Ryszard „Rysław” Chojnowski to legenda polskiej branży tłumaczeniowej – brał udział w lokalizowaniu gier takich jak Baldur’s Gate, Planescape: Torment, Diablo II czy Warcraft III. Rysław wciąż jest bardzo aktywnym tłumaczem, a także podcasterem, youtuberem, ale przede wszystkim entuzjastą gier.

I właśnie z nim chwilę porozmawialiśmy.

https://arytmia.eu/ryslaw-chojnowski-wywiad/

#gry #wywiad #arytmiaeu (tag do obserwowania/czarnolistowania) pokaż całość

źródło: arytmia.eu

Dobry wieczór. Druga i ostatnia część wywiadu z reżyserem klipów #rammstein i #lindemann dostępna jest pod tym linkiem. Zoran Bihać - bo o nim mowa - mówi m.in o tym, czy to na serio Till w "Platz Eins" i "Till the End", jakie plotki i kontrowersje krążą wokół jego osoby i jego twórczości, jaki był jego pomysł ja klip do "Stirb Nicht Vor Mir" oraz między wierszami daje do zrozumienia, która piosenka z nowego albumu Rammstein doczeka się teledysku. Udanej lektury, a osobom, które nie czytały pierwszej części służę linkiem do niej.

#muzyka #wywiad #sztuka #filmy i w sumie #porno - bo o tym sporo jest w wywiadzie napisane. pokaż całość

źródło: Zoran i Till w jednym stali domu.jpg

Dobry wieczór. Z takich ciekawych rzeczy, to udało się przeprowadzić wywiad z Zoranem Bihaćem - reżyserem klipów #rammstein #emigrate i #lindemann. Jest to przemiły i wylewny człowiek, dlatego kilka pytań urosło w całkiem spory tekst i trzeba było podzielić go na dwie części. W dzisiaj udostępnionej można dowiedzieć się między innymi o inspiracjach i ogólnych wrażeniach pracy reżysera z R+ i Lindemann, okolicznościach angażu Petera Stormare, filmach i klubach w Berlinie.
Wiadomo, że po ostatnich klipach Zoran jest zalewany wiadomościami od fanów, zatem część pytań mogło się z takimi zadawanymi na Messengerze powtórzyć, dołożono jednak starań, żeby ten wywiad dawał zarówno wiedzy, jak i rozrywki.

A link do materiały znajduje się tutaj. Część druga - na dniach.

Taguję też #filmy #sztuka #wywiad i #muzyka pokaż całość

źródło: Zorn.jpg

Po wyjątkowo pechowym 2019 roku (3 nieudane starty) Iran w ciągu następnych dni ponowi wysłanie własnego satelity na orbitę własną rakietą nośną. Satelita Zafar to satelita obserwacyjny wykonujące zdjęcia Ziemi - zatem zapewne szpiegowski.

Link do znaleziska: Irański satelita Zafar tuż przed startem

Interesujące? Dziękuję Ci za wykop!

#iran #kosmos #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #wojsko #geopolityka #bliskiwschod #azja #satelity #startyrakiet #kosmiczneinfo #kosmicznapropaganda #rakiety #satelity #wywiad pokaż całość

źródło: zafar.jpg

Skandaliczny wywiad w Vivie z odtwórczynią głównej roli w filmie 365 dni. Abstrahując od tego o czym jest ten film i czy jest paździerzem coś takiego nie powinno być wypuszczone i mam nadzieję że ten idiota zostanie publicznie zlinczowany.

Wywiad

#ksiazki #film #365dni #wywiad #skandal #viva #mizoginia pokaż całość

Zapraszam wszystkich plusujących wczorajszy wpis na zapowiadane AMA ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Bardzo proszę, piszcie pytania w tym znalezisku - https://www.wykop.pl/link/5290011/ama-z-robertem-szustkowskim-dakar-2020/

Ale dużo trzeba przeklikać tych tagów, żeby to działało ( ͡° ͜ʖ ͡°)ﾉ⌐■-■

#rajdy #samochody #ciekawostki #carboner #swiat #wywiad #dakarpl #dakar pokaż całość

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: 11.jpg

Wywiad długi, ale warty przeczytania, bo otwiera oczy na to, jak tak naprawdę wygląda życie w Rosji. Choć chwalcom Putina i jego porządków w Rosji, w rodzaju Korwina czy religijnych ortodoksów jak kandydatki Konfederacji na kandydata na prezydenta, czyli pani Wielomskiej i jej męża, który w 2014r. na ochotnika zgłaszał się do kolaboracyjnego rządu, kiedy Rosja po Ukrainie zaatakuje Polskę, zapewne szybciej biją szlachetne serduszka, a ich rączki same się składają do oklasków, kiedy czytają takie opisy:

Co grozi w Czeczenii gejom i lesbijkom, gdy się ujawnią?

JELENA KOSTIUCZENKO*: Nikt z nich się nie ujawnia, a jeśli ktoś dowie się o ich orientacji, to – zgodnie z Kadyrowską interpretacją miejscowego prawa zwyczajowego (funkcjonuje ono obok stanowionego prawa rosyjskiego, często bywa ważniejsze – przyp. red.) – należy ich zabić. Nazywają to honorowym zabójstwem. Gejów najpierw torturują, a później stawiają przed krewnymi i dają wybór: „Albo wy go zabijecie, albo my”.

Kiedyś zabójstwa homoseksualistów nie były inicjowane przez Republikę Czeczeńską. Dziś państwo chce zabić ich tam jak najwięcej. To ma swoją nazwę: zbrodnia przeciwko ludzkości. I to dzieje się na terytorium mojego kraju.

(...)

Podobne rzeczy dzieją się w różnych częściach Rosji. Opisywałaś horror, który rozgrywał się dziesiątki lat w stanicy Kuszczowskiej, tuż przy granicy z Ukrainą. Do niedawna państwo nie miało tam nic do powiedzenia, rządzili gangsterzy. Wchodzili podczas zajęć do szkoły, wskazywali palcem dziewczyny, zabierali je i gwałcili. Albo polowali na nie na ulicach. Rodzice, nauczyciele – wszyscy milczeli. Jedyną winą dziewczyn było to, że urodziły się w stanicy. Czy istnieją w Rosji jakiekolwiek reguły, których przestrzeganie gwarantuje bezpieczne życie?

Nie. Tłumaczę to zagranicznym dziennikarzom, gdy pytają mnie, czy czuję się bezpiecznie jako dziennikarka – tu nikt nie jest bezpieczny. Możesz mieć poczucie, że nic złego ci się nie przydarzy, bo jesteś lojalny, a tu nagle rażą cię prądem. Albo przypadkowo mijasz grupkę protestujących, podchodzi policjant, trafiasz do więzienia i wszystko się zaczyna. Znam mnóstwo takich przypadków.

A co może zrobić Rosjanin, by zmaksymalizować szanse, że nic złego mu się nie przydarzy?

To niemożliwe. Wielu wierzy, że w tym celu trzeba pracować w służbach, inspekcji podatkowej lub jako urzędnik. Ale tak to nie działa.

Wierzą, że aby system cię nie zjadł, należy stać się jego częścią.

Ale nawet wtedy system może cię zjeść. On pożera też swoich. Nie ma sposobu. Ludzie starają się zająć swoimi sprawami i o tym nie myśleć, przywykają.

(...)

Według sondaży największym problemem Rosjan jest zdrowie: dostęp do szpitali, przychodni, ich poziom.

Trwa tzw. optymalizacja służby zdrowia – zamyka się placówki medyczne, zwalnia personel, ograniczono także rodzaje chorób kwalifikujących się do hospitalizacji. W Moskwie zamknięto szpitale psychiatryczne. Dzieci chore na raka nie otrzymują potrzebnych medykamentów. Mogłabym długo wymieniać…

Dlaczego tak się dzieje?

