Dzisiejsze google-doodle czyli opis postaci jaką była: **Hedy Lamar... (@enforcer)

Dzisiejsze google-doodle czyli opis postaci jaką była:

Hedy Lamarr (ur. 9 listopada 1914 w Wiedniu, zm. 19 stycznia 2000) – aktorka, hollywoodzka gwiazda filmowa i wynalazczyni.

Hedy Lamarr pochodziła ze zasymilowanej rodziny żydowskiej, była jedynaczką, córką bogatego austriackiego bankiera. Jej prawdziwe nazwisko brzmiało Hedwig Eva Maria Kiesler. Od dziecka chciała zostać aktorką i przekonała rodziców, by pozwolili jej porzucić szkołę dla aktorstwa[2]. Dzięki swej urodzie po raz pierwszy wystąpiła w filmie w roku 1930. Dużym echem odbił się jej film z 1933 roku Ekstaza, nakręcony przez czeskiego reżysera Gustava Machatego, w którym wystąpiła nago. Film wywołał wielki skandal: papież Pius XI uznał obraz za „niemoralny i szkodliwy”, Adolf Hitler zakazał wyświetlania w Niemczech, podobnie rząd amerykański, który zabronił także wwozu kopii filmu. W większości krajów, które zdecydowały się pokazywać film, ocenzurowano go przez wycięcie części scen[3].

W 1933 roku wyszła za mąż za biznesmena Fritza Mandla, trzeciego na liście najbogatszych Austriaków, który znajdował się w bliskich relacjach z austriackimi faszystami, a majątek zdobył na handlu bronią z nazistowskimi Niemcami. Zazdrosny mąż próbował wykupić wszystkie kopie filmu Ekstaza, jednak bez powodzenia. Zaraz po ślubie Mandl zakazał jej grania w filmach.

Mandl miał liczne znajomości w elitach ówczesnych władz i w ten sposób jego żona mogła poznać Mussoliniego i Hitlera. Zajmował się produkcją uzbrojenia, a zwłaszcza systemami łączności radiowej. Dzięki temu jego żona miała okazję zapoznać się z nowoczesną techniką i okazała się utalentowana w tym kierunku.

W 1937 roku, mając dość męża i jego faszystowskich poglądów, rozwiodła się i uciekła do Londynu, gdzie poznała producenta filmowego Louisa Mayera, współzałożyciela wytwórni filmowej Metro-Goldwyn-Mayer (MGM)[3]. Lamarr z powodzeniem zdołała wynegocjować dla siebie korzystny kontrakt w studiu MGM. Wtedy zmieniła nazwisko na Hedy Lamarr na cześć gwiazdy kina niemego Barbary La Marr i w 1938 roku wspólnie z Mayerem trafiła do Hollywood, gdzie grała w wielu filmach aż do końca 1941 roku. W wolnych chwilach zajmowała się wynalazkami, opracowała m.in. pastylkę musującą, tworzącą napój podobny do Coca-Coli i pojemnik na zużyte chusteczki przyklejony do pudełka z tymi czystymi, ale żaden z jej wynalazków nie znalazł uznania[2].

Chociaż grała z największymi gwiazdami kina i w ciągu 6 lat wystąpiła w 17 filmach, nie została wielką gwiazdą. Reklamowano ją jako najpiękniejszą kobietę Hollywood. Po dwóch latach w MGM zaczęto jednak w nią wątpić, a po pojawieniu się w wytwórni Ingrid Bergman, która szybko stała się gwiazdą, Lamarr wycofała się z kariery aktorskiej[3] i w 1942 roku zerwała kontrakt z MGM.

Gdy we wrześniu 1940 roku niemiecki okręt podwodny storpedował brytyjski statek wiozący dzieci, Lamarr postanowiła opracować system sterowania torpedą za pomocą fal radiowych. By uniemożliwić przeciwnikowi przejęcie kontroli nad torpedą zaproponowała, by sygnał sterujący wysyłać na często zmieniających się częstotliwościach. Jej przyjaciel, kompozytor George Antheil zaproponował, by zastosować rolki z taśmami, jakich używał do sterowania swoimi instrumentami muzycznymi[2]. W czerwcu 1941 roku Lamarr (jako Hedy Kiesler Markey, jej zamężne nazwisko w tym czasie) i Antheil zarejestrowali w urzędzie patentowym system określany dziś jako FHSS (ang. frequency-hopping spread spectrum)[3] pod numerem 2292387.

Patent został bezpłatnie udostępniony marynarce wojennej USA, ale nie wykorzystano go podczas wojny z powodu obaw co do tego, czy rolki papieru nie będą się zacinały. Wynalazek wprowadzono do użycia kilka lat później, a ze względu na militarne zastosowanie utajniono aż do połowy lat 80. XX wieku. Dziś jest powszechnie stosowany w sieciach radiowych standardu IEEE 802.11 i GSM. W 1997 roku otrzymała nagrodę amerykańskich wynalazców za zasługi dla rozwoju elektroniki.

Po wojnie wróciła do gry aktorskiej. Pojawiła się w filmie Cecila DeMille’a „Samson i Dalila”, który odniósł duży sukces. Zagrała w kilku kolejnych produkcjach, ale nie odniosły one większego sukcesu[3]. W 1966 wydała autobiografię Ekstaza i ja.

W roku 1998 twarz Lamarr pojawiła się po raz pierwszy na opakowaniu i instrukcjach pakietu CorelDRAW. Firma Corel Corporation została pozwana przez Lamarr do sądu o szkody związanie z nieautoryzowanym użyciem jej wizerunku. Sprawa została jednak rozwiązana polubownie i za nieznaną sumę Corel uzyskał wyłączne prawo do tego obrazu na okres pięciu lat.