[FrankJUnderwood]

Dzisiejszy wpis zabierze nas w podróż na zachodnie wybrzeże USA lat 70. XX wieku. To właśnie tam w owym okresie grasował seryjny morderca, którego ofiarami były w dużej mierze studentki i autostopowiczki. Z tego powodu prasa nadała mu przydomek “The Co-Ed Killer” - “Zabójcy Studentek”. Człowiekiem odpowiedzialnym za te zbrodnie miał okazać się ktoś, kto na ścieżkę zbrodni wkroczył już w czasach młodości i który miał stać się jednym z modelowych przykładów seryjnego mordercy.

Edmund Emil Kemper III urodził się 18 grudnia 1948 roku w mieście Burbank w stanie Kalifornia. Był drugim dzieckiem małżeństwa Edmunda i Clarnell Kemperów. Dzieciństwo Kempera trudno było uznać za szczęśliwe - pomiędzy jego rodzicami często dochodziło do kłótni, często rozpoczynanych przez matkę. Sam Edmund szybko zaczął wyróżniać się spośród rówieśników - głównie za sprawą ponadprzeciętnej inteligencji i wysokiego wzrostu - w wieku 15 lat mierzył sobie 1,93 metra wzrostu. Gdy Edmund miał 9 lat, jego rodzice rozwiedli się, zaś on sam wraz z dwoma siostrami oddany został pod opiekę Clarnell. Matka - neurotyczna alkoholiczka - często znęcała się psychicznie i fizycznie nad młodym Edmundem, cementując jego nienawiść do niej. To zachowanie matki odcisnęło swoje piętno na Edmundzie - od czasu ukończenia 10 lat zaczął przejawiać oznaki, iż rosła w nim niejako “ciemna strona”. W trakcie zabaw z siostrami wielokrotnie prosił je o zabawę w ”krzesło elektryczne” czy “komorę gazową”, w których to udawał umierającą ofiarę. W wieku 10 lat w tajemnicy przed resztą rodziny zamordował należącego do nich kota, grzebiąc go żywcem. Ciało po pewnym czasie odkopał, zdekapitował, a głowę nabił na kolec. Trzy lata później zabił drugiego kota rodziny - tym razem, jednak, matka Kempera odnalazła fragmenty zwłok zwierzęcia w szafie w pokoju Edmunda.

W wieku 15 lat Kemper uciekł z domu, chcąc ponownie zamieszkać z ojcem. Odnalazł go w Van Nuys w stanie Kalifornia - jak się okazało, Edmund senior ożenił się ponownie. Edmund junior mieszkał przez pewien czas wraz z seniorem, dopóki ten nie wysłał go do North Fork na ranczo, gdzie mieszkali dziadkowie Kempera. Edmund junior nienawidził mieszkania tam razem z zniedołężniałym dziadkiem i babcią która według jego słów “ciągle emaskulowała zarówno mnie, jak i dziadka.”.

Ta nienawiść w pełnej krasie wyszła na światło dzienne 27 sierpnia 1964 roku. Gdy dziadek Kempera wyjechał po zakupy, między siedzącą w kuchni babcią a wnukiem wywiązała się zażarta kłótnia. W jej trakcie Kemper na chwilę wyszedł z pokoju, wracając do niego z karabinem w ręku. Po powrocie do kuchni wycelował w kobietę po czym pociągnął za spust, zabijając ją strzałem w głowę. Po tym jeszcze dwukrotnie strzelił jej w plecy, po czym zadał jej kilka ciosów nożem. Gdy dziadek Kempera powrócił do domu, młody Edmund zastrzelił go na podjeździe do garażu - jak sam stwierdził po to, aby nie musiał zobaczyć ciała własnej żony. Po dokonaniu zbrodni Edmund powrócił do domu i zadzwonił do matki, nie wiedząc, co robić dalej. Ta nakazała mu wezwać policję, co Edmund uczynił.

