Udało mi się dorwać najbardziej pożądanego araba ostatnio na grupach czyli Lattafa Asad. Do tego też doceniany i chwalony Lattafa Najdia.
Muszę powiedzieć, że było warto w końcu posłuchać ludzi.

Dawno nie zrobił na mnie zapach efektu Wow, tak jak Asad. Świetny zapach o bardzo dobrych parametrach. Przyprawowo owocowy, bardzo słodki i bardzo męski. Kojarzy mi się z prawdziwym, odpowiedzialnym facetem po 30 stce. Nie każdemu się spodoba, ale jak się spodoba to bardzo, ale to bardzo spodoba. Warto wyczekiwać tego zapachu w perfumeriach internetowych i od razu brać bo będzie hit i cena będzie pewnie rosnąć tylko. Oczywiście to klon Dior Sauvage Elixir, moim zdaniem lepszy od Diora.

Za to Lattafa Najdia również bardzo pozytywnie. Słodko cytrusowy wodny zapach, lepsza wersja odmian Paco Rabanne Invictus. Być może nawet signature scent mój przyszły. Parametry też bardzo dobre.

Stosunek jakośći do ceny FENOMENALNA.
#perfumy
#dior
#recenzja pokaż całość

źródło: IMG_20220920_200319.jpg

Recenzja: Zdrajca

Książka "Zdrajca" autorstwa Gerainta Jonesa to kontynuacja wątku z części "Legion", w której ponownie zostajemy przeniesieni do Panonii i główny bohater Corvus bierze udział w walkach mających zdławić rebelię lokalnych plemion. Książka wydana została przez wydawnictwo REBIS.

Tym razem główny bohater Corvus zostaje chorążym legionowym, w legionie VIII, który został mocno przerzedzony w trakcie wojny. Corvus w czasie walk stracił wielu przyjaciół; niektórzy jak jego bliski przyjaciel Marek go zdradzili. Corvus, dostrzegając sens walki zbuntowanych plemion dezerteruje i przechodzi na ich stronę. Tam poznaje m.in. wojowniczego Bato czy zdeterminowanego i ambitnego władcę Pinnesa, który stanął na czele konfederacji plemion dalmackich i pannońskich. Corvus w swoich decyzjach kieruje się przede wszystkim dobrem swoich bliskich, dla których jest w stanie zrobić wszystko.

Autorem książki jest Geraint Jones, który jako weteran wojenny brał udział w trzech wojnach. Pisarz stara się w swoich książkach za wszelką cenę przedstawić emocje bohaterów oraz tragizm wojen. Olbrzymia ilość tragicznych wydarzeń rzutuje na psychikę bohatera, który zmuszony jest podejmować wiele ciężkich decyzji.

Należy docenić przygotowanie warsztatowe i merytoryczne autora, który ponownie w opisie wydarzeń opiera się o teksty źródłowe. Co więcej, bazując na faktach historycznych i znając postaci z antycznych przekazów, stworzył niezwykle emocjonującą fabułę, gdzie danym jest nam obserwować głównego bohatera w walce przeciwko wojskom rzymskim. Z pewnością zmienność akcji to olbrzymia zaleta pozycji Gerainta Jonesa.

Podsumowując, książka tak jak poprzednie pozycje autora, to świetna propozycja dla każdego, kto chciałby poczuć realia wojenne czasów antycznych. Autor w posłowiu tłumaczy się z bezpośredniości języka, ale jak zaznacza zależało mu na tym, aby Czytelnicy mogli lepiej zrozumieć emocje, jakie panują w ciężkich warunkach wojennych. Wydaje mi się to trafnym pomysłem, zwłaszcza że autorowi łatwiej było wtedy przekazać własne przemyślenia. Polecam.

https://imperiumromanum.pl/recenzje/recenzja-zdrajca/

#rzym #antycznyrzym #imperiumromanum #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #listaimperiumromanum #ciekawostkihistoryczne #ancientrome #wojsko #europa #swiat #militaria #venividivici #qualitycontent #archeologia #ksiazki #recenzja pokaż całość

źródło: Zdrajca.jpg

Recenzja: Roman Britain’s Pirate King

Książka „Roman Britain’s Pirate King; Carausius, Constantius Chlorus and the Fourth Roman Invasion of Britain” autorstwa Simona Elliotta to już kolejna pozycja słynnego angielskiego historyka dotycząca historii antycznego Rzymu. Tym razem poznajemy niezwykle interesujący okres z dziejów imperium rzymskiego – rewoltę Karauzjusza z końca III wieku n.e. Ten wódz rzymski oddzielił Brytanię i część północnej Galii od państwa rzymskiego i skupił władzę w swoich rękach na niemal 10 lat (286-293 n.e.), destabilizując Cesarstwo na północy.

Książka podzielona została na sześć rozdziałów. Oczywiście wpierw autor robi obfite wprowadzenie w omawiany okres imperium rzymskiego, przedstawia ważne informacje, podaje źródła antyczne jak i opracowania współczesne oraz przedstawia swoje podejście do zagadnienia. W kolejnych rozdziałach zapoznajemy się z: ewolucją ustrojową i militarną państwa rzymskiego; otrzymujemy opis Brytanii w czasie kryzysu III wieku n.e.; poznajemy postać Karauzjusza i czynniki, jakie mogły skłonić go do buntu. Karauzjusz prawdopodobnie był zdolnym wodzem, jednak jak przekazują źródła, ogłosił się cesarzem w Brytanii, po tym jak uciekł z Galii w 286 roku n.e. przed aresztowaniem i egzekucją (oskarżono go o gromadzenie łupów, odebranych piratom, z którymi walczył), z rozkazu cesarza Maksymiana.

Brak możliwości szybkiego zdławienia rebelii przez augusta na zachodzie – Maksymiana – spowodowało, że Karauzjusz mógł zapewne otrzymać nieoficjalny tytuł namiestnika prowincji. Chwilowy brak zagrożenia ze strony legalnych władców pozwolił Karauzjuszowi na reformy w Brytanii – w tym obronne (na południowo-wschodnim wybrzeżu powstały liczne forty) czy gospodarcze (rozwinęło się przede wszystkim mennictwo). Samozwańca skupił się na wybijaniu monet i propagandzie – po dziś dzień znajdowane są monety z jego podobizną.

Wraz z ustabilizowaniem zagrożonych limes w Imperium, zlecono kolejną wyprawę przeciwko buntownikowi; tym razem wojskiem rzymskim dowodził doświadczony wódz Konstancjusz Chlorus (ojciec późniejszego cesarza Konstantyna), który mianowany został cesarzem na zachodzie i zastępcą Maksymiana. Konstancjusz odbił pozostałe pod panowaniem Karauzjusza ziemie obecnej północnej Francji. To doprowadziło do zdrady w Brytanii i śmierci Karauzjusza w 293 roku, którego zastąpił Allektus; ten jednak utrzymał się finalnie jedynie 3 lata. W roku 296 n.e., po imponującej i szybkiej kampanii, Konstancjusz odzyskał prowincję.

Książka wydana została przez wydawnictwo Pen and Sword Military. Z racji na fakt, że do recenzji otrzymałem wersję elektroniczną, ciężko mi jest wypowiadać się odnośnie druku. Książka liczy ponad 160 stron. Osobiście zabrakło mi ilustracji, które z pewnością urozmaiciły by treść; niewykluczone jednak że w wersji materialnej takowe znajdują się na końcu publikacji. Podkreślić należy także dobry podział książki i przede wszystkim liczną bibliografię.

Pozycja z pewnością jest świetną propozycją dla każdego, kto chce dowiedzieć się więcej o rzymskiej prowincji Brytania, transformacji wojska rzymskiego i organizacji Imperium w późniejszym jego okresie istnienia, a w końcu o niezwykle ciekawych ostatnich latach III wieku n.e. Postać Karauzjusza jest niezwykle interesująca i pokazuje, w jak skomplikowane czasy wkraczało imperium rzymskie w IV wieku n.e.

https://imperiumromanum.pl/recenzje/recenzja-roman-britains-pirate-king/

Gdzie kupić? https://www.amazon.com/Roman-Britains-Pirate-King-Constantius/dp/139909436X;tag=imperiumro077-20

#rzym #antycznyrzym #imperiumromanum #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #listaimperiumromanum #ciekawostkihistoryczne #ancientrome #wojsko #europa #swiat #militaria #venividivici #qualitycontent #archeologia #ksiazki #recenzja pokaż całość

źródło: roman-britains-pirate-king.jpg

Recenzja: Caracalla in Egypt (A.D. 215–216)

Książka „Caracalla in Egypt (A.D. 215–216)” autorstwa profesora Adama Łukaszewicza to pozycja napisana w języku angielskim i skupiająca się na wydarzeniach z lat 215-216 n.e., kiedy to panujący cesarz Karakalla udał się w podróż na wschodnie tereny imperium rzymskim. W trakcie pobytu w Aleksandrii, według przekazów pisarzy antycznych, miało dojść, na jego rozkaz, do wymordowania mieszkańców miasta.

Autor jest wybitnym specjalistą w swojej dziedzinie, a książka powstała na bazie prowadzonych przez niego badań w Aleksandrii w 1993 roku. Pierwotnie książka wydana została jako praca habilitacyjna pod polskim tytułem „Aegyptiaca Antoniniana. Działalność Karakalli w Egipcie (215-216)”. Wydanie nowe, w języku angielskim, ma udostępnić analizę i wnioski polskiego naukowca na rynku międzynarodowym. Dodatkowo autor dopisał dziesiąty rozdział (nieobecny w wersji polskiej), w którym uwzględnia badania późniejsze (po 1993 roku), a które jego zdaniem podkreślają jego spojrzenie na wydarzenia z 215-216 roku.

Tak jak zostało wspomniane, autor podzielił pracę na dziesięć rozdziałów, w których kolejno omawia wydarzenia z 215-216 roku i jego podróży z obecnej Turcji do Egiptu, a finalnie pobytu w Aleksandrii. Sama wyprawa Karakalli na wschód miała przede wszystkim charakter propagandowy i sentymentalny, z racji na uwielbienie dla postaci Aleksandra Wielkiego. Niewykluczone także, że otoczenie władcy czyniło przygotowania na planowaną wyprawę partyjską w nadchodzących latach.

Według analizy pozostawionych źródeł starożytnych oraz współczesnych prac i badań autor wysnuł wniosek, że Karakalla pierwszych egzekucji dokonał jeszcze przed wejściem do Aleksandrii, kiedy to delegacja mieszkańców przywitała go i domagała się od niego pewnych zobowiązań. Początkowo pozytywnie nastawiony władca, finalnie skazał przybyłych ludzi na śmierć. Późniejszy pobyt Karakalli w Aleksandrii wiązał się z licznymi zadaniami administracyjnymi i sądowymi. Karakalla wyrażał także swoje niezadowolenie wobec władz miasta, które wysłały wcześniej do niego kolejnych posłów. W trakcie pobytu Karakalli także doszło do pewnych niepokojów (np. wydalenie „prawdziwych Egipcjan” z miasta czy bunt tkaczy lny).

W kwietniu 216 roku miały miejsce liczne festiwale i ceremonie. Na czas planowanej deifikacji Karakalli wezwano młodzieńców z miasta, by stawili się w danym miejscu – spośród nich bowiem chciał on wybrać najokazalszych mężczyzn i włączyć do swojej falangi, tworzonej na cześć Aleksandra Wielkiego, a która zapewne miała wziąć udział w planowanej wyprawie na Partię. O wyznaczonej porze, w wyznaczonym miejscu, zjawiły się tysiące młodych mężczyzn. Z czasem miejsce zbiórki opuścił Karakalla, a pomiędzy żołnierzami Karakalli i młodymi Aleksandryjczykami doszło do niepokojów i walk. Przybyły ponownie Karakalla uznał to za rebelię i skazał młodzieńców na śmierć, a miasto na pogrom (tzw. Magna caedes). Żołnierze rzymscy wtargnęli do miasta i zaczęli dokonywać gwałtów oraz grabieży.

Co interesujące jednak, popularność Karakalli, pomimo tych wydarzeń, była wciąż wysoka w prowincjach; wynikało to zapewne z wydanego wcześniej edyktu Karakalli o uznaniu wszystkich wolnych mieszkańców imperium za obywateli rzymskich.

Przechodząc do oceny książki – absolutnie nie można odmówić autorowi olbrzymiej wiedzy, merytoryki oraz ilości źródeł i opracowań z jakiej korzystał przy pisaniu pracy. Wnioski są klarowne, a autor przedstawia mnogość interpretacji wydarzeń, zarówno wśród antycznych pisarzy, jak i współczesnych badaczy. Do minusów pozycji mogę podać jedynie fakt nie umieszczenia tłumaczeń cytatów, podanych najczęściej w grece lub łacinie. Niestety dla osób takich jak ja – pasjonujących się dziejami antycznymi, jednak bez znajomości tych języków – jest to duża strata. Z pewnością cytaty wnoszą wiele interesujących treści i wymagałyby umieszczenia tłumaczenia chociaż w przypisach.

Przechodząc do wydania książki – pozycja wydana została przez Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, w twardej i eleganckiej oprawie. Książka wydrukowana została na ładnym papierze, a dodatkowo dla wygody Czytelnika przypisy umieszczone na dole książki. Na końcu utworu znajduje się bibliografia, skróty, indeks oraz zamieszczono wybrane kolorowe fotografie autora z Egiptu. Z pewnością należy docenić fachowe przygotowanie książki do druku.

Podsumowując, książka nie jest wskazana dla każdego Czytelnika. Brak tłumaczeń przypisów jest moim zdaniem dużą wadą publikacji i utrudnia niekiedy zrozumienie w pełni kontekstu. Podkreślić jednak należy, że autor zebrał olbrzymią ilość informacji odnośnie wydarzeń z okresu 215-216 we wschodnich prowincjach państwa rzymskiego. Osoby zainteresowane tą tematyką, z pewnością pozyskają liczne dane oraz wartościową literaturę.

https://imperiumromanum.pl/recenzje/recenzja-caracalla-in-egypt-a-d-215-216/

#rzym #antycznyrzym #imperiumromanum #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #listaimperiumromanum #ciekawostkihistoryczne #ancientrome #wojsko #europa #swiat #militaria #venividivici #qualitycontent #archeologia #ksiazki #recenzja
-----------------------------------------------------------------------------
Jeżeli podobają Ci się treści, jakie gromadzę na portalu oraz, którymi dzielę się na Wykopie, wdzięczny będę za wsparcie i postawienie mi kawy: https://buycoffee.to/imperiumromanum | Inne możliwości wsparcia: https://imperiumromanum.pl/dotacje/ pokaż całość

źródło: caracalla-in-egypt-ad-215-216.jpg

Ludzie na czym to ja byłem dziś w kinie z różową to ja nawet nie wiem. Film nazywal sie "Kazdy wie lepiej". Polska komedia obyczajowo-romantyczna. Wiedzialem, ze straszne gowno bedzie, ale nie w tym rzecz. Typiara z dzieckiem rozwiodła się z typem, bo zdradził ją z typiarą z dwójką dzieci. I mąż tej typiary z dwójką dzieci wziął dzieci i ożenił się z tą typiarą, która się rozwiodła i zamieszkali wszyscy razem w jednym domu z tymi dziecmi z obu zwiazkow. Tak chuj z tego rozumiecie, bo takie kongo, że masakra. Dzieci oczywiscie LGBTQWERTY. Główna bohaterka to psychoterapeutka (XD), która leczy przegrywów i sama korzysta z terapii, zeby ogarnac swoje popierdolone relacje. Typ (to akurat bylo smieszne) zanim wszedl z nia w zwiazek musial sobie to rozrysowac na diagramie, zeby sprawdzic kto z kim jest rodzina biologiczna, a kto nie. Witamy w postepowym swiecie nowoczesnych zwiazkow. Polecam film 10/10
#blackpill #zwiazki #logikarozowychpaskow #kazdywielepiej #recenzja #spoiler #przegryw pokaż całość

Mamy na wykopie trochę narzekań na #wladcapierscieni to ja może bardziej oryginalnie opowiem coś o #graotron #rodsmoka

Duża część z was chciała by zapewne jak najwierniejszego odwzorowania książek.
Ja natomiast żadnej z nich nie czytałem i interesuje mnie sam serial. I co zauważam?

