Dlaczego TVN nie posiada platformy kulturalnej?
Coś na kształt TVP Kultura gdzie są ambitne filmy, muzyka, programy kulturalne o sztuce, książce, teatrze?
Nie mówcie mi że nie mają na to targetu ( ಠ_ಠ)

#neuropa #tvpis #pytanie #kultura #gruparatowaniapoziomu #tvn #media #sztuka #muzyka #teatr #film pokaż całość

#mandzurfostrzyka #kultura #sztuka
FICTIONAL TRAILER Mandżuru - powód znany ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#film
Wielkie piękno (2013) - gdzieś na Mirko został wspomniany, a że Włochy mają wszystko co najlepsze to film wskoczył na topkę rzeczy do obejrzenia. Na bank obejrzę raz jeszcze, bo trochę na raty, trochę bez uwagi oglądałem. Zasadniczo mam jedno zastrzeżenie: film wydaje się być nieco za szybki a wystarczyłoby trochę srebrnej taśmy na usta i nieco lenistwa w obiektywie.
Tak po krótce: kolejny człowiek, który zobaczył, że nikt nie wie dokąd zmierzamy i wszyscy odpierdalamy jakieś fikołki, ale dobrze to wiedzieć i dać sobie trochę luzu. Wiadomo, jak się jest sławnym i bogatym to już w ogóle można, ale samoświadomość jednak pokazuje parter z małej odległości. Włoszki, Sztuka, Absurd, Wisizm

Honeyland - obejrzany na Ninatece (do 18 maja za friko). Rzekłbym, dokument jakich wiele: ckliwa historia, lokalizacja z dala od cywilizacji, prostota życia, problemy etc. Film nie jest po prostu dla mnie ale oglądało się przyjemnie ogólnie mówiąc. Tutaj wpis zapraszający mnie na seans.

#ksiazka
Księga Niepokoju, Pessoa - odkrycie na miarę Obcego Camusa jak dla mnie. Notatka z pierwszego czytania:
"Jeżeli Obcy jest dla mnie najbardziej osobistą książką z dotąd przeczytanych to Księga niepokoju Pessoi jest mną. Czytam ją raczej jak własne zapiski, których nigdy nie zrobiłem i nigdy (raczej) nie zrobię, bo i po co jak są, a trafniej nie opiszę, ponieważ stracą na zrozumieniu.

Jak bardzo wyzwalające (chwilowo i przewrotnie) jest to, że mimo poczucia osamotnienia, całej beznadzieji i absurdu, jest ktoś kto myśli i czuje podobnie. Niewazne, ze spotkanie będzie krótkie, czy w ogóle nie w czasie, na kartce czy w jakkolwiek formie. Istotne że patrzy na rzeczy w ten sam sposób, używa tych konkretnych słów, które oddają własne odczucia.

Niewątpliwym plusem jest to, że jest „literaturą - czyli sztuką, która poślubiła umysł“.

Przeczytałem ledwo 5% książki a wszystko co w glowie się trzymało się mnie przez dzień, przestało mieć znaczenie. Cholera, mieć rację i jej potwierdznie jest stokroć bardziej uzależniające/gorsze od zakochania się. [Nie próbowałem heroiny]."

Siedziałem do 4rtej rano z kawą i czytałem, czytałem, czytałem... jeszcze 82% książki przede mną :)
Z tą "literaturą" to tak nie do końca, bo nie jest to dzieło skończone, dopieszczone, dopowiedziane ale surowość nadaje klimatu. Uczucie porównywalne do przejazdu dłonią po świeżo ręcznie zeszlifowanej desce, gdzie swąd czy tam zapach drewna wwierca się w nozdrza.

#seriale ( ͡° ͜ʖ ͡°)
Eddy - nie oglądałem, ale wiarygodne źródło mówi że: "spoko, jak na aktualne standardy to dobry serial jest".

#muzyka
Monika Borzym i Krzysztof Dys - wpierw nie poznałem się, że to ona i zostałem sprowokowany do wydania opinii, więc jest ona bardzo sprawiedliwa i możliwie jak się dało obiektywna a brzmi: barwę głosu ma fajną, potrafi śpiewać, podoba mi się, kto to... osz cholera, Borzym, przecież na koncercie miała inny głos, nie tak ją pamiętam! Polecam serdecznie!

#teatr
Na śmierć zapomniałem czy pojawił się Mock na tym tagu, a sprawdzać mi się nie chce.
Zastrzeżenia: dykcja! Trzy razy (łohohoho) w Capitolu byłem i pod tym względem to była najgorsza sztuka.
Większość Krajewskiego miałem obczytane i bardzo, bardzo dobrze się doświadczało przeniesienia kartek na deski. Muzyka (jest jej znacznie więcej niż np we Frankensteinie) to klasa sama w sobie ("W prastarym Breslau", "Strofy Sofickie", "Lau deszcz", "Siedzimy w kinie Capitol"), scenografia mometami robiła mi flashbacki z podrózy, aktor grający Mocka (wybacz, że nie znam Twojego imienia) był zajebistym Mockiem. Najbardziej mnie urzekła Marianna Linde (brawo Fostrzyk, jednak wiesz kogo imię zapamiętać), zadziorność i prowokacyjność ale bez przesadnej wulgarności.

pokaż spoiler Coś mi mówi, że Mock się pojawił w Mandżurze xD


pokaż spoiler Muszę zacząć sporządzać notatki, bo wiele rzeczy mi się podobało ale nie jestem w stanie z głowy napisać dlaczego. Mało tego, muszę więcej pisać, bo idea Mandżuru mi się podoba i chętnie rozwodził bym się nad tematami ale po pierwsze, w/w brak notatek, po drugie warsztat potrzebuje wjechania na warsztat, po trzecie jakieś konkrety pisać trzeba, a może nieeee.....? Jak będzie to wystarczająco ok to pomyślę nad gruparatowaniapoziomu. Jak narazie to biegam z poziomnicą i mierzę krzywiznę sufitu ( ͡° ͜ʖ ͡°)


Obrazu źródło pokaż całość

źródło: photo_2020-05-17_20-43-51.jpg

Idzie ku dobremu... Marian Kowalski ekspertem w #tvpis #tvp #tvpinfo ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#gospodarka #mariankowalski #ekonomia #polska #europa #swiat #koronawirus #konfederacja #kuce #bekazpisu #4konserwy #chiny #usa #skandynawia #teatr #kultura pokaż całość

