Wpis z mikrobloga

Skopiuj link

Przyjmując zasadę, że polityka narodowa nie może brać za

punkt wyjścia interesów pojedynczej dzielnicy, stawiamy obok

niej drugą, według które prawdziwy patrjotyzm nie może

mieć na względzie interesów jednej jakiejś klasy, ale dobro

całego narodu. Zasady tej nie należy tłumaczyć niedorzecz-

nie przez równomierne popieranie interesów wszystkich klas-

tłumaczenie będące banalnym, powszechnie u nas powtarza-

nym frazesem taniego patrjotyzmu.

W praktyce politycznej rzetelne stanowisko narodowe spro-

wadza się do obrony interesów tych klas, których podniesienie

i dobrobyt leży w interesie narodu, a których nędza i ciemnota

zgubę społeczeństwu górują. Patrjotyzm nie nakazuje jedynie

konserwowania narodu, ale czuwanie nad możliwie szybkim

i prawidłowym sił jego rozwojem. Równomierne popieranie

interesów wszystkich klas - to pusty frazes, którym wojują ci,

co tworzą programy patrjotyczne przy biurku lub przy kądzieli

a nie biorąc się do czynu, któryby im całą niedorzeczność tego

pozornie szerokiego stanowiska wykazał; to obłudny płasz-

czyk tych, co pokryć muszą grzeszne ciało swego ciasnego kla-

sowego interesu.

Mówimy naturalnie tylko o interesach klasowych. Obok

nich istnieje cała sfera interesów ogólno-narodowych, o które

chodzi wszystkim członkom społeczeństwa, bez względu na

ich klasowe stanowisko. Ucisk językowy, religijny, brak ele-

mentarnych swobód obywatelskich itp. dotyka interesów każ-

dego obywatela bez wyjątku.

Roman Dmowski, Nasz patryiotyzm, 1893