Kapitan Turcja #heheszki #humorobrazkowy #kebab #turcja #ironman

źródło: FB_IMG_1547933804996.jpg

Turcja planuje wydać międzynarodowy nakaz aresztowania Enesa Kantera, oskarżając go o udział w organizacji terrorystycznej ( ͡°( ͡° ͜ʖ( ͡° ͜ʖ ͡°)ʖ ͡°) ͡°)

http://www.espn.com/nba/story/_/id/25776360/turkey-seeking-warrant-enes-kanter-new-york-knicks

#nba #cotusieodpierdala #turcja #bliskiwschod pokaż całość

Ara Güler, Tragarze na targowisku w Beyolglu, Turcja (Istambuł) 1954 rok.

#starszezwoje - tag ze starymi grafikami, miedziorytami, rysunkami z muzeów oraz fotografiami

#historia #ciekawostki #ciekawostkihistoryczne #fotohistoria #gruparatowaniapoziomu #turcja #myrmekochoria pokaż całość

źródło: 45846230314_3a83785d75_o.jpg

Osiedle disnejowych willi w Turcji.Poziom kiczu chyba nie do pobicia.

https://metro.co.uk/2019/01/09/sprawling-estate-disney-houses-may-not-completed-8324762/

#turcja #architektura

źródło: s3.eu-west-2.amazonaws.com

#syria
#turcja
#usa
#bliskiwschod

źródło: wyk.jpg

Kolejny efekt zbliżenia Katarsko - Tureckiego spowodowanego jakiś czas temu konfliktem pozostałych Państw Zatoki z Katarem

Katar podpisał list intencyjny dotyczący zakupu śmigłowców szturmowych T129 ATAK. Na razie nie ujawniono liczby maszyn ani oczekiwanej wartości kontraktu. Jeśli transakcja dojdzie do skutku tureckie śmigłowce będą w katarskich siłach powietrznych uzupełnieniem dla cięższych maszyn AH-64E Apache Guardian.

https://www.defence24.pl/tureckie-smiglowce-szturmowe-poleca-do-kataru

#bliskiwschod #katar #turcja pokaż całość

źródło: defence24.pl

Wykopiecie? :)

Zemsta imperium Osmanów. Tureckie próby cofnięcia zegara dziejów - Pod Wiedniem konie polskich husarzy stratowały plany wielkiego wezyra o podboju Europy. Nie spełniły się sny sułtana o zawieszeniu sztandaru Proroka na bazylice św. Piotra w Rzymie. W 1699 roku wycieńczona Turcja podpisała upokarzający pokój w Karłowicach, a nad Bosforem zapanowała żądza zemsty.

Na ilustracji Wiedeń oblężony przez Turków – obraz autorstwa Augusta Querfurta, połowa XVIII w.

#historia #wojna #gruparatowaniapoziomu #nauka #liganauki #turcja #rosja #wegry #europa #mikroreklama pokaż całość

źródło: tytus.edu.pl

Wczoraj w Manbij odbyły się demonstracja mieszkańców przeciwko wkroczeniu wojsk jak to określili "reżimu Assada" do miasta. Oprócz tego porozumienie z siłami rządowymi miało zostać zawieszone, a wojska wycofały się w większości z regionu, większość nagrań przestawiających rzekome wkraczanie wojsk rządowy jest fekami które zostały nagrane na terenach kontrolowanych przez Assada i te sił nigdy nie wkroczyła na tereny kontrolowane przez sdf w Manbij. Jak widać kurdowie i sdf wolą samotnie walczyć z Turcją.

https://twitter.com/CJTFOIR/status/1078665862733803520
https://twitter.com/Sada_AlSharqieh/status/1078732109525721089
https://twitter.com/HalabTodayTV/status/1078718662738092033

#syria #kurdystan #turcja pokaż całość

Amerykański gambit w Syrii

19 grudnia administracja prezydenta Trumpa oficjalnie potwierdziła informacje o planowanym odwrocie wojsk USA z Syrii. Decyzja ta spotkała się z ostrą krytyką ze strony wielu środowisk partyjnych oraz kilkoma dymisjami wśród współpracowników Trumpa, które oskarżono o zdradę wobec Kurdów i wspieranie rosyjsko-irańskich interesów w Syrii. Jednak w zasadzie dlaczego Turcy aż z taką zaciekłością zwalczają Kurdów? Dlaczego decyzja Trumpa wcale nie powinna być oceniania jako coś negatywnego? Oraz przede wszystkim dlaczego decyzja Trumpa może wywrócić do góry nogami taktyczny sojusz turecko-rosyjski?

Tekst jest dostępny także na wordpressie- zachęcam do czytania właśnie tam ze względu na większą przejrzystość. Niektórym tekst może się wydać zbyt pro-turecki - moim zdaniem taki nie jest. W kilku miejscach świadomie posługuję się retoryką Ankary (co zresztą zaznaczam), gdyż nie sposób inaczej zrozumieć tureckiego postępowania w Syrii. Miłego czytania Mireczki.

———————————————–

Syria w ogniu

W połowie 2012 roku protesty antyrządowe w Syrii wymknęły się spod kontroli Damaszku. Antyrządowe hasła zostały zastąpione bronią palną, a syryjskie ulice wkrótce spłynęły krwią. Najszybciej rozgorzał konflikt w zdominowanej przez sunnitów prowincji Idlib, gdzie już w pierwszych miesiącach 2012 roku protesty przerodziły się w regularną wojnę domową. Bojownicy FSA atakowali już nie tylko osamotnione posterunki SAA (Syryjska Armia Arabska, wierna Assadowi), ale podjęli także pierwsze nieśmiałe próby opanowania głównych miast regionu np. Saraqib, Ma’arrat an-Numan czy Idlib. Jednocześnie ogień rewolucji zaczynał rozpalać się także na północnych krańcach kraju, zamieszkałych głównie przez Kurdów.

W lipcu 2012 roku kurdyjska PYD powołała do życia Powszechne Jednostki Ochrony (YPG), które miały zając się ochroną lokalnej ludności. Kurdowie od razu przystąpili do przejmowania baz wojsk wiernych rządowi. To zadanie było o tyle łatwe, że lojaliści – prawdopodobnie na bezpośredni rozkaz Damaszku – nie podejmowali działań zaczepnych przeciwko YPG i opuszczali północną Syrię udając się w bardziej zapalne regiony kraju. Wyjątkiem pozostały w zasadzie tylko miasta Hasaka oraz Kamiszlo, gdzie – z uwagi na duży odsetek arabskich mieszkańców oraz strategiczne znaczenie tych miejscowości – wojska rządowe utrzymały kadłubowe garnizony.

Turcja z niepokojem przyglądała się rozwojowi wypadków w Syrii. W czasie powstawania YPG Turcy byli nadal zaangażowani w walki przeciwko PKK (Partia Pracujących Kurdystanu, uznawana za organizację terrorystyczną przez Ankarę i Waszyngton) na południu swojej ojczyzny. Pojawienie się kurdyjskich sił zbrojnych po drugiej stronie granicy groziło dalszą eskalacją. Z perspektywy Ankary większość ruchów kurdyjskich jest kontrolowana przez PKK – i tak np. PYD uważana jest za polityczną filię PKK w Syrii a YPG za jej ramię zbrojne. Dlatego też Turcja, postrzegając działalność YPG w Syrii za nową płaszczyznę swojego konfliktu z PKK, w ograniczony sposób wspierała ugrupowania anty-YPG działające na terenie Syrii.

