Aktywne Wpisy
wykoko +97
Też macie wrażenie że w latach '90 owczarek niemiecki to był "podstawowy" pies a teraz już nigdzie ich nie widać?
#psy #przemysleniazdupy
#psy #przemysleniazdupy
Ryneczek +14
Wojnę na Ukrainie trzeba już kończyć. Nic się tam już nie wydarzy z punktu polskiego interesu narodowego. My swój cel już zrealizowaliśmy, Rosja przez ostatnie 1.5 roku została wystarczająco osłabiona. Gospodarka w zapaści, katastrofa demograficzna, zostali tylko wagnerowcy szczekający pod białoruskim płotem i alkotwitty Miedwiediewa. To, czy Ukrainie uda się odbić Donbas i Krym czy nie, to już jest dla nas nieistotne. Jak im do jesieni kontrofensywa wyjdzie to fajnie, jak nie,
Aktywne Znaleziska
a) jak będę stary i stertyczały nie będę pamiętał o co chodziło
b) wraz z wiekiem kolejne teksty będą odchodzić w niepamięć
c) liczę, że dopiszecie wasze propozycje – wraz z krótkim wyjaśnieniem
No to lecimy:
1. Na stare czy na nowe
W czasach kiedy ganialiśmy za piłką, zmieniały się zasady FIFA – główną (o ile dobrze pamiętam), był fakt, że bramkarz po podaniu nie mógł łapać piłki w ręce. Ważna rzecz do ustalenia przed każdym meczem.
2. Szmata nie lata
W trakcie gry w marynarza, gdy bramkarz nabijał zawodników – mogło się zdarzyć tak, że rzucona piłka miała kontakt z materiałem spodenek, ale nie dotknęła ciała. Podobnie było, gdy wychodziła na aut/róg i otarła się o któregoś z graczy. Uznawano gremialnie wtedy, że dotknięcie ubrania się nie liczy w związku z czym strata pozostawała po stronie tego, kto kopał.
3. Słupek/poprzeczka ratuje
Kiedy grało się w marynarza, gdy któryś zawodników uderzył tak niefortunnie, że piłka zamiast do bramki wyleciała poza boisko – nie musiał zmieniać golkipera.
4. Masz bluzę, będziesz się rzucał
Ten sztandarowy argument był zawsze używany, by uświadomić bramkarzowi, że ma być niczym fryga i grać ze 100% poświęceniem. Czytaj – rzucać się jak dziki w kierunku piłki zmierzającej w kierunku bramki (zwłaszcza gdy piłka wymagała od niego większej interakcji niż dostawienie nogi). Jak wiadomo pancerz z bluzy dawał +50 do odporności na otarcia, siniaki i wszelkie inne rany tłuczone.
5. Pierwszy wszystko
Przed każdym meczem trzeba było ustalić hierarchię w wykonywaniu kluczowych fragmentów gry (rzuty karne, rzuty wolne). Kto najgłośniej krzyknął na początku meczu Pierwszy wszystko rezerwował sobie prawo do uderzania… jako pierwszy Naturalną kolejną rzeczy było, że potem rozpoczęło się skandowanie – gdy gracze rezerwowali kolejne miejsca (drugi wszystko, trzeci wszystko, czwarty wszystko, etc…).
6. Ostatni stoję
W czasach szczenięcych pozycja bramkarza była najbardziej znienawidzoną rolą na boisku. Jeżeli nie miałeś w ekipie Grubego (którego z automatu stawiało się na bramce), trzeba było ustalić kto będzie strzegł bramki. Podobnie jak w powyższym przykładzie – wystarczyło głośno krzyknąć, by zaklepać sobie miejsce na końcu przy wypełnianiu tego przykrego obowiązku (i podobnie okrzyk ten wywoływał lawinę kolejnych okrzyków: przedostatni, przedprzed, przedprzedprzed, itd.)
7. Z kapy każdy umie
Wrogiem nr 1 jeżeli chodzi o technikę strzały było uderzanie z tzw. szpica lub kapy (tak się mówiło na Śląsku). Wiadomo, strzał taki był bardzo silny, trudny do obrony (o ile zmierzał w światło bramki). W związku z tym, przez tych lepszych zawodników był traktowany z dużym lekceważeniem i stwierdzeniem jak w tytule akapitu. Najlepsi byli oczywiście Ci co strzelali lekko, technicznie, z podcinką albo podkręconą.
8. Specjalnie puściłeś, stoisz drugą
Kiedy Gruby był chory, albo u babci i musieliśmy ustalić, kto stoi na bramce. Były dwie metody. Czasowa – jeżeli ktoś jakimś cudem zachował zegarek CASIO z Komunii – ustalało się zmiany po 5 minut i do obowiązków bramkarza poza rzucaniem się należało stałe monitorowanie upływającego czasu (by radośnie w momencie zero ryknąć na pół osiedla ZMIANA). Druga metoda była bardziej perfidna (i patrząc z perspektywy czasu absurdalnie nielogiczna) – bramkarz zmieniał się po puszczonej bramce.
Aby przeciwdziałać oszustwom polegającym na specjalnym wpuszczaniu bramek wprowadzono banalnie prostą zasadę: puściłeś specjalnie, stoisz dalej. Weryfikacja poziomu lekceważenia obowiązku bramkarskiego była w pełni demokratyczny – po straconym golu w kilka sekund cała drużyna oceniała stopień zaangażowania golkipera.
Przy negatywnym werdykcie – zmiana nie następowała.
9. Ej, nie kiwaj się
Gdy jeden z graczy prezentował nieco lepsze umiejętności – oddawał się namiętnemu dryblingowi, chcąc (niczym w Fifie 98) za jednym zamachem przejść całe boisko. Należało go przywołać do porządku i zachęcić do podania.
10. Rękakarnystrzelam!
Jeżeli w polu karnym, któryś z obrońców zagrał ręką należało głośno (i najszybciej) krzyknąć. Clue było wypowiedzenie słów: ręka, karny, strzelam na jednym wydechu. Dzięki temu, osoba, która pierwsza zauważyła sprzeczne z zasadami zagranie – zyskiwała prawo do egzekwowania rzutu karnego. Zasada ta kolidowała dość często z pierwszy wszystko w związku z czym dochodziło na jej tle do spiąć do do kolejności strzelania.
A Ty pamiętasz jakąś zasadę? Dawaj w komentarzu.
#lata90 #wspomnienia
Więcej wspomnień będzie pod tagiem #przygodypatyka
Prawo Pascala: kto kopie, ten zapie*dala!
Czyli oczywiście kto wykopał na aut ten biegnie po piłkę :)
@MagiczneLata90: pierwszy nawsio
Ja co prawda nie znam gry w "marynarza" ale u nas się grało do tysiąca na trzepaku. Gol to było 50pkt, słupek 100pkt, poprzeczka 200pkt i jeszcze była "brazylija" za 300/500 pkt czyli trafienie piłką między 2 poprzeczki trzepaka.
Ewentualnie była odmiana np.