Póki co materiał książkowy, mimo że i tak bardzo skondensowany (lata książkowe dość szybko mijają) i tak jest bardzo nudny. Minęły już 3 odcinki i są one wręcz okrutnie przegadane.
Cała akcja dzieje sie w zasadzie na jednej płaszczyźnie (następca tronu) i w kilku lokacjach, najczęściej zamkniętych i ogólnie mało sie dzieje. Nie ma w zasadzie wątków pobocznych, dodatkowych celów, bohaterów którym można kibicować.

A co mięliśmy w oryginalnej Grze o Tron?
Żeby nie było ze gadam od rzeczy to małe porównanie:
e1: idziemy za mur, widzimy poćwiartowane ciała, zło wybija oddział (mamy troche horroru) Potem fajna czołówka pokazująca cały świat, poznajemy bohaterów i .. kolejna emocjonalna scena - ścięcie, dalej mamy zabite jelenie (znów groza-zło sie czai) i wprowadzenie wilkorów, przybywa król i mamy zagwostkę Edda, kolejne wprowadzenie bohaterów, trochę nagości, trochę czarnego humoru, trochę walki i kolejne interesujące lokacje a na koniec śmierć wokół której rozwinie sie wątek poboczny.
To wszystko tylko w JEDNYM ODCINKU. Jeden pilotażowy odcinek oryginalnej Gry o Tron dał nam więcej frajdy z oglądania niż 3 z Rodu Smoka.

Z reguły części drugie powinny być "mocniejsze" żeby przyciągnąć widza a tutaj mamy spadek akcji z "przygodówki" z elementami grozy w zasadzie do obyczajówki, melodramatu, meksykańskiej telenoweli.
Wiem ze materiał jest jaki jest ale nie zmienia to faktu że jest po prostu nudny.
Niestety przy takiej "akcji" obawiam sie ze duża część widowni może sie szybko wykruszyć.

pokaż spoiler okej. Zauważyłem scenę pojedynku, śmierć królowej i dziecka a w ostatnim odcinku scenę z dzikiem i nowego Rambo. Ale to jest takie jakieś mimo wszystko liche w porównaniu do pierwszego GOT.


#seriale #takaprawda #niepopularnaopinia #got #houseofthedragon #gameofthrones #recenzja pokaż całość

źródło: vlcsnap-2022-09-06-12h36m13s31.png

Wrocław, wytrzeźwialnia na Sokolniczej, takie warunki to chyba faktycznie tylko w tej polsko-ukrainskiej osadzie na zachodzie Polski, gdzie czasami na komendę trafia się ten ostatni raz w życiu. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Był ktoś? Polecacie ?

Zrzuty zapisane na tel gdzieś z początku roku, dzisiaj przypadkowo na nie trafiłem.

#wroclaw #heheszki #policja #recenzja #patologiazmiasta pokaż całość

źródło: 1662195215084.png

Wrzucam wreszcie zapowiadaną przed dwoma miesiącami recenzje książki „Fenomenologia religii”. Choć raczej należałoby powiedzieć, że jest to pseudorecenzja. Będzie to bowiem jedynie krótkie podsumowanie wrażeń, jakie na mnie to dzieło wywarło. Na wstępie chce powiedzieć, że cenie sobie osobiście fenomenologie i interesuje się tematyką religii, więc już wcześniej była to dla mnie pozycja obowiązkowa. Zabrałem się za nią jednak dopiero w te wakacje i cóż mogę powiedzieć. Gdybym miał podsumować omawianą tutaj lekturę w jednym zdaniu to powiedziałbym, że daje ona odpowiedź na to, co by było, gdyby Nietzsche, Jung i Micrea Eliade wspólnie usiedli do napisania własnej książki. Natomiast już tak na poważnie to Fenomenologia religii wywarła na mnie ogromne (i oczywiście pozytywne) wrażenie. Dawno nie zachwyciła mnie tak żadna książka.

Autor omawia genezę religii od jak sam tytuł wskazuje fenomenologicznej strony. Mówiąc krótko opisuje to, jak człowiek doświadcza zjawisk religijnych w swoim życiu. Nie mówi natomiast o socjologicznych i psychologicznych przyczynach jej powstania. Jest to dla mnie oczywiście spory plus. Współcześnie bardzo często spotykamy się tendencją do tego, by postrzegać religie jedynie jako narzędzie panowania kapłanów, sposób na biznes czy zwykły oszustwo, by zaspokoić złudną nadzieję człowieka na życie po śmierci. Tutaj autor odrzuca takie powierzchowne tezy i rozpatruje religię samą w sobie na bazie treści, jakich nam ona doświadcza. Jedyny minus, jaki dostrzegam to pewne zauważalne przeze mnie faworyzowanie chrześcijaństwa. Nie wiem, czy inne osoby, które to czytały również miały podobne wrażenia. Można to jednak oczywiście usprawiedliwić tym, że autor sam był protestantem i wychował się w kulturze zachodniej. Nie mam, więc oto jakiś dużych pretensji. Sama książka jest też dość obszerna. Jeśli więc chcecie się za nią zabrać, to polecam znaleźć sobie jakiś dłuższy wolny czas, jak ja. Sam język, jakim posługuje się autor nie jest wybitnie trudny. Warto by było jednak mieć jakąś wstępną wiedzę z dziedziny fenomenologi. Mamy tu bowiem co jakiś czas odniesienia, chociażby do Heideggera. Ogólnie jednak mocno polecam.

#filozofia #religia #ksiazki #ksiazka #czytajzwykopem #recenzja pokaż całość

źródło: T340836.jpg

Recenzja 2 odcinków Pierścieni Władzy

Najpierw formalności:

- Celeborn wymazany z historii
- Finrod Felagund zniekształcony, żeby dać Galadrieli motyw zemsty, że niby chce dopaść Saurona, bo niby była to życiowa misja Finroda (gówno prawda). Co prawda Finrod zginął za sprawą Saurona, ale wrócił do żywych (elfy mają taką opcję) i żyje sobie spokojnie w Valinorze.
- Sauron po klęsce Morgotha nie przejął pałeczki od razu i nie dowodził orkami, tylko krył się ponad tysiąc lat, żeby później pojawić się jako Annatar.
- Pokazana mapa Śródziemia przy opisie wydarzeń z I Ery nie przedstawia Beleriandu, w którym rozgrywały się ówczesne wojny z Morgothem - widać nie mają praw do odpowiednich dzieł i wciskają bieda-wersję. Beleriand wskutek Wojny Gniewu został zatopiony, dlatego nie ma go w następnych erach.
- Galadriela nie była żadnym dowódcą.
- Elrond nie dostaje wstępu na naradę jakichś elfich ważniaków, będąc synem jebanego Earendila (który uratował ten zasrany śródziemski chlew i na dodatek rozpierdolił na swoim latającym statku smoka wielkości góry) to jest jakieś nieporozumienie.
- Elfy nie są takimi pokrakami, żeby nie mogły sobie w kilkoro poradzić z jakimś marnym trollem. To było żałosne widowisko, którego jedynym celem było pokazanie, że Galadriela umie się bić.
- Elfy porzucające swojego dowódcę... to mi nie pasuje do ich charakterystyki
- Na wyjazd do Amanu nie trzeba sobie zasłużyć w boju, każdy elf jak chce, może wypłynąć ze Śródziemia. Gil-Galad nie rozdaje przepustki w formie jakiegoś zaszczytu.
- Chyba nie muszę wspominać, że Galadriela nigdy nie wyruszyła do Amanu, zmieniając po drodze zdanie i usiłując przepłynąć wpław do Numenoru, a może i z powrotem do Lindonu xDDD dobry plan kurwa!
Galadriela była dumna i chciała rządzić własnym królestwem, dlatego została w Śródziemiu.
- Celebrimbor wygląda staro. Elfy nie wyglądają staro, a przynajmniej nie w taki sposób jak starzeją się ludzie. On zresztą nie był nawet wśród czołówki najstarszych - Cirdan był, ale jego nawet nie pokazano.
- O losowo pojawiających się czarnoskórych postaciach w małych zamkniętych społecznościach białych nawet nie będę się wypowiadał. Genetyka nie istnieje.
- Większość męskich elfów ma krótkie włosy, sprzeczne z kanonem. Ogólnie urodą to też nie grzeszą, a powinny.
- Władca Eregionu idzie sobie z buta bez obstawy pod Khazad-dum (jakieś pojedyncze drzwi w skale) i zostaje odprawiony z kwitkiem. Nie jestem specem od dyplomacji i dworskich zwyczajów, ale coś mi tu nie gra.
- Jakiś menel spada z nieba w meteorycie i doznaje wstrząsu mózgu. Wiele przesłanek świadczy, że to Gandalf, którego tam być w ogóle nie powinno. A skoro jest to dlaczego wybrał transport, który pozbawi go piątej klepki?
- W Hobbicie 3 Jacksona były jakieś karykaturalne robakołaki, bodajże słowem wspomniane w książkach, to tutaj dostajemy nigdzie niewspomnianych orków, przebranych za myszy-krety robiące podkopy pod jakimiś wsiami na zadupiu.
- Wypada sprawdzić, czy krasnoludzki zwyczaj, na który powołał się Elrond w ogóle pochodzi z kanonu, czy tak jak zwykle...
- Takich bullshitów na pewno było więcej, ale może już starczy.

Muzyka i widoczki ładne.
Dialogi sztywne, suche i żenujące.

Harfootów przedstawiono względnie dobrze - potrafią ukrywać się przed "dużymi ludźmi", unikają ryzyka. Hobbici nie odegrali żadnej roli w II Erze, ale sceny z nimi były sympatyczne.

Mam takie wrażenie, że wszystkie kobiece postaci mają przedstawiać rozsądek i inicjatywę, kontrastujące do męskiej głupoty i zachowawczości. Mamy już na tej liście rezolutną Galadrielę, rezolutną małą hobbitkę, która znalazła menela w meteorycie, krasnoludzką księżniczkę Disę, która przemówiła do rozsądku upartemu mężowi Durinowi, oraz tamtą samotną matkę z dzieckiem, która leci na Niggolasa. Ona z kolei jest najmądrzejsza w swojej wsi, ale nie chcieli jej słuchać i spierdalać przed orko-kretami dopóki dzielnie jednego nie zabiła i nie przyniosła im jego głowy. Czekamy jeszcze na Miriel będącą w opozycji do Pharazona, który jak wiadomo z książek, mocno coś spierdoli... czyli w sumie nie wiadomo czy do tego dojdzie, bo książek to tam się oni niespecjalnie trzymają. Ale pewnie Miriel będzie super. Aha, jeszcze dodali do tego siostrę Isildura kompletnie od czapy, i pewnie też będzie lepsza od brata.

Women stronk, men bad - narracja godna mediów zachodu w 2022 roku.

W serialu pojawiają się też bzdurne, nielogiczne zachowania postaci, służące rozwojowi akcji. W tunelu pod domem grasuje straszny kretołak, więc dzieciak skitrał się w schowku (piecyku?). Przyszła jego stara i zamiast go stamtąd zabrać i spierdalać, kazała mu tam zostać, a ona pójdzie po pomoc, jakby nie mogli oboje spierdalać od razu xD

Wątek elfów zamiatających problemy pod dywan pojawił się już w Hobbicie 1 Jacksona, kiedy to Elrond opieprza Gandzialfa, że ten sieje burze zamiast cieszyć się pokojem. Miało to chociaż tyle sensu, że wyprawa krasnoludów mogła doprowadzić do wkurwienia Smauga i w sumie to się stało, a mieli farta, że Bard miał aimbota, bo mogłoby się to skończyć nieciekawie.
Tutaj wątek został skopiowany i znowu Elrond pojawia się jako ten nudziarz "odpuść, odpocznij, nie mąć wody, rzuć to wszystko i wyjedź w biesz... do Valinoru", "Sauron nie istnieje i nie może cię skrzywdzić".

Teraz pewnie nastąpi kondensacja całej drugiej ery (a nawet fragment trzeciej upierdolą, bo ma się Zguba Durina pojawić xd) w przeciągu jednego stulecia, bo nie mają materiału, żeby rozwlekać akcję na kilka tysięcy lat, poza tym musieliby wymieniać czołówkę co parę odcinków, a tylko elfy są nieśmiertelne. Albo więc musiałby to być serial wyłącznie skupiony na elfach, przy czym ludzie, krasnoludy i hobbity odgrywałyby postaci epizodyczne, albo właśnie wstawią całą akcję w jeden okres - wykucie pierścieni, wojny z Sauronem, upadek Numenoru, założenie królestw na wygnaniu etc.
Serial sam w sobie jest dość nudny, bardziej ciekawi jaki następny absurd wymyślą twórcy, niż sama akcja. Główna zarzutka na widza to tajemnica - co to za menel z meteorytu, dokąd dopłynie Galadriela z tajemniczym chadem, którym ponoć ma być sam Sauron xD, dokąd nocą tupta orkowy kret, co to za symbol Saurona i tak dalej. Niczego tego nie było w kanonie, więc jest zagadka, a rozwiązanie prawie na pewno będzie rozczarowujące, bo i niewiele da się z tego wykrzesać.

Bardzo drogi fanfik na motywach Śródziemia i nic więcej, tak go należy traktować. Ale za ściemnianie, że to świat Tolkiena należy się ocena negatywna, marne żerowanie na fanach. Gdyby byli od początku uczciwi i twierdzili, że oni się tylko inspirują tym uniwersum, a historię tworzą całkiem własną, bo nie mają praw do odpowiednich dzieł, to jeszcze jakoś by się to dało usprawiedliwić, a że robili fałszywe nadzieje, to muszą zebrać baty. Fabularnie zresztą jak dotąd też się to (jeszcze?) nie broni.

Jedynie forma - muzyka, sceneria - zasługują na pochwałę, no ale w końcu to najdroższy serial wszech czasów, więc niczego innego bym nie oczekiwał.
Co prawda muzyka w LotR była lepsza, jednak w mojej opinii to najlepszy filmowy soundtrack jaki kiedykolwiek powstał, więc nie ma co przesadzać z wymaganiami.

Ocena jako fanfika/historii alternatywnej, gdyby twórcy od początku zachowywali uczciwość: 5.5/10
Ocena jako adaptacji: 2/10
Ocena ogółem: 3/10

#lotr #kino #seriale #wladcapierscieni #recenzja #amazon pokaż całość

2200 + 1 = 2201

Tytuł: Anna Karenina
Autor: Lew Tołstoj
Gatunek: klasyka
Ocena: ★★★★★★★★★☆
ISBN: 9788324022151
Tłumacz: Kazimiera Iłłakowiczówna
Wydawnictwo: Znak
Liczba stron: 908

pokaż spoiler Wbrew temu, co widoczne w historii głównej bohaterki na pierwszy rzut oka, śmierć Anny Kareniny nie nastąpiła pod kołami pociągu po miesiącach romansu z hrabią Wrońskim. Umarła dużo wcześniej, oddając innej osobie w posiadanie swoją duszę, ciało i umysł - choć paradoksalnie wydawało jej się, że to właśnie w ten sposób zacznie wreszcie żyć.


