`-Przestępczość tam praktycznie nie istnieje. “Papa" Monzano tak im ob... (@Dokkblar)

-Przestępczość tam praktycznie nie istnieje. “Papa" Monzano tak im obrzydził przestępczość, że na samą myśl o niej ludziom robi się niedobrze. Słyszałem, że może pan tam położyć portfel na środku ulicy, wrócić za tydzień, i znajdzie pan nienaruszony portfel w tym samym miejscu. 
- Hm. 
- Wie pan, jaka tam jest kara za kradzież? 
- Nie. 
- Hak. Żadnych mandatów karnych, żadnych trzydziestu dni aresztu, żadnych kar z zawieszeniem. Po prostu hak. Hak za kradzież, hak za morderstwo, hak za pod palenie, za zdradę, za gwałt, za podglądanie. Złamiesz: prawo - wszystko jedno jakie - i hak. Jest to rzecz dla każdego zrozumiała i San Lorenzo jest najspokojniejszym krajem na świecie. 
- Co to jest ten hak? 
- Budują taką szubienicę, widzi pan? Dwa słupy i poprzeczna belka. Potem biorą wielki żelazny hak i zawieszają go na bekę. A potem biorą kogoś, kto był tak głupi, że popełnił przestępstwo, nadziewają go na ten hak i zostawiają. I wisi tak sobie nieszczęsny cholerny przestępca. 
- To straszne! 
- Nie twierdzę, że to jest dobre - mówił dalej Crosby - ale nie twierdzę też, że to jest złe. Czasami zastanawiam się, czy to nie rozwiązałaby sprawy przestępczości nieletnich. Może zresztą hak byłby pewną przesadą w warunkach demokracji. Publiczne wieszanie byłoby bardziej odpowiednie. Powiesić tak paru młodocianych złodziei samochodów na latarniach przed ich domami z tablicami na szyi: “Mamusiu, to ja, twój synek." Zrobić tak parę razy, i myślę, że wszelkie urządzenia zabezpieczające można będzie oddać do muzeum. 
- Widzieliśmy tę rzecz w podziemiach gabinetu figur woskowych w Londynie - powiedziała Hazel. 
- Jaką rzecz? - spytałem. 
- Ten hak. W izbie okropności, w podziemiach, była woskowa figura wisząca na haku. Wyglądało to tak prawdziwie, że mało nie zwymiotowałam. 
- Za to Harry Truman wcale nie był podobny - powiedział Crosby. 
- Jaki Truman? 
- W gabinecie figur woskowych - wyjaśnił Crosby - figura Trumana nie była wcale do niego podobna. 
- Ale większość była podobna - powiedziała Hazel. 
- Czy było powiedziane, kto wisi na tym haku? - spytałem Hazel. 
- Nie sądzę. 
- Po prostu jakiś człowiek? 
- Tak. Była tam czarna, aksamitna kotara, którą należało rozsunąć. Wisiała na niej tabliczka, że dzieciom nie wolno zaglądać. 
- Ale dzieci zaglądały - powiedział Crosby. 
- Były tam dzieci i wszystkie zaglądały. 
- Taki napis to dla nich tylko przynęta - dodała Hazel. 
- A jak dzieci reagowały na widok tego człowieka na haku? - spytałem. 
- Och - powiedziała Hazel - reagowały tak samo jak dorośli. Patrzyły i bez słowa przechodziły do następnego eksponatu. 
- A jaki był następny eksponat? 
- Było to żelazne krzesło, na którym żywcem usmażono człowieka - powiedział Crosby. - Za zamordowanie własnego syna. 
- Jak go już usmażyli - przypomniała sobie Hazel - okazało się, że wcale nie zamordował syna.