Płaca minimalna brutto jako odsetek PKB per capita.

#ekonomia #gospodarka #turcja

źródło: Płaca minimalna 1600px.jpg

#turcja #usa #ekonomia #gospodarka #heheszki

źródło: scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net

Sen o Halep, czyli jak Turcja przejmuje kontrolę nad syryjską rebelią

Obecnie Turcja jest jednym z najważniejszych graczy biorących udział w syryjskiej wojnie domowej. Każda operacja rebeliantów w północno-zachodniej Syrii, która ma mieć szanse powodzenia, najpierw musi zostać uzgodniona z Ankarą. Jednak nie zawsze tak było. Dzisiaj postaram się przybliżyć jak turecka polityka względem rebelii ewoluowała i jak to się stało, że Ankarze udało się zyskać tak duże poparcie ze strony rebelii. Zapraszam na „Sen o Halep, czyli o tym jak Turcja przejmuje kontrolę nad syryjską rebelią” - drugi artykuł z serii Idlibistan.

Tekst jest dostępny także na platformie steemit.
-----------------------------------------------

Al-Assad musi odejść
W początkowym okresie syryjskiej wojny domowej głównym celem Turcji było obalenie Assada i ustanowienie w jego miejsce rządu sunnickiego, który zostałby wciągnięty w turecką strefę wpływów. W tym okresie Ankara prowadziła iście makiawelistyczną politykę i zgodnie z zasadą „cel uświęca środki” współpracowała z niemal każdym ugrupowaniem rebelianckim – w tym z Nusrą. Ankara liczyła, że dzięki bliskiej współpracy z rebeliantami i dostarczaniu im ton sprzętu wojennego, ostatecznie uda jej się przejąć kontrolę nad całą rebelią. Wkrótce jednak okazało się, że tureckie plany są zupełnie oderwane od rzeczywistości.

Gdy 28 marca 2015 roku Armia Podboju dumnie wkroczyła do Idlib w Ankarze strzelały korki od szampanów. Turcy uważali, że upadek Idlib to pierwszy, duży krok na drodze do zwycięstwa. Kolejnym celem rebelii miało być Halep (turecka nazwa miasta Aleppo) i marsz, przez Hamę i Homs, na Damaszek. Jednak tureckie plany nigdy nie doczekały się realizacji. Po wypędzeniu armii rządowej z prowincji Idlib, rebelianci skoczyli sobie do gardeł i zaczęli walczyć między sobą o rolę lidera. Nikt nie chciał już słuchać Ankary i jej wezwań do zachowania jedności.

Konflikty wewnętrzne rebelii świadczyły o porażce ówczesnej polityki Ankary wobec Syrii. Dotychczas Turcy skupiali się na formowaniu jak największych sojuszy powstańczych, które tworzono z ugrupowań zarówno umiarkowanych, jak i radykalnych. Turcy byli świadomi, że takie działanie jest obarczone ogromnym ryzykiem, ale liczyli że uda im się zachować jedność rebelii poprzez skupienie jej na walce z Assadem. Jednak wydarzenia, które rozegrały się po upadku Idlib pokazały, że tureckie stanowisko było błędne.

Prezydent Syrii, Baszszar al-Asad, źródło: kremlin.ru

Podpatrzone w Arabii Saudyjskiej, aby Turcja rosła w siłę
Pod koniec 2015 roku Turcja znalazła się w bardzo złej sytuacji. Nusra i Ahrar, czyli dwa bardzo radykalne ugrupowania, nad którymi Turcja nie miała zbyt dużej kontroli wybiły się na liderów rebelii w północnej Syrii. Jednocześnie na południu kraju coraz większe wpływy zyskiwała Armia Islamu (Jaish al Islam) – wspierana finansowo i materiałowo przez Arabię Saudyjską. Jaish al Islam była bardzo ciekawym przypadkiem. Z jednej strony JaI było potężnym ugrupowaniem, które siało postrach we wschodniej Gucie pod Damaszkiem – ich defilada wojskowa przeszła do historii syryjskiej wojny domowej jako jeden z największych pokazów siły ze strony rebeliantów. Z drugiej jednak strony JaI działało zgodnie z wytycznymi otrzymywanymi od mocodawców z Rijadu.

Wydaje się, że to właśnie działalność Armii Islamu doprowadziła do rewizji tureckiej polityki względem Syrii. Ankara odrzuciła ideę tworzenia szerokiej koalicji, która objęłaby całą rebelię na rzecz stworzenia własnej wersji Armii Islamu. Zadanie to było o tyle łatwe, że Turcja – w odróżnieniu od Saudów – bezpośrednio graniczyła z terenami kontrolowanymi przez rebeliantów.

Parada Armii Islamu w Gucie, 2015 rok, źródło: JaI

Początki pro-tureckiego stronnictwa
Zimą 2015 roku Turcy zaczęli wprowadzać swój plan w życie. Zamiast tworzyć „frakcję pro-turecką” od zera, postanowiono stworzyć ją na kanwie mniejszych, bardziej umiarkowanych ugrupowań, które zostały zmarginalizowane przez Nusrę i Ahrar. Ugrupowania te, czując zagrożenie ze strony Nusry, szybko przyjęły pomocną dłoń wyciągniętą przez Ankarę. Pierwszym ugrupowaniem, które Turcy zaczęli przeciągać na swoją stronę było FSA, które dotychczas podchodziło do sąsiada z północny ze stosunkowo dużym dystansem. Jednocześnie Turcy zacieśnili jeszcze – i tak już szeroką – współpracę z tzw. Brygadami Syryjskich Turkmenów – głównym i najbardziej znanym członkiem BST była Dywizja Sułtana Murada.

W efekcie, w Idlib, w cieniu Nusry i Ahraru, zaczęły tworzyć się zaczątki frakcji „pro-tureckiej”. Ankara podeszła do tego sojuszu bardzo poważnie. Wkrótce szeroki strumień zaopatrzenia płynącego z Turcji dla rebelii został skierowany do grup pro-tureckich. W rezultacie oddziały lojalne Ankarze, mimo że mało liczne i rozbite rozbita na wiele drobnych ugrupowań, stały się jedną z najlepiej uzbrojonych grup w północnej Syrii.

