraelskie, w których Hłasko, "przekraczając ostatnią granicę wstydu", kreuje się na alfonsa rozprowadzającego "dziewczynki" (jak chociażby w "Opowiem wam o Esther") lub na męską prostytutkę, żigolaka żyjącego z bogatych kobiet (jak w "Drugim zabiciu psa"), są oczywiście fikcją literacką, ale mieszczącą się w jego ulubionej konwencji "prawdziwego zmyślenia".

Coś musiało być na rzeczy; fantazja życiowa Marka była nieograniczona, a kreacje literackie bywały w jego "życiopisaniu" uwiarygodniane, aranżowane i "rozpoznawane bojem", często bardzo ryzykownym i kosztownym. Ostrą, krwistą literaturę "wyciskał" z życia, zdobywał na życiu, sprawdzał sobą, inkubował w sobie. Nie chciał, by szeleściła papierem; gotów był tracić dla niej zdrowie, pozycję życiową, godność... Imperatyw wiarygodnego opisu, naturalnego dialogu, prawdy psychologicznego behawioru był dlań kategoryczny i święty, wart każdej ceny. Bez tego trudno pojąć jakikolwiek sens i logikę jego awanturniczego życia, jego europejskiej, izraelskiej i amerykańskiej krzątaniny, mieszającej kraje, pejzaże, kobiety, normy, zwyczaje, zajęcia, kliniki psychiatryczne i więzienia, firmy wydawnicze, samochody, którymi ten "komunistyczny James Dean" się rozbijał, i samoloty, którymi latał nad Kalifornią. Bo jego życie pomiędzy 1958 a 1969 rokiem to gorączkowa, niecierpliwa gonitwa, na pozór chaotyczna i przypadkowa, ale początkowo organizowana przez meandryczne, zakończone niepowodzeniem zabiegi i starania o powrót do Kraju (Paryż, Berlin Zachodni, Tel Awiw), potem coraz bardziej bezładna, kapryśna, dyktowana depresją, nagłym impulsem, chęcią zobaczenia jakiejś twarzy (Janek Rojewski, Esther Steinbach), związania się z kobietą (Sonia Ziemann) czy przeciwnie, ucieczką od kobiety, od mieszczańskiej niewoli dobrobytu i nudy niemieckiej Gemütlichkeit (Sonia Ziemann, jej ojciec i brat). A pewnie też żyłką przygody i poznania nowych rejonów ziemi, zakamarków egzystencji czy zwyczajnym interesem (wydawnictwo Kiepenheuer und Witsch w Kolonii, Roman Polański w Holywoodzie, redaktor zachodnioniemieckiej telewizji ZDF Hans-Jürgen Bobermin w Wiesbaden). W tej gonitwie, kołowaniach i nawrotach, zejściach i rozstaniach, małżeństwach i rozwodach, w fabryce waty szklanej i hurtowni blachy, na budowie, przy mierniczej łacie i hutniczym piecu, w kabinie awionetki, nocnym lokalu i tanim, zawszonym hoteliku - Marek Hłasko tracił bezcenną energię młodości, legendarną witalność, odporność i upór, równowagę duchową, zuchwałość, humor, dobre samopoczucie i zdrowy sen (uzależniał się coraz bardziej od środków uspokajających i nasennych), bo "żyjąc, tracimy życie"; ale zyskiwał rzecz dla urodzonego, organicznego pisarza bezcenną: zapłaconą i zweryfikowaną życiem tematykę literacką.

Szamotanina, którą sobie nieustannie fundował - we #francja, #wlochy, #szwajcaria, #anglia, #niemcy, #izrael ,czy w #usa - miała, moment terapeutyczny, zawierała czy wyzwalała kompensacyjno-obronny mechanizm, skoro przekładała się na żywiołową i regularną twórczość. Wciąż szukał, za czymś gonił, coś burzył i rozsadzał ten niespokojny duch przekory, przeczenia, buntu; prawdziwie heglowski duch negacji każdego dopiero co osiągniętego stanu. A z całej tej zawieruchy i krzątaniny jak z diabelskiego młyna sypały się nie wiadomo kiedy i jakim cudem poczęte, do tego w regularnych odstępach (przy całej niesystematyczności Marka!) nowe opowiadania i powieści, bez śladów pośpiechu i chaosu. Wypadały kształtne jasne perełki opowieści "polskich", "izraelskich" i "amerykańskich". Wystarczyła mu dekada, by pomijając drobniejsze kreacje, jak eseje o współczesnej kinematografii dla szwajcarskiego "Die Weltwoche", jak drukowane w "Kulturze" Giedroycia "Listy z Ameryki", opublikować długi szereg bynajmniej nie miniaturowych opowiadań i powieści, często wybitnych, tłumaczonych na wiele języków. Przypomnijmy ich tytuły: "Cmentarze", "Następny do raju" (Instytut Literacki, Paryż 1958), "Powiedz im, kim byłem" ("Kultura" 1961 nr 10), "W dzień śmierci Jego" ("Kultura" 1962 nr 5), "Stacja" ("Kultura" 1962 nr 12), "Opowiadania" (Instytut Literacki, Paryż 1963, to poszerzona o "Ósmy dzień tygodnia" i parę opowiadań emigracyjnych wersja debiutanckiego "Pierwszego kroku w chmurach" z 1956 roku), "Wszyscy byli odwróceni", "Brudne czyny" (Instytut Literacki, Paryż 1964), "Drugie zabicie psa" ("Kultura" 1965 nr 1-2), "Nawrócony w Jaffie", "Opowiem wam o Esther" (Polska Fundacja Kulturalna, Londyn 1966), "Sowa, córka piekarza" (Księgarnia Polska, Paryż 1968). Pośmiertnie ukazała się ukończona w 1969 roku "amerykańska" powieść Marka Hłaski "Palcie ryż każdego dnia", znana na Zachodzie pod tytułem "The Rice Burners".
Osobne i niezwykle ważne miejsce zajmują w twórczości Hłaski "Piękni dwudziestoletni", tekst napisany w Maisons-Laffitte, publikowany na pniu w "Kulturze" (pierwsze fragmenty pod koniec 1965 roku, numery 11 i 12); w maju 1966 Instytut Literacki wydaje tę niezwykłą książkę, która na druk w kraju autora poczeka jeszcze ponad dwadzieścia lat, by wreszcie - ocenzurowana i z nie najmądrzejszym słowem wydawcy - ukazać się w "Czytelniku" w 1988 roku.