źródło: 20200414_072411.jpg

Legnica - Katedra i budynek Teatru.
To już bardziej ciemne i ponure zdjęcie. Czas naświetlania 6 miesięcy. Aparat z rurki kanalizacyjnej, kawałka blachy posklejany taśma izolacyjną mimo wszystko dało rede. Widać miasto, widać pozorny ruch słońca, jest ok. :)
-------
Zapraszam - http://kulikowski-marcin.pl/o-mnie/
FB - https://facebook.com/solargraphy.legnica/
-----
#legnica #dolnyslask #obrazy #fotografia #solarigrafia #sztuka #teatr #miasto #ciekawostki #ciekawostka #hobby #zainteresowania #pasja #pinhole #fotografiaanalogowa pokaż całość

źródło: FB_IMG_1585382669049.jpg

Dobra, moi mili Państwo. #latanaswietlania
Co myślicie o tej fotografii? Zdjęcie z budynku Teatru w Legnicy na ów budynek i Katedrę. Czas naświetlania to pół roku. Aparat tradycyjnie wykonany z rurki kanalizacyjnej. Ale już wiecie ze kocham te kanalizacyjne sprawy. :D
Tak więc: zwróćcie uwagę na odbicie ruchu słońca w szybie. MNIAMMMIII. Do tego w tym miejscu wieszają banery reklamujące Sztuki. jeden z nich wisiał na tyle długo że nawet można coś odczytać.
Linie na niebie to oczywiście ruchu słońca zarejestrowany w okresie naświetlania. Ciemniejsze miejsca między nimi to dni pochmurne... Pewnie wtedy padało. :D
Pozdrowionka. :)
A jeśli ciekawi was fotografia o kilkumiesięcznych lub kilkuletnich czasach naświetlania... Fotografia wykonana np. RURKĄ Kanalizacyjną lub NAKRĘTKĄ od wódki to zapraszam na stronę:
http://kulikowski-marcin.pl/o-mnie/
FB - https://facebook.com/solargraphy.legnica/
--------
#teatr #legnica #dolnyslask #polska #europa #zdjecia #fotografia #aparat #zdjeciezokna #zdjeciednia #solarigrafia #latanaswietlania #ciekawostki #ciekawostka #optyka #gwiazdy #kosmos #rozrywka #nauka #sztuka #zainteresowania #hobby #ciekaweciekawe #art pokaż całość

źródło: FB_IMG_1584856833175.jpg

Witam, przedstawiam kolejną solarigrafię. Teatr w Legnicy. Po prawej stronie widać drogę jaką słońce pokonywało w czasie naświetlania. Dokładniej są to wschody słońca. Czas naświetlania wynosił 6 miesięcy, tak więc trochę tych wschodów było. :) Aparat zrobiony z rurki kanalizacyjnej przykleiłem do rury, odpływu z rynny na budynku po przeciw stronie. W lecie otworzyli tam ogórek piwny więc troszkę się bałem czy ktoś się przypadkiem nie zainteresuje moim aparatem...
---------
Jeśli podoba wam się zdjęcia zrobione puszką po piwie, energetyku, pudełkiem po smartfonie itp.
Zapraszam - http://kulikowski-marcin.pl/o-mnie/
FB - https://facebook.com/solargraphy.legnica/
-------------
#fotografia #solarigrafia #zdjecia #cameraobscura #art #zdjecia #ciekaweciekawe #ciekawostka #niebo #kosmos #gwiazdy #fizyka #optyka #legnica #polska. #dolnyslask #teatr #ciekawostki #nauka #zainteresowania #hobby pokaż całość

źródło: FB_IMG_1584776153875.jpg

Hej #bialystok Teatr Dramatyczny w piątek robi #teatr online i wypuszcza swój spektakl
tutaj info

Do teatru czy opery teraz nie wyjdziemy, ale najnowsza Halka Moniuszki w koprodukcji wiedeńskiego Theater an der Wien i Teatru Wielkiego Opery Narodowej jest do obejrzenia na YT.

Dla tych, którzy na co dzień nie słuchają takiej muzyki: dlaczego warto?

1. Nie ma górali, kierpców i ciupag. Akcję przeniesiono do zakopiańskiego hotelu w latach 70. XX wieku. Właściciel hotelu organizuje u siebie wesele córki. Żadne z nich nie wie, że bogaty pan młody zaciążył hotelową kelnerkę Halkę, w której zakochany jest jej kumpel z pracy. Mroczna scenografia, PRL, czarno-białe kostiumy. Wreszcie coś nowego.

2. Piotr Beczała w roli Jontka. Jeden z niewielu Polaków w światowej ekstraklasie tenorów. Przekonał dyrektora Theater an der Wien do zrealizowania przedstawienia, które uchodziło za zbyt hermetyczne, by je pokazywać za granicą. Jako Halka zadebiutowała Amerykanka Corinne Winters. Śpiewa po polsku lepiej niż niejedna krajowa sopranistka. Dyrygent - Łukasz Borowicz - narzucił szybsze tempa, również na plus dla dynamiki akcji.

3. Nie znać Halki to jak nie znać Pana Tadeusza ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Świetne przedstawienie, najlepsza Halka, jaką widziałem. Mirki z #warszawa - obserwujcie repertuary, może jeszcze do Teatru Wielkiego wróci.

Część 1: https://youtu.be/KuvWiJ42uuE
Część 2: https://youtu.be/5hH1sdEhkko

#kultura #teatr #opera #muzykaoperowa #muzykaklasyczna #muzykapowazna #bojowkamuzykipolskiej #gangkulturalnejwarszawy pokaż całość

źródło: halka.jpg

Co ci aktorzy? Jeden dzień #teatr zamknięty i już kaska się rozeszła? #koronawirus

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: 1584074909386.png

Relacja z Teatru Wielkiego w Poznaniu: https://www.youtube.com/watch?v=3iJkTFZfluw&feature=youtu.be&fbclid=IwAR0RIJGlr-hlUs8YJ_WH37AhRbQawyiykeBDSCnT8jwlRdQlUTJ4pQ_V_z4&app=desktop

#poznan #sztuka #polska #teatr #koronawirus #wirus pokaż całość

Już dziś Teatr Nowy #poznan o godzinie 19:00 rozpocznie transmisję spektaklu za darmo na YT :)

Szanowni Widzowie,

chcąc choć w niewielkim stopniu złagodzić Państwa zawód spowodowany odwołaniem spektakli w ciągu najbliższych tygodni, przygotowujemy dla Państwa otwartą transmisję NA ŻYWO ze spektaklu STAN PODGORĄCZKOWY - już jutro, 12 marca 2020 roku, o godz. 19.00!

Transmisja dostępna będzie na naszym kanale YouTube (https://www.youtube.com/user/TeatrNowyPoznan). O innych możliwościach obejrzenia streamingu będziemy informować na bieżąco.

Zapraszamy przed monitory i ekrany!

