Aktywne Wpisy
dziobnij2 +24
W wieku 33 lat nie mam prawa jazdy. Nie potrzebne mi, ale jak bym szukał pracy, to brak prawa jazdy to olbrzymi minus. Poza tym mając prawo jazdy mógłbym robić dalekie spierdotripy. Jak mam zrobić kurs prawa jazdy jak mam nędzne 1400 zł renty, a kurs kosztuje 2799 zł + opłaty za lekarza itp. ( ͡° ʖ̯ ͡°)
#przegryw #przegrywpo30tce
#przegryw #przegrywpo30tce
olaf_wolominski +371
Właśnie się dowiedziałem że premier Finlandii się jednak rozwodzi. Czyli wszystkie teorie przegrywów okazały się prawdziwe (jak zawsze zresztą). A tak się normictwo pucowało, że ocieranie się o czadów w klubach nic nie znaczy, pewnie teraz siedzą dupa cicho xD
Teraz jeszcze lewandowska do kompletu i będzie ostateczna kompromitacja zdemolowanie normictwa.
#przegryw #blackpill #niebieskiepaski #pudelek #pudelekdlawykopkow #rozowepaski #logikarozowychpaskow #finlandia #kociary #zwiazki
Teraz jeszcze lewandowska do kompletu i będzie ostateczna kompromitacja zdemolowanie normictwa.
#przegryw #blackpill #niebieskiepaski #pudelek #pudelekdlawykopkow #rozowepaski #logikarozowychpaskow #finlandia #kociary #zwiazki
Aktywne Znaleziska
Mirasy, dbajcie o swoje #rozowepaski bo nie wiecie kiedy jakiś błąd popełniony dawno w przeszłości obróci się przeciwko Wam i przekreśli lata wspaniałego związku. A jeżeli okaże się, że międzyczasie wzięliście z nią ślub i macie dziecko, to znajdziecie się w piekle emocjonalnym, którego ogarnięcie może być ciężkie.
Z moją kobietą poznałem się 12 lat temu. To był najwspanialszy związek jaki mogłem sobie wyobrazić. Bardzo się kochaliśmy i prawie wszystko robiliśmy razem. Wspólne imprezy, koncerty, wyjazdy na wakacje etc. etc. Znajomi zarówno z jej jak i z mojej strony mocno nam kibicowali i byli cały czas z nami. Seksy też były przesuper. No po prostu panowała sielanka i niczego nam nie brakowało.
Oczywiście nawet wtedy zdarzały się nam jakieś kłótnie czy nieporozumienia ale zawsze po obydwu stronach była wola, żeby szybko się pogodzić.
Z czasem naturalnie wyszło, że wzięliśmy ślub, a potem staraliśmy się o dziecko. Okres ciąży u mojej żony przebiegał bez komplikacji. No i trzy lata temu urodziła się moja ukochana córeczka. I teraz nie wiem, czy to nie był moment, kiedy życie skomplikowało się aż nadto. Przez cały czas starałem się dawać z siebie naprawdę wszystko. Pierwszy rok, kiedy żona była w domu z dzieckiem, jakoś dawaliśmy radę chociaż było bardzo ciężko momentami. Mała nie spała w nocy, co chwilę wołała jeść, budziła się, etc. etc. No wiadomo, każde dziecko jest absorbujące. Żona wstawała do młodej w nocy bo karmiła ją piersią, a ja zajmowałem się dzieckiem po powrocie z pracy i weekendami. Chodziłem wykonczony ale to żona gorzej znosiła ten okres, więc nie narzekałem.
Po roku nadszedł czas na powrót żony do pracy, więc córeczka znalazła miejsce w pobliskim żłobku. Trwał okres adaptacyjny i żona jeździła z młodą do żłobka. W tym samym czasie stan zdrowia jej mamy mocno się pogorszył ale nie będę się już nad tym rozpisywał. Wyszło tak, że żona była na mieście ze swoim tatą (robili jakieś zakupy), a młoda była w żłobku. Mama przez długi czas nie odbierała telefonu więc oboje zaczęli przeczuwać najgorsze. Żona zadzwoniła do mnie i poprosiła, żebym odebrał młodą ze żłobka bo ona jedzie z tatą do mamy. I tutaj, jak się potem okazało, #!$%@?łem po całości po raz pierwszy (czego nie miałem świadomości aż do wczoraj). Jako, że nie byłem wcześniej w tym żłobku (a poza tym trochę przyzwyczaiłem się do fałszywych alarmów, które wszczynała mama mojej żony, gdzie milion razy trzeba było rzucać wszystko i lecieć tam szybko żeby się okazało, że wszystko jest w porządku - i to uśpiło moją czujność), nie wiedziałem jak tam dojechać więc powiedziałem, żeby żona odebrała młodą, a ja wezmę mojego tatę (on już tam był), podjadę i zabiorę dziecko autem do moich rodziców. Wziąłem ze sobą mojego tatę również po to, żeby pomógł mi z dzieckiem gdyby płakało w foteliku. Kiedy podjechałem pod żłobek, ostatnie co pamiętam to zapłakaną minę mojej żony. Okazało się, że mama zmarła w domu (jej tata dotarł tam w czasie, gdy ja jechałem z pracy do tego żłobka). Wczoraj dowiedziałem się, że żona do dziś nie wybaczyła mi tego, że nie potrafiłem po prostu samodzielnie pojechać do tego żłobka i że przez to nie była tam, gdzie powinna być w odpowiedniej chwili.