W 1969 pogmatwana, burzliwa, a przecież literacko owocna droga Marka Hłaski dobiegła kresu. W nocy z 13 na 14 czerwca w Wiesbaden przy Hauberisserstrasse 26, w mieszkaniu wspomnianego już redaktora niemieckiej telewizji i scenarzysty filmowego Hansa-Jürgena Bobermina, w bliżej niewyjaśnionych okolicznościach trzydziestopięcioletni pisarz polski, od jedenastu lat na emigracji - zakończył życie. Bezpośrednią przyczyną zgonu, który nastąpił "pomiędzy godziną 1 w nocy a 8 rano", była zapaść wywołana połączeniem nadmiernej ilości środków nasennych z alkoholem. Tyle komunikat. Przyczyny pośrednie, wielorakie, całymi latami odkładające się w świadomości najczęściej nie bywają znane lekarzom pogotowia.

#literatura #marekhlasko #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #ksiazki #czytajzwykopem pokaż całość

źródło: static.polityka.pl

Rok 2018
Siedzisz sobie w chłodnej piwnicy i mirkujesz
Nagle jak coś nie jebnie
Cosiedzieje.wtf
Na środku twojego pokoju pojawia się jakiś siwy staruszek
"Co do kurwy?" myślisz sobie.
Dziadziuś leży na ziemi martwy, ma pełno ran postrzałowych
Jesteś posrany
jprdl.rar
Na dłoni staruszka coś pika
To zegarek
Zdejmujesz go z nadgarstka denata
Nie ma na nim wskazówek, ani nawet godziny
Jest ustawiony rok 2018
Coś podpowiada ci, żebyś przesunął go do tyłu
Przekręcasz kółeczko umieszczone na bocznej ściance zegarka
Nagle jeb
Czujesz jakby coś chciało ci wyskoczyć z żołądka
Z twojego ryja leci fontanna
Gdy już kończysz zwracać chipsy i batona drogą oralną
Zauważasz, że nie jesteś w swojej piwnicy
Jesteś w jakimś szczerym polu
Co tu się odkurwia?
Spoglądasz na zegarek
Pokazuje rok 1938
Próbujesz znów pokręcić kółeczkiem, ale zegarek pokazuje symbol pustej baterii
No zajebiście
Pewnie musisz podładować
Z braku jakiegokolwiek innego wyjścia ruszasz przed siebie
W końcu wychodzisz z pola pszenicy na polną drogę
Jest noc, dookoła nikogo nie ma
Ruszasz tą polną drogą
Dochodzisz w końcu do jakichś zabudowań
Poznajesz te zabudowania
To wioska, w której mieszkasz
Tyle, że mała i nierozbudowana
Powoli zaczyna świtać
Ty układasz sobie to wszystko w głowie
Mimo ciągle wyskakującego ci w mózgu erroru jest tylko jedno logiczne rozwiązanie
Ten zegarek to maszyna czasu, a ten dziadziuś był podróżnikiem w czasie
Zaczynasz sobie uświadamiać jaką zyskałeś moc
Możesz uratować ludzkość przed tyloma katastrofami
Spoglądasz na ludzi, którzy wychodzą ze swoich domów i udają się na pole
Są tam Polacy, Niemcy, Żydzi
Żyją w harmonii
Robi ci się żal ich, bo wiesz że za rok nic nie będzie dla nich takie same
Chcesz uratować Polskę przed widmem wojny
Twój zegarek pika, a symbol baterii jest pełen
Przełączasz na rok 2018
Jeb, znowu fontanna z ryja
Stoisz na drodze w swojej pipidówie
Biegniesz do domu
Zabierasz wszystkie pieniądze jakie masz w portfelu
W sumie koło 200 ziko
To powinno wystarczyć
Udajesz się do osiedlowego sklepu
Kupujesz 10 najtańszych dezodorantów, kilka zapalniczek i tyle soli ile tylko dasz radę udźwignąć
Sól kosztuje jakieś 1 ziko
Także easy
Ładujesz swój telefon i dwa powerbanki
Zabierasz latarkę i jesteś gotowy
Czekasz, aż zegarek się naładuje
Przekręcasz zegarek na rok 1350
Jeb, torsje zapierają ci dech w piersiach
Rozglądasz się
Jesteś na polu
Znowu
Udajesz się w stronę wioski
Jest już wieczór
Średniowieczni chłopi wracają z pola
Zatrzymują się i patrzą na ciebie w skupieniu
Przemawiasz do nich najbardziej władczym głosem na jaki jesteś się w stanie zdobyć
"JAM JEST GABIERL, ARCHANIOŁ BOŻY. POSYŁA MNIE PAN DO KRAKOWA, MUSICIE MNIE TAM ZAPROWADZIĆ, ALBO WASZE ZIEMIE NAWIEDZĄ PLAGI"
Chłopi intensywnie myślą
Rozważają to co powiedziałeś i czy cię zabić czy posłuchać
Ułatwiasz im sprawę i wyciągasz dezodorant i zapalniczke
"PAN POSYŁA MNIE, POSŁUCHAJCIE SIĘ, ALBO DOTKNIE WAS MIECZ OGNISTY!!!!"
Po czym odpalasz miotacz ognia, który może skonstruować każdy przedszkolak XD
Chłopi zaczynają drzeć ryje i składać ci pokłony
Na szybko przygotowują wóz i zapasy
Jedziesz sobie ze swoim plecakiem i zapakowanymi w dwie torby sportowe kilogramami soli
Wóz prowadzi woźnica
Po dwóch tygodniach docieracie do Krakowa
Ja jebe, nie przemyślałeś tego
W swoich czasach byłbyś w Krakowie w 4 godziny
No, ale chuj
Co naoglądałeś się średniowiecznego świata to twoje
W Krakowie udajesz się na rynek
Wykupujesz sobie licencje kupiecką w gildii czy coś xd
Zaczynasz sprzedawać sól
Sól jest po zaniżonych cenach względem średniowiecznych cen
