#dowcip #heheszki #usa #zsrr

Środek Zimnej Wojny. USA, obawiając się ataku ZSRR, szkolą szpiegów, by zdobyli informacje. Kurs kończy najlepszy z najlepszych wśród najlepszych. Dzień odprawy.
- Listen! - mówi dowódca - Twoja mission jest top secret i very fuckin' important. Twoim celem jest dotrzeć do Moscow i zdobyć top secret information na temat planowanej invasion! Potem nasz łącznik we Vladivostok załatwi Ci powrót do USA. Zrozumiałeś?
- Yes, sir! Znaczy... Da, tawarisz kamandir!
Zrzucają agenta na totalnym zadupiu. Po kilku godzinach znajduje wioskę - kilka chałupek na krzyż. Myśli sobie:
- OK. Teoria teorią time for practise.
Dostrzega babulkę na ławeczce, podchodzi doń:
- Zdrastwujcie, babciu.
- Zdrastwujcie, amerikanski szpiegu.
- Szto?
- Zdrastwujcie, amerikanski szpiegu.
- Szto? Ja nie amerikanski szpieg, ja ruski!
- Niet, wi nie ruski, wi amerikanski szpieg.
- Ja nie ruski? Nu pagadi!
Odśpiewuje babulce hymn ZSRR, Katiuszę, Kalinkę, Pust wsiegda budziet sonce.
- I szto? Ja nie ruski?
- Niet, wi amerikanski szpieg.
- To patrzcie teraz!
Odtańcowuje jej kazaczoka i to tak jakby nic nie robił od dziecka, tylko nak***iał kazaczoki.
-I szto? Ja nie ruski?
- Niet, wi amerikanski szpieg.
Facet myśli sobie:
- Damn it. Jak ona? Yeah, w sumie mówić, śpiewać i tańczyć każdy się nauczy. Ale tego nie da rady...
Tu wyciąga zza pazuchy pół litra. Otwiera i obala flaszkę w rekordowym tempie.
- I szto? Ja nie ruski?
- Niet, wi amerikanski szpieg.
- Ale, kak wi? Gawarim kak ruski...
- Da.
- Śpiewam kak ruski...
- Da.
- Tańczę kak ruski...
- Da.
- Nawet piję kak ruski!
- Da.
- To kak wi poznali, ze ja amerikanski szpieg?
- Widzisz, u nas w Sajuzie czornych niet. pokaż całość

#kolej #pociagi #pociagiboners #parowozy #parowozyboners #zsrr #rosja | źródło/autor/post

źródło: 1591210712163088733.jpg

156 - 1 = 155

Tytuł: Jeden dzień Iwana Denisowicza
Autor: Aleksander Sołżynicyn
Gatunek: Opowiadanie
★★★★★★★★☆☆

Spędzamy jeden dzień w łagrze razem z więźniem politycznym. Obserwujemy jego kombinacje i sztuczki umożliwiające ciągnięcie nędznej wegetacji przy trzydziestostopniowym mrozie.
Krótka pozycja na 1,5 dnia; niegdyś lektura szkolna. Obowiązkowa dla osób interesujących się sowieckim aparatem terroru.

#bookmeter #ksiazki #czytajzwykopem #zsrr pokaż całość

źródło: 9.allegroimg.com

Młody Aleksander Łukaszenko podczas odbywania służby jako pogranicznik na granicy Polski i ZSRR (służył też na granicy ZSRR-Rumunia). #lukaszenka #bialorus #zsrr #strazgraniczna #historia

źródło: pbs.twimg.com

171 - 1 = 170

Tytuł: Archipelag GUŁag
Autor: Aleksander Sołżynicyn
Gatunek: historia / literatura faktu
★★★★★★★★★★

Jest to z pewnością najbardziej monumentalna książka, jaką przeczytałem w życiu, zarazem najbardziej straszna i nieludzka. Męczyłem ją pół roku, z miesięcznymi przerwami między kolejnymi tomami, inaczej nie dawałem rady przebrnąć przez kolejne szczegółowe opisy potworności oraz gawędziarski język autora, do którego z czasem się jednak przyzwyczaiłem. Lektura tej książki była dla mnie sprawą honoru, bowiem byłem winny zapoznania się z nią mojemu dziadkowi, który w łagrze spędził 10 lat - dostał dziesiątaka z pięćdziesiątki ósemki, ale 1953 wyszedł po odsiedzeniu piątaka, dzięki amnestii po śmierci Wielkiego Stratega. Do końca życia płakał, gdy przypominał sobie, co przeszedł w Kraju Krasnojarskim.

Książka jest syntezą przemysłu więziennego od początku ZSRR po lata 50. XX wieku. Jest pełna historii ludzi, o których już nikt nie pamięta, wydarzeń, o których świat zapomniał, albo wolałby nie pamiętać. Przechodzimy szlak od aresztu, przez zsyłkę, aż po zesłanie. Makabryczny obraz ZSRR wyłaniający się z niej skłania mnie do opinii, że była to najgorsza dyktatura w historii świata.

Przynajmniej świat nam nie zarzuci, że mieliśmy komory gazowe

#bookmeter #ksiazki #zsrr #czytajzwykopem pokaż całość

źródło: IMAG4306.jpg

#zsrr #ciekawostkihistoryczne #piwo
Ta historia wydarzyła się w ZSRR, ale na dobrą sprawę mogła wydarzyć się w każdym kraju bloku komunistycznego. Co więcej - podobnych historii było w demoludach na pęczki.
W roku 1975 przebywającym na targach w RFN radzieckim handlowcom wpadła w oko linia do rozlewu piwa. Zbliżały się Igrzyska Olimpijskie w Moskwie w 1980 i nowoczesna linia do rozlewu piwa byłaby niezłą inwestycja.
Kupiono od razu dwie linie. A co tam. I tu następuje pierwszy, nieoczekiwany zwrot akcji. Sowieci kupili te linie i dopiero później okazało się, że służą one do rozlewu piwa puszkowego, a nie butelkowego. Nie wiem, na ile to prawda, ale tylko w jednym artykule znalazłem informację, że zakup odbył się zgodnie z planem i celem miała być właśnie linia do napełniania puszek.
Jest już linia, to teraz nie ma wyjścia - czas na aluminiowe puszki. Niemcy zażądali horrendalnych pieniędzy licząc na postawienie Rosjan pod ścianą. Ale to nie 1942. Rosjanie zaczęli szukać wytwórców puszek po całym świecie. Dziś załatwiliby to w kilkanaście minut za pomocą internetu i znaleźli dostawcę w Chinach. Ale wtedy były inne czasy. Po długich poszukiwaniach znaleziono puszki w Japonii za bardzo korzystną cenę. Kupiono od razu gigantyczną ilość. Nie pasowały. Trzeba było więc wyprodukować puszki samemu.
Ale sowieckie huty i walcownie przyzwyczajone do produkcji płyt pancernych bezradnie rozkładały ręce. Co innego puszki na mielonkę, a co innego pojemniki z cieniutkiego aluminium. W końcu udało się. Nie takie zgrabne i finezyjne jak te kapitalistyczne, ale jednak były. Do rozwiązania pozostało jeszcze tylko kilka drobnostek.
- potrzebne było wieczko z klipsem do otwierania
- trzeba było taką puszkę pomalować, bo papierowa etykieta nie wchodziła w grę
- trzeba było pokryć puszkę od wewnątrz czymś, co izolowałoby metal od napoju
Problemy dla ZSRR nie do rozwiązania. Czasu coraz mniej. Dewiz na ten projekt tez coraz mniej. Już nawet nie chodziło o to, żeby to piwo było smaczne i mogło być przechowywane w puszkach miesiącami. Wystarczyło tylko, żeby było...
Zamówiono wieczka za granicą i okazały się świetne. Spróbowano je robić samodzielnie - za cholerę nie pasowały. Machnięto ręką i kupiono za granicą. Po licznych próbach opanowano też technologię nanoszenia druku na puszkę. Kolejny sukces. Znaleziono wreszcie coś, czym można było pokryć puszkę od wewnątrz. Okazało się chujowe i piwo zmieniało smak po pewnym czasie. Puszka nie spełniała w żaden sposób podstawowego warunku, jakim jest długotrwałe przechowywanie zawartości.
Właśnie - zawartość...
Sowieckie piwo nie spełniało norm technologicznych, zeby trzymać je w puszce. Ale innego nie było, a czas naglił.
Ale to nie wszystko.
Linię do rozlewu piwa zamontowano w fabryce wód owocowych w Ostankino. A browar warzący piwo znajdował się 10 kilometrów dalej. Skonstruowano więc specjalną cysternę ze stali nierdzewnej, którą wożono piwo z Browaru Badajewskiego. 10 kilometrów przez peryferie Moskwy. Trunek po tym transporcie nadawał się do wszystkiego, tylko nie do picia.
Ale sukces był i honor został uratowany. Piwo warte 15 kopiejek sprzedawane w puszce wartej 60 kopiejek było powiem nowoczesności i świeżości. I to, że nie bardzo nadawało się do picia nikomu nie przeszkadzało. Taki "miś na miarę naszych możliwości".
Wyprodukowano 15 tysięcy hektolitrów piwa, którego całkowity koszt wyniósł 1 milion dolarów.
Po Igrzyskach poleciały głowy. Niepotrzebna i bezużyteczna linia do rozlewu trafiła do jednego z moskiewskich browarów, gdzie spokojnie doczekała złomowania.
W weekend wrzucę jeszcze jedną historię - o najbardziej na świecie zaawansowanej technologicznie morskiej kapuście wyprodukowanej w ZSRR.
Źródeł sporo, ale wszystkie podobne:
klik
klik pokaż całość

