Przeczytałem wpis Dariusza Szczotkowskiego (link w komentarzu), w którym krytykuje polską „akcyjność”, czyli nagłą i intensywną aż do przesady reakcję polityków na jakąś tragedię lub wstrząs. Szczotkowski opisuje absurdy populizmu na przykładzie rządowych działań dot. karania pedofilii, spowodowanych oczywiście szokiem społecznym wywołanym przez dokument „Tylko nie mów nikomu” i z tymi uwagami się w 100% zgadzam, natomiast mechanizm tzw. akcyjności chętnie bym poruszył.
No bo zastanówmy się. Jedynym prawdziwym celem polityka jest zdobycie i trzymanie władzy – tak mówi politologia i tak mówi doświadczenie. Realizowanie, nazwijmy to operacyjnie, „dobrej polityki” (czytaj: dbanie o państwo, o ludzi itd.) jest celem wtórnym, a właściwie narzędziem do osiągnięcia tego podstawowego. Teraz: możemy dbać o ludzi po prostu i po cichu, bo czujemy, że tak trzeba, lecz to nie zapewni nam rozgłosu; niewielu docenia bohaterów codzienności. Możemy jednak wykorzystać szum medialny wokół jakiejś sprawy, wykorzystać środki o 1000% przesadzone i pokazać się całemu narodowi jako dobry gospodarz, który gasi pożary i łapie przestępców. A że wskutek nieprzemyślenia pochopnych poczynań gaszony budynek się zapadnie, a przestępca zostanie zgilotynowany za kradzież batonika? Oj tam, grunt, że była reakcja władz!
Z punktu widzenia społeczeństwa te impulsywne działania są szkodliwe, ale zasadniczo sami sobie jesteśmy winni. Większość społeczeństwa ma bardzo słabe pojęcie na temat tego, co się dzieje w strukturach państwa, wykazuje niewielkie zainteresowanie szczegółami i zajmuje stanowisko dopiero w momencie, gdy wydarzy się coś głośnego, hasła jak konstytucja, aborcja, strajkujący nauczyciele, pedofilia w kościele. Jeżeli więc polityk chce się przypodobać wyborcom, nic mu nie da racjonalna, cichutka praca z dokumentami w gabinecie – tu trzeba wyjść na barykady wraz z ludem, świeczki gasić samolotami, a za kradzież batonika karać śmiercią, najlepiej na stosie. Takie radykalne akcje elektorat zapamięta i powiąże z nazwiskiem, z twarzą, z nazwą partii, a słupki roosną, rosną rooosną.
Jesteśmy współwinni akcyjności. Z rozsądkiem to nie do mnie, tak? Do mnie nie.
„Psy nigdy nie umierają. One śpią w twoim sercu” (Ernest Montague)
Żegnaj przyjacielu. Mam nadzieję, że jesteś teraz w lepszym miejscu za tęczowym mostem. Na zawsze pozostaniesz w moim sercu. Będzie mi Ciebie strasznie brakowało.
Przeczytałem wpis Dariusza Szczotkowskiego (link w komentarzu), w którym krytykuje polską „akcyjność”, czyli nagłą i intensywną aż do przesady reakcję polityków na jakąś tragedię lub wstrząs. Szczotkowski opisuje absurdy populizmu na przykładzie rządowych działań dot. karania pedofilii, spowodowanych oczywiście szokiem społecznym wywołanym przez dokument „Tylko nie mów nikomu” i z tymi uwagami się w 100% zgadzam, natomiast mechanizm tzw. akcyjności chętnie bym poruszył.
No bo zastanówmy się. Jedynym prawdziwym celem polityka jest zdobycie i trzymanie władzy – tak mówi politologia i tak mówi doświadczenie. Realizowanie, nazwijmy to operacyjnie, „dobrej polityki” (czytaj: dbanie o państwo, o ludzi itd.) jest celem wtórnym, a właściwie narzędziem do osiągnięcia tego podstawowego. Teraz: możemy dbać o ludzi po prostu i po cichu, bo czujemy, że tak trzeba, lecz to nie zapewni nam rozgłosu; niewielu docenia bohaterów codzienności. Możemy jednak wykorzystać szum medialny wokół jakiejś sprawy, wykorzystać środki o 1000% przesadzone i pokazać się całemu narodowi jako dobry gospodarz, który gasi pożary i łapie przestępców. A że wskutek nieprzemyślenia pochopnych poczynań gaszony budynek się zapadnie, a przestępca zostanie zgilotynowany za kradzież batonika? Oj tam, grunt, że była reakcja władz!
Z punktu widzenia społeczeństwa te impulsywne działania są szkodliwe, ale zasadniczo sami sobie jesteśmy winni. Większość społeczeństwa ma bardzo słabe pojęcie na temat tego, co się dzieje w strukturach państwa, wykazuje niewielkie zainteresowanie szczegółami i zajmuje stanowisko dopiero w momencie, gdy wydarzy się coś głośnego, hasła jak konstytucja, aborcja, strajkujący nauczyciele, pedofilia w kościele. Jeżeli więc polityk chce się przypodobać wyborcom, nic mu nie da racjonalna, cichutka praca z dokumentami w gabinecie – tu trzeba wyjść na barykady wraz z ludem, świeczki gasić samolotami, a za kradzież batonika karać śmiercią, najlepiej na stosie. Takie radykalne akcje elektorat zapamięta i powiąże z nazwiskiem, z twarzą, z nazwą partii, a słupki roosną, rosną rooosną.
Jesteśmy współwinni akcyjności. Z rozsądkiem to nie do mnie, tak? Do mnie nie.
[Konrad Populista]
________________________________
Nasz tag: #odmienbyc
[Nasz fp na fb](https://www.facebook.com/Odmień-Być-738481763205508/)
#polityka
źródło: comment_QgnEZY15YFVwiEVs4BaX96AfSirdELie.jpg
Pobierz