Już wówczas – tj. pod koniec 2015 roku – Turcja zaczęła wykazywać duże zaangażowanie sojuszem z Ahrarem. Porozumienie się z tym ugrupowaniem było o tyle istotne, że była to druga – po Nusrze – najpotężniejsza grupa w Idlib. Ponadto to Ahrar kontrolował przejścia graniczne, przez które Turcja chciała przerzucać sprzęt dla FSA i Turkmenów. Jednak Ahrar odrzucił sojusz z Turcją. Póki co grupa nr 2 w Idlib wykazywała dużą niezależność i starała się balansować między Ankarą a Rijadem – swoimi głównymi sponsorami. Jednocześnie jednak Ahrar miał wyrazić duże zrozumienie dla tureckich działań i zagwarantować Turcji swobodny transport broni przez granicę.

Przejście graniczne Bab al-Hawa przed wojną, źródło: Patrickneil, wikimedia.org

Niespodziewani goście
Rosnąca rola Nusry i walka o wpływy z Suadami nie były jedynymi trudnościami, z którymi w 2015 roku musiała zmierzyć się Turcja. 30 września 2015 roku Rosjanie weszli do Syrii a tureckie możliwości działania zostały znacznie ograniczone. Wejście Rosjan wywróciło do góry nogami turecką politykę względem Syrii. Wcześniejszy cel Ankary, czyli wyeliminowanie Assada i instalacja w jego miejsce pro-tureckiego rządu, stał się niemożliwy do osiągnięcia. Nic też dziwnego, że napięcie na linii Ankara-Moskwa zaczęło rosnąć, czego kulminacyjnym punktem było zestrzelenie przez Turków rosyjskiego bombowca Su-24M 24 listopada 2015 roku.

Trudno przewidzieć do czego doprowadziłyby dalsze turecko-rosyjskie tarcia, gdyby nie noc z 15 na 16 lipca 2016 roku, gdy w Turcji doszło do nieudanego zamachu stanu. Do tej pory trwają ostre dyskusje czy zamach ten był zainscenizowany/sprowokowany przez stronnictwo pro-erdoganowskie w armii. W każdym razie jedno jest pewne. Od lipca 2016 roku pozycja prezydenta została znacznie wzmocniona a sama Turcja zaczęła coraz bardziej przypominać państwo autorytarne. Przemiany w Turcji wywołały stanowczą krytykę ze strony krajów członkowskich NATO i UE. Odpowiedź Turcji była równie ostra – Ankara zaczęła oskarżać rządy państw europejskich i USA o wspieranie spisku Gulena. Jednocześnie jeden człowiek dostrzegł w tym całym zamieszaniu okazję – Władimir Putin. Prezydent Erdogan uznał, że chwilowy sojusz z Putinem to idealna odpowiedź na zaostrzającą się krytykę ze strony zachodnich sojuszników. W ten sposób Ankara rozpoczęła niebezpieczną grę, w której stara się balansować między Moskwą a Waszyngtonem. Wkrótce ta gra miała doprowadzić do turecko-rosyjskiej współpracy w Syrii.

Opancerzone transportowce Ejder Yalçın 4X4 przekazane przez Turcję Legionowi Szamu, źródło: SL

Kwestia kurdyjska
Jednak póki co, Turcy musieli sami zmierzyć się z zagrożeniem, które zaczęło zbliżać się do ich południowych granic. W sierpniu 2016 roku Kurdowie, z amerykańską pomocą, zaczęli dążyć do połączenia swoich sił stacjonujących pod Afrin i Manbij. Gdyby im się udało cała północna granica syryjsko-turecka zostałaby opanowana przez Kurdów. Turcja musiała działać. W ciągu kilku dni tysiące członków „tureckiego skrzydła” zostało ewakuowanych z Idlib do południowej Turcji. 24 sierpnia 2016 roku rozpoczęła się operacja „Tarcza Eufratu”. Mimo wielu błędów w sztuce wojennej, turecka operacja zakończyła się ogromnym politycznym sukcesem – ryzyko połączenia się sił kurdyjskich zostało zażegnane.

Jednocześnie jednak Turcja wygrywając w Al Bab, przegrała w Idlib. Większość mudżahedinów z „tureckiego skrzydła” wzięła udział w „Tarczy Eufratu” a w Idlib pozostały tylko oddziały rezerwowe. Po zakończeniu operacji duża część bojowników nie chciała wracać do Idlib, gdyż przebywając pod opieką Turków nie musieli martwić się rosyjskimi bombardowaniami, walkami wewnętrznymi i uśpionymi komórkami IS. Ci którzy zdecydowali się na powrót nie mogli liczyć na ciepłe przyjęcie, gdyż zaraz po przekroczeniu granic Idlib byli rozbrajani przez JFS/HTS. Turcja była świadoma utraty wpływów w Idlib i, nie mogąc liczyć na powrót swoich sojuszników do Idlib, postanowiła zacieśnić stosunki z Ahrarem, który z coraz większym przerażeniem patrzył na, rosnącą w siłę, ex-Nusrę.

Początkowa faza operacji „Tarcza Eufratu”, źródło: MrPenguin20, OpenStreetMap contributors, openstreetmap.org

Astana, czyli nowe rozdanie
Tymczasem Rosja – widząc, że Turcja bardziej niż Assadem jest zainteresowana pacyfikacją Kurdów – zaproponowała Ankarze współpracę. Tak właśnie, w grudniu 2016 roku, powstał tzw. „format astański”, w skład którego weszły Rosja, Iran i Turcja. To właśnie Astana ma być miejscem, gdzie zostanie uzgodniony status powojennej Syrii.

Zgadzając się na współpracę z Moskwą i Teheranem, Ankara zrezygnowała z obalenia Assada za pomocą siły. Od teraz Turcja postanowiła dążyć do uzyskania jak największego wpływu na losy powojennej Syrii – to czy Assad zostanie w Damaszku stało się kwestią drugoplanową. Jednak cel ten miał zostać osiągnięty nie tylko przy pomocy zręcznej dyplomacji, ale także – a może i przede wszystkim – siły zbrojnej.

Po ogłoszeniu powstania „formatu astańskiego”, rebelianckie ugrupowania z Idlib zrozumiały, że jeśli chcą przetrwać to muszą zacząć bliżej współpracować z jednym z 3 partnerów z Astany. Nie mogąc liczyć na pomoc ze strony Rosji czy Iranu, rebelianci zwrócili się o pomoc do Ankary. Tym samym Turcy powrócili do gry o Idlib i tym razem to oni rozdawali karty. Dzięki Astanie, Turcja nie musiała już starać się o poparcie ze strony rebeliantów – teraz to oni musieli starać się o poparcie Turcji.

Turcja postanowiła nie zaprzepaścić swojej szansy na objęcie dowództwa nad rebelią. Na swojego głównego sojusznika w Idlib Turcy wybrali Ahrar. O ile wcześniej Ahrar i Ankara współdziałały w ramach układu partnerskiego, to po powstaniu „formatu astańskiego”, Ahrar całkowicie uzależnił się od tureckiego sojusznika.

