Teatr Wielki w Warszawie: Arcydzieło polskiego klasycyzmu

Niemal 200 lat temu powstało arcydzieło polskiego klasycyzmu - Teatr Wielki w Warszawie. Obecnie mają tam swoją siedzibę Opera Narodowa, Polski Balet Narodowy, Galeria Opera i Muzeum Teatralne, a budynek przez lata był świadkiem trudnej historii miasta.

https://www.wykop.pl/link/6899273/teatr-wielki-w-warszawie-arcydzielo-polskiego-klasycyzmu/

#mikroreklama
#teatr #architektura #sztuka #historia #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: whitemad.pl

Radio Zet już przeżywa, bo HEJT i gruba przesada spotkała Maciusia Szczura.

Podpisuję się pod tymi komentarzami

pokaż spoiler #polska #bekazlewactwa #4konserwy #teatr #swiat #krakow #ciekawostki


źródło: szczur.png

tldr: Opisuję historię powstania sztuki "Czekając na Godota" w adaptacji Susan Sontag, przebywającej w tamtym czasie w oblężonym Sarajewie.

Już jakiś czas temu mocno zajarałem się tematem rozwoju kultury, zwłaszcza teatru, w czasie wojny w Bośni i Hercegowinie i udało mi się dotrzeć do całkiem wielu informacji właśnie na temat pracy Susan Sontag. Postanowiłem je uprościć, skrócić i podzielić się tutaj;) Jakby ktoś miał pytania, walcie śmiało. Uwaga, jest długo!

Urodzona w 1933 roku Susan Sontag, żeby luźno nakreślić jej korzenie, była amerykańską aktywistką na rzecz praw człowieka, pisarką, eseistką, a okazjonalnie reżyserką teatralną i filmową. W 1993 roku na zaproszenie młodego wtedy reżysera - Harisa Pasovica, przyjechała do oblężonego już od roku Sarajewa.

"Czekając na Godota" Samuela Becketta miała wybrać w czasie rozmowy telefonicznej z Harisem, pod wpływem impulsu. Twierdziła później, że to sztuka napisana jakby o Sarajewie i dla Sarajewa, oceniając decyzję jako szczególnie trafną

Już w Sarajewie, Sontag zwróciła uwagę na wyblakłe plakaty filmowe z napisami DANAS (dzisiaj), reklamujące film „Milczenie owiec”. Data – 6 kwietnia 1992, to dzień po rozpoczęciu oblężenia. Wtedy też zamknęły się wszystkie kina – nie tylko przez ryzyko ostrzału, a i brak prądu, by podłączyć projektory. Z rozrywek, dostępnych w mieście, pozostały tylko dwa działające okazjonalnie teatru i mała sala przy ulicy Maršala Tita 56, mieszcząca zaledwie czterdzieści osób, gdzie każdego ranka otwarte próby prowadził kwartet smyczkowy. Sontag zwróciła uwagę na nastrój mieszkańców. Opisywała, że większość wyraźnie była w depresji.

Aktorzy, producenci i inni ludzie teatru, mimo trudnej sytuacji (zarabiali około dwóch marek niemieckich miesięcznie – dla porównania paczka papierosów kosztowała około dziesięciu marek), nie myśleli o pieniądzach. Właściwie nikt, wliczając Sontag, nie otrzymał żadnego wynagrodzenia za udział w festiwalu, w ramach którego wystawiano "Godota". Wiele osób, związanych z teatrem, ale nie z tą konkretną sztuką, regularnie przychodziło oglądać próby. Była to dla nich namiastka normalności.