Anna Arkadiewna pragnęła tylko jednego - przeżywać - po same granice przeżycia. “Czytała i rozumiała, ale czytanie, czyli obserwacja życia innych ludzi w odbiciu, nie cieszyło jej; sama miała w sobie zbyt wiele chęci życia. Czytając, jak bohaterka romansu dogląda chorego, Anna sama miała ochotę chodzić cichymi krokami po pokoju pacjenta; czytając o członku parlamentu wygłaszającym przemówienie, pragnęła sama wypowiedzieć tę mowę; czytając, jak lady Mary konno cwałowała za gończymi, jak dokuczała bratowej i jak zadziwiała wszystkich odwagą, Anna pragnęła czynić to samo”. Po latach życia z człowiekiem, który żył jedynie odbiciem życia, znajomość z hrabią Wrońskim rozpala w niej przygaszony płomień, który na początku roztapia w niej to, co przez lata trwało w hibernacji, a później spala i niszczy ją samą, doprowadzając ją do szaleństwa, obłędu, paranoi.

Wydaje się, że najgorsze, co można zrobić swoim fantazjom, to je spełnić. Wyobrażenia trzymane na wodzy pozwalają nam na bezpieczną obserwację i rozkoszowanie się nimi; spełnione prowadzą nas do punktu, z którego nie ma odwrotu, niebezpiecznie oddają komuś we władanie to, czym jesteśmy, a nas samych wtrącają w niezdefiniowany stan “pomiędzy”, w którym nie sposób spokojnie trwać. Nie ma już nas, nie ma naszych uczuć, myśli i pragnień - wszystko zostaje złożone w ofierze komuś, kto nigdy nie będzie w stanie temu sprostać. Nie przez swoją własną niegodziwość - bo ostatecznie lekkoduch Wroński szczerze troszczył się o Annę, jak tylko mógł - ale przez to, że myśląc o tej osobie widzimy nie ją samą, ale raczej obraz złożony z naszych wyobrażeń o niej, którym ta osoba nigdy nie dorówna.

Jest tyle czarnego, ciężkiego piękna w tej książce, tyle postaci, które tak fascynująco jest obserwować. Karenin, którego tak bardzo chciałabym przytulić, bo żył tak, jak tylko potrafił, za co ze strony okrutnego, drapieżnego, czyhającego tylko na porażkę innych społeczeństwa spotkało go potępienie. Kitty, która z zawstydzonej i lekko próżnej nastolatki staje się najpierw odbiciem osób, które ją fascynują, po to, by w końcu potrafić szczerze o innych się troszczyć. Poczciwy, introwertyczny Lewin, którego różnych świętości śmierć i narodziny możemy obserwować w miarę upływu czasu. Dolly, która odważnie przygląda się swojej rodzinie i kwestionuje sens i wysiłek włożony we wciągnięcie w życie i wychowanie dzieci. Powielacz Obłoński, którego zachowania początkowo wywołują w czytelniku uczucie łagodnego rozbawienia, a później każą zastanowić się nad podwójnymi standardami w myśleniu o zdradzie kobiet i mężczyzn. Wroński, który umiał żyć jedynie na powierzchni, kopiować, nigdy tworzyć - i, co najgorsze, nigdy potrzeby zmiany tego stanu nie czuł.

Być może nie dało się tego wszystkiego uniknąć. Być może Anna na romans była skazana, być może nie dało się inaczej, bo ostatecznie stał się sensem jej egzystencji - egzystencji, bo “życiem” nie sposób dla mnie nazwać ani stanu sprzed momentu “przejścia”, zaangażowania się w romans z Hrabią Wrońskim - ani tym bardziej stanu po.

Czytajcie i rozkoszujcie się.

Wpis dodany za pomocą tego skryptu

#bookmeter #literatura #literaturapiekna #czytajzwykopem #ksiazki #ksiazka #klasykabookmeter #klasykabookmeter #tworczoscwlasna #recenzja pokaż całość

źródło: s.lubimyczytac.pl

Recenzja: Jak przeżyć w starożytnym Rzymie

Książka "Jak przeżyć w starożytnym Rzymie" autorstwa L.J. Trafford to kolejna część serii starającej się w sposób przystępny i współczesny opowiedzieć o ciekawostkach związanych ze światem antycznym. Tym razem Wydawnictwo Poznańskie wydało ponad 200-stronnicową pozycję poświęconą państwu rzymskiemu.

Jak udało mi się wyczytać na stronie Wydawnictwa Poznańskiego, autorka studiowała historię starożytną i jest też autorką powieści historycznej w czasach rzymskich, co z pewnością działa na plus publikacji. Biorąc książkę do ręki, można być niemal pewnym, że Czytelnik będzie miał doczynienia z informacjami zweryfikowanymi i popartymi przypisami.

Tym, co na wstępie najbardziej się rzuca w oczy jest prosty tytuł książki, który jasno sugeruje nam, że autorka raczej będzie starała się nas zainteresować młodzieżowym i bezpośrednim przekazem informacji. Książka pełni rolę swego rodzaju przewodnika dla osoby, która nieoczekiwanie znalazła się w Imperium Rzymskiem, w okresie rządów cesarza Domicjana (81-96 n.e.). Autorka stara się odpowiedzieć na wybrane/postawione pytania i doradzić, co można robić i jak się zachowywać wśród starożytnych. Nie brak tutaj nawiązań do czasów współczesnych i mnogiej ilości porównań.

Autorka podzieliła treść na następujące rozdziały: struktura społeczna, rodzina, strój, mieszkanie, zakupy, jedzenie i sposób odżywiania się, rozrywka, zdrowie i medycyna, praca, prowadzenie wojny, religia, prawo i porządek publiczny, polityka. Na końcu utworu znajdziemy przypisy oraz bibliografię.

Czytając książkę, jako pasjonat Rzymu, muszę niestety stwierdzić, że sposób formułowania przekazu oraz treści są po prostu, dla mnie, mało ciekawe. Niekiedy bezpośredniość autorki i próba bycia młodzieżowym po prostu irytuje. Podejrzewam, że głównym odbiorcą książki zapewne mają być uczniowie lub osoby nie znające stricte historii antycznego Rzymu; wciąż jednak uważam, że taki sposób przekazywania wiedzy jest niezwykle prosty i po prostu nieodpowiedni. Dodatkowo, książka pokrywa naprawdę mały wycinek naszej wiedzy lub znajomości ciekawostek o życiu atycznych Rzymian i czasami miałem wrażenie, że autorka starała się na siłę, zgromadzić jak najwięcej znanych jej niuansów. Z pewnością bardziej poleciłbym tutaj książki Angela Alberto "Jeden dzień w starożytnym Rzymie" lub "Imperium. Podróż po Cesarstwie Rzymskim śladem jednej monety" - które naprawdę potrafią zaciekawić, a dodatkowo są napisane bardzo przyjemnie i elegancko.

Tematyka została potraktowana czasami zbyt pobieżenie i pisanie, że Rzymianie nosili jedynie sandały jest zbytnim uproszczeniem. Autorka stara się za wszelką cenę wzbudzić zdumienie i wyszukuje największe "dziwactwa", o jakich wiemy ze źródeł, sugerując że były powszechnym zjawiskiem. Dodatkowo mnogość materiału i zdumiewających faktów, moim zdaniem, wymagają podania odpowiednich przypisów, tak aby osoba zainteresowana mogła to zweryfikować lub doszukać się więcej informacji. W książce niestety znajdziemy przypisy jedynie dla części informacji.

Z pewnością, nie można odmówić wydawnictwu bardzo ładnego wydania pozycji. Papier jest elegancki, dodano ilustracje, a podział książki jest klarowny. Na minus - niestety - umiejscowienie przypisów na końcu publikacji oraz użycie polskich słów "sestercja" zamiast "sesterc"; "sestercji" zamiast "sesterców".

Podsumowując, jeżeli jesteś Czytelnikiem, który lubi bezpośredni i młodzieżowy przekaz i chciałbyś dowiedzieć się mnogiej ilości ciekawych rzeczy o antycznym Rzymie z pewnością pozycja przypadnie Ci do gustu. Autorka, jako osoba zaznajomiona z historią antyczną, przedstawia wiarygodne informacje. Jeżeli jednak nie nie lubisz tego typu pozycji, polecę książki Angela Alberto.

https://imperiumromanum.pl/recenzje/recenzja-jak-przezyc-w-starozytnym-rzymie/

#rzym #antycznyrzym #imperiumromanum #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #listaimperiumromanum #ciekawostkihistoryczne #ancientrome #wojsko #europa #swiat #militaria #venividivici #qualitycontent #archeologia #ksiazki #recenzja pokaż całość

źródło: jak-przezyc-w-starozytnym-rzymie.jpg

Nie sądziłem że po grze o tron najlepsze co spotka do oglądania świat fantastyki to kolejna gra o tron. Świetnie się zapowiada odcinek zleciał nawet nie wiem kiedy.

Polecam Piotr Fronczewski
#got #rodsmoka #recenzja #graotron

źródło: m.natemat.pl

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-anime-my-dress-up-darling-sezon-1/
Wiecie jak to jest mieć pasję, którą nie możecie się z nikim podzielić? Albo nawet gorzej, nie robicie tego, gdyż wstydzicie się reakcji innych? W takim położenie znalazł się dojrzewający licealista Wakana Gojo. Jego życie wywróciło się jednak do góry nogami, gdy spotkał swoje całkowite przeciwieństwo. To Marin Kitagawa, zakochana w cosplayu koleżanka z klasy, która znalazła się w odpowiednim miejscu i czasie sprawiła, że chłopak zaczął się otwierać. Poznajcie ich historię pięknie przedstawioną w anime My Dress-Up Darling. #recenzja #anime #animedyskusja pokaż całość

źródło: My_Dress_Up_Darling_anime_recenz.jpg

Obejrzałem w koncu #terminator dark fate.
ale kurwa żenujące gowno. 4/10
#film #filmy #recenzja

źródło: ei_1660517929765.jpg

Robię fotorecenzję jak działa lek biologiczny o nazwie SKYRIZI dla osób chorych na #luszczyca . (Ci którzy mnie śledzą wiedzą jaką mam przeszłość z chorobą, ale napomknę. Zachorowałem jakieś 7 lat temu jak wróciłem z Holandii)

*Zdjęcia "PRZED" zrobiłem w dzień przyjęcia zastrzyku SKYRIZI 2x brzuch. Dnia 10 CZERWCA

-Następnie po miesiącu otrzymałem kolejny taki sam zastrzyk.(kolejny zastrzyk teraz bedzie po 12tygodniach we wrześniu)

*Zdjęcie "PO" zrobione dnia 14 SIERPNIA.
-kolejny zastrzyk na początku września, a następny za około 12 tygodni.

!!!!
Powiem wam jestem pod mega wrażeniem! Pierwszy raz od tych wszystkich lat już zapomniałem co to jest, "łuska na łusce", swędzenie itp. wszędzie mam gładką skórę, mogę się opalać, na początku używałem, tylko raz na jakiś czas krem "mocznikowy", a teraz to zupełnie nic nie używam. Paznokcie też zaczynają wyglądać jak u normalnego człowieka. Alkohol czasem i z umiarem z ograniczoną ilością nawet zdążyło sie zioło, wszystkie wyniki krwi nadal bardzo dobre, ale lepiej nie próbować zniszczyć morfologii przez głupoty...

#dermatologia #dumelniepije #zdrowie #recenzja #pokazplecy #chwalesie #zalesie #alkoholizm pokaż całość

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: przed i po dumle007.jpg

Jakie macie patenty na walkę z recesją i inflacją? Podzielicie się?

#bekazpisu #bekazlewactwa #inflacja #polska #kryzys #recenzja

źródło: img2.dmty.pl

Wołam wszystkich na recenzje pantofli nocnych za 4 zł z AMW + paczkomat 18zł ,razem 22 zł

https://sklep.amw.com.pl/pl/p/Pantofle-nocne-/283

@LebronAntetokounmpo: @JeszczeZyje: @Yikan3: @AbyssWatcher2137: @behemothCAT: @powaznyczlowiek: @morteusz: @szzzzzz: @pesymistyk: @choochoomotherfucker:

W komentarzu mem mojego autorstwa by przekonać partnerkę niestety misja niepowodzeniem XD

XD będą to moje ulubione klapki jak goście przyjdą. skóra śmierdzi magazynem, nalepki pod piętami są, a podeszwa jak nówka pirelli, wydają też charakterystyczny dźwięk jakbym na szpilkach chodził.

Wyglądam jak taka ciotka co za małe szpilki ubrała i udaje modelke.

( ͡° ͜ʖ ͡°)

#modameska #recenzja #truestory #rozowepaski #niebieskiepaski pokaż całość

źródło: Zrzut ekranu 2022-07-29 o 21.38.38.png

Przyszły te fumo które zamówiłem
Trochę są plamy z overdrawu na twarzy. Koishi i Yuyuko są znośne. No Yuyuko trochę trudno czapkę założyć.
No ale Reimu wygląda jakby zjadła cały granulat dla Reimów. Ona ma coś z głową, bo jakaś taka szeroka i kwadratowa ლ(ಠ_ಠ ლ). Chyba zaraz spór otworzę o nią

Wołanie: @abuk220, @elf_pszeniczny, @Streiter, @muzzykalny, @Gigamesh
#fumo #mangowpis #amazon #recenzja pokaż całość

źródło: IMG_20220719_191449.jpg

KONKURS: Jak przeżyć w starożytnym Rzymie

Do wygrania 3 egzemplarze książki „Jak przeżyć w starożytnym Rzymie”. Publikacja opowiada o fascynującym świecie starożytnych Rzymian. Książka jest nagrodą w konkursie, którego organizatorem jest IMPERIUM ROMANUM. Co trzeba zrobić, aby móc się cieszyć z nagrody?

Aby wziąć udział w konkursie, należy w terminie do 7 sierpnia 2022 r.:

+ napisać ciekawostkę dotyczącą świata antycznych Rzymian lub w jakiś sposób powiązaną z rzymską historią. Trzy najciekawsze teksty zostaną nagrodzone książkami, a ich prace zostaną opublikowane na stronie IMPERIUM ROMANUM.

Teksty, wraz z imieniem, nazwiskiem i adresem zamieszkania uczestnika (przesłane dane zostaną wykorzystane jedynie w wypadku wygranej w konkursie – przekażę je wtedy sponsorowi, by mógł przesłać nagrody, a same imiona i nazwiska zwycięzców opublikuję), należy wysłać zgłoszenie na adres: konkurs@imperiumromanum.pl, umieszczając w tytule maila: „Jak przeżyć w starożytnym Rzymie”. Praca musi spełniać wymogi edytorskie.

Wśród uczestników, którzy nadeślą najciekawsze prace, wybrane zostaną zgodnie z regulaminem

+ 3 egzemplarze książki „Jak przeżyć w starożytnym Rzymie” autorstwa JL Trafforda

Fundatorem nagród jest Wydawnictwo Poznańskie -> https://wydawnictwopoznanskie.pl/

https://imperiumromanum.pl/konkurs/konkurs-jak-przezyc-w-starozytnym-rzymie/

#rzym #antycznyrzym #imperiumromanum #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #listaimperiumromanum #ciekawostkihistoryczne #ancientrome #wojsko #europa #swiat #militaria #venividivici #qualitycontent #archeologia #ksiazki #recenzja pokaż całość

źródło: Jak przeżyć w starożytnym Rzymie.jpg

Recenzja: Rzymskie prowincje nad Renem i Dunajem w okresie flawijskim (69-96 r. po Chr.)