W policyjnym areszcie Edmund przyznał się do zabicia dziadków. Poza wyjaśnieniem, dlaczego zamordował dziadka stwierdził również, iż motywem morderstwa miała być chęć poznania uczucia towarzyszącego zamordowaniu własnej babci. Jako, iż Kemper w momencie dokonania podwójnego morderstwa miał 15 lat, nie został postawiony przed sądem czy też skazany na karę więzienia - zamiast tego umieszczony został w szpitalu psychiatrycznym w Atascadero, zdiagnozowany jako cierpiący na schizofrenię paranoidalną. Kemper był badany dalej - psychiatrzy z Atascadero nie zgodzili się z diagnozą psychiatrów sądowych - według nich Kemper nie był chory na schizofrenię i przejawiał cechy pasujące do osobowości bierno-agresywnej. Przeprowadzone w szpitalu testy na iloraz inteligencji dały zaś wynik 145 punktów. W trakcie pobytu w szpitalu Kemper blisko współpracował z personelem, przeprowadzając nawet wywiady i testy psychologiczne z innymi więźniami. Ta wiedza pozwoliła mu później na lepsze planowanie morderstw i oszukiwanie psychiatrów.

18 grudnia 1969 roku Kemper został warunkowo wypuszczony na wolność i oddany pod opiekę matce - pomimo sprzeciwów psychiatrów. Przez to zamieszkał w miejscowości Aptos w okolicach Uniwersytetu w Santa Cruz, gdzie jego matka pracowała jako asystentka administracyjna. Lata rozłąki na zagoiły jednak ran z dzieciństwa - Clarnell cały czas odnosiła się do Edmunda z pogardą i nienawiścią. Kłótnie pomiędzy matką i synem stały się niejako częścią życia codziennego. Sam Kemper imał się różnych prac, próbując nawet zostać policjantem - jego podanie odrzucono jednak ze względu na wzrost - w owym czasie Edmund mierzył 2,06 metra. Odrzucenie podania nie zmieniło jednak podejścia Kempera, przez co stał się częstym bywalcem baru “Jury Room” - znanego miejsca spotkań policjantów po służbie, z którymi zawarł kilka znajomości. Wkrótce, Kemper znalazł pracę jako pracownik Departamentu Autostrad Stanu Kalifornia, przez co był w stanie wyprowadzić się z domu matki i wynająć mieszkanie w Alameda. Matka jednak cały czas nie dawała mu spokoju, często telefonując i składając mu niezapowiedziane wizyty. Ze względu na problemy finansowe Edmund często musiał wracać do Aptos. W owym czasie Kemper zaczął również odczuwać żądze mordu - widząc duże ilości autostopowiczek zaczął niejako przygotowywać grunt pod morderstwa, wożąc w samochodzie noże, kajdanki czy plastikowe worki.

Ostatecznie, kolejnej żądzy mordu Kemper uległ 7 maja 1972 roku. Wtedy to jadąc przez miejscowość Berkley zatrzymał się, aby zabrać dwie autostopowiczki - 18-letnie Mary Ann Pesce i Anitę Luchessę. Obie kobiety poprosiły o podwózkę na Uniwersytet Stamforda. Kemper, po godzinie jazdy, zatrzymał się w odludnym, zalesionym miejscu w okolicach miejscowości Alameda. Z rozmów z innymi gwałcicielami w Atascadero Kemper wiedział, iż nie mógł zostawić świadków. Z tego powodu skuł obie kajdankami,, po czym wrzucił Luchessę do bagażnika. Następnie powrócił do Mary Ann, którą dźgnął kilkukrotnie nożem, a następnie udusił. Po tym tak samo postąpił z Anitą. Oba ciała schował do bagażnika, wyruszając w drogę do wynajmowanego mieszkania. Po drodze został zatrzymany przez policję za niedziałające światło stopu - kontrolujący Kempera policjant nie odkrył zwłok, przez co Kemper bez problemów wrócił do domu. W mieszkaniu ciała rozebrał, sfotografował, po czym odbył z nimi stosunek seksualny. Następnie zwłoki rozczłonkował - fragmentów ciał pozbył się w okolicach góry Loma Prieta. W tej okolicy pozbył się też odciętych głów obu studentek - z nimi również odbył pośmiertny stosunek seksualny.

