Wpis z mikrobloga

Najlepsza #pasta ever. Tak bardzo prawdziwa.

Uwielbiam takie poranki, idę chwiejnym krokiem po jajka do sklepu o 12

a tam ludzie z kościoła całymi rodzinami wracają. Ojcowie w kraciastych koszulach, matki w sukienkach i butach na lekkim obcasie, dzieci ubrane odświętnie, w koszule i spodnie przypominające te ubrane przez ich ojców i durnych czapeczkach z daszkiem.

Tylko ja w czystym ubraniu ale zmięty jak niedopałek z mętnym wzrokiem starający zachować się prostą linię marszu, już nie pijany ale jeszcze nie trzeźwy. Przytępiona percepcja ogranicza pole widzenia i czyni nieczułym na oślepiające światło słońca oraz uporczywe trele rannej ptaszyny. Pozwala jednak zauważyć te ukradkowe, zadumane spojrzenia ojców i mężów, prowadzących swój niedzielny, rodzinny spacer, mówiące "to idzie moja młodość, witalność, kiedyś tez taki bylem ale teraz już nie mogę ze względu na rodzinę i odpowiedzialność. Bądź pozdrowiony tęgi melanżowniku, pokój z tobą! Coż ja uczyniłem ze swoim życiem"

Rzut oka na te wszystkie żony, spotkanie wzroku i bezsłowny przekaz staje się jasny "odrażający typ jak można się tak sponiewierać? dobrze ze mój chłop jest przykładnym ojcem i mężem, Z drugiej strony jest w nim coś niepokojącego i pociągającego, typ awanturnika, poszukiwacza nocnych przygód, śmieje się w twarz niebezpieczeństwu i z szelmowskim uśmiechem wita każdy nowy dzień! Gdzie popełniłam błąd wiodąc nudne życie kury domowej przy boku tego pantofla?"

a ja ide po jajka
  • 1