Widząc zbliżenie swojego największego rywala z Turcją, Nusra/JFS postanowiła działać. 20 stycznia 2017 roku, na 2 dni przed rozpoczęciem pierwszej tury rozmów w Astanie, Julani wydał rozkaz do rozpoczęcia prewencyjnego ataku. Tego samego dnia bojownicy JFS zaatakowali posterunki oraz magazyny Ahraru i jego sojuszników. Ahrar odpowiedział ogniem. Od tamtej pory Ahrar i Nusra cały czas pozostają w stanie wojny, który przeplatany jest krótkimi okresami rozejmu. Szala zwycięstwa przechyla się to na jedną, to na drugą stronę, lecz żadna z grup nie jest na tyle silna, aby całkowicie wyeliminować przeciwnika. Strategiczne lokacje, jak np. Saraqib, przechodzą z rąk do rąk. Obok regularnych walk między HTS-em a Ahrarem, nieustannie dochodzi do zamachów bombowych organizowanych prawdopodobnie przez IS, co wprowadza jeszcze większe zamieszanie w prowincji.

[Prezydenci: Rouhani, Putin i Erdogan, źródło: kremlin.ru](https://steemitimages.com/0x0/https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e2/Vladimir_Putin%2C_Hassan_Rouhani%2C_Recep_Tayyip_Erdoğan_02.jpg/1280px-Vladimir_Putin%2C_Hassan_Rouhani%2C_Recep_Tayyip_Erdoğan_02.jpg)

Idlib, czyli rebeliancki kurort
Przed wojną prowincję Idlib zamieszkiwało ok. 1,5 mln osób. Na skutek działań wojennych i ucieczek cywilów z terenów kontrolowanych przez rząd liczba ta znacznie zwiększyła się i według szacunków wynosi obecnie od 2,5 do nawet 3,3 mln osób. Większość z tych „nowych mieszkańców” Idlib to uchodźcy wojenni, ale nie wszyscy. Część trafiła tu za pomocą rządu z Damaszku i „zielonych busów”.

Po zdobyciu Aleppo w 2016 roku, SAA przystąpiła do likwidacji „rebelianckich worków” istniejących w różnych częściach kraju. Część z tych kotłów znajdowała się w terenie mocno zurbanizowanym (tak było np. w Damaszku) – tym samym atak na nie oznaczałoby ogromne straty po stronie atakujących. Dlatego też armia wpadła na ciekawy pomysł. Przystępując do likwidacji każdego z kotłów, siły rządowe dawały rebeliantom wybór – poddajcie się i jedźcie do Idlib albo walczcie i gińcie. Zdecydowana większość rebeliantów wybierała tę pierwszą opcję. W ten sposób armii udało się odzyskać wiele strategicznych pozycji – czasami nawet bez strat własnych. Jednak likwidacja kotłów nie była jedynym celem jakim kierowała się armia oferując „wywózki” do Idlib. Przede wszystkim liczono, że „zielone busy” doprowadzą do eskalacji napięć istniejących w Idlib.

Wkrótce ewakuacje stały się powszechne. Worek za workiem poddawał się a jego obrońcy, wraz z całymi rodzinami, wyjeżdżali do Idlib. Ewakuacje prowadzone były w charakterystycznych busach koloru zielonego, co szybko stało się obiektem żartów ze strony armii i pro-rządowych aktywistów np. gwiazdy na flagach FSA zaczęto zamieniać na zielone busy.

Początkowo ewakuowani rebelianci byli witani w Idlib jak bohaterowie. Jednak gdy liczba ewakuacji zaczęła gwałtownie wzrastać, szybko się to zmieniło. Ugrupowania rebelianckie z Idlib zaczęły dostrzegać, że napływ bojowników z różnych części kraju prowadzi do zachwiania równowagi sił panujących w prowincji. Najbardziej na „zielonym procederze” traciła Nusra/JFS, gdyż jej bojownicy, stanowiący i tak mniejszość poza Idlib, najczęściej odrzucali układy z armią i wybierali walkę do końca. Dlatego też po kilku „wywózkach”, Nusra zaczęła rozbrajać rebeliantów przybywających do Idlib (armia pozwala wywożonym zatrzymać broń osobistą). Ponadto duża część ewakuowanych oficerów „zaginęła” po przybyciu do Idlib – prawdopodobnie trafili oni do więzień Nusry.

„Zielone ewakuacje” jeszcze bardziej zaogniły już i tak napiętą sytuację w prowincji. HTS stara się uniemożliwić ewakuowanym dołączanie do Ahraru czy tworzenie nowych frakcji., jednak ludzie Julaniego działają na oślep. W efekcie represje dotykają nawet tych, którzy nie mają negatywnego stosunku do HTS-u. Tymczasem część ewakuowanych zupełnie nie potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Często przyjeżdżający do Idlib przeżywają szok kulturowy (dotyczy to zwłaszcza bojowników FSA z południa kraju) – myślą, że po ewakuacji znajdą się w jedynej wolnej prowincji w kraju, lecz w rzeczywistości trafiają do samozwańczego „emiratu” rządzonego prawem szariatu. Mówiąc o ewakuacjach do Idlib warto wspomnieć o ciekawym kazusie Jaish al Islam (Armii Islamu). Jej głównym regionem działania była wschodnia Guta. Gdy na początku 2018 roku armia rządowa przystąpiła to likwidacji tego kotła, JaI rozpoczęło negocjacje dotyczące ewakuacji. Początkowo rebelianci zgodzili się na warunki zaproponowane im przez armię, jednak gdy usłyszeli że jadą do Idlib odrzucili umowę. W Idlib struktury Armii Islamu prawie nie istnieją – lokalna filia była bardzo mała i została wchłonięta przez Ahrar. Ponadto w Gucie wielokrotnie dochodziło do walk między Nusrą a Armia Islamu. Dlatego też JaI zaproponowała rządowi, aby – zamiast do Idlib – wywieziono ich na tereny kontrolowane przez wojska „Tarczy Eufratu”. Na to jednak armia nie chciała się zgodzić, gdyż dałoby to Armii Islamu szansę na dołączenie do stronnictwa „pro-tureckiego” i reorganizację pod tureckim nadzorem. Cała sprawa zaczęła wyglądać jak niskobudżetowy czeski film, gdyż przez około 1 tydzień armia i JaI w kółko ogłaszały rozejmy i wznowienia walk. Ostatecznie Armia Islamu została wywieziona do Idlib. Tam potwierdziły się ich obawy – jej szeregowi członkowie zostali rozbrojeni przez HTS a dowódcy osadzeni w więzieniach. W efekcie, trzęsąca niegdyś wschodnim Damaszkiem, JaI przestała istnieć.