Początkowo, Sontag myślała, żeby zaangażować do ról w spektaklu wyłącznie kobiety, ostatecznie jednak zrozumiała, że nie taka jest jej intencja. Zależało jej na ślepym na płeć castingu, ponieważ postaci ze spektaklu nie są istotne jako osoby, a raczej alegoryczne figury. Rolę Pozzo dostała więc Ines Fancović, a sama Sontag miała powiedzieć, że nie chodzi jej o pokazanie, że kobieta też może być tyranem, a raczej, że może bez problemu grać rolę tyrana. Rolę Lucky’ego dostał Admir Glamocak. Ze wszystkich biorących udział w przesłuchaniach aktorów, rolę Vladimira i Estragona ostatecznie otrzymało dwóch mężczyzn – Izudin Bajrovioć i Velibor Topić – zaangażowanie dwóch mężczyzn jest tu zgodne z wizją Becketta, Susan Sontag postanowiła jednak po lewej i po prawej scenie ustawić w sumie cztery statyczne postacie – dwie kobiety po lewej, kobietę i mężczyznę po prawej, tworząc trzy wariacje duetu głównych bohaterów.
Ze względu na utrudniony „dostęp” do aktorów dziecięcych, w roli pojawiającego się w sztuce chłopca-posłańca zatrudniono Mirzę Halilović.

Reżyserka tłumaczyła sztukę prawie wyłącznie samodzielnie, posługując się słownikiem i poradami aktorów. Uczyła się jej na pamięć razem ze swoją obsadą, chociaż jej znajomość języka ograniczała się zaledwie do kilku zwrotów.

Ponieważ na scenie było zbyt ciemno, by czytać scenariusz, nawet przy świecach, zapalanych tylko w trakcie faktycznych spektakli, aktorzy mieli dobrze zapamiętać swoje kwestie. Szybko okazało się, że z powodu niedożywienia, część z nich miała poważne problemy z pamięcią. Sontag ostatecznie zdecydowała, że kwestie mogą być improwizowane.

Pierwotnie sztuka miała trwać niemal dwie godziny – z dłuższym pierwszym i krótszym drugim aktem, jak w oryginale. Ze względu na trudne warunki jednak, Susan Sontag uznano jednak, że nie można wystawić całości sztuki, z uwagi na dobro widowni. Dzięki wydłużeniu pierwszego aktu, doszła do wniosku, że może zawrzeć w nim całą esencję „Godota”, używając właściwie wyłącznie słów z tego aktu. To prawdopodobnie jedna z nielicznych, jeśli nie jedyna adaptacja dwuaktowej sztuki Becketta, w której już pierwszy akt jest de facto kompletnym przedstawieniem.

Miejsce i czas akcji drugiego aktu to „Wieczór. To samo miejsce, ten sam dzień”. Na scenie jest jednak tylko dwóch bohaterów – jedna para, nie trzy, jak w pierwszym akcie. Vladimir i Estragon spotykają się i wymieniają kilka słów o Godocie. Pozzo i Lucky wchodzą na scenę, odgrywając swoją rolę w stronę Vladimira i Estragona, plecami do publiczności. Odchodzą. Później czekają znowu, w zupełniej ciszy, trwającej kilkanaście minut. Sztukę zamyka pojedyncza scena – chłopiec-posłaniec przychodzi, by powiedzieć im, że czekają na darmo.

Bełkotliwy w oryginale monolog niewolnika Lucky'ego w adaptacji Sontag został zamieniony na przeciągły płacz.

Cała obsada bardzo nie chciała robić żartów o „Czekaniu na Clintona”, jednak gdy pod koniec lipca, Serbowie zajęli górę Igman, tuż nad lotniskiem, co pozwoliło im bombardować miasto bezpośrednio z góry, wszyscy czekali na amerykańską interwencję. 29 lipca Holiday Inn, jedyny działający już hotel w Sarajewie, był przepełniony dziennikarzami, czekającymi na Amerykanów lub upadek miasta. Według obsługi, hotel nie był tak pełen od czasów zimowych igrzysk olimpijskich w 1984 roku.

Susan Sontag aż do premiery myślała, że sztuka będzie niewypałem. Ponoć zdziwiła ją reakcja międzynarodowych mediów, które nagle zainteresowały się jej sarajewską twórczością, jednak największe znaczenie miał bardzo entuzjastyczny odzew publiczności. W przeprowadzanych z nią wywiadach zawsze mówiła, że "Godot" nie jest metaforą. Pytana o przesłanie odpierała, że żadnego nie ma.

„Czekając na Godota” przedstawiono 17 sierpnia 1993 roku o czternastej i osiemnastej, w blasku dokładnie dwunastu świec. Po zakończeniu drugiego aktu, nikt się nie odezwał ani nie bił braw. Sontag płakała. Jedyny dźwięk, który ponoć faktycznie dotarł do sali, to odgłos wystrzału snajpera.

