Tytuł: Uwikłanie Autor: Zygmunt Miłoszewski Gatunek: kryminał, sensacja, thriller ISBN: 9788328092051 Wydawnictwo: W.A.B. Liczba stron: 352 Ocena: ★★★★★★★☆☆☆
Od razu witam się na tagu #bookmeter i #ksiazki, w ten sposób postanowiłam od nowego roku bardziej motywować się do czytania.
Na pierwszy ogień idzie już w sumie klasyka współczesnego polskiego kryminału, czyli „Uwikłanie”. Postanowiłam zagłębić się w ten gatunek i po kiepskim, ale znośnym Brejdygandzie, trochę nadto efekciarskiej i histerycznej Bondzie, przyszedł czas na Miłoszewskiego.
Oj jak mnie wkurzał główny bohater, jego przedwczesny kryzys wieku średniego (jakby wraz z pojawieniem się u niego siwych włosów, wkroczył w przyspieszoną andropauzę), ten pretensjonalny warszawocentryzm („mieszkasz na Chomiczówce? Buahah” - serio jakie to było słabe) i lansowanie się na niskobudżetowego Jamesa Bonda polskiego wymiaru sprawiedliwości w tanim garniturku z Wólczanki. A od wątku z kochanką mdliło mnie tak samo jak prokuratora Szackiego na widok trepanacji czaszki - naprawdę tak prymitywnie napisanej kobiecej postaci, napalonej na prokuratorka 24h/dobę niczym znudzona żonka czekająca na jurnego listonosza, prowokującej go z wdziękiem tępawej aktoreczki porno - tak złej postaci już dawno w literaturze polskiej nie spotkałam (nawet w czytadle „Prokurator” niejakiej Pauliny Świst, moim niedawnym, sekretnym guilty pleasure sytuującym się 3 klasy niżej niż Miłoszewski).
Ale przejdźmy do tego, co się Miloszewskiemu udało i co sprawiło, że chapnęłam tę pozycję na dwa razy, z 18-godzinnym odstępem na sen, miseczkę świątecznej sałatki jarzynowej, netflix i przyziemne życiowe sprawy. Cholera, on ma po prostu dobry styl. Nieprzekombinowany, niby prosty, ale taki wdzięczny, ładny i schludny jak sam Szacki. Sunie się przez ten słowotok Miłoszewskiego gładko, bez zażenowania, bez uczucia, że to mało wyszukana rozrywka, do której nie przyznałbyś się znajomym czytającym bardziej ambitne pozycje. Po prostu solidnie napisany kryminał bez zadęcia i silenia się na bycie czymś więcej. OK, było tam trochę psychologizmu, ale świetnie dopełniał on wątek kryminalny, nie tylko przez sam fakt, że stanowił jego trzon, ale także przez samą postać prokuratora. Strasznie mi się podobało, że w jednej scenie Teo potrafi rozmawiać z ultraważnym dla sprawy biegłym, a jednocześnie w myślach analizować kupno lustrzanki, której posiadanie wyznacza miejsce człowieka we współczesnej drabinie społecznej. Przykładów takiego „rozdwojenia” było tam więcej i były dla mnie mega smaczkiem, bo oddawały idealnie sposób działania ludzkiego umysłu. W dużej mierze dzięki takiej przeplatance nastrojów (tu rożen wbity w oko, tu sexting z kochanką, tu ultraważne przesłuchanie świadka, tu spacerek do wc żeby sobie zwalić konia), tak dobrze mi się czytało „Uwikłanie”, a główny bohater, mimo wielu wkurzających cech, summa summarum obronił się jako sympatyczny gość.
Jeśli miałabym określić powieść tylko dwoma przymiotnikami, powiedziałabym, że jest błyskotliwa i solidna. Sam wątek kryminalny nie był może mistrzostwem świata, miał w gruncie rzeczy bardzo prostą konstrukcję i parę dziur logicznych (trochę nie chce się wierzyć, że prawdziwy prokurator już na samym początku nie prześwietliłby dużo dokładniej przeszłości i powiązań pacjentów biorących udział w terapii, co miało kluczowe znaczenie dla rozwiązania zagadki), ale zaciekawił mnie na tyle, że nie mogłam się oderwać. Czy to nie jest największy komplement, jaki można dać książce tego gatunku?
Średnia ocena z Wykopu: ★★★★★★★☆☆☆ (6.9 / 10) (7 recenzji) Następne podsumowanie tagu: 2022-01-01 12:00 tag z historią podsumowań » Kategoria książki: kryminał, sensacja i thriller Gatunek książki: powieść
Wkurzają mnie niebiescy piszący z różowych nicków, bądźcie chociaż konsekwentni i piszcie w rodzaju żeńskim, wchodźcie w rolę, za takie oszustwa powinien być ban, tits or gtfo
Tytuł: Uwikłanie
Autor: Zygmunt Miłoszewski
Gatunek: kryminał, sensacja, thriller
ISBN: 9788328092051
Wydawnictwo: W.A.B.
