[WesleyGibson]

Można uważać, że rodzajów samotności jest tyle, ilu ludzi, którzy ją przeżywają, ale nie o to mi chodzi. Najokrutniejsza samotność to nawet nie osamotnienie, lecz stan całkowitego opuszczenia, całkowitej izolacji, niemożność przekazania swoich aktualnych przeżyć uczuciowo-intelektualnych nikomu. Ich rodzaj, natężenie, rozmiar jest taki, że staje się niewspółmierny do przeżyć innych ludzi. Jest to uczucie całkowitej utraty kontaktu z innymi – wydają się oni (ci inni) jakby obcy, pierwszy raz widziani, dalecy, niepojęci, nieznani, nawet zniekształceni. Wówczas wszystko staje się rzeczą niewiadomą. Jakiego użyć języka, jakich słów, gestów – wszystkie są bezcelowe. Ogromne poczucie niemocy.

Rzeczywistość staje się nierealna, odrzucona (w sensie psychicznym) na odległość galaktyk. Doświadczanie czegoś takiego, a właściwie nie doświadczanie, bo to trwa w czasie, a stan taki jest jakby poza czasem. Ma to postać jakby kuli, w której wnętrzu tkwi człowiek. W stanie całkowitego opuszczenia brak jest wiary, że zostaniemy zrozumiani. Brak jest także nawet nadziei. W tym«Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?» – było chyba coś z tego rodzaju samotności. Całkowite ogołocenie ze wszystkiego.

#cytaty #samotnosc #lysiak #wyspybezludne #depresja #tfwnogf #tfwnobf

[groszek71]

@WesleyGibson: czasem warto wyimaginować sobie drugiego własnego ja, z nim można konwersować do woli i zawsze jest ten.. ktoś. Tak jak przyziemne picie do lustra, zawsze dobrze popatrzeć na drugą zapijaczoną gębę.

[b.....a]

@WesleyGibson: no tak, już po pierwszej...

[WesleyGibson]

@groszek71: to cytat z książki Waldemara Łysiaka "Wyspy Bezludne", zacząłem ją czytać po raz piąty. Jeszcze nigdy żadna książka nie podobała mi się tak bardzo jak ta. Nie to że jestem samotny czy coś, ale po niej zawsze wpadam w taką fajną nostalgię i mam tęgie rozkminy. #ksiazki

[RunningMan]

@WesleyGibson Trafiłeś tym fragmentem w samo sedno. Czuję się jakbym czytał swoje własne myśli...