Fotografia: Susan Sontag i aktorska obsada.

#teatr #sztuka #bosnia #balkany #historia #fotografia i pozwolę sobie #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: PLO00675BOS.jpg

Trzy przykłady jak wg reżyserów Rings of Power ma wyglądać wyraz bólu przy zranieniu.

1. Przebita stopa xD
2. Dostał tomahawkiem w brzuch
3. Dostał strzałą w plecy

Czy to oznacza że aktorzy są źli? Moim zdaniem nie, każdy pewnie po szkole aktorskiej, doświadczenie w teatrze itd. Problem jest taki że w dobrze zrobionym filmie reżyser poprosi o cięcie i dalsze powtórzenie sceny, bo coś nie siadło.

A tutaj oni po prostu zaakceptowali że wyszło jak na szkolnym apelu xD

Chyba że macie inną teorię

#kinematografia #lotr #ringsofpower #aktorstwo #teatr pokaż całość

źródło: Untitled.png

Właśnie wróciłem przedstawienia "Imię" z Malajkatem i Foremniak. Świetna komedia, znakomita obsada. Polecam . Dawno się tak dobrze nie bawiłem.
#szczecin #teatr #sztuka

źródło: ei_1665436956893.jpg

#tinder #teatr #logikaniebieskichpaskow #hehe

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: ei_1665121884338.jpg

#heheszki #teatr #polityka #pieniadze #ekonomia #media #kultura

źródło: CBGSwrWOU3cmgzWU.jpg

Miłe złego początki

#heheszki #polska #covid19 #koronawirus #szczepienia #zdrowie #teatr #pieniadze

źródło: ei_1663359004329.jpg

#rozdajo #krakow #teatr
Hej, mam do oddania dwa bilety na dzisiaj o 19.00 na https://ludowy.pl/pl/spectacle/1984-ministerstwo-milosci

Oddam za jakąkolwiek wpłatę na na cel charytatywny ;)

Gdańsk 1989 rok. Roman Polański, Robert de Niro i Gustaw Holoubek.

#historiajednejfotografii #ciekawostki #gdansk #polska #kino #film #teatr

źródło: FB_IMG_1661873954393.jpg

Tako rzecze Pan Jan w pewnym wywiadzie:
Dziennikarka: Jakie są pana gusta teatralne?
Jan Himilsbach: No więc, niestety nie uczęszczam do budynków teatralnych.
Dz: Dlaczego przedkłada pan teatr telewizyjny nad instytucjonalny?
JH: No więc - jeśli mam być szczery - to przed telewizorem mogę siedzieć w slipach.
Dz: A czy wyżej pan stawia swoją twórczość literacką, czy kamieniarską?
JH: Kamieniarską.
Dz: Czy mógłby pan wytłumaczyć naszym czytelnikom - dlaczego?
JH: Myślę, że dlatego, że moim dziełem granitowym nikt sobie dupy nie podetrze.

#kultura #film #cytatywielkichludzi #cytaty #kino #teatr #literatura #ksiazki #byloaledobre pokaż całość

źródło: FB_IMG_1660132000466.jpg

Horyniec – Zdrój Art Festiwal 2022

https://artystycznyhoryniec.pl/oficjalny-program-horyniec-zdroj-art-festiwal-2022/

#roztocze #roztoczewschodnie #kultura #sztuka #teatr #literatura #turystyka #muzyka #ciekawostki pokaż całość

źródło: Program Horyniec1.jpg

#heheszki #teatr

źródło: demotywatory.pl

#polityka #pis #teatr

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: FB_IMG_1658407765916.jpg

Dzisiaj będzie piękny kolejny dzień (｡◕‿‿◕｡)

#inflacja #stopyprocentowe #kredythipoteczny #teatr

źródło: bi.im-g.pl

Jerzy Trela nie żyje… #polska #aktorstwo #teatr #film #smutnazaba

źródło: IMG_4834.WEBP

Rzadkie zdjęcie Piotra Fronczewskiego (dziś obchodzi urodziny) ( ͡° ͜ʖ ͡°), z jakiejś sztuki z tego co pamietam