Liczba stron: 352
Ocena: ★★★★★★★☆☆☆
Od razu witam się na tagu #bookmeter i #ksiazki, w ten sposób postanowiłam od nowego roku bardziej motywować się do czytania.
Na pierwszy ogień idzie już w sumie klasyka współczesnego polskiego kryminału, czyli „Uwikłanie”. Postanowiłam zagłębić się w ten gatunek i po kiepskim, ale znośnym Brejdygandzie, trochę nadto efekciarskiej i histerycznej Bondzie, przyszedł czas na Miłoszewskiego.
Oj jak mnie wkurzał główny bohater, jego przedwczesny kryzys wieku średniego (jakby wraz z pojawieniem się u niego siwych włosów, wkroczył w przyspieszoną andropauzę), ten pretensjonalny warszawocentryzm („mieszkasz na Chomiczówce? Buahah” - serio jakie to było słabe) i lansowanie się na niskobudżetowego Jamesa Bonda polskiego wymiaru sprawiedliwości w tanim garniturku z Wólczanki. A od wątku z kochanką mdliło mnie tak samo jak prokuratora Szackiego na widok trepanacji czaszki - naprawdę tak prymitywnie napisanej kobiecej postaci, napalonej na prokuratorka 24h/dobę niczym znudzona żonka czekająca na jurnego listonosza, prowokującej go z wdziękiem tępawej aktoreczki porno - tak złej postaci już dawno w literaturze polskiej nie spotkałam (nawet w czytadle „Prokurator” niejakiej Pauliny Świst, moim niedawnym, sekretnym guilty pleasure sytuującym się 3 klasy niżej niż Miłoszewski).
Ale przejdźmy do tego, co się Miloszewskiemu udało i co sprawiło, że chapnęłam tę pozycję na dwa razy, z 18-godzinnym odstępem na sen, miseczkę świątecznej sałatki jarzynowej, netflix i przyziemne życiowe sprawy. Cholera, on ma po prostu dobry styl. Nieprzekombinowany, niby prosty, ale taki wdzięczny, ładny i schludny jak sam Szacki. Sunie się przez ten słowotok Miłoszewskiego gładko, bez zażenowania, bez uczucia, że to mało wyszukana rozrywka, do której nie przyznałbyś się znajomym czytającym bardziej ambitne pozycje. Po prostu solidnie napisany kryminał bez zadęcia i silenia się na bycie czymś więcej. OK, było tam trochę psychologizmu, ale świetnie dopełniał on wątek kryminalny, nie tylko przez sam fakt, że stanowił jego trzon, ale także przez samą postać prokuratora. Strasznie mi się podobało, że w jednej scenie Teo potrafi rozmawiać z ultraważnym dla sprawy biegłym, a jednocześnie w myślach analizować kupno lustrzanki, której posiadanie wyznacza miejsce człowieka we współczesnej drabinie społecznej. Przykładów takiego „rozdwojenia” było tam więcej i były dla mnie mega smaczkiem, bo oddawały idealnie sposób działania ludzkiego umysłu. W dużej mierze dzięki takiej przeplatance nastrojów (tu rożen wbity w oko, tu sexting z kochanką, tu ultraważne przesłuchanie świadka, tu spacerek do wc żeby sobie zwalić konia), tak dobrze mi się czytało „Uwikłanie”, a główny bohater, mimo wielu wkurzających cech, summa summarum obronił się jako sympatyczny gość.
Jeśli miałabym określić powieść tylko dwoma przymiotnikami, powiedziałabym, że jest błyskotliwa i solidna. Sam wątek kryminalny nie był może mistrzostwem świata, miał w gruncie rzeczy bardzo prostą konstrukcję i parę dziur logicznych (trochę nie chce się wierzyć, że prawdziwy prokurator już na samym początku nie prześwietliłby dużo dokładniej przeszłości i powiązań pacjentów biorących udział w terapii, co miało kluczowe znaczenie dla rozwiązania zagadki), ale zaciekawił mnie na tyle, że nie mogłam się oderwać. Czy to nie jest największy komplement, jaki można dać książce tego gatunku?
Dajcie znać, czy druga część trzyma poziom
#bookmeter #ksiazki
źródło: comment_1640558698ayHkhbuz5JlPaih8Thq8kn.jpg
PobierzŚrednia ocena z Wykopu: ★★★★★★★☆☆☆ (6.9 / 10) (7 recenzji)
Następne podsumowanie tagu: 2022-01-01 12:00 tag z historią podsumowań »
Kategoria książki: kryminał, sensacja i thriller
Gatunek książki: powieść
Ostatnie recenzje tej książki:
1\. 2016-05-26 - Użytkownik Kressska ocenił na: ★★★★★★★☆☆☆ (7.0 / 10) - Wpis »
2\. 2016-03-21 - Użytkownik alma_ ocenił na: ★★★★★★★★☆☆ (8.0 /