Jednak stan niewypowiedzianej wojny między Ankarą a YPG nie trwał długo. 28 grudnia 2012 roku prezydent Erdogan, podczas wywiadu telewizyjnego, ogłosił, że Ankara prowadzi negocjacje pokojowe z głównym ideologiem PKK – Abdullahem Öcalanem, który od 1999 roku przebywa w tureckiej niewoli. 21 marca 2013 roku, podczas święta Newroz, opublikowano list Öcalana, w którym wzywał on swoich zwolenników do zaprzestania zbrojnej walki i rozpoczęcia z Ankarą dialogu politycznego.

Odezwa Öcalana została pozytywnie odebrana wśród dowódców PKK i wkrótce konflikt w północnej Turcji zaczął ulegać stopniowemu wygaszeniu. W tej sytuacji także stanowisko Ankary wobec YPG musiało ulec rewizji. Turcja zaczęła przyjmować coraz bardziej neutralne stanowisko wobec YPG, a nawet zezwoliła bojownikom PKK oraz kurdyjskim ochotnikom z Turcji na przekraczanie syryjsko-tureckiej granicy, gdzie dołączali oni do YPG.

Kurdyjski bojownik, w tle flagi YPG i PKK

Zawieszenie broni

Tak sielankowy okres w relacjach między Turcją a PKK trwał tylko w latach 2013-2014. Ankara zajęła tak łagodne stanowisko wobec syryjskich Kurdów dlatego, gdyż uważała że konflikt w Syrii wkrótce się zakończy, Assad zostanie obalony a tereny kurdyjskie wrócą pod kontrolę rządu centralnego. Z perspektywy czasu trzeba przyznać, że turecka strategia była błędna. Nie doceniała ona ani możliwości wojskowych rządu Assada ani politycznych aspiracji Kurdów. W styczniu 2014 roku Kurdowie proklamowali konstytucję przyszłej Demokratycznej Federacji Północnej Syrii (DNFS), w której określili tereny kurdyjskie w Syrii jako „tereny autonomiczne”.

Turcy byli wściekli. Co prawda Kurdowie podkreślali we wspomnianej konstytucji, że integralność terytorialna Syrii jest dobrem nadrzędnym i powstanie kurdyjskiej autonomii w żaden sposób jej nie narusza, lecz – zdaniem Turków – autonomia była pierwszym krokiem, który miał doprowadzić do powstania kadłubowej państwowości kurdyjskiej u południowych granic Turcji. Ankara obawiała się, że – w przypadku załamania się rozejmu z PKK – Rożawa mogła stać się bazą wypadową PKK, z której Kurdowie atakowaliby cele w Turcji. Jednocześnie Rożawa mogłaby stać się nie tylko „bazą” wojskową PKK, ale także ważnym ośrodkiem kulturowym, który podnosiłby świadomość narodową Kurdów zamieszkujących region Bliskiego Wschodu i popularyzował myśl niepodległościową.

O ile np. autonomia kurdyjska w Iraku (KRG) nie jest obecnie uważana przez Turków za groźną (głównie dzięki wieloletniemu dialogowi KRG i Ankary oraz wspólnym działaniom wymierzonym w PKK), o tyle ta kształtująca się de facto kurdyjska autonomia w Syrii została uznana przez Ankarę za potencjalnie skrajnie niebezpieczną. Po pierwsze Turcja nie miała żadnego wpływu na ugrupowania kurdyjskie tworzące administrację Rożawy. Ponadto, z uwagi na rzekomy duży udział PKK w formowanie się tej kurdyjskiej autonomii, raczej mało prawdopodobnie stawało się budowanie pozytywnych relacji z syryjskimi Kurdami za pomocą środków politycznych i ekonomicznych – tj. tak jak postępowano wcześniej względem KRG.

O skali pomocy jakiej PKK udzielało YPG świadczą najlepiej same liczby – zgodnie z obliczeniami The Atlantic Council w okresie styczeń 2013 – styczeń 2016 roku aż 49% poległych bojowników YPG było obywatelami tureckimi i najprawdopodobniej członkami lub osobami związanymi z PKK. Patrząc z tej perspektywy obawy Turków wydają się całkiem realne.

[Abdullah Öcalan, znany jako „Serok Apo”](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/5d/Abdullah_Öcalan.png)

Kobane

W rezultacie Turcja zaczęła rewidować swoją politykę wobec syryjskich Kurdów. Momentem przełomowym stała się bitwa o miasto Kobani w północnej Syrii, położone tuż przy granicy z Turcją. We wrześniu 2014 roku wojska Państwa Islamskiego (IS) rozpoczęły szturmować miasto, które wkrótce znalazło się w katastrofalnym położeniu. Upadek Kobani byłby Turkom na rękę, gdyż znacznie osłabiłby władzę YPG w północnej Syrii. Gdyby w tym momencie Turcja zamknęła granicę z Syrią, to miasto niechybnie by upadło – jednak ze względu na presję ze strony społeczności międzynarodowej oraz PKK Turcja nie mogła tego zrobić. Ostatecznie bitwa o Kobane zakończyła się całkowitą klęską Turków. W marcu 2015 roku, dzięki wydatnej pomocy lotnictwa koalicji, YPG ostatecznie odrzuciła IS od miasta i ogłosiła zwycięstwo. Jednocześnie Turcja została uznana przez Kurdów za wroga numer 1.

Stało się tak, gdyż tureckie postępowanie w okresie bitwy o Kobane było skrajnie niekonsekwentne i budzące wiele wątpliwości co do tego, po której stronie stanęła Turcja – czy po stronie YPG czy IS. Co prawda Turcy nie zamknęli granicy i pozwalali poszczególnym ugrupowaniom rebelianckim na dołączanie do obrońców miasta, lecz niektórym konwojom często utrudniano poruszanie się zatrzymując je nawet na kilka godzin na granicy a innym po prostu odmawiając wstępu do Syrii.

Tym samym Turcja nie tylko nie doprowadziła do upadku Kobane, ale także doprowadziła do znacznego pogorszenia swoich relacji z Kurdami – zarówno z tymi z Syrii, jak i Turcji. Od tej pory Turcja – w mniemaniu wielu Kurdów – zaczęła być uważana za „cichego sojusznika IS”.

Już na początku października 2014 roku przez południową Turcję, w solidarności z obrońcami Kobane, przetoczyła się fala kurdyjskich protestów, które spotkały się z szybką i brutalną reakcją ze strony policji. Tym samym w połowie 2015 roku negocjacje pokojowe z PKK zostały całkowicie zerwane, a tureckie pogranicze znowu stanęło w ogniu.

Bitwa o Kobane, autor: Agathocle de Syracuse

Kurdowie na fali

Tymczasem po drugiej stronie granicy Kurdowie odnosili spektakularne sukcesy. Najpierw w maju 2015 roku YPG skonsolidowało swoją władzę w zachodniej części Hasaki a następnie w lipcu opanowało miasto Tel Abyad, łącząc w ten sposób prowincję Kobane z Hasaką. Tym samym ponad 400-kilometrowy odcinek syryjsko-tureckiej granicy, od Eufratu po Irak, znalazł się pod bezpośrednią kontrolą Kurdów.

Od czasów bitwy o Kobane Kurdowie zaczęli cieszyć się bardzo dobrą prasą. Wiele poczytnych gazet zaczęło publikować artykuły, w których przedstawiano Kurdów w samych superlatywach, opisując ich jako bohaterów, bojowników o wolność, demokrację i prawa kobiet czy czy wręcz potomków lorda Byrona. Tym samym przebicie się z turecką narracją o powiązaniach między PKK a YPG stało się niezwykle ciężkie, o ile w ogóle możliwe.