#fronczewski #piotrfronczewski #rodzinazastepcza #film #teatr

źródło: pbs.twimg.com

#2137 #teatr #czarnyhumor

źródło: IMG_4211.JPG

tldr: ruszam z tagiem na którym analizuje dzieła kultury pod kątem #blackpill ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Po pójściu na studia przekonałem się, że wykopek może wyjść z przegrywu, ale #przegryw z wykopka nigdy i nawet jak wyjdzie do ludzi to i tak wszędzie będzie widział #blackpill a ja widze go wszędzie: w książkach, filmach, w teatrze… Z tego powodu wpadłem na pomysł żeby ruszyć z tagiem #blackpillkulturalny na którym będę omawiał dzieła kultury wysokiej pod kątem czarnej piguły. Jeśli pomysł się przyjmie to będę pisał regularnie, a jak nie to usunę konto (albo i nie).

Na dobry początek pojedziemy z grubej rury.
"Rigoletto" Verdiego to jedna z najsłynniejszych oper w dziejach, której fragmenty przeniknęły nawet do kultury masowej, no bo któż nie zna motywu arii "La donna è mobile"? Tytułowy Rigoletto jest błaznem na dworze Księcia Mantui, który jest totalnym chadem i każda #p0lka na niego leci. Nasz biedny błazen nie jest jednak zbyt lubiany, gdyż trochę z niego przegryw, toteż dworskie normictwo, żeby zrobić mu psikusa porywa mu córkę - Gildę, myśląc, że tak naprawdę to jego kochanka. Rigoletto wpada w rozpacz, gdyż córka to jego najcenniejszy skarb i jedyna bliska mu osoba. Gdy normictwo kręci bekę z Rigoletta, Gilda ukryta na dworze Księcia Mantui wpada chadowi w oko, a później daje mu sobie wsadzić po same kullen. Po peklowanku Książę potraktował Gildę jak na chada przystało: wyruchał i zostawił, a gdy córeczka pochulała już sobie na kutandze, spotkała się z ojcem i zaczęła mu narzekać jaka to hańba jej nie spotkała. Rigoletto poprzysiągł zemstę na Księciu Jebace, Gilda błagała jednak ojca żeby nie czynił chadowi krzywdy. Rigoletto miał za to coś, czego ona nie miała: godność człowieka. Wynajął jakiegoś oprycha (Sparafucila) żeby zajebał pędzlaka. Gildzie nie przeszła jednak tęsknota za chadową knagą, nawet gdy była świadkiem tego, jak Książe Mantui wyrywa jakąś inną świnię (Maddalenę - siostrę najemnika, który ma go zgładzić) i jej też wyznaje miłość oraz chce zapuścić żurawia w cyce. Po tym jak usłyszała, że Maddalenie udało się namówić brata, żeby poleciał w chuja ze zleceniem i pokazał Rigolettowi zwłoki innej osoby w worku, oddaje się w łapy mordercy, żeby ten zabił ją a nie jej ukochanego chada, Księcia Oskariatu. Tak to właśnie Gilda, poświęca własne życie żeby ocalić chada, który potraktował ją jak worek na spermę. Jest to dowód, że gadzie geny sprawiają, że p0lki zrobią dla chada wszystko, by dostąpić zaszczytu zrobienia mu z chuja helikopter. Jakoś mi jej nigdy nie było szkoda. W przeciwieństwie do Rigoletta, który widząc zwłoki swej wyruchanej w każdy otwór przez chada córki, słyszy jak oskarek śpiewa sobie frywolnie o jebaniu laseczek.

Także no wniosek jest taki - jeśli jesteś chadem, to z p0lkami możesz zrobić wszystko, a one i tak będą na ciebie lecieć, a jeśli jesteś przegrywem, to nawet własna córka nie będzie cię szanować i się puści z pierwszym lepszym.

Blackpill potwierdzony.
Dajcie znać czy opyla się opisywać jeszcze inne dzieła czy mam spierdalać.