Po raz kolejny Kemper zaatakował 14 września 1972 roku. Tym razem jego ofiarą padła 15-letnia Aiko Koo. Po wywiezieniu jej w odludne miejsce, Kemper zmusił ją do posłuszeństwa grożąc jej bronią - pistoletem kalibru .22 cala. Po związaniu jej Kemper podduszał ją tak długo, aż straciła przytomność po czym zgwałcił ją i zamordował. Po powrocie do mieszkania - z przystankiem w pobliskim barze, gdzie wypił kilka kolejek - Kemper ponownie uprawiał seks z ciałem, po czym rozczłonkował je, porzucając fragmenty zwłok w odludnym miejscu. Zaledwie 2 miesiące później - 29 listopada 1972 roku - Kemper uznany został przez monitorujących go psychiatrów za niegroźnego dla społeczeństwa. Jego kartoteka została również oczyszczona - dzięki temu później nikt nie podejrzewał go o dokonanie morderstw na studentkach.

Na następne morderstwo przyszło czekać do 7 stycznia 1973 roku. Ofiarą Kempera padła 18- Cindy Schall, którą spotkał na terenie kampusu Cabrillo College. Po wywiezieniu jej w odludne miejsce Kemper zastrzelił ją z pistoletu, po czym schował jej zwłoki do bagażnika i pojechał do domu matki, gdzie tymczasowo pomieszkiwał. Zwłoki następnie ukrył w szafie w pokoju, gdzie spał. Gdy matka wyszła do pracy, Kemper odbył stosunek seksualny ze zwłokami, po czym włożył je do wanny, gdzie ciało rozczłonkował. Fragmentów zwłok pozbył się poprzez wyrzucenie ich do morza - głowę ofiary zachował jednak dla siebie. Po odbyciu z nią kilkukrotnego stosunku zakopał ją w ogródku domu matki w taki sposób, iż niejako “patrzyła” na jej sypialnię - jak stwierdził sam Kemper dlatego, iż jego matka “uwielbiała, gdy ludzie zapatrywali się w nią”.

Zniknięcia studentek i odnajdywanie kolejnych ciał sprawiło, iż w rejonie Santa Cruz zapanowała psychoza strachu. Jako, iż ofiary były autostopowiczkami zalecano, aby wsiadać do samochodów wyłącznie z naklejkami informującymi o przynależności do uniwersytetu. Ta metoda nie mogła się jednak sprawdzić w wypadku Kempera, który posiadał taką naklejkę ze względu na pracę matki. 5 lutego 1973 roku, po kolejnej burzliwej kłótni z matką wściekły Kemper ponownie wyruszył w drogę z żądzą mordu. Ofiary odnalazł na kampusie uniwersytetu - były nimi 23-letnia Rosalind Thorpe i 20-letnia Allison Liu. Po tym, jak kobiety wsiadły do auta, Kemper zabił obie strzałami z pistoletu, po czym owinął ich ciała w koce. Po powrocie do domu Kemper postąpił z nimi tak samo, jak z innymi.

Ostatnich morderstw Kemper miał dopuścić się 20 kwietnia 1973 roku. Wieczorem tego dnia przebywał w domu matki, gdy ta wróciła do niego po imprezie. Gdy Clarnell położyła się spać, Kemper wszedł do sypialni, uderzył ją kilkakrotnie w głowę młotkiem, po czym podciął jej gardło. Gdy był pewny, że nie żyje, Edmund odciął głowę od ciała, wykorzystał ją seksualnie, po czym położył na półce i przez następnych kilka godzin używał jej w charakterze tarczy do rzutek. W tym czasie wyciął z niej również język i krtań, które próbował następnie nieskutecznie zmielić w młynku do odpadów w kuchni. Po tym Kemper poszedł do baru, gdzie napił się a następnie powrócił do domu. Wtedy też zadzwonił do najbliższej przyjaciółki matki - 59-letniej Sally Hallet - którą zaprosił na “obiad-niespodziankę”. Gdy Hallet dotarła do domu Clarnell, Kemper zaatakował ją, mordując ją przez uduszenie. Następnego ranka Edmund Kemper opuścił dom, zostawiając przy tym notatkę dla policji, w której pisał:

“Ok. 5:15 rano, Niedziela. Ona nie musi już cierpieć z rąk tego okropnego “morderczego Rzeźnika”. Poszło szybko - we śnie - tak jak chciałem. Bez niedbalstwa czy też bez końca, panowie. Po prostu z “braku czasu”. Mam coś do zrobienia!!!”

Po opuszczeniu domu Kemper skierował się do miejscowości Pueblo w stanie Colorado. Kiedy tam dotarł dowiedział się, iż nikt nie odkrył zwłok jego matki czy jej koleżanki. Znajdując najbliższą budkę telefoniczną zadzwonił na policję, przyznając się do dokonania podwójnego morderstwa. Odbierający rozmowę policjant nie potraktował zgłoszenia poważnie - uznając je za żart, kazał Kemperowi zadzwonić później. Po kilku godzinach Kemper odezwał się ponownie - tym razem poprosił policjantów o połączenie go ze znajomym funkcjonariuszem, któremu powtórzył swojej przyznanie się do winy. Tym razem jego wyznanie wzięto na poważnie. Edmund Kemper został aresztowany - nie stawiał oporu. Na komisariacie przyznał się również do dokonania sześciu morderstw na studentkach w północnej Kalifornii. Pytany o to, dlaczego oddał się dobrowolnie w ręce policji, stwierdził:

“Oryginalny cel zniknął… To wszystko nie miało już celu ani fizycznego, ani psychicznego. To była tylko strata czasu… Nie mogłem już tego dłużej emocjonalnie wytrzymać. Pod koniec zrozumiałem szaleństwo tego całego i nieomal dogorywając ze zmęczenia stwierdziłem - pieprzyć to i skończyłem.”

7 maja 1973 roku Edmund Kemper został oficjalnie oskarżony o dokonanie 8 zabójstw. W trakcie śledztwa współpracował z policją, przestawiając bardzo obszerne i szczegółowe zeznania dotyczące każdej zbrodni, w jakiej brał udział. Ostatecznie, proces Kempera rozpoczął się 23 października 1973 roku przed sądem w Santa Cruz. Biegli sądowi uznali, iż Kemper był poczytalny i w pełni sił fizycznych i psychicznych w momencie dokonywania zbrodni - te zaś motywowane były nienawiścią do matki - zamordowane studentki były jedynie substytutem dla jej postaci. 8 listopada 1973 roku ława przysięgłych uznała Edmunda Kempera winnym zarzucanych mu czynów. Ze względu na obowiązujące wtedy moratorium na wykonywanie kary śmierci (o którą Kemper zabiegał) sąd wymierzył mu karę ośmiu kar dożywotniego pozbawienia wolności. W następstwie wyroku Edmund Kemper osadzony został w California Medical Facility w Vacaville, gdzie przebywa do dziś. W trakcie wykonywania wyroku kilkakrotnie udzielał wywiadów mediom, gdzie wyjaśniał motywy swoich zbrodni. Swój występ w filmie dokumentalnym Murder: No Apparent Motive z 1984 roku zakończył następującymi słowami:

“Gdzieś na świecie jest ktoś, kto ogląda ten film, ale jeszcze tego nie zrobił - nie zabił nikogo, ale chce to zrobić, jest wściekły, walczy z tym uczuciem lub jest pewny, że je kontroluje. Ten ktoś musi z kimś porozmawiać na ten temat. Musi zaufać komuś, usiąść i porozmawiać o czymś, co nie jest przestępstwem; przecież myślenie o tym to nie przestępstwo. Zrobienie tego to nie tylko przestępstwo; to coś okropnego. To uczucie nie chce odejść i jest ciężkie do zatrzymania, gdy już się rozpocznie.”