Sytuacji nie ułatwiał także fakt, że USA zaangażowały się w bezpośrednią pomoc dla YPG. W październiku 2015 roku na tereny kontrolowane przez Kurdów skierowano pierwszy oddział amerykańskich wojsk specjalnych, który miał zająć się koordynacją działań YPG na lądzie oraz koalicji w powietrzu. Jednocześnie Amerykanie – świadomi obaw Turków względem YPG – starali się udobruchać Ankarę. Dlatego też w tym samym miesiącu (październik 2015 roku), z inspiracji Amerykanów, powołano do życia Syryjskie Siły Demokratyczne. W założeniu miały zjednoczyć one pod jednym sztandarem ugrupowania kurdyjskie, arabskie czy asyryjskie. Siły kurdyjskie miały ulec wymieszaniu z innymi ugrupowaniami, co miało przełożyć się na zmniejszenie niechęci Turków względem YPG, której bojownicy staliby się teraz mniej widoczny. Ponadto powstanie SDF-u, jako wielokulturowej jednostki, miało ułatwić koalicji działania na terenach zamieszkałych przez Arabów, którzy często z dużą nieufnością podchodzili do współpracy z Kurdami.

Jednak w praktyce amerykańskie działania przyniosły skutki odmienne od zamierzonych. Turcy nadal konsekwentnie twierdzili, że oddziały YPG – niezależnie od sztandaru pod którym działają, czy pod dowództwem SDF czy nie – nadal są ugrupowaniem terrorystycznym, tak jak ich organizacja-matka, czyli PKK. Żadne starania Waszyngtonu nie były w stanie zmienić poglądu Ankary na całą sprawę.

Tureckie stanowisko było częściowo słuszne, gdyż to właśnie YPG stanowi główną siłę uderzeniową SDF-u, a sami Kurdowie większość członków tego ugrupowania. Mimo zajęcia przez SDF prowincji Rakka oraz Deir Ezzor, które są zamieszkałe głównie przez Arabów, to skala zaciągania się Arabów do SDF-u była dużo mniejsza niż oczekiwano. Jednocześnie jednak trzeba podkreślić, że powstanie SDF było zdecydowanie pozytywnym krokiem z perspektywy wojskowej – może zaciąg Arabów do SDF-u nie był oszałamiający, ale sam fakt że w ramach tej formacji działały nawet małe grupy arabskie wytrącił argument tym, którzy przedstawiali SDF jako „kurdyjskie siły okupacyjne”.

Amerykański żołnierz w towarzystwie członków YPG, źródło: VOA

Manbij

Konflikt między Waszyngtonem a Ankarą, na tle wsparcia dla Kurdów, narastał i osiągnął swoje apogeum na przełomie 2015 i 2016 roku. Już w lecie 2015 roku tureccy stratedzy zaczęli przewidywać, że kolejnym ruchem kurdyjskich wojsk będzie opanowanie prawego brzegu Eufratu i połączenie Kobane z kantonem Afrin, położonym na zachodzie kraju. Nic też dziwnego, że już w lipcu 2015 roku prezydent Erdogan powiedział: „Jakąkolwiek cenę będziemy musieli zapłacić, nigdy nie pozwolimy na powstanie kolejnego państwa u naszych południowych granic”.

Przewidywania te okazały się słuszne. W grudniu 2015 roku Kurdowie opanowali tamę Tishrin i wylądowali na prawym brzegu Eufratu, ok. 25-km od miasta Manbij. W tym momencie jednak Amerykanie wstrzymali dalszą ofensywę. Manbij było pierwszym większym celem SDF-u, w którym nie dominowała ludność kurdyjska. Aby nie doprowadzić do ewentualnych konfliktów między Arabami a Kurdami, USA zaproponowały Turcji, aby ta wzięła czynny udział w ofensywie na miasto. Ankara wyraziła wstępną zgodę, jednak zażądała aby cała operacja została przeprowadzona wyłącznie przez ugrupowania arabskie, które uprzednio wystąpią z SDF – ruch bezpośrednio wymierzony w obniżenie legitymacji tej formacji. Ostatecznie jednak próba porozumienia się z Turcją zakończyła się fiaskiem.

W maju 2016 roku rozpoczął się szturm na Manbij, który prowadzony był przez łączone siły arabsko-kurdyjskie działające pod sztandarem Rady Wojskowej Manbij – zgodnie z raportami koalicji RWM zdominowana była przez Arabów. 12 sierpnia 2016 roku Manbij ostatecznie padło, a flaga SDF zawisła nad miastem. Wojska SDF-u rozpoczęły dalszy pochód na zachód w celu połączenia się z kantonem Afrin pozostającym pod kontrolą YPG. Gdyby ten plan się powiódł niemal cała północna Syria znalazłaby się pod kontrolą zdominowanych przez Kurdów Syryjskich Sił Demokratycznych.

Członkinie YPJ (kobieca milicja kurdyjska w Syrii), w tle flaga z podobizną Seroka Apo, źródło: Kurdishstruggle, flickr.com

Tarcza Eufratu

Turcja nie mogła na to pozwolić i dlatego 24 sierpnia 2016 roku rozpoczęła operację „Tarcza Eufratu”, której głównym celem było uniemożliwienie połączenia się sił kurdyjskich. Ostatecznie turecka operacja zakończyła się sukcesem a TSK, z pomocą rebeliantów, wbiła się klinem między Afrin a Manbij.

Od pierwszych tygodni tureckiej operacji dochodziło do drobnych potyczek między TSK i FSA a SDF, jednak dopiero gdy Turcja rozprawiła się z ostatnią fortecą IS w regionie, tj. miastem Al Bab, przystąpiono do skoordynowanych działań zaczepnych przeciwko YPG. 28 lutego 2017 roku siły tureckie rozpoczęły ofensywę przeciwko jednostkom SDF stacjonującym wokół Manbij. TSK odniosła kilka zwycięstw i udało jej się zdobyć kilka wiosek, lecz już kilka dni później turecka ofensywa została storpedowana przez amerykańsko-rosyjskie porozumienie, na mocy którego siły Rosji, Syrii oraz USA miały zająć się patrolowaniem linii frontu między SDF a wojskami Tarczy Eufratu.

Ankara uznała to za zdradę, jednak nie tyle ze strony Moskwy, co ze strony Waszyngtonu. Manbij i obecność YPG w regionie stały się dla Turcji symbolem klęski i wstydu. Turcja próbowała jeszcze „negocjować” z Amerykanami pokojowe wycofanie się sił kurdyjskich na lewy brzeg Eufratu, lecz Amerykanie pozostawali niewzruszeni na prośby, a raczej groźby, Turków.

Początkowa faza operacji „Tarcza Eufratu”, źródło: MrPenguin20, OpenStreetMap contributors, openstreetmap.org

Format z Astany

Sytuacja w Syrii znacznie pogorszyła relacje turecko-amerykańskie, które od zamachu stanu w Turcji (15/16 lipca 2016 roku) były już i tak mocno napięte. Ankara nie mogąc nic osiągnąć groźbami zaczęła coraz bardziej angażować się w działalności tzw. trójki z Astany, w skład której weszły: Rosja, Iran oraz Turcja. Pierwsze spotkanie przedstawicieli tych państw odbyło się już w grudniu 2016 roku, lecz dopiero pod wpływem nieprzejednanej postawy Waszyngtonu względem YPG, Turcja z całą stanowczością zaangażowała się we współpracę z „Astaną”.