#sztuka #teatr #polakmadryprzedszkoda #staythefuckhome pokaż całość

źródło: 89686370_3028348517231512_919123941941837824_n.jpg

Naród w szoku #koronawirus #heheszki #teatr #kultura #polska

[Zainspirowany wpisem @trumnaiurna, stworzyłem mema.]

źródło: zul5.jpg

Ale przecież tylko głupie katole nie chcą odwoływać mszy... ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#koronawirus #teatr #gdansk #covid19 #bekazpodludzi #bekazkatoli #bekazlewactwa #4konserwy

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: 97BB605C-3B05-427F-B964-87DCD9E4E708.png

#historia #heheszki #teatr #kultura #starozytnosc

źródło: 89603955_656154178550226_3545496237287407616_n.png

Film - Wystawa w Teatrze
Wystawa zdjęć wykonanych rurkami kanalizacyjnymi. Czas naświetlania to pół roku.
#solarigrafia #fotografia #art #sztuka #teatr

Północ, polowa mireczkow z tagu juz slodko spi. Zaznaja ciepla i szczescia dzieki ukojeniu jakim jest sen. Jutro rano zmiazdzy ich okrutna rzeczywistość. Piątek. Tag bedzis martwy do 15 az mireczki w szybkim tempie opuszczą swoj wlasny "oktagon" i w pospiechu odpala kąkuter by wypłakac sie publiczności. Kurtyna #przegryw #depresja #teatr #spierdolenie #feels #niebieskiepaski #zalesie pokaż całość

źródło: comment_1583301751kdhTO4lMecfRXTI0FXHPTk,w400.jpg

Ile kosztuje sztuka? Zerknijcie w rejestry umów za 2018 i 2019 rok, które udostępnił nam TR Warszawa. Znajdują się tam informacje o umowach z artystami, np. Agatą Buzek, Wojciechem Blecharzem, Magdaleną Cielecką, jak i umowy na wykonanie prac malarskich, usługi prawne, tłumaczenia sztuk, wykonanie fotografii do spektakli, reżyserię i wykonanie ról oraz wiele innych.
Jeśli chcecie wiedzieć, jak wyglądają poszczególne umowy lub rejestry w innych teatrach i instytucjach w Waszym mieście, wyślijcie wnioski o informację publiczną. O tym również w tekście: https://siecobywatelska.pl/ile-kosztuje-sztuka/
__
Patrzymy władzy na ręce. Każdej. Przekaż 1% podatku na działania Watchdoga. KRS 0000181348
#prawo #prawodoinformacji #niebojsiepytania #ciagniemywladzezajezyk #watchdogpolska #teatr #warszawa pokaż całość

źródło: rejestr TR.png

#heheszki #teatr #warszawa #trzaskowski #glinski #polityka

źródło: 8649.jpg

Olivia Newton-John i John Travolta po 40 latach od premiery filmwej wersji musicalu Grease

#musical #teatr #film #grease #travolta

źródło: scontent-waw1-1.cdninstagram.com

Zgierz, lipiec 2008, festyn z okazji 720-lecia przyznania praw miejskich.
-Ale melina! - krzyknął ktoś z tłumu, w kierunku pary znanych polskich celebrytów.
-Jakby byla melina to by my nie mogli chodzili na festynu kurwy! - rzucił zdenerwowany Kuba Wojewodzki w stronę grupki fotoreporterów.
#polscyartysci #polscyaktorzy #teatr #bonzo #celebryci #instagram #historiajednejfotografii pokaż całość

źródło: 1581155221853.png

Alina Czyżewska pisze o jawności w teatrze na przykładzie Teatru Powszechnego i Teatru Rozmaitości w Warszawie. ,,Rejestry umów publikują niektóre instytucje kultury w Warszawie, ale raczej się tym nie chwalą. Teatr Rozmaitości, po wielu solidnych potknięciach, wychodzi naprzód – publikuje umowy, całe umowy z reżyserami!"
Rejestr wszystkich umów ma Teatr Powszechny. Po co one nam wszystkim? O tym w felietonie.
https://siecobywatelska.pl/w-roli-glownej-jawnosc/
__
#teatr #warszawa #prawo #prawodoinformacji #niebojsiepytania #ciagniemywladzezajezyk #watchdogpolska

pokaż spoiler Patrzymy władzy na ręce. Każdej. [tej w teatrach, szkołach czy szpitalach też!]
Przekaż 1% podatku na działania Watchdoga. KRS 0000181348
pokaż całość

Mirki i Mirabelki z #gdansk robię #rozdajo biletów na spektakl Papety po raz pierwszy w Polsce do wzięcia są dwa bilety za darmoszkę. Wystarczy zaplusować wpis (zielonki dupa cicho). Losowanie przez mirkorandom w poniedziałek 27.01 21.37 (⌐ ͡■ ͜ʖ ͡■). A jak kogoś stać, to tu jest link do biletów (jedyne 35PLN). A na zdjęciu Mirek Papet, jeden z bohaterów spektaklu. A i jeszcze 18+, bo w spektaklu są bluzgi. Jak Cię wylosuję, i nie masz 18 to musisz przyjść z wujkiem. No i #teatr ( ͡~ ͜ʖ ͡°) pokaż całość