źródło: gb.jpg

#zsrr #ciekawostkihistoryczne #historia
Wczorajszy wpis o papierze toaletowym w ZSRR wzbudził spore zainteresowanie, więc zgodnie z obietnicą rozwijam temat.
Tak, pierwsza partia papieru toaletowego zeszła z taśm produkcyjnych 3 XI 1969. To wiekopomne wydarzenie miało miejsce w kombinacie papierniczo-celulozowoym w Sjańsku, malowniczo położonym nad jeziorem Ładoga. Do produkcji papieru sprowadzono dwie linie z Anglii. Niestety - jak to w ZSRR - jednocześnie nie sprowadzono maszyn do cięcia i do pakowania, co w rezultacie mocno odbiło się na wydajności.
Ale czy w ZSRR nie było wcześniej papieru toaletowego? Podobno w litewskim zakładzie w Grygiszkach (gdzie produkowano taki papier przed wojną) schodziły z taśmy małe partie przeznaczone dla sowieckich dygnitarzy, ale wszystkie źródła twierdzą, że na przykład Stalin konsekwentnie i po proletariacku wycierał swoją szorstką, pryszczatą, gruzińską dupę gazetami.
Pierwsze partie papieru rzucone do sklepów nie wzbudziły entuzjazmu w ZSRR. Nikt bowiem nie wiedział, do czego ten papier ma służyć. Uruchomiono więc kampanie marketingową - reklamy i artykuły w prasie, a nawet specjalne filmiki reklamowe puszczane przed seansami w kinach. Na efekty nie trzeba było długo czekać. Mieszkańcy ZSRR po prostu zakochali się w tej nowości, czemu akurat trudno się dziwić, bo do dobrego człowiek szybko się przyzwyczaja. Nietrudno się domyśleć czym to się skończyło.
Deficytem towaru.
Pierwszą przyczyną było bardzo dużo wybrakowanych partii, które nie mogły trafić na rynek. Maszyny w różnych zakładach produkcyjnych były albo nieprzystosowane, albo źle obsługiwane i cała masa papieru nie mogła trafić na rynek z powodu - chociażby - krzywego cięcia rolek. Ale takie wybrakowane partie sprzedawano po zaniżonych cenach pracownikom. Innym problemem było zwykłe złodziejstwo, tak powszechne w gospodarce uspołecznionej. Inny powód, to po prostu uroki gospodarki centralnie planowanej, gdzie podaż nie była w stanie nadążyć za popytem. Z resztą - w Polce był dokładnie ten sam problem w latach osiemdziesiątych i papier toaletowy także u nas był dobrem deficytowym.
Ale historia papieru toaletowego jest niczym wobec historii pierwszego piwa w puszkach wyprodukowanego w ZSRR. Dość powiedzieć, że Sowietom łatwiej chyba było wysłać człowieka w kosmos... Ale o tym kiedy indziej :) pokaż całość

źródło: 4324445_original.jpg

#historia #ciekawostkihistoryczne #zsrr
Rok 1963. Japonka ogląda w samochodzie telewizję za pomocą odbiornika Sony TV5–303.
ZSRR wyprodukuje pierwszą rolkę papieru 9 lat później

źródło: tt.jpg

15 lutego 1951 roku doszło do ostatniej po zakończeniu II Wojny Światowej korekty granicy między Polską Republiką Ludową a Związkiem Radzieckim. Przedstawiano ową umowę cesji wzajemnej jako równoprawną (gdyż obie strony przekazywały sobie terytorium o powierzchni 480 km2), choć przynajmniej na pierwszy rzut oka był to typowy dla powojennych stosunków polsko-radzieckich interes – od początku wiadome było, kto na tym zyska. Czy jednak na pewno było to takie oczywiste? A jaki jest bilans tej „transakcji” dziś, po prawie siedemdziesięciu latach od zawarcia tamtego traktatu?

Link do znaleziska - Korekta granicy polsko-radzieckiej z 1951 roku. Kradzież czy dobry interes?

Poniżej wołam osoby, które wyraziły chęć otrzymywania powiadomień o nowych wpisach.Jeśli ktoś chciałby dopisać się do listy, proszę o zostawienie plusa przy przeznaczonym do tego komentarzu pod niniejszym wpisem.Zachęcam również do obserwacji pierwszego tagu, którym opatrzone zostało linkowane znalezisko (tag autorski - historykon)
Zapraszam wszystkich do odwiedzenia i subskrybowania mojego kanału historycznego na YT ➡️ Andrzej Włusek - Historia poza horyzont
Jeśli podobają Ci się moje filmy i uważasz, że powinienem rozwijać dalej kanał to zostań moim patronem na patronite ➡️ który znajdziesz TUTAJ

Dodatkowe Tagi: #qualitycontent #ciekawostkihistoryczne #zwyczaje #swiat #liganauki #zainteresowania #swiatnauki #wojna #militaria #polska #zsrr #rosja #ukraina pokaż całość

źródło: zzz.jpg

#historia #zsrr
7 V 1935 - najbardziej postępowe państwo świata wprowadza najbardziej postępowe prawo. Od tego dnia można było rozstrzelać dwunastoletnie dziecko chociażby za kradzież, z czego najbardziej postępowe państwo świata skwapliwie korzystało.

źródło: EXpnXvxX0AAvhcW.jpg

#heheszki #humorobrazkowy #zsrr #historia #rosja #komunizm #koty

#memyhistoryczne

źródło: 96642610_232447548200705_3058705704815689728_n.jpg

Stanlingrad

#art #malarstwo #iiwojnaswiatowa #historia #komunizm #zsrr

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: b68fdb7a1ff3531401e0c8879c2bdb77.jpg

Procent odpowiedzi twierdzącej na pytanie, czy życie było lepsze w ZSRR:

#mapporn #statystyka #ciekawostki #rosja #ukraina #bialorus #zsrr

źródło: scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net

Zapiski oficera armii czerwonej

[…] Poszedł on do szafki i wyjął dużą papierową torbę. Przyniósł ją i wyrzucił zawartość na stół. Było to coś podobnego do strąków dużego bobu, albo do małych ogórków.

– Co to jest? – spytałem.
– Banany – powiedział Dubin. – Nasze chłopaki z NKWD tu u pewnego burżuja, który miał dawniej owocarnię, rewizję robili i dużo tego specjału znaleźli. Więc i mnie trochę dali.
– Dawać tu banany! – krzyczy Jegorow. – Dość burżujom tym się obżerać. Teraz nasza kolej!

