W przypadku nurtu francuskiej prawicy zwanego „ruchem tożsamościowym”(mouvement idenitatire)1, mamy do czynienia z bardzo niekiedy daleko idącym powierzchownym podobieństwem do myśli A. G. Dugina, któremu to podobieństwu towarzyszą jednak fundamentalne różnice ideowe. Bliższe przyjrzenie się tym skomplikowanym współzależnościom może być zabiegiem o tyle pouczającym, że pozwoli dostrzec „postmodernistyczną” i pastiszową stylizację wywodów A. G. Dugina, który z powodzeniem dokonuje „odwojowania” dla tradycjonalizmu

Europa jest dla nas krajem w takim samym stopniu jak Republika Czeska. Jest to naturalnie kraj w szerszym znaczeniu ale nie dostrzegam odpowiedniejszego słowa na opisanie tej relacji. Podobnie, jak mówiłem o wzajemnym wpływie i potrzebie tożsamości regionalnej, narodowej i europejskiej, tak i muszę podkreślić, że poszczególne narody

Doktryna identytarystyczna polega na koncepcji etnopluralizmu, naszej idei dwustronnej i trój- warstwowej tożsamości, a także naszego sprzeciwu wobec koncepcji Wielkiej Wymiany. Jako etnopluraliści uważamy, że wszyscy ludzie mają prawo do swojej ojczyzny, ale również domagamy się prawa dla naszych europejskich narodów. Nasza tożsamość ma dwie strony – etniczną, co oznacza ​​nasze dziedzictwo i pochodzenie oraz kulturową, która jest więcej niż