#literatura #ksiazki #opera #teatr #muzykaklasyczna #sztuka nie wiem może #gruparatowaniapoziomu nie mnie oceniać pokaż całość

źródło: 7ebe2a8dd8635ab7327accb68bce13ec.640x664x1.gif

Nowy idol wykopu, wielki rezyser dr Napierała i jego Theatrum Illuminatum. Kurwa dlaczego kazdy idol wykopu to odklejony debil? (wiem pytanie retoryczny)
https://www.youtube.com/watch?v=eQ2OYzbHkdY&t=6s
#napierala #bartosiak #geopolityka #teatr xd

Colin Farrell jako Pingwin w nowym Batmanie. WOW (ಠ‸ಠ)
#film #seriale #batman #dccomics #teatr #ciekawostki

źródło: Colin-Farrell-Oswald-Cobblepot-Penguin-1024x576.jpg

Na czym polega demokratyczne państwo prawa? W skrócie – na tym, że władza działa na podstawie i w granicach prawa. Prawo jest zapisane m. in. w ustawach – spójrzmy na nie jak na „scenariusze”, które dokładnie, co do litery, muszą być realizowane przez organy władzy. O sprawie Teatru w Krakowie im. Juliusza Słowackiego pisaliśmy w kontekście "Dziadów" i wypowiedzi kurator Barbary Nowak, ale Alina Czyżewska postanowiła przyjrzeć się również sprawie procedury odwołania dyrektora teatru.
O wnioskach pisze na naszej stronie: „Wielka Improwizacja”, czyli zamiar odwołania dyrektora Teatru Słowackiego

Wołam:

pokaż spoiler @Bielecki @wykopowicz_z_kobierzyna @dasfinaleresultat @Sababukin @wcale_mnie_tu_nie_bylo
@SpalonyHeretyk @adam-dobrawy @Croises @PanHeniek45 @MandarynWspanialy @iPhoneMaster
@Ipsy @login-jest-zajety @matkaPewnegoMirka


__
Nie odpuszczamy!
Przekaż nam 1% podatku. KRS 0000181348
www.siecobywatelska.pl/1-procent
#prawo #prawodoinformacji #niebojsiepytania #ciagniemywladzezajezyk #watchdogpolska #teatr pokaż całość

źródło: Wielka Improwizacja, czyli zamiar odwołania dyrektora Teatru Słowackiego.png

#krakow #sztuka #architektura #teatr

Piękny macie ten Teatr Słowackiego.

źródło: ei_1647556873707.jpg

Już 11 marca do polskich kin trafi „Drive My Car” Ryūsuke Hamaguchiego. To niemal pewny laureat Oscara dla najlepszego filmu międzynarodowego (nominowany również w głównej kategorii) i światowy fenomen, który podbija świat. Z okazji premiery filmu zapraszamy do przeczytania tekstu Łukasza Mańkowskiego (Kinema Chromatica) na temat kina Hamaguchiego. Cały tekst znajduje się na stronie Gutek Film (link poniżej i naprawdę gorąco polecamy #gruparatowaniapoziomu ), a jego fragmenty publikujemy poniżej.

Ryūsuke Hamaguchi: Kino Cielesnego Dostrajania.