Tymczasem Ankara nie oceniała „zielonych ewakuacji” w tak jednoznacznie negatywny sposób jak HTS. Turcy zaczęli dostrzegać plusy całej sytuacji. Julani zupełnie nie wiedział jak radzić sobie z masami ludzi napływającymi do Idlib. Fala aresztowań, która miała chronić HTS, doprowadziła do serii protestów ludności cywilnej. Rządy Nusry zaczęły tracić społeczne poparcie i w coraz większym stopniu opierać się na terrorze. Ankara postanowiła wykorzystać tę sytuację i zachęcać napływających bojowników do wstępowania w szeregi pro-tureckich bojówek. W rezultacie „zielone busy” stały się kolejnym punktem zapalnym w stosunkach HTS-u i frakcji pro-tureckiej.

Ewakuacja rebeliantów z Aleppo, źródło: Ruptly, youtube.com

Nusra wobec rosnących wpływów Turcji

Tureckie plany przejęcia kontroli nad rebelią nie uszły uwadze HTS-u. Wcześniej Julani nie postrzegał Turcji jako swojego wroga. Mało tego, HTS wielokrotnie zgadzał się na ograniczoną współpracę wojskową z Turcją przeciwko wojskom rządowym. Jednak Astana zmieniła wszystko. Od pierwszego spotkania przedstawicieli Moskwy, Ankary i Teheranu, wiadome jest, że konfrontacja HTS-u z siłami pro-tureckimi jest tylko kwestią czasu.

Julani próbuje grać na czas. Z jednej strony stara się pomagać Turkom np. to bojownicy HTS-u eskortowali tureckie konwoje gdy te wjeżdżały do Idlib, aby założyć tu – zgodnie z postanowieniami z Astany – 12 posterunków monitorujących zawieszenie broni. Z drugiej strony – gdy tylko jest ku temu dogodna okazja – HTS atakuje ugrupowania pro-tureckie. Ciężko powiedzieć na co liczy Julani – niemal w każdym scenariuszu końca wojny w Syrii nie ma miejsca na dalszą obecność HTS-u.

Według różnych niepotwierdzonych informacji Julian wysyła do krajów europejskich i arabskich tajnych wysłanników, którzy mają wystarać się o protekcję tych krajów. Jeśli to prawda, to jest to bardzo ciekawa inicjatywa, lecz – moim zdaniem – od początku zdana na klęskę. Nikt nie będzie chciał negocjować z ugrupowaniem dowodzonym przez mężczyznę wpisanego na listę poszukiwanych terrorystów przez USA i Rosję. Jeśli HTS chce zachować jakiekolwiek szanse na przetrwanie to – moim zdaniem – musi skupić się na utrzymaniu status quo i liczyć na kolejne – podobne do tego z Astany – przetasowanie sytuacji na Bliskim Wschodzie.

Abu Mohammad al-Julani, źródło: JFS

Marsz na Idlib

W lipcu 2017 roku Ankara poczuła się bardzo pewnie. Od kilku miesięcy tureckie ciężarówki, wyładowane sprzętem wojennym, codziennie przekraczały przejście graniczne Bab al-Hawa. Dwa miesiące wcześniej, w maju 2017 roku, w Astanie, uzgodniono, że Idlib będzie jedną z 4 stref deeskalacji, które nie będą już dłużej atakowane przez siły pro-rządowe.

Turcja uznała, że jest to idealny moment na konfrontację z HTS-em i zaczęła coraz mocniej naciskać na Ahrar, wówczas już bardzo mocno związany z Ankarą, aby ten w końcu podjął zdecydowaną akcję przeciwko ugrupowaniu Julaniego. Jeśli Ahrar odniosłoby sukces to Turcja mogłaby zaprezentować się w Astanie jako jedyny legalny przedstawiciel rebelii. 14 lipca 2017 roku Brygady Suqour al-Sham (część Ahraru) zaatakowały posterunki HTS-u w okolicy Saraqib i w górach Zawiya. HTS dało się zaskoczyć, lecz sukcesy Ahraru nie trwały długo. W ciągu kilku kolejnych dni HTS zmobilizował setki bojowników i przeprowadził szeroką kontrofensywę przeciwko Ahrarowi w różnych częściach Idlib. W rezultacie, po zaledwie 9 dniach walki, HTS przejęło kontrolę nad: całym miastem Idlib, przejściem granicznym Bab al-Hawa, którym Turcy zaopatrywali swoje bojówki, strategicznymi miastami Saraqib oraz Atarib oraz niemal całą granicą Idlib z Turcją.

Porażka z lipca 2017 roku była bardzo dotkliwa, nie tylko dla Ahraru, ale dla całego stronnictwa pro-tureckiego, które utraciło dogodne pozycje w północnym Idlib i zostało niemal całkowicie zepchnięte na równinę al-Ghab. Oddziały, którym udało się utrzymać na północy, schroniły się w trudno dostępnych miejscach np. w górach Zawiya. Porażka uświadomiła Turkom, że póki co jej bojówki są zbyt słabe, aby stanąć do walki z HTS-em jak równy z równym. Ponadto zauważono, że jednym z powodów porażki były chaotyczne działania Ahraru i FSA, które nie potrafiły skoordynować swoich natarć. W żadnym wypadku tureckie bojówki nie mogły mierzyć się ze dyscyplinowanym i świetnie zorganizowanym HTS-em. W związku z tym Ankara zdecydowała się przeprowadzić radykalne zmiany i przekształcić skrzydło pro-tureckie w jednolitą formację z centralnym systemem dowodzenia.

Walki w Idlib w lipcu 2017 roku, wersja HD, źródło: archiwum autora

Syryjski Front Wyzwolenia

Plany Ankary zmaterializowały się 18 lutego 2018 roku. Tego dnia Ahrar oraz Nour ad Din Zenki powołały do życia Syryjski Front Wyzwolenia (SLF). Zenki była wówczas trzecią, pod względem liczebności, grupą w Idlib – ok. 7000 bojowników. Ruch Zenki odznacza się daleko idącą radykalizacją ideologiczną, co zresztą widać w działaniach grupy – pierwotnie Zenki weszło w skład HTSu. Ponadto Zenki posiada też wiele rys na swoim wizerunku – chyba najbardziej znanym „incydentem” z ich udziałem było morderstwo, którego dopuścili się w 2016 roku w Aleppo – ich bojownicy ucięli głowę ok. 12-letniemu chłopcu oskarżonemu o członkostwo w Liwa Al. Quds, pro-rządowej milicji, werbowanej z palestyńskich uchodźców.