Przyjmujesz opłaty tylko w złocie
W tydzień sprzedałeś około 200 kilogramów soli
Masz złota jak lodu
Wynajmujesz oprychów do ochrony
Zakładasz własny kartel soli
Cofasz się do Krakowa A.D. 2018
Wymieniasz średniowieczne monety na czarnym rynku za kilkanaście tysięcy złoty
Kupujesz kilogram soli za złotówkę
Czysty profit
Powtarzasz akcję kilkanaście razy
W średniowiecznym świecie Polska staje się światowym potentatem soli
Ale masz bardziej ambitne cele
W końcu chcesz uratować Polskę przed II WŚ
Zgromadziłeś już tyle hajsu, że wracasz do 2018
Na czarnym rynku kupujesz masę używanej broni
Tanie przeżytki, ale nadal działające
Najwięcej masz karabinów AK47
Broni i amunicji masz już kilka kontenerów
Zdobywasz też plany konstrukcyjne czołgów, samolotów itd.
Na wszelki wypadek wziąłeś kilka książek o II wojnie światowej i kampanii wrześniowej
Nie popełniasz drugi raz tego błędu i jedziesz do Warszawy autobusem
Średnio możesz stanąć na środku Wawy z czterema kontenerami broni
Wybierasz jakiś las pod Wawą
Jesteś cały podjarany
Chcesz się teleportować do roku 1938
Ale z tego podniecenia pocą ci się palce
I wybierasz nie ten rok co trzeba
Fontannazryja,jpg
Rozglądasz się
Ten sam las, no może trochę więcej drzew
Patrzysz na zegarek
Jest rok 1944
Cokurwa.gmd
Chcesz iść w stronę Warszawy
Zgubiłeś się
W lesie spotykasz partyzantów
Chcą cię zastrzelić za szpiegowanie
Opowiadasz, że jesteś skoczkiem z Anglii i masz broń
Oni nie wierzą
Zaprowadzasz ich do kontenerów
Partyzantom omal chuje nie pękają z podnietki
Mówisz, że masz to i jeszcze tajne rozkazy
Oni ukrywają ciebie i broń
Kontaktują się z kwaterą główną zakonu feniksa
Jedziesz do Wawy
Stajesz przed jakimiś ludźmi
Zaczynasz ich wkręcać, że Polacy w UK wyprodukowali sprzęt specjalnie na to powstanie i masz rozkazy i będziesz ich konsultantem do spraw zwycięstwa xd
Oni to łykają jak wykopki zarzutki
Ktoś się ciebie pyta jak nazywają się te karabiny, które przywiozłeś
"AK47" odpowiadasz bez namysłu
"A czo to znaczy?" pyta dowództwo
Armia Krajowa XDDDD
"A czemu 47?" dziwią się Polaki
A bo w tej Anglii im się pojebały cyfry i tak już zostało XD
Rozsyłacie broń do oddziałów
Został jeszcze jeden kontener, więc uzbrajasz też partyzantów w lesie
Wybucha powstanie
Dzięki lepszemu przygotowaniu, dobremu zaopatrzeniu i książką od historii, udaje się wam opanować Warszawę
Wojska niemieckie zmuszone są do wycofania się
Duża część niemieckich oddziałów kapituluje
Polacy zyskują sporo broni, ciężkiego sprzętu, a dodatkowo przestrzeni, gdzie mogą lądować samoloty z zaopatrzeniem, które jest wysyłane z UK
Armia czerwona stoi przed Warszawą i nie ogarnia
W tym czasie szybko organizujesz powstania w innych miastach
Udało się wam opanować dużą część Polski centralnej
Bierzecie pod broń kogo tylko się da, formujecie armię około 600 tysięcy ludzi
Armia czerwona stoi i nadal nie ogarnia
Jedziesz do Londynu i mówisz aliantom, że w Polsce wszystko Bangla i żeby tylko ogarnęli Stalina
Świat zachodu pochwala walkę polaków i Stalin nie może przez nią przejść
Armia czerwona zmuszona jest maszerować na Berlin na południe od Polski
Armia krajowa bez większych wysiłków pokonuje wojska niemieckie
Często dochodzi do kapitulacji Niemców, którzy są zmęczeni wojną, a wiedzą że w niewoli u Polaków będą potraktowani po ludzku
Berlin zostaje zdobyty
Na konferencji pokojowej Polska odzyskuje granice sprzed wojny
Od Niemiec w ramach reparacji dostajemy Prusy Wschodnie i over 9000 miliardów dolarów w złocie
Polska odzyskuje niepodległość
Wszyscy się cieszą
W ciągu kilkunastu lat Polska staje się jedną z czołowych gospodarek Europy
Ty, jako zasłużony bohater, żyjesz sobie z wojskowej pensji
AK47 wchodzi do wyposażenia armii polskiej XD
Masz wille pod Warszawą, jesteś poważanym politykiem, co weekend wychodzisz na balety do Wawy
Kabarety, burleski, alkohol, wytworne damy dupodajki
Jesteś szczęśliwy, bogaty, poważany
....
Potem są już tylko halucynacje z braku ruchania i niedoboru wygrywu

#pasta #powstaniewarszawskie #politicalfiction pokaż całość

#dziendobry Dziś z cyklu #dzielnipolacy Wanda Traczyk-Stawska ps. „Pączek”, „Atma” - ur. 7 kwietnia 1927 w Warszawie – polska psycholog, nauczycielka dzieci niepełnosprawnych, działaczka podziemia niepodległościowego w czasie II wojny światowej, żołnierz Armii Krajowej, uczestniczka Powstania Warszawskiego, przewodnicząca Społecznego Komitetu ds. Cmentarza Powstańców Warszawy.