A druga sytuacja, w której #!$%@?łem po całości, to był pierwszy raz od długiego czasu, gdy wyszedłem napić się wódki. Oczywiście wróciłem podchmielony ale nie na tyle, żeby nie pamiętać co się działo. Byłem upierdliwy. Żona akurat lulała młodą na rękach (to było jakieś 8 miesięcy po śmierci mamy). Łaziłem za nią i chciałem rozmawiać, a ona notorycznie mi odmawiała i uciekała ode mnie (po prostu nie chciała rozmawiać z podchmielonym kolesiem - nie dziwię jej się). Doszło do tego, że chciała mi zamknąć drzwi od pokoju przed nosem, a ja je odbiłem (nie chciałem dostać w ryj drzwiami). Otwierające się skrzydło puknęło ją i córeczkę. Młoda nie rozpłakała się, nic się nikomu nie stało ale fakt, że stało się to, kiedy żona trzymała młodą na rękach, przekreślił mnie chyba w jej oczach. Od tamtej pory staram się kontrolować i ograniczać alkohol, bo widocznie nie jest on dla mnie. Po całej sytuacji przeprosiłem żonę chociaż miałem (i mam) poczucie, że to nie do konca była tylko moja wina. Przeprosiłem i zapomniałem o sprawie myśląc, że wszystko się ułoży i postanawiając, że koniec z piciem na dłuższy czas.
Dziś wygląda to tak, że chyba miłość mojej żony do mnie wygasła (chociaż ona twierdzi inaczej).
Dzielcie przez pół obietnice kobiet. Ja uwierzyłem w jej obietnicę, że po ślubie i po dziecku nic się nie zmieni w sferze uczuć między nami. Że nadal będziemy sobie o wszystkim mówić i że będziemy dzielić się tymi dobrymi, jak i tymi złymi rzeczami. Było dokładnie odwrotnie. Od momentu narodzin córeczki, sto procent uczuć mojej żony zostało przelanych na dziecko. Czułem się tak oszukany, że to był dla mnie szok. Umawialiśmy się, że mówimy sobie wszystko więc powiedziałem jej, co czuję. Że to miało inaczej wyglądać, że mi obiecywała i zapewniała. W odpowiedzi otrzymałem wzruszenie ramion i stwierdzenie, że co ja sobie wyobrażałem. Że takie jest życie i że muszę się z tym pogodzić. To było jak strzał w pysk.
Od trzech lat rośnie moja miłość do córy ale miłość w małżenstwie to równia pochyła w dół. Nie robimy nic wspólnie, żona chce wychodzić na koncerty sama, spotyka się ze znajomymi i żyje pełnią życia beze mnie. Wróciła do pracy i odżyła. Dowartościowują ją inni faceci, o których mi opowiada. Jak obsypują ją komplementami i flirtują. Kiedy kupuję jej kwiaty, zostają postawione w kuchni na oknie. Za garnkami. Nie robi już na niej wrażenia kwiat, komplement, propozycja wyjścia np. na film do kina. Bo komplementy smakują lepiej, gdy słyszy się je od obcych.
W miniony weekend byliśmy na imprezie u jej znajomych. Miałem złe przeczucia co do wyjścia tam ale to była okazja, żeby wreszcie wyjść z domu razem. Poszedłem i od razu pożałowałem. Impreza była podzielona na dwie osobne - osobno faceci i kobiety (samo się tak stało). One gdzieś wychodziły w trakcie (pewnie po alkohol), a ja siedziałem w męskim gronie i się męczyłem. Wypiłem tyle wódki, że poszedłem się położyć bo nie chciałem przegiąć. Żona upiła się tam strasznie. W drodze powrotnej dowiedziałem się, że chce się ze mną rozwieść. To był kolejny cios. Powiedziałem, że nie wyrażę zgody na to bo ją nadal kocham. Na drugi dzien, kiedy jej o tym powiedziałem stwierdziła, że tego nie pamięta i że mogę jej teraz wmówić co tylko będę chciał. Że to co mówiła po pijaku się nie liczy.
Na drugi dzien zobaczyłem też zdjęcia z imprezy. Wszyscy nieźle bawili się moim kosztem układając na mnie jakieś kwiatki i robiąc sobie zdjęcia ze mną śpiącym. Przodowała w tym oczywiście moja żona.