Teoretycznie format astański miał być „platformą”, za pomocą której trzej główni gracze syryjskiej wojny domowej mieli uzgadniać swoje stanowiska dotyczące różnych kwestii i koordynować poszczególne działania – tak, aby nie wchodzić sobie w drogę. Jednocześnie jednak Rosja zaczęła wykorzystywać „Astanę” do legitymizowania władzy Assada oraz zachęcać Turków do rozluźniania więzi z Waszyngtonem i zacieśniania – w ich miejsce – relacji z Moskwą.

Początkowo wydawało się, że rosyjskie działania przynoszą pożądane efekty. Turcja nie tylko złagodziła swoje stanowisko wobec Assada, ale także zaczęła zacieśniać relacje wojskowe z Rosją, czego chyba najbardziej jaskrawym przejawem były – prowadzone do tej pory – negocjacje w sprawie zakupu przez Ankarę systemów S-400. Jednak takie spojrzenie na „Astanę” jest mocno jednostronne i nie pokazuje całego obrazu.

Format astański nigdy nie był dla Turków realną alternatywą, lecz raczej taktycznym sojuszem, który od początku obliczony był na wzmocnienie pozycji Ankary w przyszłych negocjacjach z Waszyngtonem w sprawie północnej Syrii oraz syryjskim procesie pokojowym. To właśnie Turcja była głównym zwycięzcą niemal każdego spotkania trójki z Astany. Rosja i Iran, pod presją Ankary, nie tylko zrezygnowały z ataku na rebelianckie Idlib, ale także pozwoliły Turkom na scalenie „umiarkowanych” ugrupowań rebelianckich pod szyldem pro-tureckiego Frontu Narodowego Wyzwolenia i założenie w Idlib 12 posterunków obserwacyjnych, które miały przestrzegać zawieszenia broni między rebeliantami a siłami rządowymi.

W zamian za to Turcja nie dała od siebie praktycznie nic. Co prawda Ankara musiała zrezygnować z prób obalenia Assada siłą, jednak wydaje się, że te plany Turcja uznała za nierealne już w 2015 roku, gdy w Syrii wylądowały pierwsze rosyjskie rosyjskie samoloty wojskowe.

Prezydenci: Rouhani, Putin i Erdogan, źródło: kremlin.ru

Afrin

Amerykanie byli co prawda zaniepokojeni flirtem Turcji z Rosją i Iranem, lecz – jak się wydaje – doskonale rozumieli, że jest to tylko taktyczny sojusz, który raczej nie przerodzi się w długofalową współpracę i tym samym nie zagrozi kluczowym interesom NATO. Waszyngton nie negował tureckich obaw względem YPG, ale starał się wskazywać, że są one mocno przesadzone. Dlatego też Amerykanie, nawet po wyborczej wygranej Trumpa, skupiali się głównie na podążaniu dawno wyznaczonym torem działania, zostawiając tureckie obawy na bocznym torze.

Tym modus operandi, który został wytyczony jeszcze za czasów prezydenta Obamy, było pozostanie w Syrii tak długo aż wycofają się z niej wojska irańskie. Problemem było jednak to jak doprowadzić do legitymizacji pobytu amerykańskich żołnierzy w Syrii już po fizycznym upadku kalifatu – walka z którym była przecież, przynajmniej oficjalnie, jedynym celem amerykańskiej pomocy dla YPG. Postanowiono zrobić to bardzo prosto i przekształcić misję wojskową w misję stabilizacyjną. 23 grudnia 2017 roku generał Joseph Votel, szef CENTCOM-u, zapowiedział, że USA wkrótce stworzą ok. 30-tysięczne siły arabsko-kurdyjskie, które zajmą się ochroną granic Rożawy.

Wieść o tym ruchu Amerykanów wywołała alarm w Ankarze, która uznała że słowa Votela świadczą o tym, że – w zamyśle Amerykanów – Rożawa ma stać się kadłubowym państwem w całości uzależnionym od USA, które będzie wykorzystywane jako środek nacisku na Damaszek i jego sojuszników. Plan ten mógłby mieć także niekorzystne konsekwencje dla Turcji, gdyż u jej południowych granic powstałby nowy, wrogi ośrodek władzy, na który – ze względu na obecność Amerykanów – Ankara nie miałaby żadnego wpływu.

W rezultacie Turcja musiała dokonać pokazu siły, jasno wskazać, że z całą stanowczością wystąpi przeciwko wszelkim projektom, które – nawet tylko potencjalnie – mogłyby zagrozić tureckiej integralności terytorialnej. 20 stycznia 2017 roku tureckie wojska przekroczyły granice kantonu Afrin, w którym – z uwagi na odcięcie od reszty terytoriów kurdyjskich – nie stacjonowały żadne siły USA. Operacja „Gałązka Oliwna”, bo właśnie tak nazywał się turecki atak na Afrin, zakończyła się całkowitym zwycięstwem TSK w marcu 2018 roku.

Żołnierz TSK i członkowie FSA na górze Basraya w kantonie Afrin, źródło: Qasioun News Agency

Między młotem a kowadłem

Turecka inwazja na Afrin odbiła się ogromnym echem nie tylko w samej Syrii, ale także w kuluarach światowej polityki. Oto członek NATO przeprowadził pełnoskalową ofensywę wymierzoną w sojusznika innego członka NATO. Waszyngton musiał przyznać, że Ankara w swojej anty-kurdyjskiej polityce stała się nieobliczalna. Groźby zakupu S-400 i ujawnienia danych poufnych natowskiej obrony przeciwlotniczej czy szersza współpraca turecko-rosyjsko-irańska w ramach „Astany” stały się teraz – w przeciwieństwie do kilku miesięcy wcześniej – bardzo realne. Afrin pokazało, że Turcy są nieobliczalni i gotowi na wszystko.

Tym samym dalsze przebywanie Amerykanów na syryjskiej ziemi stało się tykającą bombą, która – prędzej czy później – musiała doprowadzić do wybuchu i ogromnych komplikacji – nie tylko w stosunkach amerykańsko-tureckich, ale także w stosunkach wewnątrz NATO.

USA musiały dokonać rewizji swojej dotychczasowej polityki syryjskiej. Wiatr zmian można było odczuć już 29 marca, czyli zaledwie 5 dni po zakończeniu walk w Afrin. Tego dnia prezydent Trump zapowiedział, że USA wkrótce wycofają swoje wojska z Syrii. Jednak, prawdopodobnie dzięki naciskom Pentagonu i gen. Mattisa, Trump zgodził się zmienić swoją decyzję i pozostawić amerykański kontyngent w Syrii „na nieco dłużej”.

Jednocześnie Amerykanie podjęli negocjacje z Turcją, które miały doprowadzić do zmniejszenia napięć między TSK a SDF-em. W rezultacie tych rozmów 4 czerwca 2018 roku osiągnięto porozumienie. Na jego mocy siły YPG miały wycofać się na lewy brzeg Eufratu, w Manbij miała zostać wybrana nowa rada miejska, a amerykańskie patrole wokół Manbij miały zostać zastąpione przez patrole TSK. Ten deal był ogromnym sukcesem Turcji, który dawał szanse na stopniową poprawę stosunków turecko-amerykańskich.

