Aktywne Wpisy
Extaco +2
W grudniu 2022 poznałem się z moją obecną (8 lat młodszą) dziewczyną na #badoo i od lutego 22 jesteśmy ze sobą i mieszkamy razem - wcześniej po 7-letnim związku, który był zupełnym niewypałem, to można to porównać do piekła i nieba(obecnie). Wpadliśmy na pomysł, żeby założyć sobie wspólnego instagrama, z którego zrobimy pamiętnik. Założyłem też tłiterka, gdzie będziemy mogli pisać tam jakieś swoje przemyślenia i odpowiedzi i mam dla was taką historię
źródło: 1
Pobierz
#muzyka #indierock #godelpoleca #dekadawmuzyce #dreampop
Jean Dawson - Clear Bones
Gatunki: indie rock
RIYL: The Moon & Antarctica, Albert Camus, Duch roju, Grim Fandango, amerykańskie przedmieścia, koszulki z czachami
gdy pierwszy raz zderzyłem się z Clear Bones i usłyszałem ten paraliżujący bas z intro, pomyślałem pogardliwie - "przecież to jakaś zoomerska zrzynka z Pixies, zaorać".
ale gdy wraz z rozwojem akcji zorientowałem się w jakim miejscu właśnie jestem, oraz dokąd zmierza ten przypadkowo zaproponowany przez algorytm kawałek - pojąłem co mnie czeka.
wyobraźnia w końcu do czegoś się przydała w dorosłym życiu, a ja zacząłem gdybać sobie co by było gdyby...
gdyby jeszcze raz móc przeżyć moment pierwszego (i świadomego) odsłuchu klasycznych albumów, które ukształtowały mój gust?
nie byłem za bardzo towarzyskim nastolatkiem, nie szukałem akceptacji w szerszym gronie i nie miałem potrzeby wkupienia się w żadną grupę przez muzyczne upodobania (jak to dużo rówieśników miało w zwyczaju).
dlatego w poznawaniu muzyki upatrzyłem sobie ucieczkę od "złego otaczającego świata", który powstał tylko po to bym się na niego obraził.
wolałem w kontrze zaszyć się w tym "swoim malutkim świecie", czekającym aż w pojedynkę zbuduję go od podstaw.
jak widać los w tamtym etapie wybrał mi wytartą ścieżkę samotnika, Pana buntownika i pretensjonalnego wolnomyśliciela, który ma wszystkich innych za idiotów. (są tacy, którzy twierdzą, że tak mi zostało do dzisiaj - oni też mnie nie rozumieją, heh).
żeby jakoś wytłumaczyć się z tej pozornie bezcelowej prywaty i jałowych wspominek, powiem krótko - nie ma przypadków, a gust odgrywa tutaj drugorzędną rolę.
bo skoro mój ulubiony kawałek ostatnich 3 lat roztacza i rezonuje przede mną wizje wyśnionych nieprzespanych nocy, bujnej młodzieńczej wyobraźni i pierwszego "zderzenia z absolutem" - jak mógłbym darować sobie wcześniejszy akapit?
wszystko przez to jak Jean Dawson brawurowo układa kolejne segmenty tej autorskiej indie-składanki, obejmującej wszystko co najgorsze i najlepsze w gitarowej muzyce alternatywnej przełomu wieków.
startując z niepotrzebnie prowokującym grymasem na twarzy, by potem zawiesić akcje kontemplując sens zakazanych pytań i kończąc wreszcie na wystrzelonej prosto w skroń pokucie (na wysokości 1:21). która rozpada się i zapętla w jednym z najbardziej ujmujących refrenów jakie słyszałem.
finał jest taki że zostajemy z opowieścią o chłopięcej fantazji igrania ze śmiercią. o zaglądaniu jej bezwstydnie w oczy. o pierwszych momentach kiedy dociera do nas uniwersalna dla nas wszystkich prawda, z którą każdy z nas, będzie musiał się na swój sposób, kiedyś pogodzić.