Aktywne Wpisy
Chodtok +400
meltdown +23
Używa ktoś z was jeszcze tzw. dumbphone, czyli klasycznych telefonów z klawiaturą?
#telefony #minimalizm #nostalgia
#telefony #minimalizm #nostalgia
źródło: Nokia-6310-Unboxing-and-Review
Pobierz
Aktywne Znaleziska
Mój pierwszy wpis na wykopie (chyba). Mam nadzieję, że się spodoba
Opowieść Stalkera, czyli jak spędziłem samotną noc w Prypeci.
Prolog
Od lat interesuję się Czarnobylską Strefą Zamkniętą. Jeżdżę tam dość regularnie. Jednak zawsze gdzieś w tyle głowy siedziała myśl. A gdyby zrobić tak coś więcej?
Pierwszy raz do Strefy pojechałem w 2012 roku, miesiąc po skończeniu 18 roku życia, czyli wieku wymaganego do legalnego wjazdu do Zony. Praktycznie większą część osiemnastkowego „wynagrodzenia” wydałem na spełnienie swojego marzenia, jakim było oczywiście – zobaczyć Czarnobyl.
Większość znajomych niedowierzało, twierdziło, że to niebezpiecznie, opowiadali, że wyrośnie mi trzecia ręka, będę świecił, czyli typowe żarty z jakimi spotykam się do dziś. Jakie było ich zdziwienie, gdy wróciłem i pokazałem im zdjęcia. A jednak!
Zona uzależnia. Zanim, więc zdążyłem wrócić do Polski, wiedziałem – na pewno jeszcze nie raz odwiedzę to miejsce. Zgodnie z przewidywaniami – 2 lata później znów stałem na głównym placu w Prypeci. Był to wyjazd równie ciekawy, tym bardziej, że byli z nami „znani Jutuberzy” (swoją drogą – sympatyczni ludzie) zakończył się jednak niezbyt ciekawą sytuacją na granicy, ale o tym wspomnę innym razem.
Uzależnienie od Czarnobyla dawało o sobie ciągle znać, więc już niedługo na wiosnę 2015 roku pojechałem trzeci raz, w międzyczasie natrafiając w Internecie na relację kilku Polaków, którzy z pomocą ukraińskiego „Stalkera” (Stalker – osoba nielegalnie eksplorująca strefę czarnobylską. Wie którędy wejść i wyjść z Zony, tak, żeby nie dać się złapać, czasami robi za płatnego przewodnika dla chętnych takich wrażeń) spędzili kilka dni w Strefie Wykluczenia. Zawsze marzyłem o czymś takim, jeszcze na długo zanim pierwszy raz odwiedziłem Czarnobyl. Nigdy jednak nie miałem na tyle odwagi, czy wiary, że może się to udać. Zupełnie przypadkiem okazało się, że jeden z uczestników tej wyprawy jest znajomym, kolegi brata (sic!). Po kontakcie i wymianie informacji na temat ich wyjazdu, wiedziałem już – w wakacje spędzę noc w Prypeci.
Ambicja jednak nie pozwalała mi skorzystać z pomocy przewodnika, więc od razu rozpoczęło się żmudne planowanie. Całe noce ślęczenia nad Wikimapią, rysowanie trasy, kompletowanie zawartości plecaka. Paradoksalnie najważniejsze było dla mnie zaplanowanie całego dojazdu na Ukrainę, noclegu w hotelu, a na strefę zostawiłem sobie ramowy plan i pełną improwizację, zakładając, że czuję się tam jak w domu. Przygotowując się do takiego wyjazdu, nagle zauważasz, że każda błahostka może mieć wpływ na powodzenie wyprawy.
Skąd pozyskać wodę, ile zabrać jedzenia, czy wziąć dolary na łapówki, a nawet - jaką ściemę wymyślić na granicy polsko-ukraińskiej, – że jadę pod biwak? To, w takim razie po co mi licznik Geigera?
Przygotowany do wyjazdu, na dwa tygodnie przed wyprawą – szok. Media trąbią – z powodu wielotygodniowych suszy Strefa Czarnobylska płonie. Po dotarciu do informacji o Gwardii Narodowej Ukrainy wysłanej do pilnowania granic strefy, znajomy, który miał mi towarzyszyć rezygnuje. Zostałem sam.
Wycofać się? Nie ma mowy, za wielu osobom już wypaplałem, że jadę. To nawet nie wchodzi w grę. Przełożyć termin? Też nie za bardzo, bo nauka od września. P***dolę! Jadę samemu.
-----------------------
18 sierpnia 2015 roku
Autobus relacji Warszawa -> Kijów. Stoimy na granicy. Wchodzi ukraiński celnik i pyta:
- Czyj jest ten rower w luku bagażowym?
Odpowiadam:
- Mój – jadę na wyprawę rowerową po Ukrainie. Znajomy czeka na mnie w Korosteniu.
