W balladzie Dwaj rycerze (Zwei Ritter) H. Heine ironicznie i na wskroś satyrycznie opisuje życie emigracji polskiej w Paryżu po upadku powstania listopadowego.

Wartość człowieka jest personifikowana w nazwiskach nie tylko zwei edle Polen (dwóch szlachetnych Polaków) występujących w utworze. Są to nacechowane pejoratywnie neologizmy z języka francuskiego i niemieckiego bądź postacie historyczne lub literackie, np. w pierwszej zwrotce Crapülinski (Krapiliński), z francuskiego crapule to ‘rozpusta’, Waschlapski (Waszlapski), z niemieckiego