#kronikakryminalnafranka #historia #historiajednejfotografii #usa #seryjnimordercy #gruparatowaniapoziomu

[FrankJUnderwood]

Znalezisko

[derincon]

@FrankJUnderwood: Mind Hunter opowiada jego historie, btw zajebisty serial :)

[k.....k]

@FrankJUnderwood Ostatni akapit daje do myślenia.

[nikita1]

@FrankJUnderwood co to znaczy "emaskulowała"?

[kotoj]

@FrankJUnderwood: dawno Cię nie było kolego ( ͡° ͜ʖ ͡°)

[E.....a]

@FrankJUnderwood: #!$%@? mać ten wpis pokazuje jak potrafi być złożona psychika ludzka i jak wszyscy Nosimy w sobie dwa bieguny każdego rodzaju; Wystarczy iskra by z np. profesora matematyki czy fizyki zrobić zwierzę, Tak niewiele trzeba by psychopata zaczął zachowywać się normalnie i być twoim przyjacielem... gdzie jest ta granica?

[Kapitan-Planeta]

@derincon: pierwszy sezon zajebisty, drugi zafundował mi kilka letdałnów

[sambarumba]

@FrankJUnderwood: Trochę nie kumam jednego, z jednej strony mówił, że to wszystko już nie miało sensu po zabiciu matki, jednak tę przyjaciółkę matki zaprosił na "obiadek".
Czy może po zabójstwie tej pani dopiero zrozumiał, że zabijanie nic już mu nie daje?

[Bog_Wszechmogacy]

@FrankJUnderwood: ku&wa co Ja czytam.

[Smyrky]

@FrankJUnderwood:

[andromenda]

@derincon: on robi cały serial

[Kapitan-Planeta]

@andromenda: jak dla mnie ogólnie wywiady robią seria (Manson to była najjaśniejsza gwiazda ostatniego sezonu)l. Akcja zabija ten serial.

[fledgeling]

ten wpis pokazuje jak potrafi być złożona psychika ludzka

@EmilianSzwaja: ten wpis pokazuje jak #!$%@? były (i nadal są?) sądy i psychiatria, gdzie ktoś kto zabił 2 osoby zostaje wypuszczony po 5 latach.
Chociaż w sumie niby psychiatrzy nie chcieli go wypuścić, więc cały "system" nie działał.

Poza tym to całe moratorium na karę śmierci jest chore (i tak wiem że w Polsce też nie ma kary śmierci, ba ten gość

[andromenda]

@Kapitan-Planeta: pierwszy sezon miał akcji w sam raz, drugi gorzej

[Kapitan-Planeta]

@andromenda: zgadzam się w 100%

[dorszcz]

Mind Hunter opowiada jego historie, btw zajebisty serial :)

@derincon: do momentu bezsensownego wplecenia wątku LGBT. Chyba że to jakoś rozwiną w następnym sezonie, bo te przegadane sceny można przewijać bez uszczerbku dla percepcji fabuly

[kawior2007]

@derincon: pierwszy sezon owszem ( ͡° ͜ʖ ͡°)

[Kozajsza]

ten wpis pokazuje jak #!$%@? były (i nadal są?) sądy i psychiatria, gdzie ktoś kto zabił 2 osoby zostaje wypuszczony po 5 latach.

@fledgeling: To że system nie jest doskonały to fakt, zwłaszcza że w tamtych czasach wiedza o chorobach psychicznych jeszcze raczkowała. Ale pokazuje też że socjopata potrafi manipulować nawet psychiatrami i sądami.

do momentu bezsensownego wplecenia wątku LGBT. Chyba że to jakoś rozwiną w następnym sezonie, bo te przegadane

[Wungluwka]

@nikita1 nie wiem czy dobrze zrozumiałam, ale chyba chodzi o podważanie męskości

[K.....a]

wywiad z Kamperem