[bioslawek]

Żydowski folklor, gusła i tradycja, które skaziły czysty przekaz biblijny. Judaizm w stylu Harry'ego Pottera.

W Biblii o Samaelu nic nie jest napisane - jak i o Lucyferze. Anioł, który zabił pierworodnych w Egipcie (Wyjścia 12:1-14) , 180 000 Asyryjskich żołnierzy za czasów króla Ezechiasza (2Kl 19:35), czy ten, który dokonał zagłady gdy Dawid - po tym jak podkusił go Szatan - policzył Izraela (1 Kronik 21:1, 15), to byli święci Aniołowie, a nie upadłe demony (Ps 103:20, Rdz 19:13). Bóg nie korzysta z usług swoich największych wrogów z Szatanem, to znaczy Bożym przeciwnikiem, na czele tej zgrai buntowników, ponieważ jest święty i czysty, a to są duchy nieczyste! Szatan jest też zwany Diabłem, to znaczy kłamcą, oszczercą - czy wszechmogący Bóg mógłby mieć z kimś takim do czynienia? Bóg wydał wyrok na Szatana, którego wyznawcy judaizmu nazywają Samaelem, w Edenie i powiedział, że rozgniecie mu głowę za pośrednictwem "nasienia niewiasty" za to właśnie, że nakłonił do buntu i tym samym zamordował naszych pierwszych rodziców. W Księdze Kaznodziei opisano symbolicznie skutki starości, nieuchronnie prowadzącej do śmierci (Kzn 12:1-7). Zwrot „rozbije się złota czasza” nawiązuje do ustania funkcji mózgu chronionego przez czaszkę. Śmierć lub zagładę oznacza także ‛roztrzaskanie głowy’ (Ps 68:21; por. 74:13, 14). W pierwszym proroctwie biblijnym (Rdz 3:15) zapowiedziano, że ‛potomstwo niewiasty’ rozgniecie głowę węża (który wcześniej miał mu rozgnieść piętę). Anioł (posłaniec) Boży stanął na drodze Balama, który chciał przeklinać Izraela:

Liczb 22:31-35

"I Jehowa otworzył oczy Balaama, tak iż on ujrzał anioła Jehowy stojącego na drodze z dobytym mieczem w ręku. Od razu pokłonił się nisko i padł na twarz."

Może jeszcze ktoś powie, że Szatan, który nakłonił Boga, żeby ten pozwolił mu wypróbować Hioba jest od czasu do czasu współpracownikiem Jehowy? :): https://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1200002476

https://pl.wikipedia.org/wiki/Samael

"Samael, Anioł Śmierci (hebr. סמאל; Samaël, Samiel, Siegel, Satanael, Samuel, Sammael) – anioł śmierci: dostarczyciel wyroków śmierci ale i powstrzymujący egzekucję (por. akeda), kontrowersyjny anioł, oskarżyciel, uwodziciel, duch zniszczenia.

Wiedza o tym aniele jest zaczerpnięta z literatury talmudycznej, jak i późniejszej literatury kabalistycznej, gnostyckiej i religijnej.

Etymologicznie słowo Samael wywodzi się z hebr. „sami” – ślepy, lub aram. „samu” – jad, trucizna. Można więc to imię przetłumaczyć jako: „Ślepy Bóg” albo – „Jad Boga”. Imię może też pochodzić od syryjskiego boga Szemala.

W tradycji żydowskiej Samael to anioł śmierci, zarządzający Piątym Niebem, jeden z siedmiu wysłanników Boga na świecie. Służą mu dwa miliony aniołów. On to kusił Ewę w raju jako wąż (ponoć uwiódł ją potem i spłodził Kaina), on też zatrzymał rękę Abrahama, kiedy ten chciał poświęcić życie swego syna. W żydowskich Świętych Księgach Kabały, Samael, określany jest jako surowość Boga i jest uznawany za piątego archanioła świata – wykonawcę wyroków śmierci wydanych przez Boga. Jest uosobieniem gniewu i kojarzony jest z prostytucją (dość mylnie, ponieważ tej patronuje Asmodeusz).