źródło: IMG_1772.PNG

Opuszczony teatr, Włochy
#urbex #teatr #fotografia

źródło: 1578519385834.jpg

HAMLET
Sławomir Mrożek

Wezwał mnie dyrektor i powiedział:
– Gratuluję, postanowiliśmy powierzyć panu rolę Hamleta.
Jak każdy aktor zawsze marzyłem, żeby tę rolę zagrać. Toteż nie posiadałem się ze szczęścia. Wylewnie podziękowałem dyrektorowi obiecując, że dołożę wszelkich starań, aby wywiązać się należycie z powierzonego mi zadania.
Już miały zacząć się próby, kiedy dyrektor wezwał mnie ponownie. Wydawał się nieco zakłopotany.
– Zaszła pewna okoliczność. Zespół uważa, że powierzenie panu roli Hamleta jest faworyzowaniem jednostki.
– To znaczy, że Hamleta zagra ktoś inny?
– Nie, to byłoby także faworyzowanie jednostki. Ale znaleźliśmy wyjście. Hamleta zagra pan i jeszcze ośmiu innych aktorów. Więcej niż dziewięciu takich, którzy mogą mniej więcej wyglądać na Hamleta, na szczęście nie mam w zespole.
– Rozumiem, to znaczy ja i jeszcze ośmiu na zmianę.
– Nie, wszyscy jednocześnie.
– Jak to jednocześnie... Chyba nie w tym samym przedstawieniu...
– Tak, w tym samym, każdego wieczora.
– Przecież to niemożliwe! Dziewięciu Hamletów w jednym Hamlecie?
– Tak.
– Aha, to znaczy pierwszy wychodzi, drugi wchodzi, wychodzi, wchodzi trzeci i tak dalej.
– Nie, bo wtedy wyłania się problem kolejności i następuje pogwałcenie równouprawnienia. Nikt nie powinien być pierwszy, ani drugi, ani dziewiąty. Pan zapomina, że wszyscy muszą mieć równe szanse.
– Więc jak?
– Chórem.
Opadłem na krzesło. Dyrektor wstał, wyszedł zza biurka i położył mi rękę na ramieniu.
– Głowa do góry! Społecznie będziemy w porządku, ale i artystycznie może być duże osiągnięcie. Mamy już reżysera, który się tego podejmie, bardzo interesujący eksperyment, awangardowy. Rozszczepienie Hamleta na dziewięć osobowości, pan rozumie.
– Rozumiem. Psychologia dna.
– Świetnie pan to ujął.
Potem nachylił się i dodał ściszonym głosem:
– A między nami, nikt panu nie zabroni mówić głośniej niż inni.
Zaczęły się próby. Trochę ciasno było w garderobie i na scenie żeśmy się o siebie nawzajem potykali, ale za to powstał silny duch kolektywu.
Tak doszło do premiery. Pierwszy akt jakoś minął, ale kiedy doszło do sceny na cmentarzu, zabrakło dla mnie czaszki Yoricka, bo rekwizytor się pomylił i przygotował tylko osiem sztuk. Wobec tego chciałem odebrać czaszkę koledze z lewej strony, ale ten nie chciał oddać i razem wpadliśmy do grobu. Tymczasem ci na górze też zaczęli się bić, bo nasza czaszka tam została, więc czaszek w dalszym ciągu było osiem, ale ich teraz było siedmiu i każdy chciał mieć dwie.
Było dziewięć wypadków kontuzji ogólnej, pięć uszkodzeń twarzy i trzy wypadki ran kłutych. Kto powiedział, że Hamlet jest tragedią jednostki?

„Tygodnik Powszechny”, 33/1989
#mrozek #gruparatowaniapoziomu #kultura #literatura #ksiazki #teatr trochę #pasta i #heheszki pokaż całość

źródło: Mrożek.jpg

Cooo xD Musical o Gracjanie Roztockim? XDDD
#capitol #teatr #wroclaw #musical #gracjanroztocki

źródło: i.imgur.com

#teatralnakicia <--- tag do obserwowania / czarnolistowania

Teatr: TR Warszawa
Spektakl: 'Cząstki Kobiety'
Reżyseria: Kornél Mundruczó
Dramaturgia: Kata Wéber
Scenografia i Kostiumy: Monika Pormale
Obsada: Dymecki / Frajczyk / Kuta / Pawlak / Ścisłowicz / Wasilewska / Żulewska

TR rozbił bank i zgarnął główną nagrodę Festiwalu Boska komedia spektaklem 'Cząstki Kobiety' i w sumie nie dziwie się bo to diabelnie dobry spektakl, sprawnie wyreżyserowany i kipiący emocjami.

Całe przedstawienie jest podzielone na dwie części. Na początku siadamy na pufach rozlożonych na podłodze przed białą ścianą w której zamontowano okna od mieszkania i drzwi balkonowe. Obserwujemy jako transmisje wideo całą akcję rozgrywającą sie po drugiej stronie ściany. Młoda matka ma rodzić, podjęła decyzje że chce to robić w domu a nie w szpitalu. Obserwujemy jej zmagania (genialna Wasilewska, koronuję ją na Matkę Boską Rodzącą) i chyba nigdy nie widziałem tak przekonująco zainscenizowanego porodu, emocje są niemal namacalne, strach i ból. Całość tego aktu jest genialnie przemyślana, obserwujemy to niemal jak podglądacze przez okno. Sycimy sie niemal najintymniejszą chwilą w życiu kobiety jak jacyś perwersyjni podglądacze, naprawdę gdyby zostalo to zainscenizowane w inny sposób moim zdaniem nie miałoby takiej siły oddziaływania. Dodatkowo potęguje to uczucie bezsilności u widza chciałby niemal jakoś pomóc rodzącej ale nie może bo musiałby wedrzeć sie niemal do jej mieszkania, ujawnić się co jest niedopuszczalne, przecież jesteśmy w tej sytuacji podglądaczami - nie wolno nam zdradzić, że tu jesteśmy.
Pod koniec tego aktu miałem niemal mialem łzy w oczach i odczuwałem ogromny ból, że jako człowiek jestem totalnie bezsilny na dziejącą sie na swiecie krzywde i ból.

Drugi akt rozgrywa się "pół roku" po wydarzeniach z pierwszego. Widzowie są proszeni o przejście na tradycyjną widownie i zasiadamy już w środoku mieszkania które obserwowaliśmy przez okno.

Spotykamy tam tą samą młodą kobietę, została zaproszona przez swoją matkę na obiad rodzinny, zaproszono również jej siostrę z mężem i kuzynkę-prawniczkę. Nikt nie wie jaki jest cel tego spędu.

Cały spektakl to wirtuozeria aktorska. Dodatkowo spektakl bazuje na ukazaniu mocy kobiet oraz tego jak radzą sobie z przeciwnościami losu. Jak młoda dziewczyna radzi sobie ze stratą dziecka, matka z chorobą, siostra z wykluczeniem...
każda z nich ma inny problem ale stosują ten sam mechanizm - wyparcie i przemilczenie. Wszystko zostaje w rodzinie, tak zostaly wychowane i sa tak naprawdę tak samo bezsilne i samotne w swoim cierpieniu.

Cała inscenizacja to totalne żyćko, tak jak by się oglądało typowy obiad rodzinny w Polsce. Niesnaski kłótnie, ciągłe pranie brudów przeszłości, wytykanie dawnych krzywd.

Niesamowite jest to, że spektakl pomimo ciężaru poruszanego tematu bywa naprawdę zabawny ale potrafi też porządnie przestraszyć (np.: potężna sekwencje z braniem prysznica i lodówką. Wtedy naprawdę mialem alarm brązowy i balem sie jak male dziecko na horrorze).

Pod względem realizacyjnym ten spektakl jest po prostu obłędny. Pomijam już to, że zbudowano na scenie w pełni funkcjonujące mieszkanie gdzie w trakcie przedstawienia aktorzy normalnie się kąpią w wannie czy na przykład pieką kaczkę (naprawdę, pieką kaczkę w piekarniku i na koniec ją zjadają). Scenografia jest piękna doprawcowana w każdym detalu i każdy z przedmiotów w tym wnętrzu ma swoją funkcję, nie jest obiektem dla samego bycia obiektem.