Jest znany ze swego zamiłowania do aktorskich zapętleń i cielesnych powtórzeń, jak i tworzenia długich narracji, swoistych podróży, w których pierwszy plan odgrywa międzyludzkie połączenie zwane intymnością. Chociaż zrealizował już dziewięć pełnych metraży, to świat tak naprawdę w pełni zachwycił się jego filmami dopiero w zeszłym roku, kiedy otrzymywał laury w Berlinie i Cannes. Innymi słowy, zyskaliśmy nowego, cudownego autora kina. Jego „Drive My Car” to tegoroczne (i zeszłoroczne) objawienie – trzygodzinna opowieść o przepracowywaniu straty na podstawie opowiadań Harukiego Murakamiego, która obecnie figuruje jako jeden z Oscarowych faworytów. Jest to jednak film zrodzony z wieloletnich poszukiwań i fascynacji, które ukazują niezwykle zjawiskową drogę: od debiutu w 2008 roku, po eksperymenty, dokumenty, aż po przejmujące narracje o przypadkach, codzienności i przepracowywaniu trudnych doświadczeń.
Swą życiową podróż Hamaguchi rozpoczął w Kawasaki, w prefekturze Kanagawa, gdzie urodził się w 1978 roku. To druga co do wielkości prefektura japońska, która graniczy od północy z Tokio. Od wieku niemowlęcego podróż ta obfitowała w przesiadki, nerwy, zmiany stacji. Ojciec Hamaguchiego był urzędnikiem państwowym, przez co cała rodzina stale się przeprowadzała: od japońskich miast takich jak Osaka czy Chiba, do irańskiego Teheranu. Hamaguchi wspomina, że niewiele rozumiał wówczas z tempa, którym wypełnione było jego życie – aż do studiów naznaczone było wieczną niewiadomą, nieznanym kierunkiem, ciągłą atmosferą napięcia i niepokoju. Ten nomadyczny niemalże tryb odnajdzie swe ujście w wyborach lokalizacji filmowych Hamaguchiego – od Hiroszimy i Kobe, Yokohamę, Tokio, Fukushimę i wyspę Hokkaido – i zamiłowaniu do osadzania postaci w ciągłym ruchu.
(…)
Gdy rozmawiam z Hamaguchim, czy tłumaczę spotkania z nim, zawsze zadziwia mnie precyzja jego wypowiedzi. Z niezwykłą skrupulatnością opowiada o metodologii swojej pracy, o niuansach cielesnej ekspresji, o istocie aktorskich prób. To wdzięczny rozmówca, bo opowiada wiele, ale rozmówca wymagający – spektrum detali może przytłoczyć. Hamaguchi opowiada o tym wszystkim z nieco robotyczną energią, mechanicznie; jego narracja o własnej twórczości w istocie odzwierciedla jego filmy – starannie zaplanowane, niespiesznie poprowadzone, bogate tematycznie.
Jednakże, jak to się stało, że taki długi i powolny film, jakim jest „Drive My Car”, osnuty wokół tematów ciężkich, a jednocześnie wyrafinowany w swej formie i próbie opowiadania o stracie, stał się już światowym klasykiem, ale i faworytem do tegorocznych Oscarów? Hamaguchi za winnego uznaje Murakamiego – najpoczytniejszego z japońskich współczesnych pisarzy, którego trzy opowiadania z tomu „Kobiety bez mężczyzn” posłużyły za fundament historii („Kino”, „Szeherezada” i tytułowe „Drive My Car”); ale też Bonga Joon-ho, który otworzył portal do świata kina azjatyckiego, gdy sam zdobywał nagrody za „Parasite” (2019). Tak jak Bong zachęcał do sięgania po zagraniczne filmy i oglądania ich z napisami, a tym samym do poszerzania swoich filmowych horyzontów, tak w rezultacie sam przyczynił się do tego samego – jego „Parasite” otworzyło drogę innym azjatyckim filmom, drogę, którą nomen omen mogło pojechać „Drive My Car”.

O autorze:
Łukasz Mańkowski – krytyk i badacz kina azjatyckiego, tłumacz z języka japońskiego i jeden z selekcjonerów programowych Festiwalu Pięć Smaków. Na wydziale Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego przygotowuje interdyscyplinarną pracę doktorską na temat postrzegania japońskiej nowej fali i kina awangardowego i prowadzi zajęcia z kina Azji. Uczestnik wielu warsztatów dla krytyków, w tym Young Critics Programme na festiwalu w Rotterdamie w 2021 roku i Berlinale Talents 2022. Autor bloga o kinie azjatyckim: „Kinema Chromatica". 18 marca w Kinie Muranów odbędzie się spotkanie z Łukaszem oraz Michałem Oleszczykiem w ramach wydarzenia „SpoilerMaster w Muranowie".

#film #publicystyka #kino #filmy #filmnawieczor #kultura #sztuka #rozrywka #japonia #japonski #saab #saablove #teatr #arthouse #gutekfilm #kinematografia #lektura #wartosciowelinki pokaż całość

Ja pierdole, Polska sztuka jest już w takim stanie upadku, że nawet nie potrafi stworzyć już niczego nowego, tylko chujowo przerabiać klasyki i dodawać do nich plemienny przekaz.
#bekazlewactwa #bekazpodludzi #strajkobiet #pieklokobiet #heheszki #gownowpis #teatr #teatrabsurdu pokaż całość

źródło: IMG_5726.PNG

Tak wygląda prawicowa cenzura i cancal culture w polskim wydaniu. Pamiętacie "Dziady" i apel Barbary Nowak oraz ministra edukacji z prośbą o bojkot spektaklu (chociaż nawet go nie widzieli)? Bojkot przyniósł odwrotny skutek, a bilety wyprzedały się na wiele tygodni do przodu. Sukces boli pewne wiadome środowiska, w związku z czym postanowiono uwalić dyrektora teatru.