- Jasne, jasne, a co tam jest ciekawego?
- No mieszka w Korosteniu, jedziemy później do Kijowa i wracamy na rowerach do Polski
W duchu modlę się, żeby tylko nie zapytał, po co mi w takim razie licznik Geigera. Nie zapytał.
19 sierpnia 4:30
Wysiadam w szczerym polu nieopodal jakiejś stacji benzynowej mając przez ramiona przewieszone dwa plecaki ważące łącznie ze 20kg , a w trzeciej ręce (he,he…) rower. Podchodzę do sklepu i pytam losowego Ukraińca, czy nie zna numeru na taxi, albo najlepiej jakby zadzwonił i zamówił. Zgodził się, zadzwonił, a odkładając telefon z dumą odpowiedział:
- Przyjedzie czerwonym Szewroletem!
Będąc w szoku czekam na Corvette, jednocześnie zastanawiając się jak do niej zmieszczę rower i dwa wielkie plecaki, gdy nagle przyjeżdża ten samochód , a jego kierowca pyta, czy to ja zamawiałem kurs.
No ok, spoko, Korweta to to nie jest, ale przynajmniej rower wejdzie.
Gdy godzinę później dojechaliśmy pod hotel w M. pomyślałem - po co się meldować tak wcześnie i poprosiłem kierowcę, żeby zawiózł mnie w stronę granicy Czarnobylskiej Strefy Zamkniętej, chętnie zobaczę jak to wygląda za dnia, w końcu jutro wieczorem mam tamtędy wejść do Zony.
Droga zleciała na ciekawych rozmowach, o Ukrainie, o historii, zarówno tej polskiej, jak i ichniejszej, czy nawet tak delikatnych sprawach jak Wołyń. Taksówkarz uświadomił mi na przykład, że gdy jeszcze chodził do szkoły (a było to za czasów ZSRR), na lekcjach historii uczyli ich, że II wojna światowa zaczęła się w 1941 roku po inwazji III Rzeszy na ZSRR. Żadnych paktów Ribbentrop-Mołotow, nic…
W końcu po półtorej godzinie wertepów, dojechaliśmy do celu. Most na rzece Uż. Emocje rosły, tym bardziej, że - nie licząc kilku lokalnych rybaków – nie było tam żywej duszy, żadnej Straży Granicznej, Milicji, nikogo. Zdradziłem taksówkarzowi swoje plany, powiedział, żebym się nie przejmował, ludzie mieszkający niedaleko raczej mają gdzieś, ze ktoś tędy chodzi. Zrobiliśmy sobie nawzajem kilka fotek na tle kratownicy blokującej wjazd do Strefy. Jako, że nigdy tu nie był, kurs mu się bardzo podobał, więc za przejechanie ok. 250km zapłaciłem jakieś 150zł, czyli stosunkowo nie dużo, tym bardziej, że Ukrainiec nie wziął już nic za drogę powrotną mówiąc, że i tak dużo zarobił, kwitując to słowami „Slawa polskim turistom!” .
20 sierpnia godz. 20:00
Po wymeldowaniu się z hotelu, biorę losową taksówkę i proszę w to samo miejsce. Po drodze, po wyjawieniu moich właściwych intencji, słyszę śmiech.
- Jesteś szalony, przecież tam wilcy i rysie, masz jakąś broń?
Śmiejąc się pokazuję mu taki mały składany nożyk, którym prędzej można obrać jabłko niż komuś zrobić krzywdę.
Dojeżdżamy w okolice mostu. Na wypadek, gdyby ktoś go pilnował proszę, żeby zatrzymał się trochę wcześniej. Życzy sobie 1500UAH (ok. 200zł, tyle, że teraz przejechaliśmy jakieś 80km). Z niedowierzaniem proszę, żeby powtórzył. Dobrze usłyszałem. Jako, że innego wyboru nie mam, płacę, pożyczył jeszcze tylko szczęścia i odjechał. Zostałem sam po środku niczego, przy resztkach gdzieś jeszcze na horyzoncie rozświetlonego nieba.
Wsiadłem, na rower i starając się utrzymać równowagę zacząłem jechać. Gdy dojechałem do kratownicy mostu było już zupełnie ciemno. Przeszedłem na jej drugą stronę i dotarło do mnie – właśnie znajduję się nielegalnie w Czarnobylskiej Strefie Zamkniętej.
Tak rozpoczęła się przygoda mojego życia.
Koniec części pierwszej, na pewno nie ostatniej.
źródło: comment_n0aat4yJxfxIcMfCYq2tTf3LkTLFBmWv.jpg
Pobierz@adamosss:
Wszystko w swoim czasie :)
@Staszek1994: co #!$%@? innym razem, dawaj odrazu
https://www.youtube.com/watch?v=be8eDUH1eMU
Komentarz usunięty przez autora