O aktorstwie już wspominałem ale naprawdę tytaniczną prace wykonuje Justyna Wasilewska. Jest tutaj doskonała i chyba długo nikt jej nie przebije w kunszcie aktorksim w młodym pokoleniu aktorek. Na życzliwy uśmiech zasługuje też Magdalena Kuta za rolę samotnej, chorej matki, która nie chce przyznać sie przed bliskimi że umiera i mieszka w domu sama, obserwowana jedynie przez wypchane przez nią własnoręcznie zwierzęta.

Spektakl bardzo gorzki w swoim wydźwięku. Przeżycie niesamowicie intensywne trzymajace w napieciu przez calem 2,5 godziny. Mimo wszystko ta realizacja nie zostawia nas aż z taką beznadzieją, sa tam przebłyski pokazujące, że warto żyć i że życie chwilami bywa znośne.

Totalny must see. Jeśli nie widziało sie 'Cząstek...' to traci się naprawdę wiele - kawał dobrego współczesnego teatru, którego brakuje mi bardzo w Krakowie (bo u nas tylko teatr mieszczański - afe)

#krakow #warszawa #teatr i troche #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: 1576836699334.jpg

Za lekko ponad godzinę pierwszy raz będę na scenie #teatramatorski po jakichś 8 latach przerwy xD.
Stres mnie męczy coraz bardziej. Trzymajcie kciuki, żebym nie pomyliła tekstu i nie zrobiła z siebie pośmiewiska ( ͡° ͜ʖ ͡°).
#stres #teatr

No ładnie ktoś tam ma pod kopułą nawalone xDDD

https://www.teatr-capitol.pl/gracjan-pan/

#wroclaw #heheszki #sztukawspolczesna #teatr #gracjanroztocki

źródło: gracjan.jpg

#teatralnakicia <--- tag do obserwowania / czarnolistowania

Teatr: Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie
Spektakl: 'Kowboje'
Reżyseria: Anna Smolar
Dramaturgia: Michał Buszewicz i Anna Smolar
Scenografia i Kostiumy: Anna Met
Obsada: Janowska / Ostojak / Roszczuk / Rychłowska / Dobosz / Grubich / Gąsiorowicz

Byłem niesamowicie ciekawy co na scenie wyczaruje Anna Smolar, której inscenizacja ‘Kopciuszka’ w Teatrze Starym zachwyciła mnie totalnie. W ten sposób wybrałem się na ‘Kowbojów’ i przypadkiem obejrzałem mojego faworyta tegorocznego Festiwalu Boska Komedia.

Tak nietuzinkowego spektaklu, tak wspaniale zagranego i przemyślanego nie widziałem naprawdę dawno, ale po kolei o wszystkim.

Spektakl bazuje na niesamowitej dramaturgii napisanej przez Michała Buszewicza i naprawdę nie widziałem w teatrze tak dobrego tekstu od czasu ‘Być jak Steve Jobs…’ pióra Michała Kmiecika. W ‘Kowbojach’ język jest niesamowicie barwny ale jednocześnie nie odrealniony i nie oderwany od rzeczywistości. Niesamowite jest, jak naprawdę dobry (i przede wszystkim naprawdę inteligentny) humor miesza się z ogromnymi wzruszeniami i smutkami.

Autor serwuje nam historię młodej dziewczyny przychodzącej do nowej szkoły, jednak nie mamy tutaj typowej i oczywistej opowieści o dorastaniu, tylko patrzymy na szkolny świat nie z perspektywy ucznia a nauczyciela.

Wszystko skąpane w konwencji westernu, pokój nauczycielski zdrzwiami nicym do typowego saloonu z dzikiego zachodu, w tle sceny potężne tipi w którym nie wiem co się skrywa – po prostu bajka.

Obserwujemy jak młoda pani pedagog stara się pomóc nowej uczennicy dostosować się do zasad panujących na dzikim zachodzie polskiego szkolnictwa. Na scenie przewijają się archetypiczne postacie nauczycieli, których każdy spotkał w swoim życiu – zahukany nauczyciel geografii któremu wszyscy weszli na głowę i już zejść nie chcą, zimna matematyczka, która jest już w zawodzie od 25lat i bez żadnej obawy (ale też bez żadnej nadziei) uczy kolejne pokolenia, jest zimna i nie boi się ‘strzelać’ gdy trzeba, zawsze jest gotowa ugodzić celnym słowem bo wie gdzie uderzyć żeby ucznia zabolało. Jest też młody dyrektor nie ogarniający co się dzieje, który jest jednocześnie typowym nauczycielem WFu.

Początek spektaklu daje wrażenie, że będziemy widzieli kolejną historię o tym jak to młodzi nie mogą się dostosować, jak to każdy jest wyjątkowym płatkiem śniegu i tak dalej. Jednak perspektywę zmienia nieplanowana wizyta pani z kuratorium, która stawia nauczycieli w stan najwyższej gotowości.

Prócz tej na pozór prostej historii, która jest napisana tak brawurowo, że nie sposób jest oderwać oczy od sceny (2 godziny mijają jak z bicza strzelił) spektakl stoi świetnym aktorstwem, nie wiem kim są ci aktorzy, pierwszy raz widzę ich na oczy ale żałuję, że tak długo się przede mną ukrywali. Wszyscy, totalnie wszyscy grają bosko, nie sposób nikogo wyróżnić bo byłoby to naprawdę potwarzą dla całej reszty. Ich interakcja i sceny grupowe powodowały nieustający opad szczęki. Oni nie grali tych nauczycieli, oni nimi byli, naprawdę.

Piorunujące wrażenie zrobiły na mnie dwie rozmowy (a właściwie monologi – w moim odczuciu spektakl mocno naświetla to, że ludzie nie potrafią ze sobą rozmawiać a jedynie czekają na swoją kolej do mówienia). Jedna z tych scen to monolog/rozmowa ojca córką, który wylewa ze siebie obawy i tak naprawdę jedynie potęguje zagubienie swojego dziecka, zamiast naprawdę rozmawiać to poniekąd egzaminuje swoją córkę z dnia w szkole i tego jak się w nowej szkole czuje i w momencie kiedy dziecko w końcu dopowiada ojciec nie wie co ma zrobić, ucieka bo nie był gotowy na uzyskanie odpowiedzi. Mówił ale jednak nie chciał rozmawiać.
Drugim dialogiem/monologiem jest scena gdy nauczyciel geografii opowiada koleżance w pokoju nauczycielskim o tym jak został nauczycielem i w jaki sposób tak naprawdę go zniszczyło. Opowiada jak najpierw uczył z pasji a potem pasja wywietrzała i został z niczym, bez pieniędzy z żoną, której jednak chyba nie kocha, ale nie może się z nią rozstać bo w sumie nie chce być sam i już woli być z nią niż z nikim. Dodatkowo nie stać go jako nauczyciela na rozstanie się, nie będzie w stanie zapewnić sobie samemu mieszkania. I jest tak zatrzaśnięty w swoim życiu pomiędzy szkołą gdzie nikt go nie słucha, ani koledzy ani uczniowie a życiem prywatnym gdzie jest dogłębnie nieszczęśliwy (w tej scenie serce realnie mi pękało jak Daniel Dobosz grający geografa płakał, dawno nie widziałem takich łez i mam nadzieję, że nigdy nie zobaczę takich łez w prawdziwym życiu, bo to był naprawdę płacz osoby przyciśniętej do ściany, bez jakiejkolwiek nadziei na ucieczkę).
Potem następuje w końcu finał, gdy pojawia się długo wyczekiwana pani z ministerstwa. Jednak nie zdradzę wam nic z tej końcówki bo to jest totalny majstersztyk i aktorski i też jeśli chodzi o wykorzystanie przestrzeni scenicznej.

