Pierwszy raz w ciagu 7 lat pracy z pacjentami i ich rodzinami sytuacja której jestem świadkiem tak mocno nie daje mi spokoju.

Pacjentka po 20r.ż., obecnie w 3 miesiącu ciąży. Postawiona diagnoza w standardowym leczeniu wymaga włączenia leków niedopuszczalnych do zastosowania w ciąży. Istnieje alternatywa leczenia, jednakże szansa na wyleczenie i przeżycie spada według statystyk z ok. 70-80% na ok. 30-40%. Dodatkowo wysokie ryzyko niewydolności nerek, co może się skonczyć fatalnie.

Sugestia nasza, ginekologów i onkologów - aborcja, zabezpieczenie komórek rozrodczych i włączenie standardowego schematu leczenia, które daje ogormną szansę na życie i zdrowie.

Pacjentka nie zgadza się. Twierdzi, że rozumie jakie jest ryzyko i gdyby to zależało od niej, to dokonałaby aborcji i ratowała swoje życie, ale nie może ze względu na męża i rodzinę, bo ich straci. Płacze, że nie chce umierać, ale boi się odrzucenia z ich strony.

Myślałam, że to przesada. Za jej zgodą zorganizowałam spotkanie w obecności psychologa i kilku innych lekarzy z jej mężem, rodzicami i (także za jej zgodą) z teściową.
Beton. Nie docierają żadne argumenty. "Będzie co ma być, jeśli umrze to przynajmniej nie z krwią dziecka na rękach".
U pacjentki zależność od rodziny tak silna, że nawet psycholog uznał, że sytuacja beznadziejna.
Zleciłam na dziś konsultację psychiatryczną.

Wizytę u niej zostawiam sobie dziś na sam koniec, bo nie chcę wyczerpywać limitu emocji na sam początek dnia.
Ma prawo do decydowania o sobie, a po wyczerpaniu "sposobów" na przekonywanie pozostaje nam uszanować wolę. W dodatku czas też działa na niekorzyść.
Chyba jedyne co tak burzy mój spokoj to fakt, że wprost deklaruje, że chciałaby najskuteczniejszego leczenia ze wszystkimi jego konsekwencjami. I moja prywatna opinia że to co ją powstrzymuje to kwestia i tak mniej ważna od ratowania życia.

#medycyna #lekarz #przemyslenia #feels #medcontent pokaż całość

Mireczek w pociągu. Jeden plus i witam się kulturalnie.

#pkp #pkpintercity

źródło: embed.jpg