Książka „Rzymskie prowincje nad Renem i Dunajem w okresie flawijskim (69-96 r. po Chr.)” autorstwa profesora Krzysztofa Królczyka to pozycja opisująca działania wojskowe i polityczne cesarzy Wespazjana, Tytusa i Domicjana na terenach przygranicznych, nad Renem i Dunajem. Książka wydana została przez wydawnictwo Atryda.

Na wstępie należy zaznaczyć, że opisywana książka to już kolejna publikacja wydawnictwa Atryda, które specjalizuje się w tematyce starożytnej. Do tej pory do rąk Czytelników trafiły świetnie opracowane i wydane pozycje m.in. „Aecjusz i barbarzyńcy” czy „Kleopatra”, które miałem przyjemność recenzować. Gorąco polecam zapoznać się z ofertą.

Wracając do omawianej książki. Tym razem wydano książkę autorstwa profesora Krzysztofa Królczyka, który specjalizuje się w tematyce rzymskiej, a jego opracowanie w części powstało w trakcie realizowania grantu na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Autor w swojej publikacji nie doszukuje się skomplikowanych procesów oraz nie przedstawia zaskakujących wniosków. Jego celem jest zgromadzenie informacji oraz przedstawienie wniosków, odnośnie wpływu przedstawicieli dynastii flawijskiej na politykę Cesarstwa wobec plemion germańskich oraz organizacji prowincji nad Renem i Dunajem. Autor swoje opracowanie oparł na szerokiej bibliografii, którą zgromadził na końcu publikacji.

Książka podzielona została na dwie główne części: w pierwszej autor skupia się na analizie prowincji nadreńskiej, a w drugiej na naddunajskiej. W obu przypadkach sposób opisu zagadnienia jest taki sam; wpierw poznajemy wydarzenia i działania jakie miały miejsce w okresie tzw. „roku czterech cesarzy”, potem za rządów Wespazjana i Tytusa, by finalnie zakończyć rozważania za panowania Domicjana. Profesor w trakcie opisywania dziejów prowincji poświęca dużo czasu na działania wojenne Rzymian; kryzysy polityczne i wewnętrzne; kształtowanie i organizację struktur administracyjnych w prowincjach; ich przekształcenia; a finalnie także budowę ośrodków wojskowych oraz umiejscowienie jednostek rzymskich. Wszystkie informacje opatrzone są dużą ilością przypisów, które na szczęście znajdują się na dole stron.

Autor oczywiście nie zapomniał o wstępie oraz podsumowaniu opracowania. Zdaniem autora wszyscy cesarze w swoich działaniach kierowali się przede wszystkim interesem Rzymu i ocenić je należy pozytywnie. Wszelkie zniszczenia w prowincjach były usuwane, a obszary nad Renem i Dunajem były jednymi z najmocniej obsadzonych wojskowo w Imperium. Również polityka wobec plemion ościennych, które notorycznie zagrażały rzymskiemu panowaniu, była pragmatyczna i nakierowana na zyski materialne oraz polityczne. Niekiedy nawet, tak jak to miało miejsce za Domicjana, Rzymianie godzili się na płacenie trybutu, jedynie tylko po to aby móc zaadresować inne zagrożenie w państwie. Działania Wespazjana, Tytusa i Domicjana, mimo złej pamięci o tym ostatnim, były na tyle skuteczne, że jakiekolwiek większe zagrożenia pojawiły się dopiero za rządów Marka Aureliusza (wojny markomańskie). Co więcej, polityka ekspansji i zabezpieczenia granicy nad Dunajem była kontynuowana przez Trajana, który przeprowadził kolejne zwycięskie wojny z Dakami, na początku II wieku n.e.

Nie obyło się jednak bez błędów; w trakcie czytania zauważyłem dwa błędy. Na stronie 100 pojawia się literówka co do wojen markomańskich; z kolei we wstępie Oktawian August przedstawiony został jako Gajusz Oktawiusz, kiedy takim pełnym imieniem określano jego ojca.

Podsumowując, książka jak najbardziej spełnia swoje zadanie. Przedstawia w wystarczający sposób rolę cesarzy z dynastii Flawiuszów w kształtowaniu i administrowaniu prowincjami nad Renem oraz Dunajem. Otrzymujemy solidną dawkę informacji o dziejach imperium rzymskiego, w omawianej części Europy, od 68 do roku 96 n.e. Nie brakuje tutaj opisów działań wojennych, polityki oraz wojskowości. Właściwa treść książki liczy sobie łącznie 100 stron, więc jest świetnym sposobem na spędzenie wieczoru.

https://imperiumromanum.pl/recenzje/rzymskie-prowincje-nad-renem-i-dunajem-w-okresie-flawijskim-69-96-r-po-chr/

#rzym #antycznyrzym #imperiumromanum #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #listaimperiumromanum #ciekawostkihistoryczne #ancientrome #wojsko #europa #swiat #militaria #venividivici #qualitycontent #archeologia #ksiazki #recenzja
-----------------------------------------------------------------------------
Jeżeli podobają Ci się treści, jakie gromadzę na portalu oraz, którymi dzielę się na Wykopie, wdzięczny będę za wsparcie i postawienie mi kawy: https://buycoffee.to/imperiumromanum | Inne możliwości wsparcia: https://imperiumromanum.pl/dotacje/ pokaż całość

źródło: Rzymskie prowincje nad Renem i Dunajem w okresie flawijskim (69-96 r. po Chr.).jpg

Recenzja: Nuragiczna Sardynia

Książka „Nuragiczna Sardynia” autorstwa Cezarego Namirskiego skupia się na gruntownym przedstawieniu i przeanalizowaniu śladów prehistorycznych na drugiej pod względem wielkości – po Sycylii – wyspie Morza Śródziemnego. Pozycja wydana została przez wydawnictwo Historia Iagellonica.

„Nuragiczna Sardynia” to druga pozycja autora, która trafiła do tej pory w moje ręce. Wcześniej miałem przyjemność przeczytać i zrecenzować książkę poświęconą dawnym dziejom Balearów („Pradzieje Balearów”). I tym razem się nie zawiodłem.

Już na pierwszy rzut oka, przeglądając książkę, dostrzec można olbrzymią pasję i zainteresowanie autora tematyką prehistoryczną. Do rąk Czytelnika trafia solidne opracowanie, liczące ponad 400 stron, które przedstawia mnogie ślady cywilizacji nuragicznej, która występowała na Sardynii, od początku pierwszego tysiąclecia p.n.e. do epoki żelaza i stopniowego kolonizowania wyspy przez Fenicjan, potem Punijczyków, a finalnie Rzymian. Kultura nuragiczna swoją nazwę bierze od charakterystycznych kamiennych wież prehistorycznych, które budowały lokalne społeczności (tzw. nuragi; nuraghes), a które pomimo tysiąca lat, wciąż możemy oglądać w dobrym stanie. Jak się okazuje, kultura nuragiczna była mocno zakorzeniona wśród ludności Sardynii, która po dziś dzień jest mocno przywiązana do swojej prehistorycznej spuścizny.

Przechodząc do treści – autor podzielił książkę na 10 rozdziałów:

+ W pierwszym rozdziale poznajemy geografię Sardynii, która przykładowo w czasach antycznych była znacznie bardziej zalesiona niżeli jest obecnie. Co więcej, niski wskaźnik zurbanizowania wyspy pozwolił zachować do naszych czasów liczne ślady po obecności kultury nurgicznej na Sardynii.
+ W drugim rozdziale autor przeprowadza nas przez historię wykopalisk i badań archeologicznych prowadzonych na terenie Sardynii w kontekście prehistorii.
+ Trzeci rozdział skupia się na przedstawieniu dziejów Sardynii przed ukształtowaniem się kultury nuragicznej.
+ Czwarty, piąty, szósty, siódmy i ósmy rozdział omawiają kolejne okresy historyczne: wczesną, środkową i późną epokę brązu oraz epokę żelaza, w kontekście społecznym, gospodarczym, architektonicznym czy sztuki.
+ Rozdział dziewiąty skupia się na zagadnieniu upadku kultury nuragicznej i stopniowemu pojawianiu się wpływów Fenicjan, Kartagińczyków i Rzymian.
+ W dziesiątym, ostatnim rozdziale otrzymujemy obfite zestawienie najważniejszych zabytków prehistorycznych w Sardynii wraz z oznaczeniem na mapie i opisem.

Oczywiście książka została opatrzona wartościowym wstępem, bibliografią, indeksem, a przede wszystkim na końcu pozycji znajdziemy piękne kolorowe zdjęcia autora z wyspy.

Jak możemy przeczytać na pierwszych stronach, książka jest drugim wydaniem, który został uzupełniony przez autora. Pozycja wydana została w eleganckiej twardej oprawie, a tekst wydrukowano na bardzo przyjemnym papierze. Treść jest opatrzona wieloma przypisami (znajdującymi się na dole strony) oraz licznymi mapami, rysami oraz kolorowymi zdjęciami autora.

Podsumowując, jestem bardzo mile zaskoczony najnowszym wydaniem książki, jak i samą treścią. Praca włożona zarówno po stronie wydawnictwa, jak i autora domagają się oklasków i z pewnością, ktokolwiek myśli o zwiedzaniu Sardynii w wakacje, powienien zapoznać się z książką, zwłaszcza jeśli szuka intrygujących zabytków, sięgających tysiące lat.

https://imperiumromanum.pl/recenzje/nuragiczna-sardynia/

#rzym #antycznyrzym #imperiumromanum #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #listaimperiumromanum #ciekawostkihistoryczne #ancientrome #wojsko #europa #swiat #militaria #venividivici #qualitycontent #archeologia #ksiazki #recenzja
-----------------------------------------------------------------------------
Jeżeli podobają Ci się treści, jakie gromadzę na portalu oraz, którymi dzielę się na Wykopie, wdzięczny będę za wsparcie i postawienie mi kawy: https://buycoffee.to/imperiumromanum | Inne możliwości wsparcia: https://imperiumromanum.pl/dotacje/ pokaż całość

źródło: nuragiczna-sardynia-1.jpg

Recenzja: Podziękowanie dla cesarza Juliana za konsulat

Książka „Podziękowanie dla cesarza Juliana za konsulat” to kolejne już wydanie tekstu starożytnego w ramach serii FONTES HISTORIAE ANTIQUAE. Tym razem do rąk Czytelników oddane zostaje tłumaczenie na język polski mowy pochwalnej, jaką wygłosił Klaudiusz Mamertinus w 362 roku w senacie w Konstantynopolu, na cześć cesarza Juliana I (w jego obecności), w zamian za mianowanie go konsulem. Książka oczywiście wydana została przez Wydawnictwo Naukowe UAM.

Autorką tłumaczenia z łaciny jest Pani Anna Pająkowska-Bouallegui, która także opatrzyła książkę wprowadzeniem, przypisami i komentarzami. Łącznie pozycja liczy sobie ponad 50 stron.

Jak zaznacza autorka, mowę Klaudiusza podzielić można na cztery części: wstęp, pochwałę cesarza za jego osiągnięcia polityczne i wojskowe, osobiste podziękowania oraz zakończenie. Niezwykle mocno wybrzmiewa przekonanie Klaudiusza o geniuszu, dobroci i wyjątkowości cesarza, który jego zdaniem przewyższa wszystkich swoich poprzedników. Dodatkowo zaznacza on, jak skromnym i oszczędnym jest człowiekiem Julian, który na domiar wszystkiego jest łaskawy i hojny wobec swoich poddanych. Julian ma w swoim otoczeniu licznych mądrych doradców oraz przyjaciół, a osoby które mianuje na urzędy mogą liczyć na jego pełne zaufanie.

Książka jest niezwykle ciekawym materiałem dydaktycznym, zarówno dla pajsonatów historii, jak i osób szkolących swoją znajomość łaciny. Tekst posiada dużą wartość merytoryczną (zwłaszcza wprowadzenie i komentarze autorki), jak i poglądową na to jak wyglądały relacje polityczne w państwie późnorzymskim. Poznajemy niezwykle interesujący obraz Juliana, który jawi się nam jedynie w pozytywnym świetle; co z drugiej strony nie powinno dziwić, zwłaszcza że mowa została wygłoszona w obecności cesarza, a osoba chciała mu podziękować i z pewnością jeszcze przypodobać.

Dodatkowo jak wspomniałem, dla pasjonatów łaciny jest to ciekawa propozycja analizy tekstu w łacinie, gdyż w wydaniu po lewej stronie mamy treść oryginalną, a po prawej tłumaczenie autorki.

Podsumowując, bardzo polecam najnowsze wydanie Wydawnictwa Naukowego UAM, które tak jak poprzednie, zachowuje bardzo wysoką jakość.

https://imperiumromanum.pl/recenzje/podziekowanie-dla-cesarza-juliana-za-konsulat/

#rzym #antycznyrzym #imperiumromanum #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #listaimperiumromanum #ciekawostkihistoryczne #ancientrome #wojsko #europa #swiat #militaria #venividivici #qualitycontent #archeologia #ksiazki #recenzja
-----------------------------------------------------------------------------
Jeżeli podobają Ci się treści, jakie gromadzę na portalu oraz, którymi dzielę się na Wykopie, wdzięczny będę za wsparcie i postawienie mi kawy: https://buycoffee.to/imperiumromanum | Inne możliwości wsparcia: https://imperiumromanum.pl/dotacje/ pokaż całość

źródło: fontes-historiae-antiquae-nr-51.jpg

Jutro wielki dzień. Rada Polityki Pieniężnej z naszym najlepszym jaszczombem na czele, będzie decydować w sprawie stóp procentowych. Ekonomiści Goldman Sachs przewidują wzrost o 75 punktów bazowych, czyli wzrost do 6,75% stopy referencyjnej. WIBOR 6M to w tej chwili 7,39% i teraz mała zabawa, jaki wzrost przewidują wykopowicze.

Moje przeczucia są dość zatrważające i ustawiam poprzeczkę na 125 punktów! Myślę że nasz jaszczomb dowali z grubej rury, widząc co się dzieje wokół niego, zwłaszcza na rynku walutowym. Jak obstawiacie? Zwycięzca zgarnia piwo, by wypić za kredytobiorców (którym też jestem), które funduję z własnej kieszeni (płatność blikiem).

Wygrywa pierwsze trafienie, lub najbardziej zbliżone wytypowanie. Ciekawe jak duża grupa trafi w zmysł jaszczeomba.
#glapinski #kredythipoteczny #kredyt #inflacja #heheszki #rozdajo #finanse #recenzja #stopyprocentowe #gielda pokaż całość

Uważam, że teraz wszyscy w czasie kryzysu zaladuja się w złoto, bo będą chcieli uchronić swoje pieniądze w tych historycznych chwilach

Uważam, że Panowie u góry na to nie pozwolą..