Putin krok po kroku likwiduje kolejne świadczenia, które pozostały po Związku Radzieckim, takie jak darmowa służba zdrowia, edukacja, podniesiono wiek emerytalny. Na ogół na prowincji, a i nierzadko w dużych miastach trudno fizycznie dać radę. Jeśli jesteś zdrowy, znajdziesz jedzenie, zarobisz. Ale jeśli jesteś słaby – jesteś samotnym inwalidą, emerytem, matką samotnie wychowującą dziecko – zaczyna się nie życie, a „wyżywanie” – ono może ciągnąć się latami. Mąka, kartofle i ryż to podstawa ich „wyżywania”. Wiele osób musi zapomnieć o jabłkach i bananach.

(...)

Kogo Rosjanie obwiniają więc za swoje biedy?

Po pierwsze, gubernatorów, po drugie, premiera Dmitrija Miedwiediewa. Ludzie ci powiedzą: „Putin zuch, a Miedwiediew g***”. Od kiedy Rosjanie poczuli, jak tnie się ich przywileje socjalne, w telewizji zaczęto powtarzać, że wszystkiemu winien jest Miedwiediew. Ludziom wydaje się, że Miedwiediew kieruje państwem i idzie mu tak sobie, a Putin broni go przed zewnętrznymi wrogami.

Ale znowu – jeśli żyłbyś z tymi ludźmi dwa tygodnie, usłyszałbyś sporo złego.

Złego o Putinie?

Oczywiście. Denerwuje mnie, gdy słyszę, że według sondaży 86 proc. Rosjan popiera Putina. To nieprawda. Ja z tymi ludźmi jem, piję, wiem, co myślą. Ale gdy słyszą w słuchawce pytanie: „Tutaj Rosstat. Odpowiedzcie, czy popieracie politykę naszego prezydenta Federacji Rosyjskiej Władimira Władimirowicza Putina?”, stają na baczność i odpowiadają: „Tak jest!”.

*Jelena Kostiuczenko – rosyjska reporterka, od kilkunastu lat pracuje w „Nowej Gaziecie”. W styczniu 2020 r. nakładem Wydawnictwa Czarne ukaże się zbiór jej reportaży Przyszło nam tu żyć (tłum. Katarzyna Kwiatkowska-Moskalewicz).

https://www.wykop.pl/link/5251539/rosyjska-dziennikarka-tu-nikt-nie-jest-bezpieczny/

#swiat #rosja #spoleczenstwo #ksiazki #wywiad #bekazprawakow #bekazkatoli #neuropa pokaż całość

Wywiad z Lipca 2019 roku.
Nawet kurna nie wiecie skąd to mam.
Długo by opowiadać.

Wywiad z żołnierzem Państwa Islamskiego dotyczącego sytuacji w Syrii z jego perspektywy.
No bo wiecie jak być obiektywnym to trzeba czytać z każdej strony.

Jak ktoś chce mogę wam przesłać cała wersje.

Chodzi o ten wywiad:
https://www.youtube.com/watch?v=k9reLzNvrjM

Poniżej screen. Tak trochę mi się nudzi. Zgadzam się. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#wojna #isis #syria #turcja #usa #bliskiwschod #kurdowie #kurdistan #wywiad #reportaz pokaż całość

źródło: images90.fotosik.pl

Mirki, powiedzcie mi czy byłbym dobrym dziennikarzem? Po tym wywiadzie napisałbym nagłówek:

"Pani Eliza Michalik chce oglądać jak 8 letnia dziewczynka jest klepana po pupie!? Szok! Pedofilia w TV!"

https://youtu.be/vN4gyGN2Nb4 [9:13]

#wywiad #korwin #michalik #pedofilia #neuropa #4konserwy pokaż całość

"Jestem rekonstruktorem, czyli zajmuję się tzw. odtwórstwem historycznym"

Proszę o wykop:
https://www.wykop.pl/link/5156289/jestem-rekonstruktorem-czyli-zajmuje-sie-tzw-odtworstwem-historycznym/

Mateusz Haberek - absolwent studiów prawniczych i historycznych, student historii na UMCS w Lublinie, student rzeczoznawstwa uzbrojenia na UŁ. Od 10 lat związany z odtwórstwem historycznym, epizodysta w filmach historycznych. O kulisach produkcji filmu "Piłsudski", w którym zagrał w kilku scenach.

#gruparatowaniapoziomu #aktor #filmy #filmowanie #filmmaking #wywiad #zainteresowania #iiwojnaswiatowa #iwojnaswiatowa #wojnaobronna1939 #wojna #rekonstrukcjahistoryczna #rekonstrukcja #hobby #rycerstwo #zolnierzewykleci #wojsko #wojskopolskie #obronaterytorialna #patriotyzm #mikroreklama #warszawa #lublin #lodz #polska pokaż całość

źródło: histmag.org

"Prof. Witakowski: Niech złodziej odda to, co skradł. Państwo niemieckie ciągle zarabia na rabunku. Chcę, aby Niemcy oddali nam to, co skradli: porcelanę z wszystkich mieszkań prywatnych, obrazy, dzieła sztuki, wszystkie przedmioty materialne. Chcę, aby zwrócili zasoby, które były przechowywane w bankach i instytucjach finansowych w Warszawie."

Niech złodziej odda to, co skradł. Państwo niemieckie ciągle zarabia na rabunku

#polska #niemcy #historia #iiwojnaswiatowa #2wojnaswiatowa #roszczenia #kradziez #rabunek #zwrot #polityka #wywiad #radio #warszawa pokaż całość

źródło: wykop.pl

Internetowy wywiad przeprowadzony z 18 łatką, spotykającą się z 40 latkiem

I pomyśleć, że ta dziewczynka była niedawno u komunii.

#zwiazki #seks #rodzice #wywiad #facebook #logikarozowychpaskow #rozowepaski

. . . kliknij, aby rozwinąć obrazek . . .

źródło: FB_IMG_1567753977617.jpg

"Mówię wprost: ja pedofilom nie daruję. Szukam na nich dowodów winy. Poświęcę na to parę lat, ale naprawię swój błąd - to, że początkowo myślałem, że ten temat nie jest istotny - mówi w wywiadzie dla Polska Times Mariusz Zielke, były dziennikarz śledczy, pisarz, autor powieści kryminalnych."

Wykop: Pedofilia w showbiznesie. Mariusz Zielke: Istnieje zmowa milczenia. Zabroniono mi się zajmować tym tematem

Polska Times Pedofilia w showbiznesie. Mariusz Zielke: Istnieje zmowa milczenia. Zabroniono mi się zajmować tym tematem

"Omerta. Tak nazwałbyś to, co dzieje się wokół tematu pedofilii w show biznesie? Zmowa milczenia niewątpliwie wokół tego tematu istnieje. Co ciekawe, przed chwilą powiedziałem koledze, że ja w tej sprawie również nie jestem bez winy. Jak to? - Kiedy Tomek Sekielski pracował nad swoim filmem „Tylko nie mów nikomu”, to ja już o problemie pedofilii w show biznesie wiedziałem. Wtedy ten temat do mnie trafił. Zastanawiałem się, czy warto się nim zajmować. Czy nie jest on zbyt intymny, zbyt trudny. Nikt nie chce o tym mówić, pisać, czytać. Kiedy publikowałem na swojej tablicy na Facebooku informacje o tym, że Tomek Sekielski zbiera pieniądze na swój film o pedofilii w kościele, to dostawałem telefony z rynku wydawniczego: „Słuchaj, ta pedofilia to się tak źle kojarzy. Twoje książki będą się źle sprzedawać. Czy nie lepiej by było, gdybyś swój profil zaczął traktować bardziej jako profil autora powieści sensacyjnych, a nie kogoś, kto zajmuje się takimi tematami?” Mało tego. Mnie wręcz zabroniono się tym tematem zajmować."