Jednak ostatecznie umowa dotycząca Manbij nigdy nie została wprowadzona w życie. Co prawda TSK zaczęło przeprowadzać z Amerykanami wspólne patrole wokół miasta, lecz ani siły USA ani YPG nie wycofały się ostatecznie z regionu. Turcja była mocno rozżalona z tego powodu i dlatego Turcy na przełomie października i listopada 2018 roku zaczęli coraz mocniej naciskać na Waszyngton, aby ten w końcu doprowadził do pełnej implementacji omawianego porozumienia.

[Prezydenci Erdogan i Trump, źródło: The White House, flickr.com](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/41/President_Trump_and_President_Erdoğan_joint_statement_in_the_Roosevelt_Room%2C_May_16%2C_2017.jpg/1024px-President_Trump_and_President_Erdoğan_joint_statement_in_the_Roosevelt_Room%2C_May_16%2C_2017.jpg)

Wściekły pies Mattis vs Erdogan

21 listopada 2018 roku gen. Mattis, szef Departamentu Stanu, zapowiedział, że siły amerykańskie wkrótce wzniosą kilka posterunków granicznych wzdłuż syryjsko-tureckiej granicy, na odcinku kontrolowanym przez SDF. Według Mattisa posterunki te miały monitorować ruch w pobliżu granicy i notyfikować Turków o wszystkich podejrzanych ruchach. Zatem, w planach Pentagonu, amerykańskie posterunki miały działać w interesie Turcji i ostrzegać ją prawdopodobnie przed próbami nielegalnego przekroczenia granicy przez Kurdów.

Jednak Ankara uznała, że plan Mattisa to okurzony plan Vogela, który jest nakierowany na scementowanie kurdyjskiej „państwowości” i wydłużenie amerykańskiej obecności w Syrii na czas nieokreślony a nie ochronę tureckich interesów. W efekcie Ankara zaczęła zastanawiać się w jaki sposób pokrzyżować amerykańskie plany. Otwarty atak, tak jak w Afrin, nie wchodził w grę, gdyż tutaj – tj. wokół Manbij i na wschód od Eufratu – stacjonują liczne siły amerykańskie, liczące ok. 2000 żołnierzy. Uznano prawdopodobnie, że najlepszym wyjściem będzie zastosowanie politycznego fortelu.

12 grudnia prezydent Erdogan zapowiedział, że za kilka dni tureckie wojska rozpoczną operację, której celem będzie oczyszczenie północnej Syrii z terrorystów – w domyśle YPG. Jednocześnie zapowiedział, że TSK nie będzie atakować sił USA, które nadal uważa za wojska sojusznicze. Tego samego dnia pojawiło się sporo informacji i materiałów graficznych dokumentujących ruchy TSK – zarówno w samej Turcji, jak i w Syrii.

Tym samym w północnej Syrii rozpoczęła się gra nerwów między Turkami a Amerykanami. Z nieoficjalnych raportów wynika, że gen. Mattisa naciskał na prezydenta Trumpa, aby ten jednoznacznie sprzeciwił się groźbom Erdogana i wykorzystał obecność amerykańskich wojsk w Syrii jako straszaka, który powinien wystarczyć do zatrzymania nadciągającej tureckiej ofensywy. Jednak wygląda na to, że – w odczuciu Trumpa – argumenty te były słabe, a Mattis nie dostrzegał szerszego obrazu sytuacji.

14 grudnia 2018 roku Trump odbył rozmowę telefoniczną z Erdoganem, podczas której zaszokował swoich doradców i obiecał Erdoganowi, że wojska amerykańskie wkrótce wycofają się z Syrii. Wiadomość ta została ujawniona mediom 19 grudnia w oficjalnym komunikacie prasowym. Decyzja Trumpa została niemal natychmiast ostro skrytykowana zarówno przez demokratów, jak i republikanów. Jednak czy faktycznie – z amerykańskiego punktu widzenia – decyzja o wycofaniu się z Syrii jest aż taka zła?

Generał James Mattis, źródło: James N. Mattis, flickr.com

Zostawić Syrię za sobą

Problem z amerykańską pomocą dla Kurdów jest taki, że gdy w 2015 roku pierwsze oddziały amerykańskie zaczęły działać ramię w ramię z YPG ich celem było przede wszystkim pokonanie Państwa Islamskiego. Dopiero potem, gdy kalifat, przynajmniej w teorii, miał się ku końcowi, zaczęto zastanawiać się jak wykorzystać doświadczonych bojowników. Uznano, że SDF zostanie wykorzystana jako równowaga dla stacjonujących w Syrii Irańczyków. Zgodnie z nową strategią Pentagonu Amerykanie mieli opuścić Syrię dopiero wtedy, gdy wyjdą z niej Irańczycy.

Taka strategia od początku była błędna. Jeśli Irańczycy nie zostaną usunięci z Syrii siłą to sami nigdy nie zdecydują się na dobrowolne wycofanie swoich wojsk z tego kraju. Teheran poświęcił zbyt duże środki na utrzymanie Assada przy władzy, a sama Syria pełni zbyt ważną rolę w irańskiej polityce zagranicznej, aby Teheran zdecydował się teraz opuścić to państwo od tak, tylko dlatego że jego faworyt utrzymał się przy władzy. Jednocześnie możliwość naciskania na wycofanie się Irańczyków z Syrii – podczas rozmów pokojowych – także była bardzo wątpliwa. Za pomocą „Astany” Turcja, Iran oraz Rosja niemal całkowicie zmonopolizowały syryjski proces pokojowy i odstawiły na boczny tor genewskie rozmowy pokojowe prowadzone pod auspicjami ONZ, w które zaangażowały się USA. Tym samym Amerykanie, zdani na stałą obecność Irańczyków, sami także musieliby przedłużyć swój pobyt w Rożawie na czas nieokreślony – to natomiast spotkałoby się z ostrymi protestami ze strony Turcji, która zaczęłaby oskarżać USA o próbę stworzenia w północnej Syrii niepodległego państwa kurdyjskiego. Biorąc pod uwagę to co Turcy wyprawiali w Afrin i ich pracę w formule astańskiej, przedłużająca się obecność USA w Syrii potencjalnie mogłaby doprowadzić do głębokiego kryzysu w NATO.

Póki co działania Turków były tylko „pobrzękiwaniem szabelką”, jednak nikt nie mógł zagwarantować (zwłaszcza po wydarzeniach z Afrin), że w dłuższej perspektywie flirt turecko-rosyjski nie przekształci się z taktycznego sojuszu w relacje strategiczne. Tym samym prezydent Trump stanął przed wyborem – ochrona kurdyjskiego sojusznika i trzymanie w szachu Irańczyków czy negocjacje z Turkami, przerwanie coraz bliższych relacji rosyjsko-tureckich i zlikwidowanie „tureckich” napięć w NATO zanim urosną one do większych rozmiarów.

Dlatego też pytanie, na które od stycznia 2018 roku powinni poszukiwać Amerykanie to nie „jak zostać w Syrii”, tylko „jak z Syrii wyjść i nie wzmocnić tym samym osi Moskwa-Damaszek-Teheran?”.

Prezydent Donald Trump, źródło: Gage Skidmore, flickr.com

Jak zwalczać Kurdów?

Wycofanie się Amerykanów z Syrii paradoksalnie nie leży w bezpośrednim interesie Turcji. Erdogan dobrze zdaje sobie sprawę z tego, że o ile PKK utrzymuje kontakty z YPG, to – z punktu widzenia wojskowego – w bardzo ograniczonym stopniu szkodzi to tureckiemu bezpieczeństwu narodowemu. Granica turecko-syryjska, która pozostaje pod kontrolą SDF-u, znajduje się niemal wyłącznie wzdłuż terenów równinnych, na których z kilku kilometrów można wypatrzeć ludzi (w domyśle PKK) próbujących przekroczyć granicę.

