Tag #ciekawestronyzwikipedii pod który będę wrzucać co ciekawsze artykuły z Wiki. [Złudzenie ponadprzeciętności ](https://pl.wikipedia.org/wiki/Złudzenie_ponadprzeciętności)– błąd poznawczy objawiający się skłonnością jednostki do przeceniania swoich umiejętności i cech w stosunku do innych ludzi. Zjawisko to jest obserwowane na wielu różnych płaszczyznach, wliczając w to inteligencję, umiejętność wykonywania zadań i rozwiązywania testów oraz posiadania pożądanych przymiotów, i cech charakteru. Jest to jedna z wielu pozytywnych iluzji dotyczących samego siebie. Badaniem tego zagadnienia zajmuje się psychologia społeczna.
Złudzenie ponadprzeciętności jest często zaliczane do efektu ponadprzeciętności[1] (ang. above average effect)[2]. Inne nazwy to: błąd wyższości[3] (ang. superiority bias)[2], błąd łagodności[3] (ang. leniency error)[2], poczucie relatywnej wyższości[3] (ang. sense of relative superiority)[2], efekt primus inter pares[2] oraz Lake Wobegon effect (pol. efekt jeziora Wobegon, nazwany za fikcyjnym miasteczkiem stworzonym przez pisarza Garrisona Keillora, gdzie "wszystkie dzieci były ponadprzeciętne")[4]. Nazwa "złudzenie ponadprzeciętności" została po raz pierwszy użyta przez Vana Yperena i Buunka w 1991 roku[2].
W badaniach kierowców Svenson (1981) odkrył, że 80% z nich zaliczyło siebie pod względem umiejętności do najlepszych 30%[5]. Podobnie w badaniach popularności studentów Zuckerman i Jost (2001) pokazali że większość studentów oceniła samych siebie jako "ponadprzeciętnie lubianych"[6]. Przy ankietowaniu absolwentów szkół średnich w USA pokazano, że przy umiejętnościach takich jak "nawiązywanie przyjaźni" mniej niż 1% oceniło siebie poniżej średniej. 60% zaliczyło siebie do górnych 10%. Podobny efekt zauważono w wielu innych badaniach, przy ocenie takich cech jak: uczciwość, szczęście czy umiejętności inwestowania.
Skłonność ta występuje szczególnie silnie, gdy człowiek ma ocenić siebie w ważnych dla siebie wymiarach. Jest to związane z tendencją do podtrzymywania i podnoszenia samooceny (więcej zobacz: autowaloryzacja).
Jednym z głównych efektów złudzenia ponadprzeciętności w stosunku do ilorazu inteligencji jest efekt Downinga[9] (ang. Downing effect). Opisuje on tendencję ludzi o poniżej przeciętnej wartości ilorazu inteligencji do przeceniania wartości swojego IQ, a także ludzi o ponadprzeciętnym IQ do niedoszacowania jego wartości. Tendencja ta została opisana przez C. L. Downinga, który przeprowadził pierwsze międzykulturowe badania postrzegania inteligencji. Jego badania wykazały także, że umiejętność trafnego oszacowania wartości ilorazu inteligencji innych ludzi jest proporcjonalna
[Złudzenie ponadprzeciętności ](https://pl.wikipedia.org/wiki/Złudzenie_ponadprzeciętności)– błąd poznawczy objawiający się skłonnością jednostki do przeceniania swoich umiejętności i cech w stosunku do innych ludzi. Zjawisko to jest obserwowane na wielu różnych płaszczyznach, wliczając w to inteligencję, umiejętność wykonywania zadań i rozwiązywania testów oraz posiadania pożądanych przymiotów, i cech charakteru. Jest to jedna z wielu pozytywnych iluzji dotyczących samego siebie. Badaniem tego zagadnienia zajmuje się psychologia społeczna.
Złudzenie ponadprzeciętności jest często zaliczane do efektu ponadprzeciętności[1] (ang. above average effect)[2]. Inne nazwy to: błąd wyższości[3] (ang. superiority bias)[2], błąd łagodności[3] (ang. leniency error)[2], poczucie relatywnej wyższości[3] (ang. sense of relative superiority)[2], efekt primus inter pares[2] oraz Lake Wobegon effect (pol. efekt jeziora Wobegon, nazwany za fikcyjnym miasteczkiem stworzonym przez pisarza Garrisona Keillora, gdzie "wszystkie dzieci były ponadprzeciętne")[4]. Nazwa "złudzenie ponadprzeciętności" została po raz pierwszy użyta przez Vana Yperena i Buunka w 1991 roku[2].
W badaniach kierowców Svenson (1981) odkrył, że 80% z nich zaliczyło siebie pod względem umiejętności do najlepszych 30%[5]. Podobnie w badaniach popularności studentów Zuckerman i Jost (2001) pokazali że większość studentów oceniła samych siebie jako "ponadprzeciętnie lubianych"[6]. Przy ankietowaniu absolwentów szkół średnich w USA pokazano, że przy umiejętnościach takich jak "nawiązywanie przyjaźni" mniej niż 1% oceniło siebie poniżej średniej. 60% zaliczyło siebie do górnych 10%. Podobny efekt zauważono w wielu innych badaniach, przy ocenie takich cech jak: uczciwość, szczęście czy umiejętności inwestowania.
Skłonność ta występuje szczególnie silnie, gdy człowiek ma ocenić siebie w ważnych dla siebie wymiarach. Jest to związane z tendencją do podtrzymywania i podnoszenia samooceny (więcej zobacz: autowaloryzacja).
#ciekawostki #inteligencja #psychologia #gruparatowaniapoziomu
Zapraszam też do sprawdzenia strony na wikipedii gdyż jest to rozbudowany ciekawy artykuł ( ͡° ͜ʖ ͡°)
Komentarz usunięty przez moderatora