#polska #pedofilia #zielke #afera #spoleczenstwo #wywiad #bezpieczenstwo #4konserwy pokaż całość

źródło: d-pt.ppstatic.pl

#polska #polityka #wybory #lewica #socdem #razem #partiarazem #neuropa #4konserwy #radio #tokfm #wywiad #siedlce #ostroleka

źródło: FB_IMG_15665835235501860.jpg

Krótki wywiad z Maciej Lampe

https://karolsliwa.com/maciej-lampe-wierze-ze-rzeczy-dzieja-sie-po-cos/

#koszykowka #wywiad
#nba #mistrzostwaswiata #chiny2019

#beksinski #artysta #wywiad #cytatywielkichludzi

źródło: embed.jpg

No to tym razem troszkę o wojnie szpiegów z czasów Napoleona

1770 – z tego roku pochodziły najświeższe informacje o Imperium Rosyjskim, jakie znajdowały się w archiwach francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych latem 1808 r. Brak kontaktów dyplomatycznych z Petersburgiem sprawił, że w obu krajach prawie nic o sobie nie wiedziano. Choć już od ponad roku obowiązywał sojusz tylżycki, szczupłość informacji była wręcz przerażająca. Tymczasem stosunki na linii Francja – Rosja zaczynały się pogarszać i szykowano się do wojny, więc o przeciwniku trzeba było wiedzieć więcej, niż on wie o nas.

Link do znaleziska - Wojna szpiegów cz. I – działania wywiadu francuskiego w obliczu wojny francusko–rosyjskiej w 1812 r.

Poniżej wołam osoby, które wyraziły chęć otrzymywania powiadomień o nowych wpisach.Jeśli ktoś chciałby dopisać się do listy, proszę o zostawienie plusa przy przeznaczonym do tego komentarzu pod niniejszym wpisem. Zachęcam również do obserwacji pierwszego tagu, którym opatrzone zostało linkowane znalezisko (tag autorski)
Jeśli podobają Ci się artykuły i cenisz naszą pracę to wesprzyj nas na patronite ➡️goo.gl/wJVcVM lub bezpośrednio na konto 28 1950 0001 2006 0821 5936 0002 z dopiskiem "Wspieram historię"

Dodatkowe Tagi: #qualitycontent #ciekawostkihistoryczne #zainteresowania #zwyczaje #europa #swiat #liganauki
#wywiad #armia #militaria #wojsko #walka #swiatnauki #napoleon #francja #rosja pokaż całość

źródło: Battle_of_Smolensk_1812.jpg

Problem nie zniknie po dwóch czy pięciu sesjach terapeutycznych. Na samym początku trzeba stanąć przed lustrem i powiedzieć sobie: nie muszę być siłaczem. Chciałbym, żeby dla ludzi moje słowa były zachętą do tego, by otworzyć się przed sobą i nie bać się. Nie chciałbym za to, by wyznanie niosło za sobą pierwiastek sensacyjności - mówi w niezwykle szczerym wywiadzie dla Onetu Tomasz Smokowski. Komentator Polsatu pierwszy raz opowiada o swojej walce z depresją.
W zeszłą sobotę napisał pan w mediach społecznościowych, że przechodził pan głęboką depresję. Dlaczego zdecydował się pan na to wyznanie?

Impulsem był wpis Marka Plawgi, byłego lekkoatlety i mojego dobrego znajomego, który napisał, że walczy z depresją. Pokazałem jego posta żonie. Zapytała: "A ty chyba nigdy nikomu nie mówiłeś o swojej walce? Może byś o tym napisał i wsparł Marka w ten sposób w jego chorobie?”. Świeciło piękne słońce, wyszedłem do ogródka, wziąłem tablet do ręki i opisałem swój przypadek. Chciałbym, żeby dla ludzi moje słowa były zachętą do tego, by otworzyć się przed sobą i nie bać się. Nie chciałbym za to, by wyznanie niosło za sobą pierwiastek sensacyjności. Nie pisałem o chorobie, żeby zrobić szum, muszę to podkreślić z całą stanowczością. Miałem w ostatnich dniach kilka telefonów z mediów z prośbą, bym opowiedział o depresji. Za każdym razem odmawiałem. Chcę, by nasza rozmowa była jedyną, w której poruszam ten temat. Nie chodzi o to, żeby teraz Smokowski wyskakiwał ludziom z lodówki.

Trudno było panu napisać o chorobie?

Nie. Minęło trochę czasu, nabrałem dystansu, ułożyłem sobie pewne rzeczy w głowie. Jestem bogatszy o sporo rozmów. Ja już przez to przeszedłem, a Marek jest w trakcie, więc pomyślałem, że mogę mu pomóc. Jesteśmy w kontakcie, wymieniliśmy kilka wiadomości. Podczas tworzenia posta uważałem na słowa, ale nie wstydzę się tego, przez co przeszedłem. Bo przecież nie mam czego się wstydzić.

Kiedy zdał pan sobie sprawę, że to nie chwilowe zmęczenie, tylko coś poważniejszego?

To nie tak, że człowiek jednego dnia wstaje, patrzy w lustro i mówi: oho, mam depresję! To narasta. Moje życie potoczyło się tak, że bardzo szybko zacząłem na siebie zarabiać. Już jako nastolatek pracowałem w polskim konsulacie w Paryżu. Wcześniej rodzice niespecjalnie interesowali się moimi postępami w szkole, sam dobrze sobie radziłem. Miałem duże poczucie odpowiedzialności i to mi zostało. Gdy zostałem szefem redakcji sportowej Canal +, poczułem się odpowiedzialny za kilkadziesiąt osób, które tam pracowały. Ludzie przychodzili do mnie z rozmaitymi problemami. Starałem się to wszystko brać na klatę. Kiedy jako szefowi czegoś nie udało mi się czegoś załatwić, traktowałem to jako osobistą porażkę. Brałem to bardzo do siebie. Przeszedłem przez wszystkie szczeble kariery, wiem, jak robić telewizję i wydaje mi się, że jestem dobrym liderem. Nie radzę sobie natomiast jako trybik w wielkiej korporacji. Jestem zadaniowcem, a przy tym perfekcjonistą. Uważam się za kreatywnego i twórczego człowieka, ale od koncepcji do realizacji nie może upłynąć zbyt wiele czasu. Dlatego z trudem znosiłem wielogodzinne nasiadówki, które po wielokrotnym „mieleniu” ważnych tematów kończyły się niczym, to jest zaplanowaniem kolejnej nasiadówki. Znacie to, prawda? Już kilka tygodni po objęciu funkcji pomyślałem, że to nie jest dla mnie. Że spalę sobie skrzydła. Wiele rzeczy mnie frustrowało. Korporacja jest bezlitosna i bezduszna, wiele rzeczy nie odpowiadało mojemu spojrzeniu na świat.

Na przykład?

W korporacjach i dużych firmach czasem trafiają się określeni ludzie. Jedni to dość cyniczni karierowicze, bez większego talentu, za to umiejętnie nadskakujący przełożonym. Są i drapieżnicy. Ludzie z cechami charakteru właściwymi dla socjopatów. Czytałem zresztą badania wedle których najwięcej takowych trafia się właśnie w dużych firmach. Są tam mile widziani, bo są efektywni. Ludzie pozbawieni skrupułów i empatii, idący po trupach do celu. Dla szefów są bardzo cenni, bo dowożą wyniki, a dla właścicieli słupki są przecież najważniejsze. Człowiek się nie liczy. Jest tylko małym elementem wielkiej maszyny. Czasem miałem wrażenie, że żyłem jak w czasach Borgiów, otoczony jakimiś intrygami, w których nie chcę uczestniczyć. Lubię mówić ludziom prawdę w oczy, nawet jeśli jest niewygodna. Szanuję innych, więc staram się być wobec nich uczciwy. W korporacjach komunikacja wygląda zupełnie inaczej. Zaznaczam, że mówię o korporacjach en gros, nie o jakichś konkretnych firmach.

Jakie objawy miała depresja w pana przypadku?

Atmosfera w korporacji rodziła coraz większą frustrację i napięcie. Zacząłem się czuć ze sobą źle. Coraz częściej zdarzały się bezsenne noce, a brak snu jest bardzo niebezpieczny, bo wypacza widzenie rzeczywistości. Świat stał się karykaturą. Miałem kłopoty, by wstać z łóżka, spotykać się z ludźmi. Rano udawałem, że śpię, byle tylko się nie podnosić spod kołdry. Bałem się zmierzyć ze światem. Aż w końcu zapytałem samego siebie gdzie jestem i dokąd zmierzam. W tamtym okresie czułem się bardzo nieszczęśliwy. Bardzo skrzywdziłem swoją żonę, mówiąc jej w pewnym momencie, że chcę odejść. Przeżywaliśmy naprawdę trudny okres.

