Książka zestarzała się przeokropnie; albo zostało przeokropnie przeorana przez stalinowską cenzurę; wychodzi na jedno. Warto przeczytać tylko te fragmenty, w których występuje Sekułowski, oprócz zakończenia; są to bowiem popisy literackich zdolności Lema tego najlepszego sortu, a i dowodzą ogromnej erudycji tak młodego autora. Z resztą radzę ostrożnie. Rozdział, na przykład, w którym występuje werkmistrz Woch, omijać jak najdalej, gdyż jest to laurka dla socrealizmu najpaskudniejszego rodzaju: Trzyniecki kładzie się spać, patrząc na lampkę i będąc szczęśliwym, że utożsamiana przez Wocha klasa robotnicza czuwa jak jakiś Jezus. Czytać albo dla poznania całej twórczości Lema, albo dla rozmów z Sekułowskim. Boję się nawet pomyśleć, co może być w kolejnych częściąch trylogii.
„Szpital Przemienienia to powieść, od której zaczyna się droga pisarska Stanisława Lema. Jest inna niż pozostałe, bo współczesna, a nawet „wojenna”. A przecież udało się w niej autorowi – na małej przestrzeni odciętego od świata szpitala psychiatrycznego – zainscenizować dramat człowieka jako istoty dziwacznie rozdartej między umysł i ciało. Przy tym desperacko poszukującej sensu egzystencji i próbującej ocalić swój etyczny instynkt w obliczu nowego europejskiego nihilizmu, atakującego od zewnątrz i od środka, pod postacią choroby duszy. Wbrew pozorom najważniejsze książki fantastyczne Lema mają tu, w Szpitalu Przemienienia, swoje korzenie.”
Tytuł: Szpital Przemienienia
Autor: Stanisław Lem
Książka zestarzała się przeokropnie; albo zostało przeokropnie przeorana przez stalinowską cenzurę; wychodzi na jedno. Warto przeczytać tylko te fragmenty, w których występuje Sekułowski, oprócz zakończenia; są to bowiem popisy literackich zdolności Lema tego najlepszego sortu, a i dowodzą ogromnej erudycji tak młodego autora. Z resztą radzę ostrożnie. Rozdział, na przykład, w którym występuje werkmistrz Woch, omijać jak najdalej, gdyż jest to laurka dla socrealizmu najpaskudniejszego rodzaju: Trzyniecki kładzie się spać, patrząc na lampkę i będąc szczęśliwym, że utożsamiana przez Wocha klasa robotnicza czuwa jak jakiś Jezus. Czytać albo dla poznania całej twórczości Lema, albo dla rozmów z Sekułowskim. Boję się nawet pomyśleć, co może być w kolejnych częściąch trylogii.
„Szpital Przemienienia to powieść, od której zaczyna się droga pisarska Stanisława Lema. Jest inna niż pozostałe, bo współczesna, a nawet „wojenna”. A przecież udało się w niej autorowi – na małej przestrzeni odciętego od świata szpitala psychiatrycznego – zainscenizować dramat człowieka jako istoty dziwacznie rozdartej między umysł i ciało. Przy tym desperacko poszukującej sensu egzystencji i próbującej ocalić swój etyczny instynkt w obliczu nowego europejskiego nihilizmu, atakującego od zewnątrz i od środka, pod postacią choroby duszy. Wbrew pozorom najważniejsze książki fantastyczne Lema mają tu, w Szpitalu Przemienienia, swoje korzenie.”
#bookmeter
Wpis został dodany za pomocą skryptu do odejmowania
!Dzięki niemu unika się błędów w działaniach
!Pobierany jest zawsze ostatni wynik
źródło: comment_kNqViWWmRe84JVE1fYp5gnXZ4eihHNjU.jpg
Pobierz