Mamy kryzys, ale Kowalski za czasu kupił złoto i mimo wszystko ma się bardo dobrze i jakoś przetrwa te niedobre czasy

Uważam, że nie ma takiej opcji
(w takim układzie rząd traci możliwość władzy, nie musisz iść do nich po pomoc i nie wprowadza tego co już zaplanowali)

Ludzie który, kupili złoto w złych czasach będą musieli je wumieniać na produkty, rzeczy niezbędne do życia i w takim czasie, złoto w moim rozumieniu będzie kosztowało grosze
Ale z dniem jak tylko większość złota, znacznie znikać spod poduszki Kowalskiego i zostanie tyle co nic, to nagle złoto wbije ath, tylko co z tego jak już społeczeństwo większość wymienia je na koszty zycia i nie mogą na tym już zarobić

Jest to wycinek z mojego postu sprzed prawie 2 tygodni jaki widzę kierunek dolara i dlaczego wspomniałem w nim również o złocie

https://www.wykop.pl/wpis/66246083/przewiduje-dolara-za-ponad-7pln-jestesmy-w-trakcie/"

#gielda #zloto #finanse #waluty #ekonomia #gospodarka #inflacja #recenzja #inwestycje pokaż całość

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-serialu-samuraj-jack/
Wciągający, zaskakujący, dopracowany w każdym calu serial to animowany klasyk warty obejrzenia przez każdego widza.
#recenzja #animacja

źródło: Samurai-Jack-recenzja.jpg

#jedzenie #recenzja #kuchnia #jedzzwykopem #huel

Na samym początku chciałbym podziękować za miłe komentarze pod moim poprzednim wpisem odnośnie huel (https://www.wykop.pl/wpis/66023353/jedzenie-recenzja-kuchnia-jedzzwykopem-huel-brakow/), użytkownikowi @ddiazepam oraz drugiej anonimowej osobie za skorzystanie z mojego huelowego reflinka - zniżka na pewno się nie zmarnuje ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Zapowiadałem wcześniej, że przetestuję Huel Hot&Savoury i tak się akurat składa, że od tamtego wpisu zdążyłem to zamówić i spożyć (smaki na zdjęciu). Przy okazji kupiłem sobie nowe smaki proszku, ale jeszcze nie wszystkich spróbowałem, więc jak będą chętni to podzielę się wrażeniami w oddzielnym wpisie. Jedziemy z koksem. Aha, tl;dr w ostatnim akapicie.

1. Czym jest Huel Hot&Savoury?

Generalnie idea jest podobna jak przy proszku czyli jeden posiłek = 400 kcal, 5 posiłków = 2000 kcal i mamy zapewnione w tym wszystkie wartości odżywcze. W praktyce jechanie cały czas na h&s jest skrajnie nieopłacalne, a i moim zdaniem ciężko by było przełknąć 5 huelowych ciepłych dań na przestrzeni całego dnia. W każdym razie deal jest taki: jedno opakowanie ciepłego dania to 7 posiłków, minimalne zamówienie to 3 opakowania, co daje nam 21 dań przy cenie 11,43 za jedno (zakładając, że kupujecie w subskrypcji). Jako swojego rodzaju "obiad" po pracy wydaje mi się w porządku, aczkolwiek mogę już teraz powiedzieć, że nie jem h&s codziennie, bo zwyczajnie mi się nie chce i wolę czasem wrzucić coś innego w bilans kaloryczny, niekoniecznie ciepłego :D.

Huel oferuje całkiem szeroką gamę dań błyskawicznych, które można podzielić z grubsza na cztery kategorie: makaronowe łagodne, makaronowe ostre, ziarniste łagodne i ziarniste ostre. Zamówiłem sobie po jednym z tych rodzajów i tak:

- makaronowe łagodne - penne bolognese
- makaronowe ostre - cajun pasta (też makaron penne) - określone na stronie jako "makaron z pikantnym sosem paprykowym"
- ziarniste łagodne - pomidor z ziołami
- ziarniste ostre - madras

Przygotowanie dania jest proste i nie ma w nim większej filozofii: sypiemy dwie miarki proszku do talerza bądź pojemnika, który producent daje gratis i zalewamy około 200 ml wrzątku. Tak samo jak przy proszku, można dodać tej wody więcej lub mniej i manipulować w ten sposób konsystencją. Jest też opcja, żeby zalać proszek zimną wodą i podgrzewać w mikrofalówce, ale tej opcji nie testowałem.

2. Jak to smakuje i czy jest spoko?

Moim zdaniem jest w porządku, ale szału niestety nie ma. Z braku laku można porównać te dania do gorących kubków np. produkowanych przez Knorr, które od czasu do czasu lubię zjeść (np. https://www.estop24.pl/thumbs/w1000h1200q88/img/products/big/8712423024588_kdmb.JPG ). W sumie z tych knorrów i innych jadłem głównie makaron bolognese i raz zdarzyło mi się chilli con carne. I tak w skrócie - ziarniste dania huela są lepsze niż chilli con carne, penne bolognese trochę gorsze niż "spaghetti" knorra. Natomiast z czterech dań, które zamówiłem, to jednak zdecydowanie najbardziej smakowało mi właśnie penne bolognese.

Przechodząc do szczegółów: dania makaronowe od huela są zdecydowanie lepsze, właśnie dzięki temu makaronowi, który daje odczuć, że jemy coś więcej niż papkę (zdjęcia penne bolognese i madras wrzucę w komentach). We wszystkich czterech daniach, które zamówiłem da się wyczuć w sosie wspólny mianownik i ciężko mi powiedzieć co to jest. Działa to na zasadzie pewnego posmaku, który może nie jest jakiś intensywny, ale stanowi jakby bazę wszystkich dań i w zależności od wariantu smakowego jest on przykrywany przez przyprawy i dodatki (głównie suszone warzywa np. pomidory, papryka, kukurydza). Osobiście jestem wielkim fanem dużej ilości przypraw, ostrego jedzenia oraz kuchni indyjskiej i w mojej ocenie pod względem przyprawowym wszystkie dania są bardzo oszczędne. Natomiast dania oznaczone jako ostrzejsze czyli cajun pasta (2/3 w skali huela) oraz madras (3/3 w skali huela) są wyczuwalnie ostre, niemniej jednak nawet je doprawiam solidnie chilli z młynka i innymi przyprawami (mieszanka włoska, czosnek suszony, pieprz kolorowy i sól).

To małe naprzyprawowanie myślę, że można śmiało producentowi wybaczyć, bo łatwiej jest dodać ulubione przyprawy niż je odjąć z gotowej mieszanki, a nie każdy lubi takie intensywne smaki ( ͡° ͜ʖ ͡°). Jako beznadziejny fanatyk soli, huelowe dania są dla mnie dosyć mdłe, ale podejrzewam, że dla normalnych osób powinny być w porządku, a w razie potrzeby zawsze można dodać tego lub owego. Na pewno jeszcze będę eksperymentował w tym zakresie, a hot&savoury jest dosyć wdzięcznym obiektem do takich eksperymentów i można w ten sposób dosyć wydatnie poprawić smak jeżeli ktoś ma wprawę w doprawianiu dań.

Co do pozostałych aspektów smakowych, to trzeba zwrócić uwagę, że dania makaronowe zachowują się specyficznie. Być może tutaj coś źle robię, ale niektóre kluski są takie normalnie "miękkie" (bardziej miękkie niż aldente, ale nie "rozgotowane") natomiast niektóre nie przyjmują dostatecznie dużo wody i potrafią lekko chrupać. Dla mnie akurat jest to zaleta, bo dzięki temu więcej się dzieje w tym daniu, ale zdaję sobie sprawę, że dla niektórych może być to poważna wada, więc należy to odnotować.

Dania ziarniste z kolei mają dosyć papkowatą konsystencję i nie da się tego uniknąć. Jak się wleje za dużo wody to jest to wręcz postać półpłynna, jak się da mało, to wychodzi gęsta i nieatrakcyjna wizualnie papka. Na szczęście smakowo jest trochę lepiej, natomiast w mojej ocenie czegoś im brakuje. Są elementy miękkie, trafia się takie czy inne warzywo, więc nie jest to na pewno jednolita masa, natomiast niezależnie od tego ile dam przypraw, to brakuje mi jakiejś głębi w tych daniach. Może to brzmieć śmiesznie, bo w końcu mowa o daniu błyskawicznym, zalewanym wodą, które ze swojej natury nie jest czymś wykwintnym, ale nawet w "niezdrowych" daniach gotowych jest ten element "głębi", który mam na myśli :D. Wczoraj dla przykładu jedząc madras dałem w odróżnieniu od pierwszej degustacji jedynie sporo soli oraz pieprzu kolorowego i w smaku było o wiele lepsze niż wersja bez dodawania przypraw, ale nadal był w tym wszystkim posmak nudy. Na pewno nie mógłbym powiedzieć z czystym sumieniem, że było niesmacznie, bo bym skłamał, ale nawet mimo głodu nie pochłaniałem łapczywie tego dania, a wręcz nawet je trochę męczyłem.

Podsumowując kwestie smakowe, to jest w porządku na posiłek od czasu do czasu, może nawet codziennie, ale nie sądzę, że byłbym w stanie zjadać ze smakiem więcej niż 1 huelowe ciepłe danie dziennie. Na plus można stwierdzić, że jest to bezsprzecznie zdrowsza alternatywa od zupek chińskich i zalewanych gorących kubków. Smakowo nie jest w żadnym stopniu obrzydliwe czy niedobre, jedynie może być monotonne, nudne i mało ekscytujące. Można ratować się przyprawami, ale nimi raczej nie da się "zabić" tej bazowej nudy hot&savoury, jedynie trochę zamaskować. Nie wykluczam, że dodanie mięsa albo nawet warzyw czy innych "stałych" dodatków mocno poprawiłoby smak i odbiór dań, ale mnie nie interesuje podbijanie wartości kalorycznej. Ach, warto tutaj wspomnieć, że wszystkie te dania są wegańskie. Myślę, że mogą być fajnym zestawem ratunkowym w podróży lub trudniejszych warunkach, gdzie nie jest łatwo o ciepły posiłek jako zdrowszy zamiennik zupek chińskich. Jako element codziennej diety też jest okej, ale tutaj tak jak przy huel powder trzeba mieć odrobinę silnej woli, żeby się żywić tym na bieżąco ( ͡° ͜ʖ ͡°). Ogólnie rzecz biorąc nie jestem rozczarowany i mogę dać zbiorczą ocenę jako solidne 5,5-6/10. Ranking smaków: penne bolognese najlepsze, potem mniej więcej na równi cajun pasta i madras, a najsłabsze (czyli najnudniejsze, bo smak jest w porządku) pomidor z ziołami.

3. Wolne wnioski - opinia po około 3 tygodniach stosowania + kilka słów o diecie

Dieta huelowa trwa w najlepsze, od 1 czerwca straciłem około 6 kg (pozwalając sobie w tym czasie na kebab czy pizzę i to więcej niż raz, co jednak wiązało się z tym że był to praktycznie jedyny posiłek w tym dniu - tak żeby nie przesadzić z kaloriami). Od ostatniego wpisu udało mi się całkowicie skończyć jeden ze smaków i tutaj miła niespodzianka - producent deklaruje 17 posiłków w jednym opakowaniu, natomiast ja sobie oznaczałem każdy zrobiony szejk i wyszło mi, że było ich 18. Odmierzałem za każdym razem dwie idealnie płaskie (bez górki) miarki proszku, ale nie wykluczam, że mogło mi się czasem mniej sypnąć i może stąd ta różnica :D. W każdym razie raczej nie oszukują, więc miło.

Przy drugim i póki co ostatnim zamówieniu nabyłem trzy nowe smaki huel powder: wanilia, czekolada z miętą i kawa. Na razie przetestowałem waniliowy i rozumiem dlaczego ludzie go tak chwalą. Jednocześnie bardzo dobrze przykrywa bazowy smak huela nie mając przy tym mocno wyczuwalnego swojego waniliowego smaku. Czyli jest nijaki, ale nie bezsmakowy i jednak trochę "jakiś". Ciężko mi to inaczej ubrać w słowa - po prostu "moc" tej wanilii jest w stanie przykryć ziemistość i owsianość, nie dając jednocześnie zbyt intensywnego "swojego" smaku. Generalnie nie jestem fanem wanilii pod żadną postacią, jako że dla mnie jest po prostu nudnym i nieciekawym smakiem, ale dobrze współgra z huelem.

Z innych ciekawostek to zacząłem pić więcej coli zero. No ciężko się powstrzymać. Mimo to huel nadal jest dosyć sycący, ale waha się to w zależności od dnia i nie wiem od czego to zależy. Raz mogę przyjąć jakieś 1300 kalorii i nie odczuwać specjalnie głodu, innym razem 1600 to za mało. Mimo to da się wytrzymać ( ͡° ͜ʖ ͡°). Kluczowa jest chyba zmiana postrzegania jedzenia na czynność totalnie fizjologiczną. Jednak we wszystkich kręgach kulturowych spożywanie pokarmu wiąże się z mniejszym lub większym rytuałem i z mniejszymi lub większymi doznaniami smakowymi i ciężko psychologicznie zacząć postrzegać żarcie poprzez pryzmat jedynie napchania brzucha.

Mam nadzieję, że o niczym nie zapomniałem, jeżeli macie jakieś pytania, to możecie śmiało pisać. Reflinka nie wklejam, bo jak już napisałem mam póki co dwie zniżki, ważne przez 3 miesiące od dzisiaj, ale jeżeli komuś by zależało na tym, żebym miał więcej, to chętnie przygarnę dodatkowe rabaty ( ͡° ͜ʖ ͡°). Aczkolwiek zachęcam do popytania się innych użytkowników o ich reflinki lub nawet kogoś z waszego kręgu znajomych jeżeli korzystają z huel. We mnie cebula jest na tyle silna, że każdy rabat wykorzystam, nawet za cenę całego pokoju zajebanego huelem #pdk. A i taka ciekawostka z regulaminu jeżeli korzystacie z systemu poleceń: "Rewards will be cumulative and so if multiple qualifying referrals are made to Huel, multiple rewards will be delivered to the referrer, subject to a limit A Referrer may not earn more than 5 within any 24 hour period or 25 within last 12 months or 1500 GBP of reward value within last 12 months" oraz "Referral rewards cannot be combined with other discount codes in a single order" czyli innymi słowy 1 kod = 1 zamówienie, maksymalnie 5 kodów w ciągu doby lub 25 na rok.

Podsumowując: polecam Huel Hot&Savoury jako LEKKIE urozmaicenie diety/zdrowszy zamiennik dań zalewanych wrzątkiem lub jako po prostu jedzenie na zapas/trudne warunki. Nie polecam zdecydowanie jeżeli oczekujecie od tych dań ciekawych doznań smakowych lub spełnienia funkcji olbrzymiego gamechangera przy monotonnej diecie. H&S też potrafi być nudny i monotonny i nie jest idealnym lekiem na to, aczkolwiek zawsze to jakieś urozmaicenie, no i oszczędza czas, ale podejrzewam, że za cenę jednego dania (11,43 zł) można wyczarować coś ciekawszego co będzie lepiej smakowało ( ͡° ͜ʖ ͡°). Ja na pewno jeszcze będę zamawiać, bo moje podstawowe wymagania spełnia :D. pokaż całość

źródło: 288624900_568067705039230_1530939868040591191_n.jpg

Tak jak wczoraj pisałem - z czystej ciekawości jakiś czas temu kupiłem wszystkie Fresh Bomby i żelki z #greenout. Chcieliście rzetelnej recenzji więc dostarczam poniżej. Uwaga - będzie długo.

TL:DR

pokaż spoiler Tak, działa. Można kupować.


Na wstępie zaznaczę - jestem osobą, która jara bardzo regularnie więc tolerancję na THC (jeśli taka występuje bo osobiście nie zauważyłem, ale logika nakazuje myśleć, że faktycznie takie coś jest) mam dość wysoką. Z ciekawości miesiąc czy tam dwa miesiące temu zamówiłem od @dutchtherapy #greenout Fresh Bomb i żelki. Chciałem sprawdzić czy faktycznie to działa, a że był kod promocyjny, to uznałem czemu nie. Nie zarabiam głodowej pensji więc sobie mogłem pozwolić na wydatek 300 zł.