W czasie okupacji niemieckiej od 1942 roku działała w konspiracji niepodległościowej. Jako członkini Szarych Szeregów brała udział w małym sabotażu oraz w akcji „N”, podczas której dostarczała konfidentom listy ostrzegające, że w przypadku niezaprzestania działalności zostaną wykonane na nich wyroki śmierci.

W powstaniu warszawskim brała udział jako strzelec i łączniczka Oddziałów Osłonowych Wojskowych Zakładów Wydawniczych (WZW) – Biura Informacji i Propagandy – Komendy Głównej Armii Krajowej. Był to oddział dyspozycyjny Antoniego Chruściela ps. „Monter” kierowany do wspierania oddziałów powstańczych w Śródmieściu Północnym[6]. Walczyła także w Śródmieściu Południowym i Powiślu, m.in. o utrzymanie elektrowni 6 września 1944 została ciężko ranna na ul. Smolnej.

Po kapitulacji powstania trafiła do niewoli niemieckiej; była jeńcem Stalagu VIII B Lamsdorf, Stalagu IV B, Stalagu IV E i Stalagu VI C

W 1947 r. wróciła do Polski. Ukończyła studia na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego i podjęła pracę w szkole dla #dzieci specjalnej troski na Pradze. Zajmowała się również odszukiwaniem mogił powstańczych na terenie miasta. Była inicjatorką opieki nad cmentarzem Powstańców Warszawy. oraz współinicjatorką ustanowienia w 2015 przez Sejm dnia 2 października Dniem Pamięci o Cywilnej Ludności Powstańczej Warszawy.

Jest laureatką „Stołka” „Gazety Stołecznej” za przywrócenie pamięci o cmentarzu Powstańców Warszawy na Woli oraz bohaterką #film u dokumentalnego w reż. Marianny Bukowski pt. Portret żołnierza (Portrait of a Soldier).

Od 2017 Honorowa Obywatelka miasta stołecznego #warszawa

#powstaniewarszawskie #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #iiwojnaswiatowa pokaż całość

źródło: f.1944.pl

#heheszki #bekazpodludzi #powstaniewarszawskie #warszawa #warszawa

źródło: 44.jpg

Mowa oskarżycielska w procesie odpowiedzialnych za powstanie warszawskie i członków obozu londyńskiego

Ława oskarżonych:

Tadeusz Bór-Komorowski, komendant główny Armii Krajowej

Leopold Okulicki „Niedźwiadek”, I zastępca szefa sztabu Komendy Głównej AK

Antoni Chruściel „Monter”, komendant Okręgu Warszawa AK, faktyczny dowódca powstania

Tadeusz Pełczyński, szef sztabu KG AK

Władysław Raczkiewicz, prezydent

Jan Stanisław Jankowski, delegat rządu na kraj w randze wicepremiera

Stanisław Mikołajczyk, premier

Kazimierz Sosnkowski, wódz naczelny

„Wywołanie powstania uważamy za ciężką zbrodnię i pytamy się, kto ponosi za to odpowiedzialność”, pisał gen. Władysław Anders, ówczesny dowódca 2. Korpusu Polskiego, do gen. Mariana Kukiela, ministra obrony narodowej. Zdaniem gen. Andersa, jedyną szansę wskazania winnych dawał proces przed niezależnym sądem. Na ten krok nikt jednak się nie zdecydował. Ewentualna rozprawa mogłaby bowiem obnażyć błędy wielu osób, które jeszcze za życia zostały wpisane do panteonu bohaterów narodowych.
Przyjmijmy jednak, że realizujemy zapowiedź gen. Andersa – twórcy powstania stają przed sądem. Jak w każdym procesie należy rozpocząć od przedstawienia stron. Lista oskarżonych jest długa i są na niej znane nazwiska ze świata wojska i polityki. W pierwszym rzędzie siedzą generałowie: Tadeusz Bór-Komorowski, komendant główny Armii Krajowej, Leopold Okulicki „Niedźwiadek”, I zastępca szefa sztabu Komendy Głównej AK, Antoni Chruściel „Monter”, komendant Okręgu Warszawa AK, faktyczny dowódca powstania, oraz Tadeusz Pełczyński, szef sztabu KG AK. Na ławę oskarżonych trafili też politycy: prezydent Władysław Raczkiewicz oraz Jan Stanisław Jankowski, delegat rządu na kraj w randzie wicepremiera. To oni odegrali czołowe role w doprowadzeniu do wybuchu powstania. Nieco dalej, oskarżeni o karygodne zaniedbanie i uchylanie się od odpowiedzialności, siedzą premier Stanisław Mikołajczyk i gen. Kazimierz Sosnkowski, wódz naczelny.