No, nic. Dubin banany porządnie w umywalce wymył i kilka z nich plasterkami na talerzu pokrajał, potem, oczywiście, odpowiednio posolił i każdemu wódki nalał.

– Zdrowie piechoty! – powiedział.

Wypiliśmy i bananami zagryzamy. Ale, cholera go wie, jakoś niesmaczne było. Ja nawet wypluć chciałem. A Sinicyn wówczas powiedział:

– Do tych bananów trzeba octu i tak samo pieprzu.

Pieprz był, ale po ocet Dubin do gospodyni poszedł pożyczyć. Zaprawialiśmy banany octem, no i, rzecz jasna, pieprzem. I zupełnie inny smak wyszedł. Ale wszystko jedno nie podobały mi się. Wolę kiszone ogórki, a nawet cebulę. Ale nic, pod wódkę to nawet i banany pójdą.

Tylko to było najgorsze, że kapitan Jegorow, nieco za wcześnie, chorować zaczął. Sinicyn do pianina go poprowadził, przykrywkę u góry instrumentu otworzył i powiedział:

– Walcie, towarzyszu do środka, bo szkoda podłogę zanieczyszczać. A w tym głupim instrumencie miejsca dość. Wszystko się zmieści.

Widzę ja z drugiej strony pianina Maślannikow przysposobił się, i też naloty na Rygę robi. Ale ja dobrze się trzymałem i dalej wódkę pod banany chlastałem. A potem posłyszałem jak Dubin powiedział:

– Te banany to najlepiej z olejem jeść i cukrem. Ale szkoda, że nie mam.

Nie zdążył on tego wypowiedzieć, jak kapitan Jegorow od pianina oderwał się, do stołu zbliżył się, jeden banan (jeszcze nie pokrajany) wziął i Dubina nim w zęby jak zajedzie.

– Otrułeś mnie, draniu! – krzyczy. – Nigdy ja od wódki tak prędko nie rzygałem. Banany należy się kiszone jeść, albo marynowane, a ty surowe dałeś!

I w mordę go, i w mordę. Więc Dubin zaczął bronić się. Chwycili się za włosy i po podłodze tatłają się. Kapitan Jegorow naszego gospodarza całego bananami zanieczyścił. Ale to drobiazg: ot, trochę śmiechu było i już. A potem my znów pili, ale na banany jakoś wszyscy apetyt stracili. Tylko Dubin dalej jadł, żeby nie zmarnowały się. przekąska. Tylko pewnie trzeba do nich chrzanu, albo musztardy dodawać.

– To niech sobie tę przekąskę burżuje i żrą! – powiedział kapitan Jegorow. – A ja za takie kpiny i śmiechy będę w mordę bił! Ale nie bił więcej. Pewnie bardzo osłabł, bo rzygał on długo. Bawiliśmy się tak chyba do trzeciej rano. Dobrze nie pamiętam, bo przytomność straciłem i tylko nad ranem z zimna obudziłem się. A zimno musiało być, bo kapitan Jegorow, w trakcie zabawy, wszystkie okna krzesłem powybijał i pół pieca uszkodził. Ciemnawo jeszcze było. Chłopaki śpią – kto gdzie… Sprawdziłem ja, czy zegarki mam? Ale były na miejscu. W dobrym towarzystwie się bawiłem. Więc poszedłem ja do domu. Takim to sposobem, bardzo wesoło i przyjemnie, spotkaliśmy Nowy Rok.

#rosja #humor #zsrr pokaż całość

W poprzednim numerze @oxygene5 chciał coś z motoryzacją, więc dziś będzie o samochodach naszego Wielkiego Brata - ZSRR. Historia motoryzacji tego kraju z opisami znanych GAZów, KamAZów, BiełAZów i innych -AZów ( ͡° ͜ʖ ͡°) Oczywiście w samych superlatywach (⌐ ͡■ ͜ʖ ͡■) W ogóle cały ten numer był poświęcony ZSRR z okazji 60-lecia Rewolucji Październikowej.
Tradycyjnie zapraszam do obserwowania tagu i przesyłania pomysłów na kolejne odcinki :)

#codziennymlodytechnik 105/100
Młody Technik 10/1977 - "Tradycje i perspektywy radzieckiej motoryzacji"

#ciekawostki #zsrr #rosja #prl #motoryzacja #samochody #gaz #bielaz #kamaz #waz #lada #gruparatowaniapoziomu #skany #czasopisma #mlodytechnik pokaż całość

źródło: mt1977-10.jpg

#sowieckietramwaje
Wracając do tematu tramwajów leningradzkich, to po ładnym(?) LM-57 nastał czas na kwadratowego, wpisującego się w estetykę epoki LM-68. Zgodnie z późnosowieckim/rosyjskim zwyczajem, znanym nam do dzisiaj dobrze m.in z takich pojazdów jak UAZ-452 czy Łada 2107, jego wygląd zewnętrzny przetrwał w wszystkich kolejnych petersburskich tramwajach aż do 2000 roku.
Główna różnica nie polegała jednak na wyglądzie zewnętrznym. LM-68 razem z wprowadzanymi mniej więcej w tym samym czasie RWZ-6 i KTM-5 stanowił pewien nowy standard w konstrukcjach tego typu(sterowanie niskonapięciowe, rozrząd stycznikowy, zamontowany hamulec szynowy). W jednym wagonie zastosowano rozruch tyrystorowy.
Początkowo, ze względu na to rosnące w ZSRR potoki pasażerskie planowano stworzyć tramwaj przegubowy, czego efektem było powstanie 4 prototypów o oznaczeniu LAN-66. Projekt jednak porzucono, a zamiast niego wprowadzono w 1969 roku do produkcji 15 metrowe wagony, które złączano nawet w trójskłady
W ciągu 6 lat powstały 663 sztuki. Pojazd okazał się mało trwały, po kilku latach zauważono m.in zauważalne zmiany geometrii nadwozia.
Wagony te trafiły także do Taszkientu, Gorki, Magnitogorska, Archangielska, Niżnego Tagiłu, Saratowa, Czerepowca i Termitau. Z Leningradu wycofano je w 1988, ale egzemplarz z rozruchem tyrystorowym jeździł aż do 1993.
Tylko 2 przetrwały do dzisiaj - jeden muzealny w Leningradzie oraz wrak służący jako magazyn w Saratowie.
#komunikacyjneciekawostki #komunikacjamiejska #ciekawostki #zsrr #tramwaje #gruparatowaniapoziomu #petersburg pokaż całość

źródło: transphoto.org

Dokładnie 55 lat temu na orbicie umieszczony został pierwszy rosyjski satelita telekomunikacyjny Mołnia 1. Krążąc wokół Ziemi po nietypowej, bardzo wydłużonej orbicie zapewnił on telewizję satelitarną, telegraf i telefonię w całym rozległym Związku Radzieckim.

Więcej, link do znaleziska: 55 lat temu Rosja wysłała pierwszego satelitę telekomunikacyjnego

Ciekawe? Dziękuję Ci za wykop!

#technologia #ciekawostki #militaria #gruparatowaniapoziomu #kosmos #wojsko #azja #uropa #rakiety #kosmicznapropaganda #kosmiczneinfo #rosja #zsrr #ciekawostkihistoryczne #technologia #starszezwoje #telekomunikacja #radio #moskwa pokaż całość

źródło: molnia-1.jpg

#rosja #zsrr #komunizm #lenin
Zajrzeli do kufrów, zajrzeli do waliz,
Nie zajrzeli do dupy, gdzie mam socjalizm...