Swoje wrażenia opisywałem na bieżąco bo od razu pomyślałem, że jest więcej takich jak ja (sceptycznych co do takich wynalazków) więc raz na zawsze mam nadzieję rozwieję wątpliwości wszystkich mireczków i mirabelek czy te specyfiki faktycznie działają i mają sens.

Na początku chciałem opisać każdy produkt z osobna, ale nie ma to sensu. Mają baaardzo wiele wspólnego, prawie niczym się nie różnią więc byłoby to tylko duplikowanie wcześniej napisanego tekstu. Zacznijmy od Fresh Bomb. Ja kupowałem wersje Strong bo jak wspomniałem na początku - jaram znaczące ilości trawy więc nie będę sobie zawracał głowy wersją dla dzieci. Poniżej podsumowanie, które jest zgodne dla każdego smaku napoju:

Konsystencja - gęste, lepkie, jak takie napowietrzone i mocno spienione mleko
Zapach - jak lek z dodatkiem MJ (średnio pachniało krótko mówiąc)
Smak - jak gówno. Nie czuć żadnej gumy balonowej, żadnych owoców itp, nie czuć w sumie niczego, poza konopią (kto brał jakieś olejki CBD ten wie jaki to smak). Porównałbym to do gęstej, mocno napowietrzonej mazi. Jednak mimo wszystko da się to przełknąć, nie wykrzywia mordy, więc jest OK (aczkolwiek smak to coś, nad czym można popracować @dutchtherapy).

Pierwsza dawka jaką postanowiłem wziąć - 20ml
Pierwsze efekty widoczne były po ok. 90 min

Faza wchodzi bardzo delikatnie. Po prostu w pewnej chwili zdajecie sobie sprawę, że jesteście w jej trakcie. Typowo jak po eatibles jeśli ktoś jadł. Odczucia mogą się różnić bo faza zawsze zależy od tego jak nasz organizm reaguje na THC. Ja zawsze jestem po prostu mocno zrelaksowany, ale niekiedy miewam fazy zamulające. W tym przypadku był pełen chillout, zero zmulenia. Siedziałem sobie, oglądałem TV i było przyjemnie. Byłem zdziwiony, że 20 ml takiego płynu o smaku bliżej nieokreślonym faktycznie miało efekt. Faza trwała dość intensywnie przez ok. 2 godziny, potem stopniowo się wyciszała. Łącznie trwała około 4-5 godzin.

Kolejnego dnia nauczony doświadczeniem poprzedniego chciałem, żeby potrwało to trochę dłużej. Wziąłem 60 ml Fresh Bomb. Podobnie jak poprzednio - faza weszła po około 90 minutach, ale utrzymywała się znacznie dłużej - około 5-6 godzin intensywnej fazy, potem stopniowo się wyciszała. Łącznie około 7-8 godzin. Naprawdę przyjemne doznanie. Jednak 60 ml do codziennego funkcjonowania to zdecydowanie za dużo. Poziom haju porównywalny jakby się zjadło jedno całe ciastko z trawą, może nawet ciut mocniejszy (zależy też jak kto te ciastka robi ( ͡° ͜ʖ ͡°) )

Pozostałe 20 ml wziąłem kolejnego dnia i potwierdziło to moje pierwsze spostrzeżenia - faza była identyczna jak na początku więc nie był to błąd badawczy.

Wszystkie smaki #greenout Fresh Bomb smakują tak samo beznadziejnie, jako najlepszy chyba wytypuję taki intensywnie zielony (chyba exocit fruits? Nie pamiętam bo wywaliłem do kosza jakiś czas temu). Na plus, że wszystkie wchodzą tak samo dobrze. Krótko mówiąc - Fresh Bomb polecam dla ludzi, którzy okazjonalnie sobie jarają trawę. Faza jest przyjemna, nie zamulająca i co najważniejsze - ona naprawdę jest. Nie jest to żaden chwyt marketingowy. Codziennie brać po 20 ml i będzie gitara, nie za mocno, nie za słabo.

Co do żelek - z tym to w ogóle myślałem, że pic na wodę fotomontaż i te sprawy, jak mogą żelki działać. No więc poczytajcie dalej jak kogoś to interesuje.

Smak żelek - lepszy niż tych napojów, ale to nie są żelki Haribo. Niemniej smak konopii jest wyczuwalny, szczególnie na sam koniec. Im dłużej trzymamy (lub gryziemy) żelki w buzi, tym szybciej cukier i smak staje się mniej wyraźny, a konopie zaczyna grać pierwsze skrzypce więc nie zastanawiajcie się długo nad ich połknięciem bo po dłuższym czasie są paskudne (według mnie). Na pierwszy ogień wziąłem 9 żelek, bo nie wiedziałem jak na to zareaguję.
Faza po żelkach wystąpiła po około 45 minutach. Trwała dłużej pomimo tego, że było tylko około 3-4 godziny intensywnej fazy (po fresh bomb była dłuższa), ale dłużej trzymała w całości (wyciszanie fazy dłużej zajęło).

Jako ostatni eksperyment uznałem, że zrobię podobnie jak z Fresh Bombą - zwiększę dawkę i zobaczę jaka będzie różnica efektów. Zjadłem więc resztę opakowania - 21 sztuk. Faza weszła po około godzinie i była znacznie bardziej intensywna. Przez blisko 5-6 godzin czułem się naprawdę mocno nabombiony, potem stopniowo to spadało, ale trwało cholernie długo. Ostatecznie cały dzień (żelki zjadłem o 10) byłem nabombiony wystarczająco, żeby po nic więcej nie sięgać i nie chcieć więcej.

Chcę zrobić w przyszłości jeszcze jeden test - brać po 1 żelce co 10 minut i sprawdzić efekty. Wrzucam zdjęcie tego Fresh Bomba co mi najbardziej smakował. Również ranking smaku:
1. Citrus Mix,
2. Cola,
3. Forest Fruits,
4. Bubble Gum (odruch wymiotny miałem xD, sory @dutchtherapy )

#greenout #narkotykizawszespoko #dutchtherapy #recenzja pokaż całość

źródło: dutchtherapy.pl

Wiecie co mnie utwierdzilo kilka miesięcy temu, że będzie zwala? (pisałem o tym ponad 3 miesiące temu, zeby nie dotykać)

https://www.wykop.pl/wpis/65397005/czy-wy-rowniez-mirki-uwazacie-ze-telewizja-to-zakl/"

Reklamy w telewizji i nakręcanie w mainstream na giełdę, przez taka panią, co lubi mordą ciosy blokować, oraz przez gościa na krypto

Generalnie Interesuje się co się działo w historii i od razu skojarzyło mi się to z latami 30..
Mianowicie,w tym czasie kazdy zarabiał na giełdzie, mogłeś się zawet zapozyczyc u brokera, za 100 dolców, brałeś akcji za 1000 i było fajnie... Do czasu...

W czasie czytania albo oglądania historii lat 30 utkwilo mi jedno bardzo ważne zdanie w pamięci -
Jeśli nawet pucybuty znalazły się na giełdzie, to najwyższy czas się zawijać

Wiem jedno, ze celebryci maja masę fanatyków, co ich lubią,obserwują,słuchają, mają po prostu podsłuch
Polityków nikt nie lubi i nie za bardzo wierzy, także Oni wykorzystują znanych ludzi do mówienia społeczeństwu co jest akceptowalne a co nie, oraz do promowania różnego rodzaj ściem
Zobaczcie co zrobił z wyznawcami Musk, wierzą we wszystko co im powie, choć wie, że będzie tracić na wartości, pier... li głupoty, żeby nie wystraszyc inwestorów, czytaj kawcow kapitalu
(też o tym piszę od miesięcy, że to kłamca sciemniacz, manipulant)

Jakoś w hossie nie było w tv ani jednej reklamy
Natomiast podczas największego pogromu od dekad(to dopiero początek) naganiaja na giełdę, bo tak bardzo są zatroskani o czyjeś pieniądze

Celebryci-polityka
Pucybuty-Kowalscy

Historia zatoczyla kolo

#gielda #inflacja #recenzja #banki #finanse #ekonomia #polityka #pieniadze #inwestycje pokaż całość

źródło: InShot_20220619_155059162.jpg

Od kilku miesięcy mówię nie dotykać krypto, bo to piramida Finansowa i sam ręce porywa, podaję argumenty, ale fanatycy dodupuja bo dolek
Nie mówiłem jakiś czas temu że będzie po 20 tys?
(pierwszy post na dole)

Oczywiście jak zawsze_ I put my money where my mouth is

Także ja shortowalem to gówno (foto poniżej)
Bo dziwne, żebym tego nie robił skoro od takiego czasu mieszam to z błotem i próbuje wyjaśnić
Czy nie mówiłem, że nie będziecie po nocach spać? Że pedzicie za tłumem jak tepaki, że pewien okres się skończył itp.

Zobaczcie ile postów napisałem na ten temat, za każdym razie próbowałem wyjaśnić czemu akurat krypto-waluty wybily w kosmos akurat w tym momencie, w tym akurat czasie, nie wcześniej nie później, oraz dlaczego teraz nie ma racji bytu

https://www.wykop.pl/wpis/64950105/lunatyczka-cathie-wood-still-sees-bitcoin-heading-/"

"https://www.wykop.pl/wpis/65386483/tydzien-temu-pisalem-nie-dotykac-jak-tam-wasz-komp/"

"https://www.wykop.pl/wpis/65226091/nie-dotykajcie-btc-ani-innych-krypto-poczytajcie-c/

"https://www.wykop.pl/wpis/65226091/nie-dotykajcie-btc-ani-innych-krypto-poczytajcie-c/"

"https://www.wykop.pl/wpis/65386483/tydzien-temu-pisalem-nie-dotykac-jak-tam-wasz-komp/"

"https://www.wykop.pl/wpis/65226091/nie-dotykajcie-btc-ani-innych-krypto-poczytajcie-c/"

"https://www.wykop.pl/wpis/65226091/nie-dotykajcie-btc-ani-innych-krypto-poczytajcie-c/"

"https://www.wykop.pl/wpis/65204189/tak-tylko-wspomne-ze-btc-i-inne-altcoiny-to-jedna-/"

"https://www.wykop.pl/wpis/64968927/a-nie-mowilem-ze-btc-padnie-na-pysk-teraz-oczekuje/"

#gielda #pieniadze #kryptowaluty #btc #gospodarka #ekonomia #finanse #banki #recenzja #inflacja pokaż całość

źródło: IMG_20220617_230729.jpg

#jedzenie #recenzja #kuchnia #jedzzwykopem #huel

Brakowało mi na wykopie szerszej opinii na temat huela, bo w dyskusjach głównie dominują głosy, że to sraka i gówno w papierku, więc jeżeli ktoś jest ciekaw subiektywnych wrażeń i odczuć z huela bez nadmiernego wychwalania, podniecenia i sekciarstwa, to zapraszam do lektury. Tl;dr w punkcie 4 ( ͡° ͜ʖ ͡°)

O samej marce usłyszałem dobrych kilka lat temu i koncept szybkiego jedzenia dostarczającego wszystkich składników odżywczych wydał mi się ciekawy, ale dopiero ostatnio postanowiłem go przetestować - nie ukrywając - w celach odchudzających. Przechodząc do konkretów: nabyłem trzy smaki: czekoladowy, słony karmel oraz owoce leśne. Do pierwszego zamówienia dorzucają miarki do odmierzania proszku, koszulkę i szejker. Wszystko powyższe kosztowało mnie dokładnie 322 zł (darmowa wysyłka + rabat 50 zł po wpisaniu polecającej osoby), co daje cenę 6,31 za jeden posiłek 400 kcal. Zamawiałem zwykły Huel Powder 3.0

1. Smak

Proszek można rozrabiać z wodą lub mlekiem. Drugiej opcji nie testowałem, podobno jest lepsza, ale parafrazując klasyka, to ja wolę mieć większą kontrolę nad swoimi kaloriami somsiedzie (plus z wodą wychodzi taniej ;)). Jako że nie zamawiałem huela bez dodatków smakowych, to nie wiem dokładnie jaki jest true naturalny smak tego proszku, natomiast wszystkie trzy smaki łączy jeden wspólny mianownik i można go określić jako owsiano-ziemisty. Przed zakupem czytałem wiele głosów, że jest to smak trudny do zaakceptowania i choć pozytywnie podchodziłem do eksperymentu, to miałem pewne obawy, że może mi nie podejść i cała inwestycja jak psu w dupę. Na szczęście obawy się okazały być bezpodstawne. Fakt - jest to smak ziemisto-ciasteczkowo-owsiankowy, jest specyficzny, ale nie ma w nim absolutnie żadnych nut, które odstręczają. Ale tutaj muszę też przyznać - jeżeli zastanawiacie się nad zakupem i nie próbowaliście, to prawdopodobnie moja opinia jest niewiele warta w tym względzie, bo mam specyficzne kubki smakowe i wiele dań, produktów, warzyw powszechnie akceptowanych nie przełknę bez popijania ich dużą ilością wody. W każdym razie proszek po rozrobieniu z wodą nie śmierdzi i smakuje w porządku - dla mnie na pewno lepiej niż większość warzyw i szeroko pojętej kuchni polskiej.

Konsystencja huela zależy od preferencji - można dodać mniej lub więcej wody i przygotować szejka tak jak pasuje. Tekstura nie jest idealnie gładka, nawet po trzęsieniu szejkerem jak nadpobudliwa małpa z syndromem niespokojnych rąk. Po porządnym potrzęsieniu nie ma żadnych wielkich grudek, ale po prostu czuć w szejkowej konsystencji lekką chropowatość i przed zakupem trzeba się pewnie zastanowić czy jest to dla was zjadliwe.

Jeśli chodzi o trzy wyżej wymienione smaki to w kolejności od najlepszego do najgorszego: słony karmel, czekolada, owoce leśne. I tak: słony karmel nie jest w ogóle słony, co nie odbiera mu uroku, tylko po prostu nie zgadza się z opisem. Nadal jest bardzo dobry i najlepszy z trzech powyższych. Czuć karmelową słodycz nad bazowym smakiem huela, a całość tworzy smaczną kompozycję. Eksperymentowałem z dodawaniem soli i było trochę lepsze, natomiast jakoś mocno smaku dodana sól nie zmienia. Smak czekoladowy przywołuje skojarzenia z dzieciństwa w postaci kakao "Puchatek". Nie jest to smak intensywnej czekolady ani mlecznej ani tym bardziej gorzkiej. Jak we wszystkich trzech smakach owsianość jest "pod spodem" wyczuwalna. Raczej ciężko mi tę czekoladę porównać do czegoś znanego oprócz tego kakao. Najgorszym z trzech smaków jest smak owoców leśnych, co nie oznacza, że jest niedobry czy odrzucający - po prostu najmniej chętnie go piję, najbardziej nuży. W smaku powiedziałbym, że jest to coś w stylu jogurtu pitnego typu Joguś - tak jakby wziąć smak truskawkowy i zabrać z niego aromat truskawkowy i smak owoce leśne i zabrać z niego kwaskowatość plus "świeżość". Innymi słowy - jest okej, ale imo z bazą huela najgorzej współgra spośród trzech powyższych. Jest to jedyny z trzech powyższych smaków, którego raczej nie będę zamawiał w najbliższym czasie, bo wolę przetestować inne, ale nie wykluczam, że wrócę.