W żydowskich pismach gnostycznych, Hipostaza archontów oraz O początku świata, Samael identyfikowany jest najczęściej z demiurgiem Jaldabaotem, twórcą materialnego świata. Nie zna on gnozy, jest więc ślepy, etymologicznie imię sugeruje też nazwę „syn chaosu”. Z demonicznymi postaciami Samaela czy Saklasa („Szalony”) gnostycyzm judeochrześcijański utożsamiał żydowskiego Boga-Stwórcę[1].

Literatura żydowska utożsamia Samaela z Szatanem, który był pierwotnie aspektem Boga i znajdował się wśród 72 tajemnych imion Boga jako Sa'el. Kiedy siła Din (sefira zwana surowością Boga), stała się niezależna, śmierć ("Maveth") stała się częścią życia a Sa'el został Samaelem, aniołem śmierci. Kabaliści uważają, że po powtórnym przyjściu Mesjasza Samael zostanie uwolniony od śmierci i odzyska swoje dawne imię Sa'el. Tak twierdzi też polski demonolog Roman Zając.

Niektóre teksty żydowskie mówią, że Samael został stworzony szóstego dnia Stworzenia i był ulubionym Aniołem Boga. Przed upadkiem miał on „nosić [wszystkich Aniołów] jako odzienie, bowiem przewyższał wszystkich wiedzą i chwałą”.

Według jednej z legend Samael wywołał drugą wojnę w Niebie (pierwszą wojnę wywołał Lucyfer, który okazał Bogu nieposłuszeństwo odmawiając złożenia hołdu Adamowi, twierdząc że on – zrodzony ze światłości – nie będzie kłaniał się istocie ulepionej z błota).

Samael jest jednym z Aniołów Sądu jako Boski Oskarżyciel; często występuje w parze z Michałem Archaniołem, obrońcą.

Również w tradycji chrześcijańskiej Samael to upadły anioł wypędzony z nieba za sprzeciwienie się Bogu, należący do pierwszego kręgu zwanego Serafami (Serafinami).

W Targumie Samael utożsamiany jest z Lucyferem (Targ. ad. Job 28, 7)."

Zobacz też:

https://www.wykop.pl/wpis/25375965/nazywanie-szatana-lucyferem-jest-niebiblijna-herez/

"NAZYWANIE SZATANA "LUCYFEREM" JEST NIEBIBLIJNĄ HEREZJĄ!

W Biblii występują tylko dwie podstawowe nazwy określające naturę Szatana: Szatan, co znaczy [Boży] przeciwnik oraz Diabeł, co znaczy: kłamca, oszczerca. Jezus nazwał go ponadto zabójcą, który nie stał mocno w prawdzie i ojcem kłamstwa. Faryzeusze według swojej tradycji, gdy oskarzali Jezusa o czary nazwali go księciem demonów i Belzebubem, co się tłumaczy na władcę much, a cała nazwa pochodzi od Kananejskiego boga Baala. Jak więc widać w Biblii Szatanowi przypisuje się same niecne i ohydne cechy, jakże więc można go nazywać "niosącym światło"?

Jeżeli rzeczywiście takie imie by nosił zanim stał się upadłym aniołem, to jeszcze można by było na ten temat podyskutować, ale nawet, jakby tak było nie można go tak nazywać po tym, jak się zbuntował, bo to fałszywe pochlebstwo. Jednak Biblia o tym nic nie mówi. I ponadto jest to mało prawdopodobna hipoteza teologiczna, ponieważ, jak sam Jezus powiedział Diabeł od poczatku mocno nie stał w prawdzie, więc jak mógł komukolwiek zanosić światło i komu konkretnie? Taki tytuł należy się tylko Bogu i Jezusowi, a nie Szatanowi, więc nazywanie go w ten sposób jest bluźnierstwem i niebiblijną herezją - to zwykłe 'multikulti', a nie teologia!

PS: Biblia ponadto nazywa Szatana metaforycznie lwem, który chce kogoś pożreć, wężem, smokiem. Ze względu na jego role w zwodzeniu: bogiem czy ksieciem tego świata, przeciwnikiem itd.(....)"

Czego uczy Słowo Boże?

https://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1200003845

"SZATAN

(„przeciwnik”).

