Tak pod ten klimat wrześniowej aury za oknem przypomniało mi się jedno wspomnienie z czasów wczesnoszkolnych.
Jestem ostatnim rocznikiem, jaki podszedł uczyć się "do starej szkoły", tj. prawie 100-letniego budynku jeszcze przystosowanego pod system ośmioklasowy. Nowa miała być oddana do użytku w przyszłym roku (z tego, co pamiętam skrzydło gimnazjalne otwarte było w rok rozpoczęcia przeze mnie pierwszej klasy).
Do czego zmierzam... Budynek był stary, bywało w nim chłodno i ponuro, ale miał nieziemski klimat, jaki mi utkwił w pamięci.
I tak oto jako dzieciaki mieliśmy do sprawdzenia opuszczony sklepik szkolny, gdzie wkradliśmy się jakimś cudem na przerwie. Mieliśmy także klasę przerobioną na składzik, w którym leżała cała masa starego sprzętu komputerowego (a był to rok 2001, gdzie spora ilość dzieciaków pierwszy raz komputer na oczy widziała).
Przed szkołą po lekcjach z chłopakami eksplorowaliśmy zniszczone już przez czas i brak zainteresowania szkolne szopy (wysypano do nich gruz po remoncie w budynku szkolnym i zostawiono same sobie). I warto było, bo trafiliśmy na np. dyktanda pisane przez naszych rodziców i w niektórych przypadkach mit "ja to w Twoim wieku problemów z nauką nie miałem" prysł :D.
No i co najbardziej pamiętam, to widok z okna mojej klasy jesienią. Widok na park w naszym miasteczku. Gdy przyszły chłody, to cały przybrał barwę pomarańczowo-żółto-czerwoną. Mogłem godzinami patrzeć przez okna i po prostu się tym zachwycać.
No ale rok wtedy zleciał szybko, na wakacjach podjęto decyzję o przeniesieniu nas do nowoczesnego budynku i od roku kolejnego szło się do szkoły wybudowanej gdzieś na obrzeżach miasta, gdzie ledwo kilka sosen rosło, a wokół szkoły rozciągały się ugory.
W sumie nie wiem, po co to piszę, ale naszło mnie, by się tym podzielić, a zwłaszcza tym, że wówczas mało się siedziało w domu, a wręcz jak to dzieciaki szukaliśmy przygód, bo przecież mieliśmy ulice pełne pustostanów, miasto ciekawych uliczek, cały świat do odkrycia, nawet jeśli ceną za to okazywał się #!$%@? od rodziców :D. I tu zakończę historią, która takim oberwaniem po dupie się skończyła.
Byłem raczej grzecznym dziewięciolatkiem. Jednak po tym, jak słuchaliśmy rodziców mówiących o 'dzikiej górze, na której żyją żmije, inne węże oraz aligatory' stwierdziliśmy z kumplami, że to dobre miejsce na wyprawę. 10 kilometrów w jedną stronę. Rodzice dopiero po jakimś czasie ogarnęli, że nas nie ma i ruszyli z misją odnalezienia swoich pociech. Trafiliśmy na nich podczas powrotu i jedzenia dzikich jabłek. Cała ekipa od razu chodu, a ja jak ten debil zostałem. Powód dla mnie był prosty. Wiedziałem, na co się piszę idąc na wyprawę. Wiedziałem też, że od kary nie ucieknę, więc po prostu stałem w miejscu i czekałem na konsekwencje, choć bałem się jak cholera. Oczywiście oberwałem, ale niezbyt mocno, bo wyprawa poszukiwawcza była zdumiona tym, że nie uciekałem xd.
Jestem ostatnim rocznikiem, jaki podszedł uczyć się "do starej szkoły", tj. prawie 100-letniego budynku jeszcze przystosowanego pod system ośmioklasowy. Nowa miała być oddana do użytku w przyszłym roku (z tego, co pamiętam skrzydło gimnazjalne otwarte było w rok rozpoczęcia przeze mnie pierwszej klasy).
Do czego zmierzam... Budynek był stary, bywało w nim chłodno i ponuro, ale miał nieziemski klimat, jaki mi utkwił w pamięci.
I tak oto jako dzieciaki mieliśmy do sprawdzenia opuszczony sklepik szkolny, gdzie wkradliśmy się jakimś cudem na przerwie. Mieliśmy także klasę przerobioną na składzik, w którym leżała cała masa starego sprzętu komputerowego (a był to rok 2001, gdzie spora ilość dzieciaków pierwszy raz komputer na oczy widziała).
Przed szkołą po lekcjach z chłopakami eksplorowaliśmy zniszczone już przez czas i brak zainteresowania szkolne szopy (wysypano do nich gruz po remoncie w budynku szkolnym i zostawiono same sobie). I warto było, bo trafiliśmy na np. dyktanda pisane przez naszych rodziców i w niektórych przypadkach mit "ja to w Twoim wieku problemów z nauką nie miałem" prysł :D.
No i co najbardziej pamiętam, to widok z okna mojej klasy jesienią. Widok na park w naszym miasteczku. Gdy przyszły chłody, to cały przybrał barwę pomarańczowo-żółto-czerwoną. Mogłem godzinami patrzeć przez okna i po prostu się tym zachwycać.
No ale rok wtedy zleciał szybko, na wakacjach podjęto decyzję o przeniesieniu nas do nowoczesnego budynku i od roku kolejnego szło się do szkoły wybudowanej gdzieś na obrzeżach miasta, gdzie ledwo kilka sosen rosło, a wokół szkoły rozciągały się ugory.
W sumie nie wiem, po co to piszę, ale naszło mnie, by się tym podzielić, a zwłaszcza tym, że wówczas mało się siedziało w domu, a wręcz jak to dzieciaki szukaliśmy przygód, bo przecież mieliśmy ulice pełne pustostanów, miasto ciekawych uliczek, cały świat do odkrycia, nawet jeśli ceną za to okazywał się #!$%@? od rodziców :D. I tu zakończę historią, która takim oberwaniem po dupie się skończyła.
Byłem raczej grzecznym dziewięciolatkiem. Jednak po tym, jak słuchaliśmy rodziców mówiących o 'dzikiej górze, na której żyją żmije, inne węże oraz aligatory' stwierdziliśmy z kumplami, że to dobre miejsce na wyprawę. 10 kilometrów w jedną stronę. Rodzice dopiero po jakimś czasie ogarnęli, że nas nie ma i ruszyli z misją odnalezienia swoich pociech. Trafiliśmy na nich podczas powrotu i jedzenia dzikich jabłek. Cała ekipa od razu chodu, a ja jak ten debil zostałem. Powód dla mnie był prosty. Wiedziałem, na co się piszę idąc na wyprawę. Wiedziałem też, że od kary nie ucieknę, więc po prostu stałem w miejscu i czekałem na konsekwencje, choć bałem się jak cholera. Oczywiście oberwałem, ale niezbyt mocno, bo wyprawa poszukiwawcza była zdumiona tym, że nie uciekałem xd.
#truestory #dziecinstwo #wspomnienia #kiedystobylo xd.