Dramaturg nie oszczędza nikogo i nawet najbardziej zatwardziały człowiek w finale chyba uroni łzę (ja uroniłem nie jedną a nie jestem aż taką płaczką).

Jestem pod ogromnym wrażeniem tego spektaklu i rejonów w jakie mnie dotknął. ‘Kowboje’ to realny przykład jak powinna działać sztuka na ludzi i jaka powinna być sztuka. Rozhukana inscenizacyjnie ale też intymna w tym samym momencie. Śmieszna ale ukrywająca w żartach taki zimny żużel, że kiedy przestajesz się śmiać to czujesz ten chłód od środka i nie wiesz w jaki sposób się w tobie znalazł. I przede wszystkim to sztuka dająca do myślenia, a przynajmniej mi dała. Sporo, niby oczywistych rzeczy ale skoro o myślę o tym spektaklu już drugi dzień, to jednak nie mogły być aż tak oczywiste dla mnie samego.

W moim odczuciu spektakl jest o tym, że wypada być dla siebie po prostu dobrym, dla siebie samego i dla innych, tak bezinteresownie. Żeby rozmawiać ze sobą otwarcie o tym co się czuje i pomagać sobie nawzajem, bo nikt nie jest chyba w stanie być samemu.
I najważniejsze, czy jest się wstanie pod koniec dnia popatrzeć sobie w lustrze w twarz i powiedzieć „dziś byłem dobrym człowiekiem”. Każdy każdego dnia jest egzaminowany przez życie i każdy każdego egzaminuje - nauczyciel ucznia, nauczyciela pani z kuratorium i rodzice, ucznia egzaminują rodzice, uczniowie egzaminują nauczycieli.
Całe nasze życie to nieustający egzamin, więc czemu mielibyśmy być dla siebie surowi skoro wszyscy żyjemy pierwszy raz i wszyscy w sumie improwizujemy.

Dlatego drodzy lublinianie, biegnijcie na ten spektakl, grają go w styczniu, sam się pakuję już z Krakowa i jadę do Lublina, bo muszę zobaczyć to jeszcze raz. Przedstawienie naprawdę wybitne, czapki z głów, gromkie brawa, gaśnie światło.

#krakow #lublin #teatr i troche #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: 1576170505665.jpg

#teatralnakicia <----- tag do obserwowania / czarnolistowania

Teatr: Teatr Łaźnia Nowa
Spektakl: 'Równina wątłych mięśni'
Reżyseria: Renata Piotrowska-Auffre
Choreografia: Renat Piotrowska-Auffre
Obsada: Osowicz / Sikora / Fejdasz

Zanim zaczne męczyć na temat tego spektaklu na samym starcie zaznaczam, że mam bardzo małe pojęcie o samym teatrze opartym na tańcu współczesnym, widziałem w całym moim życiu ze dwa spektakle opierające sie na tym założeniu.

Zapytacie się pewnie: "teatralna kiciu, po co zatem się wpierdalałeś na to przedstawienie, skoro na samym starcie nie miało szansy ci się podobać".
Odpowiedź jest dosyć prosta - Łaźnia Nowa wystawia ten spektakl do konkursu na najlepsze przedstawienie teatralne w Festiwalu Boska Komedia, a obiecałem sobie, że w tym roku obejrzę jak najwięcej przedstawień festiwalowych żeby nie pluć sobie w brodę jak w latach poprzednich, że pominąłem coś co okazywało sie być czarnym koniem konkursu.

'Równina wątłych mięśni” to performans wykorzystujący narzędzia tańca eksperymentalnego i teatru. Miał to być spektakl feministyczny, opowiadający w jaki sposób kobiety są uciskane i z jakimi problemami muszą obecnie się konfrontować.
Trzy aktorki występują w pustej przestrzeni, tańczą, wiją się i deklamują na czarnej, sporych rozmiarów macie pod długą na całą scenę wiszącą listwą świetlną, która to rozjaśnia sie to przygasa. W moim odczuciu jest to swego rodzaju metafora niedostępnego i nie dającego sie przebić szklanego stropu patryjarchalnego społeczeństwa.

Nie da się odmówić aktorkom ogromnych zdolności tanecznych i niesamowitej kondycji bo pląsają śmiało przez okrągłą godzinę z niewielką tylko zadyszką. Niemniej nie jestem w stanie dopatrzeć się żadnego sensu za tymi wygibasami. Zapewne brak mi merytorycznego zaplecza, bo nie jestem w stanie uwierzyć że ktoś odwala taki cyrk dla samego cyrku.

W całym spektaklu padają ze sceny może z 4 zdania złożone i to jest cały tekst, który usłyszymy. Na początku dosyć mocno się przejąłem prezentowanymi w krótkich słowach opowieściach o molestowaniu w miejscu pracy - potworny dramatyzm i prawdziwe przerażenie zamknięte w kilku wyrazach. Potem jednak zaczęła się w moim odczuciu równia pochyła po której spektakl zaczął jechać niczym ja na saneczkach w dzieciństwie prosto w krzaczory na głupi ryj.

W momencie gdy nad sceną wyświetlono tekst o tym, że kobiety czują sie tłamszone tym, że części czy też gruczoły ich narządów rodnych nazwane są od nazwisk ich odkrywców, uwaga, MĘŻCZYZN i że jakim prawem mężczyźni zagarniają i kolonizują ich ciało, to przestałem totalnie traktować na serio problemy prezentowane na scenie.
Z drugiej strony nie pokazano żadnych więcej form przemocy czy prześladowania. Można więc wywnioskować, że współczesna kobieta odbija się jedynie od dwóch problemów: molestowania seksualnego i tego, że punkt G nazywa sie tak bo odkrył go niemiecki uczony Gräfenberg.

