Tytuł: Egzamin Autor: Julio Cortazar Gatunek: literatura piękna Ocena: ★★★☆☆☆☆☆☆☆
Po przeczytaniu tej książki mam nieodparte wrażenie, że autor po prostu 'przedobrzył' w za wielu jej aspektach. W szczególności tyczy się to postaci, z których autor w zamiarze chciał uczynić jakąś grupkę studentów-intelektualistów, co w sumie nie wiem, czy się udało, bo ich rozmowy przypominały mi z czasem zwykłą paplaninę pozorowaną na coś głębokiego. Choć być może jestem po prostu na nią za głupi więc zrozumienie tego wykracza poza moje możliwości. Nie wiem czy to słuszne spostrzeżenie, ale czułem się tak jakby postacie żyły tylko tu i teraz, tak jakby nie miały przeszłości. W każdym bądź razie stworzyło to kolejny jak dla mnie mankament: postacie są do siebie naprawdę mocno podobne, w efekcie zbijając ich rozmowy w przydługie monologi jakiegoś megalomana. Z tego wychodzi kolejna ważna dla mnie wada, mianowicie dialogi. A właściwie to ich ilość; jest ich całe mnóstwo. Autor nie wiedzieć czemu bardzo poskąpił w opisy. Ich ilość jest praktycznie takim minimum do tego, by powieść miała jakikolwiek klimat. Oczywiście tworzy to niestety kolejną wadę, która według mnie nie powinna mieć miejsca w literaturze pięknej, w szczególności, jeśli dany utwór nie jest zbyt obszerny. Stanowi to po raz kolejny konsekwencję wcześniejszego feleru – taki natłok dialogów stworzył okazję do poruszenia wielu różnych tematów. Samo w sobie nie jest to żadnym błędem, ale w tym przypadku po prostu skaczemy z kwestii do kwestii. Niektóre problemy były owszem ciekawe, ale nie zostały w żaden sposób dopracowane do zadowalającego poziomu. Czasami trzeba dać możliwość czytelnikowi do odczytania czegoś między wierszami. Tutaj nie zagospodarowano za wiele miejsca ku tym okazjom. Praktycznie wszystko zostało powiedziane nam wprost i w efekcie rozmyło się, nie zapadając w pamięć. Co tutaj by jeszcze dodać... Chyba nie zostaje nic innego niż nazwać tę książkę katastrofą. Od dawien dawna nie czytałem niczego tak nieprzemyślanego i pretensjonalnego. Twórca chyba myślał, że rzucając na lewo i prawo nazwiskami wybitnych jednostek jego praca (a może i on sam) również zyska takie miano. Zawsze staram się doszukiwać jakichś zalet uzasadniających przeczytanie konkretnej powieści, ale tutaj nie przychodzi mi nic na myśl. W tym przypadku wada tworzy wadę. Nie ma właściwie nic co by mogło uratować tę powieść. No chyba, że ktoś za zaletę uważa jej lekkostrawność wynikającą z nawału dialogów. Nasuwa mi się tylko jeden wniosek: jeśli coś jest o wszystkim, to jest o niczym. Nie dziwię się więc jej pośmiertnej publikacji. Zapewne sam Julio Cortazar mógł dostrzegać, że jego jedna z pierwszych powieści zawiera pewne mankamenty czyniące ją niedostatecznie dobrą na przedstawienie szerszemu gronu odbiorców.
Żeby nie zapomnieć o niej postaram się w tym miejscu oddać jej sens. 'Egzamin' skupia się na grupce studentów, którzy w przeddzień egzaminu spotykają się i spacerują po rozgrzanym Buenos Aires dyskutując głównie o literaturze. Właściwie to nie wiedzą, dokąd zmierzają przemierzając ulice i chłonąc jego klimat. Esencją tej książki jest właśnie takie oddanie się w panowanie młodości, w której nic nie ma znaczenia. Egzamin z kolei stanowi taki moment zerwania z nią. Może to, dlatego nie chcą zasnąć. Próbują uciekać od momentu zniweczenia życia, w którym trwasz dla siebie. Nie mogą się z tym pogodzić więc czerpią w ostatnich chwilach tyle ile się da z dotychczas prowadzonego życia. Tajemnicza mgła ogarniająca miasto może niejako symbolizować właśnie to: nieokiełznane życie, które będzie musiało wkrótce opaść ustępując miejsca prawdziwej rzeczywistości. W końcu prowadzony przez nich tryb życia to zaledwie moment w ich żywocie; krótki epizod. Nie mogę nie przyznać, że sam pomysł autor miał dobry. Czytając tylko opis powieści sądziłem, że doznanam zachwytu, no ale jednak się przeliczyłem. Mgła spowijająca miasto udusiła mnie.