Powiedział pan kiedyś, że czuł się pan obco we własnym domu.

Pamiętam taką sytuację. Siedzieliśmy całą rodziną przy stole, co nie zdarza się często, bo dziś żyje się szybko, a każdy ma swoje obowiązki. Jeden z synów zapytał mnie wtedy, co się ze mną dzieje, dlaczego jestem taki milczący i nieobecny. Pomyślałem, że jest ze mną naprawdę źle, skoro jestem z rodziną, a moje myśli pochłaniają zupełnie inne rzeczy. Czułem się ze sobą coraz gorzej i w którymś momencie za namową żony udałem się po pomoc do psychiatry. Nigdy nie przestanę dziękować Adzie za to, że nie postawiła na mnie krzyżyka i kiedy było mi naprawdę ciężko, poszła ze mną ramię w ramię. To dzięki żonie poszedłem się leczyć. Na pierwszej wizycie psychiatrycznej, gdzie diagnozowano moją chorobę, powiedziałem pani doktor, że ciśnienie często tak bardzo rozsadza mnie od środka, a w głowie wiruje tysiąc myśli, że najbardziej chciałbym zasnąć i obudzić się, gdy problemy się same rozwiążą. Po tych słowach bez wahania zdecydowała się przepisać mi leki.

Żona długo musiała pana namawiać na udanie się po pomoc do specjalisty?

Tak, trudno było mnie przekonać. Odezwał się we mnie macho, który uważa, że ze wszystkim sobie da radę. Trafiłem na konsultacje psychiatryczne, włączono mi silną farmakologię, później zaczęły się terapie psychologiczne. Są różne szkoły psychologii, ja spotkałem takich specjalistów, z którymi współpraca nie układała się najlepiej. Liczyłem, że rozmowa z psychologiem mnie otrzeźwi. Że zobaczę inną perspektywę i sam dostrzegę, jak źle traktowałem swoją rodzinę. Krótko mówiąc, liczyłem, że psycholog postawi mnie do pionu. Tymczasem on… stawał po mojej stronie. Mówił: „masz prawo taki być”. Nie chciałem tego słuchać, nie przyszedłem do gabinetu po pocieszenie. Oczekiwałem czegoś innego i jedna z terapii szybko się zakończyła.

Magdalena Fularczyk-Kozłowska powiedziała mi kiedyś: w depresji najgorsze jest to, że krzywdzisz nie tylko siebie, ale też swoich bliskich.

Mojej żonie było bardzo trudno. Ona też przeszła swoje terapie. Cierpiała dużo bardziej niż ja, bo ja byłem na silnych lekach. Działały w ten sposób, że nigdy nie byłem ani przesadnie szczęśliwy, ani bardzo smutny. Zobojętniałem. Sprawiałem żonie gigantyczny ból i widziałem to. Czułem się winny, a jednocześnie nie potrafiłem niczego dać z siebie. Byłem jak pusta skorupa.

Jak udało się panu wygrać z depresją?

To proces, który wymaga czasu. Problem nie zniknie po dwóch czy pięciu sesjach terapeutycznych. Nie jestem specjalistą od depresji, mówię to wszystko na bazie własnych doświadczeń. Ktoś fajnie napisał pod moim wpisem na Twitterze, że na samym początku trzeba stanąć przed lustrem i powiedzieć sobie: nie muszę być siłaczem. To, że ktoś sobie nie radzi, nie jest powodem do wstydu. Drugi punkt to podzielenie się problemem z kimś z rodziny, później ze specjalistą. Psychologowie twierdzą, że jeśli nie niesiesz swojego krzyża sam, jest trochę łatwiej. Kiedy ja wyrzucałem z siebie całe to zło, było mi trochę lżej. Choć nie jestem tutaj najlepszym przykładem. Nie mówiłem światu o swojej chorobie, normalnie występowałem w programach, nie zrobiłem sobie ani jednego dnia przerwy. Poza kilkoma najbliższymi osobami nikt nie wiedział, co się ze mną dzieje.

Depresja jest nazywana chorobą naszego wieku. Dlaczego tak wiele osób choruje?

Jesteśmy nieustannie poddawani gigantycznej presji. Każdego dnia musisz być lepszy niż poprzedniego. Pracować szybciej, intensywniej, wydajniej. Spełniać ogromne oczekiwania innych. Nie ma szans, by coś takiego nie pozostawiało śladu w naszej psychice. Wszyscy mówią, że mamy być lepsi, a ja to odwrócę i zapytam: a dlaczego czasem nie możemy być gorsi? Dlaczego nie możemy sobie pozwolić na słabość? Jeśli nie naciśniemy hamulca i nie nabierzemy dystansu, będzie nam trudno. W dzisiejszych czasach nawet od dzieci wymaga się, żeby były najlepsze. Wieczna gonitwa o osiągnięcia, wysokie stopnie w szkole… Katastrofa.

Staramy się oszczędzić synom tej gigantycznej presji. Bywa i tak, że dziś do psychiatry czy psychologa trafiają uczniowie szkoły podstawowej, bo nie radzą sobie ze wszechobecnymi oczekiwaniami innych.

Depresja pana zmieniła?

Nie chcę zabrzmieć jak jakiś Paolo Coelho, ale zrozumiałem, że mamy jedno życie. Czasem warto zwolnić, zamiast wypruwać sobie żyły. Nie mówię, broń Boże, żeby wszystko olewać, ale trzeba znaleźć złoty środek, właściwe proporcje między obowiązkami i życiem. Dostałem od losu bardzo cenne lekcje i nie mówię tylko o depresji, ale też o walce z inną chorobą, zakrzepicą. Można powiedzieć, że stałem nad grobem i wywinąłem się grabarzowi spod łopaty.

Co konkretnie ma pan na myśli?

Dwa razy miałem zator płuc. Za pierwszym razem źle mnie zdiagnozowano - usłyszałem, że mam zapalenie płuc. Akurat jechałem do pracy Trasą Siekierkowską i miałem sporo na liczniku. Na telefonie wyświetlił się numer lekarza. Zrobił mi drugi tomograf mający na celu sprawdzenie, czy rzekome zapalenie płuc już ustąpiło.

- Panie Tomku, gdzie pan jest?

- W samochodzie.

- A jak się pan czuje?

- Dobrze.

- Wie pan co? Gdziekolwiek pan jest, proszę wszystko rzucać i natychmiast przyjeżdżać do szpitala.
Fotel się pode mną osunął. Powiedziałem: „panie doktorze, cokolwiek to jest, proszę mi powiedzieć o tym teraz, bo z nerwów zaraz spowoduję wypadek”. Wtedy poinformował mnie, że zrobiły się skrzepy, a moje życie jest w wielkim niebezpieczeństwie i muszę się natychmiast poddać leczeniu. I znów odezwało się moje głupie poczucie odpowiedzialności zawodowej. Zamiast pędzić do szpitala, najpierw pojechałem na zebranie firmowe, w którym miałem uczestniczyć. „Wiecie co, w zasadzie to ja muszę lecieć. Głupia sprawa, jadę do szpitala”.

Przed telefonem lekarza nie było żadnych sygnałów, że z pana zdrowiem jest tak źle?

Były. Odczuwałem ból w klatce piersiowej, bardzo szybko się męczyłem. Pamiętam, jak poszedłem nagrywać program „AS Wywiadu” prowadzony przez obecnego szefa Eleven, Patryka Mirosławskiego. Czułem się fatalnie. Dziś, gdy oglądam tamten odcinek, od razu dostrzegam, jak bardzo się „dusiłem”. Nie mogłem złapać tchu. Zrobiliśmy ten wywiad i powiedziałem: „Dobra, Patryk, lecę do szpitala, bo bardzo źle się czuję”. Skończyłem na OIOM-ie przy niegasnącym świetle jarzeniówek. Byłem podłączony do różnych dziwnych urządzeń, nie do końca wiedziałem, co pokazują. Jednej nocy zmarły na oddziale dwie osoby: jedna leżała po mojej prawej, druga po lewej. Później lekarz powiedział mi:

- Gdyby nie to, że ma pan silny organizm, nie miałby pan prawa tego przeżyć.