Dodatkowo taniec i skomplikowana choreografia przerodziła sie w małpie skakanie bez ładu i składu. Realnie był taki moment, że chciałem wygrzebać z mojej przepastnej torby fujarkę spierdolenia i przygrywać na niej bo tylko tego tam brakowało. Na scenie mogło się wydarzyć już cokolwiek a ja i tak bym to zaakceptował bo najwyższy poziom absurdu został osiągnięty.

Gdy wymykałem się po owacjach z sali, słyszałem urywki rozmów, że genialny, że obnaża straszny szowinistyczny świat itd.
Zupełnie tego nie czuje i w sumie naprawdę nie wiem co zobaczyłem ale chyba muszę sobie wyparzyć oczy wrzątkiem.

Dodatkowo ten spektakl przypomniał mi dlaczego zacząłem tak bardzo kochać teatr.
Był ogromny kawał mojego życia gdy nie byłem zdolny odczuwać totalnie żadnych emocji i odkryłem, że jedynie teatr pozwala mi przez chwile odczuwać cokolwiek. I przy tym przedstawieniu przypomniałem to sobie, bo dawno nie czułem tak potężnego zażenowania.

Oby ten spektakl zniknął w pomroce dziejów bo naprawdę szkoda czasu i pieniędzy na to. W sumie najbardziej czasu, bo przez 60 minut to można sobie życie ułożyć a nie oglądać jak jakieś panie brykają niczym koczkodany.

(nigdy nie sądziłem, że tak ciężko będzie zrecenzować spektakl bez dekoracji, bez tekstu i bez fabuły. OMG)

#teatr #krakow i trochę #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: 1574632545581.jpg

#architektura #teatr ładnie odnowiony budynek:

źródło: 1574619163236.jpg

#heheszki #bekazprawakow #neuropa #4konserwy.ru #polska #teatr #gdansk

Już wkrótce sprawdzanie czy kobiety noszą spódnice o odpowiedniej długości i czy aby to nie są spodnie.

Polska XXI wiek...

źródło: 1571850607580.jpg

#teatralnakicia <--- tag do obserwowania / czarnolistowania

Teatr: Teatr im. Słowackiego w Krakowie
Spektakl: 'Bolesław Śmiały'
Reżyseria: Paweł Świątek
Dramaturgia: Mateusz Pakuła na podstawie dramatu Stanisława Wyspiańskiwgo
Obsada: Majnicz / Błasik / Godzic / Konarska / Zawiślak-Dolny / Dziwisz / Rokita / Szumera

Paweł Świątek kolejny raz robi świetną robotę. Jak zwykle nie ingeruje zbytnio w tekst na którym pracuje, wykonuje jedynie kosmetyczne zmiany a prawdziwą wodzę fantazji popuszcza w formie wizualnej spektaklu (zupełnie jak w 'Pawiu Królowej' czy 'Wojnie Polsko-Ruskiej').
Scena zaaranżowana zupełnie jak ring bokserski wypełniony jednogroszówkami w których brodzą aktorzy, na środku wysoki podest zbudowany z kaset VHS z pornosami z lat 80, zdezelowana karuzela, huśtawka i zjeżdżalna - w takiej scenerii będziemy doświadczać walki pomiędzy Królem Bolesławem a Biskupem Stanisławem.
W całym tym chaotycznym, niemal postapokaliptycznym świecie włóczą sie okaleczeni i wymęczeni bohaterowie dramatu.
Król Bolesław, koronowany ciężkimi złotymi łańcuchami niczym raper, przechadza sie w stroju wrestlera, towarzyszy mu Biskup Stanisław w słynnym ubraniu Hiszpańskiego inkwizytora z filmu Monty Pythona.
Co rusz dochodzi między nimi do słownych potyczek dotyczących nurtującego pytania: kto naprawdę dzierży władzę, kościół czy władza świecka?
Dramat Wyspiańskiego mimo tego jak dawno został napisany ma wciąż mocno aktualny wydźwięk.
Ciekawym aspektem jest też podkreślenie, że pieniadzę nie mają żadnej mocy sprawczej w tym świecie, ludzie brodzą w nich ale nie są w stanie im pomóc, wręcz otumaniają i często są przyczyną kłopotów (doskonała scena gdzie z butelki zamiast wina do pucharów są nalewane właśnie jednogroszówki).

Wartym uwagi jest też bardzo świadome stopniowanie napięcia przez reżysera.
Prowadzi spektakl tak, że czeka się jak na szpilkach na finałową walkę, wszyscy znający choć odrobinę historię wiedzą, że biskup ginie z rąk króla.
Punktem kulminacyjnym jest tutaj kazanie Stanisława na Skałce gdzie nawołuje do zbrojnego buntu przeciw królowi, w spektaklu jest ten moment przedstawiony jako rap, zaskakująco dobrze to gra w całości. Tekst jest wyrapowany (wyśpiewany? można tak powiedzieć?) z ogromną mocą i aż powoduje ciarki na plecach, niczym finałowa scena 'Wesela' Klaty w Starym. Fantastycznie to ukazuje jak melodyjnym i sprawnym pisarzem był Wyspiański.
Jednak najbardziej przewrotne jest samo zakończenie konfliktu. Inscenizajca nie szczędzi nam w trakcie przebiegu seksualności i samej przemocy więc automatycznie nastawiamy się na jej potężną eskalacje w trakcie finału, który jednak na przekór oczekiwaniom jest skromny i niezwykle symboliczny.
Dodatkowo w przebiegły sposób tekst dramatu zatacza koło i cały spektakl niemal zaczyna się od nowa. Teraz już powoli zaczynamy rozumieć kondycję fizyczną i zmęczenie postaci dramatu. Kolejny raz zaczynają to samo, znów muszą przejść przez te same okrucieństwa i zło. Dodatkowo ukazuje nam to, że chyba niestety konflikt władzy świeckiej i duchownej trwa wiecznie i będzie trwał nadal.

Aktorsko spektakl jest niesamowity, Michał Majnicz to klasa sama w sobie a to z jaką łatwością operuje tak skomplikowanym tekstem budzi ogromny szacunek.

Na potężne brawa zasługuje Dominik Strychalski odpowiedzialny za muzykę i udźwiękowienie tego spektaklu. Wykonuje tutaj tytaniczną robotę i słucha się tej realizacji z największą przyjemnością. Ogólnie mam wrażenie, że nie było chyba spektaklu w którym Strychalski zrobiłby kiepską muzykę, powoli jego osoba staje sie dla mnie pewnego rodzaju znakiem jakości.