źródło: len.jpg

#zsrr #komunizm #lenin
Stacja XXIV - Lenin pośliznął się na gównie

źródło: lenin.jpg

A kto to taki obchodzi dziś swoje 150 urodziny ( ͡° ͜ʖ ͡°)
#antykapitalizm #komunizm #socializm #zsrr

źródło: 1587541736325.png

#sowieckietramwaje
RWZ-7
Ryska Fabryka Wagonów(RWZ) była drugim największym producentem tramwajów w ZSRR, ale zdążyła wypuścić tylko 2 modele - MTW-82 i bardzo popularny RWZ-6. Nie znaczy to, że nie próbowano tam stworzyć niczego innego.
Pomimo szybkiego zastąpienia pojazdów typu RWZ-6 w sowieckiej stolicy czechosłowackimi Tatrami T-3, moskiewskie korzenie produkowanych w rydze wagonów były pamiętane, dlatego od 1971 toczyły się prace nad nowym tramwajem, który miał zrewolucjonizować stołeczny transport.
Już w 1976 roku rozpoczęła się małoseryjna produkcja nowego modelu RWZ-7, który był bardzo nowoczesny(m.in zastosowano rozruch tyrystorowy, niektóre egzemplarze charakteryzowały się jednak bardziej tradycyjnymi rozwiązaniami technicznymi, np. egzemplarze dla miasta Gorki miały odbieraki typu lira, zamiast pantografu nożycowego). W przeciwieństwie do poprzednika miał 3 pary drzwi zamiast 2. Do 1985 roku powstało 18 sztuk w dwóch seriach różniących się wyposażeniem elektrycznym, o oznaczeniach 71-217 i 71-267, które były testowane na liniach w Moskwie, Gorki(dzisiaj Niżnym Nowogrodzie), Kalininie(Twerze) i Nowosybirsku.
Podczas eksploatacji ujawnił się szereg problemów skutkujących bardzo wysoką awaryjnością, na skutek czego pojazd ten nie wszedł do seryjnej produkcji, a po zakończeniu wytwarzania RWZ-6 w 1987 ryskie zakłady zakończyły produkcję tramwajów, skupiając się na taborze kolejowym.
#komunikacyjneciekawostki #komunikacjamiejska #ciekawostki #zsrr #tramwaje pokaż całość

źródło: transphoto.org

332 - 1 = 331

Tytuł: Ostatni świadkowie
Autor: Swietłana Aleksijewicz
Gatunek: literatura faktu / reportaż
★★★★★★★★★☆

Ostatnia książka mojej ulubionej pisarki, którą przeczytałem i równie dobra, co zdecydowana większość jej twórczości. Tym razem wojnę wspominają ludzie w wieku 1-12 lat, zastani przez Wojnę Ojczyźnianą na terenie obecnej Białorusi, czyli tam, gdzie Niemcy dopuszczali się największych pacyfikacji i czystek.

Lektura mnie bardzo zdołowała, od czytania bolała mnie głowa i miejscami było mi niedobrze. Ciężko jest dalej pojąć, że całkiem niedawno ludzie dopuszczali się takich bestialstw; jest to jeszcze bardziej wzmocnione przez obraz wojny zapamiętany przez dzieci, ludzi najbardziej pokiereszowanych psychicznie przez nią.

Przydałaby się taka książka o Wołyniu.

#bookmeter #czytajzwykopem #reportaz #zsrr pokaż całość

źródło: czarne.com.pl

Wpis zamieszczam jeszcze raz, po poprawkach stylistycznych. Był kiepsko napisany, ciągłe powtórzenia tych samych słów(np. tramwaj trzy razy w jednym zdaniu). Nie lubię takiego czegoś xD
#sowieckietramwaje - nie będe już publikował listy poprzednich wpisów, zapraszam na tag.
RWZ-6
Wagony typu MTW-82 były tramwajami przestarzałymi, stanowiły krok wstecz w porównaniu do przedwojennego M-38, który także wywodził się z Moskwy. Już w 1949 rozpoczęto prace nad następcą inspirowanym PCC, w wyniku czego stworzono w latach 50 trzy prototypy - RWZ-51, RWZ-55 i RWZ-57. Większość z nich(wyprodukowano po kilka sztuk każdego typu) nie została zezłomowana po testach, lecz weszła do eksploatacji liniowej w Moskwie. Ostatecznie w 1959 roku zezwolono na seryjną produkcje.
W odróżnieniu od poprzednika zastosowano sterowanie niskonapięciowe, rozrząd stycznikowy oraz dodano hamulec szynowy. Korbka nastawnika wymagała mniejszej siły do obsługi, niż w MTW-82(gdzie nazywano ją "młynkiem do kawy"). Do końca produkcji stosowano odbieraki starego typu("lira"). Wagony były lżejsze, zastosowano w nich też ogrzewanie. Pomimo długoletniego rozwijania projektu, przewoźnicy narzekali na awaryjność konstrukcji. Nowa wersja o oznaczeniu RWZ-6M debiutująca w 1966 roku wyeliminowała większość problemów.
W 1974 doszło do kolejnej modernizacji - RWZ6M2, od tej pory możliwe były kilkuwagonowe składy - wcześniej RWZ-6 było przystosowane tylko do działania w pojedynkę.
W latach 80 ze względu na oszczędności osłabiono konstrukcje pudła, skracając przewidywaną długość życia wagonu. Mimo braku następcy ostatni egzemplarz wyprodukowano w grudniu 1987 roku. Na przestrzeni 28 lat powstało nieco ponad 6 tysięcy sztuk.
RWZ-6, chociaż nie tak powszechne jak najpopularniejszy sowiecki tramwaj KTM-5, trafiły do dużej liczby miast, w tym wielu stolic sowieckich republik. Gdzieniegdzie, np. w Kazaniu stanowiły przez pewien czas jedyny eksploatowany typ taboru.
10 lat po zakończeniu produkcji, w 1997 roku, łotewskie zakłady zaprzestały produkcji części zamiennych, na skutek czego RWZ-6 zaczęły szybko znikać z sieci tramwajowych Wspólnoty Niepodległych Państw. W Mińsku część wagonów zmodernizowano w 1999(m.in wymieniając nadwozie na brzydsze i bardziej kwadratowe), aby wydłużyć ich żywotność.
Do jesieni 2019 były eksploatowane liniowo na rodzimej Łotwie(w Dyneburgu), obecnie liniowe niedobitki można spotkać już tylko na Syberii - 12 sztuk w Chabarowsku, 4 w Władywostoku, 2 w Osinnikach
Stosunkowo dużo egzemplarzy zachowało się jako pojazdy zabytkowe.
#komunikacyjneciekawostki #komunikacjamiejska #ciekawostki #zsrr #tramwaje pokaż całość

źródło: wykop.pl

Demokracja. Ja tu tworzę ustrój. Cały świat mam u stóp.

#rosja #historia #zsrr #heheszki

źródło: 1587161300744.jpg

#rosja #prawoslawie #zsrr #komunizm

źródło: upload.wikimedia.org

W urodziny Stalina sowieccy emeryci zorganizowali pokojową manifestację. Na jednym z transparentów napisano: "Dziękujemy towarzyszowi Stalinowi za szczęśliwe dzieciństwo".
Podchodzi SBek i pyta się jednego z dziadków:
-Starcze, przecież za waszego dzieciństwa towarzysza Stalina nie było jeszcze na świecie.
-I za to mu dziękujemy.

#heheszki #suchar #dowcip #pasjonaciubogiegozartu #historia #zsrr pokaż całość

Apokalipsa. Jak rozpoczęła się bitwa o Berlin:

https://www.wykop.pl/link/5453833/jak-przebiegalo-forsowanie-odry-i-nysy-w-1945-ostatnia-prosta-do-berlina/

Jak w liczbach przedstawiały się siły III Rzeszy Niemieckiej i ZSRR? W operacji berlińskiej po stronie radzieckiej miało wziąć udział 2,5 mln żołnierzy, posiadających 41,6 tys. dział i moździerzy różnego kalibru, 6250 czołgów i dział samobieżnych oraz 7,5 tys. samolotów. W wymienionej liczbie mieściły się 1. i 2. Armia Wojska Polskiego, liczące 185 tys. żołnierzy oraz mające na wyposażeniu 3 tys. dział i moździerzy, 508 czołgów i 320 samolotów. Siły radzieckie tworzyły trzy fronty: 1. i 2. Front Białoruski oraz 1. Front Ukraiński. Łącznie stanowiły one 19 armii, 4 armie pancerne, 9 samodzielnych korpusów pancernych i zmechanizowanych, 4 korpusy kawalerii oraz 3 armie lotnicze. Dowództwo sił biorących udział w pierwszym etapie operacji ze strony radzieckiej sprawowali marszałkowie Gieorgij Żukow, Konstanty Rokossowski i Iwan Koniew.