Bardziej niebezpiecznym aspektem działalności YPG w Syrii jest fakt, że może przyczyniać się ona do szybszego budowania kurdyjskiej wspólnoty narodowej i wzrostu tendencji separatystycznych. To właśnie ten aspekty działalności YPG wydaje się być głównym punktem zainteresowania Erdogana.

Jednak pewnych procesów nie można zatrzymać czołgami czy kulami. Niezależnie od tego czy Turcja dokonałaby interwencji wymierzonej w YPG czy też nie kurdyjski nacjonalizm będzie rozchodził się po całym Bliskim Wschodzie coraz większym echem. Ewentualna walka Turków z takimi tendencjami może doprowadzić do pogłębienia turecko-kurdyjskiego konfliktu, ale nie doprowadzi do likwidacji kurdyjskiego nacjonalizmu jako takiego. Wydaje się, że Erdogan zdaje sobie sprawę także z tego aspektu konfliktu z Kurdami. Dlatego też, jego zdaniem (co zaraz udowodnię), podjęcie otwartej walki przeciwko oddziałom YPG stacjonującym na wschód od Eufratu nie leży w tureckim interesie narodowym.

Moim zdaniem stanowisko Ankary jest takie, że konflikt z syryjskimi Kurdami musi zostać rozwiązany za pomocą środków wojskowych, lecz nie oznacza to wcale bezpośredniej konfrontacji TSK i YPG. Wydaje się, że Turcja jest przede wszystkim zainteresowana implementacją turecko-amerykańskiej umowy dotyczącej Manbij, a następnie rozszerzenia jej na kolejne części Syrii kontrolowane przez SDF. Taki sposób załatwienia „kwestii syryjskiej” byłaby Ankarze na rękę także z punktu widzenia zaspokajania nacjonalistycznych żądz wyborców – małym kosztem Turcja mogłaby przejmować kolejne terytoria Syrii i podbijać nacjonalistyczny bębenek. Celem Turków nie musiałoby być przejęcie całości terenów kontrolowanych przez SDF, lecz tylko tych, które mają najważniejsze znaczenie np. Manbij czy Tel Abyad.

Bezpośrednia konfrontacja z YPG jest prawdopodobnie uważana za zbyt ryzykowne działanie. Z jednej strony taka operacja wymagałaby ogromnych nakładów finansowych, a rezultat samej operacji także mógłby być niesatysfakcjonujący – w obliczu klęski SDF mógłby przejść na stronę Damaszku.

Amerykanie i YPG w Syrii, źródło: Qasioun News Agency

Wielki blef Erdogana

Słuchając przemówienia Erdogana z 12 grudnia 2018 roku trzeba wziąć pod uwagę teorię, że jego wystąpienie było czystą gierką polityczną. Nie było takiej opcji, aby TSK – bez żadnego wcześniejszego przygotowania – rozpoczęła w ciągu kilku dni atak przeciwko SDF i to jeszcze przez tereny, na których stacjonują liczne siły sojusznicze. Przemówienie Erdogana było prawdopodobnie obliczone na zdobycie kilku punktów wyborczych przed zaplanowanymi na marzec wyborami lokalnymi oraz próbą zmuszania Amerykanów do implementacji umowy w sprawie Manbij. Po „zrobieniu groźnej miny” Erdogan mógł się wycofać z planów ataku na SDF i zrzucić całą winę na „złych” Amerykanów, co idealnie wpisałoby się w jego dotychczasową retorykę i spotkałoby się ze zrozumieniem ze strony wyborców.

Decyzja Trumpa z 14 grudnia 2018 roku zaskoczyła Erdogana. Wynika to nie tylko z nieoficjalnych relacji na temat przebiegu rozmowy Trump-Erdogan, ale także z działań jakie Erdogan podjął już po opublikowaniu oficjalnego komunikatu w sprawie wycofania się USA z Syrii. Mianowicie 21 grudnia 2018 roku Erdogan zapowiedział, że – z uwagi na decyzję Amerykanów – postanowił wstrzymać ofensywę. 23 grudnia 2018 roku miała miejsce kolejna rozmowa telefoniczna między Trumpem a Erdoganem, po której Trump zapowiedział, że amerykański odwrót z Syrii będzie „powolny i wysoce skoordynowany”, a w nowym roku do Turcji przyjedzie Bolton, który ma opracować z Turkami plan tej koordynacji. Moim zdaniem słowa Trumpa, oraz fakt, że Turcy nie naciskają na szybki odwrót SDF-u świadczą o tym, że podczas rozmów Trump-Erdogan opracowano bardzo ciekawy plan, który wywoła u niejednej osoby zawrót głowy.

Prezydent Recep Tayyip Erdoğan, źródło: kremlin.ru

#syria #turcja #turcjawsyrii #bliskiwschod #trump #bliskiwschod #geopolityka #lagunacontent #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: pulslewantu.files.wordpress.com

xD
#turcja

źródło: wykop.pl

Robi się gorąco... #syria #turcja #wojnawsyrii #swiat #saa #fsa #ypg #assad #erdogan #manbij

źródło: Przechwytywanie.PNG

Już wkrótce wszystkim Kurdom w północnej Syrii zostanie podana gałązka oliwna ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#syria #kurdystan #turcja #turcjawsyrii #bliskowschodniememy

źródło: wkrótce.jpg

Turcja i USA uzgodniły, że sfinalizują porozumienie w sprawie miasta Manbidż w północnej Syrii, zanim z tego kraju całkowicie wycofają się siły amerykańskie - poinformowała we wtorek turecka agencja Anatolia za szefem MSZ Turcji Mevlutem Cavusoglu.

#syria #turcja #usa #bliskiwschod
Źródło pokaż całość

W Polsce Święta Bożego Narodzenia, na stole sałatka warzywna, bigos, gorzałka i dyskusje o polityce. Tymczasem w Turcji odbyło się dzisiaj dokończenie 17-kolejki Super Ligi. W spotkaniu pomiędzy Antalyaspor a Fenerbahce zadebiutował Fehmi Koç i nie byłoby w tym nic godnego uwagi, gdyby nie fakt, że Fehmi w momencie debiutu miał 15 lat, 3 miesiące i 26 dni. Tym samym stał się najmłodszym zawodnikiem, który zagrał na najwyższym szczeblu rozgrywkowym w Turcji. Tak więc Fehmi Koç pobił rekord z 2003 roku Gürhan Gürsoy, najmłodszego gracza w historii Super League (15 lat, 7 miesięcy i 3 dni). W Turcji niektórzy uważają, że to nic innego, jak gonienie klubu za korzyściami marketingowymi. Padają opinie, że ten rekord nie przetrwa za długo i już wkrótce pobije go zawodnik Kayserisporu z rocznika 2004. Gdzie będzie granica? ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Co jakiś czas planuje wrzucać podobne piłkarskie informacje, dajcie znać co sądzicie o takiej formie i zostawcie plusika.

Zapraszam również do autorskiego tagu #szczygelsky żeby był porządek, jeden z mirków podrzucił mi taki pomysł.

#mecz #pilkanozna #sport #turcja #ciekawostki #szczygelsky pokaż całość

źródło: Fehmi Koc z Antalyaspor.jpg

Stulecie zagłady Ormian

Ludobójstwo Ormian było pierwszym zorganizowanym ludobójstwem XX wieku i stało się wzorcem dla następnych.