W hebrajskim tekście Biblii słowo satán często występuje bez przedimka. Pierwsza taka wzmianka dotyczy anioła, który zastąpił drogę Balaamowi, „by mu się sprzeciwić” i nie dopuścić do rzucenia przekleństwa na Izraelitów (Lb 22:22, 32). W innych miejscach chodzi o różnych ludzi, którzy byli czyimiś przeciwnikami (1Sm 29:4; 2Sm 19:21, 22; 1Kl 5:4; 11:14, 23, 25). Jeśli jednak wspomniane słowo występuje z przedimkiem ha, oznacza Szatana Diabła, największego wroga Bożego (Hi 1:6, przyp. w NW; 2:1-7; Za 3:1, 2). W Pismach Greckich wyraz satanás prawie zawsze odnosi się do Szatana Diabła i na ogół jest poprzedzony rodzajnikiem ho.

Skąd się wziął. Pismo Święte wskazuje, że istota znana jako Szatan nie była tak nazywana od początku. Otrzymała to imię, bo wystąpiła przeciw Bogu. Nie wiadomo, jak nazywała się wcześniej. Bóg, jedyny Stwórca, jest ‛doskonały we wszystkich swych poczynaniach’, nie ma w Nim żadnej niesprawiedliwości ani nieprawości (Pwt 32:4), a zatem ten, który później stał się Szatanem, był początkowo stworzeniem doskonałym i prawym. A skoro ukazywał się w niebie przed Bogiem, musi mieć naturę duchową (Hi rozdz. 1, 2; Obj 12:9). Jezus Chrystus powiedział o nim: „Ten był zabójcą, gdy rozpoczął, i nie stał mocno w prawdzie, ponieważ prawdy w nim nie ma” (Jn 8:44; 1Jn 3:8). Ze słów tych wynika, że Szatan kiedyś trzymał się prawdy, ale ją porzucił. Gdy jawnie się zbuntował, odciągając pierwszych ludzi od Boga — stał się zabójcą, bo sprowadził na Adama i Ewę śmierć, a przez nich również grzech i śmierć na ich dzieci (Rz 5:12). Przedstawione w Biblii cechy i czyny Szatana można powiązać tylko z konkretną osobą, a nie z jakimś abstrakcyjnym pierwiastkiem zła. Żydzi, w tym także Jezus i jego uczniowie, bez wątpienia uznawali Szatana za osobę.

Ta duchowa osoba — początkowo doskonała i prawa — zeszła na drogę grzechu i zepsucia. Proces taki opisał Jakub: „Każdy jest doświadczany, gdy go pociąga i nęci jego własne pragnienie. Potem pragnienie, gdy stanie się płodne, rodzi grzech; z kolei grzech, gdy zostanie popełniony, wydaje śmierć” (Jak 1:14, 15). Pewne analogie do postawy Szatana można znaleźć w opisie króla Tyru, podanym w Ezechiela 28:11-19.

Pismo Święte nie pozostawia wątpliwości, że to Szatan za pośrednictwem węża nakłonił Ewę do zbuntowania się przeciw nakazowi Bożemu. Potem Ewa namówiła do tego również Adama (Rdz 3:1-7; 2Ko 11:3). Słusznie więc Biblia nazywa Szatana „wężem” (słowo to stało się synonimem zwodziciela), a także „Kusicielem” oraz „kłamcą i ojcem kłamstwa” (Obj 12:9; Mt 4:3; Jn 8:44).

Zakwestionowanie Bożego zwierzchnictwa nad światem. W rozmowie z Ewą Szatan (za pośrednictwem węża) w gruncie rzeczy zakwestionował prawowitość i prawość zwierzchnictwa Jehowy. Zasugerował, że Bóg niesłusznie pozbawił ją czegoś dobrego i że kłamał, gdy ostrzegał przed karą śmierci za zjedzenie zakazanego owocu. Ewa uwierzyła, iż stanie się podobna do Boga — będzie wolna i od Niego niezależna. Tym samym uznała Szatana za kogoś wyższego od Jehowy, za swego boga, choć w tamtym momencie najwyraźniej nie wiedziała, z kim naprawdę ma do czynienia. W ten sposób Szatan podporządkował sobie pierwszych ludzi i stał się rywalem Jehowy (Rdz 3:1-7).