AKT OSKARŻENIA

Prokuratorską togę założyłby gen. Władysław Anders. Był jedynym dowódcą Polskich Sił Zbrojnych, który miał odwagę otwarcie skrytykować decyzję o rozpoczęciu powstania warszawskiego. Jako oskarżyciel posiłkowy wystąpiłby Miron Białoszewski. Poeta na sali sądowej? Autor „Pamiętnika z powstania warszawskiego” nadaje się do tej roli znakomicie. Któż inny lepiej mógłby opowiedzieć o losie zwykłych mieszkańców Warszawy, którzy ponieśli największe ofiary?
Rozprawa musi się toczyć przed niezawisłym sądem. Najłatwiej byłoby złożyć ten obowiązek na barki historii, ona jednak – jak pokazało minione półwiecze – jest sędzią niezwykle kapryśnym. Przyjmijmy więc, że postępowanie dowodowe rozpatrzy trybunał składający się z najznakomitszych prawników. Na jego czele niech stanie Geoffrey Lawrance, brytyjski sędzia, którego ogłada i dociekliwość podczas procesów norymberskich zdobyły mu uznanie na całym świecie.
Po przedstawieniu stron następuje zazwyczaj odczytanie aktu oskarżenia. W sprawie tak skomplikowanej jak ta mowa z pewnością trwałaby wiele godzin, a nawet dni. Dlatego, przyjmując rolę sprawozdawcy z procesu, przedstawiamy najważniejsze przesłanki oskarżenia.
Na ławie oskarżonych zasiadają bezpośredni sprawcy wybuchu powstania warszawskiego. Wśród nich znajdują się czołowi dowódcy Armii Krajowej przebywający wówczas w Warszawie: Tadeusz Bór-Komorowski, Leopold Okulicki i Antoni Chruściel. Zacytować tu można znanego historyka, Pawła Wieczorkiewicza: najwyżsi oficerowie w Komendzie Głównej AK byli „dość kiepskimi wojskowymi. Ludzie ci mieli opinię miernych fachowców”. Mimo to wzięli na swoje barki decyzję o skazaniu Warszawy i jej mieszkańców na pewną zagładę. Jak wspominał Jan Nowak-Jeziorański, w przeddzień wybuchu powstania gen. Okulicki „nie odczuwał wahań ani rozterki – wynikało to z jego brawurowej natury żołnierza pędzącego do szturmu z zamkniętymi oczyma”.
Pytamy więc, czy atrybuty żołnierza frontowego przysparzają chwały dowódcy? Czy zamiast gorączkować się – o co gen. Anders oskarżał Okulickiego – nie lepiej było chłodno oceniać szanse starcia garstki słabo uzbrojonych i niedoświadczonych chłopców i dziewcząt z zaprawionymi w bojach niemieckimi żołnierzami? Już na początku lipca gen. Marian Kukiel zauważył, że Niemcy poczynili znaczne wzmocnienia w stolicy. Tymczasem kilka dni przed rozpoczęciem powstania gen. Okulicki powtarzał wszystkim, że „Niemcy są już pokonani”, zarzucając przeciwnikom konfrontacji tchórzostwo.
Milczeniem zbywano uwagi naczelnego wodza, gen. Sosnkowskiego, który przestrzegał przed myśleniem o załamaniu się ducha armii niemieckiej na podobieństwo 1918 r. „Stosunki wewnętrzne i ich psychika są inne niż wówczas”, ostrzegał Sosnkowski. Na próżno.

PEWNE ZWYCIĘSTWO

Zarzut zaniedbania i zlekceważenia zagrożenia kierujemy także wobec pozostałych generałów. Na jednej z ostatnich narad przed wybuchem powstania, na pytanie o to, co będzie, gdy Rosjanie jednak nie przyjdą z pomocą, gen. Pełczyński miał nonszalancko odpowiedzieć: „No to Niemcy nas wyrżną”. Później bronił swojej decyzji, mówiąc Janowi Nowakowi-Jeziorańskiemu, że „Rosjanie dosłownie lizali już Warszawę, musielibyśmy nie być wojskiem, tylko strażą ogniową, aby się nie bić w tej sytuacji”. Jak wiadomo, 1. Armia Wojska Polskiego oraz 47. i 61. armia 1. Frontu Białoruskiego wkroczyły do polskiej stolicy dopiero w połowie stycznia 1945 r.
Gen. Chruściela, przedwojennego kierownika katedry taktyki piechoty w Wyższej Szkole Wojennej, rozsadzała ambicja. Po powstaniu unikał dawnych kolegów, mając im za złe gloryfikowanie Bora-Komorowskiego, a pomijanie jego udziału. Bór-Komorowski natomiast zawdzięczał awans na dowódcę AK przede wszystkim poparciu emigracyjnych stronnictw politycznych. Zadecydowała opinia o jego bezkonfliktowości, co w przypadku wojskowego nie zawsze świadczyło na jego korzyść. Całe wojskowe kierownictwo łączył optymizm, niemal pewność, że Niemców uda się przepędzić z Warszawy w ciągu kilku dni. „Liczono się tylko z powodzeniem. Niepowodzenie nie było brane w rachubę i nie było żadnych przewidywań na wypadek przegranej lub przeciągania się walki. Pokładano nadzieję na szybkie zwycięstwo sowieckie i pomoc Zachodu”, relacjonował płk Janusz Bokszczanin, zastępca szefa Sztabu AK do spraw operacyjnych.
„Za podjęciem akcji, mającej na celu opanowanie Warszawy przed wkroczeniem do niej wojsk rosyjskich, przemawiają względy natury wojskowej, politycznej i ideologicznej”, stwierdził gen. Bór-Komorowski podczas spotkania zorganizowanego 21 lipca 1944 r.
Dowódca Armii Krajowej pomylił się w każdym przypadku. Błędna ocena sił niemieckich stacjonujących w stolicy dezawuowała generałów jako wojskowych. Chybione wnioski w sprawach politycznych kompromitowały ich jako mężów stanu. Skoro bowiem – jak sami przyznawali – powstanie skierowane było zarówno przeciwko Niemcom, jak i Związkowi Radzieckiemu, na jakich przesłankach opierali przekonanie, że Armia Czerwona przyjdzie im z pomocą?
Akcja „Burza” rozpoczęta w styczniu 1944 r. okazała się klęską. Przewidywała ona ujawnianie się oddziałów AK tuż przed nadejściem wojsk radzieckich. Zamiast jednak dać początek polskim rządom na wyzwalanych terenach, doprowadziła do masowych aresztowań i zsyłek oficerów AK. Wydarzenia z Wilna i Lwowa, gdzie doszło do starć zbrojnych pomiędzy AK i Armią Czerwoną, ostatecznie pogrzebały „Burzę”. Przyznawał to sam gen. Bór-Komorowski, wydając rozkaz, „aby przy przymusowym poborze przez Sowiety Polacy korzystali z uprawnienia wstępowania do armii Berlinga”. Przewidując taki bieg wydarzeń, jeszcze w marcu 1943 r. gen. Władysław Sikorski pisał do dowództwa AK: „Gdyby bowiem stosunek Sowietów do nas okazał się wyraźnie wrogi, wówczas wskazane byłoby ujawnić tylko administrację cywilną, a siły Armii Krajowej wycofać w głąb kraju, by uchronić je przed zniszczeniem przez Rosjan”. Koncepcja wywołania powstania w Warszawie jako kulminacji akcji „Burza” nie tylko więc kłóciła się ze zdrowym rozsądkiem, ale przede wszystkim łamała rozkaz naczelnego wodza.