Zrobiło się kilkadziesiąt skrzepów krwi, istniało bardzo duże niebezpieczeństwo, że któryś z nich „zatka” żyły i mnie udusi. To był naprawdę trudny moment w moim życiu.

Nie tylko ze względu na problemy ze zdrowiem. Mniej więcej w tym samym czasie odeszli pana rodzice.

Mama była mi bardzo bliska, jej odejście musiało mieć wpływ na moje postrzeganie świata i emocjonalną stabilność. Ada widziała w moim zachowaniu, że jej śmierć bardzo mnie dotknęła. Pamiętam, jak mama leżała w szpitalu na Grenadierów. Była bardzo słaba, ale na początku nie było wiadomo, co dokładnie jej dolega. Lekarz prowadzący poprosił mnie o spotkanie. Powiedział, że mama ma bardzo rozległą chorobę nowotworową i w miejscu kręgosłupa ma rozsiane zmiany. To mną wstrząsnęło. Wie pan, co zrobiłem? Wsiadłem do samochodu i… pojechałem skomentować mecz Legii. Pomyślałem, że nie mogę teraz nikogo wsadzać na minę, nie mogę w ostatniej chwili zadzwonić do szefów i powiedzieć: „znajdźcie sobie kogoś innego, ja mam sprawy rodzinne na głowie”.

Pamięta pan coś z tego meczu?

Tylko tyle, że Legia grała wtedy w Warszawie. W ogóle nie byłem w stanie się skupić. Widzowie być może w ogóle nie zorientowali się, że coś jest nie tak. Koledze, który komentował ze mną spotkanie, o historii z mamą powiedziałem dopiero po końcowym gwizdku. On też się nie zorientował. To co zrobiłem było głupie. Coś, co w tamtym dniu postrzegałem jako przejaw odpowiedzialności, było tak naprawdę jej brakiem. Czasami ludzie chcą być silniejsi niż rzeczywiście są. Nikt nie jest ze stali.

Powiedział pan, że śmierć mamy pana dotknęła, a w dodatku w podobnym czasie stracił pan też ojca.

Śmierć ojca przeżyłem mniej, bo nie byliśmy sobie bliscy. Zrobił więcej złego niż dobrego i do końca miałem do niego żal.

O co?

Choćby o to, jak traktował mamę. Egoista w pełnym tego słowa znaczeniu. Był uzależniony od alkoholu. To były inne czasy, wtedy wydawało się naturalne, że wszyscy piją, zwłaszcza po wypłacie. Jak ojciec wypił, śpiewał zawsze „W Polskę idziemy”. Zawsze powtarzałem sobie, że nie mogę być taki jak on. Nigdy nie usłyszałem od ojca: „kocham cię, synu”. Sam też nigdy mu nie powiedziałem, że go kocham. Nie interesował się nami. Pamiętam, jak raz zabrał mnie na rower i po pięciu minutach potężnie się wściekł, że nie potrafię złapać równowagi. W całej tej złości rzucił rowerem o ziemię i sobie poszedł, a ja zostałem sam między blokami. To było dla mnie tak traumatyczne, że do niedawna nie potrafiłem jeździć na rowerze. Zresztą z brakiem tej umiejętności wiąże się dosyć śmieszna historia. Organizator zawodów triathlonowych, połówki Iron Mana w Gdyni, namówił mnie, żebym wystartował.

- Posłuchaj, nie mogę wystartować, bo słabo pływam…

- Nie przejmuj się, dam ci trenera i się nauczysz.

- Poza tym nie jeżdżę na rowerze…

- Nie martw się, nikt nie jeździ na co dzień na rowerze szosowym.

- Nie rozumiesz. Ja w ogóle nie umiem jeździć na rowerze.

- Ja pierd***! No to rzeczywiście słabo.

Rozłączył się, po czym zadzwonił jeszcze raz za pięć minut:

- Słuchaj! Dzwoniłem do Piotra Wadeckiego, Cezarego Zamany i Zenona Jaskuły. Byli zaskoczeni, że nie potrafisz jeździć, ale mówią, że cię nauczą.

- Czyś ty zwariował?! Chłopie, Jaskuła czy Zamana mogą nauczyć dobrego kolarza jeździć jeszcze lepiej, ale przecież starego chłopa nie będą uczyć podstaw!

Skończyło się tak, że zgodziłem się na start w zawodach triathlonowych i samodzielnie wziąłem się za naukę jazdy. Historia jest zabawna, ale opisana sytuacja z tatą była dla mnie początkiem prawdziwej traumy.
Rozumiem, że nie było mowy o męskich wypadach ojca z synem i rozmowach o piłce?

Tu pana zaskoczę. To ojciec zabrał mnie na pierwszy mecz, choć musiałem go namawiać. Spotkanie Pucharu Intertoto Legia Warszawa – Young Boys Berno. Kompletna „padaka”. Lato, pustki na trybunach, a na boisku nudy i wynik 0:0. Siedzieliśmy na niewygodnych ławkach, a mimo to ojciec… zasnął i zaczął głośno chrapać. Czułem wstyd. Tata zabierał mnie na pierwsze mecze, ale tak naprawdę życie zaczął pokazywać mi brat, który jest dziewięć lat starszy. On tłumaczył mi świat. Obaj mieliśmy w domu antywzorzec w postaci taty, chcieliśmy być jego przeciwieństwem. Popełnił w życiu błędy, których ja nie chciałem powtórzyć. Poniekąd się udało – ani ja, ani brat nie mamy żadnego kłopotu z alkoholem. Z drugiej strony coraz częściej dostrzegam, że przejąłem po ojcu wiele cech. Starzeję się, więc kiedy patrzę w lustro, dostrzegam duże podobieństwo, widzę wręcz jego twarz.

Nałkowska pisała w „Granicy”, że jest w tym pewien fatalizm i że nawet jeśli chcemy być przeciwieństwem rodziców, i tak przejmujemy schematy ich zachowań i często powielamy ich błędy.

Zgadzam się w stu procentach. Myślę, że stąd właśnie mój egoizm, egocentryzm. Żona powtarza, że najlepiej czuję się we własnym towarzystwie, że jestem milczkiem i nie potrzebuje rozmów z innymi. Ada uważa, że kiedy mówię „rodzina”, powinienem powiedzieć: „na początku jestem ja, później dopiero rodzina”. Każdy z nas jest egoistą, ale ja być może większym od innych. Wypisz-wymaluj mój ojciec. Mam taki obraz w głowie: tata wraca do domu z pracy, bierze do rąk „Express Wieczorny”, kładzie się na łóżku i po piętnastu minutach śpi. To był bardzo patriarchalny dom. Trzech facetów pod dachem, mama nam usługiwała. Z tym też miałem problem. Musiałem się dopiero nauczyć, jak być częścią domu, uczestniczyć w życiu rodziny. Wracałem z pracy i zajmowałem się swoimi sprawami, uznawałem, że reszta sama się zrobi. Trudno mi z tym walczyć, pod tym względem też jestem podobny do ojca. Moja rodzina miała deficyt w okazywaniu uczuć. Nawet w Wigilię podczas składania życzeń nie potrafiliśmy wyjść poza wyświechtane formułki. Kiedy Ada zaczęła wchodzić do rodziny, szybko powiedziała mi, że nie potrafimy mówić o uczuciach i emocjach. Miała rację.

Nauczył się pan już tego?

Od samego początku starałem się okazywać synom uczucia. Gdy przeczytają wywiad, spytam, jakie jest ich zdanie na ten temat. Czasem bywam dla nich zbyt surowy, ale myślę, że czują, jak bardzo ich kocham.

Też uwielbiają piłkę nożną?