Jak mówi się w teatrze, ostatecznym celem Urzędu Marszałkowskiego może być przejęcie dyrekcji przed upływem kadencji dyrektora Głuchowskiego, odwołanie go pod pretekstem administracyjnym, estetycznym lub tak zwanym obyczajowym, a potem zdjęcie „Dziadów".

https://www.rp.pl/teatr/art35711481-dyrektor-teatru-slowackiego-odwolany-za-zamowienie-publiczne-ktorym-sa-dziady

#neuropa #bekazprawakow #bekazkatoli #polska #teatr #kultura #sztuka #4konserwy pokaż całość

źródło: bb.jpg

Wielka radość!
Najlepszy Film Międzynarodowy,
Najlepszy Scenariusz Adaptowany,
Najlepsza Reżyseria,
a przede wszystkim – Najlepszy Film!
„Drive My Car” zdobyło aż cztery nominacje do tegorocznych Oscarów, dzięki czemu ma szansę powtórzyć niezwykły sukces „Parasite".

ZOBACZ ZWIASTUN

Serdecznie zapraszamy Was na specjalne pokazy „Drive My Car” w ramach cyklu SPOTKANIA FILOZOFICZNE, którym patronuje magazyn Filozofuj. Tym razem zawitamy do:

TORUŃ | Kino Centrum | 16 lutego (środa), godz. 18:00
Spotkanie filozoficzne z filmem - Drive My Car

KATOWICE | Kino Światowid | 16 lutego (środa), godz. 18:00
DRIVE MY CAR | SPOTKANIA FILOZOFICZNE #18

KRAKÓW | Kino Pod Baranami | 17 lutego (czwartek), godz. 18:00
Spotkanie Filozoficzne: Drive My Car (przedpremiera!)

WARSZAWA | Kino Muranów | 23 lutego (środa), godz. 18:00
Spotkanie filozoficzne z filmem "Drive My Car" reż. Ryûsuke Hamaguchi

ŁÓDŹ | Kino - Galeria Charlie | 24 lutego (czwartek), godz. 18:00
"Drive My Car" w cyklu Spotkania Filozoficzne. Przedpremierowo!

Zapamiętajcie ten tytuł, bo „Drive My Car" wyrasta na faworyta tegorocznego wyścigu oscarowego!
Widzimy się w kinach!

#film #filmy #filmnawieczor #kultura #sztuka #rozrywka #kino #japonia #japonski #teatr #arthouse #oscary #oscary2022 #filozofia #torun #katowice #krakow #warszawa #lodz #gutekfilm pokaż całość

W 1992 Teatrze Ludowym w #krakow odbyła się premiera Romeo i Julia w obsadzie składającej się z punków i skinów. Niestety brak fotografii z tego spektaklu, a informacje w necie pochodzą głownie z kilku wywiadów z Jerzym Fedorowiczem. Miałem przyjemność być na tej premierze jako 16to-letni pancur

tu jeden z wywiadów link

#punk #teatr pokaż całość

źródło: ei_1643927123255.jpg

Zobacz zwiastun faworyta tegorocznych Oscarów - „Drive My Car” w kinach od 11 marca

ZWIASTUN

W zaledwie kilka miesięcy od światowej premiery „Drive My Car” stał się już filmowym fenomenem, który podbija świat. Trzy nagrody na Festiwalu w Cannes, w tym za najlepszy scenariusz, Złoty Glob dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego, niemal pewny Oscar dla najlepszego filmu międzynarodowego oraz nominacja w głównej kategorii – to tylko kilka z wielu laurów, jakie ten poruszający, misterny dramat zdobył do tej pory. Film Ryūsuke Hamaguchiego to mistrzowska ekranizacja opowiadania Harukiego Murakamiego z tomu „Mężczyźni bez kobiet”. Japoński reżyser zabiera nas w filmową przejażdżkę legendarnym czerwonym Saabem 900 Turbo, podczas której nie ogranicza się do doskonałego przekładu na język kina tajemniczej, uwodzicielskiej aury książek Murakamiego. Hamaguchi rozwija zaczerpniętą z nich historię, tworząc na jej bazie własną opowieść o sekretach, zdradzie, wychodzeniu z życiowych ról, i o mężczyźnie, który kogoś stracił.