Nie wiem kiedy nastąpił moment, że straciła do mnie cały szacunek. Pewnie zebrało się tego przez te lata tyle, że nie ma wyraźnego punktu, w którym to się zaczęło. Wyszło to w momencie, kiedy duszenie tego wewnątrz przestało przynosić efekty. Kiedy już ledwie powstrzymuję się od załamania. Nie śpię w nocy. Nie jem. Nie mam nastroju na nic. Pojawiły się u mnie myśli samobójcze. Odstawiłem siłownię. Straciłem całą pewność siebie, całe poczucie wartości jako mąż i jako facet. Nie mam wpływu już na nic, a nadal ją bardzo kocham. Od kilku tygodni nie udaję, że wszystko gra, nie uśmiecham się i nie żartuję. I dopiero od niedawna to zauważyła.
Ze względu na jej tryb pracy, widujemy się tylko wieczorami (po 21:00) i góra dwa weekendy w miesiącu spędzamy razem w domu. Żyjemy na zmianę w opiece nad córeczką. Totalnie obok siebie, prawie się nie widując.
Gdy zapytałem o to, co mam zrobić, żeby było między nami jak dawniej usłyszałem, że już nigdy nie będzie tak jak dawniej.
Moje życie to #!$%@? ruina.
Musiałem to z siebie wyrzygać. Dzięki za przeczytanie. Uczcie się na błędach innych. Bądźcie empatyczni w stosunku do najbliższych bo może się okazać, że jest za późno żeby cokolwiek naprawić, gdy druga strona nie da już Wam na to szansy.
#zwiazki #depresja
Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo
Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną
Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( https://mirkowyznania.eu ) Zaakceptował: kwasnydeszcz
Dodatek wspierany przez: Nie siedź w domu w ferie i w wakacje
Najlepsze co możesz zrobić teraz to iść do psychoterapeuty żeby Ci ulżył (początkowo sam, potem możesz zabrać żonę w zależności od rozwoju sytuacji), skonsultować się z adwokatem w sprawie rozwodu i wynająć detektywa by zbierał materiały do rozwodu
@AnonimoweMirkoWyznania: #!$%@? to strasznie smutne. A potem czytałem dalej i było jeszcze gorzej.
Nie ma na to złotej rady... w tym cały bowiem ambaras żeby dwoje chciało naraz.
Jedyne co trochę tu widzę (ale tylko trochę) to to, że stałeś się miękka kanapową kluchą - czuję to z samego stylu pisania. Że jesteś ciepłym fajnym chłopakiem, a twoja
@AnonimoweMirkoWyzmania: nic nie #!$%@?łeś. Trafiłeś na kobietę, która jedzie na Twoich wyrzutach sumienia. Masz do wyboru brnąć w depresje albo odejść. Ewentualny powrót to będzie strata czasu.
Komentarz usunięty przez autora
Ale odkrycie :D Pierwszy przypadek na świecie :D
Po #!$%@? robicie te bachory a potem kwiczycie?
#!$%@?łeś się jak świnia
@Kynareth Bo chcą mieć pełną rodzinę?
Komentarz usunięty przez autora
Jedno zasadnicze pytanie. Czy ona chce odbudować ten związek. Jeśli tak - wspólna psychoterapia. Dłuuugo. Dużo pracowania nad sobą.
Jeśli nie ma takiej woli z jej strony.... Krótka piłka. Rozwód imo.
Wiem, że dobro dziecka jest teraz najważniejsze, ale nie dzieciak nie będzie szczęśliwy w takiej rodzinie, i przeniesie dysfunkcyjne zachowania na własne życie.
Dużo odwagi
Przykry i niedopuszczalny jest brak szacunku ze strony żony.
Nie wyobrażam sobie odstawienia partnera na bok tylko dlatego, że jest dziecko. Dziecko zmienia wszystko, to prawda, przychodzi ogromna odpowiedzialność, zmęczenie, obawa o jego dobro... ale w zdrowym związku rozkłada się to na dwie osoby.
Tylko terapia.
Trzymam kciuki!
Komentarz usunięty przez autora
Mega mi przykro, ale trafiłeś na złą sztukę. Szkoda, że dowiedziałeś się o tym tak późno. Im
#!$%@? ale co to za życie, co sie z tym światem dzieje ;(
Komentarz usunięty przez autora
@AnonimoweMirkoWyznania: no coz, wydaje mi sie, ze to kwestia czasu zanim sie rozejdziecie przy takim trybie zycia
Może być tak że Twoje małżeństwo jest już tylko na papierze.
Proszę tylko walcz o szczczęśliwe życie Twojej córki bo może spotkać ją to:
https://polki.pl/zdrowie/psychologia,ddd-kim-sa-dorosle-dzieci-z-rodzin-dysfunkcyjnych,10410579,artykul.html
Zaakceptował: kwasnydeszcz}