Tylko jeden, starszy syn ma kompletnie inne zainteresowania. Staramy się wspierać dzieci, ale nigdy nie chcieliśmy ich z Adą „lepić” na swoją modłę. To najgorsze, co może być, gdy rodzice przerzucają na dzieci swoje ambicje i niespełnione oczekiwania. Zawsze powtarzamy synom, że chcielibyśmy, żeby po prostu robili to, co sprawia im radość i by zachowali wolność decydowania o sobie. By byli panami swojego losu na tyle, na ile to możliwe w dzisiejszych czasach.

Pewnie jeżdżą na rowerze lepiej od pana…

Zdecydowanie. I pływają dużo lepiej od taty. Poszli w życie bez tego defektu, który miał ojciec. Jeśli któryś ze Smokowskich zostanie mistrzem w triathlonie, raczej nie będę to ja…
Jest pan dziś szczęśliwym człowiekiem?

Tak. Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. Sporo rzeczy mógłbym zrobić lepiej, ale jestem osobą, która stara się nie patrzeć wstecz. Jeśli na rozwidleniu dróg poszedłem w prawo, nie myślę po jakimś czasie o tym, że mogłem jednak wybrać lewą stronę.

Depresja to temat zamknięty?

Głęboko w to wierzę. Wiem, że nie wszystko zależy ode mnie, jak to się mówi: „powiedz Panu Bogu o swoich planach, a zaśmieje ci się w twarz”. Z drugiej strony dziś wiem już, kim jestem i dokąd chcę iść. Nie pozwolę na to, by toksyczność otoczenia miała na mnie taki wpływ jak w przeszłości.

Mam nadzieję, że ten mrok nigdy mnie już nie dopadnie.

***

Chcesz skontaktować się z autorem? Napisz: dariusz.faron@redakcjaonet.pl
Źródło: Onet
#depresja #pilkanozna #wywiad pokaż całość

źródło: ocdn.eu

Drogie Mirki i Mirabelki!

Chciałem Was dziś zaprosić na, być może długą, ale ciekawą lekturę. Ostatnie kilka wieczorów spędziłem z osobą, którą sam przez jakiś czas uważałem za wyrafinowanego trolla, który próbuje nas przekonać, że jest #przegryw. Samozwańczego Cesarza #przegryw, który co i rusz wyjaśniał swoje miejsce zamieszkania, swoich rodziców, ale też był rodzajem drogowskazu dla innych użytkowników. Zawsze chciał mieszkać na osiedlu develepoerskim, ale nie mógł spełnić tego marzenia. Wdawał się w liczne wojenki z innymi użytkownikami, aż doszedł do muru, który sprawił, że chyba stracimy ważnego użytkownika.

Drogi czytelniku przed Tobą @Mescuda! Życzę miłej lektury!

Zacznijmy od tego. Dlaczego akurat masz na avku tego, a nie innego Pana (przypomnij jak się nazywa, bo nie jestem into raperzy)? Czy kryje się za tym jakaś historia?

To Post Malone, łączy różne gatunki muzyczne ale głównie rapuje
lubi się w klimatach country, czyli amerykańskich wsiach miasteczkach wiesz ... no i lubie jego muzyke tak po prostu.

Czyli wszystko obraca się wokół wsi. U jednych #przegryw to brzydki "ryjec" u innych głos, a u Ciebie mam rozumieć miejsce gdzie mieszkasz?

Kiedyś zapowiadałem że będzie ''post'' znaczy wpis, a i przy tym słuchałem Post Malone to pomyślałem że to będzie taki easter egg, taka ciekawostka. Myślę że każdy ma swoje ''piekło'' myślę że człowiek oddaje energie lokalizacjom tym w których bywa, i je wchłania, wchłania atmosferę '' psychosfere'' - tak to kiedyś nazywałem
Jak w jakimś mieście czy wsi spotka cię coś dobrego to jesteś do niej podświadomie pozytywnie nastawiony, ja w swojej przeżyłem smutne ponure i nudne życie, zresztą swoimi wpisami staram się chociaż pojedynczym osobą ze wsi ( nieważne z jakich województw ) namiastkę zrozumienia, i pewnej solidarności.
I wspomnienia ze swojej rodzinnej wsi są ważne, ale też musimy wrócić do realiów a one są dość niesprawiedliwe i to bardzo, dla młodzieży, głównie dla młodzieży. Ciężko wrócić do przeszłości, a jeszcze trudniej mieć przyszłość.

Ja Cię poniekąd rozumiem, bo też pochodzę z wsi, malutkiej, ale bardzo miło ją wspominam. Wiem, że to pytanie już wiele razy było Ci zadane i odpowiadałeś na niej, ale skoro Twoja wieś, jest Twoim przekleństwem, to nie myślałeś nad zmianą?

Myślałem, ale coś jest we mnie takiego że nie potrafię
czuje się że po tych 20 latach nie odnajdę nigdzie indziej szczęścia, no wiesz intrygowało mnie to że może życie nawet jako obserwatora może być zgoła inne i ciekawsze, niż ponure widoki wsi a ludzie ciekawsi ale myślę że wieś odbiła na mojej mentalność zbyt duże piętno.

Tak jak mówią "człowiek wyjdzie z wsi, ale wieś z człowieka nigdy". Z Twoich wpisów mam wrażenie, ze jesteś inteligentnym facetem, masz jakąś wiedzę. Jaką szkołę skończyłeś? Masz jakieś plany na przyszłość? Masz 20 lat, powinieneś korzystać z życia!

Skończyłem szkolę średnią, zdałem maturę i na tym koniec. To fakt nigdy nie cierpiałem na brak wiedzy, ale myślę że to nie jest w życiu najważniejsze. Zawsze byłem marzycielem, interesowałem się psychologią filozofią
nie znałem pewnej definicji to szybko sprawdzałem w google, instynktownie musiałem wiedzieć co to oznacza, heh pożądliwy wiedzy. Rodzice i dalsza rodzina często wspomina że szkoda że moje zasoby się marnują i doradzali ''politologie'' itp. ale studia nie są dla mnie. No mam 20 lat ale czuje się jak staruszek.

Wiecznie poruszasz to, że czujesz się jak staruszek. Rozumiem, ze to kwestia Twojej mentalności. A jak np. z Twoją fizycznością? Wiem, ze lubisz piłkę nożną, jesteś wysoki, czyli chyba z wyglądem nie ma problemu u Ciebie?

Powiem ci że twarzy nie mam przystojnej, a czy brzydką? też chyba nie. Ja sam się sobie nie podobam. Dlatego rozumiem innych w tych kwestiach. Wygląd? cieżko powiedzieć, myślę że jest przeciętnie.

Wracając do Twojej inteligencji. Znam jedną Julkę stąd, która była Tobą mega zakręcona. Jaki jest Twój stosunek do kobiet?

Nigdy nie miałem koleżanek, i dziewczyny. Nie czułem z ich strony zainteresowania, a one z czasem też stały mi się obojętne.

I teraz też są Ci obojętne?
Teraz najbardziej ;)

Nie oceniam :) Wróćmy jednak do rozmowy! Jaki masz plan na przyszłość? Masz 20 lat, skończyłeś edukację, więc jesteś w punkcie gdzie trzeba podjąć decyzję.

Nie mam pojęcia co ze mną dalej będzie.

Często też mówisz o rodzicach. Jacy oni są w stosunku do Ciebie?

Wkurwiaja mnie, nie ma co ukrywać.

Możesz rozwinąć?

No zwyczajnie, tacy ludzie
chamscy, aroganccy, prości ludzie wyprani przez prl i post-komune + oboje ze wsi a to wiele mówi.

Nihilizm. To jest temat, który często poruszasz. Czy najpierw poznałeś tę filozofię i ją wprowadziłeś w życie czy Twoje życie i jego styl tak wyglądał przed poznaniem tej filozofii?

Moje życie tak wyglądało przed znaniem tych definicji. Oczywiście szukałem pewnych ( heh mądrych) określeń które by mnie wyraziły no i trafiłem. Gnostycyzm wyznawałem, wierzyłem? zanim wiedziałem że to w ogóle ma swoje pojęcie.
Tak, nihilizm solipsyzm nonkomformizm czy gnostycyzm to poglądy uczucia i spostrzeżenia które są bliskie mojemu sercu, już praktycznie od dzieciństwa.