Wolne wnioski co do smaku: tak jak wyżej pisałem - do czekoladowego i słonego karmelu dodawałem soli i było inaczej, ale nie osiągnąłem oczekiwanego efektu. Bardziej obiecujące efekty były po dodaniu kawy rozpuszczalnej, ale tutaj trzeba dobrze wyczuć ilość wsypywanej kawy, ale myślę że jako śniadanie z takim dodatkiem sprawdza się fajnie. Na stronie huela piszą o przechowywaniu w lodówce i potwierdzam - po nocy spędzonej w lodówce konsystencja jest bardziej jednolita i gładka.

2. Efekt odchudzający

W ciągu tygodnia zgubiłem dwa kilogramy. Trzeba brać poprawkę na to, że mam z czego zrzucać, ale fakt jest faktem. Nie ma tutaj oczywiście żadnej magii huela tylko solidne liczenie kalorii i rezygnacja ze słodkich napojów, soków, napojów ze słodzikami (oprócz energetyków zero). W moim przypadku cały efekt zrobiło właśnie odstawienie powyższych plus rezygnacja z podjadania i niezdrowych przekąsek. Natomiast faktem jest to, że huel mi dosyć poważnie ułatwił cały proces. Po obliczeniu zapotrzebowania kalorycznego wyznaczyłem sobie nieprzekraczalny limit na deficycie, którego się trzymam. Jeden szejk to 400 kcal i obecnie moje dni wyglądają tak, że z samego rana piję szejk przygotowany dzień wcześniej po czym robię sobie następną porcję do pracy, którą popijam od około 11, tak powiedzmy do 13. Po powrocie z pracy zalewam gotowe danie typu gorący kubek (duże ciśnienie na ciepły posiłek) i wieczorem ostatni szejk w dniu. Nie jest to pewnie w 100% fit i mega zdrowe, natomiast taki wariant najbardziej mi odpowiada i minimalizuje łaknienie na żarcie. Planuję kupić hot & savoury i sprawdzić czy huel w gotowych daniach na ciepło jest coś warty. Jeżeli smakowo byłoby okej to myślę, że nawet osoba z nieposkromionym apetytem jak ja, mogłaby pociągnąć w ten sposób na dłuższą metę.

W huelu fajne jest to, że jest w miarę sycący w połączeniu z odpowiednim nawodnieniem. Jeżeli nie mam wielkiego rejwachu w robocie (praca biurowa) to pierwszy głód pojawia się u mnie mniej więcej 4 godziny po śniadaniu co można uznać za dobry wynik. Po południu łaknienie pojawia się szybciej (najwięcej i najbardziej niezdrowo jadłem późnym popołudniem i wieczorem, czasem w nocy), mniej więcej po 3 godzinach, ale to też może się różnić u danej osoby. Jak ktoś jest nienażarty tak jak ja, to pewnie będzie miał się ciężej przyzwyczaić, natomiast da się. Z tą sytością to też ciężko powiedzieć, bo różni się od dnia - czasem głód łapie szybciej, czasem wolniej - nie ma reguły. Podejrzewam, że z czasem jak się przyzwyczaja do jedzenia w proszku, to pod tym względem jest bardziej przewidywalnie. Aha, w weekendy pozwalałem sobie na fastfood i tych kalorii przyjmowałem więcej plus jednego dnia jadłem trzydaniowy obiad, którego kaloryczność ciężko określić, co było frustrujące, bo szybko przyzwyczaiłem się, że wiem ile kalorii żrę.

Samopoczucie ogólnie jest póki co w porządku. Brakuje oczywiście tych wszystkich niezdrowych przekąsek, natomiast wydaje mi się, że będąc na "normalnej" diecie to odczuwałbym większe ciężary w związku z przyjmowaniem mniejszej liczby kalorii, nie mówiąc już o skomponowaniu sensownego jadłospisu pod moje spierniczone gusta smakowe. Natomiast nie odczuwam jakiegokolwiek spadku energii czy motywacji. I wydaje mi się, że nie mam też jej więcej jak to zawsze jest w tych przekazach marketingowych cudownych produktów (o marketingu huela będzie więcej w oddzielnym punkcie).

Jak długo będę przyjmował większość kalorii z szejków? Ciężko mi powiedzieć, ale na pewno jeszcze przez jakiś czas. Być może potraktuję to jako etap pośredni do bardziej zbilansowanej diety, być może wrócę do złych nawyków - nie wiem. Na pewno w kontekście odchudzania na plus działa uczucie sytości i łatwość obliczania kalorii. Na pewno trzeba zauważyć, że to drugie jest ułatwieniem całkowicie subiektywnym, bo jak się rzetelnie podchodzi do wyliczania zapotrzebowania energetycznego, to przy odrobinie wysiłku i skrupulatności można wszystko zapisać i wyliczyć. Ja po prostu jestem z natury bardzo leniwym człowiekiem i dodawanie do siebie liczby 400 plus okazjonalnie innych, bez rozkminiania ile zjadłem i ile to miało kalorii jest fajnym rozwiązaniem. Ciężko też tutaj siebie oszukiwać, bo mam cały czas twarde liczby i w moim przypadku ułatwia to trzymanie rygoru i dyscypliny nad sobą. Innymi słowy można chyba śmiało polecić huel jako wstęp do diety i zdrowszego żywienia.

3. Marketing czyli sekciarstwo w proszku

Chyba większość osób posiadających konto na fejsbuku była przynajmniej raz bombardowana nachalną reklamą huela. Powyższe w połączeniu ze specyficznym, opryskliwym stylem komunikacji osób prowadzących ich social media jest chyba tym co najbardziej denerwuje ludzi z tego co zauważyłem. Moim skromnym zdaniem brak kultury w odpowiedzi na krytykę huela pt. sraka do picia jest jak najbardziej fajna. Prostackie odzywki na prostacką krytykę są imo bardzo fajnym sposobem komunikacji i jeżeli miałbym tutaj przytoczyć swoje odczucia, to w sumie chętniej bym widział więcej oczerniania w odpowiedziach na komentarze, ale ja po prostu lubię jak coś się wyróżnia ( ͡° ͜ʖ ͡°). I w sumie taką prostacką krytykę ciężko mi zrozumieć i jestem ciekaw czy te osoby w ogóle huela zamawiały czy jest to jedynie wyraz (poniekąd zrozumiałej, ale tylko trochę) frustracji częstotliwością reklam tego produktu.

To co mnie bardziej odrzuca, a o czym mało kto wspomina to otoczka wokół produktu, którą można określić mniej więcej jako "sekciarską". Pozowanie na bycie cool fajniakiem, bo jest się w elitarnym gronie ludzi pijących proszek zmieszany z wodą z szejkera. Według producentów jak pijesz huel to nie jesteś osobą pijącą huel tylko "Huelliganem". Stronę huela przeczytałem wzdłuż i wszerz przed zamówieniem proszku, ale za każdym razem jak widzę to słowo, to oplatają mnie macki krindżu. Generalnie huel prezentuje na swojej stronie świat, gdzie wszystko jest superfajne i wymuskane. Ich shaker nie jest zwykłym spoko shakerem przez nich zaprojektowanym tylko cudem natury, który powstawał w pocie czoła i oczywiście po wysłuchaniu opinii miliarda klientów (sorry - Huelliganów). On wygląda nieziemsko, jest cudny, wspaniały i nawet na "amazing" feature w postaci linii napełnienia wody. Rozumiem, że tak działa marketing, ale słodkiego pierdzenia wokół huela jest imo za dużo, chociaż pewnie im się to na dłuższą metę opłaca, bo takie są prawa rynku i reklamy. Na szczęście w odróżnieniu od mlm i innego sekciarstwa mają faktycznie na tyle dobry produkt, że tę durną otoczkę można po prostu ignorować, co chętnie czynię. Dziwi mnie jedynie fakt, że i tak spośród wszystkich zamienników posiłków, to oni nadal są najtańsi przy niewątpliwych srogich kosztach marketingowych.

4. Podsumowanie

Ogólne wrażenia mam pozytywne. Sami twórcy na stronie doradzają, żeby huel raczej stopniowo wprowadzać do jadłospisu, natomiast u siebie nie zauważyłem żadnych problemów przy zastępowaniu niemal wszystkich posiłków w dniu huelem. W smaku jest całkiem dobry i nie miałem do tej pory sytuacji, że musiałem się "zmuszać", żeby wypić jakąkolwiek dawkę. Do normalnego jedzenia nadal ciągnie, ale wydaje mi się, że bardziej to wynika z nagłego obcięcia kalorii aniżeli tego, że huel jest okropny. Sam w sobie produkt jest spoko i mogę z czystym sumieniem polecić jeżeli jesteście w stanie przeskoczyć wady, o których mowa wyżej. Tak naprawdę największa wada to po prostu monotonia posiłków, ale na to nie ma lekarstwa. Są zróżnicowane smaki, ale nadal jest to proszek, który pomiędzy swoimi wariantami ma taki sam smak, pewien wspólny mianownik. Na plus z pewnością można uznać twórcom huela to, że mają na stronie szczegółowe informacje o wartościach odżywczych i składzie - tutaj mam wrażenie, że z niczym się nie kryją. Jak to jest z przyswajalnością tych wszystkich składników to ciężko mi powiedzieć, bo nie znam się na tym temacie i pewnie najlepiej byłoby poczytać opinie całkowicie bezstronnych osób, które się na tym znają. Ja na pewno jeszcze będę korzystał.

Aha i pamiętajcie, że jest to opinia po użytkowaniu produktu przez trochę ponad tydzień. Nie mogę na 100% powiedzieć, że za miesiąc, dwa czy rok nadal będę korzystał z huel, ale nawet jak już nie będę zamawiał, to pozytywna opinia na jego temat mi się nie zmieni. Zaletą na pewno jest elastyczność korzystania z proszku. Można zastępować wszystkie posiłki lub tylko wybrane albo po prostu traktować to jako zdrowy zamiennik przekąsek.

Jeżeli macie jakieś pytania albo chcecie podyskutować, to zapraszam do komentarzy - wszystkie są mile widziane, nawet te, że huel to sraka ;). Nie mam zamiaru bronić produktu, bo za to mi nikt nie płaci, ale pogadać zawsze można. Jako, że na 100% będę jeszcze zamawiał, to jeżeli ktoś z was chciałby przetestować żarcie w proszku, a nigdy czegoś takiego nie żarł, to jeżeli wam ten wpis się w jakikolwiek sposób podobał/pomógł, to możecie kupić sobie huel z mojego reflinka dzięki czemu dostanę na następne zamówienie 50 ziko zniżki: https://huel.mention-me.com/m/ol/gb4rx-953d2890cb

Jeżeli was zniechęciłem to też czuję dobrze człowiek, że uratowałem kogoś przed wywaleniem hajsu w błoto, bo te 200 czy 300 złotych to mimo wszystko jest kilka wyjść do fajniejszych restauracji, gdzie na pewno dostaniecie lepszy i smaczniejszy posiłek (polecam kuchnię indyjską :D). Jeśli ktokolwiek to przeczyta to po przetestowaniu hot & savoury mogę napisać kilka słów ( ͡~ ͜ʖ ͡°) pokaż całość

Przedstawiam nową serie pt. "FlexBank Testuje"

W dzisiejszym odcinku przedmiotem krytyki flexbanku jest kebab "Neobab Kebab"

Ocena przebiegać będzie według określonych kryteriów, oraz okraszona odpowienim komentarzem

Smak: 5/10
szału nie ma, mało sosu, kebab sredniej jakości, frytki twarde, dla głodnego chłopa moze być

Cena: 6/10
ujdzie dla klasy średniej, bezdzietnej, bezkredytowej
26 zł za duży kebab, który wcale nie okazał sie duży, chłopy sie nie najadły

Lokal: 8/10
Jak na kebabownie, to elegancko. Zadbane, czyste i klimatyczne miejsce

Obsługa: 3/10
Panowie robiacy kebaba wydawali się zdenerwowani, kiedy niedoałyszałem swojego numerka, a pani przy kasie chłodno i oceniająco zmierzyła wzrokiem pozostałych członków flexbanku

Menele: 4/10
Była jedna menelica, króra dziwnie sie zachowywała i mowiła dziwne rzeczy.
Okolica rownież obfitowała w osobniki z problemami alkoholowymi.
Reszta ludzi, to zadbane, zwykłe normiki

@djapko 4/10
@Zielonka696969 5/10
@freee_hugs 6/10

Ocena końcowa flexbanku
5/10 stulejek

Oceny na google nie odzwierciedlają faktycznego stanu. Płaskostopa noga flexbanku więcej w tym lokalu nie powstanie.

#przegryw #stulejacontent #wroclaw #flexbank #polska
#zycie #foodporn #recenzja #flexbanktestuje pokaż całość