Wojska niemieckie, które miały wziąć udział w operacji liczyły: 767 tys. żołnierzy, 1,5 tys. czołgów, 2,2 tys. samolotów oraz 9300 dział i moździerzy. Na niekorzyść Niemców przemawiały braki: paliwa, części znamiennych, amunicji oraz wystarczającej liczby przeszkolonych załóg czołgów i samolotów, a także brak uzupełnień piechoty (wyrównywano straty bojowe przez powołanie pod broń młodzieży w wieku od 13 do 16 lat, Volksdeutschów oraz członków Volkswehr i Volkssturmu). Do tego istniał niedobór broni oraz minimalne (bądź żadne) doświadczenie bojowe ochotników z Volkssturmu i Hitlerjugend.

#europa #wojna #odra #berlin #nazizm #stalin #rosja #czolgboners #wojsko #wehrmacht #historiaiwojskowosc #zsrr #beletrystyka #gruparatowaniapoziomu #mikroreklama #travelove pokaż całość

źródło: histmag.org

#sowieckietramwaje
Poprzednio opisywałem:
KTM-1
KTM-2
MS-1
LM-33
LM-47
LM-49
LM-57
Ch
M38 i KTC
MTW-82
KTV-55

Tbilisi
W 1960 roku w zakładach remontowych tramwajów w Tbilisi, stolicy gruzińskiej republiki, powstały 4 sztuki trójczłonowych przegubowych tramwajów, którym nadano oryginalną nazwę Tbilisi. Były to pierwsze wagony tramwajowe tego typu wyprodukowane w ZSRR. W pojazdach wykorzystano elementy tramwajów KTM-1, starych wycofywanych wozów typu Ch, oraz trolejbusów przegubowych SVARZ TS, o których pisałem na starym koncie https://www.wykop.pl/wpis/35063165/w-zsrr-co-prawda-nie-produkowano-nigdy-autobusow-p/, stąd taki autobusowy wygląd tych pojazdów.
Wycofano je z eksploatacji w latach 1970-1972 ze względu na to, że pionierska konstrukcja tych pojazdów nie była zbyt dobrze dopracowana.
#komunikacyjneciekawostki #komunikacjamiejska #ciekawostki #zsrr #tramwaje pokaż całość

źródło: transphoto.org

Powoli opanowuję technike budowania kołchozów ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#minecraft #zsrr #koronawirus #nudzesie #heheszki

źródło: minecraftoboz.png

#sowieckietramwaje
Poprzednio opisywałem:
KTM-1
KTM-2
MS-1
LM-33
LM-47
LM-49
LM-57
Ch
M38/KTC
MTW-82
KTV-55
Od 1941 i zakończenia produkcji wagonów typu Ch nie wytwarzano w ZSRR żadnych tramwajów dwustronnych. Kijowskie zakłady remontowe jako pierwsze wyszły na przeciw zapotrzebowaniu i w 1955 rozpoczęły produkcję dwustronnej wersji wagonów typu MTW-82, oznaczoną jako KTV-55-2. Inną innowacją była produkcja wagonów typu KTP-55 które były przyczepami(jak wspomniałem w poprzednim wpisie MTW-82 zostało stworzone jako pojedynczy wagon, w Rydze nie produkowano żadnych przyczep), dołączanymi zarówno do MTW-82 jak i KTV-55(kijowska jednostronna wersja MTW).
Wersję jednostronną, niewiele różniącą się od MTW-82 produkowano do 1961 rok(powstało 20 sztuk), dwustronną do 1968(81 sztuk), a przyczepy ze względu na duże zapotrzebowanie, aż do 1973(około 130 sztuk). Część z tych wagonów została wysłana do innych miast. W samym Kijowie wersje jednostronną i wagony doczepne wycofano w 1984, a wersje dwustronną w 1987.
#komunikacyjneciekawostki #komunikacjamiejska #ciekawostki #zsrr #tramwaje pokaż całość

źródło: transphoto.org

#heheszki #humorobrazkowy #anime #drugawojnaswiatowa #deathnote #zsrr #rosja #memethief

źródło: 1587012363852.jpg

#sowieckietramwaje
Poprzednio opisywałem:
KTM-1
KTM-2
MS-1
LM-33
LM-47
LM-49
LM-57
Ch
M-38 oraz M1(KTC)
MTW-82
MTW to skrót od "Moskiewski Wagon Tramwajowy", co jest nieco mylące - faktycznie zaprojektowano je w Moskwie, a w latach 1947-1949 nawet je tam wytwarzano, lecz później produkcję przeniesiono do Rygi. Zakłady RVZ były jednymi z największych producentów wagonów kolejowych i tramwajowych jeszcze w czasach carskich, później największym w niepodległej Łotwie. Aneksja tego kraju przez ZSRR pozwoliła im ponownie na popularyzacje ich produktów od Władywostoku po Kaukaz. ( ͡° ͜ʖ ͡°)
Nadwozie MTW-82 było stosunkowo mocno zunifikowane z trolejbusem MTB-82, aczkolwiek wydłużone o 2 okna, a sam tramwaj powstał głównie dlatego, że istniała nadprodukcja części nadwozia do tego trolejbusu i chciano je jakoś wykorzystać. W 1948 powstała nowa, zwężona i wydłużona o jedno okno wersja nadwozia, dzięki czemu tramwaj sprawiał mniej problemów swoimi gabarytami, a zarazem pojemność wzrosła z 120 do 140 osób. W tym samym czasie pantograf typu lira został zamieniony na nożycowy. Modyfikacje dotyczyły także wózków. Po tym krótkim okresie szybkich modernizacji tramwaj ten w ogóle nie zmienił się już do końca produkcji w 1961.
MTW-82 był wagonem dwuwózkowym. Produkowano tylko wagony motorowe, nie przystosowane do ciągnięcia za sobą drugiego wagonu. Jego prosty design cieszył się uznaniem mechaników.
Tramwaje te jeździły w wielu sowieckich miastach i do końca eksploatacji były w dobrym stanie technicznym - na ich wycofanie naciskały jednak sowieckie władze, które chciały, aby pamiętające Stalina wagony zostały wymienione na nowsze pojazdy. Z Moskwy zniknęły ostatecznie w 1981 roku. Najdłużej jeździły w Odessie, skąd wycofano je w 1989. Tutaj mała ciekawostka - po ich zniknięciu z tego miasta najstarszymi tramwajami eksploatowanymi w ZSRR stały się enerdowskie wąskotorowe wagony Gotha T-57 z końca lat 50 jeżdżące w krymskiej Eupatorii - i do dzisiaj nic się w tej kwestii nie zmieniło, wagony te przetrwały niepodległą Ukrainę a potem rosyjską aneksję i nadal jeżdżą i są najstarszymi wagonami tramwajowymi eksploatowanymi liniowo na obszarze byłego ZSRR.
#komunikacyjneciekawostki #komunikacjamiejska #ciekawostki #zsrr #tramwaje #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: transphoto.org

