[mirko_anonim]

✨️ Obserwuj #mirkoanonim

#ojciec #rodzicielstwo #dzieci #b0mbelki #zwiazki
Za niedługo zostanę ojcem. Znaczy już teraz się nim czuję ale wciąż trwa ten easy-okres, gdy maleństwo jest w brzuchu u mamy i poza byciem coraz większym ciężarem fizycznie nie generuje żadnych problemów w życiu codziennym. Termin mamy za miesiąc.

Generalnie decyzję o dziecku podejmowaliśmy przez ponad rok. Moja kobieta nieco szybciej do tego dorosła, ja potrzebowałem więcej czasu. Nie czułem nacisków, ona cierpliwie czekała, nie poruszała tematu sama z siebie, nie nękała po prostu któregoś dnia powiedziała mi, że czuje się gotowa na to, by zostać mamą. Od tego momentu mniej-więcej sam zacząłem ten temat rozkminiać - była triggerem nie powiem ale jak mówiłem - dała mi bardzo dużo czasu na decyzję.

Generalnie mam duże doświadczenie w pracy z dzieciakami 5+ i radziłem sobie bardzo dobrze. Lubiły mnie dzieciaki i rodzice to doceniali. Lubiłem też ich trochę przy okazji wychowywać, przekazywać wartości. Problem był z dziećmi młodszymi, z którymi moje doświadczenie to równe ZERO. I tak sobie czytałem, obserwowałem, zastanawiałem się i zapragnąłem zostać tatą. Nie ojcem. Tatą. To będzie trudne ale no już ojcem jestem.

Czas ciąży poświęciłem w pełni na przygotowanie domu i siebie, moja wybranka też. Mimo to czuje się totalnie nieprzygotowany, ciągle trafiają do mnie nowe rzeczy, nowa wiedza, nowe zakazy i inne.

Ale najgorsze jest to, jaką mam papkę w mózgu. Mam wrażenie, że ten początkowy okres mnie totalnie zniszczy, że będę rozjechany jak walcem. Nie pomagają tu życzliwe "koleżanki", które snują wizję zasranego domu, zasikanej twarzy i nie dającego się utulić płaczu. Dramat.

Doszło do tego, że na miesiąc przed narodzinami po prostu się trochę mojego dziecięcia boję. Boję się co będzie, czy sobie poradzę z prozą życia, czy uda mi się ulżyć żonie, czy uda mi się sprawić, że będzie miała czas na odpoczynek, czy dziecko nie będzie wiecznie płakało, czy nie stanie mu się krzywda. Tak najzwyczajniej w świecie nie wiem czego się spodziewać poza tym, że mam przepowiedziane, że moje życie zmieni się o 180 stopni, przestanę mieć jakiekolwiek swoje życie, przestanę mieć znajomych. Jak o tym pomyślę to moje dziecko, które pragnę najmocniej w świecie po prostu przytulić czasem jawi mi się jako taki mały potworek, który wysadzi mi życie w kosmos. Wiem, że nie nakarmię dziecka ale poza tym pewnie będę we wszystko zaangażowany i nie wiem jak temu podołać.

Nie wiem co będzie z moją pracą - boję się, że mnie wywalą, bo z powodu nieprzespanych nocy, wizyt lekarskich itp. moje zaangażowanie i wydajność spadną gdzieś na dno. I jak to tak? Dwa tygodnie w domu i potem powrót do roboty? A jak ta matka ma sobie dać radę 9h sama? U mnie w pracy nie ma zezwolenia na pracę zdalną, nie mam nawet laptopa służbowego. Boję się, że będę musiał ciągle się zrywać i wracać do domu pomóc przy dziecku. Na dziadków nie ma co liczyć, wszystko w naszych rękach.

Z drugiej strony moi koledzy w pracy są zachwyceni i zaczarowani swoimi dziećmi. Nie wyglądają w pracy jak zombie i pocieszają, że będzie okej i że to nie jest trudne. Zupełnie inaczej niż koleżanki. Koledzy wydają się być zaangażowanymi rodzicami, robią przy dziecku ile mogą.

Totalnie nie wiem jaki mindset sobie ustawić, bo mam wrażenie, że idę w nieznane a o tym nieznanym słyszę bardzo złe rzeczy, choć sam mam w głębi siebie nastawienie pozytywne ale przez to wszystko czasem zaczynam się zastanawiać, czy podjęliśmy dobrą decyzję, czy na pewno sobie poradzimy, czy ta rodzina przetrwa, czy będzie jakiś dramat? Czasem się zastanawiam, czy nie lepiej było żyć w tej szarej codzienności jak dotychczas? Jechać we dwoje na wczasy do fajnego hotelu jak co roku a potem zimą sobie gnić przy kominku i mieć wszystko w pompie? Wyjechać sobie na weekend gdzieś połazić jak już nuda przybije? Czemu nagle zachciało mi się budowania rodziny, wychowania dzieci i całego sajgonu z tym związanego, który znam tylko z opowieści? Zmiany życia na zawsze, bo gdy dziecko dorośnie ja nie będę świeżo upieczonym 30 latkiem tylko będę dobiegał 50-tki, więc kolejne wypady tylko we 2 będą w zupełnie innym stanie świadomości i zdrowia?