MYŚLENIE ŻYCZENIOWE LONDYNU

Jednak odpowiedzialnością za rozpoczęcie powstania warszawskiego nie można obarczać tylko wojskowych. Wszak była to decyzja przede wszystkim polityczna. Dlatego zarzuty błędnego rozpoznania sytuacji polityczno-militarnej stawiamy najwyższym władzom emigracyjnym. Z odległości Londynu nie tylko źle odczytywały one warunki w kraju, lecz także celowo zachęcały do zbrojnego powstania.
Swoiste wishful thinking towarzyszyło całemu „polskiemu Londynowi”. Utworzenie 22 lipca 1944 r. (faktycznie 21 lipca) Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego skutecznie osłabiło pozycję władz emigracyjnych. Zdając sobie z tego sprawę, na siłę chciały się wykazać przed zachodnimi aliantami. Co mogło być lepszym dowodem możliwości oddziaływania niż wywołanie powstania w stolicy? Adam Ciołkosz, wówczas członek emigracyjnej Rady Narodowej, przyznawał z rozbrajającą szczerością w 1969 r.: „Uważałem, że decyzja o wybuchu powstania była decyzją naturalną, poprawną. Nie znałem oczywiście sytuacji na froncie…”.
Największą wiedzą na temat sytuacji Polski i stosunków panujących w obozie aliantów dysponował premier Stanisław Mikołajczyk. Mimo to umyślnie uchylał się od odpowiedzialności, zrzucając konieczność podjęcia decyzji o rozpoczęciu powstania na osoby mniej kompetentne. 26 lipca 1944 r., przed odlotem do Moskwy, Mikołajczyk wysłał do delegata rządu na kraj oraz dowódcy AK depeszę: „Na posiedzeniu Rządu RP zgodnie zapadła uchwała upoważniająca Was do ogłoszenia powstania w momencie przez Was wybranym. Jeśli możliwe, zawiadomcie nas przed tym”. Innymi słowy, premier uchylał się od odpowiedzialności za ewentualne niepowodzenie. Podobnie postąpiła cała Rada Ministrów, która choć zaskoczona depeszą Mikołajczyka, dwa dni później jednogłośnie ją zaaprobowała.
Do Moskwy Mikołajczyk dotarł 30 lipca 1944 r. Ambasador brytyjski doradzał mu, aby zaakceptował wszystkie żądania Stalina, w tym uznanie linii Curzona jako wschodniej granicy Polski oraz włączenie do rządu komunistów. Na takie ustępstwa Mikołajczyk nie miał zgody swojego rządu, dlatego wiadomość o wybuchu powstania przywitał z nadzieją. Liczył, że uda mu się wykorzystać nową sytuację w rozmowach ze Stalinem. Opierając się jednak na zbyt optymistycznych raportach AK, polski premier przeliczył się. Stalin trafnie ocenił, że bez zewnętrznej pomocy powstańcy długo nie wytrzymają. „Błędna decyzja Bora-Komorowskiego – zacytujmy uczestnika i wybitnego znawcę powstania, historyka prof. Jana M. Ciechanowskiego – przekreśliła wszystkie nadzieje i oczekiwania premiera, że operacje AK dopomogą mu w osiągnięciu porozumienia z Rosjanami”.

BŁĘDY PREMIERA

Gdy powstanie trwało, Mikołajczyk popełnił wiele błędów w rozmowach z aliantami. W telegramie wysłanym do Stalina 13 sierpnia – dwa tygodnie po wybuchu walk – pisał: „Warszawa broni się nadludzkim wysiłkiem, nie bacząc na coraz groźniejszy brak broni i amunicji. W naszym i waszym interesie leży, by Czerwona Armia wkroczyła do Warszawy jako oswobodziciel”. Jednak już pięć dni później premier telegrafował do Stalina, przyznając, że powstanie wybuchło przedwcześnie.
Niezdecydowanie premiera starał się rozegrać prezydent Raczkiewicz. Zgodnie z obowiązującą konstytucją nadal pełnił on funkcję zwierzchnika sił zbrojnych, którego rola jednak – głównie za sprawą gen. Sikorskiego – została znacznie ograniczona jeszcze na początku wojny. Raczkiewicz niedwuznacznie wezwał AK do działania w depeszy z 25 lipca 1944 r. Nawiązując do sukcesów 2. Korpusu Polskiego we Włoszech, prezydent pisał, że „wiadomość o nowym chlubnym czynie bojowym naszego żołnierza poza krajem zbiegła się z wieściami o bohaterskim udziale Armii Krajowej w walce z niemieckim najeźdźcą na Wileńszczyźnie, dając jeszcze raz dowód niezłomnej woli całego narodu poniesienia wszelkich ofiar dla wolności i niepodległości Ojczyzny”.
Na telegram gen. Sosnkowskiego z 28 lipca, w którym ostrzegał on przed rozpoczynaniem powstania, Raczkiewicz nie odpowiedział. Następnego dnia depeszował do wodza naczelnego, że „zaszła konieczność powzięcia bez udziału Pana Generała doniosłych uchwał dotyczących kraju”. Udział prezydenta w wywołaniu powstania był więc bezsporny.