Dlaczego gnostycyzm? Rozwiń.

Myślę że nasze obecne życie i świat to jest takie piekło, myślimy że trafimy do piekła a ja myślę że już się urodziliśmy w jakimś złym miejscu co teoretycznie może być jak piekło czyściec, też myślę że mogą być jakieś istoty ( nawet chrześcijańskie ) które trzymają nad nami piecze. Może coś w tym być. Od dzieciństwa przez doktrynę słyszysz że '' jest raj piekło '' i musisz tutaj na nie zasłużyć, a po śmierci tam trafisz - bajki, acz może nie głupie. Po prostu za słodkie. Dużo miałem przemyśleń, nie jestem do końca ukierunkowany, ale gnostycyzm ma coś w sobie że coś może być na rzeczy. Czemu nasze życie jest na poziomie neutralnym, dobrze już możemy być w jakimś piekielnym wymiarze, albo inni w niebiosach. Gdybania..taka prawda że nic nie jest pewne. Każdy może mieć poglądy jakie chce.

Ja np zastanawiam się nad inną teorią. Otóż od poziomu atomu do wszechświata budowa jest taka sama i dlatego uważam, że my jesteśmy jedynie częścią jeszcze większego organizmu i tak w nieskończoność. Co o tym sądzisz?

Ciekawe. Taka myśl przechodziła przez mój umysł no ale trzymałem się gnostycyzmu. Nie mogę powiedzieć że mówisz głupoty - bo wszystko może być możliwe, i możesz mieć absolutną racje. Dobrze i żle, że są ludzie którzy dalej się nad tym zastanawiają ;)

Dlaczego źle?

Źle bo 80 % którzy się tym interesują są ludzie nieszczęśliwi.

Czyli uważasz, że niewiedza jest kluczem do szczęścia?

Myślę, że tak.

Wiesz, że największy odsetek samobójstw jest na wsiach. Dziwi Cie to?

Bardzo dobre pytanie. Wiesz co? Nie dziwi mnie to w ogóle. Mało możliwość, no i plenery też oddziałują na mentalność ludzi którzy podjęli się tego kroku. Pustkowia. Samotność. Często niezrozumienie w kwestiach psychicznych. Wieś wsi nie równa, ale coś jest w nich niepokojącego.

Ty jesteś wielkim przeciwnikiem wsi, a jednak w literaturze, sztuce i ogólnie w polskiej świadomości wieś to piękne miejsc, idylla wręcz. Jak się na to zapatrujesz?

Jak dobrze pamiętam w '' Wesele'' chyba, było coś takiego jak pojęcie '' chłopomania'', każdy przypisał wsi utopijne stereotypy, w rzeczywistości jednak było inaczej. Myślę że dla ludzi którzy urodzili się w miastach, lub przyjeżdżali na wieś '' od czasu do czasu'' może to być pewna idylla, prawda jest inna. Przeczytałem ostatnio w prywatnych wiadomość od jednego użytkownika '' Czy o polskiej wsi istnieje zmowa milczenia? '' bardzo trafne pytanie. Spójrz tylko jak wieś jest przedstawiana przez media, Chłopaki do wzięcia, Damy i wieśniaczki... wszystko jest stworzone żeby obśmiać wieś, tak to odbieram. Ludzie nieporadni, patologiczni, toksyczni, niedokształceni, brzydcy i tak dalej dalej. Idylla? chwilowy folwark którym zachwycają się nieliczni.

Już ustaliliśmy wieś jest Twoim przegrywem i to ona Cie ukształtowała. Czy jest coś jeszcze co można uznać za kształtujące Ciebie?

Poczucie wolność komfortu, szacunek do tych dwóch pojęć. Fascynacja miastami wojewódzkimi ;) serio, zawsze byłem zakochany w blokowiskach - wiem jak to brzmi. Skąd to pochodzi? może z tego że kiedyś kiedyś nie byłem cały czas na wsi ale jeździłem do rodziny do miasta jako dzieciak, atmosfera marzenie
były problemy były konszachty, ale to było coś niesamowitego, inny świat
Mam wujka ciocie i kuzynów z jednego takiego blokowiska powiatowego, bardzo fajna rodzina. Coś w tym było.

I dlaczego już, nimi nie utrzymujesz kontaktu?

Utrzymuje cały czas, ale mają swoje życie rodziny prace itp.

Opowiedz coś więcej o tych wyjazdach do nich?

No praktycznie w każde ferie wakacje itp. jeździłem do powiatowego do ciotki, bo nie chciałem siedzieć na wsi. Zawsze z bólem wracałem na ten folwark. Było dość fajnie. Powiatowe, ale myślę że serce oddałem miastom.

Dlaczego nie próbowałeś się przeprowadzić do miasta?

Wtedy nie mogłem byłem dzieckiem, co ja mogłem? teraz jak już wspominałem nie mam sił
jestem wyczerpany, straciłem te piękne chęci które kiedyś istniały.

Kiedy one dokładnie zniknęły?

Jak miałem 17-18 lat.

I od tamtego momentu co robisz całymi dniami?

Pomagam rodzicom w ogrodzie, siedzę przy komputerze. Dużo czytam. Po prostu wegetuje, czekam na śmierć ;)

Masz myśli samobójcze?

Od dzieciństwa miałem, może nie myśli samobójcze ale awersje do życia i świata, jestem krytyczny że tak go postrzegam. No ale nie planuje nic sobie zrobić, za długo cierpiałem to byłoby bezsensu teraz od tak się zabić.

Czegoś nie rozumiem. Z jednej strony Twoje życie to cierpienie a z drugiej nie chcesz go zakończyć. Skąd to rozdarciu?

Ciężko powiedzieć, też mnie to dołuje że istnieją we mnie tak dwie duże skrajność. Zobaczymy z czasem.
Może strach przed śmiercią jest dla mnie tak duży, że wole przed sobą udawać że '' a może jednak '' coś mnie jeszcze spotka, wywalczę u siebie chęci do życia. Naprawdę tego nie wiem. Wiem tylko że są mechanizmy obronne przed śmiercią i one spełniają swoją ważna role.

Rozumiem. Często ludzie mówią że szkoda im matki. U Ciebie tak nie ma chyba. Czy masz w rodzinie kogoś ktoś jest Ci bardzo bliski?

Myślę że nie mam takiej osoby.

Miałeś kiedyś?

Nie miałem.

Czujesz się osobą samotna?

Czy ja wiem? Nie przeszkadza mi samotność aż tak bardzo. Przeważnie jak się nie chce żyć to nie szuka się przyjaźni i towarzystwa, no chyba że z tymi ''depresjami'' ... to tylko udaje, ja nie udaje.

A Twoi znajomi na wykopie? Masz ich sporo. Opowiedz coś o nich.

Wszyscy są w porządku, mam dużo znajomych i dużo wrogów. Ludzie tutaj uważają mnie za ekscentryka, za osobę wyróżniającą się pośród innych użytkowników #przegryw
Dużo z nich jest naprawdę fajnymi ludźmi, kreatywnymi, buntowniczymi, spontanicznymi mogę wymieniać w nieskończoność, cieszę się że ich spotkałem na tym portalu. Chyba oni mnie tak bardzo trzymają żebym tutaj siedział.

Nie masz wrażenia że niektórzy z ludzi z #przegryw są trollami i nabijają się z prawdziwych przegrywów. Coś jak z insta #przemcel?