Yūsuke (Hidetoshi Nishijima) jest aktorem i reżyserem teatralnym, a jego żona, Oto (Reika Krishima), telewizyjną scenarzystką, która lubi opowiadać historie także w łóżku – choć te scenariusze ocenzurowałaby każda stacja. Łącząca ich więź wydaje się głęboka – do momentu gdy Oto niespodziewanie umiera, pozostawiając po sobie wiele tajemnic. Pogrążony w smutku Yūsuke wyjeżdża do Hiroszimy, by tam reżyserować w teatrze „Wujaszka Wanię”, w którym główną rolę dostaje młody aktor, Kōji (Masaki Okada). Kōji znał Oto i zna odpowiedzi na dręczące męża pytania. Czy jednak Yūsuke zdobędzie się na konfrontację z mężczyzną, z którym być może zdradzała go żona? Jej obecność jest w pięknym, łagodnym, melancholijnym filmie stale wyczuwalna: Yūsuke puszcza bowiem w aucie kasety z czytanymi przez nią fragmentami „Wujaszka Wani”. Za kierownicą jego dopieszczonego Saaba siada wynajęta przez teatr szoferka, Misaki(Tōko Miura), której milczenie skrywa wspomnienie dawnej tragedii. Prowadzone przez nią auto staje się konfesjonałem dla wszystkich bohaterów, a poczynione w nim wyznania przyniosą nie tylko ulgę i spokój, ale także pozwolą stworzyć samotnikom nowe więzi.

Hamaguchi z zachwytem przygląda się życiu, w którym ludzkie losy krzyżują się, plączą i prostują, jak boczne drogi, miejskie ulice i estakady autostrad. Choć „Drive My Car” wiezie potężny emocjonalny ładunek, to reżyser trzyma kierownicę tak pewną ręką, że – jak mawia główny bohater – „prawie nie czujemy grawitacji”. Opowiadający z niebywałą lekkością o samotności i traumie, pełen czułości dla swoich kruchych bohaterów, pozwalający im doświadczyć bliskości, którą i my czujemy się obdarowani, Ryūsuke Hamaguchi wyrasta nie tylko na godnego następcę japońskich mistrzów pokroju Ozu, ale i na jednego z najważniejszych artystów światowego kina.

„Drive My Car" w kinach od 11 marca.

#kino #film #filmy #filmnawieczor #kultura #sztuka #rozrywka #japonia #japonski #saab #saablove #teatr #trailer #zwiastun #rozowepaski #niebieskiepaski #arthouse #gutekfilm pokaż całość

źródło: Drive my car zaslepka_YT.jpg

Czy teatrom po drodze jest z jawnością? Po co i o co można pytać teatry? Takie pytania stawia w swoim felietonie Alina Czyżewska - aktorka od 2015 roku związana z Watchdogiem. Alina zajmuje się m.in. jawnością w instytucjach kultury i monitorowaniem działań organizatorów teatrów. Jest także autorką ankiety dotyczącej przemocy w szkołach teatralnych, o której mogliście słyszeć. W sprawie dostępu do informacji w teatrach można kontaktować się z nią pod adresem:

pokaż spoiler alina.czyzewska @ siecobywatelska.pl

Na naszej stronie dziś felieton Aliny i garść inspiracji dotyczących jawności na przykładzie Teatru Dramatycznego w Warszawie.

Zapraszamy do przeczytania: Po co i o co pytać teatry?.
__
Nie odpuszczamy. Robimy, co trzeba.
#prawo #prawodoinformacji #niebojsiepytania #ciagniemywladzezajezyk #watchdogpolska #teatr pokaż całość

źródło: teatr odpowiedź na wniosek.jpg