HAMLETYZOWANIE NACZELNEGO WODZA

Kolejny zarzut unikania odpowiedzialności oskarżenie kieruje wobec gen. Kazimierza Sosnkowskiego, który w 1944 r. pełnił funkcję wodza naczelnego. Był także jedyną osobą władną wydawać rozkazy dowództwu Armii Krajowej w Warszawie. Pod koniec lipca 1944 r. gen. Sosnkowski przebywał we Włoszech. Oficjalnie wódz naczelny przybył nad Adriatyk, aby pogratulować gen. Andersowi sukcesów w bitwach pod Monte Cassino (styczeń-maj 1944 r.) i o Ankonę (czerwiec-lipiec 1944 r.). Nieoficjalnie jednak misja Sosnkowskiego miała na celu wybadanie nastrojów w 2. korpusie. Władze emigracyjne niepokoiły się bowiem, że wyrastający na bohatera narodowego Anders zechce wypowiedzieć posłuszeństwo rządowi. Całą sytuację próbował zdyskontować Sosnkowski, sondując we Włoszech możliwość utworzenia nowego, niezależnego od Londynu ośrodka władzy.
Podczas spotkania z Sosnkowskim Anders przekonywał go, że zgoda na wybuch powstania byłaby błędem. „Ze swej strony – pisze prof. Jan M. Ciechanowski – gen. Anders robił, co mógł, aby naczelny wódz wydał gen. Borowi-Komorowskiemu kategoryczny rozkaz zakazujący mu wywołania powstania w stolicy”. Mimo to Sosnkowski się wahał. Co prawda, zgodził się z Andersem, że pomysł wywołania powstania w ówczesnych warunkach nie miał szansy powodzenia, cofnął się jednak przed wydaniem zakazu. „Oni mnie nie posłuchają, oni posłuchają Mikołajczyka”, miał powtarzać na coraz bardziej energiczne nalegania Andersa. Zamiast rozkazu 25 lipca 1944 r. wysłał więc do Warszawy depeszę, w której pisał: „Decyzje Wasze budzą szacunek, odpowiadają zasadom żołnierskiego i narodowego honoru. Jej skutki polityczne są w ręku Boga”.
Zrzucanie całej odpowiedzialności na barki Pana Boga nie przystawało wodzowi naczelnemu. Widać jednak, Sosnkowski przeżywał w ostatnich dniach lipca silną potrzebę duchowego wsparcia, ponieważ na wezwanie prezydenta do natychmiastowego powrotu do Londynu odpowiedział prośbą o „możliwość pozostania we Włoszech do 5 sierpnia ze względu na audiencję u papieża”. Gdy więc decydowały się losy powstania, wódz naczelny przebywał z dala od centrum dowodzenia, poświęcając się modlitwie i rozmowom z zachodnimi dyplomatami.
„Nie chciał być w Londynie – pisał o gen. Sosnkowskim prof. Ciechanowski. – Nie miał cywilnej odwagi, aby jasno i krótko powiedzieć: Zabraniam walki w Warszawie, gdyż bez uprzedniego ułożenia się z Rosjanami nie widzę żadnych szans jej powodzenia. Mikołajczyk by się na to zżymał i dąsał, ale wreszcie by przystał”.
Hamletyzowanie wodza naczelnego przyczyniło się do wybuchu powstania i jego klęski. Gen. Marian Kukiel – bądź co bądź urzędujący minister obrony narodowej – przyznawał w liście do gen. Andersa, że „powstanie w Warszawie było dla nas [rządu] zaskoczeniem. Trudno od walczących tam ludzi wymagać wyjaśnień. Z depeszy Bora wnoszę, że wystąpienie zbrojne rozumieli jako wykonanie »Burzy«. Liczyli zapewne, że odcinają tylne straże i że wyprzedzą o kilka godzin wejście Sowietów”. 20 lat po wybuchu powstania gen. Kukiel zdobył się na jeszcze większą szczerość: „Oni pociągnęli fałszywą kartę – jokera – kiedy ostatecznie zdecydowali się działać”.
#powstaniewarszawskie #polska #polityka #sadownictwo #ciekawostkihistoryczne #wojna #drugawojnaswiatowa #wojsko #historia #katastrofa #warszawa i troche niestety #fantastyka
https://www.tygodnikprzeglad.pl/sad-nad-dowodacami-powstania/ pokaż całość

źródło: d-nm.ppstatic.pl

#powstaniewarszawskie #patriotyzm #zalesie i może trochę #gruparatowaniapoziomu

Przeglądam wypok od dawna, miałem tutaj nawet konto przez kilka lat jednak pewnego dnia zdecydowałem się je usunąć by wyjść z piwnicy. Ostatnio po przeczytaniu kilku postów nt. Powstania Warszawskiego uznałem, że założę tutaj znowu konto tylko po to by się wyżalić i wyrazić swoje zdanie o samym powstaniu jak i patriotyzmie w Polsce.

Jak zwykle to w naszym pięknym kraju bywa społeczeństwo podzielone jest na dwa obozy:

1. Pseudo patrioci - Polska walcząca kurłłłłaaaa, powstanie kurłłłlaaaaaaaa jak krytykujesz to jesteś niemcem!! Wracaj do germanii kurłaaaaa. Polska Walcząca na plecach no i obowiązkowo jakaś patriotyczna koszulka z wielkim orłem,
2. Pseudo eksperci-historycy - Powstanie to głupota kurłłłaaa, było niepotrzebne. Źle zorganizowane. Beka z nich heheheheheh przecież jak można posłać tylu ludzi na śmierć.

Pierwszy obóz to wiadomka - jego przedstawiciele z reguły nie są jednostkami wybitnie inteligentnymi, obrzydle wykorzystują idee narodowo-wyzwoleńcze do bluzgania po każdym kto reprezentuje inny światopogląd niż oni. Generalnie to szkoda strzępić ryja, ale ogólnie rzecz biorąc są raczej nieszkodliwi (no chyba że wypiją parę żubrów tudzież harnasiów, a my znajdujemy się w pobliżu).