źródło: Screenshot_20220604-203401_Maps.jpg

Troche przemysleń na temat 3 odcinków Obi-Wana.
Pierwszy odcinek byl dosc monotonny w mojej opini aczkolwiek stanowil wprowadzenie do swiata wiec wybaczam.Dosc dobrze ukazane bylo to jak mocno zmienil sie Obi od czasu ROTS.Na plus tez scena z grozeniem Owenowi przez Inkwizytorów.Naprawde czuc bylo napiecie pomimo faktu ze wiafomo bylo ze przezyje.Co do postaci pojawiajacych sie w serialu Inkwizytorów mam mieszane odczucia.Postać Revy zagrana jest dosc teatralnie i pretensjonalnie, ale taki chyba byl zamysl na te postać.Przynajmniej ja tak to sobie tlumacze.Najgorzej wypada imo postac piątego brata.Mam tu na mysli zarowno design jak i sama postac.Nie miesci mi sie w glowie ze Disney z zasobami jakimi dysponuje i technologia po prostu wzial azjate i pomalowal mu morde na zielono xD.Wgl nie wyglada jak kosmita w przeciwienstwie do jego designu z Rebelsów.Do tego jego sposob mowienia jest jak dla mnie dosc komiczny.W Rebelsach zarowno mowil inaczej jak i jego zachowanie bylo inne(byl po prostu brutalny a w Obim zachowuje sir jak miekka pipa a nie Inkwizytor) chociaz co do zachowania to moze ulegnie ono zmianie poprzez jakies doswiadczenia ktore dopiero zobaczymy w nastepnych odcinkach wiec tu na razie wstrzymam sie z oceną.
Scenografia i otoczenie w serialu sa mocno nie rowne.Na Tatooine mamy praktycznie samych ludzi co jest naprawde dziwne i psuje odbior calosci.Na plus smaczek z papieżem( ͡° ͜ʖ ͡°)Bardzo ladnie natomiast prezentuje sie Alderan czy planeta z 2 odcinka na ktorej Obi szukał Lei.Własnie leia-o dziwo-mala stanowi imo jeden z mocniejszych punktow serialu.Jest zabawna,kąsliwa i podoba mi sie jej relacja z Obim.Tak jak dzieci nie lubie tak polubilem te postac.
Sceny akcji i detale
To zdecydowanie najslabszy element tego serialu.Scena poscigu za Leia zarowno przez lowcow nagrod jak i Obiego to jedno wielkie XD.Trzech typow nie potrafi zlapac malej dziewczynki a przeszkody nie do pokonania stanowią dla nich pół metrowe gałezie xDD.Serial ma mocne problemy z praca kamery i doborem ujeć co najbardziej widac na przykladzie momentu jak Leia zaczyna uciekac przed Obim a ten z jakiegos powodu nie jest w stanie jej zlapac mimo ze znajduje sie jakies kilkanascie centymetrow od niej.
Walka Obiego z Vaderem byla strasznie sztywna i nie bylo wgl czuc w niej mocy.Rozumiem, że zamysł byl taki że Obi mocno zardzewiał, ale podczas walki wgl nie bylo czuć potegi i furii Vadera-walczyl jakby mu sie nie chcialo wgl.Pozatym troche przesadzili imo z niezdarnoscia Obiego.Bardziej spodziewalem sie bardziej dynamicznej walki w ktorej to Obi bedzie caly czas w odwrocie i bedzie obijany przez Vadera.Mam na mysli to że w walce ktora dostalismy wgl nie bylo czuc tego ze Obi(choc straumatyzowany i zardzewaily) byl kiedys mistrzem Jedi.Wygladalo to wszystko tak jakby pierwszy raz w zyciu trzymal miecz swietlny.Do tego kamera pracowala jakos tak dziwnie i momentami jakby sie trzesla.No coz pozostaje miec nadzieje, że nastepna walka bedzie przedstawiona lepiej.
Na koniec detale
Serial zawiera kilka rzucajacych sie w oczy glupotek.Przykladowo Obi probujacy wylaczyc bariere laserową kiedy mogl ja zwyczajnie obejsc z obu stron.To samo Vader i sciana ognia.Najpierw rozkazuje szturmowcom zeby schwytali Obiego zeby Vader mogl sie nad nim poznecac.Nastepnie Vader razem ze swoja swita zostaja oddzieleni od Obiego sciana ognia i...stoja jak wryci mimo że mozemy zobaczyc że istnieje przejscie dookoła.Czemu szturmowcy z niego nie skorzystaja a sam Vader nie przejdzie przez ogien skoro jego pancerz jest ognioodporny?Ktos moze powiedziec, że no przeciez Vader pozwolił uciec Obiemu żeby ten pocierpiał tak samo jak on.No spoko tylko po co w takim razie szturmowcom kazał go przyprowadzic do siebie i czy nie lepiej byloby go schwytac i torturowac ile sie chce a nie ryzykowac ze ucieknie juz na stale skoro szukalo sie go 10 lat?
Dodam jeszcze tylko, że plusem jest to że serial nie boi sie brutalnych scen i nie stara sie byc family friendly.Scena z mordowaniem wiesniakow w wiosce byla bardzo fajna bo pokazywala jak nisko upadl Anakin i jak przerazajacy byl Vader.Niestety sama walka juz nie.Na razie serial ocenil bym 5/10.Tragedii moze nie ma, ale dosc mocno sie rozczarowalem chociaz napewno obejrze pozostale 3 epizody żeby przekonac sie czy serial uniknie powtorzenia bledow z 3 pierwszych odcinkow.Niestety na razie nie umywa sie do poziomu Mandalorianina.A wy co myslicie o Obi-Wanie?
#starwars #obiwankenobi #seriale #przemyslenia #gwiezdnewojny #recenzja pokaż całość

Recenzja: Bizancjum

Książka "Bizancjum" autorstwa Petera Sarrisa to pozycja, która w sposób "kompaktowy" stara się przedstawić historię i znaczenie Cesarstwa Bizantyńskiego. Książka liczy sobie 140 stron treści i jest częścią serii "Krótkie wprowadzenie", w ramach której wybitni specjaliści skupieni wokół Uniwersytetu w Oxfordzie starają się w sposób przystępny tłumaczyć świat i procesy. Pozycja wydana została przez Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.

Peter Sarris jest profesorem historii specjalizujacym się w tematyce późno-antycznej i bizantyńskiej. W swoim dorobku ma wiele pozycji ksiązkowych i artykułów naukowych poświęconych historii.

Autor w ramach tego "kompendium" skupia się na wielu zagadnieniach; poruszony zostaje temat skomplikowanego upadku cesarstwa rzymskiego i jego elit; przeniesienia centrum władzy nad Bosfor; a finalnie umocnienia się wiary chrześcijańskiej, która stała się ważną częścią późniejszego cesarstwa bizantyńskiego. Nie brakuje tutaj także opisu konfliktów Rzymian z Persami, Bizantyjczyków ze światem islamu czy podziałów w Kościele. Łącznie autor podzielił utwór na siedem rozdziałów, które systematycznie pozwalają mu odnieść się do kolejnych istotnych zagadnień.

Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego zadbało o bardzo ładne wydanie książki. Książka przyjęła bardzo kompaktową formę, która w żadnym wypadku nie powoduje problemów w czytaniu. Nie brakuje także ilustracji i mapek w kolorze czarno-białym. Dodatkowo na końcu otrzymujemy spis bibliografii, polecanych lektur czy listę cesarzy bizantyńskich. Na duży plus - umieszczenie przypisów na dole strony.

Książka "Bizancjum" mimo małej objętości stanowi bardzo ciekawą propozycję dla wszystkich, którzy interesują się lub chcieliby lepiej zrozumieć proces upadku cesarstwa rzymskiego oraz kształtowania się nowego organizmu państwowego w Bizancjum. Autor w bardzo przystępny sposób tłumaczy złożone procesy występujące w oraz oddziałujące na państwo rzymskie, a potem bizantyńskie. Dowiadujemy się m.in. dlaczego w szkole tak mało poświęca się uwagi Bizancjum oraz na ile złożona była polityka w późnym antyku oraz średniowieczu.
Z pewnością książka jest świetną, i o dużej wartości merytorycznej, propozycją na wieczór.

https://imperiumromanum.pl/recenzje/recenzja-bizancjum/

#rzym #antycznyrzym #imperiumromanum #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #listaimperiumromanum #ciekawostkihistoryczne #ancientrome #wojsko #europa #swiat #militaria #venividivici #qualitycontent #archeologia #ksiazki #recenzja

-----------------------------------------------------------------------------
Podobają Ci się treści? Wesprzyj IMPERIUM ROMANUM!
https://imperiumromanum.pl/dotacje/ pokaż całość

źródło: bizancjum.jpg

Recenzja: Życie starożytnych Rzymian

Książka "Życie starożytnych Rzymian" autorstwa Pana Artura Jabłońskiego to pozycja opowiadająca świat antycznych Rzymian w formie ciekawostek i ważnych osiągnięć dawnego Imperium. Książka skierowana jest do młodego Czytelnika, który otrzymuje do swoich rąk ładnie ilustrowane i przyjemnie napisane krótkie kompendium faktów o antycznym Rzymie. Książka wydana została przez Wydawnictwo SBM.

Książka wydana została w twardej oprawie, w formacie A4; posiada wiele ilustracji i zdjęć, które mają przykuć uwagę i zwizualizować Czytelnikowi ciekawy świat Rzymian.
Przechodząc do treści - informacje przekazane są w sposób klarowny i nie wymagają dużej wiedzy młodego Czytelnika. Książka podzielona została na 22 rozdziały, które zajmują się różnymi kwestiami państwa Rzymian; zaczynając od opisu powstania Rzymu i słynnej legendy o Romulusie i Remusie, poprzez rodzaje władzy, czy przedstawienie innowacji Rzymian takich jak supertrwały cement rzymski czy łuki architektoniczne. Dowiemy się także, jak budowano drogi rzymskie, do czego wykorzystywany był pył wulkanów oraz jak olbrzymią budowlą było Koloseum.

Czytając książkę dostrzegłem kilka błędów merytorycznych. Na stronie 6 możemy podziwiać piękną mapę Imperium Rzymskiego za panowania Trajana. Błędem jest jednak zaznaczenie na niej Bizancjum jako Konstantynopola, które nową nazwę otrzymało dopiero w IV wieku, od cesarza Konstantyna I. Dodatkowo igrzyska jakie zorganizowano z okazji otwarcia Koloseum miały miejsce w 80, a nie 70 roku n.e.

Pomijając powyższe dwa błędy, należy oddać, że książka napisana została w sposób przystępny dla dzieci i z pewnością może posłużyć, jako próba głębszego zainteresowania młodszego Czytelnika historią antycznych Rzymian.

https://imperiumromanum.pl/recenzje/recenzja-zycie-starozytnych-rzymian/

#rzym #antycznyrzym #imperiumromanum #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #listaimperiumromanum #ciekawostkihistoryczne #ancientrome #wojsko #europa #swiat #militaria #venividivici #qualitycontent #archeologia #ksiazki #recenzja pokaż całość

źródło: k.jpg

Recenzja L.A. Noire

#gry #recenzja

źródło: Screenshot(1).png

omg mordy jakie chłop sb dojepau  p r z e z a j e b i s t e  burgerki
no normalnie najlepsze jakie kiedykolwiek zrobił chyba
mistrzostwo

a przy okazji to chłop chyba nigdy nie recenzował oficjalnie kotletów vemondo tych więc teraz to zrobi:
no więc są absolutnie zajebiste i chyba chłopskie ulubione
tzn w zasadzie to taka trochę kopia tych od dobrej kalorii

pokaż spoiler ale są tańsze i chłop je duuużo częściej jada xd


no i to chyba tyle póki co
trzymajcie się
elo eloszka

#bloglajfstajlowychodtoka #weganizm #wegetarianizm #foodporn #jedzenie #chwalesie #gownowpis #oswiadczeniezdupy #takaprawda #chodtokowafokaaprobaty #recenzja pokaż całość

źródło: aaaaaaaa burgerek .png

Hejko :)

Nawiązując do mojego poprzedniego wpisu o RPGach, które zakupiłam - przeczytałam gamebooki dwóch: "Vaesen" oraz "Dark Streets & Darker Secrets" i jestem też w trakcie "Into the Weird and Wild".
Ten wpis będzie o "Vaesen", ponieważ najprościej mi było wejść w ten system. To co mnie na początek uderzyło to klimat. Gra ma naprawdę świetną otoczkę i już czytając gamebook czułam to coś, nie mówiąc o rozgrywce.
Od razu wspomnę, że dostosowałam tę grę na potrzeby swojej gry solo. Bardzo się opierałam na materiale z YT (link podrzucę niżej).
To co mi się jeszcze spodobało to takie delikatne ciągnięcie za rączkę, ale z umiarkowaniem. Bo niby w "Vaesen" jest dużo tabelek z referencjami np. miejsc, do których podróżujemy czy postaci, które spotkamy, ale poza tym mamy ogromną swobodę w kreowaniu otaczającego nas świata (czego na przykład nie czułam w "Dark Streets & Darker Secrets") (｡◕‿‿◕｡)
W gamebooku jest też obfita sekcja z postaciami nadnaturalnymi, które możemy spotkać na swojej drodze, każda ma swój opis oraz statystyki (każda postać opatrzona jest też piękną grafiką) ʕ•ᴥ•ʔ
Generalnie bardzo polecam ten system, mi bardzo przypadł do gustu i będę po niego często sięgać, być może nie tylko w trybie solo (｡◕‿‿◕｡)

Link do rozgrywki solo na YT:
https://youtu.be/t1_vqKW_GVU

Miłego czwartku, zaraz będzie weekend!

#rpg #grybezpradu #recenzja oraz #hobby pokaż całość

źródło: IMG_20220519_113742.jpg

chłop kocha lidlowe przeceny

pokaż spoiler zwłaszcza że to jedyna okazja żeby kupić dobrą kalorię w **sensownych** cenach ;///

nierzadko rzeczy mają jeszcze termin na tydzień do przodu albo i więcej co jest cool bardzo

no więc tak
pasztetu chyba nie trzeba przedstawiać (?) i każdy (?) chyba już wie że jest  z a j e b i s t y
kotleciki to chyba w miarę nowość (?) no w każdym razie też są  z a j e b i s t e  (no serio są suuuuuuuuuuper tylko drogie trochę jeśli patrzeć na ich normalną cenę ;/ )
kiełbaski białe są ok i też dostają fokę aprobaty no bo jednak mimo wszystko są ok ale no tylko tyle mogę o nich powiedzieć i generalnie to dużo bardziej wolę węgierskie/klasyczne a zwłaszcza kaszankę (!!!!!) która sztosem totalnym jest

pokaż spoiler jeszcze co do pasztetu to tamtego dnia były jeszcze dwie sztuki oprócz tego i chłop też rozważał wzięcie ich ale zaczął oglądać rzeczy dla niego nowe czyli te kotleciki i kiełbaski białe i grzebać czy jeszcze czegoś nie ma w tym przecenowym koszyczku zakopanego ciekawego i jak już skończył i się zdecydował że weźmie też te pozostałe pasztety to już ich nie było ;///////////
i stał jakiś pedalarz (taki w obcisłych gaciach i kasku) z nimi w łapie \\\\\\\\\\\\\;
złodziej zafajdany ehhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh


pokaż spoiler a tej konkretnej sztuki pasztetu i tak nie zjadł bo pojawiła się pleśń na nim ;//////////////////////////////


#bloglajfstajlowychodtoka #weganizm #wegetarianizm #foodporn #jedzenie #gownowpis #oswiadczeniezdupy #takaprawda #chodtokowafokaaprobaty #recenzja #niecoolstory #truestory pokaż całość

źródło: obraz.png

Hejko :)

Kolejną grą z BGA jest "Boomerang: Europa" (｡◕‿‿◕｡) mała to gra, ale daje wiele możliwości. Polega na zdobyciu jak największej ilości punktów, kolekcjonując karty z krajami Europy. Jest tu dużo różnych ścieżek jeżeli chodzi o zdobywanie punktów, ale też nie ma tu schematu, który zawsze wygrywa - to dzięki losowości, którą wprowadza co rundę inna sekwencja kart.
Złożoność gry to 1/5, a więc jest bardzo prosta i przystępna dla każdego. Na BGA "Boomerang: Europa" nie jest grą premium, więc każdy może założyć stół, a ponadto jest dużo osób chętnych do grania w ten tytuł (co nie zawsze idzie w parze, gdy gra jest dostępna dla ogółu). Na BGA jest też wersja tej gry z Australią i z tego co kojarzę to ma lekko zmienione zasady (i wszystko odbywa się na obszarze Australii) ʕ•ᴥ•ʔ

Link do BGA, jakby ktoś nie umiał googlać ( ͡° ͜ʖ ͡°):
https://boardgamearena.com/

Miłej niedzieli wszystkim (｡◕‿‿◕｡)

#gry #gryplanszowe #grypc #bga #recenzja #hobby oraz #grykomputerowe pokaż całość

źródło: Screenshot_20220508-131447__01__01.jpg

no więc tak
te parówki są co najmniej podejrzane
w sensie za bardzo przypominają oryginał i chłop ma rozkminy czy pan tarczyński sb żartów z niego nie robi xd
bo w kabanosach to jednak widać bez problemu że (na szczęście) są roślinne
a tutaj serio nwm po czym stwierdzić oprócz tego że tak jest napisane na opakowaniu dx ;/
identyczny zapach wygląd i smak

pokaż spoiler albo pamięć zawodna płata figle i wydaje mi się że tak jest a w rzeczywistości to tak naprawdę przebijają _oryginał_

serio dziwne to
ale zakładając że to jednak tylko imitacja to zaskakująco wybitnie udana
można z nich wyczarować takie cuda jak np chodtoszki albo makaron z paruwkom
a no i ogólnie to w opakowaniu jest ich 6 a nie 2 jak na foci

pokaż spoiler szkoda że _szynki_ takiej (chyba) nie potrafią zrobić ;/
tzn nie tarczyński bo on chyba nie próbował tylko tak ogólnie

no to chyba wszystko póki co
trzymajcie się mordeczki xoxo

#bloglajfstajlowychodtoka #weganizm #wegetarianizm #foodporn #jedzenie #gownowpis #oswiadczeniezdupy #takaprawda #recenzja pokaż całość

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: obraz.png