#sowieckietramwaje
Poprzednio opisywałem:
KTM-1
KTM-2
MS-1
LM-33
Lm-47
LM-49
LM-57
Ch
M-38 oraz M1(KTC).
W latach 30 po Moskwie nadal jeździły XIX wieczne elektryczne tramwaje typu F, wyprodukowane w Petersburgu. Dostawy wagonów typu Ch tylko częściowo rozwiązały problem. Istniała potrzeba stworzenia nowocześniejszego pojazdu dla sowieckiej stolicy.
Opracowano czteroosiowe wagony, jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny wzorowane na amerykańskich wagonach typu PCC, wyposażone w automatycznie a nie ręcznie otwierane drzwi(pomyliłem się twierdząc, ze KTM-1 jako pierwszy posiadał takie ( ͡° ʖ̯ ͡°) no ale na usprawiedliwienie powiem, że zmyliły mnie źródła rosyjskie.)
W latach 1935-1936 powstały 4 prototypy, a w 1938 ruszyła produkcja seryjna, która trwała aż do niemieckiej inwazji na ZSRR. Powstało 60 sztuk. Nie były unikalne dla Moskwy - w Kijowie, w tamtejszych zakładach remontowych wyprodukowano 9 sztuk bardzo podobnych pojazdów, nazywanych M1/KTC/Seria 1101 w zależności od źródeł. Różnice były kosmetyczne.
Ostatni wagon tego typu zniknął z Moskwy 11 listopada 1971, natomiast Kijów w wczesnych latach 60 podarował je miastom Konotop i Mikołajów.
Żaden nie zachował się w całości do naszych czasów, aczkolwiek w miejscowości Konotop zachował się wrak nadwozia.
#komunikacyjneciekawostki #komunikacjamiejska #ciekawostki #zsrr #tramwaje #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: transphoto.org

"Nasza meta" - Randall Mackey

Źródło: https://www.artstation.com/artwork/EJnX4

#sztuka #digitalart #zsrr #ilustracja #rosja

źródło: randall-mackey-mural2.jpg

#sowieckietramwaje
Poprzednio opisywałem:
KTM-1
KTM-2
MS-1
LM-33
LM-47
LM-49
LM-57

Ch
Poza Leningradem, tabor tramwajowy w przedwojennym ZSRR był stosunkowo zunifikowany. Oprócz wagonów pamiętających czasy carskie, dominował Ch(Х w cyrylicy), którego przez 13 lat(1928-1941) powstało ponad 2000 sztuk oraz bliźniacze wagony doczepne M. Pojazdy te produkowano w mieście Ust-Kataw, tym samym, w którym później wytwarzano tramwaje KTM oraz w Moskwie.
Nazwa Ch pochodzi od tego, że pierwsza partia tych pojazdów trafiła do stolicy Ukraińskiej SRR, Charkowa.
Były to tramwaje dwukierunkowe. Drewniane nadwozie zostało osadzone na stalowej ramie. W środku początkowo umieszczono drewniane ławki wzdłuż ścian pojazdu, później, od 1934 roku zaczęto montować drewniane fotele prostopadle do ścian, przez co ilość miejsc siedzących spadła z 24 do 16. Długość Ch wynosiła tylko około 10 metrów, o 1/3 mniej niż w leningradzkim tramwaju LM-33, a pojemność wagonu, wynosząca 100 osób była blisko o połowę mniejsza.
Dopiero Operacja Barbarossa przerwała produkcje Ch. Wiele z nich podczas wojny stało się wagonami towarowymi lub ambulansami. Po wojnie, od lat 50 były masowo modernizowane - przerabiane na jednostronne, montowano wycieraczkę na przedniej szybie, pneumatyczne drzwi harmonijkowe itp. Ostatnie zniknęły z eksploatacji liniowej w wczesnych latach 70. Kilkanaście sztuk przetrwało do naszych czasów w charakterze wagonów zabytkowych.
#komunikacyjneciekawostki #komunikacjamiejska #ciekawostki #zsrr #tramwaje #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: transphoto.org

#sowieckietramwaje
KTM-1
KTM-2
MS-1
LM-33
LM-47
LM-49
W 1957 roku do produkcji wszedł nowy leningradzki tramwaj, co prawda niewiele różniący się technicznie od poprzednich(jednak co ciekawe w jednym wagonie zastosowano eksperymentalnie rozruch tyrystorowy), ale wyróżniający się zupełnie nowym, zaokrąglonym wyglądem zewnętrznym, zaprojektowanym przez architekta Josepha Vaksa, twórcy leningradzkiej szkoły designu .Uważany jest za najładniejszy tramwaj w historii petersburskiej sieci tramwajowej(kwestia gustu).
W odróżnieniu od LM-49 zastosowano drzwi harmonijkowe. Pojazd nie posiadał opartych na nim przyczep, był przystosowany tylko do jeżdżenia w pojedynke, niemniej na skutek późniejszych modyfikacji w mieście Gorki pojawił się jeden skład dwuwagonowy.
W latach 1957-1968 wyprodukowano 1038 wagonów - 712 pozostało w Leningradzie, do Gorki i Taszkientu trafiło po 75 sztuk, 70 do Magitogorska, 55 do Niżnego Tagiłu, 30 do Saratowa, 13 do Archangielska i 9 do Kazania. Do dzisiaj przetrwał 3 sztuki jako wagony zabytkowe, w Petersburgu i Niżnym Nowogrodzie.
Ostatnie zniknęły z liniowej eksploatacji w 1987.
Autor zdjęcia Barry Lewis, 1983 rok.

#komunikacyjneciekawostki #petersburg #komunikacjamiejska #ciekawostki #zsrr #tramwaje #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: transphoto.org

Poprzednio opisywałem:
KTM-1
KTM-2
MS-1
LM-33
LM-47
#sowieckietramwaje
LM-49
W 1949 rozpoczęto produkcje pierwszego naprawde nowego powojennego leningradzkiego tramwaju, mającego załatać wynikające z II wojny światowej braki taborowe. Łączył on rozwiązania nowoczesne, takie jak samonośne pudło oraz drzwi przesuwne, chowające się w ścianie pojazdu, z tradycyjnymi(rozruch bezpośredni z nastawnikiem ręcznym). Po poprzedniku odziedziczył długość, większą niż w pozostałych sowieckich tramwajach tamtej epoki(15,5 metra), lecz zauważalnie mniej od niego ważył. Pojemność wagonu i prędkość maksymalna wzrosła w stosunku do LM-33, odpowiednio do 200 osób i 55 km/h. Zastosowano miękkie skórzane fotele, zamiast drewnianych ławek.
Do 1960 roku wyprodukowano 400 wagonów motorowych i 375 przyczep. Część z nich została "wyeksportowana" do innych miast, takich jak Gorki(obecnie Niżny Nowogród) gdzie tamtejszy przewoźnik stwierdził, że mniejsze tramwaje dwuosiowe KTM nie spełniają jego oczekiwań w sytuacji rosnących potoków pasażerskich i od 1958 sprowadził kilkadziesiąt nowych pojazdów typu LM-49. Wycofano je i zezłomowano w latach 1975-1980 na skutek dostaw nowoczesnej czechosłowackiej Tatry T3
Podobna sytuacja miała miejsce w Nowokuźniecku, który otrzymał 7 wagonów. Nie przypadły do gustu i zostały przekazane do Gorki w 1965 roku. W Magnitogorsku natomiast pojazdy te przyjęły się lepiej i jeździły aż do 1987 roku, dłużej niż w Leningradzie, gdzie były eksploatowane do 1983. Ze względu na wytrzymałość mogły być używane dłużej, gdyż były w dobrym stanie, ale władze ZSRR naciskały na odnowę floty tramwajowej i wycofanie tramwajów pamiętających Stalina.
Ponadto w 1959 roku Mińsk dostał w prezencie od Leningradu, na 40 lecie Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej jedną sztukę LM-49, która jeździła do 1979 roku a potem została przerobiona na pomnik stojący przez zajezdnią. Zabytkowe pojazdy tego typu posiada także Niżny Nowogród oraz oczywiście Petersburg.
#komunikacyjneciekawostki #komunikacjamiejska #ciekawostki #zsrr #tramwaje #gruparatowaniapoziomu pokaż całość