Bardziej niepokojący jest obóz numer dwa bowiem patrząc na to jak dzielnie opierają swoje tezy na tabelce z wikipedii podsumowującej straty po obu stronach należałoby ich zaliczyć do ludzi inteligentnych i dociekliwych. Jednakże nikt z tego obozu nie posiada moralnego prawa do oceniania czy powstanie było głupie czy jednak nie, czy powstańcy zrobili głupio czy mądrze. Czy na sali znajduje się ktoś kto w trakcie powstania przyszedłby do szpitala polowego i leżącym/umierającym tam powstańcom powiedziałby, że to powstanie jest głupotą? Reprezentanci tego obozu często używają tego sformułowania w internecie. Argument ten oczywiście dotyka uczuć/emocji więc jest delikatnie upośledzony, ale przecież jako Polak nie powinno się patrzeć na powstanie jedynie przez pryzmat suchych danych, właśnie ze względu na odrobinę zdrowego patriotyzmu i poszanowania swoich przodków, którzy, na tyle na ile mogli, starali się oddając swoje życie za to żebyście mogli mirkować po polsku. Nie mówię, że powstanie to jakaś święta krowa, rozumiem krytykę organizacji powstania, dowództwa, konkretnych decyzji czy strategii (wymaga to jednak szerszej wiedzy niż tabelka strat z wikipedii). Jednak te dywagacje powinny być prowadzone w taki sposób, aby nie deprecjonowały heroizmu, bohaterstwa i wkurwienia zwykłych ludzi, którzy wtedy to nawet i z widłami by poszli na niemiecki czołg byle poczuć chwilę wolności. Teza „powstanie było głupotą” jest potwarzem dla każdego kto wziął w nim udział. Wypowiadanie takich słów siedząc przed komputerem, nie mając pojęcia jak ludzie wtedy żyli, jak bardzo byli uciskani i jak chcieli wolności to dla mnie bardzo słaba akcja.

Ten podział, który nakreśliłem wyżej według mnie pokazuje, że cierpimy w Polsce na brak zdroworozsądkowego patriotyzmu i niestety, ale wykorzystujemy patriotyzm do szerzenia podziałów zamiast do jednoczenia się. Dla obozu pierwszego patriotyzm to koszulki i dziary, a ludzie z obozu drugiego, brzydząc się grupą pierwszą i napawając się swoją postępowością i odrębnością odrzucają całkowicie patriotyzm i rzeczywiście zachowują się jakby byli w Polsce imigrantami niezwiązanymi przeszłością/historią/przodkami z krajem, w którym żyją.

Z moich doświadczeń wynika, że ja dla obozu pierwszego jestem „niedostatnim patriotą”, a dla obozu drugiego jestem zacofany. Trochę to przykre.

Za chujową pisownią oraz interpunkcję przepraszam, nigdy nie byłem w tym dobry. pokaż całość

Mirki, co sie dzieje z tymi małolatami to ja nawet nie. Pare dni temu wypowiedziałem sie pod jakimś facebookowym postem o powstaniu warszawskim, tylko że od złej strony. Przedstawiłem im ile zginęło cywili, czemu był słabo zorganizowany, że był głupotą etc. Wkrótce z każdej strony zostałem zaatakowany przez "patriotów", każdy z nich na oko miał maks. 15 lat, tak jak jeszcze potrafili zachować MINIMALNY sens swoich wypowiedzi, to dziś dostałem taką wiadomość xD (mam niemieckie nazwisko)

#facebook #powstaniewarszawskie #zalesie pokaż całość

źródło: germanem jestem.png 18+

Co za rakowy tekst Szeremetiewa na Frondzie. Jego zdaniem Stalin zrezygnował z podboju europy dzięki powstańcom. Co za megalomania narodowa.

W 1920 r. pod Warszawą Polacy zatrzymali bolszewicki marsz na Europę. Zwycięstwo polskiego wojska powstrzymało komunizm. W 1944 r. Powstańcy Warszawy pokrzyżowali Stalinowi jego plany podboju Europy. Trzeba uświadamiać nie tylko w Polsce, ale też na Zachodzie, czym było Powstanie Warszawskie i aby zrozumiano jak ważną dla bezpieczeństwa kontynentu rolę odgrywa Polska.

Oczywiście wuj z tym, że Rosjanie w końcu sierpnia uderzyli na Bałkany, zajmując Rumunię, Bułgarię i część Węgier, zabezpieczając się tym samym z flanki. Wuj z tym też, że ofensywa zimowa wyzwoliła Warszawę dopiero 4 miesiące po upadku powstania. Pewnie Stalin tyle czekał też przez powstanie, by źle nie wyglądało, że wyzwolił Warszawę dzień po upadku ( ͡° ͜ʖ ͡°)

http://www.fronda.pl/a/prof-romuald-szeremietiew-powstancy-pokrzyzowali-stalinowi-plany-podboju-europy,113497.html
#polityka #powstaniewarszawskie #neuropa #tysiacurojenniezaleznychmediow #bekazprawakow pokaż całość

Obrzydza mnie czczenie powstania w getcie warszawskim. Jak można świętować klęskę? Powinno się czcić tylko zwycięstwa bo świętowanie takich klęsk źle wpływa na morale ludności, psychikę i dumę narodową. To ma być w końcu dumą narodowa! A jak można być dumnym z porażki. Przecież mamy tyle pięknych bitew np. kirholm, kłuszyn, odsiecz wiedeńska, mokra. Przykładowo Oktawian August po porażce legionów w lesie teutoburskim rozpuścił po całym imperium weteranów bo wiedział jak może się skończyć ciągle słuchanie o klęsce - przestaniem wierzenia w potęgę imperium i spadkiem morale. Dlatego uważam że nie powinino się świętować powstania w getcie warszawskim.

#powstaniewgetcie #historia #neuropa #bekazprawakow #powstaniewarszawskie #polska #japierdole #rakcontent #patriotyzm #4konserwy pokaż całość

źródło: Stroop_Report_-_Warsaw_Ghetto_Uprising_10.jpg