Powstanie SLF było przełomowym momentem w historii Idlib. Po raz pierwszy Zenki tak wyraźnie opowiedziało się po stronie Turcji. Co prawda już wcześniej członkowie tego ugrupowania wykazywali pewną dozę sympatii względem Ankary np. brali udział w operacji Tarcza Eufratu, lecz ich współpraca z Turcją był luźna. Jednocześnie sformowanie SLF-u spotkało się z ostrą reakcją ze strony HTS-u – nota bene Zenki było członkiem HTS-u do lipca 2017 roku. O ile wcześniej ex-Nusra nie postrzegała tureckich bojówek w kategorii zagrożenia dla swojego istnienia, to po powstaniu SLF-u musiała zrewidować swoje stanowisko.

Logo Syryjskiego Frontu Wyzwolenia, źródło: SLF

Gdy kosa trafi na kamień

Widząc, że sytuacja wymyka się spod kontroli Julani postanowił działać. 19 lutego 2018 roku bojownicy HTS-u zaczęli atakować posterunki SLF w całym Idlib. Pretekstem do rozpoczęcia walk było zabójstwo wysoko postawionego członka HTS, Abu Aymana al-Masriego (nie mylić z Ahmedem Hassanem Abu al-Khayrą al-Masrim, który był bohaterem poprzedniej części), o które oskarżono Ruch Zinki. Walki trwały ponad 2 miesiące – do 24 kwietnia 2018 roku. Szala zwycięstwa przechylała się raz na jedną, raz na drugą z wojujących stron. Niektóre miasta kilkukrotnie przechodziły z rąk do rąk a siedziby walczących nieustannie nękane były zamachami bombowymi.

Ostatecznie walki zostały uznane za nierozstrzygnięte. Jednak moim zdaniem ten epizod walk o Idlib zakończył się strategicznym zwycięstwem SLF-u. Co prawda Ahrarowi i Zenki nie udało się rozbić HTSu, lecz w końcu – po wielu wcześniejszych porażkach – „skrzydło pro-tureckie” pokazało, że jest w stanie walczyć z ex. Nusrą jak równy z równym.

Na początku starć wydawało się, że HTS odniesie łatwe zwycięstwo nad rozproszonymi siłami SLF-u, które na wielu odcinkach musiały działać samotnie, odcięte o kilkadziesiąt kilometrów od swoich głównych sił. Jednak SLF wykazało się nadzwyczajnymi zdolnościami koordynacji swoich działań, co wyraźnie zaskoczyło ludzi Julaniego. Ponadto Ahrar i Zinki nie ograniczały się wyłącznie do obrony przed HTS-em. W wielu miejscach podjęły one ambitne działania zaczepne, a prawdziwym popisem stało się przebicie rebeliantów z równiny Al-Ghab do oblężonych gór Zawiya i odblokowanie walczących tam mudżahedinów, a następnie wspólny atak na Marat al-Numan zakończony zdobyciem miasta.

Wynik wspomnianych walk odbił się szerokim echem w całym Idlib. SLF postanowiło maksymalnie wykorzystać swój sukces i rozpoczęło akcję propagandową wśród innych ugrupowań, która miała zachęcić je do stworzenia wspólnego bloku rebelianckiego, który będzie w stanie przejąć władzę w Idlib. W ten sposób 28 maja 2018 roku, z inicjatywy SLF, powstał Narodowy Front Wyzwolenia (NFL). W jego skład weszły m.in.: Legion Szamu, Wolna Armia Idlib, 1. Dywizja Przybrzeżna, Jaysh al-Nasr, 23. Dywizja. 1 sierpnia 2018 roku dotychczasowi członkowie SLF – Ahrar oraz Zinki – także dołączyli do NFL.

Obecnie Narodowy Front Wyzwolenia liczy ok. 50-60 tysięcy mudżahedinów (szacunki autora). Taka siła jest w stanie nie tylko stanąć do walki z HTS-em jak równy z równym, lecz także zniszczyć ugrupowanie Julaniego. NFL stworzyło ramy organizacyjne, w które wciągnięte zostały niemal wszystkie liczące się ugrupowania rebelianckie, które nie zostały jeszcze wchłonięte przez HTS. Narodowy Front Wyzwolenia jest potężnym narzędziem, które – w odpowiednich rękach – jest w stanie zniszczyć dotychczasowe Idlib i zaprowadzić nowe porządki. Jak? O tym w kolejnej części.

Walki w Idlib w styczniu-marcu 2018 roku, źródło: MrPenguin20, OpenStreetMap contributors, SuriyakMaps, openstreetmap.org

-----------------------------------------------

Dzisiejszy artykuł miał pojawić się wczoraj, ale zabrakło mi mocy przerobowych - za co przepraszam tych, którzy czekali na post (m.in. kolega @Liesbaum). Jutro jest święto, także trzecia część pojawi się już terminowo. Jutro zajmiemy się podsumowaniem obecnej sytuacji w Idlib i porozmawiamy na temat ewentualnej ofensywy wojsk rządowych na Idlib. Prośba @Martwiak o źródła także zostanie spełniona - wrzucę wszystkie źródła jutro i przyporządkuję je do poszczególnych artykułów. Miałem to zrobić dzisiaj, ale to jeszcze bardziej opóźniłoby wstawienie tekstu. Grafika przypięta do posta pochodzi z kremlin.ru
-----------------------------------------------

Po więcej podobnych historii, zapraszam do:
- archiwum
- obserwowania tagu #lagunacontent
- polubienia strony na facebooku.