#historia #turcja #gruparatowaniapoziomu #ludobojstwo #mikroreklama pokaż całość

źródło: wykop.pl

W zdrowym prezydencie zdrowy duch ( ͡° ͜ʖ ͡°)
#turcja #bliskowschodniememy #heheszki

źródło: scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net

Amerykanie wycofają się z Syrii

Większości z was ta informacja z pewnością nie umknęła. Na granicy turecko-syryjskiej robi się coraz goręcej. Całą sytuację próbują jeszcze ratować Francuzi podczas spotkań z SDC, czyli w zasadzie legislatywą de facto kurdyjskiej państwowości. Damaszek także prowadzi rzekomo rozmowy z Kurdami, jednak nie wiadomo dokładnie na jakim poziomie. Turecki atak wydaje się bardzo prawdopodobny.

Do tematu odniosę się za kilka dni - prawdopodobnie jeszcze przed wigilią.

Już teraz informuję, że jeśli Turcy zaatakują SDF to na moim blogu znajdziecie okresowe podsumowania walk (prawdopodobnie z każdego tygodnia). Będzie to podsumowanie nie tylko działań militarnych, ale także dyplomatycznych - o ile takie będą. Podsumowania będą także ubogacone o mapy - prawdopodobnie nie wszyscy wiedzą, że zanim zająłem się blogowaniem bardzo często dłubałem w gimpie (poniżej efekty moich prac).

Mapy zostały przeskalowane przez wykop, nominalna rozdzielczość w której wrzucam mapy to ok. 6-7k, także żadne szczegóły wam nie umkną. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Celują w coś w stylu podsumowań z Afrin - assadyści pamiętają o co chodzi. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Post fake Donalda usunąłem, bo faktycznie ktoś mógłby się nabrać. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

https://i.imgur.com/9eu7FUY.jpg
https://i.imgur.com/Exl2Byq.jpg
https://i.imgur.com/zgZRp07.jpg
https://i.imgur.com/myS3QCd.jpg

#syria #turcja #lagunacontent pokaż całość

źródło: i.imgur.com

Podsumujmy ostatnie wydarzenia na linii Waszyngton-Ankara;
- Sprzedaż Turcji samolotów F-35
- Czasowe zwolnienie z zakazu kupna irańskiej ropy.
- Wycofanie się amerykańskich wojsk z Rożawy
- Sprzedaż systemu "Patriot"
- Plotki o możliwej deportacji Gulena

I to się dopiero nazywa słoneczna polityka ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#syria #turcja

Wielki Kurdystan i "projekt demokratycznego konfederalizmu" sprzedany za 3.5 miliarda $ ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)

Just hours after White House announced it will pull all U.S. troops out of Syria, the State Department announced plans to sell $3.5 billion worth of Patriot surface-to-air missiles to Turkey.

Źródło:
https://www.foxnews.com/world/syrian-kurdish-troops-shocked-and-scared-for-us-troop-withdrawal

#syria #turcja pokaż całość

3 sposoby żeby Kurdowie się uratowali:
a) Assad,
b) Assad,
c) Assad,
#syria #swiat #kurdowie #rozawa #rojava #wojna #turcja

A patrzcie któż to dziś zawitał do #turcja ( ͡º ͜ʖ͡º)
#iran
#syria

źródło: syria.liveuamap.com

XDDDDDDDDDDD #syria #turcja #kurdystan #rojava #kurdowie #wojna #sdf #fsa #trump #usa #erdogan

źródło: 1545229354534.JPG

Ciekawe, że w sytuacji nadchodzącego upadku enklawy ISIS, Turcja straszy atakiem na północ Rożawy

#syria
#turcja
#isis

źródło: wyk.jpg

Węgierski portal index.hu przetłumaczył na angielski komunikat rządzącego Fideszu do protestów, które odbywają się od paru dni w Budapeszcie z powodu ustawy zmieniającej na niekorzyść pracowników prawo pracy (w miniaturce).

Jak widać "Soros" i "imigranci" nadają się do wyjaśnienia każdego zjawiska społecznego niepasującego władzy. Dobrze do tego dorzucić typowy dla populizmu podział na "prawdziwych Węgrów" i "gorszy sort". A jak jeden motyw się zużyje, to wymyśli się coś nowego. Temat Sorosa btw ukochali również inni aspirujący autokraci, ostatnio np. Erdogan - "pucz" już widać przestaje działać.

PS: Turecka telewizja publiczna - podobnie jak Russia Today - prowadziła relację na żywo z protestów "żółtych kamizelek" w Paryżu. Spotkał ją jednak pewien śmieszno-smutny fail (w przyszłości pewnie wprowadzą "pętlę opóźniającą"):

But even Mr Erdogan’s well-oiled propaganda machine sometimes malfunctions. At one demonstration in Paris, a protester dressed in a yellow jacket started to heckle a reporter from a Turkish state news channel during a live broadcast. “They don’t report on any protests in their own country,” he yelled out, “but here they are reporting from France.” The gilet jaune turned out to be Turkish. The station, naturally, called him a terrorist sympathiser.

#postkomunistycznepanstwomafijne

( Screen za: https://twitter.com/indexhu/status/1073599907854987266?s=19 , cytat za https://www.economist.com/europe/2018/12/15/turkeys-president-finds-a-new-enemy-the-famous-hungarian-jew )

#wegry #4konserwy #neuropa #polityka #orban #imigracja #islam #soros #turcja #francja pokaż całość

źródło: pbs.twimg.com

Ciekawe, pojawia się ostatnio sporo materiałów z Akcakale (tureckie miasto przy syryjskiej granicy, na wysokości Tall Abyad). Najpierw w ciągu dnia pojawiło się zdjęcie tureckich żołnierzy na zaprawie ( ͡° ͜ʖ ͡°) potem rzekomo pro-turecka milicja Ahrar al Sharqiya miała przybyć do miasta, a na sam koniec pro-rządowa telewizja nadawała właśnie z Akcakale - zaproszeni goście rozmawiali właśnie o ataku na Tall Abyad.

Zdecydowanie Tall Abyad to bardzo strategiczny punkt w północnej Syrii i przez to jeden z głównych celów potencjalnej ofensywy. [O tym dlaczego tak jest, pisałem nieco szerszej tutaj.](https://www.wykop.pl/wpis/37387507/fırat-ın-doğusu-icin-operasyon-birkac-gun-icind/)

Pytanie jednak czy Turcy w ogóle chcą atakować. Dzisiaj Erdogan odszedł już od - nazwijmy to - radykalnie konfrontacyjnej postawy i stwierdził tylko, że "jeśli USA nie doprowadzą do wycofania się YPG z Manbij, to zaatakujemy". IMHO to są bardzo ważne słowa, które niestety przeszły bez echa. Mało tego, Erdogan odbył dzisiaj rozmowę telefoniczną z Trumpem i to podobno w całkiem miłym tonie. Tym samym rośnie prawdopodobieństwo, że erdoganowskie pobrzękiwanie szabelką ma na celu podniesienie notowań AKP wśród obywateli przed marcowymi wyborami samorządowymi. Jednocześnie, moim zdaniem, "cel wyborczy" nie jest dla Erdogana celem wyłącznym. Ankara chce także ostrzec Waszyngton przez budową posterunków na granicy turecko-syryjskiej - a przynajmniej na tych jej fragmentach, które pozostają pod kontrolą SDF. Jeśli takie posterunki powstaną to dla Turcji będzie totalna porażka ich polityki syryjskiej i ogromne kłopoty wewnętrzne - potencjalnie amerykańskie posterunki doprowadzą do usankcjonowania swoistego tworu państwowego, który może stać się dobrym zapleczem operacyjnym dla PKK. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Jak będzie, to ciężko powiedzieć, ale imho trzeba śledzić Twittera pod kątem zdjęć wstawianych przez pro-tureckich rebeliantów, jeśli będą wstawiać fotki z Akcakale to będzie znaczyło, że coś może być na rzeczy. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Btw. wczoraj turecka artyleria sobie nieco postrzelała pod Tal Rifat - niby w Kurdów, ale w praktyce podobno były też jakieś ofiary po stronie rządowej.