źródło: transphoto.org

#sowieckietramwaje
Poprzednio opisywałem:
KTM-1
KTM-2
MS-1
LM-33

LM-47
Podczas oblężenia Leningradu wiele wagonów typu LM-33 zostało tak bardzo zniszczonych, że bardziej opłacało się zrobić z nich "nowe" tramwaje z całkowicie metalowym nadwoziem, niż odbudowywać je do stanu oryginalnego.
W latach 1948-1949 powstały 43 wagony typu LM47 i 42 przyczepy LP47. Na skutek ich dużej masy(ze względu na którą prędkość maksymalna spadła z 50 km/h do 40 km/h) i dach pomalowany w kolorze kości słoniowej otrzymały ksywę "Słonie".
Pantograf typu "lira" zastąpiono nożycowym. Zmieniły się wymiary wagonów - LM-47 był o pół metra dłuższy od LM-33, ale za to nieco węższy i niższy. Uważany był za wadliwego ulepa.
Ostatnie wycofano z liniowej eksploatacji w 1973, czyli wcześniej niż wagony, na których się opierały. Zachowały się 2 wagony zabytkowe, które po wycofaniu z liniowej eksploatacji przez wiele lat służyły jako piaskarka i nie jeżdżący "magazyn" na rupiecie.
#komunikacyjneciekawostki #komunikacjamiejska #ciekawostki #zsrr #tramwaje pokaż całość

źródło: lm472.jpg

#sowieckietramwaje
Poprzednio opisywałem:
KTM-1
KTM-2
MS-1

LM-33(i przyczepa, LP-33)
Opisywany w poprzednim wpisie MS-1 doczekał się kilku następców, oznaczonych MS-2, MS-3 i MS-4, kosmetycznie tylko różniących się od poprzednika. Prawdziwym przełomem było przeniesienie produkcji tramwajów do leningradzkich zakładów remontowych i wprowadzenie modelu LM-33.
W wczesnych latach 30 grupa radzieckich inżynierów odwiedziła Amerykę, aby zapoznać się z tamtejszymi osiągnięciami technicznymi. Wśród nich był konstruktor tramwajów Kondratiew. Efektem było skopiowanie amerykańskich tramwajów Peter Witt(których głównym założeniem były 2 pary drzwi, z których środkowe służyły tylko do wysiadania, a przednie do wsiadania, przy czym konduktor siedział przy środkowych, dzięki czemu z zakupem biletu można było poczekać do momentu wysiadania), stąd LM-33 miał ksywę "Amerykanka".
Był to pierwszy sowiecki tramwaj czteroosiowy(dwuwózkowy). Wagony były długie - miały aż 15 metrów długości, ale za to były węższe od amerykańskiego oryginału, przystosowano je też oczywiście do rosyjskiego rozstawu szyn. W przeciwieństwie do MS-1, LM-33 był jednostronny(zapomniałem wspomnieć w poprzednim wpisie, że MS-1 to był tramwaj dwukierunkowy, a to dość istotny szczegół ( ͡° ʖ̯ ͡°) ) Prędkość maksymalna wynosiła 50 km/h, maksymalna pojemność 178 osób. W środku na pasażerów czekały drewniane ławki ułożone prostopadle do ścian pojazdu.
W latach 1933-1939 wyprodukowano 232 wagony. W trakcie oblężenia Leningradu wagony odegrały ciekawą rolę, wiele z nich przerobiono na karetki wożące rannych z dworca do szpitala. Sporo uległo zniszczeniu, dlatego w latach 1948-1949 część zniszczonych wagonów odbudowano jako tramwaje LM-47, których dotyczył będzie mój następny wpis.
LM-33 zostały ostatecznie wycofane z liniowej eksploatacji 18 marca 1979 roku. Nikt nie był zainteresowany zachowaniem ich dla celów historycznych, cudem jednak 2 wagony przetrwały do naszych czasów i zostały odrestaurowane.
#komunikacyjneciekawostki #komunikacjamiejska #ciekawostki #zsrr #tramwaje

@SonyKrokiet: i @jalop: kazali mi tagować #gruparatowaniapoziomu , może to dobry pomysł ( ͡° ͜ʖ ͡°) pokaż całość

źródło: LM-33.jpg

Moment tuż zakończeniu ceremonii wręczenia orderów brytyjskich dowódcom radzieckim, przy Bramie Branderburskiej w Berlinie. Niemcy, Berlin, 12 czerwca 1945.

Na zdjęciu, w pierwszym rzędzie od lewej: nieznany mi oficer brytyjski (tłumacz?), marszałek ZSRR Gieorgij Żukow, marszałek brytyjski Bernard Montgomery, marszałek Konstanty Rokossowski. W drugim rzędzie, widoczny między Żukowem a Rokossowskim - generał Wasilij Sokołowski.

Na piersiach odznaczonych można dostrzec wstęgi i ordery Wielkiego Krzyża Rycerskiego Orderu Łaźni (Żukow), Krzyża Komandorskiego Orderu Łaźni (Rokossowski) oraz Orderu Imperium Brytyjskiego (Sokołowski).

#historia #fotohistoria #historiajednejfotografii #zsrr #iiwojnaswiatowa pokaż całość

źródło: cereonbrytsovberlin1945.jpg

#sowieckietramwaje
Poprzednio opisywałem:
KTM-1
KTM-2

MS-1 (i przyczepa, PS)
Jak już wielokrotnie wspominałem, Leningrad posiadał własną fabrykę tramwajów, powstałą w 1933 roku w wyniku rozbudowy zakładów remontowych należących do tamtejszego przewoźnika. W wyniku tego jeździły tam do końca ZSRR zupełnie inne wagony niż w innych radzieckich miastach.
Tradycje produkcji wagonów tramwajowych w Piotrogrodzie są jednak starsze, i sięgają końca XIX wieku, kiedy to Zakłady Putiłowskie(od 1934 Fabryka Kirowa), jeden z największych producentów maszyn w Imperium Rosyjskim i ZSRR rozpoczęły produkcję elektrycznych wagonów typu F, które zastąpiły konne tramwaje w wielu rosyjskich miastach.
W 1927 "Czerwony Putiłowiec", bo tak wtedy nazywały się zakłady, w celu zastąpienia taboru pamiętającego cara, rozpoczął po wieloletniej przerwie produkcje nowych wagonów typu MS-1. Pojazd był oparty na stalowej ramie i wyposażony w pantograf typu lira. Pasażerowie wewnątrz MS-1 siedzieli na drewnianych ławkach ustawionych równolegle wzdłuż ścian pojazdu. Początkowo w wagonach nie montowano żadnych drzwi, wprowadzono je w wyniku późniejszych modenizacji.
Produkcja trwała do 1930 roku. Po zakończeniu oblężenia Leningradu MS-1 jako pierwsze wyjechały na linie w zniszczonym mieście. W latach 50 wiele używanych wagonów trafiło do innych miast, m.in do Tibilisi. Mimo iż ostatnie zniknęły z liniowej eksploatacji pod koniec lat 60, do dzisiaj przetrwało kilka w charakterze zabytków.
#komunikacyjneciekawostki #komunikacjamiejska #ciekawostki #zsrr #tramwaje pokaż całość

źródło: MS-1.jpg

Manifestacja setek tysięcy Rosjan na Placu Maneżowym w Moskwie, domagających się ustąpienia Michaiła Gorbaczowa i jego ekipy. 10 marca 1991.

Manifestacja miała miejsce na tydzień przed ogólnozwiązkowym referendum w sprawie przyszłości ZSRR. A że właśnie dokonywała się faktyczna secesja republik bałtyckich, co powszechnie uważano za kompromitację Gorbaczowa i dowód na jego bezsilność, atmosfera w Moskwie była bardzo gorąca.

Pytanie na karcie do głosowania w referendum 17 marca brzmiało:

"Czy uważasz za niezbędne zachowanie Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich jako odnowionej federacji równoprawnych suwerennych republik, w których prawa człowieka i wolność każdej narodowości będą w pełni zagwarantowana? TAK/NIE "

Przy całkowitej frekwencji 80% (Armenia, Estonia, Gruzja, Litwa, Łotwa, Mołdawia odmówiły udziału w referendum i wybrały niepodległość poza strukturami ZSRR) 76,4% głosujących opowiedziało się za utrzymaniem ZSRR. 8 grudnia tego samego roku, na mocy Układu Białowieskiego, formalnie powołano do życia jego następczynię - Wspólnotę Niepodległych Państw.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Referendum_w_ZSRR_w_1991_roku

#historia #fotohistoria #historiajednejfotografii #zsrr pokaż całość

źródło: manifestmoskwa1991.jpg

Opowiem wam dzisiaj historię o turnieju polskiej reprezentacji milicjantów z reprezentacją lotników ZSRR w tenisa stołowego roku 1986.