#syria #bitwaoidlib #geopolityka #turcja #bliskiwschod #lagunacontent #gruparatowaniapoziomu #steemit pokaż całość

źródło: steemitimages.com

Członek RPP chwali Erdogana. "Kurs liry korzystny dla eksportu"

- Dynamiczne, nacechowane bardzo wysokim poziomem dumy narodowej wypowiedzi prezydenta R. T. Erdogana przyczyniły się do ukształtowania się kursu liry tureckiej na poziomie korzystnym dla tureckiego eksportu oraz tureckiej turystyki – powiedział Łon. Jak dodaje, jego zdaniem tureckie doświadczenia pokazują, że „możliwe jest sprytne wykorzystanie suwerenności monetarnej” i "posiadania własnej waluty".
https://www.bankier.pl/wiadomosc/Czlonek-RPP-chwali-Erdogana-Kurs-liry-korzystny-dla-eksportu-7609203.html

Tagi:

pokaż spoiler #ekonomia #heheszki #neuropa #4konserwy #gospodarka #bekazpisu #polityka #turcja #finanse #pieniadze #swiat #ciekawostki
pokaż całość

źródło: wykop.pl

- Tato, dasz mi 20 lir?
- 40 lir?! A na co ci 60 lir?
XD
#inflacja #erdogan #turcja #ekonomia

https://twitter.com/janrostowski/status/1028901338531475456

#polska #ekonomia #gospodarka #neuropa #4konserwy #finanse #waluty #polityka #turcja pokaż całość

źródło: 1.png

Ktoś ma więcej info o tych starciach w kwestii ofiar, zniszczonego sprzętu lub konsekwencji?

Do starć pomiędzy żołnierzami Tureckich Sił Zbrojnych a Wolną Armią Syrii (FSA) miało dojść w północno-zachodniej części prowincji Idlib kontrolowanej wciąż przez „rebeliantów”. Powodem wybuchu walk miało być zastrzelenie syryjskiego rolnika przez tureckiego snajpera we wsi Kafr Hum.

#turcja #turcjawsyrii #syria

Źródło pokaż całość

#turcja #pieniadze #heheszki #polityka

źródło: i1.jbzdy.pl

Shitcoin turecki to the moon prawdziwie w stylu krypto xD Oby zapędy naszego Erdogana naród ukręcił wcześniej.
#gielda | #forex | #kryptowaluty | #turcja

źródło: shitcoineł turecki.png

Nic mnie bardziej nie wkurza, niż ludzie uważający, że wszystko w Polsce jest OK, bo jest Internet, wolność zgromadzeń, itp. A upadają tylko jakieś abstrakcyjne, postkomunistyczne instytucje.

Ludzie! Autorytaryzm nigdzie nie rodzi się z dnia na dzień i zwykle zaczyna łagodnie i cichutko wyjmuje bezpieczniki ustrojowe, które są zbyt abstrakcyjne dla zwykłych ludzi. Erdogan jawne czystki zrobił dopiero po 14 latach władzy, w 2016 roku, a pełne kompetencje dyktatorskie przejął w 2017/2018 roku. No a teraz wychodzi na jaw że turecka gospodarka to kolos na glinianych nogach i wybuchł kryzys. Ale to już bez znaczenia, bo Erdogan, jeśli niczego nie spierdoli, to niezależnie od wszystkiego pozostanie u władzy. Maduro ostatnio nawet "wygrał" wybory w Wenezueli (po 3 latach ciężkiego kryzysu!), więc co to za problem żeby Erdogan utrzymał się w siodle.

#4konserwy #neuropa #polityka #polska #turcja #dobrazmiana #tklive pokaż całość

źródło: cdn2.img.sputniknews.com

Oglądanie liry tureckiej niezmiernie mnie bawi. Niech będzie to lekcja jak kończą gospodarki "narodowe", takie jak ta którą próbuje tworzyć PiS.
#neuropa #4konserwy #polityka #ekonomia #turcja

#4konserwy często oburzają się na zestawianie ich ukochanych Węgier z Turcją czy Rosją. Pomijając szeroko pojętą i łatwą do udowodnienia korupcję tamtejszej władzy (przykłady: #postkomunistycznepanstwomafijne), chyba dobrze byłoby samemu Orbanowi zostawić prawo do samookreślenia?

[Orban] caused considerable alarm around the European Union in July 2014 when he declared that Hungary would remain a democracy but become an “illiberal state”, citing the examples of Russia, Turkey and China. Mrs Merkel criticised the term on her visit, but was firmly rebuffed by her host.

Kurtyna.

( https://www.economist.com/europe/2015/02/12/the-viktor-and-vladimir-show )

#neuropa #polityka #demokracja #wegry #rosja #turcja pokaż całość

źródło: 1-format43.jpg

Mustang (2015)

#film o procesie transformacji dziewczynki (w tym przypadku 5 sióstr) w służącą/zmywarkę/kucharkę/sprzątaczkę/inkubator gdzieś na zadupiu w #turcja (Odpowiada to wschodowi Polski gdzie ludzie nadal bawią się w szopkę polegającą na robieniu ze swojego domu kościółka na 24h poprzez tzw nawiedzenie obrazu czy święcenie wodą święconą okolicznych pól z uprawami - #bekazkatoli ).

#bekazislamu #islam #religia No i #prokuratorboners bo sporo tego w filmie, zwłaszcza w trakcie pierwszych 30 minut. pokaż całość

źródło: Mustang.jpg

#swiat #pytanie #ankieta #glupiewykopowezabawy #afryka #egipt #azja #armenia #turcja

Tag do obserwowania --> #herbyeuromirko

#20
Ósmy dzień konkursu na najlepsze godło/herb państw historycznych

Przypominam, że do jutra do 10:15 można głosować na Republika Górskiej Armenii vs Cesarstwo Meksyku tutaj

Z kolei tutaj do 22:30 na Królestwo Kongo vs Cesarstwo Iranu

Tutaj link na challonge do śledzenia wyników w fazie grupowej --> https://challonge.com/pl/historicalcoatofarms1

Głosować można 24 godziny.

Pierwszy pojedynek grupy T: Królestwo Egiptu vs Ani pokaż całość

źródło: CoA_of_Kingdom_of_Egypt.PNG

W ciągu 16 godzin Turcy zbiednieli o 19%.

#dobrazmiana #turcja #ekonomia

źródło: USDTRY.JPG

Tak się kończy „wstawanie z kolan” .

#turcja #ekonomia #gospodarka #4konserwy #neuropa #polityka

W latach 1980-2018 inflacja w Turcji tylko 2 razy spadła poniżej 7% (2009 i 2011 r.). Od 1992 r. inflacja w Turcji ani razu nie była niższa niż w Polsce.

#ekonomia #gospodarka #turcja

źródło: Inflacja 1600px.jpg

#turcja #ekonomia #gospodarka

Wojna handlowa w pełni. Kryzys walutowy w Turcji, teraz to już jazda bez trzymanki.

źródło: Screenshot from 2018-08-10 09-33-11.png

Religia pokoju..
#islam #turcja #europa #swiat #europa

źródło: Capture_2018-08-08-16-05-38.png

Erdogan poprosił liderów państw BRICS o przyjęcie Turcji do sojuszu.