Tytuł: Egzamin
Autor: Julio Cortazar
Gatunek: literatura piękna
Ocena: ★★★☆☆☆☆☆☆☆
Po przeczytaniu tej książki mam nieodparte wrażenie, że autor po prostu 'przedobrzył' w za wielu jej aspektach. W szczególności tyczy się to postaci, z których autor w zamiarze chciał uczynić jakąś grupkę studentów-intelektualistów, co w sumie nie wiem, czy się udało, bo ich rozmowy przypominały mi z czasem zwykłą paplaninę pozorowaną na coś głębokiego. Choć być może jestem po prostu na nią za głupi więc zrozumienie tego wykracza poza moje możliwości. Nie wiem czy to słuszne spostrzeżenie, ale czułem się tak jakby postacie żyły tylko tu i teraz, tak jakby nie miały przeszłości. W każdym bądź razie stworzyło to kolejny jak dla mnie mankament: postacie są do siebie naprawdę mocno podobne, w efekcie zbijając ich rozmowy w przydługie monologi jakiegoś megalomana. Z tego wychodzi kolejna ważna dla mnie wada, mianowicie dialogi. A właściwie to ich ilość; jest ich całe mnóstwo. Autor nie wiedzieć czemu bardzo poskąpił w opisy. Ich ilość jest praktycznie takim minimum do tego, by powieść miała jakikolwiek klimat. Oczywiście tworzy to niestety kolejną wadę, która według mnie nie powinna mieć miejsca w literaturze pięknej, w szczególności, jeśli dany utwór nie jest zbyt obszerny. Stanowi to po raz kolejny konsekwencję wcześniejszego feleru – taki natłok dialogów stworzył okazję do poruszenia wielu różnych tematów. Samo w sobie nie jest to żadnym błędem, ale w tym przypadku po prostu skaczemy z kwestii do kwestii. Niektóre problemy były owszem ciekawe, ale nie zostały w żaden sposób dopracowane do zadowalającego poziomu. Czasami trzeba dać możliwość czytelnikowi do odczytania czegoś między wierszami. Tutaj nie zagospodarowano za wiele miejsca ku tym okazjom. Praktycznie wszystko zostało powiedziane nam wprost i w efekcie rozmyło się, nie zapadając w pamięć. Co tutaj by jeszcze dodać... Chyba nie zostaje nic innego niż nazwać tę książkę katastrofą. Od dawien dawna nie czytałem niczego tak nieprzemyślanego i pretensjonalnego. Twórca chyba myślał, że rzucając na lewo i prawo nazwiskami wybitnych jednostek jego praca (a może i on sam) również zyska takie miano. Zawsze staram się doszukiwać jakichś zalet uzasadniających przeczytanie konkretnej powieści, ale tutaj nie przychodzi mi nic na myśl. W tym przypadku wada tworzy wadę. Nie ma właściwie nic co by mogło uratować tę powieść. No chyba, że ktoś za zaletę uważa jej lekkostrawność wynikającą z nawału dialogów. Nasuwa mi się tylko jeden wniosek: jeśli coś jest o wszystkim, to jest o niczym. Nie dziwię się więc jej pośmiertnej publikacji. Zapewne sam Julio Cortazar mógł dostrzegać, że jego jedna z pierwszych powieści zawiera pewne mankamenty czyniące ją niedostatecznie dobrą na przedstawienie szerszemu gronu odbiorców.
Żeby nie zapomnieć o niej postaram się w tym miejscu oddać jej sens. 'Egzamin' skupia się na grupce studentów, którzy w przeddzień egzaminu spotykają się i spacerują po rozgrzanym Buenos Aires dyskutując głównie o literaturze. Właściwie to nie wiedzą, dokąd zmierzają przemierzając ulice i chłonąc jego klimat. Esencją tej książki jest właśnie takie oddanie się w panowanie młodości, w której nic nie ma znaczenia. Egzamin z kolei stanowi taki moment zerwania z nią. Może to, dlatego nie chcą zasnąć. Próbują uciekać od momentu zniweczenia życia, w którym trwasz dla siebie. Nie mogą się z tym pogodzić więc czerpią w ostatnich chwilach tyle ile się da z dotychczas prowadzonego życia. Tajemnicza mgła ogarniająca miasto może niejako symbolizować właśnie to: nieokiełznane życie, które będzie musiało wkrótce opaść ustępując miejsca prawdziwej rzeczywistości. W końcu prowadzony przez nich tryb życia to zaledwie moment w ich żywocie; krótki epizod. Nie mogę nie przyznać, że sam pomysł autor miał dobry. Czytając tylko opis powieści sądziłem, że doznanam zachwytu, no ale jednak się przeliczyłem. Mgła spowijająca miasto udusiła mnie.
Opinia na lubimy czytać
Wpis dodany za pomocą tego skryptu
#bookmeter #argentyna #ksiazki #czytajzwykopem #ksiazka
źródło: comment_1624174021NNiGnN17pvZIDXrGfXMHgI.jpg
PobierzKomentarz usunięty przez autora Wpisu