Dajcie z jedno słowo otuchy.

─────────────────────

· Akcje: Odpowiedz anonimowo · Więcej szczegółów
· Zaakceptował: Dipolarny
· Autor wpisu pozostał anonimowy dzięki Mirko Anonim

[u2kYKcA9qZ]

@ciemnienie: Typie, wychowuję trójkę dzieci (najmłodsze w wieku, w którym matka na "depresję pp" już od dawna się nie łapie), obracam się w towarzystwie ludzi posiadających potomstwo i na baby blues zwykle pomaga #!$%@? od matki/teściowej/partnera. To o czym piszesz to jakieś rzadkie przypadki, którymi nie warto się zajmować w tym wątku.

[mirko_anonim]

Anonim (nie OP): Jak studiowałem jednocześnie na dziennych dwa kierunki i pracowałem na pełen etat zdalnie w IT to był to wiele większy zapieprz niż przy dzieciaku mając już tylko jedną pracę, szczególnie jak rozłożysz to na dwójkę rodziców.

Większość ludzi po prostu się dużo leni w życiu i jak raz im się zdarzy coś na poziomie opieki nad dzieckiem to potem biadolą jakie to wielkie wyrzeczenie.

────

[Echo225]

@u2kYKcA9qZ: Weź człowieku się zastanów nad tym, czy swoimi pseudoradami nie zrobisz komuś krzywdy. Radzić komuś to jest odpowiedzialność- sytuacji bywają dziesiątki, to że Ty jesteś ojcem- nie matką, która świeżo urodziła dziecko- i "u Ciebie" coś się sprawdziło nie znaczy, że to sprawdzi się u każdego i że Twoje postępowanie jest słuszne. A Ty autorze @MirkoAnonim nie sugeruj się tym, co napisał ten "wszystkowiedzący ojciec". Patrz na swoją kobietę, jej

[Katzenfutter]

@mirko_anonim jesli nawet trafi sie Wam wymagajacy egzemplarz to ten etap placzow, pieluch kiedys minie :p

[ciemnienie]

@u2kYKcA9qZ: to że na kogoś nawrzeszczysz i on się otrząśnie, nie znaczy że przestał cierpieć lub powstałe rany nie ujawnia się później. Generalnie współczuję twojej partnerce, jesli spotyka się z takim wsparciem w swoich bolączkach.

[elena-mary]

Totalnie nie wiem jaki mindset sobie ustawić, bo mam wrażenie, że idę w nieznane

@mirko_anonim: bo idziesz w nieznane. To trochę loteria jakie dziecko wam sie trafi.

Ja byłam nastawiona negatywnie tzn. Że na pewno będzie ciężko, że będę miała depresję, że będę miała rozstepy i moje ciało mocno się zmieni a jest super. Najbardziej doceniam, że partner dużo pomaga i u nas kluczem do sukcesu jest częsty czas wolny. Często

[mirko_anonim]

Anonim (nie OP): Po porodzie bedziesz mial tylko jedno zmartwienie - brak seksu na zawsze.

─────────────────────
· Akcje: Odpowiedz anonimowo · Więcej szczegółów
· Zaakceptował: Nighthuntero

[gharman]

@mirko_anonim:

Jak studiowałem jednocześnie na dziennych dwa kierunki i pracowałem na pełen etat zdalnie w IT to był to wiele większy zapieprz niż przy dzieciaku mając już tylko jedną pracę, szczególnie jak rozłożysz to na dwójkę rodziców.

Większość ludzi po prostu się dużo leni w życiu i jak raz im się zdarzy coś na poziomie opieki nad dzieckiem to potem biadolą jakie to wielkie wyrzeczenie.

Dasz wiecej info co studiowales i

[mirko_anonim]

Anonim (nie OP): A co z tym drewnem panie kurczak? Dałeś radę?

─────────────────────
· Akcje: Odpowiedz anonimowo · Więcej szczegółów
· Zaakceptował: Nighthuntero

[Datagirl]

@mirko_anonim: polecam bardzo książkę "Idealny rodzic nie istnieje" autorstwa Kamila Nowaka :) Napisana lekkim i przystępnym językiem.

[Ishvarta]

@u2kYKcA9qZ Idź do moich sąsiadów, których synowa wyskoczyła z okna po pół roku od urodzenia dziecka, że depresja poporodowa nie istnieje. Idź i tak powiedz dziewczynce która wychowuje się bez matki i ojca u dziadków, bo ojciec tego nie udźwignął, że na czas nie zwrócił uwagi że z żoną jest coś nie tak.