W czasie spotkania na marginesie szczytu BRICS w Johannesburgu prezydent Turcji Recep Tayyip Erdogan poprosił liderów bloku, by pozwolili Turcji dołączyć do organizacji — podaje gazeat Hurriyet Daily News.
„Powiedziałem, jeśli przyjmiecie nas do sojuszu, blok będzie nosić nazwę BRICST" — powiedział Erdogan dziennikarzom i dodał, że członkowie BRICS „ciepło przyjęli" jego propozycję.

„My z tymi pięcioma państwami (BRICS — red.) wchodzimy w skład G20, chciałbym, aby podjęły niezbędne kroki na rzecz przyjęcia nas do organizacji" — powiedział turecki prezydent.
Jak donoszono wcześniej, prezydent Rosji Władimir Putin oświadczył, że BRICS nie planuje jak na razie powiększenia, ale zauważył, że liderzy państw grupy nie wykluczyli poszerzenia grona uczestników bloku. Putin dodał, że pretendenci do wstąpienia do BRICS wyrażają chęć, ale wszyscy partnerzy z organizacji odnoszą się do tego ostrożnie. Według słów rosyjskiego prezydenta „organizacja jest otwarta", ale kwestia przyjmowania nowych członków wymaga „dodatkowej analizy".

#geopolityka #turcja #bliskiwschod #ekonomia #ruskapropaganda pokaż całość

Inskrypcja nt. króla Gejzy 1 pochodzaca z Świętej Korony Węgier.
Z tlumaczenia bukwicy: "GODWIT 1 Z PIASTOW KRAL NA TOURKIACH"

#slowianie #wegry #piastowie #historia #ciekawostkihistoryczne #slask #bizancjum #prawoslawie #turcja #wielkiemorawy pokaż całość

źródło: GEZA_I.jpg

Tajemniczy Turek

Witam po przerwie wakacyjnej!

Otoyol to nieistniejąca marka tureckich autobusów na licencji Fiata/Iveco. Specjalizowała się głównie w kategorii mini i midi do połączeń międzymiastowych, dla 30 pasażerów.

Szukając więcej informacji na temat tego autobusu, na Wikipedii trafiłem na informację, że w latach 1995-1998 były produkowane w Polsce [potrzebne źródło]. Większość Otoyoli występowało w charakterystycznym malowaniu PKS, takim, jak na załączonej fotografii, głównie w Polsce zachodniej, choć pojedyncze egzemplarze były spotykane praktycznie na terenie całego kraju.

#rzetelnafura #motoryzacja #autobusyboners #autobusy #carspotting #turcja pokaż całość

źródło: Otoyol M29.12.jpg

Rosjanie już chyba oficjalnie uznają, że Polacy to Rosjanie.
Niedawno prowadzacy rosyjski program krzyczał, że Polacy do XX wieku byli Rosjanami, a teraz za takiego uznano służącego w carskiej armii dziadka znanej sanitariuszki ''Inki'' ppłk K.Rzepeckiego. Artykuł RIA Nowosti nosi tytuł'' W Turcji ponownie pochowano szczątki rosyjskiego oficera XIV wieku.)
Co prawda IPN starał się spoczywające w Turcji szczątki sprowadzić do Polski, ale Turcy dogadali się z Rosjanami i miejscowe władze w obecności przedstawicieli rosyjskiego konsulatu dokonały pochówku na jednym z cmentarzy.
RIA Nowosti nie pisze nic o obecności polskich przedstawicieli, więc być może ich nie było. Wskazywać na to może też milczenie polskich mediów na ten temat.
Być może chciano ukryć kolejną porażkę, bo przecież w tamtym roku IPN zapowiadał podjęcie kroków ku sprowadzeniu zwłok do Polski, a kończy się jak z Tupolewem. Takie rozwiązanie poparła też rodzina.

źródło ros - klik
po polsku o początkowym etapie sprawy w 2017- klik

#rosja #turcja #neuropa #4konserwy #rosyjskiemediaopolsce pokaż całość

źródło: rzepeckikii.jpg

Panie, F-35A Pantera, nówka nieśmigana, nazwana po tym murzyńskim przebierańcu. Turek płakał, jak oglądał. Amerykanin zaś leciał przez cały ocean, bo się rozmyślił ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#wojsko #heheszki #militaria #militaryboners #turcja #bliskiwschod #trump

źródło: pbs.twimg.com

#budownictwo #geotechnika #turcja
Ładnie im poleciała skarpa w Stambule.. Ale patrząc na jakość wykonania (i pewnie też projektu) to trudno się dziwić..
https://www.facebook.com/alper.acer.1/videos/10216824667678954/UzpfSTI0MzgwMTY0MjQ3MTE0Mjo5Mjg3NDc5MzA2NDMxNzM/
http://www.nowiny24.pl/dom/a/runal-apartament-w-stambule-ulewne-deszcze-podmyly-fundamenty-budynku-wideo,13362808/ pokaż całość

pokaż spoiler #polandball #heheszki #humorobrazkowy #geopolityka #usa #chiny #niemcy #turcja #historia

( ͡° ͜ʖ ͡°)

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: YY92ZfaZg6qFZEV8AXX6mTZOpk7fzkMcxQmHe1niV9w.png

Obietnica poranka ( ͡° ʖ̯ ͡°)
#neuropa #tklive #sadnajwyzszy #polityka #polska #turcja

źródło: Zrzut ekranu 2018-07-22 o 21.08.35.png

( ͡° ͜ʖ ͡°)
#heheszki #humorobrazkowy #historia #turcja #testoviron #ataturk
#memyhistoryczne

źródło: 22490038_294505017702061_5526013042863286541_n.jpg

To już dwa lata (・へ・) by Maciej Komar

Dokładnie 2 lata temu na ulicach Stambułu, Ankary, w bazach Akinci, Malatya oraz w hotelu Marmaris doszło do nieudanego puczu wojska w Turcji. Efektem tego była czystka w armii, reorganizacja sił zbrojnych, włączenie Żandarmerii Wojskowej w poczet sił policyjnych oraz zmiany personalne w armii tureckiej.

Ciekawe są losy bohaterów tego spektaklu. A dokładniej 3: gen. Hulusi Akara (dowódcy 2 armii w czasie puczu), gen. Zekai Aksakali (dowódcy sił specjalnych w Turcji) oraz gen Yasara Gulera (wtedy dowódcy 4 korpusu w 2 armii)

Pomimo pojmania przez puczystow oraz oskarżeń o kolaboracje generał Akara zostaje wpierw szefem sztabu a po wygranych przez AKP wyborach Ministrem Obrony w nowym rządzie.

