[ogladamsluchajac]

Cześć Mirki i Mirabelki,

Dziś dłuższy wpis, ale myślę, że warto( ͡° ͜ʖ ͡°)

Zgodnie z moim ostatnim postem, dzisiaj prezentuję Wam garść ciekawostek na temat niesamowitego „Cinema Paradiso” w reżyserii Giuseppe Tornatore z muzyką skomponowaną przez Ennio Morricone. Zapraszam do lektury

„Cinema Paradiso” to częściowo autobiografia

To drugi film urodzonego na Sycylii reżysera, który w pierwotnym zamyśle miał być jego piątym lub szóstym, kiedy to twórca wyrobi sobie już markę i nazwisko. Pomysł na scenariusz zrodził się w 1977 roku, kiedy Tornatore pracował jako kinooperator w swojej rodzinnej miejscowości. Jesienią tego samego roku zamykano jedno z najstarszych kin w mieście, które powstało w latach 30-tych XX wieku. Młody Tornatore dzięki swojej pracy miał okazję do uprzątnięcia kina i zabrania ze sobą wszystkiego co będzie chciał. Wtedy właśnie w jego głowie zrodził się pomysł, aby na tej podstawie zrobić film. Przez następne dziesięć lat spisywał pomysły, rozmawiał ze starymi kinooperatorami o ich wspomnieniach i początkach kina. W 1987 roku za namową producenta, sycylijski reżyser nadał swojemu pomysłowi wymiar materialny. Wracając do miejsc ze swojego dzieciństwa (film był kręcony m.in. w Bagheri – rodzinnej miejscowości reżysera), opowiedział historię o przyjaźni, przemijaniu i trudnych powrotach w stare miejsca. Brzmi patetycznie? Tak miało być, nie zapominajmy, że film miał być swoistym „nekrologiem” dla przemysłu filmowego, dlatego też nie brakuje tutaj nostalgii, tęsknoty czy smutku, podkreślonych niezwykłą muzyką Maestro Morricone.

Sam Tornatore tak mówi o współpracy z Ennio Morricone:
„Współpraca z nim jest jedną z lepszych rzeczy jakie mi się przydarzyły. To tak jakby powiedzieć do cieśli: potrzebuję stół z sześcioma nogami, a następnie otrzymuję najpiękniejszy sześcionożny stół jaki kiedykolwiek widział świat.”

W pierwotnej wersji film trwał 155 minut i został wypuszczony na włoski rynek w 1988 roku. Został jednak bardzo słabo przyjęty, co przyczyniło się do skrócenia go do 120 minut. Początkowo nie przyczyniło się to do sukcesu. Odmienił to dopiero festiwal w Cannes w 1989 roku, podczas którego przyznano mu jedną z nagród. Fakt ten „rozwiązał worek” z nagrodami. Później dołączył Oscar, BAFTA (w pięciu kategoriach), Złoty Glob i David di Donatello. Istnieje również dłuższa wersja filmu, trwająca 173 minuty. Opowiedziano w niej zakończenie wątku miłosnego głównego bohatera.
Wydarzenia te rzucają też nowe światło na postać Alfredo – przyjaciela i mentora głównego bohatera. Co ciekawe, w tym (tak bardzo) włoskim filmie, trzy główne role są grane przez francuskich aktorów – dorosły już Toto – Jacques Perrin, Alfredo – Phillipe Noiret oraz Elena – Brigitte Fossey. Salvatore Cascio (młody Toto) nadal mieszka w Palazzo Adriano a sam główny plac w tym mieście (Piazza Umberto I) prawie nie zmienił swojej postaci. Kolejną ciekawostkę stanowi fakt, że Giuseppe Tornatore zagrał w tym filmie małą rolę – jest kinooperatorem w finałowej scenie.

Cinema Paradiso to przede wszystkim hołd dla wielkich postaci kina, ale też okazja do lekcji historii i kultury Włoch. Dzięki niemu z bliska oglądamy zwyczaje i realia życia na Sycylii w czasach powojennych.

UWAGA SPOILER


Jeśli chcesz aby ciekawostki na temat tego filmu dotarły do szerszego grona – wykop proszę [-- > to < --]( https://www.wykop.pl/link/3871247/ogladaj-z-wykopem-cinema-paradiso/) wykopalisko

Całość dostępna również bezpośrednio [w tym]( http://ogladamsluchajac.pl/2017/08/13/hold-dla-nieupadajacego-kina/#) artykule na mojej stronie poświęconej muzyce filmowej – Ogladamsluchajac

Zapraszam również do odwiedzenia profilu strony na [facebooku]( https://www.facebook.com/ogladamsluchajacpl/)

Jeśli podobał Ci się ten post zostaw plus lub dodaj mnie do obserwowanych

#film #kino #ciekawostka #enniomorricone #cinema #cinemaparadiso #sycylia #historia #wlochy #rozrywka #kultura #ciekawostkimuzyczne #muzyka #muzykafilmowa #gruparatowaniapoziomu #ciekawostkifilmowe #ogladamsluchajac