Biblia, dając pewien wgląd w sferę niebiańską, wyjawia, że później Szatan stanął przed obliczem Jehowy i rzucił Mu wyzwanie: oświadczył, że potrafi odciągnąć od Niego Hioba, a co za tym idzie, każdego sługę Bożego. Zarzucił Jehowie, że niesłusznie błogosławi Hiobowi i zapewnia mu całkowitą ochronę, bo przez to nie można go wypróbować i wykazać prawdziwego stanu jego serca. Wyraźnie sugerował, że Hiob ma złe serce i służy Bogu głównie z samolubnych pobudek, oznajmił bowiem: „Skórę za skórę — i wszystko, co człowiek ma, da za swą duszę. Dla odmiany wyciągnij, proszę, swą rękę i dotknij jego kości i jego ciała, i zobacz, czy nie będzie cię przeklinał prosto w twarz” (Hi 1:6-12; 2:1-7).

W tej szczególnej sytuacji Jehowa pozwolił Szatanowi ściągnąć na Hioba nieszczęścia. Nie zapobiegł grabieżczemu najazdowi Sabejczyków oraz zabiciu stad i pasterzy przez — jak to określił posłaniec — ‛ogień Boży z niebios’ (Biblia nie wyjaśnia, czy chodziło o piorun, czy o jakiś inny „ogień”). Szatan sprowadził także trzy oddziały Chaldejczyków oraz gwałtowną nawałnicę. W rezultacie odebrał Hiobowi wszystkie dzieci oraz majątek. W końcu dotknął go odrażającą chorobą (Hi 1:13-19; 2:7, 8).

Wydarzenia te ukazują moc Szatana, a zarazem obnażają jego okrutną, zbrodniczą naturę.

Warto jednak zauważyć, że Szatan nie czuł się na siłach kwestionować mocy i władzy Boga, gdy Ten wyraźnie zabronił mu odebrać Hiobowi życie (Hi 2:6).

Ciągłe przeciwstawianie się Bogu. Rzucając wyzwanie Bogu i kwestionując lojalność Jego sług, Szatan pokazał, że rzeczywiście jest „Diabłem”, czyli „oszczercą”, na które to miano zasłużył sobie już wtedy, gdy oczernił Jehowę Boga w ogrodzie Eden.

Poparcie ze strony demonów. Przed potopem również inni aniołowie opuścili wyznaczone im stanowiska i miejsce zamieszkania w niebie. Przybrawszy ludzkie ciała, zeszli na ziemię, gdzie brali za żony kobiety i mieli z nimi dzieci zwane nefilimami (Rdz 6:1-4; 1Pt 3:19, 20; 2Pt 2:4; Judy 6;). Ponieważ aniołowie ci porzucili służbę dla Boga, stali się poddanymi Szatana. Dlatego nazwano go „władcą demonów”. Gdy Jezus wypędził złego ducha z pewnego człowieka, faryzeusze oskarżyli go, iż uczynił to mocą „Beelzebuba, władcy demonów”. Chodziło o Szatana, o czym świadczy odpowiedź Jezusa: „Jeśli Szatan wypędza Szatana, podzielił się wewnętrznie” (Mt 12:22-27).

Także apostoł Paweł wiąże osobę Szatana z „zastępem niegodziwych duchów w miejscach niebiańskich” i mówi o nich jako o „światowych władcach tej ciemności” (Ef 6:11, 12). Ponieważ Szatan wywiera dominujący wpływ na dziedzinę duchową, która niczym atmosfera spowija ziemię, nazwano go „władcą mocy powietrza” (Ef 2:2). Księga Objawienia mówi o nim, że „wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię” (Obj 12:9). W myśl słów apostoła Jana „cały świat podlega mocy niegodziwca” (1Jn 5:19). Jest on „władcą tego świata” (Jn 12:31). Właśnie dlatego Jakub napisał, że „przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z Bogiem” (Jak 4:4). (.....)"

#biblia #bajki #tradycja #zabobony #judaizm