Generał Aksakali, był odpowiedzialny za siły specjalne. Zaufany człowiek Erdogana, współtwórca tzw bordowych beretów. Po puczu objął dowództwo nad tureckim korpusem w Iraku i Syrii. Jemu przypisuje się fatalna kampanie pod Al Bab. Po jej zakończeniu odwołany do Stambulu gdzie objął dowództwo 2 korpusu (Tracja). Plotka głosi, ze ta „degradacja” była efektem konfliktu z 3 bohaterem czyli gen Yasarem. Yasar jako dowodzący 1sza armia udostępnił do kampanii pod Al Bab słynne Leopardy, które Aksakali miał wytracić.

Generał Yasar nie brał udziału w zwalczaniu puczystow. Zaraz po puczu dostał nominacje na Szefa Sztabu Żandarmerii po jej reorganizacji. Później wraz z awansem na generała brygady objął dowództwo 1 armii, następnie dowództwo sił lądowych by kilka dni temu zostać szefem sztabu. Co ciekawe, protegowany Akara ma brata posła AKP, znany jest z tego ze jako jeden z nielicznych generałów podawał rękę wcześniejszemu prezydentowi Gulowi i jego zonie(czego odmawiali inni). Jego zastępca został gen Umit Dundar, w czasie puczu odpowiedzialny za 1 armie. Gdy cześć jego brygad blokowała mosty, generał jechał to TV by zapewniać o swojej lojalności wobec Prezydenta Erdogana.

Nominacja Yasara jest chyba klamra, która spina cały proces po puczu. Szefem Sztabu pierwszy raz od 28 lat zostaje generał bez nauki na uczelni w innym kraju NATO, z niewielkim doświadczenie w misjach NATO. Proces, który każe zastanowić się poważnie nad rola Turcji w NATO a może i jej obecnością dalej w sojuszu.
#turcja #pucz #bliskiwschod #polityka pokaż całość

Hakan Şükür grał 112 dla Turcji,większość kariery spędził w Galatasaray choć grał na wyspach i we Włoszech.A dziś pracuje w Kalifornii w jednej z restauracji. Często obsługuje klientów sprzedając im tureckie wyroby czy serwująca śniadanie.A to wszystko że podpadł prezydentowi Erdoganowi.Co ciekawe klub Galatasaray nie chciał pozbawić bo członkostwa w klubie w którym rozegrał prawie 250 meczy.Minister sportu w Turcji nie podzielal tej decyzji...i na koniec pozbawion go tego członkostwa

https://www.nytimes.com/2018/05/03/sports/hakan-sukur.html

#pilkanozna #turcja #usa #ciekawostki pokaż całość

#polityka #turcja

Się zapowiada... ( ͡°( ͡° ͜ʖ( ͡° ͜ʖ ͡°)ʖ ͡°) ͡°)

źródło: fromapp.jpg

Jutro idę protestować pod turecką ambasadą, niech przeproszą za rzeź Ormian i sędziego Cakira.
Nie szanujesz za ograbienie Nigerii z awansu - plusujesz.
#mecz #pilkanozna #mundial #turcja

źródło: i0.wp.com

Mapa ostatnich wyboów prezydenckich w Turcji
#turcja #mapy #mapa #mapporn #wybory

źródło: i.redditmedia.com

Erdogan jest wzorem Kaczyńskiego. Tureckie wybory to dla Polski kluczowa lekcja.
Można się z tym zgadzać lub nie, polecam przeczytać tekst Marcina Bosackiego

https://www.wykop.pl/link/4384253/erdogan-jest-wzorem-kaczynskiego-tureckie-wybory-to-dla-polski-kluczowa-lekcja/

Trzeba czynić wszystko, by Polska była tym, czym jest dziś Turcja. O niej mówi się, że to poważne państwo. Mój śp. brat mówił wielokrotnie, że chciałby, żeby o Polsce tak mówiono. Ten rodzaj wielkości jest do zdobycia. To wymaga najpierw zmiany władzy, a potem przebudowy polskich elit. I to we wszystkich dziedzinach.

Podobieństwa polityki Kaczyńskiego do drugiej fazy rządów Erdogana (pierwsza, do mniej więcej 2008 roku, była dużo bardziej liberalna) są uderzające. Model Erdogana, powielany dziś w Polsce, tworzą elementy:

* partia jako konsorcjum polityczno-biznesowe, bezwzględnie podporządkowane przywódcy; jego najważniejszym celem jest nie dobre rządzenie krajem, ale zdobycie finansowej, prawnej i propagandowej przewagi nad wszystkimi możliwymi konkurentami politycznymi;
* czystka „elementów niepewnych” ze struktur władzy – zwłaszcza sądów, służb specjalnych, wojska i dyplomacji;
rządzenie strachem: tworzenie w agresywnych kampaniach polityczno-medialnych urojonych wrogów ludu i państwa – wewnętrznych i zewnętrznych – w Turcji byli to: spekulanci, bananowa młodzież, zwolennicy charyzmatycznego kaznodziei Gulena, Unia Europejska i USA, w Polsce są to: sędziowie, Niemcy, Unia Europejska czy imigranci; i tu, i tu niezmiennie wrogami są „zdradzieckie” elity;
* nacisk na media: państwowe zamienia się w tubę propagandową władzy, prywatne, a zwłaszcza ich właścicieli, się szantażuje nakładaniem kar podatkowych, groźbą braku kontraktów państwa dla innych firm właścicieli; (tak było w wypadku imperium medialnego należący do jednego z najbogatszych Turków Aydina Dogana, krytycznego wobec Erdogana. W 2009 roku turecka inspekcja podatkowa nałożyła na niego karę 2,5 miliarda dolarów. Dogan sprzedał dwie redakcje, a kierownictwo pozostałych zmienił na „mniej opozycyjne”. Kaczyński, przypomnijmy, chciał kupić TVN 24, a podobne skutki usiłuje uzyskać naciskami na właściciela Polsatu. Co się ostatecznie stało z mediami Dogana? Rok temu biznesmen został znów wezwany przed sąd. Trzy miesiące temu sprzedał swe dwie telewizje i dwa dzienniki firmie biznesmena, który nazywa prezydenta Turcji swoim bossem. Efekt w obecnej kampanii wyborczej był taki, że przez dwa tygodnie w państwowej telewizji o Erdoganie i jego partii mówiono 67 godzin, a o głównym rywalu Muharremie Ince – 6. W "odzyskanych" telewizjach Dogana ten stosunek wyglądał 70 do 22…).

#polska #turcja

pokaż spoiler #polityka #neuropa #wybory
pokaż całość

źródło: bi.gazeta.pl