Zima roku 86’ była sroga, ale również obfitująca w ciekawe wydarzenia sportowe. Los chciał, że w turnieju wymienionym na wstępie czynny udział po stronie polskiej brał mój obecnie emerytowany tata. Wydarzenie to miało miejsce w Ośrodku Szkolenia Milicji w Brzegu i oficjalnie miało charakter zawodów towarzyskich. Jednakże otwarcie turnieju w towarzystwie flag państwowych oraz obwieszonych w medale, niczym krowy w dzwonki, oficjeli strony radzieckiej podnosiło powagę sytuacji.

Turniej ten przebiegł sprawnie, aczkolwiek zakończył się sromotną klęską polskich reprezentantów. Ruscy ogrywali nas jak chcieli i, ku nieukrywanej uciesze radzieckich oficerów, nie zanosiło aby nasi dzielni milicjanci mieli odwrócić bieg spotkania. Ale to nie różnica poziomów sportowych była przyczyną naszej nieuchronnej klęski, bowiem do turnieju przystępowali „pinglarze” na najwyższym poziomie ówczesnego bloku wschodniego (w kategoriach milicjantów i lotników oczywiście). Rosjanie, jakże by inaczej, w celu zapewnienia sobie zwycięstwa posłużyli się fortelem. Jakim? Spieszę z wyjaśnieniami.

Pod pretekstem zacieśnienia więzi polsko-radzieckiej polali, na rozgrzewkę, każdemu ze startujących po solidnej szklance spirytusu lotniczego o mocy 97%. O ile każdy zawodnik, z uśmiechem na ustach, przyjął radziecki upominek, tak po kilku chwilach okazało się, że więcej w nim szkody niż pożytku. Lotnicy, dla których taka dawka zaaplikowanego alkoholu była codziennością, bez żadnych problemów potrafili przystąpić do konkurencji, natomiast milicjanci na zawody po części się przytoczyli, a po części zostali wniesieni. Tata, któremu z trudem udało się dotrzeć do stołu, wspomina, że w trakcie gry tor lotu zmieniała nie tylko piłeczka, ale również stół i przeciwnik. Nie dziwi więc wcale wygrana strony radzieckiej, bo jak tu przegrać kiedy przeciwnik jest „sztywny”?

Po zakończonych zawodach reprezentacja Polski, nie będąc w stanie dalej funkcjonować, położyła się do łóżek, natomiast Rosjanie, ze sportowcami na czele, przeprowadzili ulicami Brzegu swego rodzaju defiladę zwycięstwa, oczywiście w towarzystwie obwieszonych medalami oficerów, co na pewno nie umknęło uwadze mieszkańców, a co starszych prawdopodobnie przyprawiło o zawał.

#policja #milicja #rosja #tenisstolowy #truestory #toniepasta #zsrr pokaż całość

#sowieckietramwaje
No to lecimy dalej. W następnych wpisach poświęce więcej uwagi tramwajom unikalnym dla Leningradu, o których wspomniałem w poprzednim wpisie.
Poprzednio opisywałem:
KTM 1

KTM 2(oraz przyczepa, KTP 2)
W latach 50 w ZSRR, na skutek nagłego rozrostu przemysłowych miast pojawiła się potrzeba przewożenia transportem publicznym coraz większej ilości robotników. Obliczenia radzieckich uczonych wykazały, że autobusy i trolejbusy potrafią przewieźć na obleganych liniach 8 tysięcy pasażerów na godzinę, natomiast tramwaje 18 tysięcy. Na skutek tego, pod koniec lat 50 zbudowano kilka nowych sieci tramwajowych, w tym samym momencie, kiedy na zachodzie rozpoczęła się wielka fala ich likwidacji.
Powstała potrzeba stworzenia nowego tramwaju, który byłby szybszy od poprzednika(co zamierzano osiągnąć mniejszą masą pojazdu) i bezpieczniejszy w rosnącym ruchu ulicznym(co zamierzano osiągnąć montując hamulec szynowy, KTM-1 go nie posiadał).
Zaprojektowany na podstawie tych założeń pojazd miał te same wymiary co poprzednik, ale był od niego nieco pojemniejszy. Prędkość maksymalna wzrosła z 40 km/h do 45 km/h. Nadwozie wyróżniało się bardziej prostokątnymi, siermiężnymi kształtami. Dach został wykonany z włókna szklanego. Co ciekawe, w przyczepie otwieraniem i zamykaniem drzwi sterował konduktor a nie motorniczy. Drewniane ławki z KTM-1 zastąpiono miękkimi fotelami. Zimową jazde pasażerom miało umilać ogrzewanie. Silnik pracował ciszej.
KTM 2 był nadal tramwajem dwuosiowym(jednowózkowym), tak jak np. nasz Konstal N. W latach 1958-1969 wyprodukowano 3500 sztuk, na skutek czego wagony te były tak powszechne, że podobnie jak w przypadku poprzednika łatwiej wskazać miasta w których nie jeździły, niż te, w których jeździły - były to głównie miasta z siecią wąskotorową(np. Lwów) oraz oczywiście Leningrad. Najdłużej eksploatowano je w Odessie, do 1987 roku.
@jalop: miałem wołać.
#komunikacyjneciekawostki #komunikacjamiejska #ciekawostki #zsrr #tramwaje pokaż całość

źródło: KTM 2.jpg

Z powodu epidemicznych nudów zrobię serię wpisów o różnych modelach tramwajów z byłego ZSRR i państw postsowieckich. #sowieckietramwaje
KTM-1.
KTM-1(oraz KTP-1, czyli przyczepa) był najpopularniejszym wagonem tramwajowym w ZSRR w okresie późnego stalinizmu i za Chruszczowa. Wyprodukowano ich 2200 sztuk i były tak powszechne, że łatwiej wymienić miejsca, gdzie ich nie było, np. Leningrad, który posiadał własną fabrykę tramwajów na swoje potrzeby, przez co wagony, które tam jeździły były zupełnie inne niż w pozostałych sowieckich metropoliach.
Był to model przejściowy pomiędzy tramwajami przedwojennymi a powojennymi, wciąż dwuosiowy(jednowózkowy), miał jednak już stalowe nadwozie(wcześniej powszechnie stosowano drewniane, notabene jednym z pierwszych tramwajów w Europie o stalowym nadwoziu był wrocławski LH Standard z lat 20, który jeździł tam do lat 70). Jako pierwszy w ZSRR nie miał drzwi otwieranych ręcznie, lecz pneumatyczne drzwi harmonijkowe.
Miał 10,2 metra długości i 16 miejsc siedzących. Bywa porównywany do amerykańskich tramwajów PCC, w praktyce bardzo się od nich różnił, nie był takim przełomowym nowoczesnym projektem.
Produkowano je w latach 1947-1961. Ostatnim miastem, które je wycofało było Zaporoże w 1987 roku.
#komunikacyjneciekawostki #komunikacjamiejska #ciekawostki #zsrr #tramwaje pokaż całość

źródło: ktm1.jpg

Fidel Castro (pierwszy sekretarz Komunistycznej Partii Kuby) obejmuje Leonida Breżniewa (sekretarza generalnego Komitetu Centralnego ZSRR), na chwilę przed wykonaniem tradycyjnego braterskiego pocałunku. ZSRR, Moskwa, 1974.

Fidel Castro nie tylko nie odłożył na bok zapalonego cygara, ale do tego na lewej ręce nosi dwa różne zegarki, pokazujące odpowiednio czas kubański i moskiewski.

#fotohistoria #historiajednejfotografii #kuba #zsrr #komunizm pokaż całość

źródło: castrobrezniew1974.jpg