#syria #turcja #geopolityka #lagunacontent pokaż całość

źródło: ocdn.eu

Najnowsza infografika pokazująca ugrupowania rebelianckie które sprzedały się Turcji i są na ich usługach.

#syria #syriafaq #turcja

źródło: IMG_20181212_151923.jpg

Fırat'ın doğusu için operasyon birkaç gün içinde başlayacak!

Dzisiaj prezydent Erdogan zapowiedział, że za kilka dni turecka armia rozpocznie operację na wschód od Eufratu - w domyśle chodzi o część Syrii kontrolowaną przez SDF.

Erdogan już wcześniej zapowiadał chęć ostatecznego rozprawienia się z zdominowanymi przez Kurdów siłami SDF. Za każdym razem jednak na drodze stawał mu Waszyngton, który utrzymuje dość pokaźne siły na terenach kontrolowanych przez Kurdów.

Dlatego też - moim zdaniem - do słów Erdogana należy podchodzić z pewnym dystansem. Jednocześnie jednak trzeba podkreślić, że nigdy wcześniej groźby prezydenta Turcji wobec SDF nie był aż tak bezpośrednie.

Wydaje się, że zapowiedziany atak będzie miał miejsce. Jednak z uwagi na obecność w tym regionie Amerykanów, skala tureckiej operacji jest kwestią otwartą - sam Erdogan zapowiedział, że jego celem jest "PKK a nie amerykańscy żołnierze".

Zdjęcie z operacji "Gałązka Oliwna", podczas której Turcy pacyfikowali kurdyjskie Afrin ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#syria #turcja #bliskiwschod #geopolityka #lagunacontent pokaż całość

źródło: d3i6fh83elv35t.cloudfront.net

Dziś 80 rocznica śmierci wielkiego człowieka, męża stanu, żołnierza, polityka. Człowieka, który wyciągnął Turcję z mocnych tarapatów i dał im nadzieję na lepsze życie.
Z tej okazji, Mustafa na huśtawce.
#turcja #historia

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net

#jemprzeciez <- mój tag o pysznym jedzeniu

Dziś proponuję turecką kunafę. Przygotowywany na świeżo w małych blaszanych talerzykach deser z ciasta z zapieczonym kozim serem.
Podawany z orzeszkami pistacjowymi i opcjonalnie lodami (ja nie wziąłem). Do tego naturalnie herbata w tradycyjnej filiżance. Kupione w skromnej ciastkarni niedaleko mostu Galata w Stambule - starałem się wybrać jakieś miejsce najmniej turystyczne.

W komentarzu przygotowywanie deseru.

Tu ten sam deser tylko w wersji arabskiej:
https://www.wykop.pl/wpis/36088627

Polecam i smacznego :)

#jedzenie #deser #jedzzwykopem #turcja pokaż całość

źródło: 1541838127865.jpg

#jemprzeciez <- mój tag o jedzeniu (polecam także starsze wpisy)

Burek z serem. Po turecku börek. Bardzo popularne danie w Stambule, dość często się je widuje w na różnych stoiskach.
Ogólnie burek to rodzina dań na bazie specjalnego ciasta, takiego wielokrotnie składanego, przez co ma taki wielowarstwowy przekrój. Dania te ponoć popularne są w całym basenie morza śródziemnego, a przynajmniej na Bałkanach, Grecji i Turcji.

Mogą mieć różne nadzienie. Ja widziałem głównie takie jak na zdjęciu i pewnego razu postanowiłem spróbować w jakiejś losowym małym lokalu przy jakimś targu. Nie wiedziałem zupełnie czego się spodziewać.
Przyznam, że myślałem, że to jakiś deser i będzie słodkie. Ale wcale nie było. Smakowało trochę jak jakiś naleśnik czy drożdżówka z żółtym serem. Ale było bardzo tłuste. Nie wiem czy sprzedawca mnie naciągnął, ale nie chciał mi sprzedać takiego pojedynczego kawałka, więc musiałem wziąć 2, ciężko mi to było zjeść.

Chyba następnym razem będę musiał spróbować w jakimś sprawdzonym miejscu, może mają jakieś ciekawsze smaki.

Na zdjęciu 2 blachy z börkiem, ta dalej prawie gotowa, ta bliżej dopiero wstawiona do pieczenia czy tam smażenia.
W komentarzu danie na talerzu - wiem, nie prezentuje się jakoś nadzwyczajnie.

#jedzenie #jedzzwykopem #turcja pokaż całość

źródło: 1540998216447.jpg

#jemprzeciez <- mój tag z pysznym jedzeniem

Przepyszna kolacja kupiona w azjatyckiej części Stambułu. Zamówiłem z menu jakiś szisz kebab i spodziewając się samego mięsa dokupiłem lachmacuna i jeszcze sałatkę ezme (nie ma niestety na zdjęciu).
Lachmacun, czyli coś trochę przypominające pizzę, dostałem jako przystawkę. Niby mają to też w kebabowniach w Polace, ale w Turcji smakowało to po prostu wyśmienicie. Cieniutkie, lekko chrupiące ciasto z pyszym mięsem i przyprawami.
Wspomniana ezme to lekko pikantna sałatka z drobno posiekanych pomidorów z przyprawami - przepyszna.
Na koniec widoczny na dole szisz kebab, który jak się okazało był zapieczony w pieczywie. Podany z kleksem śmietany czy tam serka greckiego (już nie pamiętam), posypanym orzeszkami pistacjowymi.
Do tego szklanka orzeźwiającego ajrana - rozwodnionego, lekko słonego jogurtu.

#foodporn #turcja #jedzenie #podroze pokaż całość

źródło: 1540906523343.jpg

#jemprzeciez <- mój tag z ciekawym jedzeniem (a czasem i piciem)

Tak wygląda stoisko, gdzie przygotowywana jest tradycyjna kawa po turecku, jakie można spotkać na ulicach Stambułu.
Ziarna kawy muszą być drobno zmielone. Nie tak jak popularna w Polsce fusiata kawa. W Turcji jest ona zmielona mniej więcej jak u nas kakao (np takie DecoMoreno). Wsypuje się mniej więcej czubatą łyżeczkę do takiego miedzianego tygielka, zalewa wrzątkiem i kładzie na rozgrzane węgielki. I tak ze 2-3 minty kawa gotuje się, po czym przelewa się do małej filiżanki i podaje. Czasem może być z jakimiś przyprawami, typu kardamon, ale tu nic takiego nie było.
To stoisko było przy normalnej kawiarni ze stolikami na zewnątrz. Podejrzewam, że to bardziej miejsce dla turystów.

#ciekawostki #kawa #turcja pokaż całość

źródło: 1540812898019.jpg

Pozostawię to bez komentarza.

#europa #turcja #polityka

źródło: Dqlr3KFW4AAciGr.jpg