Z tym spektaklem jest dosyć ciężko jeśli chodzi o jednoznaczną ocenę. Bo jest z nim troche jak z sernikiem z rodzynkami. Jedni kochają a inni nienawidzą.
Uwielbiam teksty Wyspiańskiego i nie widze żadnego problemu w słuchaniu przez ponad godzinę tekstu mówionego wierszem dosyć archaiczną polszczyzną. Moja Lepsza Połówka natomiast prawie umarła w trakcie z zagubienia i nudów.
Tak więc moi drodzy - sernik z rodzynkami, spektakl bardzo wymagający ale jeśli dobrze się w niego wgryzie i skupi na tekście podawanym z ogromną prędkościa przez aktorów to daje ogrom emocji.

#teatr #krakow i troche #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: 1568835027839.jpg

#teatralnakicia <----- tag do obserwowania / czarnolistowania

Teatr: Narodowy Stary Teatr
Spektakl: 'Nadchodz Chłopiec'
Reżyseria: Marcin Wierzchowski
Dramaturgia: Daniel Sołtysiński /Marcin Wierzchowski
Obsada: Grąziowska / Paluch / Paruszyńska / Pomykała / Puślednik / Brzozowski / Chrząstowski / Czacki / Kaleta / Chrzanowska / Duda / Sajur / Kubacki

Bywa tak, że wybierzemy sobie swojego ulubionego twórce teatralnego, dla mnie to duet Janiczak/Rubin a dla mojej lepszej połówki to Marcin Wierzchowski. Dlatego też zapanowała w domu ogromna ekscytacja, gdy okazało się, że po bardzo dobrej 'Hańbie' w Teatrze Ludowym Wierzchowksi został zaproszony do współpracy z zespołem Teatru Starego i w efekcie powstał spektakl 'Nadchodzi Chłopiec'.

Sam mam stosunek mocno ambiwalentny do spektakli tego reżysera, w pełni uznaje i szanuje to, że wypracował sobie mocno rozpoznawalny styl teatru kinetycznego i że śmiało go wykorzystuje ale też mimo wszystko wiem, że nie do każdego rodzaju historii ten styl będzie pasował.
Pod koniec poprzedniego sezonu teatralnego wybrałem sie na prapremiere 'Nadchodzi Chłopiec' i niestety sromotnie sie rozczarowałem.

Pominę już fakt, że trwający prawie 5 godzin spektakl który zmusza prawie cały czas do chodzenia po całym budynku teatru potrafi bardzo zmęczyć (a nie jestem jakimś potężnym ulańcem) ale sama forma w żaden sposób nie koresponduje z treścią, w całym pierwszym akcie są może jedynie 2 sceny mądrze korzystające z formy spektaklu. Cała reszta wydaje sie być mocno wymuszona. To co doskonale zagrało w 'Sekretnym Życiu Friedmanów' zupełnie tutaj nie podziałało. Chodzenie po zakamarkach budynku wydaje się być tutaj jedynie po to, żeby osoba znająca styl pracy reżysera mogła się uśmiechnąć pod wąsem i stwierdzić 'no tak toż to spektakl Wierzchowskiego'.

Przez cały pierwszy akt przyglądamy sie rewolucji zbrojnej w Korei z roku 1960. To jest ta część która wzbudza jakiekolwiek emocje i jedyna którą warto zobaczyć. Śledzimy historię chłopca który zginął zabity przez wojsko w trakcie starć w mieście i obserwujemy jak jego śmierć - małego, niby nic nie znaczącego dziecka, kładzie się cienie na życiach coraz szerszej grupy ludzi. Jak potencjalnie niewielki zgon potrafi złamać kilkanaście ludzkich istnień i jak ogromny wpływ może mieć też na historię całego narodu. Jak dobierana będzie władza, która każe strzelać do swoich kilkunastoletnich obywateli.

W akcie drugim Wierzchowski prezentuje nam swoją własną wariację na temat tego jak jedna mała śmierć może zatoczyć ogromny krąg i dotknąć wielu osób. Autor stara się tworzyć analogie do aktu pierwszego, ale wypada to komicznie gdy stara sie przyrównać REALNE śmierci i REALNE tragedie do jakiś swoich wymysłów i pseudo detektywistycznego śledztwa na poziomie W11. Wierzchowski prezentuje nam wizje roku 2060-któregoś, gdzie nagle, ktoś odkrywa w okolicach Krakowa masowy grób w którym zostaje znalezione ciało nastolatka, którego od kilkunastu lat szuka siostra. Szkoda marnować czasu na streszczanie całej fabuły aktu drugiego, bo i nie warto a i samej fabuły tam nie ma za bardzo i w sumie to naprawdę jest to tak pretensjonalne, że głowa mała.

Akt drugi można sobie spokojnie odpuścić. Jest akurat przed nim przerwa i to idealny moment na ucieczkę.
Nie oglądając go nic sie nie straci a jedynie można zyskać brak zgrzytania zębami.

Oczywiście fantastycznie ogląda sie aktorów Starego w akcji zwłaszcza Pauline Puślednik - boże jak ja ją kocham (ale tylko w pierwszej części soektaklu. Później gra polską biedo-wersje Lary Croft i już nawet szkoda gadać jak bardzo sie biedna poci żeby cokolwiek z tego miałkiego scenariusza wycisnąć).

Po całych 5 godzinach spędzonych na tym spektaklu pozostaje jedynie uczucie przygnębienia bo zmarnowano naprawdę ogromny potencjał. I to nie są jedynie moje wymysły, moja lepsza połówka chciała uciec już w połowie pierwszego aktu, ale nie pozwoliłem, bo zapłaciliśmy za bilety a zew cebuli jest u mnie mocny.

'Nadchodzi Chłopiec'? chyba raczej nadchodzi rozczarowanie.
Lepiej nie oglądać wcale, albo jak już bardzo sie chce to pominąć akt 2.
Tak będzie lepiej dla wszystkich.

A jeśli chce sie zobaczyć coś dobrego od tego reżysera to hej, nadal grają w Ludowym 'Hańbę' i 'Sekretne życie Friedmanów'.

#teatr #krakow i troche #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: 1567885826764.jpg

Spotkała mnie dzisiaj duża nieprzyjemność,otóż byłem w teatrze i chcę powiedzieć,że żałuję,że w ogóle tam poszedłem,bo mogłem se pić piwo całe popołudnie a tak to wyrzuciłem w błoto pieniądze jeszcze.
Aktor jeden, co tam grał, w samych slipach i skarpetach ganiał, że mu prawie genitalia wystawały, co mnie osobiście odrażało.
Druga aktorka, starsza, co miała nogi krzywe, turlała się i jęczała w kierunku niewiadomym, zupełnie bezsensu. Na szczęście ktoś ją potem utopił we wannie.
W ogóle całe te towarzystwo kupy dupy sie nie trzymało.
Taki teatrzyk to se moge we domu przed lustrem zrobić,albo nawet i lepszy.

#kiepscy #teatr #krytyk pokaż całość

źródło: dg31sz3gwrwan.cloudfront.net