Wiesz co, to łatwo sprawdzić po tym kto ile czasu spędza wśród nas, i kto ile pisze. Mnie wyzywają niektórzy od trolli, ale do cholery ja napisałem już ponad 4300 postów w 10 miesięcy, a przez ten czas siedzę tutaj praktycznie 16/7 znaczy mam w okienku odpalony wykop. Nie wymagam żeby prawdziwe '' przegrywy '' siedziały tutaj cały czas, no ale ja często widzę że ktoś wpada tutaj raz na tydzień 2 tygodnie i mnie obraża np. DerDeutscherKaiser czy inne NiskiManlet to mam wrażenie ze to oni mogą być trollami, którzy po prostu robią sobie frajdę z atakowania mojej osoby. Ja czuje kto jest prawdziwy, po słowach po czasie który tutaj spędza, nawet jak nie siedzi tutaj często. Mam dobrą pamięć i dużo już tutaj kojarzę. Powiedz mi co oni wnoszą do tego portalu? Żadnej kreatywność, wsparcia czy nawet poważnych postów - tylko podziały
a co dopiero tutaj mówić o śmiesznych postach, po prostu bezbeki. No ale tak 75 % czyli 3/4 ludzi na #przegryw kojarzę i wiem że są prawdziwi, mają problemy ale dużo pięknych wartości w sobie._

Czy uważasz że ten tag ma właściwości pomocy dla przegrywów?

U użytkowników można szukać pomocy :) portal temu nie sprzyja. To jest tylko miejsce do pisania, ludzie są najważniejsi. Jak chodzi o hasztag to strasznie jest podzielony, na szyderczą społeczność szukająca u każdego upadku, i inni np. tzw. '' meskudziarze '' jak to większość nazwała, to są ludzie którzy już siebie znają z postów, z prywatnych, bardziej przyjazne grono paczka internetowych przyjaciół.
Może dlatego niektórzy tak bardzo nas nienawidzą bo po prostu zrobiliśmy z hasztagu podwórkową atmosferę.

Zauważyłem właśnie. Pisałeś o tym, że niektórzy traktują Ciebie jako trolla. Sam tak długo uważałem i nawet przekonałem jedna osobę że tak jest. Teraz rozwiałeś moje wątpliwości. Wracając do rozmowy. Czy masz jakieś Marzenie?

Marzeń kiedyś miałem wiele, zawsze mnie ciągnęło żeby tworzyć. Malarstwo, pisarstwo, kinematografia czułem taką potrzebę cały czas mam to w sobie. Umiejętność i możliwość żadnych ale ambicje dość spore. Zawsze oglądając film serial, patrząc na obrazy czy książki czułem że tam czegoś brakuje, nawet nie wiem czegoś, 90 % miałoby moje wstawki. Może tak chce siebie wyrazić. Niezależność to też jest ważne, nigdy nie chciałem służyć, to jest bardzo prawdziwe. Być jednostką jak Hideo Kojima i inni wiesz o co chodzi. Do hajsu mnie ciągnęło, myślę że jakbym miał sporo pieniędzy to pierwsze co to - mieszkanie w mieście wojewódzkim, a następnie stworzenie swojej marki - w czym? pomysły na pewno by się znalazły. No i pomagać ale nie tak że wiesz dawać pieniądze czy być filantropem, ale szukać takich jednostek jak ja. Pojedynczych, twórczych, chcieliby stworzyć film - byłbym ich producentem wykonawczym dołożyłbym pieniądze, coś stworzyć innowacyjnego byłbym sponsorem np. niezależnego indyka wśród gier czy nawet coś w kwestiach muzycznych ( heh rapsy).

Masz duże marzenia i szeroka perspektywę. Jak idzie Twoja powieść?

Fantastyka czy ta o wsi?

Jedno i drugie :)

No średnio mi to idzie, trochę straciłem zapał bo zdałem sobie sprawę że bez korektora to będzie bardzo ciężko. Dużo błędów, wiesz jak to wygląda. No ale jak chodzi o kwestie fabularne to fantastyka ma już swoje duże uniwersum w mojej głowie, a o wsi? samo życie, inspiracji nie brakuje. No a jeszcze po głowie chodzą mi inne projekty, kryminał o sekcie, drugi o seryjnym zabójcy coś z pogranicza psychodeli. No ale bez korekty to ciężko będzie.

Korekta to już rzecz drugoplanowa najważniejszy jest pomysł! Zacząłeś już pisać?

No o wsi pisze ;) nawet ma tytuł ''Wieś upadła''.

To widziałem ;) to będzie bardziej w kierunku dokumentu czy fikcji?

Oczywiście nazwiska ksywki pozmieniam, ale będzie 100 % inspiracja wydarzeniami zjawiskami i osobowościami które dotyczą '' wsi'' mojej tak z 90 %. Satyra realiów na wsi, dużo prawdy ale z delikatnym fałszem ( może złe słowo dobrałem ) na pewno nikogo nie urażę, będzie prawdziwie śmiesznie poważnie, ale głównie mało na poważnie - takie jak życie na wsi, u 80 % ludzi w moim ciemnogrodzie. Na pewno nie będzie pół środków. To ten wywiad chyba będzie na pożegnanie - bo już wkrótce odchodzę z hasztagu
z @filozofujacytopor możliwe że jeszcze @scotieb @wypokk i @riczler i inni.

Dlaczego?

Wojna, za dużo złego.
zamanifestowałem odejście, dużo ludzi powiedziało że wraz jak ja odejdę to oni też. Chciałem wspierać, rozśmieszać, najgorsze emocje zamieniać na wpisy a wczoraj dotarło do mnie że te śmiecie nie są warci moich słów. Bardzo dużo, mam dużo wrogów ale też dużo ludzi pisze że beze mnie #przegryw to dno. Z jednej strony to cieszy, z drugiej już mam wyjebane w pisanie jak połowa to są obsrańce.

Czekam niecierpliwie na Twoją powieść. Czy nie myślałeś żeby napisać też czegoś o wykopie?

Kiedyś myślałem, teraz już nie mam na to sił.

Chyba będziemy powoli kończyli. czy chciałbyś na koniec powiedzieć coś sam od siebie?

Hmm. że 50 % ludzi tutaj była na prawdę świetna, wspierała mnie ja i ich, twórczo emocjonalnie
50 % to porostu rozczarowanie, tylko tyle.

Ostatnie pytanie. Czy naprawdę usuniesz konto i już tu nigdy nie wrócisz?

Usunę, nie wracam bo nie ma do czego. To będzie kolejny etap, szkoda że w tak rozczarowującym dla mnie momencie. Może będę patrzał w ścianę, nie wiem ale tutaj już nie chce przebywać. Już kiedyś był moment że się z każdym pożegnałem i miałem usuwać ale w ostatniej chwili dałem sobie jeszcze czas, i tak zostałem kilka miesięcy. Były nawet dość fajne, przywiązałem się do tych ludzi. Tworzyłem swoje memy, pisałem posty o swoich przeżyciach na wsi, czasami słabsze, czasami bardzo dobre. No 4400 postów 41 tysięcy akcji w 11 miesięcy, byłem tutaj 24/7
poznałem wielu fantastycznych ludzi. Sam niektórych propsowałem a oni okazywali się po prostu młotami.
Dla mnie liczy się przede wszystkim wolność komfort, tutaj już tego nie czuje. Tak jest, zrobiony ten portal. Może swojego bloga założę ;) kto wie, mogę to jeszcze przemyśleć
ludzi którzy chcą mnie czytać jest dość sporo. Nie ukrywam może jakieś reklamy Monsterków ;) na pewno bym reklamował to co naprawdę lubię, bez kłamstwa i fałszu.
Odbiegając, dużo chłopaków zadeklarowało że wraz z moim odejściem oni też stąd odejdą, usuną konta. To bardzo miłe.
Myślę że po część jest to spowodowane że byłem takim gniewem ludu ( tutejszego). Wprowadziłem wiele powiedzonek, zjawisk - chciałem tutaj dobrze, i czuje że miałem tych ludzi którym sprawiłem uśmiech na twarzy.
Szkoda że hasztag #przegryw zostanie zniszczony na 80 % postami '' jestem największym przegrywem w dziejach '' koniec.
Zamiast twórczych memów, opowiadań, nowych świeżych sposobów opisywania swojego świata wokół
Myślę że już powiedziałem wszystko.

Dziękuję Ci za szczerą rozmowę! Mam nadzieję, że jednak nie usuniesz konta ;)

#myway #przegryw #rozmowa #poznajwykopka #wywiad pokaż całość